Η πειθηνια 7 Κεφάλαιο 1 «ΚΥΡΙΑ ΚΙΝΓΚ», είπε η γραμματέας. «Ο κύριος Γουέστ θα σας δει τώρα». Σηκώθηκα, αναρωτήθηκα για εικοστή πέμπτη φορά τι έκανα, και πήγα ν ανοίξω την πόρτα του γραφείου για την είσοδό μου στο οποίο είχα κάνει ολόκληρο ταξίδι από την άλλη άκρη της πόλης. Σ αυτό το γραφείο βρισκόταν η σκοτεινότερη φαντασίωσή μου και, περνώντας το κατώφλι του, θα την έκανα πραγματικότητα. Η πόρτα άνοιξε κι εγώ μπήκα μέσα, περήφανη για το γεγονός ότι τα χέρια μου δεν έτρεμαν. Βήμα πρώτο: ολοκληρώθηκε. Ο Ναθάνιελ Γουέστ καθόταν πίσω από ένα μεγάλο γραφείο από μαόνι και δακτυλογραφούσε σ έναν υπολογιστή. Δε σήκωσε το κεφάλι να με κοιτάξει ούτε επιβράδυνε το ρυθμό της δακτυλογράφησης. Ήταν σαν να μην είχα μπει, ωστόσο εγώ χαμήλωσα το βλέμμα, για κάθε περίπτωση. Περίμενα όρθια και ακίνητη. Το πρόσωπο στραμμένο στο πάτωμα, τα χέρια στα πλευρά, τα πόδια ανοιγμένα ακριβώς στο πλάτος των ώμων μου. Έξω, ο ήλιος είχε δύσει, αλλά το πορτατίφ στο γραφείο του Ναθάνιελ σκόρπιζε ένα αχνό φως. Δέκα λεπτά είχαν περάσει; Είκοσι; Εκείνος εξακολουθούσε να δακτυλογραφεί.
8 ΤΑΡΑ ΣΟΥ ΜΙ Μέτρησα τις ανάσες μου. Η καρδιά μου, που χτυπούσε σαν τρελή από πριν ακόμα μπω στο γραφείο, άρχιζε επιτέλους να ηρεμεί. Πέρασαν άλλα δέκα λεπτά. Ή ίσως τριάντα. Ο Ναθάνιελ έπαψε να δακτυλογραφεί. «Άμπιγκεϊλ Κινγκ», είπε. Τινάχτηκα λίγο, αλλά κράτησα το κεφάλι μου κατεβασμένο. Βήμα δεύτερο: ολοκληρώθηκε. Τον άκουσα να παίρνει ένα μάτσο χαρτιά και να τα τακτοποιεί πάνω στο γραφείο. Γελοίο. Αν όσα γνώριζα για τον Ναθάνιελ Γουέστ αλήθευαν, τα χαρτιά θα ήταν ήδη τακτοποιημένα σε μια απολύτως ευθυγραμμισμένη στοίβα. Προφανώς, επρόκειτο για μία ακόμα δοκιμασία. Έσπρωξε πίσω την πολυθρόνα του, και ο ήχος που έκαναν οι ρόδες καθώς κυλούσαν πάνω στο ξύλινο παρκέ ήταν το μόνο που ακουγόταν στο δωμάτιο. Ο Ναθάνιελ σηκώθηκε και διέσχισε την απόσταση που μας χώριζε με ρυθμικό, αρμονικό βήμα. Σταμάτησε πίσω μου. Ένα χέρι σήκωσε τα μαλλιά από τον αυχένα μου και μια ζεστή ανάσα γαργάλησε τ αφτί μου. «Δεν έχεις συστάσεις». Όχι, δεν είχα. Είχα μόνο μια τρελή φαντασίωση. Μήπως έπρεπε να του το πω; Όχι. Καλύτερα να μη μιλήσω. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά. «Θα έπρεπε να γνωρίζεις», συνέχισε, «ότι η εκπαίδευση δεν εμπίπτει στο φάσμα των ενδιαφερόντων μου. Όλες οι υποτακτικές μου ως τώρα ήταν πλήρως εκπαιδευμένες». Τρελή. Ήμουν τρελή που είχα έρθει. Αλλά αυτό ήθελα. Να βρεθώ κάτω απ την κυριαρχία ενός άντρα. Όχι. Όχι οποιουδήποτε άντρα. Να βρεθώ κάτω απ την κυριαρχία αυτού του άντρα. «Είσαι σίγουρη ότι αυτό θέλεις, Άμπιγκεϊλ;» Ο Ναθάνιελ τύλι-
Η πειθηνια 9 ξε τα μαλλιά μου γύρω απ τη γροθιά του και τα τράβηξε μαλακά. «Πρέπει να είσαι σίγουρη». Ο λαιμός μου είχε στεγνώσει, και ήμουν βέβαιη ότι εκείνος μπορούσε ν ακούσει το δυνατό χτύπο της καρδιάς μου, παρ όλ αυτά, έμεινα στη θέση μου. Ο Ναθάνιελ γέλασε πνιχτά κι επέστρεψε στο γραφείο του. «Κοίταξέ με, Άμπιγκεϊλ». Είχα δει φωτογραφίες του. Οι πάντες γνώριζαν τον Ναθάνιελ Γουέστ, ιδιοκτήτη και διευθύνοντα σύμβουλο της Χρηματιστηριακής Γουέστ. Ήταν βέβαιο όμως ότι οι φωτογραφίες δεν τον κολάκευαν. Η επιδερμίδα του άντρα που είχα εμπρός μου ήταν ελαφρώς ηλιοκαμένη κι έκανε ωραία αντίθεση με το βαθυπράσινο των ματιών του. Τα πυκνά, σκούρα μαλλιά του σε ικέτευαν να σύρεις μέσα τους τα δάχτυλά σου. Να τα αρπάξεις και να τραβήξεις τα χείλη του στα δικά σου. Τώρα έπαιζε ρυθμικά τα δάχτυλά του στην επιφάνεια του γραφείου. Μακριά, δυνατά δάχτυλα. Και μόνο στη σκέψη τού τι θα μπορούσαν να κάνουν, ένιωσα τα γόνατά μου να λύνονται. Απέναντί μου, ο Ναθάνιελ χαμογέλασε με μια απειροελάχιστη υποψία χαμόγελου, κι εγώ ανάγκασα τον εαυτό μου να θυμηθεί πού βρισκόταν. Και γιατί. Μίλησε ξανά. «Οι λόγοι που σε ώθησαν να υποβάλεις την αίτησή σου μου είναι αδιάφοροι. Αν σε επιλέξω και συμφωνήσεις με τους όρους μου, το παρελθόν σου δε θα έχει σημασία». Πήρε τα χαρτιά που αναγνώρισα ως αυτά της αίτησής μου και τα ξεφύλλισε. «Ξέρω τι χρειάζεται να κάνω». Με θυμήθηκα να συμπληρώνω την αίτηση: τη λίστα με τις ερωτήσεις, τα αποτελέσματα των εξετάσεων αίματος που είχε ζητήσει, την επιβεβαίωση για τη μέθοδο αντισύλληψης που ακολουθούσα. Αντίστοιχα, πριν από την καθορισμένη σημερινή συνάντηση, είχα λάβει προς επιθεώρηση τα δικά του στοιχεία. Ήξερα την
10 ΤΑΡΑ ΣΟΥ ΜΙ ομάδα αίματός του, τα αποτελέσματα των εργαστηριακών εξετάσεών του, τα σκληρά όριά του, και τα πράγματα που του άρεσε να κάνει με, και στις, σεξουαλικές παρτενέρ του. Μείναμε στη σιωπή για κάμποσα ατελείωτα λεπτά. «Δεν έχεις εκπαίδευση», είπε τελικά. «Αλλά είσαι πολύ καλή». Σιωπή ξανά, καθώς ο Ναθάνιελ σηκωνόταν και πήγαινε να κοιτάξει έξω από το μεγάλο παράθυρο που βρισκόταν πίσω απ το γραφείο του. Είχε σκοτεινιάσει πια εντελώς, και είδα την αντανάκλασή του στο τζάμι. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν, και χαμήλωσα το δικό μου. «Θα έλεγα ότι μάλλον μου αρέσεις, Άμπιγκεϊλ Κινγκ. Αν και δε θυμάμαι να σου είπα να κοιτάξεις αλλού». Ευχήθηκα να μην τα είχα θαλασσώσει εντελώς και ξανασήκωσα το βλέμμα. «Ναι, νομίζω μία δοκιμή αυτό το Σαββατοκύριακο θα ήταν χρήσιμη». Γύρισε την πλάτη του στο παράθυρο και χαλάρωσε τη γραβάτα του. «Αν συμφωνείς, θα έρθεις στο εξοχικό μου την Παρασκευή, στις έξι ακριβώς. Θα στείλω αυτοκίνητο να σε πάρει. Θα φάμε για βράδυ... κι ύστερα βλέπουμε». Ακούμπησε τη γραβάτα του στον καναπέ που βρισκόταν στα δεξιά του και ξεκούμπωσε το πάνω κουμπί του πουκαμίσου του. «Έχω συγκεκριμένες απαιτήσεις από τις υποτακτικές μου. Θα κοιμάσαι τουλάχιστον οχτώ ώρες από την Κυριακή έως και την Πέμπτη το βράδυ. Η διατροφή σου θα είναι ισορροπημένη θα παραλάβεις το πρόγραμμα της δίαιτάς σου μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Επίσης, θα τρέχεις ένα μίλι την ημέρα, τρεις φορές την εβδομάδα. Δύο φορές την εβδομάδα θα κάνεις ασκήσεις ενδυνάμωσης και αντοχής στο γυμναστήριό μου. Η συνδρομή σου θα τακτοποιηθεί άμεσα, και από αύριο θα είσαι μέλος. Αντιρρήσεις;» Κι άλλη δοκιμασία. Δεν είπα τίποτα. Ο Ναθάνιελ χαμογέλασε. «Μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα».
