ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΕΝΩΠΙΟΝ: Λ. Παρπαρίνου, Π.Ε.Δ. Μεταξύ:- Αγ. Αρ. 3494/10 Διαχειριστικού Συμβουλίου Εμπορικής Σχολής «Μιτσή» Λεμύθου ΕΝΑΓΟΥΣΑΣ - και Venere Entertainment Ltd ΕΝΑΓΟΜΕΝΗΣ Ημερομηνία: 23 Φεβρουαρίου, 2011 Αίτηση ημερ. 26.4.10 Προσωρινό Διάταγμα ημερ. 27.4.10 Για τους Αιτητές - Ενάγοντες: Για την Καθ ης η Αίτηση - Εναγόμενη: κ. Κ. Βελάρης κ. Χρ. Κληρίδης ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ Είναι παραδεκτό ότι δυνάμει σύμβασης μεταξύ των διαδίκων ημερ. 31.8.2006, οι Αιτητές ενοικίασαν εις την εναγομένη δύο καταστήματα στο Μέγαρο Μιτσή. Η σύμβαση εξακολουθεί να ισχύει και τα δύο καταστήματα χρησιμοποιούνται από την καθ ης η αίτηση ως καφετέρια ή και σνακ μπαρ. Είναι περαιτέρω παραδεκτό ότι σύμφωνα με τη ρητή πρόνοια παράγρ. 4 (ιβ) της σύμβασης, η καθ ης η αίτηση (ενοικιαστής) συμφώνησε και/ή ανέλαβε όπως μην τοποθετεί τραπέζια, καρέκλες ή άλλα έπιπλα ή αντικείμενα στην παρακείμενη στοά ή μπροστά σε άλλα καταστήματα ή υποστατικά ή εμποδίζει με οποιοδήποτε τρόπο τη χρήση τους, την ελεύθερη πρόσβαση προς ή απ αυτά ή την έκθεση των προϊόντων της. Είναι παραδεκτό ακόμη ότι απεστάλησαν από τους Ενάγοντες και παρελήφθησαν από την εναγομένη δύο επιστολές ημερ. 18.4.08 και 26.10.09 1
αντίστοιχα όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι η ενάγουσα τοποθετούσε αντισυμβατικά τραπεζάκια και καρέκλες στην είσοδο του Μεγάρου Μιτσή 2. Με την υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο αγωγή η ενάγουσα αιτείται, μεταξύ άλλων τις ακόλουθες θεραπείες:- «Α. Δήλωση του σεβαστού Δικαστηρίου ότι η Εναγόμενη και/ή υπάλληλοι της και/ή υπηρέτες της και/ή αντιπρόσωποι της και/ή οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο έλκει εξ αυτής δικαιώματα δεν δικαιούνται να επεμβαίνουν καθ οιονδήποτε τρόπο στην είσοδο και/ή εντός της στοάς του κτιρίου «Μέγαρο Μιτσής 2» που βρίσκεται στη Λεωφόρο Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ 14 στη Λευκωσία, εξαιρουμένων των δικαιωμάτων διέλευσης που απορρέουν από τη σύμβαση μεταξύ των Εναγομένων και του Ενάγοντα, ημερομηνίας 31 Αυγούστου 2006. Β. Διάταγμα του Σεβαστού Δικαστηρίου που να διατάσσει την Εναγόμενη και/ή υπάλληλος της και/ή υπηρέτες της και/ή αντιπροσώπους της και/ή οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο έλκει εξ αυτής δικαιώματα να παύσουν να επεμβαίνουν καθ οιονδήποτε τρόπο στην είσοδο και/ή εντός της στοάς του κτιρίου «Μέγαρο Μιτσή 2» που βρίσκεται στη Λεωφόρο Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ 14 στη Λευκωσία, εξαιρουμένων των δικαιωμάτων διέλευσης που απορρέουν από τη σύμβαση μεταξύ των Εναγομένων και του Ενάγοντα, ημερομηνίας 31 Αυγούστου 2006. Γ. Αποζημιώσεις για παράβαση σύμβασης. Δ. Αποζημιώσεις για παράνομη επέμβαση σε ακίνητη ιδιοκτησία.» Με την υπό εξέταση αίτηση άνευ κλήσεως, ημερ. 26.4.10 η αιτήτρια πέτυχε στις 27.4.10 την έκδοση Προσωρινό Διατάγματος με το οποίο διατάσσεται η Καθ ης η αίτηση και/ή υπάλληλοι της και/ή αντιπρόσωποι της να παύσουν να επεμβαίνουν στην είσοδο και/ή εντός της στοάς του κτηρίου- Μέγαρου Μιτσή 2 εξαιρουμένων των δικαιωμάτων διέλευσης που απορρέουν από την σύμβαση των διαδίκων ημερ. 31.08.06. Την αίτηση συνοδεύει ένορκη δήλωση του κ. Αλέξη Θεοδωρίδη Λογιστή του Διαχειριστικού Συμβουλίου της Ενάγουσας αντί του Δημήτρη Ζαχαρίδη που αναφέρεται στον κορμό της Αίτηση. Εις την ένορκη δήλωση γίνεται αναφορά στην επίδικη ενοικίαση ημερ. 31.08.06 που συνήψαν τα μέρη, την ισχυριζόμενη παραβίαση όρου της (παραγρ. 4(ιβ) στις δύο επιστολές των εναγόντων ημερ. 18.04.08 και 26.10.09 προς την εναγομένη, παράπονα άλλων ενοικιαστών δια τη συμπεριφορά την εναγομένης και σε ισχυριζόμενες συνέπειες λόγω της «συνεχιζόμενης παράνομης επέμβασης». 2
Η Καθ ης η αίτηση καταχώρισε ένσταση με την οποία προβάλλει επτά λόγυς. Αυτοί αφορούν την έλλειψη του κατ επείγοντος, την γενικότητα και αόριστα της ένορκης δήλωσης που συνοδεύει την αίτηση, τη μη αποκάλυψη ουσιωδών γεγονότων, παρατυπία της αίτησης που συνίσταται εις την ταυτότητα και αιτούμενων θεραπειών με το Προσωρινό Διάταγμα και αγωγή, το ισοζύγιο της ευχέρειας, έλλειψη ένορκής δήλωσης που συνοδεύει την αίτηση και τέλος ότι η διατήρηση του Διατάγματος δεν εξυπηρετεί τη δικαιοσύνη. Την ένσταση συνοδεύει ένορκη δήλωση του Σώζου Χουλιώτη, διευθύνοντα Διοικητικού Συμβούλου της Εναγομένης. Εις την αίτηση πλην των παραδεκτών γεγονότων που ήδη έχουν αναφερθεί προβάλλονται μεταξύ άλλων οι κάτωθι ισχυρισμοί: 1. Καθ ης η αίτηση δεν τοποθετεί καρέκλες και τραπέζια στην στοά πλην ορισμένων περιπτώσεων που τοποθετούνται από πελάτες και τα οποία επαναφέρονται το συντομότερο δυνατό. 2. Διευθύντρια του καταστήματος του απολύθηκε λόγω παρακοής εντολής της διασφάλισης της απαγόρευσης μετακίνησης καρεκλών. Τελικά δεν απολύθηκε λόγω παρέμβασης του γραμματέως των εναγόντων. 3. Δεν έγινε αποκάλυψη καταχώρησης παράλληλης αγωγής εναντίον άλλων ενοικιαστών η οποία ετέθη ενώπιον άλλου Δικαστηρίου. 4. Παρέλειψαν να αποκαλύψουν ότι κατόπιν αιτήσεως που υπεβλήθη από την Αιτήτρια με πρωτοβουλία προηγουμένου ενοικιαστή, το κατάστημα μετετράπη κατόπιν αδείας σε «snack bar» και εντός της στοάς και εισόδου γραφείων, ανοίχθηκε «bar» όπου τοποθετούνται «στούλς» για χρήση του «bar». Ως αποτέλεσμα το δοθέν διάταγμα αντιβαίνει τα συμφωνηθέντα με την Ενάγουσα και τους όρους λειτουργίας του καταστήματος. 5. Η αίτηση αποσκοπεί στη διεκδίκηση αυξημένου ενοικίου. Στις 13.06.08 ζητήθηκε από την Ενάγουσα έγκριση για ανανέωση της πολεοδομικής άδειας όπως και έγινε με αποτέλεσμα να επιτρέπεται εντός της στοάς του «bar» δια την τοποθέτηση καρεκλών δια χρήση του «bar». 6. Η εναγομένη δεν εμποδίζει την ελεύθερα πρόσβαση και ούτε δημιουργεί ταλαιπωρία και οχληρία. Αντίθετα, εισηγηθεί στους Ενάγοντες την κατάλληλη διαμόρφωση του χώρου της εισόδου ώστε ν αποκλείεται η μετακίνηση καρεκλών. Ανάμενε δε εισηγήσεις και υποδείξεις από τους Ενάγοντες δια το θέμα. 7. Η επιστολή προς τη Γραμματεία των Εναγόντων (τεκμ. Δ στην ένορκη δήλωση της αίτησης) συντάχθηκε από το Γραμματέα της Σχολής Δημήτρη Ζαχαριάδη ο οποίος μάλιστα πίεσε δια την υπογραφή της. Κανένας ενοικιαστής δεν έχει παράπονο. 3
8. Η Αίτηση είναι παράτυπη καθώς με αυτή επιζητείται η ίδια θεραπεία με την αγωγή. 9. Η Αίτηση είναι αντινομική αφού η ένορκη δήλωση που συνοδεύει αυτή προέρχεται από άλλο πρόσωπο από αυτό που αναφέρεται στην αίτηση και συνεπώς δεν υποστηρίζεται από ένορκο δήλωση. 10. Δεν καταδείχθη το επείγον της έκδοσης διατάγματος με μονομερή αίτηση. 11. Η Αίτηση και συνοδευτική δήλωση είναι γενική και αόριστη χωρίς εξειδίκευση και/ή δικαιολόγηση, των προϋποθέσεων έκδοσης διατάγματος ή γιατί είναι δύσκολό ή αδύνατον να απονεμηθεί δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο εφ όσον δε δεν έχουν αποδειχθεί οι νόμιμες προϋποθέσεις για έκδοση του Διατάγματος, η διατήρηση του δεν εξυπηρετεί ούτε την δικαιοσύνη. Τα πιο πάνω είναι όσα τέθησαν ενώπιον του Δικαστηρίου από πλευράς μαρτυρίας ενόψει του ότι οι ενόρκως δηλούντες δεν ζητήθηκε να αντεξετασθούν και δεν αντεξετάστηκαν επί των ενόρκων δηλώσεων τους. Οι ευπαίδευτοι δικηγόροι με τις αγορεύσεις τους προώθησαν όπως ήταν φυσικό τις θέσεις των διαδίκων που εκπροσωπούν. Πιστεύω ότι το πρώτο θέμα που θα πρέπει να εξετασθή είναι ο έκτος λόγος ένστασης που αφορά την ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση. Σύμφωνα λοιπόν με την Καθ ης η αίτηση, η αίτηση είναι αντινομική αφού δεν υποστηρίζεται με ένορκο δήλωση. Εφόσον η ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση προέρχεται από άλλο πρόσωπο από αυτό που αναφέρεται στην αίτηση καλείται ως αποτέλεσμα το Δικαστήριο να μην τη λάβει υπόψη του. Όπως έχει ήδη αναφερθεί είναι γεγονός ότι στην αίτηση αναφέρεται ότι «Τα γεγονότα στα οποία βασίζεται η παρούσα αίτηση φαίνονται στην ένορκη δήλωση του Δημήτρη Ζαχαριάδη από τη Λευκωσία». Η ένορκή δήλωση όμως που συνοδεύει την αίτηση έγινε από κάποιο Αλέξη Θεοδωρίδη. Το θέμα θα πρέπει να εξετασθή σύμφωνα με τους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας. «Δ. 48 θ.1. Every application to the Registrar shall be in writing stating the nature of the request made and referring to the specific section of the Law of to the specific Rule of Court upon which it is founded. If the application relies on any facts which do not appear in the Court books of records, it shall be supported by affidavit.» «Δ.48 θ.2 (2) Applications made ex parte shall be in Form 45? Application made by summons shall be in Form 46, and set out at the foot thereof the name of every person to be served therewith and the address at which service is to be effected, which in the case of any person who has given an address for service in the action may be such address.» 4
Σύμφωνα με την «Form 46», που χρησιμοποιείται στην περίπτωση αιτήσεων δια κλήσεως όπου τα γεγονότα εμφαίνονται σε επισυνημμένη ένορκη δήλωση (όπως στην υπό εξέταση αίτηση), θα πρέπει να αναφέρεται στην αίτηση το όνομα του ενόρκως δηλούντα και η ημερομηνία της ένορκη δήλωση του. Ο συνήγορος των καθ ων η αίτηση εισηγήθηκε ότι πρόκειται περί τυπογραφικού λάθους και εν πάση περίπτωσει δεν είναι αναγκαίο να αναφέρεται το όνομα σύμφωνα με τους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας. Παράπεμψε δε το Δικαστήριο δι υποστήριξη της θέσης του στην υπόθεση First Hlilton Ltd vs. Katrine Co Ltd κ.α. Αίτ. Αρ. 56/98 ημερ. 29.6.98 ( δεν είναι δημοσιευμένη). Με όλο το σεβασμό προς το συνήγορο η άνω απόφαση δεν απεφάσισε τίποτε άλλο παρ ότι υπήρχε έγκαιρη ένορκη δήλωση χωρίς να εξετάζει θέμα παρατυπίας. Εις την υπό εξέταση περίπτωση δεν χωρεί αμφιβολία ότι οι αιτητές δεν συνεμορφώθηκαν με τα πιο πάνω, ήτοι δεν υπάρχει συμμορφωση με τη Δ. 48 θ.2(2) και Form 46. Η Δ.64(2) των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας προβλέπει ως ακολούθως: «Δ. 64(2) Τηρούμενης της παραγράφου (3), το Δικαστήριο δύναται, εφόσον διαπιστώσει τέτοια μη συμμόρφωση με τους Κανονισμούς, όπως προβλέπεται στην παράγραφο (1), και υπό τέτοιους όρους ως προς τα έξοδα ή άλλως, όπως κρίνει δίκαιο, να παραμερίσει εξ ολοκλήρου ή εν μέρει τη διαδικασία στην οποία επεσυνέβη ή μη συμμόρφωση, οποιοδήποτε βήμα έγινε στη διαδικασία εκείνη, ή οποιοδήποτε έγγραφο, απόφαση ή διάταγμα σε αυτή, ή ασκώντας τις εξουσίες που του παρέχουν οι παρόντες Κανονισμοί, να επιτρέψει τέτοιες τροποποιήσεις, εάν χρειάζονται, και να έκδοση τέτοιο διάταγμα, εάν χρειάζεται, αναφορικά με τη διαδικασία γενικά, όπως κρίνει πρέπον.» Η πιο πάνω έτυχε ανάλυσης σε αρκετές αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Εις την Earlsfield Steel Limited vs. Joint Stock Company Elecgrometallurgical Steel Works Dneprospetsstal For A.N. Kyjmin Π.Ε. 115/07 ημερ. 11.11.2009 όπου στις σελ. 12 και 13 αναφέρονται τα ακόλουθα:- «Με την τροποποίηση της Δ. 64 καταργήθηκε η διάκριση μεταξύ της μη συμμόρφωσης με διαδικαστικούς θεσμούς, η οποία καθιστούσε τη διαδικασία άκυρη και της μη συμμόρφωσης, η οποία απλώς καθιστούσε τη διαδικασία παράτυπη. Με τη νέα Δ.64 οποιαδήποτε μη συμμόρφωση με τους θεσμούς θεωρείται ως παρατυπία η οποία μπορεί να θεραπευθεί εκτός και αν κριθεί θεμελιώδης. Με αυτό τον τρόπο δόθηκε στο Δικαστήριο η διακριτική ευχέρεια να θεραπεύει παρατυπίες, οι οποίες πριν την τροποποίηση θα οδηγούσαν σε 5
ακύρωση του δικονομικού μέτρου (βλ. Karl Heinz Wunderlich κ.α. vs. Παναγιώτου (1999) 1 (Α) Α.Α.Δ.366) Στην προκειμένη περίπτωση η παρατυπία αναφορικά με παράβαση των Θεσμών Πολιτικής Δικονομία, θα μπορούσε να θεραπευθεί δυνάμει της Δ.64. Όμως η παράβαση που διαπιστώνεται της διακρατικής Συμφωνίας, η οποία κυρώθηκε με τον πιο πάνω Νόμο, κατά την άποψη μας δεν θα μπορούσε να θεραπευθεί με το μηχανισμό της Δ.64, εφόσον αυτή η διαδικασία αφορά στις περιπτώσεις που εν υπάρχει συμμόρφωση με τους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας και όχι σε άλλες παρατυπίες άσχετες με τους Θεσμούς. Επομένως η εισήγηση για θεραπεία της παρατυπίας δεν μπορεί να γίνει δεκτή.» Εις την Olympia Designs (Properties) Ltd Εμπορευόμενης υπό την Εμπορική Επωνυμία OLYMPIA A. DESIGNS vs. UNIQUE U.K. INC εμπορευόμενης υπό την εμπορική επωνυμία UNUWUE PARTY Π.Ε. 72/08 ημερ. 4.8.2010 στις σελ. 5 7 αναφέρονται τα πιο κάτω: «Η Δ.64, θ.1, προνοεί ότι μη συμμόρφωση λόγω οποιαδήποτε πράξης ή παράλειψης με τα προβλεπόμενα από τους Διαδικαστικούς Κανονισμούς, αναφορικά με χρόνο, τόπο, τρόπο, τύπο, περιεχόμενο ή οτιδήποτε άλλο κατά την έναρξη ή τη φερόμενη έναρξη οποιαδήποτε διαδικασία ή σε οποιοδήποτε στάδιο οποιασδήποτε διαδικασίας ή σε σχέση με αυτή, θα θεωρείται παρατυπία και δεν θα καθιστά άκυρη τη διαδικασία, οποιοδήποτε βήμα στη διαδικασία ή οποιοδήποτε έγγραφο, απόφαση ή διάταγμα σε αυτή. Όπως έχει επισημανθεί και στην υπόθεση Πετρίχου vs. Χατζηιωσήφ (1998) 1 Α.Α.Δ.81, 84, η Δ.64 δεν αποτελεί πανάκεια για κάθε παράλειψη συμμόρφωσης με τους κανονισμούς. Δημιουργεί ένα διαδικαστικό μέσο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει ο διάδικος για να θεραπεύσει παρατυπίες στη διαδικασία, εφ όσον αυτές είναι βέβαια θεραπεύσιμες. Η συγκεκριμένη Διαταγή δεν παρέχει στο δικαστήριο την εξουσία να προβαίνει αυτεπάγγελτα σε διορθωτικές κινήσεις. Το δικαστήριο υποχρεούται να εξετάζει την ενώπιον του κατάσταση, διαβήματα θα πρέπει να λαμβάνονται από τον ενδιαφερόμενο διάδικο (Οικονομίδου vs. Φλουρέντζος Χριστοδούλου και Υιοί Λτδ (2005) 1 Α.Α.Δ. 1157). Όπως έχει επισημανθεί και στην υπόθεση ΜΙ Holdings Public Ltd vs. Παναγή (2006) 1 Α.Α.Δ 298, η παρατυπία υπάρχει μέχρι την άρση της και η Δ.64 δεν καταργεί τις διατάξεις των θεσμών, οι οποίοι πρέπει να τηρούνται. Με την Δ.64 παρέχεται απλών η ευκαιρία σε διάδικο που επέδειξε πλημμέλεια στην εφαρμογή των θεσμών, στα πλαίσια που ορίζει η Διαταγή, να διορθώσει το συγκεκριμένο διάβημα, ώστε να μη 6
θεωρείται άκυρο (Remedica Ltd vs. Bayer Aktiengesellschaft (1998) 1 A.A.D 1815). Στην παρούσα υπόθεση υπήρξε μια παρατυπία η οποία πράγματι, δεν είναι και ιδιαίτερα σημαντική, εν όψει μάλιστα και της στενής προθεσμία που τίθεται από τους Διαδικαστικούς κανονισμούς. Οι εφεσείοντες, όμως, θα έπρεπε, όπως επισημαίνει και το πρωτόδικο δικαστήριο, να προβούν στις κατάλληλες διορθωτικές κινήσεις, να καταχωρήσουν δηλαδή αίτηση παράτασης της προθεσμίας. Το δικαστήριο, όπως ήταν υποχρεωμένο, εξέτασε την ενώπιον του κατάσταση, όπως αυτή είχε δημιουργηθεί και οι εφεσείοντες, αν και είχαν την ευκαιρία να αντιδράσουν και να ζητήσουν τη διόρθωση της παρατυπίας, παρέλειψαν να το πράξουν. Το δικαστήριο δεν είχε άλλη εκλογή από του να εξετάσει την ενώπιον του κατάσταση, όπως αυτή είχε δημιουργηθεί και να θεωρήσει την αίτηση εκπρόθεσμη. Η παρατυπία μέχρι την άρση της εξακολουθεί να υπάρχει.» Εις την Άριστος Αρέστη vs. Μαρία Ερμογένους (Κοκονά ) Π.Ε. 41/08 ημερ. 25.11.2010 αναφέρονται στη σελ. 6-7: «Όσον αφορά τη Δ. 64 και την εισήγηση του εφεσείοντα ότι την οποιαδήποτε παρατυπία θα έπρεπε, το πρωτόδικο δικαστήριο, να την είχε θεραπεύσει εφαρμόζοντας τη Δ. 64 και πάλι διαφωνούμε με τον εφεσείοντα. Είναι ορθό ότι η Δ.64 έχει καταργήσει τη διάκριση μεταξύ άκυρων και αντικανονικών μέτρων καθιστώντας κάθε μορφή παρέκκλισης από τους Θεσμούς, αντικανονικότητα που μπροεί να θεραπευθεί. Όμως, σύμφωνα με τη Δ.64, η οποιαδήποτε παρατυπία θα πρέπει να θεραπεύεται, εννοείται με ευθύνη του υπεύθυνου για την παρατυπία (Δέστε: Εταιρεία Dasaki Entertainment Co. Ltd vs. Ιερού Ναού Παναγίας Χρυσελεούσης Στροβόλου, Πολ. Εφ. 157/07. ημερ. 10.4.2009). Με τη Δ. 64 δόθηκε στο δικαστήριο η διακριτική ευχέρεια να θεραπεύει παρατυπίες, οι οποίες πριν την τροποποίηση θα οδηγούσαν σε ακύρωση του σχετικού δικονομικού μέτρου (Δέστε: Wunderlivh vs. Παναγιώτου (1999) 1 Α.Α.Δ 366 και Earlsfield Steel vs. Joint Stock Company, Πολ. Εφ. 115/07, ημερ. 11.11.2009). Στην υπόθεση Πετρίχου vs. Χ Ιωσήφ (1998) 1 Α.Α.Δ 81 τονίστηκε ότι η Δ.64 δεν αποτελεί πανάκεια για τη μη συμμόρφωση με τους κανονισμούς. Οι κανονισμοί πρέπει να τηρούνται. Η Δ. 64 δημιουργεί ένα ένδικο μέσο το οποίο ο ενδιαφερόμενος διάδικος μπορεί να χρησιμοποιήσει για να θεραπεύσει παρατυπίες που είναι θεραπεύσιμες. Στην προκειμένη περίπτωση ο εφεσείων, ο οποίος ευθυνόταν για την παρατυπία, δεν έλαβε οποιοδήποτε μέτρο για να την θεραπεύσει και κατά συνέπεια, αυτή παρέμεινε αθεράπευτη. Το πρωτόδικο 7
δικαστήριο παρόλο που δεν αναφέρθηκε ρητά στ Δ. 64, θεώρησε την παρατυπία ως μη θεραπευθείσα και γι αυτό απέρριψε την αίτηση του εφεσείοντα. Δεν θεωρούμε ότι το πρωτόδικο δικαστήριο ενήργησε εσφαλμένα και ως εκ τούτου η έφεση δεν μπορεί να επιτύχει και γι αυτό το λόγο.» Είμαι της γνώμης ότι τα πιο πάνω εφαρμόζονται και στην υπό εξέταση περίπτωση. Οι αιτητές «είχαν την ευκαιρία ν αντιδράσουν και να ζητήσουν τη διόρθωση της παρατυπίας, παρέλειψαν όμως να το πράξουν». Εις την υπό εξέταση αίτηση ρητά αναφέρεται ότι «Τα γεγονότα στα οποία βασίζεται η παρούσα αίτηση φαίνονται στην ένορκη δήλωση του Δημήτρη Ζαχαριάση από τη Λευκωσία». Τέτοια ένορκη δήλωση δεν συνοδεύει την αίτηση αυτή και ούτε υπάρχει στο φάκελο του Δικαστηρίου. Το Δικαστήριο συνεπώς δεν έχει άλλη επιλογή παρά να εξετάσει την αίτηση όπως αυτή έχει παρουσιασθή και κατά συνέπεια αυτή δεν υποστηρίζεται από πραγματικό υπόβαθρο. Αναπόφευκτα η αίτηση δια το λόγο αυτό θα πρέπει να απορριφθεί. Τονίζεται ότι η παρατυπία αυτή είναι λόγος ενστάσεως και το Δικαστήριο δεν μπορεί από μόνο του να προχωρήσει σε θεραπεία της σύμφωνα με τα όσα έχουν λεχθεί στην Wunderlich (άνω). Ως αποτέλεσμα η αίτηση ημερ. 26.4.10 και το Διάταγμα του Δικαστηρίου ημερ. 27.4.10 απορρίπτονται. Προτού τελειώσω θα ήθελα να πω και τα κάτωθι. Να και δεν εγείρεται με τους λόγους ένστασης, ηγέρθη κατά την ακρόαση θέμα έλλειψης δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου να εξετάσει την υπό εξέταση διαφορά. Ο συνήγορος της Καθ ης η αίτηση στην αγόρευση του εισηγήθηκε ότι το Δικαστήριο στερείται δικαιοδοσία διότι η διαφορά αφορά σύμφωνα με τους προβαλλόμενους ισχυρισμούς από τη άλλη πλευρά παράβαση θέσμιας ενοικίασης, με κύριο άξονα παράβαση ρητάς του μεταξύ των διαδίκων ενοικιαστηρίου. Οι θεραπείες επίσης που επιζητούνται αφορούν αποζημιώσεις δια παράβαση σύμβασης ήτοι τη συμφωνία ενοικίασης ημερ. 31.08.06. Από την άλλη ο συνήγορος της Αιτήτριας εισηγήθη ότι το Δικαστήριο έχει δικαιοδοσία διότι η διάφορά και αξιώσεις δεν αφορούν το μίσθιο, αντικείμενο της θέσμιας ενοικίασης, αλλά αφορούν τη στοά που δεν είναι υπό ενοικίαση εις την Καθ ης η αίτηση και αυτό λεει και το αιτηθέν και εκδοθέν Διάταγμα. Όπως είναι νομολογικά ξεκάθαρο, δικαιοδοτικό ζήτημα μπορεί να εξετασθή σε οιονδήποτε στάδιο της διαδικασίας, ακόμα και στο στάδιο της έφεσης αυτεπάγγελτα. (βλ. Central Co-operative Bank vs. C.Y.E.M.S (1984) 1C.L.R 435.) Εις την υπόθεση Αγγελίδης & Φιλίππου vs. Κολοκαδίσης Εστείτς Λτδ (1991) 1 Α.Α.Δ. 327 το Ανώτατο Δικαστήριο εξέτασε παρόμοιο με την υπό συζήτηση θέμα και στη σελ. 330 331 αναφέρει τα ακόλουθα: «Αναφορικά με το θέμα αρμοδιότητας του Επαρχιακού Δικαστηρίου, σύμφωνα με το άρθρο 4 του Νόμου 23/83, είναι το Δικαστήριο Ελέγχου 8
Ενοικιάσεων που έχει δικαιοδοσία να εκδικάζει παρεμπίπτοντας και συμπληρωματικά θέματα των κυριών θεμάτων για τα οποία έχει αποκλειστική αρμοδιότητα το εν λόγω Δικαστήριο. Στην υπό εκδίκαση υπόθεση, το πρωτόδικο Δικαστήριο κανένα θέμα δεν έχει ενώπιον του σχετικά με το ενοικιαζόμενο κατάστημα, αλλά το κύριο και μόνο θέμα που είχε ήταν ο ισχυρισμός για παράνομη επέμβαση σε κοινόχρηστούς χώρους της πολυκατοικίας. Στην υπόθεση Παπαγεωργίου vs. Καραγιάννη (1988) 1 A.A.D. 571, το Ανώτατο Δικαστήριο είχε την ευκαιρία να επιληφθεί του θέματος και να αναλύσει τις αρχές σε αγωγή για παράνομη επέμβαση και οχληρία. Η αρχή που αναφέρεται στην απόφαση είναι πως αποκλειστική δικαιοδοσία έχει το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων μόνο όταν η απαίτηση είναι διατυπωμένη με τέτοιο τρόπο που να απαιτεί να εξετάσει και να εφαρμόσει το Δικαστήριο πρόνοιες του περί Ενοικιοστασίου Νόμου, ή τους όρους της θέσμίας ενοικίασης. Αναφορικά με τα γεγονότα της υπόθεσης το Δικαστήριο ανέφερε τα ακόλουθα στη σελ. 579: «From a careful examination of the present claim of the plaintiff it is obvious that the essence of the action is trespass to land and nuisance associated with the use of the land trespassed upon which adjoins the demised controlled promises. Though, under the terms of the tenancy agreement, Exh.1, which survived the conversion of the tenancy into a statutory one by virtue of section 27 of Law 23/83, which terms the tenant must continue to observe, the use of the demised premises in a manner causing nuisance to the neighbors, gives the landlady the right to terminate the tenancy and recover vacant possession of the premise, the landlady is not relying on any alleged breach of the terms of the statutory tenancy and is not praying for an order to evict the tenant on account of such breach of on any other account. The determination of the plaintiffs claim in the manner she chose to fashion it in the present action does not involve directly of indirectly the application of the Rent Control Law (Law 23/83) not does it require consideration of any of the terms or condition of the statutory tenancy as such. The mere fact that in his Defense the tenant alleges, inter alia, that the part of the plaintiffs yard where he is alleged to have committed the trespass and the nuisance was include in the original tenancy though not specifically mentioned in the agreement, Ech.1, does not change the complexion of the action? Nor does it make it a matter relevant to the application of Law 23/83. The claim can still be examined and determined solely by reference to and by application of the general principles of the law pertaining to the aforesaid civil wrongs of trespass and nuisance.» (βλ. Επίσης Ανδρέας vs. Κασπάρη (1999) 1 (Α) 306, 309) 9
Εις την υπό εξέταση υπόθεση δεν έχει καταχωρηθεί Έκθεση Απαίτησης και από την οπισθογράφηση της Απαίτησης φαίνεται ότι η αιτούμενη θεραπεία υπό (Γ) είναι συμβατή με ενοικίαση, οι θεραπείες υπό (Α) και (Β) στην καλύτερη περίπτωση δια τους αιτητές είναι διφορούμενες ήτοι υπό την έννοια ότι μπορούν να ερμηνευθούν είτε προς τη μια κατεύθυνση είτε προς την άλλη. Τέλος, η θεραπεία υπό (Δ) αφορά παράνομη επέμβαση σε ακίνητη ιδιοκτησία. Εις την ένορκη δήλωση του Αλέξη Θεοδωρίδη μέχρι την παράγρ. 7 η διαφορά παρουσιάζεται ως αναφυόμενη από παράβαση όρων του ενοικιαστηρίου εγγράφου ημερ. 31.8.06 (βλ. Παράγρ. 6 και 7 μαζί με το τεκμ. Α (Γ) στα οποία παραπέμπει). Στην παράγρ. 8 αναφέρεται επί λέξει «Η συνεχιζόμενη αυτή παράβαση προκαλεί...» δηλ. Παραπέμπει στην άνω διαφορά που όπως έχει αναφερθεί παρουσιάζεται ως διαφορά παράβαση όρου ενοικιαστηρίου εγγράφου. Οι υπόλοιποι παράγρ. 9-12 δεν προσθέτουν στο υπό εξέταση θέμα. Ο συνήγορος δε της αιτήτριας εις την αγόρευση του επί του θέματος δέχθηκε ότι μετά τη λήξη του ενοικιαστηρίου εγγράφου ημερ. 31.8.06 η ενοικίαση μετετράπη σε θέμα ενοικίασης,αλλά σύμφωνα με τον ίδιο η αγωγή αφορά το διπλανό του ενοικιαζομένου καταστήματος χώρο. Εξετάζοντας ολόκληρη την ένορκη δήλωση μέχρι την παράγρ. 8 που τίθενται τα γεγονότα επί των οποίων εδράζεται το αγώγιμο δικαίωνα και η απαίτηση δεν χωρεί αμφιβολία ότι η διατύπωση και η τροχοδρόμηση της απαίτησης είναι τέτοια που φαίνεται να αφορά απαίτηση παράβασης του ενοικιαστηρίου εγγράφου ημερ. 31.8.06 η οποία όπως είναι παραδεκτό με τη λήψη της μετετράπη σε θέσμια ενοικίαση. Οι παραγρ. 4-5 στην ένορκη δήλωση φαίνεται να μην αφήνουν περιθώρια προς άλλη κατεύθυνση. Επίσης, οι επιστολές ημερ. 18.4.08 και 26.10.09, τεκμ. Β και Γ στην Ένορκη Δήλωση, το ίδιο. Εις αυτές γίνεται αναφορά δια παράβαση ουσιώδούς όρου του ενοικιαστηρίου εγγράφου, ότι η συμπεριφορά της Καθ ης η αίτηση είναι αντίθεση με τον όρο 4 (ιβ) του ενοικιαστηρίου εγγράφου και καλείται η Καθ ης η Αίτηση σε άμεση συμμόρφωση με τις συμβατικές της υποχρεώσεις διαφορετικά οι ενάγοντες «θα αναγκαστούν να τερματίσουν την ενοικίαση και να λάβουν τα δέοντα δικαστικά μέτρα». Φαίνεται συνεπώς απ όλα αυτά που οι αιτητές επέλεξαν να παρουσιάσουν στο Δικαστήριο ότι το τελευταίο θα πρέπει να ασχοληθεί με τους όρους της θέσμιας ενοικίασης σε συνάρτηση πάντοτε με το σχετικό Νόμο. Η εισήγηση του συνηγόρου του αιτήτη ότι η απαίτηση αφορά χώρο που δεν καλύπτεται από τη θέσμια ενοικίαση δεν συνάδει με όσα κατεγράφησαν στις παραγ. 4 και 5 της ένορκης δήλωσης και επιστολές τεκμ. Β και Γ. Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω είμαι της γνώμη ότι η πρώτη και δεύτερη προϋπόθεση του άρθρου 32 δεν ικανοποιούνται. Εφόσον δεν ικανοποιούνται οι άνω πορυποθέσεις του άρθρου 32 παρέλκει και η εξέταση της τρίτης προϋπόθεσης (βλ. Σεβαστού vs. Σεβαστού (2002) 1 Α.Α.Δ 1980,. 1988). Λαμβάνοντας υπόψη ότι τα κριτήρια του άρθρου 32 είναι σε μεγάλο βαθμό παρόμοια με τα κριτήρια του άρθρου 5 του ΚΕΦ 6 (βλ. Λακαταμίτου vs. Θεοδώρου (1983) 1 A.A.Δ. 129 και Τσολάκη Στυλιανού (1992) 1.Α.Α.Δ 782, κρίνω ότι η αίτηση δεν δύναται να επιτύχει 10
ούτε κάτω από το άρθρο 52 ΚΕΦ.6. Ούτε ασφαλώς δύναται να επιτύχει κάτω από το άρθρο 4 του ΚΕΦ 6. δια τους ίδιους λόγους. Δια τους πιο πάνω λόγους συνεπώς θα απέρριπτα την αίτηση και επί της ουσίας. Τα έξοδα να ακολουθήσουν το αποτέλεσμα της αίτησης και να είναι σε βάρος των Αιτητών όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και να πληρωθούν στο τέλος της αγωγής. ΠΙΣΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ (Υπ.) Λ.Παρπαρίνος Π.Ε.Δ. 11