κελεύω, ἐκέλευον, κελεύσω, ἐκέλευσα, κεκέλευκα, ἐκεκελεύκειν στρατηγῶ, ἐστρατήγουν, στρατηγήσω, ἐστρατήγησα, ἐστρατήγηκα, ἐστρατηγήκειν

[25]'Alkibi dhj d katidën k tîn teicîn toýj mn 'Aqhna ouj n a gialù Ðrmoàntaj kaˆ prõj oùdemi pòlei, t d' pit»deia k Shstoà metiòntaj penteka deka stad ouj põ tîn neîn, toýj d polem ouj n limšni kaˆ prõj pòlei œcontaj p nta, oùk n kalù œfh aùtoýj Ðrme n, ll meqorm sai e j ShstÕn parçnei pròj te limšna kaˆ prõj pòlin oá Ôntej naumac»sete, œfh, Ótan boúlhsqe. [26] Οƒ d strathgo, m lista d TudeÝj kaˆ Mšnandroj, pišnai aùtõn kšleusan aùtoˆ g r nàn strathge n, oùk ke non. Κaˆ Ð mn õceto. Και ο Αλκιβιάδης, όταν παρατήρησε απ τα τείχη του πύργου του ότι οι Αθηναίοι μεν είχαν προσορμιστεί σε ανοιχτή παραλία και όχι κοντά σε κάποια πόλη και ότι αναζητούσαν τα εφόδια από τη Σηστό, που απείχε από τα πλοία δεκαπέντε στάδια, ενώ οι εχθροί (ναυλοχούσαν) σε λιμάνι και είχαν τα πάντα κοντά σε πόλη, τους είπε ότι δεν είχαν αράξει σε καλό μέρος και τους συμβούλευε να μετακινηθούν στη Σηστό, αλλάζοντας αγκυροβόλι, κοντά και σε λιμάνι και σε πόλη «Εκεί ευρισκόμενοι, μπορείτε να ναυμαχήσετε - είπε όταν το θελήσετε». Οι στρατηγοί, όμως, κυρίως δε ο Τυδέας και ο Μένανδρος, τον διέταξαν να φύγει γιατί, τώρα, οι ίδιοι (είπαν ότι) ήταν στρατηγοί και όχι εκείνος. Έτσι ο Αλκιβιάδης έφυγε. Μαθαίνω: καθορῶ, καθεώρων, κατόψομαι, κατεῖδον, καθεό(ώ)ρακα, καθεωράκειν ἔχω, εἶχον, ἕξω/σχήσω, ἔσχον, ἔσχηκα, ἐσχήκειν μεθορμίζομαι, μεθωρμιζόμην, μεθορμιοῦμαι, μεθωρμισάμην, μεθωρμίσθην, μεθώρμισμαι παραινῶ, παρῄνουν, παραινέσομαι / παραινέσω, παρῄνεσα, παρῄνεκα, παρῃνέκειν εἰμί, ἦ/ἦν, ἔσομαι, ἐγενόμην, γέγονα, ἐγεγόνειν ναυμαχῶ, ἐναυμάχουν, ναυμαχήσω, ἐναυμάχησα, νεναυμάχηκα, ἐνεναυμαχήκειν βούλομαι, ἐ(ἠ)βουλόμην, βουλήσομαι/βουληθήσομαι, ἐ(ἠ)βουλήθην, βεβούλημαι, ἐβεβουλήμην κελεύω, ἐκέλευον, κελεύσω, ἐκέλευσα, κεκέλευκα, ἐκεκελεύκειν στρατηγῶ, ἐστρατήγουν, στρατηγήσω, ἐστρατήγησα, ἐστρατήγηκα, ἐστρατηγήκειν Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι Α Λυκείου 17

Κλίνω όλον τον ενεστώτα και παρατατικό: καθορῶ ὁρμῶ Κλίνω τον παρατατικό: παρῄνει στρατηγεῖν Παράγω λέξεις: ἔφη: βούλησθε: Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι Α Λυκείου 18

Πρόσθετες ασκήσεις: Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι Α Λυκείου 19

