Σε αυτό το αινιγματικό ποίημα υπάρχει ο διάλογος για την ουσία της ποίησης, στη μαγική λειτουργία της και παράλληλα παγιδεύει τον αναγνώστη του στην περιπέτεια της επίλυσης ενός γοητευτικού αινίγματος που εν τέλει επιμένει να κρατά ερμητικά κλειστό το μυστικό του. Επιχειρείται ένας γριφώδης και γι αυτό έξοχος ορισμός της ποίησης. Με τον Παυλόπουλο επικοινωνεί κανείς βιώνοντας τα ποιητικά δρώμενα με τον ίδιο τρόπο που παρακολουθεί το μικρό παιδί ένα παραμύθι. Ο ποιητικός του κόσμος είναι μαγικός και ονειρικός. Χαρακτηριστικοί είναι και οι τίτλοι των ποιημάτων, όπως και των παλαιότερων συλλογών του- συνήθως πρόκειται για ουσιαστικά συγκεκριμένα συνοδευόμενα από ένα οριστικό άρθρο: «Το κατώγι, Τα αντικλείδια, Το σακί». Τα ποιήματα του Παυλόπουλου έχουν συχνά ως αφετηρία τα όνειρα, που προσφέρουν την πρώτη ύλη στην ποιητική μυθολογία του καθώς δεν αξιοποιούνται όπως στους υπερρεαλιστές για την απελευθέρωση των συνειρμών αλλά για τη σύνθεση παράδοξων όσο και αινιγματικών ιστοριών. Ο ίδιος ο ποιητής σε μία συνέντευξη του στο περιοδικό «Ελίτροχος» είχε δηλώσει: «Η ποίηση είναι μία πόρτα ανοιχτή ως τη στιγμή που θα κοιτάξεις μέσα και πηγαίνεις να μπεις. Την ίδια ακριβώς στιγμή η πόρτα κλείνει. Έκτοτε αυτό που είδες και δεν είδες, αυτό που μόλις πρόφτασες να ιδείς και χάθηκε από τα μάτια σου, θα σε προκαλεί για κάτι απροσδιόριστο και μαγικό. Θέλεις ν ανοίξεις πάλι την πόρτα, θέλεις να ξαναδείς, όμως κλειδί δεν υπάρχει. Πηγαίνεις λοιπόν και μαθαίνεις την τέχνη του κλειδαρά. Φτιάχνοντας αντικλείδια, ελπίζεις ότι βρίσκεσαι όλο και πιο κοντά στο μυστικό της πόρτας. Θα λέγαμε ότι βρίσκεσαι όλο και πιο κοντά στο ποιητικό σου όραμα. Και δεν ξέρεις αν το κυνηγάς εσύ ή σε κυνηγά εκείνο. Ώσπου κάποτε διαπιστώνεις πως τα αντικλείδια σου είναι τα ποιήματα που φτιάχνεις, για να αποκαλύψεις κάτι που παραμένει πάντα απατηλό και φευγαλέο. Όπως μέσα στα όνειρα. Έτσι θέλω να πιστεύω για τον εαυτό μου, ότι ανήκω και στη Συντεχνία των Κλειδαράδων και στην Εταιρεία των Συγγραφέων. Εν τούτοις κάποιοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι η ποίηση είναι μία πόρτα συνεχώς ανοιχτή, απ όπου μπορούν να μπαίνουν
και να βγαίνουν άνετα. Μα αυτοί είναι οι μόνοι από τους οποίους δεν κινδυνεύει να εκλείψει η τέχνη των κλειδαράδων» Χαρακτηριστικά της ποιητικής του γραφής Αφηγηματική ποίηση Απλή λιτή, έκφραση Πεζολογικός τόνος Απουσιάζουν τα περιττά επίθετα και τα σχήματα λόγου Κυριαρχούν τα ρήματα και τα ουσιαστικά Διάθεση φιλοσοφική Εικόνες που κινούνται διαλεκτικά μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας Φυσικότητα στην έκφραση Κυριαρχούν οι κύριες προτάσεις Συμβολική γραφή Απλή καθημερινή γλώσσα με λαϊκές εκφράσεις (το μάτι τους αρπάζει κάτι, και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε) Κουβεντιαστό ύφος Λογικές αντιφάσεις Ατμόσφαιρα μύθου και μυστηρίου Σκηνοθετικοί χειρισμοί Ο τίτλος του ποιήματος Ο τίτλος αποτελεί και τον τίτλο όλης της συλλογής του ποιητή, παραμένει μυστηριακός μέχρι το επιμύθιο. Είναι αξιοσημείωτη στο ποίημα η διάκριση ανάμεσα στο κλειδί και τα αντικλείδια. Το κλειδί της ποίησης είναι ένα, αλλά κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται, και γι αυτό δημιουργεί πολλά αντικλείδια που ορίζονται ως το σύνολο των ποιημάτων που έχουν γραφεί ως τώρα
Αφηγητής Το ποίημα είναι αφήγηση ενός προσώπου- δεν ενδιαφέρει αν ταυτίζεται ή όχι με τον ποιητή. Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη εκτός από το στίχο 17 όπου ο ποιητής χρησιμοποιεί το α πληθυντικό πρόσωπο για να καταθέσει και τη δική του εμπειρία στην ατέρμονη και δραματική αναζήτηση του μυστικού της Ποίησης. Εντάσσεται και ο ίδιος στο πλήθος των ποιητών που προσπαθούν να κατακτήσουν την αληθινή ποιητική τέχνη. Ο αφηγητής έχει «καθολική εποπτεία του κόσμου» και αφηγείται τον ποιητικό μύθο. Τα όσα λέει διεκδικούν την εγκυρότητα του αντικειμενικού, αυτού που αορίστως επαναλαμβανόμενο συμβαίνει και που περιγράφεται στο ποίημα από ένα πρόσωπο που διαθέτει μία συνολική εποπτεία στο χώρο- που είναι ο κόσμος -το σύμπαν- και στο χρόνο που είναι «από τότε που υπάρχει ο κόσμος» Η αφήγηση δεν αφορά ένα συγκεκριμένο συμβάν, αλλά μια επαναλαμβανόμενη ανά τους αιώνες διαδικασία απόπειρας να παραβιασθεί η ανοιχτή πόρτα της ποίησης. Ο χώρος και ο χρόνος Ο ποιητικός μύθος τοποθετείται σε ένα χώρο μαγικό, μυστηριακό, και σε χρόνο προαιώνιο, «από τότε που υπάρχει ο κόσμος» Δομή του ποιήματος Ενότητες: 1. Στίχοι 1-13: Στην πρώτη ενότητα ο αφηγητής ορίζει την ποίηση 2. Στίχοι 14-18: Στη δεύτερη ενότητα ο αφηγητής ορίζει τα ποιήματα Στοιχεία τεχνικής- εκφραστικά μέσα Αλληγορία: η πόρτα και ο χώρος πίσω από αυτήν είναι η Ποίηση, ενώ τα αντικλείδια είναι τα ποιήματα Αντίφαση ή οξύμωρο: η πόρτα είναι ανοιχτή και ταυτόχρονα κλειστή. Όσοι προσπαθούν με αντικλείδια να ανοίξουν την Πόρτα της Ποίησης (γράφοντας ποιήματα), δε θα το καταφέρουν, αφού η πόρτα είναι ανοιχτή.
Σχήμα κύκλου. Το ποίημα τελειώνει όπως άρχισε με την επανάληψη του πρώτου στίχου. Έτσι ο ποιητικός μύθος μετατρέπεται σε κυκλικό παραμύθι, που θα μπορούσε να το αφηγείται κανείς «επ άπειρον», αφού το τέλος του ποιήματος συμπίπτει με την αρχή του Επαναλήψεις λέξεων: «πόρτα ανοιχτή», «Ποίηση», «αντικλείδια» Μεταφορές : «το μάτι τους αρπάζει κάτι», «μαγεμένοι», «τη ζωή τους χαλάνε», «να ιδούν στο βάθος», «Η Ποίηση είναι μία πόρτα ανοιχτή» Στιχουργική Ελεύθερος, ανισοσύλλαβος στίχος Απουσία μέτρου Απουσία ομοιοκαταληξίας Πεζολογικοί στίχοι Λειτουργία των κύριων προτάσεων Στο ποίημα υπάρχουν ελάχιστες δευτερεύουσες προτάσεις. Κυριαρχεί η παρατακτική σύνδεση. Ο λόγος έτσι είναι λιτός, φυσικός, απλός. Ο τόνος γίνεται πεζολογικός. Έτσι υπογραμμίζεται ο αποφθεγματικός χαρακτήρας, και το ποίημα αποκτά σαφήνεια. Ατμόσφαιρα μυστηρίου στο ποίημα Στο ποίημα υπάρχουν στοιχεία που υπογραμμίζουν την ατμόσφαιρα μυστηρίου στο ποίημα: Οι μαγεμένοι που είδαν κάτι μέσα από την ανοιχτή πόρτα της ποίησης Το μυστήριο με την αναζήτηση του κλειδιού («κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει» Το μυστικό για το άνοιγμα της πόρτας, κάποιοι αφιερώνουν και τη ζωή τους για να το μάθουν («και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν») Τα αντικλείδια που είναι τα ποιήματα Ο αινιγματικός τίτλος Το ποίημα Τα Αντικλείδια είναι ένας ποιητικός μύθος, μια αλληγορική αφήγηση με θέμα την ουσία της Ποίησης, τους ποιητές και τα ποιήματα. Εμφανίζει την Ποίηση σαν μία πόρτα ανοιχτή. Οι περισσότεροι την προσπερνούν, γιατί με μια πρόχειρη ματιά δε βλέπουν κάτι
ενδιαφέρον για αυτούς. Κάποιοι άλλοι οι ποιητές- αντικρίζουν κάτι μαγικό και προσπαθούν να μπουν από την πόρτα, για να το δουν καλύτερα ή να το πάρουν. Όμως η πόρτα κλείνει και για αυτό φτιάχνουν αντικλείδια (ποιήματα). Ουσιαστικά όμως κανείς δε μπορεί να ανοίξει την πόρτα της ποίησης και οι ποιητές γράφουν συνεχώς ποιήματα. Κανείς όμως δε θα μπορέσει ποτέ να πλησιάσει. Εξάλλου η πόρτα της Ποίησης θα μένει πάντα ανοιχτή. «Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή»: Ο πρώτος στίχος του ποιήματος μοιάζει με έναν ορισμό της ποίησης. Το ποίημα λοιπόν ξεκινά με έναν ορισμό της Ποίησης ο οποίος στη συνέχεια αναιρείται. Ο ορισμός αυτός παίρνει το χαρακτήρα όχι ενός ποιητικού τεχνάσματος, αλλά της κατάθεσης μιας διαπίστωσης που προκύπτει από μία ενορατική εμπειρία. Από δω προκύπτουν και τα ερωτήματα: η ποίηση είναι η πόρτα ή το μέσα σ αυτήν; Δεύτερος στίχος-δεύτερο ερώτημα: Τι σημαίνει «κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν τίποτα»; Ισχύει και το αντίστροφο; Να βλέπουμε χωρίς να κοιτάζουμε; «Οι πολλοί και οι λίγοι: το λογοπαίγνιο ανάμεσα στα συνώνυμα «κοιτάζω» και «βλέπω» χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες: Σε αυτούς που με μία επιπόλαιη ματιά κοιτάζουν την πόρτα της Ποίησης, αλλά δεν βλέπουν τίποτα (είναι οι αδιάφοροι, οι πολλοί), και σε αυτούς που βλέπουν κάτι και μαγεύονται (είναι οι λίγοι). Αυτό που βλέπουν οι λίγοι είναι κάτι (απροσδιόριστο). Γιατί είναι απροσδιόριστο; Μήπως δε βλέπουν όλοι το ίδιο; Μόνο το αίσθημα είναι κοινό και συγκεκριμένο (μαγεμένοι). Και μαγεμένοι πηγαίνουν να μπουν. Το όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη. Η πόρτα κλείνει, τη στιγμή ακριβώς που αποπειράσαι να τη διαβείς. Η αγωνία εντείνεται. Χτυπάνε μα κανείς δεν τους ανοίγει. Επειδή κανείς δεν έχει ποτέ διαβεί αυτήν την πόρτα; Ψάχνουνε για το κλειδί. Κανείς δεν το έχει. Μήπως επειδή δεν υπάρχει. Γυρεύουνε το μυστικό να την ανοίξουν. Τι μπορεί να είναι αυτό το μυστικό; Στους μύθους μπορεί να είναι μία μαγική λέξη. Εκεί ο λόγος μπορεί να λειτουργεί μαγικά-όπως στο παραμύθι. Ο Αλή-Μπαμπάς και οι Σαράντα Κλέφτες, μία λέξη μαγική ανοίγει τη σπηλιά με τους θησαυρούς. Ο λόγος έχει εκεί μία μαγική λειτουργία-αρκεί όμως να ξέρεις την κατάλληλη λέξη. Στο ποίημα όμως, ο λόγος αδυνατεί να παίξει το ρόλο αυτό. Το μυστικό βρίσκεται στο κλειδί που είναι ένα, αλλά δεν υπάρχει. Το κλειδί είναι ένα, τα αντικλείδια όμως πολλά. Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ για όσους μπόρεσαν να δουν στο βάθος. Το βάθος είναι απροσπέλαστο; Αυτό σημαίνει ότι η ποίηση δε μπορεί να
κατακτηθεί ως ουσία; Εδώ μας θυμίζει την πλατωνική αντίληψη για το σπήλαιο. Μόλις βγουν οι ψυχές από αυτό και αντικρύσουν το φως της ιδέας, τυφλώνονται από τη λάμψη του. Στιγμιαία μόνο μπορούν να το κοιτάξουν. Τα ποιήματα είναι αντικλείδια, δεν είναι κλειδιά- για να ανοίξουμε την πόρτα, που είναι ανοιχτή όσο δε θέλουμε να τη διαβούμε και που κλείνει, όταν θελήσουμε να την περάσουμε-. Αναζητούμε τη μαγεία της ποίησης και μόλις θελήσουμε να γίνουμε κοινωνοί της, η πόρτα κλείνει, όπως όταν πας σε μία πηγή να ξεδιψάσεις και εκείνη στερεύει όπως δηλαδή σε έναν εφιάλτη- επομένως ο ποιητής είναι ένας εξόριστος από τον κόσμο της ποιητικής μαγείας. Ανήκει όμως σε αυτόν. Γι αυτό η αγωνιώδης προσπάθεια να διαβεί την κλειστή πόρτα. Επομένως η Ποίηση δεν είναι το σύνολο των ποιημάτων που γράφτηκαν από τότε που υπάρχει ο κόσμος. Είναι αυτό που ποτέ δεν ειπώθηκε και ούτε πρόκειται ποτέ να ειπωθεί. Το ποίημα τελειώνει όπως άρχισε (κύκλος). Η Ποίηση είναι μία πόρτα ανοιχτή, η πρόσκληση ανανεώνεται, η περιπέτεια δεν έχει τέλος, η πόρτα θα ξανακλείσει. Αντιφατική λογική. Απαντήσεις στις ερωτήσεις του σχολικού βιβλίου 1. Τι σημαίνει «Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα»; Μπορεί να ισχύει το αντίστροφο; Να βλέπουμε χωρίς να κοιτάζουμε; Όταν κάποιοι κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν τίποτα, σημαίνει πως στρέφουν το βλέμμα επιπόλαια, λειτουργούν ασυνείδητα, μηχανικά και ίσως αδιάφορα, χρησιμοποιώντας όχι το νου αλλά μόνο τα μάτια. Ρίχνουν ένα επιφανειακό βλέμμα στο χώρο της Ποίησης. Αυτή η ματιά τους όμως πέφτει στο κενό. Κοίταξαν βιαστικά μέσα από την πόρτα με τα μάτια μόνο, όχι όμως με το νου και την ψυχή. Αυτοί είναι οι πολλοί σύμφωνα με τον ποιητή. Αυτοί οι άνθρωποι πιθανώς να μην έχουν πνευματικά ενδιαφέροντα, καλλιέργεια του πνεύματος, αισθητική και ανησυχίες. Εφόσον όμως δεχτούμε ότι πρωτίστως η πνευματική και ψυχική όραση μας αποκαλύπτει τα αγαθά της Τέχνης και της Ποίησης, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μπορούμε να αντιληφθούμε το ωραίο χωρίς να κοιτάζουμε. Η αλήθεια και το ωραίο προσεγγίζονται πρωτίστως με το νου και την ψυχή. Εδώ μας θυμίζει τις αντιλήψεις του Πλάτωνα περί αλήθειας. Όσοι λοιπόν έχουν την ικανότητα της ενόρασης διεισδύουν στο βάθος των
πραγμάτων χωρίς να κοιτάζουν. Σολωμός «πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου». Η αναζήτηση της Ποίησης θυμίζει την αναζήτηση της αλήθειας. 2....μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπούνε Τι τους παρακινεί να μπουν; Από τι μαγεύονται; Τι μπορεί να βλέπουν; Εσείς τι βλέπετε; Ο κόσμος της Ποίησης είναι μαγικός και ελκύει τους ανθρώπους. Το ερέθισμα που ωθεί τον καθένα να μπει στην ανοιχτή πόρτα είναι διαφορετικό. Ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά την ποίηση. Κάθε άνθρωπος είναι μία ξεχωριστή προσωπικότητα με διαφορετικές ευαισθησίες, ανάγκες και βιώματα. Άλλοι αναζητούν τη χαρά της ζωής, άλλοι ένα καταφύγιο (Καρυωτάκης), άλλοι την επικοινωνία με τον ουρανό ή το Θεό, άλλοι την ομορφιά, άλλοι παρηγοριά (Καβάφης), άλλοι βλέπουν έναν κοινωνικό ρόλο στην ποίηση (Αναγνωστάκης). 3. Γιατί η πόρτα κλείνει για όσους μπόρεσαν να δουν στο βάθος; Ο μαγικός κόσμος της ποίησης, τα μυστικά της, οι θησαυροί της δεν θα αποκαλυφθούν ποτέ. Η ποίηση θα μείνει άπιαστο όνειρο. Αν ανοίξει η πόρτα της ποίησης θα απομυθοποιηθεί. Όπως γράφει ο Μαρωνίτης η πόρτα κλείνει γιατί «η ποίηση είναι ένα άπιαστο είδωλο», ένας κόσμος μαγείας και ομορφιάς, και σαν τέτοια είναι αδύνατον να αποκαλυφθεί πλήρως σε κάποιον. Όπως συμπληρώνει η Τασούλα Καραγεωργίου: Η ποίηση είναι μία πόρτα ανοιχτή όσο δε θέλουμε να τη διαβούμε, και που κλείνει, όταν θέλουμε την περάσουμε. Αναζητούμε τη μαγεία της ποίησης και μόλις επιχειρήσουμε να γίνουμε κοινωνοί της, η πόρτα κλείνει, όπως όταν πας στην πηγή να ξεδιψάσεις και εκείνη στερεύει, όπως δηλαδή σε έναν εφιάλτη. Επομένως ο ποιητής είναι ένας εξόριστος από τον κόσμο της ποιητικής μαγείας» Έτσι μπορούμε να πούμε ότι η πόρτα συμβολίζει και τις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει ο ποιητής. Η ποίηση δε θα γίνει κτήμα κανενός. 4. Στο γνωστό παραμύθι, Ο Αλή-Μπαμπάς και οι σαράντα κλέφτες μια λέξη μαγική ανοίγει τη σπηλιά με τους θησαυρούς. Μπορείτε να αναζητήσετε ομοιότητες και διαφορές ανάμεσα στο παραμύθι και τον ποιητικό μύθο
Το ποίημα μοιάζει με παραμύθι, είναι ένας ποιητικός μύθος: Έχει μαγικό και μυστηριώδες περιεχόμενο και μιλάει για το μυστικό κλειδί και τα ατέλειωτα αντικλείδια. Περιέχει την αναζήτηση ενός άπιαστου θησαυρού που δε βρίσκεται τελικά πουθενά, και καταλήγει στο επιμύθιο: Από τότε που υπάρχει ο κόσμος γίνονται προσπάθειες να ανοιχτεί η πόρτα της ποίησης. Ομοιότητες Και στα δύο έχουμε ένα θησαυρό (στο ποίημα είναι τα αγαθά που προσφέρει η ποίηση) Και στα δύο υπάρχει ένα εμπόδιο για να αποκτήσει κανείς το θησαυρό (στο ποίημα η πόρτα που κλείνει, στο παραμύθι ο βράχος που κλείνει τη σπηλιά) Και στα δύο κάποιοι προσπαθούν να ξεπεράσουν αυτό το εμπόδιο και να πάρουν τους θησαυρούς (στο ποίημα οι ποιητές, στο παραμύθι οι φτωχοί χωρικοί) Διαφορές Στο παραμύθι με μια μαγική λέξη (σουσάμι) μετακινείται ο βράχος και ανοίγει το πέρασμα για τη σπηλιά. Στο ποίημα δεν υπάρχει μαγική λέξη. Τα αντικλείδια (ποιήματα) που χρησιμοποιούν οι ποιητές δε φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Γι αυτό συνεχίζουν και τις προσπάθειες τους Στο παραμύθι οι άνθρωποι φτάνουν στο θησαυρό και τον παίρνουν μαζί τους. Στο ποίημα δε γίνεται κάτι ανάλογο. 5. Ποιος είναι ο ορισμός των ποιημάτων; Ταυτίζονται τα ποιήματα με την ποίηση; Τα ποιήματα ορίζονται ως «μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια», που «υπάρχουν από τότε που υπάρχει η κόσμος». Τα ποιήματα δεν ταυτίζονται με την ποίηση. Η Ποίηση με κεφαλαίο γράμμα είναι ο ιδανικός, ο ιερός στόχος στον οποίο αποβλέπουν οι ποιητές γράφοντας ποιήματα. Τη μαγική της ουσία δεν την έχει συλλάβει κανείς, γιατί η Ποίηση είναι άφταστη σαν την Αλήθεια. Η Ποίηση είναι ένας Τομέας της Τέχνης γεμάτος θησαυρούς γεμάτος μαγεία. Τα ποιήματα είναι οι αδιάλειπτες προσπάθειες των ποιητών να γευτούν αυτούς τους θησαυρούς. Και είναι αδιάλειπτες, γιατί κανένα αντικλείδι (ποίημα) δεν ανοίγει την πόρτα της. Η ουσία της ποίησης παραμένει άπιαστη, χιμαιρική, σαν όνειρο
απραγματοποίητο, αφού αμέσως μόλις καταφέρνουν να πλησιάσουν οι ποιητές κοντά στην πόρτα και να «δουν» μέσα η πόρτα κλείνει. 6. Γιατί το ποίημα κλείνει όπως άρχισε; Γιατί δεν παραβιάζεται ποτέ η ανοιχτή πόρτα της ποίησης; Ο τελευταίος στίχος του ποιήματος μας ξαναγυρίζει στην αρχή του ποιητικού μύθου (κύκλος) και έτσι το ποίημα αφήνει ανοιχτό το θέμα: η απόπειρα να παραβιαστεί η ανοιχτή πόρτα της Ποίησης (σχήμα οξύμωρο και λογική αντίφαση) θα καταλήγει σε ματαιοπονία και η διαδικασία θα επαναλαμβάνεται όσο υπάρχει ο κόσμος και όσο οι ποιητές γράφουν ποιήματα. Η πόρτα της Ποίησης θα κλείνει συνεχώς, και έτσι η πρόκληση θα ανανεώνεται επ άπειρον. Η πόρτα είναι ανοιχτή, γιατί όσοι προσπαθούν και «προσφέρουν» απολαμβάνουν κιόλας κάποια από τα αγαθά της Ποίησης. («Η Ποίηση είναι μία πόρτα ανοιχτή για όσους θέλουν να τη διαβούνε» έγραψε ο ίδιος ο ποιητής)