º.. Δ & ƒπ Δπ Δ π Δ ÀÃΔ È Ï Ô Ì Ù Ô À ª π ª Δ ƒ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Το όνειρο ξεκίνησε με ήχους φτερουγισμάτων. Εκ των υστέρων ξέρω ότι έπρεπε να είχα ψυχανεμιστεί πως ήταν κακό σημάδι, αφού τα πλανερά κοράκια τριγυρνούσαν ελεύθερα. Στο όνειρο όμως ήταν απλώς ένας βόμβος στο βάθος σαν αναμμένος ανεμιστήρας ή το κανάλι τηλεαγορών στην τηλεόραση. Στεκόμουν στη μέση ενός πανέμορφου λιβαδιού. Ήταν νύχτα, αλλά ένα τεράστιο ολόγιομο φεγγάρι δέσποζε πάνω από τα δέντρα που έζωναν το λιβάδι. Η δυνατή ασημογάλανη λάμψη του έριχνε σκιές παντού και όλα φάνταζαν σαν να βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, εντύπωση που επέτεινε το γλυκό αεράκι καθώς ανέμιζε το απαλό χορτάρι πάνω στα γυμνά μου πόδια, όπως τα κύματα που γλείφουν τον γιαλό. Ο ίδιος άνεμος ανασήκωνε τα πυκνά μαύρα μαλλιά από τους γυμνούς μου ώμους κι ένιωθα το θρόισμά τους σαν μεταξένιο χάδι πάνω στο δέρμα μου. Ξυπόλυτη; Γυμνοί ώμοι; Κοίταξα κάτω και μου ξέφυγε ένα σιγανό επιφώνημα έκπληξης. Φορούσα ένα σούπερ μίνι σουέντ φόρεμα. Το μπούστο αλλά και η πλάτη είχαν βαθιά λαιμόκοψη σε σχήμα V, με αποτέλεσμα το ύφασμα να γλιστράει από τους ώμους μου αφήνοντας μεγάλο μέρος της επιδερμίδας μου γυ- [ 7 ]
μνό. Το ίδιο το φόρεμα, πάλι, ήταν φανταστικό. Άσπρο και διακοσμημένο με κρόσσια, φτερά και κοχύλια έμοιαζε να αστράφτει στο φεγγαρόφωτο. Σε ολόκληρη την επιφάνεια του υφάσματος κεντημένες χάντρες σχημάτιζαν απίθανα όμορφα και περίτεχνα σχέδια. Καλά, έχω πολύ κουλ φαντασία, μιλάμε! Το φόρεμα ανάδεψε μια ανάμνηση μέσα μου, αλλά δεν έδωσα σημασία. Δεν ήθελα να στύψω το μυαλό μου όνειρο έβλεπα στο κάτω κάτω της γραφής! Αντί λοιπόν να κάθομαι και ν ανασκαλεύω ντεζαβού ιστορίες, χόρευα γεμάτη χάρη στο λιβάδι και σκεφτόμουν ότι μπορεί από στιγμή σε στιγμή να έβλεπα να πετιέται ξαφνικά μπροστά μου κανένας Ζακ Έφρον, ή και ο Τζόνι Ντεπ ακόμα, για να με φλερτάρει ξεδιάντροπα. Ενώ στροβιλιζόμουν και λικνιζόμουν στον άνεμο, έριξα μια πεταχτή ματιά γύρω μου, και τότε μου φάνηκε πως είδα τις σκιές μέσα στα πυκνά δέντρα να τρεμουλιάζουν και να μετατοπίζονται αλλόκοτα. Σταμάτησα και μισόκλεισα τα μάτια προσπαθώντας να καταλάβω τι κρυβόταν στο σκοτάδι. Επηρεασμένη από τα περίεργα όνειρα που βλέπω συνήθως, νόμιζα ότι θα έβλεπα τίποτα μπουκάλια καφέ αναψυκτικό να κρέμονται σαν παράξενα φρούτα από τα κλαδιά, περιμένοντάς με να πάω να τα κόψω. Και τότε φάνηκε εκείνος. Ένα σχήμα πήρε μορφή στις παρυφές του λιβαδιού, εκεί όπου ξεκινούσαν οι σκιές των δέντρων. Διέκρινα το κορμί του γιατί το φεγγαρόφωτο αντανακλάστηκε πάνω στις λείες γραμμές της γυμνής του επιδερμίδας. Γυμνός; Κοντοστάθηκα. Μα καλά, τι είχε πάθει η φαντασία μου; Τα [ 8 ]
είχε παίξει; Δεν είχα καμία όρεξη ν αρχίσω να χαριεντίζομαι μ έναν ολόγυμνο άντρα σ ένα λιβάδι δεν πάει να ήταν και ο φανταστικά μυστηριώδης κύριος Τζόνι Ντεπ αυτοπροσώπως. «Διστάζεις, αγάπη μου;» Με το που άκουσα τη φωνή του, ένα ρίγος με διαπέρασε σύγκορμη, και ένα φριχτό, κοροϊδευτικό γέλιο μού ψιθύρισε μέσα από τις φυλλωσιές των δέντρων. «Ποιος είσαι εσύ;» Πολύ χάρηκα που η φωνή μου στ όνειρό μου δε μαρτυρούσε τον φόβο που μου είχε γραπώσει την καρδιά. Το γέλιο του ήταν βαθύ και όμορφο σαν τη φωνή του, και το ίδιο τρομαχτικό. Αντήχησε μες στα κλαριά των άγρυπνων δέντρων και πλανήθηκε στον αέρα μέχρι που έφτασε, απτό σχεδόν, κοντά μου και με τύλιξε. «Παριστάνεις πως δε με ξέρεις;» Όταν το κύμα της φωνής του έσκασε πάνω στο κορμί μου, οι λεπτές τριχούλες στα χέρια μου στάθηκαν ολόρθες. «Ναι, σε ξέρω. Εγώ σ έπλασα. Δικό μου όνειρο είναι. Είσαι η μείξη του Ζακ με τον Τζόνι». Κόμπιασα και τον κοίταξα προσεχτικά. Ο τόνος της φωνής μου μπορεί να ήταν ατάραχος, αλλά η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, γιατί είχα αντιληφθεί πως δεν υπήρχε περίπτωση αυτός εδώ ο τύπος να ήταν η μείξη εκείνων των δύο ηθοποιών. «Ή μπορεί να είσαι ο Σούπερμαν, ή ο πρίγκιπας του παραμυθιού» είπα. Καλύτερα να πέθαινα παρά να ξεστόμιζα την αλήθεια. «Δεν είμαι αποκύημα της φαντασίας σου. Με ξέρεις. Η ψυχή σου με ξέρει». Τα πόδια μου δε σάλεψαν, αλλά το κορμί μου άρχισε να πλησιάζει αργά προς το μέρος του, λες και η φωνή του με [ 9 ]
