ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ ΣΤΑ «ΔΙΕΘΝΗ ΒΡΑΒΕΙΑ ΩΝΑΣΗ» Υπό Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού

ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ ΣΤΑ «ΔΙΕΘΝΗ ΒΡΑΒΕΙΑ ΩΝΑΣΗ» Υπό Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού Κάπως καθυστερημένα λόγῳ φόρτου συγκυριακῆς ἐργασίας, ἐρχόμαστε σήμερα νά καταγγείλουμε, γιά μιά ἀκόμη φορά, τόν λαϊκισμό μέχρι σημείου ἐμπαιγμοῦ καί φαιδρότητας σέ συγκεκριμένη ἐπίσημη ἐνέργεια πού μᾶς ἀφορᾶ ἄμεσα, ἀπό Ἱδρύματα καί Θεσμούς τῆς μακρινῆς Γενετείρας, ἡ ὁποία ἀτυχῶς, ὅπως ἀποδεικνύεται κάθε μέρα πιό πολύ, ἔχασε φαί νεται πιά τήν αἴσθηση ὄχι μόνο τοῦ ὀρθοῦ, ἀλλά καί τοῦ γελοίου. Πρόκειται γιά τήν ὅλως ἀπίθανη καί ἄκρως σκανδαλώδη βράβευση ἀπό τό Ἵδρυμα Ὠνάση ἑνός «Φαντάσματος», πού κατάφερε νά «στήσει» ὑπό τόν τίτλο ΕΚΕΜΕ, σ ἕνα ἀπό τά ἐν Μελβούρνῃ Πανεπιστήμια (συγκεκριμένα τό LA TROBE), ὁ ἀπό 10ετιῶν ποικι λοτρόπως ἐξαπατήσας, ἐκβιάσας καί ἐκμεταλλευθείς τήν ταλαίπωρη Ὁμογένεια ΤΑΣΟΣ ΤΑΜΗΣ (ἤ ἄλλως Ἀναστάσιος Ταμίσογλου). Γιά τόν ἐν λόγῳ «κύριο» δέν παρελείψαμε νά καταγγείλουμε ἀπό τοῦ βήματος τῶν Κληρικολαϊκῶν Συνελεύσεων τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς μας καί νά ἐκτυπώσουμε στή συνέχεια, ὑπό μορφήν βιβλίου, τά ἀπαραίτητα. Ἐλπίδα καί στόχος μας ἦταν ἀφ ἑνός μέν νά διαφωτισθοῦν οἱ «παραπλανώμενοι» καί «παρασυρόμε νοι» ἐκ τῆς Γενετείρας (Ἑλλάδος καί Κύπρου!) Ἐπίσημοι, ἀφ ἑτέρου δέ καί ὁ θρασύς αὐτουργός νά παύσει τήν φθοροποιό δράση του μέ ἄμεσα θύματα τόν ἀπληροφόρητο καί γι αὐτό ἐν πολλοῖς εὐάλωτο κόσμο, πού ἀποτελεῖ τό κανονικό Ποίμνιο τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας. Αὐτή τήν ἀτιμωτική γιά τό πιστευόμενο κύρος τῶν «Διεθνῶν Βραβείων Ὠνάση» βράβευση τοῦ κ. Τάμη, θά σχολιάσουμε σήμερα καθηκόντως καί ἐν συντομίᾳ. Προηγουμένως ὅμως πρέπει ἐπειγόντως νά