ΤΕΧΝΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΑΣ

1 ΠΕΤΡΟΣ Δ. ΝΤΟΥΣΚΟΣ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ 1941 Τα μαύρα κοράκια και το αυγό του φιδιού ΤΕΧΝΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΑΣ

2 Η μέγιστη κατάκτηση της ανθρώπινης σκέψης: Τα πάντα ρει. ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ Αναγέννηση: Στην είσοδο της επιστήμης, όπως και στην είσοδο της Κόλασης, θα πρέπει να αφήσεις κάθε υποψία, εδώ κάθε ποταπότητα θα πρέπει να πεθάνει. ΔΑΝΤΗΣ Μοντερνισμός: Η αστική τάξη προσπαθεί «[ ] Να κρύψει μπροστά στην επιστήμη το φόβο της, ο οποίος χαρακτηρίζει τις τάξεις που βρίσκονται σε παρακμή,, η ιδέα, όμως,, του φυσικού νόμου στη λειτουργία και την ανάπτυξη της κοινωνίας δεν είναι σε παρακμή, μα δυναμώνει [ ] Υπάρχει ένα «ιδιόμορφο» νόημα σε αυτό το παιχνίδι, σε αυτό το χλευασμό της λογικής και της ιστορίας. Είναι το «νόημα» της αστικής απόγνωσης και του «καρφί δεν μου καίγεται» [ ] Απώλεια κάθε ελπίδας ότι μπορεί να αναλυθεί επιστημονικά το παρόν, περιφρόνηση προς κάθε γενίκευση, τάση να κρύβεται κανείς από το «νόμο» της ιστορικής εξέλιξης και να χάνει το δάσος πίσω από τα δέντρα, αυτό είναι το ταξικό νόημα του μοντέρνου αστικού σκεπτικισμού [ ] Αν οι αλήθειες των μαθηματικών έθιγαν τα συμφέροντα των τάξεων στην πάλη τους, θα έμπαιναν σε αμφισβήτηση [ ] Στην περιοχή των φυσικών επιστημών έναν άνθρωπο που θα έλεγε ότι οι νόμοι των φαινόμενων του φυσικού κόσμου είναι φάντασμα, θα τον έκλειναν στο φρενοκομείο, στις οικονομικές επιστήμες, όμως, τον διορίζουν καθηγητή [ ]». ΛΕΝΙΝ Μεταμοντερνισμός: Λογάριαζε και μη σκέφτεσαι. ΝΕΟΜΑΚΑΡΘΙΣΜΟΣ ΝΤΠ - NWO: Now disillusionment with the United States management of it is widesspead. HENRY KISSINGER Σύγχρονη Εποχή : Η Συνθήκη Καλής Γειτονίας, Φιλίας και Συνεργασίας Ρωσσίας - Κίνας, προωθεί την πιο Δίκαιη Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων (ΔΠΤΠ). ΖΙΝΤΟΥ - ΠΟΥΤΙΝ

3 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Αρκτικόλεξα Πρόλογος Εισαγωγή ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΓΙΑΛΤΑΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ: Νομοτέλεια και δυναμική 1.1. Κρίση και πρόβλημα 1.2. Συνάντηση παλιού και νέου κόσμου 1.3. Η κρίση του 1929-33 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Μεταπολεμικές συντεταγμένες 2.1. Νέο στάδιο και Δευτέρα Παρουσία 2.2. Κυριαρχία και τρικεντρισμός 2.3. Η κρίση του 1974-75 ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΟΝΟΠΟΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΚΗ ΦΙΛΙΑΣ ΡΩΣΣΙΑΣ-ΚΙΝΑΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ: Διαρθρωτικές κρίσεις 3.1. Νομισματική σφαίρα 3.2. Οικονομία Ενέργειας και Πρώτων Υλών 3.3. Ανθρωπιστικός χώρος ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ: Η κρίση του 2008 4.1. Ύβρις και Νέμεσις 4.2. Οικονομικός μηχανισμός 4.3. Λυκόφως και Λυκαυγές ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΥΡΕΤΗΡΙΑ Ι. Κυρίων ονομάτων ΙΙ. Αρκτικόλεξων, τοπωνυμίων, όρων και εννοιών

4. ΑΡΚΤΙΚΟΛΕΞΑ ΔΠΤΠ: Δίκαι Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων ΕΑΔ: ΕυρωΑτλαντικές Δομές ΕΖΕΣ: Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών ΗΠΑ: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ΕΣΣΔ: Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ABM: Συμφωνία Απαγόρευσης Κατασκευής Αντιπυραυλικών Συστημάτων ΝΜΜ: Νεο-Μακαρθικό Μανιφέστο SDI: Strategic Defense Initiative ΝΤΠ: Νέα Τάξη Πραγμάτων NMD: National Missile Defense ΠΕΚ: Παγκόσμιο Επαναστατικό Κίνημα Α-Κ-Φ: Άνθρωπος Κοινωνία Φύση ΕΑΠ: ΕυρωΑτλαντικές Προοπτικές Γ ΠΠ: Γ Παγκόσμιος Πόλεμος ΚΚΚ: Κυκλική Κρίση Καπιταλισμού ΓΣΕΕ: Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας ΤΕΕ: Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας ΓΟΚΚ: Γενική Οικονομική Κρίση Καπιταλισμού ΓΟΚΚ 1929-33: Γενική Οικονομική Κρίση Καπιταλισμού 1929-33 ΓΟΚΚ 1974-75: Γενική Οικονομική Κρίση Καπιταλισμού 1974-75 ΟΕΠΥ: Οικονομία Ενέργειας και Πρώτων Υλών ΔΕΠΟΣ: Δημόσια Επιχείρηση Πολεοδομίας Οικισμού Στέγασης ΔΕΠ: Δημόσια Εταιρεία Πετρελαίου ΕΣΕ: Εθνικό Συμβούλιο Ενέργειας ΙΓΜΕ: Ίδρυμα Γεωλογικών Μεταλλευτικών Ερευνών ΕΕΤ: Ένωση Ελληνικών Τραπεζών ΣΚΑ: Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλειας ΙΚΑ: Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων ΕΠΕ: Επιστημονική Παραγωγική Ένωση ΣΓΒ: Σύνδεσμος Γερμανών Βιομηχάνων ΚΚΣΕ: Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης ΣΠΤ: Συμβούλιο Παραγωγικών Τάξεων ΣΚΟΠ: Συμβούλιο Κοινωνικής Οικονομικής Πολιτικής APEC: Asia Pacific Economic Cooperation ΠΟΕ: Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου ΔΚΚ: Διαρθρωτικές Κρίσεις Καπιταλισμού ΓΚΚ: Γενική Κρίση του Καπιταλισμού ΓΚΠ: Γενική Κρίση Περιβάλλοντος ΒΑΣΕ: Βασική Αντίθεση της Σύγχρονης Εποχής ΚΜΚ: Κρατικο-Μονοπωλιακός Καπιταλισμός G20: Group 20 ΕΒΕΣ: Εμπορικό Βιομηχανικό Επιμελητήριο Σικάγου ΑΕΕΔ: Αναπαραγωγή Ειδικευμένης Εργατικής Δύναμης G7: Group 7 NSA: National Security Agency ΣΒΣ: Στρατιωτικο-Βιομηχανικό Σύμπλεγμα NATO: North Atlantic Treaty Organization

5 ΓΟΑ: Γενική Οικολογική Αντίθεση ΓΟΚΚ 1863: Γενική Οικονομική Κρίση Καπιταλισμού 1863 ΓΟΚΚ 2008: Γενική Οικονομική Κρίση Καπιταλισμού 2008 ΟΑΤ: Οικονομία Αγίας Τριάδας MIT: Machine International Technology ΠΚΑ: Παγκόσμια Καπιταλιστική Αγορά ΠΚΟ: Παγκόσμια Καπιταλιστική Οικονομία Α ΠΠ: Α Παγκόσμιος Πόλεμος ΜΟΕ: Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση ΚΚΕ: Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ΑΑΣ: Αντι-Αξονική Συμμαχία Β ΠΠ: Β Παγκόσμιος Πόλεμος ΟΗΕ: Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ΣΧΣ : Σύστημα Χωρών του Σοσιαλισμού ΕΤΕ: Επιστημονικο-Τεχνική Επανάσταση ΕΤΠ: Επιστημονικο-Τεχνική Πρόοδος ΣΟΑ: Συμβούλιο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας ΣΒΑ: Σύμφωνο Βαρσοβίας ΟΠΕΚ : Οργανισμός Πετρελαιο-Εξαγωγικών Κρατών ΔΕΚ: Διεθνές Εργατικό Κίνημα ΤΠΕ: Τελική Πράξη του Ελσίνκι ΕΟΚ: Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ΑΣΕ: Ασφάλεια Συνεργασία στην Ευρώπη G4: Group 4 ΚΑΚ: Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών ΚΕΠΑ: Κοινή Εξωτερική Πολιτικής και Άμυμα ΚΑΧ: Καπιταλιστικός Ανθρωπιστικός Χώρος ΣΑΧ: Σοσιαλιστικός Ανθρωπιστικός Χώρος SWIFT: Διατραπεζικό Σύστημα Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής Επικοινωνίας CIA: Central Information Agency ΠΓΚΑ: Πρόγραμμα Γενικής Καθολικής Ασφάλειας ΣΑΤΕ: Σύστημα Αρχών Τριμερούς Επιτροπής ΟΑΣΕ: Οργανισμός Ασφάλειας και Συνεργασίας Ευρώπης ΜΜΕ: Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ΝΠΣ: Νέα Πολιτική Συμμετοχής ΝΠΣ: Νέα Πολιτική Σκέψη ΜΚΟ: Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ΟΤΑ: Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης ΥΠΟΟ: Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών ΜΜΕ: Μικρο-Μεσαίες Επιχειρήσεις ΜΝΤΠ: Μανιφέστο Νέας Τάξης Πραγμάτων ΔΟΕ: Διεθνής Οργάνωση Εργασίας ΠΟΠ: Παγκόσμιος Οργανισμός Περιβάλλοντος G8: Group 8 ΣΥΡΙΖΑ: Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς ΛΑΟΣ: Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός ΠΑΣΟΚ: Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα

6. ΠΡΟΛΟΓΟΣ Η εργασία αυτή γράφτηκε στο μεταίχμιο των ετών 2008-09, το τρίμηνο αυτό όπου η κρίση εκδηλώνεται και συζητιέται στην παγκόσμια φιλολογία, τη νεοταξική κυρίως, ως χρηματοπιστωτική. Ή ερμηνεία τούτη εγκλείει σοβαρό έλλειμμα εγκυρότητας και επάρκειας και αυτό υπήρξε ένας από τους λόγους που οδήγησαν στη συγγραφή της εν λόγω εργασίας. Η μακρόχρονη δε ενασχόληση του συγγραφέα με το αντικείμενο αυτό και οι συναφείς δημοσιεύσεις του άφησαν στον ίδιο σοβαρό υπόβαθρο και πρόσθετο πρωτογενές υλικό, πράγμα που έγινε τόσο ένα επιπλέον κίνητρο για τη συγγραφή της παρούσας εργασίας, όσο και όρος συντόμευσης της ολοκλήρωσής της, έτσι ώστε να καταστεί δυνατό τον Φεβρουάριο του 2009 τούτη να οδεύσει για έκδοση. Δεν βρίσκεται, όμως, εδώ το κύριο, δεν πρόκειται για το βασικό κίνητρο. Αυτό το κίνητρο συνδέεται με το γεγονός ότι ο συγγραφέας είχε σχηματίσει από καιρό αντίληψη του χαρακτήρα της κρίσης που ενδημεί στην οικονομία του καπιταλισμού και γενικότερα στον ίδιο που απέρχεται ιστορικά, γεννώντας και οξύνοντας μαζί σε πλανητική κλίμακα τα οικουμενικά προβλήματα-κρίσεις 1. Βάση για αυτή την αντίληψη είναι η κατανόηση του εγχειρήματος της Δύσης, των ΕυρωΑτλαντικών Δομών (ΕΑΔ) και πιο συγκεκριμένα της συμμαχίας Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (ΗΠΑ), Αγγλίας και Ισραήλ τη δεκαετία του 1970 να ηγηθούν της ακύρωσης των συμφωνιών 2 του 1972 μεταξύ της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) και ΗΠΑ και πρωτίστως του πυρήνα τους, την AntiBalistik Missile (ABM), αναφορικά με την κατασκευή αντιβαλιστικών πυραυλικών συστημάτων. Εγχείρημα αυτό που στοχεύει το συσχετισμό των δυνάμεων μεταξύ ΕΣΣΔ-ΗΠΑ, την ακύρωση της πυραυλοπυρηνικής ισορροπίας 3 και την επανατοποθέτηση 4 του κύρους των τελευταίων, του μονοπολισμού στον πλανήτη. Ο μονοπολισμός αυτός, η απόλυτη κυριαρχία-δύναμη, δρομολογήθηκε με το ΝεοΜακαρθικό Μανιφέστο (ΝΜΜ) 5, τοποθετήθηκε πάνω στο πυρηνικό όπλο, την Strategic Defense Initiative (SDI) 6 και πήρε τις ονειροπόλες αμφιέσεις του, Πόλεμος των Άστρων, Νέα Τάξη Πραγμάτων (ΝΤΠ) 7, πλανητάρχης. Στις δε αρχές του τρέχοντος αιώνα και έπειτα από είκοσι χρόνια περιπετειών, οι ΗΠΑ είδαν την όνειρό τους για πλανητική κυριαρχία να είναι σε χρεοκοπία και αδιέξοδο. Είδαν τούτες πως ο μονοπολισμός, επινοημένος και διαποτισμένος από τον ιδεαλισμό, τον υποκειμενικό-νεομακαρθισμό 8 και τον αντικειμενικό-σιωνισμό 9, πέραν τελικά της φαρσοκωμωδίας του να εκδηλώνεται και ως τραγωδία με διφυή και ειδικό υπαίτιο εχθρό, ο μεν πρώτος για τις ΗΠΑ ο δε δεύτερος για το Ισραήλ, με σημείο καμπής την απομάκρυνση από τις φωτεινές συναφείς στιγμές του πολιτικού ρεαλισμού, τις πιο πάνω, δηλαδή, συμφωνίες 10 μεταξύ ΕΣΣΔ-ΗΠΑ και εκείνη του Όσλο αντίστοιχα. 1 Ό.ε., υποσ. 484. 2 Ό.ε., υποσ. 571. 3 Ό.π., υποσ. 571. 4 Ό.ε., υποσ. 587. 5 Ό.π., υποσ. 587. 6 Ό.ε., υποσ. 88. 7 Ό.ε., υποσ. 587. 8 Ό.ε., υποσ. 587. 9 Ό.ε., υποσ. 60. 10 Ό.ε., υποσσ. 335, 692.

7 Από τη σκοπιά της γεωστρατηγικής το περιεχόμενο της στροφής που οριοθετεί το εν λόγω σημείο καμπής έγκειται στη μονομερή αποδέσμευση των ΗΠΑ από την ABM το 2004 και την ταυτόχρονη δρομολόγηση της εγκαθίδρυσης της National Missile Defense (NMD) σε πλανητική κλίμακα. Σκοπός ο ίδιος, η αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων στον κόσμο σε όφελος των ΗΠΑ, των ΕΑΔ, της Δύσης, του καπιταλισμού, κοντολογίς το εγχείρημα υλοποίησης του ονείρου του μονοπολισμού. Από την πλευρά της στρατηγικής, του Παγκοσμίου Επαναστατικού Κινήματος (ΠΕΚ), του υπαρκτού σοσιαλισμού ειδικότερα, πιο συγκεκριμένα της Ρωσίας-Κίνας με αποφασιστικό σήμερα το ρόλο της πρώτης, ανέκυψε το καθήκον να δείξει το ανέφικτο της αναζήτησης του μονοπολισμού, παρουσιάζοντας και τις εγγυήσεις για τούτο. Από δε τη σκοπιά της παγκόσμιας εξέλιξης το ζήτημα έγκειται στο ότι η τρέχουσα κρίση είναι στον πυρήνα της Γενική Κρίση του Καπιταλισμού (ΓΚΚ) και ξετυλίγεται παγκόσμια με άξονα τη Βασική Αντίθεση της Σύγχρονης Εποχής (ΒΑΣΕ), με την τελευταία να έχει αναπτυχθεί και να οδεύει ως το σημείο της σύγκρουσης, μάλιστα της πυρηνικής, με υπαίτιο τον μονοπολισμό που απειλεί πλέον το σύστημα Άνθρωπος-Κοινωνία-Φύση (Α-Κ-Φ) 11. Οι εξελίξεις αυτές υπήρξαν το βασικό κίνητρο για το συγγραφέα να καταπιαστεί μαζί τους, να διευκρινίσει ακριβέστερα τη θέση της κρίσης στο πλαίσιό τους. Και η προσέγγιση των εξελίξεων αυτών από τον ίδιο οδήγησε στις θέσεις ότι: πρόκειται για κρίση του δίδυμου των ΕΑΔ και ΕυρωαΑτλαντικών Προοπτικών (ΕΑΠ), του οποίου επείγει η επανεκτίμηση, γιατί πλανιέται μαζί του στον κόσμο το φάντασμα του 1941 και στην Ελλάδα, τις ΕΑΔ, τη Δύση, τον καπιταλισμό, ορθώνεται η προσταγή: να σώσουμε το λαό από την πείνα 12. Οι θέσεις αυτές είχαν ανάγκη περαιτέρω ανάπτυξης και επρόκειτο αυτό να γίνει στο πλαίσιο μιας σειράς συναφών υποχρεώσεων. Τα γεγονότα, όμως που επήλθαν στο δεύτερο μισό του 2008 επιτάχυναν την ιστορική κίνηση και τροποποίησαν αυτονόητα και τους εν λόγω σχεδιασμούς. Λόγος γίνεται εδώ για την κρίση στον Καύκασο και την επίθεση 13 της Γεωργίας στη Νότια Οσετία, το ζήτημα των διαταράξεων 14 της ροής του φυσικού αερίου προς τις ευρωπαϊκές χώρες διαμέσου της Ουκρανίας, το πετρέλαιο της Μ. Ανατολής και την επίθεση του Ισραήλ στην Παλαιστίνη-Γάζα, τη «χρηματοπιστωτική» 15 κρίση στις ΗΠΑ. Η ουσία της επιτάχυνσης της ιστορίας που τα εν λόγω γεγονότα επέφεραν έγκειται κατ αρχάς στο ότι, στο πλαίσιο της ΒΑΣΕ μετακινείται τη γραμμή αντιπαράθεσης μεταξύ ΕΑΔ και ΠΕΚ από της σφαίρα της παραγωγής και της άμεσης πρόσβασης στις πηγές 16, όπου ο μονοπολισμός ατύχησε ήδη, σε εκείνη της κυκλοφορίας. Πράγμα που κατ αρχάς σημαίνει ότι αυτός, προωθεί τον έλεγχό του πάνω στο παγκόσμιο αγγειακό σύστημα παραγωγής 17, στα δίκτυα, δηλαδή, μεταφορών, συγκοινωνιών, επικοινωνιών κ.ά., τόσο στην υλική παραγωγή όπου στενεύουν τα περιθώρια κερδοφορίας του, όσο και την ομώνυμη άϋλη και επινοημένη, την οικονομία «των υπηρεσιών» 18, «τη 11 Ό.ε., υποσ. 82. 12 Ό.ε., υποσσ. 54, 514. Οι ΕΑΔ-ΕΑΠ ήρθαν όπως η ζωή επιβάλλει και η ροτορική της αστικής ελίτ στη ΓΟΚΚ 2008 για το το τι θα συνέβαινε αν η Ελλάδα ήταν έξω από τον κλειό τους θυμίζει εκείνο του ποιητή από την ανάποδη «[ ] και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους. / Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύση» [Καβάφης (1984), Άπαντα ποιήματα, Αθήνα, Κ. Στρουμπούκη. 13 Ό.ε., υποσ. 238. 14 Ό.ε., υποσ. 791. 15 Ό.ε., υποσ. 22. 16 Ό.ε., υποσ. 587. 17 Ό.ε., υποσ. 767. 18 Ό.ε., υποσ. 758.

