ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ» ΚΑΙ ΤΟΝ LEE CHILD

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ» ΚΑΙ ΤΟΝ LEE CHILD «Αυτή είναι η 19η περιπέτεια του Ρίτσερ. Έχω διαβάσει όλες τις υπόλοιπες. Αν εσείς δεν τις έχετε διαβάσει, ξεκινήστε τώρα. Διαβάζονται μονορούφι μέσα σε τρεις εβδομάδες. Όμως μετά θα νιώσετε θλίψη. Γιατί θα πρέπει να περιμένετε έναν ολόκληρο χρόνο για την επόμενη... Ο Τσάιλντ είναι τόσο καλός...» The Guardian «Το καλύτερο έως τώρα». Stephen King «Συναρπαστικό ανάγνωσμα... Η καλύτερη περιπέτεια του Ρίτσερ εδώ και καιρό». The Independent «Ο Ρίτσερ είναι το υλικό από το οποίο κατασκευάζονται οι μύθοι, μια σπουδαία αντρική φαντασίωση... Ένας από τους πιο αυθεντικούς, ελκυστικούς ήρωες της ποπ κουλτούρας του αιώνα μας... Ο Τσάιλντ με επιδεξιότητα ζωντανεύει την περιπέτειά του με ατελείωτες εκπλήξεις και έντονο σασπένς». The Washington Post «Ο Τζακ Ρίτσερ είναι ο Τζέιμς Μποντ της εποχής μας, ένας ήρωας που δε χορταίνουμε ποτέ. Διαβάζω κάθε περιπέτειά του μόλις κυκλοφορήσει». Ken Follett «Ο Ρίτσερ είναι ένας από τους σπουδαίους μυστηριώδεις αγνώστους της λογοτεχνίας». Maxim

«Σε έντονη αντίθεση με τις σκυθρωπές φιγούρες που κυριαρχούν στις σύγχρονες αστυνομικές ιστορίες, ο Ρίτσερ δεν είναι από αυτούς που αμφιβάλλουν για τον εαυτό τους. Είναι η προσωποποίηση του δυναμισμού και της αξιοπρέπειας. Αλλά ο Τσάιλντ του προσδίδει επίσης εκπληκτική ικανότητα επαγωγικής σκέψης, βαθιά συνείδηση και, κάποιες στιγμές, τρυφερότητα. Ένα απίθανο μείγμα, εντελώς ακαταμάχητο». New York Times «Θα μπορούσε κανείς να απολαμβάνει τα μυθιστορήματα του Λη Τσάιλντ μόνο ως εξαιρετικές ιστορίες δράσης. Όμως αυτό που τα κάνει τόσο ικανοποιητικά είναι η πολυπλοκότητα του κεντρικού χαρακτήρα του. Ο Τζακ Ρίτσερ είναι ο ήρωας του σκεπτόμενου αναγνώστη, ένας αναπάντεχα ευαίσθητος συνδυασμός ενός μαιτρ στο σκάκι με τον Τζι-Άι Τζο, ένας άνθρωπος που η σκέψη του τρέχει πάντα έξι ή οχτώ βήματα μπροστά πριν κάνει την επόμενη κίνησή του». Seattle Times «Ο Τζακ Ρίτσερ είναι ένας ήρωας ισάξιος του Κοντινένταλ Οπ του Χάμετ και του Φίλιπ Μάρλοου του Τσάντλερ». Esquire «Ο Τσάιλντ είναι σπουδαίος τεχνίτης του σασπένς, καθώς χειρίζεται ταχυδακτυλουργικά πολλές επιμέρους πλοκές και βρίσκει πάντα νέους τρόπους παραπλάνησης του αναγνώστη του». Entertainment Weekly «Με το ισχυρό αίσθημα δικαίου, την αλύγιστη αποφασιστικότητα και τις σωματικές και πνευματικές δυνάμεις με τις οποίες ξεπερνά εμπόδια που για άλλους θα ήταν απροσπέλαστα, ο Τζακ Ρίτσερ είναι ένας ακαταμάχητος περιπλανώμενος ιππότης του σήμερα». Publishers Weekly

