ΠΡΟΛΟΓΟΣ EΣΥΡΕ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΗΣ πάνω στους λείους τοίχους μέχρι που μάτωσαν, χτύπησε τις γροθιές της πάνω στα χοντρά τζάμια ώσπου έπαψε να αισθάνεται τα χέρια της. Τουλάχιστον δέκα φορές είχε φτάσει ψηλαφιστά μέχρι την ατσάλινη πόρτα και είχε χώσει τα νύχια της στη χαραμάδα, προσπαθώντας να την ανοίξει, όμως η πόρτα ούτε που σάλευε και η άκρη της ήταν κοφτερή. Τελικά, όταν τα νύχια της άρχισαν να φεύγουν από τη σάρκα, σωριάστηκε στο παγωμένο δάπεδο, βαριανασαίνοντας. Έμεινε για λίγη ώρα να κοιτάζει το τρομερό σκοτάδι, με μάτια ορθάνοιχτα και καρδιά που χτυπούσε αλαφιασμένη. Ύστερα ούρλιαξε. Ούρλιαξε μέχρι που τα αφτιά της άρχισαν να βουίζουν και η φωνή της έκλεισε. Έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω κι ένιωσε ξανά τον καθαρό αέρα που έμπαινε από την οροφή. Ίσως θα μπορούσε να πηδήξει και να φτάσει έως εκεί, αν είχε τρόπο να πάρει φόρα και μετά να πιαστεί από κάπου. Έτσι, ίσως κάτι γινόταν. Ναι, τότε ίσως εκείνοι οι μπάσταρδοι που στέκονταν απέξω υποχρεώνονταν να έρθουν μέσα. Κι αν τίναζε τα δάχτυλά της, σημαδεύοντας τα μάτια τους, ίσως κατάφερνε να τους τυφλώσει. Αν ενεργούσε αρκετά γρήγορα, χωρίς να διστάσει, ίσως τα κατάφερνε. Και τότε ίσως έβρισκε τρόπο να δραπετεύσει. Για λίγο πιπίλισε τα ματωμένα δάχτυλά της, ύστερα τα πίεσε στο δάπεδο και σηκώθηκε. Χωρίς να βλέπει, κάρφωσε το βλέμμα της προς την οροφή. Ίσως ήταν πολύ ψηλά για να τη φτάσει πηδώντας. Ίσως δεν υπήρχε τίποτα
10 ΓΙΟΥΣΙ ΑΝΤΛΕΡ-ΟΛΣΕΝ για να πιαστεί. Όμως έπρεπε να προσπαθήσει. Τι άλλο μπορούσε να κάνει; Έβγαλε το σακάκι της και το ακούμπησε προσεκτικά σε μια γωνία, για να μην μπερδευτεί στα πόδια της. Ύστερα, με έναν πήδο, πετάχτηκε στον αέρα, τεντώνοντας τα χέρια όσο πιο ψηλά μπορούσε, όμως δεν άγγιξε τίποτα. Το επιχείρησε ξανά μια δυο φορές, προτού υποχωρήσει μέχρι τον απέναντι τοίχο, όπου στάθηκε για λίγο ώστε να ανασυγκροτηθεί. Μετά πήρε φόρα και, με όση δύναμη είχε, πήδηξε στο σκοτάδι, προσπαθώντας μάταια να πιάσει κάτι με τα χέρια. Όταν έσκασε άτσαλα στο δάπεδο, το πόδι της γλίστρησε στη λεία επιφάνεια και το σώμα της έπεσε στο πλάι. Βόγκηξε δυνατά, καθώς ο ώμος της χτύπησε στο τσιμέντο, και ύστερα κραύγασε, μόλις το κεφάλι της σκουντούφλησε πάνω στον τοίχο, κάνοντας τον εγκέφαλό της να κατακλυστεί από αστράκια και φως. Για πολλή ώρα έμεινε εκεί, τελείως ακίνητη, νιώθοντας την ανάγκη να κλάψει. Δεν το έκανε. Αν την άκουγαν οι δεσμοφύλακές της, θα το παρεξηγούσαν. Θα νόμιζαν πως κόντευε να σπάσει, όμως δεν ήταν έτσι. Το αντίθετο, μάλιστα. Θα φρόντιζε τον εαυτό της. Για εκείνους, ήταν η γυναίκα μέσα στο κλουβί, αλλά η ίδια θα αποφάσιζε πόση απόσταση θα είχαν μεταξύ τους τα σίδερα. Θα έκανε σκέψεις οι οποίες θα οδηγούσαν έξω, στον κόσμο, και θα κρατούσαν την παράνοια μακριά. Δε θα λύγιζε. Αυτή ήταν η απόφαση που πήρε καθώς κειτόταν στο δάπεδο, με τον ώμο της να της δίνει σουβλιές και το πρήξιμο γύρω από το μάτι της να το υποχρεώνει να κλείσει. Κάποια μέρα θα κατάφερνε να βγει από εκεί.