8 μεταβιομηχανική», «τη μεταμοντέρνα», «τη νέα» κ.ά. Ενώ το μείζον, η ουσία αυτού του ελέγχου, έγκειται στο ό,τι τα πιο πάνω γεγονότα-κρίσεις καθίστανται συναρτήσεις με παραμέτρους Γ Παγκοσμίου Πολέμου (Γ ΠΠ), έκδηλα πυρηνικού. Έτσι εξηγείται, τελικά, η συγγραφή της εργασίας αυτής, η ως άνω υπογράμμιση ότι επείγει η επανεκτίμηση των ΕΑΔ, η αναφορά στο φάντασμα του 1941, στο πρόβλημα της πείνας. Ενίσχυση για τη συγγραφή δίνει και το γεγονός ότι στο επείγον του διακανονισμού της κρίσης και τη συστημική προσέγγιση αυτής συγκλίνουν απόψεις κορυφαίων παραγόντων της παγκόσμιας πολιτικής. Η εργασία τούτη οροθετεί τελικά την κρίση ως Γενική Οικονομική Κρίση του Καπιταλισμού (ΓΟΚΚ) 19 του 2008, ως συνάρτηση σύνθετη που εμπερικλείει όλες τις φάσεις της κοινωνικής αναπαραγωγής και ότι παράμετροί 20 της είναι η Κυκλική Κρίση του Καπιταλισμού (ΚΚΚ), η ΓΟΚΚ 1929-33 και εκείνη του 1974-75, οι Διαρθρωτικές Κρίσεις του Καπιταλισμού (ΔΚΚ), νομισματική, της Οικονομίας Ενέργειας και Πρώτων Υλών (ΟΕΠΥ) και η ανθρωπιστική, η ΓΚΚ και η Γενική Κρίση Περιβάλλοντος (ΓΚΠ). Η προσέγγισή της είναι συστημική, με επίγνωση των δυσκολιών αυτής αλλά και της αναγκαιότητάς της, η οποία βαραίνει. Και αυτό γιατί η απόσυρση και πιο πολύ η σιωπή μπροστά στον μονοπολισμό και την απολογητική του από τη νεοταξική ελίτ, original και imitation κάθε έγχρωμης αμφίεσής 21, σημαίνει υπόκλιση απέναντί τους. Η συγκεκριμένη εργασία φωτίζει τη θέση πως το τίμημα της ΓΟΚΚ 2008, όπως πάγια και τελικά, πέφτει στην εργαρική τάξη, γι αυτήν τούτη γράφτηκε και στον εθνικό εκπρόσωπό της, τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ), η ίδια αφιερώνεται. Γνωρίστηκαν με την εργασία τούτη πριν από την έκδοσή της οι Γεωργία Τσόλκα, Γλυκερία Βαρέλα, Δήμητρα Ντούσκου, Κλεονίκη Σίσκα, Δημήτρης Παπαθανασίου, Δημήτρης Πρίφτης, Παναγιώτα Χήτου, Παναγιώτης Ζώτος, Φίλιππας Πρίφτης και Χρίστος Ντούσκος, τους οποίους ευχαριστώ θερμά. Ξεχωριστά ευχαριστώ τα δύο ιδρύματα, το Πανεπιστήμιο Πειραιώς και το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας (ΤΕΕ), τα οποία περιβάλλον με το κύρος τους την εργασία τούτη, το δε δεύτερο επιπλέον και για την έκδοση αυτής. Η εργασία αποδέχεται την πρόκληση που δεσπόζει και αναμετριέται με τη ΓΟΚΚ 2008 και το μονοπολισμό, με επίγνωση των δυσκολιών, του αναγκαίου και του επείγοντος, του ρίσκου και της ευθύνης, και ως τέτοια επιζητεί την κριτική της αποτίμηση από τον αναγνώστη, στον οποίο από πριν εκφράζονται ευχαριστίες. Ο συγγραφέας Φεβρουάριος 2009 19 Ό.ε., υποσ. 61. 20 Ό.ε., υποσ. 61. 21 Ό.ε., υποσ. 217.

9. ΕΙΣΑΓΩΓΗ Η διάρθρωση της εργασίας γίνεται συμβατικά και για λόγους αναγνωσιμότητας σε μέρη και σε κεφάλαια, όμως, αυτή είναι κυρίως λειτουργική. Η εργασία καταπιάνεται με το μηχανισμό της κρίσης ως φαινόμενο ιστορικά αναπτυσσόμενο και τον μεταφέρει σε διαδοχικά επίπεδα επιστημονικής αφαίρεσης, η δε εξέτασή του ολοκληρώνεται στο τελευταίο κεφάλαιο, όπου αυτός δείχνει τα πρόσφατα, τα συγκεκριμένα, τα πιο αναπτυγμένα και υπερώριμα χαρακτηριστικά του. Στο πνεύμα αυτό κρίνεται αναγκαία εισαγωγικά η επισήμανση ορισμένων ζητημάτων, ήτοι: Το πρώτο από τα ζητήματα αυτά αφορά τη στάση της εργασίας τούτης απέναντι στο επιστημονικό έλλειμμα που διακρίνει την προσέγγιση της αστικής-νεοταξικής ελίτ, αναφορικά με την κρίση. Συστηματική η εργασία αυτή στην ενασχόληση με το αντικείμενό της και συστημική η ίδια στη μεθοδολογία της, στέκεται στον αντίποδα της προσέγγισης που γίνεται από την εν λόγω ελίτ, είτε η original υπερεθνική ευρωατλαντική και νεοσυντηρητική-νεομακαρθική είναι αυτή, είτε η imitation εθνοκρατική και εκείνη της Ευρώπης των προθύμων ή της συμμορίας των προθύμων σε όλες τις εκδοχές της, την «αριστερή»-αριστερίζουσα, «σοσιαλιστική»- σοσιαλίζουσα και ακόμα τη «μαρξιστικολενινιστική»-μαρξιστικολενινίζουσα. Η ελίτ αυτή, δέσμια των δογμάτων των νεοσυντητικής, νεοταξικής σκέψης και όλου του συναφούς λογισμικού της, πνίγει τα γεγονότα και τις εξελίξεις μέσα στη σκοτοδίνη του ευρωατλαντικού-νεομακαρθικού φονταμενταλισμού, καθιστώντας προβληματική έως αδύνατη τη ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων, της κρίσης εδώ ειδικά. Η πρώτη πλευρά της εν λόγω ελίτ, η original ευρωατλαντική, επιδιώκει να διαχειριστεί την κρίση με ιδέες κενές περιεχομένου, οι δε «έγκυρες» τούτων παίρνουν κύρος και αξία από εκείνο της νεοταξικής-νεομακαρθικής ιδεολογίας, η οποία στέκεται με το κεφάλι κάτω και από τη θέση της αυτή βλέπει αντί για τα πράγματα τα είδωλά τους. Θεωρεί αυτή την κρίση ως χρηματοπιστωτική 22 και ανατρέχει για το διακανονισμό της στις μεθόδους του παρελθόντος, ενώ ως μωρά παρθένα η ίδια απορεί που ο τραπεζικός και ο λοιπός οικονομικός μηχανισμός δεν υπακούει 23 στις συστάσεις της, αποφαίνεται πως κύριες αιτίες όλων τούτων είναι η απληστία και η έλλειψη εμπιστοσύνης 24 και ικετεύει, υλικά και ηθικολογικά, την ευαισθησία του κεφαλαίου. Η δε άλλη πλευρά, η imitation ελίτ, ξιφουλκεί εναντίον του μηχανισμού αυτού, τον απειλεί με υπαγωγή του στον έλεγχο 25 του κράτους ή παράκαμψή του με άλλα λυσιτελή δήθεν υποκατάστατα, κοντά όλα τούτα στην ιδεολογία του μικρού και φιλικά προς τα αδύνατα 26 μέρη που καθίστανται θύματα της κρίσης, προικίζοντάς τα ακόμα αυτά με τη θέση-σύνθημα αλλά και με την ικανότητα η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι γενικά, να μην πληρώσουν αυτοί την κρίση αλλά το κεφάλαιο 27. 22 Ό.ε., υποσ. 702. Υπάρχει και η διαφοροποιημένη αλλά πάντως συμψηφιστική αντίληψη ότι: «[ ] Είναι μια κρίση που ξέσπασε από το χρηματοπιστωτικό σύστημα [ ], όπως συμβαίνει με όλες τις ιστορικές κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά έχει τις ρίζες της και στην πραγματική οικονομία [ ]» [Διαμαντοπούλου Α. [American Hellenic Chamber (Annual Conference 24.11.2008)]. 23 ΜΜΕ/2008-09. 24 Ό.π., υποσ. 23. Η κρίση να μην οδηγήσει σε κρατικοποίηση και κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις [ΕΒΕΑ- Μίχαλος Κ. (ό.π., υποσ. 22, πηγή)]. 25 Ό.π., υποσ. 23. 26 Ό.π., υποσ. 23. 27 Ό.π., υποσ. 23, ό.ε., υποσ. 194.

10 Η κρίση, όμως, τούτη προβάλλει με την ιδιομορφία ότι είναι όμοια καταστροφική τόσο στην κοινωνική αναπαραγωγή όσο και την πνευματική σφαίρα, ναρκώνοντας την τελευταία με τη νεομακαρθική λογική-κοκαΐνη. Συνέπεια τούτου είναι ότι οι ιδεοληψίες της εν λόγω ελίτ να έχουν υπονομεύσει την επιστήμη, το διαλεχτότερο λουλούδι του αστικού πολιτισμού 28, υποκαθιστώντας την με το δόγμα του λογάριαζε και μη σκέφτεσαι 29. Η πολιτική οικονομία μετονομάστηκε σε οικονομική 30, κατηγορία κενή περιεχομένου, ψευδώνυμη και κομπογιαννίτικη. Αυτή τοποθετεί την κρίση στη νομισματική κυκλοφορία και αποφαίνεται είτε οπτιμιστικά με συνταγή σωτηρίας τη σοφιστεία που λέει Θεός είναι οι τιμές, Χριστός η ποιότητα και Άγιο Πνεύμα η συναίνεση 31, είτε πεσιμιστικά δηλώνοντας ότι η κρίση είναι Τσουνάμι που θα περάσει με θυσίες και θύματα 32. Δίπλα στην αναπτυγμένη, την original ελίτ που ρίχνει βαριά σκοτοδίνη στέκει και η ομώνυμη υπανάπτυκτη, η πραιτοριανή imitation, η οποία πιθηκίζει πως ορισμένες εθνικές οικονομίες δεν κινδυνεύουν γιατί δεν έχουν τοξικά ομόλογα 33 στα ενεργητικά τους. «Αλήθεια» τούτο, όμως, αξίας και τάξης όμοιας με το ότι φελλοί, άδεια δοχεία και ξερά κούτσουρα δεν κινδυνεύουν από το Τσουνάμι, ούτε φυσικά οι καλύβες και τα τσαντίρια των νομάδων από τους σεισμούς. Απέναντι σε αυτή την ελίτ, original και imitation και τον οικονομικό της φονταμενταλισμό, στέκει η επιστήμη που λέει ότι η κρίση θίγει το μηχανισμό της κοινωνικής αναπαραγωγής σε όλες τις φάσεις του, ότι οι ρίζες της βρίσκονται στην πρώτη τούτων, την παραγωγή, ενώ η ίδια εκδηλώνεται στη σφαίρα κυκλοφορίας, όπου και γίνεται αρχικά αντιληπτή. Στον αντίποδα της ελίτ αυτής δηλώνουν παρόντες ο Ρικάρντο και οι άλλοι κλασικοί της αστικής πολιτικής οικονομίας, ο Μαρξ με τη θεωρία της αξίας και της υπεραξίας, ο ιμπεριαλισμό με τη στρέβλωση τούτων και το σύστημα των ανισότιμων ανταλλαγών 34, η πάλη του ΠΕΚ 35 για τον εκδημοκρατισμό και την ακύρωση αυτού, με κορυφαίους σταθμούς τη Μπαντούγκ 36 1955, τον ΟΗΕ 37 1978, τη Λ. Αμερική 38 το 2008. Παρών είναι, φυσικά, ο ίδιος ο Αριστοτέλης 39 και όλοι τούτοι μαζί αντιτείνουν στην εν λόγω ελίτ να αφήσει τις προσευχές της προς την Αγία Τριάδα και να συμβουλευτεί την επιστήμη. Για να διδαχτεί από αυτή ότι, όπως το Τσουνάμι δεν αντιμετωπίζεται στην ακτή και τα ποτάμια στις εκβολές τους, έτσι και η κρίση και ο συναφής μηχανισμός της δεν διευθετούνται στη σφαίρα κυκλοφορίας αλλά στην πηγή της, την υλική παραγωγή, την πραγματική οικονομία. Το δεύτερο από τα πιο πάνω ζητήματα έχει να κάνει με το μηχανισμό της καπιταλιστικής αναπαραγωγής γενικά, την κρίση αυτού και τα προβλήματα που τούτη εξάγει στην παγκόσμια οικονομία. Η αστική ελίτ, original και imitation, υποκλίνεται πρωτίστως στον τραπεζικό μηχανισμό και αναμετριέται μαζί του με απορία γιατί αυτός δεν υπακούει στις συστάσεις της να δραστηριοποιήσει το σύστημα γενικά και να συνδράμει στην έξοδο από την κρίση. Όμως, πρόκειται για ανιστόρητη 28 Λένιν Ι.Β. (1978), Άπαντα, τ. 37, Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή. 29 Ό.ε., υποσ. 101. 30 Ό.ε., υποσ. 100. 31 Ό.ε., υποσ. 626. 32 Ό.ε. υποσ. 565. 33 Ό.π., υποσ. 23. 34 Ό.ε., υποσ. 425. 35 Ό.ε., υποσ. 534. 36 Ό.ε., υποσ. 339. 37 Ό.ε., υποσ. 339. 38 Ό.ε., υποσ. 486. 39 Ό.ε., υποσ. 425. Για το χαρακτηρισμό Τσουνάμι βλέπε και [Φώλιας Χ. (ό.π., υποσ. 22, πηγή)].

