Ι ΙΟΚΤΗΤΗΣ - ΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΗΜΗΤΡΗΣ ΝΙΚ. ΚΙΤΣΙΚΗΣ

ΕΤΟΣ ΙΑ ΤΕΥΧΟΣ 43 4.00 ΑΝΟΙΞΗ 2007 ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ Τριµηνιαῖο περιοδικὸ Γεωπολιτικῆς ------------------------------------------------------------------------------ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΥΣΤΡΑΣ Ι ΙΟΚΤΗΤΗΣ - ΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΗΜΗΤΡΗΣ ΝΙΚ. ΚΙΤΣΙΚΗΣ ISSN 1107-3063. Ἰδιοκτησία: ηµ. Ν. Κιτσίκη Τὰ παλαιὰ τεύχη διατίθενται ἀπὸ τὸ Ἐναλλακτικὸ Βιβλιοπωλεῖο (τηλ. 210.38.02.644). Γιὰ ἐπικοινωνία µὲ τὸν ἰδιοκτήτη καὶ διευθυντὴ. Κιτσίκη, καθηγητὴ καὶ τακτικὸ µέλος τῆς Καναδικῆς Ἀκαδηµίας, χρησιµοποιείσατε τὴν ταχυδροµικὴ διεύθυνση: Prof. D. Kitsikis, Department of History, University of Ottawa, Ottawa, K1N-6N5, Canada, ἤ fax: (00-1-613)5625995 ἤ καὶ ἠλεκτρ. διεύθυνση: dimitri.kitsikis@uottawa.ca Στὸ τηλέφωνό του στὴν Ὀττάβα, (00-1-613)8344634, ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος. Τὸ τρέχον τεῦχος τῆς Ἐνδιάµεσης Περιοχῆς ἐµφανίζεται ὁλόκληρο καὶ στὸ ιαδίκτυο στὴν http://ca.geocities.com/dimitri-kitsikis@rogers.com Ὁ βιασµὸς τῆς φύσεως καὶ τὸ τέλος τῆς Λαϊκῆς Κίνας... 2 Ἀµερικανικὸς ἀναρχοφασισµός...3 Ὁ φόβος τῆς λαϊκῆς τροµοκρατίας γεννᾶ τὴν δικτατορία...11 Ὁ Μάο ὡς Βούδδας: Ἡ ἀνάγκη τοῦ ἥρωος καὶ ἡ ἐπάνοδος τῶν θρησκειῶν... 14 Τρεῖς βασικὲς µελέτες περὶ ἐθνικοσοσιαλισµοῦ... 16 Τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Πλούτου...17 Μιρκέας Ἠλιάδης, πρόδροµος τοῦ ὀρθοδοξισµοῦ...23 World copyright Endiamese Perioche reserved by Dimitri Kitsikis. All rights reserved

ΙΑ (43) σελ.2. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 Ὁ βιασµὸς τῆς φύσεως καὶ τὸ τέλος τῆς Λαϊκῆς Κίνας Φύση; Θεός; Ὅποιος τοὺς παρακούει, ὑποχρεωτικὰ χάνει τὸν κῆπο. Τὸ ψάρι βρωµᾶ ἀπὸ τὸ κεφάλι. Οἱ πρόγονοί µας ἐµεγαλούργησαν ἐπειδὴ ἔτρωγαν ἄφθονο ψάρι µὲ φωσφόρο καὶ σήµερα παρακµάζουµε τρώγοντας σάψιο ψάρι µὲ δηλητήριο ἑωσφόρο. Μέγας παρήκοος ὁ Προµηθεύς. ιότι κάµνοντας σύγχυση µεταξὺ φωτὸς καὶ πυρός, παρέδωσε τὴν φωτιὰ στοὺς ἀνθρώπους ἀποκόπτωντάς την ἀπὸ τὸ φῶς. Τὸ φῶς φωτίζει τὶς καρδιὲς χωρὶς νὰ τὶς καίη. Ἡ φωτιὰ πυρακτώνει καὶ καταλήγει σὲ στάκτη. Ὁ Θεὸς εἶναι φῶς. Ὁ Σατανᾶς φωτιά. Ὁ φωσφόρος δηµιουργεῖ φῶς µέσα στὸ σκότος ὅταν ἀνασαίνει ὁ Θεός. Ἡ πυρὰ στὸ κέντρο τοῦ Ἅδη κατακαίη τὶς ψυχές, ὅταν ἀνασαίνει ὁ Σατανᾶς. Τὸ γιὰνγκ εἶναι οὐρανὸς καὶ φῶς, τὸ γὶν εἶναι γῆ καὶ ὑπὸ τὴν γῆ, φωτιὰ τοῦ Ἡφαίστου ἔναντι τοῦ φωτὸς τοῦ Ἀπόλλωνος. Ἐπὶ χιλιάδες χρόνια τὸ φῶς τοῦ τάο, τοῦ κονφουκιανισµοῦ καὶ τοῦ βουδδισµοῦ ἐφώτιζε τὸ κινεζικὸ πνεῦµα. Ἀπὸ τὸ 1978, ὁ Ντὲνγκ Σιάοπινγκ παρεµέρισε τὸ φῶς καὶ ἐγκαθίδρυσε τὴν φωτιά. Καὶ ἡ φωτιὰ κατεσπάραξε τὴν Κίνα. Λέµε, «φῶς ἐκ φωτός, Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ» ἔναντι τοῦ «πυρὸς τὸ ἐξώτερον». Ὁ Προµηθεὺς ἀπέκοψε τὸ πῦρ ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ θεϊκοῦ φωτὸς καὶ τὸ παρέδωσε σατανοποιηµένο (δηλαδὴ ἀποκοµµένο ἀπὸ τὸν Θεό), στοὺς ἀνθρώπους. Ἔκτοτε οἱ πόλεµοι κατακαίουν τοὺς ἀνθρώπους, ἡ πυρηνικὴ δύναµη φέρει τὴν ἰσχὺ τῆς καταστροφῆς. Ἡ Κίνα βαδίζει ὁλοταχῶς γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς πρώτης θέσεως ἐπὶ τοῦ πλανήτου, διεκδικώντας τὸ ὑπέρτατο προνόµιο νὰ τὸν ἀνατινάξη στὸν ἀέρα καὶ νὰ τὸν στείλη στὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον. Τὸ φῶς ἐναρµονίζεται µὲ τὴν φύση. Εἶναι ὁ δρόµος τοῦ τάο, ἡ σοφία τοῦ κονφουκιανισµοῦ, ἡ φώτιση τοῦ βουδδισµοῦ. Ἡ φωτιὰ στὰ χέρια τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἰσχὺς ποὺ πολλαπλασιάζει τὰ ἐργαστήρια ἐρευνῶν γιὰ τὴν ἀέναη ἐξάπλωση τῆς ἰσχύος. Ἰσχὺς καὶ πλοῦτος. Οἱ κινεζικοὶ πύργοι τῆς Βαβὲλ πολλαπλασιάζονται σὰν µανιτάρια: Τὸ Jin Mao Tower, 421 µέτρα ὕψους στὴν Σαγγάη, µὲ 88 ὀρόφους ποὺ κατεσκευάσθη τὸ 1998. Ὁ πύργος τῆς Σαγγάης µὲ 101 ὀρόφους, ὕψους 492 µέτρων, ἔτοιµος ἐφέτος. Οἱ διπλοὶ πύργοι τῆς Σαγγάης µὲ 131 ὀρόφους καὶ 514,8 µέτρα ὕψους, ποὺ θὰ ἔχουν ἀποπερατωθῆ τὸ 2010. Ὁ βιονικὸς πύργος, χωρητικότητος 100.000 ἀτόµων, στὴν Σαγγάη, µὲ 300 ὀρόφους καὶ 1228 µέτρα ὕψους, ὁ ὁποῖος προβλέπεται ὅτι θὰ λειτουργήση τὸ 2020. Ὁ Μάο ὑπεστήριζε ὅτι «ὅσο περισσότεροι, τόσο δυνατότεροι εἴµεθα» ( 人 多 力 量 大 ). Ἐπίστευε πὼς ὁ µῦθος τοῦ ὑπερπληθυσµοῦ καὶ ὁ µαλθουσιανισµὸς ἦσαν ἐφευρήµατα τοῦ καπιταλισµοῦ τῶν διακοσίων τελευταίων ἐτῶν µὲ στόχο τὴν µεγιστοποίηση τοῦ κέρδους καὶ τὴν ἀποφυγὴ κοινωνικῶν ἐξεγέρσεων. Μετὰ τὸν θάνατο ὅµως τοῦ Μάο τὸ 1976, ὁ Ντὲνγκ Σιάοπινγκ, ἀπὸ τὸ 1978 ποὺ ἦλθε στὴν ἐξουσία, ἡρµήνευσε µὲ τὸν τρόπο του τὸν Μάρξ, ὁ ὁποῖος εἶχε ἰσχυρισθῆ πὼς δὲν ἠδύνατο µία κοινωνία νὰ οἰκοδοµήση τὸν σοσιαλισµὸ ἐὰν προηγουµένως δὲν εἶχε συσσωρρεύσει κεφάλαια µέσῳ µίας καπιταλιστικῆς µεταβατικῆς περιόδου. Καὶ αὐτὴ ἡ συσσώρρευση, ἐπίστευε ὁ Ντένγκ, ἦταν ἀδύνατον νὰ ἐπιτευχθῆ µὲ ραγδαία αὔξηση τοῦ πληθυσµοῦ. Βασικὰ ὅµως εἶχε ὑποπέσει στὸ κοινὸ αἴσθηµα µίσους ὅλων τῶν ἀποικισµένων λαῶν τῆς γῆς κατὰ τῆς ἐγκληµατικῆς ύσεως ποὺ εἶχε καταστρέψει καὶ ἐξευτελίσει τῆν Κίνα µετὰ τὸ 1840. Ἤθελε νὰ ἐκδικηθῆ, νὰ γίνη ἡ Κίνα ἡ πλέον ἰσχυρὴ δύναµις τοῦ κόσµου, ἀντιγράφοντας τὶς δυτικὲς µεθόδους ἰσχύος, γιὰ νὰ καταστρέψη τὴν ύση. ηλαδή, ὑπέπεσε στὸ σφάλµα µαχαιρώνοντας τὸν Σατανᾶ νὰ ξεβάψη ὁ Σατανᾶς ἐπάνω του. Ἀπὸ τὸ 1979, ἐσχεδίασε τὴν πολιτικὴ ἐλέγχου τῶν γεννήσεων ( 计 划 生 育 ), ἀπαγορεύοντας, ἐκτὸς ἐξαιρέσεων, καὶ µὲ ἐπιβολὴ προστίµων, νὰ ἔχη µία οἰκογένεια περισσότερο ἀπὸ ἕνα παιδί. Τὸ στατιστικὸ ἀποτέλεσµα ἦταν ὅτι χωρὶς τὸ µέτρο αὐτὸ ὁ σηµερινὸς πληθυσµὸς τῆς Κίνας τοῦ ἑνὸς δισεκατοµµύριου 300 ἑκατοµµυρίων κατοίκων, θὰ εἶχε 300 ἑκατοµµύρια περισσοτέρους κατοίκους. Τὸ κοινωνικὸ ὅµως ἀποτέλεσµα ἦταν καταστροφικό. Ἡ κινεζικὴ προτίµηση υἱοῦ ἀντὶ κόρης, ὅπως καὶ σὲ ὅλες τὶς παραδοσιακὲς κοινωνίες, εἶχε ὡς ἀποτέλεσµα τὴν συστηµατικὴ ἔκτρωση τῶν θηλυκῶν ἐµβρύων, τὸν πνιγµὸ τῶν θηλυκῶν βρεφῶν ἐὰν φθάσουν µέχρι τὴν γέννηση, τὴν ἐγκατάλειψη τῶν κοριτσιῶν ἀργότερα. Προβλέπεται ὅτι µέχρι τὸ 2020, θὰ ὑπάρξουν 40 ἑκατοµµύρια περισσότεροι ἄνδρες σὲ ἡλικία γάµου στὴν Κίνα ἀπὸ γυναῖκες. Τὸ ἀποτέλεσµα θὰ εἶναι ἡ αὔξηση τῆς ἐπιθετικότητος τῶν Κινέζων ποὺ θὰ ξεχυθοῦν στὰ πέρατα τῆς γῆς πρὸς ἀναζήτησιν καὶ βιασµὸ ξένων γυναικῶν ὅπως ἔκαµαν οἱ νοµᾶδες ποὺ κατακτοῦσαν τοὺς ἑδραίους πληθυσµούς, πρὸς ἀναζήτησιν χορταρικῶν, φρούτων καὶ γυναικῶν. Ἔτσι ἡ νέα αὐτὴ ψυχικὴ ἀνισορροπία τῶν Κινέζων θὰ πολλαπλασιάση τὴν παγκόσµια ἀνισορροπία.

ΙΑ (43) σελ.3. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 Ἀµερικανικὸς ἀναρχοφασισµός τοῦ ὑπαρκτοῦ φασισµοῦ ποὺ οἰκοδοµεῖται ἀπὸ τὸν πρόεδρο Μποὺς. Ὑπενθυµίζουµε αὐτὸ ποὺ ἔχουµε ἐξηγήσει σὲ ὅλα τὰ γραπτά µας: ὅτι ἡ ἀναρχία δὲν ὑπῆρξε ποτὲ τµῆµα τῆς κοµµουνιστικῆς ἰδεολογίας ἀλλὰ τῆς τρίτης ἰδεολογίας) Ἡ Ἀναρχία (Α) εἶναι Ὀργάνωση (Ο) χωρὶς κράτος, ἔλεγε ὁ Προυντόν (1809-1865): τὸ Α µέσα στὸ Ο (Αὐτὸ τὸ περιοδικὸ πρωτοενεφανίσθη τὸ 1996 γιὰ ἕναν συγκεκριµένο σκοπό: νὰ καταπολεµήση µία ἐθνικὴ συµφορά, τὴν ἄνοδο στὴν ἐξουσία τοῦ ἐσωστρεφοῦς Κώστα Σηµίτη, τοῦ µπιµπικανθρώπου λογιστοῦ ποὺ ἔβαλε ταφόπλακα στὸ σῶµα τῆς Ἑλλάδος ἐπὶ ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια µέχρι τὸ 2004. Ἀκόµα καὶ τὸ ΚΚΕ δὲν ἠδυνήθη νὰ ἀντιµετωπίση τὴν ἰλλιγγιώδη ἄνοδο τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς µετριοκρατίας τοῦ καθεστῶτος τοῦ Ἕλληνος Σαλαζάρ. Μόνη ἐξαίρεση ὑπῆρξε τὸ πάντα ἀναγεννηµένο, ἐδῶ καὶ διακόσια χρόνια, κίνηµα τῆς ἀναρχίας τῶν ὀλίγιστων νεαρῶν ἀτόµων, τῶν πάντα χλευαζοµένων ὡς ὑπόπτως ὑποκινουµένων τροµοκρατῶν ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη τροµοκρατία τοῦ Κράτους καὶ ὡς ἀναποτελεσµατικῶν ἀπὸ τὸ µαζικὸ ἐπαναστατικὸ κίνηµα τοῦ ΚΚΕ. Αὐτὰ τὰ παιδιὰ ἔσωσαν καὶ σώζουν τὴν τιµὴ τῆς Ἑλλάδος. ιότι καὶ µετὰ τὸ 2004, ἡ Ν δὲν ἠδυνήθη νὰ ἀπελευθερωθῆ ἀπὸ τὸν λογιστικὸ σηµιτισµὸ τοῦ ἑλληνικοῦ σαλαζαρισµοῦ. Ἀπὸ τὴν πλευρά τους, ὁ ὑπαρκτὸς κοµµουνισµός, ὅπως καὶ ὁ ὑπαρκτὸς φασισµὸς εἶχαν καταλήξει στὸ ὁλοκληρωτικὸ καταπιεστικὸ κράτος. Μόνον ἡ ἐθνικοµπολσεβικικὴ ἀναρχία ποὺ δὲν ἀνέλαβε ποτὲ τὰ ἡνία τοῦ κράτους, µὲ βάση τὴν ῥοµαντικὴ οὐτοπία, κατώρθωσε νὰ ἐπιβιώση στοὺς τοίχους καὶ τὸ πνευµατικὰ ἄγωνο τσιµέντο τῶν µεγαλουπόλεων τοῦ φιλελευθερισµοῦ. Ἐδῶ θὰ παρουσιάσουµε δύο πρόσφατα παραδείγµατα τοῦ ἀµερικανικοῦ ἀναρχοφασισµοῦ: ἀπὸ τὴν µία πλευρά, τῆς ἀµερικανικῆς φασιστικῆς ἀντιπολιτεύσεως καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη α) Ἀναρχοφασισµός Ὁ ἀναρχισµὸς καταστρέφει τὶς περιουσίες τῶν «φιλησύχων πολιτῶν», ὄχι διότι ὡς µικροαστοὶ εἶναι κατὰ τῆς ἀρχῆς τῆς ἰδιοκτησίας, ἀλλὰ διότι ὡς ῥοµαντικοὶ ἀπελπισµένοι ἐνώπιον τοῦ κρατικοῦ ράκουλα, ἰσοπεδώνουν τὸ οἱοδήποτε Κολωνάκι ποὺ µὲ τὴν βοήθεια Σηµιτῶν λογιστῶν καὶ φοροµπηχτικῶν µηχανισµῶν, καταρρακώνει τὰ ὄνειρα τῆς νεολαίας. Ὁ ἄνθρωπος δὲν ζῇ µόνον µὲ ἄρτο: αὐτὴ εἶναι ἡ κραυγὴ τοῦ ἀναρχικοῦ ποὺ ταιριάζει στὸν ἐπαναστατηµένο νέο καὶ στὰ µερικὰ ὥριµα ἄτοµα ποὺ δὲν ἔχουν χάσει τὴν παιδική τους ἀγνότητα. Τὸ ἐπιχείρηµα ὅτι τὰ ἀντιεξουσιαστικὰ κινήµατα καταλήγουν στὸ ἔγκληµα, κάτι ποὺ εἶναι σωστό, δὲν φθάνει γιὰ νὰ καταδικασθοῦν στὴν συνείδηση τῶν ἀνθρώπων, ἐφ ὅσον καταπολεµοῦν µὲ τὸ µεµονωµένο ἔγκληµα τὸ ἀπείρως πιὸ µαζικὸ ἐγκληµατικὸ ἐγχείρηµα τοῦ κράτους. Ὁ κρατικὸς µηχανισµὸς, φιλελεύθερος, κοµµουνιστικὸς ἤ φασιστικός, ἀντιπροσωπεύει τὴν ἀπόλυτη τροµοκρατία. Ἡ φράση τοῦ Ρουσσώ, καταγεγραµµένη στὸ Κοινωνικὸ Συµβόλαιο, ποὺ δηλώνει: «ὅτι ὅποιος θὰ ἀρνηθῆ νὰ ὑπακούση στὴν γενικὴ θέληση, θὰ ὑποχρεωθῆ νὰ ἐνδώση µὲ τὴν σωµατικὴ βία, κάτι ποὺ σηµαίνει ὅτι θὰ τὸν ὑποχρεώσουν νὰ εἶναι ἐλεύθερος», ἡρµηνεύθη ἀπὸ τοὺς φιλελευθέρους ὅτι ἡ Βουλὴ τῶν ἀντιπροσώπων ὡς ἔκφραση τῆς γενικῆς θελήσεως ψηφίζει τοὺς νόµους ποὺ ἐπιβάλλονται µὲ ἀστυνοµικὴ βία στοὺς πολῖτες. Ἀλλὰ ὁ Ρουσσώ, ὡς πατέρας τῆς φασιστικῆς ἰδεολογίας, ἦταν ἀναρχικός, «ὁ πρῶτος χίππης τῆς ἀναγεννησιακῆς κοινωνίας. Ὑπῆρξε τὸ πρότυπο τῶν ἀναρχικῶν ποὺ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ λύσουν τὴν ἀντίφαση µεταξὺ τῆς ἀδυναµίας νὰ ζήση κανεὶς χωρὶς κράτος- ἐξουσία καὶ τῆς πεποιθήσεως ὅτι αὐτὴ ἡ ἀναπόφευκτη ἐξουσία εἶναι πηγὴ ὅλων τῶν συµφορῶν µας» (σ.167 τοῦ βιβλίου µου Ἡ Τρίτη Ἰδεολογία). Ὁ Ρουσσὼ ἦταν ἀπόλυτα ἀντικοινοβουλευτικός. Θεωρητικά, τὸ κράτος ἐξηφανίζετο ἐπειδὴ ἡ φασιστικὴ ἄµεση

