Λουτσία Βακαρίνο 4 ΣΚΗΝΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ
Να μάθω οπωσδήποτε ποιος είναι ο Γουάτσον! Να τηλεφωνήσω στον τεχνικό του ADSL
εδώ διάβαζε τα βιβλία του ο θείος καινούριες κουρτίνες, επιλογή της μαμάς η μαμά ψάχνει να βρει σήμα
Η έρευνα της Έμιλι Από τότε που η Έμιλι Ράιτ κληρονόμησε την αγροικία του θείου Όρβιλ, ο οποίος είχε χάσει τη ζωή του στη διάρκεια μιας καταιγίδας, είχε γίνει στ αλήθεια πολυάσχολη. Και όχι μόνο επειδή μετακόμισε μαζί με τη μητέρα της τη Λίντα από το Λονδίνο στο Μπλόσομ Κρικ, ένα μικρό χωριουδάκι του Κεντ, αλλά κυρίως επειδή η αγροικία αυτή, εκτός από παλιά και γεμάτη παράξενα αντικείμενα, ήταν και η έδρα του Γραφείου Ερευνών Ράιτ. Από τη μια στιγμή στην άλλη, λοιπόν, η Έμιλι και η μητέρα της άρχισαν να εξιχνιάζουν μυστηριώδεις υποθέσεις και άλυτα εγκλήματα. Εκείνη την ημέρα, στα τέλη του Αυγούστου, στον αριθμό 1 της οδού Όουκ επικρατούσε αναβρασμός, παρότι δε βρισκόταν σε εξέλιξη κάποια έρευνα. «Σ αυτό το χωριό η σύνδεση στο ίντερνετ γίνεται πάντα με ταχύτητα χελώνας!» είπε αναστενάζοντας η Λίντα, η οποία, ύστερα από τριάντα δύο χρόνια στο Λονδίνο, δυσκολευόταν να απαρνηθεί τις συνήθειες της πόλης. 12
Η ΈΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΈΜΙΛΙ Η Έμιλι μπήκε στο γραφείο που κάποτε ανήκε στον θείο της και τη βρήκε να κρατά το λάπτοπ πάνω από το κεφάλι της, στραμμένο προς το παράθυρο, προσπαθώντας να βρει σήμα. «Ουφ, αν δε συνδεθώ στο ίντερνετ, πώς θα ανεβάσω το σάιτ του Γραφείου Ερευνών Ράιτ;» «Το θέμα είναι ότι το σπίτι σας βρίσκεται μακριά από την κεντρική κεραία. Δοκίμασες να αποσυνδέσεις το σταθερό;» τη ρώτησε ο Μάθιου, ο καινούριος φίλος της οικογένειας Ράιτ και κηπουρός του χωριού. «Έχουμε σταθερό τηλέφωνο;» ρώτησε η Λίντα, που εδώ και χρόνια χρησιμοποιούσε αποκλειστικά και μόνο το κινητό της. Η Έμιλι της έδειξε το παλιό τηλέφωνο από μαύρο βακελίτη που κάποτε ανήκε στον θείο της. Με το που σήκωσε το ακουστικό, άκουσε τον κλασικό ήχο της γραμμής που λειτουργούσε. «Κοίτα να δεις!» αναφώνησε έκπληκτη η Λίντα. Σε κάποιο άλλο σπίτι ένα τέτοιο τηλέφωνο-αντίκα δε θα περνούσε εύκολα απαρατήρητο, όμως στο γραφείο του θείου Όρβιλ ήταν σχεδόν αδύνατον να το εντοπίσεις έτσι χωμένο όπως ήταν ανάμεσα σε ένα σωρό παράξενα αντικείμενα. Όμως το πιο αλλόκοτο απ όλα ήταν η συλλογή με τα ψεύτικα μουστάκια, που ο εκκεντρικός ερευνητής φρόντιζε να φοράει όποτε του δινόταν η ευκαιρία. «Έβαλες το ρούτερ κοντά στην κεντρική πρίζα του τηλεφώνου;» ρώτησε ο Μάθιου. 13
ΤΟ ΜΥΣΤΉΡΙΟ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΊΟΥ 11 «Τι πράγμα;» αναφώνησε σαστισμένη η Λίντα. «Μάθιου, δεν ήξερα ότι είσαι εξπέρ στο ίντερνετ!» του είπε έκπληκτη η Έμιλι. «Μα και βέβαια! Το χρησιμοποιώ συνέχεια για να αγοράζω σπόρους από κάθε γωνιά του κόσμου. Βρίσκω μάλιστα και κάτι καταπληκτικές προσφορές για μηχανές κουρέματος του γκαζόν και σύνεργα κηπουρικής ή γεωπονικά προϊόντα. Για παράδειγμα, τις προάλλες παρήγγειλα Bacillus thuringiensis, ένα βακτήριο που χρησιμοποιείται ως εντομοκτόνο στη βιολογική καλλιέργεια». «Μη μου πεις ότι κόλλησες κι εσύ τη μανία της μητέρας μου για τα βιολογικά!» σχολίασε καχύποπτη η Έμιλι. Τώρα πια όλοι είχαν καταλάβει ότι η Λίντα είχε αδυναμία στον Μάθιου, και μάλιστα το ίδιο ίσχυε και για τον ντροπαλό κηπουρό. Ο Μάθιου κοκκίνισε, επιβεβαιώνοντας έτσι τις υποψίες του κοριτσιού, και τραύλισε: «Εεε, μα εγώ». «Τι θα γίνει μ εσάς τους δύο;» τους διέκοψε η Λίντα. «Με παρατήσατε κι άντε να βρω μόνη μου λύση σ ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα! Χωρίς το σάιτ του γραφείου πώς θα καταφέρουμε να διαφημιστούμε;» «Μαμά, δεν είμαστε στο Λονδίνο. Έτσι όπως δουλεύει η σύνδεση εδώ πέρα, δεν ξέρω αν τελικά το σάιτ είναι και τόσο καλή ιδέα». «Για στάσου, εγώ είμαι η διαφημίστρια εδώ μέσα!» της απάντησε η Λίντα. «Πρώην διαφημίστρια, τώρα είσαι ντετέκτιβ!» 14
Η ΈΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΈΜΙΛΙ διευκρίνισε η Έμιλι χαμογελώντας. Η μητέρα της, πράγματι, πριν από λίγες μέρες πήρε την απόφαση να αφοσιωθεί στο νέο της επάγγελμα και να αρνηθεί τη θέση του art director σε μια διαφημιστική εταιρεία, αν και έκανε αυτή τη δουλειά για χρόνια, προτού η Έμιλι κληρονομήσει την αγροικία και το Γραφείο Ερευνών Ράιτ. «Μάλλον έχεις δίκιο» παραδέχτηκε η Λίντα κι έσπευσε να αφήσει τον φορητό υπολογιστή της στο γραφείο του θείου Όρβιλ. «Το Μπλόσομ Κρικ δεν είναι Λονδίνο και γι αυτό χρειάζεται μια διαφορετική στρατηγική προώθησης της δουλειάς μας». «Και ποια είναι αυτή;» «Η παλιά γνωστή μέθοδος της διανομής φυλλαδίων!» απάντησε ενθουσιασμένη η Λίντα, βγάζοντας από ένα συρτάρι μια στοίβα με φυλλάδια. Ο λογότυπος που είχαν διαλέξει από κοινού μητέρα και κόρη ήταν ένα μουστάκι, προς τιμήν του εκκεντρικού θείου, και δίπλα υπήρχε ένας μεγεθυντικός φακός, χαρακτηριστικό σύμβολο των ντετέκτιβ. Κάτω από τον λογότυπο έγραφε: Θες να εξιχνιάσεις κάποιο μυστήριο; Ψάχνεις κάποιον να αναλάβει την έρευνά σου; Εμπιστεύσου το Γραφείο Ερευνών Ράιτ! «Εγώ, πάντως, δε θα έκανα το φόντο θαλασσί με πουά» διαμαρτυρήθηκε η Έμιλι, που δε συμμεριζόταν το πάθος της μητέρας της για τα παλ χρώματα. «Μέχρι στιγμής οι περισσότεροι από τους πελάτες μας ήταν γυναίκες. Χρειάζεται λοιπόν να δώσουμε μια 15
ΤΟ ΜΥΣΤΉΡΙΟ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΊΟΥ 11 γυναικεία αισθητική, κι αυτό είναι άλλωστε το ατού μας! Ή μάλλον το δικό μου, γιατί η κόρη μου είναι σκέτο αγοροκόριτσο» είπε η Λίντα χασκογελώντας και στριφογυρίζοντας τη φαρδιά πλισέ γαλάζια φούστα που φορούσε και που την είχε συνδυάσει με ένα λευκό πουκάμισο. Η Έμιλι έβαλε τα χέρια της στις τσέπες του τζιν της και της έβγαλε τη γλώσσα. «Λοιπόν, αφού δεν υπάρχει λύση με το ίντερνετ, εγώ να πηγαίνω» είπε ο Μάθιου. «Λίντα, θες να σε πάω κάπου;» «Ναι, σ ευχαριστώ. Ένα λεπτό να βάλω τα παπούτσια μου κι έρχομαι». «Πάω να γυρίσω το αμάξι και σε περιμένω. Γεια σου, Έμιλι!» είπε ο άντρας βγαίνοντας από την πόρτα. Η Έμιλι τον χαιρέτησε με μια κίνηση του χεριού. «Θα τα πούμε το απόγευμα στο παντοπωλείο!» Ο Μάθιου έγνεψε καταφατικά. Το παντοπωλείο, που ανήκε στην αδερφή του τη Ρόξι, είχε γίνει το αγαπημένο μέρος συνάντησης της Έμιλι και της Λίντα, αλλά και επιχειρησιακή βάση όλων όσοι τις βοηθούσαν στις έρευνές τους. «Εγώ φεύγω» είπε η Λίντα, που είχε επιστρέψει στο γραφείο και τώρα φορούσε κάτι ψηλά σανδάλια. «Εντάξει» της απάντησε αφηρημένα η Έμιλι. «Α, Έμιλι» συνέχισε η Λίντα, γυρνώντας και πάλι πίσω στο γραφείο. «Ναι, μαμά». 16
Η ΈΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΈΜΙΛΙ «Μην ανοίγεις σε ξένους». «Εντάξει, μαμά!» «Γεια σου, μωρό μου» συνέχισε η Λίντα και κοντοστάθηκε και πάλι στην πόρτα. «Α, Έμιλι» «Ναι, μαμά» επανέλαβε το κορίτσι, ανασηκώνοντας το ένα φρύδι. «Μην μπλέξεις πάλι πουθενά». «Εντάξει, μαμά» της απάντησε η Έμιλι. «Εσύ δεν ήσουν που θα έφευγες; Πρόσεχε γιατί αργά ή γρήγορα ο Μάθιου θα βαρεθεί να σε περιμένει» «Τι υπονοείς;» τη ρώτησε γελώντας η Λίντα. «Εγώ θα σου πω; Εσύ είσαι η ειδική στα ρομάντζα Κι άλλωστε σε είδα πώς τον κοιτούσες προηγουμένως. Άσε που σου βγήκε και το λακκάκι στο μάγουλο!» Το λακκάκι ήταν το σήμα κατατεθέν της Λίντα, το μυστικό της όπλο, που μπορούσε να ραγίσει ακόμα και την πιο σκληρή καρδιά. Η αλήθεια είναι πως, όποτε η μαμά της Έμιλι βρισκόταν κοντά στον Μάθιου, το λακκάκι αυτό εμφανιζόταν συχνά πυκνά στο πρόσωπό της. Η Λίντα, που είχε χάσει τον άντρα της όταν ήταν ακόμη πολύ νέα, είχε αρχίσει σιγά σιγά να αποδέχεται την ιδέα ενός φλερτ. «Α, Έμιλι» «Τι είναι πάλι;» είπε ξεφυσώντας η κόρη της. «Σου υπόσχομαι ότι δε θα φάω μάφιν πάνω στον καναπέ, δε θα δω πολλή τηλεόραση και δε θα βάλω φωτιά στο σπίτι. Ευχαριστήθηκες τώρα;» Η Λίντα έγνεψε καταφατικά κι έκλεισε την πόρτα. Η 17
ΤΟ ΜΥΣΤΉΡΙΟ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΊΟΥ 11 Έμιλι πήγε χοροπηδώντας ως τη βιβλιοθήκη, όπου την περίμενε ένα ογκώδες βιβλίο σχετικά με την ανάλυση των ευρημάτων, κληρονομιά κι αυτό από τον θείο Όρβιλ. Το κορίτσι άνοιξε το βιβλίο πάνω στο γραφείο και βυθίστηκε σε αυτή τη δύσκολη μα τόσο γοητευτική ανάγνωση. Στο περιθώριο κάθε σελίδας υπήρχαν παρατηρήσεις και σημειώσεις γραμμένες με τον κομψό, μακρουλό γραφικό χαρακτήρα του θείου Όρβιλ. Διαφορετικά είδη λάσπης σε διαφορετικά μέρη, όπως έλεγε ο Σέρλοκ Χολμς! Φοράμε πάντα πλαστικές σακούλες δεμένες με λάστιχο για να καλύψουμε τα παπούτσια και να μην αλλοιώσουμε τον τόπο του εγκλήματος Η Έμιλι έβρισκε πάντα διαφωτιστικά τα γραπτά του θείου Όρβιλ, που της είχε αφήσει κληρονομιά μια σειρά από σημειωματάρια γεμάτα σκέψεις και λεπτομέρειες από τις έρευνές του, τις οποίες είχε ολοκληρώσει με μεγάλη επιτυχία. Μολονότι δεν είχαν γνωριστεί ποτέ τους, η Έμιλι ένιωθε δικό της άνθρωπο τον αδικοχαμένο εκκεντρικό της θείο. Κι αυτό γιατί ήταν ο αγαπημένος θείος του πατέρα της, του Πάτρικ, που πέθανε σε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα όταν η Έμιλι ήταν μόλις πέντε χρονών. Τώρα, χάρη στο πάθος της για τις έρευνες, η Έμιλι είχε ανακαλύψει μια χαμένη πτυχή της οικογένειάς της. Το ότι κληρονόμησε το γραφείο ερευνών ήταν ό,τι καλύτερο της είχε συμβεί ποτέ, σκέφτηκε, γιατί, εκτός των άλλων, είχε καταφέρει να φύγει από το στενάχωρο διαμέρισμα όπου ζούσε μαζί με τη Λίντα στο Λονδίνο, 18
Η ΈΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΈΜΙΛΙ και τώρα περνούσε περισσότερο χρόνο με τη μητέρα της, που παλιότερα δούλευε όλη μέρα κάνοντας τη δουλειά του art director. Η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές θα προτιμούσε να μην είναι η Λίντα τόσο καταπιεστική μαζί της. Στο κάτω κάτω, τώρα πια ήταν έντεκα χρονών! «Μια χαρά μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου!» είπε η Έμιλι απευθυνόμενη στον γάτο της, τον Πέρσι, έναν τεμπέλικο ντέβον ρεξ, κληρονομιά κι αυτός από τον θείο της. Νιάου, έκανε ξεφυσώντας ο Πέρσι, τσατισμένος όπως πάντα, κι ύστερα κούνησε τα μεγάλα σαν νυχτερίδας αυτιά του και συνέχισε τον υπνάκο του στο ράφι της βιβλιοθήκης. «Μη με κοιτάς εμένα έτσι» είπε η Έμιλι. «Μια χαρά μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου». Το ογκώδες βιβλίο τράβηξε όλη της την προσοχή, λίγο επειδή ήταν γεμάτο σημειώσεις του θείου και πληροφορίες σχετικά με το πώς αναλύει κανείς τα ευρήματα, λίγο επειδή στην πρώτη σελίδα υπήρχε μια παράξενη αφιέρωση: Στον Όρβιλ, με παντοτινή εκτίμηση, Γουάτσον. Η υπογραφή αυτή της έφερε στο μυαλό τον περίφημο βοηθό του Σέρλοκ Χολμς. Η Έμιλι τη συνέκρινε με τις επιστολές του πατέρα της Πάτρικ, τις οποίες είχε βρει πρόσφατα η Λίντα σε έναν παλιό μπουφέ, αλλά ο γραφικός χαρακτήρας δεν ήταν ίδιος. Ευχόταν να βρει κι άλλες ενδείξεις που θα την έκαναν να αναφωνήσει «στοιχειώδες, αγαπητέ Γουάτσον!» (παρότι 19
ΤΟ ΜΥΣΤΉΡΙΟ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΊΟΥ 11 είχε τσεκάρει ότι ο Σέρλοκ Χολμς ποτέ δεν είχε πει αυτή τη διάσημη φράση σε κάποιο μυθιστόρημα ή διήγημα), όταν ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι. Η Έμιλι πετάχτηκε όρθια, ξεχνώντας στη στιγμή αυτό το μικρό μυστήριο. «Θεέ μου! Και αν κάποιος χρειάζεται τη βοήθεια του γραφείου μας;» αναφώνησε το κορίτσι τρέχοντας προς την πόρτα. Μέχρι στιγμής ποτέ δεν είχε τύχει να υποδεχτεί μόνη της κάποιον πελάτη! Και αν ήταν κάποιος ξένος; Δε θα ήταν και τόσο φρόνιμο εκ μέρους της να τον αφήσει να μπει! Για μια στιγμή ευχόταν να επέστρεφε η μητέρα της επειδή είχε ξεχάσει την τσάντα της ή τα γυαλιά της Ύστερα όμως έκανε κουράγιο. «Ένας καλός ερευνητής πρέπει πάντα να πιστεύει στις δυνάμεις του» έλεγε ο θείος Όρβιλ στα σημειωματάριά του. «Ποιος είναι;» ρώτησε ταραγμένη η Έμιλι, πλησιάζοντας στην πόρτα. «Είμαι η κυρία Σάλσμπερι» απάντησε μια βραχνή, εξοργισμένη φωνή, από την άλλη μεριά της πόρτας. Η κυρία Σάλσμπερι ήταν μια ηλικιωμένη χήρα που έμενε στο Μπλόσομ Κρικ, διάσημη για τα υπέροχα τριαντάφυλλά της, αλλά και για τον κακότροπο χαρακτήρα της. Και μάλιστα τόσο διάσημη, που σε καμία περίπτωση δε θα την έλεγες άγνωστη. Η Έμιλι κοίταξε από το ματάκι της πόρτας, αναστέναξε και της άνοιξε. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισε μπροστά της ήταν ένα δάχτυλο που στόχευε τη μύτη της. 20
Η ΈΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΈΜΙΛΙ «Δεσποινίς, χάθηκε ο γάτος μου!» έβαλε τις φωνές η κυρία Σάλσμπερι, δίχως καν να τη χαιρετήσει. Η Έμιλι ξεροκατάπιε και παραλίγο να της απαντήσει: «Δε φταίω εγώ!». «Λοιπόν; Πού είναι οι τρόποι σου; Δε θα μου πεις να περάσω;» την αποπήρε η κυρία Σάλσμπερι. «Να περάσετε;» τη ρώτησε αμήχανα η Έμιλι, που είχε αιφνιδιαστεί από αυτή την επίσκεψη. «Εσύ δεν είσαι η πιτσιρίκα που λύνει τα μυστήρια;» ρώτησε η κυρία Σάλσμπερι, κοιτάζοντάς την καχύποπτα πίσω από τα χρυσαφιά γυαλιά της, κατεβασμένα στην άκρη της γαμψής της μύτης. «Ναι, βέβαια! Ώστε εξαφανίστηκε ο γάτος σας!» είπε ξαφνικά η Έμιλι και φωτίστηκε το πρόσωπό της. Η κυρία Σάλσμπερι την αγριοκοίταξε. Η Έμιλι έσπευσε να πάρει μια λυπημένη έκφραση. «Θέλω να πω ότι λυπάμαι πολύ, αλλά μην ανησυχείτε, ήρθατε στο σωστό μέρος! Είμαστε στη διάθεσή σας». «Τώρα μάλιστα, δεσποινίς μου» αποκρίθηκε η κυρία Σάλσμπερι, ισιώνοντας το μάλλινο κασκόλ που φορούσε, παρότι ήταν Αύγουστος. «Ή μήπως να περιμένω να γυρίσει η μητέρα σου;» «Θα τα φροντίσω όλα εγώ, μην ανησυχείτε» την καθησύχασε η Έμιλι. «Πάλι καλά που κάποιοι νέοι έχουν ακόμη όρεξη για δουλειά. Εγώ στην ηλικία σου βοηθούσα τους δικούς μου στο μαγαζί. Και δούλευα σκληρά! Όχι σαν κάτι τεμπελχανάδες σήμερα, που το μόνο που ξέρουν να κά- 21
ΤΟ ΜΥΣΤΉΡΙΟ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΊΟΥ 11 νουν είναι να κάθονται μπροστά στην τηλεόραση και να τα περιμένουν όλα στο πιάτο» Η Έμιλι μισοχαμογέλασε και σκέφτηκε ότι η κυρία Σάλσμπερι, αν και συμπεριφερόταν σαν στρίγκλα, τελικά δεν ήταν και τόσο κακιά. Τη συνόδευσε στο γραφείο του θείου Όρβιλ, της έδειξε μία από τις δύο πολυθρόνες κι ύστερα κάθισε απέναντί της, με το σημειωματάριο και το στιλό στο χέρι, προσπαθώντας να πάρει επαγγελματικό ύφος. «Για πείτε μου, λοιπόν, τι συνέβη με τον γάτο σας». «Εξαφανίστηκε! Ο Τζίπσι μου χάθηκε!» παραπονέθηκε η κυρία Σάλσμπερι. «Δε μου τα λένε καλά αυτά τα παλιόμουτρα οι γείτονές μου! Αυτός ο κύριος Πάραμ, ο Ινδός με τα πικάντικα φαγητά του Αν θέλετε να ξέρετε, αυτός φταίει που έχουν γεμίσει σφήκες οι κάδοι των σκουπιδιών! Ποιος ξέρει τι αηδίες πετάει μέσα! Κι απ την άλλη, έχουμε και την Πόμφρεϊ, αυτήν και το απαίσιο σκυλί της! Οι τρύπες στον κήπο μου σίγουρα δεν έγιναν μόνες τους Να δεις που εξαιτίας του σκύλου της εξαφανίστηκε ο άμοιρος ο Τζίπσι μου! Ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω!» «Χμμ, κυρία Σάλσμπερι ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πώς είναι ο Τζίπσι σας;» τη ρώτησε η Έμιλι, η οποία στη δέκατη γραμμή των σημειώσεων είχε αρχίσει κιόλας να τα χάνει. Η κυρία Σάλσμπερι έψαξε στην τσάντα της κι έβγαλε μια φωτογραφία που απεικόνιζε έναν κοκκινο-κίτρινο χοντρό γάτο Περσίας. 22
Η ΈΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΈΜΙΛΙ «Τι όμορφο ζωάκι» σχολίασε ευγενικά η Έμιλι. «Ναι, είναι, σε αντίθεση με το δικό σας, που είναι τελείως τσουρομαδημένο. Πρέπει να το φροντίζετε περισσότερο» είπε η κυρία Σάλσμπερι δείχνοντας τον Πέρσι. Νιάου, ξεφύσησε ο γάτος, γυρνώντας τους την πλάτη. «Να του βάζετε λίγο μαϊντανό στο φαγητό του κάθε μέρα. Πολύ λίγο όμως, γιατί ο μαϊντανός σε μεγάλες ποσότητες είναι δηλητηριώδης. Και να τρίβετε το τρίχωμά του μια φορά την εβδομάδα με λινέλαιο ή με εκχύλισμα δεντρολίβανου. Το κάνει πιο γυαλιστερό». Η Έμιλι κοίταξε τον Πέρσι και τον φαντάστηκε λαδωμένο και μοσχοβολιστό σαν ψητό κρέας, και με δυσκολία συγκράτησε τα γέλια της. «Εεε, πόσο καιρό έχετε να δείτε τον Τζίπσι;» «Δύο μέρες». «Μήπως βγήκε μόνος του βόλτα και πήρε στο κυνήγι καμιά γάτα;» «Αδύνατον. Δεν έχει χάσει ούτε ένα γεύμα εδώ και έξι χρόνια. Κι όποτε έφευγε, πάντα επέστρεφε προτού σκοτεινιάσει για το καθιερωμένο βραδινό του βούρτσισμα». «Καταλαβαίνω. Λέγατε, λοιπόν, ότι υποπτεύεστε τους γείτονές σας». «Τι άνθρωποι, Θεέ μου! Ούτε που τους περνάει απ το μυαλό να τηρούν τους βασικούς κανόνες καλής συμπεριφοράς. Και είμαι σίγουρη ότι ένας από δαύτους μού έκανε σαμποτάζ». «Σαμποτάζ;» ρώτησε η Έμιλι. 23
ΤΟ ΜΥΣΤΉΡΙΟ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΊΟΥ 11 «Πριν από έναν μήνα κάποιος μπήκε στον κήπο μου και μου κατέστρεψε το γρασίδι, αφήνοντας κάτι φριχτά αποτυπώματα με τις μπότες του. Και μια δυο εβδομάδες αργότερα, αφού μεταφύτευσα τα τριαντάφυλλά μου, τα βρήκα όλα τελείως ξεραμένα. Μάλλον κάποιος χάλασε το αυτόματο πότισμα και, ως γνωστόν, όταν μεταφυτεύουμε λουλούδια πρέπει να τα ποτίζουμε συνεχώς. Εμένα όλα αυτά μου μυρίζουν σαμποτάζ. Προσπάθησα να το πω στην αστυνομία, αλλά κανείς δε μου δωσε σημασία. Πού να μην ήταν κι αστυνομικός αυτός ο αχαΐρευτος ο ανιψιός μου. Ο Μάθιου Φλιντ, αυτός ο καταπληκτικός κηπουρός, που καμιά σχέση δεν έχει με τους υπόλοιπους σημερινούς νέους, με συμβούλεψε να απευθυνθώ σ εσάς». «Και νομίζω ότι έκανε πολύ καλά» αποκρίθηκε η Έμιλι. «Και τώρα;» ρώτησε η κυρία Σάλσμπερι με απορημένο ύφος, κοιτάζοντας γύρω της λες και περίμενε να δει τον γάτο της, τον Τζίπσι, να εμφανίζεται ως διά μαγείας. «Πρέπει να ρίξω μια ματιά στον τόπο του εγκλήματος!» είπε με ενθουσιασμό η Έμιλι. «Του εγκλήματος;» ρώτησε πανικοβλημένη η κυρία Σάλσμπερι. «Δηλαδή πιστεύεις πως κάποιος έκανε κακό στον Τζίπσι μου;» «Όχι, εεε, τρόπος του λέγειν. Είναι μια έκφραση που χρησιμοποιούμε συχνά εμείς οι ερευνητές» προσπάθησε να την ηρεμήσει η Έμιλι. 24
Η ΈΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΈΜΙΛΙ «Ε, τότε τι περιμένεις; Εμπρός, φύγαμε!» «Πρώτα πρέπει να τηλεφωνήσω σε κάποιον που θα μας βοηθήσει» εξήγησε η Έμιλι και πήρε στα χέρια της το smartphone της. 25
Στο σπίτι της Λίντα και της Έμιλι Ράιτ, μαμά και κόρη βοηθάνε η μία την άλλη, γελάνε πολύ, κλαίνε λίγο, τρώνε λαχανικά (αλλά και μάφιν), λένε «ευχαριστώ», «παρακαλώ» και «λυπάμαι». Και λύνουν μυστηριώδεις υποθέσεις. Μαζί. Το μυστήριο του δωματίου 11 Ένας άντρας βρίσκεται νεκρός στην πανσιόν του Μπλόσομ Κρικ, σε ένα δωμάτιο κλειδωμένο από μέσα. Η Έμιλι και η Λίντα καλούνται να λύσουν αυτό τον γρίφο και χάρη στις έρευνές τους θα φέρουν στο φως θαμμένα μυστικά ISBN 978-618-03-0237-0 ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 80237