ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΣ ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΤΩΝ ΛΥΚΕΙΩΝ ΣΥΡΟΥ ΑΡΕΝΩΝ - ΘΗΛΕΩΝ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1967 1 9 6 7-2 0 1 7...50 Χρόνια μετά!
ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΣ ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟΣ Συνάντηση των αποφοίτων των Λυκείων Αρρένων, Θηλέων και Οικονομικού του έτους 1967. "1967-2017...50 χρόνια μετά..." 50 χρόνια πέρασαν και ήμασταν εκεί! Στ ο νησί, στις 7,8 και 9 Ιουλίου 2017. Εμείς, οι απόφοιτοι του 1967 και από τα τρία, τότε, Λύκεια της Σύρου. Ο τριήμερος επετειακός συνεορτασμός περιελάμβανε συναντήσεις, ξεναγήσεις, ομιλίες, ενθυμήματα, τραγούδι ειδικά για την επέτειο, δείπνο, και εξελίχθηκε σε μια εξαιρετική γιορτή, σε μια αναβάπτιση όλων των συμμετεχόντων. Από σεβασμό στην μοναδική εμπειρία ζωής που αξιωθήκαμε, στις ευλογημένες ώρες που βιώσαμε και στα προσωπικά θαύματα που συντελέστηκαν και συντελούνται έκτοτε, θελήσαμε να μοιραστούμε με τους αναγνώστες του φιλόξενου περιοδικού του Συνδέσμου στοιχεία της ταυτότητας της γιορτής μας. Το αναμνηστικό υλικό που μοιραζόμαστε περιλαμβάνει τη βιντεοσκόπηση των εκδηλώσεων, τις ομιλίες που ακούστηκαν στο εορταστικό δείπνο και τις σκέψεις που γεννήθηκαν και κατατέθηκαν, ώστε να είναι και αναγνώσιμα κείμενα, μαθητικά ενθυμήματα του έτους 1967 που εναρμονίζονται θαυμάσια με τα συναισθήματα και τον χαρακτήρα της επετειακής συνάντησης, το μοναδικό τραγούδι της γιορτής, δημιουργία του Μπάμπη Κουλούρα, και αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες. Η οργανωτική επιτροπή: Ιωάννα Καλλιβρούση-Βαρδαλάχου, Μαρία Ροσσολάτου-Μαραγκού, Βούλα Μελισσάκη-Βουγιούκα, Μπάμπης Κουλούρας, Γιάννης Ρώτας. Ευχαριστούμε θερμά το Σύνδεσμο Συριανών για την φιλοξενία. Ευχαριστούμε από καρδιάς τον κύριο Παπαπολίζο για τη διαθεσιμότητά του στην όλη επικοινωνία μας.
Κ Α Λ Ω Σ Ο Ρ Ι Σ Μ Α Του Γιάννη Ρώτα Αγαπητοί μας καθηγητές, κυρία Καρατζά και κύριε Μηλιώτη, είναι μεγάλη τιμή για μας που είστε απόψε εδώ. Αγαπητές συμμαθήτριες και συμμαθητές, κυρίες και κύριοι καλώς ήλθατε στην αποψινή βραδιά. Δεν νομίζω ότι είμαι ο καταλληλότερος για τον αποψινό ρόλο. Υπήρχαν στην τάξη μας πολύ πιο λυρικοί και πιο ευρυμαθείς από εμένα. Θα προσπαθήσω όμως. Μισός αιώνας! Σχεδόν απίστευτο. Αν μας περιέγραφαν τον Ιούνιο του 1967 την αποψινή βραδιά, πώς θα αντιδρούσαμε άραγε;; Κι όμως, κοιτώντας πίσω και αφήνοντας το μυαλό να παρακολουθήσει νοερά την πορεία σε αυτά τα 50 χρόνια, αναδεικνύεται με απόλυτη βεβαιότητα ότι η τάξη του 1967 ήταν μια πολύ δυνατή, μαχητική και αισιόδοξη τάξη. Όταν "έπεσε" η ιδέα στο τραπέζι για την αποψινή βραδιά, βρέθηκα διερωτώμενος... θα μαζευτούμε...ή δεν θα ευοδωθεί η προσπάθεια ; Πολλοί και πολλές από εμάς δεν έχουμε κοινωνικές σχέσεις, κάποιοι ή κάποιες μπορεί να μην λέμε καν καλημέρα, όχι γιατί το αποφεύγουμε, αλλά γιατί σταμάτησε να μας είναι συνήθεια, επειδή συναντιόμαστε σπάνια πια... Στην πιο ντελικάτη περίοδο της ζωής μας, την εφηβεία, περάσαμε αγωνίες, θέσαμε στόχους, αρθρώσαμε αμφισβητήσεις, εισπράξαμε απογοητεύσεις, αλλά κυρίως γευτήκαμε κοινές χαρές. Αυτή η κοινή εξάχρονη πορεία διατηρεί στο πίσω μέρος του μυαλού μας την βεβαιότητα ότι τελικά οι συμμαθητές μας θα είναι πάντα εκεί! Αυτή η βεβαιότητα μας έφερε απόψε εδώ! Αυτή η βεβαιότητα έφερε απόψε εδώ 55 από τους 78 εν ζωή συμμαθητές και συμμαθήτριες. Είμαστε πολύ τυχεροί που απόψε βρισκόμαστε, όχι μόνο για να θυμηθούμε τα μαθητικά μας χρόνια, αλλά και για να ξαναγίνουμε έστω για λίγο παιδιά... Και, επιτρέψτε μου, να τονίσω την λέξη "τυχεροί", διότι κάποιοι και κάποιες δεν το κατάφεραν... Θέλω να σας ευχαριστήσω που απόψε είστε εδώ, και ιδιαίτερα όσους και όσες έκαναν ταξείδι για να είναι απόψε εδώ. Θέλω να ευχαριστήσω την ομάδα που βοήθησε στην οργάνωση αυτού του
τριημέρου, την Ιωάννα την Καλλιβρούση, την Μαρία τη Ροσσολάτου, τη Βούλα τη Μελισσάκη για τα συγκινητικά λόγια της πρόσκλησης, τη Ρούλα τη Ρούσσου για την εξαιρετική μακέτα του Θηλέων, καθώς και κάποιους από τους συμμαθητές του Αρρένων που με μεγάλη προθυμία βοήθησαν οικονομικά, πέραν του συμφωνημένου. Άφησα για το τέλος τον γλυκό Μπάμπη Κουλούρα, στον οποίο οφείλουμε αυτό το πολύ όμορφο τραγούδι. Ο Μπάμπης αθόρυβα, χωρίς να ανακοινώσει σε κανέναν τίποτα, έγραψε τους νοσταλγικούς στίχους, τους έντυσε με ρομαντική μουσική, τους εκτέλεσε με πολύ συγκίνηση και ξαφνικά εμφανίστηκε με το DVD την Τετάρτη και με άφησε να τρέχω να το αναπαράγω σε 55 αντίγραφα. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και πάλι για την αποψινή σας παρουσία και να δώσω το βήμα στη Βούλα τη Μελισσάκη, η οποία είναι και η κύρια ομιλήτρια της βραδιάς. Σας ευχαριστώ πολύ.
