THUNDER BAY BULLETIN HOLY TRINITY GREEK ORTHODOX CHURCH ΕΛΛΙΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ 651 Beverly Street, Thunder Bay, ON, P7B 6N2 Telephone/Fax: (807) 344-9522 www.gothunderbay.org holytrinity@tbaytel.net May 2014 Volume 10 Issue 5 MAY 21: SAINTS CONSTANTINE & HELEN 21 ΜΑΪΟΥ: ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ 1
THUNDER BAY BULLETIN Published monthly. Editor(s): Rev. Fr. Nikolaos Tambakis PARISH PRIEST: Rev. Fr. Nikolaos Tambakis; 106 Essex Court, Thunder Bay, Ontario, P7A 7N6 # (807) 472-1341 cellular; # (807) 344-9522 office Church email: holytrinity@tbaytel.net; Fr. Nikolaos email: ntambakis@hotmail.com Website: www.gothunderbay.org Office hours: by appointment HELLENIC COMMUNITY PRESIDENT: CONSTANTINE TSEKOURAS #(807) 577-6192 HOME; (807) VICE PRESIDENT: NICK KOUKOS #(807) 767-8545 HOME SECRETARY: TBA TREASURER: JIM PAZIANOS # (807) 344-9522 OFFICE BOARD MEMBERS: LOUIS PORT, PETER PANTOULIAS, GEORGE COMMINOS, TIMOLEON KAROUTAS, TED FRISKY, ACHILLES STATHOPOULOS. RELIGIOUS AND LEGAL AUTHORITIES HIS EMINENCE METROPOLITAN SOTIRIOS - GREEK ORTHODOX METROPOLIS IF TORONTO (CANADA), 1 PATRIARCH BARTHOLOMEW WAY (86 OVERLEA BOULEVARD),TORONTO, ONTARIO M4H 1C6; TELEPHONE: (416) 429-5757; FAX: (416) 429-4588; EMAIL: METROPOLIS@GOMETROPOLIS.ORG; WEBSITE: WWW.GOMETROPOLIS.ORG. EMBASSY OF GREECE - 80 MACLAREN STREET; OTTAWA, ONTARIO K2P 0K6; TELEPHONE: (613) 238-6271;FAX: (613) 238-5676; WEBSITE: WWW.GREEKEMBASSY.CA. CONSULATE GENERAL OF GREECE - 365 BLOOR STREET E, SUITE 1800, TORONTO, ONTARIO M4W 3L4 ; TELEPHONE (416) 515-0133 ; FAX: (416) 515-0209; WEBSITE: WWW.GRCONSULATE.COM. GREEK TOURIST OFFICE (TORONTO) - 1300 BAY STREET, TORONTO, ONTARIO M5R 3K8; TELEPHONE: (416) 968-2220; FAX: (416) 968-6533; EMAIL: GRNTO.TOR@SYMPATICO.CA. 2014 2015 PARISH COUNCIL (L TO R): GEORGE COMMINOS, ACHILLES STATHOPOULOS, TIMOLEON KAROUTAS, TED FRISKY, CONSTANTINE TSEKOURAS, PETER PANTOULIAS, JIM PAZIANOS, NICK KOUKOS, LOUIS PORT WITH FR. NIKOLAOS TAMBAKIS. 2
CHRIST IS RISEN! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΙ! Words cannot express how thankful we are for everybody who made this Lent, Holy Week and Pascha such a success! The Altar Attendants, the Ladies who decorated the Epitaph, the chanters, everyone who brought red eggs an Easter lilies to church; those who carries the Epitaph and banners, and everybody in the background who helped out you know who you are and we thank you from our hearts. And especially those who took pictures many of them are here on the website. 3