παραπέμψουμε ὅποιον εἰλικρινῶς ἐνδιαφέρεται γιά τούς «μακρινούς» Ἕλληνες τῶν Ἀντιπόδων, σέ προηγούμενο ἄκρως ἀποκαλυπτικό δημοσίευμά μας, ἀπό τήν ἴδια ἐδῶ στήλη (βλ. ΤΟ ΒΗΜΑ τῆς Ἐκκλησίας, Μάϊος 2005, σελ. 3 καί 4). Δέν εἶναι μάλιστα ὑπερβολή νά προστεθεῖ ἐδῶ ἀμέσως, ὅτι ὅποιος ἀγνοεῖ ἤ ἀντιπαρέρχεται τό τραγικό ἐκεῖνο δημοσίευμα τοῦ γράφοντος ὑπεύθυνου Ποιμενάρχη, δέν θά εἶναι σέ θέση μήτε τόν βαθμό τοῦ συνεχιζόμενου εἰς βάρος τοῦ Αὐστραλιώτη Ἑλληνισμοῦ «ἐγκλήματος» νά ἐκτιμήσει, μήτε τούς (θρασύτατους ἤ δειλούς) κομπάρσους στήν σχεδόν «παγκοσμιοποιημέ νη» πιά διαβρωτική δράση τῆς «κακοποιοῦ δυάδος» (Τ. ΤΑΜΗ καί Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ) νά «ἀντιληφθεῖ», ἔστω καί κατά προσέγγιση! Τά «Διεθνῆ Βραβεῖα Ὠνάση» ἀπονέμονται, ὡς γνωστόν, ἀπό τό ἔτος 1978 σέ προσωπικότητες ἤ Ἱδρύματα καί Ὀργανισμούς, τῶν ὁποίων τό κύρος καί ἡ

προσφορά ἔχουν ἀπό μακροῦ ἀναγνωρισθεῖ, πολύ περισσότερο δέ ὅταν συνδέωνται οὐσιαστικά μέ τήν Ἱστορία καί τόν Πολιτισμό τῆς Ἑλλάδος. Πρόκειται ἑπομένως, γιά ἕνα Θεσμό πού ἀποτε λεῖ σημεῖο ὑψίστης ἐθνικῆς καί πολιτιστικῆς ἀναφορᾶς, τόν ὁποῖο φιλοτίμως ἐμερίμνησε νά προικοδοτήσει γιά θωράκιση τῆς Πατρίδας του ὁ θρυλικός καί τραγικός συγχρόνως Σμυρνιός τῶν θαλασσῶν καί τῶν ἀέρων, ἀείμνηστος Ἀριστοτέλης Ὠνάσης. Καί δέν χωρεῖ βέβαια ἀμφιβολία ὅτι, ὅπως γίνεται σχεδόν πάντοτε μέ τά μεγάλα αὐτά βραβεῖα πού συνήθως συνοδεύονται γιά ἀκόμη μεγαλύτερη ἐνίσχυση τοῦ κύρους των καί ἀπό τεράστια ποσά ἐφ ὅσον ἄνθρωποι εἶναι αὐτοί πού κρίνουν, ὑπάρχει πάντοτε καί ὁ κίνδυνος νά μεσολαβήσουν, ὡς ἕνα βαθμό, καί εὐνοιοκρατικές εἰσηγήσεις καί μεροληπτικές ἀποφάσεις, πού ὁπωσδήποτε σκιάζουν τέτοιους, ἐξ ὁρισμοῦ «ἀξιοκρατικούς» θεωρούμενους, θεσμούς. Ἐπίσης δεδομένο καί ἀναμενόμενο θεωρεῖται, ὅτι δέν θά εἶναι πάντοτε οἱ βραβευόμενοι τῆς αὐτῆς βαρύτητας καί σπουδαιότητας πολιτιστικοί