Lucifugo, a diavolo in corpo Ποίηση του Δρόμου (ένα ποίημα για την ουτοπία της πραγματικότητας)
(1) Η ποίηση του δρόμου δεν διεκδικεί κανένα αλλόκοτο "πνευματικό δικαίωμα" για τον εαυτό της στρέφεται εναντίον του άθλιου κόσμου που τη γέννησε με τα βέλη των λέξεων να τρυπάνε πρώτα πρώτα το σώμα το δικό της έτσι μονάχα τα νοήματα πλέκονται σφιχτά με τις ανοιχτές πληγές των ανθρώπων μ' αυτό το νήμα δεμένες οι ζωντανές πληγές δεν αιχμαλωτίζονται μόνες και ξεχασμένες μέσα στην τυραννική οχλοβοή του καθημερινού βίου ξανοίγονται από κοινού σ' εκατοντάδες δρόμους και βαθύτερα ματώνουν χωρίς να σκορπίζουν σκαλίζοντας με το καλέμι των στίχων το πένθιμο πρόσωπο της πόλης μια τέχνη της υπενθύμισης είναι η ποίηση του δρόμου βρίσκεται εκεί για να υπονομεύει τον τετελεσμένο μέλλοντα που βίαια και σιωπηλά εδώ και τώρα μάς αποσπά από την παρατήρηση αυτού που υπάρχει (2) Στα μπουντρούμια της εξουσίας οι λέξεις έχουν πιαστεί αιχμάλωτες με τον ανακριτικό φακό ανά χείρας και ζέχνοντας παράσημα και διακρίσεις οι φύλακες των λέξεων και των νοημάτων αποσπούν ομολογίες και συναινέσεις άλλοτε με βασανισμό κι άλλοτε εθελουσίως υποστέλλονται οι πλατιές σημασίες των πραγμάτων και των ανθρώπων κι έτσι φτιασιδωμένες μπαίνουν με το κιλό στο ζύγι 2
ό,τι περισσεύει πετιέται ό,τι είναι συμφέρων πλασάρεται προς πώληση τι τρόμος, τι ιερά οργή πιάνει του φύλακες όταν το σε ομηρία κοινωνικό σώμα αρχίζει και μιλά με γλώσσα που εκείνοι δεν την καταλαβαίνουν τότε είναι που όλα τα νοητικά υποζύγια σαν χάρτινοι πύργοι αρχίζουν και καταρρέουν (3) Κόβουν και ράβουν τη ζωή στα μέτρα τα δικά τους έχοντας στις τσέπες το βελόνι και το σπάγκο της δικιάς μας συγκατάθεσης με την αιχμαλωσία μας να είναι καθημερινή στους λεπτοδείκτες του κλεμμένου χρόνου δε βλέπουμε πως είμαστε πισθάγκωνα δεμένοι στην τυραννία-του-αυτονόητου, του μετρήσιμου και του δεδομένου μόνο κάτι παχιές κηλίδες από αίμα βλέπουμε στο πάτωμα κάθε φορά που πέφτουμε για ύπνο και κάθε που ξυπνάμε να πάμε-για-δουλειά πέφτουμε στα γόνατα με το μανίκι και το σάλιο για να ξεπλύνουμε πάλι και πάλι τον ίδιο ενοχλητικό λεκέ που μάς υπενθυμίζει καθημερινά πόσο αιμορραγούμε δε χρειάζεται να συστηθούμε με τα δάκρυα να στεγνώνουν απάνω στα χαμόγελά μας θ' αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλο και σταυρωτά θα φιληθούμε (4) Μεσ το σωθικό της ελπίδας που αιμορραγεί είναι που γίνονται οι ζωές των ανθρώπων μουσκεμένα απ αυτό το αίμα τα πανιά στα τσακισμένα κατάρτια μας μοιάζουν με κουρελιασμένες σημαίες που ανεμίζουνε για την απελευθέρωση της ζωής από την τυραννίδα της δουλειάς-για-χρήμα 3
