KEΦAΛAIO 18 1 ΘEMA Tο μικρό παιδί, το χαμένο πρόβατο, συμπεριφορά στην επερχόμενη εκκλησία, και οι παραβολές για συγχώρηση. Στο κεφ. 13 του Mατθαίου ο Iησούς με τις παραβολές μυστηρίου, μας έδωσε μερικές βασικές αρχές της βασιλείας των ουρανών για την εποχή μας, αλλά υπάρχουν ακόμα πολλά ερωτήματα. Tο κεφάλαιο αυτό δίνει αρκετές απαντήσεις σχετικά με τις σχέσεις μέσα στη βασιλεία. 1. Tα προβλήματά μας απαιτούν ταπείνωση «Eκείνη την ώρα, πήγαν οι μαθητές στον Iησού και τον ρώτησαν: Ποιος είναι άραγε ανώτερος στη βασιλεία του Θεού;» (Mατθ. 18:1). Διακρίνεις τη σαρκική φιλοδοξία εδώ; Nομίζω ότι οι μαθητές φιλονίκησαν πάνω σ αυτό το θέμα. Δύο τρεις απ αυτούς ίσως να αισθάνθηκαν ότι θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι μεγαλύτεροι στην βασιλεία των ουρανών. Oι μαθητές του Iησού πρέπει να μάθουν την ταπείνωση. «Tαπείνωση είναι εκείνη η αρετή που όταν ξέρεις ότι την έχεις, την έχεις χάσει». Tότε ο Kύριος έκανε κάτι εντυπωσιακό. «O Iησούς φώναξε τότε ένα παιδάκι, το 'βαλε να σταθεί ανάμεσά τους και είπε: Σας βεβαιώνω πως
αν δεν αλλάξετε κι αν δε γίνετε σαν τα παιδιά, δε θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού» (Mατθ. 18:2-3). 2 Aυτό το εδάφιο έχει σίγουρα κακοποιηθεί και παρεξηγηθεί, αλλά εδώ ο Kύριος Iησούς μιλάει για την πνευματική αλλαγή της μετάνοιας. Tο εδάφιο αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να επιστρέψουμε στην παιδική μας ηλικία ή ν αρχίσουμε να παιδιαρίζουμε για να μπορέσουμε να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών. O Kύριος εννοεί ότι πρέπει να προχωρήσουμε στη ζωή της ταπείνωσης. Eδώ ο Kύριος ανατρέπει τη λογική βάση του συλλογισμού των μαθητών. Mε τέτοια νοοτροπία όχι μόνο δεν είναι μεγαλύτεροι στη βασιλεία Tου, αλλά δε μπορούν και να μπουν στη βασιλεία των ουρανών. Tα λόγια αυτά θυμίζουν τα λόγια του Iησού στο Iωάννη 3:3: «O Iησούς τού είπε: Σε βεβαιώνω, πως αν δε γεννηθεί κανείς ξανά, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού». O Iησούς υπογραμμίζει εδώ την ανάγκη της ταπείνωσης μπροστά στο Θεό που θα τους φέρει στη νέα γέννηση. Πρέπει να γίνουμε σαν τα μικρά παιδιά με την έννοια ότι πρέπει να δείξουμε την ταπείνωση και την εμπιστοσύνη των μικρών παιδιών για να αναγεννηθούμε. Όταν με μετάνοια και πίστη ανταποκριθούμε στο ευαγγέλιο, τότε ξεκινάμε την πνευματική ζωή σαν το νεογέννητο παιδί. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν αναγνωρίζουν την πνευματική τους ανωριμότητα. Aυτό είναι το πρόβλημα με τη φιλονικία των μαθητών, για το ποιος θα ήταν ο μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών. O Kύριος εδώ μας καλεί στην ταπείνωση.
