Βρισκόμαστε σε ένα μικρό νησί, που βρίσκεται εκεί που ο κόσμος, όχι όλος, πίστευε και θα πιστεύει ότι παλιά υπήρχε η Ατλαντίδα, δηλαδή για να σας βοηθήσουμε να καταλάβετε το νησάκι αυτό βρίσκεται ανάμεσα στη Νότια, Βόρεια Αμερική και στην Ευρώπη και την Αφρική!!! Τώρα, για να πάμε λίγο πιο κοντά. Αν κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά, θα δούμε μια μικρή πόλη!!! Το όνομά της είναι : Η πόλη των βιβλίων!!! Θα αναρωτιέστε γιατί λέγεται έτσι, λοιπόν θα σας πω μερικούς λόγους από τους οποίους βγήκε έτσι το όνομα της πόλης : 1 Σε κάθε σπίτι που περνάς φαίνεται ότι υπάρχουν πολλές βιβλιοθήκες. Τις βλέπεις επειδή έχουν συνέχεια ανοιχτά τα παράθυρα των σπιτιών τους, γιατί έχει συνέχεια καλό καιρό! Οπότε είναι συνέχεια καλοκαίρι!!! 2 Άρα σε σχέση με το 1 όλοι είναι αναγνώστες. 3 Όλοι οι αναγνώστες αυτής της πόλης, άρα όλοι οι άνθρωποι, το χρωστούν στον κύριο Λιμοντσέλο τον βιβλιοθηκάριο της βιβλιοθήκης της πόλης. Αυτός τους έμαθε τι είναι τα βιβλία, πως μπορούν να τα αγαπήσουν, επίσης τους έμαθε ότι υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη βιβλίων όπως : αστυνομικά, φιλοσοφικά, ερωτικά, εγκυκλοπαιδικά, βιβλία μυστηρίου και άλλα πολλά. Η ιστορία που διαβάζετε είναι μυστηρίου!!! Δεν φαίνεται ακόμη, γιατί δεν υπάρχει κανένα μυστήριο.
Ενώ οι άνθρωποι όπως συνήθως, καθόταν και διαβάζανε, ξαφνικά μια κραυγή ακούστηκε μέσα από τη βιβλιοθήκη. Όλοι οι κάτοικοι των γύρω σπιτιών έτρεξαν στη βιβλιοθήκη να δουν τι συνέβη, με αποτέλεσμα η βιβλιοθήκη να γεμίσει με κόσμο! Όταν είδαν τον άνθρωπο που τους είχε μάθει τόσα πράγματα για τα βιβλία να έχει πέσει κάτω και να κλαίει χωρίς σταματημό, πολλοί άνθρωποι άρχισαν να κλαίνε γιατί τον λυπήθηκαν και κάποιοι άλλοι τον ρωτούσαν : -Κύριε Λιμοντσέλο, είστε καλά ; -Τι έγινε ; - Πάθατε τίποτα ; Καθώς όλοι περιμένανε απάντηση στα ερωτήματά τους, ξαφνικά ακούστηκε ένας θόρυβος μέσα από το άλλο δωμάτιο με τα βιβλία καθώς άκουσαν τον κύριο Λιμοντσέλο να λέει : - Ο κλέφτης είναι ακόμη εδώ, πιάστε τον. Όταν μπήκαν μέσα χωρίστηκαν για να ψάξουν όλοι παντού, έτσι ώστε ο κλέφτης να μην βγει από το δωμάτιο. Βάλανε ένα κορίτσι να φυλάει την πόρτα και οι υπόλοιποι έτσι όπως ήταν χωρισμένοι σε ομάδες άρχισαν να περπατάνε σιγά σιγά. Καθώς περπατούσανε βλέπανε κάτω σπασμένα γυαλιά από βιτρίνες και κατάλαβαν πως ο κλέφτης είχε πάρει τα πιο σπάνια βιβλία που υπήρχαν στη βιβλιοθήκη. Όλες οι ομάδες χρειάστηκε να περάσουν από το ίδιο σημείο τρεις φορές για να καταλάβουν ότι ο κλέφτης είχε φύγει. Τώρα το μόνο που τους έμενε να κάνουν ήταν να βρουν τρόπο να το πουν στον βιβλιοθηκάριο. Στην αρχή σκέφτηκαν να φύγουν τώρα που ο κύριος Λιμοντσέλο δεν έβλεπε. Κάποιοι φύγανε. Μετά σκέφτηκαν ότι τίποτα δεν είναι πιο καλό από το να λες την αλήθεια. Όλοι συμφώνησαν, όμως κανένας δεν ήθελε να τον στεναχωρήσει. Έτσι έβαλαν ένα μικρό κοριτσάκι να πάει να του το πει. Όσο η μικρή προσπαθούσε να πει στον κύριο Λιμοντσελο αυτό που