1 2007 Ο ΚΑΡΛ ΕΚΑΝΕ ένα βήμα προς τον καθρέφτη, αγγίζοντας με το δάχτυλο τον κρόταφό του, εκεί όπου τον είχε βρει ξυστά η σφαίρα. Το τραύμα είχε επουλωθεί, όμως η ουλή φαινόταν καθαρά κάτω από τα μαλλιά του, αν εστίαζε κάποιος την προσοχή του σ εκείνο το σημείο. Ποιος, όμως, θα ήθελε να κοιτάξει εκεί; σκέφτηκε, καθώς παρατηρούσε το πρόσωπό του. Tώρα πια ήταν προφανές ότι είχε αλλάξει. Οι ρυτίδες γύρω από το στόμα του ήταν βαθύτερες, οι σκιές κάτω από τα μάτια του πιο σκοτεινές, η έκφρασή του φανέρωνε μια βαθιά ριζωμένη αδια φορία. Ο Καρλ Μερκ είχε πάψει να είναι ο εαυτός του, ο έμπειρος ντετέκτιβ που ζούσε και ανέπνεε για τη δουλειά του. Είχε πάψει να είναι ο ψηλός, κομψός άντρας από τη Γιουτλάνδη, που προκαλούσε το θαυμασμό, κάνοντας φρύδια να ανασηκώνονται και χείλη να ανοίγουν. Και, τέλος πάντων, τι σημασία είχε αυτό; Κούμπωσε το πουκάμισό του, φόρεσε το σακάκι του, κατέβασε μονορούφι τις δυο τελευταίες γουλιές του καφέ του κι έκλεισε με δύναμη την εξώπορτα πίσω του, ώστε να καταλάβουν οι υπόλοιποι ένοικοι του σπιτιού πως ήταν ώρα να σηκωθούν από τα κρεβάτια τους. Το βλέμμα του στάθηκε στην πινακίδα με τα ονόματα στην πόρτα. Έπρεπε, επιτέλους, να την αλλάξει. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που μετακόμισε η Βίγκα. Παρότι δεν είχαν πάρει ακόμα διαζύγιο, η σχέση τους είχε λήξει οριστικά. Έκανε μεταβολή και πήρε το δρόμο για το Χέστεστιν. Αν προλάβαινε το τρένο που αναχωρούσε σε είκοσι λεπτά, θα είχε ένα γεμάτο μισάωρο στη διάθεσή του για να το περάσει με τον Χάρντι
12 ΓΙΟΥΣΙ ΑΝΤΛΕΡ-ΟΛΣΕΝ στο νοσοκομείο, προτού πάρει το δρόμο για τα Κεντρικά της Αστυνομίας. Το βλέμμα του έπεσε στο καμπαναριό από κοκκινότουβλα που υψωνόταν πάνω από τα γυμνά δέντρα και προσπάθησε να υπενθυμίσει στον εαυτό του πόσο τυχερός ήταν, παρά τα όσα είχαν συμβεί. Δυόμισι εκατοστά πιο δεξιά, και ο Άνκερ θα ήταν ακόμα ζωντανός. Ένα εκατοστό πιο αριστερά, και ο ίδιος θα είχε πέσει νεκρός. Εκείνα τα ιδιότροπα εκατοστά τον προφύλαξαν από το να κάνει τη διαδρομή πέρα από τα πράσινα λιβάδια, στους κρύους τάφους που εκτείνονταν μερικές εκατοντάδες μέτρα μπροστά του. Ο Καρλ είχε προσπαθήσει να καταλάβει, όμως δεν ήταν εύκολο. Δε γνώριζε πολλά πράγματα για το θάνατο. Μόνο ότι μπορούσε να αποδειχτεί απρόβλεπτος σαν την αστραπή και αιώνια σιωπηλός μετά την επέλευσή του. Από την άλλη, γνώριζε τα πάντα γύρω από το πόσο βίαιο και ανούσιο μπορούσε να είναι το να πεθάνει κανείς. Αυτό, το ήξερε πράγματι πολύ καλά. Είχαν μεσολαβήσει μόλις δύο εβδομάδες από την αποφοίτησή του από την Ακαδημία, όταν η εικόνα του πρώτου θύματος δολοφονίας που αντίκριζε στη ζωή του αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στον