φορεῖς ἤ δη μιουργοί. Ὅμως μέ τόν ἴδιο ρεαλισμό, ὑποτίθεται ὅτι καταβάλλεται πάντοτε ἀνάλογη προσπάθεια ἀπό τά μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς Κρίσεως, νά μήν ὑποβαθμισθεῖ τό κύρος τοῦ βραβείου, γιατί τότε ἡ ὅλη ἰδέα ἐκφυλίζεται εἰς τό ἀκριβῶς ἀντίθετο τοῦ ἱεροῦ σκοποῦ πού εἶχε ὁ «ἀθλοθέτης». Μιά ἄλλη παράμετρος πού «μετράει» ἐν προκειμένῳ ὅλως ἰδιαιτέρως ὅσο κι ἄν δέν μποροῦν νά τήν συνυπολογίσουν κάποτε οἱ μή γνωρίζοντες ἀπό πρῶτο χέρι πρόσωπα καί πράγματα εἶναι αὐτό πού θά μπορούσαμε νά ὀνομάσουμε «γειτνίαση» ἤ «συνάφεια», δηλ. μέ ποιούς ἄλλους θεσμούς ἤ πρόσωπα βραβεύεται κάποιος συγχρόνως, στήν ἴδια τελετή. Ἴσως δέν θά πρέπει νά εἶναι τελείως ἄσχετη μέ τούς πιό πάνω «ὅρους» καί τίς ἀνάλογες «ἐπιφυλάξεις», ἡ ἀπόφαση πού πῆρε τό ἔτος 2000 τό Διοικητικό Συμβούλιο τοῦ Ἱδρύματος Ὠνάση «νά ἀναστείλει τήν ἀπονομή αὐτῶν τῶν βραβείων». Παρά ταῦτα, ἄφηνε ἀνοιχτή τήν δυνατότητα «μέ εἰδική ἀπόφαση νά ἀπονέμεται εἰδικό βραβεῖο σέ προσωπικότητες ἀναγνωρισμένου κύρους καί ἀξίας, χωρίς νά ὁρίζεται τακτή ἡμερομηνία ἐπίδοσης». Ἄς ἔλθουμε τώρα στήν ἐπίμαχη βράβευση τοῦ ΕΚΕΜΕ Μελβούρνης, συγχρόνως (18 10 06) μέ δυό κυριολεκτικά «Κολοσσούς» πολιτιστικῆς ἐμβέλειας καί ποιότητας: 1. Τό Ἑλληνικό Ἰνστιτοῦτο Βυζαντινῶν καί Μεταβυζαντινῶν Σπουδῶν

Βενετίας (πού τό διευθύνει ἡ διαπρεπής Καθηγήτρια κα Χρύσα Μαλτέζου). 2. Τό Κέντρο Ἑλληνικῶν Σπουδῶν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Χάρβαρτ (πού διευθύνει ὁ Ὁμηριστής Καθηγητής κ. Gregory Nagy). Διαβάζοντας κάποιος προσεκτικά τά σχόλια μέ τά ὁποῖα παρουσιάζει τίς τρεῖς αὐτές βραβεύσεις τοῦ ἔτους 2006, ὁ πάντοτε στοχαστικός καί ἐπαρκῶς ἐνημερωμένος Ἐπιμελητής τῶν πολιτιστικῶν σελίδων «Βιβλία» στό Κυριακάτικο ΒΗΜΑ τῶν Ἀθηνῶν (22 10 06) Ν. Μπακουνάκης, δέν μπορεῖ νά μήν ἐπισημάνει μιά χτυπητή καί κραυγαλέα ἀντίθεση: Ἐνῷ ἀπό τό ἕνα