«Ο Τσάιλντ δεν γράφει απλώς δυνατές περιπέτειες. Η γραφή του είναι λιτή αλλά προσεγμένη, η δράση έντονη αλλά καλά ζυγισμένη και η πρωτότυπη, ευφυής πλοκή του αυτή ακριβώς που ταιριάζει σ έναν κουλ χαρακτήρα σαν τον Ρίτσερ, που σκέφτεται πάντα πριν ενεργήσει». New York Times «Η γραφή του Τσάιλντ είναι ορμητική και αλάθητη, και είναι μοναδικός στον τρόπο με τον οποίο δημιουργεί και αυξάνει σταδιακά την ένταση...» Los Angeles Times «Ένας από τους σπουδαιότερους αντιήρωες της αστυνομικής λογοτεχνίας». Independent «Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο το πώς ο Τσάιλντ επιτυγχάνει όχι μόνο να επανεφευρίσκει συνεχώς τον πρώην στρατιωτικό ήρωά του αλλά και το πώς κάθε βιβλίο είναι καλύτερο από το προηγούμενο». Amazon.com «Με το σκληρό, ψυχρό και βασανιστικό στυλ γραφής του, ο Τσάιλντ μπορεί να θεωρηθεί ήδη ένας από τους πιο επιτυχημένους συγγραφείς στο χώρο του αστυνομικού μυθιστορήματος». Bookman News «Ως πολεμιστής που δεν έχει αυτοκίνητο, πιστωτική, τηλέφωνο ή όπλο δικό του, ούτε σταθερούς δεσμούς με άλλους ανθρώπους ούτε σπίτι, ο Ρίτσερ είναι ένας αουτσάιντερ πιο μοναχικός και απογυμνωμένος κι από τη Λίσμπετ Σαλάντερ, την ηρωίδα της τριλογίας Millennium του Στιγκ Λάρσον. Και οι δυο είναι εκδικητές που παίζουν με τα αταβιστικά μας ένστικτα». Sunday Times

Έργα του συγγραφέα που εκδόθηκαν στη σειρά BELL Best Seller: Κλοιός Θανάτου Τελική Αναμέτρηση Θανάσιμη Παγίδα Βασικός Ύποπτος Η Ηχώ του Μίσους Προαναγγελία Εγκλήματος Ένας Θάνατος Δεν Είναι Αρκετός Ο Εχθρός Με Μία Βολή Ο Δύσκολος Δρόμος Σήμα Κινδύνου Ένας Ξένος στην Πόλη Η Τελευταία Σφαίρα 61 Ώρες Για Ό,τι Αξίζει να Πεθάνεις Η Τελευταία Υπόθεση Ο Καταζητούμενος Ποτέ Μη Γυρίζεις Πίσω Προσωπική Υπόθεση

LEE CHILD ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ Mετάφραση: Μαρία-Ρόζα Τραϊκόγλου ΕΚ ΟΣΕΙΣ BELL ΦΕΙ ΙΟΥ 18, 106 78 ΑΘΗΝΑ ΤΗΛ.: 210.360.9438-210.362.9723 www.bell.gr

Τίτλος πρωτοτύπου: Personal Copyright 2014 by Lee Child All rights reserved Για την ελληνική γλώσσα: 2016 ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΒΕΕ Μετάφραση: Μαρία-Ρόζα Τραϊκόγλου Επιμέλεια: Κατερίνα Καρόγιαννη Διόρθωση: Κυριάκος Μιχελόγκωνας Σχεδιασμός εξωφύλλου: Άγγελος Αναστασιάδης Το βιβλίο αυτό είναι έργο μυθοπλασίας. Τα ονόματα, οι χαρακτήρες, οι τοποθεσίες και τα περιστατικά είτε είναι προϊόν της φαντασίας του συγγραφέα είτε χρησιμοποιούνται κατά τρόπο μυθιστορηματικό. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα, εν ζωή ή όχι, γεγονότα, τοποθεσίες, ιδρύματα ή επιχειρήσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Απαγορεύονται η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή ολική, μερική ή περιληπτική, η κατά παράφραση ή διασκευή απόδοση του κειμένου με οποιονδήποτε τρόπο μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλον χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη, σύμφωνα με το Νόμο 2121/1993 και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. ISBN 978-960-507-098-4 BELL BEST SELLER - ΤΕΥΧΟΣ 1098