τραβούσε. Έφτασα κοντά και σήκωσα τα μάτια ψηλά, όλο και πιο ψηλά Ήταν ο Καλόνα. Τον είχα καταλάβει από την πρώτη στιγμή που άνοιξε το στόμα του. Απλά δεν ήθελα να παραδεχτώ την αλήθεια. Μα από πού κι ως πού τον ονειρευόμουν; Εφιάλτης. Σίγουρα ήταν εφιάλτης, όχι όνειρο. Το κορμί του ήταν γυμνό και όχι εντελώς απτό. Η μορφή του ταλαντευόταν και μετατοπιζόταν, παρασυρμένη από το χάδι του αγέρα. Πίσω του, μέσα στις σκουροπράσινες σκιές των δέντρων, διέκρινα τις φασματικές φιγούρες των παιδιών του, των πλανερών κορακιών, που είχαν γαντζωθεί με χέρια και πόδια ανθρώπου από τα κλαδιά και κοιτούσαν με μάτια ανθρώπινα στα μεταλλαγμένα πρόσωπά τους που θύμιζαν πουλί. «Εξακολουθείς να λες πως δε με ξέρεις;» Τα μάτια του ήταν μαύρα άναστρος ουρανός. Ήταν το πιο απτό πράγμα πάνω του. Αυτό και η ρευστή φωνή του. Ακόμα κι αν είναι εφιάλτης, δεν παύει να είναι ο δικός μου εφιάλτης. Μπορώ απλά να ξυπνήσω! Θέλω να ξυπνήσω! Θέλω να ξυπνήσω! Δεν ξύπνησα όμως δεν μπορούσα. Δεν είχα εγώ τον έλεγχο, αλλά ο Καλόνα. Αυτός είχε πλάσει τούτο το όνειρο, τούτο το σκοτεινό εφιαλτικό λιβάδι, και με είχε φέρει με κάποιον τρόπο εδώ, κλείνοντας πίσω μας την πόρτα της πραγματικότητας. «Τι θες;» είπα κοφτά, για να κρύψω το τρέμουλο της φωνής μου. «Ξέρεις τι θέλω, αγάπη μου. Εσένα θέλω». «Δεν είμαι η αγάπη σου». «Φυσικά και είσαι». Αυτή τη φορά κινήθηκε εκείνος, και βρέθηκε τόσο κοντά μου, που ένιωσα την παγερότητα του άυλου κορμιού του. «Η Α-για μου». [ 10 ]
Α-για ήταν το όνομα της παρθένας που έπλασαν αιώνες πριν οι σοφές Τσερόκι για να τον παγιδέψουν. Ο πανικός με διαπέρασε σαν σουβλί. «Δεν είμαι η Α-για!» «Εξουσιάζεις τα στοιχεία». Η φωνή του ήταν ένα χάδι φριχτή και υπέροχη, επιβλητική και τρομαχτική. «Χαρίσματα της θεάς μου» είπα. «Άλλη μια φορά στο παρελθόν εξουσίαζες τα στοιχεία. Πλάστηκες απ αυτά. Δημιουργήθηκες για να μ αγαπήσεις». Τα μαύρα τεράστια φτερά του ανασάλεψαν και υψώθηκαν. Άνοιξαν απαλά και με τύλιξαν στην ασφυκτική, φασματική αγκαλιά τους, που ήταν παγερή σαν πάχνη. «Όχι! Με μπερδεύεις με κάποια άλλη. Δεν είμαι η Α-για». «Κάνεις λάθος, αγάπη μου. Τη νιώθω μέσα σου». Τα φτερά του κόλλησαν στο κορμί μου και με τράβηξαν κοντά του. Παρότι η μορφή του δεν είχε εντελώς υλική υπόσταση, τον ένιωσα πάνω μου. Οι φτερούγες του ήταν απαλές και παγερές σαν χειμωνιάτικο ψύχος πάνω στο ζεστό κορμί μου που ονειρευόταν. Το περίγραμμά του ήταν σαν παγερή καταχνιά. Μου έκαψε την επιδερμίδα κι έστειλε ηλεκτρισμένα ρίγη σε όλο μου το είναι. Ένιωσα τη θέρμη ενός πόθου που δεν ήθελα να αισθανθώ, αλλά στον οποίο ήμουν ανήμπορη ν αντισταθώ. Το γέλιο του ήταν σαγηνευτικό. Ήθελα να πνιγώ μέσα του. Έγειρα μπροστά, έκλεισα τα μάτια και βόγκηξα δυνατά όταν το ρίγος του πνεύματός του μου χάιδεψε τα στήθη, γεννώντας μέσα μου αισθήσεις που διαπέρασαν με οδυνηρό αλλά και ηδονικά αισθησιακό τρόπο διάφορα μέρη του κορμιού μου και μ έκαναν να νιώσω εκτός ελέγχου. «Σου αρέσει ο πόνος. Σου χαρίζει ηδονή». Οι φτερούγες του έγι- [ 11 ]
ναν πιο επίμονες, το κορμί του πιο σκληρό και παγωμένο και ο πόνος πιο αισθησιακός όσο κολλούσε πάνω μου. «Υποτάξου σ εμένα». Η φωνή του, που ήταν και πριν όμορφη, έγινε τώρα αφάνταστα σαγηνευτική, καθώς το κορμί του παραδόθηκε στην έξαψη. «Έμεινα αιώνες κλεισμένος στην αγκαλιά σου. Αλλά αυτή τη φορά θα έχω εγώ τον έλεγχο της ένωσής μας κι εσύ θα απολαύσεις την ηδονή που μπορώ να σου χαρίσω. Αποτίναξε τα δεσμά της απόμακρης θεάς σου κι έλα σ εμένα. Γίνε η αγάπη μου, πραγματικά, ψυχή τε και σώματι, και θα σου χαρίσω τον κόσμο!» Το νόημα των λόγων του έσκισε την άχλη του πόνου και της ηδονής όπως οι ακτίνες του ήλιου εξατμίζουν με τη θέρμη τους την πρωινή δροσιά. Τότε ξαναβρήκα τη δύναμη της θέλησής μου και τραβήχτηκα παραπατώντας από την αγκάλη των φτερών του. Πλοκάμια