μέρος ἀπα ριθμοῦνται μέ δίκαιο ἐνθουσιασμό οἱ δραστηριότητες καί ὁ ἀντίχτυπος πού ἔχουν διεθνῶς οἱ μνημειώδεις Ἐκδόσεις ἀμφοτέρων τῶν Ἱδρυμάτων (τόσο τοῦ Χάρβαρτ ὅσο καί τῆς Βενετίας), στήν περίπτωση τῆς Μελβούρνης τοῦ κ. Τάμη, ἀναφέρεται «ξερά» ὁ σχοινοτενής καί ἀλλοπρόσαλλος, ὅπως θά δοῦμε ἀργότερα, τίτλος «Ἐθνικό Κέντρο Ἑλληνικῶν Μελετῶν καί Ἔρευνας» τοῦ Πανεπιστημίου LA TROBE τῆς Μελβούρνης, πού διευθύνει ὁ Ἀναστ. Τάμης. Μετά ἀπό αὐτά, ἀκούγεται σάν εἰρωνεία ἡ καταληκτήρια φράση τοῦ λόγιου Συντάκτη, μέ τήν ὁποία σφραγίζει τήν παρουσίασή του, γράφοντας: «εἶναι τά τρία βραβευμένα Ἱδρύματα πού παράγουν ἔργο γιά νά μή σιωπήσει ἡ Ἱστορία»! α) Ἀρχίζουμε μέ κριτική ἀνάλυση τοῦ τίτλου, μέ τόν ὁποῖο καταχωρεῖται τά τελευταῖα χρόνια τό Ἵδρυμα Ε.Κ.Ε.Μ.Ε. (Ἐθνικό Κέντρο Ἑλληνικῶν Μελετῶν καί Ἔρευνας). Πρωτίστως νά θυμίσουμε ὅτι ὁ κ. Τάμης ξεκίνησε τίς «ἐρευνητικές» δραστηριότητές του τελείως ἐρασιτεχνικά, ὅταν τό λεγόμενο «Μακεδονικό πρόβλημα» (μέ τίς ἔξαλλες διακηρύξεις/διεκδικήσεις τῶν Σκοπίων, περί τά τέλη τῆς 10ετίας τοῦ 80), βρισκόταν στό πιό πυρρακτωμένο ἐπίκεντρο ἐνδιαφέροντος ὁλοκλήρου τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἐντός καί ἐκτός Ἑλλάδος. Τότε ὁ ἤδη γνωστός «Ταχυδακτυλουργός» τῶν Ἀποδήμων, ἔσπευσε νά ἱδρύσει στήν Μελβούρνη «Ἰνστιτοῦτο Μακεδονικῶν Σπουδῶν» καί νά «χρίσει» τόν ἑαυτό του «Πρόεδρον», προκειμένου νά προβληθεῖ καί δικτυωθεῖ ὡς «ἐθνικός» Σκαπανέας στήν Ὁμογένεια, ἀλλά καί στίς εὐαισθητοποιημένες Κυβερνήσεις Ἑλλάδας καί Κύπρου (πρός ἐξασφάλιση κεφαλαίων!). Ἀπό ἐκεῖ, λοιπόν, τοῦ ἔμεινε τό ἐπίθετο «ἐθνικό» στό Ἵδρυμά του, πού στή συνέχεια (ἐντάσσοντας στό πρόγραμμα καί κάποια ἀμφιβόλου ἀξίας «Ἀρχεῖα», περί Ποντίων, Κυπρίων, Ἀρμενίων κ.ἄ.), διεύρυνε τόν «κύκλο ἐργασιῶν», μέχρι τοῦ νά ἐκτείνεται σήμερα «ἐπί παντός ἐπιστητοῦ», κατά κανόνα δέ εἰς «ἀλλοτρίους χώρους».