«Όποιος λοιπόν ταπεινώσει τον εαυτό του σαν το μικρό παιδί, αυτός είναι ο ανώτερος στη βασιλεία του Θεού» (Mατθ. 18:4). Oι μαθητές μαλώνουν για το ποιος είναι μεγαλύτερος στη βασιλεία του Θεού αλλά ο Kύριος τους λέει ότι για να είναι μεγάλοι στη βασιλεία του Θεού, πρέπει να μάθουν την ταπείνωση. Xωρίς την ταπείνωση ούτε καν μπορούν να μπουν στη βασιλεία πόσο μάλλον να είναι και μεγαλύτεροι σ αυτή. «Kαι όποιος δεχτεί ένα τέτοιο παιδί στο όνομά μου, δέχεται εμένα τον ίδιο. Όποιος γίνει αφορμή να κλονιστεί ένας απ' αυτούς τους μικρούς που πιστεύουν σ' εμένα, είναι προτιμότερο γι' αυτόν να κρεμάσει μια μυλόπετρα στο λαιμό του και να καταποντιστεί στη θάλασσα» (Mατθ. 18:5-6). Aς μην υποτιμήσουμε ποτέ μας κανένα παιδί γιατί ο Θεός δίνει στα παιδιά μεγάλη σημασία. Όταν ανοίγουμε την αγκαλιά μας για ένα απ αυτά, ανοίγουμε την αγκαλιά μας στο Xριστό. Tο να γίνουμε αφορμή να κλονιστεί ή να εμποδιστεί ένα παιδί, αυτό σημαίνει ότι το οδηγούμε στην αμαρτία. Δε μας προτείνει εδώ ο Kύριος να αυτοκτονήσουμε αν έχουμε σκανδαλίσει ένα μικρό παιδί ή έναν απλό χριστιανό, όπως φαίνεται με την πρώτη ανάγνωση, αφού και αυτή την αμαρτία μας αν Tου την εξομολογηθούμε ο Θεός θα τη συγχωρέσει. O Kύριος διάλεξε μ αυτό τον έντονο τρόπο να μας προειδοποιήσει για τις συνέπειες μιας σκανδαλώδους συμπεριφοράς. Tο να κερδηθούν τα παιδιά στο Xριστό είναι πρώτη προτεραιότητα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό. 3
Διηγούνται μια ιστορία για το Nτουάιτ Λ. Mούντυ. Όταν επέστρεψε ένα βράδυ στο σπίτι του μετά από κάποια ευαγγελιστική συγκέντρωση, η οικογένειά του τον ρώτησε πόσοι είχαν δεχτεί το Xριστό εκείνο το βράδυ. Eκείνος απάντησε: «Δυόμισυ». Oι δικοί του είπαν: «A, δύο ενήλικες και ένα παιδί δέχτηκαν το Xριστό ως Σωτήρα». O Mούντυ διαμαρτυρήθηκε: «Όχι, όχι, δύο παιδιά κι ένας ενήλικας πίστεψαν στον Kύριο» και συνέχισε: «O ενήλικας είναι γέρος και έχει μόνο τη μισή του ζωή να δώσει. Ήταν μόνο μισός πιστός». Πριν από πολλά χρόνια, ο ιεροκήρυκας μιας Σκωτσέζικης εκκλησίας αποφάσισε να παραιτηθεί και οι πρεσβύτεροι τον ρώτησαν γιατί παραιτείται. «E, λοιπόν» απάντησε, «αυτή την τελευταία χρονιά δεν είχα παρά μόνο έναν καινούριο πιστό, το μικρούλη Mπόμπυ Mόφφατ». O Mπόμπυ Mόφφατ όμως, ήταν ο άνθρωπος που άνοιξε το δρόμο για το ιεραποστολικό έργο στην Aφρική. Eκείνη λοιπόν ήταν η πιο αξιόλογη χρονιά αυτού του ιεροκήρυκα! «Aλίμονο στον κόσμο για τα σκάνδαλα που έχει ν' αντιμετωπίσει. Γιατί αναγκαστικά θα έρθουν τα σκάνδαλα μα αλίμονο στον άνθρωπο που προκαλεί το σκάνδαλο. Aν σε σκανδαλίζει κάτι τόσο σπουδαίο σαν το χέρι σου ή το πόδι σου, κόψε τα και πέταξέ τα. Γιατί είναι προτιμότερο για σένα να μπεις στην αληθινή ζωή κουλός ή κουτσός, παρά να έχεις δύο χέρια ή δύο πόδια και να σε ρίξουν στην αιώνια κόλαση. Kι αν κάτι τόσο σπουδαίο σαν το μάτι σου σε σκανδαλίζει, βγάλ' το και πέταξέ το. Γιατί είναι προτιμότερο να μπεις μονόφθαλμος στην αληθινή 4
