ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΜΙΛΙΑ ΗΛΙΑ ΜΟΣΙΑΛΟΥ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗ της «υναµικής Ελλάδας» ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΝ ΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ «ΕΛΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΑΒΒΑΤΟ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014 Φίλες και φίλοι, επιτρέψτε µου µια διευκρίνιση πριν ξεκινήσω. Εδώ βρίσκοµαι σαν ένας πολίτης. Σαν ένας πολίτης της κεντροαριστεράς. Η κεντροαριστερά δεν έχει πλέον ιδιοκτήτες. Ιδιοκτήτες είµαστε όλοι εµείς εδώ, είναι οι χιλιάδες πολίτες που είναι έξω από αυτή την αίθουσα που µας ακούνε καθηµερινά και θα µας κρίνουν από εδώ και µπρος. Ιδιοκτήτης είναι ο ίδιος ο λαός και σε τελική ανάλυση αυτοί θα µας πούνε τι θα κάνουµε, οι πολίτες θα µας πούνε πώς θα πορευτούµε και πώς θα κινηθούµε. Αυτό όµως που έχει σηµασία σήµερα είναι να δούµε ως χώρα πέντε χρόνια µέσα στην κρίση και πλησιάζοντας προς την έξοδο από αυτή την κρίση, αν ρωτάµε τα σωστά ερωτήµατα. Και πρώτο και κύριο, µια χώρα η οποία έχει απολέσει περίπου το ¼ του εθνικού της πλούτου, που έχει περίπου 1,5 εκατοµµύριο ανέργους, που έχει περίπου 400.000 περίπου Έλληνες που έχουν φύγει στο εξωτερικό τα τελευταία έξι επτά χρόνια αναζητώντας διεξόδους έξω από αυτή τη χώρα την οποία τη µάστιζε και εν µέρει τη µαστίζει ακόµη ένα πελατειακό σύστηµα το οποίο δεν διαπερνά µόνο το κράτος, διαπερνά και ένα στρεβλό ιδιωτικό τοµέα, ο οποίος εναγκαλισµένος µε το 1
κράτος ανέπνεε σε εισαγωγικά- λόγω της διαπλοκής και του εναγκαλισµού των κρατικών επιδοτήσεων. Οι πολίτες εποµένως και η ίδια η χώρα θα έπρεπε να αναρωτιέται τι χώρα θέλουµε να φτιάξουµε από εδώ και µπρος. Ποιο κράτος θέλουµε. Ποιο κοινωνικό κράτος θέλουµε. Τι θεσµούς πρέπει να έχουµε. Ποιο πολιτικό σύστηµα µας αρµόζει. Ποια οικονοµία και ποιος είναι ο ρόλος ο δικός µας, των πολιτών, της κοινωνίας των πολιτών. Αυτά τα ερωτήµατα δεν τίθεται στον καθηµερινό πολιτικό διάλογο που τον διατρέχουν οι εντυπώσεις και οι εντυπωσιασµοί. Τον διατρέχει η ονοµατολογία. Τον διατρέχουν συµπεριφορές οι οποίες δεν αρµόζουν στο δηµόσιο συµφέρον. Εποµένως ας σκεφτούµε λίγο τι χώρα θα θέλαµε και εάν σε αυτή την αίθουσα δεν είχαµε µαζευτεί εµείς οι σοσιαλδηµοκράτες, είχαν µαζευτεί οι φιλελεύθεροι και οι δεξιοί, αυτοί τι θα συζητούσαν άραγε σήµερα πέντε χρόνια µετά την κρίση; Προφανώς δεν θα συζητούσαν τα Ζάππεια, γιατί αυτά τα έχει φάει το χρονοντούλαπο της ιστορίας πλέον. Αλλά