...δεν θα καίγεται ο κόσμος γύρω μας, και εμείς θα ακούμε μουσική ας καίμε τον κόσμο γύρω μας, μετά μουσικής

Πώς ορίζεται εκείνη η -σχεδόν μαγική- στιγμή που ένα σύνολο ατόμων καταφέρνει να υλοποιήσει το όραμα που έχει για ένα κοινό σκοπό; Και πως αυτός ο ορισμός όταν παίρνει σάρκα και οστά σε επίπεδο δημιουργίας και προσωπικής έκφρασης, τελικά πραγματώνεται; Μία τέτοια «δυσκολία» αντιμετωπίζουν όσοι και όσες ασχολήθηκαν, ασχολούνται και θα ασχολούνται με το εγχείρημα που λέγεται Freequency. Ένα εγχείρημα που ξεκίνησε ως διαδικτυακός ραδιοφωνικός σταθμός (αποκλειστικά) και μετεξελίσσεται σε ένα δίαυλο επικοινωνίας μέσω του γραπτού λόγου και της ραδιοφωνικής έκφρασης. Η ανάγκη για αδιαμεσολάβητη και μη χειραγωγούμενη ενημέρωση που βασίζεται και ανοίγει στο πεδίο της Τέχνης (με όποια μορφή και αν εκφράζεται αυτή) και της πολιτικής αντίληψης των πραγμάτων, είναι η κινητήρια δύναμη των ανθρώπων που απαρτίζουν το εγχείρημα. Μία προσπάθεια για ένα πολυσυλλεκτικό Μέσο που δεν αντιλαμβάνεται την δημιουργία με όρους αγοραίους. Κριτήριο μας είναι το ενδιαφέρον που βρίσκουμε στην επικοινωνία, στη μουσική, στις παραστατικές τέχνες, στη πολιτική και στους ανθρώπους που είναι «κοινωνοί» αυτών των εννοιών. Η συνεργασία (μέσω της δικτύωσης) και η παρουσίαση ανάλογων εγχειρημάτων είτε στο κοινωνικό είτε στο καλλιτεχνικό πεδίο είναι για μας ζητούμενο και μία από τις συλλογικές απαντήσεις μας στις επιθέσεις που δεχόμαστε και θα δεχθούμε....δεν θα καίγεται ο κόσμος γύρω μας, και εμείς θα ακούμε μουσική ας καίμε τον κόσμο γύρω μας, μετά μουσικής συντοντιστής ύλης Άννα Στερεοπούλου συντακτική ομάδα δωρα ιντζ. Αλέξης Λάιος Άρης Παναγόπουλος Άννα Στερεοπούλου Βασίλης Τσίγκας Γαβριήλ Φιλιππόπουλος facu1zips φωτογραφία εξωφύλλου/οπισθοφύλλου Ορέστης Σεφέρογλου δημιουργικό Άρης Παναγόπουλος Γιώργος Τριανταφύλλακος Βασίλης Τσίγκας Ευχαριστούμε για τις ιδέες και την έμπρακτη βοήθεια στην υλοποίηση του τεύχους, τους Δημήτρη & Ελισάβετ

περιεχόμενα 6 ήχοι παραμόρφωσης 8 συνέντευξη Προμηθέας Αλειφερόπουλος 15 revolution will come from the underground 18 συνέντευξη Κ. Βήτα 22 facu1zips 24 συνέντευξη Ruined Families 28 σκέψεις γραμμένες με bic πάνω σε έδρανο του αμφιθεάτρου 440... που κάποτε πρέπει να διαβαστούν μόνο απ τη ματίνα 32 εξομολόγηση για ένα εισιτήριο... 34 το ρολόϊ των ανέμων editorial Ποτέ δεν ήμουν υπέρ της εξομολόγησης. Όσο λυτρωτική και αν (ενδεχομένως μπορεί να) είναι, πάντα πίστευα ότι τις αμαρτίες πρέπει να τις θάβουμε, όχι να τις μοιραζόμαστε. Γι αυτό και τα δύο χρόνια που πέρασαν και στα οποία ο freequency ήταν κλινικά νεκρός, πρέπει απλώς να θαφτούν. Γιατί ναι, ήταν αμαρτία αυτό που έγινε Τα πώς και τα γιατί ας μείνουν μέσα μας. Όσο ουσιώδη και αν είναι. Fuck em. Σημασία έχει το παρόν και το μέλλον των πραγμάτων. Το παρελθόν είναι εξ ορισμού ανασταλτικός παράγοντας πρέπει να κοιτάξεις πίσω για να το επαναφέρεις στη ζωή σου. Και δεν έχουμε χρόνο για τέτοιες (ανίερες) πράξεις. Ούτε υποσχέσεις πρόκειται να δοθούν. Άλλο μεγάλο λάθος αυτό Αναμενόμενο, βέβαια, αλλά απλά λάθος. Ανούσια ενέργεια η υπόσχεση. Ψεύτικη. Υπόσχεσαι ότι θα κάνεις κάτι που δεν έχει γίνει. Και μετά αρχίζουν οι εκπτώσεις Ένα μόνο πρέπει να υπάρχει: ελπίδα. Ούτε στόχοι, ούτε φανφάρες, ούτε τίποτα. Βλέποντας και κάνοντας. Έτσι όπως έπρεπε να ήταν τότε. Έτσι όπως ίσως και να ήταν κάποια στιγμή. Βασίλης Τσίγκας

Ήχοι Παραμόρφωσης της Άννας Στερεοπούλου Τα Πάντα Ρεί! Τάδε έφη Ζαρατούστρα και ο άλλος, αυτός ο Κλαύδιος! Και ανοίξαμε βιβλία μια φορά κι έναν καιρό και διαβάσαμε κάποιους τόμους, σελίδες, αράδες. Τ αποστηθίσαμε και μετά monkey see, monkey do, πήγαμε και καταθέσαμε τις γνώσεις μας. Μάς έδωσαν και μια απόδειξη πως τις κατέχουμε επίσημα και μορφωθήκαμε. Μετά, πήγαμε και συλλέξαμε κι άλλες γνώσεις, κι άλλες πληροφορίες, τις περάσαμε στον σκληρό και μετά στο στικάκι. Το βάλαμε στην τσέπη μας και τις πασάραμε τελευταία στιγμή, πριν κλείσει η βιβλιοθήκη και η σύνδεση, στον κολλητό μας. Αυτός τις έλαβε και τις πρόσθεσε σε δικές του συζητήσεις, σε κάποιο σοκάκι, τρώγοντας σουβλάκι με το ένα χέρι. Το μουστάκι του άσπρο απ το τζατζίκι και το δάχτυλο κίτρινο απ το στριφτό τσιγάρο. Ήπιε λίγη μπύρα μπας και κατέβει πιο εύκολα η τροφή, αλλά με τίποτα. Ήταν αργή η σύνδεση και πού να κατέβει η πληροφορία; Πού να χωρέσει τόση πληροφορία πια; Άρχισε να ψάχνει κι άλλους, εκεί στην γειτονιά μήπως φάνε μαζί, ή να πιάσει την κουβέντα έστω. Γιατί η κουβέρτα είχε γεμίσει τρύπες πια και τρίχες από τους σκύλους. Αδέσποτοι όλοι. Ευτυχώς συνάντησε μια πρώην του και τής τά ξέρασε όλα, να μην της τα χρωστάει κι όλας. Χρώσταγε αρκετά αλλού. Σε διάφορα μέρη. Και νά θελε να πάει δηλαδή, πώς θά κανε τόσα χιλιόμετρα πεζός; Το τζιπ ήταν στο συνεργείο μήνες. Εκεί μέσα την είχε ψήσει και την πρώην. Γι αυτό ήταν πρώην τώρα. Τότε, μόνο φκιόρα τη στόλιζε, μέσα σε αγέλες σκύλων δεσποτικών. Στην Βουλιαγμένη και στην Άνοιξη. Εκεί και τότε που ανθίζει η φύση. Κατά τον Μάη. Μάης.. Μάης... Τί μού θυμίζει να δεις..; Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Θρυλικό χανουμάκι, λικνιζόταν στην φαντασία του... 6..μεγάλη η φαντασία του. Πίστευε πως ό,τι είχε συλλέξει ως γνώση, θα θάμπωνε τους γυάλινους οφθαλμούς αυτών που διάβαζαν με περιέργεια την ιστορία, μπας και καταλάβουν πού το πάει και τί εννοεί ο ποιητής. Οι ποιητές. Αυτοί οι αιθεροβάμονες που, τί να κάνουν κι αυτοί, παρεξηγημένοι κατήντησαν. Να ξεκολλήσουν λίγο τον διπλανό τους ήθελαν και τελικά τους τρώει ο σκόρος σε κάτι ξύλινα κουτάκια-θήκες πούρων. Τί καπνό φουμάρει ο διπλανός σου ποτέ δεν ξέρεις. Όχι. Είναι αλήθεια. Μα δεν σού καίγεται καρφί κι όλας. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο δέχεσαι την κρίση του καθενός. Έτσι σού την πασάρει, δηλαδή. Ως κρίση. Γιατί πώς αλλιώς θα σού πουλήσει την κάθε νέα μόδα και τάση για εμετό; Μήπως είσαι έγκυος τελικά.....και τί παιδιά θα φέρεις στον κόσμο; Και τί ψυχή θα παραδώσεις; Και το τμήμα της γειτονιάς σου έχει τιγκάρει από πελατεία τελευταία και αναπολείς τις καθιστικές πορείες που χλεύαζες όταν έβλεπες την ανατολή μεθυσμένος, πάνω στη ράχη των μαύρων μπρούτζινων λιονταριών. Ήθελες να το παίξεις ευαισθητοποιημένος κι όλας όμως, κι έτσι την άλλη μέρα θα καταδίκαζες τα stands που είχαν μετατρέψει την πλατεία σε trendy market, πουλώντας μπλουζάκια σε διάφορα χρώματα και μεγέθη, δηλώνοντας με στάμπα φέρτε τους πυραύλους πίσω. Πάλι εκεί καταλήγεις όμως. Σε πυραύλους, χωνάκια, 4x4, κυπελάκια, κύπελα, πρωταθλήματα και ό,τι σού σερβίρουν. Τόσα έχεις ζήσει... Αλήθεια; Έχεις ζήσει, στ αλήθεια; Ή παραμορφώθηκες με όλες αυτές τις γνώσεις και σε θεωρούν επικίνδυνο μην τους φας την θέση; Το θέμα είναι το εξής: Το έχεις χάσει από ώρα... καιρό... χρόνια και δεκαετίες το θέμα και δεν σε βλέπω να γυρίζεις πίσω. Μακάρι, The Sea Concerto [Tadeusz Kantor, 1967] δηλαδή. Μόνο μπροστά, σού εύχομαι να πηγαίνεις. Πρόσεχε όμως μ αυτά που φοράς στο κεφάλι -δεξιά και αριστερά από τα μάτιαμην στουκάρεις σε κανέναν τοίχο. Μην το γελάς! Το είχα πάθει μικρή. Έτρεχα στο υπόγειο του σχολείου και μετά ξέχασα να στρίψω. Κι η συμμαθήτριά μου γέλαγε. Αυτή έστριψε. Και καλά έκανε. Και που έστριψε και που γέλαγε μαζί μου. Τότε τρέχαμε και έξω όμως. Κάναμε τον γύρο του σχολείου......και την Πρωτομαγιά μαζεύαμε Μάηδες να φτιάξουμε στεφάνι. Ναι... βγαίναμε έξω τότε. Ήταν κι άλλοι άνθρωποι έξω. Και πιάναμε κουβέντα, θυμάμαι. Ανταλλάσσαμε και χαμόγελα. Και το χέρι του γείτονά σου στον ώμο σου δεν το παρεξηγούσες. Κι ακούγατε -κι εμείς ακούγαμε- ροκιές, πολλές φορές. Κυρίως δηλαδή. Άλλες εποχές... Τότε που η παραμόρφωση του ήχου στην κιθάρα σου, μόνο γλυκειά ευχή για το μέλλον μπορούσε να προσδώσει. Για το μέλλον της μουσικής, της τέχνης, της ποιότητας της ζωής, για τα όνειρα, για την δημιουργική αναπόληση. Κι όμως, αυτή η θολούρα του ήχου, τώρα επεκτείνεται και στους δικούς σου οφθαλμούς. Γυάλινοι κι αυτοί. Καταρράκτες γεμίσαμε. Χείμαρρους γνώσεων και απαντήσεων. Φουσκωμένες θάλασσες που όσο πάνε και θα σβήσουν τελείως την ουσία και ό,τι μόχθησες ο ίδιος να πλάσεις ως όνειρο που τού δωσες σάρκα και οστά. Και τώρα; Πού βρίσκεσαι αλήθεια; Θυμάσαι; Μάλλον τον χάσαμε τον λογαριασμό ή τον κατάπιε κανένα κοριτσάκι και περιμένουμε να ενεργηθεί. Αυτό ευχόμαστε, τελικά. Μπας και το -κάθε- μικρό κοριτσάκι ή αγοράκι, όταν μεγαλώσει, ενεργήσει αυτό αντί για εμάς. Ξέρετε πώς είναι τα μικρά κοριτσάκια; Κατ αρχάς, μικροσκοπικά -σε σχέση με τους ενήλικεςφοράνε άσπρα ή λουλουδάτα φουστανάκια και οι μπούκλες στα μαλλιά τους φωτίζονται από το σπινθηροβόλο βλέμμα τους. Αυτό που είχαμε κι εμείς κάποτε. Αυτόν τον σπινθήρα. Αυτή την φλόγα που ζέσταινε ό,τι θεωρούσαμε πιο ιερό τον συνάνθρωπό μας, τον διπλανό μας. Και βγαίναμε, χυνόμασταν στους δρόμους, παρά το μποτιλιάρισμα. Ανοίγαμε την πόρτα του σπιτιού ή του αυτοκινήτου και τα παρατούσαμε εκεί. Έτσι...! Κι η θάλασσα ήμασταν εμείς οι ίδιοι. Ένα κύμα ο καθένας που ξέπλενε, εξάγνιζε και χαμογελούσε στην έννοια Ζω!. Θυμάσαι...; Θυμάσαι πώς ξεκίνησε η ιστορία και πού πήγε; Τα πάντα ρέουν όμως και εύχομαι να μην σε πάρει το ρέμα. Πού βρίσκεσαι στ αλήθεια...; Βγες έξω και συνάντησέ με! Μπορούμε να πάμε όπου θες, ακόμα και πεζοί. 7

