Όλα πουτάνα για έναν ξεν-έρωτα

Αυτή είναι η ιστορία της κάλτσας του Γαρδέλη και της πρώην του: Για το πώς τέλειωσε η σχέση μας πνιγμένη στα κόμπλεξ και τις ζήλειες του. Για το πώς ξαναήρθαμε κοντά όταν μου είπε ότι έχει όγκο και πεθαίνει σε έναν χρόνο. Για το πώς ένα βράδυ, ενώ κοιμόμασταν ακόμα μαζί, μου ανακοίνωσε ότι κατεβαίνει στην Αθήνα γιατί θα συζήσει με την καινούργια του αγάπη. Σιγά την ίντριγκα, ένα συνηθισμένο ερωτικό τρίγωνο είναι και θα σκέφτεστε get a life μωρή κουκλίτσα μου Το ίδιο βράδυ όμως, μου είπε με απόλυτη φυσικότητα πως τελικά δεν πεθαίνει, κάτι που γνώριζε καιρό αλλά συνέχιζε σαδιστικά το συναισθηματικό παιχνίδι του. Γι αυτήν λοιπόν την υπέρτατη αθλιότητα, θα γίνουμε όλοι μια ωραία, δημόσια ξεφτίλα! Κι όποιον τελικά πάρει ο χάρος (διπλής) Όλα πουτάνα για έναν ξεν-έρωτα Γεια σου νυν κοπέλα της κάλτσας του Γαρδέλη. Είμαι η πρώην του. Από εδώ και στο εξής θα τον λέμε Α. για συντομία. Μου έκανε εντύπωση που ανεβάσατε μια προσωπική, γούτσου φωτογραφία σας μετά από ένα μόνο μήνα σχέσης μα τι λέω η χαζή αφού η ιστορία σας ξεκίνησε πολύ πριν κατέβει για σένα στην Αθήνα, δεν θα συζούσες με έναν άγνωστο, δεν θα έβαζες στο σπίτι σου κάποιον που ήξερες τόσο λίγο, έτσι δεν είναι; Το οποίο νοστιμίζει κι άλλο την πικάντικη ιστορία μου με γερές δόσεις αμφίδρομων ψεμάτων και κοροϊδέματος. Με τον Α. ήμασταν μαζί από πέρσι το Νοέμβρη μέχρι και τον Απρίλη. Και φυσικά, ως κλασικοί πρώην με ανεπίλυτα θέματα, τραβιόμασταν για καιρό μετά το χωρισμό μας. Πόσο καιρό; Μέχρι και λίγες μέρες πριν φύγει κάτω οριστικά για σένα, εκεί στις αρχές Οκτωβρίου. Πριν από περίπου δυο μήνες. Το οποίο σημαίνει ότι οι δυο μας συνυπήρχαμε στη ζωή και στο κρεβάτι του Α. για κάποιο χρονικό διάστημα, το πόσο ακριβώς το γνωρίζει καλά αυτός. Πλέον κι εσύ. Κερατωμένη η μεν, στην άγνοια η δε, κορόιδα σίγουρα και οι δύο. Γιατί κάνω αυτήν την κίνηση τώρα και όχι τότε, γιατί δεν τον έκραξα στις αρχές του Οκτώβρη; Γιατί ένα ερωτικό τρίγωνο δεν είναι αφορμή για να μπλέκεις σε δημόσιο ξεφτίλισμα. Όμως από την ώρα που ανέβασες τη φωτογραφία σας πριν από δυο εβδομάδες και επιβεβαίωσα το ποια είσαι, διάβασα τα τουιτ σας και συνέδεσα χρονικά τα γεγονότα, συνειδητοποίησα πως αυτού του ανθρώπου του αξίζει ένα καλό, δημόσιο ξεχέσιμο: όποιος αντέξει να διαβάσει όλο αυτό το κατεβατό πιθανώς να συμφωνήσει. Γιατί κάνω αυτήν την κίνηση έτσι δραματικά και ανοικτά σε γνωστούς κι αγνώστους; Γιατί τόσο καιρό κουράστηκα να είμαι η αχάριστη πρώην των αμενσιοτων τουίτ, που δεν τον αγάπησε ποτέ και γι αυτήν κλαιγόταν σε όλους, που γκρίνιαζε για την ερωτική του ατυχία και δήλωνε ΚΧΑ (κοντός, χοντρός και άσχημος) για να τον καλοπιάνουν τα κορίτσια του twitter. Ποια

ερωτική ατυχία ρε, δυο-δυο μας είχε! Αυτός επέλεξε να κάνει δημόσια την ψυχοθεραπεία του και να ποστάρει ανενόχλητος την δική του εκδοχή των γεγονότων. Ας πληρωθεί τώρα με το ίδιο νόμισμα. Η παρέα μου επιμένει να σε αφήσω να ανακαλύψεις μόνη σου την αλήθεια για το άτομό του γιατί φοβούνται την αντίδρασή του, στο παρελθόν έχουμε ζήσει ένα βίαιο ξέσπασμά του και ανησυχούν, καλύτερα από μακριά κι ακίνδυνα. Έχουν δίκιο γιατί με αυτήν την κίνηση τσακίζω την αξιοπρέπειά μου, συστήνομαι σε ένα άγνωστο πλήθος ως μνησίκακη και κολλημένη κουτσομπόλα και κυρίως εσύ, ως ενήλικη, έχεις την ευθύνη των επιλογών σου. Ο καθένας στην τελική παίρνει αυτό που του αξίζει. Μπορεί τα λεγόμενά μου να μην επηρεάσουν κανέναν, μπορεί υπό την απειλή μιας υστερικής, σκοτεινής πρώην οι δυο σας να έρθετε ακόμα πιο κοντά και να χαθείτε αγκαλιασμένοι στη λήθη. Στο κάτω κάτω, μια ηλεκτρονική κατίνα είμαι, γιατί να πάρει ο οποιοσδήποτε στα σοβαρά τα λεγόμενα μιας άγνωστης stalker αν εσύ εμπιστεύεσαι τυφλά τα λόγια και τις πράξεις του ανθρώπου σου; Για ποια λόγια και ποιες πράξεις όμως μιλάμε; Για αρκετό διάστημα ήμουν ο στόχος πληγωμένων μηνυμάτων και διαδικτυακού κραξίματος, για καιρό ο πρώην καλός μου τουίταρε και έγραφε στο blog του χωρίς να έχει συναίσθηση των επιπτώσεων, στο όνομα της δικής του ψυχοθεραπείας. Δυστυχώς όμως οι υπολογιστές έχουν μνήμη, ότι γράφεται μένει εκεί, μάρτυρας του τι ειπώθηκε και κυρίως, του πότε δηλώθηκε. Το skype κρατάει συνομιλίες ενός έτους Και τώρα ο Α. τρέχει και δεν φτάνει να διαγράψει τα πάντα. Αφορμή για το ακόλουθο εξευτελιστικό λογύδριο ήταν το ότι με άφηνε να πιστεύω ότι πεθαίνει για να με κρατάει κοντά του και αιτία ένα δικό σου τουιτ που έλεγε ότι ευτυχία είναι να σε εγκαταλείπει μόνο η ασθένεια. Για αρχή όμως, ας κάνουμε μια μεγάλη αναφορά στην περίπτωση του Α, όπως τον έζησα εγώ μέσα από γεγονότα και καταστάσεις, για να δούμε την άλλη εκδοχή των πράξεών του. Oι μεγάλες δηλώσεις και η μετακόμιση σπίτι μου Τον Α. τον γνώρισα μέσω των πιο καλών μου φίλων, μόλις είχε μπει στο συγκρότημά τους από αγγελία, ούτε αυτοί τον ήξεραν. Αυτή ήταν η δουλειά του, επαγγελματίας μουσικός. Η συνεργασία τους κράτησε όλο κι όλο δυο εβδομάδες, ασυμφωνία χαρακτήρων μου είπαν διακριτικά και δεν το αναλύσαμε περισσότερο για να μην μπλέξουμε φιλίες κι έρωτα. Τότε, αυτός έβγαινε από μια αυτοκαταστροφική περίοδο και εγώ ήμουν απλά κυνική στα της αγάπης. Από την πρώτη κιόλας μέρα, μου διηγήθηκε το δράμα με μια πρώην του, γιατί σε αυτό βάσιζε όλες τις φοβίες του και με αυτό δικαιολογούσε τις ανασφάλειες και την καμένη περίοδο αλκοολισμού που ζούσε. Λογικά, θα το έχει αναφέρει και σε σένα: δεν θα το επαναλάβω εδώ γιατί αυτό το κείμενο απευθύνεται σε μεγαλύτερο κοινό από τις δυο μας και δεν μπορώ να σχολιάζω την προηγούμενη ζωή του. Μπορώ να ξεκατινιάζομαι μόνο για τη δική μου εμπειρία μαζί του. Θα πω απλά ότι κατάλαβα γιατί είχε πληγωθεί τόσο πολύ από αυτήν και πως δικαιολογημένα είχε τα θέματά του.