αμφιβληστροειδή του Καρλ. Ήταν μια μικρόσωμη, λεπτοκαμωμένη γυναίκα που είχε στραγγαλιστεί από τον άντρα της και κειτόταν στο δάπεδο, με μάτια θαμπά και μια έκφραση που έκανε το στομάχι του Καρλ να ανακατεύεται για πολλές εβδομάδες μετά. Από τότε, είχαν ακολουθήσει αμέτρητες υποθέσεις. Κάθε πρωί προετοιμαζόταν για να αντιμετωπίσει τα πάντα. Τα ματωμένα ρούχα, τα κέρινα πρόσωπα, τις παγωμένες φωτογραφίες. Κάθε μέρα άκουγε τα ψέματα και τις δικαιολογίες των ανθρώπων. Κάθε μέρα κι ένα έγκλημα με διαφορετική μορφή, που του προκαλούσε όλο και λιγότερη αίσθηση. Είκοσι πέντε χρόνια στην Αστυνομία, από τα οποία δέκα στο Ανθρωποκτονιών, τον είχαν ατσαλώσει. Κάπως έτσι είχαν εξελιχτεί τα πράγματα, μέχρι τη μέρα που μια υπόθεση δολοφονίας διαπέρασε την πανοπλία του.
ο φυλακασ των χαμενων υποθεσεων 13 Τον είχαν στείλει μαζί με τον Άνκερ και τον Χάρντι σε έναν ετοιμόρροπο στρατώνα, δίπλα σε ένα φαγωμένο χωματόδρομο, όπου ένα πτώμα περίμενε για να αποκαλύψει τη δική του, μοναδική ιστορία. Όπως συνέβαινε πολύ συχνά, η δυσωδία ήταν εκείνη που είχε ωθήσει κάποιο γείτονα να αντιδράσει. Το θύμα ήταν απλώς ένας ερημίτης που καθόταν ήσυχα ήσυχα μέσα στη βρόμα του, αναδίδοντας τις τελευταίες αλκοολούχες αναθυμιάσεις. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν, μέχρι που ανακάλυψαν το καρφί από ένα καρφωτικό πιστόλι να εξέχει από το κρανίο του. Αυτός ήταν ο λόγος που κάλεσαν το Ανθρωποκτονιών. Εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα ήταν η σειρά της ομάδας του Καρλ να αναλάβει, πράγμα για το οποίο δεν είχαν αντίρρηση ούτε οι δύο βοηθοί του ούτε ο ίδιος, παρότι ο Καρλ γκρίνιαξε, ως συνήθως, για το ότι τους φόρτωναν υπερβολικά πολλές υποθέσεις, ενώ οι άλλες ομάδες λούφαραν. Αλλά ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πόσο μοιραίο θα αποδεικνυόταν αυτό το τηλεφώνημα; Ή ότι θα περνούσαν μόλις πέντε λεπτά από τη στιγμή που μπήκαν στο χώρο με το πτώμα που έζεχνε μέχρι τη στιγμή που ο Άνκερ θα βρισκόταν πεσμένος στο πάτωμα, μέσα σε μια λίμνη αίματος, ο Χάρντι θα έκανε το τελευταίο του βήμα και η φλόγα του Καρλ θα έσβηνε; Η φλόγα που ήταν απολύτως απαραίτητη για έναν ντετέκτιβ που υπηρετούσε στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας της Κοπεγχάγης. 2 2002 ΟΙ ΛΑΪΚΕΣ ΦΥΛΛΑΔΕΣ λάτρευαν τη Μερέτε Λίνγκαρ, αντιπρόεδρο των Δημοκρατών, καθώς και όλα όσα υποστήριζε. Τα δηκτικά της σχόλια από το βήμα του Φόλκετινγκ, του Κοινοβουλίου της Δανίας. Την επικριτική στάση της απέναντι στον πρωθυπουργό και στους οσφυοκάμπτες παρατρεχάμενούς του. Τα θηλυκά γνωρίσματά της, το σκανταλιάρικο βλέμμα και τα γοητευτικά λακκάκια της. Τη λάτρευαν επειδή ήταν νέα και επιτυχημένη, όμως πάνω απ όλα τη λάτρευαν
14 ΓΙΟΥΣΙ ΑΝΤΛΕΡ-ΟΛΣΕΝ γιατί τους έδινε τροφή για κουτσομπολιό σχετικά με τους λόγους που μια τόσο ταλαντούχα και όμορφη γυναίκα ακόμα δεν είχε εμφανιστεί δημοσίως στο πλευρό κάποιου άντρα. Η Μερέτε Λίνγκαρ πουλούσε τρελά. Είτε ήταν λεσβία είτε όχι, αποτελούσε πραγματικά εξαιρετικό υλικό. Και εκείνη το γνώριζε πολύ καλά αυτό. «Γιατί δε βγαίνεις με τον Τάγκε Μπάγκεσεν;» την προέτρεψε η γραμματέας της, καθώς κατευθύνονταν στο μικρό μπλε Audi της Μερέτε, αποφεύγοντας τις λακκούβες με νερό που σχηματίζονταν στο πάρκινγκ του Κρίστιανσμπορ, το οποίο προοριζόταν για τα μέλη του Κοινοβουλίου. «Ξέρω πως υπάρχουν πολλοί άντρες που θα ήθελαν να βγουν ραντεβού μαζί σου, όμως αυτός είναι τρελός και παλαβός για εσένα. Πόσες φορές προσπάθησε να σου το προτείνει; Έχεις καθίσει να μετρήσεις πόσα μηνύματα έχει αφήσει στο γραφείο σου; Για την ακρίβεια, άφησε ένα ακόμα σήμερα. Έλα, Μερέτε, δώσ του μια ευκαιρία». «Γιατί δε βγαίνεις εσύ μαζί του;» Η Μερέτε κοίταζε κάτω, καθώς άφηνε μια στοίβα φακέλων στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου της. «Τι υποτίθεται ότι θα κάνω με κάποιον που είναι επικεφαλής της Επιτροπής Συγκοινωνιακής Πολιτικής και ταυτόχρονα μέλος του Κεντρώου Ριζοσπαστικού Κόμματος; Μπορείς να μου απαντήσεις σε αυτό, Μαριάνε; Τι είμαι, δηλαδή; Καμιά επαρχιακή πλατεία;» Η Μερέτε ανασήκωσε τα μάτια και κοίταξε προς τη μεριά του Βασιλικού Πολεμικού Μουσείου, όπου ένας άντρας ντυμένος με άσπρο αδιάβροχο φωτογράφιζε το κτίριο. Μήπως είχε τραβήξει στα κλεφτά και δική της φωτογραφία; Κούνησε το κεφάλι. Η αίσθηση ότι βρισκόταν υπό παρακολούθηση είχε αρχίσει να την εκνευρίζει. Φυσικά, ήταν τελείως παρανοϊκή. Έπρεπε οπωσδήποτε να χαλαρώσει. «Ο Τάγκε Μπάγκεσεν είναι τριάντα πέντε χρόνων και παίδαρος», επέμεινε η Μαριάνε. «Εντάξει, θα μπορούσε να χάσει μερικά κιλά, από την άλλη, όμως, έχει εξοχικό στο Βάιμπι. Και κάνα δυο ακόμα στη Γιουτλάνδη, αν δεν απατώμαι. Τι περισσότερο θα μπορούσες να θέλεις;»
ο φυλακασ των χαμενων υποθεσεων 15 Η Μερέτε κούνησε το κεφάλι κάθε άλλο παρά πεισμένη. «Πολύ σωστά. Είναι τριάντα πέντε χρόνων και ζει με τη μητέρα του. Ξέρεις κάτι, Μαριάνε; Καλύτερα να τον πάρεις εσύ. Περίεργη σε βρίσκω τον τελευταίο καιρό. Είναι όλος δικός σου. Με την ευχή μου!» Άρπαξε όλους τους φακέλους που κρατούσε η γραμματέας της και τους πέταξε στο κάθισμα, μαζί με τους άλλους. Το ρολόι στο ταμπλό έδειχνε 17:30. Είχε αργήσει ήδη. «Η φωνή σου θα λείψει από το Φόλκετινγκ απόψε, Μερέτε». «Ναι, μάλλον», είπε εκείνη, ανασηκώνοντας τους ώμους. Από τότε που μπήκε στην πολιτική, υπήρχε μια σαφής συμφωνία μεταξύ της ίδιας και του προέδρου των Δημοκρατών, ότι μετά τις 6 μ.