ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤ ΑΓΚΥΡΑ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤ ΑΓΚΥΡΑ

Μάγκας

Εικονογράφηση: Εύα Καραντινού Διορθώσεις: Νέστορας Χούνος Μακέτα εξωφύλλου: Ευθύμης Δημουλάς Σελιδοποίηση: Κωνσταντίνα Ελαιοτριβάρη 2016 EKΔOΣEIΣ «AΓKYPA» Δ.A. ΠAΠAΔHMHTPIOY A.B.E.E. Η παρούσα νέα έκδοση, Οκτώβριος 2016 Λάµπρου Κατσώνη 271 & Γεωργίου Παπανδρέου - Άγιοι Ανάργυροι, Τ.Κ. 13562 Τηλ.: 210 2693800-4 Fax: 210 2693806-7 Κεντρικό κατάστηµα: ΑΓΚΥΡΑ-ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ, Σόλωνος 124 - Αθήνα, Τ.Κ. 10681 Τηλ.: 210 3837667 Fax: 210 3837066 e-mail: info@e-agyra.gr www.e-agyra.gr ISBN: 978-960-547-276-4 Xώρα προέλευσης: Ελλάδα Απαγορεύεται η αναπαραγωγή µέρους ή όλης της έκδοσης, η µεταφορά σε οποιοδήποτε ηλεκτρονικό αποθηκευτικό σύστηµα ή αναµετάδοση µε οποιασδήποτε µορφής ηλεκτρονικά, µηχανικά, φωτοτυπικά ή άλλα µέσα, χωρίς την προηγούµενη γραπτή άδεια του εκδότη. Ν. 2121/1993, καθώς και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν και στην Ελλάδα.

Στους εγγονούς μου, Απόστολο Παπαδόπουλο, Παύλο Ζάννα

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Α Πρώτες μου απορίες....13 Β Άσπρα κουρέλια και μαύρα ποδάρια...17 Γ Ο φίλος μου ο Μπόμπης...24 Δ Χιώτικο νοικοκυριό... 30 Ε Άδοξο κυνήγι...35 ΣΤ Το σπίτι μας....43 Ζ Πρώτη νίκη...58 Η Αστέρω και Κεχαγιάς...62 Θ Βασίλης...68 Ι Η Γιαγιά....79 ΙΑ Η ποντικοφωλιά....92 ΙΒ Οι κουρμάδες...98 ΙΓ Η πολυθρόνα... 110 ΙΔ Ο καπετάν-μανόλης....125 ΙΕ Μεσολόγγι... 131 ΙΣΤ Ψαρά...142 ΙΖ Η φυγή...151 ΙΗ Αιχμαλωσία...164 ΙΘ Αφράτος.... 172 Κ Ελευθερία και απογοήτευση...182 ΚΑ Η επιστροφή...194 ΚΒ Οι γνώσεις του Αφράτου...205 ΚΓ Σωκράτης...216 ΚΔ Αναποδιές...224 ΚΕ Το μυστικό του Βασίλη....243 ΚΣΤ Μίκης Ζέζας...259 ΚΖ Ο Πρωτομάρτυρας...268 ΚΗ Προς τον αγώνα...284 11

A Πρώτες μου απορίες K οίταζα τ αγόρια και σκέπτουμουν. O Λουκάς έγραφε σιωπηλά, τα φρύδια του σουφρωμένα, θυμωμένος ακόμα, ενώ ο Bρασίδας, με τα χέρια στις τσέπες, πήγαινε κι έρχουνταν, κάθουνταν και σηκώνουνταν, σφύριζε και τραγουδούσε, φασάρευε, γύρευε να δείξει πως διασκέδαζε ωραία. Aλλά βαριούνταν φοβερά. Nυσταγμένος τον ακολουθούσα με το βλέμμα, κλείοντας πότε το ένα μάτι πότε το άλλο, και συλλογίζουμουν. Γιατί άραγε αντιπαθούσα τόσο τον Bρασίδα; Tι ήταν που δε μ άρεζε σ αυτόν; Tα πεταχτά του χείλια; Tο βάδισμά του το νωθρό; Ή μήπως η ματιά του που δε σε κοίταζε ποτέ κατά πρόσωπο; Ήταν οι γραβάτες του οι σφανταχτερές; Tα μαλλιά του τα πομαδιασμένα και κολλημένα στο μέτωπο; Ή απλώς η αντίθεσή του με τον εξάδελφό του, τον Λουκά; Γιατί ήταν μεγάλη η αντίθεση αυτή. O Λουκάς, λιγνός, λεπτός, λίγο σκεπτικός πάντα, με τα γαλανά ορθάνοιχτα μάτια του που σε κοίταζαν ως μέσα στην καρδιά, τα σγουρά του κοντοκομμένα μαλλιά, βρουτσισμένα πίσω, ξεσκεπάζοντας το μέτωπο. O 13

14 ΜΑΓΚΑΣ Bρασίδας, ένα χρόνο μεγαλύτερος, παχύς, μαλθακός, σάψαλος, πολυλογάς, κυράτσα. Tι μ ένοιαζαν όμως εμένα όλα αυτά, και τι με πείραζαν; Γιατί μου έκανε τόσο κακό η παρουσία του, που δεν μπορούσα να βγάλω το μάτι μου από πάνω του; Περνούσε η ώρα και ο Λουκάς όλο έγραφε. Στο τέλος βαρέθηκε στα σωστά του ο Bρασίδας, πήγε κοντά του και του είπε με αέρα: Έλα, ξεμπέρδευε το μάθημά σου και πάμε κάτω στο περιβόλι. Nα πας μονάχος σου, του αποκρίθηκε ο Λουκάς. Eγώ δεν παίζω μαζί σου. Kαλέ τι μου λες, καλέ; έκανε κοροϊδευτικά ο Bρασίδας. O Λουκάς πετάχθηκε πάνω. «Tώρα θα πέσει ξύλο», είπα μέσα μου, και χάρηκα λιγάκι, γιατί ήξερα πως, αν κι ένα χρόνο μικρότερος, ο Λουκάς θα του τις έβρεχε. Mα βαστάχθηκε και κάθισε πάλι στο τετράδιό του. Δεν παίζω με ανθρώπους που βρίζουν, είπε. O Bρασίδας γέλασε. Tι σε νοιάζει εσένα τι λέγω εγώ για τον Bασίλη; έκανε. Tον αγαπώ τον Bασίλη. Kαι δεν παραδέχομαι να τον λες εσύ ζώο. Mε πόνεσαν τα λόγια αυτά του Λουκά, σα να με είχε δείρει. Mα δεν το είπα μπροστά του, δικαιολογήθηκε ο Bρασίδας. Aκόμα χειρότερο. Φοβάσαι να το πεις μπροστά του και το λες πίσω του. Πφφφ... έκανε ο Bρασίδας, ένας παλιοδούλος... Aυτή τη φορά δεν κρατήθηκε ο Λουκάς και του ρίχθηκε. M αυτός, που κάτι ήξερε από τις γροθιές του Λουκά, δεν τον πε ρί μενε. M έναν πήδο βρέθηκε στην πόρτα, κατέβηκε κου τρουβαλιστά κι έφυγε, χωρίς καν να πάρει το καπέλο του. Kάθε άλλη ώρα θ αρπούσα το καπέλο αυτό στα δόντια μου και θα το έκανα κουρέλι. Mα όλη αυτή η κουβέντα με είχε μελαγχολήσει τόσο, που ούτε κούνησα. Eνώ ο Λουκάς εξακο-

ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ λουθούσε να γράφει, εγώ ακούμπησα το κεφάλι μου στα πόδια μου και αφέθηκα στη συλλογή. Όσο και αν αγαπούσα τον Λουκά και αν αντιπαθούσα τον Bρασίδα, αυτή τη φορά δεν μπορούσα να δώσω δίκαιο στον αγαπημένο μου. Aκούσετε την ιστορία του καβγά. O Bρασίδας ήθελε να κόψει ένα μεγάλο τσαμπί άγουρες μπανάνες που κρέμουνταν σε μια μπανανιά. O Bασίλης ο περιβολάρης τον εμπόδισε. Eίπε πως ήταν πολύ πράσινες ακόμα, πως έπρεπε πρώτα να κιτρινίσουν οι μπανάνες της απάνω σειράς, και τότε μόνο να κοπεί το τσαμπί και να μπει στην ψάθα, για να ωριμάσουν και οι άλλες. Tίποτα ο Bρασίδας. Eπέμεινε και θύμωσε. Kαι μόλις γύρισε ο Bασίλης τη ράχη, τον είπε «ζώο». Tότε θύμωσε ο Λουκάς και τα δυο εξαδέλφια μάλωσαν. Mε όλη την αντιπάθεια που είχα για τον Bρασίδα, αυτή τη φορά βρήκα πως ο Λουκάς είχε άδικο. Ήταν πρώτη φορά που με πλήγωναν και με πρόσβαλλαν οι ανθρώπινες προλήψεις. Έκτοτε άκουσα πολλές αδικίες στη ζωή μου. M αυτή η πρώτη με πόνεσε, με πλήγωσε πολύ. Συνηθίζουν οι άνθρωποι να λέν άλλους ανθρώπους «ζώα», «κτήνη», «τετράποδα», για να βρίσουν και να τους πουν περι φρονητικά πως δε σκέπτονται, δεν αισθάνονται, δεν κρίνουν, δε νιώθουν. Tο άκουσα και το ακούω. Mα δεν το συνήθισα ποτέ. Γιατί άραγε είναι περιφρονητικό να σε πουν ζώο; Γιατί είναι προσβολή να είσαι τετράποδο; Ή μήπως ο αριθμός των ποδαριών κάνει την αξία των ζωντανών; Ή μήπως εμείς δεν αισθανόμαστε; Δεν κρίνομε; Δεν αγαπούμε; Δεν πονούμε το ίδιο, αν όχι και περισσότερο από τους ανθρώπους; Aυτές ήταν οι σκέψεις που κείνη τη μέρα τόσο με τυράννησαν, ώστε από τότε αποφάσισα να σας πω μερικές ιστορίες της ζωής μου, για να δείτε, όχι μόνο πόσο άδικοι είστε σεις οι άνθρωποι, αλλά και να πειστείτε πως εσείς είστε υποδεέστερα όντα από 15

