4 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΩΝ Διδάγματα μπροστά στην απεργιακή μάχη στις 12 Νοέμβρη Τα διδάγματα του ηρωικού αγώνα της «Χαλυβουργίας» παραμένουν επίκαιρα και χρήσιμα μπροστά στην απεργία και στη μάχη της ανασύνταξης. Σήμερα, μπροστά στη νέα αντεργατική καταιγίδα, στις δυσκολίες που συναντά η ανασύνταξη, είναι χρήσιμο να ξαναδούμε ορισμένα από τα διδάγματα της 9μηνης ηρωικής απεργίας των χαλυβουργών. Μονόδρομος για τους εργαζόμενους Φωτίζει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει ο κάθε τίμιος εργάτης απέναντι στη νέα επίθεση που του γίνεται, δηλαδή το δρόμο του αντιμονοπωλιακού - αντικαπιταλιστικού αγώνα. Δείχνει ότι ο δρόμος της υποταγής και του φόβου μπροστά στις δυσκολίες της ζωής και του αγώνα, η αναμονή για κάτι καλύτερο μέσα από τις εκλογές και την εναλλαγή της κυβερνητικής διαχείρισης, είναι ο δρόμος που οδηγεί στην κόλαση. Ανέδειξε την ανάγκη σύνδεσης των αιτημάτων του κάθε αγώνα με το γενικότερο πολιτικό αγώνα, ότι όποιος πάει μόνος του θα τον φάει το «σκοτάδι», να στρέφονται ενάντια στον βασικό αντίπαλο, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Ορισμένα παραδείγματα μόνο από τον κλάδο του Μετάλλου το επιβεβαιώνουν: Στη «Χαλυβουργία» του Βόλου, οι εργάτες είχαν την αυταπάτη ότι άμα καθίσουν ήσυχα και δεν στηρίξουν τους συναδέλφους τους απεργούς στον Ασπρόπυργο, τότε θα τη γλιτώσουν και θα συνεχίσουν να έχουν τη δουλειά τους και το μεροκάματο που έπαιρναν. Παρά τις συνεχείς προσπάθειες των χαλυβουργών του Ασπροπύργου και των ταξικών δυνάμεων γενικότερα δεν κατέβηκαν στον αγώνα, γεγονός που το πλήρωσαν και συνεχίζουν να το πληρώνουν ακριβά. Αμέσως μετά τη λήξη της απεργίας η εργοδοσία προχώρησε σε μειώσεις και σε απολύσεις, σε εκ περιτροπής εργασία, και τώρα ζητάει και άλλα. Οι εργάτες της «Χαλυβουργικής», που ήταν δίπλα στη «Χαλυβουργία», δεν έκαναν τίποτα, επειδή και αυτοί πίστευαν ότι όσο η «Χαλυβουργία» είναι κλειστή τόσο αυτοί θα έχουν δουλειά, ότι στην περίπτωση που κλείσει θα ωφεληθούν γιατί τότε η «δική τους επιχείρηση» θα έχει περισσότερες δουλειές. Ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα του εργοδότη τους, έδρασαν ανταγωνιστικά απέναντι στους συναδέλφους τους και το πλήρωσαν ακριβά. Ενώ η «Χαλυβουργία» σταμάτησε να λειτουργεί, η «Χαλυβουργική» προχώρησε λίγο αργότερα σε 120 απολύσεις που τις ονόμασε «εθελούσιες» και σε 20% περίπου μειώσεις στους μισθούς. Στη συνέχεια προχώρησε σε τρίμηνες διαθεσιμότητες και το 2015 προχώρησε σε άλλες 100 «εθελούσιες» απολύσεις. Σήμερα, η παραγωγή έχει σταματήσει, το σύνολο σχεδόν των εργατών που έχουν απομείνει βρίσκονται σε διαθεσιμότητα, χωρίς να είναι σίγουρο για το τι θα γίνει στην πορεία σε σχέση με τη συνέχιση της λειτουργίας του εργοστασίου. Οι εργάτες των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και Ελευσίνας, που και αυτοί δούλευαν δίπλα στη «Χαλυβουργία», υποστήριζαν ότι «θα