Η πειθηνια 11 Επιτέλους. Έγλειψα τα χείλη μου. «Δεν είμαι... ιδιαίτερα αθλητική, κύριε Γουέστ. Ούτε έχω καλές σχέσεις με το τρέξιμο». «Θα πρέπει να μάθεις να μην αφήνεις τις αδυναμίες σου να σε κυβερνούν, Άμπιγκεϊλ». Πήγε στο γραφείο του και σημείωσε κάτι. «Τρεις φορές την εβδομάδα θα παρακολουθείς επίσης μαθήματα γιόγκα. Υπάρχει σχετικό πρόγραμμα στο γυμναστήριο. Τίποτ άλλο;» Κούνησα αρνητικά το κεφάλι. «Πολύ καλά. Θα σε δω την Παρασκευή το βράδυ». Μου έτεινε κάτι χαρτιά. «Εδώ θα βρεις ό,τι πρέπει να ξέρεις». Πήρα τα χαρτιά. Και περίμενα. Χαμογέλασε ξανά. «Ελεύθερη».
12 ΤΑΡΑ ΣΟΥ ΜΙ Κεφάλαιο 2 Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ δίπλα στο δικό μου άνοιξε καθώς περνούσα από μπροστά της. Η καλύτερή μου φίλη, η Φελίσια Κέλι, βγήκε στο διάδρομο. Η Φελίσια κι εγώ ήμασταν φίλες από αμνημονεύτων χρόνων, αφού είχαμε μεγαλώσει μαζί στην ίδια μικρή πόλη της Ιντιάνα. Στο δημοτικό και στο γυμνάσιο καθόμασταν στο ίδιο θρανίο, χάρη στον αλφαβητικό καθορισμό των θέσεων. Μετά το λύκειο, φοιτήσαμε στο ίδιο κολέγιο στη Νέα Υόρκη και δεν αργήσαμε να διαπιστώσουμε πως, αν θέλαμε να παραμείνουμε κολλητές, θα έπρεπε να ζήσουμε ως γειτόνισσες και όχι ως συγκάτοικοι. Αν και την αγαπούσα όπως την αδερφή που δεν είχα ποτέ, μερικές φορές η Φελίσια μπορούσε να γίνει αυταρχική και πιεστική. Παρομοίως, η ανάγκη μου για περιστασιακή απομόνωση την έκανε έξω φρενών. Και, προφανώς, το ίδιο ίσχυε και για τη συνάντησή μου με τον Ναθάνιελ. «Άμπι Κινγκ!» Οι γροθιές της ήταν φυτεμένες στους γοφούς της. «Είχες κλείσει το κινητό σου; Πήγες να δεις εκείνον τον τύπο, τον Γουέστ, ε;» Περιορίστηκα στο να της χαμογελάσω. «Ειλικρινά, Άμπι», μου είπε. «Δεν ξέρω γιατί μπαίνω στον κόπο». «Ναι, δίκιο έχεις. Γιατί μπαίνεις στον κόπο;» της είπα καθώς με ακολουθούσε μέσα. Βολεύτηκα στον καναπέ μου κι άρχισα να
Η πειθηνια 13 διαβάζω τα χαρτιά που μου είχε δώσει ο Ναθάνιελ. «Α, και μια που το φερε ο λόγος, το Σαββατοκύριακο δε θα είμαι εδώ». Η Φελίσια αναστέναξε ηχηρά. «Πήγες. Το ήξερα ότι θα πήγαινες. Μόλις σου μπει μια ιδέα στο μυαλό, παίρνεις αμέσως δρόμο. Δεν κάθεσαι καν να σκεφτείς τις συνέπειες». Συνέχισα να διαβάζω. «Έχεις την εντύπωση ότι είσαι πολύ έξυπνη, ε; Για πες μου, λοιπόν, εξυπνοπούλι μου, τι νομίζεις ότι θα πουν γι αυτό στη βιβλιοθήκη; Και πώς θα του φανεί του πατέρα σου;» Ο πατέρας μου εξακολουθούσε να ζει στην Ιντιάνα και, μολονότι οι σχέσεις μας δεν ήταν στενές, ήμουν βέβαιη ότι η άποψή του για την επίσκεψή μου στο γραφείο του Ναθάνιελ θα ήταν κατηγορηματική. Κατηγορηματική, και πολύ αρνητική. Ανεξάρτητα απ αυτό, όμως, δεν υπήρχε περίπτωση να επιτρέψω σε κανέναν να συζητήσει μαζί του τη σεξουαλική μου ζωή. Άφησα τα χαρτιά στην άκρη. «Ούτε κουβέντα στον πατέρα μου, και η προσωπική μου ζωή δεν είναι δουλειά της βιβλιοθήκης. Το πιασες;» Η Φελίσια κάθισε και βάλθηκε να εξετάζει τα νύχια της. «Στον αέρα». Βούτηξε τα χαρτιά. «Τι είναι αυτά;» «Δώσ τα μου», είπα, τραβώντας τα απ τα χέρια της. «Πραγματικά, Άμπι», είπε. «Αν θέλεις τόσο πολύ να κυριαρχηθείς, ξέρω αρκετούς που θα ήταν παραπάνω από πρόθυμοι να σου κάνουν τη χάρη». «Οι πρώην γκόμενοί σου δε μ ενδιαφέρουν». «Ώστε θα πας τρέχοντας στο σπίτι ενός ξένου και θα τον αφήσεις να σου κάνει ένας Θεός ξέρει τι;» «Δεν είναι έτσι». Η Φελίσια πήγε στο φορητό υπολογιστή μου και τον άνοιξε. «Πώς είναι δηλαδή;» Ακούμπησε την πλάτη της στην καρέκλα περιμένοντας να ενεργοποιηθεί η λειτουργία οθόνης. «Να είσαι η ερωμένη ενός πλούσιου;»
14 ΤΑΡΑ ΣΟΥ ΜΙ «Δε θα είμαι η ερωμένη του. Θα είμαι η υποτακτική του. Και μη διστάζεις βολέψου σαν στο σπίτι σου. Είσαι ευπρόσδεκτη να χρησιμοποιήσεις και τον υπολογιστή μου, αν θέλεις». Η Φελίσια άρχισε να πληκτρολογεί φρενιασμένα. «Σωστά. Υποτακτική. Που είναι πολύ καλύτερο!» «Είναι. Οι πάντες γνωρίζουν ότι αυτοί που έχουν τον πραγματικό έλεγχο σ αυτές τις σχέσεις είναι οι υποτακτικοί». Η Φελίσια δεν είχε κάνει την έρευνα που είχα κάνει εγώ. «Το ξέρει αυτό ο Ναθάνιελ Γουέστ;» Είχε μπει στο Google κι έψαχνε το όνομα του Ναθάνιελ. Κανένα πρόβλημα. Ας τον έβρισκε. Μεμιάς, το όμορφο πρόσωπό του γέμισε την οθόνη. Ο Ναθάνιελ μας κοίταζε μ αυτά τα διεισδυτικά πράσινα μάτια του. Είχε το ένα μπράτσο του περασμένο γύρω από μια όμορφη ξανθιά. Δικός μου, είπε το ανόητο μέρος του μυαλού μου. Από το βράδυ της ερχόμενης Παρασκευής ως το απόγευμα της Κυριακής, ανταπάντησε το πιο αξιόπιστο μέρος. «Ποια είναι αυτή;» ρώτησε η Φελίσια. «Η προκάτοχός μου, υποθέτω», μουρμούρισα, επιστρέφοντας στην πραγματικότητα. Ήμουν ηλίθια. Να πιστεύω ότι θα ήθελε εμένα μετά απ αυτό. «Η προκάτοχός σου έχει βάλει πολύ ψηλά τον πήχη των ψηλοτάκουνών της. Ισορροπίστρια θα πρέπει να γίνεις για να φανείς αντάξιά της, φιλενάδα». Περιορίστηκα να κατανεύσω. Η Φελίσια, βέβαια, το είχε προσέξει. «Γαμώτο, Άμπι. Εσύ δε φοράς καν γόβες-στιλέτο». Αναστέναξα. «Το ξέρω». Η Φελίσια κούνησε το κεφάλι κι έκανε κλικ στον επόμενο σύνδεσμο. Κοίταξα αλλού, μην έχοντας διάθεση να δω κι άλλη φωτογραφία της ξανθιάς θεάς. «Γεια σου, μωρό μου!» είπε η Φελίσια. «Ε, αυτόν θα τον άφηνα πολύ ευχαρίστως να με εξουσιάσει».
