Γράμμα σ εκείνους που δυσκολεύονται να γεννηθούνε

Γράμμα σ εκείνους που δυσκολεύονται να γεννηθούνε (Ο τίτλος του πρόλογου μου σε αυτό το βιβλίο παίρνει σαν αφορμή μια αναφορά της Ρανιας που κάπου γράφει γεννήθηκα στα 17 ) Είχα αναφέρει στο πρώτο βιβλίο ότι η Ρανια ένοιωσε να γεννήθηκε στα 17της,όμως άλλοι δεν γεννιούνται ποτέ. Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν την ζωή, βιώνοντας ακραίες καταστάσεις. Είναι αλήθεια επίσης ότι δεν είναι υπεύθυνοι εκείνοι γιαυτο. Ένα μωρό που έρχεται στον κόσμο σε μια εποχή που οι γονείς του ζούνε την σύγκρουση της σχέσης τους ( συμβαίνει συχνά αυτό) γνωρίζει την ζωή από την αρνητική της πλευρά. Μαθαίνει της ζωής το βίαιο πρόσωπο, εθίζεται σ αυτό και κατά κανόνα το αναπαράγει με παρόμοιο τρόπο στο μέλλον, στις νέες διαπροσωπικές του σχέσεις. Στον πρόλογο του πρώτου βιβλίου είχα αναφερθεί στη βία που χαρακτηρίζει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Περιέγραψα με λίγα λόγια τα γνωρίσματα της προσωπικότητας κάποιου που συμπεριφέρεται με αυτοκαταστροφικό τρόπο, και τα γνωρίσματα κάποιου που θα τον ονομάζαμε έτερο-καταστροφικό. Να κάνω όμως μια ουσιαστική επισήμανση. Τέτοιου είδους προσωπικότητες δεν είναι ο κανόνας. Συνήθως εμείς οι άνθρωποι σε διαφορετικές αναλογίες έχουμε και από τα δυο γνωρίσματα. Πάντα βέβαια ένα από τα δυο υπερισχύει περισσότερο. Αυτό όμως που μας προβληματίζει είναι οι ακραίες μορφές του. Σε αυτή την περίπτωση ο πολύ καλός χαρακτήρας (θύμα)και ο πολύ κακός χαρακτήρας.(θύτης) Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Σαν νόμισμα βέβαια αυτό που εννοούμε είναι ότι η αίσθηση της Αγάπης είναι απούσα σε τέτοιου είδους προσωπικότητες. Αυτό το «νόμισμα» μιλάει για την απουσία της Αγάπης. Αυτή η απουσία είναι που μας σπρώχνει σε μια ακραία στάση ζωής. Η αγάπη όμως δεν συγκαταλέγεται στις ακραίες εκδηλώσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η αγάπη είναι η ηρεμία του νερού που κυλά αβίαστα. «Αγάπη δεν είναι να κοιτάζει ο ένας τον άλλον, άλλα και οι δυο προς την ίδια κατεύθυνση.» Αυτή η φράση, όποιος κι αν την έγραψε, διαχωρίζει το αίσθημα του έρωτα από την αγάπη. Ο έρωτας είναι η ανάγκη για κατάκτηση και ο φόβος της παράδοσης των δυο συντρόφων μεταξύ τους. Το θέμα της εξάρτησης δηλαδή. Διότι ο έρωτας είναι ένα παιγνίδισμα των εξαρτήσεων. Ένα υπέροχα επικίνδυνο παιχνίδι που όταν ολοκληρώνεται γίνεται αγάπη. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, μετατρέπεται σ έναν αβάσταχτο πόνο. Η εξάρτηση είναι η ασίγαστη επιθυμία να βρούμε κάποιον, κάτι, μια κατάσταση για να ολοκληρωθούμε. Στον έρωτα εξάρτηση είναι να βρούμε το άλλο μας μισό. Έτσι δεν λέμε συνήθως; Κυκλοφορούμε ως μισές παρουσίες που ψάχνουμε να ολοκληρώσουμε το αδύνατον. Κάπου βέβαια μπορεί να ταιριάζουμε με κάποιον. Όμως το έχουμε δει τόσες φορές στην εμπειρία μας, με το πέρασμα του χρόνου αρχίζουμε να βλέπουμε τις διαφορές μας. Το ζευγάρι που αγαπήθηκε τρελά σε μια εποχή,αργότερα συγκρούεται βάναυσα όταν ανακαλύπτει τις διαφορές του.. «Με ξεγέλασες, δεν ήσουν έτσι στην αρχή της σχέσης, λέμε.» Είμαστε σίγουροι ότι προδοθήκαμε. Κι ο θυμός μας παίρνει απίστευτες διαστάσεις. Δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε το αυτονόητο ότι χρειάζεται πρώτα να ολοκληρωθούμε-στο μέτρο του δυνατού- και ύστερα να επιλέξουμε τον κατάλληλο σύντροφο. Έχουν γραφτεί άπειρα διηγήματα, ποιήματα, τραγούδια ακόμη και επιστημονικά άρθρα!!! και ότι άλλο, με θέμα τον έρωτα Ίσως δεν υπάρχει ένας ολοκληρωμένος ορισμός. Όμως όλες αυτές οι συναισθηματικές περιγραφές είναι στοιχεία του ορισμού του έρωτα