MAY 21: STS. CONSTANTINE & HELEN This great and renowned sovereign of the Christians was the son of Constantius Chlorus (the ruler of the westernmost parts of the Roman empire), and of the blessed Helen. He was born in 272, in (according to some authorities) Naissus of Dardania, a city on the Hellespont. In 306, when his father died, he was proclaimed successor to his throne. In 312, on learning that Maxentius and Maximinus had joined forces against him, he marched into Italy, where, while at the head of his troops, he saw in the sky after midday, beneath the sun, a radiant pillar in the form of a cross with the words: "By this shalt thou conquer." The following night, our Lord Jesus Christ appeared to him in a dream and declared to him the power of the Cross and its significance. When he arose in the morning, he immediately ordered that a labarum be made (which is a banner or standard of victory over the enemy) in the form of a cross, and he inscribed on it the Name of Jesus Christ. On the 28th Of October, he attacked and mightily conquered Maxentius, who drowned in the Tiber River while fleeing. The following day, Constantine entered Rome in triumph and was proclaimed Emperor of the West by the Senate, while Licinius, his brother-in-law, ruled in the East. But out of malice, Licinius later persecuted the Christians. Constantine fought him once and again, and utterly destroyed him in 324, and in this manner he became monarch over the West and the East. Under him and because of him all the persecutions against the Church ceased. Christianity triumphed and idolatry was overthrown. In 325 he gathered the First Ecumenical Council in Nicaea, which he himself personally addressed. In 324, in the ancient city of Byzantium, he laid the foundations of the new capital of his realm, and solemnly inaugurated it on May 11, 330, naming it after himself, Constantinople. Since the throne of the imperial rule was transferred thither from Rome, it was named New Rome, the inhabitants of its domain were called Romans, and it was considered the continuation of the Roman Empire. Falling ill near Nicomedia, he requested to receive divine Baptism, according to Eusebius (The Life of Constantine. Book IV, 61-62), and also according to Socrates and Sozomen; and when he had been deemed worthy of the Holy Mysteries, he reposed in 337, on May 21 or 22, the day of Pentecost, having lived sixty-five years, of which he ruled for thirty-one years. His remains were transferred to Constantinople and were deposed in the Church of the Holy Apostles, which had been built by him (see Homily XXVI on Second Corinthians by Saint John Chrysostom). As for his holy mother Helen, after her son had made the Faith of Christ triumphant throughout the Roman Empire, she undertook a journey to Jerusalem and found the Holy Cross on which our Lord was crucified (see Sept. 13 and 14). After this, Saint Helen, in her zeal to glorify Christ, erected churches in Jerusalem at the sites of the Crucifixion and Resurrection, in Bethlehem at the cave where our Saviour was born, another on the Mount of Olives whence He ascended into Heaven, and many others throughout the Holy Land, Cyprus, and elsewhere. She was proclaimed Augusta, her image was stamped upon golden coins, and two cities were named Helenopolis after her in Bithynia and in Palestine. Having been thus glorified for her piety, she departed to the Lord being about eighty years of age, according to some in the year 330, according to others, in 336. http://www.goarch.org/en/chapel/saints.asp?contentid=62&lang=en 4