Προμηθέας Αλειφερόπουλος συνέντευξη στον Αλέξη Λάιο Συναντήσαμε τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο ένα απόγευμα λίγο πριν ανέβει στην σκηνή του Εθνικού Θεάτρου για ακόμη μια παράσταση της «Αυλής των Θαυμάτων». Στο μυαλό μας είχαμε μια μικρή συνέντευξη. Αυτή όμως εξελίχθηκε σε μια μεγάλης διάρκειας κουβέντα μέσα στην οποία χώρεσαν ο Κιούμπρικ και ο Ολυμπιακός, το μπάσκετ και ο Καμπανέλλης. Προμηθέα, τι ομάδα είσαι; Γαύρος..(γέλια) Πώς έκατσε αυτό; Χρώμα. Χρώμα ε; (γέλια). Χρώμα ναι. Και μετά σιγά σιγά μου άρεσε. Πάντα ένιωθα για κάποιο λόγο, αλλά μπορεί να είναι τελείως οπτική γωνία αυτό, ότι ο γαύρος είναι πιο συναισθηματική ομάδα από τον βάζελο. (γέλια) Οκ..και πας στο γήπεδο; Μικρός πήγαινα στο μπάσκετ. Επειδή έπαιζα κι εγώ, γούσταρα πολύ να πηγαίνω γήπεδο. Τότε στα χρυσά χρόνια του μπάσκετ, δηλαδή δεκαετία του 90. Ωραία. Πού μεγάλωσες; Στη Δάφνη. Και πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σου; Απ το σχολείο, τυχαία τελείως. Είχαμε ένα μάθημα που κάναμε μόνο στη τρίτη γυμνασίου, αρχαίο δράμα. Υπήρχε και ένας όμιλος παράλληλα που ανέβαζε μια παράσταση. Εγώ δεν ήμουν στον όμιλο, αλλά με τσίμπησε η καθηγήτρια μέσα από το μάθημα. Έκανε τις «Νεφέλες», που θα παίξω και φέτος. Έψαχνε τον Δίκαιο και τον Αδικο Λόγο. Διάβασα μια φορά το 8 κείμενο και της άρεσα, γέλαγε και με πήρε. Έτσι ξεκίνησε. Δηλαδή εντελώς άσχετα, ούτε ήθελα. Ήμουν πολύ αρνητικός. Πήγες όμως τελικά... Εγώ δεν ήθελα να πάω και μετά ήταν ένας φίλος που μου είπε την επική ατάκα: «Οι Νεφέλες, ο χορός δηλαδή, είναι γκόμενες» και κάπως έτσι ψήθηκα. Μετά στις πρόβες γούσταρα αρκετά, τριάντα κοπέλες ήταν στον χορό! Στην παράσταση ήταν η πρώτη φορά που είπα μ αρέσει το θέατρο στα αλήθεια. Οτι κάτι έχει γαμάτο. Μετά πώς συνέχισες; Πήγα θεατρολογία στα 18 και στα δύο χρόνια πάνω, μπήκα στο Τέχνης. Το τυχερό μέσα στο θέατρο Τέχνης είναι ότι επειδή είναι από τις λίγες σχολές που έχουν θέατρο ευρέως αναγνωρισμένο υπήρχε η δυνατότητα να παίξεις σε μια παράσταση ενώ ήσουν ακόμα φοιτητής. Εγώ έπαιξα σε δύο παραστάσεις. Για μένα το καλύτερο που πήρα από τη σχολή ήταν αυτό, το ότι μπόρεσα να παίξω θέατρο, να ψηθώ. Η μία παράσταση έπαιξε στην Επίδαυρο οπότε έζησα αυτό που είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο και η άλλη ήταν ένα παιδικό έργο που διήρκησε όλη τη σεζόν. Διότι το θέατρο κατά βάση σημαίνει επανάληψη. Αυτή είναι η δυσκολία του θεάτρου, η επανάληψη. Σε αντίθεση με τον κινηματογράφο δηλαδή. Πόσα χρόνια συνεχούς παρουσίας έχεις στο θέατρο; Είναι η όγδοή μου χρονιά. Μέσα σε αυτή την πορεία τον οχτώ χρόνων είσαι σε σημείο που έχεις ακόμα την ίδια όρεξη ή έχεις κουραστεί κάπως; Ένα πολύ βασικό, παρότι μπορεί να ακούγεται κλισέ, είναι ότι όσο περνάει ο καιρός νιώθω ότι ξέρω λιγότερα. Εγώ είχα τρομερή αυτοπεποίθηση όταν ήμουν στη σχολή. Θεωρούσα ότι μπορούσα να παίξω τα πάντα και ότι είμαι έτοιμος κιόλας να τα παίξω. Ο Βογιατζής που είναι σπουδαίος σαν δάσκαλος λέει: «Αν μπορείς σε μια σελίδα να βρεις δέκα χιλιάδες προβλήματα, αυτό θα σε πάει μπροστά. Ερωτήματα και όχι απαντήσεις». Αυτό είναι πολύ σημαντικό για τη δουλειά μας, να μην ψάχνεις να βρεις ποιος είναι ο εύκολος δρόμος. Αν τα μαθηματικά σου λένε ότι ο πιο σωστός δρόμος είναι ο πιο σύντομος, νομίζω ότι στο θέατρο ισχύει το αντίθετο. Θα ξεχώριζες κάποια παράσταση μέσα σε αυτά τα χρόνια ως ό,τι καλύτερο έχεις παίξει; Εντάξει, ο πρώτος μου μεγάλος ρόλος σίγουρα στο «Με τη Σιωπή» ήταν πολύ σημαντικός. Έκανα ένα αυτιστικό χαρακτήρα. Αυτό ήταν εμπειρία για μένα γιατί αφ ενός είχα πολύ μεγάλη βουβή παρουσία στη σκηνή, το οποίο είναι μάθημα. Εκεί έγινε το μπαμ. Ναι, ναι. Ήταν όμως και μια ευκαιρία για μένα να ρισκάρω κιόλας λίγο, να δω πως είναι να εκτεθείς έτσι. Μετά το «Ξύπνημα της Άνοιξης» που έκανα ήταν ίσως το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει. Και την ίδια χρονιά οι «Διψασμένοι» που αν μου λες να ξεχωρίσω ένα, αυτό το ξεχωρίζω με την έννοια ότι ένιωσα εγώ πιο ολοκληρωμένος σ αυτό. Ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση, είχα καλή ανταπόκριση γιατί παίχτηκε όχι μόνο στο θέατρο, αλλά σε σχολεία, σε ιδρύματα οπότε ήταν η εμπειρία ότι πας σε ξένους χώρους, μη θεατρικούς. Επιστρέφεις στο πολύ βασικό ότι έχεις να πεις μια ιστορία και πρέπει να καταφέρεις να την περάσεις. Πολύ σύντομα βρέθηκες στο, θεωρητικά, καλύτερο θέατρο στην Ελλάδα, με τους καλύτερους συνεργάτες. Πώς νιώθεις για αυτό; Είναι τυχερό αυτό. Όταν τελείωσα το «Τέχνης» θα μπορούσα να μείνω εκεί. Πέρασα μια οντισιόν και με πήραν στο Εθνικό. Και ξέρεις, από εκεί άρχισε να φέρνει το ένα πράγμα το άλλο. Φέτος είχατε μία άκρως επιτυχημένη σεζόν στο Εθνικό με την «Αυλή των Θαυμάτων» παρόλο που η κατάσταση είναι δύσκολη γενικά Το Εθνικό έχει βγει ωφελημένο από αυτή την κατάσταση. Έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος του Εθνικού έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια διότι πέραν του καλού προγράμματος, ο κόσμος συγκεντρώνεται αντί να σκορπίζει. Μειώνει τις παραστάσεις που θα δει μέσα στο χρόνο. Γίνεται πιο επιλεκτικός; Ακριβώς. Επιλέγει να δει τα πράγματα που θεωρεί πιο σίγουρα. Όσον αφορά το έργο, ο ίδιος ο Καμπανέλης έλεγε πως δεν ήθελε να μιλήσει τόσο για τους χαρακτήρες, όσο για τον εσωτερικό μηχανισμό του Έλληνα. Που τον κλείνει σε μια αυλή... Που τον κλείνει για να τον εξετάσει. Παίρνει μία «φέτα» και την ξεσκίζει εκεί. Τους βάζει να φάνε τα άντερα τους. Στη συγκεκριμένη κατάσταση το έργο αποδεικνύεται και πολύ επίκαιρο. Ίσως να οφείλεται και εκεί η επιτυχία του. Γενικά υπάρχει μία στροφή προς το νεοελληνικό. Κυρίως από το κοινό. Το έχεις απομυθοποιήσει καθόλου το Εθνικό; Κοίταξε, όπως και να το κάνεις είναι η δουλειά μου. Εγώ πηγαίνω κάθε μέρα εκεί. Αλλά να σου 9

πω την αλήθεια υπάρχουν στιγμές, ειδικά φέτος, που χαζεύουμε την σκηνή. Κυρίως πριν, όχι όταν παίζουμε. Ανεβαίνω πάνω και σκέφτομαι κάποιες φορές: «Σε τι θέατρο παίζουμε ρε γαμώτο». Με πιάνει ένα δέος. Σου δίνει μία έξτρα κινητήρια δύναμη γιατί είναι πολύ εύκολο να το απομυθοποιήσεις γιατί ακριβώς είναι η καθημερινή σου δουλειά. Τα επόμενα θεατρικά σου σχέδια; Θα παίξω στην Επίδαυρο με το Εθνικό πάλι, στις «Οι Νεφέλες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, 13-14 Ιουλίου και μετά περιοδεία στην Ελλάδα. Πάμε στον κινηματογράφο. Εκεί πώς ξεκίνησε η ιστορία; Στο σχολείο. Εκανα ένα ταινιάκι με μαφία (γέλια) ό,τι να ναι. «Family Βusiness» λεγόταν. Εκείνη την περίοδο είχα δει τους Νονούς πρώτη φορά και ήμουν καυλωμένος και ήθελα να κάνω κι εγώ τέτοια. Εν τω μεταξύ, το σενάριο ήταν στα αγγλικά. Όλοι μιλάγαμε στα αγγλικά. Γελοιότητες εντελώς. Ήταν ο Ροχάμης στην Ελλάδα, ο μαφιόζος και είχε τον ξάδελφο του τον Ιταλό, τον Βίτο, ο οποίος είχε τον χαζό αδελφό, τον Βλήτο. Και μετά είχα κάνει ένα ακόμα ταινιάκι για τις κοπάνες και το 2002 μια μικρού μήκους με τίτλο «Ένα Τσιγάρο Δρόμος». Την οποία την είχες στείλει και στη Δράμα; Ναι ήταν υποψήφια στη Δράμα. Μία μικρού μήκους γυρισμένη σε 16αρι φιλμ, 10 λεπτών, που είχα γράψει το σενάριο, σκηνοθέτησα, έπαιζα, ξέρεις τα έκανα όλα. Η εμπειρία που θυμάμαι πιο έντονα στη Δράμα ήταν η προβολή της ταινίας. Ένιωσα απίστευτη έκθεση. Ήταν όμως η φορά που ένιωσα αυτό το συναίσθημα πως στον κινηματογράφο οτι κάνεις δεν μπορείς να το αλλάξεις, και αυτή είναι η διαφορά με το θέατρο. Οτι έκανες έκανες, τελείωσε και μετά το παρουσιάζεις σχεδόν σαν πίνακα ζωγραφικής. Είναι άλλη μία δυσκολία που την βρίσκω σχεδόν βάναυση. Συμμετείχες ύστερα σαν ηθοποιός σε ταινίες. Άλλο κομμάτι αυτό. Από μικρός οι προσλαμβάνουσές μου ήταν από το σινεμά. Και υποκριτικά από το σινεμά επηρεάστηκα. Όχι από το θέατρο. Μετά όπως τα έφερε η δουλειά δούλευα στο θέατρο για πολλά χρόνια. Είχα κάνει ελάχιστες μικρού μήκους και δεν είχα τέτοια εμπειρία. Εν τω μεταξύ έκανα πολύ λίγη τηλεόραση οπότε πάλι δεν είχα εμπειρία στο φακό ιδιαίτερη. Ομολογώ όμως ότι με κράτησε λίγο μακριά από αυτό η τηλεόραση. Και αυτό γιατί ότι έκανα στην τηλεόραση, δεν χαιρόμουν την διαδικασία και είχα αρχίσει να αμφιβάλω αν μου πάει γενικά ο κινηματογράφος. Μέχρι που ; Μέχρι που ήρθε το «Tungsten» πριν δύο χρόνια και εκεί είδα πως μου αρέσει πάρα πολύ η διαδικασία. Είναι πολύ δύσκολο, και αυτό το βίωσα περισσότερο στο «Γάλα», να έχεις στο μυαλό σου την συνέχεια και τα συναισθηματικά σου ρακόρ. Ακόμη πιο δύσκολο θεωρώ πως είναι να έχεις συνείδηση να επιλέξεις τι θα δώσεις σε κάθε σκηνή στον θεατή, υποκριτικά. Δούλεψες στο «Tungsten» που ήταν μια low budget παραγωγή, δούλεψες με ανθρώπους που με την σειρά τους δούλευαν δωρεάν για αυτό. Φαντάζομαι πως στο «Γάλα» ήταν τελείως άλλη περίπτωση. Ναι τελείως άλλο πράγμα. Παρότι πως ούτε και στο «Γάλα» είχαμε καμιά τρελή παραγωγή, γυρίστηκε σε 5 εβδομάδες, όπου για μένα ήταν πολύ μα πολύ πιεσμένο. 11

Αισθάνθηκες το βάρος της θεατρικής επιτυχίας να έρχεται στο πλατό; Αντικειμενικά το «Γάλα» είναι από τις πιο επιτυχημένες εμπορικά/ποιοτικά θεατρικές παραστάσεις των τελευταίων ετών. Κοίτα αυτό το βάρος πέφτει παραπάνω στον σκηνοθέτη. Ο Γιώργος (Σιούγας), είχε να λογοδοτήσει σε μία παραγωγή και τέλος πάντων αυτός είχε την ευθύνη του όλου πρότζεκτ. Τώρα για εμάς τους ηθοποιούς, έχοντας περάσει και 5 χρόνια από την παράσταση δεν έπαιζε τόσο θέμα σύγκρισης. Παρακολουθείς ελληνικό σινεμά; Όχι ιδιαίτερα. Είμαι πολύ αναθρεμμένος με ξένες ταινίες. Ακόμα και τις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου τις έχω πάρα πολύ θολά στο μυαλό μου και όχι όλες σίγουρα. Δηλαδή άλλοι έχουν δει πολύ περισσότερες από μένα. Ξεχωρίζεις κάτι από τον σύχρονο ελληνικό κινηματογράφο; Ο «Κυνόδοντας» σίγουρα ξεχώρισε εκ του αποτελέσματος αλλά πέρα από αυτό και εγώ την ξεχώρισα σαν ταινία. Είναι μια ταινία που με εντυπωσίασε κυρίως λόγω της άποψης, της συνοχής, της αφήγησης. Ήταν πολύ καθαρή, πολύ απόλυτη, πράγμα που μ αρέσει και στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Ο Τσίτος επίσης μου αρέσει πάρα πολύ. Δηλαδή από Έλληνες σκηνοθέτες μπορεί να είναι και ο αγαπημένος μου. Μου αρέσει ο τρόπος που λέει τις ιστορίες και από την πρώτη ταινία του με είχε εντυπωσιάσει. Δεν είναι μεγαλεπήβολος.. Κάτι που γενικά στο ελληνικό σινεμά δεν μ αρέσει πάρα πολύ είναι αυτό. 12 Ότι πάει να κάνει κάτι παραπάνω από αυτό που είναι Ναι. Από την άλλη, όταν είναι για ένα σκηνοθέτη στην Ελλάδα που πρέπει να περάσουν 15 χρόνια τουλάχιστον για να κάνει την πρώτη του μεγάλου μήκους, είναι λογικό να θέλει να τα βάλει όλα. Να πει «τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία, τώρα θα τα δείξω όλα, θα δείξω τι μπορώ να κάνω». Τότε είναι πρόβλημα. Συνήθως δεν λειτουργεί. Από την πιο παλιά γενιά των Ελλήνων σκηνοθετών υπάρχει κάτι που σ ακουμπάει; «Ο Δράκος» Του Κούνδουρου.. Ναι. Την βρίσκω καταπληκτική ταινία, παγκόσμιου βεληνεκούς. Εντάξει και του Αγγελόπουλου κάποιες ταινίες σίγουρα. «Ο Θίασος», ας πούμε. Από άποψη αισθητικής, κίνησης της κάμερας, στησίματος δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που έκανε αυτά τα πράγματα όταν άλλοι έκαναν βουκολικές ταινίες. Ο Κακογιάννης επίσης. Η «Στέλλα» μ αρέσει πάρα πάρα πολύ. Είναι απ τις ταινίες στις οποίες οι σκηνοθέτες μιλάνε γι αυτό που ξέρουν και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πάμε τώρα στο παγκόσμιο σινεμά με το οποίο ασχολείσαι περισσότερο απ ότι έχω καταλάβει. Αγαπημένος σου σκηνοθέτης; Ένας και μοναδικός. Κιούμπρικ. Αγαπημένη ταινία του Κιούμπρικ. Ωχ..(γέλια) αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μία και μοναδική..εντάξει..«barry Lyndon». Γιατί με αγγίζει πιο πολύ. Δεν θεωρώ ότι είναι η ταινία που χαρακτηρίζει τον Κιούμπρικ, αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Συγκεκριμένα, αν θέλεις και σκηνή, διαλέγω αυτή της μονομαχίας. Για μένα αυτή

η σκηνή είναι οκ, βγάζω τα ρούχα μου και στα δίνω. Από την τελευταία χρονιά τι θα ξεχώριζες; «Drive» και «Shame», σαφέστατα. Από αυτές που είδα εγώ, μακράν οι καλύτερες. Με εντυπωσίασαν πάρα πολύ και οι δύο για διαφορετικούς λόγους. Μπορεί να δίνω ένα μικρό προβάδισμα στο «Drive» γιατί μ αρέσει πάρα πολύ να μιλάς για κάτι μέσα από ένα είδος που δεν φαντάζει το πιο κατάλληλο. Το να επιλέγεις να μιλάς για ένα ψυχισμό μέσα από μία περιπέτεια πχ. Και λίγο 80τίλα και λίγο τρασιά και λίγο βρωμιά, με εντυπωσιάζει πάντα αυτό το πράγμα. Και στον Κιούμπρικ, ας πούμε αυτό είναι ένα στοιχείο που με εντυπωσιάζει. Δηλαδή, η «Οδύσσεια του Διαστήματος» γι αυτό με εντυπωσιάζει τόσο πολύ. Το ότι κάνεις μια ταινία που άνετα μπορείς να την χαρακτηρίσεις επιστημονικής φαντασίας για να μιλήσεις για τον άνθρωπο. Όλοι θα μιλάγανε για τους εξωγήινους, την τεχνολογία και αυτός μιλάει για την Γένεση. Ωραία. Τώρα έχω μια ερώτηση που είναι αυτιστική στ αλήθεια. Αν κάποιος σου έλεγε οτι θα κάνεις μόνο θέατρο ή μόνο κινηματογράφο τι θα διάλεγες; Πολύ δύσκολο είναι αυτό. Δεν ξέρω. Να σου πω την αλήθεια, παρότι πάω λίγο να ξεφύγω, νιώθω ότι από το σινεμά δεν έχω αρκετή εμπειρία για να μπορώ να πω. Δηλαδή το σινεμά πάντα με ιντρίγκαρε περισσότερο από το θέατρο. Απ την άλλη, η ηδονή που έχει το θέατρο, επειδή έχω μάθει με αυτήν και είναι λίγο εθιστική, μου είναι πολύ δύσκολο να σκεφτώ ότι δεν θα 14 την ξανανιώσω. Αλλά αν μπορούσα να κάνω στο σινεμά πράγματα που ονειρεύομαι, ναι θα μπορούσα να κάνω μόνο αυτό. Μουσική ακούς; Ναι, ακούω. Τον τελευταίο καιρό ακούω ηλεκτρονική μουσική. Δηλαδή Digweed, Dead Mouse. Ας ξαναγυρίσουμε λίγο στο σινεμά. Ένοχη απόλαυση, κινηματογραφική. Κάτι που να είναι πολύ σακατεμένο θέλεις..πολύ τρας.. Μπορεί να είναι και TV Έβλεπα πέρσι στις 4 τη νύχτα τον «Σκορπιό» με τον Αντώνη Καφετζόπουλο. Το έβλεπα κάθε νύχτα για τον Καφετζόπουλο. Έπαιζε τον απόστρατο της κατασκοπίας που συνηθίζεται να παίζεται με ένα deadly serious poker face. Ο τύπος μπορούσε να είναι πειστικός και ταυτόχρονα να υπονομεύει αυτό που κάνει, την ίδια στιγμή να λέει «τι μαλακίες κάνω;». Το βρίσκω εξαιρετικό αυτό στην υποκριτική γενικά. Και στο θέατρο τρομερό και πάρα πολύ σύγχρονο. Και ο τύπος το έκανε αυτό πριν από 15 χρόνια. Γενικά τον θαυμάζω πάρα πολύ. Ταινία ή σκηνοθέτης που όλοι θεωρούν κορυφαίο, αλλά εσύ δεν παλεύεις με τίποτα. Κάτι που να θεωρείται κλασικό. Το «Blade Runner» (γέλια). Δεν την αντέχω αυτή την ταινία. Έχω προσπαθήσει, την έχω ξαναδεί και μεγάλος, η μουσική του Vangelis (Βαγγέλης Παπαθανασίου) κτλ. Δεν αντέχω ούτε τη μουσική, ούτε τίποτα!

Revolution will come from the underground του Γαβριήλ Φιλιππόπουλου Βγάζοντας το τελευταίο Winston (χμχμχμ μαύρη διαφήμιση) από το πακέτο και πριν από αυτή τη μαγική ώρα που κοιμάσαι το βράδυ και όλα δια μαγείας σβήνουν απο τον εγκέφαλο, λέω να ακούσω για ν-ιοστή φορά το Four Wall Freedom των Ruined Families και το Remnants των Sarabante. Καπάκι. Μόνο έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές. Οι συγκεκριμένες κυκλοφορίες είναι ό,τι (ναι με τόνο και κόμμα!) καλύτερο έχει να επιδείξει το εγχώριο underground εδώ και πολύ καιρό. Μιλάμε για τόσο κρίσιμους δίσκους που με ώθησαν να μοιραστώ (αναγνώστη μην κάνεις την πάπια) τις σκέψεις μου για τρεις ηρωικές μπάντες που αποτελούν και εμφανείς επιρροές των Ruined Families και Sarabante (μαζί με Cursed και Tragedy). Ή τουλάχιστον αυτό εκλαμβάνω εγώ από την μουσική τους και την γενικότερη στάση απέναντι στην τέχνη τους. Αναφέρομαι στους Catharsis τους Requiem και τους Zegota. Τα τρία αυτά συγκροτήματα κινούνται (ή κινούνταν γιατί οι 2 πρώτοι δεν υπάρχουν πλέον) αυστηρά σε underground πλαίσια και μουσικά σε hardcore ύφος με post hardcore ψήγματα και grind τσίτες. Όλες οι κυκλοφορίες τους είναι αυτοχρηματοδοτούμενες και διανέμονται (κυρίως) από την αναρχική κολεκτίβα CrimethInc (όποιος ψήνεται να ψαχτεί περισσότερο υπάρχει link στη λίστα). Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι Catharsis δημιουργήθηκαν το 1994 στο Chapel Hill της Νότιας Καρολίνας των Η.Π.Α. Η στάση τους ήταν πάντα εντελώς αντισυμβατική και πολιτικά δραστηριοποιούνταν στον αναρχικό χώρο. Κάτι που δεν έκρυψαν ποτέ. Ούτε στα live τους, ούτε στους στίχους τους. Ζούσαν σε καταλήψεις και ήταν ενεργά μέλη του 16 ελευθεριακού κινήματος στην Αμερική. Η πρώτη τους δουλειά ήταν ένα 7 με τίτλο We Were Sweating While They Slept πίσω στο 1995. Το μεγάλο μπαμ έγινε με τους 2 και μοναδικούς ολοκληρωμένους τους δίσκους, το Samsara (1997) και το Passion (1999). Στο μεταξύ κυκλοφόρησαν και 2 split με Gehenna και Newspeak αντίστοιχα. Η τελευταία τους δουλειά ήταν ένα split με Newborn το 2001. Τα artwork και οι στίχοι είναι πραγματικά μνημεία της μουσικής γενικότερα, όχι μόνο των ιδιωμάτων που κινούνταν. Συγκρότημα που πραγματικά σε έκανε να πιστέψεις ότι η επανάσταση θα έρθει από το underground. Οι Requiem δημιουργήθηκαν από πρώην μέλη των Catharsis κυκλοφορώντας τον ένα και μοναδικό τους δίσκο, το Storm Heaven, το 2005. Μουσικά κινούνται σε πιο punk/ hardcore μονοπάτια, που είναι όμως με τέτοιο τρόπο παιγμένα που δίνουν την εντύπωση ότι έχουν πέσει μέσα στην κατσαρόλα με την έμπνευση και δεν πρόκειται να βγουν ποτέ. Μουσική καθαρά συναισθηματική που φτύνει στα μούτρα τον σύγχρονο τρόπο ζωής και δείχνει μια οπτική αυτής της τελευταίας, τόσο σκληρή και ταυτόχρονα τόσο ελκυστική. Πλέον τα μέλη των Requiem δραστηριοποιούνται ως From The Depths κυκλοφορόντας, το 2008, το φανταστικό Germinate. Τσεκάρετε όπως-καιδήποτε. στην μουσική τους. Το πρώτο τους πόνημα ήταν το Movement In The Music (1999) που περιλαμβάνει την ΚΟΡΥΦΑΙΑ κομματάρα Bike Song. Μετά ακολούθησαν άλλοι δύο δίσκοι, το Namaste (2001) και το Reclaim! (2004) και κάπου εκεί χάθηκαν τα ίχνη τους. Στο Reclaim! φαίνεται ξεκάθαρα η στροφή της μπάντας σε πιο μακρόσυρτα και ανοιχτά ηχοτοπία. Με μία μικρή ψαχτική στο ίντερνετ θα βρείτε σχεδόν όλη τη δισκογραφία των ηρωικών αυτών συγκροτημάτων. Και μιας και είπα ηρωικών να δηλώσω και πόσο ηρωικά μαλάκας είμαι που δεν πήγα στο live των Requiem και των Zegota στο Καταραμένο Σύνδρομο το 2005. Ιστορική συναυλία. Οι Zegota είναι η τρίτη μπάντα και η πιο μουλτικάλτσουρ από τις άλλες δύο αφού τα μέλη τους ζουν, παίζουν μουσική, παίζουν ξύλο με μπάτσους στα παρακάτω μέρη του κόσμου: Greensboro, Durham, Stockholm, North Carolina. Όπως επίσης είναι και η πιο διαφορετική μουσικά καθώς πέρα από τις hardcore βάσεις, υπάρχουν άπειρα post σημεία 17

Κ.Βήτα συνέντευξη στην δωρα ιντζ. Μέσα από τους Στέρεο Νόβα, δημιούργησε πολλαπλές εκρήξεις στα ποτισμένα από «αστικό» τοπίο εφηβικά κεφάλια μας, δίνοντας έτσι σ αυτό το τοπίο μιαν άλλη χροιά. Ύστερα συνέχισε να μας παρασέρνει στους ακόρεστους «συνειρμούς» του, μέσα από την διαρκή εξέλιξη της μουσικής του πορείας. Ένα φωτεινό εγχώριο παράδειγμα του τι σημαίνει να είσαι δημιουργικός, χωρίς να είσαι μονοδιάστατος. Ο Κωνσταντίνος Βήτα, ένας σεμνός ηλεκτρονικός ποιητής που με τις απαντήσεις του μας κάνει σίγουρα να σκεφτόμαστε παραπάνω... Νέα δουλειά από σένα. Ποιες οι διαφορές - πέρα από αυτές που εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να αντιληφθούμε- ανάμεσα στη «Χρυσαλλίδα» και στους πρώτους σου δίσκους; Νομίζω ότι ο κόσμος που ακούει και γνωρίζει πάνω κάτω τις δουλειές μου καταλαβαίνει πολύ καλά τις διαφορές. Η «Χρυσαλλίδα» περιέχει περισσότερα τραγούδια. Κάπου ήθελα να ξεφύγω από την μανιέρα της πρόζας, προσπαθώ να μην επαναλαμβάνομαι μέσα από την μουσική μου για αυτό και προσέγγισα τα πράγματα μέσα από μια άλλη ματιά. Την επόμενη φορά νομίζω ότι θα κινηθώ πάλι διαφορετικά. Είσαι μια πολύ ήρεμη φυσιογνωμία. Το πρόσωπο σου εκπέμπει, θα μπορούσε να πει κανείς, μια αγνότητα. Εσύ εντοπίζεις αυτήν την αγνότητα μέσα σου, αλλά και στο περιβάλλον γύρω σου, κι αν ναι, σε ποια σημεία; Ο κάθε άνθρωπος έχει τις εποχές του. Αλλάζει, όλοι αλλάζουμε. Έχω μαλακώσει λίγο, έχω κι εγώ τα δικά μου, τον δικό μου αγώνα. Προσπαθώ να κατανοώ και να μαθαίνω. Μαθαίνω καθημερινά πολλά πράγματα, άλλοτε μικρά, άλλοτε μεγάλα. Όλα εξίσου σημαντικά. 18 Δεν μπορούμε να φτάσουμε τα μεγάλα αν δεν κατανοήσουμε και τα μικρά. Η ζωή κάθε μέρα μας διδάσκει. Εντοπίζω και την αγνότητα όπως εντοπίζω και το αντίθετό της. Το θέμα είναι να μετατοπίζεσαι και να αλλάζεις προς μία καλύτερη κατεύθυνση. Αναφέρεσαι κατά καιρούς σε συνεντεύξεις σου, αλλά και μέσα από στίχους σου, στην πίστη σου στο Θεό. Πού εντοπίζεις το «Θεό» στην καθημερινότητα σου; Είναι πολύ λεπτό ζήτημα γιατί ό άνθρωπος έχει υποφέρει μέσα από την άγνοιά του. Χειρίζεται τον Θεό όπως χειρίζεται και την ύλη και φυσικά βρίσκει πολλά εμπόδια. Νομίζω πως ο Θεός υπάρχει μέσα μας, στον τρόπο που εκδηλωνόμαστε άρα υπάρχει και γύρω μας. Οφείλουμε να τον αναζητήσουμε για να τον βρούμε. Υπάρχει όπου υπάρχει εγρήγορση και συνείδηση. Ποιά μουσικά ακούσματα θυμάσαι από το σπίτι σου όταν ήσουν παιδί; Ακούγαμε ραδιόφωνο κυρίως, λαϊκά της εποχής και τα βράδια πιάναμε τους πειρατικούς που έπαιζαν ροκ και ποπ μουσική. Είχαμε και ένα στερεοφωνικό έπιπλο, ο θείος μου μας έφερνε συμφωνίες του Μπετόβεν και Μπραμς. Στο λύκειο ακούγαμε progressive rock, εμένα μου άρεσε ο Μπομπ Ντύλαν, ήξερα στη κιθάρα άπειρα τραγούδια του. Το αγαπημένο μου άλμπουμ ήταν το Blonde on Blonde. Ακούγαμε τα πάντα, τα Σάββατα όταν βγαίναμε ακούγαμε ντίσκο. Κάπως έτσι ήταν τότε. Από μικρό παιδί θυμάσαι να έχεις «ήρωες»; Ποιοι ήταν αυτοί; Τους έχεις διατηρήσει έτσι μέσα σου μέχρι σήμερα; Ο Τσε Γκεβάρα, ο Μπράιαν Ίνο, ο Ντύλαν, ο Τζων Τραβόλτα, ο Κέρουακ και φυσικά ο

Μπρους Λη. Μετά τα 20 δεν είχα ήρωες, αλλά αυτούς τους θυμάμαι πάντα με αγάπη. Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου κατά την εφηβεία; Εσωστρεφή, αντικοινωνικό, μου άρεσε να ξενυχτάω, δεν ήθελα να κοιμάμαι, έκανα δουλειές του ποδαριού, διάβαζα, ζωγράφιζα και κάπνιζα. Στη «Μιράντα», ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια σου, υπάρχει ο στίχος «ν αγαπάς τους ανθρώπους, μη φοβάσαι κανέναν...». Προσωπικά αυτός ο στίχος πάντα μου προκαλούσε κάποιου είδους ένσταση. Υπάρχει κάτι που (δε) σε φοβίζει στους ανθρώπους; Δεν ξέρω, νομίζω πως όταν φοβόμουν προκαλούσα τους άλλους να με φοβίσουν, αποκοβόμουν από τον εαυτό μου ουσιαστικά. Με τον φόβο δεν κερδίζεις κάτι, κυρίως αρρωσταίνεις και ζεις στην θλίψη. Η Μιράντα αυτό μου έλεγε, ήταν θαρραλέα και μου έδινε κουράγιο, μου έδειχνε πώς να είμαι αληθινά τολμηρός. Υπάρχει κάποιος στίχος δικός σου ή όχι που σου έρχεται στο μυαλό συχνά, ίσως σε στιγμές έντονης συναισθηματικής φόρτισης; Μου έρχονται φράσεις από τα λόγια του Χριστού στην Καινή Διαθήκη πολλές φορές. Και μου αρέσει, χτίζομαι μέσα από αυτά. Υπάρχει κάτι για το οποίο έχεις μετανιώσει όσον αφορά στη μουσική σου πορεία; Νιώθεις ότι κάποιες στιγμές έκανες εκπτώσεις ή οδηγήθηκες σε ενός είδους προβολή που δεν επιθυμούσες τελικά; Είναι φυσικό να κάνεις λάθη, έχω κάνει άπειρες φορές λάθη γιατί δεν ήξερα, προσπάθησα όμως 20 να μην τα επαναλάβω. Μετανιώνω για πράγματα που έχω κάνει στραβά, μακάρι να είχα μια άλλη σκέψη, να τα είχα κάνει καλύτερα. Αν δεν μετανιώσεις, δεν μπορείς να δεχτείς ότι στη ζωή αυτή θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Τι ρόλο παίζει η οργή ως προς την έμπνευση σου στιχουργικά; Κοινωνικοπολιτικά με ποιον τρόπο θεωρείς ότι θα μπορούσε να γίνει παραγωγική; Η οργή δεν νομίζω ότι είναι παραγωγική. Είναι μια κατάσταση που όταν την βιώνουμε είμαστε σμπαράλια, δεν έχουμε σωστή κρίση, ούτε και συνείδηση, τι μπορεί να είναι μια πράξη μέσα από την οργή, ίσως κάτι πολύ βίαιο και παρορμητικό, σκέψου στην τέχνη. Είχα δει κάποτε μια κλειστή παράσταση σε μια γκαλερί όπου ήταν κάποια που ούρλιαζε και έβριζε και στο τέλος έφαγε μια λεκάνη από τα κόπρανα ενός μωρού. Δεν αποκόμισα κάτι ιδιαίτερο από αυτό. Στην τέχνη μου μπορεί η οργή να γίνει μια απλή λέξη μέσα από την αγάπη. Είχες δηλώσει σε μια συνέντευξη σου στο Μ. Μηλάτο επί Στέρεο Νόβα ότι θεωρείς εφηβικό καπρίτσιο να γράφεις σε άλλη γλώσσα κι ότι το να γράφεις στα αγγλικά δεν σε προκαλεί και δε μπορεί να σε εκφράσει εξ ολοκλήρου. Τι άλλαξε ώστε να σε κάνει να δημιουργήσεις ένα side project ως Rolla Scape με αγγλικούς στίχους; Ποτέ μην πεις ποτέ. Κοίταξε χωρίς να δικαιολογούμαι, απλά και σταράτα σου λέω πως μέσα στην επωνυμία του Κ.ΒΗΤΑ δεν έχω τραγουδήσει αγγλικά γιατί εξακολουθεί να μην μου αρέσει να κάνω κάτι τέτοιο. Έκανα όμως ένα σχήμα, side project, καμία σχέση με το Κ.ΒΗΤΑ και σαν Rolla Scape, τραγούδησα δύο αγγλικά τραγούδια. Ήθελα να τραγουδήσω αγγλικά, έτσι απλά. Ποτέ δεν ξέρεις. Στις συνεντεύξεις που έδινα τότε μίλαγα βιαστικά. Έχω σταματήσει να είμαι απόλυτος. Τι αίσθημα σου προκαλεί που στο μυαλό και στην καρδιά πολλών από μας είσαι ο Κ. Βήτα από τους Στέρεο Νόβα - χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι δεν εκτιμάται η μετέπειτα πορεία σου - ακόμα και μετά από τόσα χρόνια; Χαίρομαι, είναι ένα βαθύ και όμορφο αμοιβαίο συναίσθημα. Υπάρχουν πολλών ειδών σχέσεις, η σχέση του μουσικού με τον κόσμο είναι μία ιδιαίτερη. Νιώθω πολλές φορές ακόμα και μέσα από τις συναυλίες αυτό που προσφέρουμε ο ένας στον άλλον. Χαίρομαι και ταπεινά ευχαριστώ. Πες μου ένα βιβλίο και μια ταινία που θυμάσαι να σου έκοψαν την ανάσα, να σ επηρέασαν ή ακόμα και να σε ενέπνευσαν; Θυμάμαι όταν είδα πρώτη φορά την Νοσταλγία του Ταρκόφσκι, είχε τρεις σκηνές που μου έκοψαν στην κυριολεξία την ανάσα. Η Κραυγή και η Έκλειψη του Αντονιόνι, η Περιφρόνηση του Γκοντάρ, ο Καθρέφτης του Ταρκόφσκι επίσης. Η Ευδοκία και το Μέχρι το πλοίο του Αλέξη Δαμιανού. Από βιβλία, Ο άνθρωπος που γελά και οι Άθλιοι του Ουγκώ, η ποίηση του Γιάννη Ρίτσου και της Σύλβια Πλάθ, ο Φαίδων του Πλάτωνα, ο Μόμπυ Ντικ του Μέλβιλ και άλλα πολλά, το Έγκλημα και Τιμωρία και ο Ηλίθιος του Ντοστογέφσκι. Αυτά είναι κάποια δείγματα μέσα στα πολλά που εκτιμώ. Τελικά ποιος έχει τη δύναμη; «Αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει;» Ήταν ένα λογοπαίγνιο αυτό που είχα γράψει τότε. Κανείς από τους δύο δεν έχει δύναμη. Υπάρχει μια ισορροπία μέσα στον καθένα μας που πρέπει να τη βρούμε για να έχουμε δύναμη. 21