μ. ήταν ελεύθερη να διαθέσει το χρόνο της όπως ήθελε, εκτός κι αν είχε προκύψει κάτι επείγον σε κάποια επιτροπή ή υπήρχε προγραμματισμένη ψηφοφορία. «Κανένα πρόβλημα», της είχε πει τότε, έχοντας επίγνωση ότι η νέα γυναίκα είχε φέρει πολλές ψήφους στο κόμμα. Επομένως, ούτε τώρα θα υπήρχε πρόβλημα. «Έλα τώρα, Μερέτε. Πες μου τι έχεις σχεδιάσει». Η γραμματέας της έκλινε στο πλάι το κεφάλι. «Πώς τον λένε;» Η Μερέτε τής χαμογέλασε σφιγμένα και έκλεισε με δύναμη την πόρτα. Ήταν καιρός να βρει αντικαταστάτρια για τη θέση της Μαριάνε Κοχ. 3 2007 Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ του Τμήματος Ανθρωποκτονιών, Μάρκους Γιάκομπσεν, ήταν ανίκανος να διατηρήσει την τάξη στο γραφείο του, όμως αυτό δεν τον ενοχλούσε. Η ακαταστασία ήταν απλώς ένα εξωτερικό φαινόμενο εσωτερικά, ήταν εξαιρετικά οργανωμένος. Εκεί, μέσα στο κοφτερό μυαλό του, τα πάντα ήταν προσεκτικά τακτοποιημένα. Δεν του ξέφευγαν ποτέ και οι πιο παραμικρές λεπτομέρειες. Ήταν εναργείς ακόμα και δέκα χρόνια αργότερα. Μόνο σε καταστάσεις όπως αυτή που είχε μόλις προκύψει, όταν
16 ΓΙΟΥΣΙ ΑΝΤΛΕΡ-ΟΛΣΕΝ ο χώρος του κατακλυζόταν από υπερδραστήριους συνεργάτες του, οι οποίοι αναγκάζονταν να στριμώχνονται γύρω από ξεχαρβαλωμένα καροτσάκια μεταφοράς εγγράφων και στοίβες φακέλων που αφορούσαν υποθέσεις, ένιωθε μια κάποια απογοήτευση για τον πανικό που επικρατούσε στο γραφείο του. Σήκωσε τη ραγισμένη κούπα του, πάνω στην οποία ήταν αποτυπωμένη η μορφή του Σέρλοκ Χολμς, και ήπιε μια μεγάλη γουλιά κρύου καφέ, ενώ για δέκατη φορά εκείνο το πρωί το μυαλό του πήγε στο μισό πακέτο τσιγάρων στην τσέπη του μπουφάν του. Δεν επιτρεπόταν πλέον το διάλειμμα για τσιγάρο στο προαύλιο. Αναθεματισμένες οδηγίες. «Εντάξει, τώρα άκου!» Ο Μάρκους Γιάκομπσεν στράφηκε και κοίταξε τον υποδιοικητή Λαρς Μπιερν, από τον οποίο είχε ζητήσει να μείνει στο γραφείο μετά τη λήξη της γενικής ενημέρωσης. «Η υπόθεση του δολοφονημένου ποδηλάτη στο Πάρκο Βάλμπι θα απορροφήσει όλους τους πόρους μας, αν δεν έχουμε το νου μας», του είπε. Ο Λαρς Μπιερν έγνεψε καταφατικά. «Άρα δε θα μπορούσε να διαλέξει πιο άσχημη στιγμή ο Καρλ Μερκ για να επανενταχτεί στην ομάδα, μονοπωλώντας τέσσερις από τους καλύτερους ντετέκτιβ μας. Κάποιοι παραπονιούνται γι αυτόν, και σε ποιον νομίζεις ότι παραπονιούνται;» Χτύπησε τον αντίχειρα πάνω στο στήθος του, λες και ήταν ο μόνος που έπρεπε να ακούει τις μαλακίες των άλλων. «Καθυστερεί ώρες να εμφανιστεί στη δουλειά», συνέχισε. «Έχει στο τρέξιμο τους δικούς του, χάνεται με τις υποθέσεις, αρνείται να απαντήσει στα τηλεφωνήματα. Στο γραφείο του επικρατεί το απόλυτο χάος, και δε θα το πιστέψεις, αλλά τηλεφώνησαν