Φίλιππος Μανδηλαράς. Κάπου ν ανήκεις. Φίλιππος Μανδηλαράς. Κάπου ν ανήκεις

13 Φίλιππος Μανδηλαράς Κάπου ν ανήκεις Φίλιππος Μανδηλαράς 78 Κάπου ν ανήκεις Φίλιππος Μανδηλαράς Σε µια θρησκεία, σε µια πατρίδα / σε µια οικογένεια, σε µια ελπίδα. Σε µια οµάδα, σε ένα σώµα / σ ένα σχολείο, σε ένα κόµµα. Σε µια οργάνωση, σε µία νίκη / σε µία πόλη, σε µία φρίκη. Σε ένα χρώµα, σε ένα είδος / στης ταξινόµησης το υποείδος. Σε µια σηµαία, σε µια κερκίδα / σε µια φανέλα, σε µια παγίδα. Σε µια παγίδα Σε µια παγίδα Κάπου ν ανήκεις Μήπως να µάθεις, φίλε µου, σ εσένα να ανήκεις, µήπως αυτά είναι, τελικά, τα χρώµατα της νίκης; Κάπου ν ανήκεις... Έτσι σε µάθανε: κάπου ν ανήκεις. EIKΑΣΤΙΚΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Γιάννης Τραγάκης ιαβάστε επίσης: Πρώτος έρωτας, ποδόσφαιρο, μουσική, βία ISBN 978-960-16-3440-1 9 789601 634401 Boηθ. κωδ. µηχ/σης 07440 5 Η ΕΚ ΟΣΗ

ΦIΛIΠΠOΣ MAN HΛAPAΣ Kάπου ν ανήκεις x ΣYΛΛOΓH KYKNOI

ΦΙΛΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ: ΦΙΛΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ, AΝ ΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΤΗΝ ΟΠΑ ΙΚΗ ΣΟΥ ΦΑΝΕΛΑ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΑΛΛΟ.

OΤΙ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να µετακοµίσουµε, και µάλιστα στην Αθήνα, το ήξερα. Ο πατέρας µου είχε µια πολ καλή πρ ταση για δουλειά και ήξερα τι τη συζητο σε πολ σοβαρά, αρκεί να τα έβρισκε στα οικονοµικά. τι απ την καινο ρια χρονιά θα άλλαζα σχολείο, επίσης το ήξερα έτσι κι αλλιώς, λοι σοι πάνε γυµνάσιο αλλάζουν σχολείο. τι θα µετακοµίζαµε, µως, στη φωλιά του λ κου κι τι θα πήγαινα γυµνάσιο σ ένα σχολείο που λα θα έµοιαζαν εχθρικά απέναντί µου, δεν το περίµενα. Και γι αυτ αντέδρασα. Μ νο που, µερικές φορές, σο και να αντιδράς, τα πράγµατα έχουν πάρει την πορεία τους κι εσένα δε σου µένει παρά να τα παρακολουθείς. πως ταν σου στείλουν το πέναλτι στη δεξιά γωνία κι εσ έχεις πέσει στην αριστερή. Τι κάνεις τ τε; Απλώς µετράς ένα γκολ σε βάρος σου και περιµένεις να πατσίσεις. Θα ναι ένα λάθος του σέντερ φορ; Θα ναι καµιά εµπνευσµένη έξοδ ς σου; Θα ναι ένα οφσάιντ που λανθασµένα υποδεικν ει ο διαιτητής υπέρ της οµάδας σου; Πάντως θα πατσίσεις. Γι αυτ να είσαι σίγουρος! Μερικές φορές σκέφτοµαι τι η ζωή είναι σαν την µπάλα λο γυρίζει.τη µία θα χάσεις, την άλλη θα κερδίσεις. ε 9