Ο Δ Ο Ι Π Ο Ρ Ι Κ Ο Τ Α Ξ Ι Δ Ι Κ Α Ι Π Ρ Ο Ο Ρ Ι Σ Μ Ο Σ Βούλας Μελισσάκη-Βουγιούκα Ήταν Σεπτέμβριος του 2016 όταν εδώ στην Ερμούπολη πρωτοειπώθηκε ο θεμελιακός λόγος που κίνησε νου και καρδιά και φθάσαμε στο μεγάλο εορταστικό αντάμωμα που τούτες τις μέρες ζούμε. Σε μια σύναξή τους οι συμμαθήτριες είπαν: "του χρόνου για τα 50 χρόνια της αποφοίτησής μας να ετοιμάσουμε κάτι καλό"! Αυτός ο θεμελιακός λόγος ακούστηκε στην Αθήνα σε σύναξη που είχαμε οι εκεί συμμαθήτριες τον Οκτώβριο του 2016. Έκρουσε τις χορδές της καρδιά μας κι αφού καταλάγιασε η συγκίνηση, συμφωνήσαμε ότι πράγματι αξίζει να γιορτάσουμε την επέτειο αυτή με ένα πολύ ξεχωριστό τρόπο. Πώς όμως άραγε; Ως νοσταλγική αναβίωση αγαπημένων ημερών; Ως ανάλαφρη γιορτή για να αντιπαλέψουμε το δέος που προξενεί ο μισός αιώνας; Να έχουμε προσκαλεσμένους ή να μείνουμε μια κλειστή αγκαλιά; Μέσα σ αυτή την ανταλλαγή σκέψεων άστραψε στο νού μας η ανάμνηση της πρώτης μας, μετά την αποφοίτηση, συνάντησης. Ήταν το 1989 5 Αυγούστου. Το πρώτο πλατύσκαλο του μεγαλώματός μας! Συγκεντρωθήκαμε για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μας. Γινόμαστε σαράντα! Και με περισσή, ακόμη τότε, νεανική αυταρέσκεια ονοματοδοτήσαμε τη συνάντηση αυτή. "Σαράντα καράτια" τη βαφτίσαμε! (προβολή των φωτογραφιών του 1989) Η σημαδιακή εκείνη βραδιά έκλεισε με μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Μας επισκέφθηκε μια ομάδα συμμαθητών από το Αρρένων. Κατά θαυμαστή συγκυρία τα αγόρια είχαν σύναξη το ίδιο βράδυ και μετά το τέλος της γιορτής τους ήλθαν στη δική μας. (προβολή των φωτογραφιών με τα αγόρια) Τα συναισθήματα από την γιορτή των "σαράντα καρατίων" σ υ ν ε ο ρ τ ή, όπως έκλεισε, καταγράφτηκαν σε αυτό το λεύκωμα (προβολή λευκώματος, τρείς φωτογραφίες) που εγκαινιάστηκε εκείνο το βράδυ της 5ης Αυγούστου 1989 και έκτοτε μας συνοδεύει και δέχεται λόγια της καρδιά μας, όποτε νοιώθουμε την
ανάγκη να τα εκφράσουμε και να του τα εμπιστευθούμε για να τα φυλάγει στο χρόνο. (ξεφύλλισμα) Κι επειδή τα αληθινά συναισθήματα γεννιούνται για να επικοινωνούνται, να μεταλαμβάνονται, σκεφθήκαμε να ακουστούν απόψε κάποια από εκείνο το βράδυ. Τρείς από τούς επισκέπτες μας εκφράστηκαν και τα λόγια τους θα μοιραστούμε. (προβολή των τριών σελίδων) 1. Μετά από πολλά-πολλά χρόνια στις 12.30 το βράδυ στις 5 Αυγούστου μετά από μια συγκέντρωση των συμμαθητών του Γυμνασίου, βρέθηκα σε μια μεγάλη, σχεδόν άγνωστη παρέα κοριτσιών-συμμαθητριών με πολύ λίγες γνώριμες κοπέλλες. Πρόσωπα που θυμίζουνε πολλά, παιδικές αναμνήσεις που δεν τις σβήνει ο μεγάλος χρόνος. Χρόνια πολλά και καλά με υγεία. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΟΥΤΣΟΣ 2. Είθε η αποψινή βραδυά να είναι απαρχή μιας συνάντησης κάθε χρόνο για τις παλιές θύμησες των νεανικών χρόνων. ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΩΤΑΣ 3. Ήταν μια μεγάλη έκπληξη μετά από 22 χρόνια να βλέπεις πρόσωπα που στο ξεκίνημα της μαθητικής ζωής βρίσκονταν πλάι σου. Θα ήταν όμορφο να καθιερωθεί για κάθε καλοκαίρι. Ευχές και Αγάπη. ΕΛΠΗΣ ΔΟΥΡΑΤΣΟΣ Στην οθόνη του μυαλού μας φωτίστηκε, στη συνέχεια, η ανάμνηση της επόμενης συνάντησής μας. Έγινε δ έ κ α χρόνια αργότερα. Το 1999. Γιορτάσαμε πάλι τα γενέθλιά μας. Γινόμαστε π εν ή ν τ α! Οι μαρτυρίες από το λεύκωμά μας συνομολογούν ότι βιώναμε συνειδητά και γαλήνια την ωριμότητά μας και ευγνωμονούσαμε τον τρόπο με τον οποίο είχαμε ζήσει τη νεότητά μας (προβολή των φωτογραφιών του 1999) Αυτό το δεύτερο πλατύσκαλο του μεγαλώματός μας δεν το ονοματοδοτήσαμε. Μας αρκούσαν πλέον τα συναισθήματά μας. Η ζεστασιά, η κοντινότητα και η σύνδεση που διέτρεχε ανάμεσά μας. Από το λεύκωμά μας επιλέξαμε να ακουστούν τα λόγια καρδιάς ενός προσώπου. Τα είπε όλα για τη γιορτή εκείνη και για πάντα με δύο λέξεις. (προβολή σελίδας 18-8-1999 Σ α ς α γ α π ώ. ΜΑΡΙΑ ΚΑΝΑΚΗ-ΑΡΑΓΙΑΝΝΗ) Από το 2006, με πρωτοβουλία της Ρένας Πρίντεζη, οι συναντήσεις μας και στην Ερμούπολη και στην Αθήνα έχουν γίνει τακτικές. Σε αυτές αποκαλύφθηκε εξ αρχής το "κοινό μέτρο" που μας συνδέει και
κάθε φορά γεμίζει με εμπιστοσύνη και ασφάλεια την ατμόσφαιρα. (προβολή των σχετικών φωτογραφιών) Τα χρόνια περνούν κι εμείς αισθανόμαστε όλο και πιο κοντά όλο και πιο αδελφικά. Νοιαζόμαστε, μοιραζόμαστε, κατανοούμε, συναισθανόμαστε, αλληλοστηριζόμαστε, αγαπιόμαστε. Γινόμαστε οι δικοί μας άνθρωποι! Αυτά τα έντονα συναισθήματα και οι αφυπνισμένες αναμνήσεις πρέπει να έπλεξαν πυκνό πέπλο γοητείας εκείνο το απόγευμα στην Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου 2016, γιατί η ιδέα του συνεορτασμού της επετείου μας, και από τα τρία Λύκεια, α ν α δ ύ θ η κ ε και επικράτησε μ υ σ τ η ρ ι α κ ά, αφού καμιά μας δεν θυμάται πώς ακριβώς συνέβη. Πάντως, με την αίσθηση της σωστής και ωραίας απόφασης αποχαιρετιστήκαμε εκείνο το απόγευμα, και την επομένη ημέρα μεταδώσαμε την πρότασή μας στη Σύρο. Η πρόταση έγινε δεκτή με θέρμη από όλους. Η θέρμη έγινε ενθουσιασμός και ακολούθησαν εννέα δημιουργικοί μήνες: συρτάρια ανοίχτηκαν, άλμπουμς ξεφυλλίστηκαν, ενθυμήματα ζωντάνεψαν, συναντήσεις πολλές, τηλεφωνικές επικοινωνίες, ανταλλαγές e-mails, συνομιλίες μέσω skype, ανταλλαγές ιδεών και πληροφοριών, αναθέσεις ρόλων και ευθυνών, αναζητήσεις χώρων, δημιουργίες λογοτύπων, επιλογές αναμνηστικών, αναζητήσεις των καθηγητών μας με έντονη συγκίνηση και όταν ακούγαμε την φωνή τους στο τηλέφωνο και όταν μαθαίναμε την απώλειά τους. Ήταν ένα υπέροχο ενιάμηνο ταξίδι! Σε κάθε του σταθμό γινόμαστε όλοι περισσότερο ευαίσθητοι, περισσότερο συνειδητοί και συνδεδεμένοι, περισσότερο έτοιμοι για την άφιξή μας στον προορισμό. Έτσι, από χθές, το μεγάλο εορταστικό αντάμωμα είναι γεγονός. Από χθές βιώνουμε ώρες ευλογημένες, στιγμές μοναδικές. Ανάμεσά μας κυλούν, ως ποτάμι, πέντε δεκαετίες, κι όμως από χθές, το "εκεί και τότε" συνυπάρχει και συνανασαίνει με το "εδώ και τώρα". Τόσο ρευστός, καταλυτός είναι ο χρόνος! Από χθές, διασταυρώνονται τα βλέμματά μας και τα σημάδια του στα έξω χαρακτηριστικά μας, γίνονται εντελώς ασήμαντα, απολύτως προσπεράστημα. Βλέπουμε πέρα από αυτά, ως την ψ υ χ ή. Εκεί που αναβλύζει η α λ ή θ ε ι α και ακέραιη λάμπει η ν ι ό τ η μας.