έγινε οι υπόλοιποι σκέφτηκαν να βρουν κάποια ομάδα από ντετέκτιβ και τη συγκεκριμένη στιγμή δεν τους ένοιαζε αν οι ντετέκτιβ ήταν μικροί ή μεγάλοι. Ακούστηκε μια κραυγή από μέσα, όλοι κατάλαβαν ότι το κοριτσάκι του το είχε πει. Εκείνη τη στιγμή τον άκουσαν να λέει: - Αυτό είναι ένα μυστήριο, ένα άλυτο μυστήριο, είναι γι αυτούς που τους αρέσουν τα δύσκολα!!! Ας πάμε τώρα στην άλλη άκρη του νησιού σε μια ακρογιαλιά οπού εκεί υπήρχε ένα πολύ πολύ μικρό σπιτάκι που απ έξω είχε μια πολύ πολύ μικρή ταμπέλα που έγραφε : ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ. Είχε μέσα ένα πολύ μικρό γραφείο πίσω από το οποίο καθόταν ένα δωδεκάχρονο κορίτσι και κρατούσε στην αγκαλιά του ένα σκύλο. Ο σκύλος ήταν μικρόσωμος όμως ήταν και πολύ πολύ έξυπνος. Το όνομα του ήταν Επίκουρος!!! Το κοριτσάκι λεγόταν Μυρσίνη και είχε να αναλάβει την πρώτη του υπόθεση από όταν ήταν 8 ετών!!! Τώρα όμως ας πάμε πάλι στην πόλη των βιβλίων. Εκεί που ο κόσμος δεν ξέρει τι να κάνει. Μια κυρία περίπου 80 ετών, λέει στους υπόλοιπους : - Θυμάμαι πριν από τέσσερα χρόνια ένα κοριτσάκι, η Μυρσίνη με είχε βοηθήσει να βρω τα 1.000 που μου είχαν κλέψει! Είχε δημιουργήσει ένα γραφείο για ντετέκτιβ. Έχω ακόμα το τηλέφωνο της. Μπορώ να την πάρω τηλέφωνο, όμως θα κάνω λίγη ώρα έχει πολύ μεγάλο αριθμό : 6978054653221234356776887 - ΟΚ. Το πήρα! - Ναι ; - Ναι, γεια σου. Είσαι η Μυρσίνη ; - Ναι! Γιατί ρωτάτε ; -Είμαστε από την πόλη των βιβλίων και χρειαζόμαστε έναν ντέτεκτιβ.
- Έρχομαι αμέσως! Την ίδια στιγμή άκουσαν κάποιον να χτυπάει την πόρτα. Ένας κύριος πήγε να ανοίξει. Μπήκε μέσα η Μυρσίνη μαζί με τον Επίκουρο. Η Μυρσίνη ρώτησε τον κύριο που της άνοιξε τι έγινε. Αφού πέρασε μισή ώρα οι ντετέκτιβ είχαν μάθει απ έξω κι ανακατωτά την υπόθεση. Πήγαν μέσα στο δωμάτιο στο οποίο έγινε η κλοπή. 1.Πάνω απ όλα έπρεπε να βρουν από πού είχε βγει ο κλέφτης. 2. Απ ότι φαίνεται ο κλέφτης θα έπρεπε να ήξερε πολύ καλά την βιβλιοθήκη αφού δεν υπήρχαν ούτε παράθυρα ούτε άλλη πόρτα εκτός από αυτή που είχαν βάλει να τη φυλάει κάποιος, άρα θα έπρεπε να είχε έρθει πολλές φορές στη βιβλιοθήκη ώστε να την γνωρίζει τόσο καλά! 3. Απ ότι φαίνεται ο δράστης ξέχασε τα εργαλεία του εδώ. Τα εργαλεία του ήταν τα εξής : τα πατίνια, το κινητό του τηλέφωνο, ένα σχοινί και ο φακός του. 4. Απ ό,τι έδειχναν όλα τα εργαλεία του, φαινόταν ότι ήταν πολύ έξυπνος για να βρει τρόπο να βγει από αυτό το κτίριο. 