τι θα θέλανε να φτιάξουν; Ποια χώρα θα θέλανε να φτιάξουν; Αν το δούµε ιδεολογικά και ας ξεκινήσουµε έτσι, θα θέλανε µια χώρα όπου θα κυριαρχούσαν οι δυνάµεις της αγοράς. Θα µας λέγανε ότι µόνο οι δυνάµεις της αγοράς µπορούν να παράξουν πλούτο και ότι όλα τα άλλα ο ρόλος του κράτους, το κοινωνικό κράτος, είναι πολύ δευτερεύοντα, δεν τα χρειαζόµαστε. Ας αφήσουµε εποµένως την αγορά να αναπνεύσει. Κάποιοι λιγότερο νεοφιλελεύθεροι, λίγο πιο συντηρητικοί θα λέγανε, θέλουµε και λίγο κράτος να βοηθάει λίγο του φτωχούς και κάπου να ρυθµίζει σε ένα βαθµό την αγορά, αλλά όχι πάρα πολύ. Σε αυτό το χώρο το δεξιό φιλελεύθερο, υπάρχει και ο ακροδεξιός χώρος. Ο φοβικός. Αυτός που δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα, δεν ανέχεται κάτι το οποίο το θεωρεί ξένο ως προς τις ελληνικές παραδόσεις. Ξεχνώντας βέβαια ότι οι ελληνικές πολιτικές κυρίως παραδόσεις, ήταν πάντα δηµοκρατικές, ήταν πάντα αντιφασιστικές, ήταν πάντα αντιναζιστικές και δεν ήταν αυτό το οποίο εκφράζεται από ένα µόρφωµα το οποίο υποτίθεται υπερασπίζεται πατριωτικά συµφέροντα, ενώ στην ουσία είναι καθαρά αντιπατριωτικό, εάν δούµε την ειρηνική πολιτική ιστορία. 2
Κάπου εκεί έρχεται και η αριστερά, η οποία αποστρέφεται και δικαίως ως ένα βαθµό την οικονοµία της αγοράς. Αλλά τι λύση δίνει στις αποτυχίες της οικονοµίας της αγοράς; Την επιτυχία του κράτους. Εκεί το κράτος γίνεται παραγωγός, το κράτος απολαµβάνει όλες τις ευκαιρίες που υπάρχουν σε αυτή την κοινωνία. Αναπαράγεται το ίδιο µαζικά, γίνεται µεγάλο. ηµιουργεί τα πάντα και έτσι υποτίθεται ότι έτσι δηµιουργεί συνθήκες ισότητας. Νοµίζουµε όµως φίλες και φίλοι, ότι και οι αγορές αποτυχαίνουν, παρ ότι δηµιουργούν πλούτο. ηµιουργούν πλούτο ο οποίος είναι ανισοµερώς κατανεµηµένος. Στις περισσότερες κοινωνίες το 1%, 2%, 3%, 5% το πολύ των πολιτών έχει πάνω από το 50% ή 60% του πλούτου. ηµιουργεί εποµένως η αγορά που ταυτόχρονα δηµιουργεί πλούτο και καλά κάνει και το δηµιουργεί, τεράστιες ανισότητες. Αλλά οι ανισότητες δεν είναι µόνο οικονοµικές, δεν είναι µόνο κοινωνικές, είναι και αναπτυξιακές και οικολογικές και ανισότητες στο περιβάλλον. Στο πώς σχεδιάζουµε την πόλη µας. Στο πώς ζούµε. Είναι ευρύτερες ανισότητες τις οποίες ο καπιταλισµός και ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισµός δεν µπορούν να αντιµετωπίσουν. Το ίδιο το κράτος επίσης το µεγάλο δηµιουργεί και αυτό αποτυχίες. Αποτυγχάνει και αυτό. Αφαιρεί πόρους από την πραγµατική οικονοµία. Ισοπεδώνει, γιατί η λογική του είναι ότι πρέπει µέσα στην κρατική λογική να είµαστε όλοι ίσιοι, να έχουµε όλοι τα ίδια αποτελέσµατα. Είναι όµως αυτή η λογική την οποία θα έπρεπε να ακολουθήσει µια χώρα, η οποία βγαίνει από την κρίση και αναζητά το δρόµο της; Μάλλον όχι. Ούτε η ισοπέδωση των αγορών, εποµένως, ούτε η ισοπέδωση του κρατισµού. Κάπου εκεί τώρα εµφανίζονται και κάποια νέα κόµµατα. Εγώ θα τα έλεγα ποτ πουρί κόµµατα. Τα οποία λένε µας αρέσει και το κράτος, µας αρέσει και ο φιλελευθερισµός της αγοράς, µας αρέσουν όλα. Γιατί µας αρέσει δεν µας λένε βέβαια και αν βέβαια σου αρέσουν όλα, αν δεν ξέρεις που πας, αν δεν ξέρεις τι θέλεις, όλοι οι δρόµοι θα σε οδηγήσουν κάπου και είσαι πάντα ασφαλής µέσα στο να µην ξέρεις τι θέλεις. 3
Εκεί κάπου έρχεται η σοσιαλδηµοκρατία και εκεί έρχονται οι δικές µας ευθύνες. Έρχεται η σοσιαλδηµοκρατία η οποία αναγνωρίζει την οικονοµία της αγοράς, αναγνωρίζει ότι ο πλούτος δεν θα δηµιουργηθεί από ένα µεγάλο κράτος, αναγνωρίζει όµως ότι οι ανισότητες που δηµιουργεί η αγορά και οι οικονοµικές και οι κοινωνικές και οι περιβαλλοντικές και οι ανισότητες ζωής, θα πρέπει να αντιµετωπιστούν από ένα κράτος το οποίο δεν θα δηµιουργεί και αυτό ανισότητες, αλλά θα µειώνει αυτές τις ανισότητες µέσω, πρώτον, του ρυθµιστικού του ρόλου, δηλαδή λειτουργεί η αγορά µε ένα τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε όλοι να είναι ισότιµοι. Όχι κάποιοι να βάζουν τρικλοποδιές στους άλλους, γιατί έχουν καλύτερες σχέσεις µε το κράτος, γιατί έχουν µεγαλύτερες υπερεθνικές εξουσίες, γιατί τώρα το κεφάλαιο είναι διεθνές, αλλά παράλληλα το κράτος παρεµβαίνει ιδίως µέσω του κοινωνικού του ρόλου, µέσω των θεσµών της εκπαίδευσης, της παιδείας, της κοινωνικής προστασίας και της υγείας, για να δηµιουργεί ίσες ευκαιρίες, όχι ίσα αποτελέσµατα. ηµιουργούµε ίσες ευκαιρίες, δίνουµε τη δυνατότητα στο παιδί του άνεργου από τη Νάουσα να ανταγωνιστεί το παιδί του βιοµήχανου από την Κηφισιά. Αυτός είναι ο ρόλος ο δικός µας. Να δηµιουργήσουµε καλά σχολεία, καλά νοσοκοµεία, καλές υπηρεσίες γι αυτούς οι οποίοι δεν έχουν πρόσβαση στα νοσοκοµεία τα ιδιωτικά, ή στα σχολεία τα ιδιωτικά, αλλά καλά σχολεία, όχι απλώς µαζικά και προοδευτικά σχολεία. Ποιοτικά νοσοκοµεία, όχι απλώς νοσοκοµεία. Και εκεί ο ρόλος της σοσιαλδηµοκρατίας σε συνθήκες παγκοσµιοποίησης γίνεται ακόµη πιο δύσκολος, γιατί είµαστε αντιµέτωποι µε υπερεθνικούς θεσµούς που στη βάση τους αυτή τη στιγµή είναι νεοφιλελεύθεροι. Και ενώ η χώρα µας πέτυχε µια πολύ σηµαντική νίκη, να είναι µέλος τώρα της ευρωπαϊκής