Έρηµο νησί στην άκρη του κόσµου

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ Έρηµο νησί στην άκρη του κόσµου ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΕΚ ΟΣΕΙΣ ΝΕΦΕΛΗ ΑΘΗΝΑ 2009

ΝΕΦΕΛΗ / ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ Τόλης Νικηφόρου, Έρηµο νησί στην άκρη του κόσµου Σχεδιασµός σειράς: Περικλής ουβίτσας ISBN: 978-960-211-919-8 2009 Τόλης Νικηφόρου και Εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ Ασκληπιού 6, Αθήνα 106 80 τηλ.: 210 3639962 fax: 210 3623093 e-mail: info@nnet.gr www.nnet.gr

Το παρόν βιβλίο είναι προϊόν µυθοπλασίας και κάθε οµοιότητα µε πραγµατικά πρόσωπα και γεγονότα είναι τελείως συµπτωµατική.

2 ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΠΩΣ ΚΟΚΚΙΝΟ Είχαν κοινή καταγωγή, τον ίδιο κωδικό αριθµό στη δηµιουργία του κόσµου. Κωδικό για το πνεύµα και το σώµα, κωδικό για την ψυχή. Που ρέουν, µεταβάλλονται και εξελίσσονται και παίρνουν χίλιες δυο µορφές, µα παραµένουν πάντα ίδια στην ουσία τους. Αρσενικό και θηλυκό, άνδρας και γυναίκα, κόκκινο και κόκκινο, κόκκινο όπως το κόκκινο της µεγάλης έκρηξης στον πυρήνα του σύµπαντος δισεκατοµµύρια χρόνια πριν. Και τίποτα άλλο. Τα δύο σε ένα, πλασµένα από το ένα, ταγ- µένα να γίνουν και πάλι ένα. Ίσως φωτεινές ακτίνες του ίδιου ήλιου στο διάστηµα, δροσερό νερό από την ίδια βουνοκορφή στο ποτάµι, φύλλα του ίδιου ανθισµένου δέντρου στις κοιλάδες του πλανήτη. Πολύχρωµα ψάρια στον ίδιο ωκεανό, εξωτικά πουλιά στο ίδιο δάσος των τροπικών, λευκές αρκούδες µε το ίδιο χνώτο στην παγωµένη ερηµιά των πόλων, πρωτόγονοι άνθρωποι στο βάθος της ίδιας σκοτεινής σπηλιάς. Μια αιωνιότητα πριν, σε όλες τις περιόδους της ιστορίας, αλλά και µόλις χθες, είχανε ζήσει µαζί σε κάποια χώρα µακρινή, τον γνώριζε και τη γνώριζε στον χώρο και τον χρόνο.

22 ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ Γνώριζε όσα είχε πει και όσα θα έλεγε, όσα θα έµεναν µέσα της για πάντα ανέκφραστα. Γνώριζε τη µυστική γλώσσα που πρόφεραν τα χείλη και τα δάχτυλά της, η επιδερµίδα της. Γνώριζε όταν χαµογελούσε κάθε ρυτίδα του προσώπου της, κι όταν σιωπούσε γνώριζε το σκοτεινό βελούδο των µατιών της. Γνώριζε κάθε δάκρυ της και κάθε αναστεναγµό της. Αυτή τη συγγένεια πρώτου βαθµού, την ίδια µοίρα, την είχαν αναγνωρίσει και οι δύο µε το πρώτο τους βλέµµα, που έµεινε εκεί µαγνητισµένο κι έκθαµβο, που καταδύθηκε σε µια απύθµενη άβυσσο και µέθυσε, την είχαν αρθρώσει µε τα πρώτα διστακτικά τους φωνήεντα, την είχαν νιώσει µε το πρώτο δειλό άγγιγµα. Τη διαπίστωσαν όταν κάθισαν πλάι πλάι και εξιστόρησαν ο ένας στον άλλο τη ζωή τους, τις τραυµατικές εµπειρίες, τους φόβους και τις ελπίδες τους, την επιβεβαίωσαν ακόµη και µε τα κοινά χαρίσµατά τους, τις παρόµοιες αυθόρµητες αντιδράσεις τους, τα σφάλµατα και τα ελαττώµατά τους. Την επιβεβαίωναν κάθε φορά µε την απόλυτη ταύτιση της σάρκας τους, µε τη λυτρωτική θαλπωρή της επαφής τους, µε την αβάσταχτη ηδονή του άνδρα και τους δικούς της πρωτόγνωρους, αλλεπάλληλους, περιδεείς και ολοφυρόµενους, εκρηκτικούς, σπαρακτικούς, εξουθενωτικούς, λυτρωτικούς οργασµούς που πήγαζαν από τα βάθη της ύπαρξης και έφταναν ώς το κατώφλι του θανάτου. Έναν χρόνο τώρα είχαν ζήσει ένα πάθος εφηβικό σε ένταση και ενήλικο σε γνώση, µια ερωτική περιπέτεια, µια οδύσσεια των κυνηγηµένων από τις περιστάσεις σε διάφορα σηµεία της πόλης και των περιχώρων. Με κάθε τρόπο και σε κάθε τόπο, ναι. Σχεδιασµένα, προµελετηµένα ή από την ακατάσχετη παρόρµηση της στιγµής. Όπου έβρισκαν και όπου τους βόλευε ή δεν τους βόλευε. Κυριολεκτικά ξετρελαµένοι µόλις

ΕΡΗΜΟ ΝΗΣΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 23 τους τύλιγε η αύρα και το ωκεάνιο κύµα της παρουσίας του άλλου, ανακάλυψαν ότι το απίθανο και το αδύνατο βαδίζουν δίπλα µας και κάποτε φανερώνονται απροειδοποίητα και µας χτυπούν στον ώµο. Ανακάλυψαν ποια ήταν τα απώτατα όριά τους σ αυτόν τον µαγικό καινούριο κόσµο της ψυχής και των αισθήσεων. Μη λογαριάζοντας τίποτα για ένα διάστηµα στην αρχή, εντελώς ριψοκίνδυνα έως αυτοκτονικά, ανακάλυψαν το πλήρες φάσµα του στιγµιαίου σε αλσύλλια και κήπους, σε χώρους στάθµευσης αυτοκινήτων, στο πανεπιστηµιακό άσυλο που αυτοί ερµήνευαν κάπως διαφορετικά, πίσω από δέντρα και θάµνους σε προαύλια εκκλησιών, όρθιοι σε σκοτεινές παρόδους, σε µισοφωτισµένες εισόδους πολυκατοικιών και στις στροφές της σκάλας, σε ηµιυπόγεια, εσοχές και αβέβαιους κρυψώνες, στη µέση του πεζοδροµίου µερικές φορές, όταν εκείνη χωνόταν στο ανοιχτό αδιάβροχό του και ξεκούµπωνε ή σήκωνε το φόρεµά της, δυο βήµατα από την Εγνατία, την Τσιµισκή, τη Μητροπόλεως. Μέσα σε λεωφορεία, σε τουαλέτες και πατάρια, σε µπαράκια και καφετέριες. Σε λίγα δευτερόλεπτα έως λεπτά παροξυσµού, περιτριγυρισµένοι ανάκατα από τη µουσική, τους ήχους πιάτων και γυαλικών, από τις φωνές, τις συζητήσεις και τα γέλια των άλλων θαµώνων, µε λυγισµένο το σώµα της, δήθεν ότι κάτι είχε πέσει ανάµεσα στα πόδια του κι έψαχνε να το βρει, ή µε δική του καλυµµένη από την ανοιχτή εφηµερίδα διείσδυση των δακτύλων και το, ακατόρθωτα σχεδόν, ανέκφραστο πρόσωπο του χαρτοπαίκτη, ενώ η λαθρόβια ηδονή παρέλυε το σώµα και επιτάχυνε την έκρηξη. Μετά τα επαγγελµατικά χαµόγελα της υποδοχής, µέσα στην πλαστική ατµόσφαιρα και πάνω στα κοινόχρηστα κλι-

3 Ο ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ ΙΣΟΒΙΤΗΣ Τράπεζα είναι ένας χώρος συναλλαγών µε άψογη διαρρύθ- µιση, λιτή διακόσµηση και υψηλή λειτουργικότητα. Ένα πιστωτικό ίδρυµα που χρηµατοδοτεί τη βιοµηχανία, το εµπόριο, τις υπηρεσίες, και κάθε άλλο κύριο ή δευτερεύοντα τοµέα, και συµβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξη της οικονοµίας. Χορηγεί επιπλέον δάνεια για την αγορά κατοικίας και καταναλωτικά δάνεια για να ικανοποιήσει ο κάθε πολίτης τις ανάγκες του. Τις γνωστές και καθιερωµένες και όσες άλλες καθηµερινά ανακαλύπτονται. Είναι ακόµη ένας µεγάλος εργοδότης που παρέχει την επαγγελµατική αποκατάσταση σε χιλιάδες νέους. Μια σίγουρη υπαλληλική σταδιοδροµία, µε ικανοποιητικό µισθό και πρόσθετες παροχές, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και καλή σύνταξη. Κατά µία άλλη διαµετρικά αντίθετη άποψη, τράπεζα είναι το όνειρο και η µετεξέλιξη κάθε παλιού ληστή. Που δεν κρύβεται πλέον σε σκοτεινές σπηλιές και δεν ενεδρεύει σε βουνά και σε λαγκάδια. Που άφησε τις πιστόλες και τις χατζάρες, λούστηκε και ξεψειριάστηκε, ξύρισε τη γενειάδα του,

32 ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ κατέβηκε στην πόλη και εκσυγχρονίστηκε, φόρεσε κοστού- µι και γραβάτα, έπιασε χαρτί και µολύβι, κάθισε µπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Έγινε έτσι νόµιµος και µπορεί πλέον να επιδίδεται στις ίδιες ακριβώς άκρως επικερδείς δραστηριότητες µε απόλυτη ελευθερία. Με πλήρη κοινωνική καθιέρωση και καταξίωση. Κατά έναν τρίτο, ανεξάρτητο και ψυχρό παρατηρητή, τράπεζα είναι ένα ψηλοτάβανο πάρε-δώσε, µια αποθήκη χρή- µατος και πλήξης µε απαστράπτοντα µάρµαρα και παράδοξες επιτύµβιες επιγραφές. Με γυάλινα, µεταλλικά, πλαστικά και ξύλινα έπιπλα, συσκευές και αντικείµενα, µε ντουλάπια και συρτάρια, φοριαµούς και αρχειοθήκες, µε µετρητές, χρηµατοκιβώτια, κλειδαριές, λουκέτα, κωδικούς αριθµούς, και βέβαια µε πολλές οθόνες υπολογιστών. Με στοίβες χαρτονοµισµάτων κάθε χρώµατος και αξίας και µε εγγυηµένη εχεµύθεια και ασφάλεια. Ο απρόσωπος αυτός µηχανισµός είναι θαυµάσια µεταµφιεσµένος και εξωραϊσµένος µε διαφηµιστικά τεχνάσµατα, µε άψογη ενδυµασία και απολιθωµένα χαµόγελα, µε µοναδικό σκοπό να προσελκύσει τους µελλοντικούς οφειλέτες του και να τους αιχµαλωτίσει για να τους αφαιρέσει έντεχνα εκείνο το περίφηµο κοµµάτι σάρκας. Όχι εφάπαξ και ασφαλώς όχι αιµατηρά όπως το επιθυµούσε κάποτε ο πρωτόγονος σαιξπηρικός τοκογλύφος της Βενετίας, όχι θεατρικά και υψηλόφωνα, αλλά µε όλους τους κανόνες της χειρουργικής, επιστηµονικά και επαγγελµατικά, τακτικά και σταδιακά, αν είναι δυνατόν και ισόβια. Εκτός από τις χρηµατικές συναλλαγές, εδώ συµπληρώνονται καθηµερινά, υπογράφονται και κυκλοφορούν, σε τεράστιο αριθµό και µε οµοιόµορφες κινήσεις, πίσω από τα