facu1zips Νομίζω ήταν μεσημέρι Νοέμβρη, αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Όχι ότι παίζει κανένα ρόλο η χρονική συγκυρία. Κατέβαινα την Ηλία Ηλιού με κατεύθυνση προς Νέα Σμύρνη και μόλις είχα περάσει το φανάρι της καθόδου της λεωφόρου Βουλιαγμένης. Ήμουν έξω από τα γραφεία της Ελευθεροτυπίας, για όσους ξέρουν την περιοχή, όταν είδα στα 40 50 μέτρα μια γιαγιάκα να προσπαθεί να περάσει αργά-αργά το δρόμο, σέρνοντας το καροτσάκι της λαϊκής. Είχα την τύχη να είμαι πρώτος στο φανάρι, οπότε ως γνήσιο τέκνο αυτής της κοινωνίας, είχα γκαζώσει το αμάξι για να αυξήσω 2 3 εκατοστά το πέος μου και να κερδίσω αυτά τα ελάχιστα κρίσιμα δευτερόλεπτα, καθώς έπρεπε να φτάσω γρήγορα σπίτι για να στείλω ένα e-mail στο αφεντικό μου. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, η γιαγιάκα ήταν μπελάς. Γιατί έπρεπε να φρενάρω (θα φρέναρα έτσι κι αλλιώς σε 20 μέτρα γιατί το φανάρι ήταν κόκκινο, αλλά δεν έχει σημασία) και αυτό μου χάλαγε τη μόστρα. Αφήστε που με καθυστερούσε κιόλας από την υπέρ-σημαντική δουλειά να στείλω ένα e-mail στο αφεντικό μου, μην ξεχνιόμαστε. Όσο πλησίαζα τη γιαγιά, τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμουν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει το δρόμο έγκαιρα, ώστε εγώ να μην 22 χρειαστεί να φρενάρω. Μέσα από τα Prada γυαλιά μου, τα μάτια μου γύρισαν. Το μαϊμούburberry πουκάμισό μου άρχισε να ποτίζει από τον ιδρώτα μου. Όχι επειδή ζεσταινόμουν, αλλά επειδή είχα εκνευριστεί. Ποια ήταν αυτή η γιαγιά που αποφάσισε να περάσει το δρόμο με το πάσο της, όταν εγώ γκαζώνω και επιδεικνύω πόσο άνδρας είμαι; Τότε πάγωσα. Τότε κατάλαβα. Τότε μπλόκαρα τους τροχούς. Τότε σταμάτησα. Αλλά για λίγο. Για 2-3 δευτερόλεπτα. Το φανάρι μπροστά μου ήταν πια πράσινο. Είχα να στείλω το e-mail στο αφεντικό μου. Είχα δουλειές να κάνω. Πεινούσα κιόλας. Και που να αφήσω το αμάξι; Μέσα στη μέση; Οπότε, έβαλα πρώτη κι έφυγα. Και δεν κοίταξα ξανά πίσω μου. Όταν πια είχα φτάσει σε επικίνδυνη απόσταση, πάτησα δυνατά τα φρένα. Το αμάξι έκοψε απότομα ταχύτητα και ακούστηκε ένας δυνατός ήχος από τον κινητήρα. Η γιαγιάκα τρόμαξε. Προσπάθησε να σταματήσει, όμως κάπου μπερδεύτηκε και έχασε τον έλεγχο από το καροτσάκι. Με έναν επιδέξιο ελιγμό, εγώ την προσπέρασα κι αμέσως έριξα ένα υποτιμητικό βλέμμα στον καθρέπτη, που ακολουθήθηκε από την κλασική νεοελληνική ευχή «άντε και γαμήσου». Ναι, η γιαγιάκα να πάει να γαμηθεί. Ναι, ξέρω Άφησα τη γιαγιάκα πεσμένη στο δρόμο. Έτσι κι αλλιώς, το αυτοκίνητο από πίσω μου είχε σταματήσει αναγκαστικά. Ας τη βοηθούσε εκείνος. Γιατί εγώ; Εγώ είχα δουλειές. Είχα να στείλω το e-mail στο αφεντικό μου. Βιαζόμουν Από τον καθρέπτη είδα την γιαγιάκα. Δεν ήταν όμως όρθια. Ο ελιγμός μου, σε συνδυασμό με το απότομο φρενάρισμα που την είχε τρομάξει, την έριξε στο οδόστρωμα. Μαζί είχε πέσει και το καροτσάκι και όσα είχε μέσα είχαν σκορπιστεί στην άσφαλτο. Όταν ξάπλωσα εκείνο το βράδυ στο κρεβάτι, το πρώτο πράγμα που είδα όταν έκλεισα τα μάτια μου ήταν το πρόσωπο της γιαγιάκας. Δεν το είχα σκεφτεί όλη την ημέρα. Αν με ρώταγε κανείς, σίγουρα θα του απαντούσα ότι δεν το είχα προσέξει. Το είχα δει όμως Ούτε μου μιλούσε η γιαγιάκα, ούτε με εκδικούταν, ούτε τίποτα. Απλά, έβλεπα το πρόσωπό της, την ώρα που την προσπερνούσα με τον επιδέξιο ελιγμό μου. διαδρομή στη δουλειά, πέρασα από την Ηλία Ηλιού. Μεγάλος κύκλος, αλλά δεν βιαζόμουν εκείνη την ημέρα δεν είχα να στείλω και e-mail στο αφεντικό μου. Πέρασα από το ίδιο σημείο. Με 24 ώρες καθυστέρηση. Δεν ξέρω τί περίμενα να δω. Τη γιαγιάκα στο δρόμο; Έναν αστυνομικό να με περιμένει για να μου πει ότι η γιαγιάκα δεν άντεξε και πέθανε; Έναν περαστικό που θυμόταν την πινακίδα μου και θα με κάρφωνε στον αστυνομικό; Τίποτα από όλα αυτά φυσικά δεν ήταν εκεί. Για την ακρίβεια, δεν ήταν τίποτα απολύτως. Ούτε καν μία από τις ντομάτες που έπεσαν από το καροτσάκι της ναι, θυμήθηκα το βράδυ και τί έπεσε από το καροτσάκι. Προφανώς, κάποιος την βοήθησε να σηκωθεί. Κάποιος που δεν βιαζόταν να πάει σπίτι για να στείλει e-mail στο αφεντικό του. Κάποιος που δεν θα ντρεπόταν να υπογράψει με το όνομά του αυτό το κείμενο, όπως εγώ Το επόμενο πρωί που ξύπνησα, το πρόσωπό της ήταν και πάλι εκεί. Και στο ντους την ώρα που έκανα μπάνιο. Και στο τραπέζι την ώρα που έτρωγα. Και στον καθρέφτη την ώρα που οδηγούσα. Αντί να πάω από την κλασική 23

Ruined Families συνέντευξη στους Γαβριήλ Φιλιππόπουλο & Άρη Παναγόπουλο Όταν προσπαθούσαμε να δούμε τι είναι αυτό που μας ωθεί να ακούμε την μουσική που ακούμε, να πράττουμε με τον τρόπο που πράττουμε και τελικά να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας με τον τρόπο που τον αντιλαμβανόμαστε, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα ερώτημα. Τι είναι αυτό που μας ενεργοποιεί; Ποια ερεθίσματα μας δίνουν έναυσμα να σπάσουμε το (ξερό πολλές φορές) κεφάλι μας και να σκεφτούμε; Και είπαμε πως καλλιτέχνες (στην προκειμένη συγκρότημα) όπως οι Ruined Families, είναι ένα τέτοιο ερέθισμα. Συγκρότημα με «δύσκολη» μουσική άποψη και στάση απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν γύρω τους/μας. Οι «Διαλυμένες Οικογένειες» δεν κάνουν τέχνη για ευρεία κατανάλωση. Πως θα μπορούσαν άλλωστε; Ο Τάκης λύνει κάποιες από τις απορίες μας. Σε τι φάση σας πετυχαίνουμε τώρα; Έχετε κυκλοφορήσει το 7 άτιτλο. Υπήρχε κάποιος λόγος για αυτό; Αυτή τη στιγμή συνθέτουμε νέα τραγούδια για επόμενες κυκλοφορίες. Το 7 που κυκλοφορήσαμε ήταν άτιτλο ή ομότιτλο σαν μια αναφορά στην παράδοση των πανκ singles να μην δίνουν κάποιο τίτλο στην κυκλοφορία. Η επιλογή των χώρων που θα παίξετε live έχει κάποιο κριτήριο από πίσω; Ρωτάμε γιατί η επιλογή του Vinyl Microstore ήταν ζόρικη. Δεν ξέρουμε αν έχετε δει το video που παίζει στο internet με τους Kvelertak στη Σιγκαπούρη, όπου βγήκαν έξω από το venue στο δρόμο, και έπαιξαν από εκεί το τελευταίο κομμάτι. Το συναίσθημα που πήραμε εκείνη τη μέρα στο VM ήταν παρόμοιο. Η επιλογή των χώρων που παίζουμε έχει κάποιο κριτήριο και κάθε φορά εξετάζετε διαφορετικά και ανάλογα με την περίπτωση. Το live στο VM 24 ήταν ένας από τους πιο ιδιαίτερους χώρους που έχουμε παίξει και μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Παρόλο το ζόρικο της υπόθεσης ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο αισθητικά live. (Γαβριήλ Φιλιππόπουλος) Δεν μπορώ να μη ρωτήσω. Το κομμάτι από το 7 «You Will Become Like Your Father» τι κρύβει από πίσω του; Το ρωτάω γιατί και ο πρώτος δίσκος (τίτλοι, στίχοι ακόμα και το όνομα του συγκροτήματος) κρύβουν μια ξεκάθαρη απέχθεια στον αστικό τρόπο σκέψης και αντίληψης. Τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ. Σίγουρα ζούμε στην εποχή των προτύπων και σε μια ραγδαία μεταβαλλόμενη περίοδο για την χώρα μας όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο. Όσο και αν καταρρέει η κοινωνία του θεάματος υπάρχουν πάντα καιροσκόποι που βαφτίζονται σωτήρες και επιζητούν αξία ή αναγνώριση, έστω και αν εμφανίζονται με διαφορετικά προφίλ. Το τραγούδι ξορκίζει το πατρικό πρότυπο, όπως αυτό μπορεί να το αντιλαμβάνεται ο καθένας, μέσα από την προσωπική μου σκοπιά. Cursed, Catharsis και Converge. Οι επιρροές (στα αυτιά μας τουλάχιστον) δεν κρύβονται. Η επιλογή να παίξετε αυτού του είδους το hardcore σε μία χώρα που η μουσική αυτή αρχίζει και τελειώνει στη βερμούδα και το beatdown έχει να κάνει και με την απέχθεια που μιλούσαμε πριν; Οι μπάντες που αναφέρεις σίγουρα είναι από τις πρώτες μπάντες που μας δώσανε ώθηση στο να δημιουργήσουμε τη μπάντα και να παίξουμε έτσι. Τα συγκροτήματα αυτά έχουν μεγάλη επιρροή σε μας και αυτή πάει πολύ πέρα από το μουσικό κομμάτι. Σίγουρα μουσικά έχουμε εντάξει και πολλά διαφορετικά στοιχεία. Θεωρούμε πως η macho εκφάνσεις του hard

core δεν έχουν τίποτα να μας πουν. Ακόμη και αν η μουσική είναι καλή, η στίχοι, η αισθητική και το lifestyle που ορίζει αυτό το hardcore σε εμάς δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από μια ανόητη έκφραση προσωπικής επίδειξης. Τι είναι αυτό που σας εξιτάρει ώστε να ασχοληθείτε με την μουσική στο σύνολό της; Ίσως ένα από τα πράματα που δεν αναρωτήθηκα ποτέ. Η γοητεία της μουσικής, όσο όμορφη ή άσχημη και αν ακούγεται αυτή, σίγουρα μας χτύπησε κατακέφαλα. Στο ελληνικό (και όχι μόνο) underground το όνομα σας «παίζει» συνεχώς. Πρόσφατα κάνατε και μία mini περιοδεία σε Γερμανία 26 και Τσεχία (2-10 Μαρτίου 2012. Πως έκατσε αυτό; Επίσης ο τίτλος που δώσατε στο συγκεκριμένο post στο blog σας (Europe s Black Hole) είχε και αυτός την σημασία του; Την περιοδεία τη στήσαμε μόνοι μας. Ήταν κάτι που ήρθε σαν επακόλουθο της κυκλοφορίας και μια πολύ γόνιμη εμπειρία. Η σημασία του τίτλου είναι προφανής νομίζω αν αναλογιστείτε τον τόπο που ζούμε. τους σκοπούς της, τις ιδέες και τη μουσική της. Βλέποντας κόσμο να ενδιαφέρεται για εμάς μόνο τιμή μπορούμε να νιώθουμε. Όσο για το πως το αντιμετωπίζουμε, δεν αλλάζει τίποτα για μας νομίζω, παρά μόνο πως έχουμε ακόμη μεγαλύτερο κίνητρο να κάνουμε πράγματα. Στο 7 είστε ακόμα πιο «ακραίοι». Τι να περιμένουμε από εδώ και πέρα; Δεν νομίζω ότι προσπαθήσαμε να είμαστε ακραίοι, άσχετα από το πως αυτό μπορεί να βγήκε. Από εδώ και πέρα μπορείτε να περιμένετε πιο ανοιχτά πράματα. Στην (εξαιρετική από όλες τις απόψεις) συνέντευξη που είχατε δώσει στο Musikal Αesthetiks Webzine είχατε κλείσει με τη φράση «Ξεκινήστε μία επανάσταση σπίτι σας». Για μας η επανάσταση πρέπει επιτέλους να βγε από τα σπίτια και το four wall freedom. Στο εδώ και στο τώρα μία προτροπή για κάτι οριοθετημένο δεν έχει ξεπεραστεί από τις ίδιες τις συνθήκες; Νομίζω πως σίγουρα πέρα από τον απώτερο σκοπό χρειάζεται και ο καθένας από μας να είναι συνειδητοποιημένος για το τι κάνει. Σίγουρα ο σκοπός και η ιδεολογία πρέπει να υπάρχουν δυναμικά, ωστόσο ο άνθρωπος πρέπει να έχει συνείδηση και γνώση για να πράξει. Η αλλαγή ξεκινάει πρώτα από μας και είναι σημαντική η προσωπική αλλαγή προκειμένου να γίνει σωστή δράση. Το εγχείρημα των Ruined Families πότε θα φτάσει στην «ολοκλήρωσή» του; Έχουμε αποφασίσει πως θέλουμε να σβήσουμε τη μπάντα όταν θεωρήσουμε πως αυτό είναι κατάλληλο. Δεν θα θέλαμε να κουράσουμε ούτε εμάς ούτε και αυτούς που μπορεί να μας ακούν. Κλασικά & εικονογραφημένα: Οι τελευταίες κουβέντες δικές σας. Εδώ και δεκαετίες έχουμε ανατραφεί με ψέματα και φόβο. Είναι καιρός ο κάθε άνθρωπος να ευαισθητοποιηθεί για το καλό του, το καλό της κοινωνίας και των συνανθρώπων του. Η άγνοια και η αφέλεια είναι λιγότερο επικίνδυνη όταν είναι γυμνή παρά όταν είναι ντυμένη με φανταχτερά ρούχα. Πώς βλέπετε εσείς όλο αυτό το hype που έχει αρχίσει και σας αποδίδεται (πχ Cvlt Nation, Sputnik); Πως το αντιμετωπίζει αυτό μία DIY μπάντα; Νομίζω πως το hype δεν είναι απαραίτητα κακό μέχρι να αρχίσει να επηρεάζει τη μπάντα και 27

Σκέψεις γραμμένες με bic πάνω σε έδρανο του αμφιθεάτρου 440...* της δωρας ιντζ. Πού είσαι ματίνα; Όταν το βλέμμα μου χάνεται στα καμμένα μουσταρδί μαλλιά των συμφοιτητριών και πέρα από το αναμενόμενο σαχλό γυμνασιακό σχόλιο - το μυαλό μου κάνει το καθημερινό του μακροβούτι στον πυρήνα ενός άλλου ανεξερεύνητου σύμπαντος..; Εκεί σε ένα ψάθινο σκαμπό κάθεται ένας γέρος ασκητής με μορφή αρχαγγέλου και εκσφενδονίζει σοφίες για το μέλλον. Και συγκεκριμένα κι εγωϊστικά για το δικό μου. Μου αποκαλύπτει την αλληλουχία των λεπτομερειών της μικρής μου ζωής που με οδήγησαν με γεωμετρική πρόοδο σε αυτή τη σχολή. Γυρνάω να σε βρω σε κάποιο σημείο της αίθουσας να σημειώνεις με μανία και να κοιτάς τον καθηγητή στα μάτια σαν να κοιτάς θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Εσύ τίποτα δεν εγκυμονείς. Κανέναν απρόσμενο κίνδυνο. Μόνο γαλήνη. Την γαλήνη της σιγουριάς των σημειώσεων σου. Έχεις βάλει ημερομηνία πάνω και τον αριθμό του μαθήματος. Τα έχεις και σε ωραίο λουλουδένιο φάκελο με το όνομα σου απ έξω. Δεν σε βρίσκω όμως. Ούτε τα 4 χρόνια που συχνάζω εδώ ούτε τα υπόλοιπα τα μη ημερολογιακά. Συχνάζω. Κι όταν φύγω από δω με ένα χαρτί ματ (που θα μοιάζει γκοφρέ) είτε επειδή ήρθες να με βοηθήσεις να διαβάσω, είτε επειδή το υπουργείο θα μου το δώσει τιμής ένεκεν, κανείς δε θα με θυμάται. * που κάποτε πρέπει να διαβαστούν μόνο απ την ματίνα 28 Αν φύγω όμως χωρίς χαρτί παίζει να με θυμούνται γιατί θα τους δίνεται τροφή για σύγκριση. Σύγκριση κι υστεροφημία. Έτσι μού λεγες ματίνα και γέλαγες συγκαταβατικά. Με ξέρεις μωρέ. Μας ξέρεις. Ξέρεις να αποκρυπτογραφείς τις δικαιολογίες μας και να μας χτυπάς στα μούτρα ότι η εκάστοτε φοιτητική ταυτότητα που μας δίνεται με το που μπαίνουμε στο κτήριο είναι αυτή που θα κουβαλάμε μέχρι να μάθουμε να φτιάχνουμε το δικό μας κοινωνικό σύνολο, με τους δικούς μας όρους. Είναι ιδιότητα μας. Τις περισσότερες φορές η δυνάμει ιδιότητα. Αυτό το δυνάμει είναι που προκαλεί εντονότερο μικροαστικό οργασμό. Το να μπορείς να κάνεις κάτι και να μην το κάνεις από επιλογή, αυτό είναι σίγουρα πιο γοητευτικό αρκεί με τον τρόπο σου να μας προσυπογράψεις ότι θα το κάνεις πραγματικά κάποια στιγμή. Πού χάνεσαι ματίνα; Κάθε μέρα κάτι νέο με συγκλονίζει. Με συγκλονίζει. Αλλά τώρα που πάω να κινήσω ελαφρά τα δάκτυλα των ποδιών μου, αυτά δεν υπακούνε στις εντολές μου. Άρα με συγκλονίζει στα πλαίσια της διήγησης που πλάθω στα βαγόνια για να εξαγοράζω τον χρόνο μου μέσα σε αυτά. Να φαντάζομαι πως σου μοιάζω. Πως μπορώ να είμαι κι εδώ και αλλού. Και Παιδί της μαμάς μου, και αποδεκτό Μέλος ενός πολιτικά ορθού Κύκλου φίλων ή ενός Χώρου. Να είμαι ένα νέο Εγώ. Κάθε μέρα νεώτερο και κάθε μέρα να σου μοιάζει. Να είμαι παντού και να μπορώ να φτύνω στα πρόσωπα των αδιάφορων υπάρξεων του αγωνιώδους βαγονιού. Να φτύνω και να μη μπορούν να με πιάσουν να με ρωτήσουν γιατί. Γιατί ασφυκτιώ και κάπου πρέπει να φτύσω μπας κι αναπνεύσω καλύτερα. Πού βρίσκεσαι ματίνα; Να δεις ότι ακόμα μας σερβίρουν ενοχικά σύνδρομα κι όρους ψυχολογίας μαζί με τις φακές μας. Κι οι ποιητές δε μας λένε τίποτα πια εφόσον σε πρακτικό επίπεδο αποτύχαμε. Ίσως να ντρεπόμαστε να ανοίξουμε και τα βιβλία τους ή να πατήσουμε στα στέκια τους. Είναι βολικό μόνο να ντρέπεσαι. Τάζουμε στον εαυτό μας ανταμοιβές για να είμαστε σωστοί στα πρέπει που έχουμε επιλέξει. Μπουκωνόμαστε και να δεις που όταν θα ξερνάμε δεν θα ξέρουμε τι μας πείραξε το στομάχι κι αυτό θα είναι το πιο ιλαροτραγικό. Άλλη μια μπουκιά για να μάθεις μια τέχνη κι ας την αφήσεις, άλλη μια μπουκιά για τις γνώσεις που μπορεί να μην έβρισκες αλλού την ευκαιρία να τις ρουφήξεις, άλλη μια μπουκιά για να μη στενοχωρήσεις τους γεννήτορες που χωρίς αυτούς δεν θα είχες κρεβάτι και βιβλία, άλλη μια μπουκιά γιατί το κάνουν κι οι φίλοι σου άρα δεν είναι κάτι το ακατόρθωτο, άλλη μια μπουκιά γιατί έδωσες πανελλήνιες, συνεπώς έχεις κότσια που πρέπει να τα αποδείξεις, άλλη μια μπουκιά για να μη νιώσεις κάποτε ξέμπαρκος σε μια ομαδική κουβέντα. Άλλη μια μπουκιά γιατί ΜΠΟΡΕΙ να σου βγει σε καλό. Και δη σε εργασιακό καλό. Και θες να σου βγει σε καλό. Για την ακρίβεια δεν θες να σου βγει σε κακό. Πατώντας pause στην ανανέωση της φοιτητικής μας ιδιότητας με το να μην διαβάζουμε όσο θα έπρεπε ή να μην παραδίνουμε κόλλες καθορισμένων απαντήσεων πατάμε και το κουμπί της επιβράδυνσης σε αυτά που θα ακολουθήσουν και που τα στριμώχνουμε σε ντουλαπάκια από τα 17 μας. Όλοι είχαμε λίστες με το τι θέλαμε να Γίνουμε και τις ανανεώναμε κρυφά κατά διαστήματα. Μόνο εσύ δεν έφτιαχνες ματίνα. Γιατί δεν χρειαζόταν. Όταν έβλεπες κάτι που θα ήθελες να κάνεις δεν περίμενες να μεγαλώσεις αρκετά για να το πιάσεις, απλά το άρπαζες. Και σε θαυμάζαμε τόσο πολύ που αφεθήκαμε στη γοητεία σου.. Αποφασίσαμε ομόφωνα - και σιωπηλά να μην το ξέρει κανένας από τους Χώρους που άτυπα θέλουμε να ανήκουμε - πως εσύ το κάνεις καλύτερα ακόμα κι αν εμάς σε κανένα παράλληλο σύμπαν δεν θα μας ενδιέφερε αυτό που κάνεις καλύτερα. Εμείς μουσική θέλουμε να ακούμε, κάνα ρεμπέτικο ροκ, να αράζουμε και να ερωτευόμαστε διαρκώς. Και να βλέπουμε τις πατημασιές σου στην άμμο που βρίσκεται στην επιφάνεια της θάλασσας κι εμείς να βουλιάζουμε όλο και πιο αργά σ αυτήν. Για σένα είναι θάλασσα και για μας βούρκος. Θέλουμε να σου πούμε να μας πάρεις από το χέρι ματίνα, να μας σηκώσεις, αλλά θέλουμε να είμαστε ανεξάρτητοι, χωρίς δικές μας πατημασιές. 29

Κι εγώ ματίνα το παραδέχομαι. Θέλω να έρθεις εσύ να με σπρώξεις να με νοιάξει η σχέση της σχολής με το περιβάλλον γύρω της. Το περιβάλλον μέσα της. Να βοηθήσω αυτά που με ενοχλούν βαθιά μέσα σε αυτήν. Τα άστεγα μυαλά που κοιμούνται σε λερωμένες κουβέρτες στις γωνιές της να μου προκαλούν οργή. Οργή παραγωγική. Για το δικό μου το άστεγο που με τα χίλια ζόρια προσπαθώ να το κρατήσω ζεστό. Να πάψω να μιλώ γι αυτά που έχω κάνει και να μην χορταίνω ποτέ να κάνω. Τώρα δεν κάνω. Ακούω και περιμένω να μου έρθει ένα χαρτί για να νιώσω σημαντικό πλάσμα. Δεν θα το παραδεχτώ, αλλά έτσι θα είναι. Θα φύγει ένα βάρος με αυτό το χαρτί ( και με όλα τα «χαρτιά» που θα αποδεικνύουν ικανότητες μου) που ίσως κάποτε πλακώσει εσένα ματίνα και σου προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στο κεφάλι. Χειρότερη από διάσειση θα είναι. Να σου πω πως το χειρότερο που φοβάμαι είναι πως θέλω να σου μοιάσω κι ότι κι αυτός θα είναι ο λόγος που θα επιλέγω ιδιότητες. Το μόνο αυθεντικό ( θα) είναι το βαμβάκι στα φανελάκια μας Πού χάθηκες ματίνα; Μακάρι να μην σε βρω. Φοβάμαι ματίνα ότι η απάντηση είτε είναι ναι είτε όχι, έχει κι αιτιολόγηση. Φοβάμαι γιατί βαριέμαι τις αιτιολογήσεις. Θέλω να μου την αιτιολογήσεις εσύ. Εσύ όμως αργείς κι ένα τηλέφωνο δεν παίρνεις ρε ματίνα. 30 by Nakahara

Εξομολόγηση για ένα εισιτήριο του Βασίλη Τσίγκα Είναι 20 Δεκεμβρίου 2011. Λίγο μετά τις 10 το πρωί, βγαίνω από τον σταθμό του μετρό στο Πανεπιστήμιο και κατευθύνομαι προς την στοά, όπου βρίσκεται το Ticket House. Μεγάλη μέρα η σημερινή είναι η πρώτη μέρα κυκλοφορίας των εισιτηρίων για τη συναυλία της χρονιάς: οι Red Hot Chili Peppers επιτέλους έρχονται στην Ελλάδα. Με μεγάλη μου χαρά, βλέπω πάνω από χίλιους ανθρώπους να περιμένουν ήδη για ένα μαγικό χαρτάκι η ουρά είχε στρίψει στην Ιπποκράτους και ανεβαίνει μέχρι την Ακαδημίας. Μπράβο, αναφώνησα από μέσα μου. Η καλή αισθητική δεν έχει πεθάνει ακόμα στην Ελλάδα. Δεν πειράζει, θα περιμένω κι εγώ δύο τρεις ώρες για να πληρώσω 45 ευρώ από λεφτά που δεν μου περισσεύουν. Άλλωστε, πόσες φορές θα χρειαστεί να το ξανακάνω; Ας μιλήσουμε σοβαρά τώρα. Χωρίς να θέλω να βγάλω την ουρά μου απ έξω, η 20η Δεκεμβρίου του περασμένου χρόνου ήταν η μέρα που κάτι μέσα μου πέθανε. Θα μου πείτε, την ουρά για τους Peppers περίμενες για να καταλάβεις τί συμβαίνει; Όχι, αλλά ήταν μάλλον η σκηνή που χρειαζόμουν για να ξυπνήσω... Ναι, πήγα κι εγώ την πρώτη μέρα για να πάρω εισιτήριο για τους Peppers. Όπως είχα πάει για να πάρω π.χ. και για τους U2, τους Editors ή τους Prodigy. Γι αυτό ανέφερα ότι δεν βγάζω την ουρά μου απ έξω σε αυτό το θέμα. Πέρα από το καθαρά εξοργιστικό θέαμα μπουζουκόβιων και τρεντόβλαχων που περίμεναν στην ουρά μόνο και μόνο γιατί ο γκόμενος ή η γκόμενα ακούει -και- Peppers (μεγάλο θέμα για άλλη ώρα αυτό με τον κάθε λογής άσχετο που πηγαίνει σε συναυλίες επειδή είναι cool χωρίς να έχει ιδέα τί θα ακούσει), η ίδια η εικόνα εκατοντάδων ανθρώπων να στέκονται με χαρά, αγαλλίαση και ανυπομονησία 32 τόσες ώρες για ένα εισιτήριο συναυλίας με προβλημάτισε. Και με προβλημάτισε γιατί έβλεπα όλους αυτούς τους ανθρώπους και ήμουν κι εγώ ανάμεσά τους. Είχα την ατυχία να μεγαλώσω δίπλα σε μία μπουζουκλερί. Από αυτά τα άθλια μαγαζιά, όπου κάθε βράδυ μεθοκοπούν και «τα σπάνε» γκόμενες με 15ποντα και τύποι που τους τρέχουν τα σάλια Πάντα είχα την απορία πόσοι στο διάολο είναι αυτοί οι τύποι που γεμίζουν τέτοιου είδους μαγαζιά. Στις 4 Σεπτεμβρίου, καλώς εχόντων των πραγμάτων, στο ΟΑΚΑ θα υπάρχουν πάνω από 70.000 άνθρωποι για να δουν ένα συγκρότημα να παίζει μουσική για κανά δυο ώρες λέμε τώρα Όπως 40.000 μαζεύονται εύκολα για να δουν έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Όπως πάνω από χίλιοι περνούν κάθε βράδυ από μία μεγάλη πίστα για να ακούσουν έναν τύπο να τραγουδάει και να κάνουν τις χεριές τους. Δεν είναι σκοπός μου να βάλω τα πάντα σε ένα τσουβάλι. Δεν γίνεται, άλλωστε. Είναι τόσο χαώδης η διαφορά αισθητικής τους Έχουν, όμως, ένα πράγμα κοινό και αυτή είναι η ανθρώπινη παρουσία και κυρίως η συμμετοχή. Η τεράστια συμμετοχή. Η τεράστια ηθελημένη συμμετοχή. Κανένας δεν υποχρεώνει κάποιον να πάει στο γήπεδο. Όπως κανένας δεν υποχρέωσε εμένα να στηθώ για ένα εισιτήριο των Peppers. Αυτοβούλως πήγα. Εδώ, όμως, υπάρχει και το πρόβλημα. Όλοι μας σκιζόμαστε για να κάνουμε αυτό που μας «υπαγορεύει» το lifestyle μας. Όποιο lifestyle και αν ακολουθεί ο καθένας. Όλοι μας θα τρέξουμε, θα περιμένουμε, θα υποφέρουμε και στο τέλος θα νιώσουμε την ικανοποίηση ότι περάσαμε τέλεια. Για κάτι, όμως, που στο τέλος by steve huff της ημέρας δεν μας προσφέρει τίποτα άλλο πέρα από 2-3 ώρες καύλας. That s it. Τίποτα άλλο Προς Θεού, μην τυχόν και ασχοληθούμε με κάποιους τύπους που νομοθετούν και φιξάρουν τη ζωή μας όπως γουστάρουν. Προς Θεού, μην βγούμε στο δρόμο να φωνάξουμε, να αντισταθούμε, να παλέψουμε. Όσο υπάρχουν οι Peppers, ο Κιάμος και ο Ολυμπιακός, όλα πηγαίνουν γαμώ. Σκεφτείτε το. Ή καλύτερα, δείτε το στις συγκεντρώσεις που διοργανώνονται και καταλήγουν να απασχολούν τους «γραφικούς» της κοινωνίας. Για να πάρω ένα εισιτήριο αγώνα ή συναυλίας, θα κάτσω όρθιος για 2 ώρες στριμωγμένος ανάμεσα σε εκατοντάδες ανθρώπους. Για να φωνάξω για κάτι που ξέρω ότι είναι άδικο, ούτε λόγος Για να δείξω ότι υπάρχω και εγώ ως πολιτικό ων, στις μπάλες μας Ποιός ασχολείται άλλωστε, εδώ έρχονται οι Peppers. Εδώ η θρυλάρα παίρνει πρωτάθλημα. Εδώ η Πάολα τα σπάει Θα πει κάποιος «ναι ρε φίλε, όμως υπάρχουν και άνθρωποι που το lifestyle τους είναι να παλεύουν, να φωνάζουν, να διεκδικούν». Όντως. Θέλετε να βάλουμε κάτω τα νούμερα και να υπολογίσουμε ποσοστά; Πόσοι είναι από τη μία και πόσοι από την άλλη; Προφανώς και το ότι θα πας στο γήπεδο ή στη πίστα δεν σημαίνει ότι είσαι ένα απαίδευτο μουλάρι, πρόβατο στο κοπάδι των εκατομμυρίων που ξέρουν μόνο να γλύφουν και να υπηρετούν. Η διάθεση, όμως, λέει πολλά. Και όσο η καύλα μας θα συνεχίσει να αφορά αυτές τις 2-3 ώρες, αντί ολόκληρη τη ζωή μας, τόσο θα συνεχίσουμε να ζούμε υπό αυτές τις συνθήκες Υ.Γ.: Περίμενα συνολικά 50 λεπτά για να πάρω το εισιτήριό μου 33

Το Ρολόϊ των Ανέμων της Άννας Στερεοπούλου Στέκομαι ψηλά Σε μια αγαπημένη κορυφή Ο άνεμος γεμίζει το βλέμμα μου μ εικόνες Βουνά Ψηλά βουνά Δέντρα γεμάτα φύλλα και καρπούς Ποτάμια μ ολόδροσα νερά Πουλιά φτερά διάπλατ ανοιχτά Και σύννεφα σύννεφα με χρώματα και σχήματα Και μέσα σ όλ αυτά : «Ο Παλιατζής καθαρίζω σαβουρώνω παλιατζής παλιατζής όλα τα παλιά μαζεύω καθαρίζω» Να του πώ να σταματήσει και σε μένα ; Θέλω να καθαρίσει τον νού και την ψυχή μου Κουράστηκε το βλέμμα μου να του αποσπώ τις όμορφες εικόνες με νέφη Νέφη μαύρου κονιορτού Τόση ομορφιά κρυμμένη σ ασπρόμαυρες φωτογραφίες με αγοράκια στις αλάνες στις γειτονιές Οι μονοκατοικίες με τα πηγάδια και τ όνειρο του Λούη περνώντας μέσ απ τα γιασεμιά τα τσατσαμίνια! Μαζεύτηκαν πολλοί κληρονόμοι! Έτοιμοι να κατασπαράξουν όποια ανάμνηση κατάφερες να κρατήσεις μονάχα σε λίγες γαλάζιες κλωστές Απ το δωμάτιο που κάποτε γέμιζε μ αγάπη. Τα καλοκαίρια κουφόβραση και το νερό γλυφό Το βράδυ αδύνατο να κοιμηθείς Ο δρόμος κεντρικός και τ όνειρο 34 έσπαζε απ τα μοτοσακό Σε παρασέρνει χρόνια μετά Σε ξένο τόπο Το βράδυ αδύνατο να κοιμηθείς Ο δρόμος κεντρικός μ αρχίζεις να ωριμάζεις. Το όνειρο πλέον λειτουργεί σαν θεραπεία και μεταφράζεις σε κύμα το κάθε αυτοκίνητο. Τρομάζεις απ την επιτυχία της μετατροπής Τελικά σε παίρνει ο ύπνος «All change, please»! Στέκομαι ψηλά Σε μια αγαπημένη κορυφή Το βλέμμα μου ψάχνει τις εικόνες Βουνά Ψηλά βουνά Δέντρα γεμάτα φύλλα και καρπούς Ποτάμια μ ολόδροσα νερά Πουλιά φτερά διάπλατ ανοιχτά Και σύννεφα σύννεφα με χρώματα και σχήματα Επιστροφή Πού ακριβώς ; Πώς; Στην ανάμνηση ; Στις ρίζες σου ; Πώς; Αφού δεν μπορείς να διακρίνεις Πότε ; Πότε θα φτάσεις σπίτι ν απολυμάνεις τα χέρια σου ; Και να κοιτάξεις ήσυχος τ αγαπημένο σου μνημείο. Μόνος Με την ψευδαίσθηση πως ψάχνεις να βρεις την λειτουργία του τέλειου αυτού μηχανισμού Του νού ή του μνημείου, αλήθεια; Ή νά ναι η χθεσινή σου ανάμνηση πως θέλησες ν αλλάξεις τον κόσμο μα φυσούσε; Ανόητε Αυτόν τον άνεμο περίμενες. Δειλέ Τιμώρησε, λοιπόν τον εαυτό σου και κοίτα το ρολόϊ!!! Επίσημη ονομασία: Ωρολόγιο του Κυρρήστου. Τοποθεσία: Βόρειοι πρόποδες Ακροπόλεως Αθηνών [χώρος Ρωμαϊκής Αγοράς]. Ανεγέρθη από τον Ανδρόνικο τον Κύρρηστο [πρώτο μισό του 1ου αιώνα π.χ.]. 35