LIONS ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Στο Φιλάνθρωπο Γεώργιο «Κόκο» Νικολαϊδη Μια αναγνώριση για την μακροχρόνια προσφορά του στον Άνθρωπο και το Κοινωνικό Σύνολο H Λέσχη Lions Λευκωσίας, τίμησε το μέλος της Κόκο Νικολαϊδη Πρεσβευτή Καλής Θέλησης των Lions και Διεθνή Σύμβουλο (2006-2008) της μεγαλύτερης και πιο δραστήριας Διεθνούς Οργάνωσης Προσφοράς στην Υφήλιο (1.350.000 μέλη), με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 χρόνων κοινωνικής προσφοράς του τόσο στη Κύπρο αλλά και παγκόσμια. Ο τιμηθείς ανθρωπιστής, γνωστός στο ευρύ κοινό εδώ και αλλού, για τις πολύμορφες διαχρονικές δραστηριότητες του σε όλους τους τομείς της κοινωνικής προσφοράς.δέχτηκε την τιμή λέγοντας ότι «...Δεν υπάρχει στ αλήθεια πιο μεγάλη, πιο έντονη, πιο ευχάριστη ικανοποίηση, από την αίσθηση της επιτέλεσης του καθήκοντος και από την ηρεμία της συνείδησης. Αν μαζί με αυτή την ικανοποίηση συντρέχει και η αναγνώριση μιας προσφοράς τότε δικαιούται ένας να αισθάνεται ευτυχής και πιο δυνατός να συνεχίσει. Γιατί στον άνθρωπο οι προκλήσεις της καθημερινότητας και οι ευκαιρίες της δημιουργίας και οι ανάγκες της κοινωνικής προσφοράς δεν τελειώνουν ποτέ, γιατί ποτέ στη ζωή δεν τελειώνουν οι ευθύνες για τον πραγματικά υπεύθυνο άνθρωπο...»
Στη κατάμεστη από αξιωματούχους και μη Lions, αίθουσα κεντρικού ξενοδοχείου της Λευκωσίας, ο εκ Θεσσαλονίκης θητεύων Κυβερνήτης του Ελλαδο-Κυπριακού Λαϊονισμού Μιχάλης Χριστοφόρου ανέγνωσε και επέδωσε στον τιμώμενο προσωπική συγχαρητήρια επιστολή μαζί και τη σχετική διάκριση, του Διεθνούς Προέδρου των Lions Αυστραλού Barry J. Palmer.
Ο τιμώμενος κάλεσε τους πάντες «...στις δύσκολες και απίστευτα τραγικές ώρες που περνούμε, στις τρομερές καταστάσεις που ταρακουνίζουν το Σύμπαν και έφεραν στη πατρίδα μα στο χείλος της ολικής καταστροφής, χρειάζεται να συγκεντρωθούμε ολόψυχα, με καθαρή θετική σκέψη και άμεση κινητοποίηση. Να πιστέψουμε ότι μπορούμε ν ανατρέψουμε τις καταστάσεις, να φέρουμε ξανά το χαμόγελο. Χρειάζεται ν ανασκουμποθούμε και να επαναδραστηριοποιήσουμε τη συνείδηση μας....κι αν μας πήραν τα δακτυλίδια, μένουν τα δάκτυλα. Και εργάζονται. Και φτιάχνουν. Και ανοίγουν παράθυρα προς τη ζωή...» Η τελετή έληξε με τους ιστάμενους συνδαιτυμόνες να εκφράσουν τις ευχαριστίες τους αλλά και την ευχή «..ο Θεός να του δίνει χρόνια γιατί ο Τόπος τον έχει ακόμα...ανάγκη».
Ομιλία ΚΟΚΟΥ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ Φίλες και Φίλοι αγαπητοί, Συνεργάτες και Συνοδοιπόροι του ωραίου και του καλού, Πρώτα θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό, που με αξίωσε να ταξιδεύω σαν Λάϊον και όχι μόνο, μια πορεία εθελοντικής προσφοράς, που κρατά μέχρι στιγμής, που αναλυτικά αριθμεί 26 363 490 λεπτά 439 391 ώρες 18 308 μέρες 2 607 εβδομάδες 602 μήνες, δηλαδή 50 χρόνια και κάτι και είναι χαρά μου και υπόσχομαι να συνεχίσω μαζί σας, για όσο ακόμα χρόνο θα μου δώσει ο Ύψιστος. Αισθάνομαι ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση, γιατί σήμερα μου γίνεται η απονομή αυτής της τιμής και η πρόκληση αυτής της ευτυχίας. Γι αυτό εκφράζω τις ευχαριστίες μου σε όλους τους συντελεστές της υπέροχης αυτής αντάμωσης αλλά και σε σας, φίλοι μου, που με την παρουσία σας με τιμάτε και λαμπρύνετε την συγκέντρωση. Είναι πράγματι για μένα δύσκολο ν ακούω και προ παντός ν απαντώ σε δημόσιους επαίνους, που σίγουρα δεν αποφεύγουν την υπερβολή και που οπωσδήποτε δεν μπορώ να τους αποτρέψω. Αυτό που ήθελα τώρα να διαβεβαιώσω είναι
ότι σε όλη μου τη ζωή, προσπάθησα πάντοτε, με τη βοήθεια της Μαίρης, και των παιδιών μου, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μου και από διάφορες θέσεις και μετερίζια, να υπηρετήσω πιστά το συνάνθρωπο και το τόπου μου, και να συμβάλω στην κοινωνική ανάπτυξη της Πατρίδας μας και την ποιοτική αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας μας και γενικότερα της Πατρίδας μας. Δεν υπάρχει στ αλήθεια πιο μεγάλη, πιο έντονη, πιο ευχάριστη ικανοποίηση από την αίσθηση της επιτέλεσης του καθήκοντος και από τη ηρεμία της συνείδησης. Αν μαζί με αυτή την ικανοποίηση συντρέχει και η αναγνώριση μιας προσφοράς, τότε δικαιούται ένας να αισθάνεται ευτυχής και πιο δυνατός για να συνεχίσει. Γιατί στον άνθρωπο οι προκλήσεις της καθημερινότητας και οι ευκαιρίες της δημιουργίας και οι ανάγκες της προσφοράς δεν τελειώνουν ποτέ, γιατί ποτέ στη ζωή δεν τελειώνουν οι ευθύνες για τον πραγματικά υπεύθυνο άνθρωπο. Φίλοι μου, Στη ζωή μας, ακούμε πολλά. Διαβάζουμε περισσότερα και βλέπουμε συνεχώς τόσα αντίθετα και διάφορα. Και μέσα σ αυτόν τον κυκεώνα των τρομερών αλλαγών των γεγονότων, των πραγμάτων, των πληροφοριών, των απόψεων, των φωνών και των κραυγαλέων ήχων της ζωής, που συμβαίνουν σήμερα γύρω μας, αναδύεται η ανθρώπινη συνείδηση. Στέκεται μέσα στον καταιονισμό των εντυπώσεων, υποχρεωμένη να βάλει κάποια τάξη. Να επιλέξει. Να αξιολογήσει, να κρίνει σωστά για να μπορέσει να πράξει το σωστό και το χρήσιμο. Η ζωή είναι μια συνεχής επιλογή. Είναι μια άσκηση ταξινόμησης των εντυπώσεων. Μεταξύ κακού και καλού πρέπει να ξεχωριστεί το δεύτερο. Και μεταξύ καλού και καλύτερου, το πιο καλό. Με γνώμονα το καλό για τη ζωή, για τον τόπο, για το διπλανό, για μας τους ίδιους, για τα παιδιά μας, για το αύριο... Αυτή είναι η άγρυπνη συνειδητή ζωή. Υποχρεωτική άσκηση. Μια στιγμή ν αποκοιμηθεί η συνείδηση, γεννιέται ο
