Η ΕΠΑΦΗ ΜΙΑ ΑΠΈΡΑΝΤΗ ΈΚΤΑΣΗ με μαύρες πέτρες που δέρνεται από τον αέρα και το χιονόνερο. Ο μολυβένιος ουρανός. Η επίπεδη θάλασσα να παλεύει με τα βράχια: λίθινες αψίδες στη σειρά που βυθίζονται στο νερό. Η γυναίκα παρατηρεί έκπληκτη τη μανία των στοιχείων της φύσης που μάχονται μεταξύ τους. Νερό, άνεμος, γη και φωτιά. Είναι τα ευμετάβλητα συναισθήματα αυτού του απομακρυσμένου νησιού: της Ισλανδίας. Σταματάει το έλκηθρο. Έξι λύκοι κουλουριάζονται στο χιόνι και τα μπακιρένια καμπανάκια στα δερμάτινα λουριά που τους δένουν στο έλκηθρο κουδουνίζουν. Η γυναίκα μόλις άφησε πίσω της το καταφύγιο στους πάγους. Και τους άλλους τρεις, τους φίλους της. Τους είπε ότι το Century θα ξεκινούσε στη Ρώμη. Και η Ειρήνη πρότεινε να συναντηθούν τα παιδιά στο μικρό ξενοδοχείο της.
η επαφη Είχαν αποφασίσει τον τρόπο. Την Πρωτοχρονιά. Καλή ιδέα. Τη μελέτησαν και αποχαιρετίστηκαν. Στην κορυφή του βράχου, ο άνεμος φουσκώνει τα ρούχα της γυναίκας. Η παγωμένη λάβα μιας αρχαίας έκρηξης δονείται κάτω από τις μπότες της. Είναι η πληγή του κόσμου που θεραπεύτηκε από το αλάτι. Έπειτα, δίνει το πρόσταγμα να ξεκινήσουν. Οι λύκοι τινάζονται και αρχίζουν να τρέχουν γρήγορα στο χιόνι. Ο προορισμός τους είναι κάποιες ψηλές στήλες ατμού που ξεχωρίζουν στον γκρίζο ουρανό, σαν νωχελικοί καθεδρικοί ναοί-φαντάσματα. Τρέχουν οι λύκοι, σκορπώντας τριγύρω το κυνηγετικό τους κάλεσμα. Ξαφνικά, ανάμεσα στους ατμούς, ανοίγεται μια λίμνη με καταγάλανα και ζεστά νερά. Είναι η Γαλάζια Λίμνη, μια ιαματική πηγή μες στο χορό των νιφάδων. Η γυναίκα φτάνει με το έλκηθρο σ ένα ξύλινο καταφύγιο. Δένει τους λύκους και τους δίνει διαταγές σε μια παράξενη διάλεκτο. Μετά, μπαίνει μέσα. Βγάζει τα βρεγμένα της ρούχα και φοράει ένα μαγιό. Τα μακριά μαλλιά της χύνονται στην πλάτη της. Κατεβαίνει μερικά σκαλιά και βυθίζεται στο ζεστό νερό, μισοκλείνοντας τα μάτια στα χάδια του ατμού. Φτάνει κολυμπώντας στο σημείο όπου η πισίνα είναι υπαίθρια. Περιμένει κάτω από το χιόνι. Μετά από αρκετή ώρα, ένας άντρας την πλησιάζει κολυμπώντας σιωπηλά, σχεδόν χωρίς να ταράζει το νερό. Τη φωνάζει με τ όνομά της. 8
η επαφη Εκείνη έχει κλειστά τα μάτια. «Εγώ είμαι», απαντάει. Ο άντρας συστήνεται. Ονομάζεται Γιάκομπ Μάλερ. Τα μαλλιά του έχουν το χρώμα του ιστού της αράχνης και είναι κουλουριασμένος μέσα στο ζεστό νερό, λίγα βήματα πιο πέρα. «Δεν ήταν αυτή η συμφωνία μας», λέει εκείνη. «Έπρεπε να συναντήσω τον κύριο Ερημίτη» Ο Γιάκομπ Μάλερ βγάζει απότομα το ένα του χέρι από το νερό. «Μη λες ποτέ αυτό