11 προσέγγιση των πραγμάτων, για εφαρμογή συγκεκριμένα παλιάς θεραπείας, για τις πιο πάνω συστάσεις-κοκαϊνη της αστικής ελίτ, σε όμοια αρρωστημένο μηχανισμό, τον τραπεζικό και τον αντίστοιχο γενικό οικονομικό. Η παρούσα κρίση δεν είναι η παλιά, η κλασική κυκλική 40, ο δε μηχανισμός της αγοράς πέρα από τυφλός που πάγια και από παράδοση αυτός είναι, έγινε σήμερα και κουφός, ζώο, τελικά, σε χειμερία νάρκη 41 που δεν βλέπει, δεν ακούει και δεν αισθάνεται πλέον ούτε ακόμα και τη δική του δεινή θέση. Η αδράνεια του εν λόγω μηχανισμού έχει αντικειμενική βάση και συνδέεται με τα νέα του όρια, τα οποία ο ίδιος έχει πλέον αγγίξει. Εμπρός του ο μηχανισμός αυτός έχει τον σοσιαλισμό με τον οποίο αντικειμενικά είναι σε ευρεία ώσμωση, όσο και αν υποκειμενικά διατείνεται για τριάντα χρόνια περίπου ότι θα τον εξαλείψει-επανακαπιταλιστικοποιήσει 42. Ενώ πίσω του ο ίδιος μηχανισμός έχει τον Κρατικό Μονοπωλιακό Καπιταλισμό (ΚΜΚ), τον οποίο η εν λόγω ελίτ χτυπάει επί τέσσερις δεκαετίες στο εθνικό πλαίσιο με συνθήματα, όπως προώθηση της απορρύθμιση 43, μείωση ή εξάλειψη του πλεονάσματος κυριαρχίας 44 και των διαρθρωτικές αλλαγές 45, με κύρια θεωρητική-αιτιολογική βάση τη δημιουργική καταστροφή 46, την εκδοχή τούτη του μονοπωλιακού ανταγωνισμού. Αντικειμενική βάση έχει επίσης και το γεγονός ότι η αδράνεια του εν λόγω μηχανισμού παίρνει και ρητή έκφραση, βγάζοντας αυτός γλώσσα και τρίζοντας δόντια απέναντι στους σχεδιασμούς της εν λόγω ελίτ. Η δύναμη τούτου στη δοσμένη περίπτωση έχει διπλή προέλευση. Πρώτον το βαθμό χειραφέτησης 47 του υπερεθνικού κεφαλαίου, πρωτίστως του αγγλοσαξονικού, από την εθνική βάση, πράγμα που του επιτρέπει να μην υπακούει στις κρατικές οδηγίες και τα ομώνυμα συμφέροντα, τυπικό τούτο για την original ελίτ. Και δεύτερον, η εντατικοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών και η δεδηλωμένη εχθρότητα προς την εθνική ιδεολογία 48, έχουν υπονομεύσει το κράτος, έτσι με τον εν λόγω μηχανισμό όχι μόνο να μην υπακούει στις συστάσεις αυτού αλλά να δίνει στο ίδιο δημόσια, συχνά με υπεροψία και ειρωνεία, εντολές και μαθήματα 49. Στις συνθήκες αυτές είναι πέρα από έκδηλη η αμηχανία της ως άνω νεοταξικής ελίτ, οι συστάσεις της είναι όλο και περισσότερο ανάκληση από το παρελθόν, λογική και πρακτική τούτη με έλλειμμα φιλοσοφικής προσέγγισης των πραγμάτων. Είναι αυτή, σε διάσταση με την κορυφαία ιδέα τα πάντα ρει 50 και τις εκδοχές της, το αξίωμα ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, τη θέση ότι όσοι πιστεύουν πως η επαναφορά ενός συνθήματος από το παρελθόν ότι επαναφέρει και τις συνθήκες που το γέννησαν, αυτοί είναι απλά τρελοί 51 κ.ά. Σε όμοια γραμμή, παρελθοντολογική, κινείται και η πρόγνωση της εν λόγω ελίτ, με άξονα το ήξεις αφίξεις ουκ εν πολέμω θνήξεις 52, ενώ αντίθετα η κρίση βαθαίνει και υποχρεώνει τη συνεπή έρευνα να αναμετρηθεί μαζί της έγκαιρα με θέσεις όπως ενδεικτικά: Είναι, ακριβέστερα, αυτή κρίση σύνθετη, 40 Ό.ε., υποσ. 168. 41 Ό.ε., υποσ. 187. 42 Ό.ε., υποσ. 721. 43 Ό.ε., υποσ. 382. 44 Ό.ε., υποσ. 610. 45 Ό.ε., υποσ. 563. 46 Ό.ε., υποσ. 678. 47 Ό.ε., υποσ. 377. 48 Ό.ε., υποσ. 162. 49 Ό.ε., υποσ. 147. 50 Ό.ε., υποσ. 729. 51 Ό.ε., υποσ. 94. 52 Ό.ε., υποσ. 158.

12 δομική και ανυπέρβλητη του δίδυμου ΕΑΔ και ΕΑΠ, μπρος στην οποία όντως ο Ψυχρός Πόλεμος υπήρξε παράδεισος. Δίδυμο τούτο άπληστο από τη φύση του, ληστρικό και παρόν ως η ξένη ακρίδα που τρώει το δικό σου ψωμί 53, του οποίου επείγει η επανεκτίμηση 54, γιατί παίζει κυνικά με τον Γ ΠΠ, την πείνα και τις τύχες των λαών. Το τρίτο από τα πιο πάνω ζητήματα αφορά αυτή την κρίση του διδύμου ΕΑΔ- ΕΑΠ. Οι ΕΑΔ 55 είναι μηχανισμός που εμπεριέχει την ηγεμονική λογική των αυτοκρατοριών Pax Britannica και Pax Americana με τα πρωτεία στη δεύτερη ως ενιαία αγγλοσαξονική σχέση 56, συμπληρωμένη με την αντίστοιχη σχέση ΗΠΑ και Ισραήλ. Γεωστρατηγικός σκοπός τούτων είναι η επιβολή της πλανητικής κυριαρχίας των ΗΠΑ, το στερεότυπο μονοπολισμός 57, με την απειλή ή τη χρήση 58 πυρηνικών όπλων και πιο συγκεκριμένα με την SDI και την εκδοχή της, την NMD. Ιδεολογική αμφίεση του εν λόγω μηχανισμού, της συμμαχίας τούτης ΗΠΑ-Αγγλίας-Ισραήλ, είναι ο ιδεαλισμός, ο υποκειμενικός-νεομακαρθισμός 59 και ο αντικειμενικός-σιωνισμός 60, παραχαράκτες και οι δύο, ο πρώτος του ιστορικού ρόλου του καπιταλισμού και ο δεύτερος του ιδίου του μωσαϊκού νόμου. Η δε ΓΟΚΚ 2008, έχει ως πυρήνα και περιεχόμενό της το στερεότυπο μονοπολισμός και ο μηχανισμός της, μοναδικά θερμός, είναι εκδοχή εκείνου των ΕΑΔ, συνάρτηση με μεταβλητές τη ΓΟΚΚ 1929-33, τη ΓΟΚΚ 1974-75, τις ΔΚΚ και τη ΓΚΚ 61, η οποία οξύνεται και δεσπόζει. Με αυτή την έννοια η ΓΟΚΚ 2008 είναι πλέον ανεξάρτητη από την παραδοσιακή ΚΚΚ 62, συνακόλουθα και από το σύστημα των μέτρων θεραπείας της, ενώ εγκλείει ως λογική 63 για την υπέρβασή της εκείνη των κρίσεων 1929-33 και 1974-75, διαμέσου, δηλαδή, του παγκοσμίου πολέμου. Κυρίως, όμως, αυτή εξαρτάται από τη ΓΚΚ, η δυναμική της τοποθετείται στο έδαφος της ΒΑΣΕ 64 και δείχνει πλέον ευθέως και έμπρακτα Γ ΠΠ, τον οποίο η ως άνω αστική ελίτ προκρίνει 65 και μάλιστα πειραματίζεται, ως δρόμο υπέρβασης της κρίσης του μονοπολισμού. Έτσι, η επιδίωξη για την υπέρβαση της ΓΟΚΚ 2008, αυτής του μονοπολισμού ακριβέστερα, σημαίνει επιχείρηση αλλαγής του συσχετισμού των δυνάμεων 66 που έχει ήδη επιτευχτεί το 2008 στον κόσμο σε όφελος των ΕΑΔ, του αγγλοσαξονισμού-σιωνισμού 67 ειδικότερα και πιο συγκεκριμένα των ΗΠΑ. Πράγμα, όμως, τούτο κοσμοθεωρητικά ανέφικτο 68, ασύμβατο με την επιστήμη και εκτός ιστορικής νομιμότητας 69, γιατί συνεπάγεται Γ ΠΠ, ο οποίος υποθηκεύει τον αντίστοιχο τέταρτο να γίνει με ξύλα και με πέτρες 70. 53 Ό.ε., υποσ. 290. 54 Ό.π., υποσ.. 12 και ό.ε., υποσ. 124, 238, 502. 55 Ό.ε., υποσ. 114. 56 Ό.ε., υποσ. 404. 57 Ό.ε., υποσ. 446. 58 Ό.ε., υποσ. 587. 59 Ό.ε., υποσ. 587. 60 Ό.ε., υποσ. 182. 61 Ό.ε., υποσ. 124. 62 Ό.ε., υποσ. 122. 63 Ό.ε., υποσ. 123. 64 Ό.ε., υποσ. 139. 65 Ό.ε., υποσ. 575. 66 Ό.ε., υποσ. 240. 67 Ό.ε., υποσ. 187. 68 Ό.ε., υποσ. 437. 69 Ό.ε., υποσ. 244. 70 Ό.ε., υποσ. 244.