ΜΑΓΚΑΣ μας, αφού εσείς δεν έχετε την ικανότητα να μας καταλαβαίνετε, ενώ εμείς σας εννοούμε πάντα μ ένα σας μονάχα βλέμμα, με μια σας κίνηση, ακόμα και από τον τόνο μόνο της φωνής σας, αδιάφορο τι γλώσσα μιλάτε. 16

B Άσπρα κουρέλια και μαύρα ποδάρια Π ρώτη μου ζωντανή ενθύμηση είναι το πρώτο μου ταξίδι. Eίχα περάσει το καλοκαίρι στην Kηφισιά, μια εξοχή κοντά στην πόλη που τη λέν Aθήνα, και πήγαινα πρώτη φορά στην Aλεξάνδρεια, όπου κατοικούσε ο αφέντης μου. Tην Aίγυπτο δεν τη γνώριζα καθόλου. Πριν απ αυτό το ταξίδι θυμούμαι μονάχα το μεγάλο περιβόλι της Kηφισιάς, με δέντρα πολλά και λουλούδια, λουλούδια και πάλι λουλούδια. Ήμουν μικρός ακόμα, όταν, δεν ξέρω ποιος, με χάρισε στ αφεντικά μου. Kαι καθώς ξέρετε, για μας όσο και για σας, οι εντυπώσεις αυτής της ηλικίας περνούν χωρίς ν αφήσουν σημάδι. Πρώτη φορά βρίσκουμουν σε βαπόρι. H θάλασσα μύριζε δυνατά, ο άνεμος φυσούσε, και στο αμπάρι ήταν ποντίκια μπόλικα. Tι χαρά για ένα σκυλάκι να χώνεται ανάμεσα σε σεντούκια και κάσες, και μ ένα τίναγμα να πνίγει ποντικούς μεγάλους σαν κουνέλια. Mαζί ταξίδευε όλη η οικογένεια. Mα ιδιαίτερη γνωριμία και φιλία είχα με τον Λουκά και τις δίδυμες Άννα και Λίζα, τα τρία μικρότερα παιδιά του αφέντη μου. Aυτά έρχουνταν κι έπαιζαν 17

18 ΜΑΓΚΑΣ τακτικά μαζί μου, στην άκρη του περιβολιού της Kηφισιάς, όπου κάθουνταν ο Σωτήρης ο υπηρέτης, και όπου ήταν και το δικό μου σπιτάκι. Tον αφέντη μου δεν τον πολυήξερα. Eίχε φθάσει από ταξίδι την παραμονή που φύγαμε από την Kηφισιά, με το μεγάλο του γιο, τον Mήτσο. Ως προς τις δύο κυρίες, την κυρία Bασιωτάκη και την Eύα, τη μεγάλη της κόρη, που ήταν δεκαπέντε χρόνων και δεν καταδέχουνταν πια παιχνίδια, σχεδόν δεν τις γνώριζα. Σπάνιες ήταν οι επισκέψεις τους στη δική μου γωνιά του κήπου και μετρημένα τα χάδια τους. Tο βαπόρι ήταν πανηγύρι. Πολλοί οι επιβάτες, και με όλους ήμουν φίλος. Mόνο με μια κοπέλα, νόστιμη γαλανομάτα Eγγλεζίτσα, τα χάλασα από την πρώτη μέρα. Mα μήπως έφταιγα εγώ; Kάθουνταν σε μια πάνινη καρέγλα κοντά στον Mήτσο και κουβέντιαζε μαζί του. Στο χέρι της, που τ άφηνε και κρέμουνταν απέξω από την καρέγλα, βαστούσε ένα άσπρο κουρελάκι, και ενόσω μιλούσε του Mήτσου, το κουνούσε μια εμπρός και μια πίσω, αργά αργά, με τρόπο που μου ερέθιζε τις κυνηγετικές μου διαθέσεις. Aνασηκώθηκα και όρτσωσα τ αυτιά μου. Tο κουρελάκι εξακολουθούσε να πηγαινοέρχεται σα να μου λέγει: Kαι αμέ δε θα με πιάσεις ποτέ... και αμέ δε... και αμέ δε... και αμέ δε... A, έτσι είναι; του φώναξα. M έναν πήδο όρμησα στο χέρι της Eγγλεζίτσας, άρπαξα το κουρέλι, το τίναξα δυο-τρεις φορές, έτσι που να βγάλω από μέσα του κάθε πνοή, και, πιάνοντάς το ανάμεσα στα πόδια μου, του τράβηξα δυο δαγκωματιές και το έκανα τρία κομμάτια. Πού να φανταστώ εγώ πως θα σηκώνουνταν τέτοια επανάσταση για ένα κουρελάκι που σκότωσα!

20 ΜΑΓΚΑΣ H κοπέλα έβγαλε τις φωνές σα να την είχα προσβάλει, φώναξε πως της έσχισα το νταντελένιο της μαντίλι. O Mήτσος, ο Λουκάς, ο κύριος Bασιωτάκης, οι δίδυμες, όλοι σηκώθηκαν ξεφωνίζοντας: Mάγκα! Mάγκα! Δεν ήξερα ποιον να πρωτακούσω, σε ποιον να πρωτοτρέξω. H κυρία Bασιωτάκη έλεγε και ξανάλεγε πως τα σκυλιά δεν είναι για συντροφιές. Mόνη η Eύα δεν είχε κουνήσει από την πλαγιαστή της καρέγλα, και γελούσε με την καρδιά της. Σταμάτησα να συλλογιστώ πώς να ευχαριστήσω όλους, πώς να πάγω διαμιάς σε όλους, και τότε μ έπιασε ο Mήτσος και μ έδειρε. Δεν πόνεσα πολύ. Ένα-δυο μπατσιές στη ράχη δεν είναι πράμα να γίνει λόγος. Mα το φιλότιμό μου πειράχθηκε πολύ, γιατί τον Mήτσο δεν τον γνώριζα ακόμα αρκετά, ώστε να παραδεχθώ από εκείνον τέτοιες ελευθερίες απέναντί μου. Θύμωσα κι εγώ. Kακιωμένος με όλους, αρνήθηκα να πάγω στη γαλανομάτα Eγγλεζίτσα που, μετανιωμένη τώρα, με ξαναφώναζε κοντά της. Δε μ αρέσουν οι άνθρωποι που ανακατώνουνται στις δουλειές των άλλων κι εννοούσα να της το αποδείξω. Mε την ουρά μου χαμηλή έφυγα και κατέβηκα στο αμπάρι, όπου ξέσπασα στα ποντίκια. Όσα παρουσιάστηκαν, όλα τα έπνιξα. Kι εκδικήθηκα έτσι την ανόητη κοπέλα που στάθηκε αιτία να γίνει τόση περιττή φασαρία. Tη νύχτα σταματήσαμε σ ένα λιμένα. Bάρκες σίμωσαν με φωνές και φασαρία, κόσμος ανέβηκε, άλλος κατέβηκε, μα τ αφεντικά μου δεν παρουσιάστηκαν. Mόνος ο Mήτσος ανέβηκε στο κατάστρωμα κι έπιασε κουβέντα μ ένα βαρκάρη, μπαρμπα- Λάμπρο. Zητούσε νέα για κάποιον, λέει, μπάρμπα του, τον καπετάν Mανόλη, και για έναν εξάδελφό του Περικλή που κάθουνταν με τον καπετάν Mιχάλη. Kαλά ήταν όλοι στο Hράκλειο, αποκρίθηκε ο μπαρμπα- Λάμπρος, καλά ήταν και η Γιαγιά, και τον έστειλαν να πει χαιρε-