Από την πρώτη στιγμή, ο Α. ήταν τόσο εκδηλωτικός που αισθανόμουν σαν να τον γνώριζα καιρό και μου ανοίχτηκε σαν να αγαπιόμασταν χρόνια. Είχα ξεχάσει πως ήταν να συναντάς κάποιον τόσο γενναιόδωρο συναισθηματικά: μου αφιερώθηκε με τα πιο τρυφερά λόγια και κατάφερε να τρυπήσει το κυνικό μου καβούκι. Μου έλεγε πως τον εμπνέω να γίνει καλύτερος άνθρωπος, τι όμορφη έκφραση. Δήλωνε ότι η ζωή του είχε τελματώσει, ότι ήταν εξίσου κυνικός και απογοητευμένος πριν με γνωρίσει και ξαφνικά βρέθηκα εγώ, η μία και μοναδική, με την οποία ήταν τόσο ερωτευμένος και ενθουσιασμένος που μου πρόσφερε απλόχερα την καρδιά του, που για μένα θα έβαζε τη ζωή του σε τάξη, θα έβρισκε δουλειά της προκοπής και θα άφηνε τη νύχτα, θα πήγαινε γυμναστήριο, θα υιοθετούσε δεκαοκτώ γατάκια Θα άφηνε πίσω το παρελθόν του, τα προβλήματα και τις δυσκολίες που είχε περάσει και, σαν ξαναγεννημένος πιστός, μοίραζε την αγάπη που είχε στερηθεί όλο αυτό διάστημα. Αυτό σου θυμίζει κάτι; Η αρχή ήταν συναρπαστική. Μετακόμισε σχεδόν αμέσως στο σπίτι μου: εγώ το πρωί στη δουλειά και αυτός στο σπίτι. Μήπως αυτό σου θυμίζει κάτι; Μέναμε κυρίως μέσα και γελούσαμε ασταμάτητα. Ώρες ολόκληρες γέλιου που με έκαναν να αγνοώ τα σκοτεινά σημάδια για καιρό. Τρεις μήνες αργότερα και μετά από μια γενναία δόση πραγματικότητας (που θα εξιστορήσω σε λίγο) άρχισα να παρατηρώ συμπεριφορές επαναλαμβανόμενες, σπασμωδικές, που μέχρι τότε αρνιόμουν να αποκωδικοποιήσω γιατί ήμουν πολύ ευτυχισμένη για να βλέπω καθαρά. Τα θέματα υγείας και η εμμονή του με το κέρατο Γύρω από την αρχική ιστορία της πρώην μπλέχτηκαν και άλλες, παρόμοιες, οι οποίες πάντοτε κατέληγαν ως ασπίδα και όπλο ταυτόχρονα για να μπορεί να με χειραγωγεί συναισθηματικά, αφού στο τέλος ότι και να είχε συμβεί, κατέληγα να τον κανακεύω για να αισθανθεί καλύτερα. Σοβαρολογώ, ο Α. προέκυψε να είναι ο άρχοντας του ψυχολογικού εκβιασμού. Την μια, ήταν το στομάχι του που τον πέθαινε, γιατί είτε έκανε παράλογες δίαιτες είτε τσάκιζε μεταμεσονύκτια βρώμικα. Την άλλη, ένιωθε πόνους στην καρδιά, απόρροια του αλκοολισμού του με ολίγη κληρονομική καρδιοπάθεια. Όταν προσπαθούσε να κόψει το κάπνισμα, γινόταν κυκλοθυμικός με απότομα ξεσπάσματα. Και εγώ η ερωτοχτυπημένη τα δεχόμουν όλα αυτά, γιατί οι περίεργες αντιδράσεις του είχαν λογικές εξηγήσεις που πατούσαν συνήθως σε θέματα υγείας: όταν κάποιος σου λέει ότι πονάει σωματικά, δεν μπορείς να τον κρίνεις αρνητικά. Κυρίως όμως φερόταν τόσο ανοιχτόκαρδα και τρυφερά στις φωτεινές στιγμές του: οι πράξεις του με έπειθαν ότι δεν ήταν μόνο λόγια, με περίμενε σπίτι, αδημονούσε για την επιστροφή μου. Με έκανε να γελάω και να αισθάνομαι το πιο σημαντικό άτομο στον κόσμο. Ένιωθα τόση τυχερή και μοναδική, αισθανόμουν αγάπη και υποχρέωση μαζί να τον φροντίζω στις δυσκολίες του και τον πόνο του, να είμαι το στήριγμά του στην προσπάθειά του να βάλει τη ζωή του σε τάξη αφού και για μένα ήθελε να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Ε, τώρα, αυτό κάτι πρέπει να σου θυμίζει! Ούτε που κατάλαβα πότε το σκοτεινό παρελθόν του άρχισε να γίνεται και παρόν.

Είχε την πεποίθηση ότι θα τον κερατώσω με τον πρώτο τυχόντα, φοβία την οποία στήριζε στις προηγούμενες κακές εμπειρίες του και στο γεγονός ότι για καιρό λειτουργούσα εκτός σχέσεων, με ξεπέτες, άρα στο μυαλό του εύκολα θα το ξαναέκανα. Προφανώς, είναι οξύμωρο να μιλάει για την ηθική της μια ανώνυμη ηλεκτρονική κατινάρα αλλά τότε δεν έβλεπα κάποιον τρίτο (και δεν ψαχνόμουν, αφού ήμασταν ΜΑΖΙ), δεν είμαι καμιά δίμετρη να με κυνηγάνε και κυρίως, βγαίναμε ελάχιστα έξω για να του δίνω αφορμές. Απλά, δεν μπορούσα να του ανταποδώσω τις μεγάλες δηλώσεις γιατί ένιωθα πως έπρεπε να γνωριστούμε καλύτερα και να περάσει πρώτα κάποιο χρονικό διάστημα: για μένα, το γεγονός ότι έμενε σπίτι μου ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη πως από τη μεριά μου ήθελα να είμαστε μαζί. Σύντομα, οι ανασφάλειές του άρχισαν να κυριεύουν τη ζωή μας. Με ρωτούσε συνέχεια για τους πρώην μου και τρελαινόταν που δεν του έδινα απαντήσεις, λες και αυτός ήταν κανένας άβγαλτος και εγώ είχα πάρει τη μισή πόλη. Άρχισε να γίνεται εμμονικός με αυτό και να μου πετάει σπόντες, ότι είμαι μαζί του μόνο για να έχω κάποιον να ασχολούμαι, ότι τον αντιμετωπίζω ως ένα one night stand διαρκείας και πως μόνο αυτός με αγαπάει πραγματικά και προσπαθεί. Τότε έμενε αμίλητος και κατέβαζε το ένα ποτήρι κρασί μετά το άλλο. Ο αλκοολισμός ήταν το μόνιμο καταφύγιό του σε κάθε δύσκολη ή αμήχανη στιγμή. Αυτό δεν σου θυμίζει κάτι. Ακόμα Η πρώτη αφύπνιση και η αρχή της παράνοιας Και φτάνουμε στην μεγάλη δόση πραγματικότητας, στους τρεις μήνες σχέσης, τον Φεβρουάριο. Έκανα πάρτι γενεθλίων στο σπίτι και ο Α. προσφέρθηκε για Dj και ετοίμασε playlists. Μεταξύ άλλων, ήρθαν και οι καλοί μου φίλοι από το συγκρότημα, μαζί με το καινούργιο μέλος που κάλυψε τη θέση του Α. και τα όργανα, γιατί γυρνούσαν από πρόβα. Δεν φαντάστηκα ότι τόσο καιρό μετά αυτό θα τον ενοχλούσε. Η δική μου τεράστια κοτσάνα εκείνης της νύχτας ήταν ότι τα παιδιά ζήτησαν να τζαμάρουν και εγώ το δέχτηκα χωρίς να πάει ο νους μου στο κακό. Η αντίδρασή του ήταν ένα τεράστιο χαστούκι αφύπνισης: όταν έκλεισαν τη μουσική χωρίς να τον ρωτήσουν και άρχισαν να παίζουν unplugged, ο Α. φρίκαρε. Το θεώρησε προσβλητικό να παίζουν με το καινούργιο άτομο μπροστά σε αυτόν, έναν επαγγελματία μουσικό, και κλείστηκε στην κουζίνα, με μένα μαζί, να βαράει πόρτες, να ρίχνει οργισμένες γροθιές στα ντουβάρια, να μου φωνάζει ότι τον πρόδωσα και εγώ να παρακολουθώ αποσβολωμένη. Μείναμε μέσα πάνω από μια ώρα, με τον κόσμο από έξω να σαστίζει. Ωραία γενέθλια... Κάποια στιγμή τον ηρέμησα, μάλιστα του ζητούσα συνεχώς συγνώμη για το λάθος μου να μην τον ενημερώσω πρώτα γιατί έπρεπε να σκεφτώ ότι αυτό θα τον πείραζε και να μην το αφήσω να συμβεί. Κλασική περίπτωση θύματος, η βιασμένη που νομίζει ότι έφταιξαν τα ρούχα που φορούσε. Η παράλογα βίαιη αντίδρασή του ήταν τρομακτική για όλους μας. Αυτό σου εύχομαι να μην το ζήσεις ποτέ για να σου θυμίζει κάτι. Μετά από αυτό το σκηνικό άρχισα να βλέπω ξεκάθαρα. Ενώ όλα είχαν ξεκινήσει τόσο γλυκά, με τεράστιες δηλώσεις για το πόσο ευτυχισμένος ήταν, για το πόσο αυτή η αγάπη κατάφερε να τρυπώσει στον χοντρόπετσο κυνικό εαυτό του, άρχισαν να υπερισχύουν τα κόμπλεξ του και να

σκεπάζουν τις χαρούμενες στιγμές μας. Όσο μέναμε στο σπίτι ή βγαίναμε τα δυο μας, ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Όταν όμως έβγαινα σε παρέες με άντρες, είτε μόνη μου είτε μαζί του, ο Α. γινόταν όλο και πιο δυσλειτουργικός: αν τολμούσα να μιλήσω περισσότερη ώρα με κάποιον φίλο μου, τότε φερόταν επιθετικά και πάντα προέβαλε μια χαζή δικαιολογία, πχ. ότι έχει νεύρα γιατί δεν έχει τσιγάρα. Σταματήσαμε τις πολλές εξόδους και καθόμασταν μέσα, αποκοπήκαμε από τους πάντες, ήταν ζόρικα και τα οικονομικά του αφού δεν είχε εισόδημα. Είχε βρει καταφύγιο στο σπίτι μου, έλεγε ότι εκεί στεγάζονταν ο έρωτας μας και δεν είχαμε λόγο να είμαστε αλλού, τι ρομαντικό... Καταλήξαμε να μένουμε συνεχώς μέσα και δεν ήξερα αν τελικά γούσταρε εμένα ή το να βολεύεται στο σπίτι μου, μακριά από τους γονείς του, κάνοντας τίποτα. Ενοίκιο δεν πλήρωνε, εννοείται. Η μόνιμη απραξία και η αντίστροφη μέτρηση Πλέον, είχε κουβαλήσει πολλά πράγματα από το πατρικό του σε μένα, κιθάρες, laptop, πεταλιέρες. Γυρνούσα από τη δουλειά και τον έβρισκα αραγμένο στον καναπέ, κολλημένο στο laptop, αποτσίγαρα παντού, μισοάδεια μπουκάλια και το σπίτι μπάχαλο. Μαγείρευε μερικές φορές. Φυσικά, ποτέ δεν ξεκίνησε το γυμναστήριο (γιατί δεν είχε χρήματα), οι αγγελίες εργασίας πήγαιναν άπατες (με μόνιμη δικαιολογία ότι περίμενε μια σίγουρη σύμβαση με μέσο) και δεν έστηνε μπάντα για εμφανίσεις (γιατί δεν είχε καν μουσικό όργανο, κι ας προσφερόμουν να του δώσω εγώ τα χρήματα, που δεν μου περίσσευαν). Τελικά, όταν μπόρεσε και αγόρασε μόνος του ένα, τη μια μέρα διαλέγαμε μαζί τραγούδια και την άλλη γκρίνιαζε πως έχει μπουχτίσει πια με τη ζωή του μουσικού και ακύρωνε τα πάντα (γιατί είχε έρθει η ώρα να βρει μια δουλειά της προκοπής, κι ας χρειαζόταν επειγόντως ένα οποιοδήποτε εισόδημα). Καταλήξαμε να γυρνάω από τη δουλειά και να σαπίζουμε παρέα στον καναπέ, με τον Α. να αναλύει συνεχώς τα μεγαλόπνοα όνειρά του που ποτέ όμως δεν κυνηγούσε. Μέσα του Απρίλη, του ζήτησα να αρχίσει να πηγαίνει κάποιες φορές από το πατρικό του γιατί αυτή η απραξία είχε αρχίσει να πνίγει και τους δυο μας. Η απάντησή του; Ότι η κατάσταση στο σπίτι του ήταν περίεργη και δεν άντεχε να γυρίσει (για τους χι οικογενειακούς λόγους, όχι επί του παρόντος) και ότι αν ήθελα, θα μπορούσα να πηγαίνω εγώ κάποιες φορές στο δικό μου πατρικό. Να αφήνω δηλαδή ΕΓΩ το σπίτι που πλήρωνα και συντηρούσα και να μένει ΑΥΤΟΣ άρχοντας, μόνος του, αφού στην τελική εγώ ήμουν αυτή που χρειαζόταν τον χώρο/χρόνο της. Εννοείται πως άρχισε να πακετάρει. Ούτε δέκα μέρες αργότερα, μπροστά σε δυο ανυποψίαστους φίλους μου, άρχισε την ανάκριση για το τι έκανα και με ποιόν πέρσι το καλοκαίρι (τότε δεν τον ήξερα καν). Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο αυτήν την τρέλα. Χωρίσαμε άτσαλα, όπως εξάλλου τελειώνουν όλα τα πράγματα, με τον Α. να δηλώνει μετανοιωμένος για την συμπεριφορά του, να μου υπόσχεται πως θα αλλάξει, θα κινητοποιηθεί, θα γίνει καλύτερος άνθρωπος, θα σταματήσει τις παράνοιες, θα υιοθετήσει εκείνα τα δεκαοκτώ γατάκια. Μου έλεγε ότι για όλα αυτά έφταιγε η απραξία που τον τρέλανε και για να με πείσει πως σοβαρολογεί αυτήν την φορά, γράφτηκε στο γυμναστήριο, θα ξεκινούσε μαθήματα σε

μια ομάδα εθελοντών, πως η σύμβαση που τόσο καιρό περίμενε θα υπογράφονταν σύντομα, θα έφτιαχνε μια μπάντα, θα κανόνιζε live μέχρι να κάτσει η περιβόητη πρωινή δουλειά, θα, θα Και φυσικά ότι δεν την πάλευε στο πατρικό του και πως ήθελε να γυρίσει σε μένα (σου είπα ότι μένω στο κέντρο; κι εσύ στην Αθήνα κεντρικά δεν μένεις; τι προκομμένα κορίτσια τα δυο μας, με δουλειές και βολικά σπίτια). Είχα κουραστεί πια να ακούω υποσχέσεις από τον καναπέ και δεν τον πίστεψα. Δεν διατηρήσαμε καμία επαφή για έναν-ενάμισι μήνα. Καρκίνος και επανασύνδεση το καλοκαίρι Δεν ασχολούμαι με τα social media, ήξερα όμως το παρατσούκλι του που το χρησιμοποιούσε παντού. Μου είχε πει παλιότερα ότι διατηρούσε ένα blog με άρθρα για την πρώην, τα οποία κατέβασε όταν τελικά την ξεπέρασε. Και μια μέρα του Ιουνίου, γκούγκλαρα τυχαία το sunnymcpeachy, ανακάλυψα το blog και το twitter του κι έπαθα σοκ Απρόσωπα βέβαια τα πάντα αλλά με link από τον έναν λογαριασμό στον άλλο, για να είναι φανερή στον καθένα η δωρεάν ψυχοθεραπεία του. Πολύ πρόσφατα έμαθα από κοινούς φίλους ότι τα link τα είχε και σε άλλα μέσα, οπότε οι εξομολογήσεις του δεν ήταν ακριβώς καλυμμένες από ένα πέπλο ανωνυμίας, διάφοροι γνώριζαν το ποιοι είμαστε και οι χαρακτηρισμοί και οι ιστορίες του για πολλούς είχαν ονοματεπώνυμο. Επικοινώνησα εγώ μαζί του. Με τρόμαξε όλη αυτή η αλήθεια, ήταν ένα συναισθηματικό χάος από αυτοκαταστροφικές μέρες αλκοολισμού, μοναξιάς εναλλάξ με τυχαίο σεξ, γλυκόπικρες αναμνήσεις από τη σχέση μας αλλά και κακίες και μπηχτές για μένα. Μπορεί να μην ταιριάξαμε σαν σύντροφοι αλλά πίστευα ότι για είμαστε μαζί συνεχώς για 5-6 μήνες, για να εμπιστευτώ, εγώ η κυνική, κάποιον με τα κλειδιά του σπιτιού μου και να ανοίξω την καρδιά μου μετά από χρόνια, κάτι υπήρχε σε αυτόν που αγαπούσα και εκτιμούσα βαθύτερα ως άνθρωπο. Μου ήταν αδιανόητο δυο άτομα που μοιράστηκαν τόσα πράγματα να μην μιλάνε καν, να καταλήξουν ανώνυμα, αποξενωμένα τέρατα. Βρεθήκαμε από κοντά, μιλήσαμε, βριστήκαμε, μονιάσαμε: και κοιμηθήκαμε μαζί. Στο προφίλ του στο skype έγραφε ένα κείμενο για το πόσο πολύ πίνει για να μουδιάζει τον πόνο του, κάτι με drinking booze δεν το θυμάμαι ακριβώς Δήλωνε πως το ότι αρχίσαμε να μιλάμε ξανά τον συγκρατούσε από τους παραλογισμούς του και την αλκοολική φάση. Και φτάνουμε στην ιστορία με τον καρκίνο. Μια-δυο εβδομάδες μετά, ο Α. μου είπε πως ΠΕΘΑΙΝΕΙ. Ότι έκανε κάτι εξετάσεις και του βρήκαν κάποιον όγκο (στο στομάχι-στο συκώτι, δεν μου έλεγε ξεκάθαρα) και πως οι γιατροί του έδιναν ένα χρόνο ζωής. Το είχε πει μόνο σε μένα, δεν το γνώριζαν ούτε οι γονείς του και μου ζήτησε να μείνει μεταξύ μας γιατί κι ο ίδιος δεν ήξερε ακόμα πώς να το διαχειριστεί. Μου κόπηκαν τα πόδια. Μέχρι που σκεφτόμουν τον λευκό γάμο για να εκμεταλλευτούμε το ταμείο μου, γιατί ως άνεργος και ανασφάλιστος δεν μπορούσε να κάνει άλλες εξετάσεις ή να αγοράσει φάρμακα και σχεδόν αποδέχονταν την μοίρα του. Συνεχίσαμε να βρισκόμαστε. Αραιά. Μια με δυο φορές το μήνα από κοντά, πιο συχνά στο τηλέφωνο ή το skype. Με πολλά ανεβοκατεβάσματα, με ψυχολογικές διακυμάνσεις, με δηλώσεις ότι πρέπει να σταματήσουμε να βρισκόμαστε γιατί αυτό το πράγμα μας κρατάει εγκλωβισμένους σε μια κατάσταση χωρίς μέλλον.

Όμως πάντοτε καταλήγαμε σε ένα περίεργο μείγμα σεξ, εξομολογητικής κουβέντας και ήρεμης αγκαλιάς και θαύμαζα το κουράγιο του να σηκώνει μόνος το βάρος της αρρώστιας του. Αυτή η φάση περίπλοκου booty call έμοιαζε να λειτουργεί καλύτερα, γιατί, χωρίς τις δεσμεύσεις μιας σχέσης, είχε περιορίσει τα ξεσπάσματα ζήλειας και ήταν πάλι ο ήρεμος Α. με τα αστεία του, τις ζεστές αγκαλιές του, το καλό σεξ με κάποιον που ξέρει το σώμα σου. Ο μήνας που λογικά συνυπήρχαμε στη ζωή του Τον Αύγουστο χαθήκαμε, ο όγκος της δουλειάς με είχε απορροφήσει τελείως και έτρεχα να κλείσω υποχρεώσεις για να φύγω δυο εβδομάδες σε σεμινάριο. Ο Σεπτέμβρης μας βρήκε να συνεχίζουμε από εκεί που είχαμε μείνει, στην προηγούμενη περίεργη κατάσταση booty calling, καφέδων και ειλικρινών συζητήσεων. Όταν γύρισα, είχε βάλει στο προφίλ του στο skype τους στίχους if I leave here tomorrow, would you still remember me Lord knows I can t stay. Κλάμα εγώ, το έβλεπα σαν κηδειόχαρτο και ο Α. με πείραζε τρυφερά που ενώ αυτός είχε το πρόβλημα, εγώ γινόμουν χάλια. Το κεφάλαιο της αρρώστιας δεν το θίγαμε πλέον, γιατί βούρκωνα ακόμα κι αν πετούσε κανένα μαύρο αστειάκι. Μου έστελνε στο skype παλιές μας φωτογραφίες από τις καλές στιγμές, τι γλυκό! Λίγες μόνο μέρες μετά, άλλαξε το προφίλ του: έβαλε την φωτογραφία που πολύ αργότερα είδα ότι ανέβασε και στο facebook, με κόσμο να του λέει πόσο όμορφος φαίνεται και να τον χαίρεται το κορίτσι του, μια φωτογραφία μάλιστα που πρέπει να τράβηξες εσύ. Εγώ, στην άγνοια, είπαμε, λίγες μέρες πριν μου αφιέρωνε τραγούδια και φωτογραφίες. Έβγαλε και τους στενάχωρους στίχους. Μιλήσαμε για λίγο, σχολίασα πόσο χάρηκα που τον έβλεπα σε κέφια, γέλασα με το επικό duckface του και κανονίσαμε βόλτα για καφέ στις επόμενες μέρες. Ήταν τέλη Σεπτέμβρη όταν βρεθήκαμε έξω για τον καφέ που λέγαμε. Περηφανεύονταν πως είχε αρχίσει να γίνεται γνωστός στο twitter και πως αυτό τον βοηθούσε να ξεχνάει το θέμα της υγείας του, γι αυτό και τα κεφάκια στο προφίλ του. Μόλις είχε γυρίσει από την Αθήνα: μου είπε ότι βρήκε ακόμα μια άκρη για δουλειά και πως πιθανώς θα έχει την δυνατότητα επιλογής μεταξύ δυο παρόμοιων θέσεων (μια στη Θεσσαλονίκη-μια κάτω) και κουβεντιάζαμε τα διάφορα σενάρια. Γκρίνιαζε για έναν Αθηναίο θείο που τον φιλοξενούσε σε ένα άθλιο σπίτι, άπειρες ώρες από το κέντρο, πως δεν την πάλευε με τα λεωφορεία αλλά πως δεν του φτάνουν για να νοικιάσει και να φύγει από εκεί. Έλεγε ότι με την εδώ θέση θα μπορούσε τουλάχιστον να μείνει στο πατρικό του μέχρι να βάλει στην άκρη κάποιους μισθούς και να κλείσει δικό του σπίτι και πως με το κόστος ζωής στην Αθήνα δεν θα τα κατάφερνε. Τον συμβούλευα να ακολουθήσει την πρόταση η οποία, παρ όλες τις δυσκολίες, θα είχε περισσότερες προοπτικές επαγγελματικής εξέλιξης και διάρκειας: στην τελική ήταν άνεργος τόσο καιρό χωρίς κάποιο πτυχίο και οποιαδήποτε ευκαιρία για δουλειά έπρεπε να μπει πάνω από όλα. Τι ειρωνεία, ούτε που φανταζόμουν τότε πως όλη αυτή η κουβέντα ήταν μια έμμεση σύγκριση των δυο μας ή ότι θα έλυνε το στεγαστικό του πρόβλημα μένοντας μαζί σου. Δεν ανέφερε κάτι για σένα, δεν υπονόησε σε κανένα σημείο ότι έχει γνωρίσει κάποια σημαντική πέρα από διάφορες τυχαίες ξεπέτες του καλοκαιριού. Δεν ξέρω πότε ακριβώς ξεκινάει η ιστορία σας

αλλά τώρα καταλαβαίνω πως ήσασταν ζευγάρι τον Σεπτέμβρη, σίγουρα στη φάση που ακόμα κοιμόμασταν μαζί, που μιλούσαμε υποτίθεται ανοικτά και που πέθαινε. Μπορεί ο Α. να φαντάζονταν ότι αφού έμαθα για τους λογαριασμούς του, θα έκανα ηλεκτρονικό stalking και θα αντιλαμβανόμουν από το twitter την ύπαρξή σου αλλά δεν το έκανα (τότε είχα ακόμα λίγη αξιοπρέπεια, τρομάρα μου). Δεν είχαμε υποσχεθεί τίποτα περισσότερο ο ένας στον άλλο, και εγώ έβγαινα ραντεβού με τρίτους. Φανταζόμουν όμως πως όταν του προέκυπτε κάτι αξιόλογο, θα περιόριζε τα πολλά πολλά μαζί μου ή έστω δεν θα έκανε γλυκερές κινήσεις, όπως το να μου στέλνει τις παλιές μας φωτογραφίες μεταμεσονύκτια. Τουλάχιστον εγώ αυτό θα έκανα. Μπορούσε να φύγει με ένα απλό αντίο, όμως ήθελε να ζήσει το δράμα του μέχρι και την τελευταία στιγμή. Η τελευταία παράλογη νύχτα μαζί του Αρχές Οκτώβρη, με πήρε αυτός τηλέφωνο, να βρεθούμε στο σπίτι μου για ταινία. Ήρθε χαμογελαστός και ήρεμος, δεν φαινόταν να τον απασχολεί κάτι, μιλούσαμε για ώρα, λέγαμε διάφορες κοτσάνες με τις οποίες μόνο εμείς γελούσαμε, ο κρυφός κώδικας των εραστών: βάλαμε και την ταινία που τελικά αφήσαμε στην μέση Και αφού τελειώσαμε, κάθισε απέναντί μου και άρχισε τον μονόλογο για το πόσο λάθος ήταν αυτό που συνέβη, γιατί τώρα και οι δύο είμαστε σε σχέσεις και δεν έπρεπε να κοιμόμαστε μαζί. Του είπα πως εγώ δεν είμαι σε επίσημη σχέση για να απολογούμαι και πως αν αυτός έχει κάτι το σημαντικό στη ζωή του, τότε κακώς είχε έρθει εξ αρχής και έπρεπε να ξεδιαλύνει το που βρίσκεται. Θα περίμενες ότι τότε θα έφευγε, ε; Κι όμως, με πήρε αγκαλιά και ξεκινήσαμε τον δεύτερο γύρο, τόσες τύψεις ένιωθε για την απιστία του Προφανώς και ζήλεψα που προχώρησε πρώτος, δεν είμαι τόσο καλή, όμως δεν μπορούσα να τον κατηγορήσω για κέρατο σε μένα αφού δεν ήμασταν τυπικά μαζί. Μετά από τον δεύτερο γύρο, πάλι δεν θα περίμενες ότι θα έφευγε; Αντίθετα, έμεινε και ξεκίνησε ξανά τις παράνοιες και τις αποκαλύψεις. Άρχισε να ρωτάει λεπτομέρειες για το τι έκανα και με ποιόν όσο έλειπα το καλοκαίρι στο σεμινάριο και να με ψαρεύει για το αν όντως είμαι μόνη. Ήθελε να μάθει, γιατί πάντα είχε την ανασφάλεια ότι ήταν ένας ακόμα στη σειρά, αυτό τον έτσουζε περισσότερο από όλα. Το αστείο είναι ότι αυτός παλιότερα μου περιέγραφε κολασμένες νύχτες ως μουσικός, που πρέπει να είχε πάει με τόσα άτομα σε ένα μήνα όσο εγώ σε όλη μου τη ζωή. Μάλλον, νόμιζε πως ο λόγος που δεν ήμασταν μαζί ήταν γιατί υπήρχε μόνιμα κάποιος άλλος στη ζωή μου. Πρέπει να τον πλήγωσε πολύ όταν συνειδητοποίησε πως προτιμούσα να είμαι μόνη μου παρά σε σχέση μαζί του. Ή τον βόλευε να πιστεύει πως αν και οι δύο κερατώναμε τους συντρόφους μας, θα ήμασταν συνένοχοι σε μια omerta απιστίας. Μετά, άρχισε τις δικές του ιστορίες, για το πόσο έβγαινε, έπινε σε βαθμό σοβαρού αλκοολισμού και πηδούσε αριστερά και δεξιά όλο αυτό το διάστημα για να με ξεπεράσει. Φυσικά χωρίς να τον ρωτήσω. Πόσο ρομαντικό είναι να ακούω για τα αυτοκαταστροφικά όργια του συντρόφου μου, γυμνού ακόμα δίπλα μου! Μέχρι και ζουμερές λεπτομέρειες για μια θερινή ξεπέτα μου διηγήθηκε. Χάρηκε τόσο όταν του είπα για ένα δικό μου αποτυχημένο σκηνικό που δεν προχώρησε σε σχέση και

εννοείται πως ρώτησε λεπτομέρειες, κυρίως για το αν ήταν αυτός καλύτερος, ενώ επέμενε να τον βαθμολογήσω ως εραστή συγκριτικά με όλους. Του απάντησα πως δεν ήταν ο πρώτος στη λίστα μου: κάπως έτσι προέκυψε την επόμενη μέρα το τουίτ ο πρώην μου τον είχε μεγαλύτερο, ναι αλλά εγώ έχω περισσότερους followers. Είπαμε, ο καθένας με τα κόμπλεξ του. Κρίμα η τόση ανασφάλεια γιατί πραγματικά είχαμε πολύ καλή χημεία στο σεξ για να αμφιβάλλει. Μπορεί η αφορμή αυτού του κειμένου να είναι το ξεχέσιμο του Α. όμως αφού αναφέρω γεγονότα, πρέπει να αναφέρω και αυτό. Η αλήθεια να λέγεται, ήταν πολύ καλός εραστής, γνωρίζαμε πλέον ο ένας τα σημεία του άλλου, αυτός εξάλλου ήταν ένας σημαντικός λόγος που βρισκόμασταν ακόμα. Για σένα, απέφυγε να μπει σε λεπτομέρειες, κατάλαβα μόνο πως θα μείνετε μαζί μέχρι να βγάλει άκρη με την πολυπόθητη σύμβαση. Πάλι στο τζάμπα βολεύτηκε σκέφτηκα, πάλι κοπέλα με δουλειά και δικό της σπίτι βρήκε και θυμήθηκα την ιστορία που ανέφερα πιο πάνω, όταν του ζήτησα να αρχίσει να πηγαίνει στο πατρικό του. Σχολίασα πως για να κάνετε αυτό το μεγάλο βήμα και να συζήσετε, είτε προλάβατε και ερωτευτήκατε κεραυνοβόλα μέσα σε δέκα-δεκαπέντε μέρες, είτε δεν είναι η πρώτη φορά που κοιμόμαστε μαζί ή βρισκόμαστε για καφέ, ενώ είστε ζευγάρι και δεν έχει αναφέρει τίποτα. Δεν απάντησε. Πόσο ρομαντικό είναι να ακούς εσύ τώρα για τις εξομολογήσεις του συντρόφου σου, με εμένα γυμνή ακόμα δίπλα του! Το αποκορύφωμα στην όλη βραδιά ήρθε όταν λίγο πριν φύγει, μου είπε με απόλυτη φυσικότητα ότι δεν πεθαίνει. ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ. Κάτι μουρμούρισε για συμπληρωματικές εξετάσεις που έδειξαν ότι όλο αυτό ήταν μια σκιά. Και έφυγε. Και η σκιά και ο Α. Για πάντα χαζή με ένα πολιτισμένο αντίο Λίγες μέρες αργότερα, επικοινώνησα πρώτη εγώ, μέσω skype. Ήταν πολλές οι πληροφορίες εκείνης της νύχτας και η κουβέντα ξεκίνησε με κράξιμο, για να καταλήξει σε μια συμφιλίωση και λόγια του τύπου καλό ταξίδι, καλή αρχή εκεί κάτω. Μέχρι που αστειευτήκαμε για το χαϊλάντερ συκώτι του. Μου έλεγε να τυπώσω μπλουζάκι πήγα και εγώ με την κάλτσα τώρα που έχει γίνει twitter sensation η ψωνάρα, και εγώ του έλεγα να φτιάξει ένα για σένα με στάμπα το ζευγάρι της κάλτσας. Πιο πολιτισμένα δεν γίνεται. Θα μου πεις τώρα, γιατί βρε κοπέλα μου ασχολιόσουν ακόμα μαζί του; Ήθελα να λήξω τις παρεξηγήσεις γιατί θεωρούσα πως με το χρόνο θα μπορούσαμε να βρούμε μια ισορροπία: δεν πίστευα ότι θα διατηρούσαμε οποιαδήποτε επαφή αλλά, όπως είπα και στον ίδιο, ήθελα αν μετά από καιρό τον πετύχω τυχαία στο δρόμο, να του χαμογελάσω ειλικρινά και με αγάπη, χωρίς πίκρες και δεύτερες σκέψεις. Πιο χαζή δεν γίνεται. Κάπου εδώ θα μπορούσε να λήξει η ιστορία και όλα αυτά που συνέβησαν θα διαόλιζαν μεν το μυαλό μου, αλλά δεν θα ήταν αρκετά για να γράψω αυτό το κατεβατό. Ή αν έγραφα κάτι, θα ήταν σαν ημερολόγιο, για προσωπική εκτόνωση και όχι με διάθεση δημόσιου λιθοβολισμού και οπωσδήποτε όχι διαδικτυακά. Αν το κεφάλαιο του Α. έκλεινε εκείνη τη στιγμή, δεν θα είχα επαρκή κίνητρα: είπαμε, είσαι ενήλικος άνθρωπος και τα ελαττώματα του χαρακτήρα του θα τα ανακαλύψεις στην

πορεία μόνη σου: αποκλείεται να μην ξεδιπλώσει κάποια στιγμή τον υπέροχο εαυτό του. Εν τέλει, μπορεί να έχεις κι εσύ παρόμοιες εμμονές και κόμπλεξ και να ταιριάζετε ιδανικά, a match made in heaven (or hell). Τότε όμως ξεκίνησε η δική μου παράνοια και έπεσα με τα μούτρα στο ηλεκτρονικό ξεκατίνιασμα: όλα αυτά τα λόγια δεν έβγαζαν νόημα, σαν πολλές δικαιολογίες να είχαν μαζευτεί και οι χρόνοι δεν ταίριαζαν: αυτή η κάλτσα βρωμούσε από παντού. Το ηλεκτρονικό stalking και ένα ιατρικό θαύμα Άρχισα να ξεσκονίζω το blog και το twitter του, ξαναδιάβασα τις κουβέντες μας στο skype και τα email, προσπάθησα να βάλω σε σειρά όλες τις δικαιολογίες του. Κοίταξα τα παλιότερα μηνύματα: μέχρι πριν, ανέφερε ελάχιστα για κάποια κοπέλα ενώ από την αμέσως επόμενη μέρα, άρχισε να γράφει συνέχεια για το πόσο ερωτευμένος είναι, να δηλώνει σε όλους ότι κατεβαίνει Αθήνα γιατί τα κάνει όλα πουτάνα για ένα έρωτα και να ποστάρει δέκα-δέκα τα τουίτ σου: υπέθεσα ότι εσύ είσαι η επόμενη αλλά δεν ήμουν σίγουρη, γενικά ζουζούνιζε με διάφορες. Λίγες μέρες αργότερα, έσβησε από το blog τα άρθρα που μιλούσαν για μένα. Erase and rewind, όπως ακριβώς και με την πρώην του. Άχαρες οι κινήσεις του, όμως ανεκτές ως εδώ, εξάλλου γιατί να φερθεί καλύτερα σε ένα πολύπλοκο booty call, κι ας ήταν κάποτε τρελά ερωτευμένος μαζί μου. Μου είπε πως έμαθε ότι δεν πεθαίνει επειδή κάποιος του επιτέθηκε με μαχαίρι και οι γιατροί του έκαναν διάφορες προληπτικές εξετάσεις. Μα ανακαλύπτω πως αυτό το σκηνικό είχε γίνει αρχές Σεπτέμβρη: φυσικά ο κάφρος δεν είχε αναφέρει τίποτα στο μόνο άτομο που υποτίθεται ότι συζητούσε την ιστορία, ενώ βρισκόμασταν και κρατούσαμε επαφή, όχι μόνο σεξουαλική. Είχε πολλές ευκαιρίες να μου το πει, δεν είχαμε χαθεί στο ενδιάμεσο. Και με αυτήν την τραγική διαπίστωση, ότι ως ένα σημείο χρησιμοποίησε την αρρώστια του για να με κρατάει δίπλα του, το ποτήρι ξ-ε-χ-ε-ί-λ-ι-σ-ε. Πόσο σατανικές είναι όλες αυτές οι χρονικές συμπτώσεις, πόσο δειλός είναι να χρησιμοποιεί τον πόνο του σαν δόλωμα; Άραγε, ήταν ποτέ τόσο άρρωστος; Και αν όντως πέρασε μια τόσο τραγική δοκιμασία, τότε σίγουρα ήξερε την αλήθεια για αρκετό καιρό αλλά τον βόλευε να με βλέπει να βουρκώνω κάθε φορά που σχολιάζαμε το θέμα και να μένω δίπλα του. Όχι μόνο για το σεξ, ήθελα να του συμπαραστέκομαι και με την παρουσία μου, μου έλεγε ότι τον βοηθάω να ξεπερνάει αυτήν την φρίκη. Πώς να αγνοήσεις έναν νέο άνθρωπο που σου λέει ότι πεθαίνει; Εγώ, αν μάθαινα ότι όλο αυτό ήταν ένα ιατρικό λάθος, θα βροντοφώναζα την αλήθεια παντού από το πρώτο λεπτό και δεν θα άφηνα στιγμή να περάσει χωρίς να ενημερώσω τους πάντες. Είπαμε, είχε πολλές ευκαιρίες να μου το πει και επέλεξε να το κρατήσει κρυφό. Προφανώς ήξερε από την εμπειρία του με ανάλογες ιστορίες (που κάθε φορά που φρίκαρε για οποιοδήποτε λόγο, έλεγε ότι φταίει το τσιγάρο που κόβει, το φαγητό που τον πειράζει ή κάποιος πόνος στην καρδιά του κτλ) ότι θα τον πάρω αγκαλιά, θα τον καθησυχάσω και θα μείνω στο πλευρό του. Εσύ μόνο γνωρίζεις τι είχατε υποσχεθεί ο ένας τον άλλον όλο αυτό το διάστημα. Μπορεί μέχρι και τον Οκτώβρη να ήσασταν σε μια διερευνητική φάση, η οποία ξεκαθάρισε όταν κατέβηκε οριστικά κάτω, οπότε το κέρατο είναι ελάχιστα επιλήψιμο. Αλλά λογικά τον Σεπτέμβρη ήσασταν κανονικά

ζευγάρι, αφού ετοίμαζες το σπίτι σου για να τον υποδεχτείς, ουπς! Από τη μεριά μου, δύο λόγους μπορώ να σκεφτώ για να δικαιολογήσω όλη αυτήν την περίοδο επικοινωνίας/επαφής και το γιατί επέλεξε ο ίδιος να έρθει από μένα κείνη τη νύχτα. Από τη μία, αν ήσασταν τόσο καιρό σε μια ενδιάμεση κατάσταση, τότε ήρθε για να παίξει το τελευταίο του χαρτί, να ζυγίσει καταστάσεις για το που βρισκόμαστε και το που βαδίζουμε, σε μια ύστατη προσπάθεια να είμαστε μαζί. Όταν συνειδητοποίησε ότι δεν έχω άλλον στη ζωή μου και επιλέγω να είμαι μόνη μου αντί να είμαι σε σχέση μαζί του, ότι δεν είναι ο πρώτος στη λίστα μου, κατάλαβε πως όσο κι αν προσπαθεί, όσο κι αν το θέλει, η ιστορία μας δεν έχει μέλλον. Άρχισε να τουιτάρει για το νέο του έρωτα, στον οποίο πλέον μπορούσε να αφιερωθεί 100% και να φύγει στην Αθήνα ξανανιωμένος. Έσβησε το blog του, tabula rasa, o νέος βελτιωμένος Α. Το κλίμα στα νότια σε συνδυασμό με την δωρεάν παραμονή κάνουν ως γνωστόν θαύματα με τους όγκους. Ο δεύτερος λόγος έχει σχέση με όλες τις ανασφάλειες και τις αυτοκαταστροφικές τάσεις που τόσο τον χαρακτηρίζουν: είχε ανάγκη να βιώσει το δράμα του. Έπρεπε να κλαίγεται στα social media για το πόσο πληγωμένος είναι και να συνεχίζει να με κράζει ανώνυμα για να αποκτήσει τη συμπάθεια όλων, ενώ με είχε στο πλευρό του. Έπρεπε να χρησιμοποιήσει την ασθένειά του ώστε να με φέρει ξανά κοντά και να με κρατάει, τονίζοντας το πόσο η παρουσία μου τον βοηθάει να ξεπερνάει αυτή τη φρίκη. Έπρεπε να συνεχίσει να προσπαθεί με μένα μήπως τα ξαναβρούμε, για να έχει κάποια να πηδάει-να μιλάει-να πάει για καφέ εδώ, ενώ σιγούρευε το μέλλον του και την διαμονή του με σένα εκεί. Έπρεπε να μου πει κατάμουτρα για τον νέο του έρωτα, ενώ με είχε αγκαλιά μετά το σεξ, στην πιο ευάλωτη στιγμή. Έπρεπε να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό του επιμένοντας να τον βαθμολογήσω σαν εραστή και περιγράφοντας τις διάφορες καλοκαιρινές ξεπέτες του. Έπρεπε να επαναλάβει για μια τελευταία φορά το παραμύθι του: ότι μόνο αυτός προσπαθούσε και έδινε χωρίς ανταπόκριση, αφού η αχάριστη ποτέ δεν εκτίμησα τις θυσίες του, την προσπάθειά του να γίνει καλύτερος άνθρωπος, να βρει δουλειά, να υιοθετήσει εκείνα τα δεκαοκτώ γατάκια. Και μάλιστα καλύτερος άνθρωπος ενώ πέθαινε. Έπρεπε να ξεφορτώσει όλες τις σκέψεις του, να φωτίσει κάθε σκοτεινή γωνιά του μυαλού του πριν έρθει κάτω άδειος, έτοιμος για μια νέα αρχή. Για το κακό που έκαναν οι δικές του παράνοιες και ζήλειες ούτε λόγος φυσικά, ένας είναι ο φταίχτης σε κάθε ιστορία. Α, και ένας τρίτος λόγος. Ήθελε απλά σεξ. Δεν μπορούσε να κρατηθεί για άλλες έξι μέρες ή δεν του είχες κάτσει ακόμα; Και αν ήταν σκέτο σεξ, γιατί όλο αυτό το δράμα μετά; Ας έφευγε με ένα απλό αντίο χωρίς τη συζήτηση. Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται Δεν μπορώ να κατακρίνω κάποιον για το πώς επιλέγει να ξεπεράσει κάποιον ή τη διαδικασία που χρειάζεται για να καταφέρει να πει ξενέρωσα και να συνεχίσει καθαρός τη ζωή του. Πάντοτε κάποιος θα πατήσει πάνω στον άλλο για να ξεκολλήσει από το τέλμα, πάντοτε κάποιος θα υπερβάλει στις αντιδράσεις του, πάντοτε κάποιος θα πληγωθεί περισσότερο. Όμως οι επιλογές μας και ο τρόπος που φερόμαστε στις πιο δύσκολες στιγμές δείχνουν την ποιότητα του χαρακτήρα μας.

Το ότι εξευτελίζομαι δημόσια με αυτό το κείμενο και με την κίνηση να το προωθήσω παντού, σίγουρα δείχνει τα χειρότερα και για τον δικό μου χαρακτήρα, αλλά δεν έχεις εμένα στο πλάι σου. Γράφω αυτό το κείμενο γιατί βλέπω όλες αυτές τις συμπεριφορές να επαναλαμβάνονται. Από την τότε πρώην σε μένα και από εμένα σε σένα η ίδια ιστορία. Αλκοολισμός, ξεπέτες, πονεμένα τουίτ, συγκινητικά blog, δηλώσεις αφοσίωσης, ο έρωτας που θριαμβεύει της ασθένειας. Κάποια στιγμή, γέμισε το twitter με μελαγχολικά μηνύματα για τα σκατά που κρύβονται στις πιο ευτυχισμένες στιγμές, τα ίδια ακριβώς λόγια που έλεγε και σε μένα το καλοκαίρι για τον όγκο. Ίδιες εκφράσεις, ίδιες διατυπώσεις, σχεδόν μαντεύω το περιεχόμενο των συζητήσεων. Πεθαίνει ξανά; Όλα αυτά τα απαισιόδοξα τουίτ, πάλι του προέκυψαν ζητήματα υγείας; Λίγο αργότερα, είδα ένα δικό σου τουιτ, όταν ακόμα δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι είσαι η κοπέλα του για να μπορώ να το βάλω στις πραγματικές του διαστάσεις, εκείνο με την ευχή να σε εγκαταλείπει μόνο η ασθένεια. Πάλι θεραπεύτηκε; Θαύμα, θαύμα! Τολμάει ο άθλιος να επαναλάβει ακόμα και αυτό; Αμφιβάλλω πλέον για ότι βγαίνει από το στόμα του και όχι αδικαιολόγητα, κοίτα πόσες σελίδες έχω γράψει με τα ψέματά του. Εύχομαι να κάνω λάθος, γιατί αλλιώς δεν μιλάμε για άρρωστο σώμα αλλά για ένα πάρα πολύ άρρωστο μυαλό κι αυτό δεν θεραπεύεται. Θα πεθαίνει μια μέρα στα αλήθεια και δεν θα τον πιστεύει ούτε η μάνα του. Λόγια και πράξεις στο κενό Μπορεί πλέον να έχει διαγράψει οριστικά το παρελθόν του (και πιστεύω ειλικρινά ότι θα είναι αποκλειστικά μαζί σου από εδώ και στο εξής) αλλά μπορεί να διαγράψει τον χαρακτήρα του και να γίνει στην πορεία καλύτερος άνθρωπος ή αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσει τα ίδια σκοτεινά μονοπάτια; Τα μεγάλα λόγια, ο ασυγκράτητος ενθουσιασμός, οι δηλώσεις για αποθέματα αγάπης τώρα που εσύ, η μοναδική εσύ, έλιωσες το κυνικό στρώμα πάγου, τα άπειρα μηνύματα και τηλέφωνα αφοσίωσης στο πανέμορφο κοριτσάκι του, η μετακόμιση στην Αθήνα για εσένα με υποσχέσεις για δουλειά και ένα ευοίωνο μέλλον μαζί, γέλια, γέλια, γέλια και μετά ένας τελείως διαφορετικός άνδρας. Αν πιστεύεις ότι οι χαρακτήρες αλλάζουν, αν πιστεύεις ότι θα τον κάνεις καλύτερο άνθρωπο, τότε παρακολουθείς ένα πραγματικό θαύμα αναγέννησης, μια ολική αφύπνιση μετά από πλήθος κακών επιλογών και αποφάσεων. Αν αισθάνεσαι την ανάγκη να τον προστατέψεις και να τον στηρίξεις στην προσπάθειά του, αφού για την αγάπη σας ήρθε κάτω άστεγος και άφραγκος, τότε πρόσφερέ του απλόχερα την αγκαλιά και το σπίτι σου σαν καταφύγιο. Ευγενική και παρορμητική είπαμε; Όντως, είναι πολύ ευγενικό να φροντίζεις κάποιον σε μια δύσκολη στιγμή και ακόμα πιο παρορμητικό όταν δεν έχεις παρελθόν μαζί του. Ο Α. ξέρει καλά πως όταν προσφέρεις ανιδιοτελώς, αισθάνεσαι και εσύ ανώτερος άνθρωπος και σε αυτό πατάει για άλλη μια φορά για να συνεχίσει να απολαμβάνει τα προνόμια της καλοσύνης σου. Σε ευγνωμονεί που είσαι η μοναδική γι αυτόν που νοιάζεται, που είσαι η σύντροφός του σε αυτό του το βήμα και σε κάνει να αισθάνεσαι αναντικατάστατη. Μην το μπερδεύεις με το ειλικρινές, το ανεκτίμητο ευχαριστώ, μην το συγχέεις με κάτι το αγνό! Ο έρωτας με

έρωτα περνάει, ειδικά αν ο νέος έρωτας έχει δουλειά και δωρεάν, κεντρικό σπίτι και όχι ταράτσα αφιλόξενου θείου στην άλλη άκρη της πόλης. Just saying Η δική μου γνώμη είναι πως ο Α. είναι σπάνια περίπτωση ανασφαλούς, κομπλεξικού κηφήνα. Είναι ένας επικίνδυνος μυθομανής, που εκβιάζει συναισθηματικά χρησιμοποιώντας το πιο γλοιώδες όπλο, αυτό της ασθένειας. Και αυτό, όσο ώριμη και σοβαρή κι αν είσαι για να έχεις την αποκλειστική ευθύνη των επιλογών σου, δεν χρειάζεται να το ανακαλύψεις ολομόναχη. Αντιλαμβάνομαι πως το κείμενο αυτό είναι η δική μου εκδοχή, η δική μου απάντηση σε ένα δημόσιο, δήθεν ανώνυμο ξεκατίνιασμα το οποίο αυτός ξεκίνησε και, σαν τον προκάτοχό του, εκβιάζει την προσοχή ενός άγνωστου πλήθους, βολοδέρνοντας στο διαδίκτυο και χτυπώντας αναιδώς την ηλεκτρονική πόρτα του καθενός. Δεν με νοιάζει η υστεροφημία μου ή η γνώμη που θα σχηματίσεις για μένα ή η αντίδραση και τα σχόλια αγνώστων που πιθανώς επακολουθήσουν. Ότι κι αν γίνει, δεν έχω άλλες εξηγήσεις ή απαντήσεις να δώσω γιατί τώρα που άδειασα, ήρθε η ώρα να προχωρήσω με τη ζωή μου: αρκετά έχω συγχυστεί με αυτήν την ιστορία, αρκετή ενέργεια έχω σπαταλήσει σε έναν άχρηστο, καμένο άνθρωπο. Η απώλεια σε αδειάζει, μόνο όμως όταν αδειάσεις τελείως μπορείς να ξανακερδίσεις τον κόσμο σου. Το μόνο που με φοβίζει είναι το ρίσκο μιας βίαιης αντίδρασης από τη μεριά του Α. τώρα που ξέρω τα ξεσπάσματά του, τώρα που ξέρω πόσο πειραγμένο είναι το μυαλό του. Οι φίλοι μου έχουν ενημερωθεί κι είναι τριγύρω μου, ασπίδα προστασίας, όσο κι αν διαφωνούν με το δημόσιο ξεχέσιμο μιας τρύπιας κάλτσας. η πρώην της κάλτσας του Γαρδέλη ΥΓ 1: το ηθικό δίδαγμα της όλης ιστορίας είναι πως όποιος έχει λερωμένη τη φωλιά του, προσέχει το τι κελαηδάει στα social media. Scripta manent. Μην βγάζετε έτσι στη φόρα τα πάντα, τίποτα δεν είναι ανώνυμο ή προστατευμένο εκεί έξω, ίσα ίσα δημιουργείτε ένα ανιχνεύσιμο timeline ενοχής. Πάντοτε θα υπάρχει κάποιος που θα θέλει να δει τον κόσμο να καίγεται, μουαχαχά! Και τώρα, κράξτε ελεύθερα GET A LIFE ΜΩΡΗ ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ ΜΟΥ, ευχή θα είναι. ΥΓ 2: και φυσικά, μην λέτε ρε κάφροι ότι πεθαίνετε για να συνεχίσετε να πηδάτε, ήμαρτον!