Ένα από τα γνωρίσματα που δεν συμπεριλαμβάνονται στον ορισμό της αγάπης είναι η εξάρτηση. Κάπου έχει γραφτεί ότι αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου δεν μπορείς να αγαπήσεις πραγματικά κανέναν. Αν δεν νοιώσεις εσύ ο ίδιος ολοκληρωμένος πως θα μπορέσεις να συνυπάρχεις με τον σύντροφο σου, τον φίλο σου ; Μοιάζει να είναι πολύ κοντά στην αλήθεια αυτή η διαπίστωση. Χρειάζεται ένα καλό ξεκαθάρισμα να κάνει κάποιος, για να φτάσει στο σημείο να είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του. Αλλά για να φτάσει σ αυτό το σημείο, χρειάζεται κάποια στιγμή να αρχίσει να «να φιλτράρει ήρεμα» τους επηρεασμούς του από τις γνώμες των άλλων. Δεν σταματάει ποτέ ο άνθρωπος να επηρεάζεται από τους ανθρώπους η τις καταστάσεις που τον περιβάλλουν. Οι επηρεασμοί αυτοί τον βοηθούν συνέχεια να γίνεται και καλύτερος. Πάντα χρειάζεται να μαθαίνει πώς να αντεπεξέρχεται στις ολοένα διαφορετικές συνθήκες της ζωής. Η ζωή ποτέ δεν είναι σταθερή. Η ζωή είναι οι φωτοσκιάσεις της ημέρας και της νύχτας. Η ανεπαίσθητη αλλά σταθερή τροχιά του Ήλιου που φωτίζει αλλά και σκοτεινιάζει τα πάντα. Είμαστε καμωμένοι σαν όντα να κινούμαστε, να υπάρχουμε με αυτό τον τρόπο. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων μας. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τις εκρήξεις του θυμού της λύπης η της απόλαυσης Αν υπάρχει ένας γενικά παραδεκτός ορισμός της υγείας αυτή η περιγραφή θα του ταίριαζε. Γιαυτο εκείνοι που ζούνε συνήθως σε σταθερές συνθήκες φωτισμού παρουσιάζουν μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα. Οι παλιοί λέγανε ότι ο άνθρωπος χρειάζεται να εργάζεται στο φως της ημέρας και να κοιμάται στο σκοτάδι της νύχτας. Στην εκπληκτική ταινία του Κουροσάβα «Τα Όνειρα», υπάρχει ο εξής διάλογος ανάμεσα σ έναν πολιτισμένο και έναν απολίτιστο Κινέζο. «Είναι βράδυ. Ένας γέροντας κάθεται ήρεμος στην άκρη ενός ποταμού μεσ το σκοτάδι και κοιτάει τον ουρανό. Τον πλησιάζει κάποιος και του λέει: Γιατί γέροντα δεν ανάβεις ένα φως να βλέπεις καλύτερα; Τότε πως θα βλέπω το φως των άστρων του απαντάει εκείνος ήρεμα.» Το ερώτημα ; Ποιος από τους δύο βρίσκεται στο σκοτάδι της γνώσης ;. Η ζωή είναι οι εναλλαγές των εποχών. Η ζωή είναι το ασταμάτητο πέρασμα του χρόνου. Τίποτε δεν είναι ίδιο όπως πριν. Αφού η ζωή δεν είναι σταθερή δεν μπορεί και ο ίδιος ο άνθρωπος να είναι σταθερός. Δεν μπορεί ούτε οι σχέσεις των ανθρώπων να είναι σταθερές. Είναι αμφίδρομη, αυτή η αέναη αλλαγή της ζωής και του ανθρώπου που κυκλοφορεί μέσα σ αυτήν. Ο άνθρωπος αλλάζει επειδή αλλάζει η ζωή και η ζωή αλλάζει μαζί με τον άνθρωπο. Ο σύγχρονος άνθρωπος μάταια ( αλλά δεν το αντιλαμβάνεται)- προσπαθεί να σταματήσει αυτές τις εναλλαγές. Η αγωνία του θανάτου είναι το κίνητρο του. Πασχίζει να σταματήσει τον χρόνο με οιοδήποτε τίμημα. Τίμημα που συνήθως είναι εις βάρος του. Ενώ όλα τα άλλα είδη χάνονται η μεταλλάσσονται κάτω από τους φυσικούς νόμους, ο άνθρωπος προσπαθεί να αλλάξει την φύση του με τεχνητούς τρόπους. Τεράστιες σε αριθμό ομάδες ανθρώπων εργάζονται σήμερα μέσα σε τεχνητό φωτισμό. Είτε είναι μέρα,είτε είναι νύχτα. Το ίδιο γίνεται μέσα στα μηχανήματα τεχνητού αέρα που προσφέρουνε(!) τα κλιματιστικά Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και στην