ΚΑΣΕΤΑ 1, ΠΛΕΥΡΑ Α Γεια σας, αγόρια και κορίτσια. Εδώ Χάννα Μπέικερ. Ζωντανά και στερεοφωνικά. Δεν το πιστεύω. Όχι επαναλήψεις. Όχι ανκόρ. Κι αυτή τη φορά σίγουρα όχι παραγγελιές. Όχι, δεν μπορώ να το πιστέψω. Η Χάννα Μπέικερ έχει αυτοκτονήσει. Ελπίζω να είσαστε έτοιμοι, γιατί πρόκειται να σας πω την ιστορία της ζωής μου. Ή, πιο συγκεκριμένα, για ποιο λόγο η ζωή μου τελείωσε. Κι αν αυτή τη στιγμή ακούτε τούτες τις κασέτες, είστε ένας απ τους λόγους αυτούς. Τι; Όχι! Δε θα πω σε ποια κασέτα μπαίνετε στην ιστορία. Αλλά μη φοβάστε... Αν παραλάβατε το θαυμάσιο αυτό μικρό κουτί, το όνομά σας θα αναφερθεί... Το υπόσχομαι. Γιατί να πει ψέματα ένα νεκρό κορίτσι; 15
Ε! Αυτό ακούστηκε σαν αστείο. Γιατί να πει ψέματα ένα νεκρό κορίτσι; Απάντηση: Γιατί δεν μπορεί να σηκωθεί.* Τι είναι αυτό; Κάποιο διεστραμμένο σημείωμα αυτοκτονίας; Ελάτε τώρα. Γελάστε. Καλά... Εμένα μου φάνηκε αστείο. Η Χάννα πριν πεθάνει κάθισε και ηχογράφησε ένα μάτσο κασέτες. Γιατί; Οι κανόνες είναι πολύ απλοί. Και είναι μονάχα δύο. Κανόνας νούμερο ένα: Θα τις ακούσετε. Κανόνας νούμερο δύο: Θα τις δώσετε στον επόμενο. Ελπίζω πως τίποτα από τα δύο δε θα σας φανεί εύκολο. «Τι παίζεις εκεί;» «Μαμά!» Ορμάω άτσαλα προς το στερεοφωνικό και πατάω ταυτόχρονα διάφορα κουμπιά. «Μαμά, με τρόμαξες» λέω. «Δεν είναι τίποτα. Μια εργασία για το σχολείο». Αυτή είναι η απάντησή μου για όλα. Αργώ να γυρίσω σπίτι; Εργασία. Χρειάζομαι λεφτά; Εργασία. Και τώρα οι κασέτες ενός κοριτσιού. Ενός κοριτσιού που πριν από δύο βδομάδες κατάπιε μια χούφτα χάπια. Εργασία. «Μπορώ ν ακούσω κι εγώ;» ρωτάει. «Δεν είναι δικές μου» λέω, ξύνοντας με την άκρη του παπουτσιού μου το τσιμεντένιο πάτωμα. «Βοηθάω έναν φίλο. Είναι για το μάθημα της ιστορίας. Βαρετό». * Λογοπαίγνιο που δε γίνεται ν αποδοθεί στα ελληνικά: Το lie σημαίνει «λέω ψέματα» αλλά και «κείτομαι». (Σ.τ.Μ.). 16
«Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου» μου λέει. Σκύβει πάνω από τον ώμο μου και σηκώνει ένα σκονισμένο πανί, μία από τις παλιές υφασμάτινες πάνες μου, για να πάρει μια μεζούρα που ήταν κρυμμένη από κάτω. Μετά μου φιλάει το μέτωπο. «Θα σε αφήσω ήσυχο». Περιμένω μέχρι ν ακούσω την πόρτα να κλείνει και μετά ακουμπάω το δάχτυλό μου στο κουμπί του Play. Τα δάχτυλά μου, τα χέρια μου, τα μπράτσα μου, τον λαιμό μου, όλα τα αισθάνομαι νεκρά και άδεια. Δεν έχω αρκετή δύναμη ούτε για να πατήσω το κουμπί ενός στερεοφωνικού. Σηκώνω την πάνα και τη ρίχνω πάνω στο κουτί των παπουτσιών, για να το σκεπάσω και να μην το βλέπω. Εύχομαι να μην είχα δει ποτέ αυτό το κουτί με τις εφτά κασέτες. Την πρώτη φορά που πάτησα το Play, όλα ήταν εύκολα. Παιχνιδάκι. Δεν είχα ιδέα τι επρόκειτο ν ακούσω. Αυτή τη φορά όμως είναι ό,τι πιο τρομαχτικό έχω κάνει στη ζωή μου. Χαμηλώνω την ένταση και πατάω Play.... ένα: Θα τις ακούσετε. Κανόνας νούμερο δύο: Θα τις δώσετε στον επόμενο. Ελπίζω πως τίποτα από τα δύο δε θα σας φανεί εύκολο. Όταν ακούσετε και τις δεκατρείς πλευρές γιατί σε κάθε ιστορία υπάρχουν δεκατρείς πλευρές, γυρίστε στην αρχή τις κασέτες, βάλτε τες πίσω στο κουτί και περάστε τες στον επόμενο, σε όποιον ακολουθεί μετά τη δική σας ιστοριούλα. Κι εσύ, τυχερέ νούμερο δεκατρία, μπορείς να πάρεις μαζί σου τις κασέτες στην κόλαση. Κι ανάλογα με τη θρησκεία σου, μπορεί να συναντηθούμε εκεί κάτω. Σε περίπτωση που μπείτε στον πειρασμό να παραβείτε τους κανόνες, έχετε υπόψιν σας ότι έχω κάνει αντίγραφα απ 17
τις κασέτες. Αν το πακέτο δεν περάσει απ όλους σας, τα αντίγραφα αυτά θα δοθούν στη δημοσιότητα και θα γίνετε βούκινο. Δεν ήταν μια απόφαση της στιγμής. Μη με πάρετε για δεδομένη... άλλη μία φορά. Όχι. Αποκλείεται να το πίστευε αυτό. Σας παρακολουθούν. Το στομάχι μου σφίγγεται και είμαι έτοιμος να ξεράσω αν δεν κρατηθώ. Κοντά βρίσκεται ένας αναποδογυρισμένος πλαστικός κουβάς πάνω σ ένα σκαμπό. Με δυο βήματα, αν χρειαστεί, μπορώ να τον φτάσω, να τον πιάσω απ το χερούλι και να τον γυρίσω. Ίσα που την ήξερα τη Χάννα Μπέικερ. Θέλω να πω, το ήθελα. Ήθελα να τη γνωρίσω καλύτερα, αλλά δεν είχα την ευκαιρία. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού δουλεύαμε μαζί στο σινεμά. Και πριν από λίγο καιρό, σ ένα πάρτι, φιληθήκαμε. Αλλά δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα. Και ποτέ δεν την πήρα για δεδομένη. Ποτέ. Αυτές οι κασέτες δεν έπρεπε να βρίσκονται εδώ, στα δικά μου χέρια. Πρέπει να έγινε λάθος. Ή μπορεί να πρόκειται για κάποιο φρικτό αστείο. Σέρνω το καλάθι των αχρήστων πάνω στο πάτωμα. Αν και το κοίταξα ήδη μια φορά, ξανακοιτάζω το περιτύλιγμα. Κάπου πρέπει να υπάρχει μια διεύθυνση αποστολέα. Ίσως απλώς να μου διέφυγε. Οι κασέτες της αυτοκτονίας της Χάννα Μπέικερ κάνουν τον γύρο. Κάποιος έκανε μια κόπια και μου τις έστειλε για φάρσα. Αύριο στο σχολείο κάποιος θα γελάσει όταν με δει, ή θα κάνει μια γκριμάτσα και θα γυρίσει από την άλλη μεριά. Και τότε θα ξέρω. 18
Και τότε; Τι θα κάνω τότε; Δεν ξέρω. Παρά λίγο να το ξεχάσω. Αν είσαι στη λίστα μου, θα πρέπει να έχεις παραλάβει έναν χάρτη. Αφήνω το περιτύλιγμα να πέσει στα σκουπίδια. Είμαι στη λίστα. Πριν από λίγες βδομάδες, μερικές μέρες πριν πάρει η Χάννα τα χάπια, κάποιος είχε χώσει έναν φάκελο μέσα από τη σχισμή στο ντουλαπάκι μου. Στον φάκελο είχαν γράψει με κόκκινο μαρκαδόρο: «ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΘΑ ΤΟ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ». Και μέσα υπήρχε ένας διπλωμένος χάρτης της πόλης. Περίπου μια ντουζίνα κόκκινα αστέρια σημάδευαν διάφορες περιοχές. Όταν ήμασταν στο δημοτικό, χρησιμοποιούσαμε αυτούς τους ίδιους εμπορικούς χάρτες για να μάθουμε τον βορρά, τον νότο, την ανατολή και τη δύση. Οι μικροσκοπικοί μπλε αριθμοί που βρίσκονταν σκορπισμένοι πάνω στον χάρτη αντιστοιχούσαν στα διάφορα ονόματα επιχειρήσεων που ήταν σημειωμένα στο περιθώριο. Είχα φυλάξει τον χάρτη της Χάννα στο σακίδιό μου. Σκόπευα να τον δείξω σε διάφορους στο σχολείο για να δω αν είχε πάρει κι άλλος έναν. Για να δω αν ήξερε κανένας τι μπορεί να σήμαινε. Με τον καιρό όμως γλίστρησε κάτω από τα σχολικά βιβλία και τα τετράδιά μου και τον ξέχασα τελείως. Μέχρι τώρα. Όσο θ ακούτε τις κασέτες, θα δείτε πως αναφέρω διάφορα σημεία της αγαπημένης μας πόλης πρέπει να τα επισκεφτείτε. Δεν μπορώ να σας αναγκάσω να πάτε εκεί, αλλά, αν θέλετε να καταλάβετε λίγο καλύτερα, κατευθυνθείτε προς 19
τα αστέρια. Ή, αν προτιμάτε, απλώς πετάξτε τους χάρτες στα σκουπίδια δεν πρόκειται να το μάθω ποτέ. Όση ώρα ακούω τη φωνή της Χάννα μέσα από τα σκονισμένα ηχεία, νιώθω το σακίδιό μου βαρύ πάνω στο πόδι μου. Μέσα, τσαλακωμένος κάπου στον πάτο, βρίσκεται ο χάρτης της. Ή... μπορεί και να το μάθω. Δεν είμαι σίγουρη πώς λειτουργεί όλη αυτή η υπόθεση με τον θάνατο. Ποιος ξέρει; Μπορεί να στέκομαι και πίσω σας αυτή τη στιγμή. Γέρνω μπροστά και ακουμπάω τους αγκώνες μου στον πάγκο. Αφήνω το πρόσωπό μου να πέσει μέσα στα χέρια μου και περνάω τα δάχτυλά μου από τα απροσδόκητα υγρά μαλλιά μου. Συγγνώμη. Δεν ήταν δίκαιο αυτό. Έτοιμοι, κύριε Φόλεϋ; Τζάστιν Φόλεϋ. Τελευταία τάξη. Το πρώτο φιλί της Χάννα. Αλλά από πού το ξέρω εγώ αυτό; Τζάστιν, γλυκέ μου, ήσουν το πρώτο μου φιλί. Το πρώτο χέρι που κράτησα μέσα στο δικό μου. Δεν ήσουν όμως τίποτα παραπάνω από ένας συνηθισμένος τύπος. Και δεν το λέω για να σε πονέσω αλήθεια. Υπήρχε κάτι πάνω σου που μ έκανε να αισθάνομαι την ανάγκη να είμαι το κορίτσι σου. Ακόμα και σήμερα που μιλάμε δεν ξέρω τι ήταν αυτό. Αλλά υπήρχε... και ήταν απίστευτα δυνατό. Δεν το ξέρεις αυτό, αλλά πριν από δύο χρόνια, όταν ήμουν πρωτοετής κι εσύ πήγαινες στη δεύτερη τάξη, σε ακολουθούσα όπου πήγαινες. Την έκτη ώρα δούλευα στο γραφείο του απουσιολόγου, οπότε ήξερα κάθε σου μάθημα. Είχα βγάλει μάλιστα και φωτοτυπία το πρόγραμμά σου είμαι σίγουρη ότι κάπου την έχω κρατήσει. Κι όταν θα ξεδιαλέγουν τα υπάρχοντά μου, θα την πετάξουν μάλλον, επειδή πιστεύουν ότι ο έρωτας μιας πρωτοετούς δεν έχει καμία σημασία. Ή μήπως έχει; 20