γίνεται να χάνεις πάντα. Ειδικά ταν σου αρέσει αυτ που κάνεις. «ÂÓ ÍÂÚ fiùè ÛÔ Ú ÛÂÈ ÙfiÛÔ appleôï ÙÔ appleô fiûê ÈÚÔ»  apple. «Â ÛÔ Ê ÓÂÙ È...» ÔÎÎ ÓÈÛÂ. ÚÂÏ ÈÓfiÌÔ Ó Ó ÛÂ Ï appleˆ ÙÛÈ, Ì ÓÔ. «Ó È apple ÏÈ ÈÛÙÔÚ». «ÌÔ ÙËÓ appleâè ;» ΈÛ ÙËÓ ÎÔ ÎÔ Ï Î È appleïëû Û ÙÔ ÎÂÊ ÏÈ ÛÔ ÛÙÔ ÈÎfi ÌÔ. «Û ÙËÓ appleˆ» ÌÔ appleâ ÛÈÁ Ó. «Û ÙËÓ appleˆ applefi ÙËÓ Ú».. Με λένε Γιάννη Χαραλαµπίδη, είµαι δεκαπέντε χρονών και ως τα δώδεκα ζο σα στη Γρηγορίου Λαµπράκη, στην Άνω Το µπα, απέναντι απ το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Ο νον ς µου µε βάφτισε στην Αγία Βαρβάρα, εκεί που, πως λέει, οι παπάδες κάνουν δέηση τις Κυριακές «υπέρ επιτυχο ς έκβασης του ποδοσφαιρικο αγώνος της οµάδος µας».τα πρώτα µου γενέθλια τα έκανα στη Θ ρα 4, στον αγώνα ΠΑΟΚ- Άρσεναλ (1-0 αλλά δε θυµάµαι τίποτα, γιατί ποιος θυµάται τα πρώτα του γενέθλια;), παρέα πάλι µε τον νον µου και τον γιο του, τον ηµήτρη, που είναι τώρα εικοσάρης και τρελαµένος παοκτζής. Έχω και φωτογραφίες απ κει. Θα σ τις δείξω µια µέρα θα τρελαθείς στα γέλια. 10

«Ï, Â Ó È ÙÚÂÏfi Ô ÓÔÓfi ÛÔ ; Ò ÂÎ ÌËÓÒÓ ÛÂ apple - ÁÂ ÛÙÔ Á appleâ Ô;» Ã ÌÔÁ Ï ÛÂ. «ÂÓ Â Ó È ÙÚÂÏfi Ô ÓÔÓfi ÌÔ apple ÔÎÙ Â Ó È!» ταν ήµουνα πέντε, ο νον ς µου µε πήρε µαζί του στη Νέα Φιλαδέλφεια, στον τελικ του κυπέλλου µε τον Ολυµπιακ. Εκεί θυµάµαι τι είχα φοβηθεί πάρα πολ (για να καταλάβεις, είχα φάει και τα πρώτα µου δακρυγ να κι είχα µάθει και το κ λπο µε το µαντίλι και το λεµ νι) αλλά ήµουνα δίπλα στον νον µου και στους φίλους του που µε είχαν στα πα πα γιατί έφερνα, λέει, γο ρι στην οµάδα, κι ένιωθα κάπως ασφαλής. Φυσικά δεν είχα δει τίποτα απ το µατς, αλλά θυµάµαι τι είχαµε κερδίσει 4-2 κι τι στο τέλος ο νον ς µου µε είχε πάρει µε τους φίλους του και µε πετο σαν ψηλά απ τη χαρά τους, µέχρι που ήρθε ένας µατατζής και τους είπε κάτι που µάλλον είχε να κάνει µε µένα κι αυτοί µε άφησαν κάτω κι άρχισαν να του τραγουδάνε διάφορα. Κι απ κει έχω φωτογραφίες. Είµαι ντυµένος στα ασπρ µαυρα και ίσα που διακρίνοµαι πίσω απ ένα σ ννεφο δακρυγ νων. «ÓÙÂ ÚÔÓÒÓ ÛÂ apple ÁÂ Ì Û ÛÙ ÎÚ ÁfiÓ!; OÈ ÁÔÓÂ ÛÔ ÙÔ ÍÂÚ Ó;» χι, δεν το ήξεραν. Ο νον ς µου τους είχε παραµυθιάσει τι θα µε πήγαινε εκδροµή στην Αθήνα και µε είχε ορκίσει να µην πω τίποτα στον πατέρα µου γιατί «είναι κρυφογα ρος». Εγώ, φυσικά, είχα κρατήσει το στ µα µου κλειστ. Άσχετα αν τη ευτέρα το είχε µάθει λο το νηπιαγωγείο κι 11

η διευθ ντρια συγκέντρωσε λα τα τµήµατα στη µεγάλη αίθουσα και µε έβαλε να τους πω πώς πέρασα. Μετά, µας έβαλε να ζωγραφίσουµε τον τελικ. Εγώ ζωγράφισα ένα µεγάλο γκρίζο σ ννεφο κι αποκάτω το κ πελλο. Κάτω κάτω έγραψα ΠΑΟΚ ΟΛΕ. «ÍÂÚÂ Ó ÁÚ ÊÂÈ applefi ÙÔ ÓËappleÈ ÁˆÁ Ô;» «Ô fióôì ÌÔ Î È O. Ô O Ù Ó Î ÈÓÔ ÚÈ Ï - ÍË...» ÙÔÛ ÚÎ ÛÌfi. ο χρ νια µετά, ταν ήµουνα εφτά, είδα τον ΠΑΟΚ να κερδίζει 1-0 τους αρειανο ς στην Το µπα και να σηκώνει κι άλλο κ πελλο.τ τε ήταν που είχα πάει στην Αριστοτέλους µε τον ηµήτρη και τον νον µου και γ ρισα σπίτι στις τρεις το πρωί δίχως φωνή απ τους πανηγυρισµο ς αλλά και πολ τροµαγµένος απ τις φωτιές στη Νίκης και στον Λευκ Π ργο. «ÚÂÈ ÙÔ appleúˆ ;» Û ÚÒÙËÛ apple Ú ÍÂÓÂÌ ÓË. «ª, ÛÔ Ó ÂÊÙ ÚÔÓÒÓ... È ÔÈ ÈÎÔ ÛÔ ÙÈ Â apple ÓÂ;» Οι δικοί µου µε περίµεναν µπροστά στην τηλε ραση που έδειχνε τα επεισ δια. ταν µπήκαµε σπίτι µε τον νον µου, η µαµά µε πήρε αγκαλιά και µε ρώτησε αν είµαι καλά. Ο µπαµπάς αγριοκοίταξε τον νον και του είπε κάτι για το κινητ του κι τι δεν ήθελε να µιλήσει εκείνη την ώρα αλλά θα τα έλεγαν την επ µενη µέρα. Μετά, ταν µείναµε µ νοι, µε έστρωσαν κι οι δυο στον καναπέ και µου είπαν τι θα έπρε- 12