διατροφή μας. Σπάνια πια καταναλώνουμε προϊόντα της εποχής. Εκατομμύρια άνθρωποι βιώνουνε καθημερινά της κατάθλιψη μέσα από αυτές τις συνθήκες ζωής. Τι κάνουν οι Φαρμακοβιομηχανίες Η ιατρική δυστυχώς έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Την ουσία της ύπαρξης της. Η υπερκατανάλωση των φαρμάκων συντηρεί τον ακίνητο άνθρωπο. Τροφοδοτούμε συνέχεια τον οργανισμό μας με φάρμακα στον αγώνα μας να εξαλείψουμε οτιδήποτε μας δυσαρεστεί. Θεωρούμε την λύπη την στενοχώρια αρρώστιες που πρέπει να αφανιστούν. Την κούραση το ίδιο. Όπως Θεωρούμε το κρύο, την βροχή, το χιόνι. Υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούνε μια συγκεκριμένη εποχή του χρόνου. Τον χειμώνα, η την άνοιξη. Είναι διαφορετικό να βρίσκεις τρόπους να προφυλάσσεσαι από τις δυσκολίες κάθε εποχής και άλλο να μην θέλεις να υπάρχουν καθόλου Ο άνθρωπος

των μεγαλουπόλεων στεγανοποιημένος από τις εναλλαγές των της φύσης, προφυλάσσεται ακατάπαυστα με ουσίες φαρμακευτικές. Νόμιμες αλλά και παράνομες. Οι φαρμακοβιομηχανίες μας προμηθεύουνε και από τα δυο. Τα ναρκωτικά κυκλοφορούνε και απευθύνονται κυρίως στον κάτοικο της πόλης. Είναι τυχαίο; Ζούμε διπλάσιο χρόνο από ότι στο πρόσφατο παρελθόν κι όμως ο χρόνος συνεχίζει να είναι ένας αδυσώπητος, εχθρικός αντίπαλος. Νομίζω μια τέτοια διαπίστωση δεν μας ανακουφίζει αλλά μας γεμίζει θυμό και κατάθλιψη ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ Τι είναι η Κατάθλιψη; Είναι ο θυμός που στρέφεται μέσα μας. Είναι η απογοήτευση που γεννιέται μέσα μας Είναι ο φόβος που φωλιάζει όταν αισθανόμαστε την ακαμψία των συναισθημάτων μας. Όταν νοιώθουμε ότι τα συναισθήματα μας δεν μπορούνε να εναλλάσσονται στον ρυθμό της ζωής. Συχνό παράδειγμα που πάντα το επισημαίνουμε οι ψυχολόγοι στους γονείς που μεγαλώνουνε τα παιδιά τους. Είναι καλύτερα ένα παιδί να μαθαίνει ν αποφεύγει κάτι επικίνδυνο επειδή το κατανόησε παρά επειδή έμαθε να το φοβάται. Συνήθως οι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά τους να φοβούνται αυτά που και οι ίδιοι φοβούνται. Το παιδί το αντιλαμβάνεται από τον φόβο που βλέπει στα μάτια του γονιού του, παρά από τα λόγια που θ ακούσει. Η κατανόηση για ποιο λόγο κάτι είναι επικίνδυνο, είναι μια ανακάλυψη που προσφέρει γνώση στον καθένα μας και μια αίσθηση ικανοποίησης. Η έλλειψη κατανόησης προσφέρει θλίψη και θυμό.. Συναισθηματα που ακινητοποιούνε την δημιουργικότητα μας. Άλλωστε η Επιστήμη, ο πολιτισμός προχωράνε επειδή κάποιοι έμαθαν να μην φοβούνται τους φόβους τους. Είναι οι επαναστάτες με όποια έννοια και να το δει κανείς. Μήπως και η Ψυχοθεραπεία σκοπό δεν έχει στην ουσία να βοηθήσει στο μέτρο του δυνατού τον άνθρωπο να κατανοήσει και να ανακαλύψει τρόπους να γίνει πιο δημιουργικός με τους φόβους του; Είναι πλάνη να υπόσχεται ένας Ψυχοθεραπευτής στον θεραπευομενο ότι θα τον βοηθήσει να εξαλείψει τους φόβους του. Όπως ιδιαίτερα συχνά συμβαίνει με την αγυρτεία κάποιων που επαγγέλλονται τους Σωτήρες μας. Θα σας θυμίσω ξανά αυτό που έγραψα προηγουμένως. Η ζωή έχει της εναλλαγές της. Στόχος μας είναι να τις βιώνουμε και να μαθαίνουμε να τις αντιμετωπίζουμε και όχι να να τις φοβόμαστε και να τις αποφεύγουμε. Οι διάφοροι επίδοξοι μάγοι κάθε είδους ζούνε από τις αγωνίες μας,, τις ανασφάλειες μας. Δεν είναι άδικο αυτό ; θα ήταν πολύ καλύτερα να συμπλέουμε με τις δυσκολίες τις ζωής και να επινοούμε τρόπους να τις κατανοούμε. Για κάποιο λόγο υπάρχουν Το ζευγάρι Στην