Κάρολος Μεσσηνέζης Κυκλοφορία
Αλλαγή Τότε βούρκωναν τα μάτια στο άκουσμα της μουσικής, οι αισθήσεις θυμούνταν τα κατορθώματά τους, γεμάτο από ηρωικές μορφές το τοπίο της ψυχής Με το πλατύ χαμόγελο στα αρχαία μάγουλά τους Τώρα, νέο ξεκίνημα, νέα εποχή Χωρίς παρελθόν, χωρίς μνήμες Μόνο το μέλλον έχει νόημα κι αξία Που θ' αλυσοδέσει τις στιγμές μες στις σιωπές των οραμάτων Στο απολιθωμένο δάσος των ιδεών όπου νεκρή θα κείται η ιστορία Ο στοχασμός ανήμπορος, παράλυτος Θα παρακολουθεί τη φιλοσοφία, που το χαμένο βάθος της θ' αναζητάει Έξω απ' τα νερά της η γνώση θα ταξιδεύει Ο λόγος θα ξεχνάει την καταγωγή του Στις φυλακές του χάους βρίσκεται η αλήθεια Την τύχη η αρμονία εμπιστεύεται Η αγάπη αγκαλιάζει του μίσους τα παιδιά Και γίνεται ρηχό το βαθύ χαμόγελό της Η αμφιβολία, που έξω απ' το περίβλημά της βρίσκεται και με τις βεβαιότητες παλεύει Νικημένη, μέσα σ' αυτό ξαναγυρνάει.
Κυκλοφορία Την ομορφιά του κρίνου ζήλεψε η ζωή κι απομακρύνθηκε απ' την αγάπη Έχασε ο έρωτας το παραλήρημά του Στο γκρίζο φως της εποχής κι έγινε η σκιά των αισθημάτων Παλλαϊκό προσκύνημα στους τάφους των ελπίδων ξεθυμασμένο το άρωμα της νοσταλγίας Δεν γοητεύει την ψυχή Δεν είναι αρκετή μια σπίθα ευαισθησίας, για ν' ανάψει του πάθους τη φωτιά Δεν καταφέρνουν οι αλήθειες Το νου να εξουσιάσουν Και μες στη λάμψη του να κρατηθούν Μες στη φθαρτή του υπόσταση ο θνητός φυλακισμένος Τις μακρινές του πολιτείες αγνοεί Και στην εφήμερη γνώση σβήνει τη δίψα της καρδιάς του Τ' αδέρφια του δεν ξεχωρίζει μέσα στου χρόνου το τοπίο το θολό Και των νεκρών την ανάσταση δεν συλλαμβάνει της φαντασίας του το αόρατο χέρι Αναδύεται απ' του μηδενός τα βασίλεια Κι απ' την απουσία του πιάνεται Στον κόσμο για να κρατηθεί Χάνεται στης λησμονιάς την άβυσσο Και, τον εαυτό του αναζητώντας Της παρουσίας του τη σκιά ακολουθεί.
Οπισθοχώρηση Στις φυλακές του λένε, μας καταδίκασε ο θάνατος να ζούμε Σ' όλη μας τη ζωή Μόνο λίγες στιγμές την ελευθερία μας αποκτούμε, όταν ο αναίτιος πόνος μας συγκλονίζει Η παράλογη μελαγχολία σπαράζει την ψυχή Κι ο δεύτερος εαυτός μας μέσα μας ξυπνά Για να μας θυμίζει πως η απουσία μας είμαστε Απ' την υπόστασή μας, που μόνη κι ελεύθερη στην υπέρβαση βρίσκεται Δεν αφουγκράζεται τις στιγμές μας Ασυγκίνητη, μυθική Άτρωτη απ' τους εφιάλτες Απ' τη δυστυχία, που, όταν μας λυπάται Μας ξεγελάει κι ευτυχία στα μάτια μας φαντάζει Και κάνει το κλάμα μας γέλιο το θρήνο γιορτή Όταν η γνώση, η δικαιοσύνη Στης συνείδησης τα μάτια ολόχρυσες στολές φορούν Και με την αγία μορφή τους Και τη λάμψη τους την εκτυφλωτική την αιχμαλωτίζουν Κι ο νους την γλυκιά του ωφέλεια παραβλέποντας εραστής της ιδέας τους γίνεται.
Αποφθέγματα Λένε Η γη το σύμπαν πρέπει να ευγνωμονεί Που μυριάδες χρόνια την προετοίμαζε Η μοναδική μητέρα της ζωής της να γίνει Ο χρόνος μπορεί δρόμο προς το παρελθόν να διανύσει Γιατί τη λογική των αριθμών η φύση να εμπιστεύεται; Στα ζωντανά μας αντίγραφα μπορεί να βρίσκεται η αθανασία Της ιστορίας τα δέντρα κάποτε θ' ανθίσουν Και πάνω στα κλαδιά τους αρχαία πουλιά θα κελαηδούν Παιδί του θανάτου είναι ο έρωτας Που ζητιάνα της μοίρας τη ζωής καταντάει Στης απόγνωσης τα δόντια η δημιουργία ξαποσταίνει Η αγάπη πονάει κι υποφέρει, όταν το άγνωστο αποχωρίζεται Και δεν έχει το θάρρος στην αλήθεια την παρηγοριά ν' αναζητήσει Στη σιωπή των αισθημάτων Δεν καταλαβαίνει ο νους της συνείδησης τα λόγια Τρέμει η άγρυπνη σοφία τη δόξα που υποκλίνεται στη μοναξιά της.