5. Φορούσε γάντια και αυτό φαινόταν επειδή δεν υπήρχαν πουθενά δαχτυλικά αποτυπώματα! 6. Ο κλέφτης θα πρέπει να ήταν πολύ γρήγορος έτσι ώστε όταν ακούστηκε ο γδούπος να προλάβει να βγει. Μόνο αυτά τα στοιχεία βρήκε η Μυρσίνη, όμως όσο αυτή έψαχνε, έψαχνε και ο Επίκουρος ο οποίος είχε βρει ένα πολύ ακριβό μπουφάν το οποίο μύριζε μια πολύ ακριβή κολόνια που μόνο κάποιος πολύ πλούσιος θα μπορούσαν να τη φοράει. Έτσι έβγαλε το συμπέρασμα ότι θα έβρισκε τον κλέφτη στην πιο ακριβή συνοικία της πόλης των βιβλίων. Κι έτσι ξεκίνησε από την πιο ακριβή, μεγάλη, φανταχτερή και λαμπερή έπαυλη σε όλη την πόλη των βιβλίων. Όταν έφτασε η Μυρσίνη εκεί και
χτύπησε το κουδούνι, της άνοιξε ένας πολύ καλός και ευγενικός μπάτλερ ο οποίος κατάλαβε αμέσως ότι είχε έρθει για καλό σκοπό και κατάλαβε ακόμα ότι το σκυλάκι που ήταν μαζί της, ήταν πολύ έξυπνο. Αμέσως την οδήγησε στην κόρη της δούκισσας που έμενε εκεί. Το δωμάτιό της ήταν επιβλητικό και πολύ πολύ όμορφο! Το κορίτσι μιλούσε σε ένα από τα πολλά της κινητά. Τα κινητά της μοιάζανε με αυτό που βρήκε στην βιβλιοθήκη! Και αυτή η μυρωδιά τι της θύμιζε, τι της θύμιζε; Το βρήκα!!!φώναξε. Της θύμιζε το άρωμα πάνω στο μπουφάν που είχε βρει ο Επίκουρος! Πολλά κοινά είχε αυτό το κορίτσι με το μυστήριο και τα εργαλεία! Επίσης την είδε που φορούσε πατίνια ολόιδια μ εκείνα στην βιβλιοθήκη! Ακριβώς τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια. Ήταν σίγουρο πως εκείνη είχε κλέψει τα βιβλία άλλα πουθενά δεν τα είχε δει! Και χρειαζόταν κι άλλα αποδεικτικά στοιχεία! Με το κινητό της έβγαλε φωτογραφία τα περίπου 10 ολόιδια κινητά με αυτό που είχε βρει καθώς και μια φωτογραφία το κορίτσι με τα πατίνια. Μετά από μισή ώρα που το κορίτσι σταμάτησε να στέλνει SMS, η Μυρσίνη την ρώτησε αν μπορούσε να την ξεναγήσει στα δωμάτια αυτού του σπιτιού. Το κορίτσι δεν της είπε τίποτα, την κοίταξε στα μάτια και σηκώθηκε για να βγει από το δωμάτιο καθώς της έκανε νόημα να την ακολουθήσει. Σε όποιο δωμάτιο κι αν την πήγαινε έβλεπε βιβλία, βιβλία, βιβλία, βιβλιοθήκες, βιβλιοθήκες, βιβλιοθήκες και γενικά οτιδήποτε έχει σχέση με βιβλία.στο τελευταίο δωμάτιο το κορίτσι σταμάτησε και μπήκε μέσα καθώς την ακολουθούσε η Μυρσίνη με τον Επίκουρο. Το κορίτσι σταμάτησε μπροστά από μια βιβλιοθήκη και έβγαλε μερικά βιβλία. Ύστερα ρώτησε τη Μυρσίνη: - Κρατάς μυστικό ; Η Μυρσίνη είπε :
- Ναι, όμως περίμενε λίγο, νομίζω πως χτυπάει το κινητό μου. Και έτσι κατάφερε να βάλει το κινητό της να ηχογραφεί ό,τι κι αν της έλεγε το κορίτσι. - ΟΚ! Της είπε η Μυρσίνη. - Λοιπόν, ξέρεις ότι κλάπηκαν κάποια σπάνια βιβλία από τη βιβλιοθήκη, σωστά ; - Ναι! - Αυτά που βλέπεις είναι! Όλοι τώρα αναρωτιούνται πώς κατάφερα να βγω και ειδικά εκείνο το χαζό κορίτσι που λέει πως είναι ντετέκτιβ. Ήταν απλό βγήκα από την πόρτα. Θ αναρωτιέσαι πώς βγήκα. Εγώ ήμουν αυτή που φυλούσε την πόρτα κι όταν κάποιος πρότεινε να βγούμε τότε που ο κύριος Λιμοντσέλο δεν έβλεπε, εγώ ήμουν η μια που βγήκε και τον φακό μαζί με το σχοινί τα άφησα εκεί για να μπερδέψω την ντετέκτιβ! - Πού είχες τα βιβλία ; - Μέσα στην τσάντα μου! -Μα, γιατί τα έκλεψες ; - Άκουσα ότι οι δουλειές του μπαμπά μου δεν πήγαιναν καλά και θέλησα να τον βοηθήσω. Έτσι σκέφτηκα πως αν έκλεβα σπάνια βιβλία, και μετά τα πουλούσα θα έβγαζα αρκετά χρήματα για να τον βοηθήσω και θα του έλεγα ότι μου τα έστειλε η θεία ή η γιαγιά μου. Και άμα περίσσευαν χρήματα θα έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα: θα αγοράσω ένα γιγάντιο αερόστατο με κρυφές τουρμπίνες και έτσι θα σπάσω το ρεκόρ εκείνου που έκανε τον γύρω του κόσμου σε 80 ημέρες και θα νικήσω, όπως πάντα. - Α! Ξέχασα να σου πω ότι όταν χτύπησε πριν το τηλέφωνο ήταν η μαμά μου και μου είπε ότι έπρεπε να φύγω και ότι με περιμένει στην βιβλιοθήκη. - Θα σε πάει ο μπάτλερ μου! - Ευχαριστώ!
Έτσι η Μυρσίνη είχε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία και μόλις γυρνούσε στην βιβλιοθήκη θα έλεγε σε κάποιον να πάρει τηλέφωνο την αστυνομία και θα τα είχε καταφέρει επιτέλους! Ήταν πολλή χαρούμενη που επιτέλους θα τα κατάφερνε και όλοι θα καταλάβαιναν το πόσο σπουδαία είναι αυτή και ο Επίκουρος. Επιτέλους έφτασε. Ανυπομονούσε να τους τα πει όλα! Μπήκε μέσα στην βιβλιοθήκη και ζήτησε από κάποιον να πάει να φωνάξει την αστυνομία. Μέχρι να έρθει θα είχε προλάβει να τους τα πει όλα. Μόλις τέλειωνε την ιστορία της ήρθε η αστυνομία κι έτσι η Μυρσίνη αναγκάστηκε να τα ξαναπεί. Τους έδειξε τις φωτογραφίες, τους έβαλε ν ακούσουν αυτό που ηχογράφησε και τέλος τους είπε σε ποια οδό έμενε το κορίτσι έτσι ώστε να πάνε και να πιάσουν αυτή και τους γονείς της! Αυτό έγινε.το κορίτσι κατάλαβε ότι η ντετέκτιβ ήταν αυτή που είχε πάει σπίτι της και πριν τη βάλουν στο αυτοκίνητο της έβγαλε και τη γλώσσα. Φαινόταν λυπημένη γιατί αυτή δεν έφταιγε σε τίποτα. Η Μυρσίνη την λυπήθηκε, γιατί κι αυτή είναι ένα μικρό παιδί και δεν θα ήθελε να περάσει την υπόλοιπη ζωή της στην φυλακή. Τους πιάσανε και τους βάλανε φυλακή, πήρανε πίσω τα βιβλία και έτσι ο κύριος Λιμοντσέλο σταμάτησε να κλαίει και η Μυρσίνη μαζί με τον Επίκουρο έγιναν οι καινούργιοι ντετέκτιβ της πόλης και από τότε έχουν δημιουργήσει την ημέρα των ντετέκτιβ!!!η Μυρσίνη ήταν πολλή ενθουσιασμένη μα και πολλή χαρούμενη όπως και ο Επίκουρος! Και έζησαν αυτοί καλά, εμείς καλύτερα και ο κύριος Λιμοντσέλο καλύτερα απ όλους!!! Ελισσώ Λιάμπα