13 Με υπαρκτή ωστόσο την παραφροσύνη του μηχανισμού της Δύσης που παίζει με πρακτικές Γ ΠΠ ως δρόμο διακανονισμού της ΓΟΚΚ 2008, της κρίσης των ΕΑΔ, του μονοπολισμού, κοντολογίς του αγγλοσαξονισμού-σιωνισμού, ο οποίος είναι πλέον αποστεωμένος σχηματισμός ανεπίδεκτος μεταρρύθμισης 71. Με δεδομένο, όμως και τον μηχανισμό ελπίδας, εκείνον του ΠΕΚ, της Ρωσίας-Κίνας ειδικότερα και πιο συγκεκριμένα της πρώτης, η οποία ως σύγχρονη Αθηνά 72 με τη σοφία και την πανοπλία της φέρνει την εν λόγω παραφροσύνη στο έδαφος της ΒΑΣΕ, καθιστά τους φορείς της, τις ΕΑΔ, από Ερινύες του πολέμου Ευμενίδες 73 της ειρήνης και τις διδάσκει διπλωματία 74 και παγκόσμια πολιτική στο νόημα ήδη του Group 20 (G20) 75, μπρος στο οποίο ορθώνονται δύο ιστορικές προκλήσεις: να δώσει αυτό λυσιτελή διέξοδο στη ΓΟΟΚ 2008 διαμέσου του αφοπλισμού και να εξυγιάνει την παγκόσμια κοινωνική συνείδηση, μεταγλωττίζοντας τα υπουργεία άμυνας σε υπουργεία ειρήνης. Μέσα σε αυτή τη διδασκαλία ανήκει η υπενθύμιση προς τις ΕΑΔ, το τέρας αυτό της χειμερίας νάρκης 76 που ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο και τη φύση όσο και αν θα πέσει η Γη πάνω στον Ήλιο 77, ότι η πρώτη καίγεται ήδη από τον δεύτερο, ότι έχουμε κλιματική αλλαγή-κρίση, μπρος στην οποία η ΓΟΚΚ 2008 μοιάζει ως λεπτομέρεια. Και ότι, όμως, σε πείσμα της αστικής απόγνωσης ο κόσμος, το G20, μπορεί ακόμα να τροποποιήσει τη θέση της ίδιας της Γης στο διάστημα, είτε στη λογική του Αρχιμήδη είτε με τις υπέρτερες δυνατότητες της σύγχρονης ΕΤΕ-ΕΤΠ. Η παρούσα γενιά της ανθρωπότητας αναμετριέται ήδη με το φαινόμενο του θερμοκηπίου και έρχονται όντως στο προσκήνιο οι λιτές μεγάλες ιδέες, το δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω 78 και οι μοχλοί της παγκόσμιας ανάπτυξης, οι διαστημικές εξέδρες, οι μεγάλοι νόμοι της παγκόσμιας πολιτικής 79, τα διαχρονικά πολιτισμικά πρότυπα, όπως το δίδυμο πατρίδα-ειρήνη 80, τα κοσμοθεωρητικά αξιώματα-ιδέες, το μοναδικό απόλυτο στη ζωή, τα πάντα ρει 81, η διαλεκτική. Η ΓΟΚΚ 2008 συνδέεται με όλα τούτα, ενώ δεν έχει ακόμα αποκωδικοποιηθεί το πλήρες νόημά της ως κρίση των ΕΑΔ, του αγγλοσαξονισμού-σιωνισμού, του μονοπολισμού και της ολομέτωπης σύγκρουσης όλων αυτών με το σύστημα Α-Κ-Φ 82, μέτρο της οποίας ενδεικτικά μόνο είναι: Από τη μια μεριά στο όνομα του θεού των πλουσίων οι ΗΠΑ-Ευρωπαϊκή Ένωση- Ισραήλ, οι κορυφαίες αυτές ασύμμετρες απειλές στον σύγχρονο κόσμο, διαμηνύουν στους λαούς ότι προέχει ο πόλεμος για την εξάλειψη της τρομοκρατίας ή αλλιώς ο τετραγωνισμός του κύκλου και έπεται η βοήθεια προς αυτούς για να γιατρέψουν την πείνα και τη φτώχια τους 83. Το ίδιο έγινε μόλις στη Γάζα, όπου οι εν λόγω απειλές με την απεριόριστη δύναμη και τα χειρουργικά γάντια 84 τους δήλωσαν ότι προέχει η 71 Ό.ε., υποσ. 690. 72 Ό.ε., υποσ. 773. 73 Ό.ε., υποσ. 286. 74 Ό.ε., υποσ. 286. 75 Ό.ε., υποσ. 786. 76 Ό.ε., υποσ. 187. 77 Μαρξ Κ. (ό.ε., υποσ. 131, πηγή). 78 Αρχιμήδης (Ήρων, Πάππος). Ει Γην είχεν ετέραν, εκίνησεν αν ταύτην μεταβάς εις εκείνην (Πλούταρχος). 79 Ό.ε., υποσ. 95, πηγή. 80 Ό.ε., υποσ. 244. 81 Ό.ε., υποσ. 729. 82 Ό.ε., υποσ. 128. 83 Ό.ε., υποσ. 522. Πολυδιάστατες παρεμβάσεις για την κρίση και τη φτώχια κάνει συχνά ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας (ΜΜΕ / 21.02.09) και επίσης την περίοδο 2008-09 (στο ίδιο). 84 Ό.ε., υποσ. 441.

14 διάλυση της Χαμάς-τρομοκρατία. Διάλυση τούτη, στο όνομα της οποίας δεν λογίζεται ως ανθρωπιστική καταστροφή-κρίση η ισοπέδωση των πάντων, ούτε είναι αναγκαία και επιτρεπτή η βοήθεια, συνετίζοντας-βομβαρδίζοντας 85 ακόμα τον μη ομονοούντα μαζί τους ΟΗΕ, τον Ερυθρό Σταυρό κ.ά. Και από την άλλη ο ΟΗΕ καλεί στο όνομα της ανθρωπότητας 86 τις εν λόγω απειλές με το θεό τους να σταματήσουν τον πόλεμο και την καταστροφή. Και είναι αυτή, η ανθρωπότητα, το ΠΕΚ, μηχανισμός ελπίδας που στέλνει τις εν λόγω απειλές με την παραφροσύνη τους στα οικεία ιδρύματα για θεραπεία, νουθετώντας τες να αναλογισθούν ότι: απέναντι στον πόλεμο που κάνουν καίει άγρυπνα και η παραγγελία της Νυρεμβέργης 87 και ότι στην επιλογή τους, την Κιβωτό του Νώε, την SDI-NMD, τα λάθη 88 έχουν απαγορευτεί έγκυρα, απόλυτα και αμετάκλητα, ως όρος για να ζήσει ο κόσμος και να δει προκοπή.. 85 Ό.π., υποσ. 441. 86 Ό.ε., υποσ. 513. 87 Ό.ε., υποσ. 267. 88 Ό.ε., υποσ. 196.

15 ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΓΙΑΛΤΑΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ.

16 1.1. Κρίση και πρόβλημα ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΉ Η κρίση που βιώνει ο καπιταλισμός σήμερα είναι πρωτόγνωρη στις διαστάσεις της και ιστορικά αναπτυσσόμενη, πράγμα που θα τεκμηριωθεί λεπτομερέστερα στην πορεία της ανάλυσης. Ο εν λόγω κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός βρίσκεται σε οριακή θέση, όπου τα μέσα του παρελθόντος για τη λειτουργία της κοινωνικής αναπαραγωγής και της επιβίωσής του ως σύστημα, για την εμπέδωση, κοντολογίς, των διακηρυγμένων από μέρους του αξιών της ευημερίας των λαών και της ασφάλειάς τους, έχουν εξαντληθεί, ενώ εκείνα που διασφαλίζουν τις ίδιες και ωθούν γενικά την ανθρώπινη κοινωνία μπροστά δεν χωράνε πλέον στις δυνατότητές του, στη βάση και τον πυρήνα τούτων, την ατομική κεφαλαιοκρατική μονοπωλιακή ιδιοκτησία στα μέσα και τα αποτελέσματα της παραγωγής. Πρόκειται, δηλαδή, για δυσλειτουργία του νόμου της αναγκαίας αντιστοιχίας των παραγωγικών δυνάμεων και των σχέσεων παραγωγής, ακριβέστερα για ακραία δυσαρμονία μεταξύ τούτων. Αυτή εκδηλώνεται με τη μορφή αντιθέσεων 89 σε όλες τις φάσεις της κοινωνικής αναπαραγωγής, παραγωγή, διανομή, ανταλλαγή και κατανάλωση, στις πλευρές συγκρότησης του καπιταλισμού, την οικονομική, συγκεκριμένα, την κοινωνικοταξική, την πολιτική και την ιδεολογική του βάση, καθώς επίσης και στις συνθήκες της εξωτερικής ύπαρξης αυτού, τη σύγχρονη Επιστημονικο-Τεχνική Επανάσταση (ΕΤΕ) και τη διαπάλη του με τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Οι αντιθέσεις, όμως, είναι οι κινητήριες δυνάμεις στην κοινωνικοϊστορική εξέλιξη με πρώτα στάδια τις διαφορές και τις αντιφάσεις και κοινωνικά παράγωγα τις ποσοτικές αλλαγές ή μεταρρυθμίσεις, ενώ το τελευταίο, η σύγκρουση, έχει να κάνει με τις αντίστοιχες ποιοτικές, γνωστές αυτές και ως επαναστάσεις. Είναι οι ίδιες οι αιτίες των φαινόμενων, αυτονόητα όλου του καπιταλιστικού γίγνεσθαι, συνακόλουθα και της ομώνυμης υπό εξέταση ΓΟΚΚ 2008. Επιπλέον, οι εν λόγω αντιθέσεις, οι αιτίες της κρίσης, δεν λειτουργούν μεμονωμένα αλλά ως σύστημα. Τούτο προσδίδει αντίστοιχο συστημικό χαρακτήρα στην κρίση και κάνει αναγκαία την επίσης συστημική 90 θεωρητική και μεθοδολογική προσέγγιση για την κατανόηση και την πρακτικήπολιτική διαχείριση αυτής. Με την προσθήκη ότι η κρίση, όντας κοινωνικό φαινόμενο, συνιστά σύστημα ανοικτού τύπου 91, το οποίο επιτρέπει για τούτο εμπλουτισμό της με νέες αντιθέσεις-αιτίες στη σύνθεσή της και επίσης αλλαγή της δομής τούτων στο εσωτερικό της, πράγμα που προσδίδει σε αυτήν και τον μηχανισμό της δυναμική και ιστορικά αναπτυσσόμενο περιεχόμενο, μορφή και οξύτητα. Από πλευράς θεωρίας ισχύει ότι κρίση ενός συστήματος, οικονομικού, πολιτικού και κάθε άλλου, εμφανίζεται όταν ο μηχανισμός συγκρότησης αυτού παύει πλέον να 89 Ζαγκλάντιν Βα., (1987), Αντιθέσεις της παγκόσμιας εξέλιξης και κοινωνική πρόοδος, Αθήνα, Νέοι Καιροί Ελλάδας. Και ό.ε., υποσ. 92, πηγή. 90 Για τη συστημική προσέγγιση των πραγμάτων κάνει λόγο και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ που προτρέπει για: «[ ] βαθιές και συστημικές μεταρρυθμίσεις, βασισμένενς σε μία συμπεριληπτική πολυπρισματικότητα για ένα καθολικό οικονομικό σύστημα, το οποίο θα είναι ικανό να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις του 21ου αιώνα [ ]» ( Μπαν Κι-Μουν / ΜΜΕ 14.10.08). 91 Η κρίση είναι κοινωνικό φαινόμενο, σύστημα, δηλαδή, ανοικτού τύπου, σε αντιδιαστολή με τα αντίστοιχα τεχνικά που είναι κλειστά [Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ (χ.χ.), Η θεωρία του ιστορικού υλισμού, Αθήνα, Τυποεκδοτική ΟΕ. Επίσης ό.ε., υποσ. 92, 131, πηγές].