πε να τελειώνει αυτή η ιστορία µε τον ΠΑΟΚ και τον νον µου γιατί είχαν αρχίσει να ανησυχο ν, κι τι ελπίζαν πως, ταν θα µεγάλωνα, θα έβρισκα άλλα ενδιαφέροντα, πιο δη- µιουργικά απ το να υποστηρίζω µια οµάδα, σο καλή κι αν είναι αυτή. «ÂÓ Â Ó ÎÈ ÈÎÔ, Â Ò appleô Ù Ï ÌÂ...» «ıfiïô!» Εννοείται πως τ τε είχα θυµώσει πολ και τους είχα πει τι ο ΠΑΟΚ δεν είναι µια οµάδα αλλά η µ νη οµάδα, κι τι δε θα πάψω ποτέ να τον υποστηρίζω γιατί ένας παοκτζής πα ει να είναι παοκτζής µ νο ταν πεθάνει. Ο πατέρας µου (που ήµουνα σίγουρος πια πως ήταν κρυφογα ρος γιατί το διάστηµα εκείνο είχα γνωρίσει πολλο ς φίλους του που ήταν ολυµπιακοί) κο νησε το κεφάλι σαν να µου έλεγε «Λυπά- µαι για σένα» και µε έστειλε για πνο.την επ µενη µέρα πήρε τηλέφωνο τον νον µου και γίναν µαλλιά κουβάρια. Εγώ ήµουνα στο δωµάτι µου αλλά είχα µισανοίξει την π ρτα και τον άκουγα πεντακάθαρα. «ε θα µου τον κάνεις χουλιγκανάκι τον Γιάννη» του είχε πει. «Καλή η πλάκα µε τον ΠΑΟΚ, αλλά µέχρι ένα σηµείο. Τέρµα το γήπεδο µαζί του καταλαβαίνεις τι σου λέω;» εν ξέρω τι του απαντο σε ο νον ς µου και τι είπαν στο τέλος, αλλά ταν έκλεισαν το τηλέφωνο, ο µπαµπάς ήταν κατακ κκινος και απ φευγε να µε κοιτάξει (κάτι που δεν ήταν ποτέ καλ σηµάδι). Μετά είπε στη µαµά: «Πρέπει να κουβεντιάσουµε, Ασπασία. εν παίρνεις την κοπέλα τηλέφωνο να έρθει να προσέξει τον Γιάννη για δυο τρεις ωρίτσες;». 13

Η µαµά πήρε την κοπέλα τηλέφωνο και µετά θυµάµαι τι είχε έρθει στο δωµάτι µου και µε είχε πάρει αγκαλιά δίχως να µιλάει, ενώ ο µπαµπάς ακουγ ταν απ το σαλ νι να ξεφυλλίζει την εφηµερίδα. Κανένας δε µιλο σε. ταν ήρθε η κοπέλα, φ γανε οι δυο τους και γ ρισαν ταν έπαιζε στην τηλε ραση αθλητικά. Ο µπαµπάς δεν ήταν πια κ κκινος ο τε απ φευγε να µε κοιτάξει. Κάθισαν κι οι δυο απέναντί µου, στον καναπέ, κι ο µπαµπάς µο είπε: «λα καλά, Γιάννη µου. Μ νο που δε θα ξαναδείς τον νον σου για ένα διάστηµα». «È ÂÓ ÙÔÓ Í Ó Â Â ;» Θυµάµαι τι εκείνη την ώρα δε µε ένοιαξε καθ λου που δε θα ξανάβλεπα τον νον µου «για ένα διάστηµα» γιατί φοβ µουνα πως θα µε έβαζαν πολ µεγάλη τιµωρία, οπ τε αυτ ήταν το λιγ τερο που θα µπορο σα να πάθω. Κι έπειτα, δεν ήθελα να βλέπω στενοχωρηµένο τον πατέρα µου, γιατί µου ερχ ταν να βάλω τα κλάµατα. Κάπου καταλάβαινα τι είχε δίκιο. 14  ÎÔ Ù Í Ì ÛappleÈÛÙ. «Ï ıâè ÙÔ Ï ÙÒÚ ;... Ù Ï ÈÓ fiùè   ÎÈÔ;» «ÂÓ Í Úˆ. ª ÏÏÔÓ ÊÔ fiìô Ó Ù ÎÚ». «È ı ÏÂÈ Ó appleâè fiùè Â Â Î Ù Ï ÂÈ appleˆ ÙÔ Ó appleëá - ÓÂÈ ÛÙÔ Á appleâ Ô Ù Ó ÎÚ Ô;» «Ÿ È ÙÔ Á appleâ Ô, ÏÏ ÔÈ ÊˆÙÈ, Ù Ûapple ÛÌ Ó Ì Á È, ÔÈ ÚÈÛÈ...» «Ù Ó ÎÈ Ô ÓÔÓfi ÛÔ Ì Û Û Ù ;» «ÓÔÓÈÎ!»