Ἔτσι προέκυψε ὁ βαρύγδουπος ὅσο καί ἀντιφατικός σημερινός τίτλος τοῦ Ἱδρύματος στό πλαίσιο τοῦ Πανεπιστημίου LA TROBE μέ τήν συνεργασία τοῦ Καθηγητοῦ (τότε Πρυτάνεως) M. Osborne, ὁ ὁποῖος, ἴσως καλοπροαίρετα στήν ἀρχή, παγιδεύτηκε σ ἕνα ἐγχείρημα τοῦ ὁποίου ἐνδεχομένως δέν μποροῦσε νά προβλέψει τίς «ἐπιπλοκές». Αὐτό τοὐλάχιστον θά μποροῦσε νά ὑποθέσει κανείς, ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο «ἀπάντησε» στήν σαφέστατα αἰτιολογημένη ἄρνησή μας νά ἀνταποκριθοῦμε σέ ἐπίσημη πρόσκλησή του εἰς ἀπαράδεκτη Ἐκδήλωση (βλ. εἰς τό τέλος τοῦ ἄρθρου μας εἰς τό ἀγγλικό πρωτότυπο, τόσο τήν δική μας ἀπαντητική ἐπιστολή, ὅσον καί τήν δική του ὀλιγόλεξη ἀνταπάντηση). β) Ἀνεξαρτήτως πάντως τοῦ τίτλου πού συντόμως ἀναλύσαμε, καί τοῦ βαθμοῦ πού τό ΕΚΕΜΕ ἀνταποκρίνεται στά διαφημιζόμενα «ἐρευνητικά» προγράμματά του, πολύ χαρακτηριστικό εἶναι καί τό γεγονός ὅτι, κατά τήν τελετή τῆς ἀπονομῆς τοῦ βραβείου, δέν εἶχε τό θάρρος νά «παρουσιάσει» τό ἄγνωστο Ἵδρυμα τῆς Μελβούρνης μηδέ αὐτός ὁ «πάτρωνας» καί κύριος μοχλός τῆς διά παντός τρόπου σκανδαλώδους προβολῆς του ἰδίως στήν Ἑλλάδα, ὅπου, ὅπως σωστά λέγεται, «εἶσαι ὅ,τι δηλώσεις» κ. Γ. Μπαμπινιώτης, ἐνῷ ἀσφαλῶς τά μέλη τοῦ Δ. Συμβουλίου τῶν βραβείων Ὠνάση, δέν ἀγνοοῦσαν τόν ἀδίστακτο «σκηνοθέτη» τῆς ἀκατανοήτου αὐτῆς βραβεύσεως. Καί ἐρωτᾶται: Ποιός θά φανταζόταν τέτοιο «κρυφτούλι», καί συγχρόνως τέτοιον ἐξευτελισμό τοῦ θεσμοῦ, νά ζητηθεῖ δηλαδή ἀπό τούς ἴδιους τούς κληθέντας νά βραβευθοῦν κ.κ. ΤΑΜΗ καί OSBORNE, νά πλέξουν μόνοι τους τόν σχετικό «ἔπαινο» (Laudatio) τοῦ ἄγνωστου ἔργου; Ὅποιος ἔχει κουράγιο, ἄς διαβάσει τίς σχετικές ἱστοσελίδες στό Internet, ἀλλά καί στά ἀνάλογα δημοσιεύματα τοῦ ἡμερήσιου Τύπου τῶν Ἀθηνῶν, τά κυριολεκτικῶς «ἀ συνάρτητα» καί «Σιβυλλικά» ἀερολογήματα πού ἀράδιασαν ἀντιστάσεως μή οὔσης τόσον ὁ πρῶτος, ὅσον κι ὁ δεύτερος, ἐνώπιον τῶν ἀγνοούντων τά παρασκήνια Ἐπισήμων, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας. Τοὐλάχιστον γιά ὅσους Πανεπιστημιακούς σέβονται ἀκόμη στίς μέρες μας τήν ἀκριβολογία καί σεμνότητα τοῦ Ἐπιστήμονα, ἰδιαίτερα σέ τόσο ἐπίσημες στιγμές, δέν μπορεῖ νά μήν ἀκούστηκε ὡς κακόγουστη φάρσα ἡ ἄνευ ὁρίων εἰσαγωγική κολακεία, μέ τήν ὁποία ὁ κ. Τάμης πῆγε νά «κλέψει τήν εὔνοια τῶν ἀκροατῶν» (τήν λεγομένη captatio benevolentiae!), ὅταν ἐτόλμησε νά χαρακτηρίσει τόν μακαρίτη Ἀρ. Ὠνάση ὡς «τόν διαπρεπέστερο ἐπιχειρηματία τῆς ἀνθρωπότητας τοῦ 20ου αἰῶνα». Μέ τήν ἴδια ἀθεόφοβη «ἀ θυροστομία», ὠνόμασε τόν ἴδιο ἀείμνηστο ἄνδρα, κατακλείοντας, ὡς τόν «Ταγόν τοῦ Ἑλληνισμοῦ»!

