ΘΕΑΣ!Σ ecofilms 07 ειδική έκδοση 22-06-2007 ειδική έκδοση ecofilms 07 Η ΘΕΑΣ!Σ σας ενηµερώνει καθηµερινά καθ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ για τις ώρες των προβολών, τη θεµατολογία τους και τους συντελεστές τους. 23 Ιουνίου 2007 ΒΑΛΤΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ! ΕΙΤΕ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ!
ΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΡΟ ΟΥ ιαγωνιστικό Τµήµα Βραβείο RAMSAR/MEDWET 10.30 Exploring the mother of waters ( Εξερευνώντας τη µητέρα των νερών) Αυστραλία/Ταϋλάνδη-45 Υδάτινο περιβάλλον στην Αυστραλία και στην Ταϋλάνδη Σκηνοθεσία : Pamela Calvert 11.10 Παραδοσιακός τρόπος άρδευσης των κατοίκων του χωριού Στρώµη, Ελλάδα 16 Το µικρού µήκους ντοκιµαντέρ «Παραδοσιακός Τρόπος Άρδευσης των Κατοίκων του χωριού Στρώµη» µέσα από τις αφηγήσεις κατοίκων του χωριού, µελετά πώς οι κάτοικοι στην περιοχή του δήµου Καλλιέων οργανώθηκαν σε σχέση µε το νερό, πως το διαχειρίστηκαν και τι γνώσεις είχαν. Η προσαρµογή στο περιβάλλον κάτω από δύσκολες συνθήκες τους ανάγκασε να αναπτύξουν οικοσυστήµατα, και κοινωνική ζωή πλούσια σε παράδοση, λαϊκό πολιτισµό και τεχνογνωσία. Η σοφή διαχείριση του περιβάλλοντος και των υδάτινων πόρων τους επέτρεψε να καλλιεργήσουν τη γη, να συνδυάσουν κατοικία και κήπους σε επικλινή εδάφη, να δηµιουργήσουν συστήµατα άρδευσης και ποτίσµατος αποτελεσµατικά και να εφαρµόσουν εθιµικό ή γραπτό δίκαιο µοιράσµατος των νερών. Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος ιαγωνιστικό Τµήµα Ταινιών Μικρού Μήκους 11.30 Μούσα, Ελλάδα-4 Μανία καταδίωξης. Ένας άνθρωπος καταδιώκεται από τις τύψεις. Η αγνοία είναι αρετή. Η αγνοία είναι τόλµη. Η αγνοία είναι νόµιµη. Η αγνοία είναι κουλτούρα. Η αγνοία είναι ξεχασµένη αλήθεια. Η αγνοία είναι κερδισµένος χρόνος. Η αγνοία είναι πρόσφατο άγγιγµα. Η αγνοία είναι άοσµη µατιά. Η αγνοία είναι απωθηµένο. Η αγνοία είναι ελπίδα. Η αγνοία είναι σοφία. Η αγνοία είναι δροσερή. Η αγνοία είναι δικιά µου. Η αγνοία είναι ανάµνηση. Η αγνοία είναι ρίζα. Η αγνοία είναι πρόσφατη. Η αγνοία είναι µούσα. Η αγνοία είναι αρρώστια. Η αγνοία είναι πανικός. Η αγνοία είναι επιτυχία. Η αγνοία είναι λογική. Η αγνοία είναι το ζητούµενο. Η αγνοία είναι θάνατος. Η αγνοία είναι τέχνη. Σκηνοθεσία : Σπύρος Αθηναίου 11.35 Une peche d enfer (Αλιεία µέχρι τέλους), Βέλγιο 23 «Αν δώσεις ένα ψάρι, ο άλλο θα έχει να φάει για µια µέρα. Αν του µάθεις να ψαρεύει, θα έχει να τρώει για µια ζωή.» Η σφυρίδα ήταν το πιο συνηθισµένο ψάρι στη Σενεγάλη. Στις µέρες µας, έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Πρόκειται για µια εθνική τραγωδία, καθώς είναι το κύριο αγαθό του λαού της Σενεγάλης. Ποια είναι η κύρια αιτία εξαφάνισης του ψαριού; Η υπεραλίευση σε παγκόσµιο επίπεδο.σκηνοθεσία : Vincent Bruno 12.00 More than that (Κάτι παραπάνω), Βοσνία-Ερζεγοβίνη 17 Πρόβατο.οικόσιτο ζώο, σκύλος φύλακας και τσοπανόσκυλο, µουσική Παράξενη σχέση και συµπαράθεση µεταξύ παιδιών ενός αστικού περιβάλλοντος και βοσκού από τα βουνά, πλαισιωµένη µε τους ήχους του αυλού του βοσκού, των βιολιών και των προβάτων, που απλώς αποκαλύπτει και συνδέει τη διαφορές στη ζωή. Σκηνοθεσία: Nisvet Hrustic 12.20 Calcutta calling (Καλκούτα στο τηλέφωνο), Γερµανία/ Ινδία -16 30 Περισσότερα στο έξτρα 12.45 Otzenrath (Ότσενραθ), Κάτω Χώρες 26 Με φόντο τον αφανισµό του χωριού Ότσενραθ που πρέπει να ισοπεδωθεί για τη δηµιουργία ενός ανθρακωρυχείου, ξετυλίγεται η ιστορία δύο εφήβων που οι καταστάσεις τους αναγκάζουν να αποχωριστούν. Σκηνοθεσία : Martijn Smits 13.15 Star Story (Ιστορία των άστρων), Ρωσία 8 20 Μια εκδοχή των περιπετειών των ιστορικών σκυλιών-κοσµοναυτών Μπέλκα και Στρέλκα. Η ταινία εξελίσσεται σε ένα µακρινό πλανήτη που θυµίζει τη Γη. Ο πλανήτης έλκει σαν µαγνήτης όλη τη «διαστηµική σκόνη» και µαζί της το διαστηµόπλοιο των ηρώων µας. Έρχονται να βοηθήσουν τα σκυλιά οι «δηµιουργοί» τους και ο κοσµοναύτης συνάδελφός τους. Σκηνοθεσία : Alexey Pochivalov ιαγωνιστικό Τµήµα Βραβείο RAMSAR/MEDWET 13.30 Un metro sotto i pesci (Ένα µέτρο κάτω από τα ψάρια), Ιταλία 58 Περισσότερα στο έξτρα ιαγωνιστικό Τµήµα Ταινιών Μεγάλου Μήκους 14.25 The Seawall (Ο κυµατοθραύστης), Γαλλία 67 Με βάση ένα σχέδιο εκβιοµηχανισµού, χτίστηκε πενήντα χρόνια πριν στα δυτικά του λιµανιού της ουνκέρκης, ένα τεράστιο συγκρότηµα εγκαταστάσεων επεξεργασίας πετροχηµικών και ατσαλιού. ηµιουργήθηκε τότε ένας τεχνητός κυµατοθραύστης µήκους επτά χιλιοµέτρων για την καλύτερη προσέγγιση των πλοίων που µετέφεραν µεταλλεύµατα και πετρέλαιο στα εργοστάσια. Χτίστηκε κατά µήκος µιας πανέµορφης ακτής όπου ακόµα πολύς κόσµος πάει εκεί για να κάνουν ηλιοθεραπεία το καλοκαίρι, παρά τους πιθανούς κινδύνους (η παραλία βρίσκεται κοντά σε επτά εργοστάσια). Ο κυµατοθραύστης είναι ένα είδος συνόρου µεταξύ του φυσικού: της παραλίας, της θάλασσας και των παλιρροιών της, και του τεχνητού: του τεράστιου βιοµηχανικού τέρατος που εκπροσωπούν τα εργοστάσια, τα διυλιστήρια και τα φορτηγά πλοία που περιµένουν στις αποβάθρες για να τα εφοδιάσουν µε υλικά. Σκηνοθεσία : Κώστας Μαυροφρύδης
15.35 A crude awakening-the oil crash ( Ένα αργό ξύπνηµα-το τέλος του πετρελαίου), Ελβετία-83 Η ταινία αποτελεί ένα κατατοπιστικό, έφυες και βαθύτατα σοκαριστικό ντοκιµαντέρ µεγάλου µήκους για το πώς οι κάτοικοι του πλανήτη Γη αποµυζούµε τον πολυτιµότερο και µη-ανανεώσιµο φυσικό πόρο µας: το πετρέλαιο. Παρουσιάζει πως δε χρειάζεται κανείς να καταφεύγει σε θεωρίες συνοµωσίας για να δει τη σχέση µεταξύ της εµµονής της Αµερικής µε τη Μέση Ανατολή και την εθνική ασφάλεια, και της απειλής µιας πετρελαϊκής κρίσης. Η φρενήρης αναζήτηση εναλλακτικών πηγών ενέργειας από τις µεγάλες πολυεθνικές εταιρείες παραγωγής ενέργειας και τα πανεπιστηµιακά ερευνητικά κέντρα αποδεικνύει πως και αυτοί πιστεύουν πως επίκειται κρίση. Οι συνεντεύξεις των κορυφαίων εµπειρογνωµόνων µάς προκαλούν να σκεφτούµε και η ειλικρίνειά τους µας δείχνει πως βρισκόµαστε πολύ κοντά στον πάτο του βαρελιού. ιασκευαστικό µα και ενοχλητικά αποκαλυπτικό, το συγκεκριµένο ντοκιµαντέρ υπονοεί τι θα ακολουθήσει µιας έλλειψης πετρελαίου, ενώ ταυτόχρονα θέτει ερωτήµατα και παρουσιάζει πιθανές λύσεις για το πιο περίπλοκο και σηµαντικό οικονοµικό, περιβαλλοντικό και κοινωνικό θέµα της εποχής µας. Σκηνοθεσία : Basil Gelpke Αφιέρωµα 17.30 Mediterranee (Μεσόγειος), Γαλλία 44 Μια µυθική ταινία γύρω από τη Μεσόγειο, σε αναζήτηση µιας µυθολογικής ταυτότητας. Ένα µαγευτικό χορόδραµα, η επινόηση ενός κινηµατογράφου. Σκηνοθεσία : Ζαν Ντανιέλ Πολέ. Ο σκηνοθέτης για την ταινία του: εν κατάφερνα να βρω στο µυαλό µου τη συνταγή για να κάνω την ταινία που βλέπουµε τώρα. Είχα την αίσθηση ότι ήταν δυνατό, αλλά διατηρούσα πολλά γενικά πλάνα. Ακόµη κι όταν άρχισα να δοκιµάζω µερικές επαναλήψεις, η δουλειά µου συνίστατο στο να πλησιάζω τα κοντινά, τα πιο απλά πλάνα. Να αφαιρέσω, να αφαιρέσω Ήταν µέρα του Πάσχα όταν πήγα πάλι στην αίθουσα του µοντάζ. Η διαίσθηση, η σκέψη ή δεν ξέρω τι άλλο, µου χάρισαν µια σεκάνς-πρότυπο, την οποία ακολούθησα στο σύνολο της ταινίας. υο βδοµάδες, τρεις, πήρε το µοντάζ, όχι παραπάνω. Φίλµαρα ένα µόνο πράγµα σε κάθε πλάνο, έτσι ώστε να µπορώ να χρησιµοποιώ αυτά τα πλάνα στο µοντάζ σαν λέξεις, σαν σηµεία. Μου είναι πιο εύκολο να φιλµάρω πράγµατα παρά ανθρώπους. Πιστεύω πολύ στη «Φωνή των Πραγµάτων» όπως γράφει και ο Φρανσίς Πονζ. Η σύγχρονη λογοτεχνία απέδειξε ότι το περιβάλλον στο οποίο ζούµε έχει την ίδια σηµασία µε τη ζωή. 18.30 L Ordre ( Η Τάξη ), Γαλλία 44 Κάποιοι λεπροί είναι αποµονωµένοι στο νησί της Σπιναλόγκας. Μια κοινωνία που οργανώνεται για ν αντισταθεί στην απόρριψη και την εγκατάλειψη. Μια εξαιρετική ταινία µε θέµα τον εξοστρακισµό, τη µατιά, τον εγκλεισµό. Σκηνοθεσία: Ζαν Ντανιέλ Πολέ Ο σκηνοθέτης για την ταινία του: Ο τύπος που διηύθυνε το τµήµα κινηµατογράφου των εργαστηρίων Sandoz µε κάλεσε µια µέρα και µου είπε: «Είδα τη «Μεσόγειο» και θα ήθελα πολύ να κάνετε µια ταινία για µας. Υπάρχει στο γραφείο µας κάποιος που ενδιαφέρεται πολύ για τη λέπρα, θα σας ενδιέφερε να κάνετε µια ταινία για τη λέπρα;» «Ναι, κύριε, έρχοµαι.» Παίρνω ταξί, πηγαίνω στα κεντρικά τους, και συναντάω έναν υπέροχο µουσάτο, που ήταν αρχιτέκτονας και τα παράτησε όλα για να σπουδάσει εθνολογία ή κάτι τέτοιο. Είχε κάνει µια διατριβή µε θέµα τη λέπρα και είχε συναντήσει έναν καταπληκτικό λεπρό, ένα πρόσωπο που για µένα ήταν εντελώς µυθικό. Χωρίς να καταλάβω τίποτα και χωρίς να πιάσω ποτέ το νόηµα των όσων έλεγε [o λεπρός], ένιωθα τη ζέση, την ευφυΐα, τη διάνοιά του. Μόνο αργότερα έµαθα τι έλεγε, όταν κάναµε τους υπότιτλους. Υπάρχει ένα νησί στ ανοιχτά της Κρήτης που το λένε Σπιναλόγκα, «µακρύ αγκάθι», όπου αποµονώνουν τους λεπρούς. Τους µεταφέρουν εκεί µε χειροπέδες σαν κακοποιούς, όπως θα µετέφεραν σήµερα έναν έµπορο ναρκωτικών. Κάπου πρέπει να αποµονώσουν το κακό, να εξαφανίσουν τους λεπρούς Υπήρχε κι ένας τύπος, που, επειδή είχε ένα µικρό µαύρο σηµάδι, τον µάζεψαν και τον έστειλαν εκεί. Έγινε λοιπόν ο αρχηγός, ο εκφραστής τους. Λέει «εµείς» µέσα στην κόλαση και τον εφιάλτη της αρρώστιας 19.10 Bassae (Βάσσες), Γαλλία 8 Σκηνοθεσία: Ζαν Ντανιέλ Πολέ. Ο σκηνοθέτης για την ταινία του : Όταν έκανα το γύρo της Μεσογείου, είχα προσέξει ότι υπήρχε ένας ελληνικός ναός στην καρδιά της Πελοποννήσου, µακριά απ τη θάλασσα και σχεδιασµένος, αν δεν κάνω λάθος, από τον Ικτίνο, τον αρχιτέκτονα του Παρθενώνα. Τότε είπα: πρέπει να περάσω από κει. Είναι στην άκρη του κόσµου. Ο ναός είναι στις Βάσσες της Αρκαδίας. Εγώ είπα: «Εκεί είναι το κέντρο του κόσµου» Με ενδιέφερε το γεγονός ότι ένας τύπος στα γεράµατα του, µετά τη λαµπρότητα του Παρθενώνα, αφιερώθηκε σ έναν µικρότερο ναό, όπου δεν υπάρχει ούτε λευκό µάρµαρο ούτε τίποτα. Όλοι οι ελληνικοί ναοί είναι αφιερωµένοι στον Απόλλωνα κ.λ.π. κι ο συγκεκριµένος δεν είναι αφιερωµένος σε κανέναν και βρίσκεται σ ένα µέρος, όπου ποτέ δεν υπήρξε µια πόλη εκεί δίπλα, σ ένα είδος ερηµιάς, σε µια γούβα. Όµως, ανεβαίνοντας λίγο πιο πάνω βρίσκεσαι στο κέντρο της Πελοποννήσου φαίνεται η θάλασσα δεξιά κι αριστερά τις ηµέρες µε καθαρή ατµόσφαιρα. Ξαναπήγα τουλάχιστον έξι, επτά ή οκτώ φορές, λες και εκεί ήθελα να στοχαστώ ή να βρεθώ. Οπότε, εκεί στον ναό στις Βάσσες, έκανα µια µικρή ταινία δέκα λεπτών και είχα την τύχη να πέσω σε δυο µέρες, όπου είχε σύννεφα και οµίχλη ανάµεσα στις κολόνες. 19.30 Rhodes Nostalgie (Ρόδος Νοσταλγία), Βέλγιο 58 Περισσότερα στο έξτρα Μη ιαγωνιστικό Τµήµα - Πανόραµα 20.25 Έβγα ήλιε, Κάτσε ήλιε, Ελλάδα 52 Περισσότερα στο έξτρα Αφιέρωµα 21.30 Edge of Outside. ΗΠΑ 64 β προβολή
ΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΟ ΡΟ ΟΝ Μη ιαγωνιστικό Τµήµα Πανόραµα 21.00 Duet (Ντουέτο), Κάτω Χώρες 2 57 Το σύγχρονο και το κλασικό συγκεράζονται στο γαλανό σκηνικό της πρώτης λάµψης της αυγής. Σκηνοθεσία : Sil van der Woerd 21.35 ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΗΣ ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ Μη διαγωνιστικό Τµήµα - Πανόραµα 23.00 Iraq in fragments (Τα θραύσµατα του Ιράκ), ΗΠΑ 92 Η ταινία ρίχνει φως το µεταπολεµικό Ιράκ σε τρεις πράξεις, δηµιουργώντας µια ζωντανή εικόνα µιας χώρας που διχάζεται προς διαφορετικές κατευθύνσεις από τη θρησκεία και την εθνικοφροσύνη Γυρισµένη µε τους κανόνες του σινεµά-βεριτέ, χωρίς σεναριακή αφήγηση, η ταινία ερευνά µε ζήλο τις ζωές συνηθισµένων Ιρακινών, των οποίων οι σκέψεις, οι πεποιθήσεις, οι ελπίδες και οι ανησυχίες είναι προσωπικές από τη µία, αλλά και ενδεικτικές των γενικότερων θεµάτων στο Ιράκ σήµερα Το πρώτο µέρος καταγράφει τον Μοχάµετ Χαϊτχέµ, έναν 11χρονο µηχανικό αυτοκινήτων στη πολυπολιτισµική γειτονιά Σεΐκ Οµάρ στην καρδιά της παλιάς Βαγδάτης Το δεύτερο µέρος είναι γυρισµένο στο πολιτικό-θρησκευτικό κίνηµα Σιιτών της Μοκτάντα Σαντρ, ταξιδεύοντας µεταξύ της πόλης Νασερίγια και την ιερή πόλη Ναγιάφ Το τρίτο µέρος ακολουθεί µια οµάδα Κούρδων από το Ιράκ στον αγώνα τους για ανεξαρτησία, κατά την επανάστασή τους ενάντια στις κτηνωδίες της ηγεσίας της Βαγδάτης. Σκηνοθεσία : James Longley Η ταινία επαναπροβάλλεται στο ηµοτικό Θέατρο Ρόδου την Κυριακή 24/6/2007 στις 23.30 ΑΥΡΙΟ ΘΕΑΣ!Σ ΟΙ ΤΗΣ 24-06-2007 ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΒΟΛΩΝ
έξτρα Παρατήστε ό,τι άλλο έχετε να κάνετε και.. αφήστε τους να αναρωτιούνται! Οι ταινίες σάς περιµένουν! 23-06-2007 ΘΕΑΣ!Σ ένθετο ΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΡΟ ΟΥ 12:20 Καλκούτα στο τηλέφωνο Γερµανία / Ινδία 16 30 Σκηνοθεσία : Αντρέ Χέρµαν Η ταινία Ο νεαρός Ινδός Βίκε Ουπάλ δουλεύει στην Καλκούτα, σε ένα τηλεφωνικό κέντρο όπου πουλά κινητά τηλέφωνα και πυροσβεστήρες στην Αµερική και τη Μεγάλη Βρετανία. Ο Βίκε ζει παραδοσιακά µε την οικογένεια του και δεν έχει βγει ποτέ του από την Καλκούτα. Οι Βρετανοί µε τους οποίους συνδιαλέγεται στο τηλέφωνο, οι ταινίες από το Χόλιγουντ και οι ποδοσφαιρικοί αγώνες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του δίνουν µια εντύπωση του παγκοσµιοποιηµένου κόσµου. Ο σκηνοθέτης Ο Αντρέ Χέρµαν γεννήθηκε στη Βρέµη της Γερµανίας το 1975. Από το 1995 εργάζεται σε εταιρεία ανάπτυξης τηλεοπτικών προγραµµάτων στο Ντίσελντορφ, στην εταιρεία Potel Film und Medien στο Ουλµ, και στο Ινστιτούτο Έρευνας και Ανάπτυξης Μέσων Επικοινωνίας, επίσης στο Ουλµ.
Από το 1997 ως το 2007 σπούδαζε πολιτικές επιστήµες και κοινωνιολογία στο Πανεπιστήµιο Χούµπολτ στο Βερολίνο. Αποφοίτησε από την Ακαδηµία Κινηµατογράφου και Τηλεόρασης Κόνραντ Βόλφ στο Πότσνταµ το 2006. Το 2004, πέρασε έξι µήνες στο Ανόι του Βιετνάµ και το 2005 τρεις µήνες στην Καλκούτα µέσω ενός προγράµµατος ανταλλαγής φοιτητών. Έχει κάνει αρκετές φοιτητικές ταινίες µικρού µήκους. 23-06-2007 ΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΡΟ ΟΥ 12:20 Ένα µέτρο κάτω από τα ψάρια Ιταλία 58 Σκηνοθεσία : Μικέλε Μελάρα Αλεσάντρο Ρόσσι Η ταινία Η ταινία αποτελεί ένα ποιητικό ηµερολόγιο ενός εξωτικού ταξιδιού σε µια αξέχαστη περιοχή, τις εκβολές του ποταµού Πώ στη βόρεια Ιταλία. Ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει έναν άγνωστο τόπο όπου ο κόσµος ζει και εργάζεται σκληρά. Ζουν κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Αποτελεί επίσης ένα ταξίδι στις αναµνήσεις. Πενήντα χρόνια πριν, ο διάσηµος σκηνοθέτης Φλορστάνο Βαντσίνι γύρισε αρκετά ντοκιµαντέρ για την περιοχή. Επανεµφανίζονται σε αυτό το ντοκιµαντέρ για να αποκαλύψουν ένα ξεχασµένο παρελθόν και για να δώσουν δύναµη στο παρόν. Ψαράδες, δάσκαλοι, γέροι, αυτοί είναι οι ήρωες ενός παράξενου ταξιδιού µε τον κρυµµένο ταξιδιώτη που τελικά χάνεται στην πανέµορφη φύση. Οι σκηνοθέτες Ο Michele Mellara γεννήθηκε στη Μπολόνια το 1967 και αποφοίτησε από το DAMS και τη ιεθνή Σχολή Κινηµατογράφου του Λονδίνου. Σκηνοθέτης, συγγραφέας και ηθοποιός στο Teatro della Polvere. Είναι κάµεραµαν και διευθυντής φωτογραφίας όλων των ντοκιµαντέρ που κάνει. Ο Alessandro
Rossi γεννήθηκε στη Μπολόνια το 1970. Αποφοίτησε από το DAMS. Είναι σκηνοθέτης, συγγραφέας και ηθοποιός στο Teatro della Polvere. Είναι διευθυντής ήχου όλων των ντοκιµαντέρ που κάνει. Μας είπαν για την ταινία τους : Πολλοί συγγραφείς και σκηνοθέτες έχουν καταπιαστεί µε αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο που µπλέκει µε τον νερό. Η προσέγγισή µας προσπαθεί να συνδυάσει την ανθρωπολογική και την κοινωνιολογική θεώρηση. Βουτάµε καιρό τώρα στις ζωές των κατοίκων της περιοχής και στον αστικό ανταγωνισµό. Η προσέγγισή µας πήρε µορφή µέσα από µια γεµάτη ποίηση και λαχτάρα ερµηνεία της λιµνοθάλασσας ως µίας χαµένης και διαλυµένης ποταµούπολης. Το παρόν της ιστορίας ενισχύεται χάρη στα ίχνη των αναµνήσεων που συγκεντρώσαµε κατά το ταξίδι. Παλαιές ταινίες, ασπρόµαυρες και έγχρωµες, µας µιλούν για ένα παρελθόν που υπάρχει στα πρόσωπα όσων ζουν στο δέλτα του ποταµού. 23-06-2007 ΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΡΟ ΟΥ 19:30 Ρόδος Νοσταλγία Βέλγιο 58 Σκηνοθεσία : Ντιάν Πέρλστεϊν Η ταινία Η ταινία αναφέρεται στο ιστορικό της Εβραϊκής Κοινότητας Ρόδου από την εγκατάσταση των Εβραίων στη Ρόδο τον 2ο π.χ.αιώνα µέχρι και τον εκτοπισµό τους από τους Γερµανούς στις 23 Ιουλίου του 1944 στο Άουσβιτς. Επιζώντες του Ολοκαυτώµατος στην ταινία µιλούν για την ζωή τους στη Ρόδο πριν τον πόλεµο και περιγράφουν τον εκτοπισµό τους. Η εγκατάσταση των Εβραίων στη Ρόδο, που αναφέρεται για πρώτη φορά στο βιβλίο των Μακκαβαίων, τοποθετείται χρονικά στο 2ο αιώνα π.