σχέση,στον γάμο συναντιούνται δυο άνθρωποι. Στην ουσία συναντιούνται δυο διαφορετικοί ρυθμοί ανθρώπων. Αν έχουν ρυθμό. Φανταστείτε την περίπτωση δυο ανθρώπων που είναι «αγκυλωμένοι». Για παράδειγμα εκείνος ο κύριος σκληρός,εκείνη η κυρία αδύναμη. Δυο ρόλοι μονοκόμματοι, αταλάντευτοι, ακλόνητοι. Το ερώτημα πάντα ήταν τι τους έλκει αυτούς τους χαρακτήρες, και αποφασίζουν να ζήσουνε μαζί; Μια σκέψη θα ήτανε, ότι αυτοί οι δυο άνθρωποι έχουνε κάτι πολύ κοινό. Την αδιαλλαξία του ρόλου τους. Έχουνε μια εμπιστοσύνη ο ένας για τον άλλον. Ποια ; Μα φυσικά ότι o άλλος αλλά και οι ίδιοι, δεν πρόκειται ν αλλάξουν. Για παράδειγμα ο σκληρός αναγνωρίζει πολύ καλά ότι το ταίρι του είναι φοβισμένο άτολμο, πειθαρχημενο. Αν καμία φορά τολμήσει να παρουσιάσει μια άλλη συμπεριφορά ; μια υψωμένη φωνή, μια αγριάδα, εν ανάγκη ένα χτύπημα με το χέρι η το πόδι, ένα σπάσιμο κάποιου αντικειμένου πάνω του και όλα θα επανέλθουνε στην τάξη. Άλλωστε για ποιο άλλο λόγο διατηρεί ο ίδιος την σκληρότητα του. Για να μπορεί να την χρησιμοποιεί.

Από χρόνια έχει επιλέξει αυτό τον ρόλο του. Δυσκολεύτηκε βέβαια να μπορέσει να τον οργανώσει Ίσως πολλές φορές να έκλαψε μικρότερος για κάποιες συναισθηματικές αδυναμίες που ένοιωθε, αλλά τα κατάφερε. Κάποιος από τους γονείς του τον είχε στριμώξει πολύ άγρια στο παρελθόν. Ίσως να ξυλοκοπήθηκε κάποτε. Ίσως να τον συγκρίνανε έντονα και άδικα με κάποιους στην ηλικία του και να έσφιξε τα δόντια και να ορκίστηκε ότι που θα πάει, κάποια μέρα θα πάρει την εκδίκηση του. Ίσως να του φορτώσανε ασήκωτες ευθύνες που δεν άντεξε. Ίσως κι ο πατέρας του στο παρελθόν να συνήθιζε να συμπεριφέρεται το ίδιο στην μάνα του.» Ένα πράγμα πρέπει κανείς να έχει στον νου του για να επιβιώσει. Να μην πιαστεί ποτέ πια κορόιδο». Αυτό, φτάνει. Έτσι σκέφτηκε και αποφάσισε να το κάνει τρόπο ζωής. Παρανοϊκό βέβαια, αλλά Όμως πως μπορεί κάποιος να μην πιαστεί κορόιδο; Το πως δεν είναι δύσκολο να το βρεις. Η ζήλια. Μικρή λέξη αλλά μπορεί να κάνει τόοσα πολλά. Σε εξασφαλίζει από κάθε αμφιβολία. Υποπτεύεσαι τα πάντα και έτσι έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Ότι και να σου συμβεί, με σύμμαχο την ζήλια, δεν υπάρχει περίπτωση να ξεγελαστείς. Τον έχεις τον άλλον στο χέρι. Τι θα σκεφτεί ο άλλος, ότι σε κορόιδεψε; Αφού τόσες φορές του τόχεις υπενθυμίσει, είτε με φωνές,είτε με ξύλο ότι πάντα ήξερες πόσα ψέματα σου λέει. Ειδικά αν η σύντροφος είναι αδύναμη. Είναι απίστευτο πόσο ευάλωτη δείχνει όταν της πετάς την αμφιβολία πάνω της. Κάνει τα πάντα να σου αποδείξει ότι δεν είναι αλήθεια, άδικα την κατηγορείς. Μάλιστα προσπαθεί να βρει χιλιάδες αποδείξεις για να κορέσει την «ανυπόφορη» ζήλια σου. Σπάνια θα τολμούσε να σου πετάξει ότι δεν ξέρεις τι λες και να γελάσει με τις υποψίες σου. Φυσικά κι αυτό να συμβεί ( σπάνια, αλλά λέμε τώρα) εσύ ξέρεις πως θα την συμμαζέψεις. Άλλωστε τα μαλλιά γιαυτο δεν τα έχουν οι γυναίκες; Παρ όλα αυτά κάτι είναι που σε ενοχλεί. Όταν κλαίει. Εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο για σένα. Σ εξοργιζει αυτό. Δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς( κάτι θυμάσαι από τον πόνο της μητέρας σου,ίσως;). Είναι που είναι το μυαλό σου κουρκούτι από τις χιλιάδες ζηλότυπες σκέψεις που σε εξασθενούνε, να μην μπορείς να έχεις και ένα ύπνο της προκοπής; Να πιεις ένα καφέ με την ησυχία σου; Το σπίτι δεν σε κρατάει πια. Την άτιμη, με την συμπεριφορά της με διώχνει κι από το σπίτι μου σκέφτεσαι αγανακτισμένος. Και φεύγεις να πας να βρεις τους όμοιους σου. Κι όταν γυρνάς αργά ψόφιος στην κούραση είσαι τόσο εκνευρισμένος! Αν δεν ήταν άπιστη θα μετακόμιζα, μονολογείς και την αρπάζεις να την εκδικηθείς κάνοντας της σεξ, μην σε προλάβει κανένας άλλος..