ΕΡΗΜΟ ΝΗΣΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 33 γκισέ και από γραφείο σε γραφείο, ποικιλόχρωµα έγγραφα που παράγουν, αργά αλλά σταθερά, το τριπλό σήµα κατατεθέν του οργανισµού. Βλέµµα απλανές, αναπαυτικό εύρος στη λεκάνη, γυαλάδα ανατριχιαστική στις φούστες και τα παντελόνια. Οι µελαγχολικοί πολιτικοί κρατούµενοι, αρχειοθετηµένοι κι αυτοί όπως τα έντυπα, πλην όµως πρόωρα και πριν ο χρόνος καταχωρήσει επάνω τους τα χαρακτηριστικά του ίχνη, συνήθως κάθονται γερµένοι ελαφρά προς τα εµπρός και όταν σπάνια κινούνται µοιάζουν µε υπνοβάτες, χρησι- µοποιούν ένα πρωτόγονο τυποποιηµένο λεξιλόγιο, καµιά φορά καταφέρνουν να γελάσουν σπασµωδικά πίσω απ την παλάµη τους αλλά σπάνια διανοούνται να αποπειραθούν απόδραση. Όσοι επιδεικνύουν καλή διαγωγή και εναρµονίζονται απόλυτα µε το περιβάλλον, καµιά φορά προάγονται από τις τάξεις των απλών καταδίκων σε αυστηρά ευγενικούς δεσµοφύλακες µε σφιγµένα χείλη και περιορισµένη εξουσία. Ο Φάνης Σαϊτάς ανήκε στην κατηγορία εκείνη των προνοµιούχων που ελάχιστα εκτιµούν τα προνόµιά τους. Ήταν ένα από τα πλάσµατα µε τα οποία η φύση αποδεικνύεται ταυτόχρονα γενναιόδωρη και αυστηρή έως άτεγκτη. Τα προικίζει µεν απλόχερα, τα υποχρεώνει όµως να καταβάλουν έµµεσα ένα πολύ ακριβό τίµηµα για τις δωρεές της. Παιδί της γειτονιάς και της αλάνας, απόφοιτος του κάποτε περίφηµου πέµπτου γυµνασίου αρρένων κοντά στη θάλασσα και τώρα αναπαλαιωµένου και διατηρητέου αρχοντικού, πτυχιούχος οικονοµικών και παλιός δροµέας µεγάλων αποστάσεων, είχε περάσει από τη σκληρή σχολή εφέδρων αξιω-

78 ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ Όχι ότι είναι όλοι οι ταξιτζήδες έτσι, όπως δικαιολογη- µένα θα υποστήριζε το σωµατείο τους. Υπάρχουν ασφαλώς και πολλά ευγενικά παιδιά, υπάρχουν σωστοί ώριµοι επαγγελµατίες µε θητεία στις χώρες της υτικής και της Βόρειας Ευρώπης και άψογη συµπεριφορά. Ακόµη χειρότερα, δηλαδή. Γιατί, µε τις θετικές εµπειρίες, την καλή διάθεση και τις ευγενικές προθέσεις της, ο αιφνιδιασµός της Άντας από το γαϊδούρι είχε χτυπήσει κόκκινο. Έχει τεράστια σηµασία ο αιφνιδιασµός, αναλογίστηκε η κριτικός, ενώ έριχνε λαίµαργες µατιές στους ξηρούς καρπούς και ιδίως στα γλυκά των πλανόδιων µικροπωλητών κάτω απ το παλιό µπουντρούµι του αίµατος, που είχε εξαγνιστεί και εξωραϊστεί, είχε µετονοµαστεί σε Λευκό Πύργο και είχε γίνει το σύµβολο της πόλης. Παντού και πάντοτε. Από τις περίφηµες συγκρούσεις της ιστορίας, όπως την εισβολή των Γερµανών στη Σοβιετική Ένωση κατά την επιχείρηση Μπαρµπαρόσα του δευτέρου παγκοσµίου πολέµου και την αεροπορική επίθεση της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας στον αµερικανικό ναύσταθµο του Περλ Χάρµπορ, ώς και την πιο ασήµαντη αψιµαχία. Ώς την ανδρική ερωτική επίθεση κι ώς το χαστούκι που δίνει ένα αβρό και λεπτεπίλεπτο γυναικείο χέρι στο µάγουλο του µεγαλόσωµου αρσενικού. Με άλλα λόγια, οι ασθενέστερες δυνάµεις, που κανονικά δεν θα είχαν καµία ελπίδα επικράτησης σε πιθανή αναµέτρηση µε πλήρη εγρήγορση των αντιµαχοµένων, µπορεί να καταβάλουν ή και να συντρίψουν τον αντίπαλο όταν έχουν εξασφαλίσει το πλεονέκτηµα του αιφνιδιασµού. Ο αιφνιδιασµός όµως είχε λειτουργήσει απόλυτα σε βάρος της. εν θα ήταν δίκαιο να υπήρχε κι ένας δεύτερος αιφνιδιασµός για αντιστάθµισµα, σε βάρος αυτή τη φορά του τα-

