ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣIΑ ΤΣΑΝΤΑΡΗ ΤΖΕΝΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΘΗΝΑ ΣΕΡΕΜΕΤΙ ΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΑΝ ΑΡΗ

Transcript

1 ΜΑΘΗΜΑ: ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΘΕΜΑ ΥΠΟΟΜΑ ΑΣ: Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΩΝ ΟΛΥΠΜΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΟΝΟΜΑ ΟΜΑ ΑΣ: Ο ΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΡΕΜΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣIΑ ΤΣΑΝΤΑΡΗ ΤΖΕΝΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΘΗΝΑ ΣΕΡΕΜΕΤΙ ΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΑΝ ΑΡΗ

2 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Το θέµα της οµάδας µας του 2 ου τετραµήνου είναι η απαρχή των ολυµπιακών αγώνων και η εξέλιξη τους κατά τους αρχαίους χρόνους. Αρχικά ασχοληθήκαµε µε την εύρεση πληροφοριών και εικόνων από διάφορες πηγές όπως το διαδίκτυο και το βιβλίο που δανειστήκαµε µε τίτλο Ολυµπιακοί Αγώνες. Στη συνέχεια τις συγκεντρώσαµε όλες χωρίζοντάς τες σε ενότητες ανάλογα µε το περιεχόµενο τους. Αναθέσαµε λοιπόν σε κάθε µέλος της οµάδας µας από µια ενότητα έτσι ώστε να την επεξεργαστεί και να την συνθέσει κατάλληλα για την καταγραφεί της εργασίας. Έπειτα τοποθετήσαµε όλα τα επεξεργασµένα κείµενα σε ένα τελικό έγγραφο Microsoft Word. Προσθέσαµε τις κατάλληλες εικόνες συνδυάζοντας τες µε το περιεχόµενο των κειµένων. Δεν ξεχάσαµε να αναφέρουµε τις πηγές από τις οποίες συλλέξαµε τις πληροφορίες, ενώ µε την καθοδήγηση του καθηγητή µας κάναµε τις τελευταίες διορθώσεις. Στο τέλος, γράψαµε τις συνολικές µας εντυπώσεις από την εργασία και αναφέραµε ό,τι µας δυσκόλεψε.

3 ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ Τα Ολύµπια, οι Ολυµπιακοί αγώνες στην αρχαιότητα, ήταν η αρχαιότερη και πιο σηµαντική αθλητική διοργάνωση της αρχαίας Ελλάδας µε θρησκευτικό χαρακτήρα και ιδιαίτερη σηµασία που γινόταν προς τιµήν του θεού Δία, του πατέρα των θεών. Η αρχή των Ολυµπιακών αγώνων χάνεται στα βάθη των σκοτεινών χρόνων της µυθολογίας. Σύµφωνα µε την παραδόσεις της Ολυµπίας, ο Ιδαίος Ηρακλής µε τα πέντε αδέλφια του, τους Δακτύλους ή Κουρήτες, φτάνει στην Ολυµπία από την Κρήτη φέρνοντας τον Δία. Εκεί ορίζει το µήκος του σταδίου, οργανώνει αγώνες δρόµου µε τα αδέλφια του και στεφανώνει το νικητή µε αγριελιά, ένα δέντρο που είχε φέρει από την χώρα των Υπερβορείων. Σύµφωνα µε αυτήν την παράδοση ο Ηρακλής Δάκτυλος ονόµασε τους αγώνες Ολύµπια και καθιέρωσε την διεξαγωγή τους κάθε πέµπτο χρόνο επειδή τα αδέλφια του ήταν πέντε. Μια άλλη παράδοση αναφέρει πως οι πρώτοι οι θεοί αγωνίστηκαν στην Ολυµπία. Ο Δίας νίκησε τον πατέρα του Κρόνο στην πάλη, ο Απόλλωνας τον Ερµή στο δρόµο και τον Άρη στην πυγµή. Έτσι ο Δίας καθιέρωσε τους αγώνες. Ως ιδρυτής των αγώνων αναφέρεται, επίσης, ο Πέλοπας. Ο Πέλοπας, γιος του Ταντάλου, ήρθε από τη Μικρά Ασία για να συµµετάσχει σε µια αρµατοδροµία που είχε οργανώσει ο Οινόµαος, βασιλιάς της Πίσας, στην Πελοπόννησο. Ο Οινόµαος έλαβε ένα χρησµό, σύµφωνα µε τον οποίο ο γάµος της κόρης του Ιπποδάµειας θα προκαλούσε το θάνατό του. Έβαλε, λοιπόν, να σκοτώσουν όλους τους µνηστήρες που ήρθαν για να πάρουν µέρος στον

4 αγώνα. Ο Πέλοπας, όµως, µε δόλο σκότωσε τον Οινόµαο κατά τη διάρκεια της αρµατοδροµίας και παντρεύτηκε την Ιπποδάµεια. Ως βασιλιάς της περιοχής οργάνωσε πρώτος τους αγώνες για να εξαγνιστεί ή, κατά µία άλλη εκδοχή, για να ευχαριστήσει τους θεούς για τη νίκη του. Η διοργάνωση της αρµατοδροµίας αποτυπώθηκε στο ανατολικό αέτωµα του ναού του Δία, τον 5ο αιώνα π.χ. Μια άλλη παράδοση, αναφέρει, ως ιδρυτή των αγώνων αυτών όχι τον Ηρακλή Δάκτυλο από την Κρήτη, αλλά τον ήρωα Ηρακλή, τον γιο του Δία και της Αλκµήνης. Σύµφωνα µε αυτήν, ο Ηρακλής, επιστρέφοντας από την νικηφόρο εκστρατεία του κατά του Αυγεία, ίδρυσε την Ολυµπιακή γιορτή στο χώρο οπού βρισκόταν ο τάφος του Πέλοπα. Το θέµα της καθιέρωσης των Ολυµπιακών αγώνων παραµένει µέχρι σήµερα ένα καυτό θέµα προς συζήτησης.είναι δύσκολο να βρεί κανείς ένα µύθο ή µια παράδοση που να µην συγκρούεται µε άλλους µύθους ή αρχαίες παραδόσεις, που απηχούν θρησκευτικές και πολιτικές διαφορές των φύλων που συνδέονται µε το χώρο της Ολυµπίας. Μια απόδειξη του γεγονότος αυτού είναι ότι η γέννηση των αγώνων συνδέεται µε τη νίκη του Δία επί του Κρόνου, του Ηρακλή επί του Αυγεία, του Πέλοπα επί του Οινόµαου, όπως προαναφέρθηκε, ή, ακόµα,η ίδρυση των αγώνων, σύµφωνα µε άλλη παράδοση, συνδέεται µε την επιστροφή των Ηρακλειδών. Είναι λοιπόν φανερό ότι όλες αυτές οι παραδόσεις οφείλουν την ύπαρξη τους σε διαµάχες ελληνικών φυλών, θεοτήτων και ηρώων. Όταν ο ιερός χώρος της Ολυµπίας άλλαζε κατακτητή τότε άλλαζαν οι θρύλοι και οι παραδόσεις που συνδέονταν µε

5 εκείνο το µέρος.έτσι, η αξιοπιστία των µύθων και παραδόσεων που συνδέονται µε τους Ολυµπιακούς αγώνες, τίθενται σε αµφιβολία, αν και κάποια στοιχεία στις αλληλοσυγκρουόµενες παραδόσεις θα µπορούσαν να συµβάλουν ώστε να εντοπιστεί η ρίζα και η προέλευση του θεσµού ή τουλάχιστον να αποτελέσουν αφετηρία για προβληµατισµό. Παρ όλα αυτά, από τις επικρατέστερες παραδόσεις ίδρυσης των Ολυµπιακών αγώνων είναι εκείνη η οποία συνδέει την αρχή των αγώνων αυτών µε τον Ηρακλή, γιο του Δία και της Αλκµήνης. Αυτό συµβαίνει διότι τα αρχαιολογικά ευρήµατα φανερώνουν την παρουσία του Ηρακλή στην Ολυµπία από πολύ νωρίς. Ακόµη ο Ολυµπιακός ύµνος που συνέθεσε ο ποιητής Αρχίλοχος ( ), ήταν το επινίκιο τραγούδι του Ηρακλή. Το τραγουδούσαν οι φίλοι των νικητών για να εξυµνήσουν την νίκη, την αθλητική αρετή, το νεανικό σφρίγος. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Ολυµπιακός ύµνος γράφτηκε από έναν ποιητή, που έζησε προς το τέλος του 8 ου π.χ. αιώνα. Ο ήρωας αποκαλείται «Καλλίνικος», δηλαδή νικητής και ωραίος στη νίκη, επίθετο που τον συνδέει µε αγώνες και δίκαιη νίκη. Στα πολυτάραχα χρόνια που ακολούθησαν την κάθοδο των Δωριέων και τις µετακινήσεις των ελληνικών φύλλων, οι αγώνες παραµελήθηκαν και ξεχάστηκαν ως την εποχή του Ίφιτου, βασιλιά των Ηλείων, ο οποίος σύµφωνα µε τον Παυσανία, αναβίωσε τους αγώνες διότι έτσι τον συµβούλεψε η Πυθία προκειµένου να σταµατήσουν οι καταστροφές και οι εµφύλιοι πόλεµοι. Η Ολυµπιάδα του Ίφιτου τοποθετήθηκε από τον σοφιστή της Ίλιδας Ιππία το έτος 776 π.χ. Έτσι γίνεται φανερό από τον Παυσανία, ότι στην Ολυµπία γίνονταν αγώνες και πριν την εποχή του Ίφιτου, οι οποίοι είχαν τοπικό χαρακτήρα.

6 Τόπος διεξαγωγής των αγώνων ήταν η αρχαία Ολυµπία. Βρίσκεται σε απόσταση 10 χλµ από τη θάλασσα στην περιοχή της Ηλείας, στη βορειοδυτική Πελοπόννησο. Η βόρεια πλευρά του ιερού, η ονοµαζόµενη Άλτη, που σηµαίνει άλσος στην ηλειακή διάλεκτο ήταν το κέντρο όλων των θρησκευτικών δραστηριοτήτων κατά τη διάρκεια των Ολυµπιακών Αγώνων και σε αυτή είχαν ανεγερθεί περίτεχνα αγάλµατα, ναοί και βωµοί, όπου οι Ελληνες τιµούσαν διάφορες θεότητες. Η Ολυµπία εξελίχτηκε, µε το πέρασµα των αιώνων, από τοπικό λατρευτικό κέντρο σε πανελλήνιο ιερό. Στη Γεωµετρική και Αρχαϊκή περίοδο (10ος-6ος αι. π.χ.) το ιερό αναµορφώθηκε, για να καλύψει τις αυξανόµενες ανάγκες των επισκεπτών. Χτίστηκαν κοσµικά µνηµεία και κατασκευάστηκε το Στάδιο (560 π. Χ). Στις αρχές του 6ου αιώνα π.χ. χτίστηκε ο πρώτος ναός,

7 αφιερωµένος στην Ήρα. Μια σειρά Θησαυρών αφιερώθηκε στο ιερό από διάφορες ελληνικές πόλεις, ανάµεσά τους και πλούσιες αποικίες. Στην Κλασική περίοδο (5ος-4ος αι. π.χ.) το συγκρότηµα του ιερού αναδιοργανώθηκε για να περιλάβει το µεγαλοπρεπέστερο ναό της Ολυµπίας, εκείνον του Δία, µε το διασηµότερο λατρευτικό χρυσελεφάντινο άγαλµα του πατέρα των θεών, έργο του γλύπτη Φειδία που αποτελεί ένα από Επτά Θαύµατα του αρχαίου κόσµου. Επιπλέον, δηµιουργήθηκαν νεοσύστατα κοσµικά κτήρια και αθλητικές εγκαταστάσεις. Στα Ύστερα Κλασικά χρόνια και κατά την Ελληνιστική περίοδο (3 Ος -1 Ος αι. π. Χ), η Ολυµπία διακοσµήθηκε µε κτήρια που αφιέρωσαν ο Φίλιππος Β' της Μακεδονίας, πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και άλλοι εύποροι δωρητές. Ανεγέρθηκαν καινούργιοι εξελιγµένοι χώροι προπόνησης, όπως το Γυµνάσιο, η Παλαίστρα και τα Λουτρά. Τη Ρωµαϊκή περίοδο το ιερό απέκτησε διεθνή φήµη και απολάµβανε αυτοκρατορικά προνόµια. Δεν µπόρεσε όµως να αντισταθεί στο γενικότερο κλίµα της πολιτικής κρίσης που χαρακτήριζε τα Υστερορωµαϊκά χρόνια και έτσι η παρακµή του επιταχύνθηκε. Σε αυτό συνέβαλλαν οι φυσικές καταστροφές που προκάλεσαν την καταστροφή πολλών µνηµείων. Οι Ολυµπιακοί Αγώνες τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια, σύµφωνα µε το ελληνικό οκταετές ηµερολόγιο και διαρκούσαν τέσσερις έως πέντε µέρες τους Κλασικούς χρόνους, αν και στη µακραίωνη ιστορία τους υπήρξαν αυξοµειώσεις στη διάρκειά τους. Μέχρι την 24η Ολυµπιάδα (684 π.χ.) διεξάγονταν σε µία µόνο µέρα, ενώ άλλες τρεις προστέθηκαν στην 37η Ολυµπιάδα (632 π.χ.).

8 Οι ακριβείς ηµεροµηνίες των αγώνων υπολογίζονταν µε βάση το σεληνιακό 28ήµερο µήνα. Οι αγώνες γίνονταν την πρώτη πανσέληνο µετά την εαρινή ισηµερία, που σήµερα συµπίπτει µε τα µέσα Ιουλίου. Αυτή ήταν η πιο ζεστή εποχή του χρόνου και πολλοί αθλητές έβρισκαν τη ζέστη αφόρητη. Ο όρος "Ολυµπιάδα" χρησιµοποιούνταν επίσης για να περιγράψει το χρόνο που µεσολαβούσε µεταξύ δύο Ολυµπιακών Αγώνων.(4 έτη) Στο διάστηµα ανάµεσα σε δύο Ολυµπιάδες, οι Έλληνες συγκεντρώνονταν στις πανελλήνιες γιορτές που τελούνταν σε άλλα ιερά. Οι Ολυµπιάδες αποτελούσαν τη βάση ενός εθνικού συστήµατος χρονολόγησης και ονοµάζονταν σε κάθε διοργάνωσή τους από το νικητή στο αγώνισµα της σταδιοδροµίας. Αργότερα, στις αρχές του 4ου αιώνα π.χ., ο σοφιστής Ιππίας ο Ήλειος αρίθµησε όλες τις Ολυµπιάδες σε σχέση µε την πρώτη. Ο κατάλογος των Ολυµπιάδων συµπληρώθηκε αργότερα από τον Αριστοτέλη, τον Ερατοσθένη, το Φλέγονα τον Τραλλέα και τον Ιούλιο τον Αφρικανό

9 ΙΕΡΗ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ Πριν την έναρξη των Ολυµπιακών Αγώνων κηρυσσόταν η εκεχειρία, κατά την οποία όλες οι ελληνικές πόλεις έπαυαν τις εχθροπραξίες για µια ορισµένη περίοδο. Ο θεσµός της εκεχειρίας πρωτοκαθιερώθηκε µε την αναδιοργάνωση των Αγώνων κατά τον 8ο αι. π.χ. Υπεύθυνοι γι' αυτό θεωρούνται οι βασιλείς της Ηλείας, της Πίσας και της Σπάρτης, Ίφιτος, Κλεοσθένης και Λυκούργος αντίστοιχα, οι οποίοι σύναψαν συνθήκη µε διαρκή ισχύ, τη λεγόµενη ιερή εκεχειρία. Ο αρχικός στόχος ήταν να σταµατήσουν οι πόλεµοι ανάµεσα στους λαούς της Πελοποννήσου, ουσιαστικά όµως επρόκειτο για µία συνθήκη σεβαστή από όλους τους Έλληνες. Αρκετοί µελετητές συνδέουν την εκεχειρία των Αγώνων µε ανάλογες περιπτώσεις από το παρελθόν, όπου σταµατούσαν οι εχθροπραξίες προκειµένου να περισυλλεγούν οι νεκροί του πολέµου, να ενταφιαστούν και να τελεστούν αγώνες προς τιµήν τους. Επρόκειτο για συνθήκη σεβαστή και από τις δύο πλευρές. Ο περιηγητής Παυσανίας αναφέρει ότι όταν επισκέφτηκε την Ολυµπία το 2ο αι. µ.χ. είδε να φυλάσσεται στο ναό της Ήρας, µαζί µε άλλα ιερά αντικείµενα, ο χάλκινος δίσκος, ο λεγόµενος του Ιφίτου, όπου είχε αναγραφεί το κείµενο της εκεχειρίας. Σύµφωνα µε αυτό, οι περιοχές της Ήλιδας και της Ολυµπίας κηρύσσονταν ιερές και απαγορευόταν στο εξής η παρουσία στρατευµάτων στα χώµατά. Η εκεχειρία αναγγελλόταν σε όλο τον ελληνικό κόσµο από τρεις σπονδοφόρους, οι οποίοι φορούσαν στεφάνι ελιάς. Υποχρέωνε τις πόλεις που συµµετείχαν µε αθλητές στους Αγώνες και είχαν αποδεχτεί τις ιερές σπονδές να απέχουν από πολεµικές επιχειρήσεις κατά τη διάρκειά της. Η περίοδος αυτή διαρκούσε ένα µήνα και αργότερα (από το 5 ο αιώνα και µετά) τρεις µήνες, όσο δηλαδή χρειαζόταν για τους αθλητές και τους επισκέπτες να φτάσουν ανενόχλητοι στο ιερό της Ολυµπίας, να παρακολουθήσουν τα αγωνίσµατα και να επιστρέψουν στις πόλεις τους ασφαλείς. Οι περισσότεροι από τους αρχαίους Έλληνες τηρούσαν την εκεχειρία µε τον πρέποντα σεβασµό, τόσο γιατί ήταν ιερή όσο και γιατί απέδιδαν πολύ µεγάλη σπουδαιότητα στις αθλητικές τους γιορτές. Χάρη στο θεσµό αυτό, οι Ολυµπιακοί Αγώνες κέρδισαν µεγάλη φήµη στις ελληνικές πόλεις. Η περιοχή µάλιστα της Ηλείας, όπου ανήκε η Ολυµπία, γνώρισε µεγάλα πλούτη και αύξηση του πληθυσµού της.

10 Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των ετών που διοργανώθηκαν οι Ολυµπιακοί Αγώνες δεν έλειψαν και οι περιπτώσεις παραβίασης της ιερής εκεχειρίας. Το 420 π.χ. η Σπάρτη αποκλείστηκε από τους Αγώνες µε πρόστιµο µνων, επειδή επιτέθηκε στο Λέπρεο, ενώ το 362 π.χ. οι Ηλείοι πολέµησαν εναντίον των Πισατών µέσα στον ίδιο το χώρο του ιερού. Η παραβίαση της εκεχειρίας θεωρούνταν ασέβεια προς τον ίδιο το Δία. Συνοπτικά οι όροι της εκεχειρίας ήταν οι ακόλουθοι: Όλες οι εχθροπραξίες σταµατούσαν, ενώ το κράτος των Ηλείων ανακηρυσσόταν ουδέτερο και προσβάσιµο σε όλους. Οι αθλητές και οι επισκέπτες από πόλεις που βρίσκονταν σε εµπόλεµη κατάσταση µπορούσαν να ταξιδέψουν µε ασφάλεια µέσα από εχθρικές περιοχές. Στρατός και όπλα απαγορεύονταν στα εδάφη της Ηλείας. Κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας αναστελλόταν η εκτέλεση θανατικής ποινής. ΟΙ ΕΛΛΑΝΟΔΙΚΕΣ, Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ Η ιστορία των Ελλανοδικών(κατά λέξη, των κριτών των Ελλήνων) ήταν συνυφασµένη µε την επιτυχία των Ολυµπιακών αγώνων. Αρχικά, η θέση τους ήταν κληρονοµική. Μετά το 584 π.χ., όλοι οι πολίτες της Ήλιδας µπορούσαν ν' αναλάβουν αυτή τη θέση. Ο αριθµός τους κυµαινόταν από δύο (584 π.χ.) σε εννέα (480 π.χ.), δώδεκα (368 π.χ.) και µετά µειώθηκε σε δέκα (348 π.χ.) Η πορφυρή τους ενδυµασία ήταν µια ένδειξη ότι στην αρχή σαν Ελλανοδίκες χρησιµοποιούνταν οι βασιλείς των διαφόρων φυλών. Πριν από την έναρξη των Ολυµπιακών αγώνων, έµεναν για δέκα µήνες στην Ήλιδα, στο λεγόµενο Ελλανοδικείο το οποίο συνδεόταν µε την αγορά της Ήλιδας και µε ένα από τα τρία γυµναστήρια που υπήρχαν εκεί. Κατά την 10µηνη παραµονή τους είχαν την ευκαιρία να διδαχτούν όλες τις διατάξεις και τους κανονισµούς των αγώνων από τους νοµοφύλακες.τον τελευταίο µήνα είχαν καθήκον τους όχι µόνο να επιβλέπουν τους προπονούµενους αθλητές, αλλά και να τους κατατάξουν σε διαφορετικές οµάδες, ανάλογα µε την ηλικία τους.

11 Οι πολύ µικροί δε γίνονταν δεκτοί, ενώ όσοι είχαν ενηλικιωθεί συµµετείχαν στις κατηγορίες ανδρών και παίδων. Όσους από τους αθλητές τους θεωρούσαν ανέτοιµους τους απέκλειαν από τους αγώνες. Η κρίση τους δεν αφορούσε µόνο το ζήτηµα της σωµατικής επίδοσης, αλλά και το χαρακτήρα και το ήθος των αθλητών. Σε όσους έµειναν υπενθύµιζαν την σπουδαιότητα της συµµετοχής τους, απαιτούσαν άριστη προετοιµασία και άπεµπτη διαγωγή. Είχαν ευρύτατες αρµοδιότητες, ρύθµιζαν τις περιπτώσεις ισοπολίας, ήταν υπεύθυνοι για την απονοµή των επάθλων στους νικητές, επόπτευαν τους αθλητές για την τήρηση των αγωνιστικών νόµων και τους τιµωρούσαν παραδειγµατικά για παραπτώµατα όπως η παραβίαση των κανόνων και η δωροδοκία. Η αµεροληψία τους αναγνωριζότανε απ όλες τις ελληνικές πόλεις, οι οποίες τους περιέβαλαν µε απεριόριστη εµπιστοσύνη. Ένδειξη της αµεροληψίας των Ελλανοδικών είναι η ιστορία που µας διηγείται ο Ηρόδοτος σχετικά µε την επίσκεψη µιας αντιπροσωπείας Ηλείων στην Αίγυπτο, την εποχή του Ψαµµήτιχου(590 π.χ.), για να ρωτήσουν τους σοφούς της χώρας εκείνης αν µπορούσαν να τους υποδείξουν κάποιον άλλο τρόπο διεξαγωγής των Ολυµπιακων αγώνων ή κάποια βελτίωση των διατάξεων, ωστέ να εξασφαλίζεται απόλυτα η απονοµή της δικαιοσύνης.οι Αιγύπτιοι σοφοί όταν πληροφορήθηκαν ότι στους Ολυµπιακούς συµµετείχαν και Ηλείοι αθλητές, θεώρησαν ότι δεν µπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη, όταν οι Ελλανοδίκες κρίνουν τους δικούς τους αθλητές.πίστευαν ότι έπρεπε να αποκλειστούν τελείως οι Ηλείοι αθλητέςαπό τον αθλητικό συναγωνισµό.ωστόσο η αντιπροσωπεία των Ηλείων δεν υιοθέτησε την συµβουλή τους. Η µακροχρόνια ιστορία του θεσµού δείχνει ότι εκτός από µια αµφίβολη περίπτωση, οι Ελλανοδίκες δεν ευνόησαν ποτέ Ηλείους αθλητές.οι αδικηθέντες αθλητές µπορούσαν να προσφύγουν στη Βουλή των Ηλείων, η οποία µπορούσε να τιµωρήσει τους Ελλανοδίκες όχι όµως και να ακυρώσει την απόφασή τους. Όσον αφορά τους αθλητές που επιθυµούσαν να συµµετάσχουν υποχρεούνταν να προσέλθουν στην Ήλιδα ένα µήνα πριν τους αγώνες. Με την άφιξή τους οι αθλητές συνέχιζαν την προπόνηση υπό την επίβλεψη των ελλανοδικών, όπως αναφέραµε παραπάνω. Αυτό ήταν ένα είδος προκαταρκτικής ή δοκιµαστικής προπόνησης. Επίσης, οι αθλητές έπρεπε να αποδείξουν ότι προπονούνταν συστηµατικά τους τελευταίους δέκα µήνες πριν τους αγώνες Στην Ήλιδα υπήρχαν δύο Γυµνάσια που οι αθλητές µπορούσαν να χρησιµοποιήσουν για προπόνηση πριν τους αγώνες: ο Ξυστός για τους δροµείς και τους πενταθλητές και το Τετράγωνο για τους παλαιστές και τους

12 πυγµάχους. Το Γυµνάσιο που προοριζόταν για την προπόνηση των παίδων ονοµαζόταν Μαλθώ. Για την εκγύµναση των αθλητών στην Ήλιδα υπήρχε και µια παλαίστρα. Οι κληρώσεις των αθλητών γίνονταν παρουσία των Ελλανοδικών και των θεατών. Ο Λουκιανός µας πληροφορεί µε ποιον τρόπο γίνονταν η κλήρωση στα βαριά αγωνίσµατα: µέσα σε ένα ασηµένιο δοχείο έριχναν οι Ελλανοδίκες τους κλήρους, οι οποίοι έφεραν γράµµατα του αλφαβήτου και ήταν τόσοι όσοι και οι αθλητές. Υπήρχαν δύο κλήροι οι οποίοι έφεραν το γράµµα Α, δύο το Β, δύο το Γ κλπ., ανάλογα µε τον αριθµό των αθλητών. Οταν όµως ο αριθµός αυτός ήταν περιττός, τότε οι Ελλανοδίκες έριχναν άλλο ένα γράµµα το οποίο δεν είχε άλλο όµοιό του. Κάθε αθλητής, πριν τραβήξει τον κλήρο του, ερχόταν µπροστά στο τραπέζι, όπου ήταν το ασηµένιο κουτί, και µετά από µια σύντοµη προσευχή στο Δία τραβούσε τον κλήρο του. Όσοι από τους αθλητές τραβούσαν κλήρους που είχαν τα ίδια γράµµατα αγωνίζονταν µεταξύ τους. Αυτός που τραβούσε το κλήρο ο οποίος ήταν µοναδικός, ήταν ο πλέον τυχερός, διότι προχωρούσε στον επόµενο γύρω χωρίς να αγωνισθεί και ονοµάζονταν έφεδρος, ενώ αυτός, ο οποίος αγωνίζονταν χωρίς αυτήν την εύνοια της τύχης ανέφεδρος. Οι αθλητές οι οποίοι δεν είχαν την τύχη να περάσουν στον επόµενο γύρο χωρίς να αγωνιστούν, έγραφαν στις αφιερώσεις τους και στην βάση των αδριάντων τους ότι νίκησαν ανέφεδροι. Επίσης, χάρη στον κανόνα της εφεδρείας, οι αθλητές που έµεναν χωρίς αντίπαλο είχαν το δικαίωµα να αγωνιστούν µε το νικητή του δεύτερου γύρου. Έτσι λοιπόν ο έφεδρος, εκείνος που περίµενε, είχε την ευκαιρία να συµµετάσχει στους αγώνες.

13 ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ Κατά τη διάρκεια της Κλασικής περιόδου (5 ος -4 ος αι. π.χ.) στους Ολυµπιακούς αγώνες µπορούσαν να συµµετέχουν µόνο ελεύθεροι Έλληνες, από διάφορες πόλεις-κράτη της κυρίως Ελλάδας και των αποικιών της, που εκτείνονταν από το Γιβραλτάρ και τη Μεγάλη Ελλάδα (Κάτω Ιταλία και Σικελία) έως τη Μαύρη Θάλασσα. Μαθαίνουµε, ακόµα, από τον Ηρόδοτο ότι ο βασιλιάς της Μακεδονίας Αλέξανδρος Ά, πρόγονος του Μ. Αλεξάνδρου, πήρε µέρος στους Ολυµπιακούς αγώνες, αφού πρώτα απέδειξε την ελληνικότητα της καταγωγής του. Παρ όλα αυτά δεν γνωρίζουµε ούτε µία περίπτωση που να αποκλείστηκε κανείς εξ αιτίας της µη ελληνικής του καταγωγής. Η συµµετοχή των δούλων και των "βαρβάρων" απαγορευόταν αυστηρά, όπως και όσων είχαν διαπράξει εγκλήµατα ή είχαν κλέψει κάποιο ναό ή δεν πλήρωναν το πρόστιµο που τους επέβαλαν οι Ηλείοι για παράβαση της εκεχειρίας. Μετά τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου και την εξάπλωση του Ελληνισµού σε όλο σχεδόν τον τότε γνωστο κόσµο, ο αποκλεισµός των λεγόµενων βαρβάρων έχασε ένα µεγάλο µέρος από την σηµασία του, αφού αθλητές έπαιρναν µέρος στους Ολυµπιακούς αγώνες χωρίς ιδιαίτερο πρόβληµα. Είναι πιθανό ότι οι αθλητές αυτοί κατά κάποιο τρόπο αποδείκνυαν την ελληνική τους καταγωγή, είναι όµως αλήθεια ότι τα κριτήρια δεν ήταν πλέον τα ίδια. Την Ελληνιστική περίοδο (3 ος -1 ος αι. π.χ.) οι αγώνες έγιναν διεθνείς. Οι Έλληνες που συµµετείχαν ήταν κυρίως επαγγελµατίες αθλητές που κατάγονταν από την Αντιόχεια στην Ανατολή έως την Αλεξάνδρεια στο Νότο και µετακινούνταν από πόλη σε πόλη για να κερδίσουν µεγάλα χρηµατικά έπαθλα. Αργότερα, στη Ρωµαϊκή περίοδο, καθώς παρήκµαζε το αθλητικό πνεύµα, οι Ρωµαίοι αυτοκράτορες αγωνίζονταν στην Ολυµπία, ενώ στους δούλους επιτρεπόταν να συµµετέχουν στους αγώνες που γίνονταν σε άλλες πόλεις. Σύµφωνα µ' έναν πολύ αυστηρό κανόνα, εκτός του ότι απαγορευόταν η συµµετοχή γυναικών ως αθλητριών, απαγορευόταν ακόµη και η είσοδος στο Στάδιο των παντρεµένων γυναικών, οι οποίες δεν µπορούσαν έτσι να παρακολουθήσουν τ' αγωνίσµατα. Αυτό διαρκούσε µόνο για την περίοδο των αγώνων. Στη µόνη γυναίκα που επιτρεπόταν η είσοδος ήταν η ιέρεια της Δήµητρας Χαµύνης, που παρακολουθούσε τους αγώνες καθισµένη στο βωµό της θεάς, απέναντι από τις θέσεις των κριτών. Στους Ρωµαϊκούς χρόνους αυτή την τιµητική θέση κατείχε η Ρήγιλλα, σύζυγος του Ηρώδη του Αττικού.

14 ΤΙΜΩΡΙΕΣ Οι ελλανοδίκες, συνεπικουρούµενοι από τους αλυτάρχες, επέβαλλαν σε όσους δεν υπάκουαν στους κανόνες ποινές, που περιλάµβαναν σωµατική τιµωρία, χρηµατικό πρόστιµο έως και αποκλεισµό από τους αγώνες. Οι σωµατικές ποινές εκτελούνταν από τους ραβδούχους και τους µαστιγοφόρους. Αν ένας αθλητής δεν µπορούσε να πληρώσει το πρόστιµο, το κατέβαλε η πόλη του, για να µην αποκλειστεί από τους αγώνες. Τα έσοδα από τα πρόστιµα χρησιµοποιούνταν για να κατασκευαστούν τα αγάλµατα του Δία, γνωστά ως Ζάνες, που τοποθετούνταν στο χώρο του ιερού και στη βάση των οποίων αναγραφόταν ο λόγος για τον οποίο τιµωρήθηκε ο αθλητής, ωστε να χρησιµεύσει η επιγραφή αυτή σαν προειδοποίηση για όσους σκέπτονταν να αγωνιστούν χρησιµοποιώντας µεθόδους αντίθετες προς την ιστορία της Ολυµπίας.Οι τιµωρίες αυτές κατά την ιστορία της ζωής των αγώνων ελιναι πολύ λίγες. Ίσως η σύνδεση της ολυµπιακής γιορτής µε τη θρησκεία, η ορκωµοσία, οι όρκοι των αθλητών, η αυστηρότητα των Ελλανοδίκων και η αγάπη για την αθλητική άµυνα συντέλεσαν στην καθαρότητα των Ολυµπιακών αγώνων. Ποινές επίσης επιβάλλονταν και στους αθλητές οι οποίοι, χωρίς σοβαρό λόγο, απείχαν από τους αγώνες που ήδη είχαν αρχίσει µε τα ονόµατά τους γραµµένα στο Λεύκωµα. Ωστόσο στην ιστορία των Ολυµπιακών αγώνων υπάρχουν ελάχιστα παραδείγµατα αθλητών οι οποίοι αρνήθηκαν να αγωνιστούν, αν και είχαν δηλώσει συµµετοχή. Αν µια γυναίκα τολµούσε να παραβεί το νόµο και έµπαινε στο χώρο των αγώνων η τιµωρία ήταν σκληρή: την έριχναν από το Τυπαίο όρος, όπως καταγράφει ο Παυσανίας. Η µόνη γυναίκα που κατάφερε να παραβεί το νόµο και να µείνει ατιµώρητη ήταν η Καλλιπατείρα, κόρη, αδερφή και µητέρα ολυµπιονικών. Η Καλλιπατείρα έδειξε ιδιαίτερη φροντίδα στην ανατροφή και την εκγύµναση του γιου της Πεισίδωρου, γι' αυτό η επιθυµία της ήταν να τον δει να αγωνίζεται στους αγώνες. Ντυµένη µ' αντρικά ρούχα µπήκε στο Στάδιο για να παρακολουθήσει το γιο της να τρέχει. Μετά τη νίκη εκείνου, στην προσπάθειά της να εισέλθει στο αγωνιστικό χώρο, έπεσαν τα ρούχα της αποκαλύπτοντας το φύλο της. Οι ελλανοδίκες, ωστόσο, δεν την τιµώρησαν, τιµώντας έτσι τα µέλη της οικογένειάς της, που ήταν όλοι ολυµπιονίκες.

15 ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ Τα αγωνίσµατα στους ολυµπιακούς αγώνες διακρίνονταν στα δροµικά, τα ριπτικά, τα παλαιστικά, τα αγωνίσµατα του ιπποδρόµου. Δροµικά: Το παλαιότερο και σηµαντικότερο άθληµα των Ολυµπιακών Αγώνων ήταν ο δρόµος. Ο νικητής του σταδίου δρόµου ήταν εκείνος που έδινε και το όνοµά του στην Ολυµπιάδα. Εφευρέτες του αγωνίσµατος θεωρούνται διάφορα µυθικά πρόσωπα. Ανάµεσά τους ο γνωστός ήρωας Ηρακλής και οι Κουρήτες κ.ά Στους Ολυµπιακούς Αγώνες υπήρχαν τα παρακάτω είδη δρόµων. Είδη δρόµου: Στάδιο: Ήταν το πρώτο αγώνισµα που καθιερώθηκε στην 1 η Ολυµπιάδα το 776 π. Χ. Ως τη 13η Ολυµπιάδα (728 π. Χ.) το στάδιο ήταν το µοναδικό αγώνισµα στην Ολυµπία. Είναι δρόµος ταχύτητας ενός σταδίου, δηλαδή 600 ποδιών (αντιστοιχεί στο σηµερινό δρόµο των 200 µ.). Το µήκος του σταδίου της Ολυµπίας είναι 192,28 µ. Οι αθλητές πιθανότατα να έτρεχαν σε διαδρόµους, όπως ακριβώς και σήµερα, ενώ η εκκίνηση δινόταν µε τη βοήθεια µιας διάταξης. Πιστεύεται πως οι διάδροµοι ήταν οριοθετηµένοι µε χρωµατιστό υλικό (ίσως νήµα). Οι αθλητές ξεκινούσαν από όρθια στάση ή ελαφρά γυρτό σώµα προς τα εµπρός. Το σηµείο εκκίνησης λεγόταν βαλβίς, όπου σχηµατίζονταν είκοσι θέσεις για ισάριθµους δροµείς και ο µηχανισµός εκκίνησης ύσπληγξ. Τέρµα ήταν το σηµείο που βρίσκονταν το βραβείο,

16 ενώ οι θεατές στέκονταν δεξιά και αριστερά κατά µήκος της αµµώδους διαδροµής. Ο νικητής του δρόµου αυτού λεγόταν σταδιονίκης. Οι αθλητές φηµίζονταν για την αφάνταστη αντοχή τους, τη δύναµη και την ταχύτητά τους και λέγεται ότι έπρεπε να έχουν λεπτά πόδια. Δίαυλος: Εισάγεται στην 14 η Ολυµπιάδα το 724 π. Χ. Είναι και αυτός δρόµος ταχύτητας, µε διπλή διαδροµή του σταδίου, απόσταση δηλαδή 1200 ποδιών. Αντιστοιχεί µε το σηµερινό δρόµο των 400 µ. Δόλιχος: (= µακρός): Εισάγεται στην 15η Ολυµπιάδα (720 π.χ).είναι δρόµος αντοχής 7 έως 24 σταδίων. Τις περισσότερες φορές η απόσταση ήταν καθορισµένη στα 20 στάδια, δηλαδή µ. Οι δολιχοδρόµοι (δροµείς αντοχής), εκτός από λεπτά πόδια χρειαζόταν να διαθέτουν δυνατούς ώµους και αυχένα. Οπλίτης: Εισάγεται στους Ολυµπιακούς Αγώνες το 520 π.χ., δηλαδή στην 65η Ολυµπιάδα. Πρόκειται για δρόµο ταχύτητας στον οποίο η διαδροµή ήταν 2 έως 4 στάδια (συνήθως 2 στάδια, όπως ο δίαυλος). Ο οπλίτης δρόµος θεωρείται ως επικήδειος αγώνας προς τιµή κάποιου νεκρού ήρωα. Ριπτικά: Ο δίσκος

17 Στους Ολυµπιακούς Αγώνες ο δίσκος εισήχθηκε το 632 π.χ. Οι δίσκοι που χρησιµοποιούσαν οι δισκοβόλοι αρχικά ήταν λίθινοι, αργότερα όµως ήταν από χαλκό, µολύβι ή σίδερο. Όπως και σήµερα ήταν στρογγυλοί. Οι δίσκοι που διασώθηκαν ως τις µέρες µας, έχουν διάµετρο από 0,17 έως 0,34 µ. και βάρος από 1250 έως 6600 γραµµάρια. Οι µεγαλύτεροι από αυτούς πρέπει να ταν αφιερώµατα. Πάνω στους δίσκους εκτός από επιγραφές χάραζαν και διάφορες παραστάσεις. Συνήθως απεικόνιζαν αθλητές. Άλλες φορές πάλι έγραφαν ωδές ή διάφορες συνθήκες, όπως η συνθήκη της ιερής εκεχειρίας στην Ολυµπία. Ο τρόπος που έριχναν το δίσκο δεν διέφερε πολύ από τον σηµερινό. Η ρίψη γινόταν από µία βαλβίδα στενή σε σχήµα παραλληλογράµµου, όχι κυκλική όπως η σηµερινή. Για να πετάξει καλά το δίσκο, ο αθλητής έπρεπε να τον κρατήσει ψηλά µε το ένα χέρι και να τον συγκρατήσει µε το άλλο. Μετά, έπρεπε να τον στρέψει µε δύναµη προς τα κάτω και µπροστά ή προς το πλάι και µπροστά. Η κίνηση αυτή αξιοποιούσε τους µύες του ώµου, του στήθους και των πλευρών. Η ρίψη του δίσκου απαιτούσε ρυθµό, ακρίβεια και δύναµη. Οι επιδόσεις των δισκοβόλων σηµειώνονταν µε πασσάλους ή καρφιά, τα σηµεία, και έπειτα µετρούσαν το µήκος της ρίψης µε κοντάρι ή µε σχοινί. Οι αθλητές χρησιµοποιούσαν τον ίδιο δίσκο στους αγώνες Μάλιστα, ο Παυσανίας (VI.19.4) αναφέρει ότι στην Ολυµπία, στο Θησαυρό των Σικυωνίων φυλάσσονταν τρεις επίσηµοι δίσκοι για το αγώνισµα του πεντάθλου. Το ακόντιο Εισάγεται το 632 π. Χ. Δύο ήταν τα είδη του ακοντισµού: ο εκήβολος, δηλαδή βολή του ακοντίου σε µήκος, και ο στοχαστικός, δηλαδή βολή σε προκαθορισµένο στόχοστην Ολυµπία αγώνισµα του πεντάθλου αποτελούσε ο εκήβολος ακοντισµός, ενώ ο στοχαστικός ήταν ανεξάρτητο αγώνισµα. Το ακόντιο, που ονοµαζόταν αποτοµεύς ήταν ένα µακρύ ξύλινο κοντάρι µήκους 1,5-2 µ., µε µυτερή την άκρη του, χωρίς µεταλλική αιχµή, περιορίζοντας έτσι την πιθανότητα τραυµατισµού των θεατών και πιο ελαφρύ από το πολεµικό. Μια λουρίδα από δέρµα, η λεγόµενη αγκύλη, µήκους 0,40 µ. σχηµάτιζε θηλειά στο κέντρο βάρους του ακοντίου για να υποβοηθάει τον αθλητή στην εξακόντισή του, χωρίς όµως να είναι εξακριβωµένη η ακριβής λειτουργία της αγκύλης. Κατά την προετοιµασία της ρίψης ο αθλητής τύλιγε την αγκύλη στο ακόντιο και περνούσε το

18 ένα ή τα δύο δάκτυλα, (δείκτη και µέσο) από την αγκύλη, ενώ τα άλλα τρία δάκτυλα αγκάλιαζαν το ακόντιο. Ο αθλητής έτρεχε µια µικρή απόσταση κρατώντας το ακόντιο οριζόντια και στο ύψος του κεφαλιού, όπως και σήµερα, και το εκσφενδόνιζε µόλις πατούσε στη γραµµή εκκίνησης δηλαδή την βαλβίδα. Στο στοχαστικό ακοντισµό, όπου ο αθλητής σηµάδευε έφιππος, απαιτούνταν σταθερό µάτι, δυνατό χέρι και η ευλυγισία ενός έµπειρου αναβάτη. Παλαιστικά: Πάλη Στους Ολυµπιακούς Αγώνες η πάλη εισήχθηκε ως ανεξάρτητο αγώνισµα στη 18η Ολυµπιάδα (708 π. Χ.), αλλά και ως αγώνισµα του πεντάθλου. Από την 37η Ολυµπιάδα (632 π.χ) άρχισαν και οι παίδες να αγωνίζονται στην πάλη. Υπήρχαν δύο είδη πάλης : η ορθία πάλη ή ορθοπάλη ή σταδαία πάλη και η αλίνδησις ή κύλισις ή κάτω πάλη. Στην πρώτη αρκούσε ο παλαιστής να ρίξει κάτω τον αντίπαλό του τρεις φορές Στη δεύτερη µετά την πτώση εξακολουθούσε ο αγώνας µέχρι ο ένας εκ των δύο αντιπάλων να παραδεχτεί την ήττα του, να κάνει δηλαδή την κίνηση του απαγορεύειν (ύψωνε το ένα ή τα δύο δάχτυλα του ενός χεριού). Ο ορισµός των αντιπάλων κατά (5 έως 8) ζεύγη γινόταν µε κλήρο. Οι αθλητές της πάλης αγωνίζονταν µε το σώµα αλειµµένο µε λάδι, γυµνοί µέσα στο σκάµµα.

19 Πυγµαχία Η πυγµή ως αγώνισµα στην Ολυµπία εισάγεται στην 23η Ολυµπιάδα (688 π.χ.), και για τους παίδες στην 41η (616 π.χ.).οι αντίπαλοι αγωνίζονταν έως ότου ο ένας από τους δύο πέσει αναίσθητος ή παραδεχτεί την ήττα του. Και στη πυγµή, όπως και στην πάλη, τα ζεύγη των πυκτών καθορίζονταν µε κλήρο. Σε παραστάσεις αγγείων που απεικονίζουν σκηνές πυγµαχίας φαίνεται ότι οι αντίπαλοι στέκονταν αντιµέτωποι µε το αριστερό πόδι µπροστά και λυγισµένο το δεξί. Τα χτυπήµατα γίνονταν κυρίως στο κεφάλι και το πρόσωπο. Δεν υπήρχε χρονικός περιορισµός.οι αθλητές κατά τη διεξαγωγή του αγωνίσµατος φορούσαν στα χέρια τους ιµάντες. Ήταν λουρίδες από λεπτό δέρµα βοδιού, οι οποίες µπορεί να ήταν ενισχυµένα µε σβολάκια από µολύβι ή καρφιά.. Αργότερα, στη πρώτη φάλαγγα των δαχτύλων πρόσθεσαν λουρίδες από σκληρό δέρµα και στο εσωτερικό έβαζαν µαλλί. Οι αλλαγές στους ιµάντες επέφεραν σηµαντικές τροποποιήσεις στην τεχνική του αγωνίσµατος. Παλαιότερα, που οι ιµάντες ήταν µαλακοί, η πυγµαχία απαιτούσε ευκινησία, ικανότητα, ευελιξία και καλή τεχνική, όταν όµως υιοθετήθηκαν οι οξείς ιµάντες, οι πυγµάχοι έδιναν µεγαλύτερη προσοχή στην άµυνα και ο αγώνας έγινε πιο αργός, µε µεγαλύτερη έµφαση στην ωµή δύναµη παρά στην επιδεξιότητα. Σε περίπτωση που ο αγώνας κρατούσε πολύ ώρα χωρίς νικητή, οι αγωνιστές έπρεπε να κάνουν την ονοµαζόµενη «κλίµακα». Δηλαδή οι πυγµάχοι έστεκαν ακίνητοι χωρίς να αµύνονται ή να αποφεύγουν το χτύπηµα, ενώ εναλλακτικά αντάλλασσαν χτυπήµατα µέχρι που ένας από τους δυο κατέρρεε. Νικητής ήταν αυτός που κατόρθωνε να µην χτυπηθεί. Ακόµα καλύτερα ήταν αυτός που κατόρθωνε να µην χτυπηθεί αλλά ούτε και να χτυπήσει τον αντίπαλο, κάνοντάς τον απλά να καταρρεύσει εξουθενωµένος από τις άκαρπες επιθετικές προσπάθειές του. ο καλός πυγµάχος έπρεπε να έχει µακριά και δυνατά χέρια, δυνατούς ώµους, ψηλό λαιµό και ισχυρούς κι ευλύγιστους καρπούς. Ελαττώµατα θεωρούνταν το χοντρό καλάµι του ποδιού (µειώνει την ευκινησία) και το µεγάλο στοµάχι (δεν επιτρέπει τις µαλακές κινήσεις). Επιπλέον, ο πυγµάχος έπρεπε να έχει επιµονή, υποµονή, αντοχή, ισχυρή θέληση και σθένος. Παγκράτιο Στην Ολυµπία εισάγεται στη 33η Ολυµπιάδα (648 π. Χ.). Ήταν αναµφισβήτητα το δυσκολότερο άθληµα στους Ολυµπιακούς αγώνες το παγκράτιο. Ήταν συνδυασµός της πάλης και της πυγµαχίας. Σε αντίθεση µε την

20 καθεαυτού πυγµαχία, οι αθλητές του παγκρατίου αγωνίζονταν µε γυµνά χέρια και δεν χτυπούσαν µε την γροθιά, αλλά µε τα δάχτυλα της πυγµής. Το αγώνισµα διακρινόταν στο άνω ή ορθοστάνδην παγκράτιο (όταν οι αθλητές αγωνίζονταν όρθιοι) και στο κάτω παγκράτιο (όταν οι αντίπαλοι έπεφταν και συνέχιζαν κάτω). Στην προπόνηση οι αθλητές χρησιµοποιούσαν συνήθως το ορθοστάνδην, ενώ στους αγώνες το κάτω παγκράτιο. Ο νικητής έπρεπε να νικήσει συνδυάζοντας την ευελιξία αλλά και την δύναµη της γροθιάς, συµβολίζοντας έτσι τον ηρωικό αγώνα του άοπλου πολεµιστή στην µάχη. Αγωνίσµατα ιπποδρόµου: Ιππικά Τα ιππικά αγωνίσµατα εισάγονται στην 33η Ολυµπιάδα το 648 π.χ. µε τις ιπποδροµίες των τελείων κελήτων, το οποίο ήταν αγώνισµα µε αναβάτη σε άλογο που έκανε 6 φορές το γύρο του ιπποδρόµου. Το 469 π.χ. (71η Ολυµπιάδα) εισάγεται η κάλπη (ιπποδροµίες φοράδων) και το 256 π.χ. (131η Ολυµπιάδα) η ιπποδροµία των πώλων. Γίνονταν στα ιπποδρόµια. Στις ιπποδροµίες ο αναβάτης ίππευε γυµνός, δίχως εφίππιο και αναβολείς κρατώντας το µαστίγιο και τα ηνία, όπως απεικονίζεται σε διάφορες παραστάσεις αγγείων. Το εφίππιο πιθανότατα χρησιµοποιούσαν µόνο οι πολεµιστές. Τα ιππικά, ήταν τα µοναδικά αγωνίσµατα οπού νικητής και ολυµπιονίκης µπορούσε να είναι γυναίκα, διότι στα αγωνίσµατα αυτά, νικητής στέφονταν όχι ο αθλητής αλλά ο ιδιοκτήτης του αλόγου. Χάρη σ' αυτόν το θεσµό, πολλές γυναίκες ανακηρύχθηκαν ολυµπιονίκες. Πρώτη γυναίκα ολυµπιονίκης υπήρξε η Κυνίσκα, κόρη του βασιλιά της Σπάρτης Aρχίδαµου, της οποίας τα άλογα νίκησαν στο τέθριππο (396 π.χ.). Η Βελεστίχη από τη

21 Μακεδονία, η Τιµαρέτα και η Θεοδότα από την Ηλεία νίκησαν επίσης σε ιππικά αγωνίσµατα. Αρµατοδροµικά Γίνονταν και αυτές στα ιπποδρόµια. Στα αρχαία ιπποδρόµια, σε αντίθεση µε τα σηµερινά, δεν υπήρχαν οι κυκλικές κάµπες και έτσι οι στροφές των αρµάτων ήταν πιο εύκολες και φυσικά λιγότερο επικύνδινες. Απλώς υπήρχαν δύο κολώνες (µία σε κάθε άκρη του ιπποδρόµου), οι οποίες απείχαν περίπου 400 µέτραη µία από την άλλη, γύρω από τις οποίες πραγµατοποιούσαν τα άρµατα τις στροφές τους. Οι ηνίοχοι (ιππείς)κατά την εκτέλεση του αγωνίσµατος επεδίωκαν να καταλάβει το άρµα την εσωτερική πλευρά του ιπποδρόµου, προκειµένου να διανύσουν µικρότερη απόσταση. Μπροστά από τα άλογα υπήρχε ένα τεντωµένο σχοινί που τα εµπόδιζε να ξεκινήσουν πριν δοθεί η εκκίνηση. Ιδιαίτερα εντυπωσιακός ήταν ένας ειδικός πολύπλοκος µηχανισµός εκκίνησης για δίκαιη εκκίνηση. Φαίνεται ότι για την αποφυγή ατυχηµάτων δεν επιτρεπόταν στα άρµατα να µπαίνουν το ένα µπροστά στο άλλο πριν ξεκινήσουν όλα. Δεν υπάρχει αµφιβολία ότι οι αρµατοδροµίες ήταν εξαιρετικά δαπανηρέςκαι παρέµειναν αριστοκρατικά αγωνίσµατα. Τα αγωνίσµατα αρµατοδροµιών στην Ολυµπία ήταν: Το τέθριππο: εισάγεται στην 25η Ολυµπιάδα (680 π. Χ.) είναι το άρµα, ένα µικρό ξύλινο δίτροχο όχηµα που συρόταν από τέσσερα άλογα. Το µήκος της διαδροµής ήταν δώδεκα γύροι του ιπποδρόµου. Το τέθριππο διεξάγεται έως και το 241 µ.χ. Η απήνη: εισάγεται το 500 π.χ. και καταργήθηκε το 444 π. Χ στην 84 η Ολυµπιάδα. Το άρµα έσερναν δύο ηµίονοι{γαιδαρος}..

22 Το τέθριππο πώλων: εισάγεται στην 99η Ολυµπιάδα (348 π.χ.). Το µήκος της διαδροµής ήταν οκτώ γύροι του ιπποδρόµου. Η συνωρίδα αλόγων: άρµα που έσερναν δύο άλογα. Εισάγεται στην 93η Ολυµπιάδα (408 π.χ.). Η συνωρίδα πώλων: άρµα µε δύο πουλάρια. Εισάγεται ως αγώνισµα στην 128η Ολυµπιάδα (268 π.χ.). Εκτός από τα παραπάνω αγωνίσµατα υπήρχαν επίσης: Το άλµα: Το άλµα γινόταν µε φορά που πρέπει να ήταν καθορισµένο το µήκος της Το άλµα, το οποίο ήταν πάντα εις µήκος, πιθανόν να ήταν απλό, διπλό ή και τριπλό. Γινόταν στο στάδιο, σε ένα τετράπλευρο σκάµµα µήκους 50 ποδιών (16 µ.), γεµάτο µε µαλακό χώµα. Όπως και σήµερα, στη µια πλευρά του σκάµµατος υπήρχε ο βατήρ, όπου πατούσαν οι αθλητές. Μετά το άλµα του αθλητή στο σηµείο που ακουµπούσαν τα πόδια του, τοποθετούσαν το σηµείον για να ξεχωρίζει η επίδοσή του, την οποία µετρούσαν µε ξύλινο κοντάρι, τον κανόνα. Ο κανονισµός του αθλήµατος επέβαλε στον αθλητή να προσγειωθεί όρθιος και να σταθεί ακίνητος ακριβώς στο σηµείο της επαφής του µε το έδαφος. Κατά την εκτέλεση του άλµατος οι αθλητές χρησιµοποιούσαν τους αλτήρες, λίθινα ή µολύβδινα βάρη προκειµένου να εξασφαλίσουν οι άλτες καλύτερη επίδοση. Οι αλτήρες ήταν διαφόρων τύπων, ανάλογα µε το σχήµα τους: ελλειψοειδείς, αµφίσφαιροι, αµφιβαρείς, κυρίως όµως µακροί και σφαιροειδείς. Ο αθλητής, κρατώντας τους αλτήρες, έτρεχε µέχρι το βατήρα και αιωρώντας τους πίσω εµπρός επιχειρούσε το άλµα του µε τεντωµένα µπροστά τα χέρια. Λίγο προτού προσγειωθεί στο σκάµµα, µε τα πόδια κλειστά, πετούσε τους αλτήρες προς τα πίσω. Οι αλτήρες που διασώθηκαν από την αρχαιότητα έχουν βάρος 1610, 1480 ή 2018 ή ακόµη και 4629 γραµµαρίων. Ανάλογα λοιπόν µε τη σωµατική τους διάπλαση, οι άλτες χρησιµοποιούσαν και τους κατάλληλους αλτήρες. Θεωρούνταν πάντως ιδιαίτερα επίπονο, επειδή

23 απαιτούσε ταυτόχρονα συντονισµό των µελών του αθλητή και συγχρονισµό των κινήσεών του. Για αυτό και κατά καιρούς συνοδευόταν από έναν αυλητή, του οποίου οι ήχοι υπογράµµιζαν το ρυθµό και τη µουσική ροή ενός καλά εκτελεσµένου άλµατος. Το πένταθλο: Εισάγεται στην 18 η Ολυµπιάδα το 708 π. Χ. Σύµφωνα µε τη µυθολογία, το πένταθλο καθιέρωσε ο Ιάσoνας Αποτελείται από πέντε αγωνίσµατα: το άλµα, το δρόµο, το ακόντιο, το δίσκο και την πάλη. Το άλµα, το ακόντιο και ο δίσκος αποτελούσαν αγωνίσµατα µόνο του πεντάθλου, ενώ ο δρόµος και η πάλη διεξάγονταν και ξεχωριστά µε δικό τους έπαθλο. Η διεξαγωγή του πένταθλου άρχιζε µε την ρίψη δίσκου ή µε το άλµα, και συνέχιζε µε την ρίψη ακοντίου, τον αγώνα δρόµου και την πάλη. Η συµµετοχή στο πένταθλο απαιτούσε ένα συνδυασµό ικανοτήτων, όπως η ταχύτητα, η δύναµη, η δεξιοτεχνία και η αντοχή, και οι πενταθλητές θεωρούνταν αθλητικά πρότυπα. Ο νικητής του πεντάθλου θεωρείτο και ο πιο σπουδαίος. Μάλιστα ο Αριστοτέλης τον θεωρεί ως "τον κάλλιστον των Ελλήνων". Ωστόσο άγνωστος παραµένει ο τρόπος ανακήρυξης του πενταθλητή. Οι αγώνες σαλπιγκτών και κηρύκων: Μάλλον αυτοί δεν ανήκαν στους κυρίως αγώνες και δεν αναφέρονται σε όλες τις πηγές. Πάντως, σε αυτούς διαγωνίζονταν για την ένταση του ήχου και της φωνής.

24 Εισαγωγή των αγωνισµάτων στο ολυµπιακό πρόγραµµα 1 η 776 π.χ. Στάδιο (αγώνας µονής διαδροµής) 14 η 724 π.χ. Δίαυλος (αγώνας διπλής διαδροµής, 400 µ.) 15 η 720 π.χ. Δόλιχος (αγώνας αντοχής, µ.) 18 η 708 π.χ. Πένταθλο και Πάλη 23 η 688 π.χ. Πυγµαχία Τέθριππο (αρµατοδροµία τεσσάρων 25 η 680 π.χ. αλόγων) Ιπποδροµία και Παγκράτιο (ελεύθερη 33 η 648 π.χ. πάλη) 37 η 632 π.χ. Βάδην και Πάλη παίδων 38 η 628 π.χ. Πένταθλον παίδων (έγινε µόνο µια φορά) 41 η 616 π.χ. Πυγµαχία παίδων 65 η 520 π.χ. Οπλίτης δρόµος 70 η 500 π.χ. Απήνη (αρµατοδροµία δύο ηµιόνων) 93 η 408 π.χ. Συνωρίδα δύο αλόγων 96 η 396 π.χ. Διαγωνισµός αυλητών και κηρύκων Τέθριππο για τέλεια άλογα (άλογα ενός 99 η 384 π.χ. έτους) Αρµατοδροµία για δύο τέλεια άλογα (άλογα 128 η 268 π.χ. ενός έτους) Ιπποδροµία για τέλεια άλογα (άλογα ενός 131 η 256 π.χ. έτους) 145 η 200 π.χ. Παγκράτιο παίδων

25 ΓΥΜΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ Η γυµνότητα των αθλητών, χαρακτηριστικό γνώρισµα του αρχαίου ελληνικού αθλητισµού, έφθασε στο αποκορύφωµά της κατά την διάρκεια των κλασσικών χρόνων (5 ος -4 ος αιώνας π. Χ). Ήταν αδύνατο να διανοηθεί κανείς την εποχή εκείνη αγώνες χωρίς την γυµνότητα των αθλητών που συµµετείχαν. Έτσι, οι αθλητές των ολυµπιακών αγώνων κατά την αρχαιότητα αγωνίζονταν γυµνοί. Άλλωστε η λέξη γυµνάσιον (γυµναστήριο) σήµαινε το χώρο όπου οι αθλητές ασκούνταν γυµνοί, ενώ η λέξη γυµναστής, δηλαδή ο εργάτης του γυµναστηρίου, προέρχεται από την λέξη "γυµνός". Ήταν αυτός που γύµναζε τους γυµνούς νέους. Για τους προηγµένους σε πολιτισµό λαούς, η γυµνότητα είναι εκ πρώτης όψεως ντροπή. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι όλοι οι λαοί της Ανατολίας, όπως και οι Ρωµαίοι αργότερα, πίστευαν ότι η γυµνότητα ήταν αρχή κακών. Για τους αρχαίους Έλληνες η γυµνότητα δεν ήταν ντροπή, γιατί ο αθλητής ήταν ντυµένος στη συνείδηση των πολλών µε την αρετή και την ανδρεία. Μάλιστα, πίστευαν ότι η γυµνότητα τους διέκρινε από τους βαρβάρους οι οποίοι αγωνίζονταν φορώντας ενδύµατα. Ο ασκούµενος πριν µπει στον αγωνιστικό χώρο, έπρεπε ν' αφήσει έξω από το γυµνάσιο τα όπλα που τον προστάτευαν στις εµπόλεµες ηµέρες, ακόµα και τα ενδύµατά του, που τον προστάτευαν από τις δυσµενείς καιρικές συνθήκες. Έπρεπε να διώξει από µέσα του ό,τι άσχηµο σκεφτόταν: το µίσος, τον φθόνο, την επιθετικότητα. Έπρεπε να αισθάνεται ελεύθερος µε προοπτική ν' απαλλαγεί από τα δεσµά που τον κρατούσαν δέσµιο µε την ύλη. Αυτός έπρεπε να είναι ο αγωνιζόµενος γυµνός. Ο απαλλαγµένος από υλικές

26 προστασίες. Ο άυλος, ο τέλειος, ο ελεύθερος. Αυτή την συνείδηση θέλησαν µε τους αγώνες να καλλιεργήσουν οι αρχαίοι Έλληνες στους αθλητές. Οι αρχαίοι Έλληνες αγάπησαν πολύ το θεσµό της γυµνότητας των αθλητών για διάφορους λόγους. Πρώτα απ όλα είχε θετικά αποτελέσµατα στην υγεία των αθλητών από την έκθεση του σώµατος στον ήλιο και τον αέρα, ενώ διευκόλυνε την κίνησή τους. Ακόµη, δινόταν σε αυτούς η ευκαιρία να δείξουν στους θεατές τα σωµατικά και ψυχικά τους χαρίσµατα. Άλλωστε πίστευαν οι αρχαίοι πως οι θεοί ευχαριστιούνται µε το να βλέπουν το τέλειο γυµνό σώµα. Έτσι λοιπόν έπρεπε οι αθλητές να φροντίζουν για την "ευρωστία" τους, δηλαδή την σωµατική τους και ψυχική τους δύναµη. Με το θεσµό της γυµνότητας οι αθλητές δεν µπορούσαν να αποκρύψουν τυχόν ατέλειες του σώµατος τους. Έτσι, ο κάθε αθλητής, ανεξάρτητα από το αγώνισµά του, προσπαθούσε να γυµνάζει συνολικά το σώµα του για να αποφύγει τα δυσάρεστα αποτελέσµατα που προέρχονται από τη µονοµερή και ασύµµετρη άσκηση. Όσο θαύµαζαν οι αρχαίοι Έλληνες το ωραίο και γυµνασµένο σώµα, τόσο περιφρονούσαν το αγύµναστο και το ασύµµετρο. Και η γυµνότητα των αθλητών δεν άφηνε περιθώρια παραµέλησης του. Αυτός που θα ξέφευγε από τον κανόνα της συµµετρίας και του ωραίου, στην προσπάθεια του να αποκτήσει περισσότερη επιδεξιότητα στο αγώνισµά του, έπρεπε να είναι έτοιµος να υποστεί τη δυσµενή κριτική των θεατών και των συναθλητών του, ενδεχοµένως και την απαθανάτιση των σωµατικών του ελαττωµάτων από σατυρικούς ποιητές και καλλιτέχνες.

27 ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ Αρχικά οι Ολυµπιακοί αγώνες διαρκούσαν µια ηµέρα µόνο. Αργότερα, το πρόγραµµα διευρύνθηκε και εµπλουτίστηκε µε πλήθος αθληµάτων και πανηγυρικών εκδηλώσεων που συνόδευαν την εορτή, διαρκείας πέντε ηµερών, στην οποία συνέρρεε πλήθος αθλητών και θεατών. Ο Παυσανίας αναφέρει ως αιτία την διεξαγωγή των 77ών Ολυµπιακών αγώνων (472 π.χ.), όταν η αρµατοδροµία και το πένταθλο είχαν αργοπορήσει τόσο πολύ, που το παγκράτιο άρχισε καθυστερηµένα και διήρκεσε µέχρι τις νυκτερινές ώρες, µε αποτέλεσµα να νικήσει ο Αθηναίος Καλλίας. Τότε αποφασίστηκε η πολυήµερη διεξαγωγή των αγώνων και καθιερώθηκε το πενθήµερο πρόγραµµα ως εξής. Οι τελετές άρχιζαν την 11η ηµέρα του µήνα και διαρκούσαν µέχρι την 15η ηµέρα, έτσι ώστε η νύχτα της τέταρτης µέρας των αγώνων να λούζεται στο φως της πανσέληνου. Σύµφωνα µε το σηµερινό ηµερολόγιο η έναρξη των αγώνων γίνονταν περίπου στα τέλη Ιουνίου, αρχές Ιουλίου. Δύο ηµέρες πριν την επίσηµη έναρξη των αγώνων, µια ποµπή αθλητών και ελλανοδικών, στεφανωµένους µε δάφνινα στεφάνια,ξεκινούσε από την Ήλιδα. Ακολουθώντας την Ιερά Οδό που οδηγούσε στην Ολυµπία, σταµατούσαν στην πηγή Πιέρα για µια τελετουργική θυσία και διανυκτέρευαν στους Λετρίνους. Το επόµενο πρωί την ποµπή υποδεχόταν το θορυβώδες και ζωηρό πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στο ιερό της Ολυµπίας. Η επίσηµη έναρξη των αγώνων γινόταν την πρώτη µέρα. Οι αγώνες άρχιζαν µε την εγγραφή των αθλητών και την αναφώνηση του επίσηµου όρκου των αγωνιζοµένων και των κριτών στο Βουλευτήριο. Στο βωµό του Ορκίου Δία ορκίζονταν πρώτα οι αγωνιζόµενοι ότι γυµνάστηκαν τους προηγούµενους δέκα µήνες και ότι θα ακολουθούσαν τους κανόνες κατά τη διάρκεια των αγώνων. Όρκο έδιναν επίσης οι γυµναστές των αθλητών, καθώς επίσης οι πατέρες και οι αδελφοί τους.στο τέλος ορκίζονταν οι κριτές των αγώνων, οι Ελλανοδίκες, ότι θα είναι αµερόληπτοι και αδέκαστοι στην άσκηση των καθηκόντων τους. Όσο για τους ανήλικους νέους που έπαιρναν µέρος, ορκίζονταν οι πατέρες ή οι πιο µεγάλοι αδελφοί τους. Επίσης, οι αθλητές και τα άλογα εξετάζονταν για να κριθεί η συµµετοχή τους και για να κληρωθούν στις οµάδες που θα έπαιρναν µέρος. Έπειτα γινόταν η εγγραφή των αθλητών στα ιππικά αγωνίσµατα κατά ζεύγη. Ένας λευκός πίνακας, το Λεύκωµα, µε τα ονόµατα των αγωνιζοµένων στηνόταν έξω από το Βουλευτήριο, για να

28 πληροφορεί τους επισκέπτες για το πρόγραµµα των αγώνων. Πρώτα διαγωνίζονταν οι σαλπιγκτές και οι κήρυκες. Οι νικητές αυτού του διαγωνισµού είχαν την τιµή να εκφωνούν τα ονόµατα των ολυµπιονικών και να σαλπίζουν κατά τη διάρκεια των αγώνων. Φαίνεται ότι η σάλπιγγα από την αρχή χρησίµευε για τις εκκινήσεις των αθλητών στα διάφορα αγωνίσµατα των δρόµων καθώς και για τυχόν ανακλήσεις,όταν ένας ή περισσότεροι αθλητές ξεκινούσαν πριν ακόµη δοθεί το σύνθηµα. Ακόµη και όταν καταργήθηκε η σάλπιγγα για την εκκίνηση των αγωνισµάτων, οι σάλπιγγες και οι κύρηκες παρευρίσκονταν σε όλες τις µεγάλες αθλητικές διοργανώσεις για την αναγγελία των διαφόρων αποτελεσµάτων και της ιερής εκεχειρίας. Μετά από τους αγώνες σαλπιγκτών και κηρύκων πραγµατοποιούνταν οι δηµόσιες και οι ιδιωτικές θυσίες των αποστολών από τις διάφορες πόλεις στους θεούς προστάτες τους. Οι θυσίες γίνονταν µπροστά στους βωµούς των περισσοτέρων θεοτήτων, στον Ίππιο Ποσειδώνα, την Ιππία Ήρα, τον Ίππιο Άρη, την Ιππία Αθηνά, τους Διόσκουρους, την Τύχη, τον Ταράξιππο και άλλους. Το απόγευµα, το ζωηρό πλήθος σκόρπιζε στην περιοχή και επισκεπτόταν όλους τους ναούς και τους βωµούς για να συναντηθεί µε φίλους και να συζητήσει, να διηγηθεί ιστορίες για παλιούς ολυµπιονίκες ή να ακούσει συγγραφείς και ποιητές να απαγγέλλουν τα έργα τους.το πρόγραµµα λοιπόν, της πρώτης ηµέρας κατέληγε σε γενικό φαγοπότι γνωριµίας. Πριν από τα χαράµατα όµως γέµιζαν οι κερκίδες, αφού µε τις πρώτες ηλιαχτίδες ξεκινούσαν τα πρώτα αγωνίσµατα. Τη δεύτερη µέρα ξεκινούσαν οι αγώνες, µε πρώτο αγώνισµα τη σταδιοδροµία παίδων. Ο κήρυκας καλούσε τους αθλητές που συµµετείχαν και οι ελλανοδίκες έπαιρναν θέση, για να αποφευχθούν τυχόν παρατυπίες στη διάρκεια της κλήρωσης. Ο κριτής πρόσφερε την κάλπη και οι δροµείς έβλεπαν τη σειρά τους διαλέγοντας ένα όστρακο µε το ψηφίο που την καθόριζε. Το όνοµα του νικητή ανακοινωνόταν από τον κήρυκα, ο οποίος και του απένειµε το φοίνικα. Η δεύτερη ουσιαστικά αγωνιστική µέρα ήταν αφιερωµένη στους παίδες, οι οποίοι διαγωνίζονταν στην πάλη, την πυγµαχία και το παγκράτιο µέχρι αργά το απόγευµα. Ακολουθούσαν πολύωροι πανηγυρισµοί για τους νικητές. Η τρίτη ηµέρα ανήκε στα ιππικά αγωνίσµατα και στο πένταθλο. Τα ιππικά αγωνίσµατα, που ήταν από τα πιο δηµοφιλή των Ολυµπιακών Αγώνων, εντάχθηκαν µε την εξής σειρά στο αγωνιστικό πρόγραµµα:

29 Τέθριππα Τέλειοι κέλητες (πλήρως αναπτυγµένα άλογα) Απήνη (συνωρίς ηµιόνων) Αγώνες κάλπης (ιπποδροµία φοράδων) Συνωρίς ίππων Τέθριππα πώλων Συνωρίς πώλων Ιπποδροµία πώλων Νωρίς το απόγευµα γινόταν στο Στάδιο ο αγώνας του πεντάθλου, ενός συνδυασµού πέντε διαφορετικών αγωνισµάτων, του άλµατος, του δρόµου, του ακοντίου (από τα ελαφρά αγωνίσµατα), του δίσκου και της πάλης (από τα βαριά). Η µέρα τελείωνε µε τελετές προς τιµήν του Πέλοπα, του µυθικού ιδρυτή των Αγώνων, µπροστά στο Πελόπιο. Η τέταρτη µέρα ξεκινούσε µε τη µεγάλη τελετή, την εκατόµβη, προς τιµήν του Δία, όπου εκατό βόδια, προσφορά των Ηλείων, θυσιάζονταν µπροστά στο βωµό του θεού. Η ποµπή που ξεκινούσε από το Πρυτανείο αποτελούνταν από αντιπροσώπους των πόλεων, ιερείς, αθλητές και µέλη της κάθε αποστολής. Ύστερα ακολουθούσαν οι αγώνες δρόµου, µε τους δροµείς να διαγωνίζονται στο στάδιο (αγώνας µιας διαδροµής), στο δίαυλο (αγώνας διπλής διαδροµής) και στο δόλιχο (αγώνας αντοχής), καθώς και οι αγώνες πάλης, πυγµαχίας, παγκρατίου και οπλίτη δρόµου. Την πέµπτη µέρα γινόταν η επίσηµη λήξη των Ολυµπιακών Αγώνων. Μπροστά στους διαφόρους βωµούς γίνονταν θυσίες στις θεότητες της Ολυµπίας.. Στο Πρυτανείο, έδρα των αξιωµατούχων του ιερού, παρέθεταν οι Ηλείοι γεύµα συνοδευόµενο από τραγούδι και µουσική, τα «επινίκια» για να τιµήσουν τους νικητές και στη συνέχεια ακολουθούσαν ποµπές. Μετά τους πανηγυρισµούς, οι ολυµπιονίκες γυρνούσαν στην πατρίδα τους, όπου τους δέχονταν µε ιδιαίτερες τιµές.. Αυτό που πρέπει να αναφερθεί είναι πως οι αθλητές στεφανώνονταν αµέσως µετά από κάθε αγώνισµα και όχι όλοι µαζί στο τέλος των Ολυµπιακών αγώνων, όπως έχει κατά καιρούς υποστηριχθεί.έτσι όταν γινόταν η απονοµή των στεφάνων ένας νεανίας έκοβε µε χρυσό ψαλίδι τα κλαδιά της ελιάς από το ιερό δέντρο. Με την απονοµή του στεφανιού αναγκέλονταν από τον κήρυκα ενώπιον όλων το όνοµα του αθλητή, µαζί µε αυτό του πατέρα του και της πατρίδας του και γινόταν αθάνατο σε όλες τις τότε Ελληνικές πόλεις. Οι νικητές έδιναν δώρα στους θεούς, καθένας µε τις δυνατότητές του για να τους ευχαριστήσουν για την υψηλοτέρα των τιµών

30 ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΦΛΟΓΑ Η Φωτιά ήταν ιερό σύµβολο για τους ανθρώπους από τους προϊστορικούς ήδη χρόνους. Στην Αρχαία Ελλάδα ήταν το σύµβολο του θεού Ηφαίστου. Αντιπροσώπευε τη δηµιουργία του κόσµου, την ανανέωση, το Φως. Στους ανθρώπους την είχε χαρίσει ο Προµηθέας, ο οποίος την είχε κλέψει από το Δία για χάρη τους Κάθε πόλη κράτος είχε στο κέντρο της διαρκώς αναµµένο ένα βωµό και σε κάθε σπίτι έκαιγε η ιερή Φλόγα, αφιερωµένη στην θεά Εστία, προστάτιδα της οικογένειας. Οι Λαµπαδηδροµίες στην Αρχαία Ελλάδα ξεκίνησαν ως νυκτερινές θρησκευτικές τελετές, αλλά γρήγορα µετατράπηκαν σε οµαδικό αγώνισµα. Αρχικά οι αθλητές ήταν αποκλειστικά έφηβοι, όµως στη συνέχεια η Λαµπαδηδροµία εξελίχθηκε σε ένα από τα πλέον δηµοφιλή αγωνίσµατα. Στο Πρυτανείο της αρχαίας Ολυµπίας ήταν πάντα αναµµένος ένας βωµός αφιερωµένος στην Εστία, µε ιερή Φλόγα αναµµένη από τις ακτίνες του ήλιου, µε τη βοήθεια ενός κοίλου κατόπτρου. Η διαδικασία ήταν απλή αλλά εντυπωσιακή: το κοίλο κάτοπτρο έχει την ικανότητα να συγκεντρώνει και να «δεσµεύει» τις ακτίνες του ήλιου σε ένα σηµείο του, το οποίο ονοµάζεται «εστιακό». Έτσι, η πρωθιέρεια του ναού άναβε τη Δάδα απλώς ακουµπώντας την στο εστιακό σηµείο του κατόπτρου.

31 ΒΡΑΒΕΙΑ-ΤΙΜΕΣ Σε όλους τους αγώνες της αρχαιότητας οι αθλητές αγωνίζονταν για ένα στεφάνι. Συγκεκριµένα στην Ολυµπία αυτό ήταν στεφάνι ελιάς. Οι νικητές των αγώνων, φορώντας µια κόκκινη µάλλινη ταινία στο κεφάλι και κρατώντας ένα κλαδί φοίνικα στο δεξί χέρι, εισέρχονταν στο ναό του Δία. Η µάλλινη ταινία χρησιµοποιούνταν συνήθως για να κοσµήσει ιερά αντικείµενα Μέσα στο ναό υπήρχαν στεφάνια από αγριελιά, οι λεγόµενοι κότινοι, τοποθετηµένα πάνω σε ένα χρυσελεφάντινο τραπέζι. Ο χάλκινος τρίποδας, πάνω στον οποίο έβαζαν τα στεφάνια σε παλαιότερους χρόνους, φυλασσόταν µέσα στο ναό. Οι νικητές των Ολυµπίων στεφανώνονταν µε το πολύτιµο αυτό έπαθλο. Μάλιστα, επικρατούσε η άποψη ότι το στεφάνι προσέδιδε µαγικές ικανότητες στον αθλητή. Ο νικητής γινόταν ο ευνοούµενος των θεών, γιατί είχε κερδίσει µε τη βοήθειά τους. Αυτή η τελετή συµβόλιζε τη µυστική επικοινωνία ανάµεσα στη θεότητα και τον άνθρωπο. Σύµφωνα µε την παράδοση, το στεφάνι από αγριελιά πρωτοκαθιερώθηκε ως έπαθλο από τον Ίφιτο, ακολουθώντας ένα χρησµό των Δελφών. Το κλαδί κοβόταν πάντοτε από την ίδια πανάρχαια αγριελιά, την Καλλιστέφανο, που βρισκόταν κοντά στο ναό του Δία. Ενώ οι Ελλανοδίκες στεφάνωναν το νικητή, οι θεατές τον έραιναν µε λουλούδια και φύλλα. Οι φίλοι και οι συγγενείς του τού αφιέρωναν τραγούδια και έψελναν τον Ολυµπιακό ύµνο. Οι τιµές προς το νικητή, όταν αυτός επέστρεφε στην πατρίδα του ήταν επίσης λαµπρές. Δεχόταν από τις πόλεις τους χρηµατικά βραβεία και τιµητικούς τίτλους. Λέγεται ότι µερικές φορές δίνονταν στους νικητές για έπαθλο πέντε τάλαντα, αλλά το ποσό διέφερε από πόλη σε πόλη, όπως και οι υπόλοιπες τιµές, διακρίσεις και προνόµια. Συνήθως η είσοδός τους στη πόλη ήταν εορταστική και ένδοξη. Ο ολυµπιονίκης εισερχόταν στην πόλη πάνω σε τέθριππο και σε ορισµένες περιπτώσεις γκρεµιζόταν ένα τµήµα του τείχους για την είσοδό του ως

32 ένδειξη ότι τα τείχη δεν ήταν πια αναγκαία για την υπεράσπισή της, αφού διέθετε τέτοιους ήρωες. H υποδοχή των νικητών ήταν ανάλογη µε αυτή που επιφυλασσόταν σε στρατηγούς, οι οποίοι επέστρεφαν νικητές από εκστρατείες. Ο ολυµπιονίκης επισκεπτόταν το ναό του προστάτη θεού της πόλης, θυσίαζε σε αυτόν και του πρόσφερε το στεφάνι του. Την τελετή ακολουθούσε γιορτή. Οι νικητές είχαν το δικαίωµα να δειπνούν δωρεάν για την υπόλοιπη ζωή τους στο Πρυτανείο. Τους προσφερόταν µια τιµητική θέση στους δηµόσιους αγώνες και, µετά τα µέσα του 5ου αι. π.χ., εξαιρούνταν από την πληρωµή φορολογίας. Το όνοµά τους χαρασσόταν σε στήλες σε δηµόσιους χώρους. Στη Σπάρτη οι ολυµπιονίκες είχαν το δικαίωµα να πολεµούν µαζί µε τους βασιλιάδες στον πόλεµο, µια ιδιαίτερα τιµητική διάκριση. Στην Ελληνιστική και Ρωµαϊκή περίοδο, τα προνόµια αυξήθηκαν και οι Ρωµαίοι νικητές στους Ολυµπιακούς Αγώνες µπορούσαν να γίνουν µέλη της Βουλής. Ο ολυµπιονίκης διατηρούσε τη φήµη του για πάντα, λατρευόταν συχνά και µετά το θάνατό του µε τα επινίκια, συνθέσεις διάσηµων ποιητών. Στον ιερό χώρο της Ολυµπίας οι νικητές έστηναν τ' αγάλµατα µε τ' όνοµά τους, τ' όνοµα της οικογένειάς τους και της πόλης τους.

33 ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ Ολυµπιονίκης Πόλη Νίκες Αγώνισµα Λεωνίδας Ρόδος 12 στάδιον-δίαυλος-οπλίτης δρόµος π.χ. Ηρόδωρος Μέγαρα 10 αγών σαλπιγκτών π.χ. Αστύλος Κρότων- Συρακούσες 7 στάδιον-δίαυλος , οπλίτης δρόµος 480 π.χ. Χίονις Σπάρτη 6 στάδιον-δίαυλος π.χ. Ιπποσθένης Σπάρτη 6 πάλη παίδων 632, πάλη π.χ. Μίλων Κρότων 6 πάλη παίδων, πάλη π.χ. Νέρων Ρώµη 6 Ετοιµοκλής Σπάρτη 5 Φιλίνος Κως 5 Νικοκλής κριον 5 άρµα τέλειον-άρµα πωλικόν-άρµα δεκάπωλον-αγών τραγωδών-αγών κιθαρωδών-αγών κηρύκων 65 µ.χ. πάλη παίδων 604, πάλη π.χ. στάδιον-δίαυλος , δίαυλος 256 π.χ. δίαυλος-δόλιχος-οπλίτης δρόµος 100, στάδιον-άγνωστο αγώνισµα δρόµου 96 π.χ. Διογένης Έφεσος 5 αγών σαλπιγκτών µ.χ. Ερµογένης (ο και Ίππος) Ξάνθος 5 Αίλιος Γρανιανός Σικυών 5 Δηµήτριος Σαλαµίς 5 Τίσανδρος Βαλέριος Εκλεκτός Νάξος Σικελίας στάδιον 81,89, δίαυλος-οπλίτης δρόµος 85, δίαυλος ή οπλίτης δρόµος 89 µ.χ. στάδιον παίδων 133, δίαυλοςοπλίτης δρόµος 137, πένταθλον µ.χ. στάδιον , πένταθλον µ.χ. 4 πυγµαχία π.χ. Σινώπη 4 αγών κηρύκων 245, µ.χ.

34 ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ Το 380 π. Χ ο Θεοδόσιος Α ', αυτοκράτορας της ανατολικής ρωµαϊκής αυτοκρατορίας και φανατικός χριστιανός, επανέλαβε την απαγόρευση του Κωνσταντίνου για την ειδωλολατρική θυσία, διέλυσε κάποιες παγανιστικές ενώσεις και κατέστρεψε ειδωλολατρικούς ναούς. Ακόµη, επέβαλλε θανατική ποινή σε όσους συνέχιζαν να έχουν παγανιστικές αντιλήψεις. Έτσι, το 393 π.χ. κατάργησε τους Ολυµπιακούς Αγώνες, λόγω των παγανιστικών επιρροών τους, θεωρώντας τους Έλληνες "ειδωλολάτρες". Συνεπώς η τελευταία τέλεση των αγώνων κατά την αρχαιότητα ήταν το 393 π.χ. Αργότερα, στη Βυζαντινή εποχή, ο Ρωµαίος αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης ή Αποστάτης διατηρώντας την οργάνωση και τη λειτουργία της χριστιανικής Εκκλησίας επικεντρώθηκε στην αναβίωση της ελληνικής παιδείας και των ειδωλολατρικών αντιλήψεων και τελετών, ενώ πήρε µέτρα κατά των χριστιανών. Έτσι, ήταν ο πρώτος που έκανε προσπάθειες για την αναβίωση των Ολυµπιακών Αγώνων. ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ Από την στιγµή που µας ανακοινώθηκε το θέµα της εργασίας εντυπωσιαστήκαµε καθώς µας ενδιέφερε να πληροφορηθούµε σχετικά µε αυτό. Ωστόσο, δυσκολευτήκαµε στην εύρεση πληροφοριών διότι τα περιεχόµενα των πηγών ήταν αλληλοσυγκρουόµενα. Παρ όλα αυτά αποκοµίσαµε πολλές γνώσεις που αποδείχθηκαν ιδιαίτερα σηµαντικές. Παράλληλα τονώθηκε η εθνική µας συνείδηση καθώς συνειδητοποιήσαµε ότι η χώρα µας αποτέλεσε κητίδα πολιτισµού κατα τους αρχαίους χρόνους. Απογοητευτήκαµε από το γεγονός ότι το σχολείο δεν µας διδάσκει τέτοιου είδους πράγµατα.

35 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Εγκυκλοπαίδεια Βικιπαίδεια. Βιβλίο Ολυµπιακοί Αγώνες του ΥΠ.Ε.Π.Θ

36 ΘΕΜΑ: ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ: ΟΥΡΓΑΝΤΖΙΔΟΥ ΜΑΡΙΑ ΟΥΡΓΑΝΤΖΙΔΟΥ ΓΙΩΤΑ ΧΑΡΙΤΩΝΙΔΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΝΑ

37 "Αρχαίο πνεύµα αθάνατο, αγνέ πατέρα του ωραίου, του µεγάλου και του αληθινού, κατέβα, φανερώσου και άστραψε εδώ πέρα, στη δόξα της δικής σου Γης και Ουρανού "

38 Αθήνα 1896 Πήραν µέρος 13 χώρες. Στέφεται ο πρώτος Ολυµπιονίκης των σύγχρονων Ολυµπιάδων,ο Αµερικανός Τζέιµς Μπρένταν Κόνολλυ νικητής στο τριπλούν µε 13,71 µ. Στην Ελληνορωµα'ι'κή πάλη χρειάστηκε να παλεύουν δύο ολόκληρες µέρες για να αναδειχθεί νικητής. Ο µόνος λόγος που υπήρξε διακοπή ήταν λόγω σκότους. Η συµµετοχή ήταν ελεύθερη και πήραν µέρος ακόµη και απλοί θεατές οι οποίοι ενθουσιασµένοι απ' το κλίµα που επικρατούσε δήλωσαν συµµετοχή και µάλιστα ένας κέρδισε αρκετά χρυσά. Ο Σπύρος Λούης αποθεώθηκε σαν ήρωας για την νίκη του στο Μαραθώνιο. Έγινε σύµβολο του Μαραθωνίου και ο πιο γνωστός Ολυµπιονίκης επειδη αυτός νίκησε πρώτος στην

39 απόσταση που έτρεξε ο αρχαίος µαραθονοδρόµος Φειδιππίδης και µάλιστα µε χρόνο 2 ώρες 58 και 50 για την απόσταση των 42 και κάτι χιλιοµέτρων (Μαραθώνας- Αθήνα). Η Ελλάδα τιµώντας τον έδωσε τ' όνοµα του στο Ολυµπιακό Στάδιο της Καλογρέζας. Παρίσι 1900 Δεύτερη χώρα διεξαγωγής των σύγχρονων Ο.Α. ορίστηκε η Γαλλία. Παρόλο που είναι µια µεγάλη χώρα, µε πολλούς κατοίκους σαν αυτή, η προσέλευση των θεατών δεν ξεπέρασε τους σε αντίθεση µε την Ελλάδα που οι θεατές έφτασαν τους µε Εννιάχρονος Γάλλος κατέκτησε το χρυσό µεττάλιο µε την Ολλανδία στο άθληµα της δικώπου. Αντικατέστησε τον κανονικό πηδαλιούχο ο οποίος θεωρήθηκε υπέρβαρος και έτσι αποκλείστηκε. Μετά την απονοµή ο πιτσιρικάς εξαφανίστηκε, φοβούµενος την αντίδραση του πατέρα του κι το όνοµα του παραµένει ακόµη άγνωστο. Ο Αµερικανός Άλβιν Κρένζλα'ι'ν κέρδισε 4 χρυσά στο στίβο όµως το τελευταίο ήταν µία έκπληξη για το κοινό. Στον τελικό του µήκους ο Άλβιν κέρδισε τον Μέγιερ Πρίνσταν για ένα εκατοστό µόλις µε συνέπεια ο Μέγιερ να τον γρονθοκοπήσει στο πρόσωπο. Από αυτή την Ολυµπιάδα άρχισαν να µετέχουν και οι γυναίκες, συγκεκριµένα στο τέννις.

40 Σαίντ Λουίς 1904 Πήραν µέρος 12 χώρες. Ο Αµερικανός γυµναστής Τζόρτζ Άιζερ κέρδισε 4 µετάλλια (2 χρυσά, ένα ασηµένιο, χάλκινο) στη γυµναστική µ' ένα ξύλινο πόδι αφού µικρός είχε ακροτηριαστεί από τρένο, παίζοντας στις ράγες. Ο Ούγγρος Λάγιος Γκέντζι συνήθιζε να πίνει κρασί πριν από κάθε αγώνα κι έτσι να µπαίνει στο κέφι και να κάνει καλές επιδόσεις.όντας φαβορί για το άλµα οι διοργανωτές τον µυρίστηκαν κι έκρυψαν τα µπουκάλια του και ήρθε 4ος µε 1.75 µ. Την εποµένη όταν του επιστράφηκε το µαγικό του αυτό φίλτρο ο Γκέντζι βγήκε 1ος µε άνεση στο 1.80 σε ανεπίσηµο αγώνα.

41 Πήραν µέρος 23 χώρες. Λονδίνο χρονος Σουηδός, Όσκαρ Σουάν κέρδισε 3 µεττάλια στη σκοποβολή. Το 1912 πρόσθεσε στη συλλογή του άλλα 2 µεττάλια, ενώ το 1920 όντας πια 72 ετών έσπασε όλα τα ρεκόρ και κερδίζοντας ένα ακόµη ασηµένιο. Ο λαστιχένιος Ρέιµοντ Γιούρι προσβληµένος από παραλυτική πολιοµυελύτιδα, ήταν πεπεισµένος πως δεν θα ξαναπερπατούσε. Όµως δεν το βαλε κάτω και µε ασκήσεις δικές του και σκληρή προσπάθεια ξαναστάθηκε όρθιος. Σάρωσε, κερδίζοντας 6 χρυσά σε 3 Ο.Α. στα άλµατα.

42 Στοκχόλµη 1912 Πήραν µέρος 28 χώρες. Στο µαραθώνιο της Στοκχόλµης ένας Ιάπωνας µαραθωνοδρόµος δεν τερµάτισε ποτέ. Η απάντηση αυτού του µυστηρίου ήρθε µετά από µισό αιώνα αφού ο ίδιος είπε πως υπέκυψε στην πρόκληση κάποιων θεατών και πήγε για να δροσιστεί ( άν και κάτι τέτοιο είναι αντικανονικό). Ο µαραθώνιος αυτός επιφύλαξε ένα ακόµα συµβάν λίγο πιο τραγικό αυτή τη φορά. Πορτογάλος αθλητής καττέρευσε στο 30ο χλµ. Μεταφέρθηκε στο νοσοκοµείο αλλά την εποµένη άφησε την τελευταία του πνοή. Ο δρόµος αντοχής και συγκεκριµένα η κούρσα των µ. έµεινε στην ιστορία αφού ο Φιλανδός Κολεµάινεν και ο αντίπαλος του Γάλλος Ζαν Μπουέν προσπέρασαν ο ένας τον άλλο 16 φορές.

43 Βερολίνο 1916 Η Ολυµπιάδα αυτή δεν πραγµατοποιήθηκε ποτέ, λόγω του Α' Παγκοσµίου πολέµου. Πήραν µέρος 29 χώρες. Αµβέρσα 1920 Φανατικός Γάλλος καπνιστής κέρδισε τον Νούρµι στα µ. Ασηµένιο πήρε και στα µ. στην οποία διαδροµά έτρεξε µε παπούτσια 2 νούµερα µεγαλύτερα, άφου την παραµονή του αγώνα του έκλεψαν τα δικά του. Δεν έγινε πρόσκληση στις ηττηµένες χώρες του Παγκοσµίου πολέµου. Στην Αµβέρσα απαγγέλθηκε για πρώτη φορά ο Ολυµπιακός όρκος ενώ εµφανίστηκε για πρώτη φορά η Ολυµπιακή σηµαία µε τους πολύχρωµους κρίκους, που χρησιµοποιείται µέχρι σήµερα και παραδίδεται από τη µία διοργανώτρια πόλη στην επόµενη.

44 Πήραν μέρος 44 χώρες. Παρίσι 1924 Για πρώτη φορά έγινε ανάκρουση των εθνικών ύμνων, της Ελλάδας, ως χώρας που γέννησε το θεσμό. Μεγάλη μορφή των Αγώνων ήταν ο Φιλανδός δρομέας Παάβο Νουρμι που κατέκτησε 5 χρυσά μεττάλια στους δρόμους αντοχής και κατέρριψε 29 παγκόσμια ρεκόρ. Επίσης ο Τζόνι Βα ι σμίλερ,ο θρυλικός <<Ταρζάν>> του κινηματογράφου, αναδείχτηκε χρυσός νικητής στην κολύμβηση. Ο Έλληνας γλύπτης Κώστας Δημητρίου με το θαυμαστό του έργο τον <<Δισκοβόλο>>.

45 Άµστερνταµ 1928 (46 χώρες) Συµµετέχει η Γερµανία για 1η φορά µετά τον Παγκόσµιο πόλεµο 16 χρόνια αργότερα. Έρχεται δεύτερη µετά τισ Η.Π.Α. σε µεττάλια µε 31 απ' τα οποία τα 10 ήταν χρυσά. Υπάρχει συµµετοχή γυναικών σε αθλήµατα στίβου. Επιτυγχάνεται η τελική διαµόρφωση της τελετής έναρξηςλήξης. Δίνεται η πρώτη θέση στην Ελλάδα να παρελάσει τιµής ένεκεν. Η Ιαπωνία για πρώτη φορά κερδίζει χρυσό µεττάλιο. Ο Αυστραλός κωπηλάτης Χένρι Πιρς στη διάρκεια της ηµιτελικής κούρσας µόλις είδε µία αγέλη από πάπιες να περνούν από µπροστά του, σταµάτησε και περίµενε υποµονετικά να περάσουν. Τελικά κατάφερε να πάρει το χρυσό στον τελικό.

46 ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ 1932 Πήραν µέρος 37 χώρες Για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσµού, λειτούργησε πραγµατικό ολυµπιακό χωριό για τη διαµονή των αθλητών. Αµερικανός Ουίλιαµ Αρθουρ Καρ το χρυσό στα 400 µ. µε παγκόσµιο ρεκόρ (46.2) κι ένα χρόνο αργότερα έµεινε ανάπηρος, όταν τραµ τού συνέθλιψε τα πόδια. Ο Σουηδός παλαιστής Καρλ Βέστεργκεν κέρδισε τον τρίτο του Ολυµπιακό τίτλο στην ελληνορωµαϊκή πάλη συµπληρώνοντας 12 χρόνια στην κορυφή του αθλήµατος. Η συσκευή που µετράει τους γύρους έκανε γκάφα και «ανάγκασε» τους αθλητές να κάνουν µια στροφή παραπάνω.

47 ΒΕΡΟΛΙΝΟ 1936 Πήραν µέρος 49 χώρες Για πρώτη φορά έγινε ολυµπιακή λαµπαδηδροµία. Για πρώτη επίσης φορά πραγµατοποιήθηκαν πολιτιστικές εκδηλώσεις στο πλαίσιο των Ολυµπιακών και λειτούργησε κλειστό κύκλωµα τηλεόρασης.. Στα µετάλλια η Γερµανία επικράτησε µε 33 χρυσά, 26 αργυρά και 30 χάλκινα. ΛΟΝ ΙΝΟ 1948 Πήραν µέρος 67 χώρες Υπήρξε ραδιοφωνική κάλυψη. Η ανθρωπότητα παραµέρισε τα ερείπια του πολέµου και µέσα από την ειρηνική αναµέτρηση του 1948 και έδωσε το σύνθηµα για την επούλωση των πληγών και τη συνέχιση της ζωής. Γερµανία και Ιαπωνία πλήρωσαν το τίµηµα του αιµατοκυλίσµατος του πλανήτη και της ήττας τους και αποκλείστηκαν από τους Αγώνες

48 Ελσίνκι 1952 Πήραν µέρος 69 χώρες Ο Τσεχοσλοβάκος Εµίλ Ζάτοπεκ, έκλεψε την παράσταση στους Ολυµπιακούς του Ελσίνκι όπου κορυφαίο γεγονός αποτέλεσε η πρώτη εµφάνιση σε Ολυµπιακούς Αγώνες. Ο µεγάλος δροµέας κατέκτησε τρία χρυσά ολυµπιακά µετάλλια, στους δρόµους αντοχής, στα µ., στα µ. και στο µαραθώνιο, µε νέα ολυµπιακά ρεκόρ. Τη στιγµή του τερµατισµού του στα µ., η σύζυγος του Ντάνα Ζατοπέκοβα κατακτούσε χρυσό µετάλλιο στον ακοντισµό. Στους Αγώνες συµµετείχαν για πρώτη φορά µετά τον Β ' Παγκόσµιο Πόλεµο η Γερµανία και η Ιαπωνία. Αν και υπήρχε καταρρακτώδη βροχή η φλόγα µεταφέρθηκε στο ολυµπιακό στάδιο από τον θρύλο του φινλανδικού και του παγκόσµιου αθλητισµού Πάαβο Νούρµ. Μελβούρνη Πήραν µέρος 67 χώρες Στους Ολυµπιακούς της Μελβούρνης λόγω της µεγάλης απόστασης από την Ευρώπη πολλοί αθλητές δεν συµµετείχαν ο Αλ Έρτερ ξεκίνησε τη λαµπρή του πορεία (νικητής σε τέσσερις συνεχείς Ολυµπιάδες) κατακτώντας χρυσό µετάλλιο στη δισκοβολία.