το όνομα». «Ας αφήσουμε τις ανοησίες», απαντάει η γυναίκα. «Δεν είναι ανοησίες». Αντί να απαντήσει, η γυναίκα βυθίζεται στο νερό. Όταν επιστρέφει στην επιφάνεια, ο άντρας είναι ακόμα ακίνητος δίπλα της. «Δεν έχω χρόνο γι αστεία», λέει κοφτά η γυναίκα, κοιτάζοντάς τον μέσα από τα βρεγμένα μαλλιά της. «Σε λίγο σαλπάρω». «Το πλοίο σου μπορεί να περιμένει λίγες ώρες ακόμα». «Έχω μεγάλο ταξίδι μπροστά μου». «Νησιά Σπιτσμπέργκεν, Νορβηγία, Σιβηρία, Καμτσάκτα, Βερίγγειος Πορθμός. Μεγάλο ταξίδι μέσα στο κρύο». «Αγαπώ το κρύο. Προστατεύει το παρελθόν». «Μιλάς σαν αρχαιολόγος». «Μα είμαι αρχαιολόγος» «Πριν από λίγα χρόνια, μια φυλή των Έβενκς της Σιβηρίας βρήκε ένα μαμούθ άψογα διατηρημένο στους πάγους. Το έβρασαν και το έφαγαν κομμάτι κομμάτι, χωρίς να μπορέσει κανείς να το μελετήσει». 9
η επαφη «Η πείνα είναι η πρώτη ανάγκη που πρέπει να καλύψει ο άνθρωπος». «Και η δεύτερη;» «Η εξουσία». «Που είναι και ο λόγος της συνάντησής μας». «Δεν πρέπει να μιλήσω σ εσένα, Γιάκομπ Μάλερ». «Δεν πρόκειται να αφήσει τον ουρανοξύστη του. Θέλει όμως να μάθει. Κι αν δεν θέλεις να μιλήσεις μαζί μου, σημαίνει πως θα πρέπει να έρθεις σε μaς». Η γυναίκα δεν απαντάει. Παραμερίζει τα μαλλιά από τα μάτια της. «Στη Σαγκάη», συνεχίζει ο Γιάκομπ Μάλερ. «Στον τελικό προορισμό της αποστολής σου Μπορούμε να σε υποδεχθούμε με κάτι ζεστό. Και με υπέροχη μουσική». «Παίζεις μουσική;» «Λίγο βιολί». Κοιτάζει τα χέρια του άντρα που κινούνται στην επιφάνεια του νερού, σαν αλλόκοτα ζώα που επιπλέουν. Το σκέφτεται λίγο κι έπειτα απαντάει: «Πες στο αφεντικό σου ότι θα έρθω». Ο Μάλερ γνέφει καταφατικά. «Σε περιμένουμε λοιπόν», χαμογελάει. Μετά βυθίζεται στα βαθυγάλανα νερά κι εξαφανίζεται. Από τότε έχουν περάσει έξι χρόνια. 10
1 ΤΟ ΣΚΟΙΝΑΚΙ Ο ΣΥΡΜΌΣ ΣΤΗ Γραμμή 3 του μετρό χάνεται στο σκοτάδι. Τον καταπίνουν οι ράγες. Ο Χάρβι, με τα μακριά κι αχτένιστα μαλλιά του μπροστά στα μάτια, περιμένει να μείνει μόνος στο πεζοδρόμιο κι έπειτα, βαριεστημένος, βάζει τα χέρια στις τσέπες και πηγαίνει στη σκάλα. Έξω μυρίζει έντονα καμένο. Η άσφαλτος γυαλίζει από τη βροχή. Ο ουρανός πάνω από το Χάρλεμ μοιάζει εύθραυστος, λες και μόλις ακουμπάει στις στέγες. Το αγόρι κοιτάζει τη διεύθυνση που έχει στην τσέπη του. Ο δρόμος είναι γεμάτος μαύρες τρύπες. Αυτοκίνητα που μοιάζουν εγκαταλελειμμένα στα πεζοδρόμια κι ένα κουβάρι από υπερυψωμένους δρόμους που κατηφορίζουν προς το ποτάμι. Νέα Υόρκη, Ιανουάριος, βόρεια περιφέρεια του Μανχάταν. Ο Χάρβι περπατάει. Η διεύθυνση στην οποία πρέπει να πάει αντιστοιχεί σε ένα πλίνθινο κτίριο με υπόγειο. Στον τοίχο σκισμένες αφίσες και μια