[27] LÚsandroj d', peˆ Ãn ¹mšra pšmpth piplšousi to j 'Aqhna oij, epe to j par' aùtoà pomšnoij, p n kat dwsin aùtoýj kbebhkòtaj kaˆ skedasmšnouj kat t¾n CerrÒnhson (Óper po oun polý m llon kaq' k sthn ¹mšran, t te sit a pòrrwqen çnoúmenoi kaˆ katafronoàntej d¾ toà Lus ndrou, Óti oùk ntanágen), poplšontaj toümpalin par' aùtõn «rai sp da kat mšson tõn ploàn. Οƒ d taàta po hsan æj kšleuse. Ο Λύσανδρος, την πέμπτη μέρα αφότου οι Αθηναίοι έπλεαν εναντίον του, διέταξε αυτούς που κατασκόπευαν τους Αθηναίους κατ εντολή του, όταν τους δουν να έχουν αποβιβαστεί και να είναι διασκορπισμένοι στη Χερρόνησο (πράγμα ακριβώς που οι Αθηναίοι συνήθιζαν να κάνουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο, γιατί και τα τρόφιμα τα αγόραζαν από μακριά και περιφρονούσαν τον Λύσανδρο, διότι δεν έβγαινε στο λιμάνι να τους αντιμετωπίσει), αφού επιστρέψουν με τα πλοία πάλι σ αυτόν, να υψώσουν μια ασπίδα στο μέσον της διαδρομής. Κι αυτοί (τα) εξετέλεσαν αυτά όπως τους διέταξε. Μαθαίνω: ἐπιπλέω, ἐπέπλεον, ἐπιπλεύσομαι / ἐπιπλευσοῦμαι, ἐπέπλευσα, ἐπιπέπλευκα, ἐπεπεπλεύκειν λέγω, ἔλεγον, λέξω/ἐρῶ, ἔλεξα / εἶπα / εἶπον, εἴρηκα, εἰρήκειν ἕπομαι, εἱπόμην, ἕψομαι, ἑσπόμην, ἠκολούθηκα, ἠκολουθήκειν ποιῶ, ἐποίουν, ποιήσω, ἐποίησα, πεποίηκα, ἐπεποιήκειν καταφρονῶ, κατεφρόνουν, καταφρονήσω, κατεφρόνησα, καταπεφρόνηκα, κατεπεφρονήκειν ἀντανάγω, ἀντανῆγον, ἀντανάξω, ἀντανῆξα/ἀντανήγαγον, ἀντανῆχα /ἀνταναγήοχα, ἀντανήχειν / ἀνταναγηόχειν / ἀντανηγηόχειν αἴρω, ᾖρον, ἀρῶ, ἦρα, ἦρκα, ἤρκειν κελεύω, ἐκέλευον, κελεύσω, ἐκέλευσα, κεκέλευκα, ἐκεκελεύκειν Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι Α Λυκείου 20

Κλίνω: ἡ Χερρόνησος ὅσπερ ἥπερ ὅπερ ὁ πλοῦς Κλίνω όλον τον ενεστώτα και παρατατικό ενεργητικής και μέσης φωνής: ἐποίουν Παράγω λέξεις: (κατά)φρονοῦντες: ἆραι: Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι Α Λυκείου 21

[28] LÚsandroj d' eùqýj s»mαne t¾n tac sthn ple n sumparçei d kaˆ Qèrax tõ pezõn œcwn. KÒnwn d dën tõn p ploun, s»mαnen e j t j naàj bohqe n kat kr toj. Δieskedasmšnwn d tîn nqrèpwn, aƒ mn tîn neîn d krotoi Ãsan, aƒ d monòkrotoi, aƒ d pantelîj kena ¹ d KÒnwnoj kaˆ llai perˆ aùtõn pt pl»reij n»cqhsan qròai kaˆ ¹ P raloj, t j d' llaj p saj LÚsandroj œlabe prõj tí gí. ΤoÝj d ple stouj ndraj n tí gí sunšlexen oƒ d kaˆ Τότε ο Λύσανδρος έδωσε αμέσως σήμα να ξεκινήσει ο στόλος ολοταχώς, συμπορευόταν δε και ο Θώρακας με το πεζικό του. Ο Κόνωνας, μόλις είδε την επιθετική κίνηση των εχθρών, έδωσε σήμα (στους στρατιώτες) να τρέξουν αμέσως στα πλοία. Επειδή, όμως, οι άνθρωποι είχαν διασκορπιστεί, άλλα πλοία βρέθηκαν με δυο σειρές κωπηλατών, άλλα με μία και άλλα τελείως άδεια μόνο το πλοίο του Κόνωνα και άλλα εφτά κοντά του πλήρως επανδρωμένα, όλα μαζί, βγήκαν στ ανοιχτά, μαζί και η Πάραλος και όλα τα άλλα ο Λύσανδρος τα κατέλαβε στην ακτή. Επίσης, στην ακτή αιχμαλώτισε και τους περισσότερους άνδρες μερικοί πρόλαβαν και κατέφυγαν στα μικρά οχυρά. œfugon e j t teicúdria. Μαθαίνω: σημαίνω, ἐσήμαινον, σημανῶ, ἐσήμα(η)να πλέω, ἔπλεον, πλεύσομαι /πλευσοῦμαι, ἔπλευσα, πέπλευκα, ἐπεπλεύκειν ἔχω, εἶχον, ἕξω/σχήσω, ἔσχον, ἔσχηκα, ἐσχήκειν ὁρῶ, ἑώρων, ὄψομαι, εἶδον, ἑό(ώ)ρακα, ἑωράκειν βοηθῶ, ἐβοήθουν, βοηθήσω, ἐβοήθησα, βεβοήθηκα, ἐβεβοηθήκειν ἀνάγομαι, ἀνηγόμην, ἀνάξομαι / ἀναχθήσομαι, ἀνηγαγόμην / ἀνήχθην ἀνῆγμαι, ἀνήγμην λαμβάνω, ἐλάμβανον, λήψομαι, ἔλαβον, εἴληφα, εἰλήφειν συλλέγω, συνέλεγον, συλλέξω, συνέλεξα, συνείλοχα, συνειλόχειν φεύγω, ἔφευγον, φεύξομαι / φευξοῦμαι, ἔφυγον, πέφευγα, ἐπεφεύγειν Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι Α Λυκείου 23