«øú Ô ÓÔÓfi...» «Â Ï ٠appleôù». Τελικά, έκανα έξι µήνες να ξαναδώ τον νον µου αλλά µιλο σα µαζί του στο τηλέφωνο κάθε ευτέρα για να σχολιάσουµε τα µατς του ΠΑΟΚ και την απ δοση της οµάδας, κι αυτ πάντοτε ταν έλειπε ο µπαµπάς εννοείται, γιατί δεν ήθελα να ξέρει τι µιλάω µαζί του. Παρ λα αυτά, δε σταµάτησα να παρακολουθώ τους εντ ς έδρας αγώνες του ΠΑΟΚ απ το µπαλκ νι του σπιτιο µας. Μπορεί να µην έβλεπες τι γιν ταν στον αγωνιστικ χώρο, αλλά την ατµ σφαιρα στο γήπεδο τη ζο σες, ήθελες δεν ήθελες. Οι φωνές απ µια χα- µένη ευκαιρία, οι πανηγυρισµοί για ένα γκολ ή οι αποδοκι- µασίες για µια απ φαση του διαιτητή που δεν άρεσε, έφταναν ως το δωµάτιο της µαµάς και του µπαµπά που έβλεπε στον ακάλυπτο, στο πίσω µέρος της πολυκατοικίας. Ακ µα, µως, κι αν λείπαµε κάποιο Σαββατοκ ριακο απ το σπίτι και δεν είχε τηλε ραση εκεί που βρισκ µασταν (ή είχε και δε µε άφηναν να την ανοίξω), εγώ ενηµερων - µουνα για τον αγώνα του ΠΑΟΚ στο σχολείο που, έτσι κι αλλιώς, οι ευτέρες ήταν αφιερωµένες στον σχολιασµ του αγώνα της προηγο µενης µέρας. «È ÛËÌ ÓÂÈ fiùè ÔÈ Â Ù ÚÂ Ù Ó ÊÈÂÚˆÌ Ó ÛÙÔÓ Û ÔÏÈ - ÛÌfi ÙÔ ÁÒÓ ÙË appleúôëáô ÌÂÓË Ì Ú ;» à ÌÔÁ Ï ÛÂ Î È apple Ú Û ÙÔ ÚÈ ÛÔ apple Óˆ applefi ÙÔ ÒÌÔ ÌÔ. Ó Ú ÁËÛ. «ˆÛÙ. Ô Ó Í ÚÂÈ ;» ÌÔ appleâ. Στο σχολείο µας λοι κι ταν λέω λοι, εννοώ ακ µα κι οι 15

δασκάλες, ο γυµναστής και η διευθ ντρια ήταν ΠΑΟΚ. Στις µπασκέτες µας, ας πο µε, ήταν ζωγραφισµένο το σήµα του ΠΑΟΚ. Οι µπάλες µας έγραφαν λες ΠΑΟΚ και οι περισσ τεροι απ µας πηγαίναµε σχολείο µε φανέλες του ΠΑΟΚ. Εγώ τ τε (µαζί µε το ενενήντα τοις εκατ των αγοριών) φορο σα τη φανέλα του Σαλπιγγίδη που ήταν αρχηγ ς µας, άσχετα αν µετά πουλήθηκε στους πράσινους. Ùfi ÙÔ ÙÂÏÂ Ù Ô Ì ÙÔÓ Ú ËÁfi Û ÂÓ ÙÔ Î Ù Ï ÎÚÈ- Ò, ÏÏ ÂÓ Â Â Î È ÌÂÁ ÏË ÛËÌ Û. ËÌ Û Â Â ÙÔ ÚÈ ÛÔ ÛÙÔÓ ÒÌÔ ÌÔ ÎÈ Ùfi ÙÔ ÓÂapple ÛıËÙÔ ÁÁÈÁÌ ÙˆÓ ÎÚÔ Ù ÏÒÓ ÛÔ ÛÙÔ ÌappleÚ ÙÛÔ ÌÔ. «ËÏ ÂÓ Â ÙÂ Ô ÙÂ Ó Ó appleô Ó appleôûùëú ÂÈ ÏÏË ÔÌ ;» Û ÚÒÙËÛ ÁÈ ÍÂÎ ÚʈÌ. «ÁÔ ÎÔ Ïfi, Â;...» Ναι, λοι ήταν ΠΑΟΚ, εκτ ς απ τον Παρουσιάδη που πήγαινε στη 3 κι ήταν αρειαν ς. Αλλά αυτ ς έφυγε στη µέση της χρονιάς.το να είσαι ΠΑΟΚ ήταν κάτι αυτον ητο για µας κάτι σαν να λέµε είσαι χριστιαν ς, δηλαδή κι αν δεν ήσουν, τ τε κακοπερνο σες, πως ο Παρουσιάδης που σηκώθηκε και πήγε σχολείο στου Χαριλάου, µε τους δικο ς του, και ησυχάσαµε, γιατί εµείς, στο σχολείο µας, δε θέλαµε αρειανο ς που ήταν οι χειρ τεροι εχθροί µας, σχεδ ν σο και οι ολυµπιακοί. 16 ªÂ appleè Û Ó ٠Á ÏÈ. «Ô Ó ÍÂÚÂ, Â;»  ÓÈˆÛ Ó ÙÛÈÙÒÓÂÈ. ªÂ ÎÔ Ù Í ÁÈ ÌÂÚÈÎ Â ÙÂ-

ÚfiÏÂappleÙ ˆ Ó ÌÈÏ Î È ÌÂÙ ÎÔ ÓËÛ ÙÔ ÎÂÊ ÏÈ. fiûô ı ıâï Ó Í Úˆ ÙÈ ÛÎÂÊÙfiÛÔ Ó! Αυτά γίνονταν ταν ήµουν Γ ηµοτικο. Πο να ήξερα τ τε τι κάποια µέρα θα βρισκ µουν στη θέση του Παρουσιάδη και θα έπρεπε να επιβιώσω δίχως να έχω την εναλλακτική λ ση να σηκωθώ να φ γω, πως έκανε αυτ ς. Ξαναγυρνάω, δηλαδή, σ αυτ που σου λεγα προηγου- µένως: Αν δεν µπορείς να αντιδράσεις, κοιτάς την µπάλα να µπαίνει στα δίχτυα σου και περιµένεις να πατσίσεις. Μπάλα είναι και γυρίζει... Ú ÙÔ ÚÈ applefi ÙÔÓ ÒÌÔ ÌÔ ÎÈ ÙÚÈ Â ÙÔÓ Î Úapplefi ÛÔ Û Ó Ó appleôóô ÛÂ. ŒÓ appleïô Ô Ìapple ΠÔÏfiʈÙÔ ÛÙÔ ÏÈÌ ÓÈ ÏÏ ÁÚ - ÁÔÚ ıëîâ applefi ÙÔ ÔappleÙÈÎfi Ì appleâ Ô. «appleè Û ÛÙËÓ ÏÏË ÌÂÚÈ» ÛÎ ÊÙËÎ. «ÛÔ appleˆ ÙÒÚ ÁÈ ÙÔ appleò ÍÂÎ ÓËÛ Ó apple ˆ Ìapple Ï»  appleâ. «ÓÙ ÂÈ ;» Ï Û Î È ÛÔ Î Ó ÓfiËÌ Ó Û Ó ÛÂÈ. «Ì ÎÚ Ù, ÌfiÓÔ. ªË Ê ÁÂÈ ÌfiÓÔ ÛÔ...» ªÂ ÎÚ ÙËÛÂ.. Μπορεί να έβλεπα µπάλα ( ποτε µπορο σα, δηλαδή, γιατί έχω την υποψία τι ο πατέρας µου, µετά το επεισ διο µε τον νον µου, σταµάτησε να βλέπει αθλητικές εκποµπές στην τηλε ραση για να µου δώσει το «καλ» παράδειγµα), µπορεί να ήξερα λες τις εντεκάδες του ΠΑΟΚ απ την εποχή 17

που πρωτοέπαιξε ο Κο δας µέχρι τ τε, µπορεί, ακ µα, να ήξερα απέξω κι ανακατωτά λους τους κανονισµο ς του ποδοσφαίρου (ακ µα και π τε έπρεπε να αφήνει πλεονέκτηµα ο διαιτητής), αλλά στο παιχνίδι ήµουνα σκέτη καταστροφή και το ήξερα απ πολ µικρ ς. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί δε στενοχωρι µουν κι λας που οι συµµαθητές µου µε είχαν κάνει πέρα και µε έβαζαν να παίζω άµυνα (στη θέση που παίζαν λοι οι αποτυχηµένοι, δηλαδή), φροντίζοντας, ταυτ χρονα, να µη µου πολυδίνουν την µπάλα γιατί το πιθαν τερο ήταν τι θα µπερδευ - µουνα και θα την έχανα ή τι θα την έστελνα στα περιστέρια αντί στον Αποστ λη, ας πο µε, που ήταν φίλος µου και το καλ τερο εννιάρι που είχε βγάλει η Θεσσαλονίκη µετά τον Σαλπιγγίδη. Έτσι, ταν πια ήµουνα ηµοτικο, είχα σταµατήσει σχεδ ν να παίζω µπάλα και µε έβαζαν να κάνω τον διαιτητή. Έτσι κι αλλιώς, τους κανονισµο ς τους ήξερα απέξω κι ανακατωτά. Νοµίζω, πάντως, τι ήµουνα πολ καλ ς διαιτητής γιατί λοι µε άκουγαν και κανείς δεν αµφισβητο σε τις αποφάσεις µου. Τώρα µως που το σκέφτοµαι, µπορεί και να φοβ ντουσαν µήπως µου έρθει η έµπνευση να παίξω, κι είµαι σίγουρος πως κανένας µα κανένας δε µε ήθελε στην οµάδα του. 18 «Ï, Î È appleò...» Ù Ï Â ÙÈ ıâï Ó Û ڈ٠ۈ Î È Ì ÛÙ Ì ÙË- ÛÂ. «ÛÔ appleˆ... ÛÔ appleˆ...» µè fiûô Ó. µè fiûô Ó appleú ÁÌ ÙÈÎ Ó Ù appleâè.

Τ τε ήταν που του ήρθε του κυρίου Τάκη, του γυµναστή µας, να µας πάει µια µέρα στο γήπεδο της Μαλακοπής και να µας βάλει να παίξουµε λοι µαζί ποδ σφαιρο για να µας µάθει τους καν νες (λες και δεν τους ξέραµε). Κι ταν λέω «λοι µαζί», εννοώ και τα κορίτσια που, πως λα τα αγ ρια πιστε αµε τ τε, την µπάλα την είχαν µ νο για τα µήλα ή, άντε, για να παίζουν και β λεϊ. ªÔ ÚıÂ Ó ÛÂ ÙÛÈÌapple Ûˆ ÂÎÂ ÓË ÙËÓ ÒÚ, Ó ÛÔ appleˆ Î ÙÈ apple Ù Ù ÎÔÚÈÙÛ ÛÙÈÎ ÙÔ ÛÙÈÏ «TÔ appleèûùâ ÂÈ ÎfiÌ ;» Î ÙÈ ÏÏÔ, ÏÏ ÛÔ Ó ÙfiÛÔ appleôúúôêëì ÓÔ apple Ùfi appleô ÏÂ- ÁÂ, appleô ÂÓ ÙfiÏÌËÛ. ÂÓ ÍÂÚ, ÎÈfiÏ, appleò ı ÙÔ apple - ÚÂÈ... Ο κ ριος Τάκης ρισε αρχηγο ς των δ ο οµάδων τον Αποστ λη και τον Θάνο, που ήταν φίλοι και έπαιζαν µαζί στην οµάδα της γειτονιάς, που τη λέγαµε «Αετ ς» απ το «ικέφαλος Αετ ς». Ο Αποστ λης ήταν εννιάρι (αυτ σου το χω πει) κι ο Θάνος εφτάρι σαν τον Ζαγοράκη, που τον είχε θε του και ήθελε να του µοιάσει, άσχετα αν εκείνη την εποχή δεν είχε σχέση µε τον ΠΑΟΚ. Ù Ï fiùè ı ÌÔ ÏÂÁÂ È ÊÔÚ appleô Â ı Î Ù Ï ÈÓ ÎÚÈ Ò (fiappleˆ Ùfi ÌÂ ÙÔÓ ÁÔÚ ÎË appleô ÂÓ Â Â Û ÛË ÌÂ ÙÔÓ AOK) ÏÏ ÛÎ ÊÙËÎ appleˆ Â ı Â Â ÓfiËÌ Ó ÛÂ È ÎfiappleÙˆ Î ıâ ÙfiÛÔ ÁÈ ÂÍËÁ ÛÂÈ. ÍÂÚÂ fiùè ÌÔ Ó Û ÂÙË applefi Ìapple Ï ÎÈ Ó Ù Ó Î ÙÈ ÛËÌ ÓÙÈÎfi, ı ÌÔ ÙÔ ÏÂÁÂ. Â ÂÌappleÈÛÙÂ fiìô Ó, È ÓÓË, ÎÈ ÛÂ ÍÂÚ ÙfiÛÔ Ï ÁÔ! Αυτοί άρχισαν να παίρνουν παίκτες, µε πρώτο τον Απο- 19

στ λη που νίκησε στα βήµατα. ταν τελείωσαν µε τα αγ ρια που ήξεραν µπάλα, και προκειµένου να µην πάρει κορίτσι στην οµάδα του, ο Αποστ λης διάλεξε εµένα. «Θα παίξεις τέρµα» µου είπε κι εγώ συµφώνησα. Την εποχή εκείνη πίστευα πως το να παίζεις τερµατοφ λακας ήταν µια δι λου τιµητική θέση πολ χειρ τερη, µάλιστα, απ το να παίζεις αµυντικ ς. Για να καταλάβεις, ταν παίζαµε µπάλα στη γειτονιά, κανείς δεν καθ ταν στο τέρµα και πάντα έβαζαν τους πιο άχρηστους (αλλά καλ τερους απ µένα που έκανα τον διαιτητή) να παίζουν µπακ τερµα. Έτσι, τους περι ριζαν στην άµυνα για να µην τους έρθει καµιά έµπνευση και χαλάσουν το παιχνίδι. Κι ταν πάλι παίζαµε κανέναν αγώνα µε οµάδα απ άλλη γειτονιά, κανείς δεν ήθελε να καθίσει στο τέρµα και πάντα το έριχναν στον κλήρο. Αλλά και πάλι, ποιος γιν ταν τερµατοφ λακας, µάλλον διακοσµητικ ς ήταν γιατί ποτέ δε θυµάµαι κάποιον να γλίτωσε κάποιο γκολ ή να έκανε καµιά απ κρουση της προκοπής. Ξαναγυρνάω µως στο παιχνίδι εκείνο µε τα κορίτσια, για να σου πω τι, τελικά, στην οµάδα του Αποστ λη έπαιξαν πέντε κορίτσια, ενώ στην οµάδα του Θάνου έξι. Φυσικά, ο τερµατοφ λακας της οµάδας του Θάνου ήταν κορίτσι, και µάλιστα η Ναταλία, που δεν ήξερε καλά ελληνικά γιατί µ λις είχε έρθει απ τη Μολδαβία. ÚÈÛ Î È Û ÎÔ Ù Í apple Ú ÍÂÓÂÌ ÓË. ªappleÔÚ ÎÈ ÁÚÈÂÌ ÓË. È ÂÓÓÔÔ Û ; Ô Î Ù Ï Â Î È È ÛÙËÎÂ Ó ÌÔ ÂÍËÁ ÛÂÈ. ªÈÏÔ Û ÁÚ ÁÔÚ Ó Ì appleúôï ÂÈ. 20