έλυναν τα προβλήματά τους μέσω του "κοινωνικού διαλόγου" και όχι μέσω της απεργίας», ότι «δεν θα γίνουν "Χαλυβουργία"», αναπαράγοντας τη συκοφαντία ότι η απεργία οδηγεί στο κλείσιμο της «Χαλυβουργίας». Το πού οδήγησαν «οι έξυπνες διαπραγματεύσεις των έξυπνων διαπραγματευτών» το γνωρίζουμε, το πλήρωσαν και αυτοί ακριβά. Από το 2012 στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά για 20 μήνες είχαν εκ περιτροπής εργασία, 4 μέρες το μήνα, και το 2014 μέσα από ατομικές συμβάσεις μειώθηκαν περίπου 40% οι αποδοχές των εργαζομένων, ενώ θα έχουν δουλειά μέχρις ότου κατασκευαστούν τα υποβρύχια και...μετά βλέπουμε. Στα Ναυπηγεία Ελευσίνας από το 2012 υπάρχουν συνεχώς καθυστερήσεις πληρωμών, που φτάνουν τους 8 με 12 μήνες και το 2014 είχαμε μειώσεις στο υπαλληλικό προσωπικό. Την ίδια περίοδο οι εφοπλιστές έφτιαξαν εκατοντάδες καράβια στο εξωτερικό, αλλά το μέλλον των δύο ναυπηγείων είναι αβέβαιο.
Οι εργάτες στα ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα) νόμιζαν ότι η «Χαλυβουργία» δεν τους αφορά γιατί αισθάνονταν σίγουροι λόγω «της σχέσης της επιχείρησης με το κράτος». Στη συνέχεια όμως η «σιγουριά» τελείωσε και στο τέλος του 2011 με την ένταξή τους στο ενιαίο μισθολόγιο μειώθηκαν 35% - 40% οι μισθοί τους, υπήρξαν μεγάλες καθυστερήσεις δεδουλευμένων και στο τέλος του 2014 έγιναν με τη μορφή της «εθελούσιας» 220 απολύσεις, ενώ τώρα βρίσκονται αντιμέτωποι με νέα μέτρα και το μέλλον παραμένει αβέβαιο. Οι εργάτες στην «ΠΙΤΣΟΣ» δεν έκαναν τίποτα για να στηρίξουν τον αγώνα των χαλυβουργών, επειδή, όπως έλεγαν, αυτοί δεν είχαν προβλήματα στο εργοστάσιό τους. Στη συνέχεια, όμως, μέσω της «εθελούσιας» απολύθηκαν περίπου 300 εργαζόμενοι, είχαμε κλείσιμο τμημάτων της παραγωγής. Χιλιάδες μεταλλεργάτες και από άλλα εργοστάσια του Μετάλλου στην Αττική και πανελλαδικά, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, χωρίς να ρίξουν ντουφεκιά ή ρίχνοντας κάποιες για το «θεαθήναι», είχαν την ίδια τύχη, «κάνοντας παρέα» στους χαλυβουργούς. Δικαιώθηκαν οι ταξικές δυνάμεις στους χαλυβουργούς, που έλεγαν ότι τα εργοστάσια τα κλείνει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, ότι αυτός γεννά τις στρατιές των ανέργων, τη φτώχεια και την ανεργία. Οτι αυτός είναι ο κοινός αντίπαλος εναντίον του οποίου πρέπει να στρέφεται η πάλη, και μέσα από τον αγώνα για την ανατροπή του να αποτρέπουμε να χειρότερα, να πετυχαίνουμε και επιμέρους λύσεις. Οτι κανένας δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη δουλειά του, το μέλλον των παιδιών του, παίζοντας το «καλό παιδί» στο αφεντικό του, με το να γίνεται απεργοσπάστης. Η μάχη στη «Χαλυβουργία» επιβεβαίωσε ότι η απόσπαση και συσπείρωση νέων δυνάμεων με το ΠΑΜΕ προϋποθέτει το δυνάμωμα της διαπάλης μέσα στο κίνημα. Εδειξε πώς διαφορετικές δυνάμεις μπορούν να συσπειρωθούν με τη γραμμή του ΠΑΜΕ και να αντιπαρατεθούν με τις άλλες δυνάμεις. Το ΔΣ του σωματείου κάλεσε τους εργάτες να ενωθούν σε ταξική βάση και είχε μέτωπο απέναντι στους εργοδοτικούς. Η πράξη επιβεβαίωσε αυτή την τακτική: Οι εργατοπατέρες αφού εμπόδισαν να γενικευτεί ο αγώνας των χαλυβουργών, συνέχισαν και μετά τη λήξη της απεργίας τις υπηρεσίες στους εργοδότες προσπαθώντας να απαξιώσουν την απεργία, να βάλουν τους εργάτες να παλεύουν για απαιτήσεις των εργοδοτών (π.χ. φθηνό ρεύμα, για δάνεια απ' τις τράπεζες, να κλείσει το κράτος συμφωνίες με Αμερικανούς για επενδύσεις κ.λπ.). Ενώ οι βιομήχανοι πήραν αυτά που ήθελαν, οι εργάτες βρίσκονται σε χειρότερη θέση, απλήρωτοι, με τον κίνδυνο απολύσεων κ.λπ. Η αντιπαράθεση με αυτές τις δυνάμεις πρέπει να δυναμώσει, ιδιαίτερα σήμερα που η κατάσταση έχει γίνει πιο σύνθετη, που ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός ελίσσεται, αξιοποιεί «επιθέσεις φιλίας», έχουν διαμορφωθεί νέα αναχώματα κ.λπ. Για να απεγκλωβίσουμε τους τίμιους εργάτες που τους ακολουθούν, χρειάζεται να δυναμώσουν η αντιπαράθεση και η ιδεολογική διαπάλη μαζί τους. Κόντρα στην απογοήτευση και τις δυσκολίες Διδάσκει ότι δεν πρέπει να απογοητευόμαστε ή να ταλαντευόμαστε στις περιόδους που δεν υπάρχουν αγωνιστικές διαθέσεις και η προσπάθεια να ξεσηκωθούν οι εργάτες και να παλέψουν δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ότι δεν θα πρέπει να χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στους εργάτες, στη δύναμή τους, στο ταξικό τους ένστικτο.
Στη «Χαλυβουργία» «δεν φαινόντουσαν από πριν αγωνιστικές διαθέσεις, δεν υπήρχαν ορατά τέτοια σημάδια. Κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι θα γινόταν ένας τέτοιος μεγάλος αγώνας, κι όμως έγινε. Κανένας απεργός όταν ξεκίνησε η απεργία δεν πίστευε ότι μπορεί να πάει τόσο μακριά, και όμως πήγε. Κανένας απεργός δεν πίστευε ότι έκρυβε μέσα του τόση δύναμη, και όμως τη βρήκε. Κανείς δεν περίμενε ότι θα δημιουργηθεί τέτοιο κύμα αλληλεγγύης, και όμως δημιουργήθηκε». Γι' αυτό σήμερα δεν πρέπει να «το βάζουμε κάτω», να τα παρατάμε επειδή προς το παρόν δεν μας ακολουθούν. Μπροστά στην απεργία και στη συνέχεια χρειάζεται να προχωρήσουμε πιο θαρρετά σε συνελεύσεις και συγκεντρώσεις μέσα στους χώρους δουλειάς. Να συζητήσουμε άφοβα όλα τα ζητήματα με τους εργάτες και ας μην τους πείσουμε σε όλα, να ακούσουμε τις σκέψεις τους, το πώς σκέφτονται για εμάς και γενικότερα. Να κάνουμε κατά μέτωπο αντεπίθεση στην αντιδραστική αντίληψη ότι «οι αγώνες δεν έχουν αποτελέσματα», ότι «οι εργάτες δεν καταλαβαίνουν», ότι «δεν μπορούν να ξεπεράσουν το φόβο». Οπως με τη «Χαλυβουργία» έτσι και τώρα, κανένας δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά ποια θα είναι η αφορμή σε κάθε χώρο που θα ξεχειλίσει το ποτήρι, που θα ανάψει τη φωτιά. Πολλές φορές το ποτήρι της οργής μπορεί να ξεχειλίσει από κάτι που μπορεί να μην το θεωρούμε σοβαρό ή σε στιγμή που δεν το περιμένεις και σήμερα ένα είναι το σίγουρο, ότι υπάρχει πολύ εύφλεκτο υλικό που μπορεί