το πετρινο αστερι εξωτερική κόκκινη σκάλα κινδύνου που μοιάζει με τεράστια ουλή. Δίπλα ακριβώς, πίσω από ένα σκουριασμένο μεταλλικό πλέγμα, μια αυλή γεμάτη σπασμένα έπιπλα. Τριγύρω υπάρχουν παλιά κτίρια, θλιβερά, χωρίς προσωπικότητα. Πιο πέρα ένα μπαρ, ένα μανάβικο, ένα κατάστημα με είδη από τη Μέση Ανατολή. Κρεμασμένες στον γωνιακό στύλο οι αφίσες του Black History Month, του μήνα της αφροαμερικανικής ιστορίας, έχουν λερωθεί από λευκή μπογιά. Ιδανική γειτονιά για γυμναστήριο. Στα αλουμινένια θυροτηλέφωνα δεν υπάρχει το όνομα. Μόνο το γραφείο ενός δικηγόρου και κάποια ακατανόητα σύμβολα και αριθμοί. Ο Χάρβι κοιτάζει πιο προσεκτικά έναν αριθμό που είναι χαραγμένος σε μια μεταλλική πλάκα στα δεξιά της εξώπορτας. Είναι ο ίδιος που γράφει και το χαρτάκι του. Κάνει το γύρο της μισής πολυκατοικίας, ακουμπάει στη σκουριασμένη περίφραξη της αυλής και προσπαθεί να ρίξει μια ματιά στο πλάι. Όλα τα φώτα του υπογείου είναι αναμμένα. Ο Χάρβι κοιτάζει την ώρα. Είναι πέντε. Ο ουρανός είναι σχεδόν σκοτεινός. Τι να κάνει; Δεν μπορεί ν αποφασίσει Δεν έχει ραντεβού και δεν πρέπει να δει κάποιον συγκεκριμένα. Έχει όμως αυτή τη διεύθυνση στην τσέπη εδώ και μία εβδομάδα, από τότε που είδε την ασπρόμαυρη αφίσα κολλημένη σ ένα στύλο του σταθμού στο Κολόμπους Σερκλ. Είχε ζωγραφισμένο ένα αγόρι με σορτσάκι και φανελάκι και μια επιγραφή πάνω σ ένα ζευγάρι γάντια του μποξ: 12
το σκοινακι Γυμναστήριο «Ολυμπία» Πυγμαχία Ελληνορωμαϊκή πάλη Του φάνηκε ενδιαφέρον και κράτησε το όνομα και τη διεύθυνση. Η ιδέα να πάει εκεί είχε καρφωθεί στο μυαλό του σαν αγκάθι. Φαντάστηκε τον εαυτό του να δίνει γροθιές. Χαμογέλασε στη σκέψη. Θα τον διευκόλυνε να μπορεί να υπερασπίζεται τον εαυτό του και να έχει τη βεβαιότητα ότι μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιον άγνωστο. Ειδικά μετά την Πρωτοχρονιά στη Ρώμη. Ο Χάρβι σφίγγει τους μυς των ποδιών και ισιώνει την πλάτη, όπως κάθε φορά που νιώθει ότι είναι σε δύσκολη θέση. Ένα γερασμένο κοράκι στέκεται λίγο πιο εκεί, ισορροπώντας πάνω σε έναν σιδερένιο σωλήνα απ αυτούς που στηρίζουν τα κάγκελα. Το ράμφος του είναι μυτερό και το ένα του μάτι χαλασμένο. Ο Χάρβι το αγνοεί. Γυρίζει προς τα πίσω και δοκιμάζει να κατέβει τη σκάλα που οδηγεί στο υπόγειο. Στο τελευταίο σκαλί, πίσω από την πόρτα, ακούει το τρίξιμο αθλητικών παπουτσιών πάνω στο λινοτάπητα. Φωνές που κουβεντιάζουν. Βρήκε το γυμναστήριο. Χτυπάει την πόρτα, βλέπει ένα κουδούνι, το χτυπάει και αυτό. Περιμένει. Ρίχνει ένα βλέμμα στο δρόμο πάνω από το κεφάλι του. Το κοράκι είναι ακόμα ακίνητο στον σιδερένιο σωλήνα. Ξύνει το πληγωμένο του μάτι με το ένα του πόδι. Έπειτα, όταν η 13
