ΠΡΟΤΥΠΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΙΑ ΟΜΑΔΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ Α 2

ΠΡΟΤΥΠΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΙΑ ΟΜΑΔΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ Α 2

ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ: ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΠΙΛΟΓΟ: ΝΙΚΗΦΟΡΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΚΑΠΑΡΑΚΗ ΜΑΡΙΑΝΝΑ, ΧΡΥΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ. ΓΙΑ ΤΟ ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΜΗΚΟΣ: ΚΑΤΣΙΒΑΡΔΗ ΠΗΝΕΛΟΠΗ, ΜΑΝΙΟΥΔΑΚΗ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΜΙΛΑΤΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΙΩΑΝΝΑ, ΓΙΑΠΠΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΗ: ΛΑΛΙΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ, ΚΑΣΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΑΚΗ ΕΙΡΗΝΗ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΚΑΡΙΩΡΗΣ ΑΙΑΣ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΓΜΑΧΙΑ: ΜΑΡΙΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΑΣΔΕΚΗΣ, ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΑΡΤΗΣ, ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΕΡΚΟΥΡΗΣ. ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟ: Ιάσονας Κουριαννίδης Ιορδάνης Κούσης Λίλιαν Λάμπρου Ανδρέας Μουζακιώτης Σίλια Παγώνη.

Οι Ολυμπιακοί αγώνες στην αρχαιότητα, ήταν η πιο σημαντική διοργάνωση της αρχαίας Ελλάδας και διεξάγονταν στην Αρχαία Ολυμπία κάθε τέσσερα χρόνια μετά το 776 π.χ.. Στα Ολύμπια έπαιρναν μέρος αθλητές από όλη την Ελλάδα. Η διοργάνωσή τους γινόταν μέχρι το 393 όταν ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος απαγόρευσε την διεξαγωγή τους. Από το 1896, αναβίωσαν με την ονομασία Ολυμπιακοί Αγώνες και διεξάγονται ως διεθνείς αγώνες, γνωστοί και ως Θερινοί Ολυμπιακοί.

ΤΑ ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ Αγώνες δρόμου Πάλη Πυγμαχία Παγκράτιο Πένταθλο Αρματοδρομία Άλμα εις μήκος

ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΜΗΚΟΣ ΑΡΧΑΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ Πηνελόπη Κατσιβαρδή Γεωργία Μανιουδάκη Αγγελική Μιλάτου Ιωάννα Οικονόμου Χαράλαμπος Γιάππας

Δεν είναι γνωστό εάν το άλμα εις μήκος ήταν απλούν, διπλούν ή τριπλούν. Θεωρούνταν πάντως ιδιαίτερα επίπονο, επειδή απαιτούσε ταυτόχρονα συντονισμό των μελών του αθλητή και συγχρονισμό των κινήσεών του. Για αυτό και κατά καιρούς συνοδευόταν από έναν αυλητή, του οποίου οι ήχοι υπογράμμιζαν το ρυθμό και τη μουσική ροή ενός καλά εκτελεσμένου άλματος.

Πώς διεξαγόταν το άλμα εις μήκος Στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες το άλμα διεξαγόταν στο πλαίσιο κυρίως του πεντάθλου και σπανιότατα ως ξεχωριστό αγώνισμα. Για πρώτη φορά γίνεται αναφορά στο άλμα στην Οδύσσεια του Ομήρου, στους αγώνες που δόθηκαν από τους Φαίακες προς τιμήν του Οδυσσέα.

Ο ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΗ. Αντίθετα με το σύγχρονο άλμα, όπου ο μόνος εξοπλισμός του άλτη είναι τα αθλητικά του παπούτσια, στους αρχαίους Ολυμπιακούς χρησιμοποιούσαν λίθινα ή μολύβδινα βάρη, τους αλτήρες. Τα βασικά αυτά εξαρτήματα κατασκευάζονταν σε διάφορα σχήματα και οι κυριότεροι τύποι τους ήταν οι μακροί και οι σφαιροειδείς, που ήταν σε χρήση τον 6ο και 5ο αι. π.χ. Ορισμένοι αλτήρες είχαν το σχήμα απλών κώνων με κοιλώματα, ώστε να μπορεί να τους πιάνει καλά ο αθλητής. Το βάρος τους ποίκιλλε ξεκινώντας από τα 1.616 γραμμάρια, ενώ υπάρχουν παραδείγματα αφιερωμάτων που έφταναν έως και τα 4.629 γραμμάρια. Η χρήση των αλτήρων επέτρεπε στους άλτες να επιτύχουν καλύτερες επιδόσεις.

ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ. Μια διαφορά ανάμεσα στον άλτη των αρχαίων και των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων είναι ότι ο πρώτος αποκτούσε επιτάχυνση χρησιμοποιώντας τους αλτήρες. Δεν έχει εξακριβωθεί απόλυτα εάν οι αθλητές έτρεχαν για να επιτύχουν μεγαλύτερη επιτάχυνση πριν το άλμα. Ωστόσο, από παραστάσεις αγγείων φαίνεται ότι ο αθλητής, κρατώντας τους αλτήρες, έτρεχε μέχρι το βατήρα και αιωρώντας τους πίσω εμπρός επιχειρούσε το άλμα του με τεντωμένα μπροστά τα χέρια. Λίγο προτού προσγειωθεί στο σκάμμα, με τα πόδια κλειστά, πετούσε τους αλτήρες προς τα πίσω.

Η ΠΑΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΣΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΑΚΗ ΕΙΡΗΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΡΙΩΡΗΣ ΑΙΑΣ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ Η πάλη, η οποία έχει άλλωστε άμεση σχέση με τον πόλεμο, είναι πολύ παλιό άθλημα και διαδεδομένο σ' όλο τον κόσμο. Σύμφωνα με τη μυθολογία την τέχνη της πάλης εφηύρε ο Θησέας ενώ την πρώτη λεπτομερειακή περιγραφή πάλης συναντάμε στον Όμηρο στους αγώνες προς τιμήν του Πατρόκλου. Επίσης ο Ηρακλής (όταν νικά τους γίγαντες Ανταίο, Αχελώο, Τρίτωνα και διάφορα τέρατα). Εκτός των μυθικών ηρώων, όμως, και θεοί αναφέρονται ως εφευρέτες της πάλης, όπως ο Ερμής και η κόρη του Παλαίστρα. Η πάλη αποτελούσε μέρος του πεντάθλου 32η Ολυμπιάδα (632.Χ.) αλλά θεωρείτο ανεξάρτητο αγώνισμα από την 18η Ολυμπιάδα (708 π.χ.)

ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ Υπήρχαν δύο είδη πάλης: Η όρθια πάλη ή ορθοπάλη ή σταδαία πάλη και η αλίνδησις ή κύλισης ή κάτω πάλη. Στην όρθια πάλη αρκούσε ο ένας παλαιστής να ρίξει κάτω τον άλλον τρεις φορές (τριακτήρ) ενώ στην κάτω πάλη ο αγώνας συνεχιζόταν στο έδαφος μέχρι ο ένας από τους δύο να ''απαγορεύσει'', όπως το έλεγαν, δηλαδή να παραδεχτεί την ήττα του. Η απαγόρευση δηλωνόταν με την ύψωση του χεριού με το δείκτη τεντωμένο.

Η ΠΥΓΜΑΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΡΙΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΑΣΔΕΚΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΑΡΤΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΕΡΚΟΥΡΗΣ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΓΜΑΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ Η πυγμαχία ήταν βίαιο και συχνά θανατηφόρο αγώνισμα. Τα χέρια ήταν ενισχυμένα με χοντρά δερμάτινα λουριά από τον αγκώνα μέχρι τις γροθιές, ενώ τα δάχτυλα έμεναν ακάλυπτα για να κλείνουν σχηματίζοντας γροθιά. Τα λουριά μπορεί να ήταν ενισχυμένα με μικρούς μολυβένιους βόλους ή καρφιά. Σε περίπτωση που ο αγώνας κρατούσε πολύ ώρα χωρίς νικητή, οι αγωνιστές έπρεπε να κάνουν την ονομαζόμενη «κλίμακα». Δηλαδή οι πυγμάχοι στέκονταν ακίνητοι χωρίς να αμύνονται ή να αποφεύγουν το χτύπημα, ενώ εναλλακτικά αντάλλασσαν χτυπήματα μέχρι που ένας από τους δυο κατέρρεε.

ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΥΓΜΗΣ Αν και πολλές μαρτυρίες έχουμε για τα φοβερά και αιματηρά τραύματα του αγωνίσματος, η τέχνη της πυγμαχίας ήταν άλλη. Νικητής ήταν αυτός που κατόρθωνε να μην χτυπηθεί. Ακόμα καλύτερα ήταν αυτός που κατόρθωνε να μην χτυπηθεί αλλά ούτε και να χτυπήσει τον αντίπαλο, κάνοντάς τον απλά να καταρρεύσει εξουθενωμένος από τις άκαρπες επιθετικές προσπάθειές του.

ΠΑΓΚΡΑΤΙΟ Ιάσονας Κουριαννίδης Ιορδάνης Κούσης Λίλιαν Λάμπρου Ανδρέας Μουζακιώτης Σίλια Παγώνη

Το Παγκράτιο ήταν ένα αγώνισμα των αρχαίων Ελλήνων, ένας συνδυασμός πάλης και πυγμαχίας χωρίς ιμάντες. Η ονομασία προέρχεται από τις λέξεις παν και κρατείν, δηλαδή νικητής γινόταν αυτός που "κατέχει την κυρίαρχη δύναμη" ή αυτός που "κυριαρχεί απόλυτα", ενώ οι αθλητές ονομάζονταν παγκρατιαστές. Εισήχθη στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 648 π.χ. (33η Ολυμπιάδα). Ήταν θεαματικό και δημοφιλές, αλλά και επικίνδυνο, αφού είχε ως αποτέλεσμα πολλές φορές ως και το θάνατο του ενός των αντιπάλων. Οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες μετά το 200 π.χ. εισήγαγαν κι έναν λιγότερο βίαιο διαγωνισμό "Παγκρατίου παίδων" για τα νέα αγόρια.

Υπήρχαν δύο είδη παγκρατίου: Το ένα διεξαγόταν σε όρθια στάση και ήταν λιγότερο επικίνδυνο, ονομαζόταν δε "Άνω ή ορθοστάνδην παγκράτιο". Στο άλλο συνεχιζόταν ο αγώνας και μετά την πτώση ενός από τους αντιπάλους, ο οποίος κατόπιν τούτου ήταν ευάλωτος σε κτυπήματα του αντιπάλου. Το είδος αυτό ονομαζόταν "Κάτω παγκράτιο".

Το Παγκράτιο συνδύαζε το χτύπημα και την αρπαγή (λαβή) και ήταν αγώνας, που κερδιζόταν με την υποβολή του αντιπάλου. Ένας αγωνιζόμενος θα μπορούσε να επισημάνει την υποβολή του με ανάταση του χεριού ή ενός δακτύλου του, αλλά μερικές φορές η μόνη μορφή υποβολής ήταν ο θάνατος ενός από τους αγωνιζόμενους. Οι "κοινές κλειδαριές" και η "έμφραξη κρατούν" ήταν κοινές τεχνικές. Σήμερα αυτές οι τεχνικές θα μεταφράζονταν ως λαβές εξάρθρωσης σημείων όπως αυχένας, ώμος, αγκώνας, καρπός, μηρός, αστράγαλος και άλλα. Τα λακτίσματα και η χρησιμοποίηση των "πυγμών" ήταν η μέθοδος επίθεσης, που στηρίζεται σε μεγάλο ποσοστό στη δύναμη. Για αυτό το λόγο, το Παγκράτιο ήταν υπόθεση των βαρύτερων και πιο δυνατών αθλητών.

Και τελειώνουμε την παρουσίασή μας με τον ολυμπιακό ύμνο που είναι γραμμένος από τον ποιητή Κωνσταντίνο Καβάφη.

Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού. Κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα στη δόξα της δικής σου γης και τ' ουρανού. Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι. Στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή. Και με το αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί. Κάμποι, βουνά και θάλασσες φέγγουνε μαζί σου σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός. Και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου. Και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός, κάθε λαός Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός.