>> Όµορφος νότος: "οδός απώλειας" >> Παιδεία: O χαµένος ορίζοντας" της Σώτης Τριανταφύλλου >> Canuto Kallan: ένας δηµιουργός µας εύχεται "Love, Hope, Faith and Wisdom" 22.01.2014
" I n L o v e W i t h F a s h i o n " Ο Ιανουάριος µοιάζει µε βρέφος. Κουβαλάει όλες τις παραξενιές ενός πλάσµατος που µόλις έρχεται στην ζωή και εµείς είµαστε αµήχανοι µπροστά του, καθώς υποδέχεται µια ολόκληρη νέα χρονιά. Στην 4η έκδοση του Splash Calendar 2014 ο Ιανουάριος µεταµορφώνεται σε µια έκρηξη χρωµάτων και γίνεται της µόδας. Είναι που η τέχνη αγκαλιάζει αυτόν τον νεογέννητο µήνα και τον ντύνει µε χρώµατα για χάρη του ηµερολογίου. Η ιδέα ανήκει στον Άραβα φωτογράφο Tejal Patni από το Ντουµπάι και πράγµατι αποτελεί χάρµα οφθαλµών. Με την ίδια διάθεση της πολυχρωµίας αποφασίσαµε να χρωµατίσουµε σηµειολογικά και το εξώφυλλό µας, το πρώτο του χρόνου τούτου. Πρόκειται για το χαρακτικό του Ελληνοδανού ζωγράφου Κανούτο Κάλλαν, µε τον τίτλο Love, Hope, Faith and Wisdom. Βλέποντάς το, το ξεχωρίσαµε αµέσως, καθώς µας έκανε εντύπωση πως 4 πρόσωπα, το ένα δίπλα στο άλλο, µε έντονες πινελιές φτιαγµένα, φέρουν το καθένα ένα από τα πιο δυνατά στη σηµειολογία, γυναικεία ονόµατα. Ονόµατα που γίνονται έννοιες. Έννοιες που γίνονται ιδέες. Ιδέες που µακάρι για όλο τον κόσµο να γίνουν πραγµατικότητα. Σίγουρα ξέρουµε πως το κόκκινο είναι της Αγάπης, για τα υπόλοιπα όµως...καθένας από µας έδωσε κι άλλο χρώµα! Μαρίνα Τσαµατσούλη 12 22 26 >> ΟΙ ΝΤΟΠΙΟΙ // Τα µυστικά του σέφ Στάθη Κόκκαλη >>>>>>>>>>> >> ON THE ROAD // ΠΑΤΡΑ >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> >>Woman to Woman // Άρτεµις Καρνέζη & Ελισάβετ Γεωργιάδη>>> Μηνιαία free press στην Περιφέρεια υτικής Ελλάδας // Τεύχος 22.01.2014 // ISSN: 2241-3073 ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΪΟΝ Η ταυτότητα του in fact Eκδότρια / Αρχισυντάκτρια: Mαρίνα Tσαµατσούλη martsama@gmail.com Σύµβουλος έκδοσης / Καλλιτεχνική διεύθυνση: Νικόλας Μάξιµος Σχεδιασµός εντύπου / δηµιουργικό: Imagine Design Arts Συντάκτες: Φοίβος Αντωνίου, Ίνα Καραγεώργου, Νίκη Νταϊρατζή, Κώστας Σµαραγδής, Γιώργος Χρυσικός ιόρθωση κειµ ένων: Γιώργος Χρυσικός Συνεργάτες: Ήρα Σινιγάλια, Σώτη Τριανταφύλλου, Μανίνα Ζουµπουλάκη, Χριστίνα Μήτρεντσε, ηµοσθένης αββέτας, Κανούτο Καλλάν, Λιάνα Ζωζά, Ελένη Θανοπούλου, Ευφροσύνη Αγγελοπούλου, Παναγιώτης Χριστόπουλος, Φοίβος Αντωνίου, Βασίλης Μαράντος, Μαρία Ανδρεάδου, Γιώτα Τζότζολη, Ελένη Βαλτινού, Πέτρος Παναγιωτίδης, Κωνσταντίνος Μπιλιάνης, Γόβα Φιλέτο, Pnig hro, Άννα Βασιλική Παπαδιονυσίου, Ian Wicker, Ξενοφώντας Παπαευθυµίου, Βίκη Τηλιγάδα {µεταφράσεις} Νοµική Σύµβουλος: Αντωνία Βαρελά Λογιστήριο: Θεόφιλος Ζησιµόπουλος Εκτύπωση: Λ. τσάντζαλος www.tsantzalos.gr in fact Θέρµου 37, 30300 Ναύπακτος τ: 26340 28143 e-mail: infactfreepress@gmail.com Σηµεία διανοµής ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ Bar 2, Λιµάνι (stand) * Barbarossa Φορ- µίωνος 10 * Black Cotton, Φορµίωνος 13 * Taste, Λιµάνι Smart bar, Νότη Μπότσαρη 22 * Coffee Island, Τζαβέλλα 44 * Paso Latino, Τζαβέλλα 90 * Πυξίδα, Γρίµποβο * hotel Nafpaktos,Γρίµποβο * Βιβλιοθήκη Ναυπάκτου ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ Μουσείο ΙΕΞΟ ΟΣ, Ραζηκότσικα * Καφενείο Μαλαβέτας, Λόρδου Βύρωνα 25 * Avant Garde, Ραζηκότσικα 15 ΠΑΤΡΑ Πάρωδος, πάροδος ρακοπούλου * θέατρο Λιθογραφείον, Μαιζώνος 172β * Salumeria, Πανταννάσης * Το όνοµα του Ρόδου, Μαιζώνος 123 * γκαλερί Cube, Μιαούλη 39 * Χασοµέρι, Κάστρο * Bodegas, Ρήγα Φεραίου, * θέατρο Act, σκάλες Γεροκωστοπούλου * Pas Mal, µαρίνα Πάτρας * Si doux, Πατρέως 13 * Philosophy The Artistic Cafe, Παντανάσσης 9 * Tag, Αγίου Ανδρέου 127& Παντανάσσης * Μικρός Πρίγκηπας, Ρήγα Φεραίου 148 *θέατρο Απόλλων, πλατεία Γεωργίου ΑΓΡΙΝΙΟ Φουαγιέ cafe, Ηλία Ηλιού 7 * Maison cafe, Χαριλάου Τρικούπη 18-20 * ίπορτο, Σταίκου ηµ. 2 * Marpessa hotel cafe, Παπαστράτου 76 AΠΑΓΟΡEYTΑΙ η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, µερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση ή διασκευή απόδοση του περιεχοµένου της εφηµερίδας µε οποιονδήποτε τρόπο,µηχανικό ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησηςή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια του εκδότη. Νόµος 2121/1993 και κανόνες διεθνούς δικαίου που ισχύουν στην ελλάδα.
in fact / KOINΩΝΙΑ / Όµορφος Νότος κείµενο+ηρα ΣΙΝΙΓΑΛΙΑ Οδός απώλειας Πρόσφατα µίλησα µε ένα νεαρό ταλαντούχο σκηνοθέτη ετών 23. Έρρεαν τα λόγια και φτάσαµε στις ταινίες του οι οποίες ανοίγουν το θέµα της απώλειας, ως έσχατης έννοιας που ενώπιόν της τίθεται το ερώτηµα "και τώρα, τι;" Οι ειδικοί προσπαθώντας να χαρτογραφήσουν αυτό το ερώτηµα προίκισαν την απώλεια µε πέντε στάδια: την άρνηση -δεν µπορεί να συµβαίνει σε εµένα αυτό. Το θυµό: έφυγες τώρα που σε χρειαζόµουν περισσότερο. Τη διαπραγµάτευση: αν έµενες, θα ήµουν καλό παιδί. Τη θλίψη: δεν θέλω να δω κανένα ούτε να βγω. Και την αποδοχή: έφυγες, αλλά θα συνεχίσω να ζω µε τη σοφία σου. Αυτά είναι τα πέντε στάδια της απώλειας και οι ειδικοί λένε επίσης ότι δεν είναι απαραίτητο να τα βιώσουµε όλα ούτε και να τα περάσουµε µε τη σειρά. Η οδός απώλειας δεν έχει πινακίδες άλλωστε. Και σε µια εποχή που η ζωή πνίγεται από το κυνήγι της προθεσµίας στο πλαίσιο του µεταµοντέρνου καπιταλιστικού ανθρώπου που καλείται να τα προλαβαίνει όλα, η διαδικασία να µεταβολίσεις το πένθος σου ή την απώλειά σου µεταβάλλεται κι αυτή σε προϊόν το οποίο επιβάλλεται να αντιµετωπιστεί µε αντικαταθλιπτικά, συνεδρίες µε ψυχολόγους, τάι τσι και γυµναστήρια. Το δάκρυ στην υπηρεσία της εµπορευµατοποίησης, πακεταρισµένο σε συσκευασία δώρου. Κι όµως µια µικρή αντίσταση ξεπροβάλλει: είναι η συνειδητοποίηση ότι ο συναισθηµατικός χρόνος είναι άχρονος. Είναι εσωτερικός παλµός, µακριά από ρολόγια και ηµερολόγια. Κι εδώ ο επίλογος είναι και η λύση, την οποία έδωσε για άλλους επιφανειακά λόγους ο ανυπέρβλητος συγγραφέας και Νοµπελίστας και άθεος και αριστερός και Πορτογάλος, ο Ζοζέ Σαραµάνγκου, όταν στο Περί Τυφλότητας έγραψε: να δώσουµε χρόνο στο χρόνο. Κι αυτό µε όσο το δυνατό λιγότερη µοναξιά, γιατί το τέρας φοβάται το µαζί. Πόσο µάλλον το συλλογικό! Ο µοναχικός δρόµος της συνειδητότητας τύπου Έρχαρτ Τόλε, τον οποίο επιστρατεύονται πολλοί, για να εξηγήσουν την κρίση, γίνεται αδιέξοδο, όταν εξαντλείται στο εγώ. Παρθενογέννεση µπορεί να υπάρχει. Παρθενο...ύπαρξη όχι. φωτό Giacomo Favilla Posted on κείµενο+γιαννα ΣΤΕΡΓΙΟΥ {υπ.διδάκτωρ στο Πανεπιστήµιο του Εδιµβούργου} Η αισιοδοξία τους ενοχλεί - Τι επαγγέλεστε, παρακαλώ; - ιανοούµενος. Σκεφτόµουν πόση τέχνη χρειάζεται για να µετατρέψεις µεταµοντέρνους είλωτες σε καρικατούρες. Όχι και τόσο τυχαία αφορµή ένα άρθρο σε µία free press εφηµερίδα στο οποίο ασκούταν κριτική για την «γκρίνια» αριστερόφρονων, βολεµένων, διαδικτυακών επαναστατών, µε αφορµή τα πουλόβερ που ενθουσίασαν τον κ. Καµίνη. Η «γκρίνια» ως στοιχείο ανούσιου ανθρώπου, χρεώθηκε παραδοσιακά στη γυναίκα. Η γκρινιάρα σύζυγος, ερωµένη, µάνα. Ο χαρακτηρισµός είναι τόσο αποτελεσµατικός που σκεπάζει λόγια και επιχειρήµατα για να καταλήξει από πλευράς αποδέκτη ένα ειρωνικό µειδίαµα. Αυτός ο «ανώνυµος άλλος γκρινιάρης» αποκτά ατοµικά χαρακτηριστικά και η φιγούρα του ποζάρει ως απάντηση σε κάθε δήλωση, status στα social media, σκέψη που αντιτίθεται σε ό,τι τον ειρωνεύεται. Χρειάζεται cultural capital για να δηµιουργήσεις και έπειτα να παγιώσεις την «γκρινιάρα καρικατούρα». Το «πολιτισµικό κεφάλαιο», γνώσεις, τυπικά προσόντα, πολιτισµικές δεξιότητες και τεχνογνωσία,- τους πιστώνω µε τον όρο αλλά πιο περιορισµένο από όσο ο Bourdieu το προσδιορίζει- έχει τη δύναµη να επιβάλει εξουσιαστικούς διαχωρισµούς και να επιφέρει τη σιωπή ή και αποδοχή των κυριαρχούµενων. Όσοι δεν σωφρονίζονται µε το βιοτικό ύφος της διανόησης αυτής εκπίπτουν στην κατηγορία του αντιλόγου που είναι διασκεδαστικό να ειρωνεύεσαι και µε αυτό τον τρόπο να ασκείς την ευφυή σου κατά τα άλλα γραφή, να θέτεις σε κίνηση και τον άλλο γοητευτικό εαυτό σου, αυτόν του νάρκισσου, σκεπτόµενου µαχαλόµαγκα και να εντυπωσιάζεις µε τις ευρωπαϊκοφανείς σου αράδες σε facebook, twitter ή όπου αλλού σου δίνουν την «ελευθερία» να φτάνεις σε έκσταση διαβάζοντάς σε. Η έκσταση γίνεται «διονυσιακή» όταν σε αναδηµοσιεύουν, συντάσσονται µαζί σου και παρέα µε τους ετεροκαθορισµένους ακολούθους ψιθυρίσεις «µαζί τα φάγαµε», κατακρίνεις τον κοινωνικό παρασιτισµό, βρίσκεις λογική στις απολύσεις, διαρρηγνύεις τα ιµάτιά σου για τους τεµπέληδες δηµοσίους υπαλλήλους και τόσες άλλες αναξιοπρεπείς συµπεριφορές «των άλλων». Κι όταν έρθει η ώρα του αντιλόγου µηχανεύεσαι λουστραρισµένους τρόπους αποστοµωτικής απάντησης στην οποία καταλήγεις να υπονοείς ή ρητά να αναφέρεσαι στον λαϊκισµό. Φυσικά φοράς ενίοτε και την ψύχραιµη αξιοπρέπειά σου και καταγγέλλεις την ανθρωποφαγία, την υπερβολή των οιµωγών ή το βίαιο λεξιλόγιο που περιέχει λέξεις διχασµού, ανόητα πάντα χρησιµοποιηµένες: προδότες, κρεµάλες, χούντα, ψόφος. Εδώ υπάρχει µία αλήθεια. Εκχωρήθηκε η βαρύτητα των λέξεων σε ανθρώπους που τις µετέτρεψαν σε σύµβολα λαϊκίστικης παράνοιας, χωρίς φειδώ στη χρήση τους. Η πολιτική ναυτία που προκλήθηκε έπρεπε να τιµωρηθεί και έτσι το µαγικό ραβδί της αυτοαποκαλούµενης διανόησης δηµιούργησε γκρινιάρικες καρικατούρες που τους ενοχλούν τα πουλόβερ των δέντρων, το κίνηµα της τζάµπα αγκαλιάς και άλλες πράξεις αισιοδοξίας που απαγορεύεται να τις θεωρήσεις εµπαιγµό της απελπισίας σου. Ξεχάσανε όµως ότι η υπερβολή γεννά την ύβρη και νοµοτελειακά επέρχεται η τιµωρία. Το κίνηµα του «µαγικού ραβδιού» αυτοµετατράπηκε κι εκείνο σε καρικατούρα. Κατέληξε στερεοτυπικό, τόσο που δεν µπορείς εύκολα να αντιληφθείς το προσωπικό ύφος του γραφόµενου προσώπου και νοµίζεις ότι σε όλες τις φυλλάδες κρύβεται από πίσω τους το ίδιο χέρι, το ίδιο χαµόγελο που µοιράζεται αφειδώλευτα σε όσους µπορούν να του υποσχεθούν θέσεις, προβολή, επιχορήγηση, ο ίδιος νους που συνιστά ψυχραιµία και κυρίως χλευασµό σε καθέναν που προτείνει αντίσταση.
in fact / ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ κείµενο+γιωργοσ ΧΡΥΣΙΚΟΣ Πιστεύω τω φίλω Προσπαθώντας κάποιος να γράψει για τη φιλία αντιµετωπίζει τον κίνδυνο να ανακαλέσει στις µνήµες των αναγνωστών εκθεσιολόγια Γυµνασίου. Για να αποφύγω τον σκόπελο του ορισµού, ο οποίος θα ήταν πιθανότατα δανεισµένος από κάποιον φιλόσοφο που πραγµατεύεται το θέµα, θα πω µόνο ότι η φιλία ανήκει στην ιδιαίτερη κατηγορία εκείνων των εννοιών που δεν µπορούµε εµείς, οι απλοί θνητοί, αυτοδύναµα να ορίσουµε, αλλά γνωρίζουµε ακριβώς το τι είναι και σε ποιες περιστάσεις υπάρχουν ή δεν υπάρχουν. Είναι ένα από τα παράλογα γνωστά-άγνωστα. Ενδεικτικά αναφέρω περιστάσεις που νιώθουµε την αίσθηση της φιλίας: φίλος είναι αυτός που µε ένα βλέµµα του θα σε ηρεµήσει, χωρίς να πει τίποτα, απλά ακούγοντάς σε, αυτός από τον όποιο θα ζητήσεις βοήθεια, όταν θα τη χρειαστείς, και θα στη δώσει απλόχερα, εκείνος στον οποίο θα δείξεις τον πραγµατικό σου εαυτό και θα σε αποδεχθεί, όπως είσαι. Για µένα, φίλοι είναι οι άνθρωποι εκείνοι που µου µαθαίνουν πρακτικά την έννοια του αλτρουισµού. Πολλά έχουν ειπωθεί και γράφει κατά καιρούς για τη φιλία και την αξία της. Θα σταθώ δια βραχυτάτων σε τρεις διαχρονικές ρήσεις που αναφέρονται αντίστοιχα σε τρεις πτυχές της έννοιας: στον φθόνο, στην ειλικρίνεια και στις σύγχρονες µορφές της φιλίας. Πριν από 2.500 χρόνια ο Αισχύλος έκανε λόγο για το θέµα του φθόνου στο πλαίσιο µιας φιλίας: «Λίγοι άνθρωποι έχουν στη φύση τους να τιµούν χωρίς φθόνο τον ευτυχισµένο φίλο τους», έγραψε. Σε αυτά τα λόγια βρίσκεται µια σηµαντική ιδιότητα της φιλίας, η πιο αποδεικτική ίσως για τη δύναµή της και την πραγµατική της υπόσταση: ο πραγµατικός φίλος πρέπει να χαρεί µε τη χαρά σου και την επιτυχία σου ακόµη και όταν εκείνος δεν τα έχει. Καλύτερος φίλος εποµένως είναι εκείνος που θα σου σταθεί περισσότερο στις χαρές σου παρά στις λύπες σου. Εν τέλει ο φίλος φαίνεται στα δύσκολα. Ο Oscar Wilde στον 19ο αιώνα έλεγε πως: «Οι πραγµατικοί φίλοι θα σε µαχαιρώσουν από µπροστά». Και αυτό είναι το σηµείο, όπου η φιλία δείχνει το σπουδαιότερο - κατά την άποψή µου- γνώρισµά της, την ειλικρίνεια. Πόσοι από εµάς δε χάσαµε «φίλους», όταν αναγκαστήκαµε να γίνουµε ειλικρινείς απέναντί τους; Μετρώ δυστυχώς κάποιες προσωπικές ανάλογες εµπειρίες και µάλιστα µια πρόσφατη. εν είναι αληθινός σου φίλος αυτός που σου χαϊδεύει τα αυτιά, εκείνος είναι κόλακας. Ο φίλος ο αληθινός θα σου τα πει, όπως έχουν, και όχι, όπως θα ήθελες να τα ακούσεις. Στην εποχή µας εξάλλου η φιλία έχει πάρει νέες µορφές, που εν µέρει υπονοµεύουν την αυθεντική της υπόσταση. Τα ηλεκτρονικά µέσα κοινωνικής δικτύωσης, αντικαθιστούν τον παραδοσιακό τρόπο δηµιουργίας φιλικών σχέσεων. ε θα παρουσιαστώ ως απόλυτος κατήγορός τους. Αντιθέτως έχουν και τη δυνατότητα να αποτελέσουν αρωγούς της φιλίας σε δύο περιπτώσεις: όταν χρησιµοποιούνται ως τρόπος πρώτης επικοινωνίας µεταξύ άγνωστων ανθρώπων ή για τη διατήρηση της επαφής µεταξύ ατόµων που η κατά πρόσωπο συνάντηση δεν είναι εφικτή! Ωστόσο, οι 1.000 «φίλοι» µας στο facebook επί παραδείγµατι, δεν είναι φίλοι µας µε την πραγµατική έννοια του όρου. Αποτελούν µια υπόσχεση πως, αν κάποτε βρεθούµε µαζί τους ή επικοινωνήσουµε ουσιαστικά, θα µπορέσουν ίσως να γίνουν φίλοι µας. Ο Robert Brault αναφέρθηκε εύστοχα στο θέµα αυτό λέγοντας: «Εκτιµώ τον φίλο που βρίσκει χρόνο για µένα στην ατζέντα του, αλλά βασίζοµαι στον φίλο που για µένα δεν συµβουλεύεται την ατζέντα του». Γιατί οι πραγµατικοί φίλοι δεν βρίσκονται σε καµία ατζέντα, σε κανένα friend list, αλλά στην καρδιά! π-ί-σ-ω-α-π-τ-ι-ς-γ-ρ-α-µ-µ-έ-ς Αισιοδοξία ποίηµα του Ναζίµ Χικµέτ* Μέρες καλές θα δούµε, παιδιά, µέρες καλές, ηλιόλουστες θα δούµε. Μες στα γαλάζια θα οδηγήσουµε τη µηχανή µας, παιδιά, µες στα ολόφωτα γαλάζια θα οδηγήσουµε. Ω, και σαν πατήσουµε την τελευταία ταχύτητα, οι στροφές, ο σάλαγος της µηχανής ου ου ου ου ου ου ου ου ου ου... Ποιός ξέρει, ρε παιδιά, πόσο παράξενο θα είναι πράγµα να παίρνουµε φιλιά µε 160 χιλιόµετρα ταχύτητα! Να, που τώρα υπάρχουνε για µας τις Κυριακές, τις Παρασκευές, ανθισµένα περιβόλια µονάχα τις Κυριακές, τις Παρασκευές... Να που τώρα εµείς σαν να γροικάµε κάποιας νεράιδας το παραµύθι, σεργιανούµε τα µαγαζιά στις φωτισµένες στράτες, τα µαγαζιά, τα 77πατα, που είναι φκιασµένα ατόφια από κρύσταλλο. Να που εµείς φωνάζουµε τώρα... Απόκριση: Ανοίγει το βιβλίο µε το µαύρο καπάκι: η φυλακή. Αρπάζουνε τα λουριά τα µπράτσα µας. Το σπασµένο κόκαλό µας είναι µες στα αίµατα. Να που τώρα εµείς έχουµε στο τραπέζι µας µια φορά τη βδοµάδα κρέας, και να που τα παιδιά µας απ' τη δουλειά γυρνούνε σπίτι κίτρινα, σκελετωµένα... Να που τώρα εµείς... Να µε πιστεύετε... Μέρες καλές θα δούµε, παιδιά, µέρες καλές, ηλιόλουστες θα δούµε. Μες στα γαλάζια θα οδηγήσουµε τη µηχανή µας, παιδιά, µες στα ολόφωτα γαλάζια θα οδηγήσουµε!... (ποιήµα του 1930) *Ο Ναζίµ Χικµέτ είναι Τούρκος λογοτέχνης
in fact /ΑΠΟΨΕΙΣ κείµενο+σωτη ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ Φτάσαµε ως εδώ, σ αυτή την οικονοµική και αξιακή φρίκη, επειδή στην Ελλάδα διαλύσαµε, χωρίς καµιά συµβολή της επαράτου Ευρωπαϊκής Ένωσης, το σύστηµα της παιδείας. Το λύκειο είχε υποτιµηθεί από τότε που ήµουν κι εγώ µαθήτρια: στη δευτέρα και στην τρίτη λυκείου διαβάζαµε περισσότερο για το φροντιστήριο (δηλαδή για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήµιο) παρά για το σχολείο. Εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια, το απολυτήριο του λυκείου είναι ένα παλιόχαρτο µπορεί να το αποκτήσει ακόµα κι ένας ηµιαναλφάβητος ο οποίος στη συνέχεια µπορεί να µπει στο πανεπιστή- µιο (εφόσον οι βάσεις είναι τόσο χαµηλές) και να γίνει καταληψίας, αιώνιος φοιτητής και κοπρόσκυλο. Αντί να δίνουµε βάρος και σπουδαιότητα στο σχολείο, αντί να είναι δύσκολες οι εξετάσεις για το απολυτήριο (όπως συµβαίνει στις περισσότερες χώρες), στην Ελλάδα οι µαθητές ενθαρρύνονται να παραµελούν το σχολείο, ώστε να µπουν στο πανεπιστήµιο. Όταν µπαίνουν στο πανεπιστήµιο, βρίσκονται µπροστά στην αµάθεια και τον φανατισµό των συνδικαλιστών και των καθηγητών, σ ένα περιβάλλον βανδαλισµών, γενικευµένης αυθαιρεσίας, κακογουστιάς και βαθιάς άγνοιας. Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά δεν είναι οι εξαιρέσεις που συγκροτούν τη γενική κατάσταση. Χάνεται ανυπολόγιστος αριθµός σχολικών ωρών λόγω αποχών: στην Ελλάδα οι πολίτες αποκτούν πολιτικά δικαιώµατα πολύ νωρίτερα από την ηλικία της ψήφου παιδιά δεκατεσσάρων ετών διαδηλώνουν στους δρόµους και στα προαύλια των σχολείων για ζητήµατα που, όπως είναι φυσικό, δεν γνωρίζουν. Όσο για τους εικοσάχρονους παίζουν τον ρόλο του παιδιού, όταν αυτός τους συµφέρει και τον ρόλο του ενηλίκου, όταν πρόκειται να κάνουν επανάσταση στο πλαίσιο του πανεπιστηµίου πλάι στους δήθεν επαναστάτες καθηγητές. Τα πανεπιστήµια υπολειτουργούν διότι έχουν παρεξηγηθεί όλες οι αξίες κι όλα τα δικαιώµατα. Όσο για τις υποχρεώσεις ουδείς τις αναγνωρίζει. Αλλά, όπως οι άνθρωποι γίνονται ζώα, όταν δεν έχουν δικαιώµατα, γίνονται ζώα κι, όταν δεν έχουν υποχρεώσεις. Η εκπαίδευση είναι αυτοσκοπός, αλλά για όποιον θέλει και υποχρεώνεται να βρει δουλειά το συντοµότερο, είναι απαραίτητες συγκεκριµένες επιλογές: στο παρελθόν, ήταν τιµή για τους ανθρώπους να ξέρουν µια τέχνη να µπορούν, λόγου χάρη, να φτιάξουν κάτι µε τα χέρια τους. Αυτό τους προστάτευε από την ανεργία και έδινε νόηµα στην ύπαρξή τους. Σήµερα δεν κάνουµε τίποτα µε τα χέρια µας, είµαστε άχρηστοι : όλοι θέλουν να µπουν στο πανεπιστήµιο, ακόµα κι αν είναι ανεπίδεκτοι µαθήσεως. Κατά συνέπεια, τα πανεπιστήµια είναι γεµάτα ανθρώπους που δεν µαθαίνουν τίποτα σε βάθος, που δεν ενδιαφέρονται παρά µόνον για δουλίτσες και για εκείνη την ψευδαισθητική ασφάλεια που καλλιέργησε η ελληνική γραφειοκρατία. Μπαίνοντας πριν από λίγο καιρό σε µια πανεπιστηµιακή αίθουσα αγανακτώ µε τη βροµιά και ρωτώ τους φοιτητές: Γιατί υπάρχουν σκουπίδια κάτω; και σκύβω να µαζέψω ό,τι µπορώ. Με κοιτούν σαν να κάνω κάτι αλλόκοτο, ενώ ο συνδικαλιστής της τάξης µού απαντάει µε ύφος περισπούδαστο και βλοσυρό: Έχουν περικοπεί τα κονδύλια!. Σ αυτό το σηµείο, έχω τη φαντασίωση ότι τον χαστουκίζω κι ότι βλέπει αστεράκια. Έχουν περικοπεί τα κονδύλια γι αυτό ρίχνετε στο δάπεδο πλαστικά ποτήρια και καλαµάκια; Ποιος θα τα µαζέψει; Η απάντηση είναι ότι, αφού στο σπίτι τα µαζεύει η µαµά, στον δηµόσιο χώρο θα τα µαζέψει το κράτος. Αν θέλαµε όµως να αποκτήσουµε αληθινή παιδεία, θα επιστρατεύαµε τους απλούς κανόνες: µάθε το µάθηµά σου, φέρσου µε ευπρέπεια, σεβάσου τους άλλους και τον χώρο σου. Για να επιστρατευτούν αυτοί οι κανόνες τους οποίους επιζητούν και τα ίδια τα παιδιά παρότι συχνά αντιδρούν- πρέπει να γίνονται σεβαστοί από τους µεγάλους : αν πρυτάνεις περιφρονούν τις αποφάσεις του κοινοβουλίου και παριστάνουν τους εξεγερµένους, αν µπεκροπίνουν και καπνίζουν στον πανεπιστηµιακό χώρο, πώς περιµένουµε να λειτουργήσουν οι νόµοι και οι θεσµοί; Ποιος θα διδάξει τους κανόνες στη σχολική τάξη και στο αµφιθέατρο; Πώς θα δηµιουργηθούν πολίτες κι όχι µέλη ενός όχλου; Οι κανόνες είναι ανακουφιστικοί και τα παιδιά σπανίως τους παίρνουν προσωπικά, όπως παίρνουν προσωπικά τον αυταρχισµό ή το χάος που επικρατεί, όχι σπάνια, στην οικογένειά τους. Το σχολείο και τα ΑΕΙ δεν είναι εξ ορισµού χώρος εξέγερσης: είναι εξ ορισµού χώρος µάθησης. Για να εξεγερθούµε, πρέπει πρώτα να µάθουµε αυτό εναντίον του οποίου ενδέχεται να εξεγερθούµε. Θυµά- µαι, για παράδειγµα, πως,όταν εργαζόµουν σε µια κινηµατογραφική σχολή, αράδιαζα τα γεγονότα και περιέγραφα τα κινήµατα της ιστορίας του κινηµατογράφου το γαλλικό νέο κύµα, λόγου χάρη, το οποίο βαριέµαι θανάσιµα- χωρίς να αναφέρω τι µου άρεσε και τι όχι. εν βρισκόµουν εκεί, για να κατεδαφίσω τη νουβέλ βαγκ βρισκόµουν, για να ανοίξω έναν δρόµο γνώσεων και κρίσης. Αν κάποιος από τους σπουδαστές, µετά από έρευνα, κατέληγε ότι η νουβέλ βαγκ είναι υπερτιµηµένη, τότε απλώς θα συµφωνούσαµε. Με την ίδια λογική, όταν διδάσκεις αµερικανική ιστορία, δεν λες στα παιδιά ότι ο Τζέφερσον ήταν δουλοκτήτης και παλιοχαρακτήρας. Τους λες ότι ήταν ένας από τους ιδρυτές των Ηνωµένων Πολιτειών και πάει λέγοντας. Στη συνέχεια, ίσως ακολουθήσει αµφισβήτηση και εξισορρόπηση. Το σχολείο δίνει βασικές πληροφορίες και ανοίγει έναν ορίζοντα: δεν είναι ούτε λέσχη συζητήσεων, ούτε χώρος µηδενισµού και µιζεραµπιλισµού σίγουρα δεν είναι χώρος όπου εκτυλίσσεται η πολυθρύλητη πάλη των τάξεων. Η συζήτηση µε τους µαθητές είναι η πρόχειρη λύση για τον αµήχανο, ανασφαλή και αµαθή καθηγητή που δεν έχει αρκετή αυτοπεποίθηση για να κάνει µάθηµα. Όπως η σύντηξη, η κατάργηση των ορίων και των ρόλων- το να πίνεις ούζα µε τους σπουδαστές και το να υιοθετείς το γλωσσικό ιδίωµα της νεολαίας για να φαίνεσαι in - είναι η στάση του καθηγητή που κολακεύει τα παιδιά και προσκολλάται, µε αξιολύπητο τρόπο, στην εφηβική ηλικία. Βλέπω στον τοίχο του πανεπιστηµίου υτικής Μακεδονίας το σύνθηµα: ηµοκρατία ή χάος; Κι από κάτω την απάντηση: Χάος. Μάλιστα: η ευχή των χαοτικών πραγµατοποιήθηκε.
in fact / CITY ROOM κείµενο+μαρια ΑΝ ΡΕΑ ΟΥ Εισπρακτικές: Νούµερα που φέρνουν νούµερα Στις Εισπρακτικές εταιρείες ο χώρος που αναλογεί στον εργαζόµενο είναι ένα περίπου τετραγωνικό µέτρο. Μεγάλες αίθουσες, χωρισµένες σε κουβούκλιαγραφεία. Ένας υπολογιστής και ένα τηλέφωνο-συνδεδεµένο στον υπολογιστήείναι τα απαραίτητα εργαλεία του. Μιας και ο χρόνος που θα ξοδέψει στο κουβούκλιό του είναι πολύς, το µετατρέπει σε κάτι από το σπίτι του. Φωτογραφίες, αυτοκολλητάκια, µολυβοθήκη και ό,τι µπορεί να τον κάνει να νιώσει οικεία µε τη φυλακή του. Μεταξύ των γραφείων υπάρχουν ενίοτε διαχωριστικά, ούτως ώστε να µη µπορεί να επικοινωνήσει µε τον διπλανό φυλακισµένο και κάνουν τακίµι, συζήτηση, κουτσοµπολιό και χαθεί χρόνος εργασίας. Κάθε λεπτό είναι πολύτιµο και κάθε κλήση που χάνει στοιχίζει. Τα τηλέφωνα ελέγχονται µέσω του συστήµατος των κοµπιούτερς. Μετριούνται οι κλήσεις που έκανε, πόση ώρα ήταν ανοιχτή η γραµµή, πότε το έκλεισε, πόσος χρόνος µεσολάβησε µέχρι να σηκώσει πάλι το ακουστικό. Στις περισσότερες εταιρίες πλέον δεν τον προσέχουν και έχει συνδεδεµένο ακουστικό στ αυτί, ώστε να µη χάνεται πολύτιµος χρόνος µε το κατέβαζε-σήκωνε. Σε ένα οκτάωρο ο µέσος κοινός ροµποτάνθρωπος κάνει περί τις 200 κλήσεις. Όλο αυτό, επιστηµονικά τεκµηριωµένο από σπουδαγµένους ανθρώπους, που δεν αποκλείεται στο ιδακτορικό τους το αντικείµενο µελέτης τους να ήταν «Ταχύτητα πληκτρολόγησης τηλεφωνικού αριθµού». Η ροµποτοστάση του καλού τηλεφωνητή-εισπράκτορα είναι θέση µάχης. Καλό είναι να µην αφήνει κενό µεταξύ συρµού (της καρέκλας του) και αποβάθρας (γραφείου του), διότι ο χρόνος που µεσολαβεί µέχρι να πλησιάσει του στοιχίζει κλήσεις. Στις Εισπρακτικές εταιρίες δεν έχεις όνοµα. Είσαι ένας agent.αυτή είναι και η επίσηµη ορολογία. Έχεις ένα νούµερο όµως, που σε αντιπροσωπεύει. Είσαι ας πούµε ο agent 4217. Όλοι είναι agents, µε το δικό του νούµερο ο κάθε ένας, και έχεις κι έναν supervisor η άλλη επίσηµη ονοµασία του υπευθύνου σου. Ο supervisor σου έχει αναλάβει µια οµάδα agents (µεταξύ των και εσύ). Κάθε µέρα έρχεται ο βοηθός του, που λέγεται βοηθός supervisor µε ένα report που γράφει το νούµερό σου, πόσες κλήσεις έκανες, πόση ώρα διήρκησαν. Επίσης καταγράφεται, η ώρα που βγήκες διάλειµµα κι αν ήσουν πίσω στην ώρα σου ή «έφαγες» δυο-τρία λεπτά σηµαντικής εργασίας. Ο χρόνος που ξόδεψες για να πας προ νερού σου επίσης προσµετράται. Αν υπερβαίνει το µέσο κοινό όρο (πείτε µας ποιος είναι;) ακολουθεί παρατήρηση για το ουροποιητικό και αποχετευτικό σου σύστηµα και σε δεύτερο επίπεδο αναπλήρωση του χαµένου χρόνου που ξόδεψες ικανοποιώντας τις φυσικές σου ανάγκες, µε υπερωριακή κάλυψή του. Στην Εισπρακτική που εργάζεσαι η δουλειά είναι χωρισµένη σε δύο επίπεδα. Στο «ελαφρύ» επίπεδο, που αφορά καθυστερήσεις σε πληρωµές καρτών, δανείων και µέχρι 3 µήνες. Αυτό λέγεται Pre Collection. Εδώ απαιτείται η απόλυτη ταχύτητα. ε παίρνεις καν εσύ τηλέφωνο. Το κοµπιούτερ σου που είναι συνδεδεµένο µε ένα τηλέφωνο και αυτό µε ένα ακουστικό στο αυτί του, κάνει τις κλήσεις αυτόµατα. Πάνω στην οθόνη υπάρχει ένα χρονόµετρο που τρέχει. Όσο χρόνο θα µιλάς, αυτό θα καταγράφει και µηδενίζει µόλις προχωρήσεις στον επόµενο πελάτη. Στόχος είναι να καταφέρεις σε ένα λεπτό να σου υποσχεθεί ο πελάτης πως θα πάει να πληρώσει (και φυσικά να το κάνει). Αν ο πελάτης έχει παράπονα, αν έχει ερωτήσεις να σου απευθύνει ή οτιδήποτε άλλο, τη πάτησες. Το report που τα καταγράφει όλα θα σε έχει «δώσει» κανονικά. Οι αργοί, δε κάνουν γι αυτή τη δουλειά. Το άλλο επίπεδο σε µια Εισπρακτική εταιρία είναι το Hard Collection. Το Hard collection είναι για γερά στοµάχια. Στις Εισπρακτικές εταιρίες δε γίνονται χάρες. ε χαϊδολογούν. ε λυπούνται. Αυτοί εσένα. Εσύ τους οφειλέτες. Είσαι µια µηχανή που µαζεύει λεφτά για λογαριασµό άλλων. Ψάξε και βρες τον τρόπο σου λένε. Αν φέρνεις χρήµα στην εταιρία, µένεις. Αν όχι, φεύγεις. Εκεί κάπου διαχωρίζεται ο άνθρωπος από τη µηχανή. Ούτε καν το ζώο. Στις Εισπρακτικές εταιρίες είσαι µια µηχανή που κόβει χρήµα. Είσαι αυτός που κάνει τη «βρώµικη» δουλειά για λογαριασµό των τραπεζών. Αυτός που ακούει τις βωµολοχίες, τις βρισιές, τις κατάρες δεκάδων ταλαιπωρηµένων ανθρώπων κάθε µέρα. Αυτός που φτάνει να µετράει το βιoς του µε εξώδικα. Στις Εισπρακτικές εταιρείες είναι ένα νούµερο που φέρνει νούµερα.
Ο Γόβα Φιλέτο ζει κι αυτός ανάµεσα µας κι αργά τα βράδια στέλνει mails στον κολλητό του Μήτσο (in fact όλοι έχουµε ένα Μήτσο για κολλητό) σχολιάζοντας τα πράγµατα µέσα από την αλλόκοτη (queer) µατιά του tell me more... Dear Μήτσο, Με γκρίνια βγήκε το '13 (όπως του άξιζε άλλωστε, τέτοιο που ήταν!). Ελα όµως που ξηµερώνει '14 και πρέπει να το δούµε αλλιώς, µήπως και ζήσουµε να προλάβουµε το '15! Οπότε το θέµα µας για απόψε θα είναι: «Η Σκαρλετοποίηση και πώς να την επιτύχετε.» Και τι εννοώ. Τη θυµάσαι, φαντάζοµαι τη Σκάρλετ την Ο Χάρα από το «Όσα παίρνει ο άνεµος». Λοιπόν ποτέ δεν κατάλαβα πώς αυτός ο σκατοχαρακτήρας αγαπήθηκε απ το πλατύ κοινό. Κακοµαθηµένη γόνος πλουσίας οικογενείας του Αµερικανικού Νότου, µε τις µελαµψές δουλάρες να νοιάζονται ακόµα και για την ανάσα της, αναλώνεται και εξαντλείται σε χοροεσπερίδες και φλερτ µε όσα αρσενικά αντιληφθεί σε απόσταση ενός µέτρου. Ερωτεύεται τον Άσλευ τον Ουίλκς που τελικά τη φτύνει και παντρεύεται τη χτικιάρα ξαδέλφη του. Αυτή πάλι, για να του µπει στο µάτι, παντρεύεται τον Ρετ τον Μπάτλερ, βαρύ κι ασήκωτο τυχοδιώκτη που αυτός τη θέλει, αλλά αυτή τον έχει, για να τον παίζει. Της σκάει κι απ τα αριστερά ο εµφύλιος των Βορείων που (άκουσον άκουσον) θέλουν να της πάρουν τις δουλάρες και εκεί πλέον τα παίζει η πλουσία! Την κάνουν τ αρσενικά για τα στρατά, περνά ταλαιπωρίες µόνη µε τις δουλάρες, κάνει εθελοντισµό, την κάνουν κι οι δουλάρες (εκτός από µια χαζή και µια πιστή), παρά τρίχα να χάσει και το σπίτι της, αλλά η µύτη, µύτη! Κι έτσι για να ολοκληρωθεί το δράµα της, στην τελική σκηνή της ταινίας, σούρνεται στα πατώµατα παρακαλώντας τον Ρετ, (που έχει επιστρέψει, άµα το πέρας των µαχών) να µην την κάνει µε βαριά πηδηµατάκια, γι άλλη µια φορά (αφού δεν παλεύεσαι κούκλα µου!). Τρώει και τα µούτρα της σε µια σκάλα! (ξέρεις, απ αυτές των αρχοντικών του Αµερικανικού Νότου). κι εκεί που λες: «ψόφησε η καργιόλα επιτέλους τέσσερις ώρες εδώ µέσα πιάστηκα ο πούστης!», σηκώνεται, ξεσκονίζεται, βλέπει τον Ρετ να χάνεται στο βάθος του ορίζοντα και γυρνά και σου λέει όλο νάζι: «δεν τρέχει µια, αύριο ξηµερώνει µια καινούργια µέρα!». Μωρή τράβα να δεις αν έρχοµαι, που έφαγες ολόκληρο εµφύλιο και το φτύσιµο του αιώνα στη µάπα και µου το παίζεις κι ατσαλάκωτη! Τέτοια αναισθησία; Πουθενά να µην κωλώνει το Σκαρλετάκι; Όταν την πρωτοείδα την ταινία,θυµάµαι είχα φύγει φουρκισµένος απ το σινεµά, µια που πάντα µου την έδιναν οι αθεόφοβοι τύποι, αυτοί που δεν ιδρώνει το αυτί τους. Και µ αυτήν την εντύπωση κυκλοφορούσα για την Ο Χάρα όλα αυτά τα χρόνια! Κοίτα να δεις όµως Μητσάκο που έχει ο καιρός γυρίσµατα και τώρα τελευταία, όλο και πιο συχνά, το επικαλούµαι το Σκαρλετάκι. Το επικαλούµαι κι αναζητώ τρόπους Σκαρλετοποίησης, για να µην ιδρώνει το αυτί µου µε όλα τα κουλά που ακούω: -Τον Πειραιώς Σεραφείµ που απειλεί µε αφορισµό το ΠΑΣΟΚ, επειδή κατέθεσε τροπολογία στον αντιρατσιστικό νόµο για την επέκταση του συµφώνου συµβίωσης στα οµόφυλα ζευγάρια, αντί να το έχει ήδη στείλει στο πυρ το εξώτερον. Κι αυτό και τη Νέα ηµοκρατία για το χάλι στο οποίο µας οδήγησαν! -Το Ανώτατο ικαστήριο της Ινδίας που κήρυξε µε νόµο παράνοµες τις οµοφυλοφιλικές πράξεις, κάτι που σχολιάστηκε από τους ειδικούς ως µέγιστη οπισθοδρόµηση αναφορικά µε τα δικαιώµατα των οµοφυλόφιλων στη χώρα. Συγκεκρι- µένα, η απόφαση έπαυσε προηγούµενη απόφαση-ορόσηµο του Ανωτάτου ικαστηρίου του ελχί, που το 2009 είχε αποποινικοποιήσει τις ίδιες πράξεις, και δίνει εντολή στους βουλευτές να ψηφίσουν σχετικό νόµο. (Τι έγινε παιδιά θα αποφασίσετε; Γιατί έχω και το κάρυ στη φωτιά και θα µου πιάσει). Μήπως να βγάλουν καµιά άκρη µε τους οµαδικούς βιασµούς γυναικών µέρα µεσηµέρι, αντί να τα βάζουν µε τον δόλιο τον Ινδό gay (που τί να κάνει κι αυτός - µε Bollywood µεγάλωσε!) -Τη νέα λέξη της χρονιάς Selfie, σύµφωνα πάντα µε το λεξικό της Οξφόρδης! Selfie: Μια φωτογραφία σας (σε διάφορες πόζες) που την τραβήξατε µόνος/η σας, συνήθως από την κάµερα του κινητού τηλεφώνου, µε σκοπό να την ανεβάσετε και να τη µοιραστείτε µε τους διαδικτυακούς σας φίλους στο facebook, το instagram, ή το twitter. Στο χωριό µου αυτό το έλεγαν ξίπασµα! Σκαρλετοποίηση λοιπόν: Όσα πάνε κι όσα έρθουν, χωρίς να δίνεις σηµασία σε οτιδήποτε σε χαλάει, στην προσπάθεια να διαφυλάξεις ότι έχει αποµείνει από την ψυχική σου ισορροπία. (Κι αν δεν το κατάλαβες, θέτω υποψηφιότητα για τη νέα λέξη του 2014, σύµφωνα πάντα µε το λεξικό της Οξφόρδης!) Το µόνο κακό είναι ότι ακόµα δεν έχω βρει τη συνταγή! Άσε που παίζει, η Σκαρλετοποίηση να επιβραδύνει και τους ρυθµούς της επανάστασης. Ή ήρωες θα γίνουµε ή την πάρτη µας θα κοιτάξουµε. Και τα δύο, δε γίνεται! Το νου σου στις σκάλες Μήτσο! Τα λέµε, Γόβα Φιλέτο.
in fact / PLANET M.Z. κείµενο+μανινα ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΑΝΑΛΑΦΡΑ: ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΕΞ α όσα λέµε µετά το σεξ, δείχνουν ένα σωρό πράγµατα για την σχέση µας, την διανοητική µας κατάσταση αλλά και για το ίδιο το σεξ. Ενα ολόκληρο πάνελ από σεξοµανείς εµπειρογνώµονες έχει εργαστεί σκληρά πάνω στον τοµέα, άρα εσείς δεν έχετε παρα να µελετή- Tσετε τα αποτελέσµατα... φωτό+ ''Ecstasy'' by Dr. D. Foothead σεξ δύο* άνθρωποι ξαπλωµένοι σ ένα κρεβάτι µπορεί να αντιδράσουν µε έναν από τους παρακάτω τρόπους: Όποτε βρίσκεται κανείς στην δύσκολη θέση να γράψει µία σκηνή µε τους πρωταγωνιστές να συζητάνε «µετά το σεξ», βρίσκεται σε πραγµατικά δύσκολη θέση. Θα αναρωτηθείτε τι σχέση έχει αυτό µε σάς την αναγνώστρια που σπανίως χρειάζεται να γράψει σκηνή τέτοιου είδους (ή οποιαδήποτε σκηνή). Και θα σας απαντήσω ότι οι σκηνές που γράφονται, για σήριαλ, ταινίες ή βιβλία, είναι βγαλµένες µέσα από τη ζωή: αν έχετε ζήσει «µετα-σεξ κουβέντες», ξέρετε και πώς γράφεται η σκηνή. Βέβαια κάθε σεξ είναι διαφορετικό, και κάθε µετα-σεξ κουβέντα εκφράζει αυτήν την διαφορετικότητα τόσο του σεξ όσο και της ερωτικής σχέσης. Μερικές φορές το σεξ είναι τόσο «ουάου» που κανένας δεν λέει κουβέντα µετά: αυτό είναι το καλύτερο είδος σεξ και κάθε γυναίκα οφείλει να το βιώσει τουλάχιστον µιά φορά (ή και εκατό) στη ζωή της. Να µείνει δηλαδή άφωνη, µουγκαφόν, τόσο ενθουσιασµένη µε την εµπειρία, που να µη θέλει να ανοίξει το στόµα της. Αν εξαιρέσουµε την περίπτωση «ουάου»... όλες οι άλλες περιπτώσεις επιδέχονται ερµηνείας. Εκτός του ότι µπορούν άνετα να παίξουν σε σενάριο, βιβλίο, διήγηµα και πάει λέγοντας, µια και ήδη έχουν βρεί τη θέση τους στην πραγµατικότητα. Μετά το *(Οι άνθρωποι µπορεί να είναι περισσότεροι από δύο, αλλά για πρακτικούς λόγους εµείς µένουµε στο παραδοσιακό σχήµα του ζευγαριού. Καλέστε όποιους θέλετε στο φινάλε, δικό σας σεξ είναι!) 1.«Πώς είπαµε το ονοµατάκι σου;» Ερµηνεία: one-night s-stand, όχι εξαιρετικό (γιατί αν ήταν, θα ακούγαµε απλώς «ουάου»). Αλλά όχι και χάλια, γιατί κανένας δεν θέλει να µάθει πως λένε το άτοµο µε το οποίο µόλις έκανε χάλια σεξ. Μπορεί να είναι η αρχή ενός έρωτα µεγάλου, εκτός κι αν το ονοµατάκι ξεχνιέται εν ριπή οφθαλµού και πέντε λεπτά αργότερα ο ενδιαφερόµενος σε αποκαλεί διστακτικά «µωρό». Αντί να σε αποκαλέσει «πώς σε είπαµε?» 2.«...Και µετά η Νατάσσα µου λέει, µα γιατί τον άφησες να το κάνει αυτό; Κι εγώ της λέω...» Ερµηνεία: πολύµηνη σχέση µε αδιάφορες προοπτικές (σκασίλα σας) και µε µέτριο σεξ που δεν συγκλονίζει κανέναν απολύτως. Μπορεί τα άτοµα να είναι παντρεµένα, αλλά είναι µάλλον απίθανο: όταν είσαι χρόνια µ έναν άνθρωπο ξέρεις ότι δεν πρέπει να λες κοινοτυπίες µετά το σεξ γιατί εκνευρίζεστε και οι δύο. Το βουλώνετε αµφότεροι και κάθεστε να διαβάσετε κανένα βιβλίο ή να χαζέψετε τηλεόραση. 3.«Ποτέ δεν το έχω κάνει αυτό...» Ερµηνεία: Καινούργια σχέση, ή µάλλον, σεξ που ο/η οµιλών/ούσα θα ήθελε µε τρέλα να γίνει σχέση. Εννοείται ότι το έχει κάνει αυτό, και µύρια όσα. Απλώς δηλώνοντας ότι υπάρχει µία πρωτιά εδώ, µπορεί και να κάνεις τον άλλον (ή την άλλην) να πιστέψει ότι δεν είσαι το άτοµο που πιθανώς νοµίζει ότι είσαι. Μερικές φορές, όταν δηλώνουµε ότι «δεν το ξανακάναµε ποτέ αυτό» πιστεύουµε κι εµείς οι ίδιοι ότι έχουµε πάθει άνοια κι ό,τι συνέβη στο παρελθόν έγινε delete. Μερικές φορές πάλι, όχι. 4.«Χρρρρρ» Ερµηνεία: ο ήχος ροχαλητού σηµαίνει (α) ή ότι είστε παντρεµένοι εδώ και αιώνες ή (β) ότι σκοπεύετε να χωρίσετε σύντοµα. Αν και, µπορεί ακόµα να σηµαίνει (γ) ότι κάπου αλλού πηγαίνετε στις ελεύθερες ώρες σας και κάνετε σεξ µετά από το οποίο λέτε «ουάου». Υπάρχει και η περίπτωση να σηµαίνει (δ) ότι έχετε ναρκοληψία, ή όπως αλλιώς την λένε αυτήν την πάθηση που οι άνθρωποι ξεραίνονται στα καλά καθούµενα.
PLANET M.Z. 5.«Λοιπόν είδα σ ένα ντοκυµαντέρ ότι οι δύτες στην Ερυθρά Θάλασσα βουτάνε στα χίλια µέτρα και φοράνε ωτοασπίδες...» Ερµηνεία: δεν πά να φοράνε και µανταλάκια; Μετά από ένα τέτοιου είδους σχόλιο, αυτός/ή που το ξεστόµισε έχει χάσει εντελώς το παιχνίδι. Όσο σέξυ κι αν ήταν το σεξ, κανένας δεν θέλει να ακούει µπούρδες αµέσως µετά. Μπορεί νά ναι ιδέα µου, αλλά όποιος µιλάει για ντοκυµανταίρ µετά το σεξ πρέπει να ευνουχίζεται. Με πιρούνι. 6.«Αύριο σκέφτοµαι να φτιάξω µπριάµι». Ερµηνεία: παντρεµένοι χρόνια, µε παιδιά. Το κάνανε ήσυχα-ήσυχα (το σεξ) για να µην ακούει η οικογένεια, και τώρα επιστρέφουν σ αυτό που είναι στην οικογένεια. Μπορεί το σεξ να ήταν τέλειο, απλώς οι άνθρωποι ξέρουν ότι δεν χρειάζεται να το συζητήσουν (αφού το κάνανε; Το συζητούν µόνον όταν έχουν καιρό να το κάνουν). Αντίστοιχα, ο άντρας µπορεί να πεί «λέω να πάω το αµάξι για σέρβις αύριο» ή οτιδήποτε πρακτικό του ιδίου φυράµατος. Αν δεν ταιριάζανε, δεν θα συµπεθεριάζανε. 7.«Ο πρώην µου, που ήταν γυµναστής...» Ερµηνεία: σχέση που θα λήξει σύντοµα, όπως και αν η φράση προέρχεται από άντρα και περιλαµβάνει τις λέξεις «η πρώην µου η µοντέλα...». Γιατί ο γυµναστής και η µοντέλα, ό,τι και να έκαναν στο κρεβάτι, σίγουρα το έκαναν χωρίς µπάκα και χωρίς ψωµάκια, αντίστοιχα. Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος που βρίσκεται σ ένα κρεβάτι ξεβράκωτος µετά το σεξ, δεν θέλει να φέρει στο µυαλό του την εικόνα ενός γυµναστή ή µίας µοντέλας. Αν παρελπίδα φέρει αυτήν την εικόνα, κοιτάζει µε τό να µάτι την πόρτα και µε τ άλλο την µπάκα/τα ψωµάκια του/της. 8.«Για να δούµε τι έκανε η ΑΕΚ/Ολυµπιακός/Παναθηναικός...» Ερµηνεία: φοβερή ατάκα που συνοδεύεται από ψάξιµο για το τηλεκοντρόλ/λάπτοπ. Σηµαίνει πώς το άτοµο είναι γκάγκα, άντρας και ποδοσφαιρόφιλος αλλά ταυτόχρονα πώς είναι ζώον, γιατί δεν µπορεί να κρατηθεί µισή ωρίτσα στο χουχουλιαστό και µετά να τσεκάρει την παλιο-οµάδα του. Εµείς οι γυναίκες δεν κάνουµε ποτέ τέτοια φάλτσα, άρα η φράση ανήκει αποκλειστικά σε άντρα. 9.«Θα µου πάρεις την τσάντα που είδαµε στην βιτρίνα; Εεεε, µπουµπουκάκο µου; Θα µου την πάρεις;» Ερµηνεία: η σχέση είναι παραδοσιακή, ενός sugar daddy µε µία πιτσιρίκα που έχει ενδεχοµένως προδιαγραφές βίζιτας. Μιά κανονική γυναίκα ξέρει ότι δεν λέει να ζητάς τσάντες µετά το σεξ, γιατί ακόµα κι αν σου τις πάρει ο ενδιαφερόµενος, δεν θα µείνει ενδιαφερόµενος για πολύ. Κρατιέσαι και ζητάς ό,τι είναι να ζητήσεις αργότερα. Που έχεις και περισσότερες πιθανότητες να εισακουστεί το αίτηµά σου. Αν και, όπως είναι τα πράγµατα, καλύτερα να κρατηθείς για µήνες/χρόνια. 10.«Καλά, ήταν πολύ τζετ... πολύ ουάου...» Ερµηνεία: επειδή το «ουάου» δεν είναι µόνο του, αλλά συνοδεύεται από άλλους όρους λιγότερο επιστηµονικούς, συµπεραίνουµε ότι πρόκειται για εφηβικό σεξ. Είτε οι ενδιαφερόµενοι είναι 17, οπότε εκφράζουν καλύτερα τις απόψεις τους µ αυτόν τον τρόπο, είτε µπεµπεκίζουν. Με την έννοια ότι αν ακούσεις πως ήσουν «τζετ» στο σεξ και είσαι άνω των 25, θα µαζέψεις τα µπογαλάκια σου και θα φύγεις...εκτός και αν το σεξ ήτανε πιά τόσο «ουάου» που θα κάνεις ότι δεν άκουσες. 11.«Σσσστ...λες να µας πήραν χαµπάρι;» Ερµηνεία: παράνοµο σεξ που λαµβάνει χώρα σε µέρος ακατάλληλο, π.χ. γραφείο, κουζίνα σπιτιού µε κόσµο στο σαλόνι, αεροπλάνο, τραίνο, τουαλέτα ταβέρνας ή τουαλέτα κλαµπ. Το αν θα έχει συνέχεια ή όχι, παίζεται. Η συζήτηση πάντως κινείται στα ίδια πλαίσια («κάνε ησυχία», «πρόσεχε», «να δώ πώς θα βγούµε απο δώ µέσα», «σφήνωσα» κ.α.), δηλαδή δεν αποκτάει φιλοσοφικό βάθος. 12.«Μπορείς να µε λύσεις επιτέλους;» Ερµηνεία: kinky sex. Αν ο τόνος προδίδει ότι η συνέχεια της φράσης θα ήτανε «...µη σου σπάσω το κεφάλι», το σεξ, παρά το δέσιµο, δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Αν ο τόνος προδίδει κάτι υπέροχο που δεν επιτρέπεται να δηµοσιευτεί...όλα πήγανε κατ ευχήν και το ζευγάρι θα συνεχίσει να δένεται. Σίγουρα υπάρχουν άλλες χίλιες συζητήσεις που γίνονται σε όλη την επικράτεια µετά το σεξ. Οπως υπάρχουν και άνθρωποι, που δεν µιλάνε ντιπ καθόλου, ή άνθρωποι που θεωρούν ξενέρωµα το να πούνε το οτιδήποτε µετά από µιά τόσο ωραία εµπειρία. Πολλοί κάνουν σεξ και σηκώνονται και φεύγουν για να αποφύγουν το ακανθώδες θέµα «τι να συζητήσουµε». Αλλά σε γενικές γραµµές, όταν το σεξ είναι καλό, κάτι λές µετά. Επειδή το κεφάλι σου είναι στα σύννεφα και τα µυαλά σου στα κάγκελα του κρεβατιού, ό,τι και να πεις θά ναι λίγο. Γι αυτό κι οι πιο πετυχηµένες σκηνές «συζήτησης µετά το σεξ» στην τηλεόραση και στον κινηµατογράφο δείχνουν τους πρωταγωνιστές να κοιτάνε το ταβάνι αγκαλιασµένοι, µε ζεστό φωτισµό, πορτοκαλιές ανταύγειες, τέλεια µαλλιά, υπέροχο µέηκ-απ και λαµπερό δέρµα...επειδή οι σκηνές «συζήτησης µετά το σεξ», όπως είπαµε, είναι βγαλµένες µέσα από τη ζωή...
in fact / ΟI NTOΠΙΟΙ συνέντευξη+μαρινα ΤΣΑΜΑΤΣΟΥΛΗ Ο ανερχόµενος σεφ Στάθης Κόκκαλης σκηνοθετεί πιάτα µε άνεση και τρέλα στην κουζίνα του δικού του γαστρονοµικού φιλµ. Μυριστήκαµε εύκολα τον σεφ Στάθη Κόκκαλη και του ζητήσαµε να µας ξεναγήσει στον γαστρονοµικό του κόσµο. Πρόκειται για τον µόλις 27 ετών πατρινό που έχει ήδη κατακτήσει το χώρο της µαγειρικής τέχνης. Σπούδασε στη ΣΤΕ Κέρκυρας και στη συνέχεια εργάστηκε στην Ελλάδα σε διάφορα ξενοδοχεία και εστιατόρια. Αργότερα δίδαξε στην µετεκπαίδευση της Στε στην Πάτρα µέχρι που έφυγε για τη Γαλλία, όπου και φοίτησε στη σχολή της Le Gordon Blue. Εκεί συνεργάστηκε µε µεγάλους Chef, όπως ο Αlain Ducasse και ο Gordon Ramsay. Πριν από 2 χρόνια ίδρυσε τη δική του µαγειρική οµάδα The Social Cuisinistas. Είναι τακτικό µέλος της Λέσχης Αρχιµαγείρων Ελλάδας (Chef club of Greece) καθώς και της Παγκόσµιας Οµοσπονδίας Αρχιµαγείρων(Wacs).Εκτός κουζίνας ασχολείται µε το snowboard και τα extreme sports. Λατρεύει τις δυνατές φιλίες, την οικογένειά του, την αλήθεια- όσο και αν αυτή κάποιες φορές πονάει- και τον επί 13 χρόνια καλύτερο του φίλο, τον Σεζάρ,ιένα πανέ- µορφο γαλλικό µπουλντόγκ. Τι ετοιµάζει ένας σεφ στο άτοµο που λατρεύει; Αναλόγως το άτοµο που έχεις δίπλα σου. Θα µου άρεσε να στήσω ένα µενού 5 πιάτων για το άτοµο αυτό περιγράφοντάς του το πώς νιώθω και µε ποιες γεύσεις το παροµοιάζω. Ανάλογες µε το χαρακτήρα του προσώπου θα είναι και οι γεύσεις και τα αρώµατα. Για παράδειγµα σε ένα δυναµικό άτοµο που µε κάνει να νιώθω το άρωµα της ζωής, θα ταίριαζε η κανέλα. Γλυκιά, αρωµατική µε µια σπιρτάδα γλυκού καψίµατος, αν µείνει στο στόµα πολύ ώρα ή πέσει παραπάνω στην συνταγή. Μου αρέσει να µαγειρεύω για την κοπέλα µου ή για κάποιον που λατρεύω όχι απαραίτητα ερωτικά. Λατρεύω να µου το ζητάνε πάντως... Πως συµπεριφέρεσαι µέσα στην κουζίνα σου: χαλαρά ή αυταρχικά και γιατί; Ρωτήστε τους συνεργάτες µου... Θα σας απαντήσουν οµόφωνα (γέλια). Αυταρχικά. Σίγουρα αυταρχικά. Η κουζίνα δεν είναι ένας δηµοκρατικός χώρος κατά τη γνώµη µου. Επικρατεί µοναρχία για το καλό όλων. Ένας πρέπει να είναι ο αρχηγός. Έχω επιλέξει τους καλύτερους και στηρίζοµαι σε αυτούς, όπως και αυτοί σ εµένα. Λατρεύω σαν την ζωή µου τους συνεργάτες µου και µπορώ να µιλάω ώρες γι αυτούς. Είναι η οικογένειά µου. Έχεις σκεφτεί πότε ότι είσαι ένας σκηνοθέτης σε φιλµ µέσα στην κουζίνα σου; Κάθε µέρα. Είναι πολύ όµορφο συναίσθηµα και το εκλαµβάνω ακριβώς έτσι. Πρέπει να βρω τους ρόλους, τις θέσεις την γωνίες της κάµερας και το πιο όµορφο σενάριο - µενού για να κόψει πολλά εισιτήρια... Σκεφτείτε την πρώτη µέρα κάθε εστιατορίου ή την πρώτη µέρα αλλαγής µενού. Είναι σαν πρώτη προβολή. Καθηµερινά όµως νέοι πελάτες έρχονται, για να δουν για πρώτη φορά την ταινία µου. Πρέπει να µείνουν ευχαριστηµένοι. Και αυτοί που έρχονται κάθε µέρα δεν πρέπει να βαρεθούν. Είναι µεγάλη ευθύνη και µεγάλη χαρά, όταν πέσει η αυλαία και υπάρχει χειροκρότηµα.
ΟI NTOΠΙΟΙ Ξυπνάς Κυριακή µε τρελό hangover, ποιο πιάτο σε επαναφέρει σε νορµάλ κατάσταση; Το πρώτο µου άγχος και προσµονή είναι να πάρω τους συνεργάτες µου στο εστιατόριο, για να δω πόσα reserve έχουµε, όπως κάνω και κάθε µέρα. Εάν οι κρατήσεις είναι αρκετές, σίγουρα η ψυχολογία µου εκτοξεύεται αυτόµατα και είµαι έτοιµος να δηµιουργήσω για τον εαυτό µου κάτι ανάλογο µε την αξία της Κυριακής στη ζωή µου. Σίγουρα αυτό που θα έσβηνε το hangover είναι µια γλυκιά γεύση ενός pancake η κάποιο muffin µε πικρή σοκολάτα και µια κούπα ζεστός καφές. Τι προσέχεις περισσότερο στους ανθρώπους που συναναστρέφεσαι: τον τρόπο που τρώνε ή τον τρόπο που µιλάνε; Και τα δύο είναι παιδεία. Είναι τρόπος ζωής. Ένα ρητό λέει είµαστε ό,τι τρώµε. Έναν άνθρωπο, όταν τον γνωρίζεις, τον καταλαβαίνεις όχι από τα πολλά του λόγια, αλλά από τον τρόπο που τρώει. Ποιος δεν έχει πάει σαν πρώτο ραντεβού σ' ένα εστιατόριο; Τα λόγια είναι λίγα στην αρχή. Μιλούν οι γεύσεις. Αν τρως σωστά, καλά και µε όµορφους τρόπους, σίγουρα θα µιλάς και θα σκέφτεσαι έτσι. Είναι θέµα παιδείας. Το φαγητό είναι τρόπος συµπεριφοράς, όπως και η οµιλία. Με ποιά υλικά ή µπαχαρικά, µυρωδικά ή άλλα υλικά θα παροµοίαζες τον αγαπηµένο σου δάσκαλο, δηλαδή το µαγειρικό σου πρότυπο; Το µαγειρικό πρότυπό µου είναι ο µεγαλύτερος εν ζωή chef για µένα, ο Alain Ducasse. εν θα αδικήσω όµως και το άλλο πρότυπό µου, τον µεγάλο Gordon Ramsay. ύο άνθρωποι- σταθµοί στη ζωή µου. ύο εντελώς διαφορετικοί chef, µε τεράστιο ταλέντο και γνώσεις. Γι' αυτό θα τους παροµοιάσω µε δύο διαφορετικά µπαχαρικά, µε την ίδια χρησιµότητα όµως. Για τον Alain Ducasse το αλάτι: συνταγή χωρίς αλάτι δεν υπάρχει. Αυτό έχει τον τελευταίο λόγο σε µια γεύση. Αν είσαι κουρασµένος τρως αλάτι για να ανεβάσεις σφυγµούς και να συνεχίσεις. Για τον Gordon Ramsay το πιπέρι. Καυτερό, µε γεµάτη γεύση και κοφτή. Επιβλητικό και χωρίς όρια. Μπορεί να κάνει τα πάντα. Από το να σου φτιάξει το πιο υπέροχο φαγητό µέχρι και να στο καταστρέψει. Υπάρχει κάτι, µια ανάµνηση συγκεκριµένη που σε έκανα να αγαπήσεις την µαγειρική; Τα σαββατιάτικα πρωινά που ξυπνούσα µε µια µυρωδιά από φρέσκα τηγανόψωµα µε µέλι και ζάχαρη, φτιαγµένα από τη γιαγιά µου, την Ευσταθία. Τα υπέροχα κυριακάτικα τραπέζια µε την µητέρα µου να µαγειρεύει τα πιο απλά, µα όµως τόσο νόστιµα φαγητά. Το πρότυπό µου, ο πατέρας µου. Ένας µεγάλος chef που µαγείρευε πάντα µε αγάπη και τιµιότητα. Του ορκίστηκα πως µια µέρα θα γίνω καλύτερος από αυτόν. Τι δεν πρέπει να λείπει ποτέ από την κουζίνα σου; Αγάπη και λόγος. Χωρίς αγάπη και χωρίς λόγο-κίνητρο δεν κάνεις τίποτα. Υπάρχουν όρια στην δηµιουργία ενός πιάτου; Θεωρώ πως ναι. Όλοι λένε ότι η κουζίνα δεν έχει όρια. Για µένα έχει. Το φαγητό είναι αγαθό. Πιστεύω πολύ στο θεό και δεν µου αρέσει να βλέπω να γελοιοποιείται κάποιο αγαθό, για να φτιάξουµε για παράδειγµα αστεία σεξιστικά πιάτα σε σχήµατα από γεννητικά όργανα. Επίσης λατρεύω πολύ τα ζώα. Θεωρώ πως κάποια ζώα τρώγονται, ενώ κάποια όχι. εν αντέχω στην ιδέα πως στην Κίνα αυτή τη στιγµή η νέα µόδα είναι το κρέας από σκύλο και η εισαγωγή από κεφάλια γάτας. Ας τα βάλουµε σε µια σειρά. Υπάρχουν και όρια. Θα µαγείρευες για τους φτωχούς και άστεγους µιας πόλης; Όνειρο ζωής. Θεωρώ πως, αν µου δώσει ο θεός την ευκαιρία να το κάνω, θα είναι το πρώτο πράγµα που θα γράφω στο βιογραφικό µου. είπνα που θα είναι για όλους. Έλληνες και ξένους. Όλους. Ακόµα και για τα αδέσποτα. Μπορούµε έτσι να σώσουµε τους συνανθρώπους µας και τις ψυχές µας. Ποια είναι η γνώµη σου για τα τηλεπαιχνίδια µαγειρικής; Θα συµµετείχες ποτέ σε κάποια τηλεοπτική εκποµπή µαγειρικής; Έχω τη χειρότερη γνώµη για όλα αυτά τα παιχνίδια. εν µπορεί να γίνει κάποιος master chef µε 2 µήνες τηλεόραση, ενώ άλλοι έχουν µατώσει στους 50 βαθµούς και για 25 χρόνια µέσα στις κουζίνες. Αν και έχω πολλούς φίλους µέσα από τέτοια παιχνίδια, θεωρώ πως ποτέ δεν θα πήγαινα εκεί. Είµαστε ανοιχτοί στην περιφέρεια στις νέες προτάσεις ενός σεφ που θέλει να µας προτείνει το διαφορετικό; υστυχώς όχι. Ίσως σε λίγο καιρό να αλλάξει όλο αυτό. Σας ορκίζοµαι ότι εγώ θα προσπαθήσω να το αλλάξω κάνοντας βραδιές γεύσης και απόλαυσης ανά διαστήµατα. Ήδη δουλεύω µε την οµάδα µου πάνω σε ένα τέτοιο project, που δεν έχει να κάνει µε µαγαζί, αλλά µόνο µε γεύση και απόλαυση. Μιλάτε εξάλλου µε έναν άνθρωπο, που στα 4 του χρόνια έβαλε το χέρι του στο µίξερ, ενώ η µητέρα του έφτιαχνε κέικ, για να δει αν όντως ήταν κακό αυτό... inφo // τη µαγειρική του Στάθη Κόκκαλη µπορείτε να την απολαύσετε στο wine/ bar/ restaurant / BODEGAS στην Πάτρα *
Ονοµα: Βασίλης Ράϊκος // Vassilis Raikos Τόπος καταγωγής: Πάτρα // Patra Σπουδές: Βιολογία - Επιστήµη τροφίµων (Αγγλία-Σκωτία) Biology - Food Science(England/Scotland) Ζει (τώρα) // Αµπερντήν, Σκωτία//Aberdeen, Scotland Tί σε έκανε να φύγεις από την Ελλάδα; Η λίστα είναι πολύ µεγάλη, φοβάµαι. θα σου αναφέρω µόνο τα σηµαντικότερα: 1. Ελλειψη επαγγελµατικής προοπτικής και αποκατάστασης. 2. Ανασφάλεια για το µέλλον σε όλα τα επίπεδα. 3.Πολύ χαµηλό επίπεδο παρεχόµενων υπηρεσιών (υγεία, ασφάλεια κ.α.). 4. Παντελής έλλειψη εµπιστοσύνης στους κυβερνώντες. 5. Απογοήτευση από την ανικανότητα των πολιτών να αλλάξουµε νοοτροπία. 6. Βεβαιότητα ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν θα βελτιωθεί βραχυπρόθεσµα. What made you leave Greece The list is very long, I m afraid. I ll mention to you the most important reasons 1.The lack of professional career prospects and settling down 2.Insecurity for the future in all levels 3.Very low standard of provided services (health, insurance etc) 4.Total lack of trust to those who govern 5.Dissatisfaction from the inability of the citizens to change our attitudes 6.Certainty that none of the above will become better in the near future Ποια είναι τα θετικά που έχεις αποκοµίσει το διάστηµα που ζεις στο εξωτερικό; -Επαγγελµατική αποκατάσταση. - ωρεάν υγεία. -Σεβασµός στα δικαιώµατα µου ως πολίτη και εργαζόµενου µέλους µιας κοινωνίας. -Τήρηση των νόµων και κανόνων από όλους στο ίδιο µέτρο. What are the positives that you get the time you live abroad? -Professional reinstatement -Free health -Respect to my rights as a citizen and working member of a society -Observance of the laws and rules from everybody at the same degree Τί σου τη "σπάει" στο µέρος που ζεις τώρα και τι βρήκες που να σε κάνει να νιώθεις τυχερός που ζεις και εργάζεσαι εκεί; Μου τη σπάει ο καιρός και που δεν µπορώ να κολυµπήσω στη θάλασσα. Βρήκα την ηρεµία µου που δεν είχα στην Ελλάδα για χρόνια! Επίσης οι άνθρωποι είναι πιο ειλικρινείς, περισσότερο εργατικοί και λιγότερο θεωρητικοί σε σχέση µε τους Έλληνες. What annoys you at the place you are living now and what did you find that makes you feel lucky for living and working here? I hate the weather and not being able to swim in the sea. I found the tranquility I didn t have in Greece for years. Also people are more honest, more hardworking and less theoretical in relation to Greeks. Τί προτείνεις στους νέους που διστάζουν να κυνηγήσουν τα όνειρα τους στο εξωτερικό, βρισκόµενοι στο σταυροδρόµι της κρίσης; Τους προτείνω ανεπιφύλακτα (και κυρίως στο επιστηµονικό προσωπικό) να φύγουν για το εξωτερικό. εν είναι όλα ρόδινα βέβαια, αλλά (κάτω από προϋποθέσεις) είναι πολύ καλύτερα από την Ελλάδα του σήµερα (η οποία δεν έχει καµία προοπτική και ελπίδα). Είναι απλά µια απόφαση, ας το τολµήσουν! What do you recommend to young people who hesitate to chase their dreams abroad finding themselves at the crossroad of the crisis? I suggest, without a single doubt and especially to scientists, to leave for abroad. Of course not everything is easy but (under circumstances) things are much better than in today s Greece (which has no prospects and hope) It s simply a decision. They should dare it. Πιστεύεις πως η κρίση οδηγεί πολλά καλά µυαλά στο εξωτερικό µόνιµα; Σίγουρα, αλλά κατά την γνώµη µου, η Ελλάδα στη φάση που βρίσκεται δεν έχει ανάγκη από καλά µυαλά. Αυτό για µένα είναι µύθος, η Ελλάδα έχει ανάγκη από ανθρώπους να κάνουν απλά τη δουλειά τους... Do you believe that the crisis leads a lot of bright minds abroad permanently? Definitely, but in my opinion, Greece in the phase it is now does not have the need for great minds. That for me is just a myth, Greece needs people to just do their work. Τί σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα; Η οικογένεια µου, το σπίτι µου, το καλό φαγητό What do you miss more from Greece? My family, my home, good food... Με τι κίνητρο θα γύριζες αύριο το πρωί; Αύριο το πρωί; Με κανένα! Θα πάρει πολλά χρόνια, για να αλλάξει η σηµερινή κατάσταση! With what motive would you return tomorrow morning? Tomorrow morning? Nothing! It will take many years for the situation to change!
in fact // OI ΗΜΙΟΥΡΓΟΙ συνέντευξη+μαρινα ΤΣΑΜΑΤΣΟΥΛΗ Canuto Kallan Το να είσαι καλλιτέχνης δεν ήταν ποτέ εύκολο, πόσο µάλλον σήµερα... Εχει µια στενή και έντονη σχέση µε το τελάρο. Φαίνεται να επικοινωνεί µαζί του µέσα από τα χρώµατα που επιλέγει να το ντύσει. Χρώµατα είτε σε αποχρώσεις του γκρί, επηρεασµένος από τον µακρύ σκοτεινό χειµώνα στη ανία, είτε σε µια απίστευτη πολυχρωµία που µάλλον έρχεται να τον ισσοροπήσει αφήνοντάς τον να πειραµατιστεί µε το ζωηρό ελληνικό φως. Είναι ο ελληνοδανός ζωγράφος και χαράκτης Κανούτο Κάλλαν. Τέσσερις γυναικείες φιγούρες µε ονόµατα σηµαντικά: Ελπίδα, Σοφία, Αγάπη και Πίστη. Αυτές κοσµούν το εξώφυλλό µας από το οµώνυµο έργο σας, το οποίο µας δανείσατε για το πρώτο τεύχος του 2014. Πως αυτές οι έννοιες σάς συντροφεύουν µέσα στα χρόνια, στη καθηµερινότητά, αλλά και στην τέχνη σας; Για να φτιάξω αυτό το έργο εµπνεύ στηκα από µια φωτογραφία που απεικόνιζε µία µικρή οµάδα προσφύγων. Μια οµάδα που άφησε τη χώρα της ελπίζοντας σε ένα καλύτερο µέλλον. Την Ελπίδα τη βλέπω σαν το παιδί, την Αγάπη σαν τη µητέρα, τη Σοφία σαν τη γιαγιά και τέλος την Πίστη σαν την πίστη πως η µετανάστευση σε µια καινούρια χώρα θα αλλάξει τη ζωή τους. Αυτές οι τέσσερις, αυτά τα ιδανικά, χαρακτηρίζουν τις προσωπικές µας ζωές, τις σχέσεις µας µε τους φίλους, τους συζύγους, τους συνεργάτες. Το να είσαι καλλιτέχνης δεν ήταν ποτέ εύκολο, πόσο µάλλον σήµερα... Αν µία έστω από αυτές τις ιδέες λείψει, αµφιβάλλω αν κάποιος θα µπορούσε να θεωρηθεί καλλιτέχνης. Ο καλλιτέχνης πρέπει να νιώσει έντονη αγάπη και πάθος γι' αυτό που κάνει (σχεδόν τόσο βασικά όσο το οξυγόνο ή το νερό για τη ζωή). Γεννηθήκατε στη ανία, αλλά ζείτε και µεγάλο διάστηµα στην Ελλάδα. Πόσο αυτά τα δύο κράτη σας έχουν επηρεάσει στον καλλιτεχνικό σας ταξίδι; Αν και ζωγράφιζα από µικρός, ήµουν αρκετά µεγάλος, όταν αποφάσισα να µπω στη Σχολή Καλών Τεχνών. Στην πραγµατικότητα το να µάθω ελληνικά ήταν η ώθηση που τελικά µου έδειξε ότι, αν κάποιος θέλει πραγµατικά να µάθει κάτι, µπορεί να το πετύχει. Ο πατέρας µου ήταν ανός, αλλά η µητέρα µου γεννήθηκε στην Αθήνα, µε Έλληνα πατέρα από την Κωνσταντινούπολη και Γερµανό-Πολωνή µητέρα από το Βερολίνο. Κατά τη διάρκεια του πολέµου έφυγαν ως πρόσφυγες στη Σουηδία. Αυτή η πολυγλωσσία πέρασε και σε µένα. Για τριάντα χρόνια το όνειρο µου ήταν να µάθω ελληνικά. Τελικά τα κατάφερα να έρθω στην Αθήνα και να σπουδάσω µε υποτροφία ελληνικά. Βλέποντας τα έργα σας διακρίνω µια αγάπη για πλήρη ελευθερία στην επιλογή των χρωµάτων, τις απλές φόρµες, αλλά και την παραµόρφωση των µορφών. Τι σας οδηγεί εκεί, σ' αυτή την επιλογή έκφρασης; Τα χρώµατά µου είναι επηρεασµένα από τα παιδικά µου χρόνια στη ανία, όπως επίσης και οι φόρµες µου. Πέρα από την τέχνη, είδα παρόµοιους πίνακες από τους ζωγράφους COBRA (Ager Jorn, Karel Appel, Constant, Corneille κ.α.), Emil Nolde, Edward Munch κ.α. Η τέχνη τους σίγουρα µε επηρέασε. Υποθέτω ότι η έντονη επιθυµία µου για τα χρώµατα είναι ο µακρύς σκοτεινός χειµώνας στη ανία. Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής η φύση είναι όλη γκρι. Πιστεύω ότι κατά βάθος αυτό έχει δώσει σε µένα, καθώς και σε πολλούς άλλους καλλιτέχνες από το Βορρά, την ανάγκη να χρησιµοποιούµε χρώµατα. ηλαδή, τα ζωηρά και αγνά χρώµατα που βλέπω ως επιρροή του έντονου ελληνικού φωτός. Τι νιώθετε περισσότερο: χαράκτης ή ζωγράφος; Πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο; Θεωρώ τον εαυτό µου οπτικό καλλιτέχνη. Για µένα το θέµα είναι περισσότερο τεχνικό. Θα έλεγα για παράδειγµα ότι ως καλλιτέχνης χρησιµοποιώ περισσότερα πινέλα και ως τυπογράφος χρησιµοποιώ κυρίως πρέσσα ή silk-screens. Μερικά έργα είναι ευκολότερο να τα προσεγγίσεις εκτυπώνοντάς τα, παρά να τα ζωγραφίσεις. Έτσι, ανάλογα από το τι θέλω να κάνω, αποφασίζω, αν η εικόνα θα εκτυπωθεί ή θα ζωγραφιστεί.
OI ΗΜΙΟΥΡΓΟΙ Τι σας προκαλεί ενδιαφέρον στην εποχή µας, ώστε να το αποτυπώσετε καλλιτεχνικά; Ζώντας στην Ελλάδα σήµερα και βλέποντας τους κλέφτες να κρίνουν τους εαυτούς τους και την υπόλοιπη χώρα, είναι πολύ εύκολο να νιώσω την έλλειψη ελπίδας για ένα καλύτερο µέλλον. Έτσι έχω µια έντονη ανάγκη να διαδώσω την ελπίδα και να κάνω τους ανθρώπους να σκέφτονται νέες λύσεις στα προβλήµατά τους. Γι' αυτό εξάλλου ονόµασα ένα πρόσφατο έργο µου: There is always a window ( Υπάρχει πάντα ένα παράθυρο ). Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι ένας σύγχρονος εικαστικός να επικοινωνήσει µε το κοινό και να µεταδώσει όλα όσα έχει στο µυαλό του µέσα από µια έκθεση; εν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση, επειδή πραγµατικά δεν σκέφτοµαι τις δυσκολίες. Αυτό που κάνω, το κάνω πρώτα από όλα επειδή χρειάζεται να το κάνω και νιώθω ικανοποιηµένος µε το αποτέλεσµα του. εν σκέφτοµαι ποτέ το αν η τέχνη µου θα γίνει κατανοητή ή όχι. Αισθάνεστε µόνος και έρηµος, φοβάστε για το σήµερα, το αύριο, το χθες. Ποιο από τα έργα σας, βλέποντάς το σας κάνει ξανά αισιόδοξο; Υποθέτω ότι είµαι αισιόδοξος από τη φύση µου. Αν και ήρθαµε µόνοι µας σε αυτόν τον κόσµο και µόνοι θα φύγουµε, πρέπει να πω ότι σπάνια νιώθω µόνος ή µοναχικά. Αντιθέτως η αγάπη για τη σύζυγό µου, τις δύο κόρες µου και τους φίλους µου δεν µου δίνουν περιθώριο να νιώσω έτσι. Μερικές φορές σκόπιµα πρέπει να ψάξω ώστε να συγκεντρωθώ στην τέχνη µου. Πότε θα σας ξαναδούµε στην Ελλάδα; Ζω κυρίως στην Αθήνα. Έτσι πολύ συχνά συµµετέχω σε εκθέσεις στην Ελλάδα που άλλοτε είναι οµαδικές κι άλλοτε ατοµικές. Πρόσφατα πήρα µέρος σε µια έκθεση εµπνευσµένη από ποιήµατα του Κ. Π. Καβάφη που συντόνισε ο καθηγητής µου Γιάννης Ψυχοπαίδης και σύντοµα θα συµµετέχω σε ανάλογη έκθεση εµπνευσµένη από ποιήµατα διαφόρων ποιητών. Πέρα από αυτές τις οµαδικές εκθέσεις, ελπίζω σύντοµα να µπορέσω να δείξω τα δικά µου γραφικά έργα, τα οποία δεν έχω εκθέσει ποτέ στην Ελλάδα. InΦο // Ο Κανούτο Τσαλίδης Κάλλαν είναι Ελληνοδανός ζωγράφος. Έµαθε πρώτα την τέχνη του επιπλοποιού και ύστερα αποφοίτησε το 1990 ως Ενεργειακός Μηχανικός µε Μεταπτυχιακό στην Επιστήµη της Μηχανικής από το Πολυτεχνείο DTU της ανίας. Σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών από όπου αποφοίτησε το 2003. Η ζωγραφική πράξη του Κανούτο Κάλλαν εντάσσεται αναµφισβήτητα µέσα στη µεγάλη παράδοση των κινηµάτων του µοντερνισµού, αλλά και στον τόπο και στο χρόνο µέσα στον οποίο ζει. Οι φιγούρες του Κανούτο Κάλλαν διοχετεύουν συχνά δυνατά µηνύµατα διαµαρτυρίας και κοινωνικής κριτικής και φέρνουν το θεατή αντιµέτωπο µε τη σκληρή πλευρά της σύγχρονης ανθρώπινης ύπαρξης, τη µη ισορροπηµένη, βίαιη σχέση του ανθρώπου µε την κοινωνία, τη φύση και τον ίδιο του τον εαυτό. Ζεί και εργάζεται στην Αθήνα και στην Κοπεγχάγη.
in fact / το mouse που βρυχάται επιµέλεια+γιωργοσ ΧΡΥΣΙΚΟΣ //GREEN// ΑΙΘΑΛΟΜΙΧΛΗ SOS Εντείνονται, εν µέσω της χειµερινής περιόδου, οι προσπάθειες για την ενθάρρυνση χρήσης ηλεκτρικών συστηµάτων θέρµανσης, προκειµένου να µειωθεί το φαινόµενο της αιθαλοµίχλης που προκαλείται από τη µαζική καύση ξύλων και άλλων υλικών σε τζάκια και ξυλόσοµπες. Η αδυναµία µείωσης του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρµανσης, σε συνδυασµό µε την κατάρρευση µισθών και εισοδηµάτων, έχει οδηγήσει την πλειονότητα των νοικοκυριών στην ενεργειακή φτώχεια, αφού το ακριβό πετρέλαιο «ακύρωσε» την κεντρική θέρµανση στα αστικά κέντρα «επιβάλλοντας» από πέρυσι την αιθαλοµίχλη. Στο µείζον ζήτηµα έχουν σηµάνει τον «κώδωνα του κινδύνου» οι αρµόδιες υπηρεσίες, προειδοποιώντας για τις βλαβερές συνέπειες και την αύξηση θνησιµότητας λόγω των αιωρούµενων σωµατιδίων. Την προσοχή των ευπαθών οµάδων εφιστά µε ανακοίνωση που εξέδωσε το υπουργείο Υγείας συστήνοντας στα άτοµα µε αναπνευστικό πρόβληµα ή καρδιοπάθειες καθώς και στα παιδιά να περιορίσουν κάθε έντονη σωµατική δραστηριότητα, ιδιαίτερα αν αυτή γίνεται σε εξωτερικούς χώρους. //BEAUTY// «ΚAI ΒΓΑΛΕ ΤΟ ΚΡΑΓΙΟΝ ΣΟΥ» Το κραγιόν είναι ένα από τα αγαπηµένα καλλυντικά των γυναικών. Σε όλες τις γυναικείες τσάντες υπάρχει πάντα ένα κραγιόν ή ένα lip-gloss για ώρα... ανάγκης. Πού καταλήγει όµως το γυαλιστερό χρώµα των χειλιών και πόσο επικίνδυνο είναι για την υγεία; Μελέτες έχουν δείξει ότι κάποια κραγιόν περιέχουν έως και οκτώ βαρέα µέταλλα. Τα περισσότερα περιέχουν ίχνη µολύβδου ο οποίος όµως, σύµφωνα µε τον Αµερικανικό Οργανισµό Τροφίµων και Φαρµάκων, δεν αποτελεί άµεσο κίνδυνο για την υγεία. Πάντως, διαχρονικά οι δερµατολόγοι εκφράζουν την ανησυχία τους για τις παρενέργειες των κραγιόν και για το λόγο αυτό συστήνουν στις γυναίκες να αποφεύγουν την επαναλαµβανόµενη χρήση κατά τη διάρκεια της ηµέρας. Το κραγιόν, όπως δείχνουν σχετικές µελέτες, δεν µένει πάντα στα χείλη, αλλά καταλήγει - εκτός από τα µάγουλα άλλων ανθρώπων- και στο... στοµάχι των γυναικών. Συγκεκριµένα, υπολογίζεται ότι µια γυναίκα που το χρησιµοποιεί σε καθη- µερινή βάση τρώει σε όλη τη διάρκεια της ζωής της 2,5 µε 3 κιλά κραγιόν. //ΥΓΕΙΑ// ΑΛΚΟΟΛ ΤΟ... «ΦΑΡΜΑΚΟ» Οπως έχει προκύψει από διάφορες πρόσφατες επιστηµονικές µελέτες, η µέτρια κατανάλωση αλκοόλ µπορεί να µειώσει σηµαντικά τον κίνδυνο χολολιθίασης, αφού αυξάνει την «καλή» χοληστερόλη στο αίµα, µε αποτέλεσµα να µεταβάλει τη συγκέντρωση χοληστερόλης στη χοληδόχο κύστη. Επίσης ανάλογη έρευνα κατέληξε στο συµπέρασµα ότι, όσοι δεν πίνουν αλκοόλ, διατρέχουν έως και 4 φορές µεγαλύτερο κίνδυνο να εµφανίσουν αρθρίτιδα, σε σχέση µε όσους πίνουν αλκοόλ τουλάχιστον δέκα φορές τον µήνα, ενώ βάσει άλλης το αλκοόλ µπορεί να περιορίσει και τα συµπτώµατα της νόσου. Επιστήµονες διαπίστωσαν ακόµη ότι το αλκοόλ βοηθά και στη µνήµη, αφού όσοι καταναλώνουν µέτριες ποσότητες αλκοόλ, έχουν 23% λιγότερες πιθανότητες να εµφανίσουν νοητική εξασθένηση, νόσο του Αλτσχάιµερ και άλλες µορφές άνοιας. Ιδανικό ποτό για την περίπτωση αυτή θεωρείται το κρασί. Οπως προέκυψε από έρευνα της Σχολής ηµόσιας Υγείας του Χάρβαρντ, η µέτρια κατανάλωση αλκοολούχων ποτών µειώνει και τον κίνδυνο εκδήλωσης καρδιακών παθήσεων κατά 40%. //LIFESTYLE // ΜΟ Α ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Θα µπορούσε η γκαρνταρόµπα σας να ευθύνεται για την καταστροφή των δασών και την εξαφάνιση σπάνιων ειδών; Ερευνητές εξηγούν πώς οι ίνες κυτταρίνης που χρησιµοποιούνται στην κλωστοϋφαντουργία είναι µια σηµαντική αιτία της απώλειας της βιοποικιλότητας σε όλο τον κόσµο. Από την έκταση των αρκτικών δασών του Καναδά ως τα υπό εξαφάνιση τροπικά δάση της Ινδονησίας και τους πανύψηλους, ηλικίας 1.000 ετών κέδρους της Βόρειας Αµερικής, τα δάση του κόσµου θερίζονται σε ανησυχητικό ρυθµό για την παραγωγήkυφασµάτων.kπερίπου 100.000.000 δέντρα το χρόνο κόβονται για την κατασκευή πολτού για τα υφάσµατα και ο αριθµός αυτός συνεχώς αυξάνεται. Ουραγκοτάγκοι, καριµπού, τίγρεις, αρκούδες και δισεκατοµµύρια ωδικών πτηνών θεωρούν αυτά τα δάση σπίτι τους, ωστόσο το βλέπουν να συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο και να µετατρέπεται σε νέες τάσεις στην πασαρέλα. //ΚΟΣΜΟΣ// ΤΡΟΦΙΜΑ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙ ΙΑ Το νούµερο είναι δυσθεώρητο! Τα τρόφιµα που πετάµε κάθε χρόνο σε παγκόσµιο επίπεδο αγγίζουν τους 1.3 δισ. τόνους! Η εικόνα γίνεται ακόµη πιο γλαφυρή, αν σκεφτεί κανείς ότι η παραπάνω ποσότητα ισοδυναµεί µε 40 εκατοµµύρια - φορτωµένες µε τρόφιµα- τριαξονικές νταλίκες! Πρόκειται για το 1/3 των τροφίµων που αγοράζουµε κάθε χρόνο. Μόνο οι ποσότητες τροφίµων που πετιούνται στην Ευρώπη και τη Βόρειο Αµερική αρκούν για να ταΐσουν τρεις φορές τους πενασµένους όλου του κόσµου (υπολογίζονται στο 1 δισ.), ενώ µόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση πετιούνται ετησίως 3 εκατοµµύρια τόνοι ψωµιού.
PUT DOWN YOUR PHONE AND LIVE Ηταν 9 Ιανουαρίου του 2007, όταν ο Στιβ Τζοµπς περήφανα παρουσίασε το πρώτο iphone. Από τότε το «κόσµηµα» της Apple άλλαξε τη ζωή των ανθρώπων. Οχι απαραίτητα πάντα προς το καλύτερο. Σε αυτά τα επτά χρόνια το iphone δηµιούργησε νέες συνήθειες στους καταναλωτές. Από τη µία τους έδωσε έναν ολόκληρο κόσµο στην παλάµη τους, από την άλλη όµως ολοένα και περισσότεροι νιώθουν πως ζουν µόνο µέσω της συσκευής. Αυτό το γεγονός πριν από µερικούς µήνες έδωσε έµπνευση στην ηθοποιό Σαρλίν ντε Γκούζµαν να γυρίσει ένα βίντεο (I forgot my I-phone) για το πόσο περίεργη ή και παράλογη φαίνεται η... κοινωνία του iphone σε κάποιον που δεν το κρατά στο χέρι του. είτε το: http://www.youtube.com/watch?v=oina46hewg8 OPEL-EΞΥΠΝΑ, ΜΠΡΕΛΟΚ-ΧΑΛΑΚΙ Ενας Βέλγος οικογενειάρχης, ευαισθητοποιηµένος από τους θανάτους παιδιών που οι γονείς τους τα είχαν «ξεχάσει» µέσα στα αυτοκίνητά τους για ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο, επινόησε ένα σύστηµα προειδοποίησης που θα επιτρέπει να αποφευχθούν στο µέλλον τέτοιες τραγωδίες. Το σύστηµά του, που µπορεί να προσαρµοστεί σε όλα τα αυτοκίνητα, αποτελείται από ένα χαλάκι µε αισθητήρες που τοποθετείται κάτω από το καθισµατάκι του παιδιού και συνδέεται ασύρµατα µε τα κλειδιά του οδηγού, όπως ανακοίνωσαν η αυτοκινητοβιοµηχανία Opel και η διαφηµιστική εταιρεία LDV United. Οταν η µηχανή του αυτοκινήτου σβήσει και ο οδηγός αποµακρυνθεί από το όχηµα, αφήνοντας πίσω του το παιδί στο κάθισµά του, το µπρελόκ των κλειδιών του δίνει ένα πρώτο "σήµα συναγερµού". Οι αισθητήρες από το χαλάκι µετρούν τη θερµοκρασία στο εσωτερικό του αυτοκινήτου και, εάν ξεπεράσει τους 28 βαθµούς Κελσίου, ηχεί δυνατότερα ο συναγερµός στα κλειδιά του οδηγού, ενηµερώνοντάς τον ότι πρέπει να επιστρέψει αµέσως στο όχηµα. ΒΙΟΒΟΤ-ΡΟΜΠΟΤΙΚΟ ΣΠΕΡΜΑ Οι επιστήµονες στο Ινστιτούτο Νανοεπιστηµών στη ρέσδη της Γερµανίας ανακοίνωσαν, σύµφωνα µε την Independent, το πρώτο σπέρµα που βασίζεται στην τεχνική «biobots», δηλαδή των βιολογικών ροµπότ. To biobot µπορεί να εγκλωβίσει ένα σπερµατοζωάριο µέσα σε έναν µεταλλικό νανοσωλήνα και έπειτα οι επιστήµονες µε τη βοήθεια µαγνητών µπορούν να ελέγχουν την κατεύθυνσή του. Το biobot, το οποίο αναφέρεται σε ένα βακτήριο ή κύτταρο, που έχει προγραµµατιστεί να συµπεριφέρεται µε έναν ορισµένο τρόπο, θα µπορούσε να τεθεί σε µια σειρά χρήσεων, µεταξύ των οποίων και ο τοµέας της γονιµότητας. VALEO PARKING SYSTEM Είναι το κλασικό άγχος σχεδόν κάθε οδηγού. Ιδιαιτέρως για τις γυναίκες είναι ένας µόνιµος βραχνάς. Πώς παρκάρεις µε τις ελάχιστες δυνατές µανούβρες; Πώς τα καταφέρνεις χωρίς να χτυπήσεις τα σταθµευµένα αυτοκίνητα, αλλά και το δικό σου; Σε όλα αυτά τα ζητήµατα η γαλλική κατασκευάστρια εταιρία εξοπλισµού αυτοκινήτων Valeo έχει τη λύση. Παρουσίασε, στο πλαίσιο της διεθνούς έκθεσης υψηλής τεχνολογίας CES, τον αυτόµατο παρκαδόρο. Κι όταν λέµε αυτόµατο, εννοούµε και αυτόνοµο, καθώς δεν χρειάζεται καν την παρουσία του οδηγού µέσα στο αυτοκίνητο. Στην πραγµατικότητα, βρίσκεις τη θέση στάθµευσης, βγαίνεις από το αυτοκίνητο, ενεργοποιείς το σύστηµα Valeo, που λειτουργεί σαν εγκέφαλος, και φεύγεις δίχως να κοιτάξεις πίσω σου. Το σύστηµα θα αναλάβει µόνο του τα υπόλοιπα.
in fact / SOCIAL FRAME επιµέλεια+βικη ΤΗΛΙΓΑ Α Dear Standard íá çìåñïëüãéï Ìå éóôïñßåò ôùí åíïßêùí ôïõ îåíïäï åßïõ Η αλυσίδα ξενοδοχείων The Standard -γνωστή για την ιδιαίτερη διακόσµηση των δωµατίων και των σουιτών της- που βρίσκεται στο Λος Άντζελες, στη Νέα Υόρκη και στο Miami, εξέδωσε ένα πρωτότυπο ηµερολόγιο για τους µήνες του 2014. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι πως φτιάχτηκε από το προσωπικό του ξενοδοχείου και µε ελάχιστη βοήθεια από τους ενοίκους που πέρασαν µερικές νύχτες στο Standard. Σχεδιασµένο από το ολλανδικό πρακτορείο επικοινωνιών KesselsKramer, το γυαλιστερό κόκκινο ηµερολόγιο του 2014 περιέχει τα πιο παράξενα, τα πιο τρελά ή απλά τα πιο αστεία σχόλια των επισκεπτών των ξενοδοχείων The Standard καθόλη τη διάρκεια του 2013. Στις φωτογραφικές αναπαραστάσεις συµµετέχει το προσωπικό του The Standard µε ένα ιδιαίτερο χιουµοριστικό τρόπο. Στο ηµερολόγιο περιλαµβάνονται µεταξύ άλλων οι ιστορίες ενός πελάτη που παραπονέθηκε ότι το νερό της µπανιέρας του ήταν ζεστότερο και από το νερό στα Ισλανδικά θερµόλουτρα, ενώ η πιο παράλογη ίσως καταγραφή ανήκει σ' ένα ζευγάρι που ζήτησε αποζηµίωση διότι ήπιε πολύ κατά τη διάρκεια της διαµονής του! Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από το Γάλλο φωτογράφο Thomas Mailandaer στο The Standard Downtown LA, The Standard Hollywood και το The Standard High Line στη Νέα Υόρκη. Το ηµερολόγιο είναι διαθέσιµο στο διαδίκτυο καθώς και σε όλα τα καταστή- µατα The Standard shops. Πηγή //www.yatzer.com