Το πνευματικό περιεχόμενο Του Νόμου και της Υπόσχεσης

Το πνευματικό περιεχόμενο Του Νόμου και της Υπόσχεσης Τ ο α και το ω της Προσκοπικής αγωγής βρίσκεται στην αποδοχή και εφαρμογή (από μέρους των παιδιών) του Νόμου και της Υπόσχεσης. Η εφαρμογή των Αρχών είναι ο Σκοπός μας. Απ' αυτόν ξεκινούν όλα και σ' αυτόν καταλήγουν. Είναι ένας χρυσός κανόνας, ένα πρώτο κέντρισμα χρέους, αυτογνωσίας, υπευθυνότητας για τον Πρόσκοπο. Είναι δοσμένος στα μέτρα του, τόσο για να μπορεί να υποσχεθεί την τήρηση του, όσο και να τον τηρήσει στη διάρκεια της Προσκοπικής του ζωής. Αργότερα, με άλλη μορφή, σε άλλες παραλλαγές θα τον ξαναβρεί μπροστά του: σαν Ανιχνευτής, σαν Βαθμοφόρος, σαν κοινωνικό άτομο. Με άλλες λέξεις, άλλη διατύπωση, μα ίδιας ουσίας. Έννοιες που ισόβια ο καθένας προσπαθεί να κατακτήσει και να ενστερνισθεί. Και το σημαντικότερο, Αν θέλει... κι αν αυτές οι έννοιες δοθούν σωστά στο παιδί ΠΑΝΤΑ μέσα απ' τις μεθόδους που ακολουθούμε, σίγουρα αργότερα το σημερινό παιδί - ο αυριανός νέος - θα θελήσει να γίνει κατακτητής αυτών των αρετών όταν βρεθεί στο μυθικό σταυροδρόμι του Ηρακλή. Ας σταθούμε στα σταθερά εκείνα στοιχεία των εννοιών που απαρτίζουν /συνθέτουν το Νόμο και την Υπόσχεση. Σημεία αμετακίνητα αλλά όχι στατικά, γιατί στο στοχασμό δεν υπάρχει στατικότητα. Όπως στατικότητα δεν υπάρχει στα ωκεάνια νερά. Κι ανάλογα με τη δυνατότητα μας επιπλέουμε ή γινόμαστε δύτες σε βάθη λιγότερο ή περισσότερο προσιτά στα μέσα που διαθέτουμε. Πολλές έννοιες γίνονται επίπεδες σαν την επιφάνεια του νερού και μόνο με την ικανότητα διείσδυσης και εμβάθυνσης τις καταλαβαίνουμε. Ο Νόμος και η Υπόσχεση είναι η ουσιαστική και τυπική είσοδος του παιδιού στην Προσκοπική Κίνηση. Είναι η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ των Προσκοπικών ιδανικών και «ο συνδετικός κρίκος» όλων των Προσκόπων. Είναι η πρώτη επαφή του παιδιού με την οργανωμένη τάξη - αρμονία και εθελούσια υπακοή σε κάτι που το ίδιο επιδιώκει, σε κάτι που το ίδιο ενστερνίστηκε. Έτσι μετατρέπεται η πειθαρχία σε αυτοπειθαρχία, η δέσμευση σε θωράκιση / προφύλαξη, η υπακοή σε παραδοχή. Είναι η πρώτη ίσως αβίαστη αποδοχή του «χρυσού κανόνα της ζωής» (ο συ μισείς εταίρω μη ποιήσεις) και συνακόλουθα ο σεβασμός «του πλησίον». Είναι η ουσιαστική και σχεδιασμένη βοήθεια στην ανώριμη και ανολοκλήρωτη ψυχή του παιδιού, που στις πρώτες βαθμίδες του βίου της δεν μπορεί ν' ανυψωθεί μονάχη απ' τη γη. Δεν είναι ικανή για φτερουγίσματα. Είναι η καλλιέργεια της ελεύθερης βούλησης του παιδιού, που είναι όμως αποτέλεσμα μακροχρόνιας σφυρηλάτησης, για να γίνει ενέργεια της ψυχής, που θα παρορμά το παιδί στην εκτέλεση μιας πράξης. Η νεανική ψυχή όσο κι αν φαίνεται ξένη από κάθε λογής δέσμευση και πειθαρχία, στο βάθος αναζητεί την ύπαρξη ενός κανόνα, ενός στηρίγματος πιο έμπειρου και πιο σταθερού για ανέλιξη. Μοιάζει με τον κισσό που ψάχνει για αναστήλωση. Αυτό που είναι πρώτοι οι γονιοί, με την αγάπη και την προστατευτικότητά τους. Μετά οι

δάσκαλοι, με τη σωστά δοσμένη διδαχή της γνώσης και της πείρας τους, κι ανάμεσα σ' αυτούς κι εσείς -οι Βαθμοφόροι- μία στέρεα αναστήλωση που επάνω του θα στηριχθεί για ν' αναπτυχθεί σαν κοινωνική μονάδα το παιδί κατά την τριμερή υπόστασή του: σώμα - ψυχή - πνεύμα. Φυτεύουμε στην ψυχή του παιδιού τη σπίθα των αξιών με την προσδοκία αργότερα να γίνει φλόγα και φως. Στρατεύεται στην πάλη του ανώτερου και κατώτερου εαυτού. Οικοδομεί τη μελλοντική του ευτυχία. Όχι με κηρύγματα και προσταγές, αλλά με γέλιο, παιχνίδι και ξεφάντωμα, απλά παίζοντας σωστά. Στην αρχή ασυνείδητα ακολουθεί την «ομαλή συμβίωση» μέσα στην ομάδα (την ιεραρχημένη αυτή αδελφότητα), προσαρμόζεται στη ζωή της με τις κάποιες απαιτήσεις και νιώθει την πρώτη ικανοποίηση από τα αποτελέσματα της προσπάθειάς του για κάποιο «χρέος ανθρωπιάς» που απορρέει από το Νόμο. Έτσι θ' αναπτυχθεί φυσιολογικά σαν νους υγιής σε υγιές σώμα κι αργότερα όση ακτινοβολία αρετής έχει δεχθεί θα την εκπέμψει για να βοηθήσει στην ανάπτυξη άλλων αδελφών που είναι μικρότεροι και πιο αδύναμοι. Και οι Αρχές μας δε μεταδίδονται, δε γίνονται ΒΙΩΜΑ με την κουβεντούλα και τα κηρύγματα, θ' αποκτηθεί μέσα απ' την πράξη και θα γίνει κανόνας ζωής. Κάθε δράση της Ομάδας Προσκόπων πρέπει να είναι και μια προσέγγιση, ένα πλησίασμα στις αρχές του Νόμου και της Υπόσχεσης, μια εμπειρία που θα καταλήξει σε βίωμα και θα ενισχύσει τη θέληση του παιδιού. Και η πρώτη ενίσχυση της θέλησής του είναι η Υπόσχεση που θα δώσει σαν Νέος Πρόσκοπος όταν εισαχθεί στην οικογένειά μας. Η λιτή - λιγόλογη Υπόσχεση μαζί με το Νόμο εκφράζουν την ηθική θεμελίωση του όλου παιδαγωγικού συστήματος που αποτελεί ο Προσκοπισμός. Η Υπόσχεση είναι το φυλαχτό που θα κρατήσει το παιδί σε όλη του τη ζωή, απ' την ευτυχισμένη κι επίσημη στιγμή που θα πει : «Υπόσχομαι στην τιμή μου» Και φυσικά δε βάζουμε το παιδί να πει «ορκίζομαι» αλλά υπόσχομαι. Είναι ήδη δύσκολος ο αγώνας στον οποίο στρατεύεται και η έννοια της Τιμής που το βαραίνει. Η υπόσχεση «στην Τιμή του» του ανοίγει το δρόμο προς την εμπιστοσύνη. Μπορούν οι άλλοι να τον εμπιστευθούν και να βασισθούν «στο λόγο του». Το «ναι-ναι» και το «ου ου» της Γραφής. Οι όρκοι ας μείνουν για άλλες περιστάσεις, αργότερα. Ας μη κάνουμε επίορκο το παιδί που δεν είναι σε θέση να αναμετρήσει το βάρος ενός όρκου και να διακρίνει τη διαφορά όρκου και υπόσχεσης. Εμείς όμως ξέρουμε Δεν είναι καθόλου -τυχαίο ότι το πρώτο μέρος της Υπόσχεσης αφορά το καθήκον στο Θεό. Το καθήκον είναι πιο πέρα απ' την πίστη. Η πίστη γίνεται αυτονόητη προϋπόθεση. Το καθήκον είναι η υποχρέωση. Διαφορά με νόημα πολυδιάστατο και πολυάχτιδο σαν τον ήλιο. Κάθε αχτίδα και μια εκδήλωση ανθρωπιάς. Το καθήκον στο θεό εμπνέει τη σωστή καλοσύνη, την αλληλεγγύη, την αγάπη προς όλα τα ανθρώπινα πλάσματα -δίχως διάκριση- αλλά και προς ότι έχει δημιουργήσει ο Μεγάλος Δημιουργός: ζώα, φυτά, τοπία. Και χρέος, η εσωτερική προσταγή/ προτροπή της Υπόσχεσης: Η εκτέλεση του καθήκοντος. Όχι μια πίστη

παθητική και εσωστρεφή, αλλά μια πίστη ενεργή γεμάτη αγάπη και προσφορά. Και όπως έλεγε ο Β.Ρ. ο Προσκοπισμός θα του δώσει «Την πίστη εκείνη που επιδρά ασυναίσθητα στην ψυχή του παιδιού και του δίνει ένα Χριστιανισμό για όλες τις μέρες της ζωής του και δεν περιορίζεται στο να του παρουσιάσει απλώς μια Κυριακάτικη θρησκεία.» «Επιθυμούμε να κάνουμε τα παιδιά μας δρώντας Χριστιανούς κι όχι παθητικούς εκκλησιαζόμενους..» «..να έχουν τον Χριστό σαν ήρωά τους που θα τους καθοδηγεί στις πράξεις και στις σκέψεις τους.» Σήμερα, ειδικά, εποχή αμφισβήτησης και κλονισμού των αξιών, νιώθουμε εντονότερα την αξία της τόνωσης του θρησκευτικού συναισθήματος. Ευτυχώς, για την Κίνηση, έχουμε για τούτο ένα δρόμο ανοιχτό που οδηγεί στο Θεό: το δρόμο της έρευνας που περνά μέσα από τη Φύση. Έτσι από το δημιούργημα θα γνωρίσει ο Πρόσκοπος το Δημιουργό. Κι είναι σημαντικό να υπάρχει «κάποιος δρόμος» σήμερα, που όσο ποτέ, χρειαζόμαστε μεγάλοι και μικροί το στήριγμα της πίστης. Όσοι τη στερούνται, αργά ή γρήγορα, αυτοκαταδικάζονται σε μια μοναξιά ανελέητη κι απόλυτη. Σε συνέχεια η υπόσχεση αναφέρεται στο καθήκον προς την πατρίδα (και όχι μόνο στην πίστη στο ιδανικό δηλαδή που υποσχέθηκε σαν Λυκόπουλο). Το καθήκον στην Πατρίδα είναι μια ακόμη μορφή αγάπης, είναι το φυσικό πολλαπλάσιο της αγάπης για το σπιτικό μας. Το καθήκον στην Πατρίδα δεν είναι μια συναισθηματική έκφραση παροδικής και στιγμιαίας συγκίνησης. Είναι η συνειδητή συμμετοχή μας στην κοινή προσπάθεια για ένα «καλύτερο αύριο» για ένα ευτυχέστερο μέλλον. Η πραγματική εκπλήρωση του καθήκοντος προς την πατρίδα πραγματοποιείται μόνο όταν ο καθένας συμβάλλει θετικά στην εξάλειψη των εθνικών ελαττωμάτων από τις νέες γενιές, για να μη ταλαιπωρούνται όπως οι προηγούμενες. Χρειάζεται βαθιά αίσθηση πραγματικού πατριωτισμού για να καταπολεμήσεις την απειθαρχία, την αθρησκία, την ανευθυνότητα, τον εγωισμό, τη σπατάλη, την αδιαφορία για τους άλλους κ.ά. και να ενστερνισθείς την αρχή: ίσα δικαιώματα - ίσες υποχρεώσεις. Ας προσέξουμε εδώ το αγκάθι της μισαλλοδοξίας του φυτρώνει ύπουλα πλάι στην πατριδολατρία. Ο Πρόσκοπος πρέπει να μάθει πως τα σύνορα δεν είναι φράγματα μίσους. Πέρα απ' αυτά υπάρχουν κι άλλα σπιτικά με παιδιά που του μοιάζουν, κι άλλες πατρίδες άλλων αγαπημένες που πρέπει να σέβεται Αυτή είναι η σωστή αγάπη για την Πατρίδα, μακριά από μίση. Μια ισόρροπη καρδιά δεν μπορεί να χωράει αγάπη απ' τη μια πλάστιγγα και μίσος απ' την άλλη. Κάποια απ' τις δυο θα 'ναι πλαστή. Όταν ο Χριστός έλεγε: και «έσεστε μία ποίμνη και εις ποιμήν» - δεν εννοούσε ασφαλώς να οπλίζουμε στο όνομά Του το χέρι μας παρά μόνο σαν υπερασπιστές για τα μεγαλύτερα ιδανικά μας: το Θεό και την Πατρίδα. Βασισμένοι μερικοί στην Παγκόσμια Συναδέλφωση, που έχει θέσει σαν ένα από τους σκοπούς του ο Προσκοπισμός, μας κατηγόρησαν σαν διεθνιστές

και μειωμένης αξίας πατριώτες. Ο Β.Ρ. έχει δώσει πρώτος την απάντηση. Πρώτα απ' όλα είμαστε «Άδελφότητα πατριωτών» και ο Ελληνικός Προσκοπισμός έχει δείξει στην 82άχρονη πορεία του με έργα και θυσίες την πίστη του αυτή. Ο δεύτερος στίχος της υπόσχεσης αναφέρεται στον «συνάνθρωπο» και τον «ανθρώπινο πόνο» που τόσο πολύ έχει ανάγκη βοήθειας, προσφοράς, καλού λόγου και επoύλωσης πληγών. Κι αυτά στην εποχή που σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας κυριαρχούν τα μίση και οι αδικίες, που ο καθένας απομονώνεται και ενδιαφέρεται μόνο πώς «να βολέψει τον εαυτούλη του» που η ευγένεια θεωρείται μειονέκτημα, στην εποχή που ο εγωισμός θεοποιήθηκε και η ανθρωπιά θεωρείται ελάττωμα. Σ' αυτή την εποχή, ο Προσκοπισμός θα υποσχεθεί να βοηθάει κάθε άνθρωπο, χωρίς προκαταλήψεις και κάθε είδους διακρίσεις. Θα συνειδητοποιήσει την έννοια της καλής πράξης, της μιας καλής πράξης την ημέρα, αυτό που είναι κάτι ελάχιστο, αλλά απέχει παρασάγγες από το τίποτα-. Και η βοήθεια αυτή ξεκινάει σαν χρέος, γίνεται ψυχική ανάγκη, καθημερινή και συνήθεια δια βίου. Έτσι ωθείται σε καθημερινό έλεγχο και ταυτόχρονα ξεκόβει μια για πάντα από τη χορεία των άχρηστων και απαθών που -ναι μεν- κακό δεν κάνουν, μα ούτε για το καλό απλώνουν ποτέ το χέρι Είναι σημαντικό να μάθεις να κάνεις καθημερινά το καλό, χωρίς φαρισαϊκή έπαρση, επίδειξη και συμφεροντολογικά κίνητρα ή αμοιβή Ο τελευταίος στίχος της Υπόσχεσης αναφέρεται στην τήρηση του Προσκοπικού Νόμου. Ο Πρόσκοπος υπόσχεται την τήρηση ενός δεκάλογου και στρατεύεται σε μια πάλη ενάντια στο ΑLΤΕR EGO το «άλλo εγώ» που έλκει προς τα χαμηλά και ικανοποιεί τα ταπεινά ένστικτα. Θα μάθει ο Πρόσκοπος πως «μακριά από τη λασπερή του ρίζα δίνει τα νούφαρα τα λευκά του λουλούδια" και πως ο Νόμος μας δεν είναι μια πλειάδα από αρνητικά «ΜΗ» που τόσο απεχθάνεται και πολλές φορές όχι άδικα. Ο Νόμος δεν παρουσιάζεται στο παιδί ούτε με αφορισμούς ούτε με παραγγέλματα ξερά και άψυχα, ούτε επιβάλλεται «εκ των άνω» δεν είναι φρένο στις επιθυμίες του για δημιουργία. Αντίθετα παρουσιάζεται σαν κανόνας ενός παιχνιδιού. Ο Νόμος του δίνεται καταφατικά, είναι δυνητικός, σαν μια περιγραφή ενός ιδανικού Προσκόπου που καλείται να μιμηθεί. «Ο Πρόσκοπος είναι» δηλαδή «Αν θέλεις να είσαι Πρόσκοπος τότε πρέπει να. Έτσι απλά τον οπλίζουμε με την απόφαση, τη θέληση να νικήσει κι όσο σωστότερα ενισχύσουμε τη βούλησή του, τόσο πιο βέβαιοι να 'μαστε πως γινόμαστε σύμμαχοί του και συντελεστές της αυριανής του νίκης: να είναι άνθρωπος. Οι Αρχές που είπαμε να ενστερνιστούν οι νέοι μας είναι αρχές πανανθρώπινες, αξίες που μένουν αναλλοίωτες διαχρονικά: Πίστη - Θεοσέβεια, Φιλαλήθεια, Φιλοπατρία, Δικαιοσύνη, Χρησιμότητα, Αλληλοβοήθεια, Φιλία - Παγκόσμια Συναδέλφωση, Αγάπη και προστασία της Φύσης, Υπακοή, Αυτοπειθαρχία,

Ευθυμία, Αισιοδοξία, Οικονομία, Αγνότητα και Καθαρότητα Ψυχής και Σώματος, Εργατικότητα, Εκτίμηση εργασίας άλλων, Ανάδειξη με την ικανότητα, Γενναιότητα, Yπερηφάνεια, Υπευθυνότητα, Aπoφασιστικότητα. Και βέβαια ας μη φανταστούμε ποτέ ότι ο Δεκάλογος αυτός είναι μια απλή υπόμνηση καθηκόντων για παιδιά και αντικείμενο φιλοσοφικής μελέτης για ενήλικες. Είναι η έκφραση μιας όλης πραγματικότητας δύσκολης μα αξιαγάπητης αν κατανοηθεί. Είναι το κανάλι της καθημερινής ζωής και πράξης που οδηγεί στην ανθρωπιά. Ζητάμε να γίνουν βίωμα, πράξη, ΕΡΓΑ. Στο σημείο αυτό θα προσθέσω δύο λόγια για την οικογένεια και το πόση σημασία δίνει ο Προσκοπισμός στη διατήρηση και ανάπτυξη αυτού του κοινωνικού θεσμού. Δεν είναι τυχαίο που η Προσκοπική Κίνηση θεωρεί και ονομάζει όλα τα μέλη της σαν μέλη μιας Οικογένειας, της Προσκοπικής Οικογένειας. Και δεν παραμένουμε μόνο στο θεωρητικό επίπεδο. Τονίζουμε όσο πιo έvτoνα μπορούμε στα νεαρά βλαστάρια και τους νέους που έχουμε κοντά μας, μέσα από τις δραστηριότητές μας, τον αλληλοσεβασμό, την κατανόηση, την ανοχή και τη συνύπαρξη των γονέων. Οι συχνές επαφές των Βαθμοφόρων με τους γονείς, οι κοινές συναντήσεις παιδιών και γονέων, οι εορτασμοί οι εκδρομές και οι άλλες κοινές εκδηλώσεις δεν έχουν άλλο σκοπό παρά να δημιουργούν την προσέγγιση, για να γεφυρώσουμε το -χάσμα των Γενεών που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει και εμφανίζεται με τα συμπτώματα της φυγής από την οικογένεια και της απομάκρυνσης των νέων από το σπίτι. Προτρέπουμε τους νέους να πείσουν με τις πράξεις τους κι όχι με τα λόγια ότι αγαπούν και σέβονται τους γονείς τους, και ότι είναι μια καλή, μα... άλλη γενιά με το δικό της τρόπο ζωής. Συγχρόνως ενημερώνουμε τους γονείς για τα σύγχρονα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι μας. Κι ακόμη πιο πέρα βλέπει ο Προσκοπισμός, με τα νέα του προγράμματα και τη λειτουργία των Προσκοπικών Τμημάτων με αγόρια και κορίτσια, αναπτύσσει τη συντροφικότητα και τις ισότιμες σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων μέσα σε ένα κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και κατανόησης που προσφέρουν οι Προσκοπικές δραστηριότητες. Η συντροφικότητα σαν κοινωνική συμπεριφορά, από μικρή ηλικία, δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για κοινή συμμετοχή των δύο φύλων στα οικογενειακά βάρη και τα καθήκοντα της ανατροφής των παιδιών. Η ισοτιμία δηλαδή στην πράξη κι όχι στα λόγια. Είναι η καλύτερη προσφορά για να αποκτήσει η οικογένεια σταθερά θεμέλια και βαθιές ρίζες και να διασωθεί αυτός ο σημαντικός θεσμός που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Κοινωνίας μας.

Σαν συμπέρασμα ας πιστέψουμε πως ο Νόμος και η Υπόσχεση είναι το χάρισμα της γένεσης μέσα στην ψυχή του παιδιού ενός συνεργάτη και συμπαραστάτη ισόβιου που λέγεται Συνείδηση. Αυτή θα τον καθοδηγεί μέσα στις κακοτοπιές της ζωής. πάνω από εμπόδια που θα στήνουν μπροστά του οι μικρότητες, οι υποκρισίες, τα πάθη των άλλων αλλά κυρίως του εαυτού του. Και σεις θα βοηθήσετε, μέσα σε κάθε ψυχή που κρατάτε στα χέρια σας, να γεννηθεί κι από μια τέτοια κρυστάλλινη συνείδηση. Με μια όμως προϋπόθεση: Να κατανοήσουμε το Νόμο και την Υπόσχεση Να τον αποδεχτούμε - παραδεχτούμε Να γίνει «βίωμα» και τρόπος ζωής μας Να είμαστε το ζωντανό παράδειγμα στα μάτια των παιδιών μας. Η φωνή του Β.Ρ. δυνατή ας ηχεί στ αυτιά μας: «Φωνάζουν τόσο δυνατά τα έργα σου που δεν μ αφήνουν να ακούσω τα λόγια σου» Εδώ θα μπορούσαμε να κλείσουμε. Το θέμα όμως θα έμενε ανολοκλήρωτο αν δε θίγαμε τις κατά καιρούς αμφισβητήσεις για ορισμένα άρθρα του Νόμου μας και κατ' επέκταση σης αρχές που εκφράζουν, και δε δίναμε συγχρόνως απάντηση στο ερώτημα: «Και λοιπόν... ΤΩΡΑ είμαστε η πρωτοπορία της νεολαίας;» Ας δούμε την κατάσταση κατάματα και ας εξετάσουμε τη βασιμότητα των αμφισβητήσεων, της κατάργησης τροποποίησης κλπ άρθρων του Νόμου γιατί οι αρχές που εκφράζουν δεν έχουν αξία σήμερα στην υπερσύγχρονη κοινωνία μας!!! Συχνά ακούμε να λέγεται: Ο Προσκοπισμός πρέπει να γίνει πρωτοπορία, αλλάζοντας προγράμματα, αρχές, εμφάνιση και τόσα άλλα. Ήδη οι νέοι δεν πλαισιώνουν την Κίνηση γιατί δεν έχουμε να τους προσφέρουμε κάτι σύγχρονο, ένα πιστεύω σύμφωνο με τα σημερινά δεδομένα και τόσα άλλα.

Αλλά όμως είναι πράγματι ο Νόμος, που φταίει και ιδιαίτερα οι Αρχές που εκφράζει. για το ότι δεν είμαστε πρωτοπορία; Πόσοι και πόσοι από μας σταματάμε στα στενά όρια- της διατύπωσης των άρθρων του Νόμου και δεν αφήσουμε τους εαυτούς μας να συνειδητοποιήσουμε ποιες μεγάλες ηθικές αξίες κρύβονται πίσω από τις λέξεις; Στην έρευνα των Ανιχνευτών του 1977 το 24% των Bαθμoφόρων και το 20% των Ανιχνευτών του Κέντρου, θεώρησε ότι το 6ο άρθρο δεν αποτελεί προϋπόθεση δημιουργίας μιας ελεύθερης και ε υ τ υ χ ι σ μ ε ν η ς κοινωνίας. Πραγματικά, το να χαϊδεύεις ένα σκύλο ή να ποτίζεις μια γλάστρα με γαρίφαλα, δε βοηθά την κοινωνία να προχωρήσει Και ρωτάω: Αυτό είναι το πραγματικό νόημα του 6ου άρθρου; Πρέπει πράγματι να καταργηθεί αυτό το άρθρο. τώρα που όλη η ανθρωπότητα αγωνίζεται να διατηρήσει τη φύση ζωντανή και να διασώσει το περιβάλλον από τη μόλυνση και την καταστροφή; Σήμερα που έχουν γίνει όλοι. «φυσιολάτρες»; Μήπως λοιπόν ένας μεγάλος αριθμός αμφισβητήσεων ξεκινά από το ότι το γράμμα του Νόμου γίνεται οδηγός της δουλειάς μας και όχι το Πνεύμα! Πόσοι από μας έχουν πραγματικά προβληματισθεί πάνω σ' αυτό το θέμα, πόσοι έχουν αφιερώσει μέρος του προγράμματος τους στην υλοποίηση των αρχών του Νόμου; Συγκρίναμε ποτέ το χρόνο που αφιερώνουμε για Σκαπανική π.χ. με το χρόνο που διαθέτουμε για την ασχολία των παιδιών με το Νόμο και τις αρχές του; Και θα πει κάποιος: Δεν μπορεί κανείς ν' αφιερώσει πολύ χρόνο στη διδασκαλιά σχετικά με τα άρθρα του Νόμου. Αυτό είναι σωστό και καλό θα ήταν να μην αφιερώναμε καθόλου χρόνο για ΚΗΡΥΓΜΑ, ΗΘΙΚΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ, ΟΜΙΛΙΕΣ και άλλες παρόμοιες μεθόδους. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι το Νόμο τα παιδιά θα τον ενστερνισθούν μόνο όταν τον ΖΗΣΟΥΝΕ και ποτέ όταν το ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΝΕ. Και εδώ είναι η θέση και η ευθύνη των Αρχηγών. Τα τελευταία χρόνια επικρατεί μια διάθεση Φιλοσoφική και κουλτουριάρικης» αντιμετώπισης κάθε εκδήλωσης της Κίνησης. Κι αυτό δυστυχώς πηγάζει από το γεγονός ότι και ο πιεστικός χρόνος, και οι αυξημένες απαιτήσεις και επιθυμίες των παιδιών, έχουν αδρανοποιήσει τους Αρχηγούς, οι οποίοι αντί να αναζητούν πρωτότυπους τρόπους ΔΟΥΛΕΙΑΣ (νέες μεθόδους) και να στηρίζουν όλη τη διαπαιδαγώγηση στην ΠΡΑΞΗ (αυτό είναι βέβαια δύσκολο) καταφύγουν στα εύκολα μονοπάτια: τη συζήτηση και τα παρόμοια ενάντια στη φύση του παιδιού. Αλλά όπως είπαμε, ο Νόμος δε μεταδίδεται, δε γίνεται ΒΙΩΜΑ με την κουβεντούλα και τα κηρύγματα.

Χρέος λοιπόν του κάθε Αρχηγού είναι, να δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες - προϋποθέσεις, μέσα σης οποίες τα παιδιά, με την προσωπική τους προσπάθεια θ' ανακαλύπτουν και θα αισθάνονται βαθιά μέσα τους τη σημασία και την αξία της ΟΥΣΙΑΣ των άρθρων του Νόμου. Αμφισβήτηση γεννιέται σε αρχές που κατ εξοχή προσπαθούμε να τις ΕΠΙΒΑΛΟΥΜΕ με περιορισμούς, κηρύγματα και άλλους συναφείς τρόπους ή (αλίμονο το σπουδαιότερο) ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ: τελείως για το πέρασμά τους στα παιδιά. Ο δρόμος πλέον φαίνεται από μόνος του. 'Έχουμε μια σειρά από Αρχές, που άμα τις εξετάσουμε προσεκτικά θα δούμε ότι είναι σύγχρονες, απ' αυτές που συγκινούν τους νέους, τους προτρέπουν σε δράση, και το κυριότερο απ' όλα, ότι τα ίδια τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να οργανώσουν από μόνα τους ένα πλήθος τέτοιων δράσεων, μέσ' από τις οποίες θα έχουν την ευκαιρία να δουν τις επιθυμίες τους για ένα καλύτερο κόσμο να υλοποιούνται Αλλά αλήθεια, είσαι η δεν είσαι η σωστή πρωτοπορία, ότανστην ψεύδους αγωνίζεσαι να επικρατήσει η Φιλαλήθεια. εποχή του Στην εποχή που όλοι ψάχνουν μάταια κάπου να πιαστούν (Αναρχία Σκέψης, λόγου, πράξης κλπ), εμείς αγωνιζόμαστε να τονώσουμε την πίστη μας στην προσπάθεια για κάτι καλύτερο. Στην εποχή που σε εθνικό και διεθνή χώρο επικρατεί κάθε είδους αδικία (κοινωνική, σης σχέσεις μεγάλων και μικρών κρατών κ.ά.), εμείς αγωνιζόμαστε για δικαιοσύνη και για σεβασμό στα δικαιώματα του άλλου και τα ζητάμε. Σε μια εποχή απομόνωσης (αστυφιλία κλπ) και που ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του, εμείς αγωνιζόμαστε για την αλληλοβοήθεια και για τη δημιουργία ατόμων χρησίμων στο σύνολο (Φιλία κλπ) Σε μια εποχή διεθνών συγκρούσεων και διενέξεων αγωνιζόμαστε για την παγκόσμια συναδέλφωση και φιλία μεταξύ των ανθρώπων (Αδελφικότητα - βασικός σκοπός της Κίνησής μας). Σε μια εποχή που το να είσαι ευγενής θεωρείται μειονέκτημα και που οι διαπροσωπικές σχέσεις βρίσκονται στο χειρότερο δυνατό επίπεδο, αγωνιζόμαστε για περισσότερη ευγένεια στις σχέσεις μας. Σε μια εποχή που η φύση δολοφονείται μεθοδικά και ο καθαρός αέρας λιγοστεύει χρόνια τώρα συνεχώς, αγωνιζόμαστε για την προστασία του περιβάλλοντος και κηρύσσουμε την αγάπη στη φύση. Στην εποχή που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να υποτάξει τον εγωισμό του σε μια προσπάθεια για το καλό του συνόλου και που όλοι έχουν πιστέψει πλέον ότι μόνο ο βούρδουλας - και η επιβολή - είναι ο μοναδικός τρόπος δημιουργίας ενός οργανωμένου συνόλου, εμείς αγωνιζόμαστε για ένα πνεύμα υπακοής και αυτοπειθαρχίας.

Σε μια εποχή, που μεθοδεύεται η συστηματική απάλειψη κάθε ίχνους αισιοδοξίας από τους ανθρώπους και το πρώτο πράγμα που μεθοδεύει κάθε κατάσταση που υπηρετεί το σκοτάδι, είναι το σβήσιμο του γέλιου απ' τα χείλη των ανθρώπων, εμείς αγωνιζόμαστε για περισσότερη αισιοδοξία και γέλιο. Σε μια εποχή, που επιβάλλεται λιτότης και κάθε μορφή οικονομίας, είτε πρόκειται για φυσικές πηγές του πλανήτη μας, είτε για τα οικονομικά της πατρίδας μας ή τον προϋπολογισμό του σπιτιού μας στην εποχή της καταναλωτικής κοινωνίας και της σπατάλης, εμείς αγωνιζόμαστε για μια σωστή, προγραμματισμένη και συνετή χρήση των αγαθών που έχουμε στα χέρια μας. Σε μια εποχή, που τα ήθη πέφτουν συνέχεια στο όνομα του πλουτισμού και μεθοδεύεται ο αποπροσανατολισμός της νεολαίας με τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, την πορνογραφία και τόσα άλλα ταπεινά μέσα, εμείς αγωνιζόμαστε για την αγνότητα της ψυχής και του σώματος, πέρα από κάθε στείρο πουριτανισμό. Σε μια εποχή, που οι πάντες γίνονται ολοένα πιο ράθυμοι, δούλοι των μηχανών, με όλες τις καταστροφικές συνέπειες και που όλοι αγωνίζονται ν' αναδειχθούν με πλάγια μέσα (ρουσφέτια κλπ), αδιαφορώντας για την προσπάθεια των άλλων εμείς αγωνιζόμαστε για περισσότερη εργατικότητα, είδηση της εργασίας των άλλων και προπάντων για την ανάδειξη του καθενός με την ικανότητά του και μόνο. Σε μια εποχή, που όλοι φοβούνται για τον εαυτούλη τους, που η σωστή υπερηφάνεια (αντίθετο τελείως από το στείρο εγωισμό) έχει χαθεί προ πολλού, η ανευθυνότητα είναι το κύριο χαρακτηριστικό κάθε εκδήλωσης της καθημερινής μας ζωής και που δύσκολα παίρνουμε μεγάλες και γενναίες αποφάσεις, εμείς αγωνιζόμαστε για περισσότερη υπερηφάνεια και αποφασιστικότητα, και προπάντων για μεγαλύτερη υπευθυνότητα. Και αν συμφωνoύμε, ότι τελικά, πράγματι έχουμε μια σειρά από σύγχρονες και προπάντων ουσιαστικές αρχές, τοτε η αιτία της αμφισβήτησης, της προοδευτικότητας και του πρωτοποριακού χαρακτήρα της Κίνησής μας θα πρέπει ν' αναζητηθεί στο ΤΡΟΠΟ που οι αρχές γίνονται πράξη, μεταδίδονται και γίνονται βίωμα στους νέους. Πράγματι υπάρχει μια μεγάλη κυρίως αδυναμία στους Bαθμoφόρoυς να κάνουν τις αρχές μας πράξη. Μια αδυναμία που πηγάζει κυρίως από το γεγονός ότι δεν έχουν δώσει μεγάλη σημασία στο Νόμο των Προσκόπων, που είναι η ουσία της διαπαιδαγώγησης, τόση όση έχουν δώσει για τη Σκαπανική, την Ιστιοπλοία, την Κατασκηνωτική Τεχνική και γενικά στα ΜΕΣΑ που χρησιμοποιούμε. Θέλω να πιστεύω ότι κανένας Πρόσκοπος ή Ανιχνευτής, δε θα αμφισβητούσε καμιά από τις αρχές, αν του είχαν παρουσιαστεί με το παραπάνω πνεύμα και όχι σαν 10 άρθρα που έπρεπε να αποστηθίσει για να δώσει την Υπόσχεσή του.

Αν είχαν υπάρξει, αυτούς τους τελευταίους καιρούς, πολλοί «πρόσκοποι» [άνθρωποι ικανοί ν' αγαπούν τη δουλειά και να σέβονται το μόχθο του άλλου, ικανοί να δημιουργούν γύρω τους αδελφούς κι όχι αντιπάλους] τότε σήμερα δε θα 'μαστε τόσο σκλάβοι, συγχυσμένοι, αποδεκατισμένοι κι αβέβαιοι για το μέλλον που έρχεται Ας μη ψάχνουμε λοιπόν να βρούμε την αξία των αρχών μας μέσα από συζητήσεις. Ας τις κάνουμε πράξη και θα αισθανθούμε, βαθιά μέσα μας, την αξία τους να παίρνει τις σωστές της διαστάσεις. Και... σίγουρα θα 'μαστε περήφανοι γι αυτές Πηγές Βοηθήματα Προσκοπισμός για Παιδιά. Β.Ρ. Οδηγίες προς Αρχηγούς ο.π.- Β.Ρ. Ο Δρόμος προς την Επιτυχία. Β.Ρ. Προσκοπισμός- Ρ. Saven Προσκοπική Αγωγή. Α. Κοσμόπουλου Περιοδικό.0 ΠΡΟΣΚΟΠΟΣ- Σ.Ε.Π. Προσκοπισμός και Σύγχροvα θέματα. Σ.Ε.Π. Εκπαιδευτικά κείμενα Νανάς Κουvroύρη, Χαρ. Βογιατζή κ.ά.