Εισήγηση ημερίδας για την Υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων. στον κλάδο της εκτυπωτικής βιομηχανίας.

Εισήγηση ημερίδας για την Υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων στον κλάδο της εκτυπωτικής βιομηχανίας. Συναδέλφισσες συνάδελφοι, Σας καλωσορίζουμε στη σημερινή μας εκδήλωση. Η Πανελλαδική Ένωση Λιθογράφων πήραμε αυτή την πρωτοβουλία, όχι μόνο για να προβάλουμε και να συζητήσουμε το ζήτημα των εργατικών ατυχημάτων και των επαγγελματικών ασθενειών ζήτημα ζωής και θανάτου στην κυριολεξία για την εργατική τάξη στο σύνολό της. Αλλά κυρίως για να αναδείξουμε τα σοβαρά καθήκοντα που απορρέουν, για τον κάθε συνάδελφο και για το εργατικό κίνημα γενικότερα, από την αναγκαιότητα της οργάνωσης του αγώνα για την προστασία της υγείας και ασφάλειας των εργατών μέσα στους χώρους δουλειάς. Από την αναγκαιότητα να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας, να βάλουμε φρένο στους εργοδότες, να τους εμποδίσουμε, εκτός από κακοπληρωμένους ή απλήρωτους, να μας στέλνουν στα σπίτια μας σακατεμένους ή νεκρούς. Ο κλάδος της εκτύπωσης και της βιβλιοδεσίας, ήτανε πάντα συνδεδεμένος με τα εργατικά ατυχήματα. Από παλιά, όταν συστηνόσουν ως λιθογράφος, σε κοίταζαν στα χέρια για να δουν αν έχεις όλα τα δάχτυλα. Έχει φτάσει να ακούγεται σαν κάτι το φυσιολογικό ένας παλιός συνάδελφος, αν δεν έχει κόψει δάχτυλο, να έχει κινδυνέψει σοβαρά, τουλάχιστον μία φορά στην επαγγελματική του ζωή. Τα ατυχήματα συνέβαιναν από τότε που οι μηχανές ούτε προστατευτικά είχανε, ούτε αυστηρές προδιαγραφές λειτουργίας, ούτε χρειάζονταν οι εταιρίες μία σειρά πιστοποιήσεις για να βγάλουν άδεια. Τα χρόνια όμως πέρασαν, οι μηχανές εκσυγχρονίστηκαν, βάλανε προστατευτικές θύρες, emergency stop, φωτοκύτταρα με λέιζερ και μία σειρά άλλα μέτρα για να προλαμβάνονται τα ατυχήματα. Από την άλλη, στον κλάδο μπήκανε συνάδελφοι που μάθανε τη δουλειά μέσα από σχολές, άλλοι από το ΤΕΙ, κάποιοι από τα ΙΕΚ ή τις σχολές του ΟΑΕΔ. Άρχισε να ελαττώνεται το ποσοστό που έμπαινε ως ανειδίκευτος στο εργοστάσια και εκπαιδευόταν εμπειρικά από κάποιον παλιό συνάδελφο. Οι εταιρίες κυρίως αυτές που δουλεύουν με εξαγωγές, εξαναγκάστηκαν να έχουν πιστοποιήσεις όπως τα ISO, BRC και πολλά άλλα. Κάθε λογικός άνθρωπος λοιπών, θα φανταζόταν πως με όλο αυτό τον εκσυγχρονισμό αν δεν εξαλείφονταν τα ατυχήματα, τουλάχιστον θα περιορίζονταν στο ελάχιστο. Όμως αυτό δε συμβαίνει, και τα εργοστάσια συνεχίζουν να ποτίζονται με το αίμα συναδέλφων. Δεν πάει πολύς καιρός

που δύο συνάδελφοι χάσανε τη ζωή τους στη Fimi Pack και στη Βιοχαρτέλ από ανατροπές ανυψωτικών μηχανημάτων, ή ο συνάδελφος που κάηκε ζωντανός στο βαθυτυπίο του Αργυρόπουλου. Ποιος είναι ο παράγοντας που ενώ εξελίσσεται η επιστήμη και η τεχνολογία, δεν μας επιτρέπει να εργαζόμαστε με ασφάλεια και να γυρίζουμε στις οικογένειές μας σώοι και αβλαβής; Η απάντηση βρίσκεται στο εργοδοτικό κέρδος. Στην διαρκώς αυξανόμενη ανάγκη της εργοδοσίας που κατέχει τα μέσα παραγωγής, τις μηχανές που δουλεύουμε, να διασφαλίσει και αν γίνεται να αυξήσει τα κέρδη της. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα παρ όλο τον εκσυγχρονισμό των μηχανών, τώρα που με λιγότερη εργασία βγαίνει περισσότερη παραγωγή, αντί να ζούμε καλύτερα, να δουλεύουμε όλο και περισσότερο, όλο και πιο δύσκολα. Μπορεί να άλλαξαν πολλά λοιπών, μα η βασική αιτία παραμένει. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, που οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους τσακίζουν τα εργατικά δικαιώματα και κουρελιάζουν ακόμα και τα στοιχειώδη στις εργασιακές σχέσεις, για να ξεπεράσουν την κρίση τους και να χτίσουν την ανάκαμψή τους, η κατάσταση τις εργασιακούς χώρους έχει εκτραχυνθεί. Στη χώρα μας, κάθε τρεις μέρες ένας εργαζόμενος πεθαίνει από εργατικό ατύχημα. Χιλιάδες σακατεύονται ή πεθαίνουν μετά από χρόνια από τις επαγγελματικές ασθένειες που θερίζουν. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση στις χώρες της ΕΕ και παγκόσμια. Όταν μιλάμε, ωστόσο, για προστασία τις υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, δεν εννοούμε μόνο την πρόληψη των εργατικών ατυχημάτων, που είναι σχεδόν ο μοναδικός δείκτης που μετράται στα θέματα ΥΑΕ. Μιλάμε και για την πρόληψη των επαγγελματικών ασθενειών, την πρόληψη της πρόωρης φθοράς της υγείας και την πρόωρη γήρανση του οργανισμού που προκαλούνται από τις συνθήκες και τους όρους δουλειάς. Μιλώντας για την υγεία, ως εργάτες, δεν εννοούμε το ίδιο με τους εργοδότες. Για τους εργοδότες και το κεφάλαιο «υγιής» είναι ο εργαζόμενος που μπορεί να εργαστεί, που δεν έχει κάποια αναπηρία ή ασθένεια που να τον εμποδίζει στην εργασία του. Υγεία, όμως, δεν είναι απλώς η έλλειψη αρρώστιας, αλλά η κατάσταση πλήρους σωματικής, πνευματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας του ανθρώπου, η συνολική κατάσταση ισορροπίας του ανθρώπου με τη φύση και την κοινωνία, που να του επιτρέπει όχι μόνο να εργάζεται, αλλά να συμμετέχει δημιουργικά στην οικογενειακή του ζωή, στην κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα. Να αναπτύσσει τις ικανότητές του. Πίσω από αυτή τη γραμμή υπάρχει η απλή διατήρηση στη ζωή, η επιβίωση. Τι γίνεται στους χώρους δουλειάς Με τις επαγγελματικές ασθένειες το πρόβλημα είναι τεράστιο. Οι εργαζόμενοι στον κλάδο εκτίθενται σε βλαπτικούς παράγοντες με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία μπορεί τελικά να τους οδηγούν ακόμα και στο θάνατο (π.χ. διάφορα είδη

καρκίνου, μυοσκελετικές παθήσεις, προβλήματα στο δέρμα, παθήσεις πνευμόνων κ.λπ.). Συνάδελφοι που εργάζονται σε βιβλιοδετεία και εφημεριδάδικα, αναπνέουν καθημερινά σκόνη και χαρτί εδώ και χρόνια, δύσκολα συναντάς κάπου επαρκή εξαερισμό. Πρόκειται για ακήρυχτο πόλεμο κατά των εργατών. Στην παραγωγή οι εργάτες έρχονται σε επαφή με μελάνια, κόλες, διαλύτες και άλλες χημικές ουσίες. Σηκώνουν βάρη, εισπνέουν σκόνες, εκτίθενται σε εκκωφαντικούς θορύβους. Εργάτες ακρωτηριάζονται, επειδή οι μηχανές δεν έχουν προστατευτικά. Γυναίκες δουλεύουν σε πόστα που απαιτούν μεγάλη μυϊκή δύναμη, σηκώνουν μεγάλα βάρη, αναγκάζονται σε ορθοστασία, δουλεύουν και νύχτα. Το αποτέλεσμα είναι η καταπόνηση του γυναικείου οργανισμού, τα προβλήματα αναπαραγωγής, αλλά και να μην μπορεί η εργάτρια να φροντίσει την οικογένεια, τα παιδιά της. Οι επαγγελματικές ασθένειες δεν καταγράφονται στην ουσία ως τέτοιες. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο στη χώρα μας έχουμε περίπου 400-450 θανάτους από επαγγελματικές ασθένειες που χαρακτηρίζονται «κοινή νόσος». Αυτό σημαίνει ότι από τη μια οι εργαζόμενοι δεν αποζημιώνονται με ευθύνη του εργοδότη και του κράτους για θεραπεία, αποκατάσταση, σύνταξη κ.λπ. και καλούνται να πληρώνουν από την τσέπη τους, και από την άλλη, δεν υπάρχουν διαδικασίες εκτίμησης, πρόληψης και αντιμετώπισης του επαγγελματικού κινδύνου. Έτσι, ο εργαζόμενος χάνει τη δυνατότητα ακόμα και των ελάχιστων παροχών, ενώ ο εργοδότης αποφεύγει το κόστος τις διάγνωσης, θεραπείας και αποκατάστασης της επαγγελματικής ασθένειας που αυτός προκάλεσε. Αιτίες εργοδοτική ευθύνη Τα εργατικά ατυχήματα και οι επαγγελματικές ασθένειες δεν είναι αναπόφευκτα γεγονότα, ούτε είναι ατομική ευθύνη των εργαζόμενων. Το εύκολο θα ήταν να πούμε ότι φταίει κάποιος μηχανικός ή κάποιο στέλεχος της εταιρείας, ότι φταίνε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, γιατί δεν προσέχουν. Να αποδεχτούμε την επικινδυνότητα λόγω της φύσης τις παραγωγικής δραστηριότητας. Αν μελετήσει κανείς τις εκθέσεις των επιθεωρήσεων εργασίας για τα πρόσφατα εργατικά ατυχήματα, σχεδόν σε όλες θα βρει στις αιτίες το ανθρώπινο λάθος. Πολλές φορές μάλιστα παρουσιάζεται ως υπεύθυνος το θύμα του εργατικού ατυχήματος λες και θέλησε να βλάψει τον εαυτό του. Ποιοί είναι οι λόγοι που ένας εργάτης παρακάμπτει τους κανόνες ασφαλείας στη δουλειά του; Είναι όπως λένε απλά η ευκολία του, μα έτσι και αλλιώς την ίδια ώρα θα σχολάσει και τα ίδια λεφτά θα πάρει. Η απάντηση είναι στην εντατικοποίηση, στη συνεχή πίεση που ασκείται στον καθένα μας για να βγάλει πολύ και σωστή παραγωγή, σε όσο λιγότερο χρόνο γίνεται. Είναι το γεγονός ότι μετά την κατάργηση των ΣΣΕ που καθόριζαν ελάχιστη

σύνθεση στις μηχανές, βρεθήκανε συνάδελφοι να είναι ταυτόχρονα εκτυπωτές, βοηθοί, ρολοφορείς, ποιοτικός έλεγχος και αποθηκάριοι. Με λίγα λόγια να προσπαθούνε στο ωράριό τους να ανταποκριθούνε σε δύο και τρείς θέσεις εργασίας, για να γλιτώσει ο εργοδότης έναν ακόμα μισθό. Η αλήθεια όμως είναι, ότι η προστασία τις υγείας και ασφάλειας στην εργασία είναι εργοδοτική ευθύνη. Τα μέτρα προστασίας οι εργοδότες τα θεωρούν περιττά έξοδα, εμπόδιο στην κερδοφορία τους. Η μη λήψη μέτρων ΥΑΕ αποτελεί άλλον ένα τρόπο μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, ή όπως το λένε μείωση του «μη μισθολογικού» κόστους εργασίας. Ο κάθε επιχειρηματικός όμιλος μετρά από τη μια το «κόστος της ζωής και της υγείας» των εργαζομένων και από την άλλη βάζει το κόστος των μέτρων προστασίας. Τελικά, το κόστος των μέτρων προστασίας είναι πολύ μεγαλύτερο από το κόστος που μπορεί να έχει ο εργοδότης αν δεν πάρει τα μέτρα. Επομένως, ο στόχος του κεφαλαίου να αυξήσει το ποσοστό κέρδους οδηγεί σε ελλιπή μέτρα προστασίας της υγείας και ασφάλειας των εργαζομένων. Οδηγεί σε ελλιπή προληπτική συντήρηση, μειώσεις προσωπικού και εντατικοποίηση εργασίας που αυξάνουν την επικινδυνότητα. Ποιος είναι ο ρόλος του καπιταλιστικού κράτους που στηρίζει και συγκαλύπτει τη μεγαλοεργοδοσία και τα εργοδοτικά εγκλήματα; Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προωθεί η Ε.Ε. και οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες, πριν ακόμα από τα μνημόνια και την κρίση, με στόχο να γίνουν πιο φθηνοί και ευέλικτοι οι εργαζόμενοι για τους επιχειρηματίες, έρχονται να πολλαπλασιάσουν τις κινδύνους για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζόμενων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ελαστικές σχέσεις και ωράρια εργασίας, η τάση προώθησης εργασιών σε εργολάβους, οι ενοικιαζόμενοι, η μαθητεία. Επιπλέον, με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης καταδικάζουν ηλικιωμένους εργάτες σε ακόμη περισσότερα χρόνια έκθεσης σε επαγγελματικούς κινδύνους. Η ατεκμηρίωτη κατάργηση του θεσμού των ΒΑΕ στον κλάδο του Τύπου, έχει αυξήσει ακόμα περισσότερο τις κινδύνους για την υγεία των εργαζομένων. Προτάχθηκε και σε αυτή την περίπτωση η εξυπηρέτηση πάγιων επιδιώξεων της αστικής τάξης για φθηνότερη εργατική δύναμη. Ο θεσμός των ΒΑΕ είναι συνδεδεμένος με τη συνταξιοδότηση με μειωμένα χρόνια εργασίας, με μειωμένα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης. Ανταποκρίνεται στο γεγονός της πρόωρης φθοράς τις υγείας των εργαζόμενων. Βλέπουμε συνάδελφους μας στη ζώνη, που δείχνουν 60ρηδες ενώ είναι 45 ή 50. Δεν θέλει και πολύ «φιλοσοφία», λοιπόν, για να

διακρίνουμε την πρόωρη φθορά στην υγεία. Αυτό δεν το είδαν οι πεφωτισμένοι ειδικοί και επιστήμονες της επιτροπής που πέταξε έξω από τα ΒΑΕ τέτοιους εργαζόμενους, ούτε οι επίλεκτοι συνδικαλιστές που τους συμβούλεψαν. Το κύριο, όμως, που πρέπει να υπογραμμίσουμε όσον αφορά το θεσμό των ΒΑΕ, είναι ο προληπτικός χαρακτήρας αυτού του θεσμού. Δεν είναι ανταπόδοση για να δεχτούμε να φθείρεται η υγεία μας. Απαιτούμε όλα τα μέτρα για να μην φθείρεται η υγεία μας και επιπλέον ένα σημαντικό μέτρο σε αυτήν την κατεύθυνση είναι να βγαίνουν οι εργαζόμενοι που είναι στα ΒΑΕ πέντε χρόνια νωρίτερα στη σύνταξη. Να μειώνεται η έκθεση τους στο ιδιαίτερα επικίνδυνο, βαρύ, ανθυγιεινό επαγγελματικό περιβάλλον κατά πέντε χρόνια. Και αυτό έχει προληπτικό χαρακτήρα γιατί μειώνει τη φθορά τις υγείας, μειώνει τις επαγγελματικές ασθένειες, περιορίζει σημαντικά τον αυξημένο κίνδυνο στα τελευταία πέντε χρόνια του εργάσιμου βίου για εργατικό ατύχημα και μάλιστα σοβαρό. Ακόμα και όταν καταγράφεται το εργατικό ατύχημα και η επαγγελματική νόσος, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, πρακτικά η διάγνωση, θεραπεία και αποκατάσταση επιβαρύνει το ταμείο, τις εισφορές των εργατών και όχι τον άμεσα υπεύθυνο, τον εργοδότη. Παράλληλα, ο ΕΦΚΑ χορηγεί μόνο «σύνταξη αναπηρίας» λόγω επαγγελματικής νόσου, εφόσον το ποσοστό ανικανότητας για εργασία υπερβαίνει το απαιτούμενο ελάχιστο (50%). Οι παροχές προς τον εργαζόμενο ακόμα και όταν αναγνωρίζεται και καταγράφεται το εργατικό ατύχημα και η επαγγελματική ασθένεια, είναι ελάχιστες. Αυτό το γεγονός αξιοποιείται παραπέρα από την εργοδοσία για να ασκήσει πιέσεις για να μη καταγραφεί το εργατικό ατύχημα. Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση και η εργοδοτική αυθαιρεσία σε ανασφάλιστους εργαζόμενους. Η εμπορευματοποίηση που αναπτύσσεται τις υπηρεσίες της υγείας και ασφάλειας, η απουσία δημόσιων υποδομών υποστήριξης των διαδικασιών για την αντιμετώπιση του επαγγελματικού κινδύνου και η παράδοσή τους σε ιδιώτες, καθώς και η υποβάθμιση σχετικών ερευνητικών και υποστηρικτικών φορέων όπως το Ελληνικό Ινστιτούτο Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας, συντελούν στην επιδείνωση της κατάστασης μέσα στους χώρους δουλειάς. Το ίδιο το νομοθετικό πλαίσιο βοηθά στη μη αποτελεσματική πρόληψη των κινδύνων στην εργασία. Για παράδειγμα, ο Τεχνικός Ασφάλειας και ο Γιατρός Εργασίας είναι σύμβουλοι του εργοδότη, με εξαρτημένη σχέση εργασίας, ο χρόνος που προβλέπεται σε σχέση με το να ασκήσουν ουσιαστικό έργο είναι ελάχιστος, σε κάποιες επιχειρήσεις ο ίδιος ο εργοδότης μπορεί να είναι Τεχνικός Ασφάλειας κ.λπ.

Οι περισσότερες επιχειρήσεις δεν έχουν καν Γιατρούς Εργασίας. Συχνά, αντί για ειδικούς γιατρούς εργασίας συναντάμε ανειδίκευτους ή γιατρούς άλλης ειδικότητας, ακόμη και γυναικολόγους. Οι Ειδικευμένοι Γιατροί Εργασίας που υπάρχουν σήμερα δεν επαρκούν για την κάλυψη του τεράστιου αριθμού των χώρων δουλειάς, ακόμη και με τα δεδομένα του υπάρχοντος νομοθετικού πλαισίου που δεν αντιστοιχούν στις πραγματικές ανάγκες. Το κάδρο της ενίσχυσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου και των εγκληματικών αποτελεσμάτων της σε βάρος των εργατών συμπληρώνεται με την όλο και μεγαλύτερη υποβάθμιση των ελεγκτικών μηχανισμών, των ΣΕΠΕ. Οι ελάχιστοι επιθεωρητές που υπηρετούν σήμερα πρέπει να φέρουν εις πέρας το ελεγκτικό τους έργο με τεράστιες ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή. Στη σκόπιμη υπονόμευση των ελεγκτικών μηχανισμών πρέπει να προστεθεί και ο προσανατολισμός των ελέγχων που προωθεί την ταξική συνεργασία, ενώ υπάρχει προσπάθεια να μετατοπιστεί η εργοδοτική ευθύνη στις πλάτες των εργαζομένων ή των τεχνικών ασφάλειας. Μπορούμε και πρέπει να επιβάλλουμε την καθημερινή και μακρόχρονη προστασία της υγείας και της ασφάλειας μας, κόντρα στο φόβο της απόλυσης και της ανεργίας. Απέναντι στις σειρήνες της υποταγής στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, απέναντι σε αυτούς που μας καλούν να συνεχίσουμε να ζούμε με «ψίχουλα», να θυσιάζουμε την υγεία μας στο βωμό των αντιλαϊκών συμφωνιών της άρχουσας τάξης και της Ε.Ε., πρέπει να αντιτάξουμε ένα ισχυρό εργατικό κίνημα που θα σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, δηλ. το μεγάλο κεφάλαιο που κατέχει τα μέσα παραγωγής και αγοράζει την εργατική μας δύναμη όλο και πιο φτηνά, για να αυγαταίνει τα κέρδη του. Αυτή είναι η αιτία που, ενώ υπάρχουν δοκιμασμένες τεχνικές και οργανωτικές λύσεις για την προστασία της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων, με βάση το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνικής, μετράμε όλο και μεγαλύτερα ποσοστά