ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΠΛΑΝΗΣ Α) ΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΩΝ

ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΠΛΑΝΗΣ Α) ΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΩΝ Ο αποκρυφισμός στις διάφορες εκδηλώσεις του δεν παρουσιάζεται πάντοτε προς τα έξω ως διδασκαλία και πρακτική που αντιστρατεύεται τη χριστιανική πίστη και την πνευματική ζωή. Η χριστιανική ιδιότητα δεν θεωρείται πάντοτε ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέντιουμ, του μάγου, του αστρολόγου, του αποκρυφιστή. Οι ποικίλες αποκρυφιστικές ομάδες εμφανίζονται με πολλά προσωπεία, ακόμη και με το προσωπείο του <<ευσεβούς χριστιανού>> ή του ανθρώπου που έχει εμβαθύνει στα μυστικά της χριστιανικής πίστης και έχει ανακαλύψει το απόκρυφο νόημα της χριστιανικής αλήθειας. Γι` αυτό και θεωρεί τον εαυτό του πως ανήκει στην τάξη των <<εκλεκτών>>, ενώ οι μάζες, που δεν μπορούν να κατανοήσουν την <<εσώτερη αλήθεια>>, είναι αναγκασμένες να τηρούν την παραδοσιακή μορφή της λατρείας, κάτω από την καθοδήγηση των ανθρώπων που ανήκουν στον <<εσωτερικό κύκλο>> της <<εκκλησίας>>. Αυτή η διάκριση, ανάμεσα σε ένα <<εσωτερικό κύκλο>> στον οποίο

ο Χριστός έχει εμπιστευτεί την <<εσώτερη αλήθεια>> και στις <<μάζες>> που δεν μπορούν να κατανοήσουν το <<βάθος>> αυτό και χρειάζονται τους <<διορατικούς οδηγούς>> αυτού του κύκλου,κυριαρχεί και σε γκουρου`ι`στικέςαποκρυφιστικές ομάδες. Αυτή η διάκριση προβάλλεται για να δηλωθεί πως ο Χριστός κήρυξε τη μετενσάρκωση σ` αυτό τον <<εσωτερικό κύκλο μαθητών>>. Σήμερα υπάρχουν αποκρυφιστές, που ισχυρίζονται πως ξεπέρασαν αυτή τη διάκριση και <<γεφύρωσαν>> το χάσμα ανάμεσα στην <<απόκρυφη γνώση>> και στη διδαχή της Εκκλησίας. Για να ενισχυθεί αυτή η θέση, πως τάχα δεν διαπράττεται κάτι που να αντιστρατεύεται την Εκκλησία, πολλοί αποκρυφιστές, στους χώρους εργασίας τους έχουν πλήθος από εικόνες και σταυρούς. Δεν παραλείπουν να παρακινούν τους ανθρώπους να έχουν σχέση με την Εκκλησία και να προσφεύγουν στη βοήθεια της Εκκλησίας. Ένας εξορκιστής- μάγος σε συνέντευξή του σε αποκρυφιστικό περιοδικό αναφέρει: << Όταν στον εξορκισμό χρησιμοποιούνται λόγια της Εκκλησίας μας και ειδικότερα αυτά που έχουν αναφέρει οι