το πετρινο αστερι πόρτα του γυμναστηρίου μισανοίγει, πετάει ξαφνικά και χάνεται ανάμεσα στις στέγες. Στην πόρτα είναι μια έγχρωμη κοπέλα. «Δεν σε ξέρω», λέει στον Χάρβι, χαμογελώντας αμυδρά. Είναι πολύ χαριτωμένη. Μαλλιά κοντά, ιδρωμένα στις άκρες, και μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια. Με την ελαφρά ασύμμετρη μύτη της, το πρόσωπό της φαίνεται λίγο στραβό. Φοράει μια γκρίζα φόρμα, μια κορδέλα ίδιου χρώματος στα μαλλιά και ένα φανταχτερό ζευγάρι μοβ κάλτσες. Δεν φοράει παπούτσια. Είναι αναψοκοκκινισμένη. Ο Χάρβι κάνει ασυναίσθητα ένα βήμα πίσω, νομίζοντας πως έχει κάνει λάθος. Τι δουλειά έχει ένα κορίτσι με το μποξ; «Με λένε Χάρβι Μίλερ και» Πίσω από το κορίτσι κάτι πέφτει βίαια στο έδαφος. Εκείνη γυρίζει απότομα και φωνάζει: «Μάικλ! Πρόσεχε λίγο με το σάκο, γιατί αλλιώς θα σε βάλω να αγοράσεις καινούριο!». Μετά γυρίζει στον Χάρβι και του λέει: «Συγγνώμη. Τι έλεγες;». Ο Χάρβι βυθίζει το ένα του χέρι στα αχτένιστα μαλλιά του. «Τίποτα» μουρμουρίζει, νιώθοντας μέσα του μια ακατανίκητη επιθυμία να φύγει. «Μάλλον έκανα λάθος και» «Τι λάθος έκανες δηλαδή, Χάρβι Μίλερ;» απαντάει εκείνη, κοιτάζοντάς τον προσεκτικά. Το ύφος της ήταν απότομο, χαρακτηριστικό κάποιου που θέλει να σε προκαλέσει. «Έκανες λάθος γιατί δεν ήθελες να έρθεις εδώ ή γιατί συνειδητοποίησες πως δεν έχεις τελικά το κουράγιο;» «Έι!» διαμαρτύρεται ο Χάρβι. «Δεν είπα τίποτα» 14
το σκοινακι Αντί για απάντηση, εκείνη παραμερίζει λίγο, αφήνοντας να φανεί ένα λερωμένο δάπεδο από γκρίζο λινοτάπητα, ένας τοίχος με δύο σειρές άδειους γάντζους, μερικά πανωφόρια κι ένα ξύλινο παγκάκι με μερικούς αθλητικούς σάκους. «Μπορεί εσύ να μην είπες τίποτα, αλλά το πρόσωπό σου είπε. Θέλεις να μπεις;» Ο Χάρβι χώνει το κεφάλι ανάμεσα στους ώμους του και ζαρώνει, κοιτάζοντας καχύποπτα. «Έτσι φαίνεσαι πιο κοντός, Χάρβι Μίλερ». «Σαν τη μάνα μου ακούγεσαι». «Η μάνα σου έχει δίκιο». Ο Χάρβι τεντώνει την πλάτη, προσβεβλημένος. «Καλύτερα έτσι», σχολιάζει η κοπέλα. «Λοιπόν;» Ο Χάρβι λέει: «Λοιπόν, τι; Τι θέλεις να σου πω; Ήρθα απλά για να ρίξω μια ματιά». «Και τι βλέπεις;» «Βλέπω εσένα στην πόρτα!» «Ήρθες σ ένα γυμναστήριο για να δεις ένα κορίτσι σε μια πόρτα;» «Όχι!» απαντάει ο Χάρβι, απελπισμένος. «Ήρθα γιατί ήθελα να δω ένα γυμναστήριο όπου μαθαίνει κανείς μποξ!» Εκείνη του κάνει νόημα να μπει. Δείχνει πολύ ικανοποιημένη. «Κανόνας πρώτος», λέει. «Όποιος χάνει την ψυχραιμία και τη συγκέντρωσή του, χάνει τη μάχη. Κανόνας δεύτερος: Αν θέλεις να μπεις σ ένα γυμναστήριο όπου μαθαίνεις μποξ, έρχεσαι με φόρμα, όχι σαν να πηγαίνεις σχολείο. Αν και μάλλον έχω κάτι να σου δανείσω». «Δεν ξέρω» 15