Κλίνω: ὁ ἐπίπλους ὁ ἄνθρωπος ἡ δίκροτος ἡ γῆ Κλίνω όλον τον παθητικό αόριστο (εγκλίσεις, απαρ., μετχ): ἀνήχθησαν Κλίνω όλον τον ενεστώτα και παρατατικό (εγκλίσεις, απαρ., μετχ, ενεργ. και μέσης φωνής): βοηθεῖν Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι Α Λυκείου 24

[29] KÒnwn d ta j nnša nausˆ feúgwn, peˆ œgnw tîn 'Aqhna wn t pr gmata diefqarmšna, katascën pˆ t¾n 'Abarn da t¾n Lamy kou kran œlaben aùtòqen t meg la tîn Lus ndrou neîn ƒst a, kaˆ aùtõj mn Ñktë nausˆn pšpleuse Κι ο Κόνωνας, φεύγοντας με τα εννιά πλοία, μόλις κατάλαβε ότι οι Αθηναίοι είχαν καταστραφεί, αφού προσορμίστηκε στην Αβαρνίδα, το ακρωτήριο της Λαμψάκου, πήρε απ εκεί τα μεγάλα πανιά των πλοίων του Λυσάνδρου και αυτός, μεν, με τα οχτώ πλοία, έπλευσε προς την Κύπρο στον Ευαγόρα, η δε Πάραλος δε προς την Αθήνα για να αναγγείλει τα γεγονότα. par' EÙagÒran e j KÚpron, ¹ d P raloj e j t j 'Aq»naj paggeloàsa t gegonòta. Μαθαίνω: φεύγω, ἔφευγον, φεύξομαι / φευξοῦμαι, ἔφυγον, πέφευγα, ἐπεφεύγειν διαφθείρομαι, διεφθειρόμην, διαφθεροῦμαι/ διαφθαρήσομαι, διεφθειράμην/ διεφθάρην, διέφθαρμαι, διεφθάρμην κατέχω, κατεῖχον, καθέξω / κατασχήσω, κατέσχον, κατέσχηκα, κατεσχήκειν λαμβάνω, ἐλάμβανον, λήψομαι, ἔλαβον, εἴληφα, εἰλήφειν ἀπαγγέλλω, ἀπήγγελλον, ἀπαγγελῶ, ἀπήγγειλα, ἀπήγγγελκα, ἀπηγγέλκειν Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι Α Λυκείου 26

Κλίνω: ἡ ἄκρα τὸ ἱστίον ὁ Εὐαγόρας ἡ Πάραλος Κλίνω όλον τον αόριστο ενεργητικής και μέσης φωνής (εγκλίσεις, απαρ., μετχ): κατασχών Κλίνω όλον τον παθητικό αόριστο β : διεφθαρμένα Παράγω λέξεις: ἔλαβε: ἔγνω: Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι Α Λυκείου 27