Η πειθηνια 15 Σήκωσα το κεφάλι και είδα τη φωτογραφία ενός ακόμα ωραίου άντρα. Τζάκσον Κλαρκ, έλεγε η λεζάντα, μέσος της ομάδας φούτμπολ της Νέας Υόρκης. «Δε μου είπες ότι ο Ναθάνιελ συγγενεύει μ έναν επαγγελματία παίκτη του φούτμπολ». Δεν το ήξερα. Αυτή τη στιγμή, όμως, δε θα είχε νόημα να πω το οτιδήποτε στη Φελίσια είχε πάψει να με προσέχει. «Αναρωτιέμαι αν ο Τζάκσον είναι παντρεμένος», μουρμούρισε, ανοίγοντας συνδέσμους για να βρει περισσότερες πληροφορίες για την οικογένειά του. «Δε μου φαίνεται να είναι. Χμ... μπορεί όμως να βρούμε κάτι παραπάνω για την ξανθιά». «Δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις;» «Μπα», είπε η Φελίσια. «Τίποτα καλύτερο απ το να καθίσω εδώ και να σου κάνω τη ζωή μαρτύριο». «Ξέρεις πού είναι η πόρτα», είπα. Η Φελίσια ήταν ικανή να μείνει κολλημένη στον υπολογιστή μου όλο το βράδυ, ξεθάβοντας ό,τι ήθελε να ξεθάψει για τον Ναθάνιελ Γουέστ κι εγώ είχα διάβασμα. Έβγαλα τα χαρτιά που μου είχε δώσει ο Ναθάνιελ πριν φύγω από το γραφείο του και κουλουριάστηκα στον καναπέ, διπλώνοντας τα πόδια μου από κάτω μου. Η πρώτη σελίδα είχε τη διεύθυνσή του και πληροφορίες επικοινωνίας. Το εξοχικό του βρισκόταν σε απόσταση δύο ωρών με το αυτοκίνητο από τη Νέα Υόρκη. Αναρωτήθηκα αν είχε και κάποια άλλη ιδιοκτησία, κοντύτερα στην πόλη. Μου είχε δώσει επίσης τον κωδικό ασφαλείας για να περάσω την πύλη, καθώς και τον αριθμό του κινητού του, σε περίπτωση που χρειαζόμουν κάτι. Ή για το ενδεχόμενο να έρθεις στα συγκαλά σου, μου επισήμανε το ενοχλητικό μέρος του μυαλού μου. Η δεύτερη σελίδα είχε τις λεπτομέρειες της εγγραφής μου στο γυμναστήριο και το πρόγραμμα που έπρεπε ν ακολουθήσω. Κατάπια τη δυσφορία που μου προκαλούσε το ζήτημα με το τρέξιμο.
16 ΤΑΡΑ ΣΟΥ ΜΙ Ακολουθούσαν κι άλλες λεπτομέρειες για τα μαθήματα ενδυνάμωσης και αντοχής που ο Ναθάνιελ ήθελε να παρακολουθήσω. Στο κάτω μέρος, με άψογα καλλιγραφικά, ήταν γραμμένο το όνομα και το τηλέφωνο του δασκάλου της γιόγκα. Η τρίτη σελίδα με πληροφορούσε ότι δε χρειαζόταν να έχω μαζί μου αποσκευές την Παρασκευή. Ο Ναθάνιελ θα μου παρείχε τα ρούχα και τα είδη τουαλέτας που θα χρειαζόμουν. Ενδιαφέρον. Τι περίμενα όμως; Στην ίδια σελίδα βρίσκονταν επίσης οι οδηγίες που μου είχε δώσει νωρίτερα οχτώ ώρες ύπνου, ισορροπημένα γεύματα και τα λοιπά. Τίποτα καινούριο εδώ. Η τέταρτη σελίδα απαριθμούσε τα αγαπημένα φαγητά του Ναθάνιελ. Ούτε ένα πιάτο που να μην μπορώ να μαγειρέψω. Αυτά θα τα κοίταζα πιο προσεκτικά αργότερα. Πέμπτη σελίδα. Ας πούμε απλώς ότι η πέμπτη σελίδα με άφησε ξαναμμένη, προβληματισμένη και ανυπόμονη για την Παρασκευή.