Επαφή Κολασμένες σκέψεις Σαν μανιασμένα κύματα δέρνουν τους βράχους της συνείδησης Εξαγριωμένες αμφιθυμίες Πολιορκούν τις αποφάσεις Όλη η υπόσταση ηρωικά αντιστέκεται στην αμαρτία Με μόνο συμπαραστάτη τα καχεκτικά οράματα Τα σκελεθρωμένα ιδανικά Η ψυχή παλεύει με τη μελαγχολία Παίρνοντας δύναμη απ' τη λευκότητα ενός κρίνου που απόμεινε μες στο κατάμαυρο τοπίο Ένα ρίγος συγκίνησης για τη χαμένη ελευθερία μας διαπερνάει Και μια φωνή μέσα μας λέει πως η σκλαβιά του πνεύματος την αγωνία μεγαλώνει Τις πληγές της αρετής ανοιχτές τις κρατάει Τα λάθη της σοφίας αποκαλύπτει Αχ, πού κρύβεστε αγαπημένες τιμωρίες Γιατί δεν έρχεστε να καταλύσετε τις ψευδαισθήσεις Νόημα να δώσετε στον άσκοπο αγώνα.
Πάταγος Σκοτωμένες είναι οι επιθυμίες και ριγμένες μπροστά στην αυλόπορτα της αγάπης Αποκοιμήθηκαν οι ενθουσιασμοί μέσα στο χλομό φως των ελπίδων Ένας ψίθυρος παρηγοριάς διαταράζει τη νεκρική σιωπή Φυλακισμένο το πάθος μέσα στην ψυχή πενθεί για τη χαμένη νιότη Ακυβέρνητο ταξιδεύει Μακριά απ' την Ιθάκη του Το καράβι της επιστροφής Όμως, όπως πρόβλεψε ο φόβος Μια σπίθα έμπνευσης μια φωτιά θ' ανάψει, που όλη τη δυστυχία θα κάψει Και μες στ' αόρατα σκοτάδια θα λάμψει η χαρά Που έξω απ' τον εαυτό μας θα μας βγάλει Για να μη βλέπουμε με της συνείδησης τα μάτια Και να μην είμαστε η λεπτομέρειά μας Που δεν εμπιστεύεται τις αλήθειες Κι ολοένα τα αισθήματα αλλάζει.
Ακινησία Βροντερές φωνές δονούν τη συνείδησή μου Που με τους κεραυνούς των ενοχών την υπόστασή μου απειλεί Ένα καταφύγιο ζητώ για να κρυφτώ απ' τους πατέρες μου Που βάναυσα με μισούν και με καταδιώκουν Γιατί τους είπα πως δεν μπόρεσαν Την εποχή να εξωραΐσουν και τις κορυφές της να ξεχωρίσουν και μπροστά τους να υποκλιθούν Τους σοφούς αποστρέφομαι που τους λάτρεις του θεού υποτιμούν και ειρωνεύονται Και σαν αφέλεια βλέπουν την αγνότητα της ψυχής Μορφές αγαπημένες που έχουν ξεχαστεί Διαταράζουν της μνήμης τα σκοτάδια Στίχους ανωνύμων ποιητών η καρδιά ψιθυρίζει Για να καταλύσει τη σιωπή, που μες στο νου η μοιρολατρία έχει απλώσει Μάταια ο κόσμος τη μεγάλη λύτρωση περιμένει Που ποτέ δεν θα ρθει Γιατί χάθηκε στης φιλοδοξίας τα μονοπάτια Το άγνωστο ζωντανό με κρατάει Όταν δρόμους μου ανοίγει που πέρα απ' τη σοφία οδηγούν Και με σκοτώνει, όταν με προκαλεί τις λεπτομέρειες που η ζωή μού κρύβει ν' ανακαλύψω.
Κατάνυξη Η αλήθεια θέλει να υποκλίνεται στου Χριστού τα πάθη Προτού φουντώσει η φωτιά μες στην ψυχή Που καίει τη χαρά μαζί με τη λύπη τη μεγάλη Μες στης αγάπης τη θνητή καρδιά ο οργασμός της νιότης δεν χωράει Σαν άγριο κύμα σηκώνεται η οργή Και χτυπάει αλύπητα το βράχο της αλήθειας Μέχρι ο νους να ωριμάσει Και να συντρίψει τον εφιάλτη του ψέματος Αθωότητα, πού κρύβεσαι Και δεν σε βρίσκει η λογική να σ' ερωτήσει πώς σκοτώνεται η ενοχή του αθώου Ανώνυμοι ήρωες, δείξετε συμπόνια σ' όλους εμάς που σας αγνοούμε Κάνετε τον πόνο παρηγοριά, το παράπονο ελπίδα Δεν θ' αλλάξουμε συνείδηση Αν δεν πάψει η αμφιβολία να μας ξεγελάει Η πίστη σκληρά να μας δοκιμάζει, η θυσία να μας αδικεί Η αδερφή του πολέμου που ειρήνη ονομάζεται Μες στις φλόγες της φωτιάς ανασταίνεται και στης σιωπής το κρύο αργοπεθαίνει.
Συγκατάβαση Μες στο νοτιά της μελαγχολίας σκουριάζουν πολλές ανθρώπινες στιγμές Φουντώνουν σαν τη φωτιά οι μαύρες αναμνήσεις Τυραννική γίνεται η φωνή της λογικής Ξεγελιέται η αλήθεια απ' το ψέμα Χορεύει ο νους μέσα στο χάος Μέχρι ν' ανακαλύψει το άγνωστο Και το δρόμο του να ξαναβρεί Έκπληκτη αντικρίζει η ψυχή τα υπερκόσμια βασίλειά της Ξεπροβάλλει η ομορφιά με τα χίλια χρώματά της για να συγκινήσει τη χαρά Και να την κάνει σύμμαχό της Η νοσταλγία για τις φυσιογνωμίες που χάθηκαν στην άβυσσο του χρόνου Γίνεται ψίθυρος μουσικής που το μέλλον τον συλλαμβάνει Και τον στέλνει στη ζωή σαν λυγμό, σαν κλάμα της σιωπής Για να τη βγάλει απ' το βαθύ λήθαργό της Λυπημένη η άνοιξη για το κατάντημά της, με αγωνία γυρεύει να ελευθερωθεί Απ' το βαρύ φορτίο που κουβαλάει.
Αξιοπρέπεια Σταγόνες σωφροσύνης στον ωκεανό της παραφροσύνης Λίγο φως ειλικρίνειας Στο σκότος της απάτης, ψίθυροι ελευθερίας στις φυλακές της ψυχής Αύρες ελπίδας στης απελπισίας την άπνοια Ψήγματα μεγαλοσύνης μες στη μικρότητα των στιγμών Είναι η μικρή αντίσταση της ζωής Στην υποδούλωσή της Η ημέρα αγρυπνάει Κι είναι έτοιμη ν' αδράξει τις ευκαιρίες του μέλλοντος Που η άγνοια δημιουργεί στης συνείδησης τα βάθη Ακούγεται της αλήθειας η φωνή μέχρι τα πέρατα της γνώσης Χωρίς τα λόγια της να τα καταλαβαίνεις Τη δική σου γλώσσα κι ας μιλάει Στο κατώφλι της παρηγοριάς η λύπη έχει σταθεί Και με ψεύτικες υποσχέσεις φίλο της θέλει να σε κάνει Κι εσύ, δεν ξέρεις πού το βλέμμα σου να στρέψεις, τι να σκεφτείς, τι να γυρέψεις.
Προθυμία Οι θεϊκές δυνάμεις τρομάζουν Τον θαυμασμό την έκπληξη προκαλούν Μέσα στο σήμερα, στο χθες το χρόνο φυλακίζουν, αιώνιες κάνουν τις ανθρώπινες στιγμές, με την ιστορία στολίζουν τις πιο αυθόρμητες χαρές, με το μέλλον φωτίζουν των προγόνων τις μορφές Με της έμπνευσης τη λάμψη στεφανώνουν τις εποχές, στα χέρια της δόξας εμπιστεύονται της αρετής το μεγαλείο Με της ματαιοδοξίας τα χρώματα φτιάχνουν την εικόνα της αλήθειας Τη σοφία ξεγελούν Με τα εγκώμια της πίστης Με κάνουν να υποκλίνομαι μπροστά τους Ακόμα κι αν δεν τις αγαπώ κι αν δεν τις θαυμάζω.
Στα βαθιά νερά Φορέσαμε τις λευκές στολές της αρετής Και περπατήσαμε στο δρόμο της άγνοιας Γυρεύοντας τον εαυτό μας Όμως δεν τον βρήκαμε ποτέ Ούτε και στην προέκταση των αισθήσεων μας, όπου η φαντασία βασιλεύει Σε κάθε βήμα μια μορφή συναντούσαμε Που μας μιλούσε για τη λαβωμένη περηφάνια τις αλύτρωτες πατρίδες του πνεύματος τη φτώχια το μέλλον το εχθρικό Κι ολοένα ο κλοιός της απογοήτευσης γίνονταν πιο στενός γύρω απ' την ψυχή μας Ώσπου, ξαφνικά, φως εκτυφλωτικό απλώθηκε ολόγυρά μας Κι η μαγική αλήθεια που όλα τα χρόνια κρύβονταν από το στοχασμό απ' τη σοφία τη μεγάλη Αποκαλύφθηκε βροντοφωνάζοντας: «Επειδή μπορέσατε Και γίνατε, ένα πρόσωπο μ' ένα νου με μια συνείδηση Αξίζετε να μάθετε, πως μες στο ψέμα μεγαλώσατε, το δρόμο της αμαρτίας πήρατε Για να βρείτε την αθωότητα Στην κόλαση εμπιστευθήκατε τον παράδεισό σας Ήταν λάθος όλη η ζωή σας, απ' το μέλλον ξεκινήσατε, όταν είσαστε ένα τίποτα Και στο παρελθόν θα φτάσετε μέσα απ' το θάνατό σας Τότε όλοι μαζί υποκλιθήκαμε μπροστά στη δύναμή μας.