ΙΑ (43) σελ.4. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 δηµοκρατία ἦταν ὁ λαὸς-ἡγεµών (σ.237). Ἡ ἀδυναµία τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐξαλείψη ἀπὸ τὴν κοινωνία τὸ ὑπέρτατο κακὸ ποὺ εἶναι τὸ κράτος, χωρὶς νὰ ἐξαφανίση συνάµα τὴν ὀργάνωση-τάξη, εἶναι θεολογικῆς προελεύσεως: τὸ προπατορικὸ ἁµάρτηµα καὶ ἡ πτώση ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Γι αὐτὸ καὶ «τὸ βασίλειό µου δὲν εἶναι αὐτοῦ τοῦ κόσµου» εἶπε ὁ Χριστός. Οἱ σλαβόφιλοι στὴν Ῥωσία τοῦ ΙΘ αἰῶνος ἐδέχοντο τὴν ἔννοια τῆς ἐξουσίας µόνον ὑπὸ τὴν ὀρθόδοξή της µορφή. Ὁ πατέρας τῶν σλαβοφίλων ὁ Ἀλέξης Χοµιάκοβ (1804-1860) ἔγραφε: «ὲν ἀναγνωρίζουµε κανέναν ἡγέτη τῆς Ἐκκλησίας οὔτε πνευµατικὸ οὔτε ἐγκόσµιο. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἀρχηγός της καὶ δὲν γνωρίζει ἄλλον ἀπ Αὐτόν [Χριστοκρατία] Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἐξουσία καὶ οὔτε ὁ Θεὸς [πατέρας], οὔτε ὁ Χριστὸς εἶναι, διότι ἐξουσία εἶναι µία ἔννοια ἔξω ἀπὸ ἐµᾶς» (σ.187-188). Οἱ σλαβόφιλοι ὑπεστήριζαν τὸ παραδοσιακὸ τσαρικὸ σωµατειακὸ σύστηµα, τὸ ἀντίστοιχο τῶν ἑλληνικῶν συσσωµατώσεων τῆς Ὀθωµανικῆς Αὐτοκρατορίας, δηλαδὴ τὴν ἀποκέντρωση καὶ τὴν τοπικὴ αὐτοδιοίκηση βασισµένες στὶς δύο κοινοτικὲς ὀργανώσεις τῆς obshchina-mir (община-мир) καὶ τῆς zemshchina (земщина). Ὁ Πέτρος ὁ Μέγας ὅµως, στὸν ΙΗ αἰῶνα, ἀπεµάκρυνε τὸν τσάρο ἀπὸ τὸν λαό, τὴν ἐλὶτ ἀπὸ τὴν µᾶζα. Ἔτσι ὁ Πέτρος ὑπεδούλωσε τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησία. βίαιη, µέχρι φυλακίσεως, ἐπιβολὴ τοῦ νόµου. Ὁ Γάλλος ἱστορικὸς καὶ πρώην ὑπουργὸς Μὰξ Γκαλλό, εἶπε: «Ὁ δικαστὴς ὑποχρεοῦται νὰ παρουσιάση τὴν Ἱστορία ὑπὸ τὸ πρῖσµα τοῦ νόµου. Ἀλλὰ ὁ ἱστορικὸς ὑποχρεοῦται νὰ παρουσιάση τὴν Ἱστορία ὑπὸ τὸ πρῖσµα τῶν γεγονότων» (Le Figaro, Παρίσι, 30 Νοεµβρίου 2005). Ἡ τροµοκρατία ποὺ ἐπιβάλλεται διὰ τοῦ νόµου ἀπὸ τὸ κοινοβούλιο καὶ τὴν δικαιοσύνη στὸν ἁπλὸ πολίτη ἀλλὰ καὶ στὸν διανοούµενο- Σωκράτη, µὲ τὸ τρελὸ ἐπιχείρηµα ὅτι ὅσα λέγει ὁ νόµος ὑποχρεοῦται νὰ τὰ ἀκολουθῆ ὁ πολίτης, φαντάζει ἀκόµη πιὸ ἐξωπραγµατικὸ ὅταν «δηµοκρατικοὶ» νόµοι τοῦ τύπου Gayssot ποὺ προέρχονται ἀπὸ ὁµάδες συµφερόντων τῆς κοινωνίας, ἐπιβάλλονται ἄκρως ἐπιλεκτικά. Ὁ νόµος αὐτὸς χρησιµοποιεῖται µόνον γιὰ νὰ ἀπαγορευθῆ οἱαδήποτε ἱστορικὴ ἐπανεξέταση τοῦ ἑβραϊκοῦ ὁλοκαυτώµατος καὶ οὐδόλως γιὰ νὰ µὴν ὑβρισθῆ ὁ Γάλλος, ὁ ῥωµαιοκαθολικὸς ἤ ἀκόµα ὁ ἰνδουϊστής. Και διερωτᾶται κανείς: ἐνώπιον τῆς ὀφθαλµοφανοῦς αὐθαιρεσίας τοῦ κατεστηµένου µέσῳ τῶν τριῶν ἐξουσιῶν (ἐκτελεστικῆς, νοµοθετικῆς, δικαστικῆς), τὴν διάκριση τῶν ὁποίων ἀναφανδὸν κατεδίκαζε ὁ Ρουσσώ, ποὺ ἐπιβάλλει ἀφόρητη τροµοκρατία στὸν σκεπτόµενο πολίτη, γιατὶ ἡ βίαιη ἀντίδραση τοῦ τελευταίου νὰ θεωρῆται ἔγκληµα κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου καὶ νὰ µὴν θεωρῆται τροµοκράτης ὁ βουλευτὴς Gayssot; β) Κρατικὴ δυτικὴ δηµοκρατικὴ τροµοκρατία: Οἱ ἐπιπτώσεις τοῦ γαλλικοῦ νόµου Gayssot τοῦ 1990 Ὁ νόµος ἐµπεριέχει τὴν ἔννοια τῆς τροµοκρατίας: ἐπιβάλλει διὰ τῆς βίας στὸν πολίτη ἀποφάσεις συχνὰ ἄδικες ποὺ ἐλήφθησαν ἀπὸ ὑποτιθεµένους ἀντιπροσώπους τοῦ λαοῦ, στὸ ἄντρο τῆς κρατικῆς τροµοκρατίας, τὴν Βουλή. Τέτοιος ὑπῆρξε ὁ νόµος Γκεσσό (ἀριθµὸς 90-615), ποὺ ἐψηφίσθη ἀπὸ τὴν γαλλικὴ Βουλή, στὶς 13 Ἰουλίου 1990, κατόπιν εἰσηγήσεως τοῦ κοµµουνιστοῦ βουλευτοῦ Jean-Claude Gayssot. Τὸ ἄρθρο ἕνα λέγει: «Οἱαδήποτε διάκριση βασισµένη στὴν ἰδιότητα µέλους ἤ µὴ µίας ἐθνότητος, ἑνὸς ἔθνους, µίας φυλῆς ἤ µίας θρησκείας, εἶναι ἀπηγορευµένη». Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ἐπεµβαίνει ἡ δικαιοσύνη, ὄχι γιὰ νὰ ἐπιβάλη τὸ κοινῶς ἐννοούµενο δίκαιο, ἀλλὰ τὴν Ὁ Γάλλος δικηγόρος Jean-Philippe Feldman, καθηγητὴς δηµοσίου δικαίου ἐξεφράσθη ἀνεπιτυχῶς, µὲ πολλοὺς ἄλλους διανοουµένους, κατὰ τοῦ αἰσχροῦ αὐτοῦ νόµου. ιότι µὲ συστηµατικὴ πλύση ἐγκεφάλου, ἡ δικτατορικὴ δηµοκρατία τοῦ Κολωνακίου ἀπανταχοῦ τῆς γῆς, µέσῳ τῆς κυρᾶ-κατίνας ὑπαλλήλου τοῦ ηµοσίου ποὺ λαδώνεται συστηµατικά, δηλώνει: «ὅ,τι λέγει ὁ νόµος πρέπει νὰ τηρηθῆ»! Εἰς ἀπάντησιν τῆς κυρᾶ-κατίνας, ὁ Γάλλος ἐκδότης Pierre Jean Oswald, εἶχε γράψει στὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου µου ποιηµάτων Ὀµφαλός, ποὺ εἶχε ἐκδόσει: «Ὁ ποιητὴς ἔχει νὰ παίξη σήµερα ἕνα πολὺ σηµαντικὸ ῥόλο: τὸν ῥόλο τοῦ βιγλάτορα. Πρέπει νὰ διατηρῆ ἀδιάκοπα σὲ συναγερµὸ τὶς ἀνησυχίες καὶ νὰ εἶναι ὁ κορυφαῖος τοῦ λαοῦ του ὅταν τοῦ ἀρνοῦνται µὲ πάρα πολὺ λεπτὸ τρόπο τὸν

ΙΑ (43) σελ.5. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 ἀληθινὸ λόγο χωρὶς ὅµως νὰ θυµίζη τὸ ἔργο του ἀναγκαστικὰ κανένα τράκτ. Ὅταν τὰ µέσα ποὺ µᾶς ἐνηµερώνουν µιλᾶνε γιὰ λογαριασµό µας, µόνον ὁ ποιητὴς µπορεῖ νὰ µᾶς ξαναδώση τὴν φωνή µας. Παραµένει ἡ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀπέναντι σ ἕνα κόσµο ποὺ, χωρὶς αὐτόν, θὰ ἔφτανε νὰ ἱκανοποιῆται µὲ πολὺ λίγα» (Ὀµφαλός, Κέδρος, 1979) γ) Ὁ πρόδροµος τοῦ ἀντιµπουσικοῦ ἀµερικανικοῦ φασισµοῦ Χίτλερ ἀπὸ τὸ 1942, ὅπως καὶ ὁ γερµανικὸς καὶ ὁ ἀµερικανικὸς στρατὸς ποὺ τὸ ἐπροµήθευαν ἀπὸ τὶς κυβερνήσεις τους, στὴν διάρκεια τοῦ δευτέρου παγκοσµίου πολέµου. Ἡ ἰαπωνικὴ κυβέρνηση τὸ ἔδιδε στοὺς πιλότους καµικάζι. Ὅταν ἐπέστρεψε ὁ ΜακΒῆ στὴν Ἀµερικὴ ἐπαρασηµοφορήθη γιὰ τὴν ἐγκληµατικὴ ἀνδρεία του µὲ τὸ bronze star medal! Οἱ ἀξιωµατικοί του ἐδήλωσαν ὅτι ἦτο πρότυπο στρατιωτικοῦ. Timothy McVeigh στὸ Ἰρὰκ τὸ 1991: Ἀπὸ κρατικὸ τροµοκράτη σὲ ἀναρχικὸ ἀγωνιστή Ἡ µεγάλη ἀµερικανικὴ δηµοκρατία τῆς ὁποίας ἡ µικροσκοπικὴ δηµοκρατία τῆς Ἑλλάδος εἶναι τὸ Κολλητήρι, ἔµαθε στὸν Τίµοθυ ΜακΒῆ (1968-2001) νὰ ἐγκληµατῆ. Ἀπὸ ῥωµαιοκαθολικὴ οἰκογένεια τῆς Πολιτείας τῆς Νέας Ὑόρκης, κατετάγη στὸν στρατὸ µετὰ τὸ ἀπολυτήριο τῆς δευτεροβάθµιας ἀµερικανικῆς ἐκπαιδεύσεως, στὰ 20 του χρόνια. Ἐπολέµησε στὴν πρώτη εἰσβολὴ τοῦ Ἰράκ (2 Αὐγούστου 1990-28 Φεβρουαρίου 1991) ἐπὶ Μποὺς τοῦ πρεσβυτέρου, στὰ ἅρµατα µάχης. Μὲ τὴν νοοτροπία τῶν SS τοῦ ἀµερικανικοῦ στρατοῦ (τὰ ἐπίλεκτα σώµατα τοῦ Τρίτου Ράϊχ θεωροῦνται πρότυπα πρὸς µίµησιν στοὺς ἀµερικανικοὺς στρατιωτικοὺς κύκλους) ἤδη ἀπὸ τὴν πρώτη ἡµέρα στὸ πεδίο τῶν µαχῶν ἀπεκεφάλισε µὲ τὸ πυροβόλο του Ἰρακινὸ στρατιωτικὸ καὶ ἑώρτασε τὴν ἐπιτυχία του. Ἐν γνώσει του ἐχρησιµοποίει ὀβίδες µὲ ἀπεµπλουτισµένο οὐράνιο καὶ γιὰ νὰ ἀντέξη τὴν θηριωδία τῆς ἀµερικανικῆς εἰσβολῆς ἔπαιρνε µεθαµφεταµίνη (speed), ἕνα διεγερτικὸ ναρκωτικὸ ποὺ ἐχρησιµοποίει καὶ ὁ ἴδιος ὁ Τὸ ἅρµα µάχης (Bradley Fighting Vehicle) µὲ τὸ ὁποῖο ὁ ΜακΒῆ ἔγινε ἥρωας στὸ Ἰράκ, δηλαδὴ ἐξεπαιδεύθη ἀπὸ τὴν ἀµερικανικὴ κυβέρνηση νὰ γίνη ἐγκληµατίας Ἡ µεγάλη πλειοψηφία τῶν νέων ποὺ διαφθείρονται ἀπὸ τὴν δυτικὴ δηµοκρατικὴ πολιτεία δὲν ἐξεγείρονται. Ὁ ΜακΒῆ ὑπῆρξε ἐξαίρεση καὶ αὐτὸ εἶναι πρὸς τιµήν του. Τὸ ἀµερικανικὸ τροµοκρατικὸ κράτος δὲν ἠδύνατο νὰ τὸν κατηγορήση γιὰ ἐγκληµατικὴ πράξη ἐφ ὅσον ὑπῆρξε µαθητής του. Τὸν Μάρτιο τοῦ 1998, τρία χρόνια µετὰ τὴν βοµβιστική του πράξη στὴν πόλη τῆς Ὀκλαχόµα (19 Ἀπριλίου 1995), κατὰ τὴν ὁποία 168 ἄτοµα ἐσκοτώθησαν καὶ 850 ἐτραυµατίσθησαν στὴν ἀνατίναξη τοῦ κρατικοῦ κτιρίου Alfred P. Murrah Federal Building, ὁ ΜακΒῆ ποὺ θεωρεῖται -ὅπως τὰ παλικάρια τῆς 17Ν- ἥρωας ἀπὸ τοὺς Ἀµερικανοὺς ἀντιεξουσαστές, ἀγωνιστὴς κατὰ τοῦ ἀµερικανικοῦ θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως τῆς Οὐασιγκτῶνος-Βαβυλῶνος, καὶ τρία χρόνια πρὸ τῆς ἐκτελέσεως-δολοφονίας του στὰ 33 του χρόνια ἀπὸ τὴν ἀµερικανικὴ κυβέρνηση, ἀρνούµενος τὸ δικαίωµα ἐφέσεως ποὺ εἶχε, ἔγραψε στὴν φυλακή ἕνα κείµενο τὸ ὁποῖο ἐδηµοσιεύθη ἀπὸ τὶς Media Bypass καὶ ποὺ ἔλεγε µεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: «Ἡ κυβέρνηση καὶ οἱ γραφειοκράτες εἶπαν ὅτι τὸ Ἰρὰκ δὲν ἔχει τὸ δικαίωµα νὰ συσσωρρεύη χηµικὰ καὶ

ΙΑ (43) σελ.6. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 βιολογικὰ ὅπλα ἐπειδὴ τὰ εἶχε χρησιµοποιήσει στὸ παρελθόν. Ἡ Ἀµερικὴ ὅµως ἔδειξε τὸν δρόµο. Αὐτὰ τὰ ὅπλα τὰ συσσώρρευσε γιὰ παραπάνω ἀπὸ 40 χρόνια µὲ τὸ ἐπιχείρηµα τῆς ἀποτροπῆς τῆς ΕΣΣ στὰ πλαίσια τοῦ ψυχροῦ πολέµου. Τότε γιατὶ θεωροῦµε ὅτι ἡ ἴδια αὐτὴ τακτικὴ δὲν εὐσταθῆ γιὰ τὸ Ἰρὰκ ὡς ἀποτροπὴ τοῦ ἀµέσου γείτονος τοῦ Ἰράν ποὺ ὑπεχρεώθη νὰ πολεµήση στὴν διάρκεια πραγµατικοῦ πολέµου καὶ ποὺ συνεχίζει νὰ καθίσταται κίνδυνος γιὰ τὴν ἐδαφική της ἀκεραιότητα. Ἡ ἀµερικανικὴ κυβέρνηση ἰσχυρίζεται ὅτι τὸ Ἰρὰκ ἐχρησιµοποίησε αὐτὰ τὰ ὅπλα στὸ παρελθόν. Τὶ νὰ ποῦµε ὅµως γιὰ τὴν ἀµερικανικὴ ἱστορία τοῦ πρώτου καὶ τοῦ δευτέρου παγκοσµίου πολέµου; Θυµηθῆτε τὴν ρέσδη, τὸ Ἁνόϊ, τὴν Τρίπολη Λιβύης, τὴν Βαγδάτη, τὴν Χιροσίµα, τὸ Ναγκασάκι. Στὴν Ὀκλαχόµα Σίτυ, οἱ ἀρχὲς ἰσχυρίσθησαν ὅτι ἡ ἐγκατάσταση µεταξὺ τοῦ ἰσογείου καὶ τοὺς ἄνω ὀρόφους ποὺ ἐστέγαζαν τὰ γραφεῖα τοῦ FBI, παιδικοῦ σταθµοῦ, ἦταν ἀποτέλεσµα οἰκογενειακῶν ὑποχρεώσεων. Ὅταν ὅµως πρόκειται γιὰ τὸ Ἰράκ, ὅλοι οἱ παιδικοὶ σταθµοὶ ἐγκατεστηµένοι στὸ ἐσωτερικὸ ἑνὸς κυβερνητικοῦ κτιρίου, θεωροῦνται ὑποχρεωτικὰ ὅτι ἐτοποθετήθησαν ἐκεῖ ὡς ἀσπίδα! Ὑπάρχει ὅµως µιὰ διαφορά. Ἡ ἀµερικανικὴ κυβέρνηση ὡµολόγησε ὅτι ἐγνώριζε πὼς ὑπῆρχαν παιδιὰ κοντὰ στὰ ἰρακινὰ κυβερνητικὰ κτίρια. Παρὰ ταῦτα τὰ ἐβοµβάρδισε ἰσχυριζοµένη ὅτι δὲν ἦταν ὑπεύθυνη γιὰ τὶς «παράπλευρες ἀπώλειες». Ἀντιθέτως, δὲν ἀποδεικνύεται ὅτι στὴν ἀπόπειρα τῆς Ὀκλαχόµα Σίτυ ἦταν γνωστὴ ἡ παρουσία παιδικοῦ σταθµοῦ». Καὶ ὁ ἀναρχικὸς πλέον ΜακΒῆ καταλήγει τὸ κείµενό του µὲ µία χαρακτηριστικὴ φράση τοῦ δικαστοῦ στὸ Ἀνώτατο ικαστήριο τῶν ΗΠΑ, Louis Brandeis, καταπέλτης κατὰ τῆς δικτατορίας τοῦ δηµοκρατικοῦ ἀµερικανικοῦ κράτους (ποὺ φυσικὰ συµπεριλαµβάνει καὶ τὸ κολλητήρι του, τὸ κράτος τῶν Ἀθηνῶν): «Ἡ κυβέρνησή µας εἶναι ὁ κραταιὸς, πανταχοῦ παρὼν δάσκαλός µας. Γιὰ καλὸ ἤ κακό, διδάσκει ὅλον τὸν λαὸ µὲ τὸ παράδειγµά του». Ἔτσι ἡ ἐγκληµατικὴ ἀστερόεσσα ἐδίδαξε τὸ ἔγκληµα στὸν ΜακΒῆ, ἕνα παιδὶ τοῦ λαοῦ, ὅπως τὸ κολλητήρι τῆς ἀστερόεσσας, ἡ γαλανόλευκη τῶν Ἀθηνῶν, ἐδίδαξε τὸ ἔγκληµα στὴν 17Ν. Καὶ ὅµως ὁ ἑλληνοαµερικανικὸς ὄχλος συνεχίζει νὰ µὴν καταλαβαίνη. δ) Ἀπὸ τὴν Ὀκλαχόµα στοὺς διδύµους πύργους, 1995-2001 Ὁ πλανητικὸς πόλεµος ποὺ ξεκίνησε µὲ τὸν νατοϊκὸ βοµβαρδισµὸ τῆς Γιουγκοσλαυΐας, στὶς 24 Μαρτίου 1999, προπαρασκευάσθηκε ἀπὸ τὶς ΗΠΑ µὲ σειρὰ προβοκατορικῶν βοµβιστικῶν πράξεων, µὲ τὴν ὑποκίνηση νεαρῶν ποὺ δὲν ἐγνώριζαν ὅτι ἔπαιζαν τὸ παιχνίδι τοῦ ἀµερικανικοῦ παγκοσµισµοῦ, ἡ πρώτη τῆς ὁποίας ὑπῆρξε ἡ ἀνατίναξη τοῦ κυβερνητικοῦ κτιρίου τῆς πόλεως τῆς Ὀκλαχόµας, τοῦ Alfred P. Murrah Federal Building. Εἶχε προηγηθῆ τὸ 1978, µὲ µελλοντικὴ διαπλοκὴ ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1990 µέχρι τὸ 2099, βιβλίου ὑπὸ µορφὴν µυθιστορήµατος ἐπιστηµονικῆς φαντασίας, ἀπὸ τὸν Dr. William Luther Pierce (µὲ ψευδώνυµο Andrew Macdonald) τῶν Turner Diaries, ποὺ ἐνέπνευσε τὴν πράξη τοῦ ΜακΒῆ. Τὸ µυθιστόρηµα ποὺ ἐπηρέασε τὸν ΜακΒῆ, στὰ ἀγγλικὰ καὶ τὰ ῥωσικά Τὸ βιβλίο ἐξιστορεῖ τὴν βίαιη ἀνατροπὴ ἀπὸ µία µυστικὴ ὀργάνωση τῆς ἀµερικανικῆς κυβερνήσεως καὶ τοῦ κατεστηµένου καὶ τὴν περαιτέρω ἐξάπλωση τῆς ἀµερικανικῆς αὐτῆς ἐπαναστάσεως µὲ παγκόσµια κατάκτηση. Τὸ πραξικόπηµα ξεκινᾶ µὲ τὴν ἀνατίναξη τῶν κεντρικῶν γραφείων τοῦ FBI. Χρησιµοποιώντας πυρηνικὰ ὅπλα καταστρέφουν τὴν Νέα Ὑόρκη καὶ ἐπιτίθενται κατὰ τοὺ Ἱσραήλ καὶ προτρέπουν τὴν Ῥωσία νὰ βοηθήση µὲ πυρηνικὰ ὅπλα στὴν ἐξαφάνιση τοῦ ἀµερικανικοῦ παγκοσµισµοῦ. Τὸ ἡµερολόγιο

ΙΑ (43) σελ.7. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 τελειώνει µὲ τὴν πτήση ἑνὸς ἀεροσκάφους καµικάζι ποὺ µεταφέρει ἀτοµικὴ βόµβα καὶ πέφτει ἐπάνω στὸ ἀµερικανικὸ Πεντάγωνο. Ἰδοὺ πῶς περιγράφει τὸ βιβλίο, τὴν ἐπίθεση καὶ καταστροφὴ τῆς ἀµερικανικῆς Βουλῆς: «45 δευτερόλεπτα µετὰ τὸν δεύτερο γύρο, ἡ τρίτη ὀβίδα ἔπεσε ἐπάνω στὴν ὀροφὴ τῆς νοτίου πτέρυγος τοῦ Καπιτολίου καὶ ἐξερράγη ἐντὸς τοῦ κτιρίου... Εἴδαµε ὡραία ἄνθη ἀπὸ φλόγες καὶ ἀτσάλι νὰ ξεπετάγονται παντοῦ, νὰ χορεύουν διασχίζοντας τὴν ἄσφαλτο, ἐκπυρσοκροτώντας ἐν µέσῳ διαλυµένων τοίχων καὶ καιγοµένων αὐτοκινήτων, ξεπηδώντας πότε µέσα καὶ πότε ἔξω ἀπὸ τὸ Καπιτόλιο, ἀφήνοντας νὰ ξεσπάση ἡ ἐκδικητική τους αἱµατηρὴ µανία µέσα στὶς γραµµὲς τῆς τυραννίας καὶ τῆς προδοσίας». 2006), ἐφ ὅσον οἱ ΗΠΑ εἶναι κατ ἐξοχὴν µικροαστικὴ κοινωνία, στὴν ὁποία ἡ ἰδιοκτησία θεωρεῖται ἀδιαπραγµάτευτη ἀξία. Τὰ ἀµερικανικὰ βιβλία καὶ τὰ κινηµατογραφικὰ ἔργα, ὅπως τὸ φὶλµ Fight Club τοῦ David Fincher, στὴν δεκαετία τοῦ 1990, ἀναµφιβόλως προετοίµασαν τὴν καταστροφὴ τῶν διδύµων πύργων τῆς Νέας Ὑόρκης στὶ 11 Σεπτεβρίου 2001, ποὺ ἔδωσαν τὴν ἀφορµὴ στὸν πρόεδρο Μποὺς τὸν νεώτερο νὰ ξεχυθῆ πιὸ πέρα ἀπὸ τὴν Γιουγκοσλαυΐα, στὴν Ἀσία, γιὰ νὰ πραγµατοποιήση τὴν κατάκτηση τοῦ πλανήτου ποὺ ἐξιστορεῖται στὰ Turner Diaries («Τὰ ἡµερολόγια τοῦ Τέρνερ»). Σχετικὰ µε τὸ συγκεκριµένο τοῦτο βιβλίο ποὺ εὑρέθη στὴν κατοχὴ τοῦ Μακβῆ, οἱ συµπτώσεις εἶναι πάµπολλες: 1) Τὸ κτύπηµα τῆς 9/11 κατὰ τοῦ Πενταγώνου. 2) 9/11 εἶναι τὰ γενέθλια τοῦ συγγραφέως τοῦ βιβλίου, William Luther Pierce. 3) Μέσα στὸ βιβλίο τοῦ 1978, ἐξιστορεῖται ὅτι στὶς 11 καὶ 12 Σεπτεµβρίου 1992, ἡ µυστικὴ ὀργάνωση ποὺ ἐτοιµάζει τὸ πραξικόπηµα, ἐπιτίθεται κατὰ τῆς πόλεως τοῦ Houston, στὸ Τέξας. ε)ἡ ἐξέλιξη τοῦ ἀντιµπουσικοῦ ἀµερικανικοῦ φασισµοῦ Ὁ ἐθνικοµπολσεβικισµός, δηλαδὴ ἡ σύνθεση κοµµουνισµοῦ καὶ φασισµοῦ (ἡ ἐρυθροφαιὰ ἰδεολογία), ἡ ὁποία ἐξαπλώνεται συνεχῶς στὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Ῥωσία µετὰ τὴν πτώση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισµοῦ τὸ 1989, ἀρχίζει καὶ παίρνει µορφὴ καὶ στὶς ΗΠΑ, µὲ συνδετικὸ κρῖκο τὸν ἀναρχισµό, ἤ πιὸ συγκεκριµένα τὸν ἀναρχοκαπιταλισµό (βλ. τὸ ἄρθρο µου, «Οἱ Ἐλευθέριοι», Τρίτο Μάτι, τ. 140, Ἀπρίλιος Τὸ σύµβολο τοῦ ἀναρχοκαπιταλισµοῦ ἀποτελεῖ σύνθεση τριῶν συµβόλων: τοῦ ἀναρχισµοῦ, τοῦ κινεζικοῦ γὶν-γιάνγκ καὶ τοῦ δολλαρίου ύο εἶναι τὰ πλέον σηµαντικὰ κέντρα ἀντιµπουσικῶν ἀναρχοκαπιταλιστῶν ποὺ ἀντιστρατεύονται τὴν «αὐτοκρατορικὴ πολιτικὴ» τοῦ προέδρου Μποὺς τοῦ νεωτέρου, δηλαδὴ τὸν ἀµερικανικὸ παγκοσµισµὸ ὡς πλανητικὸ πόλεµο ἤ ὅπως τὸν ἀποκαλοῦν τέταρτο παγκόσµιο πόλεµο (ὁ τρίτος ἦταν ὁ ψυχρὸς πόλεµος): τὸ Internet Stokes Anti-war Movement µὲ βάση τὶς ἰδέες τοῦ Randolph Bourne (1886-1918) ποὺ στὸ δοκίµιό του, War is the Health of the State (1918), ἐκατηγόρει τὸ κράτος ὅτι ἐθρέφετο χάριν τοῦ πολέµου, καὶ τὸ Cato Institute ποὺ ἱδρύθηκε, τὸ 1977, στὸν Ἅγιο Φραγκῖσκο, βάσει τῶν ἰδεῶν τοῦ ἐλευθεριανισµοῦ (Libertarianism) τοῦ Βρεταννοῦ φιλοσόφου Ἰωάννου Λόκ (John Locke, 1632-1704). Τὰ κινήµατα αὐτὰ προέρχονται ἀπὸ τὸν χῶρο τοῦ ῥεπουµπλικανικοῦ κόµµατος τῶν Barry Goldwater καὶ Ronald Reagan καὶ ὑποστηρίζονται ἀπὸ µερίδα συντηρητικῶν στρατηγῶν οἱ ὁποῖοι ψηφίζουν σχεδὸν ὅλοι, τοὺς Ῥεπουµπλικανούς. Εἶναι ὅµως ἀντιµπουσικοὶ καὶ ἀντίπαλοι τοῦ παγκοσµισµοῦ. Συγκεκριµένα ὁ συνταξιοῦχος πλέον στρατηγὸς τῶν ἐπιλέκτων πεζοναυτῶν, Anthony Zinni, ποὺ ἦτο ἐπὶ κεφαλῆς τῶν ἀµερικανικῶν δυνάµεων στὴν Μέση Ἀνατολὴ γιὰ τέσσερα χρόνια, ὑπῆρξε ἐξ ἀρχῆς ἀντίθετος µὲ τὴν εἰσβολὴ τοῦ Ἰρὰκ τὸ 2003, δηλώνοντας

ΙΑ (43) σελ.8. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 ὅτι «στὸ Ἰρὰκ θεωρούµεθα µία ἀποικιακὴ δύναµις, ἰδίως ποὺ καταφθάσαµε χωρὶς τὴν ἔγκριση τοῦ ΟΗΕ» (δήλωση τῆς 26 ης Μαΐου 2004). ς) Ὑπαρκτὸς φασισµὸς τοῦ προέδρου Μπούς Στὸ τεῦχος 36 (θέρους 2005) τῆς Ἐνδιάµεσης Περιοχῆς, εἴχαµε ἀφιερώσει ἕνα ἄρθρο γιὰ νὰ καθωρίσουµε τὸ ποσοστὸ φασιστικοποιήσεως τοῦ προέδρου Μπούς, βάσει τῶν 13 σηµείων τοῦ µοντέλου µας ποὺ εἴχαµε δηµοσιεύσει τὸ 1990. Τὸ ἄρθρο αὐτὸ ἐτιτλοφορεῖτο, «Ὁ Μποὺς καὶ τὰ 13 σηµεῖα τοῦ φασιστικοῦ µοντέλου». Τὸ 2006, ὁ Ἀµερικανὸς προτεστάντης θεολόγος καὶ δηµοσιογράφος τοῦ New York Times, Chris Hedges, ἔβαζε ὡς πρόλογο στὸ βιβλίο του, American Fascists, 14 σηµεῖα τοῦ Umberto Eco, µὲ τὰ ὁποῖα ὁ Ἰταλὸς φιλοσόφος ὥριζε τὸν «αἰώνιο φασισµό: εκατέσσερις τρόπους νὰ ἀντιµετωπίζει κανεὶς ἕναν µελανοχιτώνα». Ὁ Χέτζες ἐνθυµεῖται ὅτι ὁ καθηγητής του στὴν θεολογικὴ σχολὴ τοῦ Χάρβαρντ εἶχε δηλώσει στοὺς φοιτητές του ὅτι σε πενῆντα χρόνια θὰ ἀντιµετώπιζαν ὅλοι στὴν Ἀµερική, τοὺς «χριστιανοὺς φασιστές». Πράγµατι, ἡ λέξη φασιστής, ἡ ὁποία εἶχε δαιµονοποιηθῆ καὶ περιθωριοποιηθῆ µετὰ τὸ 1945, λόγῳ τῆς καταστροφικῆς ἥττας τοῦ ὑπαρκτοῦ φασισµοῦ καὶ εἶχε παραµείνει µόνον ὡς ὕβρις, εἶχε ἐπανέλθει σταδιακὰ στὸ προσκήνιο µέσῳ τοῦ Τρίτου Κόσµου, ὡς µία ἐκ τῶν ἰδεολογικῶν καθεστωτικῶν ἐναλλακτικῶν λύσεων, κοντὰ στὸν φιλελευθερισµὸ καὶ τὸν κοµµουνισµό. Ἔτσι, ὁ πρόεδρος Μποὺς ἀπεκάλεσε σωστὰ τὸ 2006, τὸ ἰσλαµικὸ κίνηµα ὡς φασιστικό. Ἐπιπλέον, σειρὰ ἀναλυτῶν ἐβάλθησαν νὰ µελετήσουν τὸ νέο καθεστωτικὸ φαινόµενο τοῦ ἀµερικανικοῦ µπουσικοῦ φασισµοῦ. Ὁ φασισµὸς πάντα ὑπῆρξε συνδεδεµένος µὲ τὸν µυστικισµό. Ὅµως, µέχρι τὸ 1979 καὶ τὴν χοµεϊνικὴ ἰσλαµικὴ ἐπανάσταση στὸ Ἰρὰν, ὁ µυστικισµὸς αὐτὸς δὲν ἠκολούθει καµµία ἀπὸ τὶς παραδοσιακὲς θρησκεῖες. Ἡ συνήθης ἀρχαιολατρία του ποὺ τὸν συνέδεε µὲ τὸν ἀρχαιοελληνισµό, τὸν γερµανισµό, τὸν κελτισµό, τὸν ἰνδουϊσµό, τοῦ ἔδιδε ἁπλῶς µία ἀτµόσφαιρα καὶ ὄχι µία συγκεκριµένη διδαχή. Μετὰ τὸ 1979 στὸ Ἰράν, ὁ φασισµὸς συνεδέθη ἄµεσα πλέον µὲ τὶς παραδοσιακὲς θρησκεῖες ὑπὸ τὴν µορφὴ τοῦ φονταµενταλισµοῦ. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ στὶς ΗΠΑ ἠνδρώθη τὸ κίνηµα τῶν «ἀναγεννηµένων χριστιανῶν», σύµβολο τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ Γεώργιος Μποὺς ὁ νεώτερος. Πράγµατι, στὸν διάλογο τοῦ Χριστοῦ µὲ τὸν Νικόδηµο, «ἀπεκρίθη Ἰησοῦς. Ἀµήν, ἀµήν λέγω σοι, ἐὰν µὴ τις γεννηθῆ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύµατος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Τὸ κατὰ Ἰωάννην, κεφ.γ 5). Ὁ Ρουσσώ, ὡς πατέρας τοῦ φασισµοῦ, εἶχε γεννηθῆ στὴν Γενεύη, τὴν πόλη τοῦ Γάλλου Ἰωάννου Καλβίνου (1509-1564), ποὺ στὸν ΙϚ αἰῶνα εἶχε ἐγκαθιδρύσει ἕνα φονταµενταλιστικὸ θεοκρατικὸ κράτος. Ὁ καλβινισµὸς ἐξειλίχθη σὲ πρεσβυτεριανισµὸ στὴν Γαλλία, τὴν Ὁλλανδία καὶ τὴν Σκωτία, ἐπέρασε τὸν ὠκεανὸ καὶ ἐγκατεστάθηκε στὴν Βόρειο Ἀµερική. Ἔτσι ὁ πρόεδρος Μποὺς ὁ νεώτερος ὡς προτεστάντης ποὺ εἶχε ὑποπέσει στὸν ἀλκοολισµὸ καὶ τὴν διαφθορά, στὰ 40 του ἀναγεννήθηκε χριστιανός. Σήµερα, στὶς ΗΠΑ, ὁ καλβινισµὸς ἐξειλίχθη σὲ dominionism (ἤ christian reconstructionism). Ἡ λέξη, ποὺ σηµαίνει ἐξουσία, προέρχεται ἀπὸ τὸ πρῶτο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς ιαθήκης, τὴν Γένεση (κεφ.α 26), στὸ ὅποῖο λέγεται ὅτι ὁ Θεὸς ἔδωσε στὸν Ἀδὰµ «ἐξουσία» ἐπὶ ὅλου τοῦ ζωϊκοῦ βασιλείου. Οἱ ἐξουσιαστὲς (ντοµινιονιστές) πιστεύουν ὅτι ὁ Θεὸς ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς Ἀµερικανοὺς χριστιανοὺς νὰ διατηρήσουν τὴν Ἀµερικὴ ὡς χριστιανικὸ κράτος, καὶ νὰ ἐξαπλώσουν τὸν χριστιανισµὸ σὲ ὅλον τὸν πλανήτη, πρᾶγµα ποὺ δὲν κάνουν οἱ Εὐρωπαῖοι οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν µάλιστα νὰ περάσουν Σύνταγµα ποὺ νὰ µὴν µνηµονεύη τὴν χριστιανικὴ ὑφὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς χερσονήσου! Τὸ 1973, ὁ καλβινιστὴς θεολόγος, γεννηµένος στὴν Νέα Ὑόρκη ἀπὸ Ἀρµενίους γονεῖς, Rousas J. Rushdoony (1916-2001), πατέρας τοῦ κινήµατος τῶν reconstructionists, ἐκυκλοφόρητὸ τρίτοµο βιβλίο του µὲ τίτλο, Institutes of Biblical Law (Οἱ Θεσµοὶ τοῦ Βιβλικοῦ Νόµου) ποὺ ἐβασίζετο στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Καλβίνου, Institutes of Christian Religion (Οἱ Θεσµοὶ τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας: γαλλικὸς τίτλος τοῦ πρωτοτύπου, Institution de la religion chrétienne) τὸ ὁποῖο εἶχε δηµοσιευθῆ τὸ 1536 καὶ µὲ τὸ ὁποῖο εἶχε ἐγκαθιδρυθῆ θεοκρατικὸ κράτος στὴν Γενεύη. Εἷναι τὸ χριστιανικὸ ἀντίστοιχο κράτους Σαρίας,δηλαδὴ µουσουλµα-

ΙΑ (43) σελ.9. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 νικοῦ κράτους βασισµένου στὸν ἰσλαµικὸ ἱερὸ νόµο, τοῦ φασιστικοῦ ἰσλαµισµοῦ τῆς Τεχεράνης, κάτι ποὺ εἶχε ἐπισηµάνει ὁ ἀγιατολλὰχ Χαταµὶ ὅταν ἦταν πρόεδρος τοῦ Ἰράν. Ὁ Ῥουσσώ, σὲ βιβλίο του ἄνω τῶν διακοσίων σελίδων ποὺ ἐδηµοσιεύθη τὸ 1758, ὡς ἀπάντηση σὲ ἄρθρο τῆς περιφήµου Ἐγκυκλοπαιδείας, τοῦ συνεκδότου µὲ τὸν Ντιντερό, ντ Ἀλαµπέρ, ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο Lettre à M. d Alembert sur les spectacles («Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν κ. ντ Ἀλαµπὲρ περὶ θεαµάτων»), ὑπεστήριζε ὡς πολίτης τῆς Γενεύης, τὴν πολιτικὴ τῶν ἀρχῶν τῆς θεοκρατικῆς καλβινιστικῆς ηµοκρατίας, ποὺ ἀπηγόρευαν ὡς ἀνήθικο, τὸ θέατρο. ἐπειδὴ καὶ οἱ δύο ἠθέλησαν νὰ παραχωρήσουν ἐδάφη στοὺς Παλαιστινίους, δηλώσεις ποὺ ἐξώργησαν καὶ τοὺς ἰδίους τοὺς Ἰσραηλινούς. Ὁ φασιστικὸς ἀναρχισµὸς τοῦ Ρασντούνυ, ὅπως καὶ τοῦ Ῥουσσώ, εἶναι ἐµφανὴς στὸ ἐκπαιδευτικό του ἔργο. Ὑπεραµύνθηκε τῆς κατ οἶκον ἐκπαιδεύσεως τῶν παιδιῶν, ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον πρωτότυπα χαρακτηριστικὰ τῆς ἀντιστάσεως τῶν Ἀµερικανῶν στὸ κράτος ποὺ ἐξειλίχθη στὰ σηµερινὰ κοινοτικοῦ τύπου σχολεῖα, ὀργανωµένα ἀπὸ τοὺς γονεῖς τῆς γειτονιᾶς. Ὁ φασιστικὸς ἀναρχισµὸς τοῦ Ρασντούνυ (ὅπως καὶ τοῦ Ῥουσσώ) εἶναι ἐµφανὴς στὸ ἐκπαιδευτικό του ἔργο. Ὑπεραµύνθηκε τῆς κατ οἶκον ἐκπαιδεύσεως τῶν παιδιῶν, ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον πρωτότυπα χαρακτηριστικὰ τῆς ἀντιστάσεως τῶν Ἀµερικανῶν στὸ κράτος ποὺ ἐξειλίχθη στὰ σηµερινὰ κοινοτικοῦ τύπου σχολεῖα, ὀργανωµένα ἀπὸ τοὺς γονεῖς τῆς γειτονιᾶς. Τὰ οἰκογενειακὰ αὐτὰ σχολεῖα ἐνεγράφοντο στὴν προσπάθεια ἀνασυγκροτήσεως (reconstruction) τῆς κοινωνίας ἐπὶ χριστιανικῶν βάσεων. Ὁ χριστιανισµός του εἶναι χαρακτηριστικὸς τῶν ἀναγεννηµένων Ἀµερικανῶν χριστιανῶν: βασίζονται ὡς «νέοι ἑβραῖοι» ἰδίως ἐπὶ τῆς Παλαιᾶς ιαθήκης καὶ τὴν Τοράχ καὶ συνάµα ἐµφοροῦνται ἀπὸ θρησκευτικὸ ἀνθεβραϊσµό, ἐφ ὅσον οἱ χριστιανοὶ διεδέχθησαν τοὺς ἀποτυχηµένους ἑβραίους, ὡς περιούσιος λαὸς καὶ νέα Ἱερουσαλήµ. Κατέληξαν δὲ νὰ γίνουν φανατικοὶ ὑπερασπιστὲς τοῦ σιωνισµοῦ καὶ τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ: ἀνθεβραῖοι ἀλλὰ ὄχι ἀντισηµῖτες. Ἐπρέσβευε ὅτι ὅσο ὀλιγώτερο κράτος ὑπῆρχε τόσο καλύτερη θὰ ἐξελλίσετο ἡ κοινωνία. Ἀπεκάλει τὸν ἑαυτό του Christian libertarian, δηλαδὴ χριστιανὸς ἐλευθέριος (ἀναρχικός). Συνεχιστής του ὑπῆρξε ὁ Pat Robertson, ὁ περίφηµος τηλευαγγελιστὴς ἱεροκήρυκας καὶ ῥεπουµπλικανὸς ὑποψήφιος τὸ 1988, γιὰ τὴν προεδρία τῶν ΗΠΑ. Χαρακτηριστικὸ δὲ τῶν σχέσεών του µὲ τὸν «ἀνθεβραϊκὸ σιωνισµό» ἦταν οἱ δηλώσεις του, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2006, ὅτι ὁ Θεὸς ἐτιµώρησε καὶ τὸν δολοφονηθέντα τὸ 1995 πρωθυπουργὸ Γιτζὰκ Σαµὶρ καὶ τὸν πρωθυπουργὸ Ἀριὲλ Σαρὸν, θῦµα ἐγκεφαλικοῦ, Τὸ πλέον ἀποτελεσµατικὸ ὅπλο γιὰ τὸν Gary North, γαµβρὸ τοῦ Rushdoony εἶναι τὰ χριστιανικὰ σχολεῖα ποὺ τὸ φονταµενταλιστικό τους κίνηµα ὀργανώνει συστηµατικά: «Νὰ εἴµεθα εἰλικρινεῖς: Πρέπει νὰ χρησιµοποιήσουµε τὴν ἀρχὴ τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας γιὰ νὰ ἐπιτύχουµε τὴν ἀνεξαρτησία τῶν χριστιανικῶν σχολῶν µέχρι ποὺ νὰ ἐκπαιδεύσωµε µία γενεὰ ἀνθρώπων ποὺ θὰ γνωρίζουν πὼς δὲν ὑπάρχει θρησκευτικὴ οὐδετερότητα, οὔτε οὐδέτερος νόµος, οὔτε οὐδέτερη παιδεία, οὔτε οὐδέτερη πολιτικὴ διακυβέρνηση. Τότε θὰ ἀρχίσουν νὰ κτίζουν µία κοινωνική, πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ τάξη βασισµένη στὴν Βίβλο, ἡ ὁποία σὲ τελικὴ ἀνάλυση θὰ ἀποκηρύττη τὴν θρησκευτικὴ ἐλευθερία τῶν ἐχθρῶν τοῦ Θεοῦ» (Christianity and Civilization, Ἄνοιξη 1982). Χαρακτηριστικὸ εἶναι ὅτι τὸ ἀντίστοιχο φονταµενταλιστικὸ κίνηµα τοῦ Τούρκου σουννίτου µουσουλµάνου Φετουλλὰχ Γκϋλέν (Fetullah Gülen), ἐγκατεστηµένου στὶς ΗΠΑ ἀπὸ τὸ 1997, τὸ ὁποῖο ἔχω ἐπανειληµµένως παρουσιάσει, πολλαπλασιάζει καὶ αὐτὸ τὰ ἰδιωτικὰ θρησκευτικὰ σχολεῖα παντοῦ στὸν κόσµο καὶ ἰδίως στὴν Κεντρικὴ Ἀσία (βλ. τὰ ἄρθρα µου στὸτρίτο Μάτι, τεύχη 109 καὶ 129). Ὁ πρόεδρος Μποὺς εἶναι τὸ φερέφωνο τοῦ φονταµενταλιστικοῦ χριστιανικοῦ φασιστικοῦ κινήµατος. Στὶς ὁµιλίες του χρησιµοποιεῖ συστηµατικὰ κωδικοποιηµένες φράσεις ποὺ δύνανται νὰ ἀποκωδικοποιηθοῦν µόνον ἀπὸ τὰ µέλη τοῦ Κινήµατος ἐνῷ γιὰ τοὺς µὴ µυηµένους δὲν σηµαίνουν τίποτα τὸ ἰδιαίτερο. Ἔτσι, στὴν ὁµιλία του στὸν ἀµερικανικὸ λαό, τὴν νύκτα τῆς τραγωδίας τῆς 11 ης Σεπτεµβρίου 2001, εἶπε σὰν νὰ ἦταν ἰδική του φράση: «And the light

ΙΑ (43) σελ.10. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 shines in the darkness, and the darkness will not overcome it (Καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν» Τὸ κατὰ Ἰωάννην, κεφ.α 5). ζ) Μπουσικὸς καισαρισµός καταγγέλλει τὴν ἀπαγόρευση εἰσόδου στὸ ἀµερικανικὸ ἔδαφος διακεκριµένων ξένων διανοουµένων ποὺ δὲν ὑποστηρίζουν τὶς µπουσικὲς κατεστηµένες θέσεις. η) Πρὸς ἕνα δεύτερο 9/11 Ὁ δρόµος τοῦ προέδρου Μποὺς πρὸς τὸν καισαρισµὸ ἐγνώρισε µία νέα ἄνοδο µὲ τὸν νόµο ποὺ ἐνεκρίθη ἀπὸ τὴν Βουλὴ καὶ τὴν Γερουσία τοῦ Κογκρέσσου (H.R. 6166, 109 th Congress, 2 nd Session, 27-28 Σεπτεµβρίου 2006), ὑπὸ τὴν ὀνοµασία Military Commissions Act. Νόµος ποὺ «ἐπιτρέπει δίκες νὰ ἀναθέτονται σὲ στρατιωτικὲς ἐπιτροπές» µὲ ἀποτέλεσµα νὰ δίδη ὑπέρογκη ἐξουσία στὴν ἐκτελεστικὴ ἀρχὴ συµπεριλαµβανοµένης καὶ τῆς ἐλευθερίας νὰ προβαίνη σὲ βασανιστήρια. Ἡ New York Times τὸν ἀπεκάλεσε «τυραννικὸ νόµο» ἐφ ὅσον ἡ Κυβέρνηση ἀποκτᾶ τὸ δικαίωµα «νὰ συλλαµβάνη καὶ νὰ κατακρατᾶ ἐπ ἄπειρον, χωρὶς δυνατότητα ἐφέσεως» τὰ ἄτοµα ποὺ τὸ Κράτος χαρακτηρίζει ὡς «παρανόµους µαχοµένους ἐχθρούς». Παραβιάζεται µὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ µακραίωνη ἀγγλοσαξωνικὴ παράδοση (ἀπὸ τὸ 1679!) τοῦ ἀποκαλουµένου habeas corpus ποὺ δὲν ἐπιτρέπει τὴν κράτηση κατηγορουµένου χωρὶς τὴν προσαγωγή του ἐνώπιον δικαστοῦ. Ἐπίσης τὸ µπουσικὸ καθεστὼς παραβιάζει τὸ διεθνὲς δίκαιο περὶ ἀνθρωπίνων δικαιωµάτων ἐν καιρῷ πολέµου καὶ συγκεκριµένα τὶς 4 Συµβάσεις τῆς Γενεύης(1949) καὶ τὰ 3 πρόσθετα πρωτόκολλα(1977 καὶ 2005). Ἡ καταπολέµηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου εἶναι ἕνα ἄλλο χαρακτηριστικὸ τοῦ µπουσικοῦ καισαρισµοῦ. Οἱ βιβλιοθῆκες τῶν ΗΠΑ ἐλέγχονται ὡς πρὸς τὸ περιεχόµενό τους καὶ τοὺς ἀναγνῶστες τους. Ὁ περίφηµος Ἀµερικανικὸς Ἱστορικὸς Σύλλογος (American Historical Association, ἀπὸ τὸ 1884) ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὸ κατεστηµένο τῶν ἱστορικῶν τῶν ΗΠΑ, κατεφέρθη στὶς 6 Ἰανουαρίου 2007 κατὰ τῆς µπουσικῆς τροµοκρατίας, ὑποστηρίζοντας ὅτι ἡ κυβέρνηση τῶν ΗΠΑ δὲν ἐπιτρέπει τὴν ἐλεύθερη ἱστορικὴ ἔρευνα καὶ καταγγέλλει δηµοσίως ὡς ἀναθεωρητές (revisionists, καὶ ὄχι µόνον περὶ ἑβραϊκῶν θεµάτων), τοὺς ἱστορικοὺς οἱ ὁποῖοι κάνουν τὴν δουλειά τους ὅταν ἀµφισβητοῦν τὶς κατεστηµένες ἀπόψεις περὶ Ἱστορίας. Ἐπίσης Τὸ ἐρώτηµα εἶναι πῶς εἶναι δυνατόν, ἐκεῖ ποὺ ἔχει φθάσει ἡ φονταµενταλιστικὴ προτεσταντικὴ ἐπανάσταση τοῦ µπουσικοῦ φασισµοῦ, νὰ ἀνακοπῆ µὲ τὴν ἀλλαγὴ προεδρικῆς ἡγεσίας στὶς ἐκλογὲς τοῦ 2008. Εἶναι περίπου σὰν νὰ ἐπερίµενε κανεὶς ἀπὸ τὸν Λένιν ἤ τὸν Μουσσολίνι νὰ ἀπεδέχετο µέσῳ ἐκλογῶν νὰ ἀποσυρθῆ ἀπὸ τὴν ἐξουσία καὶ νὰ ἀφίση τὸ ἐπανασταστικὸ ἔργο ἡµιτελές. Θὰ ἦτο ἀνακολουθία. Ἀλλὰ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ξεπερασθῆ τὸ ἀµερικανικὸ νοµοθετικὸ πλαίσιο ποὺ ἀπαγορεύει στὸν πρόεδρο Μποὺς νὰ παρουσιασθῆ στὶς ἐκλογὲς γιὰ τρίτη φορά; Τρεῖς εἶναι οἱ ἐκδοχές: 1) Τὸ φονταµενταλιστικὸ ἀµερικανικὸ Κίνηµα ποὺ τὸ ἔτος 2000 ἐπέλεξε τὸν Μποὺς τὸν νεώτερο, προσπαθεῖ νὰ εὕρη νέο φερέφωνο, καὶ ὄχι ὑποχρεωτικὰ στοὺς ρεπουµλικανικοὺς κύκλους ἀλλὰ καὶ ἐν µέσῳ τῶν ὑποψηφίων τοῦ δηµοκρατικοῦ κόµµατος, µὲ ἐνδεχοµένως παραποιηµένα ἐκλογικὰ ἀποτελέ- σµατα. 2) Ἐτοιµάζεται ἕνα δεύτερο 9/11 (µία δεύτερη πυρπόληση τοῦ Ράϊχσταγκ) πρὸ τῶν προεδρικῶν ἐκλογῶν τοῦ 2008 ποὺ θὰ ἀναστείλη τὴν κανονικὴ πορεία πρὸς τὶς ἐκλογές. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς δύναται νὰ εἶναι ἐσωτερικῆς φύσεως ἤ ἐξωτερικῆς (π.χ. πόλεµος µὲ τὸ Ἰράν). 3) Ἐντείνεται µὲ ἄλλα µέσα τὸ ἐποικοδοµητικὸ χάος, ὡς βάση τῆς δηµιουργικῆς ἀναρχίας (βλ. τὸ προηγούµενο τεῦχος 42 τῆς ΕΠ). Ὁ Chris Hedges, στὸ βιβλίο του περὶ Ἀµερικανῶν φασιστῶν, προβλέπει ἕνα νέο 9/11 σὲ σχέση µὲ τὸν ἰσλαµικὸ φονταµενταλισµό. Γράφει: "Αὐτοὶ ποὺ παρατάσσονται κατὰ τῆς ἀµερικανικῆς δηµοκρατίας περιµένουν τὴν στιγµὴ ποὺ θὰ κτυπήσουν, µία ἐθνικὴ κρίση ποὺ θὰ τοὺς ἐπιτρέψη νὰ ξεσχίσουν τὸ Σύνταγµα στὸ ὄνοµα τῆς ἐθνικῆς ἀσφαλείας...καὶ αὐτοὶ µέσα στὸ Κίνηµα [ὅπως τὸ Bewegung τοῦ ἐθνικοσοσιαλισµοῦ ἤ τὸ Κίνηµα τοῦ ΠΑΣΟΚ στὰ πρῶτα χρόνια, προτοῦ ξεστρατίση καὶ γίνη φιλελεύθερο] ἀναφέρονται συχνὰ στὴν στιγµὴ αὐτὴ µὲ χαρούµενη πρόβλεψη" (σ.201-202). Ἐφ' ὅσον χρησιµοποιοῦν τὸ κράτος τοῦ Ἰσραὴλ γιὰ

ΙΑ (43) σελ.11. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 νὰ ἐπιταχύνουν τὴν καταστροφὴ στὴν Μέση Ἀνατολὴ µέσῳ τοῦ ἐποικοδοµητικοῦ χάους καὶ τῆς ἐλεύσεως τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἱερουσαλήµ, κρύβουν τὸν θρησκευτικὸ ἀνθεβραϊσµό τους ποὺ τοὺς διδάσκει ὅτι ὅσοι ἑβραῖοι δὲν προσχωρήσουν στὸν χριστιανισµὸ θὰ καταστραφοῦν ἀπὸ τὴν θεϊκὴ ὀργή. Ὁ φόβος τῆς λαϊκῆς τροµοκρατίας γεννᾶ τὴν δικτατορία Ἡ µπουσικὴ ὁλοκληρωτικὴ ἐπανάσταση εἶναι ἡ τρίτη προσπάθεια καταργήσεως τοῦ ἀµερικανικοῦ Συντάγµατος τὰ τελευταῖα ἑκατό χρόνια. Ἡ πρώτη, ἦταν ἡ προσπάθεια ἐπιβολῆς δικτατορίας τὸ 1932-1934, µὲ στρατιωτικὸ πραξικόπηµα. Ἀπέτυχε διότι, κατὰ τὴν γνώµη τῶν ἀναλυτῶν του, τῆς ἔλλειπε "ἡ ἰδεολογικὴ ἀφοσίωση". (βλ. τὸ ἄρθρο µου, "The American Nightmare: Ἡ πορεία πρὸς τὸν ἀµερικανικὸ ὁλοκληρωτισµό", Τρίτο Μάτι, τεῦχος 131, Μάρτιος 2005, σ. 30). Ἡ δεύτερη προσπάθεια ὑπῆρξε ἡ συνωµοσία τοῦ γερουσιαστοῦ Joseph McCarthy, ἀµέσως µετὰ τὸ τέλος τοῦ δευτέρου παγκοσµίου πολέµου, στὴν διάρκεια 1945-1954. Καὶ αὐτὴ ἀπέτυχε διότι, ὅπως καὶ ἡ προηγού- µενη, δὲν εἶχε κανενὸς εἴδους φασιστικῆς ἰδεολογίας καὶ ἐβασίζετο ἁπλῶς σὲ µία ἄρνηση: τὸν στεῖρο ἀντικοµµουνισµό, ὅπως τὸν ἐγνωρίσαµε τὴν ἴδια ἐποχὴ καὶ στὴν Ἑλλάδα. Μιὰ ἰδεολογία δὲν κατασκευάζεται ἐπάνω στὴν ἁπλοϊκὴ ἄρνηση µιᾶς ἄλλης ἰδεολογίας. Ἡ σηµερινὴ προσπάθεια ἔχει περισσότερες δυνατότητες ἐπιτυχίας ἐπειδή βασίζεται σὲ µία ἰδεολογία: αὐτὴν τοῦ χριστιανικοῦ φασιστικοῦ φονταµενταλισµοῦ. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν στοχεύει στὴν ἐπιβολὴ ἁπλῶς δικτατορίας ὅπως στὶς δύο προηγουµένες προσπάθειες, ἀλλὰ στὴν ἐπαναστατικὴ ἐπιβολὴ ὁλοκληρωτικοῦ συστήµατος τῶν ἀναγεννηµένων χριστιανῶν. ηµήτρης Κιτσίκης Ἰσλαµικὸς φασισµός. Ἡ λιβανικὴ Χεζµπολλάχ (Ὁ ἐπιστηµονικὸς ὁρισµὸς τῆς δικτατορίας διαφέρει ἀπὸ τὸν καθηµερινὸ ποὺ ὀνοµάζει δικτατορία οἱοδήποτε καθεστὼς βασισµένο στὴν ἀπόλυτη ἐξουσία τοῦ ἑνός. Στὴν οὐσία, ἡ δικτατορία εἶναι τὸ ἀκριβὲς ἀντίθετο τοῦ ὁλοκληρωτισµοῦ ἑνὸς Χίτλερ ποὺ ἦταν ἐπανάσταση "γιὰ χίλια χρόνια", χωρὶς ἐπάνοδο στὸ στάτους κβὸ ἄντε τοῦ προηγουµένου καθεστῶτος. Σὲ ἕνα ὁλοκληρωτικὸ κράτος, ὁ πολίτης ἐπιστρατεύεται ἀπὸ τὴν ἰδεολογία 24 ὧρες τὸ 24ωρο, συµµετέχει ὑποχρεωτικὰ µὲ ὅλον τὸν λαὸ στὴν ἀποκαλουµένη ἄµεση ἤ συµµετοχικὴ δηµοκρατία, ἐνῷ στὴν δικτατορία ὁ δικτάτωρ ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸν λαὸ νὰ ἀπόσχη τελείως ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ζωὴ καὶ νὰ τὸν ἀφήση νὰ χειρισθῆ µόνος του τὴν κατάσταση. Ἡ δικτατορία εἶναι ἕνα σύστηµα ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἐπαναφέρη τὴν κυριαρχία µίας κοινωνικῆς τάξεως, ἡ ὁποία κινδυνεύει νὰ χάση τὴν ἐξουσία, εἴτε λόγῳ ἐσωτερικῆς ἐξεγέρσεως εἴτε ἐξωτερικῆς ἀπειλῆς. Τὸ πραξικόπηµα εἶναι ἁπλῶς ἕνα µέσον καταλήψεως τῆς ἐξουσίας, εἴτε µιᾶς ἐργατικῆς σοσιαλιστικῆς ἐπαναστάσεως (ρωσικὸς µπολσεβικικὸς Ὀκτώβρης τοῦ 1917), εἴτε µιᾶς ἀστικῆς καπιταλιστικῆς ἐπαναστάσεως (ἑλληνικὸ Γουδὶ τοῦ 1909). Συχνά, ἡ δικτατορία δὲν ἐγκαθίσταται µὲ πραξικόπηµα : παραδίδεται ἡ χώρα προσωρινὰ στὸν δικτάτορα ἀπὸ τὰ στελέχη τῆς ἐνδιαφεροµένης κοινωνικῆς τάξεως ποὺ εὑρίσκεται ἤδη στὴν ἀρχὴ ἀλλὰ κινδυνεύει νὰ τὴν χάση, εἴτε αὐτὴ εἶναι ἡ ἀστικὴ τάξη, εἴτε εἶναι ἡ ἐργατική.

ΙΑ (43) σελ.12. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 Ἔτσι στὶς 4 Αὐγούστου 1936 ὁ ἴδιος ὁ βασιλεὺς παρέδωσε στὸν Μεταξᾶ τὴν Ἑλλάδα µὲ δικτατορικὲς ἐξουσίες. Ἡ ἀνάγκη τῆς δικτατορίας ἐµφανίζεται πάντα ὅταν ἕνα ταξικὸ καθεστὼς εἶναι σὲ παρακµή. Σήµερα ἡ χώρα µας εὑρίσκεται στὰ πρόθυρα δικτατορίας καὶ ὄχι ὁλοκληρωτισµοῦ, ἐπειδὴ ἡ ἄρχουσα τάξη ἀδυνατεῖ νὰ σταµατήση µὲ ἄλλον τρόπο τὸν κατήφορο τῆς παρακµῆς της. ηλαδή, ὑπάρχη κατάσταση ποὺ θυµίζει τὴν περίοδο 1965-1967. Ὁ κίνδυνος ὅµως γιὰ τὴν ἄρχουσα τάξη δὲν εἶναι πλέον ὁ Ἀνδρέας καὶ ἡ ὀργάνωση Ἀσπίδα. Εἶναι ἡ λαϊκῶν συµφερόντων τροµοκρατία τῶν ἀναρχικῶν. Βεβαίως τὸ ἀπρόβλεπτο τῆς 21ης Ἀπριλίου δὲν ἀποκλείεται νὰ ἐπαναληφθῆ, ἐφ'ὅσον µόνον τὰ ΜΜΕ δύνανται ἀκόµη νὰ ἰσχυρισθοῦν ὅτι ὁ κόσµος δὲν ψάχνει "γιὰ ἕναν λοχία". Αὐτὰ ἐπισηµαίνει ὁ συνεργάτης µας Ἠσαΐας Κωνσταντινίδης ὁ ὁποῖος ἀντιµετώπισε τὴν ἀµηχανία τῶν συναδέλφων του τῆς ράµας, ἐφ' ὅσον οἱ περισσότεροι δηµοσιογράφοι, καὶ στὴν ἐπαρχία, ἐµφοροῦνται ἀπὸ προσήλωση στὶς ἀξίες τοῦ κατεστηµένου, δηλαδὴ τῶν δύο κοµµάτων ἐξουσίας. Ἐµεῖς φυσικὰ δὲν ἔχουµε τέτοιο πρόβληµα) α) Γιατὶ θὰ γεννηθῆ µία καινούργια 17 Νοέµβρη Τὸ ἄρθρο αὐτὸ ἐγράφει ὀλίγες ἡµέρες πρὶν ἀπὸ τὴν ἐνέργεια στὶς 12 Ἰανουαρίου 2007, τοῦ Ἐπαναστατικοῦ Ἀγώνα κατὰ τῆς ἀµερικανικῆς πρεσβείας στὴν Ἀθήνα. Ἡ προκήρυξη τοῦ Ἐπαναστατικοῦ Ἀγώνα τῆς 24 Ἰανουαρίου 2007 ποὺ ἀναλαµβάνει τὸ κτύπηµα,σηµειώνει χαρακτηριστικὰ ὅτι "ἔχουµε µία κοινοβουλευτικὴ δικτατορία ποὺ τὸ ἔρεισµά της στὴν κοινωνία µειώνεται συνεχῶς" καὶ ὅτι "τὴν ἐνέργειά µας τὴν ἀφιερώνουµε... στὴν Χεσµπολλάχ". Ἐκτιµήσεις κατόπιν τῆς δηµοσιεύσεως τῆς τελευταίας αὐτῆς προκηρύξεως εἶναι ὅτι ὁ ΕΑ διευρύνεται ἰδεολογικὰ σὲ σχέση µὲ τὴν ἔγκλειστη 17Ν. Ὁ ὑπογράφων αὐτὴν τὴν στήλη συναναστρέφεται κατὰ 99% µὲ ἁπλοὺς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ µόχθου καὶ µόνον κατὰ 1% ἀναγκάζεται νὰ ἔχη πᾶρε-δῶσε µὲ ἐκπροσώπους τῆς οἰκονοµικῆς καὶ κοινωνικῆς ἐλίτ. Συνεπῶς ἠµπορεῖ καὶ γνωρίζει ἀπὸ πρῶτο χέρι τὸ τί σκέπτεται ὁ ἁπλὸς κόσµος, τοὺς προβληµατισµοὺς καὶ τὰ ζητήµατα ποὺ τὸν ἀφοροῦν. Ἐντύπωση λοιπὸν µᾶς προκαλεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἁπλῶν ἐργαζοµένων καὶ ἀνθρώπων ἀκόµη καὶ δεξιῶν καταβολῶν, δικαιώνει τὴν τροµοκρατικὴ ὁµάδα τῆς 17 Νοέµβρη καὶ ἐπιζητεῖ ἄµεσα τὴν ἐµφάνιση νέας ἀνάλογης. Χαρακτηριστικά, µόλις πρόσφατα, νέος ἄνθρωπος ἐπιχειρηµατολογοῦσε ἐνώπιόν µου γιὰ τὰ περὶ τῆς ἐκµεταλλεύσεως ἀνθρώπου ἀπὸ ἄνθρωπο καὶ γιὰ τὸ πόσο χρειάζεται "ἕνας Κουφοντίνας", ὅπως ἐπακριβῶς εἶπε, γιὰ νὰ ξεκαθαρίση κάπως ἡ κατάσταση. Ἄς βάλουµε ὅµως τὰ πράγµατα σὲ µία σειρά. Κατ' ἀρχὰς εἶναι γνωστὴ ἡ τοποθέτησή µας ὑπὲρ τῶν εἰρηνικῶν µεθόδων ἐπιλύσεως τῶν οἱονδήποτε διαφορῶν καὶ τῆς ὁµαλότητος στὸν τόπο µας. Καὶ στὸν κόσµον ὅλο. Ἐποµένως ἀπορρίπτουµε σὲ πρώτη φάση -σὲ συνθῆκες δηλαδὴ γαλήνης- τὴν βία καὶ ὅλες τὶς προεκτάσεις της, µὲ ἀνώτερη τὸν πόλεµο, ποὺ εἶναι καὶ ἡ µεγίστη ἁµαρτία στὴν ὁποία δύναται νὰ ὑποπέση ὁ ἄνθρωπος. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅµως ἀπορρίπτουµε πλήρως καὶ τὴν ἑρµηνεία ποὺ θέλει τὴν τροµοκρατία ἕνα ἁπλὸ ἐγκληµατικὸ φαινόµενο ποὺ ἀποτελεῖ ζήτηµα µόνον νοµικῆς φύσεως. Γιὰ ἐµᾶς, ἡ τροµοκρατία εἶναι πέρα ἀπ' ὅλα µία πολιτικὴ τοποθέτηση, κάτι δηλαδὴ ποὺ δηµιουργεῖται πρωτίστως ἀπὸ κοινωνικοπολιτικὲς αἰτίες καὶ µόνον ὕστερα δύναται νὰ λάβη ἄλλου εἴδους διαστάσεις, ὅπως ἡ διάβρωση τῶν τροµοκρατικῶν ὀργανώσεων ἀπὸ µυστικὲς ὑπηρεσίες. Ἡ τροµοκρατία δηλαδή, δηµιουργεῖται ἐκεῖ ποὺ ὑφίστανται τὰ γνωστὰ κοινωνικὰ ἤ ἐθνικὰ προβλήµατα:ἡ ἀνισότης καὶ ὁ κοινωνικὸς ἤ ἐθνοτικὸς ῥατσισµός, ἡ ἐκµετάλλευση τῶν ἐργαζοµένων ἀπὸ τὰ ἀφεντικά, ἡ ἔλλειψη προοπτικῆς γιὰ τὶς µᾶζες καὶ ἡ συγκέντρωση τοῦ πλούτου στοὺς "γνωστοὺς-ἀγνώστους" καπιταλιστές. Μόνον ὅταν ἐκλείψουν τὰ παραπάνω ἀρνητικά, µόνον τότε δὲν θὰ ὑφίστανται λόγοι δηµιουργίας τροµοκρατικῶν ὁµάδων καί, ἐν