17 ανταποκρίνεται στο σκοπό για τον οποίο αυτός έγινε. Η ίδια έχει καταγράψει επίσης ορισμένη τυπολογία 92 των κρίσεων σε αντιστοιχία με τη δυναμική του φαινόμενου στην ιστορία του καπιταλισμού και γενικά στη Σύγχρονη Εποχή 93, δίδοντας ταυτόχρονα θεωρητικά και μεθοδολογικά εργαλεία για την πρόβλεψη, την ερμηνεία και την κατανόηση κάθε άλλης αντίστοιχης καινούργιας στο μέλλον. Με την παρακαταθήκη πάνω σε αυτά της διαλεκτικής μεταξύ παράδοσης και καινοτομίας που λέει ότι θεωρητικές αλήθειες άλλων εποχών δεν ταιριάζουν, κάτω από οιαδήποτε αμφίεση επεξεργασίας τους και ποτέ αυτούσιες 94 στο παρόν, ούτε φυσικά εκείνες του τελευταίου μεταφυτεύονται 95 με όμοιο τρόπο στο μέλλον. Και αυτό γιατί ισχύουν ταυτόχρονα τόσο ότι η ζωή δεν βάζει καινούργια καθήκοντα αλλά μεγαλώνει αυτά που ήδη υπάρχουν 96, όσο και ότι η πείρα και η γνώση του παρελθόντος γι αυτά, όποια και αν είναι, μαζί και η ιστορική, είναι και παραμένει πάντα περιορισμένη. Νόμος τούτο, στην αντιφατικότητα του περιεχομένου του οποίου εγκλείεται και η άλλη αλήθεια, η ιδιαιτερότητα και η μοναδικότητα της διαλεκτικής, ο διαχρονικός, δηλαδή, χαρακτήρας αυτής, η οποία εφαρμοσμένη ειδικά στην κοινωνία δηλώνεται ως ιστορικός υλισμός και ως η μέγιστη κατάκτηση της επιστημονικής σκέψης 97. Η σημασία και η αξία των τελευταίων αυτών εργαλείων, κοντολογίς της μαρξιστικολενινιστικής κοσμοαντίληψης, υπογραμμίζεται, καθ όσον η κρίση βαθαίνει όντως πρωτόγνωρα και η αστική σκέψη 98 και η ομώνυμη ελίτ, original και imitation, παραδοσιακή και νεοφώτιστη, πολιτική και οικονομική, ακαδημαϊκή και άλλη, αναμετριέται μαζί της σπασμωδικά και άσφαιρα. Προστρέχει αυτή στο παρελθόν και οραματίζεται λογικές και πρακτικές του για τη διαχείριση της κρίσης, είτε ως αντιπυρετικά για τη σταθεροποίηση της οικονομίας, είτε ως αντιβιοτικά ανάρρωσης και ανάπτυξης αυτής, για την επόμενη μέρα της κρίσης 99. Επικίνδυνη τούτη η άντληση αισιοδοξίας από το παρελθόν, εκδοχή της κρίσης στην πνευματική σφαίρα και δείκτης της αδυναμίας της εν λόγω ελίτ να υποδείξει συστάσεις αποτελεσματικής και βιώσιμης πρακτικής πολιτικής. Αδυναμία τούτη ακραία, γέννημα της γεωστρατηγικής στην πνευματική σφαίρα του καπιταλισμού, τη γεωοικονομική της συνιστώσα με την «οικονομική»-κομπογιαννιτισμό 100 και την ομώνυμη γεωπολιτική του λογάριαζε και μη σκέφτεσαι 101, τυπική για τον αστικόδυτικό, αγγλοσαξονικό, ευρωατλαντικό και πιο συγκεκριμένα νεομακαρθικό 102 92 Τέτοια τυπολογία κάνει η μαρξιστικολενινιστική κοσμοθεωρία (Οικονομική Σχολή Πανεπιστημίου Λομονόσοφ Μόσχας (1980), Πολιτική Οικονομία - σε πέντε τόμους, Υπουργείο Παιδείας ΕΣΣΔ, Αθήνα, Gutenberg ). 93 Αυτή αρχίζει το 1917 και συνεχίζει έως σήμερα [πρωτογενείς πηγές και σχόλια: Ντούσκος Π., (1987), Η οκτωβριανή επανάσταση και ο σύγχρονος καπιταλισμός, Αθήνα, Νέοι Καιροί Ελλάδας]. 94 Όσοι πιστεύουν ότι η επαναφορά στη ζωή ενός συνθήματος από το παρελθόν ότι επαναφέρει και τις συνθήκες που γέννησαν είναι απλά τρελοί [Καλίνιν Α., (χ.χ.), Λένιν Ι. Β. Για την εκπαίδευση, Χρόνος]. 95 Όχι συνταγές για την κουζίνα του μέλλοντος [Μαρξ-Ένγκελς (χ.χ.), Διαλεχτά Έργα, τ. 1, Αθήνα, Γνώσεις]. 96 Ό.π., υποσ. 28, πηγή, τ. 36. 97 Ό.π., υποσ. 28, πηγή, τ. 45. 98 Ό.π., υποσ. 92, πηγή. 99 ΜΜΕ / 2008-09. Συνιστά όμως ρεαλισμό: «[ ] Θα μιλήσω για την κρίση αλλά θα κοιτάξω κυρίως την επόμενη μέρα [ ] Θα έπρεπε εδώ και χρόνια να στραφούμε για χρηματοδότηση στην Κίνα και τις χώρες της Μ. Ανατολής, όπως κάνουν οι ΗΠΑ [ ]» [Στουρνάρας Γ. (ό.π., υποσ. 22, πηγή)]. Γιατί «[ ] κι άλλος ήλιος έχει βγει / σ άλλη θάλαττα σ άλλη γη [ ]» [ Βάρναλης Κ. (ό.ε., υποσ. 103]. 100 Εκδοχή-υποκατάστατο του επιστημονικού όρου πολιτική οικονομία (ό.π., υποσ. 92, πηγή). 101 Πηγές σχόλια [Ντούσκος Π. (2007), Διαρθρωτικές αλλαγές και ευρωατλαντικές προοπτικές - Της Γης οι κολασμένοι ξαναστραυρώνονται, Αθήνα, Gutenberg ]. Βλέπε μαζί: Obama Ba. (ό.ε., υποσ. 379). 102 Ό.ε., υποσ. 587.

18 φονταμενταλισμό, η οποία υποθηκεύει τη συνείδηση της εν λόγω ελίτ και διαποτίζει αντίστοιχα τη στάση της στην προσέγγιση-διάγνωση και τη διαχείριση της κρίσης. Είναι ο φονταμενταλισμός αυτός η αγγλοσαξονική κοσμική εκδοχή του οπίου των λαών 103, παιδί του αστικού-ιμπεριαλιστικού σωλήνα, αποστάτης της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας και θεραπαινίδα-απολογητής 104 του συστήματος με δύο αμφιέσεις σταθμούς, τη θεωρία της οριακής χρησιμότητας και την αντίστοιχη των τριών συντελεστών παραγωγής. Είναι επίσης αυτός οικονομικός και νομισματικός φονταμενταλισμός, επιγράφεται ως οικονομική και έχει αμφίεση την άρνηση της επιστήμης και την ενσάρκωση του ομώνυμου κενού, με τους δικούς του καρδινάλιους-ιεροκήρυκες, σταυροφόρους και λάβαρα. Την αμφίεση τούτων, αντικομουνιστική αυτή στην κύρια κατεύθυνσή της, συμπυκνώνουν οι λεζάντες: ανθρώπινα δικαιώματα στη μία, συνώνυμο τούτο της διαπόμπευσης της ΕΣΣΔ ως αυτοκρατορία του κακού 105 και αντιτρομοκρατική εκστρατεία 106 στην άλλη, στοχεύοντας εδώ το ΠΕΚ 107, συκοφαντώντας το ως άξονα του κακού 108. Κοντολογίς, είναι ο εν λόγω φονταμενταλισμός η νεοσυντηρητική κοκαΐνη που νάρκωσε 109 την Αναπαραγωγή της Ειδικευμένης Εργατικής Δύναμης (ΑΕΕΔ) στις ΕΑΔ, καταστρέφοντάς της τις όποιες υποκειμενικές εφεδρείες διέθετε ακόμα για την παρέμβασή της στη διαχείριση της κρίσης και τη διαμόρφωση της επόμενης μέρας. Το έλλειμμα αυτών των εφεδρειών, στη γενική του διατύπωση η υστέρηση των μεθόδων διεύθυνσης της πλατιά διεθνοποιημένης και παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, είναι παρόν και ορατό ήδη από το μεταίχμιο των δεκαετιών 1960-70, όταν επίσης εκδηλώθηκαν και κορυφαία δείγματα ρεαλιστικής προσέγγισης του ζητήματος. Η Δύση, όμως, οι ΗΠΑ ειδικότερα και πιο συγκεκριμένα το National Security Agency (NSA) 110 από κοινού με το Στρατιωτικο-Βιομηχανικό Σύμπλεγμα (ΣΒΣ) 111 τούτων, απομακρύνθηκαν γρήγορα από το ρεαλισμό αυτό. Επεξεργάστηκαν και έθεσαν σε εφαρμογή τη νεομακαρθική 112 γεωστρατηγική με γεωπολιτική συνιστώσα το Δόγμα Τρούμαν ή θεωρία της ανάσχεσης και με αντίστοιχη γεωοικονομική το νεοσυντηρητισμό, μεταγλωττισμένα αντίστοιχα σε Διεύρυνση, ΝΤΠ 113, Νέα Οικονομία και Παγκοσμιοποίηση, συμπυκνωμένα τελικά όλα τους στο ότι: οι ΕΑΔ, North Atlantic Treaty Organization (NATO) και Ευρωπαϊκή Ένωση, 103 Ό.π., υποσ. 28, πηγή, τ. 17. «[..] κερνάμε το λαό χασίσι / ψέματα πόλεμο και μίση / δεν ντρέπονται για να ντραπώ [ ]» [Βάρναλης Κ. (1956), Ποιητικά πεζός λόγος - Ελεύθερος κόσμος, Αθήνα, Κέδρος]. 104 Ό.π., υποσ. 101 105 Πηγές σχόλια [Ντούσκος Π. (2008), Ευρωατλαντικός φονταμενταλισμός και κοινωνική ασφάλεια - Η τραγωδία και η ντροπή της εποχής, Αθήνα, Gutenberg]. 106 Ό.π., υποσ. 105. 107 Ζαγκλάντιν Βλ. (διεύθυνση), (1985), Το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή. 108 Ό.π., υποσ. 105 κ.α. 109 Πρόκειται για τη μακαρθική-νεομακαρθική, νεοδεξιά-νεοταξική σκέψη που διαποτίζει όλη την πνευματική ζωή τα τελευταία τριάντα χρόνια με τεράστια ζημιά στην ΑΕΕΔ, συγκρίσιμη, τηρουμένων των αναλογιών, στις διαστάσεις με την καταστροφή που επεφερε σε αυτή ο Β ΠΠ. Πηγές σχόλια [Ντούσκος Π. (2004), Πολιτικός πολιτισμός και καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση - Αγγλοσαξονική σχέση και πολιτισμική ευγονική, Αθήνα, Gutenberg]. 110 Πηγές σχόλια [Ντούσκος Π.(2005), Ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος και η Μεγάλη Νίκη - Στρατηγικές εκτιμήσεις στην 60ή επέτειο, Αθήνα, Gutenberg]. 111 Ό.π., υποσ. 110. 112 Ό.π., υποσ. 109. 113 Πηγές σχόλια [Ντούσκος Π. (1996), Η νέα διεθνής τάξη πραγμάτων, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας, Αθήνα, Gutenberg]. Για το διακήβευμα-ντπ(!) (ό.π., υποσ. 22).

19 εξάγουν ασφάλεια και ευημερία 114. Αυτή η νεομακαρθική γεωστρατηγική της Δύσης βρίσκεται σήμερα σε αδιέξοδο και μαζί της αναμετριέται όλος ο κόσμος, νιώθοντάς το είτε ως κρίση και είτε ως πρόβλημα, με δεδομένη τη διαφορά 115 μεταξύ των δύο. Σε αυτή την αναμέτρηση εντάσσεται και η εργασία τούτη. Βάση της είναι αντίστοιχες προγενέστερες επεξεργασίες 116 των ζητημάτων αυτών, καθώς και καινούργιο πρωτογενές υλικό που εκτίθεται στη συνέχεια, ταξινομημένο σύμφωνα με τη σχεδιασμένη αρχιτεκτονική της εργασίας και τον επαγωγικό δρόμο της ανάλυσης. Γι αυτό καθίσταται σχετικά βατή στην παράγραφο τούτη μια αρχική και συνεκτική έκθεση του ζητήματος, η προβολή του, δηλαδή, σε ένα πρώτο επίπεδο επιστημονικής αφαίρεσης. Με την επίγνωση πως εγκλείει αλήθεια αυτό που συχνά λέγεται και ισχύει και για τη δοσμένη περίπτωση, ότι ο σωστός τρόπος τοποθέτησης ενός προβλήματος έχει ήδη συνεισφέρει κατά το ήμισυ σχεδόν στην επίλυσή του. Στο πλαίσιο αυτών των δεδομένων ακολουθούν τρία σχόλια αναφορικά με την κρίση, τα οποία αντιστοιχίζονται σε ισάριθμα αγωνιώδη, επείγοντα και πολιτικά θερμά ερωτήματα που δεσπόζουν στην εγχώρια και την παγκόσμια τρέχουσα συγκυρία. Συγκεκριμένα: Το πρώτο από τα σχόλια αυτά έχει να κάνει με την ταυτότητα της κρίσης. Σε ό,τι αφορά τις αιτίες της είδαμε ήδη πως αυτές ανάγονται στο σύστημα των αντιθέσεων που κινούν τον κόσμο, ο αριθμός και η τυπολογία των οποίων είναι μεγάλη και ποικίλη, στο χρόνο και το χώρο. Διαρκής είναι επίσης ο εμπλουτισμός τούτων με αντίστοιχες νέες, η από κοινού συστημική τους λειτουργία και η κατά περίπτωση αναδόμηση αυτής, αναδιατάσσοντας την προτεραιότητα της μιας ή της άλλης αντίθεσης μέσα στο σύστημα. Στο πλαίσιο αυτής της αναδόμησης αναδείχτηκαν ως δεσπόζουσες και συντονιστικές 117 ανάμεσα στο σύνολο τούτων και συχνά κυριαρχικές για συγκεκριμένη περίοδο η κάθε μία, η Βασική Αντίθεση του Καπιταλισμού (ΒΑΚ), η διιμπεριαλιστική αντίθεση, η ΒΑΣΕ, η Γενική Οικολογική Αντίθεση (ΓΟΑ). Στο μέτρο δε που οι εν λόγω αντιθέσεις φτάνουν στη φάση της σύγκρουσης και ανακύπτουν οι κρίσεις, οι τελευταίες κινούνται επίσης συμβατά με τις πρώτες, με τους γεννήτορες-αιτίες τους, ως σύστημα, δηλαδή, κοινωνικό ανοικτό, ανανεωνόμενο και αναδομούμενο. Κρίνονται τούτα ως τα ελάχιστα θεωρητικά προαπαιτούμενα, αναγκαία με την αντικειμενική έννοια του όρου, δηλαδή αναπότρεπτα, για τη γνωριμία με κάθε πρωτόγνωρο φαινόμενο, συνακόλουθα και για την υπό εξέταση ΓΟΚΚ 2008. Όμοια και εκ των ων ουκ άνευ θεωρείται επίσης η προσφυγή στην ιστορία, όχι με την πολιτικάντικη 118 κακοποίησή της, αλλά ως τη μία επιστήμη 119 και με το πραγματικό της νόημα, ως μέθοδος για μελέτη 120. Στη βάση της διαλεκτικής ενότητας των δύο, θεωρίας και πράξης, ακριβέστερα κοσμοθεωρίας και ιστορικής πράξης, και αξιοποιώντας το κορυφαίο-πυρήνα της, το κύριο ανάμεσα στο σύνθετο, είναι δυνατή, 114 Πρόκειται για το μεγάλο ψεύδος-στερεότυπο των ΕΑΔ [πηγές σχόλια (ό.π., υποσ. 101)]. 115 Πρόκειται για τη χρεοκοπία του ψεύδους-στερεότυπου (ό.π., υποσ. 114). 116 Ό.π., υποσ. 93, 101, 105, 109, 113 κ.ά. 117 Ό.π., υποσ. 89. 118 Χοντροειδής τέτοια κακοποίηση είναι η αντίληψη ότι αυτή επαναλαμβάνεται (ό.π., υποσ. 28). 119 «[ ] «[ ] Γνωρίζουμε μια μόνο επιστήμη, την επιστήμη της ιστορίας. Μπορεί να κοιτάξει κανείς την ιστορία από δύο πλευρές και να τη διαιρέσει στην ιστορία της φύσης και την ιστορία των ανθρώπων. Οι δύο πλευρές είναι ωστόσο αξεχώριστες, εξαρτάται η μία από την άλλη όσο υπάρχουν άνθρωποι» [ ]» [Μαρξ Κ. - Ένγκελς Φ. (χ.χ.), Η γερμανική ιδεολογία, Αθήνα, Gutenberg]. 120 Ένγκελς Φ. (ό.π., υποσ. 95, πηγή, τ. 2).