Στους καθρέφτες της ψυχής μας, τα μάτια μας, συγκεντρώνεται ο χρόνος και μέσα σ' αυτούς μηδενίζεται. Στους καθρέφτες της ψυχής μας συγκεντρώνονται όλα τα συναισθήματα που από χθές αναβλύζουν και μας κατακλύζουν, αλληλοπεριχωρούνται, και γίνονται το μείζον πάντων: A γ ά π η! Μια αγάπη που εργάζεται για το "εμείς", που μοιράζεται σε "σκονάκια" ιαματικά και που όσο μοιράζεται πολλαπλασιάζεται. Με την αγάπη καπετάνιο ας ταξιδέψουμε κι απόψε. Ας είναι η αγάπη μας θυμίαμα για όλους τους καθηγητές, συμμαθήτριες και συμμαθητές που έχουν κάνει το διαφορετικό ταξίδι. Ας είναι η αγάπη μας όχημα και αποσκευή μας στην από αύριο προσωπική και κοινή οδοιπορία μας... Ευχαριστούμε πολύ για το ότι το ζούμε όλοι μαζί.
50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗ ΜΑΣ 1967-2017 Πενήντα χρόνια πάνε πίσω από τότε κι εμείς δεν είμαστε πλέον παιδιά, μα στην καρδιά μας ριζώσανε μέσα, γνώσεις, εμπειρίες, η τοτινή ανεμελιά Βιολέττας Κυτέα Περάσανε πενήντα χρόνια από τότε το 67 που εμείς αποφοιτήσαμε και ανεξαιρέτως όλες μας και όλοι μας άλλος λιγότερο, άλλος πολύ, πάντως δημιουργήσαμε Συναντηθήκαμε παιδιά ακόμη, με φίλες, συμμαθήτριες και συμμαθητές και στην ψυχή μας και στην καρδιά μας είχαμε όλοι, σκέψεις, ιδέες, θύμησες και προσμονές Και στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο φίλοι, πορευτήκαμε και νιώσαμε πολλά μαζί ξένοιαστα, όμορφα και δύσκολα ενίοτε, κάνοντας πράξη την κοινή μας τη ζωή Σε μια ζωή τα όνειρά μας όλα, άλλα μεγάλα και άλλα μικρά με έκπληξη, αναμονή, χαρές και λύπες, εφηβικά, νεανικά, μελλοντικά Και ξενυχτούσαμε για τα μαθήματα και γι άλλα κι όλο προσπάθεια να μάθεις πιο πολλά, μα και φλερτάκια και πολλές αγάπες γιατί μας άρεσαν και του Αρρένων τα παιδιά Και στην πλατεία που βολτάραμε το απόγευμα, αφού η διορία ήταν μέχρι τις επτά,
και όταν μας πείραζαν τ αγόρια και μας έγνεφαν, κάναμε πως ντρεπόμασταν αλλά το θέλαμε παρ όλ αυτά Και δυσκολίες με τα διαβάσματα και αγωνίες, και εξετάσεις και διαγωνίσματα στα ξαφνικά, και περιμέναμε και τους βαθμούς και τους ελέγχους, εάν πήγαμε καλά, καλύτερα, πολύ καλά Μα στα διαλείμματα και στις ωραίες εκδρομές μας, μια ομάδα, ένα μελίσσι, μια γιορτή χαρές, τραγούδια, ιστορίες και ανέκδοτα πόσο ωραία ήταν εκείνη η εποχή Μέσα στο χρόνο οι πορείες μας βαδίσανε, με δάκρυα, χαμόγελα, γιατί και συγκινήσεις, προσωπικά, διαφωνίες κάτι λίγες και φιλιώματα μα μόνο έτσι καταλάβαμε πως μπορείς να συνεχίσεις Και αξιωθήκαμε ώ τύχη αγαθή, εκλεκτούς καθηγητές, να συμμερίζονται πολύ τα όποια ατοπήματά μας, με σεβασμό και εκτίμηση τους βλέπαμε εμείς, ω σαν γονείς τους είχαμε παντοτινά κοντά μας Και μας διδάξανε πολλά, πάρα πολλά, και γνώσεις και μαθήματα και ήθος και αξίες με παραδόσεις ηθικής, ζωής καλής και αγαθής για να βαδίσουμε μπροστά με ευγενείς φιλοδοξίες Και χωριστήκαμε όταν τελειώσαμε, επόμενο ήταν άλλωστε και φυσικό, και η καθεμιά και ο καθένας μας πραγμάτωσε ό,τι είχε βάλει στο μυαλό του για σκοπό
Μα δεν ξεχάσαμε η μια την άλλη, ό ένας τον άλλον και όλοι εμείς μαζί, γατί τα χρόνια μας τα σχολικά,η εφηβεία και η νιότη, μας χαρακτήρισαν, μας διαμόρφωσαν για μια ζωή Κι ήρθαμε σήμερα όλοι εδώ παρέα, ξαναβρεθήκαμε για να χαρούμε,να θυμηθούμε τα παλιά, χωρίς ωστόσο στιγμή να λησμονήσουμε αυτούς και αυτές που έφυγαν-χωρίς να μας ρωτήσουνε-από κοντά μας ξαφνικά Καθηγητές, συμμαθητές και συμμαθήτριες, θα ζούνε πάντα μέσα μας, πάντα σιμά μας σαν παρουσίες απ τον κατάλογο όταν παίρναμε θαρρείς, αλλά απουσίες ηχηρές μες στην καρδιά μας Είμαστε εδώ μετά από πενήντα χρόνια, και αγωνιστήκαμε και ωριμάσαμε κι αγαπηθήκαμε και αγαπάμε και ό, τι μάθαμε σ αυτά που πέρασαν και ό, τι πράξαμε, σαν κόσμημα πολύτιμο πάνω στο στήθος μας θα το φυλάμε.. Και μια ευχή ας κάνουμε απόψε από καρδιάς, όσο υπάρχουμε να ανταμώνουμε και όσο μπορούμε και ας φυλάξουμε μέσα μας βαθιά και σταθερά, τις αναμνήσεις μας και τη φιλία μας από τα χρόνια που μας ενώσανε, μας μεγαλώσανε και μας κρατούνε
ΟΜΙΛΙΑ κυρίου Κώστα Μηλιώτη Δυσκολεύομαι πολύ με την προσφώνηση, όμως θα κλείσω τα μάτια μου και θα σας προσφωνήσω με την καρδιά μου... ΑΓΑΠΗΤΑ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ! Πριν από 53 ακριβώς χρόνια, εγώ και η λατρεμένη και αλησμόνητη γυναίκα μου Κοκκίνου Ράλλεια, φυσικός επίσης, παίρναμε το θρυλικό βαπόρι "Δέσποινα" ή "Παντελής", δεν θυμάμαι, για την Σύρο. Υστερα από ένα πολύωρο ταξίδι, φτάσαμε, επί τέλους στην Ερμούπολη. Καθώς μπαίναμε στο λιμάνι, η εικόνα που αντικρύσαμε ήταν μια ζωγραφιά, μια καρτ-ποστάλ. Ανεβαίνοντας, για να πάμε να παρουσιαστούμε στον Διευθυντή Εκπαίδευσης Κυκλάδων, βγήκαμε στην πλατεία. Μείναμε με το στόμα ανοιχτό από το μέγεθος, την ομορφιά της και το στολίδι της του νεοκλασσικού κτιρίου του Δημαρχείου. Με τέτοιες υπέροχες εικόνες θα άρχιζε η νέα μας εκπαιδευτική και οικογενειακή ζωή. Και τώρα, θα σας θυμίσω και θα θυμηθώ και εγώ μαζί σας, τους συναδέλφους μου καθηγητές από τα σχολεία της Σύρου. Από το Γυμνάσιο Θηλέων θυμάμαι τους εξής: Τον Γυμνασιάρχη Κατσούρη, που ήθελε να είναι αυστηρός, αλλά δεν μπορούσε λόγω καλοσύνης και...ύψους.. Τον καλοσυνάτο και γλυκούλη φιλόλογο Μάζαρη. Τον πιο αυστηρό, στην βαθμολογία του, παπά-μπάϊλα. Την κομψή και πάντα κοκέτα "Γαλλικού" Μαρία Προμπονά. Την αυστηρή αλλά όμορφη φιλόλογο Καρατζά. Τον χωρατατζή μαθηματικό Αρχολέκα. Την φιλόλογο Βάλβη. Την "οικοκυρικού" Βρυωνάκη. Τον φίλο και εξαιρετικό φυσικό Καλεντερίδη, πρώτο μπόϊ. Τη φωνακλού και αεικίνητη γυμνάστρια Γκύζη. Να μην ξεχάσω τον αυστηρό, με την κουδούνα στο χέρι, επιστάτη μας Κύρ-Κώστα. Από τον Οικονομικό Γυμνάσιο θυμάμαι: Τον τυπικό Γυμνασιάρχη Βέττα. Τον πλακατζή οικονομολόγο Πενταράκη. Την πάντα αργοπορημένη Καραβελάκη. Τη σοβαρή φιλόλογο Μανουσέλη. Τον βλοσυρό μαθηματικό Ρούσσο. Τη φιλόλογο Κάρτσωνα. Την "Αγγλικού" Μίχα. Τον θεολόγο Δημητριάδη.
Από το Γυμνάσιο Αρρένων, όπου δεν είχα την τύχη να διδάξω, γνώρισα και θυμάμαι τους εξής: Τον εξαίρετο Γυμνασιάρχη Χρυσό. Τον φυσικό Ψαρρά. Τον φιλόλογο Βερώνη. Τη "Γαλλικού" Ράλεια... Τέλος τον φίλο μου και αγέρωχο γυμναστή Γιώργο Πόγκα. Ακόμη τον φιλόλογο Γιώργο Πατέρα και τον θεολόγο Ζαράρη και Πλευράκη, τον μαθηματικό Κολόμβο. Πολλών ακόμη καθηγητών η μορφή τους είναι στο μυαλό μου αλλά δεν θυμάμαι πια τα ονόματά τους. Άλλωστε, δεν είμαι και τόσο νέος... Στη Σύρο γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, γιατρούς, δικηγόρους, επαγγελματίες αλλά και πολλούς ανθρώπους του μόχθου και του μεροκάματου. Γνώρισα και τον φροντιστή Νερούτσο. Τελειώνοντας, δεν θα μπορούσα να μη θυμηθώ με νοσταλγία και αγάπη το σπιτάκι μας με την τεράστια βεράντα πάνω από τη θάλασσα, στην πλάζ με την τσιμεντένια εξέδρα. Κατεβαίναμε κάτι σκαλάκια, ανοίγαμε το πορτόνι και μπλούμ στη θάλασσα. Το σπίτι αυτό ανήκε και ανήκει νομίζω ακόμη στην οικογένεια Ζησίδου. Κλείνοντας, θα ήθελα έστω και τόσο αργά να ζητήσω συγνώμη από όσους-όσες πίκρανα, άθελά μου, με την αυστηρότητά μου. Σας ευχαριστώ πολύ που με θυμάστε ακόμη ύστερα από πενήντα χρόνια. Με συγκινήσατε αφάνταστα. Ευχαριστώ. Ο κύριος Κώστας Μηλιώτης υπηρέτησε ως καθηγητής φυσικός στα Γυμνάσια Θηλέων και Οικονομικό.
Λ Ι Γ Ε Σ Σ Κ Ε Ψ Ε Ι Σ Της Καλλιόπης Ρούσσου-Καλόγερα (1967-2017) Πεντηκοστή επέτειος αποφοιτήσεως! Μισός αιώνας! Σταθμός για κάθε επέτειο! Τόσος χρόνος πέρασε από την ημέρα εκείνη που, με το απολυτήριο Λυκείου στο χέρι και με μάτια βουρκωμένα από την συγκίνηση, αφήναμε πίσω την στοργική φωλιά που για έξι χρόνια, μέρα τη μέρα, λιθαράκι στο λιθαράκι, έφτιαχνε Ανθρώπους ικανούς, δυνατούς, έντιμους στήριγμα της οικογενειακής κυψέλης και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Καθηγητές και καθηγήτριες, με την μεταλαμπάδευση των επιστημονικών γνώσεών τους, φώτισαν τον νου μας χαρίζοντάς μας γνώσεις και πνευματική πρόοδο. Όμως σημαντικώτερη προσφορά τους ήταν το ότι, γενόμενοι ζωντανά, υπαρκτά παραδείγματα, στήριξαν τους χαρακτήρες μας, δίνοντάς μας βασικές αρχές ήθους, αξιοπρέπειας, καθήκοντος και προσφοράς' αρχές που έμελλε να στεριώσουν τις ράγιες στις οποίες θα εκινείτο το τραίνο της ζωής μας. Σ αυτήν την πορεία κινηθήκαμε όλες, άσχετα με την διαφορετικότητα του είδους και τρόπου ζωής που ανοίχτηκε εμπρός μας. Μερικές, απλή οικογενειακή ζωή αρκετές με παράλληλη εργασιακή απασχόληση άλλες ήσκησαν επαγγέλματα - λειτουργήματα προσφέροντας στην κοινωνία το κάτι παραπάνω υπήρξαν και εκείνες που διακρίθηκαν στον επαγγελματικό τους χώρο και με τις άριστες γνώσεις και την τέλεια κατάρτισή τους έφθασαν στις υψηλότερες βαθμίδες του, κάνοντάς μας πραγματικά υπερήφανες! Δεν λείπουν και τα άτομα τα προικισμένα με ιδιαίτερα χαρίσματα, δυνατότητες και επιδεξιότητες -άτομα επίλεκτα θείας δωρεάς, θα έλεγα- που συν τοις άλλοις δίνουν το ιδιαίτερο, μοναδικό κάτι επί πλέον καμάρι μας κι αυτά! 1967! Η ζωή ανοίγεται εμπρός μας...προχωράμε... 2017! Μετά 50 χρόνια νάμαστε εδώ στον τόπο της φωλιάς της σχολικής μας οικογένειας νάμαστε χαρούμενες και συγκινημένες γι αυτήν την επέτειο σταθμό! Παρούσες στο κάλεσμα η καθεμιά ζωντανό βιβλίο της ζωής της που με το δικό της τρόπο έζησε, χάρηκε, αντιμετώπισε! Πολλά ζωντανά βιβλία! Τις σελίδες τους γεμίζουν
πλήθος γεγονότων από τα πιο χαρούμενα έως και τα πιο θλιβερά. Σ αυτές καταγράφονται αξέχαστες στιγμές, όνειρα, σχέδια, προγραμματισμοί, προσπάθειες, αγωνίες, διεκδικήσεις, απογοητεύσεις, ηθικές ικανοποιήσεις, επιτεύξεις στόχων, δικαιώσεις, χαρές, ευτυχισμένες στιγμές αλλά και πίκρες πολλές, βάσανα και θλίψεις. Μεγάλο μέρος, για τις περισσότερες, καταλαμβάνει η προσφορά και η διαρκής επαγρύπνηση και συμβολή για το καλλίτερο μέλλον των παιδιών!... Όλα, μα όλα, όσα έχουν συμβεί, χρωματισμένα με τα ανάλογα συναισθήματα είναι καταγεγραμμένα στο μυαλό, που αδιάκοπα τροφοδοτεί το ιδιαίτερο αυτό βιβλίο ζωής!... Κι ερχόμαστε τώρα, σ αυτήν την χρονική περίοδο, να κάνωμε τον απολογισμό των πεπραγμένων μας, που χαρακτηρίζουν την στάση ζωής και την συμμετοχή μας σαν μανάδες στην κοινωνία. Τελικά ωφελήσαμε τις επόμενες γενιές; Τι έφερε καλό αποτέλεσμα και τι αποτυχία;!...προχωράμε λοιπόν! Δίνομε απαντήσεις στα δικά μας - ίσως και άλλων- ερωτηματικά συμπληρώνοντας το προσωπικό μας βιβλίο, του οποίου μοναδικοί εις βάθος γνώστες είμαστε εμείς και μόνο εμείς, η καθεμία για το δικό της! Αγαπημένες μου συμμαθήτριες, συνεχίζομε! Ευχή μου. Με την καλλίτερη, όσο το δυνατόν, σωματική, πνευματική και ψυχική υγεία. Συνεχίζομε με στόχο το όφελος των επόμενων γενεών, έστω κι άν η προσπάθεια γι αυτόν τον στόχο εκφράζεται απλά με μία συμβουλή, με μία εκ πείρας χρήσιμη παραίνεση ή ακόμη με την συναισθηματική δύναμη και γαλήνη συνάμα, που μόνο μια μάννα και μια γυναίκα μπορεί με τον δικό της τρόπο να δώση. Είθε σ' αυτό να έχωμε θεία φώτιση και συμπαράσταση!- Συγχαρητήρια στις ξεχωριστές εκείνες συμμαθήτριες που με σκέψη, σχεδιασμό και προγραμματισμό, έφεραν εις πέρας την πραγματοποίηση αυτής της μοναδικής συγκέντρωσης - εκδήλωσης για τα 50 χρόνια από την αποφοίτησή μας, διαθέτοντας αρκετό από τον πολύτιμο χρόνο τους, συγχρόνως και κόπο και έγνοια για το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Οι προαναφερθείσες απλές σκέψεις αφορούν και τους συμμαθητές και συμμαθήτριες των δύο άλλων ΛΥΚΕΙΩΝ του νησιού μας. Άλλωστε συνυπήρξαμε στα ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ αποτελώντας όλοι μαζί μια μεγάλη μαθητική οικογένεια του τόπου μας. Ήταν εξαιρετική η ιδέα του συνεορτασμού! Συγχαρητήρια στους εμπνευστές και συντελεστές της! Πριν τελειώσω τις γραμμές αυτές δεν μπορώ να μην αναφερθώ σ' αυτή την πικρίλα που στεγνώνει το στόμα, σ αυτό το μάγκωμα της καρδιάς, σ αυτή τη Λύπη που επίμονη μαυροφορούσα σκιά πιάνει την άκρη των σκέψεών μας, όταν στη θύμηση έρχονται τα πρόσωπα απ' αυτόν τον μαθητόκοσμο που άλλο λιγώτερο, άλλο περισσότερο πρόωρα, έφυγαν απ' αυτήν την ζωή. Δεν αφήνομε την ΛΗΘΗ να τους σβήση από τον νού! Εξ άλλου στο βάθος των λυπηρών αυτών σκέψεων τρεμοπαίζει ένα αχνό φωτάκι μιας ιδέας, μια κρυφής ελπίδας ότι κάποτε με κάποιον τρόπο θα τους συναντήσωμε!... Νάστε καλά όλες και όλοι, εσείς και οι οικογένειές σας και στην ζωή να σας έρχονται όλα κατ' ευχήν! - Δεν σας ξεχνώ!
ΕΝΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΕΝΘΥΜΗΜΑ 50 χρόνια πριν, αποχαιρετούσαμε τη σχολική ζωή εκφράζοντας τη δυσκολία και τον πόνο του αποχωρισμού με τον λυρισμό που πήγαζε από τη νεανική μας ψυχή. Ήταν, όντως, δυνατός ο πόνος που βιώναμε και τον παλεύαμε στο αλώνι του νου με λόγια γλυκερά ώρα πολλή... Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιήσαμε ότι τότε αποχωριστήκαμε και αποχαιρετήσαμε ένα πολυαγαπημένο κομμάτι του εαυτού μας. Συνειδητοποιήσαμε, επίσης, ότι εκείνος ο πόνος καταγράφτηκε στο πεντάγραμμο του μυαλού κι έγινε αναφορά και γνώση πολύτιμη για τούς κάθε είδους αποχωρισμούς που θα αντιμετωπίζαμε στην ενήλικη ζωή μας. Σήμερα, 50 χρόνια μετά, παραμερίζουμε τις όποιες ατέλειες της εφηβικής γραφής και συλλέγουμε τις αξίες που απορρέουν από αυτές τις καταθέσεις ψυχής. Τη λύτρωση που συντελείται μέσα από την έκφραση των συναισθημάτων. Τη γνώση που αποκομίζεται μέσα από τη βιωμένη εμπειρία. Την αρετή που αποκτάται μέσα από την τόλμη να ομολογεί και να μοιράζεται ο άνθρωπος την αλήθεια. Βούλα Βουγιούκα-Μελισσάκη Ιούλιος 2017 Ευχαριστούμε, από την καρδιά μας, τη Μαρία Μαραγκού- Ροσσολάτου, η οποία, μέσα από ένα ευρύ πεδίο ευθυνών που είχε αναλάβει για την προετοιμασία του συνεορτασμού της πεντηκοστής επετείου από τη αποφοίτησή μας, ανέσυρε από το Ιστορικό Αρχείο του Δήμου Σύρου-Ερμούπολης το για εμάς πολύτιμο ενθύμημα "Αποχαιρετισμός Εις Τα Θρανία", δημοσιευμένο στην τοπική μας εφημερίδα "Θάρρος" τον Ιούλιο του 1967, ώστε να έχει τη θέση του στις εκδηλώσεις του ανταμώματος που όλες και όλοι απολαύσαμε! Βιολέττα Κυτέα Βούλα Βουγιούκα-Μελισσάκη Ιούλιος 2017
Αγαπημένοι καθηγητές, συμμαθήτριες και συμμαθητές, Τα μεθεόρτια ενθουσιώδη και συγκινητικά μηνύματα επιβεβαιώνουν ότι, στο τριήμερο αντάμωμα για την πεντηκοστή επέτειο από την αποφοίτησή μας, γευθήκαμε την ευφροσύνη που ονειρευτήκαμε! Η αγάπη ενέπνευσε, ευόδωσε τη συνεργασία, ώθησε στην ανταπόκριση και συμμετοχή. Λίγο πριν κλείσει το πακέτο με όσα συνθέτουν τον συνεορτασμό, νοιώθω την ανάγκη να γράψω τα παρακάτω λόγια, τα οποία ήταν στο μυαλό μου από το βράδυ του Σαββάτου 8 Ιουλίου 2017, συμπιεσμένα όμως, καθώς υπερίσχυαν η συγκίνηση και η έγνοια. Ευχαριστούμε από την καρδιά μας για άλλη μια φορά τους καθηγητές μας, οι οποίοι ταξίδεψαν, παρευρέθηκαν, τίμησαν, λάμπρυναν την γιορτή μας. Την κ. Αναστασία Καρατζά-Φλούδα και τον κ. Κώστα Μηλιώτη. Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως τους καθηγητές μας, οι οποίοι μας έστειλαν τις ευχές τους και την αγάπη τους, μέσα από τα μηνύματά τους. Αιτίες έξω από την επιθυμία τους δεν τους επέτρεψαν να παρευρεθούν. Την κ. Στέλλα Βρυωνάκη-Ρούσσου, την κ. Μαρία Προμπονά-Κουτσουμπέλη, τον κ. Στέφανο Καλεντερίδη, τον κ. Γιώργο Πόγκα. Συγκυρίες μη ευνοϊκές δεν επέτρεψαν και σε κάποιες συμμαθήτριες και κάποιους συμμαθητές να παρευρεθούν, παρότι πολύ το επιθυμούσαν. Ευχόμαστε να νοιώσουν την ευφροσύνη μέσα από το πακέτο της γιορτής που θα λάβουν. Μεγάλο ευχαριστώ στη Μαρία Ρούσσου τη δημιουργό της αφίσας του Λυκείου Θηλέων. Στολίδι στη γιορτή, σφραγίδα στο χρόνο! Μεγάλο ευχαριστώ στη Βιολέττα Κυτέα. Σαν μέλισσα διάλεξε με τους στίχους της τους εκλεκτότερους στήμονες της νιότης και της ωριμότητάς μας για να μοιραστεί με όλους μας το νέκταρ της φιλίας! Μεγάλο ευχαριστώ στην Καλλιόπη Ρούσσου. Με την ευαισθησία της και τις βαθιές σκέψεις της μας αγκαλιάζει όλους και μας κάνει κοινωνούς δημιουργικών προβληματισμών για το νόημα της ζωής! Μεγάλο ευχαριστώ και πάλι στην Κουρτεσία Γεδεών. Τα μαργαριτάρια της ευαισθησίας της, τα ζωγραφισμένα βότσαλα και κοχύλια, έφθασαν για όλους.
Πώς αλήθεια, να ευχαριστήσουμε τον συντονιστή του Οικονομικού Λυκείου, τον πολυτάλαντο Μπάμπη Κουλούρα, ο οποίος με στίχους μεταξένιους και μελωδία βελούδινη έντυσε τη γιορτή μας και με τη βιντεοσκόπηση την εγκατέστησε στις ράγες του χρόνου; Πώς αλήθεια, να ευχαριστήσουμε τον συντονιστή του Λυκείου Αρρένων, τον ευαίσθητο και ευγενή Γιάννη Ρώτα; Αποδέχθηκε την πρότασή μας για συνεορτασμό και εμπνεύστηκε την τριήμερη διάρκειά του! Είναι ο άνθρωπος ο οποίος είχε την πόρτα της καρδιάς του ανοιχτή ανά πάσα μέρα, ώρα και στιγμή και ήταν διαθέσιμος να ακούσει, να συζητήσει, να πράξει για να πάμε κάθε φορά παρακάτω. Πήρε ακόμη επάνω του όλο το τεχνοκρατικό κομμάτι, για να έχουμε όλοι το πολύτιμο πακέτο της γιορτής μας! Προσωπικά, ευχαριστώ πολύ όλες τις συμμαθήτριες για την ομοψυχία με την οποία συνεργαστήκαμε στο διάστημα της προετοιμασίας του συνεορτασμού. Χωρίς την ομοψυχία αυτή δεν θα είχαμε το ευλογημένο αποτέλεσμα που βιώσαμε. Ευχαριστώ πολύ την κάθε μία ξεχωριστά για τη συμβολή της με την ευθύνη που είχε αναλάβει, για την προσφορά υλικού, ιδεών, προτάσεων και συμβουλών, για την προσφορά του χρόνου της, την παρουσία της στις συναντήσεις μας, την διαθεσιμότητά της στις τηλεφωνικές επικοινωνίες μας (ώρες πολλές με την Μαρία Μαραγκού- Ροσσολάτου). Και, βέβαια, ευχαριστώ πολύ όλες για την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό μου να συνθέσω και να παρουσιάσω το οδοιπορικό μας Ευχαριστώ, Θεέ μου, για όσα ζήσαμε, για τον τρόπο και την ποιότητα που τα ζήσαμε, για όσα σπάρθηκαν, για όσα θα καρπίσουν! Βούλα Βουγιούκα-Μελισσάκη Αθήνα 28 Ιουλίου 2017
Το Τραγούδι Του Συνεορτασμού Πως περνούν τα χρόνια σαν νάτανε προχθές, τα πρώτα χτυποκάρδια στο θρανίο, κρυφά ραντεβουδάκια, πηλίκιο και ποδιά ο μαγικός μας κόσμος στο σχολείο. Πενήντα χρόνια πέρασαν και είμαστε εδώ, με τ άσπρα μας μαλλιά και με ρυτίδες, όμως ποτέ δεν πάψαμε να νιώθουμε παιδιά, και τη ζωή να βλέπουμε με χρώματα κι ελπίδες. Πως περνούν τα χρόνια σαν νάτανε προχθές, διαγωνισμοί, ξενύχτια κι αγωνία, στις σχολικές τις αίθουσες πενήντα χρόνια πριν καθένας από εμάς και μια ιστορία. Πενήντα χρόνια πέρασαν και είμαστε εδώ, με τ άσπρα μας μαλλιά και με ρυτίδες, όμως ποτέ δεν πάψαμε να νιώθουμε παιδιά και τη ζωή να βλέπουμε με χρώματα κι ελπίδες. στίχοι: Μπάμπης Κουλούρας Ιούλιος 2017