ΙΑ (43) σελ.13. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 γένει, τροµοκρατικῶν ἐνεργειῶν. Ἄς πάρουµε γιὰ παράδειγµα, ἀπὸ τὴν µία τὴν Μέση Ἀνατολἠ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν Σκανδιναβία: γιατί ἆραγε ἡ µὲν πρώτη εἶναι ἡ µήτρα τῆς σύγχρονης τροµοκρατίας, ἐνῷ ἡ δεύτερη οὐδέποτε ἐγνώρισε παρόµοια φαινόµενα; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: διότι στὴν Παλαιστίνη ὑφίσταται καταπίεση ἀνθρώπων ἀπὸ ἄλλους ἀνθρώπους, ὑφίσταται ἡ δολοφονία τῶν ὀνείρων καὶ τῶν προοπτικῶν τῶν νέων ἀνθρώπων ἀπὸ τοὺς πλουτοκράτες καὶ στρατοκράτες, πράγµατα ἐντελῶς ξένα στὸν εὐρωπαϊκὸ ὑπερβορρᾶ. Ἄν κάποτε ἐπιλυθῆ ὁριστικὰ τὸ µεσανατολικό, τότε θὰ σταµατήση ἅπαξ διὰ παντὸς ἡ γένεση τροµοκρατικῶν καρκινωµάτων ἐκεῖ. Ἔτσι ἀκριβῶς καὶ στὴν Ἑλλάδα. Ἐκπλήσσεται ὁ πολέµιος τῆς τροµοκρατίας Μητσοτάκης ἀπὸ τέτοια φαινόµενα. Ὅµως ἡ δική του πολιτικὴ τακτική, ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς ἀποστασίας τοῦ 1965, ἀποτελεῖ µία ἀπὸ τὶς κυριώτερες αἰτίες ἐµφανίσεως τῆς τροµοκρατίας στὴν χώρα µας. Συγκεντρώνοντας τόσον πλοῦτο καὶ τόση ἐξουσία, ὁ ἄπληστος Ἐφιάλτης προκάλεσε κοινωνικὲς ἀνωµαλίες καὶ ἀνισότητες ποὺ σὲ µεγάλο βαθµὸ εὐθύνονται γιὰ τὴν τροµοκρατία τῶν πρώτων τροµοκρατικῶν πυρήνων. ὲν θὰ εἴχαµε ποτὲ στὴν Ἑλλάδα τροµοκρατία ἐὰν οἱ πολιτικάντηδες ποὺ ἐκυβέρνουν τὴν χώρα µετὰ τὸ 1950, εἶχαν δηµιουργήσει δίκαιη δηµοκρατικὴ κοινωνία µὲ ἴσες εὐκαιρίες γιὰ ὅλους. Καὶ ἐρχόµαστε στὸ σήµερα. Πράγµατι, οἱ τωρινὲς συνθῆκες εἶναι πλέον ὥριµες γιὰ τὴν συγκρότηση νέων πυρήνων δράσεως πού, ἀργὰ ἤ γρήγορα θὰ ὁδηγήσουν, πέραν τῶν βοµβιστικῶν ἐνεργειῶν, καὶ σὲ ἀνθρωποκτονίες. Ἡ νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση διὰ στόµατος Πολύδωρα ἀνοίγει τοὺς ἀσκοὺς τοῦ Αἰόλου, ποὺ σύντοµα θὰ παρασύρουν και αὐτὴν τὴν ἴδια. Ἐκεῖνοι θὰ κτυπήσουν ὥσπου "νὰ βγάλη αἷµα". Ἄν µάλιστα τὸ συνδυάσουµε µὲ τὴν πλήρη διάλυση τῶν ὑπηρεσιῶν πληροφοριῶν, αὐτὸ θὰ ἔλθη πολὺ πιὸ γρήγορα ἀπ'ὅ,τι ἀναµένουν. β) Ἑλλάδα δὲν εἶναι µόνον ἡ Ἀθήνα Ὁ γράφων ἔχει ἐδῶ καὶ µερικὰ χρόνια τὴν ἰδική του στήλη αἰχµῆς στὴν ἐφηµερίδα τῆς ράµας Ἠχώ, ὑπὸ τὴν ὀνοµασία "ἨχοΓράφος". Ἀποτελεῖ πράγµατι τίτλο τιµῆς γιὰ τὸν ἴδιο τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκλεκτὰ µέλη τῆς κοινωνίας τῆς ἐπαρχιακῆς αὐτῆς πόλεως τῆς Μακεδονίας, ἀπὸ τὴν ὁποία καὶ κατάγεται, ἔχουν ἀναφέρει ὅτι συλλέγουν τὰ ἄρθρα τῆς στήλης αὐτῆς, ὅποτε αὐτὰ δηµοσιεύονται, δηλαδὴ κάθε δεύτερη Πέµπτη. Τὰ ἄρθρα δὲ ἐτοῦτα εἶναι ἄρθρα µαχητικά, τιθέµενα στὴν ὑπηρεσία τοῦ πανελληνισµοῦ ὡς πλανητικῆς ἐννοίας. Στὸ πλαίσιο αὐτό, καὶ ἔχοντας ὑπ' ὄψιν µας τὴν νοσηρὴ κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὰ ἑλληνικὰ ΜΜΕ [βλ. αὐτοὺς ποὺ ὀνειρεύονται νὰ ἀντικαταστήσουν τοὺς ἄνδρες τῆς ἀστυνοµίας, ποὺ κατηγοροῦν γιὰ λαπάδες, καὶ νὰ συλλάβουν οἱ ἴδιοι ὅλους τοὺς γνωστοὺς ἀγνώστους τῶν Ἐξαρχείων!] µὲ πουληµένους δηµοσιογράφους καὶ κάθε λογῆς ἐπιτηδείους, εἶναι ὄντως πρὸς τιµὴν τῆς ἐν λόγῳ ἐφηµερίδος καὶ τοῦ διευθυντοῦ συντάξεως, Θανάση Πολυµένη, ἡ δηµοσίευση ὅλων τῶν προωθηµένων καὶ τολµηρῶν κειµένων µας, χωρὶς καµµία ἀπολύτως παρέµβαση. Ἔχοντας κατὰ νοῦ τὰ παραπάνω, ἔπεσε ἐπάνω µας ὡς κεραυνὸς ἐν αἰθρίᾳ, ὅταν ἕνα πρωΐ ἐτέθη στὸ ἠλεκτρονικό µας γραµµατοκιβώτιο ἡ παρακάτω ἐπιστολή τοῦ διευθυντοῦ συντάξεως µὲ τὴν ὁποία ἀπαγορεύει τὴν δηµοσίευση τοῦ κειµένου µας ποὺ ἐπροωρίζετο γιὰ τὸ φύλλο τῆς Πέµπτης 15ης Φεβρουαρίου: "Ἀγαπητὲ Ἠσαΐα, θὰ ἤθελα νὰ σὲ ἐνηµερώσω ὅτι αὐτὸ τὸ ἄρθρο γιὰ τὴν τροµοκρατία δυστυχῶς δὲν µπορῶ νὰ τὸ δηµοσιεύσω. Σὲ γενικὲς γραµµές, δὲν ἐκφράζει τὴν ἐφηµερίδα, γιατί, στὴν οὐσία, δὲν ἐξηγεῖς γιὰ τὸ ἄν ἱστορικά, θὰ µποροῦσε νὰ ὑπάρξη µία νέα 17 Νοέµβρη, ἀλλὰ γιατὶ θὰ πρέπει νὰ ἱδρυθῆ µία νέα 17 Νοέµβρη. Τὸ κείµενό σου ἔχει πάρα πολλὰ σηµεῖα τὰ ὁποῖα εἶναι ὑπὸ ἀµφισβήτηση. Καὶ φυσικά, δὲν εἶµαι ἐγώ, αὐτὸς ποὺ θὰ µπεῖ στὴν διαδικασία νὰ τὸ διορθώσει. Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη, δὲν ἔχω ἀκούσει κανέναν νὰ λέει: "ἕνας Κουφοντίνας µᾶς χρειάζεται" [ὐπάρχουν καὶ βαρήκοοι], κάτι ποὺ ἰσοδυναµεῖ δηλαδὴ µὲ ἐκεῖνο τὸ περίφηµο [γι' αὐτὸ καὶ σωστό] "µία χούντα µᾶς χρειάζεται, ἕνας Γιῶργος Παπαδόπουλος". Αὐτὸ γιὰ µένα εἶναι ἀδιανόητο νὰ τὸ συνειδητοποιήσω [ὑπάρχουν καὶ στενόµυαλοι]. Στὶς δηµοκρατίες, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προτείνουν τὴν ἵδρυση µίας τροµοκρατικῆς ὀργάνωσης, ἡ ὁποία θὰ

ΙΑ (43) σελ.14. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 ἰσοσκελίζει πολιτικὲς πρακτικές. Τὸ κείµενό σου λοιπόν, ὅπως τὸ διάβασα καὶ ὅπως τὸ ἐννόησα, ἴσως λανθασµένα (καὶ µπορεῖ νὰ τὸ δεχτῶ αὐτό) µοῦ δείχνει περισσότερο τὴν ἐπιθυµία τοῦ συντάκτη του γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα µίας νέας Ἡ δηµοκρατία τῶν δηµοσιογράφων χαµογελᾶ στὸ Γκουαντανάµο 17 Νοέµβρη καὶ ὄχι τὴν ἀνάλυση γεγονότων τὰ ὁποῖα θὰ µποροῦσαν ἴσως νὰ ὁδηγήσουν στὴν ἵδρυση µίας νέας τροµοκρατικῆς ὀργάνωσης. Ἄλλωστε, τὰ χρόνια, δὲν εὐνοοῦν [ὄνειρα θερινῆς νυκτός] τὴν ἵδρυση µίας νέας 17 Νοέµβρη µὲ τὶς λογικὲς [προσέξατε τὸν πληθυντικὸ "λογικές", "πρακτικές", τοῦ πασοκικοῦ ὕφους] τῆς µεταπολίτευσης. [Ἡ ἐν λόγῳ µεταπολίτευση, ἀπὸ τὸ 1974, θὰ µείνη στὴν Ἱστορία ὡς ἡ πλέον διεφθαρµένη περίοδος τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας]. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό καὶ γιὰ πολλοὺς ἄλλους [ποίους;] δὲν µπορῶ νὰ δηµοσιεύσω τὸ συγκεκριµένο κείµενο. Θανάσης Πολυµένης". Ἠσαΐας Κωνσταντινίδης προσωπολατρεία τῶν πνευµατικῶν γιγάντων εἶναι δηµιούργηµα τοῦ λαοῦ ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἀποτρέψη ἡ ὀλιγαρχία τῆς δηµοκρατίας τοῦ χρήµατος καὶ νὰ τὴν ἀντικαταστήση µὲ τὸν πλαστικὸ ψευδοήρωα τῆς show business (showbiz). Ὁ Μάο ὑπεστήριξε τὴν προσωπολατρεία, τὸ 1958, στὸ συνέδριο τοῦ ΚΚΚ στὴν πόλη Chengdu, µὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Ὑπάρχουν δύο εἰδῶν προσωπολατρεῖες. Τὸ πρῶτο εἶδος εἶναι ὑγιές ὅταν λατρεύης ἀνθρώπους σὰν τὸν Μάρξ, τὸν Ἔνγκελς, τὸν Λένιν καὶ τὸν Στάλιν. Ἐπειδὴ κατέχουν τὴν ἀλήθεια. Τὸ δεύτερο εἶναι λανθασµένο ἐπειδὴ εἶναι τυφλό». Ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση κατέρρευσε ἀπὸ τὴν στιγµὴ ποὺ ἐπέκρινε τὴν προσωπολατρεία τοῦ Στάλιν ὁ νᾶνος Χρουστσώβ. Τὸ κρατίδιο τῶν Ἀθηνῶν θὰ παραµείνη ἐξευτελισµένο ὅσο δὲν ἐµφανισθῆ στὸν ὁρίζοντα ἕνας Μεγαλέξανδρος, κάτι ποὺ φυσικὰ τρέµουν οἱ γραφειοκράτες τοῦ πνεύµατος) Ὁ James Reston (1909-1995), ὁ περίφηµος δηµοσιογράφος τοῦ New York Times, ὁ ὁποῖος ἔγινε στὴν Ἀµερική, ὁ πλέον ἰσχυρός καὶ σηµαίνων δηµοσιογράφος τῆς ἐποχῆς του, εἶχε διαπιστώσει σὲ ἄρθρο του στὴν ἐφηµερίδα αὐτή, στὶς 31 Αὐγούστου 1971, ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὴν Κίνα, ὅτι ἡ τόσο συκοφαντηµένη ἀργότερα πολιτιστικὴ ἐπανάσταση προήρχετο ἀπὸ «µία καταπληκτικὴ προσπάθεια νὰ φέρουν στὴν ἐπιφάνεια ὅ,τι ἦταν πιὸ καλὸ στὸν ἄνθρωπο, ὅ,τι τὸν ἔκαµε ἀγαθό, ὅ,τι τὸν κάνει νὰ συνεργάζεται µὲ τὸν συνάνθρωπό του καὶ εὐγενικὸ καὶ ὄχι κτηνώδη». Ὁ Μάο ὡς Βούδδας: Ἡ ἀνάγκη τοῦ ἥρωος καὶ ἡ ἐπάνοδος τῶν θρησκειῶν Λατρεία τοῦ Μάο στὴν Κίνα σήµερα (Ἡ ΕΠ θεωρεῖ τὸν ἥρωα ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ἔξοδο τῆς κοινωνίας ἀπὸ τὴν µετριότητα. Ἡ Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1974, δύο χρόνια πρὸ τοῦ θανάτου τοῦ Μάο, µία ὁµάδα Ἀµερικανῶν καθηγητῶν πανεπιστηµίου ὠργάνωσαν ἕνα συνέδριο στὴν ἀµερικανικὴ πρωτεύουσα µὲ σκοπό τὴν µελέτη τοῦ µαοϊσµοῦ ὡς µία νέα καὶ σηµαντικὴ παγκόσµια θρησκεία. Αὐτὴ ἡ θρησκεία ὠνοµάσθηκε ἐπὶ Μάο ἐπισήµως στὴν Κίνα, ἡ «σκέψη µαοτσετούνγκ» (maosixiang, 毛 泽 东 思 想 ). Ὅπως καὶ γιὰ τὸν κονφουκιανισµὸ ποὺ δὲν εἶναι θρησκεία ἀλλὰ φιλοσοφία, ἀλλὰ ποὺ µὲ τοὺς αἰῶνες µετετράπη σὲ σύνολο θρησκευτικῶν τελετουργειῶν ποὺ τελοῦνται σὲ κονφουκιανικοὺς ναούς, ἔτσι καὶ ὁ µαοϊσµὸς ἐξελίσσεται σταδιακὰ σὲ θρησκεία. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Μάο τὸ εἶχε προβλέψει καὶ ἔλεγε στοὺς ὀπαδούς του: «Ὅταν φύγω ἀπὸ τοῦτον τὸν

ΙΑ (43) σελ.15. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 κόσµο θὰ ὑπάρξη ἀντίδραση ἀπὸ τοὺς διαδόχους µου ποὺ θὰ µὲ ἀρνηθοῦν. Ἐσεῖς πρέπει στὶς ἑπόµενες γενεές νὰ κρατᾶτε ἀναµ- µένη τὴν φλόγα τῆς σκέψεως µαοτσετούνγκ καὶ ὅταν ἔλθη ἡ ὥρα, θὰ ἐπανέλθω». Κονφουκιανικὸς ναός Ἡ λατρεία τοῦ Μάο ἐπῆρε γρήγορα σηµαντικὲς διαστάσεις καὶ γι αὐτὸ οἱ κινεζικὲς ἀρχὲς ἀπεφάσισαν νὰ πάρουν µέτρα. Στὶς 27 Σεπτεµβρίου 2001, τὸ New York Times ἔγραφε τὰ ἑξῆς: «Οἱ ἀρχές, στὴν γενέτειρα τοῦ Μάο Τσὲ-τούνγκ, ἀπεφάσισαν νὰ πατάξουν τὴν λατρεία ὡς θρησκευτικοῦ προσώπου, τοῦ προέδρου τοῦ κοµµουνιστικοῦ κόµµατος ποὺ ἀπεβίωσε τὸ 1976, ἀνεκοίνωσε τοπικὸς παράγων. Ἐδήλωσε πὼς οἱ ἀρχὲς ἔκλεισαν στὸ χωριὸ Σάοσαον [ὅπου εἶχε γεννηθῆ ὁ Μάο στὶς 26 εκεµβρίου 1893, τὴν ἐποµένη τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ], τῆς κεντρικῆς ἐπαρχίας τοῦ Χούναν, διαφόρους ναοὺς ποὺ ἐχρησιµοποιοῦντο ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῶν χωριῶν τῆς περιοχῆς γιὰ τὴν λατρεία τοῦ Μάο, στοὺς ὁποίους ἀνεγείροντο φωτογραφίες του. Προσέθεσε ὅτι τὰ ὄργανα τῆς τάξεως κατέσχον χιλιάδες ἀντικείµενα-ἐνθύµια ποὺ παρουσίαζαν τὸν Μάο ὡς βουδδιστὴ ἅγιο µὲ φωτοστέφανο ἤ ὡς κινεζικὴ λαϊκὴ θεότητα τῆς εὐηµερίας». Ἄλλωστε, καὶ ὅσο ἦταν ἐν ζωῇ, ὁ Μάο ἀπεκαλεῖτο «ὁ ἐρυθρὸς ἥλιος στὸ κέντρο τῆς καρδιᾶς µας» ( 我 们 心 中 的 红 太 阳 ). Ἑκατοντάδες χιλιάδες εἶναι οἱ προσκυνητὲς ποὺ συρρέουν κάθε χρόνο στὴν κινεζικὴ Βηθλεέµ τοῦ Σάοσαν. Τελικά, τὸ 2005, ἡ κινεζικὴ κυβέρνηση ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ σταµατήση τὴν νέα αὐτὴ θρησκεία νὰ ἐξαπλώνεται, ἀπεφάσισε νὰ ἐπιτρέψη τὸ ἐτήσιο προσκύνηµα στὴν γενέτειρα τοῦ Μάο, ἐπειδὴ ἀναπτύσσει τὸν τουρισµό. Ἴσως περάσουν πάρα πολλὰ χρόνια προτοῦ πάρη µορφὴ καὶ ἐπιβληθῆ ἡ νέα θρησκεία τοῦ µαοϊσµοῦ στὴν Κίνα. Γιὰ τὸν κονφουκιανισµό, τὸν βουδδισµό, τὸν χριστιανισµό, ἐχρειάσθησαν ἑκατοντάδες χρόνια. Ἴσως θριαµβεύση ὅταν ἡ ξέφρενη πορεία τῆς σηµερινῆς Κίνας πρὸς τὴν πρώτη πλανητικὴ θέση ἰσχύος, σταµατήση καὶ ἡ Κίνα καταρρεύση, ὅπως καὶ οἱ ΗΠΑ, στὸν βοῦρκο τοῦ καπιταλισµοῦ. Κάτι σὰν τὴν ἰσλαµικὴ ἐπανάσταση ποὺ ἐξερράγει στὸ Ἰρὰν τὸ 1979, ἠµπορεῖ νὰ συµβῆ µὲ τὸν µαοϊσµὸ στὴν Κίνα. Τὸ µικρὸ κόκκινο βιβλίο γίνεται ἱερό. Ἡ Κίνα ἔχει ἀλλάξει πελατεία. Τὴν ἐποχὴ τοῦ µεγάλου ἅλµατος πρὸς τὰ ἐµπρὸς τοῦ 1958 καὶ τῆς πολιτιστικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1966-1976, ἡ τεράστια αὐτὴ χώρα ἐξέπεµπε πνεῦµα σὲ ἑκατοµµύρια ἐπαναστάτες ἀνὰ τὴν γῆ ποὺ κατέφθανον στὴν Κίνα ὡς σὲ µοναστήρι. Σήµερα, µὲ τὴν Wal-Mart νὰ θεωρῆ τὴν Κίνα πατρίδα της, ἔγινε ἡ ἀγαπηµένη χώρα τῶν ἀπανταχοῦ ἐπιχειρηµατιῶν. Ὅταν συναντᾶς Κινέζο στὸ ἀεροπλάνο, τὸ ξενοδοχεῖο καὶ στοὺς δρόµους τῶν δυτικῶν πόλεων, τὸ µόνο ποὺ δύναται νὰ συζητήσης µαζί του εἶναι business. Ὁ Μάο, ὡς νέος Κονφούκιος, φαντάζει ὡς ἡ µόνη λύση µετὰ τὸν κατακλυσµό. Κάτι σὰν τὴν ευτέρα Παρουσία! Shaoshan (ἐπαρχία τοῦ Hunan). Προσκυνητὲς συρρέουν στὴν «Βεθλεέµ» τοῦ Μἀο Ὁ Μάο ἐν µέσῳ τῶν παιδιῶν ΕΠ

ΙΑ (43) σελ.16. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 Τρεῖς βασικὲς µελέτες περὶ ἐθνικοσοσιαλισµοῦ Ὁ ηµήτρης Κιτσίκης ποὺ τὰ τελευταῖα τριάντα χρόνια διδάσκει τὴν ἰδεολογία τοῦ φασισµοῦ στὸ Πανεπιστήµιο τῆς Ὀττάβας ὁλοκληρώνει µὲ τρίτο ἔργο, τὴν θεωρητικὴ µελέτη στὰ γαλλικά, τοῦ φάσµατος φασισµοῦ, ἐθνικοσοσιαλισµοῦ καὶ ἐθνικοµπολσεβικισµοῦ. Ἡ πρώτη µελέτη περὶ ἐθνικοµπολσεβικισµοῦ παρατηρεῖ πὼς ὁ Χὰνς Τζέχρερ τῆς γερµανικῆς λέσχης Τάτ, ἐπίστευε στὸν Μεσοπόλεµο, ὅτι Χίτλερ καὶ Στάλιν θὰ ἔχαναν ἐπειδὴ εἶχαν ἀποτύχει καὶ οἱ δύο τους νὰ πραγµατοποιήσουν τὴν ἀπαραίτητη σύνθεση ἐθνικισµοῦ καὶ σοσιαλισµοῦ, δηλαδὴ τὸν ἐθνικοµπολσεβικισµό. Ἡ δεύτερη µελέτη δείχνει τὴν πτώχεια σωρείας δηµοσιεύσεων περὶ φασισµοῦ ποὺ ἀντὶ νὰ ἀναλύουν ἀτικειµενικὰ τὸ φαινόµενο, τὸ κρίνουν µὲ ἠθικὲς προδιαγραφὲς. Τέλος, ἡ τρίτη µελέτη, δίδει στὸν Ῥουσσώ, τὸν πνευµατικὸ πατέρα τοῦ Ῥοβεσπιέρρου, γιὰ πρώτη φορά, τὴν πνευµατική του διάσταση ὡς ἱδρυτὴς τῆς ἰδεολογίας τοῦ φασισµοῦ, ἡ ὁποία ὑπῆρξε πάντα συνδεδεµένη µὲ τὸν ῥοµαντισµὸ καὶ τὸν µυστικισµὸ καὶ ὄχι, ὅπως κατὰ κόρον ἐπαναλαµβάνετο σὲ πάµπολλα ἐγχειρίδια, ἐµπνευστὴς τοῦ φιλελευθερισµοῦ. Ὁ Κιτσίκης πιστεύει ὅτι ἡ ἰδεολογία ποὺ θὰ ἐπικρατήση παγκοσµίως τὰ ἑπόµενα χρόνια, εἶναι ὁ ἐθνικοµπολσεβικισµός, ὁ ὁποῖος ἐνεφανίσθη στὸν Μεσοπόλεµο στὴν Γερµανία ἀλλὰ κατεποντίσθη τότε ἀπὸ τὸν χιτλερικὸ ἐθνικοσοσιαλισµό. Αὐτὸς ὁ ἐθνικοµπολσεβικισµὸς θὰ συνδυασθῆ µὲ τὴν θρησκεία ὑπὸ µορφὴν φασιστικοῦ θρησκευτικοῦ φονταµενταλισµοῦ, καὶ ὄχι ἁπλῶς µυστικισµοῦ, ἀσχέτως τῆς µορφῆς τῆς θρησκείας. Καὶ οἱ τρεῖς µελέτες ἔχουν ἐκδοθῆ στὴν Γαλλία, διατίθενται δὲ στὴν συλλογὴ Les Documents, ἀπὸ τὶς Ἐκδόσεις Ars Magna Editions BP 60426, Nantes-44004, cedex, France µὲ ἠλεκτρονικὴ διεύθυνση NR.ARS@wanadoo.fr

ΙΑ (43) σελ.17. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 Τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Πλούτου ἔχουν καταφέρει, πόσο µᾶλλον ἐµεῖς, τὸ λῖκνο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐφ ὅσον ὅµως ἀρνηθοῦµε τὰ σαλόνια τῆς ἐξουσίας. Καὶ τότε, τὸ κοινὸ θὰ µείνη ἐµβρόντητο ἀπὸ τὴν σοφία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας µας καὶ τὴν κενότητα σὲ ἀντιπαραβολή- τῶν σηµερινῶν ἱεραρχῶν µας. Συνεχίζουµε λοιπόν, καὶ σὲ τοῦτο τὸ τεῦχος, νὰ παρουσιάζουµε τί ἔγραφε ὁ Ἰωάννης Χρυσόστοµος γιὰ τὴν ἐξουσία καὶ τὸ χρῆµα) (Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔπαιξε, παίζει καὶ θὰ παίζη καθοριστικὸ ῥόλο στὴν πορεία τοῦ ἑλληνισµοῦ. Πίστευε καὶ ἐρεῦνα εἶναι ἡ ἐντολὴ τῶν κορυφαίων τοῦ πνεύµατος πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ πρώτου ἐξ αὐτῶν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόµου ποὺ ἑορτάζοµε ἐφέτος τὰ 1600 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίµησή του. Ὁ µόνος τρόπος γιὰ νὰ καταπολεµηθῆ ἡ µετριότητα τῶν ἱεραρχῶν µας ποὺ µᾶς σκανδαλίζουν µὲ ἀρχοµανία, ὑποκρισία, ἀλαζονεία, ὁµοφιλοφυλία, ἔλλειψη νηστείας, συµβιβασµοὺς µὲ τὸ κατεστηµένο στὸ θέµα τῶν ταυτοτήτων, τοῦ ἡµερολογίου, τῆς γλώσσας, τῶν νεωτερισµῶν καὶ τοῦ χρήµατος, εἶναι νὰ καταφεύγουµε στὴν ἀπ εὐθείας µελέτη τῶν ὀγκοδῶν τόµων ἑρµηνειῶν τῶν Ἑλλήνων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἡ Ἐκκλησία µας ἐπιµένει νὰ ἀποκρύπτη ἀπὸ τὸ εὐρὺ κοινό. ὲν µᾶς ἐνδιαφέρει τὶ λέει ὁ ἑκάστοτε σηµερινὸς ἀρχιεπίσκοπος. Μᾶς ἐνδιαφέρει ὅµως τὶ λέγουν οἱ τρεῖς Ἱεράρχες τοῦ Ε αἰῶνος. Στὸ διαδίκτυο, οἱ ῥωµαιοκαθολικοὶ ἔχουν φροντίσει νὰ θέσουν στὴν διάθεση τοῦ κοινοῦ, πρὸς ἐνηµέρωσιν, στὴν ἀγγλικὴ γλῶσσα, τὰ πολυπληθῆ κείµενα τῶν Πατέρων, µὲ πρόσβαση στὴν ἱστοσελίδα Catholic Encyclopedia. Μὲ ὀλιγώτερς δεξιώσεις καὶ περισσότερη ἀσκητικὴ ἐργασία, οἱ ἱεράρχες µας θὰ ἠδύναντο νὰ ἐµπλουτίσουν τὴν ἤδη ὑπαρχοῦσα Μυριόβιβλο Βιβλιοθήκη τοῦ διαδικτύου, χωρὶς ὅµως σκουλαρίκια, στὴν πολυτονικὴ συντηρητικὴ νεοελληνικὴ κατανοητὴ γλῶσσα, µὲ παραδοσιακὴ ὀρθογραφία, δίπλα στὰ πρωτότυπα, ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ ἑρµηνευτικὰ κείµενα τῶν Ἑλλήνων Πατέρων. Ἐὰν οἱ Ἀγγλοσάξωνες τὸ α) Τὸ κατὰ Καρνέγκι εὐαγγέλιον Καὶ ποῖοι εἶναι οἱ ἀπόστολοι τῆς θρησκείας αὐτῆς; Οἱ διευθυντὲς τραπέζων καὶ ἐταιριῶν, οἱ κερδοσκόποι καὶ οἱ µεγαλέµποροι. Ὁ µεγαλοβιοµήχανος χαλυβουργείων (US Steel), ἀµερικανοσκωτσέζος Ἀνδρέας Καρνέγκι (Andrew Carnégie, 1835-1919) στὸ κείµενό του, Ὁ Πλοῦτος, τὸ ὁποῖο ἀργότερα ἔγινε γνωστὸ ὡς τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Πλούτου 1 (The Gospel of Wealth), δικαιολογεῖ τὴν συσσώρευση τοῦ πλούτου εἰς βάρος τῶν πτωχῶν µὲ τὴν διαπίστωση ὅτι µὲ τὸ χρῆµα προοδεύει ἡ ἀνθρωπότης: «Ἀτοµισµὸς, ἰδιοκτησία, ὁ νόµος συσσωρεύσεως τοῦ πλούτου καὶ ὁ νόµος τοῦ ἀνταγωνισµοῦ, αὐτὰ τὰ στοιχεῖα εἶναι τὰ πλέον ὑψηλὰ ἀποτελέσµατα τῆς ἀνθρωπότητος, στὸ ἔδαφος τῶν ὁποίων ἡ κοινωνία ἔχει παράγει τὸν καλύτερο καρπὸ της». Ὁ Καρνέγκι ποὺ ἄφησε ὄνοµα ὡς «ἐπαγγελµατίας» φιλάνθρωπος πρώτου µεγέθους, συνιστᾶ στὸν πλούσιο νὰ δίδη ἀπὸ τὴν περιουσία του, ὄχι στοὺς πτωχοὺς, ἀλλὰ στὴν κοινωνία, γιὰ νὰ κτισθοῦν πνευµατικὰ ἰδρύµατα ὅπως µουσεῖα καὶ βιβλιοθῆκες καὶ διαπιστώνει ὅτι «οὔτε τὸ ἄτοµο, οὔτε τὸ γένος [τῶν ἀνθρώπων] βελτιώνεται µὲ τὴν ἐλεηµοσύνη». Βλέπει τὸν πλούσιο ὡς «διαχειριστὴ ἐκ µέρους τῶν πτωχῶν ὑπεύθυνο γιὰ µεγάλο τµῆµα τοῦ πλούτου τῆς κοινωνίας, ποὺ τὸ διαχειρίζεται πρὸς ὄφελος τῆς κοινωνίας 1 Ἀνδρέας Καρνέγκι (Andrew Carnégie, προφέρεται µέ τον τόνο στὴν παραλήγουσα), «Wealth», North American Review, Ἰούνιος, 1889. Ὁ συγγραφεὺς περαίνει τὴν πραγµατεία του µὲ τὰ ἐξῆς λόγια: «Αὐτὸ λοιπὸν εἶναι, κατὰ τὴν γνώµη µου, τὸ ἀληθινὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Πλούτου, στὴν ὑποταγὴ τοῦ ὁποίου θὰ δυνηθῆ ὁ ἄνθρωπος νὰ λύση µίαν ἡµέρα τὸ πρόβληµα µεταξὺ πλουσίων καὶ πτωχῶν, καὶ νὰ φέρη ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

ΙΑ (43) σελ.18. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 µὲ τρόπο καλύτερο ἀπὸ ὅ,τι θὰ ἠδύνατο νὰ τὸ κάµη ἡ ἴδια, µόνη της». Ὅµως συµφέρει στὰ πρόβατα νὰ ἀποφασίζη ὁ λύκος τὶ θὰ τους ἦταν πιὸ ὠφέλιµο; Ὁ Καρνέγκι ποὺ ἦταν πολὺ µορφωµένος, ἱδρυτὴς πολλῶν βιβλιοθηκῶν, καὶ ἐλιτιστής, ἦταν ὑπὲρ τῆς µετατροπῆς τῆς Βρεταννίας σὲ ἀβασίλευτη δηµοκρατία (British Republic). Ἐπίστευε πὼς ὁ καπιταλισµὸς θὰ ἔλυνε τὸ κοινωνικὸ πρόβληµα µὲ τὴν ἀπαραίτητη συσσώρευση τοῦ κεφαλαίου καὶ τὴν τεχνολογία, καὶ ὄχι µὲ ἐλεηµοσύνες, κάτι ποὺ ἐπίστευαν στὴν Γαλλία οἱ νέοι σοσιαλίζοντες σενσιµονιστὲς βιοµήχανοι, στὸ πρῶτο ἥµισυ τοῦ ΙΘ αἰῶνος, ἀκόµη ὡς ἕνα σηµεῖο καὶ ὁ Κὰρλ Μάρξ, ἀκόµη καὶ ἡ σηµερινὴ Λαϊκὴ Κίνα. «Κάτω οἱ πλούσιοι!» διακηρύττει στοὺς πλουσίους ὁ πλουσιώτερος ἐξ αὐτῶν Καρνέγκι Ὑπῆρξε σκληρὸς µὲ τοὺς ἐργάτες του καὶ εὐθύνεται γιὰ τὴν πάταξη τῶν ἀπεργῶν, τὸ 1892, µὲ ἑκατοντάδες τραυµατίες, σὲ ἐργοστάσιό του στὸ Χόµστεντ τῆς Πεννσυλβανίας (Homestead strike). Εὑρέθη τότε ἀντιµέτωπος µὲ τὸν Ῥῶσο ἀναρχικὸ Alexander Berkman ποὺ προσεπάθησε νὰ σκοτώση τὸν συνεργάτη τοῦ Καρνέγκι. Ἕνα µῆνα δὲ προτοῦ δηµοσιευθῆ τὸ «εὐαγγέλιό» του, τὸ 1889, 2.200 ἄνθρωποι ἐπνίγησαν στὸ Τζόνστοουν τῆς πολιτείας τῆς Πεννσυλβανίας (Johnstown, Pennsylvania) ὅταν τὸ φράγµα, ποὺ ἀνῆκε στὸν Καρνέγκι καὶ σὲ ἑξῆντα ἄλλους πλουτοκράτες, ἔσπασε, ἀδυνατώντας νὰ ἀντέξη τὴν πίεση τῶν ὑδάτων. Ἡ οἰκονοµικὴ βοήθεια στοὺς πληγέντες ἀπὸ ξένα κράτη καὶ Ἀµερικανοὺς πολίτες ἔφθασε στὰ 3,7 ἑκατοµµύρια δολλάρια ἐνῷ τὸ σύνολο τῆς βοηθείας ποὺ προῆλθε ἀπὸ τοὺς 60 πλουτοκράτες µαζὶ µὲ τὸν Καρνέγκι δὲν ξεπερνοῦσε τὰ 60.000 δολλάρια. Ὁ Καρνέγκι ὅµως, πιστὸς στὸν τρόπο ποὺ ἀντελαµβάνετο τὴν φιλανθρωπία, ἵδρυσε µία βιβλιοθήκη στὴν κατεστραµµένη ὁλοσχερῶς πόλη. Ἔρευνες ἀπὸ πολιτικοὺς µηχανικοὺς ἀπέδειξαν πὼς τὸ φράγµα δέν διετηρεῖτο σωστά, ὅµως κανένας ἀπὸ τοὺς πλουσίους ἰδιοκτήτες δὲν ἀνέλαβε τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν καταστροφή. 2 Ὁ Ἅγιος Χρυσόστοµος σωστὰ παρατηρεῖ, «Ἀπὸ πλεονεξίας συνάγουσι τὰ ὄντα, καὶ πρὸς ἐλεηµοσύνην εἰσιν ὀκνηροὶ οὗτοι». 3 β) τὸ ὀρθόδοξο εὐαγγέλιο Τὸ κατὰ Καρνέγκι εὐαγγέλιο ἐναντιώνεται στὸ ὀρθόδοξο εὐαγγέλιο. Γράφει: «Ἡ πλέον ὑψηλὴ ζωὴ µᾶλλον ἐπιτυγχάνεται µιµούµενη τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ὄχι ὅπως τὴν παρουσιάζει ὁ Κόµης Τολστόι [µὲ ὀρθόδοξο τρόπο], ἀλλὰ ἐνεργοποιηµένη µὲ τὸ πνεῦµα τοῦ Χριστοῦ, ἀναγνωρίζοντας τὶς νέες συνθῆκες τῆς ἐποχῆς µας, καὶ ἐκφράζοντας τὸ πνεῦµα αὐτὸ µὲ τὴν υἱοθέτηση [καπιταλιστικῶν] µεθόδων, σύµφωνα µὲ τὶς καινούργιες συνθῆκες στὶς ὁποῖες ζοῦµε». Σηµαντικὸ εἶναι ὅτι ὁ Καρνέγκι ἐκαλεῖτο καὶ «φιλάνθρωπος», ἕναν τίτλο ποὺ δίνουµε ἀποκλειστικὰ στὸν Χριστό. Ὁ «φιλάνθρωπος» αὐτὸς καπιταλιστὴς ἦταν ὑπεύθυνος γιὰ τὸν θάνατο δέκα ἀνθρώπων ὅταν τὸ 1892 στὸ Χόµστεντ τῆς Πεννσυλβανίας (Homestead, Pennsylvania) οἱ ἐργάτες στὸ χαλυβουργεῖο του ἔκαµαν ἀπεργία λόγῳ µειώσεως µισθῶν ποὺ τοὺς ἐπέβαλε. Βεβαίως, ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς ἐταιρίας οἱ ἐργάτες ἀποτελοῦν τὸ µεγαλύτερό της ἔξοδο καὶ συνεπῶς, ἡ ἱκανότης τῶν ἐργατῶν νὰ βάλουν φαγητὸ στὸ οἰκογενειακό τους τραπέζι σαφῶς ἀπειλοῦσε τὴν «φιλανθρωπία» τοῦ Καρνέγκι. Ἀκόµα καὶ σήµερα στὸν δυτικὸ κόσµο, ἐκθειάζονται οἱ Κροῖσοι ποὺ δωρίζουν, ἀσχέτως ποσοστοῦ τῆς περιουσίας των καὶ τὸν τρόπο ποὺ τὴν ἀπέκτησαν. Ὁ ὅρος «φιλάνθρωπος» ταυτίζεται µὲ «πάµπλουτος». Τὰ ὅπλα τοῦ 2 αυίδ Μακόλλογ (David McCullough), Ἡ Πληµµύρα τοῦ Τζόνστουν (Johnstown Flood), 1968 Simon and Schuster, New York, NY, σελ. 57, 225, 254-266. 3 PG 59 Ὑπόµνηµα εἰς τὸν Ἅγιον Ἰωάννην Ἀπόστολον καὶ Εὐαγγελιστὴν, Ὁµιλία ΟΖʹ εʹ

ΙΑ (43) σελ.19. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 θανάτου δὲν χρησιµοποιοῦνται ἐναντίον του, ἀντιθέτως χρησιµοποιοῦνται ἐναντίον τῶν πτωχῶν. Καὶ ἡ δωρεὰ ποὺ γίνεται ἀπὸ τὸν πλούσιο δὲν συγκρίνεται µὲ τὸν ἐξευτελισµὸ ποὺ προκαλεῖ ἡ ἄδικη συσσώρευσή του. Ὅπως οἱ Φαρισαῖοι δὲν ἐδικαιολογήθησαν µὲ τὶς δωρεές τους διότι ἐστεροῦντο «τὰ βαρύτερα τοῦ νόµου, τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν» (Ματθ. κγ 23) ἔτσι καὶ οἱ δωρεὲς τῶν καπιταλιστῶν δὲν δικαιολογοῦν οὔτε καὶ ἀσβεστώνουν µία ζωὴ ληστείας καὶ ἀσπλαχνίας. Σὲ ἀντίθεση, ἡ ὀρθόδοξη ἐλεηµοσύνη καὶ ἡ εὐσπλαχνία ποὺ συνοδεύονται µὲ τὴν µετάνοια καὶ τὴν ταπείνωση, ἀποτελοῦν πραγµατικὴ δικαιοσύνη καὶ ἀγάπη, συνεπῶς φιλανθρωπία. γ) Ἡ ἐκµετάλλευση τοῦ ἐργάτη Ἡ ἐγκαρτέρηση τῆς ἀδικίας καὶ τῆς ἐκµεταλλεύσεως εἶναι χριστιανικὴ ἀρετὴ ποὺ καλλιεργεῖται µὲ τὸν ἀσκητικὸ βίο, καὶ εἶναι ἡ ἀπάντηση στὰ ὅπλα τοῦ θανάτου ποὺ Ἔτσι ἀνεγέρθησαν οἱ πυραµίδες : Ὁ Καρνέγκι ἀριστερά, µειώνει τὸν µισθὸ τοῦ ἐργάτη καὶ δεξιὰ προσφέρει χρήµατα γιὰ τὴν ἀνέγερση βιβλιοθήκης χρησιµοποιοῦνται ἐναντίον του. ὲν δικαιολογεῖται ὅµως οὔτε ἡ ἀδικία, οὔτε οἱ ἄλλες δραστηριότητες ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν νόµο τῆς ἁµαρτίας καὶ τοῦ θανάτου, ποὺ βλάπτουν ὅσους ἀδικοῡν. (Ρωµαίους, κεφ. Γ 8) Οἱ κανόνες τοῦ καπιταλισµοῦ ἀδικοῦν τὸν ἐργάτη, ἐκεῖνον δηλαδὴ ποὺ παράγει τὸν πλοῦτο. Ἡ οἱκονοµικὴ ἐπιτυχία τοῦ ἐργάτη πάντα ἀπειλεῖ τὸ κέρδος τῆς ἐταιρίας, καὶ γιὰ νὰ ἐφαρµοσθῆ ὁ κανὼν τῆς αὐξανοµένου κέρδους, ἀναγκάζεται ἡ ἐταιρία νὰ ἐπιβάλη τὴν συστηµατικὴ καὶ συνεχῆ µείωση ἐργατικοῦ µισθοῦ. Ἃν καὶ ὑπάρχουν ἐπιχείρηµατα, βάσει τῶν ὁποίων εἶναι ἀπαραίτητητη ἡ δηµιουργία τῆς ὑπεραξίας γιὰ νὰ κτισθοῦν οἱ πυραµίδεςβιβλιοθῆκες, γιὰ νὰ καταπολεµηθοῦν οἰ -κατὰ τοὺς ἐργοδότες- τυχὸν ὑπερβολικὲς ἀπαιτήσεις τῶν ἐργατῶν, ἡ καπιταλιστικὴ ἐταιρία πάντα κατέχει τὴν πλεονεκτικὴ θέση καὶ οἱ ἀπαιτήσεις τῶν ἐργατῶν δὲν συγκρίνονται µὲ τὰ µεγαλοµανιακὰ σχέδια τῆς ἐταιρίας.ἐπιπλέον, τὸ κοινοβουλευτικὸ κράτος,κατὰ κανόνα (διότι αὐτὸς ὁ λόγος ὑπάρξεώς του), ὑποστηρίζει τὰ συµφέροντα τῶν πλουσίων, συνεπῶς ὁ ἐργάτης σχεδὸν πάντοτε ὑποκύπτει στὶς ἀπαιτήσεις τῆς ἐταιρίας. Φυσικὸ ἐπακόλουθο τοῦ χαµηλοῦ µισθοῦ εἶναι τὸ ἀναγκαῖο ποσοστὸ ἀνεργίας ποὺ ἐπιβάλλεται γιὰ νὰ ἐξουδετερωθοῦν οἱ ἀπαιτήσεις τῶν ἐργατῶν. Ὁ καπιταλισµὸς ἀδυνατεῖ νὰ περπατήση χωρὶς τὰ δύο αὐτὰ σκέλη. Τὸ ἐπακόλουθο εἶναι ὅτι στὸν ἐργάτη ἐλάχιστα ἐπτρέπεται ἡ συµµετοχὴ του στὴν οἰκονοµικὴ πρόοδο. Ἡ κατάχρηση αὐτὴ ὅµως, ἀποτελεῖ µεγαλύτερο κίνδυνο σὲ αὐτοὺς ποὺ τὴν ἐπιβάλλουν: Ὁ Ἰάκωβος, ὁ ἀδελφὸς τοῦ Χριστοῦ, πρῶτος ἐπίσκοπος Ἱεροσολύµων, ὡς τροµοκράτης ἄν καὶ ὄχι καµικάζι, στὴν ἐπιστολή του ἐξαποστέλλει φοβερὲς ἀπειλὲς ἐξοντώσεως κατὰ τῶν πλουσίων, γράφοντας: «Ἔλθετε τώρα οἱ πλούσιοι, κλαύσατε µὲ ὀλολυγµοὺς διὰ τὰς ἐπερχοµένας ταλαιπωρίας σας. Ὁ πλοῦτος σας ἐσάπησε, καὶ τὰ ἱµάτιά σας ἐσκοροφαγώθησαν. Ὁ χρυσός καὶ ὁ ἀργυρός σας ἐσκωρίασαν καὶ ἡ σκωρία αὐτῶν θέλει γίνη µαρτυρία ἐναντίον σας καὶ θὰ σᾶς φάγη τὰς σάρκας σας ὡς πῦρ. Ἐθησαυρίσατε διὰ τὰς ἐσχάτας ἡµέρας. Ἰδοὺ κράζει ὁ µισθὸς τῶν ἐργατῶν τῶν θερισάντων τὰ χωράφια σας, τὸν ὁποῖον ἐστερήθησαν ἀπὸ σᾶς καὶ αἱ κραυγαὶ τῶν θερισάντων εἰσῆλθον εἰς τὰ ὦτα Κυρίου Σαβαώθ.Ἐτρυφήσατε ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐσπαταλήσατε, ἐθρέψατε τὰς καρδίας σας σὰν θρεφτάρια ποὺ τὰ παχύνουν διὰ τὴν ἡµέραν τῆς σφαγῆς των. Κατεδικάσατε, ἐφονεύσατε τὸν δίκαιον» (Καθολικὴ ἐπιστολὴ Ἰακώβου, κεφ. Ε 1-6). δ) Ἀπαγορεύεται ὁ τόκος σὲ δάνειο Στὴν Παλαιὰ ιαθήκη,ἐπετρέπετο στὸν Ἑβραῖο νὰ δανειστῆ ἀπὸ Ἑβραῖον ἀδελφὸ, ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ µὴ-ἑβραῖο, ἀλλότριο. Ἠδύνατο ὅµως, νὰ δανείζη σὲ οἱονδήποτε. Ὁ ἀλλότριος ἦτο ὑποχρεωµένος νὰ ἐξοφλήση τὸ χρέος του στὸν Ἑβραῖο, ἐνῷ ὁ Ἑβραῖος ὀφειλέτης ἀπηλλάσετο ἀπὸ τὸ χρέος του κάθε ἑπτὰ χρόνια µὲ στόχο νὰ µὴν ὑπάρχη ἐνδεὴς στὸν λαὸ τοῦ Ἰσραὴλ. ( ευτερονόµιον, κεφ. ΙΕ 1-6) Ὁ τόκος ἀπηγορεύετο µεταξὺ Ἑβραίων ἀλλὰ ἐπετρέπετο

ΙΑ (43) σελ.20. ΕΝ ΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ 2007 στὸν Ἑβραῖο νὰ εἰσπράττη τόκο ἀπὸ ἀλλότριο.( ευτερονόµιον, κεφ. ΚΓ 19-20) Πάντως, ὁ τόκος ἀνέκαθεν ἀπετέλει ἁµαρτία, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι καταστρατηγοῦσε τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ ὁ Θεὸς προώριζε γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ τόκος ἐπετρέπετο στὸν ἀρχαῖο Ἰσραὴλ µὲ περιορισµοὺς κατὰ τὸν Μωσαϊκὸ Νόµο, ἕως ὅτου ἔλθη ὁ ἀναγγελλόµενος Μεσσίας, ὁ ὁποῖος θὰ ἀνέβαζε τὸ νέο Ἰσραὴλ (τὴν Ἐκκλησία) σὲ ἀνώτερο πνευµατικὸ ἐπίπεδο, σὲ αυτὴ δὲ τὴν περίπτωση θὰ ἐφηρµόζετο ἡ πλήρης ἐγκατάλλειψη τοῦ τόκου, ἀκόµα καὶ τοῦ δανείου. 4 ἐπιβεβαιώνει τὴν ἑρµηνεία αὐτὴ. 6 Ὁ Χριστὸς µᾶς δίνει τὴν ἐντολὴ στὴν ὁποίαν τὸ δάνειο, καὶ συνεπῶς ὁ τόκος καταργοῦνται, «καὶ ἐὰν δανείζετε ἐκείνους ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐλπίζετε νὰ λάβετε ὀπίσω τὰ δανεισθέντα, ποία χάρις καὶ ἀνταπόδοσις ἀπὸ τὸν Θεὸν σᾶς ἀνήκει; Καµµία. ιότι καὶ οἱ ἁµαρτωλοὶ δανείζουν ἄλλους ἁµαρτωλοὺς διὰ νὰ λάβουν ὀπίσω ὁλόκληρον τὸ δανεισθὲν ποσὸν ἤ καὶ ἐν καιρῷ ἀνάγκης λάβουν καὶ αὐτοὶ ἴσα ὠφελήµατα καὶ δάνεια ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἐδάνεισαν. Σεῖς ὅµως νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας καὶ νὰ τοὺς εὐεργετῆτε καὶ νὰ τοὺς δανείζετε, χωρὶς νὰ ἐλπίζετε τίποτε ὡς ἀνταπόδοσιν ἀπὸ αὐτούς». (Λουκᾶν, κεφ. Ϛ 34-35). Σχετικὰ µὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης γράφει: «Ἐγὼ πρῶτον µὲν τὸ δωρεῖσθαι κηρύσσω καὶ παραγγέλλω. Ἔπειτα καὶ τὸ δανείζειν παρακαλῶ. εύτερον γὰρ εἶδος δωρεᾶς δάνεισµα. Ποιεῖν δὲ τοῦτο µὴ µετὰ τόκων µηδὲ πλεονασµῶν, ἀλλὰ καθῶς ἡµῖν ὁ θεῖος διετάξατο λόγος.» 7 Ὁ εὐαγγελιστὴς Καρνέγκι παρουσιάζει στὸν θεῖο Σὰµ τὸ τράστ τῶν ἐπιχειρήσεών του ὡς τὸ Θηρίο τῆς Ἀποκαλύψεως Ἄν καὶ ὁ τόκος ἐπικρατοῦσε στὴν Ῥωµαϊκὴ Αὐτοκρατορία, ἀπηγορεύετο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τὸ Πηδάλιον ἑρµηνεύει τὸν Μ ʹ κανόνα τῶν Ἀποστόλων 5 νὰ ἑννοῆ ὅτι ὁ τόκος ἀπαγορεύεται σὲ ὅλους λαϊκοὺς καὶ κληρικούς. Καὶ συµπεραίνει, «Εἰ δὲ τοῦτο ἦτον ἐµποδισµένον κοντὰ εἰς τοὺς Ἰουδαίους, πολλῷ µᾶλλον εἶναι ἐµποδισµένον τώρα κοντὰ εἰς ἡµᾶς τοὺς Χριστιανούς;... Εἰ δὲ ἀπὸ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς τοῦτο ἀπαγορεύται, πόσῳ µᾶλλον ἀπὸ τοὺς ἱερωµένους καὶ κληρικοὺς οἱ ὁποῖοι πρέπει νὰ ᾖναι τύπος καὶ παράδειγµα παντὸς καλοῦ;» Ὁ Εʹ κανὼν τῆς ἐν Καρθαγένῃ συνόδου 4 Γιὰ µία σύγκριση τοῦ φρονήµατος µεταξὺ τῆς Παλαιᾶς ιαθήκης καὶ τῆς Καινῆς, βλέπε τὸ ἄρθρο µου περὶ ὁρκωµοσίας, στὴν Ἐνδιάµεση Περιοχή, τ.40, θέρος 2006, σ. 11-16. 5 «Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ ιάκονος, τόκους ἀπαιτῶν τοὺς δανειζοµένους, ἤ παυσάσθω, ἤ καθαιρείσθω.» Ἡ περιγραφὴ τοῦ Ἅγίου Χρυσοστόµου γιὰ τὴν ἔχθρα καὶ τὴν καταστροφὴ ποὺ προκαλεῖ ὁ τόκος ἔχει σηµασία ἀκόµα καὶ στὴν ἐποχὴ µας. «Ἐδῶ δὲν ὑπάρχει τίποτα αἰσχρότερο ἤ ὠµότερο ἀπὸ τὸν τόκο. Ἐκεῖνος ἐµπορεύει συµφορές, παίρνει µισθὸ εἰς βάρος τοῦ ἑτέρου, τοῦ ἀπαιτεῖ µισθὸν γιὰ φιλανθρωπία ὡσὰν νὰ ἐδίσταζε νὰ φανῆ ἐλεήµων, καὶ µὲ τὸ πρόσχηµα φιλανθρωπίας σκάβει πιὸ βαθὺ τὸ βάραθρον, µὲ τὸ νὰ βοηθᾶ τοῦ ἐπιτρίβει τὴν πενία, µὲ τὸ νὰ ἀπλώνη τὸ χέρι τὸν σπρώχνει πιὸ κάτω, µὲ τὸ νὰ τὸν φέρνη σὲ λιµένα τὸν βυθίζει στὸ ναυάγιο ἐπάνω σὲ σκόπελο καὶ ὕφαλο» 8 Ἐπίσης, «ἐκεῖνοι κατέχουν ἀγροὺς καὶ ἀπὸ τὴν γῆ δρέπουν πλοῦτο. Καὶ τὶ εἶναι πιὸ ἄδικον ἀπὸ αὐτοὺς; Ἐὰν ἐξετάση κανεὶς πῶς συµπεριφέρονται στοὺς γεωργούς, θὰ τοὺς ἰδῆ 6 Πηδάλιον, σ.466-467 : «Ἄν ἀπὸ τὴν θείαν Γραφὴν καὶ τοὺς Κανόνας καὶ οἱ λαϊκοὶ καταδικάζωνται, ὅταν παίρνουσι διάφορα [τόκους], πόσῳ µᾶλλον καταδικάζονται οἱ κληρικοὶ τοῦτο πράττοντες». Βλέπε καὶ τὴν Κανονικὴν Ἐπιστολὴν τοῦ Ἀγίου Γρηγορίου Νύσσης, καν. Ϛʹ 7 Patrologia Graeca (J.P.Migne) PG τόµος 46, Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, Κατὰ τῶν Τοκιζόντων. 8 PG 57, Ὑπόµνηµα εἰς τὸν Ἅγιον Ματθαῖον τὸν Εὐαγγελιστὴν, Ὁµιλία Εʹ