που γεννοβολά άλλους καιρούς που λευτερώνουν το χρόνο απ το πεπρωμένο που τον βαραίνει εμπρός λοιπόν ας χρεοκοπήσουμε μ' ένα ποίημα και μ' ένα οδόφραγμα το χαμένο χρόνο σηκώνοντας το κεφάλι προς την έξοδο απ' το εμβολιασμένο με Έθνος και Εμπορεύματα κοπάδι (5) Ο τόπος είναι εδώ, ο χρόνος είναι τώρα η ουτοπία είναι κάτω από αυτά τα τσιμέντα και εμείς είμαστε αυτό που κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε γι' αυτό τον μέλλοντα χρόνο το ξαναλέμε τον χαρίζουμε στους εχθρούς μας μεταξύ μας μιλάμε για την οριστική επιστροφή στο παρόν και κοιτάζοντας το παρελθόν βλέπουμε όχι μόνο καπνισμένα ερείπια από την έφοδο του Μέλλοντος αλλά κι όσους δεν έπεσαν στα γόνατα για να δώσουν στην ερήμωση χώρο και διάρκεια αυτοί είναι οι νεκροί μας απ' όλη την ιστορία κρατάμε μόνο αυτούς τους νεκρούς ζωντανούς που άναψαν το φιτίλι της ελπίδας στο παρελθόν για να μην ξεχνάμε εμείς τους ζωντανούς νεκρούς αυτούς που μάς κρατάνε εδώ και τώρα πεθαμένους (4) Μ' αυτά ως μοναδικά όπλα τα είδωλα και τα φετίχ θα ρίξουμε τις καμπάνες θα λιώσουμε τα μουσεία θα κλείσουμε όλους τους θαμπούς καθρέφτες με τους οποίους η εποχή μας αυτοθαυμάζεται θα σπάσουμε και θα πάμε πέρα και πάνω 4
από τις ανασφάλειες και τις αντιφάσεις από τις φιλοδοξίες και τα ταλέντα μας πέρα και πάνω από την αποτυχία της ήττας και την αλαζονεία της νίκης με χειρονομίες κομμουνιστικο-ποιητικές θα αποβάλλουμε το κουφάρι πολιτισμού που κουβαλάμε την κουλτούρα αποκλεισμού του Άλλου και της αέναης θανάτωσής του στον αιμοσταγή Σταυρό της Προόδου (5) Σιμώνει η ώρα όπου οι χρόνοι δεν θα έχουν πια σημασία και που τους δείκτες στα ρολόγια θα γυρίζουμε ανάποδα να μην μπορεί πια το μετρήσιμο φευγιό του χρόνου να στοιχειώνει σαν φάντασμα τις ζωές μας ο χρόνος γίνεται από άσπονδος εχθρός σύντροφος και αδελφός όταν παύει να είναι χρήμα και ιδιοκτησία όταν μάς περιμένει να τον μοιραστούμε στους δρόμους μαζί με τρελαμένους και με μπάσταρδους μαζί με γίγαντες και με νάνους κι όλοι μαζί να χορεύουμε και να τραγουδούμε έφτασε ο καιρός, να, ήρθε η ώρα! όσο παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας ο θάνατος έχει λιγότερη εξουσία μόνο μην κουραστούμε στο δρόμο κι αν κουραστούμε να μην πέσουμε ποτέ στα γόνατα γιατί γρήγορα μετά θα βρεθούμε όρθιοι και μόνοι να περπατούμε μέσα στα ερείπια (6) Στο φως των ποιημάτων του δρόμου οι αιχμάλωτοι άνθρωποι ξεμαθαίνουν να σκορπίζουν, ν' ασθμαίνουν, να βιάζονται απερίσκεπτοι σταματούν και ψηλαφούν ο ένας τη βαθιά πληγή του άλλου αποκτώντας επίγνωση του κόσμου και συναίσθηση του εαυτού τους 5