χ. Η Ρόδος έχει διατηρήσει, για πολλούς αιώνες, αναλλοίωτα τα στοιχεία της εβραϊκής παρουσίας. Στα στενά, αψιδωτά, πλακόστρωτα µεσαιωνικά δροµάκια της συνοικίας «Τζουδερία» διατηρούντα µέχρι σήµερα εβραϊκά σύµβολα. Τους Εβραίους της Ρόδου αναφέρει ο ιστορικός Ιώσηπος, τον 1ο µ.χ. αιώνα. Μετέπειτα ιστορικά κείµενα επιβεβαιώνουν την παρουσία τους κατά τον 12ο µ.χ. αιώνα. Οι Εβραίοι της Ρόδου καταγράφονται το 1480 ως ένθερµοι υπερασπιστές της πόλης εναντίον των Τούρκων. Μετά την επίθεση των Τούρκων στο νησί έµειναν µόνο 22 εβραϊκές οικογένειες, οι οποίες, παρά το φόβο των αρχικών επιθέσεων από τους Τούρκους, ξαναβρήκαν τη δύναµη να συνεχίσουν τη ζωή τους. Τον 16ο αιώνα πολλοί Εβραίοι εκδιώχθηκαν από
τη Ρόδο µε απόφαση του Συµβουλίου των Ιπποτών. Η έλευση νέων οικογενειών Εβραίων από τη Θεσσαλονίκη, λίγο αργότερα, είχε ως αποτέλεσµα η Ρόδος να γίνει ένα σηµαντικό Σεφαραδιτικό κέντρο. Κατά τη διάρκεια των επόµενων τεσσάρων αιώνων ιδρύθηκαν πολλές Συναγωγές και Ραβινικές Σχολές, οι οποίες, παράλληλα µε την άνθηση του εµπορίου, έδωσαν στην Ισραηλιτική Κοινότητα εξέχουσα θέση. Πλούσιοι έµποροι υφασµάτων και µεταξιού συνυπήρχαν µε οπλουργούς, τεχνίτες, βιβλιοδέτες και υφαντές. Από το 1888 ξεκίνησε η λειτουργία του εκπαιδευτικού προγράµµατος της Σχολής Alliance Israelite Universelle µε δωρεές του Εδµόνδου Ρότσιλντ. Το 1901 λειτούργησε η Σχολή για τα αγόρια και το 1902 για τα κορίτσια. Το σχολικό κτίριο καταστράφηκε από βοµβαρδισµούς το 1943. Οι Εβραίοι της Ρόδου ζούσαν σε δύο συνοικίες, διατηρούσαν δύο Συναγωγές και οι περιηγητές που επισκέπτονταν το νησί αναφέρονται στην ευσέβεια των κατοίκων και στην ενασχόλησή τους µε θεολογικά θέµατα. Το 1941 ζούσαν στη Ρόδο 1.800 περίπου Εβραίοι, οι οποίοι διατηρούσαν τέσσερις Συναγωγές. Η Συναγωγή «Σαλώµ», στη διασταύρωση των οδών οσιάδου και Σιµίου, επέζησε του Β Παγκοσµίου Πολέµου, όπως και το παλιαό εβραϊκό νεκροταφείο. Η Συναγωγή αυτή, κτίστηκε αρχικά τον 12ο αιώνα, καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του πολέµου µεταξύ Τούρκων και Ιπποτών του Ναού και ξαναχτίστηκε στα τέλη του 15ου αιώνα. Από το Σεπτέµβριο του 1943 µέχρι τον Ιούλιο του 1944, ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα οι Γερµανοί συλλάµβαναν και εκτόπιζαν τους Εβραίους, στη Ρόδο δεν εφαρµόστηκε κανένα µέτρο εναντίον τους. Αυτό καθησύχασε τους αρχικούς του φόβους και έδωσε στα περισσότερα µέλη της Εβραϊκής Κοινότητας µια απατηλή εντύπωση ηρεµίας και ελπίδας ότι τίποτα σοβαρό δεν επρόκειτο να συµβεί. Μόνο µερικοί νεαροί Εβραίοι τόλµησαν, µε ετοιµόρροπες βάρκες και µεγάλο κίνδυνο της ζωής τους, να αποδράσουν προς τα παράλια της Τουρκίας. Όλοι οι άλλοι περίµεναν και ήλπιζαν. Γύρω στα µέσα Ιουλίου του 1944 µια διαταγή της Γερµανικής ιοίκησης επέβαλε στους Εβραίους να διαµένουν αποκλειστικά στην πόλη της Ρόδου ή στα χωριά Τριάντα, Κρεµαστή και Βιλλανόβα (σηµερινό Παραδείσι). Μερικές µέρες αργότερα, στις 18 Ιουλίου του 1944, ένας Γερµανός αξιωµατικός εµφανίστηκε στην κατοικία του προέδρου της Κοινότητας για να του διαµηνύσει ότι όλοι οι άρρενες Εβραίοι από 16 ετών και πάνω έπρεπε να παρουσιαστούν την εποµένη στο παλιό αρχηγείο της Ιταλικής Αεροπορίας, έχοντας µαζί τους ταυτότητα και άδεια εργασίας. Το επόµενο πρωί δύο αξιωµατικοί των SS Μπήκαν στην αίθουσα συνοδευόµενοι από το διερµηνέα τους και τους απέσπασαν όλα τα έγγραφα της Κοινότητας. Ανατέθηκε στον πρόεδρο της Κοινότητας να ειδοποιήσει τις γυναίκες ότι έπρεπε, µέσα στις επόµενες 24 ώρες, να έρθουν να συναντήσουν τους άντρες τους, επί ποινή τουφεκισµού για όσες δεν υπακούσουν. Έπρεπε να φέρουν µαζί τους όλα τους τα υπάρχοντα: κοσµήµατα, λίρες, χαρτονοµίσµατα, καθώς και µερικά προσωπικά είδη και λίγα τρόφιµα. Στις 20 Ιουλίου, σχεδόν όλοι οι Εβραίοι της Ρόδου είχαν συλληφθεί και κρατούντα σ αυτό το αυτοσχέδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το µεσηµέρι της Κυριακής της 23ης Ιουλίου 1944 ήρθε η διαταγή για αναχώρηση. Ήταν περισσότεροι από 1.600 µεταξύ των οποίων άντρες, γυναίκες, παιδιά και ηλικιωµένοι. Οι δρόµοι ήταν έρηµοι. Οι Γερµανοί είχαν φροντίσει να χτυπήσει ο συναγερµός για αεροπορική επιδροµή. Φτάνοντας στο λιµάνι, στοιβάχτηκταν σε τρία παµπάλαια εµπορικά πλοιάρια. Εκείνη η θλιβερή µέρα του καλοκαιριού του 1944 σηµατοδότησε τον τερµατισµό της εβραϊκής παρουσίας, που µετρούσε
τόσους αιώνες στο νησί. Ο πλους από τη Ρόδο στον Πειραιά ήταν φρικτός. Επτά άτοµα πέθαναν στη διάρκεια του ταξιδιού. Έφτασαν στον Πειραιά στις 31 Ιουλίου 1944 και οδηγήθηκαν αµέσως στο Χαϊδάρι. Εκεί υπέστησαν αφάνταστους εξευτελισµούς και ταλαιπωρίες. Ο Ερυθρός Σταυρός δεν µπόρεσε να τους παράσχει νερό και φαγητό, παρά µόνο 36 ώρες µετά από την άφιξή τους. Οι γυναίκες χωρίστηκαν από τους άντρες. Στις τρεις ηµέρες παραµονής στο στρατόπεδο οι Εβραίοι της Ρόδου άφησαν άλλους δέκα νεκρούς. Στις 3 Αυγούστου, αφού οι Γερµανοί αφαίρεσαν από τους Εβραίους τα χρυσά δόντια και τα γυαλιά, τους φόρτωσαν σε βαγόνια. Το ταξίδι για την Πολωνία κράτησε 13 ηµέρες. Στη διάρκειά του άλλα 100 περίπου άτοµα πέθαναν. Έφτασαν στο Άουσβιτς στις 16 Αυγούστου και, µετά από τη φοβερή διαλογή, περίπου 1.200 από αυτούς, όσοι δηλαδή κρίθηκαν πολύ αδύναµοι για εργασία, στάλθηκαν απευθείας στους θαλάµους αερίων και τα κρεµατόρια. Παρόλο το σύντοµο χρονικό διάστηµα παραµονής τους στο στρατόπεδο, οι περισσότεροι πέθαναν από τις κακουχίες, την εξάντληση και τις αρρώστιες. Μόνο 150 περίπου από αυτούς, 120 γυναίκες και 30 άντρες, γλίτωσαν το θάνατο. Από τις πρώτες αποφάσεις του πρώτου ήµαρχου της Ρόδου µετά την Απελευθέρωση Γαβριήλ Χαρίτου, ήταν η µετονοµασία της κεντρικής πλατείας της Οβριακής συνοικίας στην Παλιά Πόλη σε Πλατεία Εβραίων Μαρτύρων, ως ελάχιστος φόρος τιµής στη µνήµη των πεσόντων. Τα µέλη της Κοινότητας της Ρόδου µαζί µε αυτά της Κοινότητας της Κω ανέρχονταν προπολεµικά σε 1.900, ενώ κατά τη µεταπολεµική περίοδο ο συνολικός πληθυσµός των δύο Κοινοτήτων δεν ξεπερνούσε τα 200 άτοµα. Σήµερα ζουν στη Ρόδο περίπου 35 Εβραίοι. Η Συναγωγή δεν εξυπηρετεί µόνο τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, αλλά