πατέρες της εκκλησίας μας, τότε αυτή η διαδικασία για μένα είναι η πιο σωστή. Η διαδικασία που ακολουθώ δεν ξεφεύγει από τις χριστιανικές μου αρχές, αλλά βοηθούμαι από τη δύναμη και την πίστη που ενσωματώνω στη δουλειά μου. Αυτή η πίστη μου στο Θεό, στο Χριστό, στον Άγιο Νικόλαο και στους λοιπούς αγίους,που επικαλούμαι, με κατέστησαν ικανό να βοηθώ τους συνανθρώπους μου.είμαι παραψυχολόγος, αστρολόγος.προσεύχομαι για την προστασία μας ενάντια στα κακά πνεύματα, όπως έκαναν οι παλαιότεροι και οι άγιοι πατέρες της Εκκλησίας μας. Επί πλέον χρησιμοποιώ ξόρκια και κάνω επίκληση αγαθών πνευμάτων με τη βοήθεια του Θεού, του Χριστού και των Αγίων. Γι` αυτό συμβουλεύω τους συνανθρώπους μας να πηγαίνουν στην Εκκλησία, να ακούνε το λόγο του Θεού και να μην ανταποδίδουν τίποτα, παρά μονάχα αγάπη>>. Β) Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ο αποκρυφισμός, είτε εμφανίζεται ως πνευματισμός είτε με άλλη μορφή, δεν αποτελεί βοήθεια για την Εκκλησία. Αποτελεί πολύ περισσότερο πρόκληση για την Εκκλησία και τη Χριστιανική θεολογία, προκειμένου να οριοθετηθεί

η πίστη και η εν Χριστώ ελπίδα μας απέναντι στον αποκρυφισμό. Η Εκκλησία καλείται εδώ να απαντήσει όχι μόνο στο ερώτημα, πώς έχει το κάθε τι, που αφορά στην πίστη μας,αλλά και στο ερώτημα <<πώς δεν έχει>>, με στόχο να προσδιορισθεί και εκείνο που δεν μπορεί να ενταχθεί στο χώρο της χριστιανικής πίστεως, ανεξάρτητα αν εκείνοι που το διακηρύττουν ισχυρίζονται το αντίθετο. Γ) Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΠΙΔΑ Ο κάθε είδους πνευματισμός, ακόμη και ο λεγόμενος <<χριστιανικός>>, είναι ασυμβίβαστος με τη χριστιανική πίστη. Γιατί στον πνευματιστικό χώρο ο Θεός φέρεται πως τάχα έχει παραχωρήσει τα πάντα στα πνεύματα. Δεν είναι λοιπόν ο Θεός Δημιουργός, Πατέρας, που αγαπάει το πλάσμα του και έρχεται σε προσωπική σχέση με αυτό. Επομένως η έννοια της αμαρτίας ως παράβαση του θελήματος του Θεού, η μετάνοια ως επιστροφή στη σχέση αγάπης με το Θεό, η συγχώρηση, είναι πράγματα αδιανόητα για τον πνευματισμό. Η μοναδικότητα αυτής της ζωής απορρίπτεται και η ανάσταση

αντιπαρατίθεται με τη διδαχή των διαδοχικών υπάρξεων σε διαφορετικά σώματα (μετενσάρκωση) ή των διαφόρων σταδίων εξελίξεως της ψυχής σε διαφόρους πλανήτες. Αυτή η εξέλιξη πραγματοποιείται με προσωπική προσπάθεια. Είναι είδος αυτοπραγμάτωσης και αυτοσωτηρίας, όχι καρπός αγάπης και χάριτος του Θεού. Σ`αυτή την εξελικτική πορεία η ζωή στη γη είναι απλός σταθμός, όπως και η όλη εξελικτική διαδικασία του κόσμου. Αυτή η μεταθανάτιος εξελικτική πορεία βρίσκεται φυσικά σε πλήρη αντίθεση με τη διδαχή της μετενσάρκωσης, την οποία προβάλλουν μερικές πνευματιστικές ομάδες. Αυτό αποδεικνύει ότι τα πνεύματα του πνευματικού χώρου αντιφάσκουν ακόμη και στους εαυτούς των και επομένως αποτελούν πνεύματα πλάνης. Η εσχατολογία της Εκκλησίας επικεντρώνεται στη μοναδικότητα του ερχομένου Κυρίου και στην εσχατολογική ελπίδα των πιστών, στην οποία δεν έχει θέση ο πνευματισμός. Για τον χριστιανό αυτή η εν Χριστώ ελπίδα, που αποτελεί το αποκορύφωμα της διδαχής του Χριστού είναι μοναδική και βρήκε την τελική της διατύπωση στην αποκάλυψη της Αγίας

Γραφής. Η Αγία Γραφή μας προειδοποιεί και υπογραμμίζει πώς πρέπει να αποφεύγουμε την αυτόνομη σχέση με τον άλλο κόσμο, τη χρήση πνευματιστικών μεθοδεύσεων για οποιονδήποτε λόγο, που χαρακτηρίζονται ως <<βδελύγματα>> και καθιστούν τον καθένα που θα καταπιαστεί μ` αυτές <<βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σου>> (Δευτερ. 18,12). Ο αποκρυφισμός στη μορφή της μαγείας και του πνευματισμού δεν κινείται στο χριστιανικό χώρο και ακυρώνει την πίστη των χριστιανών στην εν Χριστώ ελπίδα. Ο αντιχριστιανικός χαρακτήρας είναι εδώ προφανής, ακόμη κι αν πούμε πως δεν γίνεται επίκληση δαιμονικών πνευμάτων ή δεν ασκείται λατρεία του Διαβόλου. Εδώ δεν υπάρχει το στοιχείο της πίστης και της εμπιστοσύνης στον προσωπικό Θεό. Η πίστη αντικαθίσταται από τη γνώση και από την τεχνική, μέσω της οποίας απελευθερώνονται << δυνάμεις>> μέσα από τη συνείδηση του ανθρώπου, που με τις τεχνικές αυτές <<διευρύνεται>>. Όπως ορθά παρατηρεί ο Joseph Sudrack, <<το βάθος της συνείδησης έγινε εδώ άβυσσος του Θε`ι`κού. Και αυτό το βάθος είναι για τον άνθρωπο ανοικτό. Ο Θεός μειώνεται σε κοσμική συνείδηση.

Η πίστη αυτή δεν διαφέρει κατά πολύ από την πίστη στην εκκοσμίκευση, στην δυνατότητα του ανθρώπου να λύσει όλα τα προβλήματα αυτόνομα. Δεν χρειάζεται εδώ να στραφεί κανείς σε κάποια <<θεότητα>> ή σε οποιαδήποτε υπερβατική πραγματικότητα, ούτε χρειάζεται να αλλάξει κανείς τρόπο ζωής. Τα πάντα βρίσκονται στην εξουσία του ανθρώπου, τα πάντα είναι <<μέσα μας>>. Μπορούμε να εμπιστευθούμε μόνο στην αίσθηση της <<διευρυμένης συνείδησης>>. Μια τέτοια τοποθέτηση αποτελεί επιβεβαίωση και όχι άρνηση της εκκοσμίκευσης. Ο άνθρωπος δεν έχει πλέον ανάγκη να απευθυνθεί στον Θεό και να πει: <<Γεννηθήτω το θέλημά σου>>, αλλά μπορεί να σκεφθεί: <<Γεννηθήτω το θέλημά μου>>! Η ακραία περίπτωση του αποκρυφισμού, ο νέο σατανισμός, έχει τη θεωρητική του θεμελίωση στο <<Σύμβολο Πίστεως>> του Aleister Crowly. Η πρώτη εντολή είναι: <<Κάνε ό,τι θέλεις, αυτός είναι ο νόμος>>! Όλες αυτές οι αντιλήψεις είναι ασυμβίβαστες με την χριστιανική πίστη, σύμφωνα με την οποία η σωτηρία δεν είναι αποτέλεσμα αυτo εξέλιξης του ανθρώπου μέσα από αμέτρητες γεννήσεις και μετενσαρκώσεις ή μέσα από τη ζωή σε διάφορες