ΕΡΗΜΟ ΝΗΣΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 79 ξιτζή; Τι αιφνιδιασµός; Ένα χαστούκι, ας πούµε. εν του άξιζε ένα χαστούκι; Ή µάλλον περισσότερα. Περισσότερα οπωσδήποτε. Τσατ, φρατς ή σλαπ; Ή πλαφ, ή µήπως φσσστ- µπανγκ; εν είναι εύκολο (ούτε τόσο ηδονικό) να αποδώσει κανείς µε σκέψεις ή µε γράµµατα τον ήχο που κάνει ένα χαστούκι. Γιατί εξαρτάται από ένα σωρό µεταβλητούς παράγοντες. Εξαρτάται από το µάγουλο, απ την παλάµη ή την ανάστροφη του χεριού, από τη δύναµη που έχει βάλει ο επιτιθέµενος (χαστουκιστής;) και από τη γωνία πρόσκρουσης στο µάγουλο του αµυνόµενου (εάν προλάβει να αµυνθεί). Κι από τη φασαρία ή την ησυχία που επικρατεί στο περιβάλλον. Τουλάχιστον. Άλλος ήχος βγαίνει όταν το χέρι πέσει σ ολόκληρο το µάγουλο κι άλλος όταν τα δάχτυλα καλύψουν µόνο το µισό, άλλος σε ένα παχουλό, τροφαντό µάγουλο κι άλλος σε ένα αδύνατο ή συρρικνωµένο, άλλος µε γάντι και άλλος µε γυ- µνό το χέρι, άλλος µε µια φαρδιά, σκληρή παλάµη κι άλλος µε µια µικρή και µαλακή, άλλος µε δύναµη και άλλος ξεψυχισµένα, άλλος όταν το χαστούκι δίνεται στο ίδιο επίπεδο, κι άλλος από χαµηλότερα ή από πιο ψηλά. Με την ανάστροφη (ή µε δαχτυλίδι) το χαστούκι είναι βέβαια πιο οδυνηρό. Σε οποιαδήποτε όµως περίπτωση, ένα χαστούκι είναι ένα χαστούκι, σίγουρα εξευτελιστικό για τον αποδέκτη. Μπορεί να θεωρηθεί και ως θανάσιµη προσβολή, ιδίως όταν τυχαίνει να υπάρχουν αυτόπτες µάρτυρες. Καθώς ο ταξιτζής θα ετοιµαζόταν να αποχωρήσει και η Άντα θα απηύθυνε επίκληση στον παντοδύναµο, δεν θα µπορούσε, παρά την καθιερωµένη παγερή αδιαφορία του, να είχε τείνει ευήκοον ους το θείον; Αφού, µάλιστα, πολλοί υποστηρίζουν ότι βαίνουµε προς έναν νέο λαµπρό µεσαίωνα, κατά