Στον άγνωστο θρόνο Θα' θελα Πνοές της ευοσμίας να χαϊδεύουν το άλλο μας πρόσωπο Όταν την υπόστασή μας ξεπερνάμε Τον εαυτό μας κονιορτό έχοντας κάνει Κι αναίτια έχοντας εξαντλήσει τ' ακριβά μας δάκρυα Και τότε να συγχωρούμε το άρρωστο πάθος που σκοτώνει τη σωφροσύνη Τον άδικο θυμό που με το βέλος του τρυπάει την καρδιά της αγάπης Το ψέμα που ξεγέλασε την αλήθεια Προτού της ιστορίας ο ήλιος ανατείλει Και ν' ανακαλύπτουμε πως η μοίρα καταδίκασε τη ζωή Να βρει τη λύτρωση μέσα στη φυλακή της Ο βαθύς στοχασμός απ' το άπειρο έρχεται και στο άπειρο πάει Είναι προδότης της ψυχής ο νους που αναπαλαιώνει το αίσθημα Όταν τη μοναξιά φοβάται η αρετή Για την ομορφιά αδιαφορεί, δεν αντιμάχεται την αμαρτία Δύναμη απ' το κακό πρέπει κάθε στιγμή ν' αντλούμε, δίχως υπηρέτες του να είμαστε Για ν' αντέξουμε, την καλωσύνη μέσα μας να φιλοξενούμε.
Στις φυλακές της γνώσης Νιώθω κολλημένος στις σκιές που άφησαν στη μνήμη Οι εχθρικές υποστάσεις Η μέρα της σταύρωσης της νιότης μες στην περήφανη ψυχή Τα κολαστήρια του πνεύματος Οι ξεχασμένες μορφές Που βρήκαν καταφύγιο στου ασυνείδητου τα βάθη Κι υπαγορεύουν στο χρόνο τα λόγια που στην αλήθεια θα πει Οι τραγικές ιστορίες με ήρωες τους στρατιώτες της αρετής Ο πόνος, τα δάκρυα των αιώνων για το κατάντημα της δόξας Την ταπείνωση της ομορφιάς από τον παραλογισμό του μεγαλείου Η αμφιβολία η μεγάλη τη βεβαιότητα παραμερίζοντας Για να καταλύσει τη χαρά αλλά και τις αμαρτίες όλες Όλα τα κακά πάνω της να πάρει Οι εικόνες, οι λέξεις που, αναίμακτα, δίχως αγώνα εκπόρθησαν τα κάστρα του νου Μου πήραν τη συνείδηση και μ' αποξενώσανε απ' τον εαυτό μου.
Τιμωρία Η αμφιβολία του νου, η υποψία της ψυχής όταν απ' το άγνωστο εκπορεύονται Καταδικάζουν τη συνείδηση Να ζει στη φυλακή της Δίχως να το καταλαβαίνει Της υπερβολής το φορτίο να κουβαλάει Για της φιλοδοξίας το χατίρι Την υπόσταση να πολεμάει, την ευγένεια έχοντας σύμμαχο Τα κατορθώματά της ν' αγνοεί, τις θυσίες της ν' αποστρέφεται Την αρετή να καμαρώνει μέσα απ' της αβύσσου τα σκοτάδια Την αξία να χειροκροτεί απ' της υπέρβασης τα ύψη Την αλήθεια να υποτιμάει, που η σοφία την εξυψώνει Τη δικαιοσύνη να εμπιστεύεται, όταν τα λάθη της ξεχνάει Στης υπεροχής την πέτρα ν' απιθώνει της γνώσης τα βασίλεια Με τα δαφνόφυλλα της νίκης να στεφανώνει του χρόνου την ενοχή.
Απαράμιλλη τέχνη Ζωοδότειρα πηγή είναι η φαντασία Μπορεί Την αλήθεια να εξωραΐζει με φως και με χρώματα Την έμπνευση να προσκαλεί στους γάμους των αισθημάτων και της λογικής Του θανάτου τη σκιά να εξαφανίζει, όταν η γνώση τη σοφία ξεπερνάει Η συνήθεια αυτοκτονεί Την ομορφιά ν' ανανεώνει με τα μαγικά της άλματα Πάνω απ' τη στιγμή, έκπληξη την ολάνθιστη χαρά να κάνει Μπροστά στων εποχών τα βουρκωμένα μάτια Τη λύπη να γλυκάνει, προτού να γίνει αμφιβολία Που ο νους δεν θα την καταλαβαίνει Και δεν θα την αισθάνεται η ψυχή Με λόγια το νου να ξεγελάσει Τη ζωή να του αρπάξει και στο χρόνο να την εμπιστευθεί.
Αχρωματοψία Μας κοίταξε με τα μάτια της άλλης της ζωής Και δεν μας γνώρισε, της μιλήσαμε για ξεχασμένες αγάπες Για χαμένες πατρίδες και δεν μας κατάλαβε Μας είπε πως μια ανάσα τη χωρίζει απ' το γήινο χρόνο Και την κάνει υπερκόσμια ανεξήγητη, φανταστική Πως έρχεται απ' τις μακρινές μας πολιτείες Όπου η καταγωγή μας βασιλεύει Πως δεν διακρίνει τ' αληθινά μας πρόσωπα Γιατί τα σκεπάζει η πυκνή ομίχλη της φθοράς Πως μόνο η πιο ιστορική στιγμή θα μας γνωρίσει Μέσα σε μια διαύγεια που η αθανασία θ' απλώσει Γύρω απ' τις υποστάσεις Πως μόνο τα ρηχά νοήματα ν' αδράξεις μπορείς Διαβάζοντας της γνώσης το βιβλίο Μιας και τ' άλλα πίσω απ' την ιστορία κρύβονται Πως τη φιλοδοξία η υπέρβαση συντηρεί...
Ολιγάρκεια Φωτιές η τρέλα μέσα μου άναψε Κι έκαψε την πικρή αλήθεια Για το νόημα της ζωής Για τη συντέλεια του κόσμου Για τις χαμένες πολιτείες μου, όπου βρίσκονται οι πηγές μου Για την υπόσταση που βασανίζεται πάνω απ' το είναι Σε στιγμές άθραυστης σιωπής Ήλιους γελαστούς η αρρώστια μου κέντησε Με τη χρυσή κλωστή της μοναξιάς Κι έδιωξε της ενοχής μου το σκοτάδι Που δεν κατέλυσαν της σοφίας το φως Της αρετής η λάμψη Της νιότης το πρόσωπο έδωσαν οι παραισθήσεις στα γηρατειά μου Και μ' έκαναν να τ' αγαπήσω, πάνω τους ένα καινούργιο μέλλον να χτίσω Τις ελπίδες, τα όνειρά μου ν' ακουμπήσω και μες στο ψέμα να γιατρευτώ.
Οξυδέρκεια Ιεροί μου τόποι Πόσο βαθιά μες στη συνείδηση κρύβεται η ιδέα σας Μακριά απ' το χρόνο Απ' τα βλέμματα της γνώσης Που τις αλήθειες γδύνουν κι ανελέητα τις χτυπούν Κάνοντας την ψυχή υποκατάστατο της σκέψης Πόσο οδυνηρή είναι η απουσία σας Απ' τη σύναξη εικόνων και χρωμάτων Που η φαντασία δημιουργεί Πόσο η έμπνευση χρειάζεται Από σας να κρατηθεί, όταν ακροβατεί ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι Πόσες φορές σας νοσταλγώ Νιώθοντας πως βρίσκομαι έξω απ' τα σύνορά σας Που η νοημοσύνη τα 'χει χαράξει στις στιγμές της μεγάλης ευτυχίας Σας ψάχνω στη γη στον ουρανό, στον ορατό και στον αόρατο κόσμο Και πάντα η ίδια φωνή μου λέει πως είμαι σε λάθος δρόμο Πως πιο πολύ πρέπει να προσπαθώ Για ν' αξιωθώ κάποτε να σας ανακαλύψω.
Αξιοπιστία Αγγίζω τον ουρανό με της νόησης το χέρι Και βιώνω την απεραντοσύνη Υποψιάζομαι γι άλλη μια φορά Πως η ζωή πολλά μου κρύβει, πως μυριάδες χρώματα στολίζουν την αλήθεια Πως η γνώση μ' εξαπατάει και δεν μου εμπιστεύεται τα μυστικά της Γίνομαι αίσθημα, σκέψη, πετώ με της φαντασίας τα φτερά Κι απομακρύνομαι απ' τον εαυτό μου Βλέπω τις παλιές ιδέες η αιωνιότητα να κατασπαράζει Κι άλλες στο νου ν' αποκαλύπτει, πιο λαμπρές πιο μεγάλες, το γήινο χρόνο καταλύοντας, την ιστορία καταργώντας Νιώθω στους λαβύρινθους της ουσίας μου να προχωρώ, την αρχή και το τέλος μου να μην βρίσκω Γίνομαι η οικογένεια, η πατρίδα, ο κόσμος όλος Το άπειρο, και το τίποτα Το παντού και το πουθενά Φορώ τη χρυσή προσωπίδα της χαράς και διώχνω από κοντά μου τον κακό επισκέπτη Που είναι του θανάτου η σκιά Ελευθερώνομαι απ' τη φθορά, που σαν το αίμα της καρδιάς στις φλέβες μου κυλάει Κι ανακαλύπτω πως οι ορίζοντές μου μεγαλώνουν Τα όριά μου εξαφανίζονται Και ξαφνικά πλησιάζω τις μακρινές μου πολιτείες Όπου θα βρω τις πηγές μου με την καταγωγή μου θα γνωριστώ
Και θα θυμηθώ πως τόσα χρόνια στις άλλες μου ζωές ονειρευόμουνα.