<<σφαίρες>> ή πλανήτες, αλλά δώρο του Θεού εν Χριστώ Ιησού. Ο Χριστός ως μοναδικός Σωτήρας, ενώ δεν έπαυσε να είναι Θεός, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και την κατέστησε μέτοχο της δικής του ζωής. Η κίνηση λοιπόν της σωτηρίας δεν είναι από κάτω προς τα άνω αλλά το αντίθετο. Ο Θεός κατήλθε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, για να ανέβη ο άνθρωπος, τον οποίο προσέλαβε. Δ) ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΣΩΤΗΡΑΣ Οι αποκρυφιστές υποστηρίζουν πως υπήρξαν πολλοί Δάσκαλοι και Σωτήρες της ανθρωπότητας. Ένας από αυτούς ήταν ο Ιησούς Χριστός. Κατά την <<Ομολογία Πίστεως>> του Polle, <<σε κανονικά διαστήματα του γή`ι`νου χρόνου κατέρχονται σε μας Λυτρωτές και αγγελιοφόροι από τα Κοσμικά βασίλεια για να ιδρύσουν πνευματικές κινήσεις και να τις προωθήσουν. Παρουσιάζονται για τη συνείδησή μας ως νέες θρησκείες, φιλοσοφίες και ηθικές πεποιθήσεις

και διδασκαλίες>>. Τέτοιοι <<Λυτρωτές>>, αναφέρουν οι αποκρυφιστές είναι ο Βούδας, ο Μωάμεθ, ο Μω`υ`σής και οι ιδρυτές όλων των θρησκειών. Προστίθεται ακόμη πως οι <<Λυτρωτές>> μιλούν σήμερα μέσω μέντιουμ και ανοίγουν το δρόμο για την ενοποίηση των θρησκειών. Ο Χριστός είναι ένα <<πρωταρχικό πνεύμα>>, ένας <<Θεός>> δίπλα στους τόσους άλλους που ήλθε ως αγγελιοφόρος του Θεού και αποτελεί μία από τις πολλές <<εκδηλώσεις>> της Θεότητας.Υπάρχουν ακόμη αποκρυφιστικές γκουρου`ι`στικές ομάδες, όπως η <<Αρμονική Ζωή>>, που δέχονται τον Χριστό ως τη <<δύναμη του πνεύματος της ζωής, του Θεού, που ζει μέσα μας τώρα. Είναι η Συνειδητότητα Χριστού, η Παγκόσμια Συνειδητότητα, που ζει μέσα σε κάθε πλάσμα, παντού, και στα ζώα και στα φυτά>>. Κατά την ίδια κίνηση υπάρχουν πολλές <<μορφές Χριστού>>, ο Ιησούς, ο Μωάμεθ, ο Γκουρού Σά`ι` Μπάμπα. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ένα από τα πολλά ονόματα, αλλά μοναδικό και ανεπανάληπτο που προσδιορίζει ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο ιστορικό πρόσωπο, τον μοναδικό Σωτήρα της

ανθρωπότητας, στον οποίο αναφέρεται η Αγία Γραφή: <<Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα εστίν έτερον υπό τον ουρανόν δεδομένον εν ανθρώποις εν ώ δει σωθήναι ημάς>>.(πράξ. 4,12). Η χριστιανική λοιπόν πίστη οριοθετείται με την πίστη στον Ιησού Χριστό, ως μοναδικό και ανεπανάληπτο πρόσωπο. <<Οι χριστιανοί σώζονται και καλούνται με κλήσιν αγίαν, όχι επί τη βάσει των έργων τους, αλλά κατά την δικήν Του πρόθεσιν και χάριν, η οποία εδόθηκε σ` εμάς πριν από όλους τους αιώνας εν Χριστώ Ιησού, εφανερώθηκε δε τώρα δια της εμφανίσεως του Σωτήρος μας Ιησού, ο οποίος κατήργησε τον θάνατον και έφερε εις το φως ζωήν και αφθαρσίαν δια του ευαγγελίου, δια το οποίον μου ανετέθη να είμαι κήρυξ και διδάσκαλος των εθνικών>>. (Β` Τιμ. 1,9 11). Δεν υπάρχει <<κλήσις>> για σωτηρία ανεξάρτητα από το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, στο όνομα κάποιου άλλου πριν από την πρώτη του έλευση ή μετά την ανάληψή Του, είναι μαζί μας <<έως της συντελείας του αιώνος>>. (Μάρκ. 28,20). Ο Ιησούς Χριστός <<μένει Ιερεύς εις το διηνεκές>>, δηλαδή παντοτεινά (Εβρ.7,3), αφού

