ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΞΩΤΙΚΩΝ Ιστορίες από τη Σκωτία και την Ιρλανδία
ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΞΩΤΙΚΩΝ Ιστορίες από τη Σκωτία και την Ιρλανδία ΣΕΙΡΑ Mystery House ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ Δήμητρα Νικολαΐδου ΕΞΩΦΥΛΛΟ & ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ Δημήτρης Μίλησης Για την ελληνική γλώσσα Εκδόσεις Αρχέτυπο ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΕΤΥΠΟ Χρυσοστόμου Σμύρνης 8 54622 Θεσσαλονίκη Τηλ. 2310 429200, Fax. 2310 429205 www.archetypo.com.gr email: info@archetypo.com.gr Σύμφωνα με το νόμο 2121/1993 (όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας, απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου του βιβλίου και η εν γένει εκμετάλλευση μέρους ή συνόλου του έργου με οιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη. ISBN: 978-960-421-246-0
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΠΡΟΛΟΓΟΣ Το Νήμα που δεν Κόβεται 8 Η Εκδίκηση των Ξωτικών 13 Οι Καλικάντζαροι 24 Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΩΝ ΞΩΤΙΚΩΝ & Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΑΡΠΑΣ Η Μαγεία Παραμένει... 33 Μέσα στη Χώρα της Σκιάς 68 Στην Αιωνιότητα 79 Η Κατάρα της Τζούλια Κέιχιλ 75 Ο Άνθρωπος με το Σφυρί 86 Τόμας Ράιμερ 113 Ταμ Λιν 118
ΠΡΟΛΟΓΟΣ TΟ ΝΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΟΒΕΤΑΙ Πολλά χρόνια πριν, στα μέσα του Αυγούστου, μια κοπέλα βρέθηκε να περπατά σε ένα δάσος της Ιρλανδίας. Ήταν εκεί για λίγες μόνο μέρες, κάνοντας διάλειμμα από τις σπουδές της, και ήθελε όσο τίποτα άλλο να ρίξει μια ματιά στην περίφημη μαγική πλευρά του Σμαραγδένιου Νησιού: τα μέρη όπου το πέπλο είναι λεπτό και τα ξωτικά κρυφοκοιτάνε τους ανθρώπους κρυμμένα πίσω από τα δέντρα και τα μανιτάρια, συνωμοτώντας πώς να τους κάνουν να χαθούν. Βέβαια, πάνω απ όλα η κοπέλα ήταν πρακτική, και ήξερε πως σπάνια μια βόλτα στα δάση μιας άγνωστης 8
χώρας σου βγαίνει σε καλό, αν δεν είσαι ήρωας παραμυθιού. Έτσι είχε φροντίσει να βρίσκεται με μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων, έμπειρους οδηγούς και χάρτες ανά χείρας. Κάποια στιγμή ωστόσο, η μεγάλη αυτή εκδρομή έκανε στάση σε μια όμορφη λίμνη, και η κοπέλα σκέφτηκε ότι ήταν ευκαιρία να αποκοπεί για λίγο από το πλήθος και να μπει μερικά βήματα στο δάσος. Εκεί θα μπορούσε να προσποιηθεί πως βρίσκεται σε ένα μαγεμένο δάσος, χωρίς όμως να κινδυνεύει πραγματικά ούτε από μάγια, ούτε από οτιδήποτε άλλο μπορεί να καραδοκεί εκεί που δεν πατάνε άνθρωποι. Πέρασε λοιπόν από ένα άνοιγμα στα λεπτόκορμα δέντρα, και ξεκίνησε να περπατάει. Μονοπάτι δεν υπήρχε, αφού το μέρος δεν προσφερόταν για πεζοπορίες. Ωστόσο ο ήλιος έλαμπε, όπως σπάνια λάμπει στην Ιρλανδία, και η κοπέλα προχώρησε πιο βαθιά, μέχρι που έφτασε σε ένα ξέφωτο. Κι εκεί σταμάτησε απότομα, και έφερε το χέρι στην καρδιά της που ξαφνικά χτυπούσε σαν τρελή. Ακόμα και μετά από χρόνια, η κοπέλα δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι της συνέβη αλλά ήξερε πως δεν έπρεπε να κάνει ούτε βήμα παραπάνω και σίγουρα, σίγουρα δεν έπρεπε να πατήσει στον φωτεινό κύκλο του ξέφωτου. Ήδη είχε προχωρήσει περισσότερο απ όσο έπρεπε, και το δάσος την προειδοποιούσε. Σοφά, γύρισε ΠΡΟΛΟΓΟΣ 9
την πλάτη στον κύκλο με τις φτέρες και τους πεσμένους κορμούς, και το έβαλε στα πόδια. Ο πανικός έκανε ώρα να καταλαγιάσει, αλλά πέρασε στις επόμενες μέρες, και η κοπέλα παρηγορήθηκε, όπως συνήθιζε, αγοράζοντας βιβλία πριν αφήσει τη χώρα πίσω της. Ανάμεσά τους, ήταν και πολλά όμορφα βιβλία για τα ξωτικά. Καθώς λοιπόν επέστρεφε και περνούσε την ώρα της διαβάζοντας στο ταξίδι, διάβασε το εξής για τα δάση της Ιρλανδίας: όταν κάποιος άνθρωπος πλησιάζει πολύ κοντά στα μέρη τους, τα ξωτικά τον γεμίζουν πανικό και τρόμο για να τον διώξουν μακριά. Και τότε ο άνθρωπος το βάζει στα πόδια, χωρίς να ξέρει το γιατί, και είναι καλύτερα έτσι, για όλους Μερικές μέρες μετά, και αφού ήταν ακόμα Αύγουστος, η κοπέλα παρέδωσε τη δουλειά της στο πανεπιστήμιο και έκανε μια τελευταία εκδρομή στα βόρεια της Σκωτίας, όπου σπούδαζε. Τόσο ψηλά, εκείνες τις μέρες ο ήλιος δεν δύει ποτέ και αν ξεχαστείς, βρίσκεσαι να περπατάς έξω όταν έχουν περάσει τα μεσάνυχτα, δίχως να καταλαβαίνεις ούτε εσύ τι ώρα είναι και πόσο μακριά έχεις φτάσει. Κάπως έτσι η κοπέλα βρέθηκε σε ένα φάρο, αργά το βράδυ, κι ενώ ο ουρανός είχε ακόμα φως, πυκνή ομίχλη Το Μικρό Βιβλίο των Ξωτικών 10
κάλυπτε τα πάντα. Αν και περπατούσε με δυο φίλους της, έμεινε πίσω για να απολαύσει την ησυχία. Και τότε μέσα από την ομίχλη, ήρθαν οι φωνές. Δεν μπορούσε να καταλάβει κανείς τι έλεγαν, ούτε αν μιλούσαν σε εκείνη ή αν μόνο συζητούσαν μεταξύ τους. Κι όμως ήταν σίγουρα φωνές, σε μια γλώσσα άγνωστη, ασώματες και καθαρές. Αυτή τη φορά η κοπέλα δεν έτρεξε. Έβλεπε τις μορφές των φίλων της στο βάθος πολύ μακριά για να μιλάνε μεταξύ τους και άλλωστε, εδώ στην άκρη του κόσμου, δεν είχε πού να πάει. Προχώρησε όμως προς το μέρος τους, γιατί τα βιβλία της είχανε πει πως οι άνθρωποι είναι καλύτερα με τους ανθρώπους, και τα ξωτικά με τα ξωτικά. Ο καιρός πέρασε και η κοπέλα δεν είπε σε κανέναν τις ιστορίες της. Άλλωστε, όσο κι αν αγαπάμε τα ξωτικά και τα αγαπάμε σαν κάτι που παλιά ήταν δικό μας και το χάσαμε, κι ας μην μπορούμε να θυμηθούμε μια εποχή που περπατούσαν αλήθεια ανάμεσά μας αν κάποιος ισχυριστεί ότι τα βλέπει, σίγουρα θα τον κοιτάξουμε παράξενα. Κι έτσι κάνουμε ταξίδια στη Σκωτία και την Ιρλανδία, ακούμε τη μουσική των Κελτών και αγοράζουμε βιβλία με ιστορίες, προσπαθώντας να ΠΡΟΛΟΓΟΣ 11
κρυφοκοιτάξουμε σε αυτό τον κόσμο που είναι οικείος χωρίς να τον έχουμε αγγίξει ποτέ. Διαβάζουμε τα ποιήματα του William Butler Yeats, τις ιστορίες του Τόλκιν και τα παραμύθια της Lady Wilde. Χαζεύουμε φωτογραφίες από τα πράσινα λιβάδια και τα μακρινά highlands. Και μέσα μας, ευχόμαστε να μας αγγίξουν έστω από μακριά τα ξωτικά, ακόμα κι αν περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας διερωτώμενοι αν όντως είδαμε κι ακούσαμε κάτι αλλόκοσμο, ή αν ξεγελαστήκαμε από τη ζωηρή μας φαντασία. Όπως κάνει ακόμα και σήμερα, εκείνη η κοπέλα που ξέρω. Δήμητρα Νικολαΐδου Το Μικρό Βιβλίο των Ξωτικών 12