Για τον συγγραφέα Ο Λη Τσάιλντ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βρετανία. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε για δεκαοχτώ χρόνια στην ιδιωτική τηλεόραση. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Κλοιός Θανάτου, με το οποίο γνωρίσαμε τον μοναχικό περιπλανώμενο πρώην στρατονόμο Τζακ Ρίτσερ, εκδόθηκε το 1997. Η επιτυχία του ήταν άμεση και θεαματική. Το βιβλίο μπήκε στη λίστα των μπεστ σέλερ των Sunday Times και τιμήθηκε με το βραβείο Anthony και το βραβείο Barry για το καλύτερο μυθιστόρημα πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Ακολούθησαν άλλα δεκαεννέα βιβλία με ήρωα τον Τζακ Ρίτσερ, που έχουν εκδοθεί σε ενενήντα εφτά χώρες και σαράντα δύο γλώσσες, και ξεπερνούν συνολικά σε πωλήσεις τα εκατό εκατομμύρια αντίτυπα. Το 2005 απέσπασε για μία ακόμη φορά το βραβείο Barry, καθώς και το βραβείο Nero, για το μυθιστόρημά του Ο Εχθρός. Το 2013 τιμήθηκε με το βραβείο Diamond Dagger για το σύνολο του έργου του από την Ένωση Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας. Ο Τζακ Ρίτσερ έχει σήμερα καταξιωθεί ως ένας από τους δημοφιλέστερους ήρωες της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας. Tο 2012 τον ενσάρκωσε στον κινηματογράφο ο Τομ Κρουζ, σε μια περιπέτεια που βασίστηκε στο βιβλίο Με Μία Βολή. Ο συγγραφέας ζει στη Νέα Υόρκη. Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε τον ιστότοπό του, leechild.com

Τζακ Ρίτσερ: Βιογραφικό Όνομα: Τζακ Ρίτσερ (δεν έχει μεσαίο όνομα) Ημερομηνία γέννησης: 29 Οκτωβρίου Ύψος: 1,95 m Βάρος: 100-113 kg Διαστάσεις: θώρακας 127 cm, μέγεθος ρούχων 3XLT, εσωτερικό μήκος ποδιού 95 cm Χρώμα ματιών: Γαλανό Χρώμα μαλλιών: Σκούρο ξανθό Χαρακτηριστικά σημάδια: ουλή στην άκρη του αριστερού ματιού, ουλή στο πάνω χείλος Εκπαίδευση: Σχολεία σε στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στην Ευρώπη και στην Άπω Ανατολή Στρατιωτική Ακαδημία του Γουέστ Πόιντ Υπηρεσία: Στρατονομία των ΗΠΑ, δεκατρία χρόνια 110ος Λόχος, Ειδική Μονάδα υποβιβάστηκε από το βαθμό του ταγματάρχη σε λοχαγό έπειτα από έξι χρόνια, αποστρατεύτηκε με το βαθμό του ταγματάρχη μετά από εφτά χρόνια Τιμητικές Διακρίσεις: Επάνω σειρά: Αργυρός Αστέρας, Μετάλλιο Διακεκριμένων Αμυντικών Υπηρεσιών, Λεγεώνα της Τιμής Μεσαία σειρά: Μετάλλιο του Στρατιώτη, Χάλκινος Αστέρας, Πορφυρή Καρδιά Κάτω σειρά: «παράσημα-σκουπίδια» Τελευταία διεύθυνση κατοικίας: Άγνωστη Οικογένεια: Μητέρα, Ζοζεφίν Μουτιέ Ρίτσερ, Γαλλίδα υπήκοος Πατέρας, μόνιμος πεζοναύτης του Αμερικανικού Στρατού, που πολέμησε στην Κορέα και στο Βιετνάμ Αδελφός, Τζο, πέντε χρόνια στην Υπηρεσία Πληροφοριών του Αμερικανικού Στρατού, στέλεχος του Υπουργείου Οικονομικών Ειδικές δεξιότητες: Ειδικός στα μικρά όπλα, εξαίρετος σε όλα τα φορητά όπλα και στη μάχη σώμα με σώμα Γλώσσες: Άριστα αγγλικά και γαλλικά, αρκετά καλά ισπανικά Τι δεν έχει: Άδεια οδήγησης πιστωτικές κάρτες κοινωνικές παροχές επιστροφές φόρων εξαρτώμενα πρόσωπα

Στον αδερφό μου και τη νύφη μου, Άντριου Γκραντ και Τάσα Αλεξάντερ, σπουδαίους συγγραφείς και σπουδαίους ανθρώπους.

ENA Οχτώ μέρες πριν, η ζωή μου έμοιαζε σαν αλυσίδα από σκαμπανεβάσματα. Υπήρχαν μέρες καλές και άλλες όχι και τόσο. Οι περισσότερες ήταν αδιάφορες. Μεγάλες περίοδοι χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, με σποραδικά ξεσπάσματα όπου συνέβαινε κάτι ενδιαφέρον. Όπως και ο στρατός. Πράγμα που εξηγεί το πώς με βρήκαν. Είσαι ελεύθερος να αφήσεις το στρατό, αλλά ο στρατός δεν αφήνει εσένα. Όχι πάντα. Όχι παντελώς. Ξεκίνησαν την έρευνα δύο μέρες αφότου κάποιος τύπος πυροβόλησε τον Πρόεδρο της Γαλλίας. Το διάβασα στην εφημερίδα. Απόπειρα από μακριά, με τουφέκι. Στο Παρίσι. Καμία σχέση με το άτομό μου. Εγώ βρισκόμουν εννιάμισι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στην Καλιφόρνια, με μια κοπέλα που είχα γνωρίσει στο λεωφορείο. Εκείνη ήθελε να γίνει ηθοποιός. Εγώ δεν ήθελα. Έτσι, ύστερα από σαράντα οχτώ ώρες στο Λος Άντζελες, εκείνη τράβηξε το δρόμο της κι εγώ τον δικό μου. Πίσω στο λεωφορείο, πρώτα στο Σαν Φρανσίσκο για κάνα δυο μερούλες, ύστερα στο Πόρτλαντ του Όρεγκον για κάνα δυο ακόμα, κι εντέλει στο Σιάτλ. Πράγμα που με έφερε σε μικρή απόσταση από το Φορτ Λούις, όπου δύο γυναίκες με στολή κατέβηκαν από το λεωφορείο. Κι άφησαν πίσω τους τη χτεσινή Άρμι Τάιμς, ακριβώς εκεί, στο κάθισμα που βρισκόταν από την άλλη πλευρά του διαδρόμου. Η Άρμι Τάιμς είναι μια παλιά και παράξενη εφημερίδα. Πρωτοκυκλοφόρησε πριν τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και εξακολουθεί να κυκλοφορεί χωρίς διακοπή κάθε βδομάδα, ξέχειλη από μπαγιάτικες ειδήσεις και διάφορα άρθρα τύπου «πώς» και «τι», όπως οι τίτλοι που με κοίταζαν κατάματα ακριβώς εκείνη

12 LEE CHILD τη στιγμή: Νέοι κανονισμοί! Αλλαγές σε σήματα και διακριτικά! Συν ακόμη τέσσερις αλλαγές στολής σε εξέλιξη! Οι φήμες λένε ότι οι ειδήσεις είναι μπαγιάτικες επειδή είναι δεύτερο χέρι, αντιγραμμένες από παλιές περιλήψεις του Ασοσιέιτεντ Πρες, καμιά φορά όμως, έτσι και διαβάσεις τις λέξεις πλαγίως, μπορείς να διακρίνεις έναν πραγματικά σαρδόνιο τόνο μεταξύ των γραμμών. Πού και πού τα κύρια άρθρα είναι περίφημα. Πού και πού οι νεκρολογίες είναι ενδιαφέρουσες. Και αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος που πήρα στα χέρια μου την εφημερίδα. Καμιά φορά πεθαίνουν άνθρωποι και χαίρεσαι γι αυτό. Ή δε χαίρεσαι. Όπως και να χει, πρέπει να το γνωρίζεις. Αλλά δεν το έμαθα ποτέ. Επειδή, καθ οδόν για τη σελίδα με τις νεκρολογίες, ανακάλυψα τη σελίδα με τις προσωπικές αγγελίες. Οι οποίες, όπως πάντα, στην πλειονότητά τους είχαν να κάνουν με βετεράνους που έψαχναν άλλους βετεράνους. Δεκάδες αγγελίες, όλες πανομοιότυπες. Συμπεριλαμβανομένης μίας με το όνομά μου. Ακριβώς εκεί, στο κέντρο της σελίδας, μια στήλη με πλάτος δυόμισι εκατοστά, σε πλαίσιο, έξι λέξεις με μαύρα παχιά γράμματα: Τζακ Ρίτσερ, τηλεφώνησε στον Ρικ Σουμέικερ. Το δίχως άλλο ήταν δουλειά του Τομ Ο Ντέι. Πράγμα που αργότερα με έκανε να νιώσω πως είχα χάσει λιγάκι τη φόρμα μου. Όχι πως ο Ο Ντέι δεν ήταν έξυπνος τύπος. Έπρεπε να είναι. Είχε μείνει ζωντανός για πολύ καιρό. Για πάρα πολύ καιρό. Λες και υπήρχε από πάντα. Είκοσι χρόνια πριν έμοιαζε ήδη να είναι εκατό χρονών. Ένας ψηλός, αδύνατος, κατάχλομος άντρας που κινούνταν λες και ήταν έτοιμος να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή, σαν σπασμένη πτυσσόμενη σκάλα. Σίγουρα όχι η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας όταν μιλάμε για στρατηγούς. Περισσότερο με καθηγητή έμοιαζε. Ή με ανθρωπολόγο. Χωρίς αμφιβολία, ο συλλογισμός του ήταν άριστος. Ο Ρίτσερ κρατάει χαμηλούς τόνους, πράγμα που σημαίνει ότι χρησιμοποιεί λεωφορεία και τρένα και αίθουσες αναμονής και πρόχειρα εστιατόρια, τα οποία, συμπτωματικά ή όχι, αποτελούν το φυσιολογικό οικονομικό πλαίσιο για γυναίκες και άντρες που