προσέφερε μία θυσία <<εις το διηνεκές>>. (Εβρ.10,12). Οι απόστολοι ήσαν <<οικονόμοι των μυστηρίων του Θεού>>, δηλαδή διαχειριστές της δικής Του χάρης (Α` Κορ. 4,1. Α` Πέτρ.4,10) και εφρόντισαν να εγκαταστήσουν διαδόχους που να συνεχίσουν αυτό το έργο, αφήνοντας και αυτοί με τη σειρά τους τους δικούς τους διαδόχους, μέχρι τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού. Καθόρισαν μάλιστα και τον τρόπο της εγκαταστάσεως των συνεχιστών του έργου τους και τα προσόντα που πρέπει να έχουν (Τίτ. 1,5-9). Κατά την πίστη των χριστιανών δεν υπάρχουν πολλοί <<Χριστοί>> ή <<Σωτήρες>> στις διάφορες εποχές της ιστορίας, αλλά μόνο ένας. Υπάρχει μόνο ο Ιησούς Χριστός ο Ναζωραίος, που σταυρώθηκε επί Ποντίου Πιλάτου και ανέστη εκ νεκρών. Αυτός είναι ο <<λίθος>> που περιφρονήθηκε από τους οικοδόμους και έγινε <<εις κεφαλήν γωνίας>>, δηλαδή ακρογωνιαίος λίθος. <<Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα έστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ώ δει σωθήναι ημάς. (Πράξ. 4, 10 12). Ούτε το

όνομα του Βούδδα, ούτε του Κρίσνα, ούτε του γκουρού Σά`ι` Μπάμπα. Οι οπαδοί τους βέβαια ισχυρίζονται πώς κι` αυτοί είναι εκδηλώσεις του <<Χριστού>>, αλλά κανένας απ` αυτούς δεν είναι Ναζωραίος και κανένας δεν σταυρώθηκε επί Ποντίου Πιλάτου. Ε) ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ Στην Παλαιά Διαθήκη απαγορεύεται η προσφυγή σε πνευματιστές: <<Ουκ ακολουθήσετε εγγαστριμύθοις και ταις επαοιδοίς ου προσκολληθήσεσθε εκμιανθήναι εν αυτοίς. Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός υμών>> (Λευ`ι`τ. 19,31). Εδώ το πνεύμα της μαντείας και η σχέση με μάντεις και επαοιδούς θεωρείται μίασμα και άρνηση της Κυριότητος του μόνου αληθινού Θεού. Οι μεντιουμιστικές ομάδες ταυτίζουν τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης με τα μέντιουμ του αποκρυφισμού και υποστηρίζουν πως και οι προφήτες ήσαν ένα είδος μέντιουμ. Στον πνευματισμό τα μέντιουμ λογίζονται <<μεσάζοντα>> ανάμεσα στο δικό μας κόσμο

