ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΛΠΙΔΑ Είμαι 8 χρονών κα μένω στον καταυλισμό μαζί με άλλες 30 οικογένειες. Μέχρι πριν λίγες μέρες βρισκόμουν στο χωριό μου το Ριζοκάρπασο, αλλά μετά την εισβολή ήρθαμε με την μητέρα μου και τον πατέρα μου. Η κάθε μέρα μοιάζει να είναι ίδια αφού το μόνο που κάνουμε είναι να παίζουμε κρυφτό και μπάλα. Δεν πίστευα πως θα μου έλειπε τόσο το σχολείο μου, τα βιβλία μου, οι γνώσεις και η μάθηση. Σήμερα ξύπνησα και ήταν μια μέρα διαφορετική από τις υπόλοιπες! Σήμερα επιτέλους θα προσπαθήσουμε να φτιάξουμε ένα σχολείο δικό μας! Η δασκάλα μας που ήταν στο χωριό, μάς επιφύλαξε μια μεγάλη έκπληξη. Μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερε να μας φέρουν λίγα εφόδια για το σχολείο μας. Το πιο σημαντικό είναι ότι θα ξεκινήσουμε τη μάθηση για Ζωή. Τώρα όλα τα παιδιά ξυπνάμε νωρίς-νωρίς τα πρωινά και πηγαίνουμε στο «Σχολείο μας». Το ονομάσαμε ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΛΠΙΔΑ ελπίζοντας μια μέρα να επιστρέψουμε κανονικά στα θρανία μας, στα σπίτια μας και στη γειτονιά μας που τόσο πολύ μας λείπει!
Το προσφυγικό σχολείο Η ΦΩΛΙΑ Με την Τουρκική Εισβολή αναγκαστήκαμε να φύγουμε από το σπίτι μας. Μας πήγαν προσωρινά σ έναν προσφυγικό καταυλισμό με αντίσκηνα. Είμαστε όλοι φοβισμένοι δεν ξανοιγόμασταν. Ανάμεσα μας ήταν μια νεαρή δασκάλα, τη γνώρισαν οι μαμάδες. Η δασκάλα πρότεινε να στήσουν ένα προσωρινό σχολείο. Δεν πήρε και πολύ. Έτοιμο το σχολείο «Η Φωλιά». Τη δασκάλα μας την έλεγαν Αλίκη. Ο άντρας της ήταν αγνοούμενος. Δεν είχαν παιδιά. Μας αγκάλιασε με αγάπη. Μας μάθαινε ένα σωρό πράγματα.για την ημικατεχόμενή μας πατρίδα, για τα όμορφα της μέρη και μνημεία. Μας θύμιζε καθημερινά ότι η Κύπρος μας πρέπει να ελευθερωθεί. Για κάθε τόπο μάς μάθαινε και ένα τραγούδι. Η τάξη είχε παιδιά όλων των ηλικιών. Μας χώρισε η κυρία σε ομάδες ανάλογα με τις ηλικίες μας. Όταν αυτή δίδασκε αριθμητική σε μια ομάδα, έβαζε σιωπηρές εργασίες στους άλλους. Θυμάμαι τα μεγάλα παιδιά βοηθούσαν τους μικρότερους. Μας έμαθε να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο και να μοιραζόμαστε τα πάντα. Τα πράγματα δεν έχουν αξία, αλλά η αγάπη μεταξύ μας. Μετά το σχολείο παίζαμε κυνηγητό, κρυφτό, περνά- περνά η Μέλισσα, ποδόσφαιρο τα αγόρια και κάποια κορίτσια. Φτιάχναμε παιχνίδια με ό,τι βρίσκαμε. Παίρναμε ξύλα που άφηναν οι μαραγκοί και φτιάχναμε αλογάκια, σπιτάκια, αυτοκινητάκια. Για τις κούκλες έραβαν ρουχαλάκια οι γιαγιάδες και οι μαμάδες. Τα βράδια μαζευόμασταν έξω από τα αντίσκηνα μας αφηγούνταν με νοσταλγία ιστορίες από τα χωριά τους. Στο σχολείο είχαμε εμπεδώσει πολύ καλά τις λέξεις «κατοχή», «πρόσφυγας», «αγνοούμενος», «αιχμάλωτος», «εγκλωβισμένος», «σκλαβωμένα μέρη» και ένα σωρό άλλες σχετικές.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι εκείνα τα δυο χρόνια που ζήσαμε στον καταυλισμό με αρκετές στερήσεις, με εφοδίασαν με πολλές αξίες. Έκανα και δυνατές φιλίες που κρατούν για πάντα.
Φαντάζομαι ότι είμαι και εγώ μαθητής αυτού του σχολείου. Ονομάζομαι Νικόλας. Ο πατέρας μου πολέμησε στον πόλεμο και είμαι πολύ λυπημένος γιατί δεν έχουμε νέα του. Οι Τούρκοι μας ανάγκασαν να φύγουμε από τα σπίτια μας. Είμαι πρόσφυγας και είμαι 8 χρονών. Έχω δυο αδέρφια. Ο μεγάλος είναι 15 χρονών και η αδερφή μου είναι 10 χρονών. Την άλλη μέρα μόλις ξύπνησα, πήγα στο σχολείο και εκεί είδα τους φίλους μου. Μείναμε για λίγο και σε προσφυγικό καταυλισμό. Μέναμε σε αντίσκηνα. Έκανα καινούριους φίλους. Οι γυναίκες μαγείρευαν. Οι γιαγιάδες μας έλεγαν ιστορίες για τα χωριά και για τις πόλεις μας. Το βράδυ παίζουμε μέχρι αργά. Στο σχολείο είμαστε στην ίδια τάξη όλα τα παιδιά της ηλικίας μου. Το μάθημα που μου αρέσει πιο πολύ είναι η γυμναστική. Κάνουμε όμως και άλλα μαθήματα όπως τα μαθηματικά, τα αγγλικά, η επιστήμη, τα θρησκευτικά. Το σχολείο μου δεν μοιάζει όπως τα άλλα σχολεία. Είναι ένα αντίσκηνο. Το χειμώνα κρυώνουμε και το καλοκαίρι ζεσταινόμαστε. Πόσο θα ήθελα να πηγαίνω σε ένα κανονικό σχολείο! Γνωρίζω την ημικατεχόμενή μου πρωτεύουσα Λευκωσία 30.10.15 Παρασκευή 30 Οκτωβρίου στα πλαίσια του Δεν Ξεχνώ, οι δασκάλες μας, μάς πήραν να γνωρίσουμε την παλιά πόλη της Λευκωσίας περπατώντας κατά μήκος της πράσινης γραμμής. Γνωρίσαμε το σχολείο του Αγίου Κασσιανού, το Οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας. Είδαμε πολλές εκκλησίες και τζαμιά. Εμένα με εντυπωσίασε πολύ το Μνημείο Ελευθερίας, γιατί είχε κάποια αγάλματα που έβγαιναν από μια φυλακή. Πάνω από την φυλακή ήταν το άγαλμα της Ελευθερίας. Μόλις αντιλήφθηκα τι γίνεται στην πατρίδα μας ένιωσα στεναχώρια. Κατάλαβα πως κάποτε ζούσαν αρμονικά Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Η Λευκωσία, η μοναδική πρωτεύουσα στην Ευρώπη που είναι ημικατεχόμενη. Είναι κρίμα να μην μπορούμε να γνωρίσουμε ολόκληρή μας την πατρίδα. Από μαθητές της Γ τάξης
Φωτογραφίες από την περιήγηση των μαθητών της Γ τάξης στη Λευκωσία