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ 13 υπηρετούν στο στρατό, οι οποίοι αγοράζουν την εφημερίδα Άρμι Τάιμς πριν από κάθε άλλο έντυπο στο πρατήριο στρατιωτικών ειδών, και για τους οποίους μπορείς να είσαι βέβαιος πως θα μεταφέρουν αυτή την εφημερίδα μακριά και θα την αφήσουν να κυκλοφορήσει με τον ίδιο τρόπο που τα πουλιά μεταφέρουν τους σπόρους από τους θάμνους. Και ήταν βέβαιος πως τελικά θα άπλωνα το χέρι μου να πιάσω την εφημερίδα. Κάπου. Αργά ή γρήγορα. Επειδή είχα την ανάγκη να ξέρω. Είσαι ελεύθερος να αφήσεις το στρατό, αλλά ο στρατός δεν αφήνει εσένα. Όχι παντελώς. Ως ένα μέσο επικοινωνίας, έναν τρόπο να έρθω σε επαφή, από τα όσα ήξερε, και από τα όσα ήταν σε θέση να μαντέψει, κι ύστερα ίσως πίστευε πως δέκα ή δώδεκα συνεχόμενες βδομάδες προσωπικών αγγελιών ίσως κατάφερναν να δημιουργήσουν μια μικρή αλλά ρεαλιστική πιθανότητα επιτυχίας. Πέτυχε ωστόσο από την πρώτη φορά. Μία μέρα αφότου τυπώθηκε η εφημερίδα. Γι αυτό ένιωσα πως είχα χάσει τη φόρμα μου, αργότερα. Ήμουν προβλέψιμος. Ο Ρικ Σουμέικερ ήταν στην ομάδα του Τομ Ο Ντέι. Πιθανότατα δεύτερος στην ιεραρχία τώρα πια. Μου ήταν αρκετά εύκολο να τον αγνοήσω. Μόνο που χρωστούσα μια χάρη στον Σουμέικερ. Και αυτό ο Ο Ντέι προφανώς το ήξερε. Γι αυτό είχε βάλει το όνομα του Σουμέικερ στην αγγελία του. Και γι αυτόν το λόγο ήμουν υποχρεωμένος να απαντήσω. Προβλέψιμος. Το Σιάτλ ήταν στεγνό όταν κατέβηκα από το λεωφορείο. Και ζεστό. Και στην πρίζα, με την έννοια πως ο καφές καταναλωνόταν σε τεράστιες ποσότητες, πράγμα που μου άρεσε στο Σιάτλ, και με την έννοια πως σημεία πρόσβασης wi-fi και φορητές ηλεκτρονικές συσκευές βρίσκονταν παντού, πράγμα που δε μου άρεσε, καθώς έκανε τις παλιομοδίτικες γωνιακές τηλεφωνικές συσκευές με κερματοδέκτη δυσεύρετες. Υπήρχε όμως μια τέτοια συσκευή κοντά στην ψαραγορά, έτσι, τυλιγμένος