παραµένει ανοιχτή για τους τουρίστες που την επισκέπτονται λόγω του µεγάλου ιστορικού και αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος που παρουσιάζει. Το 2002 ο ήµος της Ρόδου ενέκρινε την τοποθέτηση Μνηµείου Θυµάτων Ολοκαυτώµατος στην πλατεία Εβραίων Μαρτύρων, όπου βρισκόταν παλιά η εβραϊκή συνοικία. Στη Ρόδο διατηρείται επίσης εβραϊκό νεκροταφείο. Η σκηνοθέτης Η Ντιάν Πέρλστεϊν γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1959 και αποφοίτησε από τη σχολή IAD όπου σπούδασε ραδιοτηλεσκηνοθεσία. Το 1987 ίδρυσε µε τον αδελφό της την εταιρεία παραγωγής ταινιών ντοκιµαντέρ Films de la Memoire. Από το 1982 έως το 1996 υπήρξε παραγωγός και σκηνοθέτης της εβραϊκής θρησκευτικής εκποµπής Shema Israel της βελγικής κρατικής τηλεόρασης RTBF. Άλλες ταινίες της : Escape to the Rising Sun - Survivre à Shanghaï, La bande dessinée a cent ans, Robert Fortune, le voleur de the.
23-06-2007 ΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΡΟ ΟΥ 20:25 Εβγα ήλιε, Κάτσε ήλιε Ελλάδα 52 Σκηνοθεσία : Άγγελος Κοβότσος Η ταινία «Έβγα ήλιε, κάτσε ήλιε είναι η ζωή µας» λέει ο ηµήτρης Καµπόσος: Από την ανατολή, στη δύση. Τα µέλη της οικογένειάς του, αποτελούν τους µοναδικούς κατοίκους του νησιού Λέβιθα. Το πλησιέστερο κατοικηµένο µέρος, η Πάτµος, στο σύµπλεγµα των ωδεκανήσων, απέχει τρεις ώρες µε το καΐκι τους. Σ αυτή την πλευρά του Αιγαίου πελάγους, δεν υπάρχει σύνδεση µε τα πλοία της γραµµής. Άνθρωποι πολυπράγµονες κι εφευρετικοί, εξ ανάγκης, επιβιώνουν απασχολούµενοι µε την κτηνοτροφία, την αλιεία, αλλά και µια µικρή ταβέρνα που το καλοκαίρι εξυπηρετεί τα κότερα. Αποκλεισµένοι όταν δεν το επιτρέπει ο καιρός, µε πολλές δυσκολίες στην καθηµερινότητά τους, αλλά ωστόσο αυτόνοµοι, µένουν σ αυτό το µέρος γιατί πραγµατικά το θέλουν. Ως πότε όµως;.. Ο σκηνοθέτης Ο Άγγελος Κοβότσος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Το 1979 αποφοίτησε από το Οικονοµικό Τµήµα του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Παράλληλα παρακολούθησε µαθήµατα κινηµατογράφου και τηλεόρασης στη Σχολή Σταυράκου και αργότερα στη Σχολή Χατζίκου απ όπου πήρε το πτυχίο του. Από το 1982 ασχολείται µε την τηλεόραση και τον κινηµατογράφο και από το 1989 µε τη σκηνοθεσία. Ακόµη έχει ασχοληθεί µε τη συγγραφή σεναρίου, µε
την επαγγελµατική φωτογραφία, την οργάνωση τηλεοπτικού αρχείου και την καλλιτεχνική επιµέλεια πολυµέσων. Τρία χρόνια µετά στράφηκε αποκλειστικά στο ντοκιµαντέρ. Στη φιλµογραφία του, µεταξύ άλλων, καταγράφονται ντοκιµαντέρ σε σειρές όπως : «Βαλκάνια Ηφαίστειο πολιτισµών», «Παρασκήνιο», «Άγονη γραµµή», «Ιστορία των χρόνων µου», «Η δική µου Μυτιλήνη» κλπ. Η ταινία του «Ιστορία των χρόνων µου - Μ. Κακογιάννης», έχει διακριθεί στο φεστιβάλ Οδησσού το 2004, ενώ η ταινία του «Κλέων Κραντονέλλης Η µεσογειακή αιθρία και ο ηλεκτρονικός Λεβιάθαν», τιµήθηκε µε το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ ντοκιµαντέρ Θεσσαλονίκης 2006. Πηγές : www.ecofilms.gr www.cineek.gr www.cfwb.be Επιµέλεια ύλης- Γαβριήλ Χαρίτος gavriel@otenet.gr έξτρα