20 στα όρια του συγκεκριμένου επιπέδου επιστημονικής αφαίρεσης μια πρώτη στερεή και πρακτικά-πολιτικά αξιοποιήσιμη 121 σκιαγράφηση της ταυτότητας της κρίσης. Αυτή είναι συνάρτηση σύνθετη με κύριες μεταβλητές τη ΚΚΚ 122, ανεπαίσθητη πια, τη ΓΟΚΚ 123 1929-33, τη ΓΚΚ κατά κύριο λόγο 124, τις ΔΚΚ 125 και τη ΓΚΠ 126. Είναι, αυτονόητα, τούτη κρίση του συστήματος, της Δύσης-καπιταλισμού στην έκφρασή τους ως ΕΑΔ 127, έχει εμβέλεια οικουμενική καθ όσον αγγίζει και την παγκόσμια αλληλοεξαρτημένη 128, απόλυτα και σχετικά, κοινωνία, ακριβέστερα το σύστημα Α- Κ-Φ, καθολική 129 γιατί αγκαλιάζει και απαξιώνει τον μηχανισμό της κοινωνικής αναπαραγωγής σε όλες τις φάσεις της και εκτείνεται πιο πέρα ως τις τρεις περιοχές της πραγματικότητας, τη φύση, την κοινωνία και τη νόηση. Η αποτίμηση δε της δομής της ίδιας συνάρτησης δείχνει ότι βαραίνουν και παίρνουν διαδοχικά σειρά προτεραιότητας 130 η ΓΚΠ, η ΓΚΚ, η ΓΟΚΚ, οι ΔΚΚ, με τελευταία πλέον τη ΚΚΚ. Δομή τούτη που διαμορφώθηκε δυναμικά διαμέσου της ταξικής πάλης και όλων των επιμέρους αντιθέσεων που τη συγκροτούν, καταστάλαξε σε ορισμένη διαμόρφωση τη δεκαετία 1970 και παραμένει έκτοτε στο κέντρο της παγκόσμιας ζωής έως σήμερα, επιβεβαιώνοντας ότι αυτή είναι όχι μόνο σύνθετη αλλά έχει ως τέτοια και ιστορία. Το δεύτερο από τα εν λόγω σχόλια εστιάζεται στη μεθοδολογία προσέγγισης του ζητήματος, συνακόλουθα και την τεκμηρίωση και αξιοπιστία των συστάσεων πρακτικής πολιτικής δράσης. Είδαμε ήδη ότι η ΓΟΚΚ 2008 είναι συνάρτησησύστημα και συμβαίνει για κάθε ένα του είδους αυτού η καινούργια γνώση να ανακύπτει εξετάζοντας τους αρμούς των επιμέρους στοιχείων του, τις συνδέσεις των ως άνω επιμέρους κρίσεων στη δοσμένη περίπτωση. Δεδομένο είναι επίσης ότι η γνώση τούτη, όπως και κάθε άλλη, είναι ακριβής και αντικειμενική μόνο όταν η 121 Βλέπε για αυτή (ό.π., υποσ. 20 κ.α.). 122 Ό.π., υποσ. 92, πηγή. 123 Ό.π., υποσσ. 80, 93, Επίσης [Ντούσκος Π. (1978), Η οικονομική στρατηγική του ιμπεριαλισμού και η Ελλάδα, Αθήνα, Gutenberg] κ.α. 124 Πρώτη σοβαρή εκδήλωση του ότι η ΓΚΚ κινείται προς Γ ΠΠ έγινε στον πόλεμο των ΕΑΔ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας το 1999 και εν όσω ίσχυε ακόμα η ABM. Σοβαρές πρακτικές ενδείξεις τούτου συνιστούν ο βομβαρδισμός από της νατοϊκές δυνάμεις της πρεσβείας της Κίνας συνειδητά, η προσωρινή αναστολή της δέσμευσης της Ρωσίας στο σοβιετικό αξίωμα-αρχή ότι αυτή δεν θα προσφύγει πρώτη στο πυρηνικό όπλο, η δήλωση των προέδρων Ρωσίας-Κίνας Γιέλτσιν-Ζην ότι ό κόσμος δεν μπορεί πλέον να κυβερνηθεί από ένα και μοναδικό σύστημα αξιών, εκείνο της Δύσης [Ντούσκος Π. (2000), Γεωστρατηγική και σύγχρονος κόσμος, Αθήνα, Gutenberg] κ.ά. 125 Ό.ε., Κεφ. τρίτο. 126 Η κρίση αυτή δεν αναπτύσσεται εδώ διεξοδικά, υπογραμμίζονται, όμως, τρεις κορυφαίες πλευρές της που διαχέονται σε όλη την εργασία. Το γεγονός, δηλαδή, ότι η επιστήμη του περιβάλλοντος είναι η συντονιστική σήμερα του συστήματος των επιστημών, ότι το πρόβλημα-αντίθεση του περιβάλλοντος συγκαταλέγεται στα αντίστοιχα οικουμενικά και επίσης ότι μία από τις διαστάσεις σκέψης της εποχής μας είναι η οικολογική [Ντούσκος Π. (1990), Η πανευρωπαϊκή ενοποίηση, Αθήνα, Gutenberg ]. 127 Οι ΕΑΔ διαμορφώθηκαν το 1973 με τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελευθέρων Συναλλαγών (ΕΖΕΣ), το αγγλοσαξονικό τούτο αντίβαρο της ΕΟΚ και την ένταξη της Αγγλίας στην τελευταία. Ήταν η απαρχή για τη χαριστική βολή κατά της ευρωπαϊκής ιδέας, η πρόταξη της Διεύρυνσης έναντι της Εμβάθυνσης της ΕΟΚ και όλα αυτά έγιναν κάτω από την αρχή-δόγμα: η Δύση έχει μία πολιτική διοίκηση, το ΝΑΤΟ, συνακόλουθα δεν μπορεί να υπάρχουν δύο οικονομικές βάσεις γιατί το διασπάνε. Με το ίδια δόγμα έγινε η συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 1992 ματαιώνοντας την Πολιτική Ένωση αυτής, καθώς και τη συγκρότηση της Διαντλαντικής Ένωσης το 1995 με τη συγχώνευση της ΟΝΕ και της North American Treaty Agreement (NAFTA) [Ντούσκος Π. (2006), Σύγχρονη Εποχή και Διπλωματία -Το ταγκό των εποχών, Αθήνα, Gutenberg]. 128 Για την κατηγορία αυτή, πηγές και σχόλια, βλέπε (ό.π., 126, 127, πηγές κ.α.). 129 Ό.π., υποσ. 101, πηγή κ.α. 130 Ό.π., υποσ. 122, 124, 126.

21 έρευνα είναι επιστημονική, πράγμα που στις συνθήκες της ΕΤΕ, της Επιστημονικο- Τεχνικής Προόδου (ΕΤΠ) γενικά, αυτό αποτελεί οργανικά συνοδευτικό όρο. Γνώση τούτη, όχι φυσικά προϊόν της στενής 131 αστικής επιστήμης, της απολογητικής 132, της οικονομικής 133 και των άλλων ομοίων τους αλλά εκείνης που ορίζει ο Δάντης 134. Στη δοκιμασία αυτής της τελευταίας μπαίνει η αξιοπιστία των κατηγοριών αγορά, ανταγωνισμός, ζήτηση, προσφορά κ.ά., οι οποίες χρησιμοποιούνται, πέραν των άλλων και ως εργαλεία για τη διαχείριση της κρίσης. Γνώση επίσης τούτη της πολιτικής οικονομίας ικανή να σταθμίσει την αποτελεσματικότητα για τη διαχείριση της κρίσης μέτρων και μεθόδων άλλων εποχών 135 που ήδη συζητούνται για το σκοπό αυτό. Γνώσεις, τέλος, τέτοιες, οι οποίες παραβιάζουν ταξικά άβατα και θέτουν στις πραγματικές τους διαστάσεις τον ίδιο το σκοπό και τις αξίες της καπιταλιστικής παραγωγής, καρποί, κοντολογίς, τούτες ειδικής μεθοδολογίας, επίσης σύνθετης και συστημικής 136 και αυτής, με διαστάσεις επιστημονική, φιλοσοφική, κοσμοθεωρητική, σε ακριβή αντιστοιχία με την κρίση. Το τρίτο από τα ως άνω σχόλια αφορά τις προοπτικές της κρίσης, ως στοιχείο της ταυτότητάς της επίσης. Η αστική ελίτ φλυαρεί για τις αιτίες της κρίσης, την ονοματίζει αόριστα οικουμενική, διεθνή, εισαγόμενη, χρηματοπιστωτική, συχνά την ερμηνεύει και αισιόδοξα ως ζήτημα πανικού και απώλειας εμπιστοσύνης κ.ά. Διακηρύσσει επίσης αυτή την προτεραιότητά της να ανακόψει αυτόν τον πανικό, 131 Ο καπιταλισμός έφερε την επιστήμη στην παραγωγή και είναι αυτή (ό.π., υποσ. 28). Από την επανάσταση όμως του 1830 και την εκδήλωσης της αυτοτέλειας των αιτημάτων της εργατικής τάξης από την αστική «[ } σήμανε και η νεκρώσιμη καμπάνα της επιστημονικής αστικής πολιτικής οικονομίας. Το ζήτημα που πια έμπαινε δεν ήταν αν είναι αληθινό αυτό ή εκείνο το θεώρημα αλλά αν ωφελεί ή δεν ωφελεί το κεφάλαιο [ ] τη θέση της ανιδιοτελούς έρευνας την πήραν οι πληρωμένοι διαπληκτισμοί των καλαμαράδων, τη θέση της αμερόληπτης επιστημονικής έρευνας την πήρε η κακή συνείδηση και η άσχημη πρόθεση της απολογητικής [ ] πρόκειται για τη χρεοκοπία της «αστικής» πολιτικής οικονομίας [ ]» [Μαρξ Κ. (1978), Το κεφάλαιο, τ. 1, Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή]. Η νομοθεσία για τα σιτηρά αφαίρεσε όχι μόνο κάθε επιστημονικό αλλά και το όποιο απλό ιστορικό ενδιαφέρον, αυτό το τελευταίο κεντρί από τη χυδαία πολιτική οικονομία (στο ίδιο). 132 Ό.π., υποσ. 131. Σοβαροί σταθμοί αυτής της απολογητικής είναι η θεωρία της οριακής χρησιμότητας που υπονοεί τη χρησιμότητα της αστικής τάξης, η οποία είχε αμφισβητηθεί ήδη στην ανώνυμη εταιρεία με διαίρεση μεταξύ ιδιοκτησία και διεύθυνσης (ό.π., υποσ. 131, πηγή, τ. 3) και η θεωρία των τριών συντελεστών παραγωγής που θεωρεί ως τέτοιον και το κεφάλαιο για να αιτιολογήσει το μερίδιο-κέρδος, το οποίο αυτό παίρνει από την υπεραξία που παράγει η εργατική τάξη (ό.π., υποσ. 92, πηγή). 133 Κορύφωση αυτής της χυδαιότητας-απολογητικής συνιστά η απομάκρυνση από τον επιστημονικό όρο πολιτική οικονομία και αντικατάστασή του από τον κομπογιαννίτικο-χυδαίο οικονομική που δεν σημαίνει τίποτε. Ο όρος αυτός ανήκει στον Sumelson καθηγητή στο Machine Institute Technology (MIT), ιδιωτικό τούτο με τις χορηγίες του ιδρύματος Κάρνεγι και στεφανωμένο με βραβεία Νομπέλ, το οποίο μπήκε ως ευαγγέλιο σε όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα της Δύσης από την αρχή της νεομακαρθικής περιόδου, σπέρνοντας την πνευματική κοκαΐνη-όπιο του λογάριαζε και μη σκέφτεσαι (ό.π., υποσ. 101, πηγή). Και το προϊόν του, η νεομακαρθική ελίτ, original και imitation, αναμετριέται με το δημιούργημά της, τη χρεοκοπία-γοκκ 2008, το τέρας σε χειμερία νάρκη (ό.ε., υποσ. 187) και μνημονεύει με φονταμενταλιστική μανία το κέρδος είναι εντολή του Θεού (ό.π., υποσ. 101, πηγή), κάνοντας δεήσεις υψηλού κύρους, βραβείων Νόμπελ, προς την Αγία Τριάδα (ό.π., υποσ. 105). 134 Στην είσοδο της επιστήμης, όπως και στην είσοδο της Κόλασης, εδώ θα πρέπει να αφήσεις κάθε υποψία, κάθε ποταπότητα θα πρέπει να πεθάνει [Dante Al. (2002), Η Θεία Κωμωδία - Η Κόλαση, Αθήνα, Gutenberg]. 135 Συγκρίνεται από την αστική ελίτ η ΓΟΚΚ 2008 με τη ΓΟΚΚ 1929-33 και ανακαλούνται πρακτικές αντιμετώπισής της από την τελευταία, ανιστόρητη λογική τούτη της χυδαίας οικονομικής (ό.π., υποσ. 131), κούφιος συγκρητισμός (στο ίδιο), με τον οικονομικό τον μηχανισμό σε ανυπακοή και χειμερία νάρκη (ό.ε., υποσ. 187). Αντίστοιχα ισχύουν για τον ελληνικό τραπεζικό μηχανισμό (ΜΜΕ / 2008-09). 136 Ό.π., υποσ. 90.