80 ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τον οποίο θα κυβερνούν και πάλι οι προγάστορες και χρυσοποίκιλτοι εκπρόσωποί του. Κυριολεκτικά από το τίποτα, να είχε εµφανιστεί ξαφνικά µια ιπποτική ανδρική σκιά µέσα στη νύχτα. Να είχε απλώσει το χέρι της και να είχε ανοίξει την αριστερή µπροστινή πόρτα του ταξί, να είχε βουτήξει τον οδηγό από τα πέτα, να τον είχε τραβήξει έξω εύκολα παρά τον επιβλητικό όγκο του, να τον είχε κολλήσει στα πλαϊνά του οχήµατος και να τον είχε αρχίσει στα τσατ, τα πλαφ και τα σλαπ. Ή στα φσσστ-µπανγκ. Ήχους χορταστικούς καθώς η δύναµη της σκιάς θα ήταν µεγάλη και οι παρειές του οδηγού σε πλήρη ανάπτυξη από την ευδόκιµη θητεία του στα ταχυφαγεία. Χαστούκια, αλλεπάλληλα, ταχύτατα, χωρίς να χάνεται ούτε ο ελάχιστος χρόνος, στο αριστερό του µάγουλο µε την παλάµη, στο δεξί µε την ανάστροφη του χεριού. Παλάµη, ανάστροφη, παλάµη, ανάστροφη, µε κίνηση οριζόντιου εκκρεµούς ή µισή περιστροφή ανεµιστήρα, ο οδηγός δεν θα είχε προλάβει όχι να αντιδράσει, όχι να πάρει ανάσα, αλλά ούτε καν να καταλάβει τι του συνέβαινε. Μόνο κάτι ακαθόριστες πνιχτές φωνούλες, µάλλον ένας αυθόρµητος κλαυθµυρισµός θα είχε ακουστεί τριγύρω. Ύστερα, η σκιά θα είχε εξαφανιστεί και πάλι στο σκοτάδι που την είχε γεννήσει τόσο απροσδόκητα µε ένα βαρύ και δυσοίωνο, «πρόσεξε καλά, ρε καραγκιόζη, γιατί την επόµενη φορά δεν θα έχει χάδια», εκείνη θα είχε βιαστεί να τρυπώσει στο σπίτι και να κλειδώσει πίσω της την πόρτα πριν ξεσπάσει σε γέλια βροντερά και ο ταξιτζής, τι ο ταξιτζής; Ο ταξιτζής θα είχε καταπιεί ακόµη και το κιχ που θα ετοιµαζόταν να ψελλίσει, θα είχε τρίψει ενστικτωδώς τα πλέον κατακόκκινα µάγουλά του, θα είχε χωθεί στη θέση του µόλις θα είχε κάπως συνέλθει και θα είχε βιαστεί να αποµακρυνθεί. Ενώ

10 ΤΑ ΗΧΗΡΑ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΙΦΝΙ ΙΑΣΜΟΥ «Θαύµα!», αναφώνησε ο Φάνης µε την πρώτη κάπως απρόσεχτη µατιά. «Μου αρέσουν αυτές οι µακρόστενες κόκκινες στέγες των κτιρίων εκεί µακριά στο λιµάνι και το στρόγγυλο κόκκινο κιόσκι του σε αντίθεση µε το γαλάζιο της θάλασσας και το πιο αχνό γαλάζιο του ουρανού. Και µε τις σκόρπιες άσπρες πινελιές των γλάρων. Αλλά, τι γίνεται εδώ κάτω;» απόρησε µε τη δεύτερη κοντινότερη µατιά. «Κοίτα, κοίτα, εδώ απλώνεται µια άλλη θάλασσα, µια θάλασσα αυτοκινήτων. Έλα από πλάι». Πήγαν και άνοιξαν την µπαλκονόπορτα, βγήκαν έξω, έγειραν ελαφρά στα κάγκελα και κοίταξαν και οι δυο τους ερευνητικά. Είδαν ολόκληρη την έκταση της Πλατείας Ελευθερίας και όλους τους δρόµους που την περιβάλλουν, τη Μητροπόλεως, την Ίωνος ραγούµη, τη Βενιζέλου και την Κουντουριώτου, ώς και την παραλιακή Λεωφόρο Νίκης, πληµ- µυρισµένους ασφυκτικά από αυτοκίνητα. Και όχι µόνο τους κεντρικούς δρόµους, αλλά και τις στενές παρόδους, τους

ΕΡΗΜΟ ΝΗΣΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 93 διαδρόµους στους χώρους στάθµευσης της πλατείας, ακόµη και τα πεζοδρόµια, τη νησίδα στη στάση των λεωφορείων, το χορταριασµένο χώµα δίπλα στα παρτέρια, κυριολεκτικά το καθετί. Αµέτρητα οχήµατα, ώς εκεί που επέτρεπε ο όγκος των κτιρίων να φτάσει το βλέµµα, οριζόντια, κάθετα και διαγώνια, σχηµάτιζαν ένα παράδοξο σταυρόλεξο που παρέµενε άλυτο µε όλα τα κουτάκια του συµπληρωµένα. Αυτοκίνητα κάθε είδους, µεγέθους, τύπου και ιπποδύναµης, κυρίως ιδιωτικής χρήσης αλλά και φορτηγά, ηµιφορτηγά, ταξί, λεωφορεία, πούλµαν, ένα σκουπιδιάρικο του δήµου κι ένα ασθενοφόρο, αυτοκίνητα µεγάλα και µικρά, µακριά και κοντά, ψηλά και χαµηλά, αυτοκίνητα άσπρα, µαύρα, κόκκινα, πράσινα, κίτρινα, µπλε και γκρίζα. Και µοτοσικλέτες που είχαν εισχωρήσει, για να σφραγίσουν λες τα ελάχιστα κενά διαστήµατα. Από ψηλά ένα πολύχρωµο µωσαϊκό από µεταλλικές στέγες σαν καύκαλα µεταλλαγµένης χελώνας.τα µόνα που προεξείχαν και ξεχώριζαν, εκτός από τα δέντρα, ήταν δυο-τρία κλειστά περίπτερα, οι φανοστάτες, οι στύλοι µε τα σήµατα της τροχαίας και τα στέγαστρα για το κοινό στις στάσεις των λεωφορείων. «εν κινείται απολύτως τίποτα», διαπίστωσε ο Φάνης, ενώ έφτασε στ αυτιά τους µια εκκωφαντική συγχορδία από κορναρίσµατα. «Και οι πεζοί τι έγιναν; Βλέπεις εσύ κανέναν πεζό πουθενά;» «Όχι, δεν υπάρχει ούτε για δείγµα», απάντησε η Αλκµήνη µετά από λίγο. «Έτσι κι αλλιώς είναι από χρόνια υπό διωγµό. Τα αυτοκίνητα έσπασαν τα πασαλάκια και καβάλησαν τα πεζοδρόµια, πού να σταθεί πεζός και πού να βαδίσει; Αστεία εικόνα δεν είναι όµως, φοβερά αστεία, όπως σε κωµωδία του βουβού κινηµατογράφου;»

94 ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ «Ξεκαρδιστική. Φοβάµαι όµως µήπως καταλήξει σε κλά- µατα. Τι να σου κάνουν µετά και οι πάνθηρες; Οι γάιδαροι τελικά θριάµβευσαν. Όπως συµβαίνει παντού και πάντοτε». «Ποιοι πάνθηρες;» «Α, δεν έχεις διαβάσει; Οι πάνθηρες είναι κάποιου είδους ειρηνικό αντάρτικο της πόλης ενάντια στους ιµπεριαλιστές οδηγούς, όπως τους ονοµάζουν. Μια παρέα εξοργισµένων κατοίκων που αποφάσισαν να αναλάβουν δράση ως ακτιβιστές του πεζοδροµίου. Σχεδίασαν και τύπωσαν φωσφορίζοντα αυτοκόλλητα µε έναν γάιδαρο στο τιµόνι να παραδέχεται: Είµαι γάιδαρος! Παρκάρω όπου γουστάρω. Τιµωρούν λοιπόν όσους παρκάρουν παράνοµα, βάζοντας το αυτοκόλλητο στα τζάµια του αυτοκινήτου». «Ωραίο, πρωτότυπο, αλλά µάλλον πρόκειται για ασπιρίνη. Σιγά να µην έλυνε το πρόβληµα. Πόσοι γάιδαροι έπαψαν να είναι γάιδαροι;» «Έχεις δίκιο. Ούτε κι εγώ που έκανα το κάτι παραπάνω το έλυσα. Ήταν περισσότερο για εκτόνωση και δεν περίµενα βέβαια ότι θα το λύσω». «Μπα, τι έκανες; εν µου το είπες». «εν έτυχε... να οµολογήσω τις αυτοδικίες µου. Ήταν ενέργειες της στιγµής, συµπτωµατικές, αυθόρµητες. Είχα τη µηχανή, φορούσα και τη µαύρη φόρµα µου, ίδιος πάνθηρας. Λιγάκι σιτεµένος βέβαια. Τι έκανα; Ε, να, τίποτα σοβαρό, µερικά χαστουκάκια, ένα παρµπρίζ σπασµένο. Πάντα σε µεγάλα γαϊδούρια. Και µια προκήρυξη που σκαρώσαµε µε κάτι φίλους και µοίρασα στο κέντρο της πόλης. Την έστειλα και στα µέσα δηµοσιότητας». «Αποκαλύπτεται µια άλλη πλευρά του εαυτού σου», είπε η Αλκµήνη χαµογελώντας αβέβαια.