παγερού μαύρου καπνού γλίστρησαν σαν φίδια πάνω στο κορμί μου, κολλώντας αγγίζοντας θωπεύοντας Τινάχτηκα σαν αγριεμένη γάτα που θέλει να διώξει από πάνω της τις στάλες της βροχής, και οι μαύρες τολύπες γλίστρησαν από το κορμί μου και χάθηκαν. «Όχι! Δεν είμαι η αγάπη σου. Δεν είμαι η Α-για. Και δε θα γυρίσω ποτέ την πλάτη μου στη Νύχτα!» Μόλις είπα φωναχτά το όνομα της θεάς, ο εφιάλτης θρυμματίστηκε σε χίλια κομμάτια. Ανακάθισα απότομα στο κρεβάτι μου, τρέμοντας και αγκομαχώντας. Η Στίβι Ρέι κοιμόταν του καλού καιρού δίπλα μου, αλλά η Νάλα ήταν εντελώς ξύπνια και γρύλιζε σιγανά. Η ράχη της είχε κυρτώσει, το τρίχωμά της είχε σηκωθεί όρθιο και είχε καρφώσει τα σαν σχισμές μάτια της στον αέρα από πάνω μου. «Διάολε!» τσίριξα και πετάχτηκα μ έναν πήδο απ το κρεβάτι. Γύρισα απότομα και κοίταξα ψηλά, περιμένοντας να δω τον Καλόνα να ίπταται σαν γιγάντιο πουλί-νυχτερίδα από πάνω μας. [ 12 ]
Τίποτα. Δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Άρπαξα τη Νάλα στην αγκαλιά μου και κάθισα στο κρεβάτι. Με τρεμάμενα χέρια άρχισα να τη χαϊδεύω ξανά και ξανά. «Ένα κακό όνειρο ήταν μόνο ένα κακό όνειρο ήταν μόνο ένα κακό όνειρο ήταν μόνο» έλεγα και ξανάλεγα, αν και ήξερα πως ήταν ψέμα. Ο Καλόνα ήταν πραγματικός και είχε βρει τρόπο να έρχεται κοντά μου μέσα από τα όνειρά μου. [ 13 ]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Eντάξει, λοιπόν, ο Καλόνα βρήκε τρόπο να μπαίνει στα όνειρά σου, τώρα όμως ξύπνησες, οπότε κοίτα να συνέλθεις! μάλωσα αυστηρά τον εαυτό μου ενώ χάιδευα τη Νάλα, αφήνοντας το γνώριμο γουργούρισμά της να με καλμάρει. Η Στίβι Ρέι αναδεύτηκε στον ύπνο της και μουρμούρισε κάτι που δεν κατάλαβα. Μετά, κοιμισμένη ακόμη, χαμογέλασε και αναστέναξε. Την κοίταξα, χαρούμενη που τα όνειρά της δεν είχαν το χάλι των δικών μου. Ανασήκωσα προσεχτικά την κουβέρτα με την οποία είχε κουκουλωθεί και ξεφύσηξα ανακουφισμένη βλέποντας πως δεν έτρεχε αίμα κάτω από τον επίδεσμο που έδενε το φοβερό διαμπερές τραύμα από βέλος. Η Στίβι Ρέι αναδεύτηκε ξανά. Αυτή τη φορά όμως τα μάτια της πετάρισαν και άνοιξαν. Για μια στιγμή με κοίταξε σαστισμένη, αλλά αμέσως μετά μου χαμογέλασε νυσταγμένα. «Πώς νιώθεις;» τη ρώτησα. «Καλά είμαι» είπε με φωνή βραχνή από τον ύπνο. «Μην ανησυχείς τόσο πολύ». «Κομματάκι δύσκολο να μην ανησυχείς όταν η καλύτερή σου φίλη δε λέει να σταματήσει να πεθαίνει» είπα και της χαμογέλασα κι εγώ. [ 15 ]
«Αυτή τη φορά δεν πέθανα. Απλά παραλίγο να πεθάνω». «Το νευρικό μου σύστημα μου είπε να σου πω ότι αυτό το παραλίγο δεν κάνει καμία μεγάλη διαφορά». «Πες του νευρικού σου συστήματος να ησυχάσει και να πέσει για ύπνο» είπε η Στίβι Ρέι, που έκλεισε τα μάτια και κουκουλώθηκε πάλι με την κουβέρτα. «Καλά είμαι» επανέλαβε. «Όλοι καλά είμαστε». Αμέσως άρχισε να αναπνέει πιο βαθιά και, τ ορκίζομαι, δεν πρόλαβα να ανοιγοκλείσω τα μάτια και την είχε ξαναπάρει ο ύπνος. Έπνιξα ένα δυνατό χασμουρητό και τρύπωσα πάλι στο κρεβάτι, προσπαθώντας να βρω μια στάση να βολευτώ. Η Νάλα κουλουριάστηκε ανάμεσα σ εμένα και στη Στίβι Ρέι και άφησε ένα εκνευρισμένο νιαούρισμα, με το οποίο κατάλαβα πως ήθελε να μου πει να χαλαρώσω και να κοιμηθώ. Να κοιμηθώ; Και ενδεχομένως να ξαναδώ όνειρο; Μπα, δε σφάξανε. Οπότε δεν έκλεισα τα μάτια, παρά έμεινα να κοιτάζω τη Στίβι Ρέι χαϊδεύοντας αφηρημένα τη Νάλα. Τι παράξενο που μέσα στη μικρή φούσκα γαλήνης που είχαμε δημιουργήσει εδώ κάτω όλα φάνταζαν απολύτως φυσιολογικά! Έτσι όπως κοιτούσα τη Στίβι Ρέι να κοιμάται, μου φαινόταν σχεδόν αδιανόητο πως μόλις λίγες ώρες πριν εξείχε ένα βέλος από το στήθος της, καθώς και ότι αναγκαστήκαμε να φύγουμε άρον άρον από τον Οίκο της Νύχτας βλέποντας τον κόσμο μας να παραδίδεται στο χάος. Αρνούμενη να αφεθώ στις αγκάλες του ύπνου, άφησα το εξαντλημένο μου μυαλό να με ξαναγυρίσει στα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Και καθώς τα ξαναζούσα ένα προς ένα, απόρησα πάλι πώς καταφέραμε να βγούμε όλοι ζωντανοί [ 16 ]
Θυμήθηκα τη Στίβι Ρέι να μου ζητάει αν το πιστεύετε! μολύβι και χαρτί, γιατί θεώρησε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ετοιμάσει μια λίστα με τα πράγματα που έπρεπε να πάρουμε μαζί στις σήραγγες, έτσι ώστε να μη μας λείψουν οι προμήθειες και τα τοιαύτα αν αναγκαζόμασταν να μείνουμε κρυμμένοι για κάποιο διάστημα. Μου το είπε με απόλυτα ψύχραιμη φωνή, την ώρα που καθόταν εκεί μπροστά μου μ ένα βέλος καρφωμένο στο στήθος. Θυμάμαι που την κοίταξα και το στομάχι μου ανακατεύτηκε, οπότε κοίταξα αμέσως αλλού και της είπα: «Στίβι Ρέι, δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για λίστες». «Άουτς! Να πάρει, σκαντζόχοιρο να πάταγα δε θα πονούσα έτσι». Η Στίβι Ρέι πήρε ανάσα και μόρφασε από τον πόνο, παρ όλα αυτά κατάφερε να γυρίσει και να χαμογελάσει στον Δαρείο, ο οποίος μόλις είχε σκίσει το πίσω μέρος του πουκαμίσου της και είχε γυμνώσει το βέλος που εξείχε από το κέντρο της πλάτης της. «Συγγνώμη, δεν εννοώ ότι με πόνεσες εσύ. Πώς είπαμε πάλι ότι σε λένε;» «Είμαι ο Δαρείος, ιέρεια». «Είναι πολεμιστής των Γιων του Ερέβους» πρόσθεσε η Αφροδίτη και του χαμογέλασε με μια γλύκα πρωτόγνωρη. Και λέω πρωτόγνωρη επειδή η Αφροδίτη είναι συνήθως εγωίστρια, κακομαθημένη, στρίγκλα και γενικά αχώνευτη, αν και έχω αρχίσει να τη συμπαθώ. Με άλλα λόγια, δεν είναι σε καμία περίπτωση γλυκιά. Ωστόσο ήταν ολοφάνερο πως είχε τσιμπηθεί για τα καλά με τον Δαρείο, εξού και η ασυνήθιστη γλύκα. «Μη μας το λες! Βγάζει μάτι πως είναι πολεμιστής. Αυτό δεν είναι σώμα, είναι βουνό» είπε η Σονί, που έριξε στον Δαρείο μια λοξή ματιά γεμάτη θαυμασμό. [ 17 ]
«Βουνό λάβα» συνέχισε στο ίδιο μήκος κύματος η Έριν, καθώς έστελνε πεταχτά φιλάκια στον Δαρείο. «Είναι καπαρωμένος, δίδυμα φρικιά, γι αυτό άντε να παίξετε μεταξύ σας» αρπάχτηκε αμέσως η Αφροδίτη, αν και κατάλαβα πως δεν είχε πεποίθηση στην προσβολή της. Να πω την αλήθεια, τώρα που το καλοσκεφτόμουν, ακούστηκε σχεδόν συμπαθητική. Α, και πριν το ξεχάσω, να σας πω ότι η Έριν και η Σονί είναι δίδυμες ψυχές, όχι δίδυμες αδελφές, αφού η Έριν είναι μια ξανθιά γαλανομάτα από την Οκλαχόμα ενώ η Σονί είναι από τα Ανατολικά, με τζαμαϊκανές ρίζες και επιδερμίδα στο χρώμα της καραμέλας. Στην περίπτωσή τους, όμως, η βιολογία σηκώνει τα χέρια ψηλά είναι σαν να είχαν χωριστεί στη γέννα και μετά ξαναβρέθηκαν μαζί χάρη σ ένα ειδικό ραντάρ διδύμων. «Μπράβο, ρε, καλά που μας θύμισες ότι τα αγόρια μας δεν είναι εδώ» είπε η Σονί. «Γιατί μάλλον τους κατασπάραξαν κάτι τερατώδη ανθρωπόμορφα πουλιά» συμπλήρωσε η Έριν. «Όχι, βρε, μην ανησυχείτε. Η γιαγιά της Ζόι δεν είπε ότι τα πλανερά κοράκια κατασπαράζουν κόσμο. Είπε απλά ότι τους πιάνουν με τα γιγάντια ράμφη τους και τους κοπανάνε ξανά και ξανά πάνω στον τοίχο ή κάτι τέτοιο μέχρι να μη μείνει κόκαλο για κόκαλο στο σώμα τους» είπε με ανέμελο χαμόγελο η Αφροδίτη στις δίδυμες. «Ε, Αφροδίτη, νομίζω ότι δε βοηθάς την κατάσταση» είπα. Αν και είχε δίκιο. Για να πω την αλήθεια, όσο τρομαχτικό και αν ήταν, μάλλον είχαν δίκιο και αυτή και οι δίδυμες. Καθώς όμως δεν ήθελα να το πολυσκεφτώ, έστρεψα πάλι την προσοχή μου στην τραυματισμένη κολλητή μου. Είχε απαίσια όψη [ 18 ]
χλωμή, ιδρωμένη και αιμόφυρτη. «Στίβι Ρέι, δε νομίζεις ότι πρέπει να σε πάμε στο» «Το βρήκα! Το βρήκα!» Εκείνη ακριβώς τη στιγμή κατέφτασε ο Τζακ ορμώντας σαν σίφουνας στη μικρή παράπλευρη σήραγγα που είχε διαμορφωθεί σε δωμάτιο της Στίβι Ρέι. Ξοπίσω του έτρεχε και το θηλυκό ξανθό λαμπραντόρ, το οποίο σπάνια τον άφηνε από τα μάτια του. Ο Τζακ ήταν λαχανιασμένος και κουβαλούσε ένα άσπρο πράγμα σαν χαρτοφύλακα μ έναν μεγάλο κόκκινο σταυρό μπροστά. «Ήταν εκεί ακριβώς όπου είπες, Στίβι Ρέι. Σ εκείνο το μέρος που μοιάζει με κουζίνα». «Και μόλις ξελαχανιάσω θα σας πω τι ευχάριστη έκπληξη που ήταν τα ψυγεία και οι φούρνοι μικροκυμάτων που ανακάλυψα εκεί» είπε ο Ντάμιεν, ο οποίος μπήκε πίσω από τον Τζακ βαριανασαίνοντας και κρατώντας θεατρινίστικα τα πλευρά του. «Θέλω να μου εξηγήσεις πώς κατάφερες να τα κατεβάσεις εδώ κάτω όλα αυτά, καθώς και πού βρήκες ηλεκτρικό ρεύμα για να τα βάλεις στην πρίζα». Ο Ντάμιεν σώπασε και κάρφωσε τα μάτια στο ματωμένο και σκισμένο πουκάμισο της Στίβι Ρέι και στο βέλος που εξείχε ακόμη από την πλάτη της, και τα ροδαλά του μάγουλα άσπρισαν. «Μου εξηγείς αφού σε φτιάξουν πρώτα, να μην είσαι en brochette». «En τι;» είπε η Σονί. «Bro πώς;» είπε η Έριν. «Έτσι λένε οι Γάλλοι το σουβλάκι, βρε ντουβάρια. Η πλάση παραφρονεί και το κακό ξαμολάει τα πουλιά του πολέμου» ανασήκωσε τα φρύδια και κοίταξε τις δίδυμες, περιμένοντας προφανώς να καταλάβουν ότι παράφρασε επίτηδες τη γνωστή ρήση του Σαίξπηρ, κάτι που εξίσου προφανώς δεν κατάλαβαν αυτές «αν και αυτό δε δικαιολογεί το φτωχό λεξιλόγιο». Ύστε- [ 19 ]
ρα στράφηκε στον Δαρείο. «Α ναι, βρήκα και αυτά εδώ σ έναν όχι και τόσο καθαρό σωρό με εργαλεία» είπε κι έδειξε κάτι που έμοιαζε με γιγάντιο ψαλίδι. «Φέρτε μου την πένσα και το κουτί πρώτων βοηθειών» είπε ο Δαρείος με άκρως επαγγελματικό ύφος. «Τι τη θες την πένσα;» ρώτησε ο Τζακ. «Θα κόψω το φτερό του βέλους ώστε να μπορέσω να περάσω το υπόλοιπο μέσα από το σώμα της ιέρειας. Μόνο ύστερα απ αυτό θ αρχίσει να κλείνει η πληγή» είπε ορθά κοφτά ο Δαρείος. Ο Τζακ άφησε μια πνιχτή κραυγή κι έπεσε πάνω στον Ντάμιεν, ο οποίος τον αγκάλιασε. Η Δούκισσα, το ξανθό λαμπραντόρ που είχε προσκολληθεί στον Τζακ από τη στιγμή που ο πρώτος της ιδιοκτήτης, ένας αρχάριος ονόματι Τζέιμς Σταρκ, πέθανε και ξαναζωντάνεψε και ύστερα εξαπέλυσε ένα βέλος κατά της Στίβι Ρέι, ως μέρος του σατανικού σχεδίου με σκοπό την απελευθέρωση του Καλόνα, ενός μοχθηρού έκπτωτου αγγέλου (ναι, τώρα που το ξανασκέφτομαι, αντιλαμβάνομαι πόσο περίπλοκο και κάπως μπερδεμένο είναι το όλο θέμα, αλλά μήπως έτσι δεν είναι όλα τα σατανικά σχέδια;), άφησε ένα κλαψούρισμα και κόλλησε πάνω στο πόδι του. Α ναι, ο Τζακ και ο Ντάμιεν είναι ζευγάρι, το οποίο σημαίνει πως είναι γκέι έφηβοι. Τι μείνατε κάγκελο; Συμβαίνει. Και μάλιστα πιο συχνά απ όσο φαντάζεστε. Όχι, σταθείτε, διόρθωση. Συμβαίνει πιο συχνά απ όσο φαντάζονται οι γονείς. «Ντάμιεν, δεν ξαναπάτε με τον Τζακ στην κουζίνα να δείτε αν μπορείτε να φτιάξετε κάτι για φαγητό;» πρότεινα στην προσπάθειά μου να σκεφτώ πράγματα που θα μπορούσαν να κάνουν για να μην κάθονται να χαζεύουν τη Στίβι Ρέι. «Στοίχημα ότι θα νιώσουμε όλοι καλύτερα αν φάμε κάτι». [ 20 ]
«Εγώ μάλλον θα κάνω εμετό» είπε η Στίβι Ρέι. «Εκτός κι αν μου φέρετε αίμα δηλαδή». Προσπάθησε να ανασηκώσει απολογητικά τους ώμους, αλλά σταμάτησε με μια πνιχτή κραυγή, ενώ η ήδη κάτωχρη επιδερμίδα της άσπρισε ακόμα περισσότερο. «Ναι, ούτε εμείς πεινάμε» είπε η Σονί κοιτάζοντας με γουρλωμένα μάτια το βέλος που εξείχε από την πλάτη της Στίβι Ρέι, μ εκείνη τη νοσηρή περιέργεια που δείχνουν οι περαστικοί όταν συναντούν αυτοκινητιστικά δυστυχήματα στον δρόμο. «Συμφωνώ, δίδυμη» είπε η Έριν, η οποία κοιτούσε οπουδήποτε αλλού εκτός από τη Στίβι Ρέι. Πήγα να τους πω ότι δε μ ένοιαζε αν πεινούσαν ή όχι και ότι απλά ήθελα να βρουν κάτι να κάνουν ώστε να αφήσουν τη Στίβι Ρέι ήσυχη, όταν μπήκε με φούρια στο δωμάτιο ο Έρικ Νάιτ. «Εύρηκα!» είπε. Κρατούσε ένα γιγάντιο παμπάλαιο ραδιοκασετόφωνο με CD, από εκείνες τις τεράστιες αρχαιολογίες που κουβαλούσαν στον ώμο τη δεκαετία του 1980. Δίχως να γυρίσει να κοιτάξει τη Στίβι Ρέι, άφησε το ραδιοκασετόφωνο πάνω στο τραπέζι που βρισκόταν κοντά της, ενώ ο Δαρείος άρχισε να γυρνάει τα γιγαντοτεράστια, αστραφτερά ασημένια κουμπιά και να μονολογεί ότι ευχόταν να πιάνει κανένας σταθμός εδώ κάτω. «Η Βένους πού είναι;» ρώτησε τον Έρικ η Στίβι Ρέι. Φαινόταν να πονάει όταν μιλούσε, και η φωνή της έτρεμε. Ο Έρικ στράφηκε προς τη στρογγυλή είσοδο του δωματίου που είχε για πόρτα μια κουβέρτα, αλλά δεν ήταν κανείς εκεί. «Ερχόταν από πίσω μου. Νόμιζα ότι μπήκε μέσα και» Εκείνη τη στιγμή όμως γύρισε και κοίταξε επιτέλους τη Στίβι Ρέι και η φράση του έμεινε μισοτελειωμένη. «Οχ, φίλε μου, θα πρέπει να πονάς πολύ» είπε μαλακά. «Φαίνεσαι χάλια, Στίβι Ρέι». [ 21 ]
Εκείνη προσπάθησε μάταια να του χαμογελάσει. «Κοίτα, έχω νιώσει και καλύτερα. Καλά που σε βοήθησε με το ραδιοκασετόφωνο η Βένους. Μερικές φορές πιάνουμε κάποιους σταθμούς εδώ κάτω». «Ναι, έτσι είπε και η Βένους» είπε αόριστα ο Έρικ. Είχε καρφώσει τα μάτια στο βέλος που εξείχε από τη γυμνή πλάτη της. Παρά την ανησυχία μου για τη Στίβι Ρέι, άρχισα να αναρωτιέμαι πού μπορεί να είχε πάει η Βένους κι έβαλα τα δυνατά μου να θυμηθώ τη φάτσα της. Την τελευταία φορά που είχα την ευκαιρία να κοιτάξω καλά τους κόκκινους αρχάριους, δεν ήταν ακόμη «κόκκινοι», δηλαδή το περίγραμμα του μισοφέγγαρου στο κέντρο του μετώπου τους ήταν ακόμη ζαφειρένιο, όπως τα τατουάζ όλων των αρχαρίων μόλις τους σημαδέψουν. Μόνο που οι συγκεκριμένοι αρχάριοι είχαν πεθάνει. Κι ύστερα νεκροζωντάνεψαν. Και άρχισαν να συμπεριφέρονται σαν αιμοδιψή, παρανοϊκά τέρατα, ως τη στιγμή που η Στίβι Ρέι ολοκλήρωσε ένα είδος αλλαγής. Με κάποιον τρόπο, η ανθρωπιά της Αφροδίτης (ποιος να μου το έλεγε πως είχε ανθρωπιά αυτή η κοπέλα;) αναμείχθηκε με τη δύναμη των πέντε στοιχείων τα οποία ελέγχω και ιδού! η Στίβι Ρέι ξαναβρήκε την ανθρωπιά της, ενώ απέκτησε και κάτι υπέροχα τατουάζ ενήλικης βρικόλακα γύρω από το πρόσωπό της που απεικονίζουν κλήματα και λουλούδια. Αντί για σκούρο μπλε, όμως, το τατουάζ της έγινε κόκκινο, στο χρώμα του νωπού αίματος. Μόλις συνέβησαν αυτά στη Στίβι Ρέι, τα τατουάζ όλων των απέθαντων αρχαρίων έγιναν κι αυτά κόκκινα. Και οι κόκκινοι αρχάριοι ξαναβρήκαν την ανθρωπιά τους. Θεωρητικά πάντα. Δεν μπορώ να πω ότι τους είχα ζήσει αρκετά ούτε και τη Στίβι Ρέι εξάλλου από τη στιγμή της αλλαγής, κι έτσι δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι ήταν εκατό τοις [ 22 ]
εκατό καλά. Α ναι, και η Αφροδίτη έχασε το σημάδι της εντελώς όμως. Οπότε έγινε, υποτίθεται, πάλι άνθρωπος, αν και συνεχίζει να βλέπει οράματα. Έτσι εξηγείται γιατί την τελευταία φορά που είχα δει τη Βένους ήταν ένα σίχαμα και λίγα λέω, αφού ήταν πέρα για πέρα απέθαντη και μοχθηρή. Τώρα όμως είχε γιατρευτεί κατά κάποιον τρόπο τουλάχιστον, κι εφόσον πριν πεθάνει (και νεκροζωντανέψει) ανήκε στην παρέα της Αφροδίτης, πρέπει να ήταν καρακουκλάρα, καθώς η Αφροδίτη δεν πίστευε στους άσχημους φίλους. Λοιπόν, για να μην παρεξηγηθώ ότι τρώω τα λυσσακά μου από τη ζήλια, να ξεκαθαρίσω ένα δυο πραγματάκια: Ο Έρικ Νάιτ είναι ένας κούκλος να τον πιεις στο ποτήρι κάτι σαν Σούπερμαν-Κλαρκ Κεντ, ένα πράμα και, σαν άλλος υπερήρωας κι αυτός, είναι επίσης ταλαντούχος και πολύ καλό παιδί. Εεε, συγγνώμη, βρικόλακας, ήθελα να πω. Ολοκλήρωσε προσφάτως την αλλαγή. Είναι επίσης το αγόρι μου. Εεε, συγγνώμη, πρώην αγόρι μου, ήθελα να πω. Έγινε προσφάτως πρώην μου. Δυστυχώς, αυτό σημαίνει ότι με πιάνει μια γελοία ζήλια για όποια ας είναι και κόκκινη αρχάρια, που είναι κάπως φρικιό του τραβήξει πιθανώς έντονα το ενδιαφέρον (και όταν λέω έντονα, εννοώ έστω και λίγο). Ευτυχώς, ο επαγγελματικός τόνος στη φωνή του Δαρείου διέκοψε την εσωτερική μου πολυλογία. «Το ραδιόφωνο μπορεί να περιμένει. Αυτή τη στιγμή προέχει να φροντίσουμε τη Στίβι Ρέι. Μόλις τελειώσω μαζί της, θα χρειαστεί καθαρή μπλούζα και αίμα» είπε ο Δαρείος και ακούμπησε το κουτί πρώτων βοηθειών στο τραπέζι στο προσκέφαλο της Στίβι Ρέι. Στη συνέχεια το άνοιξε και με σβέλτες κινήσεις [ 23 ]
άρχισε να βγάζει από μέσα γάζες, οινόπνευμα και κάτι άλλα τρομαχτικά πράγματα. Ξαφνικά το βούλωσαν όλοι. «Ξέρετε όλοι πόσο πολύ σας αγαπάω και σας υπολήπτομαι, έτσι δεν είναι;» είπε η Στίβι Ρέι με γενναίο χαμόγελο. Τόσο εγώ όσο και οι φίλοι μου γνέψαμε ξερά. «Γι αυτό μην το πάρετε στραβά, αλλά θέλω όλοι, εκτός από τη Ζόι, να πάτε να βρείτε κάτι να κάνετε, όσο ο Δαρείος θα μου βγάζει το βέλος από το στήθος». «Όλοι εκτός από μένα; Όχι, όχι και πάλι όχι. Γιατί να κάτσω εγώ;» Αμέσως είδα μια λάμψη ευθυμίας στο πονεμένο βλέμμα της Στίβι Ρέι. «Γιατί είσαι η μεγάλη μας ιέρεια, βρε Ζι. Πρέπει να μείνεις και να βοηθήσεις τον Δαρείο. Άσε που μ έχεις δει να πεθαίνω ήδη μία φορά οπότε, πόσο πιο άσχημα μπορεί να είναι τώρα;» Τότε όμως σταμάτησε, γούρλωσε τα μάτια, τα κάρφωσε στις παλάμες των βλακωδώς υψωμένων μου χεριών και είπε: «Να πάρει και να σηκώσει, Ζι, δες τα χέρια σου!». Γύρισα τις παλάμες μου για να δω τι στην ευχή κοιτούσε και αμέσως γούρλωσα κι εγώ τα μάτια. Καινούρια τατουάζ είχαν εμφανιστεί εκεί. Το ίδιο όμορφο και περίτεχνο σχέδιο με τις αλληλοπλεγμένες σπείρες που στόλιζε το πρόσωπο και τον λαιμό μου και κατέβαινε δεξιά κι αριστερά από τη ραχοκοκαλιά μου και τυλιγόταν γύρω από τη μέση μου. Καλά, πώς ήταν δυνατόν να το είχα ξεχάσει; Την ώρα που καταφεύγαμε όλοι μαζί στην ασφάλεια των τούνελ, είχα νιώσει πάλι εκείνο το γνώριμο κάψιμο στις παλάμες μου. Τώρα καταλάβαινα τι σήμαινε το κάψιμο. Η θεά Νύχτα, η προσωποποίηση της νύχτας, μου είχε χαρίσει άλλο ένα σημάδι για να μου δείξει πως ήμουν αποκλει- [ 24 ]
στικά δική της. Πως με ξεχώριζε, ακόμα μια φορά, απ όλους τους άλλους αρχάριους και βρικόλακες του κόσμου. Κανένας άλλος αρχάριος δεν είχε ολοκληρωμένα, εκτεταμένα τατουάζ. Αυτό γινόταν μόνο αφού ολοκλήρωναν την αλλαγή, οπότε το περίγραμμα του μισοφέγγαρου στο μέτωπό τους γέμιζε και το τατουάζ επεκτεινόταν και γινόταν ένα μοναδικό και απαράμιλλο σημάδι γύρω από το πρόσωπο, που έδειχνε στον κόσμο ότι το άτομο αυτό ήταν βρικόλακας. Έτσι, το πρόσωπό μου έδειχνε πως ήμουν βρικόλακας, αλλά το κορμί μου μαρτυρούσε ότι ήμουν ακόμη αρχάρια. Όσο για τα υπόλοιπα τατουάζ, τέτοιο πράγμα δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ, ούτε σε αρχάρια ούτε σε βρικόλακα, ενώ ακόμη δεν ήμουν εκατό τοις εκατό σίγουρη τι ακριβώς σήμαινε αυτό. «Ποπό, Ζι, είναι φανταστικά» άκουσα να λέει ο Ντάμιεν από δίπλα μου. Άγγιξε διστακτικά την παλάμη μου. Σήκωσα το κεφάλι και τον κοίταξα στα φιλικά καστανά του μάτια, αναζητώντας την παραμικρή ένδειξη αλλαγής στον τρόπο που με αντιμετώπιζε. Έψαχνα τυχόν σημάδια ηρωολατρίας ή νευρικότητας ή ακόμα χειρότερα φόβου. Το μόνο που αντίκρισα όμως ήταν ο Ντάμιεν, ο φίλος μου, και το ζεστό του χαμόγελο. «Το ένιωσα όταν κατεβήκαμε εδώ, αλλά μάλλον μάλλον μου διέφυγε» είπα. «Κλασική Ζι» είπε ο Τζακ. «Μόνο αυτή θα μπορούσε να ξεχάσει κάτι που είναι σχεδόν θαύμα». «Όχι απλά σχεδόν» διόρθωσε η Σονί. «Ναι, αλλά τα συνηθίζει κάτι τέτοια θαύματα η Ζόι. Της συμβαίνουν διαρκώς» είπε ατάραχα η Έριν. «Εγώ να μην μπορώ να κρατήσω ούτε ένα και αυτή να είναι [ 25 ]
καλυμμένη με τατουάζ από την κορυφή μέχρι τα νύχια» είπε η Αφροδίτη. «Τρέχα γύρευε». Το χαμόγελό της όμως απάλυνε τον σαρκασμό που είχαν τα λόγια της. «Είναι σημάδι ότι έχεις τη χάρη της θεάς μας, για να σου δείξει ότι ακολουθείς πραγματικά τον δρόμο που θα διάλεγε κι εκείνη για σένα. Είσαι η μεγάλη μας ιέρεια» είπε με σοβαρή φωνή ο Δαρείος. «Η εκλεκτή της Νύχτας. Αλλά μην ξεχνιόμαστε, ιέρεια χρειάζομαι τη βοήθειά σου με τη Στίβι Ρέι». «Ω, διάολε» ψέλλισα και δαγκώθηκα νευρικά, σφίγγοντας τα χέρια μου γροθιές για να κρύψω τα καινούρια εξωτικά τατουάζ μου. «Εντάξει, το παρακουράσαμε το θέμα! Θα κάτσω κι εγώ να βοηθήσω». Η Αφροδίτη πήγε αποφασιστικά δίπλα στη Στίβι Ρέι, η οποία καθόταν στην άκρη του κρεβατιού της. «Το αίμα και ο πόνος δε μ ενοχλούν καθόλου, αρκεί να μην είναι δικά μου». «Καλύτερα να το πάω αυτό κοντά στην είσοδο των τούνελ. Ίσως να έχει καλύτερη λήψη εκεί» είπε ο Έρικ και, δίχως να μου ρίξει ματιά, ή να πει έστω μια κουβέντα για τα καινούρια μου τατουάζ, εξαφανίστηκε πίσω από την κουβέρτα της εισόδου. «Τελικά νομίζω πως το φαΐ ήταν εξαιρετική ιδέα» είπε ο Ντάμιεν, που έπιασε τον Τζακ από το χέρι, έτοιμος να ακολουθήσει τον Έρικ έξω από το δωμάτιο. «Ναι, ως γκέι, εγώ και ο Ντάμιεν είμαστε εγγυημένα καλοί μάγειρες» είπε ο Τζακ. «Θα πάμε κι εμείς μαζί» είπε η Σονί. «Ναι, δεν είμαστε εντελώς πεπεισμένες ότι οι γκέι έχουν κληρονομικό χάρισμα στη μαγειρική. Οπότε καλύτερα να πάμε να τους επιβλέψουμε» συμφώνησε η Έριν. [ 26 ]
«Το αίμα. Μην ξεχάσετε το αίμα. Και αν μπορέσετε, αναμείξτε το με κρασί. Θα τη βοηθήσει να συνέλθει» είπε ο Δαρείος. «Ένα από τα ψυγεία είναι γεμάτο αίμα. Όσο για κρασί, ρωτήστε τη Βένους» είπε η Στίβι Ρέι, που μόρφασε πάλι από τον πόνο όταν ο Δαρείος ακούμπησε μια γάζα με οινόπνευμα στην πληγή και άρχισε να καθαρίζει το ξεραμένο αίμα στην πλάτη της, γύρω από το σημείο απ όπου εξείχε το βέλος. «Της αρέσει το κρασί. Πείτε της τι θέλετε και θα σας το φέρει». Οι δίδυμες κοντοστάθηκαν και κοιτάχτηκαν, και η Έριν μίλησε για λογαριασμό και των δύο. «Στίβι Ρέι, είναι εντελώς καλά τα κόκκινα παιδιά; Θέλω να πω, μιλάμε για τα άτομα που σκότωσαν τους παίκτες της Ένωσης και άρπαξαν το αγόρι της Ζι, έτσι;» «Πρώην αγόρι» διόρθωσα, μα δε μου έδωσαν σημασία. «Ναι, αλλά η Βένους δε βοήθησε τον Έρικ πριν από λίγο;» είπε η Στίβι Ρέι. «Χώρια που η Αφροδίτη έμεινε δύο μέρες εδώ κάτω και είναι ακόμη σώα». «Ναι, αλλά ο Έρικ είναι ένας μεγαλόσωμος, δυνατός βρικόλακας. Δύσκολα θα τον δάγκωνε κανείς» είπε η Σονί. «Όχι ότι δεν είναι μπουκιά και συχώριο» είπε η Έριν. «Σωστή, δίδυμη». Γύρισαν και οι δύο προς το μέρος μου και ανασήκωσαν απολογητικά τους ώμους, ενώ αμέσως μετά η Σονί πρόσθεσε: «Όσο για την Αφροδίτη, είναι τόσο αντιπαθητική, που κανείς δε θα ήθελε να τη δαγκώσει». «Εμείς όμως είμαστε δυο λαχταριστές μπουκίτσες βανίλιασοκολάτα. Θα βάζαμε σε πειρασμό ακόμα και το πιο καλόκαρδο αιμοδιψές τέρας» είπε η Έριν. «Η μάνα σας είναι αιμοδιψές τέρας» είπε η Αφροδίτη, χαμογελώντας τους γλυκά. [ 27 ]
«Έτσι και δε σταματήσετε να τρώγεστε μεταξύ σας, θα σηκωθώ πάνω και θα σας δαγκώσω εγώ η ίδια!» έβαλε τις φωνές η Στίβι Ρέι, αλλά αμέσως μόρφασε πάλι από τον πόνο και άρχισε να παίρνει σιγανές πνιχτές ανάσες. «Ρε παιδιά, την κάνετε να πονάει κι εμένα μου σπάτε τα νεύρα» είπα φουρκισμένη, γιατί στιγμή τη στιγμή φούντωνε η ανησυχία μου για την άσχημη κατάσταση της φίλης μου. «Η Στίβι Ρέι είπε πως οι κόκκινοι αρχάριοι είναι μια χαρά. Εξάλλου όλοι μαζί ξεφύγαμε από την κόλαση στον Οίκο της Νύχτας και στον δρόμο δεν προσπάθησαν να φάνε κανέναν μας. Οπότε κάντε ό,τι σας είπε η Στίβι Ρέι και άντε να βρείτε τη Βένους σαν καλά κορίτσια». «Όχι ότι ήταν και κανένα σπουδαίο κατόρθωμα αυτό» είπε ο Ντάμιεν. «Αν θυμάσαι, τρέχαμε να σωθούμε, οπότε κανείς δεν είχε χρόνο να φάει κανέναν». «Στίβι Ρέι, να χαρείς, πες μας μια για πάντα: Είναι επικίνδυνοι οι κόκκινοι αρχάριοι;» ρώτησα. «Μακάρι να ήσασταν πιο καλοί μαζί τους και να τους αποδεχόσασταν. Δε φταίνε αυτοί που πέθαναν και μετά νεκροζωντάνεψαν, ξέρετε». «Ορίστε λοιπόν, είναι μια χαρά παιδιά» είπα. Μόνο αργότερα θυμήθηκα ότι η Στίβι Ρέι δεν απάντησε κανονικά στην ερώτησή μου για το αν ήταν επικίνδυνοι ή όχι οι κόκκινοι αρχάριοι. «Εντάξει, αλλά το κρίμα στον λαιμό της Στίβι Ρέι» είπε η Σονί. «Ναι, έτσι και δοκιμάσει να μας δαγκώσει κανείς τους, θα έχουμε να πούμε μερικές κουβεντούλες στη Στίβι Ρέι μόλις γίνει καλά» είπε η Έριν. [ 28 ]
«Αίμα και κρασί. Και τώρα τέρμα τα λόγια. Επί το έργον» είπε ορθά κοφτά ο Δαρείος. Όλοι έφυγαν τρέχοντας από το δωμάτιο και άφησαν πίσω εμένα, τον Δαρείο, την Αφροδίτη και την en brochette κολλητή μου. Να πάρει. [ 29 ]
ÓÒÚÈÛ ÙÔÓ ÛÎÔÙÂÈÓfi, Ì ÁÈÎfi ÎfiÛÌÔ ÙÔ ÎÔ ÙË Ù. ŒÓ Ó ÎfiÛÌÔ Ô ÌÔÈ ÂÈ ÔÏ Ì ÙÔÓ ÈÎfi Ì. ªfiÓÔ Ô ÂÈ Î È ÚÈÎfiÏ Î ÎÂÊ٠٠fiÙÈ Ô ÔÌÔÚÊfiÙÂÚÔ ÓÙÚ ÙÔ ÎfiÛÌÔ ÎÚ ÂÈ Ó Î ÙÔÓfiÌ ÛÙÔ Î Îfi Î È ÙÔ ÌfiÓÔ Ô Ôı  ÛÙ ÂÛ ΔÈ Î ÓÂÙ Û ٠ÙËÓ ÂÚ ÙˆÛË; ÙËÓ Ú ÙÔ Û ÓÙ Ú ÎÙÈÎÔ Ì ÙÔ È Ï Ô ÙË ÛÂÈÚ, Ë fiÈ ÂÈ Î È ÏÈ ÙÔ Ê ÏÔ ÙË ÛÙÔ Ï Úfi ÙË Î È Ë Ù È ƒ È Ì ÙÔ ÎfiÎÎÈÓÔ Ú ÚÈÔ ÂÓ ÔÙÂÏÔ Ó È ÙÔ Î Ï ÎÚ ÌÌ ÓÔ Ì ÛÙÈÎfi ÙË ÂÊÂÚ Ù. ÏÏ Ó Î ÈÓÔ ÚÈÔ ÚfiÛÌÂÓÔ Î Ó ÓÔ ÂÌÊ Ó ÂÙ È ÛÙÔÓ ÎÔ ÙË Ù. ÂÊÂÚ Ù ÚÔÛÙ Ù ÂÈ ÙÔÓ Ó Û ÚÔ Ó Ô Û ÓÙÚÔÊfi ÙË, ÙÔÓ ÏfiÓ, Î È Î ÓÂ Â Ê ÓÂÙ È Ó ÓÙÈÏ Ì ÓÂÙ È fiÛÔ ÌÂÁ ÏË ÂÈÏ ÔÙÂÏÂ. ÏfiÓ Ì Á ÂÈ Ì ÙË Û ÁÎÏÔÓÈÛÙÈÎ ÔÌÔÚÊÈ ÙÔ ÔÏfiÎÏËÚÔ ÙÔÓ ÎÔ ÙË Ù. ΔÔ ÎÏÂÈ ÁÈ Ó Ì ÂÈ ÊÚ ÁÌfi ÛÙËÓ Â ÈÚÚÔ ÙÔ, Ô ÂÍ ÏÒÓÂÙ È Ú Á, ÎÚ ÂÙ È ÛÂ Ì ÚÔËÁÔ ÌÂÓË ˆ. ΔÈ Á ÓÂÙ È fï Ó Ù Ë ÚÔËÁÔ ÌÂÓË ˆ ÔÎ Ï ÙÂÈ ÛÙË fiÈ Ì ÛÙÈÎ Ô Â ı ÏÂÈ Ó ÎÔ ÛÂÈ Î È Ï ıâèâ Ô Â ı ÏÂÈ Ó ÎÔÈÙ ÍÂÈ Î Ù Ì Ù ; Û Ó Ú ÛÙÈÎ Û Ó ÂÈ ÙË ÛÂÈÚ ÎÔ ÙË Ù, Ô Î ÎÏÔÊÔÚ Û 27 ÒÚÂ Î È ÂÈ Ô Ï ÛÂÈ Óˆ fi 4.000.000 ÓÙ Ù. ISBN 978-960-501-690-6 μ. ø. ª Ã/ 5690