[ 14 ]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 2001, Νέα Υόρκη Τετάρτη, 12 Σεπτεμβρίου 2001 Αν διαβάζετε αυτό το κείμενο, τότε μάλλον κάποιος, κάπου, ψάχνει όντως στα σκουπίδια και διαβάζει όποιο τσαλακωμένο, πεταμένο κομμάτι χαρτί πέσει στα χέρια του. Σε αυτή την περίπτωση, ας συστηθώ: Με λένε Σαλ. Δε χρειάζεται να γνωρίζετε τίποτε άλλο για την ταυτότητά μου. Είμαι δεκατεσσάρων χρονών. Νομίζω. Δηλαδή μπορεί να έχω γίνει δεκαπέντε τώρα πια. Δεν είμαι σίγουρη. Είμαι από την Ινδία. Και τώρα πάμε στα δύσκολα: Είμαι από το 2026. Ναι, καλά διαβάσατε. Σας παρακαλώ συνεχίστε παρακάτω. Μην το πετάξετε. Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου ούτε είμαι τρελή. Απλά δείξτε μου εμπιστοσύνη για την ώρα. Σας παρακαλώ. Πριν από αυτή τη σελίδα προηγείται μια ολόκληρη ιστορία. Όμως το μόνο που χρειάζεται να γνωρίζετε εσείς είναι ότι αυτή τη στιγμή νιώθω χαμένη. Φοβάμαι. Έχασα άλλο ένα σπίτι. Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στη στοά. Το μέρος όπου μέναμε. Η Μάντι λέει ότι δε θα μπορέσουμε να ξαναγυρίσουμε ποτέ πια εκεί. Ποτέ, ποτέ πια. Έχει σημαδευτεί, λέει. Έχει εκτεθεί. Έπαψε να είναι μυστικό και ασφαλές μέρος. Και τώρα δεν έχουμε πού να κρυφτούμε. Έχουμε μείνει μόνο εμείς κι ένα παλιό όχημα σαν φορτηγό που η Μάντι λέει ότι ονομάζεται «τροχόσπιτο». Τζαχάλα, τι φρικιά που είμαστε όλοι μας! Πρώτα πρώτα η Μάντι ένα σπασικλάκι από το 2010. Αυτή ζει πιο κοντά στην εποχή της. Ήταν γύρω στα εννιά με δέκα το 2001, οπότε θυμάται καλά αυτή τη χρονιά. [ 15 ]
Μετά είναι ο Λίαμ, ο καμαρότος. Ή μάλλον, πρώην καμαρότος. Δούλευε στον Τιτανικό. Ναι, στον γνωστό Τιτανικό. Στον Τιτανικό που βυθίστηκε το 1912. Μοιάζει με ψάρι έξω από το νερό (χα χα). Αν και ζούμε εδώ και κάμποσους μήνες στο 2001, ο Λίαμ εξακολουθεί να θυμίζει γέρο που δεν ξέρει πού πάν τα τέσσερα, κι ας είναι τυπικά μόλις δεκαέξι χρονών. Μετά είναι ο Φόστερ, που είναι πολύ γέρος. Δε φέρεται απλά σαν γέρος (όπως ο Λίαμ). Είναι ενενήντα χρονών, ή κάπου εκεί, και είμαι σίγουρη ότι πεθαίνει. Είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει τα περισσότερα για την υπηρεσία του Γουολντστάιν. Αυτός μας στρατολόγησε έναν έναν από τις προηγούμενες ζωές μας. Όμως ούτε αυτός ξέρει ποιος έστειλε εκείνους τους εκτελεστές να μας καταδιώξουν. Κάποιος έμαθε για την ύπαρξή μας και για την αποστολή μας, που είναι να προσπαθούμε να προστατέψουμε την κανονική ροή της ιστορίας. Έπειτα είναι ο Ρασίμ, που μένει επίσης μαζί μας προς το παρόν. Τον φέραμε από μια εναλλακτική εκδοχή της Ρωμαϊκής εποχής, στην οποία δεν έπρεπε να βρίσκεται έτσι