οικογένειας, µε κεντροαριστερή κυβέρνηση, µε πρωθυπουργό τον Κώστα Σηµίτη και είµαστε µέλος µιας µεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας η οποία προστατεύει τα εθνικά µας συµφέροντα, παράλληλα όµως αυτό το ευρωπαϊκό ολοκλήρωµα δεν προχώρησε. Έµεινε στη νοµισµατική της µορφή και δηµιούργησε νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις. Γιατί δηµιούργησε νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις; Γιατί όταν απελευθερώνεις τις αγορές, απελευθερώνεις τη 4
διακίνηση ανθρώπων, κεφαλαίων και υπηρεσιών, αυτό το οποίο θέλει ο καπιταλισµός στην ουσία για να λειτουργήσει υποτίθεται απρόσκοπτα, τότε δηµιουργείς ανισότητες. Υπάρχει µια συνταγµατική ασυµµετρία µεταξύ του ευρωπαϊκού οικοδοµήµατος του νεοφιλελευθερισµού και το τι συµβαίνει στα κράτη µέλη. Τα κράτη µέλη έχουν κοινωνικό κράτος και ισχυρό ρυθµιστικό ρόλο, έτσι ώστε όπου µπορούν να διορθώνουν τις ανισορροπίες της αγοράς. Στην Ευρώπη όµως έχουµε µόνο απελευθέρωση και κάποια µικρή ρύθµιση. εν υπάρχει κοινωνικό κράτος, δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή, δεν υπάρχει ευρωπαϊκός κοινοτικός προϋπολογισµός που να ισοσκελίζει και να αντισταθµίζει τις ανισότητες. Και εδώ βρίσκεται ο δικός µας ρόλος, ο σύγχρονος ρόλος της κεντροαριστεράς να φτιάξουµε αυτό το ευρωπαϊκό εποικοδόµηµα, αλλά και το παγκόσµιο ρυθµιστικό πλαίσιο, το οποίο θα φέρει την κεντροαριστερά στο προσκήνιο, ρυθµίζοντας τις καθοριστικές λειτουργίες έτσι ώστε να είναι προς όφελος του πολίτη. Τα έχει πει πάρα πολύ καλά και αναλυτικά πρόσφατα ο Νίκος Μουζέλης µε τη συνεχή του αρθρογραφία στα θέµατα αυτά, ότι µπορούµε να φτιάξουµε ένα νέο πλαίσιο που δεν θα είναι απαραίτητα νεοφιλελεύθερο. Ένας καπιταλισµός που θα είναι πιο υπεύθυνος και ένα κοινωνικό κράτος το οποίο θα προστατεύει όλους τους πολίτες και ιδίως αυτούς που το έχουν πραγµατικά ανάγκη. Φίλες και φίλοι, ποια θα πρέπει να είναι εποµένως η µεταµνηµονιακή Ελλάδα, η µεταµνηµονιακή οικονοµία, το µεταµνηµονιακό κράτος; Εγώ επιτρέψτε µου πολύ σύντοµα να γίνω λίγο συγκεκριµένος. Ας σκεφτούµε εποµένως το τι σηµαίνει αποτελεσµατικό κράτος. Αποτελεσµατικό κράτος σηµαίνει ότι δεν το βρίσκεις µπροστά σου όταν θέλεις να επιχειρείς, δηλαδή όταν θέλεις να ανοίξεις µια επιχείρηση να σου βάζει δέκα τρικλοποδιές, και όταν το θέλεις πραγµατικά, δηλαδή θέλεις ουσιαστικές υπηρεσίες παιδείας και υγείας, δεν το βρίσκεις µπροστά σου. Γιατί αυτό ακριβώς συµβαίνει στην Ελλάδα. Αποτελεσµατικό κράτος ως ρυθµιστής σηµαίνει ότι η αγορά ρυθµίζεται πραγµατικά. Σηµαίνει ότι έχεις µια Επιτροπή Ανταγωνισµού η 5
οποία είναι ουσιαστική, που δεν επιτρέπει στα µονοπώλια και ολιγοπώλια τα οποία εµείς έχουµε δηµιουργήσει ως κοινωνία, γιατί έτσι θεωρήσαµε ότι πρέπει να υπάρχουν να έχουν υπερκέρδη. εν επιτρέπεις σε συνθήκες κρίσης κλειστές ολιγοπωλιακές καταστάσεις από την ενέργεια, από τις τηλεπικοινωνίες, από ολόκληρους οικονοµικούς τοµείς δραστηριότητας, όπως οι µεταφορές, να υπάρχουν όχι κλειστά επαγγέλµατα, γιατί η Ελλάδα δεν υποφέρει από το µικρό αριθµό επαγγελµάτων, έχουµε πολύ περισσότερους γιατρούς, δικηγόρους, φαρµακοποιούς, αρχιτέκτονες, ταξιτζήδες από ότι έχει οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσµο ανά 1.000 κατοίκους. Αυτό από το οποίο υποφέρει η Ελλάδα είναι η κλειστή οικονοµία και δεν έχει ρυθµιστικές αρχές οι οποίες να ρυθµίζουν αυτή την κλειστή οικονοµία την οποία έχει έτσι ώστε είτε να την ανοίγουν όπου χρειάζεται να την ανοίγουν, είτε να ρυθµίζουν τα υπερκέρδη τα οποία συσσωρεύουν επιχειρήσεις, γιατί ακριβώς το κράτος τις προστατεύει. Χρειαζόµαστε ένα σύγχρονο φορολογικό σύστηµα το οποίο όµως επιτρέψτε µου δεν θα πρέπει να το φτιάξει ο µηχανισµός του Υπουργείου Οικονοµικών, ο οποίος έχει αποδείξει χρόνια τώρα ότι δεν µπορεί να φτιάχνει φορολογικά συστήµατα. Φτιάχνει δαιδαλώδεις φορολογικές νοµοθεσίες, τις οποίες κανείς δεν τις κατανοεί και οι οποίες κυριαρχούνται από χιλιάδες εξαιρέσεις για χιλιάδες συµφέροντα. Τέσσερις φορολογικές βάσεις µε µια κατεύθυνση. Όποιος δηµιουργεί έρευνα και ανάπτυξη στη χώρα, όποιος δηµιουργεί θέσεις εργασίας πληρώνει λιγότερους φόρους ως επιχείρηση απ όσου δεν δηµιουργούν θέσεις εργασίας, απ όσους δεν δηµιουργούν θέσεις ανάπτυξης. εν χρειάζεται δυσκολία εδώ πέρα. Και παράλληλα ένας φορολογικός νόµος απόλυτα διαφανής. Εγώ θέλω να ξέρω τι κατά κεφαλήν εισόδηµα πληρώνει στη Φιλοθέη, τι κατά κεφαλήν φόρο πληρώνουν στην Καστοριά, τι κατά κεφαλήν φόρο πληρώνουν στο Πέραµα και τι κατά κεφαλήν φόρο πληρώνουν στην Κηφισιά. Αλλά η διαφάνεια θα βοηθήσει αυτή την κοινωνία να έρθει στα ίσια της. Θα βοηθήσει κάποιους οι οποίοι διαµαρτύρονται για υψηλούς ή χαµηλούς φόρους να δούνε πού πραγµατικά βρίσκονται οι ίδιοι και οι περιοχές στις οποίες ζούνε. 6
Και το ίδιο να ισχύει και για κάθε επάγγελµα, για κάθε κοινωνικοοικονοµική κατηγορία. Να δούµε δηλαδή τους φόρους που πληρώνουν οι γιατροί του ΕΣΥ σε σχέση µε τους φόρους που πληρώνουν οι ελευθεροεπαγγελµατίες γιατροί και δεν θα εκπλαγείτε εάν δείτε ότι οι γιατροί του ΕΣΥ πληρώνουν µεγαλύτερους φόρους απ ό,τι πληρώνουν οι ελεύθεροι επαγγελµατίες γιατροί. Εποµένως ας βάλουµε µια φορολογική διαφάνεια παντού και το ίδιο να ισχύει και για τις επιχειρήσεις. Ένας ιστότοπος όπου όλες οι φορολογικές δηλώσεις των επιχειρήσεων είναι εκεί µε το τζίρο τους, τα κέρδη τους και τις ζηµιές τους. Και αν δεις επιχειρήσεις οι οποίες είναι στις ζηµιές επί 20 χρόνια, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν αυτό σηµαίνει ότι κάνουν δηµιουργική λογιστική και ότι κρύβουν τα κέρδη τους. Και παράλληλα, εφόσον µιλάµε και για κοινωνία των πολιτών και εταιρική κοινωνική ευθύνη, στην ίδια ιστοσελίδα να µας λέει η κάθε εταιρεία τι κάνει και για µας όλους, για τους πολίτες. Τι βοηθά; Βοηθά να ανοίξουν νέα γηροκοµεία; Βοηθά σχολεία; Βοηθά νοσοκοµεία αυτή η εταιρεία; Βοηθά την κοινωνία των πολτών να αναπνεύσει. Γιατί όταν προστατεύεις την οικονοµική δραστηριότητα, θέλεις να πάρεις και πίσω κάτι σαν κοινωνία, όχι σαν κράτος, σαν κοινωνία. Και µιλώντας και για φορολογικό, αυτό σηµαίνει ότι και οι ασφαλιστικές µας εισφορές δεν θα πρέπει να επιδοτούνται για να δηµιουργούµε ανισότητες µέσω των ελαφρύνσεων που δίνει το ασφαλιστικό σύστηµα σε συγκεκριµένες κοινωνικοικονοµικές κατηγορίες. Συνδεδεµένο µε αυτό είναι η δοµή του κράτους σε σχέση µε τις περιφέρειες. Εδώ θα πρέπει να δούµε το µικρότερο κράτος ως αποκεντρωµένο κράτος. Έχουµε 13 περιφέρειες. Εγώ δεν κατάλαβα γιατί έχουµε επτά αποκεντρωµένες διοικήσεις, έχουµε επτά περιφερειακά συστήµατα υγείας και η υγεία είναι περίπου το 1/3 του προϋπολογισµού του κράτους µαζί µε τα άλλα κοινωνικά επιδόµατα και έχουµε 13 περιφέρειες µε πάνω από 700 εκλεγµένους περιφερειακούς συµβούλους, σπάµε την Πελοπόννησο στα δύο, δεν το έχω καταλάβει, και για τη Στερεά Ελλάδα που εκεί έγινε και δεν οδηγούµαστε σε ένα περιφερειακό σύστηµα πιο ισότιµο. 7
εν µπορεί να σταθεί µια χώρα αποκεντρωµένη όταν η Αθήνα και η Κεντρική Μακεδονία είναι τα 2/3 του πληθυσµού της χώρας. Χρειαζόµαστε µεγαλύτερα µεγέθη µε µικρότερα περιφερειακά κοινοβούλια, µε περισσότερες αρµοδιότητες για τους περιφερειακούς συµβούλους, µε περισσότερη αποκέντρωση πόρων και µέσω της φορολογίας, το οποίο βέβαια προϋποθέτει συνταγµατική αναθεώρηση. Εάν θέλουµε όµως πραγµατικά αλλαγή του πολιτικού συστήµατος, η ευθύνη θα πρέπει να µετατοπιστεί από το κράτος της Αθήνας στις περιφέρειες κοντά στον πολίτη και να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους και τοπικά. εν µπορούν να κατευθύνονται από την Αθήνα, αλλά αυτό δεν λύνεται µε την πολυδιάσπαση, έχοντας 13 περιφέρειες χωρίς αρµοδιότητες και προσποιούµενοι ότι έτσι αλλάζουµε τη χώρα. Το κοινωνικό µας κράτος ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης 1,5 εκατοµµυρίου ανέργων και πολλών ανασφάλιστων. Πετύχαµε τη µαζικοποίηση στη δηµόσια εκπαίδευση. Έχουµε µια προοδευτική δηµόσια εκπαίδευση αλλά µπορεί να πει κανείς ότι έχουµε µια ποιοτική δηµόσια εκπαίδευση και ποιοτικά πανεπιστήµια, όταν κάθε χρονιά 50.000 Έλληνες και Ελληνίδες πηγαίνουν στο εξωτερικό για να κάνουν µεταπτυχιακά. Όταν εµείς δεν προσελκύουµε ξένους φοιτητές και φοιτήτριες. Όταν είµαστε σε ένα από τα καλύτερα σηµεία του κόσµου. Έχουµε τόσο µεγάλη επάρκεια σε ανθρώπινο δυναµικό, γιατί ένας στους τρεις Έλληνες έχει σπουδάσει σε καλά πανεπιστήµια και ενώ θα έπρεπε να έχουµε 150.000 ξένους φοιτητές στη χώρα µας και να είναι η Ελλάδα ένας χώρος προσέλκυσης και της διανόησης και της παραγωγής γνώσης, εµείς εξάγουµε ανθρώπινο δυναµικό προς το εξωτερικό και προσποιούµαστε ότι µας ενδιαφέρει η µαζικότητα και η προοδευτικότητα. Τι να την κάνουµε τη µαζικότητα και την προοδευτικότητα όταν δεν έχουµε αποτέλεσµα. Εποµένως ναι στη µαζικότητα, ναι στην προοδευτικότητα, αλλά ναι και στο αποτέλεσµα. Και το ίδιο ισχύει για το σύστηµα υγείας όπου δεν µπορούν να διατηρούνται πλέον 2.000 µαγαζάκια - κλινικές στο σύστηµα υγείας και επειδή πρέπει να υπάρχουν 2.000 διευθυντές στο σύστηµα υγείας. Επιτέλους ας αποκατασταθεί η ιεραρχία γιατί αυτό που πρέπει να κάνει το 8
σύστηµα υγείας είναι να έρθει κοντά στον πολίτη. Να έρθει κοντά σε εµάς. Όχι να εξυπηρετεί χιλιάδες µαγαζάκια εκεί µέσα. Το ίδιο ισχύει και στο δηµόσιο τοµέα, όπου η αποκατάσταση της ιεραρχίας πρέπει να γίνεται µε κριτήρια σοβαρά, πρέπει να γίνεται µε κριτήρια ανταποδοτικά, πρέπει να γίνεται µε κίνητρα και σίγουρα η ανάληψη των µεγάλων δηµόσιων αξιωµάτων θα πρέπει να γίνεται από ένα σώµα που θα υπερβαίνει την κυβέρνηση µε απόλυτη αξιοκρατία, το οποίο σηµαίνει ότι δηµόσιοι λειτουργοί οι οποίοι στείλανε ψεύτικα στοιχεία σε διεθνείς οργανισµούς, δεν µπορεί να ανταµείβονται µε υψηλές θέσεις στον δηµόσιο τοµέα. Η επιλογή από ανεξάρτητα σώµατα θα πρέπει να ισχύει και για τη δικαιοσύνη συνολικά όπου η επιλογή από τον Υπουργό ικαιοσύνης και το Υπουργικό Συµβούλιο είναι αναχρονιστική και εδώ θα πρέπει να δούµε µια ανεξάρτητα δικαιοσύνη όπου οι επιλογές των ανώτατων δικαστικών θα προέρχονται από ένα ευρύτερο σώµα που θα υπερβαίνει την κυβέρνηση. Και τελειώνω φίλες και φίλοι. Όλα αυτά για να γίνουν χρειάζεται ένα διαφορετικό πολιτικό σύστηµα προφανώς. Χρειάζεται ένα Κοινοβούλιο που να λειτουργεί, χρειάζονται βουλευτές οι οποίοι δεν θα σηκώνουν απλά το χέρι τους, θα έχουν ουσιαστικό ελεγκτικό ρόλο, αλλά για να το κάνουν αυτό χρειάζεται ένας διαχωρισµός της εκτελεστικής από την νοµοθετική εξουσία ουσιαστικός. Και εδώ θα πρέπει να σκεφτούµε λίγο εάν πραγµατικά αυτές οι δυο εξουσίες και το ασυµβίβαστο του υπουργού από την ιδιότητα του βουλευτή, θα είναι µια δική µας πρόταση που θα θέτει και συγκεκριµένα όρια θητείας, έτσι ώστε να µην αναπαράγονται τα γνωστά φαινόµενα του να λειτουργούν σε αλλεπάλληλους ρόλους οι ίδιοι άνθρωποι. Θέλεις να γίνεις υπουργός παραιτήσου από βουλευτής. όξα τω Θεώ αυτή η χώρα έχει πάρα µα πάρα πολλούς ικανούς ανθρώπους και ας τους αξιοποιήσει επιτέλους. Αυτό το πολιτικό σύστηµα πρέπει να εκδηµοκρατιστεί και σίγουρα χρειάζεται ένα διαφορετικό εκλογικό νόµο που δεν θα δηµιουργεί µεγάλες ανισότητες, όπως δηµιουργεί ο παρόν εκλογικός νόµος. 9
Χρειάζεται διαφορετικά µέσα µαζικής ενηµέρωσης και χρειάζεται πρώτα και κύρια µια ισχυρή δηµόσια τηλεόραση. Μια ισχυρή δηµόσια τηλεόραση εξορθολογισµένη, όχι αφανισµένη µε το να βάλουµε το µαύρο στις οθόνες, όχι µε τέτοιου είδους αποφάσεις. Αλλά µια ισχυρή δηµόσια τηλεόραση η οποία θα είναι πλουραλιστική, θα έχει όλες τις απόψεις και θα εκφέρει τον ορθό λόγο. Φίλοι και φίλες οι πολίτες περιµένουν από εµάς να είµαστε ενωµένοι, να µη γκρινιάζουµε, να µη θέτουµε θέµατα διαδικασίας συνέχεια, γιατί αυτό το οποίο έχει ταλαιπωρήσει το χώρο τα τελευταία χρόνια είναι να µιλάµε όλοι για την διαδικασία. Ο ένας µας φταίει, ο άλλος δεν µας αρέσει, ο άλλος είναι έτσι, ο τρίτος είναι αλλιώς. Ας τα αφήσουµε αυτά και ας ανοίξουµε µια µεγάλη πολιτική συζήτηση. Οι πολίτες περιµένουν από εµάς να µη ρωτάµε πάντα το τι µπορεί να κάνει η παράταξη για µας, πού µπορεί να µας τοποθετήσει η παράταξη και πού µπορεί να µας πάει. Πρέπει να ρωτάµε συνέχεια και καθηµερινά τι µπορεί να κάνει ο καθένας από εµάς για την παράταξη την ίδια. Και µε βάση αυτό, κάποιοι από εµάς και µέσα σε αυτούς βάζω πρώτα και κύρια τον εαυτό µου και νοµίζω ότι το έχω δείξει µε τη στάση µου το τελευταίο διάστηµα, κάποιοι από εµάς πάµε να κάνουµε ένα βήµα πίσω για να κάνουν κάποιοι άλλοι δύο βήµατα µπροστά. Οι πολίτες εποµένως µας ζητάνε να προχωρήσουµε δυναµικά, µας ζητάνε να προχωρήσουµε ενωτικά, µας ζητάνε να ξαναφτιάξουµε το σπίτι µας και θα το φτιάξουµε. Σας ευχαριστώ. 10