Χωρίς νά χρειασθεῖ νά παρακολουθήσουμε τό οὕτως ἤ ἄλλως ἀπολύτου ρευστότητας περιεχόμενο τῆς ἐν προκειμένῳ προσλαλιᾶς, πιστεύουμε ὅτι στήν ἀκόλουθη παράγραφο συμπυκνώνεται ἡ ἀκριβέστερη περιγραφή τῆς «ἀμφίβολης» παρουσίας καί δράσεως τοῦ θρυλούμενου Ἱδρύματος, πού βραβεύθηκε στήν Ἀθήνα «χωρίς περίσκεψη» καί «χωρίς αἰδώ» τήν 18 10 2006, καθώς ἑορταζόταν τά 100 χρόνια ἀπό τήν γέννηση τοῦ Ἀρ. Ὠνάση: «Τό ΕΚΕΜΕ ἔχει ἐπίγνωση τῆς προοπτικῆς του, ἔχουμε δυνατότητες, ἔχουμε προτεραιότητες κι ὁράματα, ἔχουμε φρόνημα, ἔχουμε ὅμως καί περιορισμούς. Συχνά ἀντιμετωπίζουμε κρίση στήν ἐπικοινωνία μας μέ ἑλλαδικούς καί κυπριακούς φορεῖς, διακρίνουμε τακτικά τά ἀπαξιωτικά συμπτώματα τῆς ἐνδημικῆς παθογένειας τῆς κρίσης αὐτῆς. Ὡστόσο ἀντιστεκόμαστε καί προελαύνουμε». Γιά τόν κ. M. Osborne, τόν ὁποῖο δέν συνέβη νά γνωρίσουμε οὔτε «κατ ὄψιν», ἐκτός ἀπό τήν θρυλούμενη συνεργασία μέ τόν κ Τάμη εἰς τό ΕΚΕΜΕ, δέν θά θέλαμε ἐδῶ νά προβοῦμε σέ σοβαρότερες ἀξιολογικές ἤ πραγματολογικές κρίσεις ὡς πρός τά σχετικά «διαβήματά» του. Θά περιορισθοῦμε μόνο σέ δύο σημεῖα, πού ὁπωσδήποτε δέν εἶναι ἄσχετα μέ τό ἐν γένει «Ἀκαδημαϊκό ἦθος», ὅπως τό ἀντιλαμβάνεται τοὐλάχιστον ὁ μέσος πολίτης σέ μιά εὐνομούμενη Χώρα καί Πανεπιστημιακή Κοινότητα. Ἀφ ἑνός, μᾶς ἐπροβλημάτισε ἡ ξαφνική παραίτησή του ἀπό τό ἀξίωμα τοῦ Πρυτάνεως στό Πανεπιστήμιο LA TROBE, μετά ἀπό ὅσα ἐδημοσιεύθησαν στήν μεγάλη καί ἔγκριτη Ἐφημερίδα τῆς Μελβούρνης «THE AGE» (7 3 06). Ἀφ ἑτέρου, μᾶς ἐξέπληξε ἡ ἐπίσημη, ὅσο καί τελείως ἐκτός πραγματικότητος δήλωσή του, μέσα στό κείμενο πού ἀνέγνωσε ὡς «Ἔπαινο», κατά τήν τελετή τῆς ἐπιμάχου βραβεύσεως, ἡ ὁποία ἐπί λέξει ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἀνάμεσα στό πλῆθος τῶν δραστηριοτήτων τῶν Ἰνστιτούτων καί τμημάτων αὐτῶν, θέλω νά ὑπογραμμίσω εἰδικά τή σχέση μέ τά δευτεροβάθμια σχολεῖα καί τό τονίζω αὐτό ἐπειδή τό μέλλον τοῦ Ἑλληνισμοῦ βρίσκεται στά χέρια τῆς σημερινῆς νεολαίας καί αὐτή τή νεολαία καλούμαστε ἐμεῖς νά πείσουμε γιά τό πόσο σημαντικό εἶναι νά μεταφερθεῖ ἡ δάδα τοῦ Ἑλληνισμοῦ στό μέλλον, κάτι πού δέν εἶναι καθόλου εὔκολο σέ ἕνα καθαρά ὠφελιμιστικό κοινωνικό περιβάλλον, μέ λίγο ἤ καθόλου σεβασμό γιά τά ἐπιτεύγματα τοῦ παρελθόντος. Τό Ἐθνικό Κέντρο Ἑλληνικῶν Μελετῶν καί Ἔρευνας ἔχει ἀναλάβει πολύ σοβαρά τό ἔργο αὐτό καί τελευταῖα μάλιστα ὀργάνωσε πολύ πετυχημένους διαγωνισμούς σέ ἑλληνικά θέματα, στούς ὁποίους ἔχουν λάβει μέχρι σήμερα μέρος πάνω ἀπό 700 σχολεῖα καί πάνω ἀπό 10.000 μαθητές ἀπό ὅλη τήν Αὐστραλία».

Σ αὐτή τήν «συμπυκνωμένη ἀερολογία» τοῦ παραιτηθέντος ἀπό τό LA TROBE κ. Osborne, καί σήμερα ἀσκοῦντος Πρυτανικά καθήκοντα σέ Πανεπιστήμιο τῆς ἀχανοῦς Κίνας, ὑποχρεούμαστε νά θέσωμε «φρένο» μέ κάποιους ἀδέκαστους ἀριθμούς, ὥστε νά ἀναγκασθεῖ νά μᾶς πεῖ ποῦ βρῆκε τά 700 Σχολεῖα καί τούς 10.000 μαθητές σέ «Δευτεροβάθμια Σχολεῖα» τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Αὐστραλίας; Ὅταν, σχετικά μέ τό ΕΚΕΜΕ, γράφει «θέλω νά ὑπογραμμίσω εἰδικά τήν σχέση μέ τά Δευτεροβάθμια Σχολεῖα καί τό τονίζω αὐτό, ἐπειδή τό μέλλον τοῦ Ἑλληνισμοῦ βρίσκεται στά χέρια τῆς σημερινῆς νεολαίας καί αὐτή τήν νεολαία καλούμαστε ἐμεῖς νά πείσουμε γιά τό πόσο σημαντικό εἶναι νά μεταφερθεῖ ἡ δάδα τοῦ Ἑλληνισμοῦ στό μέλλον...», τίνος Ἔθνους καί τίνος λαοῦ τήν νεολαία ἐννοεῖ; Δέν ἀγνοεῖ βεβαίως ὁ κ. Osborne τό γεγονός, ὅτι ὅλα τά «Δευτεροβάθμια Σχολεῖα» τοῦ Αὐστραλιώτη Ἑλληνισμοῦ, βρίσκονται στά χέρια καί τήν εὐθύνη τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας. Στά ἀνά τήν Αὐστραλίαν, λοιπόν, συνολικῶς 8 (ὀκτώ) Ἡμερήσια Ἑλληνορθόδοξα Κολλέγια, μήτε ὁ κ. Τάμης μήτε ἡ ὅλη «φάπρικα» τοῦ ΕΚΕΜΕ εἶχαν ποτέ τήν παραμικρή πρόσβαση, πόσο μᾶλλον ἐπικοινωνία καί συνεργασία. Γι αὐτό, κατακλείοντας τήν παροῦσα ἐπώδυνη ἐπίσημη καταγγελία, τῆς πλήρους διαστροφῆς καί παραπληροφορήσεως ἀπό τό ΕΚΕΜΕ τῶν μορφωτικῶν καί πολιτιστικῶν δεδομένων στόν Ἑλληνισμό τῆς Αὐστραλίας, παραθέτομε τήν ἀλληλογραφία μας μέ τόν ἴδιο τόν κ. Osborne, ὅπως τήν ἐμνημονεύσαμε πιό πάνω. Τό παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στήν Εφημερίδα ΤO ΒΗΜΑ τής Εκκλησίας Μάρτιος 2007