Προδοσία Πάνω στην άμμο έχτισα Στη λύπη εμπιστεύθηκα τη ζωή μου Με μαύρες κορδέλες στόλισα τις αναμνήσεις Το μέλλον έβαλα στη φυλακή Με το αίμα μου χάραξα το δρόμο της αρετής Και ξαφνικά, σε μια στιγμή, μια δύναμη ένιωσα μες στην ψυχή, τη μελαγχολία που με συγκλόνιζε να εξαφανίζει Και την υπόστασή μου ν' ανεβάζει στις πιο ψηλές κορφές της Εκεί που η φιλοδοξία βασιλεύει Και γιατρεύει την αρρωστημένη απ' την αμαρτία συνείδηση Όμως, γρήγορα με γκρέμισε στα βάραθρα η αμφιβολία Αλλά δεν μπόρεσε τα αισθήματά μου να σκοτώσει Τις ψευδαισθήσεις μου να καταλύσει Και καθηλωμένο εκεί να με κρατήσει Και την πίστη να εμποδίσει να με ταξιδέψει μακριά Να μη με φτάνουν οι τυφλές επιρροές της δυστυχίας Που πιο πριν μ' έκαναν τόσο πολύ να υποφέρω Κι έτσι βγήκα απ' του πνεύματός μου τ' αδιέξοδα.
Διάγγελμα Η ροή του χρόνου βουερή γίνεται σαν τον καταρράκτη, στην προσμονή του ανέλπιστου Σιωπάει, σαν την παγωμένη αναπνοή μπροστά στον άγριο εφιάλτη Και μιλάει ψιθυριστά Όταν τη σκέψη, μήτε οι λάμψεις μήτε οι σκιές των αισθημάτων τη διαταράζουν Είναι της δημιουργίας η φωνή που μας παρακαλάει να μην τη λησμονούμε Αλλά όσο κι αν δυσκολευόμαστε Να της παρασταθούμε στης ζωής της τον αγώνα το μεγάλο Μας λέει πως ο ύπνος του νου και των αισθήσεων Κάθε στιγμή με τα γλυκά του λόγια Και τα χάδια του τα τρυφερά Να μας ξεγελάσει προσπαθεί Και πίσω στις πηγές μας να μας κάνει να επιστρέψουμε Απ' τον εαυτό μας νικημένοι κι απ' την ιστορία αγνοημένοι Θυμίζει της σιγουριάς τις συμβουλές μπροστά στην αμφιβολία Φέρνει της σωφροσύνης την ανάμνηση μες στην παραφροσύνη Δείχνει του μέτρου την αντίσταση στην υπερβολή.
Επιδρομή Όταν η ευχαρίστηση, σαν άγνωστος επισκέπτης έρχεται Που σ' ανύποπτο χρόνο την πόρτα μας χτυπάει Έχει της μεταφυσικής το κάλλος Κι ανεξήγητα την υπόσταση καθηλώνει στο έρημο τοπίο της ψυχής Του πόνου τα πανύψηλα βουνά εξαφανίζει, της μοναξιάς η σιωπή τραγούδι νοσταλγικό γίνεται Της λύπης τα φτωχά καταφύγια για την ψυχή την κατατρεγμένη Σε ιστορικά παλάτια μεταμορφώνονται Η δόξα για να τα κατοικήσει Είναι ευαίσθητη, σαν την ακινησία της θάλασσας, που κι η πιο ανεπαίσθητη αύρα την επηρεάζει Πότε γίνεται ξέφρενος ενθουσιασμός Που κανένας νους, καμιά λογική δεν μπορεί να τον δαμάσει Πότε απογοήτευση, που κρύβεται πίσω απ' το αυστηρό πρόσωπο του δικαστή Τη συνείδηση για να ξεγελάσει και στο μαρτύριο των τύψεων να μας καταδικάσει Γιατί, όπως λέει, την απαρνηθήκαμε για μιαν άλλη πιο μεγάλη, πιο δυνατή Και πότε καταντάει του οίκτου μας ζητιάνος Γιατί δεν μπόρεσε ζωντανή να κρατηθεί Μέχρι να φέρει μέσα μας έναν κόσμο άλλο.
Κατρακύλισμα Έρχονται ώρες παράξενες που φέρνουν όσα δεν μπορείς να περιμένεις Και δεν μπορείς να φαντασθείς Δίνουν στ' όνειρο σάρκα και οστά Κάνουν την αλήθεια να μοιάζει με ψέμα Δικαιώνουν σκληρούς και δύσκολους αγώνες Τη σοφία γελοιοποιούν μπροστά στης έκπληξης τα μάτια Τον ενθουσιασμό κοροϊδεύουν, που δεν μπορεί το νου απ' τις φυλακές του να βγάλει Και να τον ανεβάσει ψηλά Εκεί που η υπερβολή την ουσία συναντάει Χαρίζουν στη ζωή τις συγκινήσεις που ποτέ δεν ένιωσε Αλλά και της αφαιρούν όλο το νόημα όλη την ομορφιά της Ακυρώνουν το παρελθόν τις υποσχέσεις που στον εαυτό μας δώσαμε Αλλά και νέες αγάπες νέες επιθυμίες μέσα μας φυτεύουν Για να κάνουν ρίζες να γίνουν δέντρα ανθισμένα Που θα σκορπίζουν του Μάη την ευωδιά σ' όλης της υπόστασης την επικράτεια Για να ξυπνούν τα πάθη ν' ανασταίνεται η πεθαμένη νιότη Να εκσφενδονίζεται στο άπειρο η κολλημένη στο μηδέν εμπιστοσύνη μας Προς το πρόσωπο της καλοσύνης Προς την ξεχασμένη ευαισθησία Προς τα ξεθωριασμένα ιδανικά.
Λάθος τακτική Κάποτε αρθρώνουμε λέξεις που στο νου παράξενες φαίνονται Κλείνουν νοήματα που σ' αναρίθμητες σελίδες δεν χωράνε Προκαλούν την ιστορία να ξεθάψει τα ιερά παιδιά της Για να κριθούν πιο δίκαια τη νέα εποχή Σ' όλο τον κόσμο απευθύνονται και του ζητούν τη φιλοσοφία του ν' αλλάξει Να βρει άλλα οράματα άλλα ιδανικά Πάνω σε νέα θεμέλια την πίστη του να χτίσει, όλες τις προκαταλήψεις να ξορκίσει Τις αλήθειες που αβάσταχτα τον κουράσανε Να καταργήσει, κι ακάθεκτος προς τις μακρινές του πολιτείες να προχωρήσει Της γερασμένης σοφίας τα δεσμά αποτινάσσοντας Πόλεμο στην ελευθερία να κηρύξει, και μέσα απ' τις φυλακές της εύνοιας μιαν άλλη ν' αναζητήσει Που δεν θα του παραστέκεται Δεν θα τον αγαπάει Την τροχιά του μέλλοντός του στην ιστορία να εμπιστευθεί Τη νέα ομορφιά να προσκυνήσει που απ' το κακό θα ξεπηδάει Με το τίποτα θα συμφιλιώνεται Και θα σκοτώνει τη μοναξιά.
Ακολουθία Σβήνει του μίσους η φωτιά απ' τα δάκρια των αιώνων Κι αφήνει άθικτη την ιστορία Τόσο αίμα χύνεται στις μάχες του πνεύματος με το σκοτάδι Κι όμως κανένα πληγωμένο κανένα νεκρό Δεν βλέπει η περιέργειά μας Άπειρα τα λόγια για της ψυχής το μεγαλείο Αλλά κι αμέτρητη η άγνοια για τα κατορθώματά της Αν και πολύ τιμούνται απ' τη ζωή των εποχών οι πρωτοπόροι Άταφα αφήνει η μνήμη τ' άψυχα κορμιά τους Αστρική σιωπή απλώνεται στης γνώσης τα βασίλεια Που πνίγει τον εγωισμό μας Όταν η λογική παντρεύεται με την αμφιβολία Παράξενα αισθήματα ξυπνούν το ηφαίστειο μιας ασυνείδητης οργής Που με τη λάβα του όλη την ομορφιά εξαφανίζει Κι άλλες φορές γίνονται ψίθυρος γλυκός, τραγούδι της σιωπής Και γαληνεύουν την ταραγμένη απ' το φόβο ψυχή.
Εξίσωση Γίνονται σιωπές των αισθημάτων Αυτοί που έχουμε καταδικάσει Να ζουν μέσα στην περιφρόνηση Προτού την περηφάνια μας κατακομματιάσουν Με τον τρόπο που τους μάθαμε στη ζωή να πολεμούν Θυσιάζουμε τις ελπίδες τα όνειρα Για κείνους που τα μυστικά μας τους εμπιστευθήκαμε κρυφά απ' την ψυχή Και χωρίς του φόβου την συγκατάθεση Σκιάζουν τη χαρά οι επιθυμίες Που, τη συνείδηση κατακλύζοντας Την κρίση ξεγελούν την πίστη παραμερίζουν Κι ανοίγουν δρόμους για το νου Μόνο μια φορά να τους διαβεί Αν δεν θέλει ανορθόδοξα στο στόχο του να φτάσει Πετούν στα ύψη της ουτοπίας Οι ανυπόταχτες στο νου ιδέες Μέχρι ο χρόνος να τους κόψει τα φτερά Και ταπεινωμένες στα βάραθρα του πνεύματος Να τις προσγειώσει...
Ανάρρωση Ήρθαν οι μαύρες αναμνήσεις και κατεδάφισαν τη χαρά Αφήνοντας όμως άθικτες τις προσδοκίες Που μια κρυφή ιδέα τις προστατεύει Λίγο χρειάστηκε η χαμένη νιότη μέσα μας να τραγουδήσει Για να διώξει απ' την ψυχή τη μοναξιά Απέδρασαν οι ενοχές απ' τη φυλακή που ο νους τις είχε ρίξει Κι επιτέθηκαν στην υπόσταση Αλλά δεν μπόρεσαν να τη χτυπήσουν Γιατί τις πάλεψε με την ανίκητη δύναμη που η λύπη της χάρισε Δεν μας λύγισαν οι συμφορές Που μας βρήκαν μέσα στο καταφύγιό μας Δεν χρειάστηκαν τα δάκρυά μας οι συγκινήσεις που δεν τις περιφρονήσαμε Υποκλίθηκε ο χρόνος στου ενθουσιασμού το μεγαλείο Που με τρόπο μαγικό εξαφάνισε απ' τη σκέψη τους εφιάλτες του μέλλοντος Και μας έφερε έξω απ' τα όριά μας...
Αιφνιδιασμός Αμέτρητα όνειρα γκρεμίζονται στα βάραθρα της αβύσσου Όμως ποτέ δεν αφήνουν δίχως τη συντροφιά τους τη ζωή Με κωδωνοκρουσίες υποδεχόμαστε την εσωτερική μας ελευθερία Που ο νους την αγνοεί Ενώ η ψυχή με τη λάμψη της την εκτυφλωτική την καταυγάζει Είναι ανοιχτή πληγή Το «ευχαριστώ» που είπαμε Σ' αυτούς που μας ταπείνωσαν μπροστά σε χίλια μάτια Μελαγχολεί η ευτυχία Όταν το περίσσευμα της καρδιάς δεν τη χωράει Μια Κυριακή διαλέξαμε για όλη μας τη ζωή Να μας θυμίζει των πιο γλυκών στιγμών μας τη σπατάλη Εξαγιάζεται η υπόσταση Όταν κρυφά απ' τον εαυτό της λούζεται στα φώτα της αλήθειας Θεριεύει ο πόνος που θυσιάζεται για την πιο γλυκιά αγωνία Συγκίνηση κι ανατριχίλα μας συγκλονίζουν Όταν η σκέψη μας πάνω απ' τα όρη του πνεύματος πετάει...
Ερωτοτροπίες Και σήμερα οι μάγοι με τα δώρα προσκυνούν το θείο βρέφος Που στο μάγουλό του αύριο ο Ιούδας θα του δώσει το φιλί της προδοσίας Ξαναζεί ο Ναπολέοντας το Βατερλό του Η Πόλη ξαναπέφτει στα χέρια των βαρβάρων Οι παλιοί μας πρόγονοι είναι ανάμεσά μας Γεμάτοι λύπη και στενοχώρια γι αυτή την άδικη εποχή Μας βλέπει με οίκτο η ιστορία Πετούν ψηλά οι ιδέες Για να μη μπορούμε να τις αδράξουμε Οι αλήθειες κρύβονται πίσω απ' το ψέμα Για να μοιάζει η ζωή με παραμύθι Δρόμο πολύ έχουμε να διαβούμε Μέχρι να φτάσουμε στις πηγές μας Ουράνιο τόξο στολίδι της ψυχής Είναι το απομεινάρι μιας παλιάς μελαγχολίας που γιατρεύτηκε...
Πειρασμός Δεν βοηθάει το νου η δύναμή του Της εποχής τη γνώση να σηκώσει Δεν θέλει η ψυχή Των αισθημάτων τα χρώματα ν' αλλάξει Για να μην καταργήσει της πλήξης τα βασίλεια Δεν ξαποσταίνει η σκέψη ούτε για μια στιγμή Ακόμα κι όταν του ύπνου η σιωπή σφιχτά την αγκαλιάζει Στης γαλήνης το πέλαγος ταξιδεύουμε για την άγνωστη πατρίδα Όπου η νοσταλγία μας περιμένει Τ' αδιέξοδα της ζωής να μας γνωρίσει Απ' την ανησυχία γυρεύουμε Να μας δείξει, πώς την ευκολία θα ξεπεράσουμε και προς τη δυσκολία θα πορευθούμε Στην τρέλα εικόνες τη σκέψη συνθέτουν Τη θέλησή μας παραβιάζοντας Στο πλεόνασμα της χαράς έχει τις ρίζες της η αισιοδοξία Στης συνείδησης τα βάθη κρύβεται ένας θάνατος Μέχρι ο χρόνος να τον αποκαλύψει...