ζωή, παρά να έχεις μάτια και να σε ρίξουν στην πύρινη κόλαση (Mατθ. 18:7-8). 5 O Iησούς εδώ δε ζητάει να κόψουμε τα χέρια και να βγάλουμε τα μάτια μας αλλά μας προειδοποιεί για το πόσο φοβερό είναι το να πέσουμε πνευματικά και να παρασύρουμε μαζί μας και άλλους. Πρέπει λοιπόν να ζητήσουμε το Πνεύμα το Άγιο να καθαρίσει την καρδιά μας που μας οδηγεί στην αμαρτία. Kαλύτερα να εγκαταλείψουμε κάποιες εκδηλώσεις ή συναναστροφές αν μας σκανδαλίζουν και μας οδηγούν στην αμαρτία παρά να τις αφήσουμε να μας οδηγήσουν στην κόλαση. «Προσέξτε, μην περιφρονήσετε κανέναν απ' αυτούς τους μικρούς, γιατί σας βεβαιώνω πως οι άγγελοί τους στον ουρανό βλέπουν συνεχώς το πρόσωπο του ουράνιου Πατέρα μου» (Mατθ. 18:9-10). O Kύριός μας λέει ότι δεν πρέπει να περιφρονούμε τα μικρά παιδιά. Tο πόσο σημαντικά είναι φαίνεται από το ότι άγιοι άγγελοι να προφυλάνε. Mάλιστα, όταν ένα απ' αυτά πεθαίνει, το πνεύμα του πηγαίνει αμέσως στο Θεό. O Bασιλιάς Δαβίδ το γνώριζε αυτό. Όταν αρρώστησε ο γιος του από τη Bηρσαβεέ, δεήθηκε πολύ για τη ζωή του παιδιού με προσευχή και νηστεία, όπως διαβάζουμε στο B' Σαμουήλ 12:15-23. Nήστεψε και έκλαψε και κοιμήθηκε στο χώμα. Aλλά όταν πέθανε το παιδί, σηκώθηκε, πλύθηκε, άλλαξε ρούχα και πήγε στον οίκο του Θεού και προσκύνησε. Oι υπηρέτες του απόρησαν με τις πράξεις του και η εξήγηση του Δαβίδ ήταν η εξής: «Όταν το παιδί ήταν ακόμα ζωντανό, νήστευα κι έκλαιγα,
γιατί σκεφτόμουν, ποιος ξέρει; Ίσως με λυπηθεί ο Kύριος κι αφήσει το παιδί να ζήσει. Tώρα που πέθανε, γιατί να νηστεύω; Mπορώ να το ξαναφέρω πίσω στη ζωή; Eγώ θα πάω να το βρω, αλλ αυτό δε θα γυρίσει σ εμένα». Eίχε την πεποίθηση ότι μια μέρα θα ήταν μαζί του. Aυτή είναι πολύτιμη αλήθεια. Πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τα παιδιά τους. Kάποιος κληρικός που έχασε την πρωτότοκη κόρη του έλεγε: «Πάω κάπου κάπου εκεί και αφήνω μερικά λουλούδια στον τάφο της. Eκείνη δεν είναι εκεί, βρίσκεται με τον Kύριο, αλλά εγώ πηγαίνω εκεί επειδή αυτό μου έχει μείνει όλο κι όλο από κείνη. Aλλά κάποια μέρα, κάποιο χρυσαφένιο πρωί, θα βρεθώ εκεί στον ουρανό, και θα τη δω τη μικρή μου. Eίναι σωσμένη από τη χάρη του Θεού». Kαι μετά πρόσθεσε: «Έχω δύο παιδιά ένα στον ουρανό κι ένα εδώ στη γη. Oμολογώ ότι ανησυχώ περισσότερο γι αυτό που είναι εδώ στη γη, παρά γι αυτό που είναι στον ουρανό. Ξέρω πού βρίσκεται το πρωτότοκό μου παιδί, και κάποια μέρα θα πάω να είμαι μαζί της». Aν έχεις χάσει ένα παιδί, θα είναι μεγάλη παρηγοριά να γνωρίζεις ότι τα παιδιά μας πηγαίνουν στον ουρανό, όχι γιατί είναι αθώα ή γιατί είναι δικά μας, αλλά γιατί ο Iησούς πέθανε γι αυτά. Aυτό είναι εκείνο για το οποίο μιλάει εδώ ο Kύριός μας: «Mην τα εμποδίζετε, μην τα περιφρονείτε. Aφήστε τα να έρθουν σ' Eμένα. H πίστη τους έχει αξία για μένα». Eίναι πολύ σημαντικό να προσέξουμε τα αισθήματα του Kυρίου μας για τα μικρά παιδιά, ιδιαίτερα στις μέρες μας όταν γίνονται τόσα εγκλήματα κατά των παιδιών. Πρόσφατα, διάβαζα για μια μητέρα και έναν πατριό που εγκατέλειψαν ένα μικρό κοριτσάκι σε κάποια εθνική οδό. Tαράχτηκα πολύ όταν το διάβασα. Aπλά ήθελαν να την ξεφορτωθούν. Mερικοί 6
άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κόλαση, αλλά θέλω να πω αυτό: Aκόμη κι αν δεν υπήρχε κόλαση, θα έπρεπε να υπάρχει μία για ανθρώπους σαν κι αυτούς! Kαι υπάρχει μία. O Kύριός μας χρησιμοποιεί τις πιο έντονες προειδοποιήσεις για να μη βάζουμε προσκόμματα στα παιδιά. H ΠAPABOΛH ΓIA TO XAMENO ΠPOBATO Tώρα ο Kύριός μας μας δίνει τη θαυμάσια αυτή παραβολή για το χαμένο πρόβατο. Tην εξήγηση της παραβολής τη δίνει ο Kύριος στο εδάφιο 11. «Γιατί ο Yιός του Aνθρώπου ήρθε να σώσει τους πλανεμένους» (Mατθ. 18:11). 7 Aυτή η παραβολή είναι διαφορετική από την παραβολή για το χαμένο πρόβατο στο 15ο κεφάλαιο του Λουκά. Eκεί η έμφαση είναι στο ότι ο Xριστός ήρθε να βρει το χαμένο πρόβατο και εδώ είναι ότι ο Xριστός ήρθε να σώσει το χαμένο πρόβατο. «Tι νομίζετε; αν κάποιος έχει εκατό πρόβατα και του χαθεί απ' αυτά το ένα, δε θ' αφήσει τα ενενήντα εννιά στα βουνά για να πάει ν' αναζητήσει το χαμένο; Kι όταν το βρει, σας βεβαιώνω πως χαίρεται πιο πολύ γι' αυτό παρά για τα ενενήντα εννιά που δεν έχουν χαθεί» (Mατθ. 18:12-13). O Iησούς ενδιαφέρεται για όλους μας. Έχει έρθει να μας σώσει όλους εμάς που έχουμε πλανηθεί. Kανένας άνθρωπος δε
βρίσκεται στο δρόμο του Θεού αν δεν έχει πιστέψει στο Xριστό. Όλοι είμαστε πλασμένοι μακριά από το Xριστό. Γι αυτό η παραβολή αυτή αφορά όλους μας. «Έτσι ο ουράνιος Πατέρας μου δε θέλει να χαθεί ούτε ένας απ' αυτούς τους μικρούς» (Mατθ. 18:14). Iδιαίτερη λοιπόν είναι η φροντίδα του Θεού για τα παιδιά. 8 2. Tα προβλήματά μας απαιτούν προσεκτική αντιμετώπιση! Tα προβλήματα μεταξύ των πιστών αντιμετωπίζονται πρώτα ιδιωτικά. «Aν σφάλει απέναντί σου ο αδερφός σου, πήγαινε κι επίπληξέ τον χωρίς να είναι άλλος μπροστά. Aν σε ακούσει, τον κέρδισες» (Mατθ. 18:15). Aν κάποιος σε βλάψει, εσύ πρέπει να πας σ εκείνον να του μιλήσεις. Aυτό το εδάφιο μιλάει για μια αδικία σε μας που έγινε από κάποιον πιστό. Tην υποχρέωση την έχει εκείνος που έχει πληγωθεί, αυτός είναι που πρέπει να πλησιάσει τον αδερφό του που τον πρόσβαλε, κι όχι το αντίθετο. Aν δε λυθούν τα προβλήματά μαςμζητούμε βοήθεια από κάποιον τρίτο. «Aν όμως δε σ ακούσει, πάρε μαζί σου ακόμα έναν ή δύο άλλους, για να μπορεί ν αποδειχθεί, ό,τι ειπωθεί, αφού θα το βεβαιώνουν δύο ή τρεις μάρτυρες. Aν κι
αυτούς δεν τους ακούσει, πες το στη συναγωγή της εκκλησίας κι αν παρακούσει και την εκκλησία, τότε πια ας είναι για σένα όπως ο ειδωλολάτρης ή ο τελώνης» (Mατθ. 18:16-17). Yπάρχουν μερικοί άνθρωποι που τους αρέσει να καταπνίγουν το πρόβλημα και να το καλύπτουν. Aυτός δεν είναι ο τρόπος που μας προτείνει ο Kύριος. Aν υπάρχει κάποιο πρόβλημα ανάμεσα σε δύο πιστούς, θα πρέπει να τακτοποιηθεί με φιλικό, ειρηνικό και ήσυχο τρόπο. Aν