ΣΤΡΑΓΓιΣΜΑ
ΔΕΝ ΜιΛΗΣΑ ΠΟΤΕ, ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΓιΑ ΕΚΕιΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑιΡι ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ. ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟι ΚΟΝΤΑ 16 ΧΡΟΝιΑ. ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ, ΠΟΥ ΕΣΥ Κι Η ΑΔΕΛΦΗ ΣΟΥ ΛΕιΠΑΤΕ, ΤΗΣ ΤΑ 'ΠΑ ΟΛΑ. ΜΕ ΑΚΟΥΓΕ ΣΟΒΑΡΗ. ΔιΕΚΟΠΤΕ ΜΟΝΟ ΓιΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡιΕΣ. ΜΕ ΠΗΡΕ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛιΑ ΤΗΣ ΚΑι ΚΛΑΨΑΜΕ ΜΑΖι. Κι ΟΤΑΝ ΤΕΛΕιΩΣΑ...
ΓιΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΤΟΤΕ. ΓιΑ ΤΗΝ ΕΝΟΧΗ. ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΚΑΤΑΤΡΕΧΕι ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΩ. ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΚΕιΝΗ ΔΕ ΖΕι, Κι Η ΔιΚΗ ΜΟΥ ΩΡΑ ΖΥΓΩΝΕι, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕι ΝΑ ΧΑΘΕι ΑΥΤΗ Η ΓΝΩΣΗ. ΟΧι ΑΝ ΜΠΟΡΕι ΝΑ ΣΩΣΕι ΖΩΕΣ.
ΣΑΝ ΝΑ ΞΕΚΛΕιΔΩΣΕ ΜιΑ ΠΟΡΤΑ, ΕιΔΑ ΤHΝ ΕιΚΟΝΑ: ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ Κι ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ, ΝΑ ΚΑΥΓΑΔιΖΟΥΝ ΣΤΟ ΣΑΛΟΝι ΜΑΣ. Η ΜΑΝΑ ΤΗΝ ΕΠιΒΕΒΑιΩΣΕ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΠΟΤΕ, ΣΕ ΚΑΜιΑ ΑΛΛΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΜΟΥ. Κι ΥΣΤΕΡΑ ΤιΠΟΤΑ. ΚΑΜιΑ ΑΝΑΦΟΡΑ. ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΔΕΝ ΤΗΣ ΕΠΑιΡΝΕΣ, ΟΣΟ Κι ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕΣ. ΜΕΧΡι ΕΚΕιΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑιΡι... ΗΜΑΣΤΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΚΑι ΠΕιΡΑΖΑΜΕ ΤΟ ΠΑΠι.
ΚΟΝΤΟΣΤΑΘΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ. ΕΡΧΕΤΑι ΑΥΡιΟ Η ΞΑΔΕΛΦΗ ΣΑΣ. ΘΑ ΜΕιΝΕι ΓιΑ ΛιΓΟ ΜΑΖι ΜΑΣ. ΕιΝΑι Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΣΑΣ. ΣΕ ΠΕΝΤΕ, ΕιΜΑι ΠιΣΩ. ΝΑ ΤΟ ΠΗΓΑιΝΕΤΕ ΚΑΜιΑ ΒΟΛΤΑ, ΤΟ ΚΟΡιΤΣι. Τι ΚΕΡΑΜιΔΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ ΡΕ ΜΑΝΑ; ΩΡΑιΟ ΤΡΟΠΟ ΒΡΗΚΕΣ ΓιΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕιΣ ΟΤι εχουμε ξαδελφη. Μ ΕιΧΕ ΟΡΚιΣΕι Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΑΣ ΜΗ ΦΩΝΑΖΕιΣ! ΚΑι Τι ΑΛΛΑΞΕ ΤΩΡΑ; Τι ΘΕΣ ΝΑ ΛΕΓΑ ΣΤΟ ΚΟΡιΤΣι ΠΟΥ ΘΕΛΕι ΝΑ ΜΑΣ ΓΝΩΡιΣΕι; ΞΕ-ΟΡΚιΣΤΗΚΕΣ; ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΘΕι; ΝΑ ΞΑΝΑΣΜιΞΕι Η ΟιΚΟΓΕΝΕιΑ ΒΡΕ ΑΓΟΡι ΜΟΥ, ΝΑ ΣΧΩΡΕΘΟΥΝ Κι Οι ΑΜΑΡΤιΕΣ ΤΩΝ ΑΔΕρΦιΩΝ...
ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΑΒΟΥΜΕ, ΗΤΑΝ ΗΔΗ ΕΚΕι. ΜιΑ ΧΛΩΜΗ ΚΟΠΕΛΑ ΚΑΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜιΚΡΟΤΕΡΗ ΜΟΥ. ΟΜΟΡΦΟΥΛΑ, ΜΑ ΕιΧΕ ΠΑΝΩ ΤΗΣ ΚΑΤι ΠΑΓΩΜΕΝΟ. ΣΑΝ ΤΗ ΧΕιΡΑΨιΑ ΤΗΣ. ΣΤ ΑΥΤΟΚιΝΗΤΟ, ΟΣΟ Κι ΑΝ ΠΗΓΑ ΝΑ ΑΝΟιΞΩ ΚΟΥΒΕΝΤΑ... Σ ΌΛΗ ΤΗ ΔιΑΔΡΟΜΗ ΕΝιΩΘΑ ΤΑ ΜΑΤιΑ ΤΗΣ ΝΑ ΜΕ ΚΟιΤΟΥΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ. Ή ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΟΥΣΕ ΜΟΝΟΛΕΚΤιΚΑ, Ή ΚΑΘΟΛΟΥ. ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΗΣ ΑΡΕΣΩ. ΑΥΤΗ ΟΜΩΣ ΔΕ ΜΕ ΚΟιΤΑΖΕ ΟΠΩΣ ΚΟιΤΑΕι ΕΝΑ ΚΟΡιΤΣι, ΕΝΑ ΑΓΟΡι. ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ... ΔΕΝ ΕΜΟιΑΖΕ ΜΕ ΤιΠΟΤΑ ΠΟΥ ΝΑ 'ΧΩ ΞΑΝΑΔΕι.
ΜΑΣ ΕιΠΕ ΓιΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕιΣ ΤΗΣ. ΤΗ ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΔΕ ΓΝΩΡιΣΕ, ΚΑι ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΠΟΥ ΤΗ ΜΕΓΑΛΩΣΕ. ΟΤΑΝ ΜιΛΟΥΣΕ Γι' ΑΥΤΟΥΣ, ΦΟΡΟΥΣΕ ΕΝΑ ΓΛΥΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ. ΟΜΩΣ ΤΑ ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΜΑΤιΑ ΤΗΣ ΚΑι Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ, ΤΗΝ ΠΡΟΔιΔΑΝ: ΔΕΝ ΕΝιΩΘΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΝΑιΣΘΗΜΑ. Κι ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΓΕ ΚΑΤι ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΝΟΧΛΟΥΣΕ, ΣΕ ΚΟιΤΟΥΣΕ ΣΑ ΝΑ ΧΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΕ ΕΞΟΝΤΩΣΕι. ΜΕ ΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΑΔΥΝΑΤΟ -ΤΟΤΕ- ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΩ... ΞΥΠΝΟΥΣΕ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΕΝΑΝ ΠΟΘΟ, ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ.
ΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕιΔΑ, ΛιΓΕΣ ΩΡΕΣ ΜΕΤΑ, ΗΤΑΝ ΟΝΕιΡΟ Ή ΑΝ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤ ΑΛΗΘΕιΑ, ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ. ΣΤΕΚΟΤΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤι ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ. ΕΣΚΥΨΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ - ΠΟΣΟ ΑΦΥΣιΚΑ ΒΑΘιΑ ΦΑιΝΟΤΑΝ ΝΑ ΚΟιΜΑΤΑι Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ... ΜΕΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔι, ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΤΟΥ ΦΥΣΑ ΤΗΝ ΠΝΟΗ ΤΗΣ.
ΕιΧΑ ΜΕιΝΕι ΑΚιΝΗΤΟΣ, ΣΧΕΔΟΝ ΔΕΝ ΑΝΕΠΝΕΑ. ΕΝΙΩΣΑ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΩ ΜΟΥ. ΜιΑ ΑιΣΘΗΣΗ ΗΔΟΝΗΣ ΑΡΧιΣΕ ΝΑ ΚΑΤΑΚΛΥΖΕι ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ. ΝΑ ΜΕ ΤΡΑΝΤΑΖΕι ΟΛΟΚΛΗΡΟ... ΠΡιΝ ΜΕ ΒΥΘιΣΕι ΣΤΟΝ ΠιΟ ΓΛΥΚΟ, ΒΑΘΥ ΥΠΝΟ.
ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΚΥΝΗΓΟΥΣΑ ΔιΑΡΚΩΣ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ. ΜΠΑΣ ΚΑι ΚΑΤι Σ ΑΥΤΟ, ΠΡΟΔιΔΕ ΠΩΣ ΟΣΑ ΕιΔΑ, ΕιΧΑΝ ΟΝΤΩΣ ΣΥΜΒΕι. ΠΟΣΟ ΑΦΕΛΗΣ ΕΝιΩΣΑ ΜΕΤΑ... Ή ΤΟΥΛΑΧιΣΤΟΝ, ΑΥΤΟ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠιΣΤΕΥΩ ΓιΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡιΣΩ ΤΗ ΔιΚΗ ΜΟΥ ΕΥΘΥΝΗ. ΤΗ ΔιΚΗ ΜΟΥ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΤΡΑΓΩΔιΑ.
ΤΟ ιδιο ΒΡΑΔΥ, Η ιστορια ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΗΚΕ. ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ, ΗΤΑΝ ΠΑΝΩ ΜΟΥ. Κι ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΜΕΣΑ ΤΗΣ. ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΕΛΑΜΠΕ ΜΕ ΜιΑ ΛΑΜΨΗ ΑΠΟΚΟΣΜΗ. ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤι ΤΟΥ, Ο ΣΤΑΘΗΣ, ΒΥΘιΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΑΡΑΛΑΧΤΑ ιδιο ΥΠΝΟ. Κι ΕΓΩ ΧΑΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΖΕΣΤΑΣιΑ ΜιΑΣ ΗΔΟΝΗΣ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΗΣ... ΑΝιΚΑΝΟΣ ΝΑ ΑΝΤιΣΤΑΘΩ. ΑΚΟΜΗ ΧΕιΡΟΤΕΡΑ ΑΠΡΟΘΥΜΟΣ Ν ΑΝΤιΣΤΑΘΩ!
ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ, Ο ΣΤΑΘΗΣ ΜΑΡΑιΝΟΤΑΝΕ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ιδια ΩΡΑ, Η ΔιΚΗ ΤΗΣ ΧΛΩΜΑΔΑ ΕΦΕΥΓΕ ΑΚΟΜΗ Κι Οι ΚιΝΗΣΕιΣ ΤΗΣ ΗΤΑΝ ΛιΓΟΤΕΡΟ ΝΩΧΕΛιΚΕΣ. ΣΤΡΑΓΓιΖΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ, ΚΑι ΤΟ ΞΕΡΑ. ΟΠΩΣ ΗΞΕΡΑ ΟΤι ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕιΑΣ, ΓΥΡιΖΕ ΠιΣΩ ΣΕ ΕΜΕΝΑ. ΕΞΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣιΩΠΗ ΜΟΥ. Η ΜΑΝΑ ΤΟΝ ΕΤΡΕΧΕ ΣΕ ΓιΑΤΡΟΥΣ. Κι ΟΤΑΝ ΑΥΤΟι ΔΟΚιΜΑΖΑΝ ΘΕΡΑΠΕιΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΑΝ ΣΗΚΩΝΑΝ ΤΑ ΧΕΡιΑ ΨΗΛΑ. Κι Η ΜΑΝΑ ΜΕ ΚΟιΤΟΥΣΕ. ΕΠιΜΟΝΑ. ΣΑΝ ΚΑΤι ΑΔιΟΡΑΤΟ, ΕΝΣΤιΚΤΩΔΕΣ, ΝΑ ΤΗΣ ΕΛΕΓΕ ΠΩΣ ΕΓΩ ΕΧΩ ΤΗ ΛΥΣΗ. «ΤΕΛΕΥΤΑιΑ ΦΟΡΑ» ΕΛΕΓΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. «ΜιΑ ΦΟΡΑ ΑΚΟΜΗ, ΚΑι ΤΕΛΟΣ».
ΣΤιΣ ΤΡΕιΣ ΒΔΟΜΑΔΕΣ, Οι ΔΥΝΑΜΕιΣ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΤΟΝ ΠΡΟΔΩΣΑΝ. ΤΟ ΠΡΩι ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕιΟ, ΕΚΕιΝΗ ΕΞΑΦΑΝιΣΤΗΚΕ. ΓΥΡιΣΑ ΣΠιΤι ΝΑ ΠΑΡΩ ΚΑΠΟιΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑι ΗΤΑΝ ΑΦΑΝΤΗ. ΣΑΝ ΝΑ ΜΗ ΕιΧΕ ΚΑΝΕι ΠΟΤΕ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦιΚΟ ΤΗΣ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠιΤι ΜΑΣ. ΜΑΘΑΜΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, ΠΩΣ ΚΑΠΟιΑ ΧιΛιΟΜΕΤΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.. ΕΝΑΣ ΑΓΡΟΤΗΣ ΒΡΗΚΕ ΟΛΑ ΤΑ ΖΩΑ ΣΤΟ ΣΤΑΒΛΟ ΤΟΥ, ΝΕΚΡΑ. ΣΑΝ ΚΑΠΟιΟΣ, Ή ΚΑΤι, ΝΑ ΧΕ ΣΤΡΑΓΓιΞΕι ΤΗ ΖΩΗ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ.
ΘΑΨΑΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ, ΤΗΝ ΠιΟ ΖΕΣΤΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑιΡιΟΥ. ΣΤΗΝ ΠΟΜΠΗ ΒΑΣΤΟΥΣΑ ΤΗ ΜΑΝΑ, ΠΟΥ ΔιΑΡΚΩΣ ΣΩΡιΑΖΟΤΑΝ. Κι ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΡΧΟΤΑΝ, ΟΥΡΛιΑΖΕ ΞΥΠΝΟΥΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠιΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΕΦιΑΛΤΗ. ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΑΝΤΕΞΕ Κι ΥΣΤΕΡΑ ΠΗΓΕ ΝΑ ΒΡΕι ΤΟ ΠΑιΔι ΤΗΣ. ΜΟΝΟΣ ΠΛΕΟΝ, ΑΝΤιΜΕΤΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗ ΦΡιΚΗ ΤΩΝ ΕΠιΛΟΓΩΝ ΜΟΥ, ΠΟΥΛΗΣΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, Κι ΗΡΘΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ.
ΕΖΗΣΑ ΕΤΣι, ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΝΤιΣΤΑΘΜιΣΩ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΜΟΥ. ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΣ ΓΝΩΣΗ... ΑΓΑΠΗ. ΕΜΦΥΣΩΝΤΑΣ ΣΑΣ, ΗΘΟΣ ΚΑι ΑΝΘΡΩΠιΣΜΟ.
ΕΥΧΟΜΑι ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ, ΠΑιΔιΑ ΜΟΥ. ΕΥΧΟΜΑι Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΝΑ ΑΦΗΝΕι ΠιΣΩ ΚΑι ΚΑΤι ΚΑΛΟ. ΓιΑΤι ΑΛΛιΩΣ, ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤι ΕΖΗΣΑ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑ Η ΔΕιΛΗ ΠΡΑΞΗ, ΚΑΠΟιΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΞιΖΕι ΝΑ ΛΕΓΕΤΑι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
ΜΑΥΡΟ ΦΩΣ