κίνδυνος να γλιστρήσει κάποιος σε κακοτόπια. Να καταστραφεί ή να καταστρέψει. Και τα δύο είναι τραγικά. Η αποστολή ενός Lion, ενός εθελοντή της προσφοράς, είναι να υπηρετεί το συνάνθρωπο και τη πολιτεία, συνειδητά, με αυταπάρνηση, με αφοσίωση και συνέπεια. Τα αξιώματα δεν είναι και δεν ήταν ποτέ για μένα αυτοσκοπός. Ήταν επάλξεις και μέσα προσφοράς και βέβαια άθροισμα ευθυνών. Είναι οι άνθρωποι που δίδουν ουσία και νόημα στα αξιώματα και δεν είναι τα αξιώματα που δίνουν αξία στους ανθρώπους. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις τόσο πιο πολλές είναι και οι ευθύνες. Αν δε μπορείς ν αναλάβεις και εκπληρώσεις ευθύνες, μην επιχειρήσεις το ανέβασμα, έστω και αν σου προσφερθεί. Και αν το προσφερόμενο το αποδεχθείς, σκέψου ότι εκδικούνται οι ευθύνες που μένουν ανεκπλήρωτες. Και το χειρότερο είναι ότι εκδικούνται μαζί και τον ίδιο το στόχο για τον οποίο μάχεσαι, προσπαθείς να υπηρετήσεις. Η εξυπηρέτηση της κοινωνίας και του δημοσίου συμφέροντος, δεν είναι απλά μια εθελοντική προσφορά. Είναι ένα λειτούργημα, Δεν είναι μια απασχόληση. Είναι μια αποστολή. Και αυτή η αποστολή ούτε φυγοπονίες γνωρίζει, ούτε ανευθυνότητα επιδέχεται, ούτε παρεκτροπές επιτρέπει, ούτε αδιαφορία ανέχεται...καλπάζουσες τάσεις ευδαιμονισμού, αδιαφορία για τις εθνικές εξελίξεις και βαθμιαία εμπέδωση μέσα μας, μιας μοιρολατρικής νοοτροπίας και διάθεσης είναι νοσηρά συμπτώματα που αφαιρούν δυνάμεις μας και διαβρώνουν σταδιακά αλλά με σιγουριά τη ψυχική μας ετοιμότητα για αντίσταση. Το αντίδοτο σε αυτή τη περίπτωση είναι η καλλιέργεια και προβολή της θετικής σκέψης, η συνείδηση, και η βίωση της πολιτιστικής κληρονομιάς και δημιουργίας μας, που μπορεί να ενεργεί ως διεγερτικό της εθνικής μας συνείδησης και ως ανανεωτικό του φρονήματος και της πίστης μας... Τις δύσκολες και απίστευτα τραγικές ώρες που περνούμε, Στις τρομερές καταστάσεις που ταρακουνίζουν το Σύμπαν και που έφεραν την πατρίδα μας στο χείλος της ολικής
καταστροφής, χρειαζόμαστε να συγκεντρωθούμε ολόψυχα, με καθαρή θετική σκέψη και άμεση κινητοποίηση. Να πιστέψουμε ότι μπορούμε ν ανατρέψουμε τις καταστάσεις, να φέρουμε ξανά το χαμόγελο. Χρειάζεται να ανασκουμποθούμε και να επαναδραστηριοποιήσουμε τη συνείδηση μας. Είμαστε από γερή γενιά και μπορούμε! «Κι αν μας πήραν τα δακτυλίδια, μένουν τα δάκτυλα. Κι εργάζονται. Και φτιάχνουν. Και ανοίγουν παράθυρα προς τη ζωή...» Η παραστατική εικόνα με τα δάκτυλα, αντανακλά το θαύμα ενός Λαού που τον απογύμνωσαν. Τον τραυμάτισαν. Τον εξουθένωσαν. Τον ντρόπιασαν. Και πάλιν με τα δυο του χέρια αναστυλώνει το θαύμα. Ριζωμένος στις μνήμες του. Προσηλωμένος στη Δικαιοσύνη. Ενεργοποιώντας τη θετική σκέψη. Αλλά ταυτόχρονα ξεπερνώντας την οδύνη των τραυμάτων, έρχεται να ιχνηλατήσει πάλι τη ζωή. Ν ανοίξει θεμελιούς. Να ξανακτίσει. Να στεριωθεί. Με δυο λόγια : Να επιβιώσει. Με τα γυμνά του δάκτυλα προζύμι για ένα νέο χαμόγελο. Και αυτό είναι το πάν. Με τα γυμνά του δάκτυλα. Απ την αρχή... Ο κατάφορα αδικημένος, που ξανακτίζει την ελπίδα, στην καρδιά πρώτα. Στο χώμα ύστερα. Για να στεριώνει η καρδιά τον πόθο της επιστροφής στις παλιές καλές μέρες, και τη δικαιοσύνη. Και να στηρίζει το χώμα το κορμί και να το τρέφει. Να επιβιώνει φυσικά για να διεκδικεί το όραμα της ευημερούσας ζωής που μας στέρησαν, και της ευτυχίας που μας κατέστρεψαν. «Κι αν μας πήραν τα δακτυλίδια μένουν τα δάκτυλα...» Και θα ξαναφτιάξουν χαμόγελα στο χώμα και στο χρόνο. ΝΑΙ! ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.
Φίλες και Φίλοι μου Αγαπητοί, Αποδέχομαι τη τιμή που μου γίνεται σήμερα, σαν έκφραση μιας εκτίμησης που με συγκινεί αλλά και με υποχρεώνει. Προ πάντων με υποχρεώνει. Και μου είναι αδύνατο πια να συνηθίσω ν αποφεύγω την εκπλήρωση των υποχρεώσεων μου. Σας ευχαριστώ και πάλιν όλους και όλες, που δώσατε σε μένα και στη Μαίρη και τα παιδιά μου, τη χαρά της τιμής και τη πρόκληση αυτής της συγκίνησης. Αν ο Λαϊονισμός μου έδωσε κάτι στα 50 χρόνια διακονίας μου, αυτή είναι η φιλία και η αγάπη που βρήκα μεταξύ ανθρώπων, εδώ και στην υφήλιο ολόκληρη, που πίστεψαν στο «Ναι, Μαζί Μπορούμε» και ένωσαν τα χέρια να κάνουμε αυτόν τον πλανήτη που ζούμε καλύτερο για μας, για τα παιδιά μας, για τις γενιές που μας έρχονται. Θα συνεχίσω την προσπάθεια και υπόσχομαι ότι θα είμαι πάντοτε δίπλα σας, μαζί σας, στο μέτρο των δυνάμεων μου, για ότι μπορώ να φανώ χρήσιμος στην προσπάθεια μας αυτή. Σας αγαπώ, σας εκτιμώ και σας χαίρομαι γιατί σας έχω φίλους και συνταξιδιώτες για τα λιμάνια της συμπόνιας, της συναδέλφωσης, της αγαστής ανθρώπινης σχέσης, της φιλίας, της προσφοράς, της αγάπης, ένα ταξίδι που εύχομαι να μη τελειώσει ποτέ... Δεχτείτε για μια ακόμα φορά το χαιρετισμό της Αγάπης μου και της ανυπόκριτης εκτίμησης μου μαζί με τη γόνιμη ελπίδα για μια νέα εποχή χαράς και ευημερίας... Και να θυμάστε...τι κι αν μας πήραν τα δακτυλίδια ΝΑΙ! Είμαστε από γερή γενιά! Νάστε πάντα καλά να χαμογελάτε και ο Θεός Μαζί Σας.
Φίλοι μου Αγαπητοί, όπου κι' αν βρίσκεσθε, Ήταν για μένα και τη Μαίρη, η εκδήλωση της Πέμπτης 13/2/2014, μια συγκίνηση και χαρά μοναδική, γιατί όσοι με τίμησαν με την παρουσία τους, αλλά και εσείς που είσαστε νοερά εκεί με τις ευχές σας και τα καλά σας λόγια, μου δώσατε την ευκαιρία ν ανανεώσω τους δεσμούς φιλίας και αλληλοεκτίμησης με αγαπητούς συνοδοιπόρους και συναγωνιστές στον αγώνα του καλού και της κοινωνικής προσφοράς, βασικά συστατικά για μια ευτυχία και ηρεμία ψυχής, για τώρα αλλά και για τα όσα χρόνια ο Πανάγαθος ακόμα θα μου δώσει... Υπάρχουν στιγμές που είναι αδύνατη η εξωτερίκευση και έκφραση της ψυχικής πληρότητας. Μια τέτοια στιγμή πληρότητας ήταν για μένα και η προς τιμή μου βραδιά. Και είναι γι αυτό που δεν μπόρεσα με λόγια να εκφράσω, όπως θα ήθελα, εκείνη τη στιγμή, τα συγκλονιστικά συναισθήματα και τη συγκίνηση που με είχαν φορτίσει.
Σας ευχαριστώ από βάθους καρδιάς για τις ευχές και τα καλά σας λόγια αλλά προ πάντων για την αγάπη και τη φιλία που τρέφετε στο πρόσωπο μου. Σας διαβεβαιώνω, χωρίς καμία επιφύλαξη, ότι το αισθήματα είναι αμοιβαία. Επειδή παρ όλο που σας δηλώσαμε, στην συναισθηματικά φορτισμένη, ανθρώπινη συνάντηση μας σαν «παρόντες», αλλά δεν είχατε την ευκαιρία ν ακούσετε αυτά που είπα στην ομήγυρη, σας επισυνάπτω αντίγραφο της ανταπόκρισης μου στις ευχές σας, με την παράκληση να το θεωρήσετε σαν έγγραφο ανανέωσης της φιλίας μεταξύ μας, αλλά και ένα συμβόλαιο συνέχισης της αγαστής συνεργασίας μας στη προσπάθεια να φτιάξουμε ένα καλύτερο Αύριο. Και πάλιν σας ευχαριστώ για τα όσα με τόση ζεστασιά μου προσφέρατε χθες βράδυ. Αν η ζωή μου έδωσε κάτι στα 80 χρόνια επιβίωσης μου, το οφείλω στη αγάπη και τη φιλία που βρήκα από ανθρώπους σαν και σας που πίστεψαν στον Κόκο και τη Μαίρη. Σας αγαπώ, σας εκτιμώ και σας χαίρομαι. Σας ευχαριστώ που είσαστε δίπλα μας, που είσαστε φίλοι μας. Μαζί θα συνεχίσουμε όσο χρόνο μας έχει τάξει η μοίρα...με χαμόγελο, θετική σκέψη και αισιοδοξία. Ο Θεός νάναι πάντα μαζί σας...