να πυροδοτήσει μεγάλους αγώνες. Γι' αυτό θα πρέπει να παρακολουθούμε συνεχώς και να βελτιώνουμε τον τρόπο που δουλεύουμε, το πώς αναπτύσσουμε ιδεολογικούς και αγωνιστικούς δεσμούς με τους εργάτες. Να αποφεύγουμε «την εύκολη δουλειά του μπούγιου, της περαντζάδας και των εντυπώσεων», και να δουλεύουμε σταθερά με βάση τους δείκτες της ανασύνταξης, να «δενόμαστε με χίλια νήματα» με τους εργάτες, να γινόμαστε «ένα μαζί τους», άσχετα από τις πολιτικές τους τοποθετήσεις. Να απευθυνόμαστε πλατιά σε όλους τους εργάτες, με ταξικά κριτήρια και όχι με βάση πού ανήκει ο καθένας και τι ψήφισε. Να τους μιλάμε χωρίς δισταγμό για τις αντιδραστικές θέσεις των κομμάτων που στηρίζουν και τις αντεργατικές θέσεις που παίρνουν για τα προβλήματα των εργατών, για την ανάγκη να τα εγκαταλείψουν και να έρθουν με το ΠΑΜΕ και το κόμμα τους το ΚΚΕ, να προβάλλουμε συνεχώς με υπερηφάνεια την ιδεολογία μας, το Κόμμα μας. Τα παραπάνω παίζουν σημαντικό ρόλο όχι μόνο για την αντιμετώπιση των δυσκολιών του σήμερα, αλλά και για να μας αναγνωρίσουν ως ηγέτη τους την ώρα που θα μπουν οι εργάτες μαζικά στον αγώνα, που θα υπάρξουν μαζικά ξεσπάσματα. Για να μας εμπιστευτούν ακόμα και αν διαφωνούν με την κομματική μας τοποθέτηση, για να μη βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ο αντικομμουνισμός και η συκοφάντηση του αγώνα, η προσπάθεια της εργοδοσίας να διασπάσει τους εργάτες. Με υπομονή και επιμονή Διδάσκει πώς να δουλεύουμε κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες, αντιπαλεύοντας με μαχητικότητα και απαιτητικότητα την αδράνεια. Το πώς να «πιάνουμε» τα ζητήματα που μπορεί να κινητοποιήσουν, χωρίς μικροαστική ανυπομονησία και βιασύνες, έχοντας σωστά εκτιμήσει το μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, ετοιμάζοντας μέσα από μικρές και μεγάλες μάχες το έδαφος για τους μελλοντικούς μεγάλους αγώνες που θα έρθουν στη βάση αντικειμενικών εξελίξεων. Η «Χαλυβουργία» έδειξε πως το ζήτημα της οργάνωσης της πάλης δεν εξαρτάται μόνο από το τι θέλει ή τι δεν θέλει το ΚΚΕ αλλά και από τις διαθέσεις που είναι αντικειμενικό γεγονός, που δεν εξαρτώνται από εμάς. Ως ΚΚΕ και ΠΑΜΕ κάναμε ό,τι μπορούσαμε «για να γίνει όλη η Ελλάδα μια "Χαλυβουργία"», αλλά αυτό δεν έγινε, γιατί δεν είχε ωριμάσει, δεν υπήρχαν η ανάλογη προετοιμασία και οι αγωνιστικές διαθέσεις από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Γι' αυτό εμείς θα πρέπει να «σπέρνουμε» συνεχώς, χωρίς το άγχος του άμεσου αποτελέσματος, με σιγουριά ότι αυτό θα ωριμάσει σε βάθος χρόνου, ότι θα έρθει «η ώρα του». Αυτό βοηθάει για να μην απογοητεύονται οι δυνάμεις, για να μην πιάνει η επίθεση των αντιπάλων που αξιοποιώντας τις δυσκολίες που προκαλεί η αντικειμενική κατάσταση, σπέρνουν την ηττοπάθεια, υπονομεύουν την αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης, χτυπούν
το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Οταν δεν γίνονται αγώνες, λένε ότι φταίει το ΚΚΕ που δεν ασχολείται με τα προβλήματα, που η πολιτική του δεν είναι ενωτική, που δεν τα βρίσκει με τις άλλες αριστερές δυνάμεις, ενώ όταν γίνονται οι αγώνες, τότε τους βαφτίζουν κομματικούς. Η δουλειά που κάναμε το προηγούμενο διάστημα για τα συλλαλητήρια, η δουλειά που κάνουμε για την απεργία στις 12/11, για τις αρχαιρεσίες και μια σειρά οξυμένα προβλήματα σε χώρους δουλειάς, έχει αποτελέσματα και σήμερα και ένα μέρος τους θα φανεί αύριο. Με αυτήν τη σιγουριά και αυτοπεποίθηση να μετράμε τη δουλειά μας και όχι με τα κριτήρια των αστών και των οπορτουνιστών. Ο πρωτοπόρος εργάτης που το κατανοεί αυτό, ούτε κουράζεται ούτε απογοητεύεται ούτε παρασύρεται. Ενισχύοντας τον προβληματισμό με βάση τις εξελίξεις Σήμερα, η ανάγκη να γίνει «όλη η Ελλάδα μια "Χαλυβουργία"» είναι περισσότερο αναγκαία από χτες. Περισσότεροι εργάτες μπορούν να κατανοήσουν το πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν αυτό το δρόμο τον είχαν ακολουθήσει τότε και οι άλλοι κλάδοι της βιομηχανίας, συνολικά η εργατική τάξη. Απλά και κατανοητά να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση και να θέσουμε στους εργάτες ορισμένα ζητήματα, να τους «ενισχύσουμε» το φιλότιμο και την υπερηφάνειά τους. Είναι σωστό να έρχονται όλα αυτά τα αντεργατικά μέτρα που προστίθενται στα προηγούμενα και αφορούν όλους τους εργάτες, να δημιουργούνται ένα πιο σκληρό καθεστώς εργασιακής ζούγκλας και σκληρότερες συνθήκες εκμετάλλευσης κυρίως για τα παιδιά μας, χωρίς να αντιδράμε και να δίνουμε το δικαίωμα στην κυβέρνηση να λέει ότι γι' αυτά που κάνει έχει τη λαϊκή συναίνεση, να ερμηνεύει την παθητική μας στάση ως επιβράβευση της πολιτικής της; Είναι σωστό, όλοι οι αντίπαλοί μας, βιομήχανοι, εφοπλιστές, κυβέρνηση, ΕΕ, τα κόμματά τους και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, να είναι ενωμένοι απέναντί μας παρά τις διαφορές τους και εμείς οι εργάτες να μην ενωνόμαστε ως τάξη για να τους πολεμήσουμε, άσχετα από το τι ψήφισε ο καθένας μας στις εκλογές, να είμαστε διασπασμένοι, να μην εκφράζουμε μαζικά την αλληλεγγύη μας στους χώρους δουλειάς που υπάρχει κινητοποίηση, να κοιτάζει ο καθένας το χώρο του και έτσι να χάνουμε όλοι μαζί; Είναι σωστό οι αντίπαλοί μας να έχουν κοινό μακροπρόθεσμο αντεργατικό σχέδιο και πλαίσιο αιτημάτων, δηλαδή την πολιτική της ΕΕ και το μνημόνιο και εμείς να κοιτάζουμε πόσο λιγότερα θα χάσουμε, τι θα γλιτώσει ο καθένας για την πάρτη του και να πηγαίνουμε όλοι μαζί όλο και πιο χαμηλά; Να στηρίζουμε τους στόχους των εργοδοτών, της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας, να μην έχουμε ως εργατική τάξη μια κοινή γραμμή άμυνας, ένα κοινό πλαίσιο αιτημάτων, για την κάλυψη των απωλειών, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, όπου μέσα σε αυτό ο κάθε χώρος, ο κάθε κλάδος και οι άνεργοι θα προσθέτουν και τα δικά τους; Είναι σωστό, μετά από όλα όσα είδαμε και πάθαμε, να δεχόμαστε ως εργάτες να μας εκπροσωπούν αυτές οι ξεπουλημένες, συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις, που δουλεύουν για τους αντιπάλους μας, που συνεχώς μεταμορφώνονται και διαπραγματεύονται πόσα θα χάσουμε, που έχουν διαλύσει το εργατικό κίνημα; Δεν πρέπει να τους γυρίσουμε την πλάτη και να πάμε με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που ήταν και είναι πάντα μαζί μας, που ήταν και είναι μπροστά στην οργάνωση του αγώνα, που του δίνουν προοπτική και παλεύουν χωρίς να υπολογίζουν το κόστος και τις θυσίες; Είναι σωστό, εμείς που λειτουργούμε τα εργοστάσια, τις μηχανές, που παράγουμε τον πλούτο, δηλαδή που έχουμε τη δύναμη, να κλαψουρίζουμε και να υποκύπτουμε στους εκβιασμούς των παρασίτων ιδιοκτητών και της κυβέρνησής τους, που ούτε γνωρίζουν πού είναι τα εργοστάσια τους και να μη χρησιμοποιούμε αυτή τη δύναμή μας για να διεκδικήσουμε το δίκιο μας, να δεχόμαστε να μας ταΐζουν από τα περισσεύματά τους και να μην ξεσηκωνόμαστε; Είναι σωστό να μας λέει κατάμουτρα η κυβέρνηση ότι στόχο έχει να περάσει γρήγορα τα αντεργατικά μέτρα για να έρθει η ανάπτυξη, να απαλλάσσει από χρέη και φόρους επιχειρηματικούς ομίλους και εμείς να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια και να λέμε, άσε να δούμε τι θα γίνει, αντί και εμείς να βιαστούμε, να μη χάνουμε άλλο χρόνο και να οργανωθούμε, να μην αφήνουμε τα πράγματα να γίνονται χειρότερα; Είναι σωστό να φουντώνει περισσότερο η φωτιά του πολέμου στην περιοχή μας, να πνίγονται καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι, μικρά παιδιά, η κυβέρνηση να εμπλέκει τη χώρα όλο και πιο πολύ
στη φωτιά του πολέμου, στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και εμείς να μην ξεσηκωνόμαστε, να μην ζητάμε να σταματήσει η οποιαδήποτε εμπλοκή, να γυρίσουν πίσω οι Ελληνες φαντάροι που είναι έξω από τα σύνορα, να μην εκφράζουμε με όλους τους τρόπους την αλληλεγγύη μας; Είναι σωστό να μην αξιοποιήσουμε την απεργία για να δείξουμε με τη μαζική μας συμμετοχή την πραγματική μας δύναμη, ότι παραμένουμε όρθιοι και δεν μας έχουν στο χέρι, ότι δεν τους φοβόμαστε και ότι είμαστε αποφασισμένοι να κλιμακώσουμε την πάλη μας με πιο μαζικούς και μαχητικούς αγώνες; Κανένας δεν υποστηρίζει ότι όλα αυτά μπορεί μέχρι τις 12 του Νοέμβρη να ξεσηκώσουν μαζικά τους εργάτες. Είναι σίγουρο, όμως, ότι πολλούς θα τους προβληματίσουν, θα τους αγγίξουν, ο σπόρος που θα ρίξουμε αργά ή γρήγορα θα αποφέρει καρπούς. Αναντικατάστατος ο ρόλος του ΚΚΕ Ανέδειξε πιο καθαρά τον αναντικατάστατο καθοδηγητικό ρόλο του ΚΚΕ. Παρά τον ηρωισμό των χαλυβουργών, χωρίς την καθοδήγηση και τη βοήθεια του ΚΚΕ, δύσκολα ο αγώνας θα μπορούσε να γίνει όπως έγινε. Η πολύτιμη συλλογική πείρα του Κόμματος αποτέλεσε πολύτιμο όπλο στα χέρια των απεργών. Από την άλλη, σημαντική ήταν και η πείρα που απέκτησε το ίδιο το Κόμμα, σε σχέση με τον τρόπο που ως Κόμμα πρέπει να καθοδηγούμε τους αγώνες, να συνδυάζουμε την κομματική και συνδικαλιστική δουλειά. Η εμπιστοσύνη στο ΔΣ και η ανοιχτή και τίμια συζήτηση πάνω στα ζητήματα που υπήρχαν διαφωνίες, η βοήθεια στο πώς θα οργανώσουν και θα περιφρουρήσουν οι ίδιοι τον αγώνα τους, ανέβαζαν το κύρος του Κόμματος και του ΠΑΜΕ. Βοηθούσαν να ανεβαίνει η ευθύνη των ίδιων των χαλυβουργών και μέσα από την πείρα τους να κατανοούν την αναγκαιότητα της καθοδήγησης από το Κόμμα, της ύπαρξης Κομματικής Οργάνωσης σε κάθε εργοστάσιο. Να μας υπερασπίζουν από την επίθεση και τις συκοφαντίες του αντίπαλου, ακόμα και αν δεν συμφωνούσαν σε όλα μαζί μας. Σήμερα, που οι απαιτήσεις της κομματικής δουλειάς στην καθοδήγηση των αγώνων και στη μάχη της ανασύνταξης μεγαλώνουν, η πείρα αυτή μας βοηθάει σημαντικά. Ταυτόχρονα αναδείχνει την ανάγκη να προχωρήσει με πιο γρήγορα βήματα η οικοδόμηση του Κόμματος στην εργατική τάξη και πριν από όλα στα μεγάλα εργοστάσια και επιχειρήσεις. Η μελέτη της πείρας από αυτόν τον αγώνα και γενικότερα από τους αγώνες, μας βοηθάει να προχωράμε αισιόδοξα, να αντιμετωπίζουμε πιο αποτελεσματικά τις δυσκολίες και να αξιοποιούμε τις νέες δυνατότητες. Οσο περνάει ο καιρός και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού μεγαλώνουν, περισσότεροι πρωτοπόροι εργάτες ενδιαφέρονται να μάθουν για το Πρόγραμμά μας, για το πώς μπορεί να γίνει, για το αν θα μας αφήσουν, ψάχνουν δηλαδή διέξοδο εκτός των τειχών του καπιταλισμού. Υπάρχει καλύτερο έδαφος για να πείσουμε ότι η απάντηση στη βαρβαρότητα που ζούμε είναι μία, ο σοσιαλισμός, γεγονός που επιβεβαιώθηκε από τα αποτελέσματα που είχε η οικοδόμησή του στη Σοβιετική Ενωση και αλλού, όπου φάνηκε η ανωτερότητά του έναντι του καπιταλισμού. Σήμερα, οι αντικειμενικές συνθήκες είναι πιο ώριμες από τότε που έγινε η Οχτωβριανή Επανάσταση και εμείς έχουμε περισσότερες γνώσεις για να περπατήσουμε πιο αποτελεσματικά αυτό τον δρόμο αφού τώρα έχουμε τη θετική και την αρνητική πείρα της πρώτης απόπειρας οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Αυτό που λείπει είναι ότι δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί η δύναμη που θα επιβάλει αυτή τη διέξοδο. Οταν η εργατική τάξη οργανωθεί, συγκροτήσει τη συμμαχία της και αποφασίσει να υπερασπιστεί το δίκιο της, να διεκδικήσει τον πλούτο που παράγει, και με ένα ισχυρό ΚΚΕ στην εργατική τάξη, στην πρώτη γραμμή της πάλης, όσα εμπόδια και αν της βάλουν, κανένας δεν μπορεί να τη σταματήσει να φτάσει μέχρι την τελική νίκη. Σε αυτόν το δρόμο εμείς καλούμε την εργατική τάξη να παλέψει, στο δρόμο της ανατροπής, ο οποίος είναι μια συνεχής πορεία πάλης, για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, αλλαγή των συσχετισμών, δημιουργία προϋποθέσεων για τη συνολική ρήξη, το σοσιαλισμό. Από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της Κυριακής 8 Νοέμβρη 2015 Του Γιάννη ΜΕΡΕΝΤΙΤΗ Ο Γιάννης Μερεντίτης είναι μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