κι αλλιώς. Ταξίδεψε σ εκείνη την εποχή μαζί με μια ομάδα ανθρώπων από το 2070. Α, ναι αυτό είναι πολύ σημαντικό και πρέπει να το μάθετε. Το 2070 ο κόσμος πεθαίνει. Ή τέλος πάντων είναι στα πρόθυρα. Γι αυτό γύρισαν πίσω στον χρόνο εκείνοι οι άνθρωποι. Ήθελαν να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα: να δώσουν στην ανθρωπότητα μια δεύτερη ευκαιρία για να τα κάνει όλα σωστά. Όμως αυτό δε γίνεται, καταλάβατε; Δε γίνεται να αλλάξεις την ιστορία. Η ιστορία κινείται μόνο ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΚΑΤΕΥ- ΘΥΝΣΗ, τελεία και παύλα. Πείτε το όπως θέλετε: μοίρα, πεπρωμένο, κισμέτ. Όπως λέει ο Φόστερ, «Για καλό ή για κακό η ιστορία πρέπει να προχωράει προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Έτσι και πας να την αλλάξεις, θα βρεθείς αντιμέτωπος με το χάος με το χάσμα της ίδιας της Κόλασης». (Στην πραγματικότητα, δεν είναι τόσο τρελάρας όσο τον περιγράφω.) Γι αυτό μας έσωσε. Μας «στρατολόγησε» για να εργαστούμε γι αυτή την υπηρεσία που ίδρυσε κάποιος Γουολντστάιν ένας δισεκατομμυριούχος εφευρέτης από το μέλλον. Επίσης, έχουμε μαζί μας και δύο κλωνοποιημένους ανθρώπους με υπο- [ 16 ]
λογιστές για εγκεφάλους: τον Μπομπ και την Μπέκα, τον Γορίλλα και τη Βασίλισσα του Χιονιού. Αυτοί οι δύο είναι πώς να το πω «ξεχωριστοί». Ας το αφήσουμε έτσι. Α, παραλίγο να το ξεχάσω Έχουμε μαζί μας κι ένα ρομπότ από το 2070 που μοιάζει με διασταύρωση αρχειοθήκης κι εκείνου του παλιού ήρωα κινουμένων σχεδίων από την εποχή που οι γονείς μου ήταν παιδιά, του Μπομπ Σφουγγαράκη. Νομίζω ότι ο Ρασίμ τον σχεδίασε για πλάκα ή κάτι τέτοιο. Αυτοί είμαστε λοιπόν. Όπως είπα, μια χούφτα φρικιά που προσπαθούμε να σωθούμε περιπλανώμενοι σε μια χώρα που ξαφνικά αντιμετωπίζει με καχυποψία οτιδήποτε ξεφεύγει έστω και λίγο από τα συνηθισμένα. Και θέλαμε να κρατήσουμε την ύπαρξή μας μυστική, τρομάρα μας! Περιπλανιόμαστε σε μια Αμερική που είναι ακόμη βυθισμένη στο σοκ με αυτά που συνέβησαν χτες. Η 11η Σεπτεμβρίου. Το βλέπεις στα πρόσωπά τους όλος ο κόσμος περιμένει το επόμενο τρομοκρατικό χτύπημα, την επόμενη αεροπορική επίθεση. Νομίζω ότι ο πατέρας μου θα έλεγε σε όλους αυτούς τους Αμερικανούς: «Κοιτάξτε να το συνηθίσετε». Στο κάτω κάτω, ο μπαμπάς μου έζησε τις τρομοκρατικές επιθέσεις της δεκαετίας του 2010. Όλες εκείνες τις βρόμικες βόμβες και τις επιθέσεις αυτοκτονίας στη βόρεια Ινδία. Σαντ-για. Δεν μπορώ να θυμηθώ μια εποχή που οι άνθρωποι δεν προσπαθούσαν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο. Οπότε τρέχουμε να σωθούμε. Δεν μπορώ να πω για πού. Δεν πρόκειται να αποκαλύψω πού πηγαίνουμε. Για την περίπτωση που είσαι κι εσύ, αναγνώστη, ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ! Πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα, σωστά; Ωστόσο, έχουμε σχέδιο. Κατά κάποιον τρόπο. Έχουμε συγκεκριμένο προορισμό και απλά κάνουμε μια στάση εδώ, σε τούτο το εμπορικό κέντροεστιατόριο-βενζινάδικο πάνω στον δρόμο. Οι τελευταίες δύο μέρες ήταν σκέτη τρέλα. Ένας κυκεώνας. Ο ένας μεγάλος πανικός μετά τον άλλο. Είχα ανάγκη να τα γράψω όλα αυτά. Για να καθαρίσει λίγο το μυαλό μου. Ιδού, λοιπόν. Ίσως η δουλειά μας να σταματάμε κάτι ηλίθιους πιντσάντα που θέλουν να αλλάξουν τη ροή της ιστορίας να τελείωσε πια. Ίσως αυτή [ 17 ]
η «υπηρεσία» να ανήκει στο παρελθόν. Ίσως το μόνο που μας μένει τώρα να κάνουμε είναι να προσπαθούμε να μείνουμε κρυμμένοι. Να μείνουμε ζωντανοί. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι μας περιμένει τις επόμενες εβδομάδες. Τζαχάλα, εδώ καλά καλά δεν ξέρω τι μας περιμένει αύριο. Δεν ξέρω καν αν οι τελευταίοι έξι περίπου μήνες συνέβησαν πραγματικά. Μπορεί να ήταν όλα ένας μεγάλος εφιάλτης και να ξυπνήσω στο δωμάτιό μου στο Μουμπάι και να είναι πάλι 2026. Κοιμάμαι κι ονειρεύομαι, μου φαίνεται. Λοιπόν αρκετά έγραψα. Ίσως μάλιστα να είναι πάρα πολλά. Μπορεί να το σκίσω τελικά. Να το κάψω. Να το φάω ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Ή μπορεί να το τρυπώσω μέσα στο κουτί του χάμπουργκερ μαζί με τις κρύες τηγανητές πατάτες που περίσσεψαν και τη λαστιχωτή πίκλα, όπου δε θα το βρει ποτέ κανείς. Πάντως, μου έκανε καλό που κάθισα και τα έγραψα. Με λένε Σαλ και, όπως είπα, νιώθω χαμένη και πολύ φοβισμένη και καθόλου χαρούμενη με την τροπή της κατάστασης. [ 18 ]
Ο Λίαμ Ο Κόνορ έπρεπε να πεθάνει στο ναυάγιο του Τιτανικού το 1912. Η Μάντι Κάρτερ έπρεπε να πεθάνει σε αεροπορικό δυστύχημα το 2010. Η Σαλ Βίκραμ έπρεπε να πεθάνει σε πυρκαγιά το 2026. Όμως και στους τρεις δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία να εργαστούν για μια μυστική υπηρεσία που κανείς δε γνωρίζει την ύπαρξή της, με έναν και μοναδικό σκοπό: να μην αφήσουν το ταξίδι στον χρόνο να καταστρέψει την Ιστορία Κυνηγημένοι από εκτελεστές κυβερνο-ρομπότ από το μέλλον, οι Φύλακες του Χρόνου πρέπει να εγκαταλείψουν τη Νέα Υόρκη και να κρυφτούν. Δραπετεύουν στο Βικτοριανό Λονδίνο και στους δρόμους που περιφέρεται ο Τζακ o Αντεροβγάλτης. Όμως, πριν προλάβουν να στήσουν το καινούριο αρχηγείο τους, κάνουν την πιο συγκλονιστική ανακάλυψη μέχρι στιγμής και αυτή η ανακάλυψη θα αλλάξει τα πάντα ISBN 978-618-03-0265-3 ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 80265