Α ΒΡΑΒΕΙΟ Το άσπρο του Φώτη Αγγουλέ Σε γέννησε η σιωπή και σ έθρεψε η δίψα, μα βρέθηκες γυμνός, γερτός και πονεμένος στα δίχτυα τού «γιατί». Ρυάκι ήταν ο λόγος σου τραγούδι στην ψυχή σαν βάλσαμο κυλούσε και έσταζε ζωή. Φωνές δειλές μέσα από σένα πήρανε πνοή κι η έρημος μες στις ψυχές μας εχάθη σαν σιωπή. Ανάμεσα σε φλόγες περπατούσες τη νύχτα είχες αγκαλιά, η αδικία σε σκούντησε στον ύπνο και την καρδιά σου λάβωσε ο πόνος. Σταγόνες απ' αγάπη σε πνίγαν στο λαιμό κι η θάλασσά σου ξέβρασε πορεία από χρυσό. Η δύση σ' αποκοίμισε ω ήλιε γελαστέ, μα τ' άσπρο ζει μες στις ψυχές μας σκορπίζει φως και χάνεται.
Ειρήνη Καλλίτση 1ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΧΙΟΥ Β ΒΡΑΒΕΙΟ (ισοβαθμία) Απέναντι Στέκομαι και σε κοιτώ φεύγεις μακριά, πας απέναντι εκεί που σε στέλνουν αυτοί, αυτοί που έδιωξαν τόσους μαζί σου, αυτοί που κρατούν εμένα εδώ, αυτοί που μας απαγόρεψαν χαμογελώντας να δούμε μαζί την άνοιξη. Τα μάτια σου ανέκφραστα, πονεμένα φαντάζουν έρημος στεγνή, που της τελείωσαν τα δάκρυα. Τα χείλη σου ανέκφραστα κι αυτά δε γελάνε πια του ήλιου, όπως τότε που κράταγα το χέρι σου. «Αγάπη μου», φωνές, κραυγές, θρήνοι - κι όχι «συνωστισμός» - κυκλώνουν την ψυχή μου, τ αυτιά μου, μα δε μπορώ να λυπηθώ γι άλλους, ο πόνος που σε χάνω τόσος που φλόγες σκοτεινές καίνε την καρδιά μου. Εσύ χάραξες πορεία στο Αιγαίο έφτασες στο νησί τ αντικρινό, η νύχτα, τ ασημένιο φεγγαρόφωτο έφτασαν κι απόψε, μα εγώ στέκομαι εδώ και κοιτώ Αντωνία Καμπούρη 3ο Γενικό Λύκειο Χίου Β ΒΡΑΒΕΙΟ (ισοβαθμία) Ποίηση μέσα στις φλόγες Μισοτελειωμένα ποιήματα γυρίζουν στον ήλιο Η ποίηση διεκδικεί το μερίδιο της Χαράζω πορεία Κοσκινίζοντας μες στην καρδιά μου την έρημο
Κατάλαβα πως νύχτα μέρα χάνομαι μες στις φλόγες Δε βρίσκω τις λέξεις γιατί είναι πέρα απ τον κόσμο Να φυτρώσει η φωνή μου μεμιάς σαν μια φλόγα Μαρία Καϊτατζή Εσπερινό Γυμνάσιο Μυτιλήνης Λέσβου με Λυκειακές τάξεις Γ ΒΡΑΒΕΙΟ Η λεγεώνα των ξένων Καθώς βαδίζουμε στην πορεία Μέσα στη νύχτα Από τους δρόμους της πόλης Ως την άκρη της ερήμου. Καθώς βαδίζουμε μέσα στο σκοτάδι Και η φλόγα των δάδων μας φωτίζει τη νύχτα. Τώρα βαδίζουμε μέσα στη νύχτα Αύριο θα είναι στον ήλιο Αλλά το τραγούδι μας θα είναι το ίδιο Επειδή πηγάζει από την ψυχή μας. Eλένη Καραγιάννη Εσπερινό Γυμνάσιο Μυτιλήνης Λέσβου με Λυκειακές τάξεις Γ ΒΡΑΒΕΙΟ Η λεγεώνα των ξένων Καθώς βαδίζουμε στην πορεία Μέσα στη νύχτα Από τους δρόμους της πόλης Ως την άκρη της ερήμου. Καθώς βαδίζουμε μέσα στο σκοτάδι Και η φλόγα των δάδων μας φωτίζει τη νύχτα. Τώρα βαδίζουμε μέσα στη νύχτα Αύριο θα είναι στον ήλιο Αλλά το τραγούδι μας θα είναι το ίδιο Επειδή πηγάζει από την ψυχή μας.
Eλένη Καραγιάννη Εσπερινό Γυμνάσιο Μυτιλήνης Λέσβου με Λυκειακές τάξεις Α ΕΠΑΙΝΟΣ Πορεία της ζωής Περπατάω τη νύχτα στους δρόμους και είναι έρημος... Το μόνο που ακούγεται είναι φωνές τσακαλιών που ουρλιάζουν, όμως δεν φοβάμαι... Συνήθισα από τις φωνές των ανθρώπων. Όμως το πρωί δεν αργεί να έρθει, δεν αργεί να βγει ο ήλιος με τις κίτρινες φλόγες του. Αλλά μετά, πάλι νύχτα, σκοτάδι... Μια πορεία της ζωής ανεξίτηλη στο χρόνο. Δεν φοβάμαι όμως ποτέ. Όταν ξημερώνει, σκέφτομαι η μέρα που έρχεται μπορεί να είναι διαφορετική. Πάντα θα έρχεται μια άλλη διαφορετική. Και αν δεν είναι μπορούμε να την κάνουμε εμείς. Μαριγώ Ρήνα ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΜΑΡΑΘΟΚΑΜΠΟΥ ΣΑΜΟΥ Β ΕΠΑΙΝΟΣ Αν... Αν... σου διναν για μια στιγμή φτερά για να πετάξεις και ένα μαγικό ραβδί τον κόσμο για ν αλλάξεις κάτσε και σκέψου, φίλε μου, τι θα θελες να κάνεις; Θα θελες στα φτωχά παιδιά λίγη χαρά να δώσεις; Με δώρα, αγάπη, ζεστασιά στην κρύα την καρδούλα τους χαμόγελο ν απλώσεις ; Μήπως τη νύχτα της ψυχής αυτών που δεν μπορούνε
τον ήλιο να κοιτάξουνε, το δρόμο τους να βρούνε, μ ένα μικρό σου άγγιγμα ν άνοιγες την ψυχή τους, και με μια φλόγα δυνατή, ζέσταινες τη ζωή τους; Αν... πέταγες πολύ ψηλά, απ την έρημο πιο πέρα, εκεί που ο πόλεμος χτυπά μάνα, παιδί, πατέρα, θα θελες να χες δύναμη τα όπλα να σιγήσεις, και στις χαρούμενες στιγμές το χρόνο να γυρίσεις ; Κι όλες τις κρύες τις καρδιές, που ναι γεμάτες πόνο, που μόνο μια ζεστή φωνή και λίγη αγάπη μόνο, θέλουν να νιώσουν... μη μου πεις πως δεν σε συγκινεί; Και στην ψυχή και στη ματιά ρίγη δεν προκαλεί; Ναι. Όλα καλύτερα θα τα έκανα, αν μπορούσα και την πορεία της ζωής θ άλλαζα, αν προσπαθούσα. Μα, ξέρεις είμαι ένα μικρό παιδί, μικρή είν η δύναμη μου έχω μονάχα μιαν ευχή, βγαλμένη απ την ψυχή μου: Αν... όλοι οι άνθρωποι στη γη κάνουν στο διπλανό τους, αυτό που εκείνοι θέλουνε και για τον εαυτό τους, τότε, χωρίς αγάπη και χαρά κανένας δεν θα μείνει, κανείς μονάχος στη ζωή ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ! Κυριακή Μισαηλίδη 1ο Γενικό Λύκειο Χίου Γ ΕΠΑΙΝΟΣ Μια ηλιαχτίδα στο σκοτάδι Μέσα στην απελπισία σου Άνθρωπε μην παραδίνεσαι Και αν έρημος είναι η ζωή σου Έρμαιο της μοίρας μη γίνεσαι. Μην αφήσεις τις φωνές των Σειρήνων Το μυαλό να σου γεμίσουν Και την πορεία για την Ιθάκη, Οδυσσέα, να σου κρύψουν. Την σκοτεινιά της νύχτας αποχαιρέτησε Τον ήλιο της ελπίδας καλωσόρισε Άσε τις ηλιαχτίδες να τρυπώσουν στην ψυχή σου Και σαν φλόγες να ζεστάνουν τη ζωή σου. Ακόμα και τα καραβάνια στην έρημο Πάντα βρίσκουν το δρόμο. Μυρσίνη Ιντζέ
Εσπερινό Γυμνάσιο Μυτιλήνης Λέσβου με Λυκειακές τάξεις ΕΙΔΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ Η Πορεία Η πορεία θα είναι διαφορετική για τον καθένα. Ο δρόμος θα περνάει μέσα από δάση κι απέραντες θάλασσες. Αλλά εσύ μη λυγίσεις! Μην αλλάξεις την πορεία σου! Παράμεινε εκεί και περπάτα! Περπάτα μέχρι να πετύχεις. Και ποτέ μην ακούσεις τις φωνές της νύχτας που σε καλούν, όταν περνάς απ τα σκοτεινά τούνελ. Ποτέ μην ενδώσεις στις οφθαλμαπάτες της ερήμου που σε καλούν να τις ακολουθήσεις. Ποτέ μην αποκλίνεις απ την πορεία σου! Κι αν κάποτε κουραστείς, κοίτα τον ήλιο. Κοίτα τον ήλιο και σκέψου. Σκέψου όλα όσα πίστευες, όταν άρχιζες. Σκέψου όλα όσα θυσίασες για να φτάσεις ως εδώ. Ίσως ο δρόμος που ακολούθησες να είναι δύσκολος. Ίσως το τέλος να μην είναι αυτό που θα ήθελες. Ίσως οι φλόγες να είναι ψηλότερες απ όσο νόμιζες. Μα αυτό είναι η ζωή. Ένας δρόμος. Ένας δρόμος που ποτέ δε θα αλλάξει. Ένας δρόμος που πάντα θα έχει την ίδια αρχή. Ένας δρόμος που θα οδηγεί στο ίδιο τέλος. Μα η πορεία θα είναι διαφορετική για τον καθένα. Αναστασία Τσιροπινά 3o Γενικό Λύκειο Χίου