( γράφω σεξ και όχι έρωτα γιατί όπως καταλαβαίνετε αυτό το συναίσθημα χρειάζεται άλλες προϋποθέσεις.) Η σεξουαλική ζωή των σκληρών δεν είναι να την ζηλεύει κανείς. Το σώμα του άκαμπτο, με παντελή έλλειψη αυτοπεποίθησης δεν έχει τίποτε να προσφέρει κι ελάχιστα αφήνεται για ν απολαύσει. Το σεξ που εκτελούνε, είναι ένα θυμωμένο σεξ. Κάποιοι από αυτούς γίνονται γνωστοί σαν κατά συρροή εγκληματίες βιαστές. Όπως ανέφερα και στις αρχές του κειμένου ο έρωτας χαρακτηρίζεται από μια διάθεση, με τις όποιες βέβαια αναστολές, να αφεθείς στην επιθυμία του άλλου. Ο ερωτευμένος θέλει να κατακτήσει, να είναι επιθυμητός, αλλά παράλληλα είναι σε μια διαδικασία να επιτρέψει να τον πλησιάσει ο σύντροφος του συναισθηματικά. Αντίθετα ο σκληρός χαρακτήρας δεν θέλει ούτε να πλησιάσει αλλά ούτε φυσικά και να τον πλησιάσουν. «Ο σκληρός είναι η αναπαράσταση του φόβου που φοβίζει. Ο αδύναμος η αναπαράσταση του φόβου που φοβάται». Δυστυχισμένοι άνθρωποι θα αναρωτηθεί κάποιος. Όχι βέβαια θα σου απαντήσει μ ένα πετρωμένο ειρωνικό χαμόγελο. Αργότερα φυσικά θα τιμωρηθείς γι αυτή σου την διαπίστωση. Δεν συμπαθεί αυτούς που τον αμφισβητούνε, αλλά αυτούς που τον φοβούνται.

Κατά την γνώμη μου αυτό που τον έλκει και ψάχνει να ζευγαρώσει με έναν αδύναμο χαρακτήρα είναι στην ουσία ένα ακόμη κοινό τους στοιχείο. Ο ΦΟΒΟΣ. Έχει νοιώσει βαθιά μέσα του τον ίδιο φόβο που αντικρίζει στο θύμα- σύντροφο του. Όσο βρίσκεται μαζί του βιώνει συνέχεια μια πρόσκαιρη ανακούφιση, ότι για τον εαυτό του έχει ανακαλύψει έναν πιο ικανοποιητικό τρόπο( την σκληρότητα) να ξεφεύγει από τους φόβους του..οσο βρίσκεται μαζί με τον αδύναμο προσπαθώντας να τον ελέγχει, διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι ελέγχει τους δικούς του φόβους που προσπαθεί, μάταια όμως, να ξεχάσει. Αν νοιώσει ότι η προσπάθεια του αυτή τελικά μπορεί να μην έχει αποτέλεσμα τότε το πιθανότερο είναι ότι θα σκοτώσει το θύμα του. Θα περάσει στον φόνο γιατί έφτασε η στιγμή που αντιλήφθηκε ότι αφού δεν μπορεί να τιθασεύσει το θύμα-σύντροφο- δεν μπορεί και να τιθασεύσει τους δικούς του φόβους. Νοιώθει έναν τρομακτικό πανικό αν ανακαλύψει ότι με την σκληρότητα που επέβαλε πρώτα στον ίδιο του τον εαυτό και στη συνέχεια στον επιλεγμένο φοβισμένο σύντροφο του δεν έχει αποτέλεσμα. Νοιώθει στην τρέλα του πανικού του, ότι το αδύναμο πλάσμα που διάλεξε για σύντροφο του με τον να μην υποτάσσεται, δεν υποτάσσεται και το δικό του αδύναμο πλάσμα που κατοικεί μέσα του. Σκοτώνει τον αδύναμο σύντροφο του για να μην σκοτώσει τον ίδιο του τον εαυτό. Κάποιες φορές βέβαια ακούμε στις ειδήσεις ότι αφού σκότωσε το θύμα του μετά αυτοκτόνησε-σκότωσε δηλαδή και τον εαυτό θύμα που ζούσε μέσα του. Κάποιες φορές επικοινωνούνε με τις ενοχές τους και αυτοί οι άνθρωποι.!!! Οι επιλογές του καλού αλλά φοβισμένου θύματος Όταν γεννηθεί κάποιος και πάρει πραγματική αγάπη από τους οικείους του, στις επιλογές του που θα κάνει αργότερα, δεν θα χρειάζεται το κριτήριο της επιλογής συντρόφου, να είναι η ανάγκη να βρει ένα στήριγμα. Πλημμυρισμένος από θετικά συναισθήματα για τον εαυτό του και τους γύρω του, θα ακτινοβολεί μια ήρεμη αισιοδοξία. Τέτοιες όμως περιγραφές, ταιριάζουν περισσότερο στον κόσμο της φαντασίας μας η έστω σε κινηματογραφικές ταινίες. Τα πράγματα είναι πιο δυσάρεστα, στην καθημερινή μας ζωή. Ο άνθρωπος που αγαπάει δεν είναι ένας βασανισμένος άνθρωπος που εκλιπαρεί την καλοσύνη του άλλου. Δεν είναι ο άνθρωπος που λατρεύει τα παιδιά του. Η αγάπη δεν είναι λατρεία. Η αγάπη είναι μια ήρεμη δύναμη. Η αγάπη δεν είναι τρελή. Μπορεί να πει κανείς είμαι τρελά ερωτευμένος, αλλά δεν μπορεί να πει αγαπώ τρελά. ( σαν λογοτέχνης μπορεί.) Ο έρωτας,η απογοήτευση, ο θυμός, η χαρά, ο πόνος μπορεί να λειτουργήσουν μέσα από το στοιχείο του φόβου. Η αγάπη όμως όχι. Δεν έχει ποτέ το στοιχείο του φόβου μέσα της. Καμιά μητέρα η πατέρας δεν μπορεί να μεταδώσει την αγάπη αν ο ίδιος δεν την νοιώσει μέσα του, η μαζί με τον σύντροφο του. Τα συναισθήματα,λατρείας η συμπόνιας, τρυφερότητας η θυσίας που θα εισπράξει το παιδί, θα είναι ίσως όμορφα αλλά δεν θαναι συναισθήματα αγάπης. Αυτός είναι και ο λόγος που σχεδόν όλοι μας έχουμε πάρει τέτοιου είδους συναισθήματα και νοιώθουμε στην συνέχεια χρεωμένοι προς τους γονείς μας. Οι γονείς μας αγαπούσαν λέμε οι περισσότεροι, θυσιάστηκαν για να μας μεγαλώσουν, υπέφεραν, απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, για χάρη μας Όλοι μας έχουμε να διηγηθούμε κάτι παρόμοιο. Στην συνέχεια όμως, αγωνιζόμαστε μια ζωή για το ξεπληρώσουμε η να φανούμε αντάξιοι εκείνων. Δεν πήραμε την αγάπη τους αλλά κληρονομήσαμε τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους σαν χρέος, σαν υποχρέωση που πρέπει εμείς να ξεπληρώσουμε. Έτσι χτίζεται με αλλά λόγια το συναίσθημα της Ενοχής.. Συνήθως όσο περισσότερο θυσιάστηκαν οι γονείς για χάρη μας τόσο πιο αμφίβολοι νοιώθουμε μέσα μας σε κάθε επιτυχία. Αναλογιζόμαστε έστω ασυνείδητα : ήταν άραγε η επιτυχία μου αρκετή για να ισοσταθμίσει την θυσία των γονιών μου; Κατά κανόνα η απάντηση που

έρχεται από ψηλά(!) είναι ενθαρρυντικά αρνητική. «προσπάθησε κι άλλο» ακούμε μια φωνή μέσα μας και ξαναρχίζουμε από την αρχή. Μέσα από ένα τέτοιο σκεπτικό παρουσιάζεται η προσωπικότητα του ανθρώπουθύμα.. Προσπαθησε κι άλλο, ακούει μια φωνή μέσα του να λέει, και παίρνει κουράγιο και ξαναρχίζει. Η Κοινωνία έχει έναν τρόπο να τους αποδέχεται αυτούς τους χαρακτήρες και δεν αντιλαμβάνεται ότι έτσι επικροτεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Ο ντροπαλός,ο χαμογελαστός πάντα άνθρωπος που όλα τα υπομένει. Αυτός που σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου αγόγγυστα, μια μέρα αυτοκτονεί και όλοι θεωρούμε ότι μια θέση στον Παράδεισο του ανήκει. Ενώ ο εξωστρεφής άνθρωπος τιμωρείτε από τον νόμο, ο εσωστρεφής τιμωρεί ο ίδιος τον εαυτό του. Όλες οι πράξεις του το αποδεικνύουν. Μια βαθύτερη σκέψη στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό του. «Τι άλλο να μπορούσα να κάνω για να γίνω πιο καλός ;» Επιλέγοντας να συμβιώνει με τον απόλυτα σκληρό χαρακτήρα, πιστεύει με βεβαιότητα μέσα του, ότι μόνον μια ακόμη καλύτερη συμπεριφορά μπορεί να κατευνάσει το θηρίο. Χωρίς να το αντιλαμβάνεται μεταφράζει, τις υποψίες κατηγόριες του σκληρού, ότι μπορεί να έχουν κάποια δόση αλήθειας. Οραματίζεται ίσως τον σκληρό χαρακτήρα που κάποια στιγμή μεταμορφώνεται και μαλακώνει, αλλά στην πραγματικότητα μεταμφιέζει τον δικό του εαυτό, με μια μάσκα τραγικής καλοσύνης. Σ αυτό το σημείο θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα. Το λέω αυτό γιατί σε αυτό το σημείο πολλοί άνθρωποι παρασυρόμαστε και διαμορφώνουμε μια λανθασμένη αντίληψη. Η τραγική φιγούρα, μας μπερδεύει συναισθηματικά με τον αλτρουισμό και την καλοσύνη που σκορπάει. Η δική μας συμπόνια και αγανάκτηση για την δυστυχία του και την υπέρβαση που κάνει δίνοντας καλοσύνη, μας οδηγεί να τον λυπηθούμε και να τον συμπαθήσουμε. Ακόμη συχνότερα, να τον ηρωποιησουμε. Να τον αγαπήσουμε αν θέλετε,παραφράζοντας τον ορισμό της αγάπης όπως τον περιέγραψα προηγουμένως. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι με αυτό το συναίσθημα υπογράφουμε την θανατική του καταδίκη. Άλλωστε αυτή την αίσθηση συμπόνιας και ηρωποιησης έχει και κείνος μέσα του σαν εσωτερικό διάλογο. Αυτές οι εσωτερικές φωνές τον οδηγούνε να προσφέρει καλοσύνη στο συναισθηματικό μπετόν αρμέ του σκληρού. Σπάνια ακούει τις συμβουλές των άλλων, γιατί σπάνια ανοίγει την ψυχή του. Θεωρεί κάτι σαν αμαρτία να μιλήσει και να ζητήσει βοήθεια για τα δικά του βάσανα. Σαν να μην πρέπει να έχει βάσανα και προβληματισμούς. Τουλάχιστον δεν πρέπει να τα δούνε οι άλλοι. Δέχεται την βιαία συμπεριφορά των άλλων και έχει πάντα έτοιμη την μάσκα του χαμόγελου. Μεταμορφώνει την βία που δέχεται σε αισιοδοξία, σε τρυφερότητα Μοιάζει να τρέφεται από αυτήν. Στήνει την κορμοστασιά του απέναντι στην βία και με ένα μαγικό ραβδί της αλλάζει πρόσωπο. Την βία όμως θέλει να αντικρίζει. Με την βία θέλει να συναναστρέφεται. Με τους όμοιους του, αποφεύγει να συνυπάρχει. Φαίνεται παράδοξο αλλά έτσι συμπεριφέρεται. Στην περιγραφή μου για τον άνθρωπο θύτη περιέγραψα ότι εκείνος στο θύμα αναγνωρίζει τα βαθύτερα κομμάτια του εαυτού του που τον εξοργίζουν. Αυτά θέλει να ελέγξει γιατί του θυμίζουν τον προσωπικό του αξεπέραστο φόβο. Κάθε φορά που αντικρίζονται αυτές οι δυο προσωπικότητες, το θύμα κάνει κάτι που εξοργίζει και απελπίζει τον θύτη. Άθελα του φυσικά. Του παρουσιάζει την μάσκα του εαυτού του. Τη μάσκα που δείχνει μια καλοσύνη, αλλά συγχρόνως και το αληθινό τραγικό του πρόσωπο. Τον τρόμο. Θα λέγαμε ηθελημένα αλλά και ασυνείδητα αφήνεται να κακοποιείται. Πολλοί από μας δεν έχουμε αναρωτηθεί, αφού κακοποιείται ένας άνθρωπος, γιατί δεν φεύγει ;

Όπως ο θύτης κουβαλά μέσα του τον κακοποιημένο εαυτό του, έτσι και το θύμα κουβαλά μέσα του τον τιμωρό εαυτό. Εικόνες, καταστάσεις από το παρελθόν στριμώχνονται μέσα στην μνήμη του. Ο τρόμος από ένα σκληρό πατέρα η μητέρα ; Η απουσία ενός γονιού και η ενοχή ότι μπορεί ο ίδιος να έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτό το γεγονός ; η σεξουαλική κακοποίηση στα χρόνια της παιδικής του ηλικίας ; Η ταύτιση του με ένα πρόσωπο που ήταν και το ίδιο κακοποιημένο; Το γεγονός πάντως είναι ότι αγωνίζεται συνέχεια ν απαλλαγεί από τον τρομακτικό θυμό που νοιώθει μέσα του για όσα έχει υποστεί στο παρελθόν και δεν έπρεπε και δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Μόνον που ο θυμός που νοιώθει,μοιάζει σα να ζει κάτι καταραμένο μέσα του. Είναι μονόδρομος για εκείνον, ότι για να διώξεις τον διάβολο από μέσα σου, χρειάζεται συνέχεια να κάνεις καλές πράξεις. Δεν γίνεται καλός από επιλογή, αλλά από μια απίστευτη πίεση εσωτερική, ν απαλλαγεί από ένα ξένο σώμα που κατοικεί στην ψυχή του και τον εξουσιάζει. Οι ηθικές αρχές που του έχουν αναγκαστικά επιβληθεί, δεν του επιτρέπουν να αντιδράσει διαφορετικά. Προσφορά καλοσύνης, αυτό είναι το αίτημα. Οι φωνές που του μιλάνε μέσα του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε γυναίκες που έχουν στην παιδική τους ηλικία κακοποιηθεί, μεγαλώνοντας, κάποιες γίνονται πόρνες στα χέρια αδίστακτων εκμεταλλευτών. Η κακοποίηση που υπέστησαν τις επιβάλει την σκέψη ότι είναι πια ανεπανόρθωτα «λερωμένες» και ότι μέσα από την επανάληψη του γεγονότος ίσως κατορθώσουν να «καθαριστούν». «Το κέρδος» σε εισαγωγικά με αυτόν τον τρόπο είναι διπλό. Από την μια προσφέρουνε στον άνδρα ό,τι ζητήσει- να εξουσιάσει το κορμί τους δηλαδή- και από την άλλη τον εκδικούνται, ζητώντας του χρήματα. Ο άνδρας από την πλευρά του, βιαιοπραγεί εξουσιάζοντας το σώμα της και από την άλλη για να εξιλεωθεί δίνει τα χρήματα του. Έτσι με αυτόν τον τρόπο μένουν και οι δυο δυσαρεστημένοι και είναι έτοιμοι να επαναλάβουνε την πράξη εσαεί. Διότι αυτό που τους συνδέει ουσιαστικά είναι ο φόβος και το μίσος του ενός για τον άλλον και με τελικό παρτενέρ και παραλήπτη τον ίδιο τους τον εαυτό.. Υπάρχουν άνδρες- όπως και οι πόρνες- που μπορεί να είναι παντρεμένοι η να έχουνε ερωτική σύντροφο αλλά οι επισκέψεις τους στα πορνεία δεν αλλάζει με τίποτε. Αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που η πορνεία δεν θα σταματήσει ποτέ. Φυσικά δεν αναφέρομαι στις γυναίκες εκείνες που παγιδεύτηκαν και που η αυτοκτονούνε, η κάθε στιγμή προσπαθούνε να ξεφύγουνε με οιονδήποτε τρόπο. Στις μέρες δυστυχώς είναι και οι περισσότερες. Όλοι μας με κάθε τρόπο κάτι χρειάζεται να κάνουμε γι αυτό. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ; Η Από-ενοχοποίηση Είναι φανερό ότι οι περιγραφές που ανέλυσα πριν, αφορούνε ακραίες ανθρώπινες προσωπικότητες. Σαν πρόλογος επίσης ενός βιβλίου ήταν εξ αναγκης πυκνογραμμένες και ίσως δυσνόητες σε κάποια σημεία τους. Διαβάστε τες με ανοιχτό μυαλό και με διάθεση να τις πάτε ακόμη πιο πέρα, να τις εμπλουτίσετε η ακόμη και να τις τροποποιήσετε. Επίσης αλλά δυστυχώς, είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτές οι προσωπικότητες που περιγράφω ιδιαίτερα οι σκληρές, δεν θα κάνουν ποτέ τον κόπο, ούτε καν ν ανοίξουν τέτοιου είδους βιβλία. Βιβλία με σεξ και βία, φτηνού περιεχομένου, θα είναι η καταναλωτική τους επιλογή. Το αντίθετο αλλά με παρόμοιο αποτέλεσμα είναι όμως πιθανόν ότι θα συμβεί και με τις ακραίες μορφές του καλού χαρακτήρα-θύμα. Η σκέψη τους είναι τόσο πολύ προσηλωμένη σε αυτό που τους έχει συμβεί και τους αναγκάζει ψυχαναγκαστικά να επαναλαμβάνουν τις ίδιες πράξεις. Φαντάζει δύσκολο να τους αποσπάσεις την προσοχή, να μπεις δηλαδή ανάμεσα στα δυο κομμάτια του εαυτού τους για να τους απαλλάξεις από την ενοχή.

Χρειάζονται όχι λύπηση αλλά ιδιαίτερη κατανόηση και ψύχραιμη πειθώ για να αλλάξουν την ερμηνεία των λέξεων αγάπη, έρωτας, φόβος, ενοχή. Έχουν, έχουμε και εμείς λίγο- πολύ διαστρεβλώσει μέσα μας κάτω από το βάρος δυσάρεστων γεγονότων την καθαρότητα αυτών των λέξεων και της ερμηνείας τους. Είναι φανερό ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μέσα μας και γύρω μας ολοκληρωτικά.. Μπορούμε όμως και είναι χρέος μας να βοηθήσουμε αυτές οι ακραίες καταστάσεις να λιγοστέψουνε, να στρογγυλέψουνε με κάθε τρόπο. Κι αυτό μπορεί να γίνει μειώνοντας τις απαιτήσεις μας από και προς τους άλλους. Οι γονείς από τα παιδιά τους, τα παιδιά από τους φίλους τους, οι νέοι από τους συντρόφους τους Η απαίτηση είναι το δεκανίκι που ζητάμε να γίνει ο άλλος στην αναπηρία μας. Για να παραμένουμε ανάπηροι Η ελευθερία, η αγάπη είναι η ηρεμία του νερού που κυλά αβίαστα. Κώστας Ρωμανός Ψυχοθεραπευτής- Σεξολόγος