το πετρινο αστερι «Το πρώτο μάθημα είναι δωρεάν. Αν σου αρέσει, μπορείς να συνεχίσεις. Διαφορετικά, παραμένουμε φίλοι. Ακολούθησέ με». Λίγο σαστισμένος, ο Χάρβι μπαίνει στο γυμναστήριο. «Και κλείσε την πόρτα!» του φωνάζει το κορίτσι χωρίς να γυρίσει. «Αλλιώς θ αρρωστήσουμε όλοι!» Το εσωτερικό είναι αρκετά μεγάλο. Φωτίζεται από πολλά λευκά φώτα νέον. Κανένα μηχάνημα. Κανένα εργαλείο. Μόνο δεκάδες μπλε στρώματα απλωμένα στο πάτωμα, ξύλινα ράφια στους τοίχους και μια σειρά από σάκους διαφορετικών διαστάσεων που κρέμονται από το ταβάνι. Ένα αγόρι, με το πρόσωπο κρυμμένο μέσα στην κουκούλα ενός γκρίζου φούτερ, κάνει σκοινάκι. Στο κέντρο βρίσκεται το ριγκ: είναι υπερυψωμένο και έχει γύρω του μεγάλα σκοινιά. Δύο άλλα αγόρια με μπλε και κόκκινα λαστιχένια κράνη αναμετριούνται σε εκπαιδευτικό αγώνα. Ακούγεται ο θόρυβος που κάνουν τα γάντια τους και τα υπόκωφα χτυπήματα που δίνουν στα λαστιχένια κράνη. Μόλις τους βλέπει, ο Χάρβι σταματάει, γοητευμένος. Φορούν εφαρμοστές μπλούζες, γυαλιστερά σορτς και κάλτσες με σκούρες μπλε άκρες. Κινούνται στις μύτες των ποδιών τους σαν χορευτές, μόνο που στην πραγματικότητα δεν χορεύουν. Παλεύουν. «Ο Τέρενς και η Έβελιν θα κάνουν το ντεμπούτο τους σ ένα μήνα. Κατηγορία φτερού, αλλά σε διαφορετικά πρωταθλήματα προφανώς», εξηγεί το κορίτσι, λίγα βήματα πιο μπροστά από τον Χάρβι. «Η Έβελιν;» ρωτάει εκείνος, συνειδητοποιώντας εκείνη ακριβώς τη στιγμή ότι ένας από τους αντιπάλους είναι κορίτσι. 16
το σκοινακι «Ναι, η Έβελιν. Εδώ μέσα έχει σίγουρα το πιο βαρύ χέρι». Μετά, παρατηρώντας την έκπληξη του Χάρβι, προσθέτει: «Νόμιζες ότι το μποξ είναι άθλημα μόνο για άντρες;». Όταν ο Χάρβι παίρνει το βλέμμα του από το ριγκ, βλέπει ότι το κορίτσι έχει απλώσει το χέρι μπροστά του: «Χαίρομαι που είσαι εδώ, Χάρβι Μίλερ. Είμαι η Ολυμπία. Εγώ διευθύνω το γυμναστήριο». Η Ολυμπία ακουμπάει στον τοίχο μπροστά από τα αντρικά αποδυτήρια: μέσα από το θαμπό τζάμι της πόρτας διακρίνεται το προφίλ της. Το δωμάτιο έχει στους τοίχους φράσεις διάσημων μποξέρ. Η μοναδική ντουζιέρα έχει σπάσει εδώ και καιρό και η μυρωδιά που πλανιέται στο χώρο είναι ένα μείγμα κλεισούρας, ιδρώτα και χαλασμένων σωληνώσεων. Καθισμένος σ έναν ξύλινο πάγκο, ο Χάρβι φοράει με δυσκολία ένα φθαρμένο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Βάζει τους αντίχειρες στη φτέρνα να τα ανοίξει λίγο και μετά σηκώνεται όρθιος. Η εικόνα του στον καθρέφτη είναι γελοία, γιατί κανένα από τα ρούχα δεν είναι ακριβώς στο νούμερό του. Ούτε ιδιαίτερα καθαρό. Δεν τον νοιάζει όμως. Βγαίνει από τα αποδυτήρια και πλησιάζει την Ολυμπία, που δεν καταδέχεται να κάνει ούτε ένα σχόλιο. «Μπορούμε να ξεκινήσουμε, αν θέλεις». «Πώς ήξερες ότι θα μείνω;» τη ρωτάει ο Χάρβι, ακολουθώντας τη στα στρώματα. «Αναγνωρίζω μερικά πράγματα με την πρώτη ματιά». «Και» 17
το πετρινο αστερι «Ήρθες μόνος. Δεν σε συνόδευε ο μπαμπάκας, που θα μου έλεγε ότι στην ηλικία σου έκανε μποξ και μετά κατετάγη στο στρατό. Ούτε η μανούλα, που θα επιθεωρούσε τα αποδυτήρια και θα μου έλεγε ότι το γυμναστήριο είναι πολύ βρόμικο». «Όντως», σχολιάζει ο Χάρβι, σκεπτόμενος τους γονείς του. «Είμαστε εδώ για να παίζουμε μποξ, όχι για να κάνουμε τις καθαρίστριες», συνεχίζει η δασκάλα του. Έπειτα, τον οδηγεί στην απέναντι πλευρά του γυμναστηρίου, όπου υπάρχει ένας τεράστιος μαύρος σάκος, κρεμασμένος από το ταβάνι. Τον αγκαλιάζει και τον δείχνει στον Χάρβι. «Αυτός θα είναι ο εχθρός σου. Πριν μάθεις όμως να τον χτυπάς...» Τον σπρώχνει προς το αγόρι και τον χτυπάει στο πρόσωπο, «πρέπει να μάθεις να αντιμετωπίζεις τα χτυπήματά του». Ο σάκος επιστρέφει απαλά ανάμεσα στα χέρια της. «Και πριν μάθεις να αντιμετωπίζεις τα χτυπήματα, πρέπει να μάθεις να τα αποφεύγεις». Ο Χάρβι χαϊδεύει το μάγουλό του που το νιώθει ακόμα να καίει από το τραχύ ύφασμα του σάκου. «Νομίζω ότι έτσι πρέπει», σχολιάζει εκνευρισμένος. «Για να μάθεις να αποφεύγεις, πρέπει να μάθεις τις ισορροπίες του σώματός σου. Πόδια, χέρια, πλάτη, κορμός, λαιμός. Και μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το κάνεις». Η Ολυμπία σκύβει στο πάτωμα και πιάνει ένα σκοινάκι. Το δίνει στον Χάρβι και τον διατάζει: «Πήδα!». Το αγόρι το πιάνει, απογοητευμένο: «Γάντια;». «Αντί για γάντια, εκατό σωστά άλματα. Μετά, κάμψεις, διάλειμμα και άλλα εκατό άλματα. Όταν τελειώσεις, θα δούμε αν σε κρατούν ακόμα τα πόδια σου. Ξέρεις να κάνεις σκοινάκι;» 18
το σκοινακι Ο Χάρβι το βάζει πίσω από τους αστραγάλους του, το περνάει πάνω από το κεφάλι του και πηδάει με αρκετή αστάθεια. «Μπορώ να μάθω». Η Ολυμπία τον κοιτάζει διερευνητικά. «Έχεις φίλους, Χάρβι;» Εκείνος δεν σταματάει να πηδάει. «Έχω μερικούς, γιατί;» «Απλή περιέργεια». 19