και στον πνευματικό κόσμο και πιστεύεται πως χωρίς τα μέντιουμ δεν είναι δυνατή η επικοινωνία. Όμως η θέση αυτή για κάθε πιστό είναι απαράδεκτη, γιατί η κοινωνία ανάμεσα στην Στρατευόμενη και στην Θριαμβεύουσα Εκκλησία πραγματοποιείται πάντοτε εν Χριστώ, αφού όπως πιστεύουμε, όλοι είμαστε ενωμένοι στο Σώμα του Χριστού. ΓΙ` αυτό και δεν υπάρχει <<μεσίτης>> ή <<μεσάζων>> έξω από τον σύνδεσμο με τον Χριστό (Α` Τιμ. 2,5). Ακόμη υπάρχει διαφορά στον τρόπο κλήσης ενός προφήτη. Ο προφήτης δεν είναι αυτόκλητος. Αντίθετα η ανταπόκρισή του είναι καρπός της θείας εντολής. Ο Μω`υ`σής εκφράζει σοβαρές αντιρρήσεις στην κλήση του. <<τίς ειμί εγώ;>>, <<εάν μη πιστεύσωσί μοι, μηδέ εισακούσωσι της φωνής μου, ερούσι γαρ, ότι ουκ έσται σοι ο Θεός, τi ερώ προς αυτούς, δέομαι, Κύριε, ουχ ικανός ειμι προχείρισαι δυνάμενον άλλον, ον αποστελείς>> (Εξόδ. 3,11-4,1.10.13). Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τα μέντιουμ. Ο αληθινός προφήτης έχει συναίσθηση της μηδαμινότητάς του που φθάνει μέχρι τα όρια της απόγνωσης. <<Ηπάτησάς με, Κύριε και ηπατήθην, εκράτησας και ηδυνάσθης, εγενόμην

εις γέλωτα, πάσαν ημέραν διετέλεσα μυκτηριζόμενος>> (Ιερεμ. 20,7). Διαφορετική είναι η έκφραση του μέντιουμ, γεμάτη έπαρση και θράσος. Η γλώσσα που συνηθίζεται είναι σαν την ακόλουθη, όπως χρησιμοποιείται για την αυτοδιαφήμηση μέντιουμ στον τηλεφωνικό κατάλογο: <<Προβλέπω και αποκαλύπτω τα πάντα. Επικοινωνώ με ζώντα πρόσωπα που σας ενδιαφέρουν. Σας μεταβιβάζω τη σκέψη τους και σας ενημερώνω περί των αισθημάτων και της υγείας των. Δύναμαι να σας περιγράψω τα χαρακτηριστικά των. Δια υποβολής βοηθώ στην επίλυση προβλημάτων και επαναφορά προσώπων>>! Ο αληθινός προφήτης δεν ανοίγει <<επιχείρηση παροχής υπηρεσιών>>, ούτε προσκαλείται από τους ανθρώπους. Πορεύεται εκείνος προς αυτούς. Ένας αληθινός προφήτης δεν θα μπορούσε ποτέ να αυτοδιαφημιστεί. Ένας αληθινός προφήτης δεν ζητά ποτέ αμοιβή. Ο αληθινός προφητικός λόγος είναι ανεπιθύμητος από εκείνους στους οποίους απευθύνεται και τους προκαλεί, δεν τους κολακεύει, ούτε τους υπόσχεται αυτά που εκείνοι επιθυμούν, αυτοδιαφημιζόμενος σαν τον αστρολόγο του τηλεφωνικού μας καταλόγου.

Το περιεχόμενο του μηνύματος του αληθινού προφήτη δεν είναι νέο αλλά παλαιό, είναι ο λόγος της Διαθήκης του Κυρίου, που λησμονήθηκε από τον αποστάτη άνθρωπο. Γι` αυτό και ο προφήτης απαιτεί από το λαό να πάρει θέση. Αντίθετα στον μεντιουμισμό το περιεχόμενο της πίστης και του θρησκευτικού μηνύματος δεν είναι σταθερό και προσδιορίζεται από τις <<νέες αποκαλύψεις>>, οι οποίες απολυτοποιούνται και πιστεύεται πως η προέλευσή τους είναι θεία. Οι θέσεις αυτές ισχύουν και για την Καινή Διαθήκη. Η αντίληψη πως η Καινή Διαθήκη αποτελεί μεντιουμιστικό βιβλίο, που μπορεί να ερμηνευθεί πνευματιστικά οδηγεί σε μεγάλη πλάνη. Στο ευαγγέλιο δεν αναφέρονται σαμανιστικά ταξίδια σε ανώτερους κόσμους, αλλά υπογραμμίζεται η προσωπική σχέση με τον Θεό, που προσφέρει τα δώρα του ό που Εκείνος θέλει, όπως θέλει και όποτε θέλει, χωρίς κανένα εξαναγκασμό από μέρους του ανθρώπου με οποιεσδήποτε τεχνικές ή πνευματιστικές συνεδριάσεις. Αυτή η προσωπική σχέση συνοδεύεται με απεριόριστη εμπιστοσύνη και αγάπη του Θεού.

Στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού αποκαλύφθηκε ο Θεός. Τα σημεία που ετέλεσε ο Χριστός δεν ήταν αποκομμένα από το μήνυμά του, αλλά ήσαν ακριβώς σημεία της παρουσίας του Θεού και της θείας αποστολής του στον κόσμο. Αν δούμε τα σημεία αυτά σ` αυτή την προοπτική δεν μιλάμε πλέον για παραφυσιολογικά φαινόμενα, αλλά για την υπέρβαση των νόμων της φύσεως από μέρους του Θεού, για το στοιχείο του θαύματος, που δεν υπόκειται σε οποιαδήποτε παραψυχολογική έρευνα. Αποκαλύπτονται μόνο στους ανθρώπους της πίστεως. Τα σημεία των αποστόλων βρίσκονται πάντοτε στην υπηρεσία του Θεού, της Αγίας Γραφής. Δεν βρίσκονται σε σχέση με άλλες δυνάμεις, ούτε υπηρετούν άλλους σκοπούς, ιδιοτελείς, όπως είναι η απόκτηση δύναμης, ο πλούτος ή η βλάβη των συνανθρώπων (Πράξ. 8,4-8 &16,16-18). Τα σημεία του αποστόλου Πέτρου ετίθεντο στην υπηρεσία του ευαγγελίου και των πιστών και προ`υ`πέθεταν <<ευθεία καρδίαν ενώπιον του Θεού>>. Αντίθετα ο Σίμων ο Μάγος δεν διέθετε αυτή την ευθύτητα και επεδίωκε να αποκτήσει τη χάρη των αποστόλων με χρήματα και για ιδιοτελείς σκοπούς. Αυτό ήταν εντελώς διαφορετικό πράγμα και γι` αυτό ο απόστολος

του είπε: <<το αργύριόν σου συν σοί είη εις απώλειαν ουκ έστι σοι μερίς ουδέ κλήρος εν τω λόγω τούτω>>, δεν έχεις μερίδα ούτε κλήρο σ` αυτό το πράγμα (Πράξ. 8,20-21). Ο Σίμων είχε ακριβώς την αντίληψη των σημερινών μάγων και πνευματιστών. ΣΤ) ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΜΑΘΗΤΩΝ Η άποψη πως ο Χριστός είχε ένα <<εσωτερικό κύκλο μαθητών>> στους οποίους κήρυττε την <<εσωτερική διδασκαλία>>, που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν οι μάζες χρησιμοποιείται από τις αποκρυφιστικές ομάδες κυρίως για να <<κατοχυρώσουν>> τη δοξασία πως δήθεν ο Χριστός δίδασκε τη μετενσάρκωση, αλλά μόνο σ` αυτόν τον κύκλο μαθητών, γιατί η διδασκαλία αυτή δεν προοριζόταν για το ευρύτερο κοινό. Τη δοξασία αυτή κηρύττει η <<Αρμονική Ζωή>>, η κίνηση <<Ραμακρίσνα>> κ.α. Εδώ προβάλλονται απόψεις γνωστές στην κίνηση της λεγόμενης <<Νέας εποχής>>. Οι άνθρωποι διαιρούνται με βάση το εξελικτικό

τους επίπεδο. Όσοι μένουν πιστοί στα δόγματα της Εκκλησίας, θεωρούνται ότι δεν βλέπουν το βάθος, αλλά κινούνται στην επιφάνεια. Βρίσκονται στο εξελικτικό επίπεδο περασμένης εποχής, της Εποχής των Ιχθύων. Αυτό δεν τους επιτρέπει την κατανόηση βαθύτερης διδασκαλίας της <<εσωτερικής γνώσης>> ενός λεγόμενου <<Εσωτερικού Χριστιανισμού>>. Οι <<βαθύτερες γνώσεις>> γίνονται κατανοητές μόνο από όντα, που βρίσκονται σε <<ανώτερο εξελικτικό επίπεδο>>, υποστηρίζουν οι <<εσωτεριστές>>. Μια τέτοια γνώση είναι και η διδαχή της μετενσάρκωσης,που κυριαρχεί στον ασιατικό χώρο, ισχυρίζονται οι οπαδοί της δοξασίας αυτής. Πρέπει αλήθεια να είμαστε πολύ αφελείς για να πιστέψουμε πως οι λαοί αυτοί βρίσκονται σε ανώτερο εξελικτικό επίπεδο, αν αναλογιστούμε τα απάνθρωπα έθιμα της συγκαύσεως της χήρας μαζί με τη σωρό του νεκρού συζύγου, ή το πάντρεμα μικρών παιδιών που ακόμη θηλάζουν. Οι θέσεις για <<εσωτερικό κύκλο μαθητών>> στους οποίους δήθεν αποκαλύφθηκαν <<βαθύτερες αλήθειες>>είναι ανιστόρητες.

Ήδη το έτος 190μ.χ. ο επίσκοπος Λυώνος Ειρηναίος συνέταξε κατάλογο των βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Ο Ειρηναίος ήταν μαθητής του αγίου Πολυκάρπου, επισκόπου Σμύρνης, ο οποίος ήταν μαθητής του αποστόλου Ιωάννου. Βασικό μέλημα της Εκκλησίας ήταν η συμφωνία των βιβλίων που περιελήφθησαν στην Καινή Διαθήκη με το κεντρικό μήνυμα του Ιησού Χριστού, που ασφαλώς ήταν η ανάσταση και όχι η μετενσάρκωση. Ο Ειρηναίος διδάχθηκε από τον άγιο Πολύκαρπο αυτό που εκείνος παρέλαβε από τον απόστολο Ιωάννη. Αν υπήρχε κάποιος <<εσωτερικός κύκλος>>, τότε θα ανήκε ασφαλώς σ` αυτόν και ο Ειρηναίος, όπως και ο μαθητής του Ιππόλυτος. Και οι δύο αυτοί, αν πράγματι η μετενσάρκωση παρεδόθη σε <<εσωτερικό κύκλο>>, θα είχαν παραλάβει αυτή τη διδαχή και θα την θεωρούσαν ορθή, ανεξάρτητα αν για λόγους σκοπιμότητας δεν έκριναν ορθό να την κηρύξουν δημόσια. Όμως βλέπουμε πως ο άγιος Ειρηναίος καταδικάζει τη δοξασία πως οι ψυχές λαμβάνουν κατά καιρούς πολλά σώματα.

Δεν υπάρχουν λοιπόν αλλεπάλληλες γεννήσεις στις οποίες οι ψυχές λαμβάνουν διάφορα σώματα, αλλά μία μόνο. Σ` αυτή τη μία ζωή πάνω στη γη ο κάθε άνθρωπος έχει μόνο ένα σώμα και μία ψυχή. Το γεγονός ότι ο άγιος Ειρηναίος δεν περιέλαβε στον κανόνα της Καινής Διαθήκης απόκρυφα συγγράματα των Γνωστικών, που κήρυτταν την μετενσάρκωση, αποδεικνύει πως ο ίδιος και ολόκληρη η τότε Εκκλησία δεν εδέχετο το δόγμα της μετανσάρκωσης. Αν η μετανσάρκωση επιστεύετο στα πλαίσια ενός <<εσωτερικού κύκλου μαθητών>>, ασφαλώς δεν θα καταπολεμούσαν την δοξασία αυτή ο Ειρηναίος και ο Ιππόλυτος ως εξωχριστιανική διδασκαλία. Θα ανήκαν και οι δύο σε αυτόν τον κύκλο. ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ.