Συµφωνώντας µε αυτά που αναφέρει η Συνάδελφος κ. Ζούλοβιτς θα ήθελα να θέσω τα παρακάτω ακόµα θέµατα πάντα πάνω στο πλαίσιο που συζητήσαµε όσοι παρευρεθήκαµε στην πρώτη συνάντηση της οµάδας 1, αφού διορθώσω την απόφαση 7218/2001 για όνοµα περιοχής (δεν υπάρχει προφανώς έγινε τυπογραφικό λάθος), που είναι η 1318/2001 ΜΠρ.Αθ., αφορά το bmg.gr και την έχω χειριστεί όπως και την 1889/2001 για το madnet.gr ΜΠρ.Ηρακλείου, προσθέσω την απόφαση 405/2002 του ΜΠρ.Ροδόπης για το domain expert.gr που παρουσιάζει ενδιαφέρον αφού διαφέρει από τις γνωστές και χρήζει εξέτασης λόγω σύνδεσης και µε διαφηµιστική εκστρατεία, και, την απόφαση 1639/2001 ΜΠρ.Αθ. για εγκατάσταση ιστοσελίδων για προβολή έργων χωρίς άδεια του δηµιουργού καθώς και δηµιουργία θυρίδας e-mail όπου οι επισκέπτες καλούνται να ασκήσουν κριτική και να παραγγείλουν τα έργα. Τα ζητήµατα που θέτω είναι τα εξής : 1) Η εµπορική πράξη είναι άρρηκτα συνδεδεµένη µε την έννοια του κέρδους. Μολονότι στο Ελληνικό ίκαιο ακολουθείται µία ερµηνεία βασισµένη στην «άσκηση εµπορικής δραστηριότητας και εµπορικής διαµεσολάβησης, σε συνδυασµό µε τον προσδιορισµό της κατ'επάγγελµα άσκησης της µε αποσαφήνιση της έννοιας του «εµπόρου», µε σκοπό την κυκλοφορία των οικονοµικών αγαθών στα πλαίσια µίας οργανωµένης άσκησης οικονοµικής δραστηριότητας», η αναφορά στο οικονοµικό, οδηγεί στην δηµιουργία της πεποίθησης, ότι, σύνδεσµος µεταξύ της «εµπορικής πράξης» και της «εµπορικής επικοινωνίας», σε µία εµπορική συναλλαγή µέσω Internet, είναι «η πρόθεση για κέρδος, για οικονοµικό αντάλλαγµα», µε όλες τις νοµικές συνέπειες που ενδέχεται να δηµιουργηθούν. Η οδηγία 2000/31 της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το ηλεκτρονικό εµπόριο, ερµηνεύοντας την έννοια «εµπορική επικοινωνία» ορίζει ότι : «εµπορικές επικοινωνίες είναι όλες οι µορφές επικοινωνίας που αποσκοπούν να προωθήσουν, άµεσα ή έµµεσα, αγαθά, υπηρεσίες ή την εικόνα µίας επιχείρησης, ενός οργανισµού ή ενός προσώπου που ασκεί εµπορική, βιοµηχανική ή βιοτεχνική δραστηριότητα ή νοµοθετικώς κατοχυρωµένο επάγγελµα.» Εξαιρεί, ορίζοντας ότι δεν αποτελούν εµπορικές επικοινωνίες, «τα στοιχεία που επιτρέπουν την άµεση πρόσβαση στη δραστηριότητα της εν λόγω επιχείρησης, του οργανισµού ή του προσώπου, ιδίως το όνοµα του τοµέα ή τη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδροµείου», και, «τις επικοινωνίες που αφορούν αγαθά, υπηρεσίες ή την εικόνα της εν λόγω επιχείρησης, του οργανισµού ή του προσώπου, οι οποίες και πραγµατοποιούνται κατά τρόπο ανεξάρτητο από τη θέληση τους, ιδίως χωρίς οικονοµικό αντάλλαγµα». Η γενική νόθος επαγγελµατική αντικειµενική ευθύνη των παρεχόντων υπηρεσίες της κοινωνίας της πληροφορίας, κατά συνέπεια και παρεχόντων εµπορική επικοινωνία µέσω του web, θα έπρεπε µε βάση τα παραπάνω να εξεταστεί καθώς η καθιέρωση ειδικής επαγγελµατικής ευθύνης του παρόχου υπηρεσιών, κυρίως δέ υπηρεσιών πιστοποίησης ή και διαµεσολάβησης, δε στερείται