από τη Σήμανση για να γκρινιάξουν για μια κουβέντα που είχαν στο τηλέφωνο μαζί του. Τα παιδιά από τη Σήμανση... Μπορείς να το διανοηθείς; Χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να εξοργίσει κανείς αυτά τα άτομα. Κάτι πρέπει να κάνουμε με τον Καρλ, Μάρκους, άσχετα με το τι έχει περάσει. Διαφορετικά, δεν ξέρω πώς θα μπορέσει να λειτουργήσει το τμήμα». Ο Μάρκους Γιάκομπσεν ανασήκωσε τα φρύδια. Έφερε στο νου του τον Καρλ. Κατά βάθος, τον συμπαθούσε, όμως εκείνο το μόνιμο βλέμμα αμφισβήτησης και τα καυστικά του σχόλια ήταν ικανά να
ο φυλακασ των χαμενων υποθεσεων 17 σπάσουν τα νεύρα του καθενός το ήξερε πολύ καλά αυτό. «Ναι, έχεις δίκιο. Ο Χάρντι και ο Άνκερ πιθανότατα ήταν οι μόνοι που άντεχαν να συνεργάζονται μαζί του. Αλλά ήταν κι αυτοί κάπως παράξενοι». «Μάρκους, κανείς δε βγαίνει να το πει ανοιχτά, όμως ο τύπος είναι κακός μπελάς, τέτοιος ήταν μια ζωή. Δεν κάνει για τη δουλειά εδώ εμείς εξαρτιόμαστε ο ένας από τον άλλο. Ο Καρλ ήταν προβληματικός ως συνεργάτης από την πρώτη μέρα. Δεν καταλαβαίνω γιατί αποφάσισες και τον έφερες σ εμάς από το Μπέλαχεϊ». Ο διοικητής κάρφωσε το βλέμμα στον Μπιερν. «Ήταν και εξακολουθεί να είναι εξαιρετικός ντετέκτιβ, Λαρς. Γι αυτό». «Εντάξει, εντάξει. Καταλαβαίνω πως δε γίνεται να τον πετάξουμε έξω, ειδικά στην κατάσταση που είναι τώρα, όμως πρέπει να βρούμε κάποια άλλη λύση, Μάρκους». «Έχει σκάρτη μία εβδομάδα που επέστρεψε από την αναρρωτική, τι θα έλεγες να του αφήναμε ένα περιθώριο; Ίσως να μην τον ζορίζαμε για ένα διάστημα». «Είσαι σίγουρος; Τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε φορτωθεί περισσότερες υποθέσεις απ όσες μπορούμε να χειριστούμε. Κάποιες από αυτές είναι πολύ σημαντικές, όπως καλά γνωρίζεις. Η μοιραία φωτιά στην Αμέρικαβαϊ ήταν εμπρησμός ή όχι; Η ληστεία της τράπεζας στην Τόμσγκορντσβαϊ, όπου σκοτώθηκε ένας πελάτης. Ο βιασμός στο Τόρνμπι, όπου η κοπέλα πέθανε η επίθεση μιας συμμορίας με μαχαίρια στο Σίντχαουνεν η δολοφονία του ποδηλάτη στο Πάρκο Βάλμπι. Χρειάζεται να συνεχίσω; Για να μην αναφέρω τις παλαιότερες υποθέσεις. Σε αρκετές από αυτές δεν έχουμε σημειώσει την παραμικρή πρόοδο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε για επικεφαλής ομάδας έναν τύπο όπως ο Μερκ. Νωθρός, δύστροπος, κακόκεφος, μονίμως γκρινιάρης, αντιμετωπίζει τους συναδέλφους του λες και είναι σκουπίδια, γι αυτό η ομάδα κινδυνεύει να διαλυθεί. Είναι αγκάθι στα πλευρά μας, Μάρκους. Στείλε τον Καρλ στην ευχή και ας φέρουμε νέο αίμα. Το ξέρω πως είναι σκληρό, όμως αυτή είναι η γνώμη μου». Ο διοικητής έγνεψε καταφατικά. Είχε παρατηρήσει τη στάση των συνεργατών του στη διάρκεια της ενημέρωσης που είχε μόλις τελειώσει.
18 ΓΙΟΥΣΙ ΑΝΤΛΕΡ-ΟΛΣΕΝ Έστεκαν σιωπηλοί, σκυθρωποί, κουρασμένοι. Ήταν φυσικό να μη θέλουν κάποιον να τους τα πρήζει περισσότερο. Ο υποδιοικητής Μπιερν πλησίασε στο παράθυρο και κοίταξε τα κτίρια στην απέναντι πλευρά του δρόμου. «Νομίζω πως έχω μια λύση στο πρόβλημα. Ίσως το συνδικάτο μάς τα ζαλίσει λίγο, αλλά μπορεί και όχι». «Γαμώτο, Λαρς. Δεν έχω καμία όρεξη να τσακώνομαι με τους συνδικαλιστές. Αν σκέφτεσαι να τον υποβιβάσεις, θα μας την πέσουν σε χρόνο μηδέν». «Όχι, το ακριβώς αντίθετο!» «Χμμ». Εδώ ήταν που ο Μάρκους Γιάκομπσεν έπρεπε να κινηθεί προσεκτικά. Ο υποδιοικητής ήταν εξαιρετικά ικανός ντετέκτιβ, με τόνους εμπειρίας και πολλές υποθέσεις με επιτυχή έκβαση στο ενεργητικό του, όμως είχε ακόμα πολλά να μάθει σχετικά με τη διαχείριση προσωπικού. Εδώ, στα Κεντρικά, δεν μπορούσες να προβιβάσεις ή να υποβιβάσεις κάποιον χωρίς σοβαρό λόγο. «Δηλαδή, προτείνεις να του δώσουμε προαγωγή; Σωστά κατάλαβα; Πώς; Και ποιος νομίζεις πως θα του παραχωρήσει θέση;» «Το ξέρω πως πέρασες σχεδόν όλη τη νύχτα ξάγρυπνος», απάντησε ο Λαρς Μπιερν. «Και σήμερα το πρωί ήσουν απασχολημένος με αυτό τον αναθεματισμένο φόνο στο Βάλμπι, οπότε πιθανότατα δεν παρακολούθησες ειδήσεις. Ωστόσο δεν άκουσες τι συνέβη στη Βουλή;» Ο διοικητής κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Ήταν αλήθεια πως είχε πολύ φορτωμένο πρόγραμμα αφότου η δολοφονία του ποδηλάτη στο Πάρκο Βάλμπι πήρε νέα τροπή. Μέχρι χτες το βράδυ είχαν μια καλή μάρτυρα, μια αξιόπιστη μάρτυρα, η οποία θα τους έλεγε κι άλλα πράγματα, αυτό ήταν ολοφάνερο. Ήταν βέβαιοι πως βρίσκονταν κοντά σε σημαντικές εξελίξεις. Ξαφνικά, όμως, η μάρτυρας έκλεισε το στόμα της. Προφανώς, κάποιο πρόσωπο στο στενό της περιβάλλον είχε δεχτεί απειλές. Οι αστυνομικοί την ανέκριναν μέχρις εξαντλήσεως μίλησαν στις κόρες και στη μητέρα της, όμως καμιά τους δεν είχε κάτι να πει. Όλη η οικογένεια ήταν τρομοκρατημένη. Όχι, ο Μάρκους Γιάκομπσεν δεν είχε κοιμηθεί πολύ. Επομένως, πέρα από τους τίτλους των πρωινών εφημερίδων, δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε.