Παντελής Πασχαλάκης Το αγόρι με το μαύρο ρόδο Publibook
http://www.publibook.gr Αυτό το κείμενο που δημοσιεύεται από τις εκδόσεις Publibook, προστατεύεται από τους διεθνείς νόμους και τις διεθνείς συνθήκες που αφορούν τα συγγραφικά δικαιώματα. Η εκτύπωση του σε χαρτί, προορίζεται αποκλειστικά για τον αγοραστή και περιορίζεται στην προσωπική του χρήση. Κάθε άλλη αναπαραγωγή ή αντιγραφή, από όποιον και να προέρχεται, θα αποτελεί απομίμηση και θα υπόκειται στις προβλεπόμενες κυρώσεις από το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και από τις ισχύουσες διεθνείς συνθήκες για την προστασία των συγγραφικών δικαιωμάτων. Διεύθυνση στην Ελλάδα : Εκδόσεις Publibook οδός Αριστείδου 8, T.K. 105 59, Αθήνα Έδρα : Editions Publibook 14, rue des Volontaires 75015 PARIS France DN.FR.010.0114377.000.R.P.2009.030.40000 Πρώτη έκδοση από τις Εκδόσεις Publibook, 2009
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Πρόλογος...11 1. Λάθος συμπέρασμα...15 2. Κάτι παραπάνω από μια απλή υπόθεση......31 3. Διαφθορά...49 4. Όμηρος...57 5. Κυνηγημένος...71 6. Ξεδιπλώνοντας το μιτο της αλήθειας...91 7. Ο έμπορος και τα παπαγαλάκια...105 8. Μια αναπάντεχη επίσκεψη...119 9. Μια μεγάλη αποκάλυψη...125 10. Τα μεγάλα κεφάλια πέφτουν με θόρυβο...133 11. Ξανά από το μηδέν...141 12. Το μεγάλο δίλημμα...145 9
Πρόλογος Η ανθρωπότητα ανέκαθεν μαστιζόταν από πολλά και σοβαρά προβλήματα. Από περιστασιακά, όπως μάστιγες, αναταραχές και πολέμους μέχρι μόνιμα, όπως η ανθρώπινη εκμετάλλευση, οι φυλετικές ανισότητες και οι κοινωνικές αδικίες. Δυστυχώς, παρά την πρόοδο της τεχνολογίας σε διάφορους τομείς, τα προβλήματα αντί να μειώνονται, αυξάνονται, δικαιώνοντας κατά κάποιο τρόπο όσους επιμένουν ότι η «κακή» φύση του ανθρώπου επιβάλλεται της «καλής». Αυτό ίσως έχει ρίζες στην πλεονεξία του ανθρώπου και την τάση του για περισσότερη εξουσία και δύναμη. Τα πρότυπα των σύγχρονων κοινωνιών αποτυπώνουν ξεκάθαρα αυτή την πτυχή της ανθρώπινης προσωπικότητας. Κάπου λοιπόν σε αυτό το σημείο μπαίνει και η έννοια της δικαιοσύνης, που έχει χάσει το νόημα και την αξία της, αποτέλεσμα καθημερινού ξεπεσμού μεγάλης μερίδας των λειτουργών της. Διοτί εκεί που όλοι αναμένουν από τους εκπροσώπους του νόμου να είναι η άμυνα της κοινωνίας απέναντι στη διαφθορά, την ανισότητα, το έγκλημα και το άδικο σε κάθε εκπεφρασμένη μορφή του, πολλοί από αυτούς όχι μόνο δεν ενεργούν ενάντια σε τέτοιες ενέργειες αλλά αποδεικνύεται ότι αποτελούν και στυλοβάτες της διαφθοράς και του υποκόσμου. Ζούμε λοιπόν σε μια κοινωνία ελλιπούς και σε μεγάλο βαθμό άδικης Δικαιοσύνης. Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος που θα κλέψει ένα ψωμί για να θρέψει τον εαυτό του και την οικογένεια του, ικανοποιώντας μια από τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, 11
θα συλληφθεί και θα μπεί στη φυλακή για πέντε χρόνια την ίδια στιγμή που κάποιος άλλος με μεγάλη εξουσία και επιρροή που έχει καταχραστεί τεράστια ποσά χρημάτων ή έχει λάβει μέρος σε παράνομες συναλλαγές εκατομμυρίων κυκλοφορεί ελεύθερος είτε καλυμμένος από μια αθωωτική απόφαση του νομικού συστήματος είτε επειδή η δίκη του δεν έγινε ποτέ, αποδεικνύει την ορθότητα της άποψης. Στεκόμενος λοιπόν με κριτική ματιά απέναντι σε όλα αυτά τα προβλήματα, θέλησα να θέσω στον εαυτό μου όσο και τον αναγνώστη του παρόντος βιβλίου ένα ερώτημα που λίγο έως πολύ όλοι έχουμε μέσα μας: Είναι πάντοτε ευδιάκριτα τα όρια μεταξύ Καλού και Κακού; Όσο μεγαλώνουμε αντιλαμβανόμαστε πόσο πιο περίπλοκο είναι να τα διαχωρίσουμε. Εκεί που μια ενέργεια εκ πρώτης όψεως εμφανίζεται καλή ή κακή μπορεί με μια πιο διερευνητική ματιά να αλλάξει την εντύπωση μας προς την τελείως αντίθετη άποψη. Το πόσο δύσκολος είναι ο διαχωρισμός, μπορεί κανείς να αντιληφθεί όταν ακόμη και η πιο αδιαμφισβήτητη εγκληματική πράξη όπως είναι ο φόνος φτάνει σε σημείο να αποτελεί δίλημμα ώς προς την ορθότητα και να ζυγίζεται από την αρχή στο ζυγό της Θείας Δίκης με δεδομένα που μπορεί να αλλάξουν την ισορροπία. Το προαναφερθέν, όπως και το δίλημμα της εμμονής στους τύπους ή της απελευθέρωσης του ενστίκτου, είναι τα ζητήματα με τα οποία ασχολείται το παρόν βιβλίο. Όταν ακόμη και ένας άνθρωπος του Νόμου τίθεται αντιμέτωπος με τις ίδιες τις αρχές του, όταν ακόμη και η καρδιά του λέει να τους εναντιωθεί, όλα είναι πιθανά. Ελπίζω το βιβλίο αυτό, πέραν της ενδιαφέρουσας ανάγνωσης, να αποτελέσει και μια αφορμή για προβληματισμό στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Παντελής Πασχαλάκης 12
«Τα πάντα στη ζωή είναι ασπρόμαυρα. Σαν ταινία του βωβού σινεμά. Γι αυτό δεν υπάρχουνε χρώματα και είναι όλα μουντά. Μονάχα άσπρο ή μαύρο και λάθος ή σωστό. Και κάπου κάτω απ τα ονόματα είν της ζωής το κρυφό μυστικό.» Τα μάτια ανοίγουν απότομα. Μια κραυγή σκίζει την απόλυτη ησυχία της νύχτας. Γύρω μου σκοτάδι. Κοιτάζω τριγύρω και καταλαβαίνω ότι βρίσκομαι στο γνωστό μου παιδικό δωμάτιο. Κατεβαίνω προσεκτικά τα σκαλιά και η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα και δυνατά σαν τύμπανο. Οι λυγμοί και οι ικεσίες που ακούγονται από την κουζίνα είναι πολύ αληθινοί. Σταματώ. Τσιμπιέμαι για να συνειδητοποιήσω αν είναι αλήθεια ή όνειρο. Άουτς. Αυτό πόνεσε. Συνεχίζω προς την κουζίνα. Οι φωνές που ακούγονται μου είναι γνώριμες. Η μια είναι γυναικεία και μου είναι πολύ οικεία, που δύσκολα βγαίνει από τα αναφιλητά και η άλλη είναι εκείνου, δυνατή και επιτακτική. Γύρισε πάλι μεθυσμένος. Μπαίνω στο δωμάτιο αποφασισμένος. Δεν θα με χτυπούσε όπως την άλλη φορά, τότε που τη βίασε. Δεν με έχει καταλάβει. Όχι ακόμη. Αρπάζω το κουζινομάχαιρο από τον πάγκο της κουζίνας και προχωρώ. Είμαι ακριβώς πίσω του. Σηκώνει το χέρι του για να τη χτυπήσει. Σηκώνω ψηλά το μαχαίρι και ξεχύνομαι καταπάνω του κατεβάζοντας το μαχαίρι... Είχε έρθει η ώρα. Η ώρα του Μαύρου Ρόδου. 13
1. Λάθος συμπέρασμα Ξημέρωσε πάλι. Άλλη μια συνηθισμένη μέρα θα προστεθεί στην ανιαρή και γεμάτη άγχος ζωή του Τζίμ Ντιβάιν. Τι να τον περιμένει άραγε σήμερα. Καμία γιαγιά που θα νομίζει ότι τη γάτα της την απήγαγαν για λύτρα. Πάλι θα ανεβαίνω στα δέντρα, σκέφτεται και κάνει άλλη μια στροφή στο κρεβάτι. Δεν θέλει να σηκωθεί. Όλο το βράδυ ήταν ξάγρυπνος. Ξανά. Σκέψεις. Αυτές οι σκέψεις και οι εικόνες που σαν εφιάλτες στοίχειωναν το μυαλό του από μικρό παιδί, όταν έχασε τη μικρή του αδελφή. Τη θυμάται ακόμη. Τι τραγικό βράδυ; Στριφογύριζε όλη νύχτα στον ύπνο του χθες και έβλεπε τα γλυκά γαλανά ματάκια της Έμιλυ να τον κοιτάζουν με μια έκφραση απορίας. Γιατί; γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό; σκεφτόταν και ένας κόμπος ανέβαινε στο λαιμό του σε σημείο που του έκοβε την ανάσα. Γιατί έπρεπε να πεθάνει η Έμιλυ; ένιωθε τον κόσμο γύρω του να μην μπορεί να κατευνάσει την αυτοκαταστροφική του τάση. Γιατί να μην ήταν εκεί όταν αυτό το τέρας που της πήρε τη ζωή, πήγαινε ν απλώσει τα καταραμένα χέρια του πάνω της; Είχε προσπαθήσει έκτοτε να τον βρει αλλά δεν είχε στοιχεία και οι αρχές δεν βοηθούσαν. Καθόλου. Σκεφτόταν να θέσει τέρμα στη ζωή του μη μπορώντας να αντέξει το βασανιστήριο των αναμνήσεων. Όμως όχι ακόμα. Πρώτα έπρεπε να φέρει σε πέρας μια ακόμη αποστολή. Η δουλειά του ως επιθεωρητής του F.A.C. θα διευκόλυνε την κατάσταση υπό άλλες συνθήκες και η ανεύρεση του δράστη θα ήταν εύκολη υπόθεση. Θα τον έβρισκε και θα τον τελείωνε. Δεν θα έβρισκαν ούτε τρίχα. Όμως δεν υπήρχαν στοιχεία. Οι εικόνες συνέχιζαν να στροβιλίζονται 15
στο μυαλό του. Με τρομακτική ταχύτητα, ώσπου όλα πάγωναν και έμενε μόνο μια. Ο ίδιος πριν από πολλά χρόνια, εκείνο το τραγικό βράδυ να κλαίει πάνω στο άψυχο σώμα της πεντάχρονης Έμιλυ. Μια κραυγή βγήκε από μέσα του και δεν ήξερε αν ήταν όνειρο ή πραγματική: ΟΧΙΙΙΙΙΙΙ!!!! Ξύπνησα. Ήταν κιόλας εννιά. Έπρεπε να είμαι στο γραφείο στις εννέα και μισή. Είχα αργήσει. Σηκώθηκα με βαριά καρδιά. Τα παιδιά και η Κάθριν ήταν στα πεθερικά μου στο Μπάουερβιλ, έτσι έφτιαξα δυο φέτες ψωμί με βούτυρο και μέλι και έναν καφέ και πήγα στο μπάνιο. Κοίταξα με απελπισία τον καθρέφτη. Η ίδια εικόνα που συναντούσα εδώ και καιρό. Ένας γεροδεμένος σαραντάρης με ανέλπιστα σκούρα μαλλιά και ταλαιπωρημένο από τα ξενύχτια κορμί. Όμως κάτι άλλαζε κάθε μέρα που περνούσε. Μια ακόμη γκρίζα τρίχα ερχόταν να προστεθεί στο πυκνό μαύρο κοντοκουρεμένο μαλλί μου. Έμεινα ένα πεντάλεπτο να κοιτάω τον εαυτό μου στα μάτια σαν να προσπαθούσα να κάνω το γερασμένο είδωλο μου να στρέψει μακριά το βλέμμα του από εμένα. Να νιώσω ότι κέρδισα μια μάχη με τον χρόνο. Ένιωσα το κρύο νερό να ποτίζει τους ξερούς πόρους του προσώπου μου και αναγεννήθηκα. Τα μάτια μου άνοιξαν για τα καλά. Χτενίστηκα, ξυρίστηκα, έκανα το μπάνιο μου, πήρα το πρωινό μου και έφυγα για το γραφείο. Αυτό που βρήκα μπαίνοντας στο γραφείο, ομολογουμένως δεν το περίμενα. Τρομερή αναστάτωση. Κόσμος να τρέχει σαν τρελός δεξιά και αριστερά. Αχνές κουβέντες έφταναν στ αυτιά μου....γουέστκοτ και Σαίντ Άντριους γωνία...... έχουμε δικαστήριο σε λίγο...... ναι σου λέω τον σκότωσε...... όχι κύριε δεν ήταν ρατσιστικό χτύπημα 16
Κάτι πολύ σοβαρό είχε συμβεί. Είχα να δω τέτοια αναστάτωση από τότε που ο Τρέισυ ο «Μακρυχέρης» και η συμμορία του είχαν ρημάξει τη Μόμπλαντ σίτυ. Έφτασα στο γραφείο μου όπου ο Ρόμπυ, ο βοηθός του διοικητή, με περίμενε. Τζιμ, ο αρχηγός σε περιμένει στο γραφείο του, είπε και έφυγε. Ο Ρόμπυ, ένα συμπαθές μικροκαμωμένο παλικάρι, ήταν το παιδί για τα θελήματα του Άλεξ Φλις του διευθυντή του παραρτήματος της Μόμπλαντ. Αν και αριστούχος της αστυνομικής ακαδημίας του F.A.C. ο Ρόμπυ ήταν ένας από τους ντετέκτιβ καφετζήδες όπως τους αποκαλούσα γιατί το μόνο που έκανε ήταν να φέρνει νέα στους άλλους ντετέκτιβ και καφέ στον κ. Φλίς. Έτσι «ψηνόταν» στη δουλειά του ντετέκτιβ έλεγε ο διευθυντής. Τζίμ. Καλημέρα, είπε ο Φλις καθώς μπήκα στο γραφείο του. Καλημέρα. Με ζητήσατε, μου είπαν. Ναι, έστειλα τον μικρό να σε ειδοποιήσει. Θα πάει μπροστά αυτό το παιδί. Τέλος πάντων. Σε φώναξα εδώ για να σου αναθέσω τη νέα υπόθεση που προέκυψε σήμερα το πρωί. Είσαι χρόνια στην υπηρεσία και μας έχεις βοηθήσει να φέρουμε εις πέρας εξαιρετικά δύσκολες υποθέσεις. Θέλω να ελπίζω πως οι ικανότητες σου θα μας βοηθήσουν και πάλι να διαλευκάνουμε και αυτή την υπόθεση. Μάλιστα, Άλεξ. Χθες βράδυ πραγματοποιήθηκε ένα από τα φρικιαστικότερα εγκλήματα που έχουμε συναντήσει στην ιστορία της πόλης. Στη γωνία των οδών Γουέστκοτ και Σαίντ Άντριους στη συνοικία Ντέβλινς Ωκ βρέθηκε το πτώμα ενός άντρα. Σταμάτησε για λίγο και άνοιξε έναν φάκελο από αυτούς που είχε μπροστά του. Μου έδειξε μια φωτογραφία. 17
Αυτός εδώ είναι. Τον ήξερες. Εσύ τον είχες συλλάβει. Μάλιστα. Ρόντνυ Σίμμονς. Βιαστής που είχε κατηγορηθεί για ασέλγεια σε κορίτσια από δεκατριών έως και δεκαέξι ετών. Είχε κριθεί ένοχος από το δικαστήριο για πάνω από πέντε περιπτώσεις. Το σώμα του Σίμμονς βρέθηκε χαρακωμένο και έλειπαν από αυτό τα μάτια και το όργανο. Μάλιστα. Πάω λοιπόν, είπα και πήρα τον φάκελο από τα χέρια του. Είναι ήδη εκεί ο ιατροδικαστής και ο Άλεξ. Σε περιμένουν. Ο Άλεξ Σόμμερς, ο ένας από τους δυο βοηθούς μου, ήταν πάντα λεπτομερής στην έρευνα για την ανεύρεση στοιχείων στον τόπο του εγκλήματος. Παρόλα αυτά, το συνεχές «γλείψιμο» από το οποίο με πέρναγε μου γύριζε τα άντερα. Μπήκα στο αυτοκίνητο μου και σε μισή ώρα ήμουν στον τόπο όπου έγινε το συμβάν. Πολύ κόσμος είχε μαζευτεί γύρω από τις κορδέλες της αστυνομίας, που δημιουργούσαν μια «τεχνητή» περίμετρο ασφαλείας. Καλημέρα σας κ. Τζίμ. Ο ιατροδικαστής έχει βγάλει ήδη κάποια συμπεράσματα για τις συνθήκες του συμβάντος, είπε ο Άλεξ πλησιάζοντας με καθώς περνούσα τις κορδέλες ασφαλείας. Μάλιστα. Βρέθηκαν ίχνη; ρώτησα, μαντεύοντας ήδη την απάντηση από τα κατεβασμένα μούτρα του συνεργάτη μου. Το μόνο που βρήκαμε ήταν ένα μαύρο τριαντάφυλλο ακουμπισμένο στο στόμα του θύματος, που όπως φαίνεται πρέπει να τοποθετήθηκε εκεί από τον δράστη. Όμως δεν υπάρχουν ούτε δακτυλικά αποτυπώματα ούτε ίχνη μαλλιών ή αίματος ή οποιοδήποτε άλλο στοιχείο που θα μας βοηθούσε στην ταυτοποίησή του.» 18