πρακτικής σκοπιµότητας. Ιδίως µέσα στα πλαίσια της αναγκαίας αναγνωρισιµότητας όπως ορίζεται στην οδηγία 2000/31. 2) Κατά την ερµηνεία του ΑΚ από τους κ.κ. καθηγητές Γεωργιάδη/Σταθόπουλο, σύµφωνα και µε µία απόφαση του Εφετείου Αθηνών, τη 3347/1973, η θεωρία της λήψεως, η αποδοχή δηλαδή από το λήπτη της δήλωσης βουλήσεως, θεωρείται ότι συντελέστηκε από τη χρονική στιγµή που αυτή εισήλθε κατά την αντίληψη των συναλλαγών στη σφαίρα επιρροής του λήπτη, έτσι ώστε αυτός να µπορεί να λάβει γνώση του περιεχοµένου της. Μία σύµβαση είναι το αποτέλεσµα της έκφρασης, µέσω µίας δήλωσης βουλήσεως, της προθέσεως για εµπορική επικοινωνία, µεταφραζόµενης ενίοτε και σε «πράξη», και, της αποδοχής της µε «κριτήρια αντίληψης της επικοινωνίας», από ένα τρίτο πρόσωπο-φορέα αποδοχής Υπάρχει, δηλαδή, η ένσταση της µη απευθείας επικοινωνίας των συµβαλλοµένων µερών, αλλά η δυνατότητα επικοινωνίας τους µέσω της παρέµβασης τρίτου φορέα-παροχέα τεχνικών υπηρεσιών, που διευκολύνει τη µετάδοση του µηνύµατος-δήλωσης βούλησης για «εµπορική» επικοινωνία µεταξύ των µερών που συµβάλλονται ή τελούν πράξεις µε σκοπό τη σύναψη συµβάσεως. Η πρόθεση για εξασφάλιση της απαιτούµενης εχεµύθειας και προστασίας ευαίσθητων προσωπικών δεδοµένων από την πλευρά του φορέα - παροχέα των υπηρεσιών που υποστηρίζουν τη δυνατότητα µετάδοσης της δήλωσης βουλήσεως, είναι δεδοµένη. Για αυτό και το πλέγµα των ex-lege προσυµβατικών υποχρεώσεων ενηµέρωσης του ενός συµβαλλόµενου µέρους από το αντισυµβαλλόµενο συνιστά µία αναγκαιότητα και ένα πρωτεύοντα κανόνα δικαίου και συγκεκριµενοποιούν το νόηµα του παράνοµου κατά 914 Α.Κ. Η παράβαση των υποχρεώσεων αυτών εκ µέρους ενός από τα συµβαλλόµενα µέρη θα επισύρει όχι µόνο την ευθύνη για προσυµβατικό πταίσµα των Α.Κ. 197-198 αλλά και συρρέουσα ενδοσυµβατική ευθύνη για παράβαση υφιστάµενης υποχρέωσης εκ του νόµου (Α.Κ. 335 επ.). Η στιγµή που συντελείται η δήλωση βούλησης για εµπορική επικοινωνία στο web είναι ένα µείζον ερώτηµα που χρήζει εξέτασης για πολλά παρεπόµενα θέµατα. Όπως και η ευθύνη του µεσάζοντα που εγγυάται τη µετάδοση µίας γνήσια και ανόθευτης δήλωσης βούλησης καθώς και της δικονοµικής προστασίας που δέον είναι να παρέχεται στα µέρη µίας ηλεκτρονικής συναλλαγής και δε ρυθµίζεται...και µπορώ να γίνω αναλυτικός πάνω στο ζήτηµα... Όπως επίσης να θιγεί και κάτι άλλο : Το αποδεικτικό ότι η δήλωση βούλησης έχει περιέλθει στο λήπτη όπως αποστάληκε από τον αποστολέα, πρέπει, όπως προανέφερα, να θεωρείται ότι παραλήφθηκε όταν ο τελευταίος είναι σε θέση να έχει πρόσβαση σε αυτό. Η µεταγενέστερη ανάκληση της δήλωσης βουλήσεως απαγορεύεται ρητά από το Ελληνικό ίκαιο, στην ΑΚ 168. Θεραπεία της απαγόρευσης, µε «σιωπηρή ανάκληση» µπορεί να είναι η τροποποίηση της δήλωσης βουλήσεως. Είναι όµως κάτι τέτοιο εφικτό σε όλο το φάσµα των συναλλαγών µέσω Internet ;
έον είναι να προστεθεί στην τελευταία τοποθέτηση-ρύθµιση και η διευκρίνιση για απαιτούµενη αντίληψη του αποδέκτη ( σύµφωνα µε ΓΟΣ) ότι προβαίνει σε σύναψη Συµβάσεως µε αυτήν την αποδοχή της δήλωσης βουλήσεως. Αντίληψη δηλαδή των «συναλλακτικών ηθών και εµπορικών πρακτικών», τη µέση αντίληψη ενός καταναλωτή κυρίως, πριν αυτός προβεί σε αποδοχή µίας εµπορικής επικοινωνίας. Αντίληψη που δεν εξασφαλίζεται πάντα στο χώρο του web. Μάλιστα πρέπει να διευκρινιστεί η διάταξη του άρθρου 10 της 2000/31 τη στιγµή που ειδικά στο B2B παρουσιάζονται και κάποιες άλλες ιδιαιτερότητες. Στο B2C εφαρµόζεται µόνο υπέρ του εµπόρου (αφού δεν είναι καταναλωτής) ; ο καταναλωτής µπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ισχύει εναντίον του η απαλλοτριωτική των δικαιωµάτων του συµφωνία ; Η ευρεία έννοια του «καταναλωτή» - µάλιστα - θεµελιωνόταν στην ρήτρα ελάχιστης προστασίας του και στις των οδηγίες 93/13, 85/577/ & 85/374 ΕΚ. 3) Βασικό νοµοθέτηµα για την προστασία των καταναλωτών αλλά και των ανταγωνιστών, αποτελεί ο νόµος 146/1914 «Περί Αθεµίτου Ανταγωνισµού» και ειδικότερα η διάταξη του άρθρου 3 αυτού, η οποία αναφέρεται στις ανακριβείς δηλώσεις. Το παράνοµο και αθέµιτο της πράξης στιγµατίζεται, κατά κύριο λόγο, από την ιδιαίτερη απαξία, που της προσδίδει το γεγονός, ότι, µία διαφήµιση, για παράδειγµα, απευθύνεται πλέον σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, µε σκοπό, όχι µόνο την πληροφόρηση, αλλά και τη διαµόρφωση και τη µεταστροφή της θέλησης του καταναλωτικού κοινού στο διαφηµιζόµενο αγαθό (προϊόν ή υπηρεσία). Η ανακριβής δήλωση σε σχέση µε ιδιότητες του προσφερόµενου αγαθού ή υπηρεσίας, από το φορέα παροχής υπηρεσιών, στο Internet, µπορεί να οδηγήσει σε αµφισβήτηση της νοµιµότητας της συναλλαγής εφόσον αποδειχθεί. Η ποιότητα, η αρχική προέλευση, ο τρόπος κατασκευής ή η τιµολόγηση εµπορευµάτων κλπ., συνιστούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσµατα του προϊόντος ή της υπηρεσίας, που το διακρίνουν από ένα άλλο οµοειδές προϊόν ή µία άλλη οµοειδή υπηρεσία, και τα κύρια σηµεία, στα οποία η ανακριβής δήλωση εκδηλώνεται. Μάλιστα µε την αναφορά στις γενικές διατάξεις του προεδρικού διατάγµατος στο «συντονισµένο τοµέα» επιτείνεται η προστασία του καταναλωτή ή απλά των µερών µίας ηλεκτρονικής δικαιοπραξίας µε βάση το εγχώριο δίκαιο, αφού εξαιρούνται τα αγαθά καθαυτά από τους κανόνες που πρέπει να τηρεί ο φορέας παροχής υπηρεσίας. Από τη νοµολογία των Ελληνικών ικαστηρίων έχει γίνει δεκτό ότι, µε τη διάταξη του άρθρου 3 του ν. 146/1914, επιδιώκεται η διασφάλιση της αλήθειας, ακρίβειας και σαφήνειας στις συναλλαγές, ενώ η επιστήµη προσδιορίζει και συγκεκριµενοποιεί τον σκοπό της αρχής της αλήθειας ή αντικειµενικότητας. Η µη τήρηση της αρχής της ακρίβειας και αλήθειας, µε π.χ. την εντύπωση της ιδιαιτέρως ευνοϊκής προσφοράς, χωρίς να συµβαίνει πράγµατι έτσι, δύναται να οδηγήσει σε προβλήµατα. Η ακρίβεια λοιπόν της δήλωσης βούλησης που υπάρχει στο site είναι αναγκαία, για αποφυγή νοµικών προβληµάτων.
Η έννοια επίσης της παραπλανητικής διαφήµισης - σε σχέση πάντα µε το Ν. 146/1914, άρθρα 1 & 3 αλλά και το άρθρο 9 του Ν. 2251/94 για την προστασία του καταναλωτή - και τη µη ζητηθείσα εµπορική επικοινωνία, όπως αυτή ορίζεται στο Προεδρικό ιάταγµα, είναι αναγκαίο να διευκρινιστεί σε µία επικοινωνία µέσω web, ιδίως σε σχέση µε τα banners και τις µη σαφώς αναγνωρίσιµες ως προς την ταυτότητα τους υπηρεσίες. Λαµβάνοντα υπόψη ότι στην Ελλάδα ο έλεγχος για την παραπλανητική & αθέµιτη διαφήµιση εξαντλείται συνήθως στις επιτροπές ελέγχου των διαφηµίσεων καθώς και στα πλαίσια της αυτορύθµισης. Είναι δέ ένα θέµα που έχει αναλυθεί και από τον καθηγητή και εκ των συντονιστών κ. Μαρίνο. Ίσως µία αναλογική εφαρµογή της οδηγίας 89/55/ΕΚ η οποία ρυθµίζει τις διασυνοριακές τηλεοπτικές εκποµπές να ήταν µία λύση, όπως προτείνει σε σχετικό άρθρο της η συνάδελφος κ. Αλεξανδρίδου. Μάλιστα αναφέρεται και σε µία σύγκρουση δικαίου καθώς θεωρεί ορθότερη την εφαρµογή του δικαίου του κράτους όπου επέρχονται τα αποτελέσµατα της παράνοµης συµπεριφοράς του διαφηµιζοµένου και όχι την αρχή της χώρας προέλευσης.( Ειδικά για το τελευταίο ζήτηµα, µία πρόσφατη απόφαση στα πλαίσια του Ι αναθεωρεί κάποιες απόψεις και ρυθµίσεις, η απόφαση Dow Jonrw & Company Inc. v. Gutnick (2002) HCA 56, για το δίκαιο των ενοχών από αδίκηµα, θυµίζοντας την βρετανική παλαιότερη Godfrey v. Demon για defamation ). 4) Ένα µείζον ζήτηµα σχετικό µε κάθε διασυνοριακή συναλλαγή, είναι το δίκαιο που τη διέπει. Η οδηγία 2000/31 για το ηλεκτρονικό εµπόριο στο άρθρο 3 παρ.1 καθιερώνει την αρχή της χώρας προέλευσης (country of origin principle). Το δίκαιο της χώρας του φορέα παροχής υπηρεσιών θα διέπει κάθε υπηρεσία της κοινωνίας των πληροφοριών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προσπαθώντας να οριοθετήσει αυτήν την αρχή, η οδηγία για το ηλεκτρονικό εµπόριο στο άρθρο 2, συνδέει την εγκατάσταση µε την άσκηση µίας οικονοµικής δραστηριότητας για αόριστη χρονική διάρκεια. Η παρουσία και η χρήση τεχνικών µέσων και τεχνολογιών που χρησιµοποιούνται για την παροχή της υπηρεσίας δεν αποτελούν εγκατάσταση του φορέα. Και σαν ενίσχυση των παραπάνω, τονίζεται, στο εισαγωγικό σηµείωµα στην σκέψη 8, ότι, προκειµένου να υπάρχει ασφάλεια δικαίου και για τους φορείς υπηρεσιών και για τους αποδέκτες τους, οι νοµικές υπηρεσίες πρέπει να υπόκεινται µόνο στο νοµικό καθεστώς του κράτους µέλους στο οποίο είναι εγκατεστηµένος ο φορέας παροχής. η σύµβαση συνδέεται στενότερα µε τη χώρα όπου, ο συµβαλλόµενος που οφείλει να εκπληρώσει τη χαρακτηριστική παροχή, έχει κατά το χρόνο σύναψης της συµβάσεως τη συνήθη διαµονή του, και, αν η σύµβαση συνάπτεται κατά την άσκηση της επαγγελµατικής του δραστηριότητας µε τη χώρα, όπου βρίσκεται η κύρια εγκατάσταση του, η χώρα µπορεί να βρίσκεται εντός ή εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πιο συγκεκριµένα, ενώ στη Σύµβαση των Βρυξελλών και στην αναθεώρηση της (44/2001) είναι αναγκαίο και τα δύο µέρη σε µία διαµάχη να
είναι εγκατεστηµένα εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Σύµβαση της Ρώµης έχει ισχύ όταν ένα δικαστήριο εντός της Ε.Ε. έχει δικαιοδοσία να επιλύσει τη διαφορά, ενώ είναι αδιάφορο αν τα µέρη στη συγκεκριµένη διαφορά βρίσκονται εντός ή εκτός Ε.Ε. Και οι ρυθµίσεις της οδηγίας 2000/31 στο άρθρο 3 παρ.1 και το άρθρο 4 της Σύµβασης της Ρώµης, καταλήγουν ουσιαστικά στο ίδιο συµπέρασµα : τον κανόνα της εφαρµογής του δικαίου της χώρας εγκατάστασης του προµηθευτή, µε κύριο σηµείο αναφοράς το αν βρίσκεται εντός ή εκτός Ε.Ε.. Η προστασία όµως που δύναται να εξασφαλιστεί για τον αποδέκτη των υπηρεσιών (φυσικό ή νοµικό πρόσωπο), διαφέρει, ανάλογα µε το αν η χώρα του προµηθευτή είναι εντός ή εκτός Ένωσης. Ο προµηθευτής-παροχέας που θα βρίσκεται εγκατεστηµένος εκτός Ένωσης, δε θα στηρίζεται νοµικά στο άρθρο 3 παρ. 1 της οδηγίας 2000/31, ή όποιας άλλης στο εγγύς µέλλον, αλλά στο άρθρο 4 της Σύµβασης της Ρώµης. Ειδικά για µία κατηγορία συµβάσεων που αφορούν ενσώµατα κινητά πράγµατα ή παροχή υπηρεσιών που συνάπτονται µε έναν καταναλωτή, καθώς και τις πιθανές συµβάσεις χρηµατοδότησης τους, το άρθρο 5 παρ. 2 της Σύµβασης της Ρώµης, ορίζει ότι, αν υπήρχε επιλογή δικαίου από τα αντισυµβαλλόµενα µέρη, οι κανόνες αναγκαστικού δικαίου που αφορούν κυρίως την προστασία του καταναλωτή εφαρµόζονται άµεσα, ανεξάρτητα από την επιλογή του δικαίου που έγινε από τα µέρη. Ο καταναλωτής-αποδέκτης δηλαδή, προστατεύεται, ακόµα και αν το δίκαιο της χώρας του είναι αντίθετο από το δίκαιο της χώρας του εγκατεστηµένου φορέα παροχής υπηρεσιών, σύµφωνα και µε το άρθρο 3 παρ. 1 της οδηγίας 2000/31. Έχουµε λοιπόν µία µορφής σύγκρουσης δικαίου. Χωρίς να αναλύσω περαιτέρω θα τονίσω ότι η διάκριση µεταξύ ζητηθείσας εµπορικής και µη ζητηθείσας εµπορικής επικοινωνίας, όπως αναφέρεται στην κοινοτική οδηγία 2000/31, ίσως θα έπρεπε να περιλαµβάνει και µία διάταξη για οριοθέτηση της µορφής προστασίας που πρέπει να έχει ένας αποδέκτης υπηρεσίας, άσχετα µε την επιλογή δικαίου που έχει γίνει όταν αυτός προχώρησε σε δικαιοπραξία. 5) Το ζήτηµα µε την απόφαση για την πιστοποίηση της ταυτότητας του αποστολέα ενός ηλεκτρονικού εγγράφου, (1327/2001) είναι ένα θέµα που χρήζει εξέτασης εις βάθος καθότι παρουσιάζει νοµικές και τεχνικές ατέλειες που µπορούν να αναιρεθούν εύκολα από µία άλλη απόφαση, µε σύνθεση δικαστηρίου πιο έµπειρη και νοµική εκπροσώπηση καταρτισµένη. Θεωρώ ότι, όπως υποστηρίζεται και από πολλούς έγκριτους νοµικούς σε άρθρα τους, δεν µπορεί να αποτελέσει αφετηρία για σοβαρό νοµικό προβληµατισµό και ότι η ηλεκτρονική διεύθυνση επ ουδενί δεν έχει το χαρακτήρα ηλεκτρονικής υπογραφής. Απλά η άγνοια οδήγησε σε µία διάτρητη νοµικά και τεχνικά απόφαση.
6) Τέλος, χωρίς να αναφερθώ ειδικά στην πιστοποίηση της ηλεκτρονικής δικαιοπραξίας, που αποτελεί από µόνο του ένα τεράστιο θέµα δύσκολο να περιορισθεί κατά τη γνώµη µου στα πλαίσια µίας οµάδας εργασίας µε ευρύτερο αντικείµενο, θα ήθελα να θέσω το εξής : Η οδηγία 99/93/Ε.Ε. και το Π.. 150/2001 σχετικά µε το κοινοτικό πλαίσιο για τις ηλεκτρονικές υπογραφές, επικεντρώνονται στη χορήγηση των πιστοποιητικών (Certificates of Authorization) µε σκοπό την αναγνώριση του αποστολέα των ηλεκτρονικών δεδοµένων. Αναγνωρίζονται ως ισοδύναµες οι digital signatures µε τις ιδιόχειρες και θεσπίζονται κανόνες ευθύνης των παροχέων υπηρεσιών πιστοποίησης, των αποκαλούµενων και Έµπιστων Τρίτων Οντοτήτων - Trusted Third Parties. Ο εφαρµοστής του δικαίου, π.χ. ο δικαστής δύναται να διαπιστώσει δυσκολίες κατά τη διάγνωση της συνδροµής των προϋποθέσεων ασφάλειας µίας διάταξης δηµιουργίας υπογραφής. Με τον έλεγχο της συνδροµής των προϋποθέσεων ασφαλείας από την ΕΕΤΤ ή τους τυχόν εξουσιοδοτηµένους από αυτήν φορείς µε δεσµευτική βεβαίωση, τίθεται ζήτηµα δικαιοδοτικού ελέγχου των Ελληνικών ικαστηρίων, καθότι η ΕΕΤΤ είναι Ελληνική ανεξάρτητη διοικητική αρχή εποπτείας. Η ΕΕΤΤ είναι υποχρεωµένη να κρίνει την δηµιουργία µίας ασφαλούς διάταξης δηµιουργίας υπογραφής προσδίδοντας, σύµφωνα µε το νόµο (Π.. 150/2001) την απαραίτητη στην Ελλάδα δηµόσια βεβαίωση ασφαλείας, ή, να αναγνωρίσει µία ασφαλή διάταξη δηµιουργίας υπογραφής από ενδοκοινοτικό παροχέα πιστοποίησης εφόσον έχουν τηρηθεί τα διεθνώς αναγνωρισµένα πρότυπα ασφαλείας που όµως δεν είναι νοµοθετικά σαφή ακόµα και σε προηγµένες διαδικτυακά χώρες, και, δύναται να παρέχονται και από εξωκοινοτικούς φορείς ή παραρτήµατα τους εντός της κοινότητας. Βέβαια στην κοινότητα δεν υπάρχει οδηγία που να καθορίζει τεχνικά πρότυπα σαν αναγνωρισµένα και έγκυρα αλλά και η δυνατότητα ελέγχου της συµβατότητας της κρυπτογραφηµένης ηλεκτρονικής επικοινωνίας µε βάση διεθνώς αναγνωρισµένα πρότυπα, δηµιουργούν ζητήµατα προς εξέταση. Με τιµή, Β.Πεταλάς ικηγόρος, LLM, Ειδικός Επιστήµονας ΣΕΒ