14 LEE CHILD από το αλμυρό αεράκι και τη μυρωδιά της θάλασσας, πληκτρολόγησα έναν αριθμό χωρίς χρέωση στο Πεντάγωνο. Όχι έναν αριθμό που θα έβρισκε κανείς στον τηλεφωνικό κατάλογο. Έναν αριθμό που είχα απομνημονεύσει πριν πολύ καιρό. Μια ειδική γραμμή, μόνο για έκτακτες ανάγκες. Δεν έχεις πάντα ένα κέρμα στην τσέπη σου. Ο τηλεφωνητής απάντησε, εγώ ζήτησα τον Σουμέικερ και η κλήση μου μεταφέρθηκε, ίσως σε κάποιο άλλο σημείο του κτιρίου ή της χώρας, ίσως και του κόσμου, και ύστερα από κάμποσα απανωτά κλικ, σφυρίγματα και κάποια ατέλειωτα λεπτά σιγής ο Σουμέικερ απάντησε στη γραμμή και είπε: «Ναι;» «Εδώ Τζακ Ρίτσερ», είπα. «Πού βρίσκεσαι;» «Δεν έχεις όλων των λογιών τα αυτόματα μηχανήματα για να σου το πουν αυτό;» «Τα έχω», είπε. «Βρίσκεσαι στο Σιάτλ, μπροστά σε μια τηλεφωνική συσκευή με κερματοδέκτη, κοντά στην ψαραγορά. Αλλά προτιμάμε αυτές τις πληροφορίες οι άνθρωποι να μας τις δίνουν εθελοντικά. Θεωρούμε ότι είναι κάτι που βοηθάει στην καλή εξέλιξη της μετέπειτα συζήτησης. Επειδή συνεργάζονται ήδη. Ενδιαφέρονται». «Για τι πράγμα;» «Για τη συζήτηση». «Συζητάμε αυτή τη στιγμή;» «Όχι ακριβώς. Τι βλέπεις ευθεία μπροστά σου;» Κοίταξα. «Ένα δρόμο», είπα. «Αριστερά;» «Μαγαζιά που πουλάνε ψάρια». «Δεξιά;» «Μια καφετέρια, στην απέναντι πλευρά του δρόμου». «Όνομα;» Του είπα. «Πήγαινε εκεί και περίμενε», είπε. «Τι να περιμένω;»

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ 15 «Για τριάντα λεπτά περίπου», απάντησε και έκλεισε το τηλέφωνο. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς για ποιο λόγο ο καφές είναι τόσο μεγάλη υπόθεση στο Σιάτλ. Λιμάνι είναι, συνεπώς ήταν λογικό να τον καβουρδίζουν κοντά στο σημείο εκφόρτωσης και ύστερα να τον πουλάνε κοντά στο σημείο όπου καβουρδιζόταν, πράγμα που δημιούργησε μια αγορά, πράγμα που προσέλκυσε κι άλλους εμπόρους, με τον ίδιο τρόπο που οι αυτοκινητοβιομηχανίες κατέληξαν όλες στο Ντιτρόιτ. Ενδεχομένως, βέβαια, να είναι καλό το νερό. Ή το υψόμετρο ή η θερμοκρασία ή τα επίπεδα υγρασίας. Ό,τι και να ισχύει όμως, το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει μία καφετέρια σε κάθε τετράγωνο και ένας τετραψήφιος ετήσιος λογαριασμός για κάθε αφοσιωμένο λάτρη. Η καφετέρια στην άλλη πλευρά του δρόμου, απέναντι από την τηλεφωνική συσκευή, ήταν χαρακτηριστική. Βαμμένη με καστανοκόκκινη μπογιά, είχε γυμνά τούβλα και ξύλο γεμάτο σημάδια, και ένα μενού σε μαυροπίνακα, γεμάτο κατά ενενήντα τοις εκατό από πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με καφέ, όπως γαλακτοκομικά προϊόντα διαφόρων ειδών και θερμοκρασιών, αλλόκοτες γεύσεις με βάση το φουντούκι, και ποικίλες άλλες χημικές ουσίες. Πήρα ένα απλό χαρμάνι, σκέτο, χωρίς ζάχαρη, σε κύπελλο μεσαίου μεγέθους, όχι τον τεράστιο κουβά που αρέσει σε ορισμένους, και ένα κομμάτι κέικ λεμόνι για να το συνοδεύσω, και κάθισα μόνος σε μια σκληρή ξύλινη καρέκλα, σε τραπέζι για δύο. Το κέικ καταναλώθηκε μέσα σε πέντε λεπτά και ο καφές σε άλλα πέντε, και δεκαοχτώ λεπτά αργότερα έκανε την εμφάνισή του ο άνθρωπος του Σουμέικερ. Πράγμα που σήμαινε ότι υπηρετούσε στο ναυτικό, επειδή είκοσι οχτώ λεπτά συνολικά είναι αρκετά καλός χρόνος, και το ναυτικό βρίσκεται ακριβώς εκεί στο Σιάτλ. Και το αυτοκίνητό του ήταν σκούρο μπλε. Ήταν ένα εγχώριο οικογενειακό μοντέλο χαμηλών προδιαγραφών, όχι ιδιαίτερα ελκυστικό, αλλά λουστραρισμένο στην εντέλεια. Ο άντρας βρισκόταν πιο κοντά στα σαράντα

16 LEE CHILD παρά στα είκοσι και ήταν αλύγιστος σαν καρφί. Ήταν ντυμένος με πολιτικά. Μπλε μπλέιζερ πάνω από μπλε πόλο, χακί φαρδύ παντελόνι. Το μπλέιζερ είχε τριφτεί από τη χρήση και το παντελόνι με την μπλούζα είχαν πλυθεί το λιγότερο χίλιες φορές. Αρχικελευστής, πιθανότατα. Ειδικές Δυνάμεις του Πολεμικού Ναυτικού, σχεδόν με βεβαιότητα, αναμφίβολα μέλος κάποιας απροσδιόριστης κοινής επιχειρησιακής ομάδας, υπό το βλέμμα του Τομ Ο Ντέι. Μπήκε στην καφετέρια με ανέκφραστο βλέμμα που σάρωσε μονομιάς όλη την αίθουσα, σάμπως να είχε στη διάθεσή του μόλις ένα πέμπτο του δευτερολέπτου για να αναγνωρίσει φίλους και εχθρούς προτού αρχίσει να πυροβολεί. Προφανώς η ενημέρωσή του ήταν συνοπτική και προφορική, κατευθείαν από κάποιον παμπάλαιο φάκελο προσωπικού, αλλά με ζύγιασε από την πρώτη ματιά ύψος ένα μέτρο και ενενήντα πέντε εκατοστά, βάρος εκατόν δεκατρία κιλά. Όλοι οι υπόλοιποι στην καφετέρια ήταν ασιατικής καταγωγής, στην πλειοψηφία τους γυναίκες, και μάλιστα πολύ μικροκαμωμένες. Ο τύπος προχώρησε καταπάνω μου και ρώτησε: «Ο ταγματάρχης Ρίτσερ;» «Όχι πια», απάντησε. «Ο κύριος Ρίτσερ, τότε;» «Ναι», είπα. «Κύριε, ο στρατηγός Σουμέικερ ζητάει να έρθετε μαζί μου». «Για πού;» είπα. «Όχι μακριά». «Πόσα αστέρια;» «Δε σας παρακολουθώ, κύριε». «Έχει ο στρατηγός Σουμέικερ...» «Ένα, κύριε». «Πότε;» «Πότε, τι πράγμα, κύριε;» «Πήρε την προαγωγή του;» «Πριν δυο χρόνια». «Το βρίσκεις κι εσύ τόσο εντυπωσιακό όσο εγώ;»

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ 17 Ο τύπος έμεινε σιωπηλός για μια στιγμή, ύστερα είπε: «Δεν έχω άποψη, κύριε». «Και πώς είναι ο στρατηγός Ο Ντέι;» Ο τύπος έμεινε σιωπηλός για μια στιγμή ακόμα και είπε: «Δε γνωρίζω κανέναν ονόματι Ο Ντέι, κύριε». Το μπλε αυτοκίνητο ήταν ένα Σεβρολέ Ιμπάλα με μικρά τάσια στους τροχούς, σαν κι αυτά που χρησιμοποιούνται στα περιπολικά, και υφασμάτινα καθίσματα. Το λούστρο ήταν ό,τι πιο καινούργιο επάνω του. Ο τύπος με το μπλέιζερ οδήγησε μέσα από τους δρόμους του κέντρου και πήρε τον Διαπολιτειακό 5 με κατεύθυνση προς τα νότια. Τον ίδιο δρόμο από όπου είχα έρθει με το λεωφορείο. Προσπεράσαμε ακόμη μία φορά το Μπόινγκ Φιλντ και το Διεθνές Αεροδρόμιο Σιάτλ-Τακόμα και συνεχίσαμε προς την Τακόμα. Ο τύπος με το μπλέιζερ δε μιλούσε. Ούτε εγώ. Καθόμασταν και οι δύο βουβοί, σαν να παίρναμε μέρος σε διαγωνισμό αφωνίας και να αποζητούσαμε με πάθος τη νίκη. Εγώ κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Τα πάντα πράσινα, λόφοι και θάλασσα και δέντρα, ένα πράγμα. Περάσαμε την Τακόμα και επιβραδύναμε λίγο αργότερα, στο σημείο όπου οι δύο ένστολες γυναίκες είχαν κατέβει από το λεωφορείο αφήνοντας πίσω τους την Άρμι Τάιμς. Οι πινακίδες δεν έδειχναν κάτι ιδιαίτερο μπροστά μας, εκτός από τρεις πολύ μικρές πόλεις και μια πολύ μεγάλη στρατιωτική βάση. Το πιθανότερο, συνεπώς, ήταν πως κατευθυνόμασταν στο Φορτ Λούις. Αποδείχτηκε πως δεν ήταν έτσι. Ή, μάλλον, προς τα εκεί κατευθυνόμασταν, από τεχνική άποψη, αλλά παλιά δε θα το λέγαμε έτσι. Κατευθυνόμασταν προς την Αεροπορική Βάση που κάποτε ονομαζόταν Μακόρντ, και τώρα αποτελούσε το ήμισυ της Κοινής Βάσης Λούις-Μακόρντ. Μεταρρυθμίσεις. Οι πολιτικοί είναι διατεθειμένοι να κάνουν οτιδήποτε προκειμένου να γλιτώσουν μερικά δολάρια. Περίμενα μερικά μπρος πίσω στην πύλη, επειδή η πύλη ανήκε από κοινού στο στρατό ξηράς και στην αεροπορία, και το αυτοκίνητο με τον οδηγό ανήκαν και τα δύο στο ναυτικό,

18 LEE CHILD και εγώ ήμουν παντελώς άγνωστος. Μονάχα το Σώμα Πεζοναυτών και τα Ηνωμένα Έθνη έλειπαν από την εικόνα. Ήταν τόση η δύναμη του Ο Ντέι, ωστόσο, που μετά βίας κόψαμε ταχύτητα. Περάσαμε με την άνεσή μας και στρίψαμε προς τα δεξιά, και εκεί μας έκαναν σήμα να περάσουμε μια δεύτερη πύλη, κι ύστερα το αυτοκίνητο βρέθηκε καταμεσής στο διάδρομο προσγείωσης, περιτριγυρισμένο από θεόρατα μεταγωγικά C-17, σαν ποντίκι στο δάσος. Περάσαμε κάτω από ένα τεράστιο γκρίζο φτερό και διασχίσαμε την άσφαλτο βάζοντας πλώρη για ένα μικρό λευκό αεροσκάφος που στεκόταν μονάχο. Εταιρικό μαραφέτι. Επιχειρηματικό τζετ. Λίαρ ή Γκάλφστριμ ή, τέλος πάντων, ό,τι αγοράζουν οι πλούσιοι στην εποχή μας. Η μπογιά λαμπύριζε κάτω από τον ήλιο. Επιγραφή δεν υπήρχε, εκτός από έναν αριθμό στην ουρά. Ούτε όνομα, ούτε λογότυπο. Μονάχα λευκή μπογιά. Οι κινητήρες γύριζαν αργά και οι σκάλες είχαν κατέβει. Ο τύπος με το μπλέιζερ οδήγησε διαγράφοντας ένα καλώς υπολογισμένο ημικύκλιο και σταμάτησε το αυτοκίνητο με την πόρτα μου σε απόσταση περίπου ενός μέτρου από τη βάση της σκάλας. Πράγμα που πήρα ως υπονοούμενο. Βγήκα από το αυτοκίνητο και για μια στιγμή στάθηκα στη λιακάδα. Η άνοιξη είχε ξεμυτίσει και ο καιρός ήταν ευχάριστος. Το αυτοκίνητο έφυγε. Ένας αεροσυνοδός εμφανίστηκε από πάνω μου, στο μικρό οβάλ στόμιο της ατράκτου. Φορούσε στολή. «Παρακαλώ, κύριε, ανεβείτε», είπε. Η σκάλα υποχώρησε ελαφρά κάτω από το βάρος μου. Χώθηκα στην καμπίνα. Ο αεροσυνοδός πισωπάτησε στα δεξιά μου. Στα αριστερά μου, ένας άλλος τύπος με στολή ξεπρόβαλε από το πιλοτήριο και είπε: «Καλώς ήρθατε, κύριε. Σήμερα το πλήρωμα ανήκει εξ ολοκλήρου στην αεροπορία και θα φροντίσουμε να σας πάμε εκεί στο μικρότερο δυνατό χρόνο». «Να με πάτε πού;» ρώτησα. «Στον προορισμό σας». Ο άντρας χώθηκε ξανά στο κάθισμά του, δίπλα στο συγκυβερνήτη, και καταπιάστηκαν και οι δυο με τον έλεγχο. Ακολούθησα τον αεροσυνοδό και βρέθηκα

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ 19 σε μια καμπίνα ξέχειλη από δερμάτινα καθίσματα στο χρώμα της καραμέλας και επενδύσεις από ξύλο καρυδιάς. Ήμουν ο μοναδικός επιβάτης. Διάλεξα μια πολυθρόνα στην τύχη. Ο αεροσυνοδός μάζεψε τη σκάλα, σφράγισε τη θύρα και κάθισε σε ένα πτυσσόμενο κάθισμα, πίσω από τους ώμους του πιλότου. Τριάντα δευτερόλεπτα αργότερα βρισκόμασταν στον αέρα.