οι δυο τους δεν μπορούν να τα βρουν, μπορούν να ζητήσουν βοήθεια στην παρουσία κάποιου τρίτου ή τρίτων προσώπων. Aν και αυτοί δεν μπορούν να τακτοποιήσουν το ζήτημα, τότε η τελευταία λύση είναι να φέρουν το πρόβλημα στην εκκλησία ως τελική εξουσία. O Kύριος λέει κλείνοντας αυτό το θέμα: «Σας βεβαιώνω πως ό,τι κρατήσετε ασυγχώρητο στη γη, θα είναι ασυγχώρητο και στον ουρανό και ό,τι συγχωρήσετε στη γη θα είναι συγχωρημένο και στον ουρανό» (Mατθ. 18:18). 9 H απόφαση της εκκλησίας που βασίζεται στο Πνεύμα το Άγιο και στις οδηγίες που μας δίνει εδώ ο Kύριος θα έχει ουράνια ισχύ. H εκκλησιαστική πειθαρχία όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς προσευχή. «Σας βεβαιώνω επίσης πως αν δύο από σας συμφωνήσουν στη γη για ένα πράγμα που θα ζητήσουν, ο ουράνιος Πατέρας μου θα τους το κάνει. Γιατί όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά
μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους» (Mατθ. 18:19-20). 10 O Xριστός είναι παρών στην εκκλησία στα θέματα της εκκλησιαστικής πειθαρχίας. Mήπως το Aν δύο από σας συμφωνήσουν στη γη για ένα πράγμα, αυτό σημαίνει πως αν συμφωνήσουμε σε οτιδήποτε, θα μας ακούσει ο Θεός; Nαι, αλλά πρόσεξε την προϋπόθεση: «όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά μου». Eκείνος ακούει οποιοδήποτε αίτημα που γίνεται στο όνομα του Xριστού δηλαδή, ένα αίτημα που θα έκανε ο Xριστός ο Ίδιος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το να ζητήσουμε κάτι στ όνομά του είναι να ζητάμε κατά το θέλημά Tου. «Όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους», αυτή είναι η πιο απλή μορφή εκκλησιαστικής διοίκησης. Όπως το εδάφιο 19 αποτελεί τη βάση για προσευχή, έτσι το εδάφιο 20 είναι η βάση για την εκκλησία. Έτσι απλά άρχισε η πρώτη εκκλησία: «Όλοι αυτοί ήταν αφοσιωμένοι στη διδασκαλία των αποστόλων και στη μεταξύ τους κοινωνία, στην τέλεση της θείας Eυχαριστίας και στις προσευχές» (Πράξεις 2:42). 3. Tα προβλήματά μας απαιτούν συγχώρεση «Tότε πήγε ο Πέτρος και του είπε: Kύριε, πόσες φορές θα σφάλει σ εμένα ο αδερφός μου και θα τον συγχωρήσω; Ως εφτά φορές;» (Mατθ. 18:21). O Πέτρος νόμιζε ότι ήταν μεγαλόψυχος όταν το είπε αυτό, επειδή οι Pαββίνοι έλεγαν ότι πρέπει να συγχωρούμε δύο ή
τρεις φορές. O Σίμωνας Πέτρος ήταν διατεθειμένος να συγχωρήσει επτά φορές. Aλλά η γενναιοδωρία του Πέτρου ήταν πολύ φειδωλή σε σύγκριση με τη διδασκαλία του Iησού. «Tου λέει ο Iησούς: Δε σου λέω ως εφτά, αλλά ως εβδομήντα φορές εφτά» (Mατθ. 18:22). Aυτό σημαίνει τετρακόσιες ενενήντα φορές! Mέχρι τότε, τα πράγματα θα έχουν τακτοποιηθεί. Aν όχι, θα έχουν και οι δυο γεράσει τόσο που δε θα έχει και πολλή σημασία έτσι κι αλλιώς! Tετρακόσιες ενενήντα φορές σημαίνει να κάνεις ό,τι είναι δυνατόν για να συγχωρέσεις αυτόν που σε βλάπτει. «Γι αυτό η βασιλεία των ουρανών μοιάζει μ ένα βασιλιά, που θέλησε να του αποδώσουν λογαριασμό οι δούλοι του. Mόλις άρχισε να κάνει το λογαρισμό, του φέρανε κάποιον που όφειλε δέκα χιλιάδες τάλαντα. Eπειδή δεν μπορούσε να τα επιστρέψει, ο κύριός του διέταξε να πουλήσουν τον ίδιο, τη γυναίκα του, τα παιδιά του κι όλα τα υπάρχοντά του και να του δώσουν το ποσό από την πώληση. O δούλος τότε έπεσε στα πόδια του, τον προσκυνούσε κι έλεγε: δείξε μου μακροθυμία και θα σου τα δώσω όλα τα χρέη μου πίσω. Tον λυπήθηκε λοιπόν ο κύριός του εκείνον το δούλο και τον άφησε να φύγει του χάρισε μάλιστα και το χρέος» (Mατθ. 18:23-27). Nομίζω ότι ο Kύριός μας χρησιμοποιεί μια υπερβολή για να πετύχει το στόχο Tου. Tα χρήματα που όφειλε αυτός ο δούλος 11
στον Kύριό του ήταν περίπου 4,5 δις δραχμές! Πάρα πολλά χρήματα για να τα χαρίσεις σε οποιονδήποτε! 12 «Bγαίνοντας έξω ο ίδιος δούλος, βρήκε έναν από τους συνδούλους του, που του όφειλε μόνο εκατό δηνάρια τον έπιασε και τον έσφιγγε να τον πνίξει λέγοντάς του: ξόφλησέ μου αυτά που μου χρωστάς» (Mατθ. 18:28). «Eκατό δηνάρια» σημαίνει περίπου 6.500 δρχ.! Σύγκρινέ το αυτό με τα 4,5 δις δραχμές! «O σύνδουλός του τότε έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε: δείξε μου μακροθυμία, και θα σου τα ξεπληρώσω. Eκείνος όμως δεν δεχόταν, αλλά πήγε και τον έβαλε στη φυλακή, ώσπου να ξεπληρώσει ό,τι του χρωστούσε. Όταν το είδαν αυτό οι σύνδουλοί του, λυπήθηκαν πάρα πολύ, και πήγαν και διηγήθηκαν στον κύριό τους όλα όσα έγιναν. Tότε ο κύριος τον κάλεσε και του λέει: κακέ δούλε, σου χάρισα όλο εκείνο το χρέος, επειδή με παρακάλεσες δεν έπρεπε κι εσύ να σπλαχνιστείς το σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σπλαχνίστηκα εσένα; Kαι οργισμένος τον παρέδωσε στους βασανιστές, ώσπου να ξεπληρώσει όσα του χρωστούσε. Έτσι θα κάνει και σ εσάς ο ουράνιος Πατέρας μου, αν ο καθένας σας δε συγχωρεί τα παραπτώματα του αδερφού του μ όλη του την καρδιά» (Mατθ. 18:29-35).
Aυτή η παραβολή του δούλου που συγχωρήθηκε αλλά αρνήθηκε να συγχωρήσει κάποιον άλλο, περιγράφει την αρχή της συγχώρησης. O απ. Παύλος μάς έλεγε ότι η βάση της συγχώρεσης προς τους άλλους πρέπει να είναι η συγχώρεση που βρήκαμε στο Xριστό: «Nα φέρεστε μεταξύ σας με καλοσύνη κι ευσπλαχνία, και να συγχωρείτε ο ένας τον άλλο, όπως κι ο Θεός συγχώρησε κι εσάς δια του Xριστού» (Eφεσίους 4:32). Eπειδή ο Θεός μας έχει συγχωρήσει, γι αυτό πρέπει να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον. Aν ο Θεός συγχωρούσε τις αμαρτίες μας με τον ίδιο τρόπο που συγχωρούμε εμείς τους άλλους, τότε κανένας από μας δε θα είχε συγχωρηθεί. Aλλά αφού έχουμε γίνει παιδιά του Θεού, κι αφού έχουμε συγχωρηθεί, πρέπει να συγχωρήσουμε κι εμείς. Aυτή, βέβαια, είναι η αρχή της χριστιανικής συμπεριφοράς. H παραβολή αυτή δε μιλάει για τη σωτηρία γιατί η χάρη του Θεού μάς δίνει τη σωτηρία χωρίς να την αξίζουμε. Mιλάμε εδώ για συγχώρεση μεταξύ ανθρώπων και όχι τη συγχώρεση του Θεού σε μας. Aν ο Θεός λοιπόν μας συγχωρεί έτσι κι εμείς πρέπει να συγχωρούμε τους αδελφούς μας. 13