νεκρών και σακατεμένων εργατών. Όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση, όσο τα κλειδιά της οικονομίας τα έχουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η υγεία και η ασφάλεια μας θα θυσιάζεται στο βωμό της κερδοφορίας τους. Η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ χρεώνεται ήδη θανάτους εργατών από την αρχή της θητείας της. Μόνο αν οι εργάτες πάρουν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και γενικότερα των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, των

εργοστασίων, των υποδομών, μπορεί να διασφαλιστεί πραγματικά η υγεία και η ασφάλειά τους στο χώρο δουλειάς και κατοικίας τους. Γιατί μόνο τότε θα φύγει από τη μέση ο εγκληματικός παράγοντας «κέρδος» και θα μπορεί να υπάρξει επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής με κριτήριο τη διευρυμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, καθώς και εργατικός έλεγχος που θα διορθώνει τα υποκειμενικά λάθη του εκάστοτε συγκεκριμένου σχεδίου. Σε αυτή τη λογική διαμορφώνουμε τους στόχους πάλης με τους οποίους θα δώσουμε τη μάχη ενάντια στην αντεργατική επίθεση της κυβέρνησης και των δυνάμεων του κεφαλαίου. Αυτό που ζούμε δεν είναι κάτι το φυσιολογικό, δεν πρέπει να συμβιβαστούμε ότι θα είναι για πάντα έτσι. Μπορούμε και πρέπει να το αλλάξουμε. Πρέπει οργανωμένα σε κάθε χώρο δουλειάς και συνολικά σαν κλάδος, να αναπτύξουμε αγώνες που θα προλαμβάνουν εργατικά ατυχήματα, αλλά και θα δίνουν προοπτική για την οριστική εξάλειψή τους. Πρέπει να αξιοποιήσουμε ότι νομικό μέσο μας έχει απομείνει μετά την αντεργατική λαίλαπα που έχουν εξαπολύσει εναντίων μας αυτή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Να στήσουμε επιτροπές Υγιεινής και Ασφάλειας όπου μπορούμε. Αλλά να έχουμε συνάδελφοι καθαρό ένα πράγμα, πως ότι παρεμβάσεις και να κάνει το Σωματείο από έξω, αν αυτές δεν αγκαλιαστούν από τους ίδιους τους εργαζόμενους, δεν πρόκειται να έχουν αποτέλεσμα. Πρέπει ο καθένας μας να ξεπεράσει τους φόβους του, να βοηθήσει και τους υπόλοιπους στο χώρο δουλειάς του να ορθώσουν ανάστημα. Όταν οι εργάτες λειτουργήσουν συλλογικά, μπορούνε να έχουν κατακτήσεις ακόμα και πάνω από τα ελάχιστα που υποχρεώνει η νομοθεσία τον κάθε εργοδότη. Τέτοια παραδείγματα έχουμε από τους χώρους που λειτουργούνε επιτροπές, όπως ο Βλάχος ή ο Ματσούκης που έχουν λυθεί μία σειρά ζητήματα και συνεχώς τίθενται τα επόμενα προς επίλυση Προτάσσουμε ως ζήτημα μέγιστης σημασίας την προστασία συνολικά της υγείας και της ασφάλειας των εργαζόμενων από τον επαγγελματικό κίνδυνο, που πρέπει να μπει στην καθημερινότητα της δράσης του σωματείων μας, να γίνει αντικείμενο συζήτησης, διαμόρφωσης και διεκδίκησης αιτημάτων ανά χώρο δουλειάς, ενημέρωσης των εργατών και συσπείρωσής τους. Η ίδια η πείρα μας λέει ότι η κατάκτηση μέτρων υγείας και ασφάλειας πάνε χέρι χέρι με την ισχυροποίηση του Σωματείου μέσα στα εργοστάσια. Με συνελεύσεις, δημιουργία σωματειακών επιτροπών, επιτροπών υγείας και ασφάλειας, που διεκδικούν αγωνιστικά απέναντι στους εργοδότες και έτσι καταφέρνουν να αποσπούν τέτοιου είδους κατακτήσεις.

Απαιτούν μαχητικά, αγωνιστικά: Ουσιαστικό έλεγχο από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς με προσανατολισμό στην εργοδοτική ευθύνη για τη συνδυασμένη εφαρμογή του συνόλου της νομοθεσίας και των κανονισμών για την υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων, τη δημόσια υγεία και ασφάλεια και την προστασία του περιβάλλοντος. Ίδρυση κρατικού σώματος Τεχνικών Ασφαλείας και Γιατρών Εργασίας, ενταγμένου αποκλειστικά στο δημόσιο σύστημα Υγείας, κατάργηση των ΕΞΥΠΠ. Υπεράσπιση και διεύρυνση του θεσμού των ΒΑΕ, άμεση επανένταξη στο θεσμό των κλάδων που εξαιρέθηκαν με την Υπουργική Απόφαση του 2011. 7ωρο, 5ήμερο, 35ωρο για τα ΒΑΕ. Κατοχύρωση τις εργοδοτικής εισφοράς για την ασφαλιστική κάλυψη του εργαζόμενου από τον επαγγελματικό κίνδυνο. Ουσιαστική ενίσχυση του ανθρώπινου δυναμικού και της υλικοτεχνικής υποδομής του ΣΕΠΕ. Συνδυασμένη, με σαφή διακριτά καθήκοντα, δράση των Επιθεωρήσεων Ασφαλείας και Υγείας με τις Επιθεωρήσεις Εργασιακών Σχέσεων για την αντιμετώπιση όλων των παραγόντων που επηρεάζουν την υγεία και ασφάλεια (π.χ. εξοντωτικά ωράρια, μαύρη εργασία, εργασία ανηλίκων κ.λπ.). Υπογραφή και τήρηση των ΣΣΕ. Μόνιμη και σταθερή δουλειά. Κατάργηση των αντεργατικών νόμων. Κάλυψη των απωλειών που είχαμε στα χρόνια της κρίσης. Σύνταξη στα 60 για τους άνδρες, στα 55 για τις γυναίκες, 5 χρόνια νωρίτερα για τα ΒΑΕ. Ουσιαστική προστασία όλων των ανέργων. Γυρνάμε την πλάτη στους υπερασπιστές τις Ε.Ε., στις ενώσεις των καπιταλιστών και τους υπηρέτες τους, που υπερασπίζουν με σθένος το προνόμιο να συνεχίσουν να πλουτίζουν από τον ιδρώτα των εργατών. Είναι ξεκάθαρο για μας ότι και το ζήτημα της ΥΑΕ, η διεκδίκηση της προστασίας της υγείας και της ζωής των εργατών μέσα στους χώρους δουλειάς, εντάσσεται στο συνολικό πλαίσιο πάλης και διεκδικήσεων του ταξικού εργατικού κινήματος, δεν μπορεί να το δει κανείς ξεκομμένα. Συνδέεται με την πάλη για την υπογραφή ΣΣΕ αντίστοιχων με τις ανάγκες μας και όχι στα «εκσυγχρονιστικά» πλαίσια που θέτουν οι εργοδότες, η κυβέρνηση και οι «εταίροι» διαπραγματευτές. Με την πάλη για την κοινωνική ασφάλιση, τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα. Με την πάλη για την ανάκτηση των απωλειών μας. Περνά μέσα από την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος με σωματεία γερά, μαζικά, ζωντανά, με ποδάρια μέσα στους εργασιακούς χώρους, με την οργάνωση των εργατών σε κάθε χώρο δουλειάς. Περνά μέσα από την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στο εργατικό κίνημα υπέρ των ταξικών δυνάμεων, από την ενίσχυση του ΠΑΜΕ.

Έχουμε την εμπειρία από αγώνες μικρούς και μεγάλους σε χώρους δουλειάς του κλάδου, έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, έχουμε τις δυνατότητες να τα καταφέρουμε.