[30] LÚsandroj d t j te naàj kaˆ toýj a cmalètouj kaˆ t«lla p nta e j L myakon p»gagen, œlabe d kaˆ tîn strathgîn llouj te kaˆ Filoklša kaˆ 'Ade manton. Ἧι d' ¹mšrv taàta kateirg sato, œpemye QeÒpompon tõn Mil»sion lvst¾n e j Lakeda mona, paggeloànta t gegonòta, Öj fikòmenoj trita oj p»ggeile. [31] Μet d taàta LÚsandroj qro saj toýj summ couj kšleuse bouleúesqai perˆ tîn a cmalètwn. Ἐntaàqa d¾ kathgor ai g gnonto pollaˆ tîn 'Aqhna wn, te ½dh parenenom»kesan kaˆ yhfismšnoi Ãsan poie n, e krat»seian tí naumac v, t¾n dexi n ce ra pokòptein tîn zwgrhqšntwn p ntwn, kaˆ Óti labòntej dúo tri»reij, Korinq an kaˆ 'Andr an, toýj ndraj x aùtîn p ntaj katakrhmn seian. FiloklÁj d' Ãn strathgõj tîn 'Aqhna wn, Öj toútouj dišfqeiren. Ο Λύσανδρος μετέφερε στη Λάμψακο και τα πλοία και τους αιχμαλώτους και κάθε είδους λάφυρα και συνέλαβε και μερικούς από τους στρατηγούς και, μεταξύ αυτών, τον Φιλοκλή και τον Αδείμαντο. Την ίδια ημέρα μέρα μάλιστα που πέτυχε όλα αυτά, έστειλε στη Λακεδαίμονα τον Θεόπομπο τον Μιλήσιο, ληστή, για να αναγγείλει τα γεγονότα, ο οποίος, αφού έφτασε εκεί μετά τρεις ημέρες, τα ανακοίνωσε. Μετά ταύτα, ο Λύσανδρος, αφού συγκέντρωσε τους συμμάχους, έδωσε διαταγή να συσκεφθούν για το θέμα των αιχμαλώτων. Εδώ, λοιπόν, ακούγονταν πολλές κατηγορίες εις βάρος των Αθηναίων, ποια, δηλαδή, εγκλήματα είχαν ήδη διαπράξει και τι είχαν αποφασίσει να κάνουν αν νικούσαν στη ναυμαχία - να κόβουν, δηλαδή, το δεξί χέρι όλων όσοι θα συλλαμβάνονταν ζωντανοί και ότι, όταν έπιασαν δυο τριήρεις, μια από την Κόρινθο και μια από την Άνδρο, όλους τους άνδρες απ αυτές τους πέταξαν στη θάλασσα. Ο Φιλοκλής μάλιστα ήταν ο στρατηγός των Αθηναίων που τους εξόντωσε. Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι Α Λυκείου 29

[32] Ἐlšgeto d kaˆ lla poll, kaˆ œdoxen pokte nai tîn a cmalètwn Ósoi Ãsan 'Aqhna oi pl¾n 'Adeim ntou, Óti mònoj pel beto n tí kklhs v toà perˆ táj potomáj tîn ceirîn yhf smatoj Æti qh mšntoi ØpÒ tinwn prodoànai t j naàj. LÚsandroj d Filoklša prîton rwt»saj, Öj toýj 'Andr ouj kaˆ Korinq ouj katekr»mnise, t e h xioj paqe n rx menoj e j Ellhnaj paranome n, pšsfaxen. Λέγονταν κι άλλα πολλά και αποφάσισαν οι σύμμαχοι [κυριολ.: φάνηκε καλό στους συμμάχους] να σκοτώσουν από τους αιχμαλώτους εκείνους που ήταν Αθηναίοι, εκτός από τον Αδείμαντο, διότι μόνος αυτός αντετέθη στην εκκλησία του δήμου στο ψήφισμα για την αποκοπή των χεριών κατηγορήθηκε μάλιστα από μερικούς ότι πρόδωσε τον στόλο. Ο Λύσανδρος δε, αφού ρώτησε πρώτα τον Φιλοκλή που έριξε στη θάλασσα τους Ανδρίους και τους Κορινθίους ποια τιμωρία νόμιζε ότι του άξιζε να υποστεί [ή: τι νόμιζε ότι του άξιζε να πάθει] που πρώτος άρχισε να εγκληματεί κατά των Ελλήνων, τον έσφαξε. Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι Α Λυκείου 30

ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι Α Λυκείου 32

Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι Α Λυκείου 33