Η κίνηση των νημάτων Απόστολος Θηβαίος
Τίτλος: Η κίνηση των νημάτων Συγγραφέας: Απόστολος Θηβαίος Φωτογραφίες (από το πρώην εργοστάσιο της Μπριτάννια στη Νέα Φιλαδέλφεια): Γιώργος Πρίμπας ISBN: 978-618-81318-3-5 Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com Σειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 123 Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Αθήνα, 2015 Μέγεθος Αρχείου: 2,4 Mb Σελίδες: 18 Μορφή αρχείου: pdf Γραμματοσειρά: cambria Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφη άδεια του δημιουργού ή του εκδότη
«...έμπορος ο αιώνας μας, Σιδήρου εποχή...» Α. Πούσκιν
Ήρθε κάποιος και μας φώναξε. Κλείστε τις μηχανές και μαζευτείτε στο προαύλιο. Και ακριβώς εκείνη τη στιγμή που όλοι μας δοσμένοι με πάθος στα μηχανήματα πασχίζαμε γι αυτά τα σπάνια νήματα, άλλαξε για πάντα η εποχή. Είχε ακόμη φεγγάρι και η δύσκολη βάρδια τέλειωνε. Πόσοι δεν έχουν χάσει τα δάχτυλά τους σαν απόκοιμήθηκαν ανάμεσα δύο τέσσερις; Πόσοι από μας δεν ξύπνησαν απ τις κραυγές των τραυματισμένων καθώς νύχτωνε όλο και περισσότερο και η αγάπη για τα παιδιά μας, έκανε τούτη την υποχρέωση να μοιάζει μ ένα καθήκον συνειδητό. Εμάς τους ίδιους ν αναπαριστούμε εκείνους που πράττουν κάτι απ άδολη αγάπη. Ένας έχασε το χέρι του στο ύψος του καρπού. Το κρυβε μ επιμέλεια όταν πουλούσε κουπόνια λαχειοφόρων μ ασύλληπτα, οικιακά
δώρα. Είχε αποκοιμηθεί στη δύσκολη βάρδια. Δεν γύρισε ποτέ ξανά στο εργοστάσιο. Δεν του παραχωρήθηκε καμιά θέση, κανένα πόστο. Και αν ζητιανεύει ένα ξεροκόμματο έξω στην πόλη, πάντα διστάζει όταν ξεχνιέται και απλώνει το πονεμένο του χέρι. Αυτή η πράξη τον σκοτώνει και έτσι πρωινά ολόκληρα σεριανάει έξω απ την πύλη, γυρεύοντας δουλειά, μισομεθυσμένος και ανήμπορος πια. Τον καταδιώκουν μεγάλες, θερινές μέρες, τροχοφόρα, τα παιδιά του κόμματος όταν εκτελούν τις πρόβες των τακτικών τους παρελάσεων και οι πιο ανοιξιάτικες απ τις Κυριακές μας. Όλοι συρρέουμε στο προαύλιο, με κρατημένη την ανάσα, μ ελεύθερα τα πρόσωπα, καπνίζοντας ταραγμένοι. Ο άνθρωπος που σας είπα δεν βρίσκεται ανάμεσά μας. Κάποιος με αξιοπρό-
σεκτη, βρετανική προφορά μας ειδοποιεί για τις δυσχέρειες στα οικονομικά του εργοστασίου. Ένας άλλος διαβάζει μεγαλόφωνα την επιστολή υποστήριξης και δέσμευσης εκ μέρους της διοικήσεως. Οι Άγγλοι πιστεύουν πολύ σ αυτό το εξαιρετικής λεπτότητας μειδίαμα που αυλακώνει, λένε τα πρόσωπά μας. Το μεταφράζουν σαν αντοχή και αποχωρούν γελώντας, κραδαίνοντας τα δυο τους χέρια, κρατημένα, όπως αυτοί που υπόσχονται μια νίκη. Έκτοτε εμείς πάντα διστάζουμε, οι σημαίες στο φόντο που μας αποχαιρετούν έτσι νευρικά, σαν να μην πρόκειται τίποτε ν αλλάξει, πέφτουν στο χώμα και πεθαίνουν. Εμείς πιο ελεύθεροι από ποτέ περνούμε μ ευθύτητα ξεσηκώνοντας τους κοιμισμένους δρόμους, τις αποθήκες, τους φαγωμένους τοίχους και την αγία υψικάμινο.
Αυτή η τελευταία παραμένει φροντισμένη στο μέσον της ιστορίας, έτσι που τα γεγονότα να λάμπουν αδιάκοπα, μες στην καρδιά του εργοστασίου. Μαζέψαμε τα προσωπικά μας αντικείμενα και βγήκαμε πάνω στα λεωφορεία. Συζητούσαμε τρομαγμένα, πίσω μας τα φορτηγά κουβαλούσαν μηχανές και νήματα. Τ απόγευμα ορισμένοι αθροίστηκαν, φόρεσαν καλά, γιορτινά ρούχα και περπάτησαν ως την πύλη της Μπριτάνια. Κανείς δεν αποκρίθηκε. Απόψε που σε θυμάμαι βρέχει. Τα ποιήματα και οι επαναστάσεις κείτονται σωριασμένα στ οδόστρωμα, σε μια υπενθύμιση, ας πούμε της δυσκολίας με την οποία νιώθεται ο αδύναμος παλμός σου, όταν χάνεσαι πίσω από τοίχους
γκρεμισμένους, γερασμένη, γυρεύοντας έναν τόπο να πεθάνεις, κρατώντας τ άδεια πλακάτ, ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ, ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ, ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ, ενώ πάνω σου κυλούν χιόνια, εκστρατείες και συναντιώνται όλοι οι δρόμοι ενός κόσμου προσφυγικού. Τα νερά που σβήνουν τα χνάρια σου και τα ονόματα όσων φίλων πρόωρα χαθήκαν. Είπαμε δυο κουβέντες και χαθήκαμε στις σταθερές τροχιές μας. Άμα περνούσαμε κάποιο βράδυ απ εκεί μετά από χρόνια, δείχναμε στα παιδιά μας τον τόπο της δουλειάς και έπειτα γυρνούσαμε το πρόσωπο συγκρατώντας τα δάκρυά μας. Μετά το εργοστάσιο ρήμαξε. Απέμειναν κάτι μεγάλα, θαλασσιά γράμματα, σαν τα μαγαζιά τα λαϊκά που έχουν λαμπερές προσόψεις
και θεμελιώνονται στους αγκώνες των απελπισμένων. Αργά που βασανίζονται τα κτίρια, έτσι όπως εισβάλλει η βλάστηση μ όλα της τα χρώματα, κυριεύοντας τα παράθυρα. Εσύ γνέφεις πάντα με το πράσινο φουστάνι σου, γέρνοντας αργά καθώς συνηθίζουν οι ταξιδιώτες των αμαξοστοιχιών ώσπου να χαθεί ο τελευταίος σταθμός. Ολόκληρη η εποχή λαμβάνει το σχήμα του λαιμού σου, ο ουρανός έχει χρώμα κασσίτερου, τα μάτια σου σπάνε. Οι κλυδωνισμοί της εθνικής οικονομίας, η πτώση της ζήτησης, τα νέα συνθετικά, οι μηχανές τελευταίας τεχνολογίας που λειτουργούν αδιάκοπα, η πένθιμη εργασία στο ημίφως της αποθήκης και τα χρόνια που περνούνε σαν σφαίρα, καθώς
παραμένει αμείωτη η ώρα της παγκόσμιας και αθεράπευτης, κοινής ησυχίας. Η ώρα που μ ένα ραβδί και τον ανάπηρο ρυθμό σου, μπορείς ν ακούσεις τον ήχο των μηχανών του εργοστασίου Μπριτάνια που σε περιβάλλει με μια πανύψηλη σκιά. Ή ακόμη τα παγώνια μιας άλλης εποχής, που φεύγουν μαζί με τις αισθήσεις. Οι τοίχοι του εργοστασίου θα γκρεμιστούν σύντομα. Εδώ θα φτιαχτεί ένα γήπεδο, ένα καινούριο εργοστάσιο ή ένα λούνα παρκ με ξέφρενα παιχνίδια ως τη στιγμή που από το σκοτάδι φθάνουν οι κοιμισμένοι εραστές σου και ένας ένας καταποντίζοντας εκείνον τον ανένδοτο αγώνα, υποβάλλουν τα σέβη τους κάτω απ τα θαλασσιά γράμματα που σημαίνουν την Ευρώπη των ατμομηχανών. Ένας απ τους δρόμους των παγκόσμιων διασταυρώσεων θα φέρει τ όνομά σου. Μπριτάνια, καθώς οι πολιτείες θα εξαπλώνονται έξαλλες προς όλες τις κατευθύνσεις, εισβάλοντας στη γη, θεμελιώνοντας εκ νέου τις τάξεις. Εσύ κοιμήσου τώρα μες στις άδειες αίθουσες, γυναίκα που έζησες τα πάντα μες στη μικρή ζωή σου. Παιδιά αληθινά της ήττας ζωγραφίζουν στα παλιά τσιμέντα. Κάποιο απ αυτά κάποτε σε φτιάχνει μισή, να μας κοιτάς και να χάνεσαι προς
τα βαφεία, εν μέσω δεκαετιών, με το φουστάνι σου όλο πλαστικότητα και τα κουρασμένα σου συνθήματα στο χέρι σαν τ άνθη στους γάμους του συμφέροντος.
Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε το 1980 στην Αθήνα, όπου και διαμένει. Εργάζεται στον τραπεζικό τομέα. Η συγγραφή αποτελεί για τον ίδιο μια απόπειρα επικοινωνίας. Έργα του συνιστούν: «Νόμισμα στην Όχθη», εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος «Πολύχρωμο Θάρρος», θεατρικό παραμύθι, εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη «Mendizabal», αφήγημα, εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη «Οδός Πόλεως, Αριθμός 28», ποιητική συλλογή, εκδόσεις Πάτση «17», ποιητική συλλογή, εκδόσεις Εκάτη «Επίγονοι», Λογοτεχνικά Επίκαιρα, 2011 «Τα όνειρα της Μαριέλ», 24 Γράμματα, 2012 «Cubanacan», 24 Γράμματα, 2012 «Imagine? τραγούδια από τη δεκαετία του 70», μετάφραση (συμμετοχή), 24 Γράμματα, 2014. «Δυτικό Μέτωπο», 24 Γράμματα, 2014 «Παιδικές Ζωγραφιές», 24 Γράμματα, 2014 «Πέντε ποιήματα του Langston Hughes», μετάφραση, 24 Γράμματα, 2015 Κείμενά του φιλοξενούνται κατά καιρούς σε λογοτεχνικά περιοδικά και ιστοσελίδες.
ISBN: 978-618-81318-3-5 νέο e-book 24grammata.com σειρά: εν καινώ, αρ. σειράς: 123