21 ΜΑΪΟΥ: ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Και όμως κάποτε η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξη την Έκθεσι της Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου για να ιδή το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 στον ναό του αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολι, μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορος Λέοντος ΣΤ του Σοφού (11 Μαΐου 903). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτωρ το πρωϊ της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτιο για να μεταβή στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλεύς και πατριάρχης εισήρχοντο επισήμως στον ναό. Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο παρεκάθητο και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλεύς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εις πολλούς και αγαθούς χρόνους ο Θεός αγάγει την βασιλείαν υμών» και με πολλούς ενδιαμέσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτιο. Αλλά και στα σημερινά μας λειτουργικά βιβλία, στο Πεντηκοστάριο, βλέπει κανείς τα ίχνη της παλαιάς της λαμπρότητος. Παρουσιάζεται σαν μία μεγάλη δεσποτική εορτή, με τα εκλεκτά της τροπάρια και τους διπλούς της κανόνες, έργα των μεγάλων υμνογράφων, του Θεοφάνους και του Ανδρέου Κρήτης, με τα αναγνώσματά της και την επίδρασί της στις προ και μετά από αυτήν Κυριακές και με την παράτασι του εορτασμού της επί οκτώ ημέρες κατά τον τύπο των μεγάλων εορτών του εκκλησιαστικού έτους. Ποιό όμως είναι το θέμα της ιδιορρύθμου αυτής εορτής; Όχι πάντως κανένα γεγονός της ευαγγελικής ιστορίας. Το θέμα της είναι καθαρά εορτολογικό και θεωρητικό. Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτασίμων ημερών. Είναι δηλαδή ένας σταθμός, μία τομή. Ωραία το τοποθετεί το πρώτο τροπάριο του εσπερινού της εορτής: «Πάρεστιν η μεσότης ημερών, των εκ σωτηρίου αρχομένων εγέρσεως Πεντηκοστή δε τη θεία σφραγιζομένων, και λάμπει τας λαμπρότητας αμφοτέρωθεν έχουσα και ενούσα τας δύο και παρείναι την δόξαν προφαίνουσα της δεσποτικής αναλήψεως σεμνύνεται». Χωρίς δηλαδή να έχη δικό της θέμα η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ ενός και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος αφ ετέρου, και «προφαίνει» την δόξαν της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορτασθή μετά από 15 ημέρες. Ακριβώς δε αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, το «Μεσσίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το μέσον. Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάριο της ημέρας η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθή ο Χριστός σαν Μεσσίας μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης και διαλλάκτης ημών και του αιωνίου αυτού Πατρός». «Δια ταύτην την αιτίαν την παρούσαν εορτήν εορτάζοντες και Μεσοπεντηκοστήν ονομάζοντες τον Μεσσίαν τε ανυμνούμεν Χριστόν», σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάριο. Σ αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που εξελέγη για την ημέρα αυτή (Ιω. 7, 14-30). Μεσούσης της εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρά αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων. Είναι Μεσσίας ο Ιησούς η δεν είναι; Είναι η διδασκαλία του Ιησού εκ Θεού η δεν είναι; Νέο λοιπόν θέμα προστίθεται: ο Χριστός είναι διδάσκαλος. Αυτός που ενώ δεν έμαθε γράμματα κατέχει το πλήρωμα της σοφίας, γιατί είναι η Σοφία του Θεού η κατασκευάσασα τον κόσμον. Ακριβώς από αυτόν τον διάλογο εμπνέεται μεγάλο μέρος της υμνογραφίας της εορτής. Εκείνος που διδάσκει στον ναό, στο μέσον των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού. Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του είναι η του Θεού Σοφία. http://athos.edo.gr/modules.php?name=news&file=print&sid=383 5
ΚΑΥΣΗ ΝΕΚΡΩΝ Mόλις ὁ ἄνθρωπος πεθάνει, τὸ σῶμα του γίνεται λείψανο. Τότε αὐξάνει καὶ ὁ σεβασμὸς μᾶς σ αὐτό. Τὸ λείψανο ἀποτελεῖ τὴν ἀνάμνηση μίας ἱερουργίας ποὺ μέσα του ἐπιτελεῖτο - τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς- καὶ τὴν ὑπόμνηση μίας ἄλλης ποὺ τώρα "ἀγνώστως" συνεχίζεται ἔξω ἀπὸ αὐτὸ- τῆς δόξης τῆς ψυχῆς. Τὸ σῶμα δὲν περιμένει τὴν καταστροφή του, ἀλλὰ τὴν "ἑτέρα μορφὴ τοῦ"(μάρκ. ἰστ 12), τὴν ἀναμόρφωσή του "εἰς τὸ ἀρχαῖον κάλλος". Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία ποὺ ἡ Ἐκκλησία προσεγγίζει τὸ σῶμα μὲ ἰδιαίτερο σεβασμὸ καὶ αἰσθήματα ἱερά. Δὲν καῖμε τοὺς ναούς, πολλῶ δὲ μᾶλλον τοὺς ἔμψυχους ναούς. Αὐτὸ βέβαια δὲν σημαίνει ὅτι τὸ σῶμα εἶναι κάτι ποὺ δὲν ἐγγίζεται καὶ στὸ ὁποῖο ἀρνούμεθα κάθε παρέμβαση. Τὸ σῶμα εἶναι τὸ ὑποκείμενο στὴ φθορὰ. Κάθε βίαιη κίνηση ποὺ συνηγορεῖ στὴ συρρίκνωσή του, προσβάλλει καὶ τὴν ψυχή. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, στὸ σῶμα παρεμβαίνουμε μόνο θεραπευτικά, ἀναστέλλοντας τὴν ἐξέλιξη τῆς φθορᾶς, ὅταν καὶ ὅσο μποροῦμε. Ἡ διαδικασία της πρέπει νὰ εἶναι ἐντελῶς φυσικὴ καὶ ποτὲ ἐξαναγκασμένη. Τὴν ἀναλαμβάνει μόνον ὁ Θεὸς μέσα ἀπὸ τὶς συνθῆκες ποὺ ὁ ἴδιος προνοεῖ ἢ ἡ φύση μέσα ἀπὸ τὴν εὐθύνη ποὺ τῆς ἔχει ἀνατεθεῖ. Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἄλλος λόγος ποὺ ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἀρνεῖται τὴν καύση τῶν νεκρῶν. Ἀφήνει στὴ φύση νὰ ἀναλάβει τὴν εὐθύνη τῆς φθορᾶς τοῦ σώματος. Δὲν τὸ καίει, ἀλλὰ τὸ ἀφήνει νὰ σβήσει. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ φύση ἐπιτρέπει νὰ μείνει κάποιο ὑπόλειμμα, αὐτὸ ἔχει τὸ λόγο του. Ὅταν καὶ ἡ φύση ἀρνεῖται τὴν ὁλοσχερῆ διάλυσή του ἀνθρωπίνου σώματος, τότε ἡ νομοθετημένη καύση του δὲν εἶναι πράξη ἐπιλήψιμης βίας; Οἱ νεκροὶ δὲν εἶναι "πεθαμένοι" ἀλλὰ κεκοιμημένοι. Τοποθετοῦνται μὲ σεβασμὸ στὸν τάφο, στραμμένοι πρὸς ἀνατολᾶς μὲ τὴν προσδοκία τῆς ἀναστάσεώς τους. Ἡ Ἐκκλησία συνειδητὰ ἀρνεῖται τὸν ὄρο "νεκροταφεῖα" καὶ ἐπιμένει στὸν ὄρο "κοιμητήρια". Καὶ τὸ κάνει αὐτὸ ὄχι γιὰ λόγους ψυχολογικούς, ἀλλὰ γιὰ λόγους καθαρὰ πνευματικούς: νεκρὸς δὲν σημαίνει τελειωμένος (ποὺ ἔχει τελειώσει) ἀλλὰ τετελειωμένος (ποὺ ἔχει τελειωθεῖ). Τὰ ὀστᾶ τῶν νεκρῶν ἀποτελοῦν ἀνάμνηση τῆς παρελθούσης ζωῆς τους, ἐνθύμηση τῆς παρούσης καταστάσεώς τους, ἀλλὰ καὶ ὑπόμνηση τῆς μελλούσης προοπτικῆς μας. Αὐτὰ μὲ κανένα νόμο δὲν καίγονται. Ἡ Ἐκκλησία δὲν τιμᾶ τὸ σῶμα καὶ χωριστὰ τὴν ψυχή, ἀλλὰ τὸν σύνδεσμο τῶν δύο, τὸν ἄνθρωπο ὡς ὅλον. Στὸν κίνδυνο νὰ ξεχαστεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἐπειδὴ δὲν φαίνεται ἡ ψυχή του, διατηροῦμε τὸ σῶμα, ποὺ δὲν μᾶς τὴν θυμίζει μόνο ὅταν λειτουργεῖ ἀλλὰ καὶ ὅταν ἁπλὰ ὑπάρχει. Ἡ ὁριστικὴ καταστροφὴ τοῦ σώματος, ἡ καύση του, δὲν εἶναι καύση νεκροῦ ἀνθρώπου -κάτι ποὺ καίγεται - ἀλλὰ προσπάθεια καύσης τῆς ζωντανῆς ψυχῆς του, κάτι ποὺ δὲν καταστρέφεται. Ἡ ψυχὴ ζεῖ. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι τὰ λείψανα ἔχουν ζωὴ ὄχι βιολογικὴ βέβαια ἀλλὰ κάποιας μορφῆς πνευματική. Εἶναι πολύτιμη ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, διαρκῶς ἐπαληθευόμενη, ὅτι πλεῖστα ὅσα ἐξ αὐτῶν ἐμφανίζουν ἰδιάζουσα χάρι. Εἶναι γνωστὸ ὅτι συχνὰ τὰ λείψανα τῶν ἁγιορειτῶν μοναχῶν ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἐξαγιασμένων ἀνθρώπων, διατηροῦν μία ἐντυπωσιακὴ εὐκαμψία γιὰ ὧρες μετὰ θάνατον. Δὲν κοκαλώνουν! Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀποδεδειγμένη εὐωδία, τὸ κέρινο χρῶμα τους, ἡ θαυματουργικὴ χάρι τους ἢ ἡ φυσικὴ ἀφθαρσία ὁλόσωμων ἁγίων, στοιχεῖα ἀσυνήθη καὶ φυσικῶς ἀνεξήγητα, εἶναι 6
ἀναμενόμενα φαινόμενα τῆς πνευματικῆς πραγματικότητος. Αὐτὰ τὰ λείψανα, γιὰ τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ συνείδηση, ἀποτελοῦν περιουσία πολυτιμότερη καὶ ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῆς θησαυροὺς ἀναγκαιότερους καὶ ἀπὸ τὰ σκεύη της. Στὰ λείψανα τῶν μαρτύρων της ἑδράζονται οἱ ἅγιες τράπεζές της. Ἂν αὐτὰ κάψει θὰ ἔχει ἤδη θυσιάσει τὰ ἱερὰ θυσιαστήριά της θὰ ἔχει καταστρέψει τὰ ζωτικὰ σπλάχνα της. Ἂν μᾶς ρωτοῦσαν πὼς θὰ προτιμούσαμε νὰ φύγει ἀπ αὐτὸν τὸν κόσμο κάποιος δικός μας: ἀπὸ ἐγκεφαλικὴ ἀποπληξία, ἀπὸ καρδιακὴ ἀνακοπή, μὲ παραμορφωτικὰ ἐγκαύματα, ἢ νὰ ἀποτεφρωθεῖ ἀπὸ ἀνάφλεξη καὶ πυρκαγιά, ἔχω τὴν ἐντύπωση πὼς ὁ τραγικότερος τρόπος θὰ ὁμολογούσαμε πὼς εἶναι ὁ τελευταῖος. Εἶναι φυσικὸ στὸν ἄνθρωπο, ὅταν ἀποχαιρετᾶ τὸν ἄνθρωπό του, νὰ θέλει νὰ ἀντικρύσει γιὰ τελευταία φορὰ τὴν οἰκεία σ αὐτὸν ὄψη καὶ ὄχι τὸ ἀποτρόπαιο κατάντημά του σὲ ἀπάνθρωπη, ἀνοίκεια καὶ ἀπρόσωπη στάχτη. Ἡ λεπτὴ ἀγάπη τῶν στιγμῶν ἐκείνων ἐκφράζεται ὡς ἀνάγκη νὰ ἀγκαλιάσει κανείς, νὰ φιλήσει, νὰ χορτάσει τὸ βλέμμα του, νὰ ἐκδηλωθεῖ τρυφερὰ πάνω στὸ ἄψυχο σῶμα. Ἂν μᾶς πληγώνει ἡ βία τῆς φύσεως, πῶς ἐμεῖς ἐπιλέγουμε τὴ βία τοῦ αὐτεξουσίου μας; Ἔτσι ποὺ βαδίζει ἡ κοινωνία μας δὲν θὰ ἔχει μόνον ἔλλειψη χώρου, ἀλλὰ καὶ ἀνθρώπους δὲν θὰ βρίσκει γιὰ νὰ θάψουν, ἴσως καὶ νὰ κάψουν, τοὺς νεκρούς της. Στὸ ἀπέραντο γηροκομεῖο τοῦ "πολιτισμένου" κόσμου μας, ὅπου οἱ νέοι τείνουν νὰ γίνουν πολὺ λιγότεροι ἀπὸ τοὺς ἡλικιωμένους καὶ οἱ γεννήσεις πολὺ πιὸ σπάνιες ἀπὸ τοὺς θανάτους, θὰ ὑπάρχουν νεκροὶ καὶ ὄχι νεκροθάφτες. Ἀντὶ νὰ ἐνδιαφέρεται ἡ κοινωνία μας γιὰ τὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς, π.χ. τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα, ὑπεραπασχολεῖται μὲ τὸ τέλος, τὴν καύση. Ἡ ἴδια νοοτροπία ποὺ ἀποφεύγει, τὴ γέννηση, δηλαδὴ τὴ ζωή, αὐτὴ ποὺ ἀπορρίπτει καὶ τοὺς γέρους, αὐτὴ ποὺ προτείνει τὴν εὐθανασία, αὐτὴ ποὺ ἡ ἴδια δὲν ἀντέχει καὶ τοὺς νεκροὺς ἀρνεῖται τὴ δημιουργία καὶ ἐπιλέγει τὴν καύση. Αὐτὴ ὑπογράφει τὸ ὁριστικὸ τέλος τοῦ τέλους τὸ τέλος τοῦ σκοποῦ τὸ τέλος τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ κοινωνία μὲ τὴν καύση τῶν νεκρῶν προσυπογράφει τὸ δικό της τέλος. τὸν μηδενισμό της. Μία κοινωνία ποὺ δὲν ἀντέχει τὸν ἄνθρωπο οὔτε στὴν ἀσθένειά του, οὔτε στὴν ἀδυναμία του, οὔτε στὸν θάνατό του, μία κοινωνία ποὺ καίει τοὺς νεκρούς της, μία κοινωνία ποὺ καταστρέφει καὶ τὴν ἀνάμνηση τῆς ζωῆς καὶ τὴν ἐνθύμηση τῶν μελῶν τῆς -αὐτὸ εἶναι τὰ λείψανα- μία κοινωνία ποὺ κάνει τὴν ἀρχὴ τοῦ ἀνθρώπου τεχνητὴ καὶ μηχανικὴ καὶ τὸ τέλος τοῦ ὁριστικὸ καὶ ἀμετάκλητο, μία κοινωνία ποὺ ἀρνεῖται τὴν πνοὴ τοῦ αἰώνιου καὶ ἐγκλωβίζεται στὴν ἀσφυξία τοῦ ἐφήμερου, τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει αὐτὴ ἡ κοινωνία μὲ τὴ ζωή; Κατόπιν τούτων, ἡ Ἐκκλησία ἀδυνατεῖ καὶ ἀρνεῖται νὰ δεχθεῖ μία ἁπλὰ χρηστικὴ καὶ καθόλου πειστικὴ λύση ἐλάσσονος πρακτικῆς βαρύτητος καὶ νὰ θυσιάσει τὸ βίωμα τοῦ σεβασμοῦ της στὴ θεϊκότητα τοῦ προσώπου τοῦ κάθε ἀνθρώπου, πολλῶ μᾶλλον τοῦ ἀνθρώπου ποὺ αὐτὴ βάφτισε στὴ κολυμβήθρα τῆς τιμώντας ταυτόχρονα καὶ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα του. Εἶναι ἀδύνατον ὅποιος πιστεύει στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀποδέχεται τὴν πρόταση ζωῆς της, ὅποιος ζεῖ τὴν πραγματικότητα τῆς ψυχῆς, ὅποιος σέβεται τὸν ἄνθρωπο νὰ μὴν τιμᾶ καὶ τὸ σῶμα. Τὸ σῶμα χρήζει μεγαλύτερης τιμῆς καὶ σεβασμοῦ ἀπὸ τὴν κοινωνία μετὰ θάνατον ἀπ' ὅση περιποίηση καὶ προστασία δέχθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του. Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ 7
SCHEDULE OF DIVINE SERVICES - MAY 2014 SUNDAY 4 +SUNDAY OF THE MYRRHBEARERS. ST. PELAGIA THE MARTYR. ORTHROS 9:15AM, DIVINE LITURGY 10:30AM. SUNDAY 11 +SUNDAY OF THE PARALYTIC. STS. CYRIL & METHODIUS. ORTHROS 9:15AM, DIVINE LITURGY 10:30AM. WEDNESDAY 14 +MID-PENTECOST. ORTHROS 9:15AM, DIVINE LITURGY 10:15AM. SUNDAY 18 +SUNDAY OF THE SAMARITAN. STS. PETER, DIONYSIOS & HERAKLIOS THE MARTYRS. ORTHROS 9:15AM, DIVINE LITURGY 10:30AM. WEDNESDAY 21 +SAINTS CONSTANTINE AND HELEN, EQUAL TO THE APOSTLES. ORTHROS 9:15AM, DIVINE LITURGY 10:15AM. SUNDAY 25 +SUNDAY OF THE BLIND MAN. 3 RD DISCOVERY OF THE HEAD OF THE FORERUNNER. ORTHROS 9:15AM, DIVINE LITURGY 10:30AM. THURSDAY 29 +ASCENSION DAY. ST. THEODOSIA THE MARTYR. ORTHROS 9:15AM, DIVINE LITURGY 10:15 AM. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ - ΜΑΪΟΥ 2014 ΚΥΡΙΑΚΗ 4 +ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ. ΑΓΙΑΣ ΠΕΛΑΓΙΑΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ. - ΟΡΘΡΟΣ 9:15ΠΜ, ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 10:30ΠΜ. ΚΥΡΙΑΚΗ 11 +ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΑΙ ΜΕΘΩΔΙΟΥ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΩΝ. ΟΡΘΡΟΣ 9:15ΠΜ, ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 10:30ΠΜ. ΤΕΤΑΡΤΗ 14 +ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ. ΟΡΘΡΟΣ 9:15ΠΜ, ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 10:15ΠΜ. ΚΥΡΙΑΚΗ 18 +ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ. ΑΓ. ΠΕΤΡΟΥ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ. ΟΡΘΡΟΣ 9:15ΠΜ, ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 10:30ΠΜ. ΣΑΒΒΑΤΟ 21 +ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ. ΟΡΘΡΟΣ 9:15ΠΜ, ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 10:15ΠΜ. ΚΥΡΙΑΚΗ 25 +ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ. Γ ΕΥΡΕΣΙΣ ΚΕΦ. ΤΙΜ. ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ. ΟΡΘΡΟΣ 9:15ΠΜ, ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 10:30ΠΜ. ΠΕΜΠΤΗ 29 +ΤΗΣ ΑΝΑΛΥΨΕΩΣ. ΑΓΙΑΣ ΘΕΟΔΟΣΙΑΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ. ΟΡΘΡΟΣ 9:15ΠΜ, ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 10:15ΠΜ. 8
OUR MEMBERS So far only 45 people have submitted their membership dues for 2014. We ask and encourage everyone to so as soon as possible. Each member is indispensable for the well-being and functioning of our parish. We thank all who have taken the time to submit their membership dues already as of April 30, 2014: 1. Mr. Nick Balina 2. Mrs. Athena Blieske 3. Mrs. Katerina Biniaris 4. Mr. George Comminos 5. Mr. Bill Comminos 6. Mrs. Tarja Comminos 7. Miss Jenny Comminos 8. Miss Katina Comminos 9. Mrs. Nitsa Comminos 10. Dr. Paul Dowhos 11. Mrs. Vicky Dowhos 12. Ms. Penny Kahramanos 13. Dr. Lori Florindo 14. Mr. Andy Karanasos 15. Mr. Gus Kelos 16. Mrs. Athanasia Kelos 17. Mr. Ray Leino 18. Mrs. Virginia Leino 19. Mr. Christopher Lent 20. Mrs. Joanne Lent 21. Mrs. Helen Machairas 22. Mrs. Dolores Maki 23. Mr. Tom Marinis 24. Mrs. Maria Mellas 25. Mrs. Tina Mellas 26. Miss Georgina Mellas 27. Mr. Tom Mellas 28. Mrs. Smaragde Mellas 29. Ms. Bess Melville 30. Mrs. Athina Morakis 31. Ms. Maria Morakis 32. Mrs. Angie Palo 33. Mrs. Virginia Pazianos 34. Mr. Tom Pazianos 35. Mrs. Leila Pazianos 36. Mr. Peter Saites 37. Mr. Kosmas Sitko 38. Mrs. Rose Sourtzis 39. Mr. Spuro Sourtzis 40. Mr. Marinos Spourdalakis 41. Mrs. Nora Spourdalakis 42. Mr. Jimmy Stathopoulos 43. Mrs. Tina Stathopoulos 44. Mr. Harry Tsekouras 45. Mrs. Lily Tsekouras INDEPENDENCE DAY, MARCH 25: CONGRATULATIONS TO THE KIDS FOR SHARING THEIR POETRY AND SINGING THE NATIONAL ANTHEMS. THANKS TO ATHENA AND CATHY FOR THEIR COORDINATION! 9
YOUR AD HERE SUPPORT OUR COMMUNITY Bess and Sheila want you to come join the fun at Bingo! TBA ALL BINGOS ARE AT THE C.L.E. LOCATION at 5:45 PM 10
YOUR AD HERE SUPPORT OUR COMMUNITY 11
12