49 Ρώµη 1960 Πήραν µέρος 83 χώρες Ένας ξυπόλητος µαύρος αθλητής από την Αιθιοπία, ο «ξυπόλητος πρίγκιπας» Αµπέµπε Μπικίλα, έγραψε τη δική του ιστορία στους Ολυµπιακούς Αγώνες της Ρώµης, τρέχοντας για τρίτη φορά στη ζωή του σε µαραθώνιο δρόµο και µάλιστα ξυπόλητος, κατέκτησε το χρυσό µετάλλιο µε 2 ώρες 15.16, που αποτελούσε παγκόσµιο ρεκόρ. Στην πυγµαχία εντυπωσίασε ο χρυσός ολυµπιονίκης των ηµιβαρέων Κάσιους Κλέι, ο οποίος αργότερα κατέκτησε δύο φορές τον τίτλο στην επαγγελµατική πυγµαχία. Στα θλιβερά γεγονότα ο θάνατος του Δανού ποδηλάτη Κνουτ Γιένσεν από χρήση αναβολικών ουσιών.

50 ΤΟΚΙΟ 1964 Πήραν µέρος:93 χώρες Οι Ιάπωνες ξόδεψαν δισ. δολαρίων, κατασκευάζοντας κτίρια, µετρό, αεροδρόµιο, σιδηροδρόµους υψηλής ποιότητας και εντυπωσιακές αθλητικές εγκαταστάσεις. Την Ολυµπιακή Φλόγα άναψε ένας 19 χρονος φοιτητής, ο Γιοσινόρι Σακάι, που δεν είχε σχέση µε τον αθλητισµό αλλά η µοίρα το θέλησε να έχει γεννηθεί σ ' ένα χωριουδάκι κοντά στη Χιροσίµα, στις 6 Αυγούστου, την ηµέρα δηλαδή που έπεσε η ατοµική βόµβα... Στο αγωνιστικό µέρος, µεγάλο γεγονός αποτέλεσε η νέα νίκη στο µαραθώνιο του Αµπέµπε Μπικίλα, σε 2 ώρες Στους δρόµους ηµιαντοχής θριάµβευσε ο Νεοζηλανδός Πίτερ Σνελ µε χρυσά µετάλλια στα 800 µ. και τα µ. Δυο αδελφές από τη Σοβιετική Ένωση, η Ταµάρα και η Ιρίνα Πρες, κέρδισαν τρία χρυσά µετάλλια, στη σφαίρα και στο δίσκο η πρώτη και στο πένταθλο η δεύτερη. Στη δισκοβολία, ο Αλ Ερτερ, αν και τραυµατίας, κατέκτησε το τρίτο του χρυσό µετάλλιο σε Ολυµπιακούς Αγώνες, στην πέµπτη του βολή, µε 61 µ.

51 Η Αυστραλέζα κολυµβήτρια Ντον Φρέιζερ πήρε το τρίτο συνεχόµενο χρυσό στα 100 µέτρα ελεύθερο, αλλά λίγες µέρες αργότερα συνελήφθη επειδή µαζί µε φίλους της προσπάθησε να κλέψει την Ολυµπιακή σηµαία που κυµάτιζε στα ανάκτορα του Τόκιο. Ο Ιάπωνας αυτοκράτορας έδωσε τόπο στην οργή και θεώρησε το συµβάν λήξαν, όµως η Οµοσπονδία της Αυστραλίας τα πήρε στο κρανίο και τιµώρησε την Φρέιζερ µε δεκαετή αποκλεισµό από κάθε επίσηµη διοργάνωση, κρίνοντας ότι η συµπεριφορά της εξέθεσε την πατρίδα της. MEΞΙΚΟ ΣΙΤΥ 1968 Πήραν µέρος : 112 χώρες Εν µέσω διαδηλώσεων, δακρυγόνων και πυροβολισµών από αστυνοµικούς, ήταν η ολυµπιακοί αγώνες στο Μεξικό καθώς οι φοιτητές διαδήλωναν την αντίθεση τους στη φιλοξενία των Ολυµπιακών Αγώνων, που οδηγούσε σε κατάρρευση την εθνική οικονοµία.

52 Η κορυφαία επίδοση των Αγώνων ήταν το τροµερό άλµα του Μποµπ Μπίµον στα 8.90 µ. στην πρώτη του προσπάθεια. Στη δισκοβολία ο Αλ Ερτερ ολοκλήρωσε τη θαυµαστή συγκοµιδή του µε το τέταρτο χρυσό του µετάλλιο στο δίσκο, µε βολή στα Στο ύψος επικράτησε ο Αµερικανός Τικ Φόσµπερι µε 2.24, ενώ στο τριπλούν νικητής µε παγκόσµιο ρεκόρ ήταν ο Σοβιετικός Σανέγεφ µε Ακόµη, στους δρόµους αντοχής δυο µαύροι Αµερικανοί, ο πρώτος νικητής Τόµι Σµιθ και ο τρίτος Τζον Κάρλος, παρουσιάζονται ξυπόλητοι στο βάθρο και την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύµνου των ΗΠΑ. Στέλνονται στις ΗΠΑ µε το πρώτο αεροπλάνο, όπου αντιµετωπίζουν την κατακραυγή... Πολλές ήταν οι καινοτοµίες που παρουσιάστηκαν στο Μέξικο Σίτι. Οι νικητές θα περνούσαν από αντιντόπινγκ κοντρόλ, οι δροµείς θα δοκίµαζαν το ταρτάν, τα ηλεκτρονικά µέσα θα αποφάσιζαν πλέον για τον νικητή και οι αθλήτριες θα περνούσαν από έλεγχο φύλου. Στην πρώτη του προσπάθεια στον τελικό του µήκους, ο Μποµπ Μπίµον έτρεξε µε δύναµη, πάτησε τέλεια και απογειώθηκε προς τη δόξα. Το άλµα του ήταν τόσο µεγάλο που ξεπέρασε το πεδίο της συσκευής οπτικής µέτρησης. Η κλασική ταινία µέτρησης που επιστρατεύτηκε, έδειξε 8.90 µ. Τα τελευταία 33 χρόνια το παγκόσµιο ρεκόρ είχε προχωρήσει 23 εκατοστά. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο Μπίµον πρόσθεσε άλλα 55 εκ.

53 ΜΟΝΑΧΟ 1972 Πήραν µέρος :121 χώρες Παλαιστίνιοι τροµοκράτες επιφέρουν καίριο χτύπηµα στον ολυµπιακό θεσµό, πλήττοντας θανάσιµα και το ολυµπιακό κίνηµα. Στις 5 Σεπτεµβρίου εισβάλλουν στο ολυµπιακό χωριό, σκοτώνουν δύο αθλητές του Ισραήλ και συλλαµβάνουν 11 ως οµήρους. Στο αεροδρόµιο κοντινής κωµόπολης κι ενώ µεσολαβούν 20 ώρες διαπραγµατεύσεων, δεν αποφεύγεται το µακελειό. Θλιβερός απολογισµός : 111 σραηλινοί, 5 τροµοκράτες και 1 αστυνοµικός νεκροί.οι Αγώνες πραγµατοποιούνται κάτω από βαριά ατµόσφαιρα και κλίµα και µορφές αναδεικνύονται µεταξύ άλλων : Ο Σοβιετικός Βαλερί Μπορζόφ, νικητής στα 100 και στα 200 µέτρα.ο Τζον Ακι Μπούα απ ' την Ουγκάντα, νικητής στα 400 µ. εµπόδια µε παγκόσµιο ρεκόρ Στα 800 µ. κυριαρχεί ο Αµερικανός Ντέιβ Γουότλ. Στην κολύµβηση ειδική αναφορά χρειάζεται ο εκπληκτικός Αµερικανός Μαρκ Σπιτς, που κατέκτησε 7 χρυσά µετάλλια ενώ συγκλονιστική ήταν η νίκη της ΕΣΣΔ στον τελικό του µπάσκετ, µε αντίπαλο τις ΗΠΑ (51-50).

54 Πήραν µέρος :92 χώρες ΜΟΝΤΡΕΑΛ 1976 Η διοργάνωση επιβαρύνθηκε σε τέτοιο βαθµό από τεράστια οικονοµικά ανοίγµατα και σπατάλες, που, πέραν των χρεών που πλήρωναν τα επόµενα χρόνια οι Καναδοί, αποθάρρυνε µέχρι το 1984 την υποβολή υποψηφιοτήτων για την ανάληψη των Αγώνων. Σε ένδειξη διαµαρτυρίας για τη συµµετοχή της Νέας Ζηλανδίας, οµάδα της οποίας είχε περιοδεύσει στη Νότια Αφρική, που ακολουθούσε ρατσιστική πολιτική και ήταν εκτός Ολυµπιακών από το χώρες της Αφρικής και της Καραϊβικής αποχώρησαν από τους Αγώνες. Στα 100 µ. ο Χέιζλι Κρόφορντ νίκησε µε 10.06, ενώ ο Λάσε Βίρεν επικράτησε ξανά στα και τα µ., όπως πριν από τέσσερα χρόνια. Στα 400 και τα 800 µ. θριάµβευσε ο Κουβανός Αλµπέρτο Χουαντορένα και µάλιστα µε παγκόσµιο ρεκόρ στα 800 µ. µε Παγκόσµιο ρεκόρ πέτυχε και ο Σουηδός Γκάρντερουντ στα µ. στιπλ µε , ενώ στα 110 µ. εµπόδια επικράτησε ο Γάλλος Γκι Ντρι. Στα 400 µ. εµπόδια άρχισε η κυριαρχία του Αµερικανού Εντουιν Μόουζες, που πέτυχε παγκόσµιο ρεκόρ µε 47.64, ενώ στο ύψος νικητής ήταν ο 19 χρονος Πολωνός Γιάτσεκ Βζόλα µε Στο τριπλούν ο

55 Βίκτορ Σανέγεφ κατέκτησε το τρίτο του χρυσό µετάλλιο σε Ολυµπιακούς. Στην κολύµβηση η Ανατολικογερµανίδα Κορνέλια Εντερ κατακτά τέσσερα χρυσά. Ο Ούγγρος Μίκλος Νέµεθ κέρδισε το χρυσό στον ακοντισµό µε νέο παγκόσµιο ρεκόρ (94.58 µ.). Την ίδια µέρα, 28 χρόνια νωρίτερα όµως, στην Ολυµπιάδα του Λονδίνου, ο πατέρας του, Ίµρε Νέµεθ είχε κατακτήσει την πρώτη θέση στη σφυροβολία ΜΟΣΧΑ 1980 Πήραν µέρος:80 χώρες Η εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν την χρονιά εκείνη οδήγησε 30 χώρες (µεταξύ αυτών ΗΠΑ, Γερµανία και Γαλλία) να απόσχουν από τους Αγώνες. Για τη διάσωση του θεσµού, που αντιµετώπιζε πλέον σαφές πρόβληµα επιβίωσης, ο τότε πρόεδρος της Ελληνικής Δηµοκρατίας,ο εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραµανλής, πρότεινε τη µόνιµη τέλεση των Ολυµπιακών Αγώνων στην Ελλάδα. Η πρόταση του έγινε δεκτή µε ενθουσιασµό από επωνύµους και ανωνύµους, όµως προσέκρουσε στην πολιτική και στα συµφέροντα της ΔΟΕ. Στους µεγάλους πρωταγωνιστές των Αγώνων µεταξύ άλλων συµπεριλαµβάνονται

56 Ο νικητής των 100 µ. Βρετανός Αλαν Γουέλς, ο 36 χρονος Αιθίοπας Μίρους Γίφτερ, νικητής στα και στα µ., ο Ανατολικογερµανός Βέσινγκ, χρυσός νικητής στο άλµα εις ύψος µε παγκόσµιο ρεκόρ 2.36 µ.,o Βάλντεµαρ Τσερπίνσκι, επικρατώντας στο µαραθώνιο. To χρυσό για τον Γιούρι Σέντιχ στη σφυροβολία, ενώ στο επί κοντώ ο Πολωνός Κοζακίεβιτς πήρε την πρώτη θέση µε παγκόσµιο ρεκόρ, 5.78 µ. Στην κολύµβηση ο Σοβιετικός Βλαντιµίρ Σάλνικοφ κατέκτησε τρία χρυσά µετάλλια Από ελληνικής πλευράς ο Στέλιος Μιγιάκης κατέκτησε το χρυσό µετάλλιο στην κατηγορία των 62 κιλών της ελληνορωµαϊκής.

57 ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ 1984 Πήραν µέρος:140 χώρες Αυτή τη φορά ήταν η σειρά των εκπροσώπων του ανατολικού µπλοκ να µποϊκοτάρουν τους Ολυµπιακούς Αγώνες, µιµούµενοι τις ΗΠΑ. Δεκατέσσερις συνολικά χώρες, µεταξύ των οποίων ΕΣΣΔ, Ανατολική Γερµανία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Βουλγαρία, επικαλούµενες τη µη ύπαρξη µέτρων ασφαλείας, την παραβίαση του Καταστατικού Χάρτη της ΔΟΕ και την προσφορά παροχής ασύλου σε κάθε Ανατολικό που θα το επιθυµούσε, απουσίασαν από τους Αγώνες. Παρούσα ήταν µόνο η Ρουµανία. Στα µελανά σηµεία της διοργάνωσης η πώληση της Ολυµπιακής Φλόγας µε το χιλιόµετρο από τους Αµερικανούς. Σκάνδαλο αποτέλεσε και ο όρκος του αθλητή απ ' τον Αµερικανό Εντουιν Μόουζες, ο οποίος επανέλαβε τρεις φορές «πνεύµα των Αγώνων», που ήταν το σλόγκαν εταιρίας κατασκευής αθλητικών ειδών!

58 Στους Αγώνες κυριάρχησε ο Αµερικανός υπερπρωταθλητής Καρλ Λιούις, ο οποίος κατέκτησε τέσσερα χρυσά µετάλλια, σε 100 µ., 200 µ., µήκος και 4X100 µ. Στα 400 µ. επικράτησε και πάλι ο Εντουιν Μόουζες, στα 800 µ. ο Βραζιλιάνος Γιόακιµ Κρουζ και στα µ. ο Μαροκινός Σαΐντ Αουίτα. Συγκλόνισε µε την εµφάνιση της, όταν µπήκε παραπαίοντας στο Ολυµπιακό Στάδιο, η Ελβετίδα µαραθωνοδρόµος, Γκάµπριελ Αντερσεν Σάινς. Στην κολύµβηση την παράσταση έκλεψε ο Μίκαελ Γκρος, µε δύο χρυσά µετάλλια. Όπως ήταν φυσικό, οι Αµερικανοί ήταν σίγουροι πως ολόκληρος ο κόσµος τους απειλούσε και διέθεσαν απίστευτα κονδύλια στην αντιτροµοκρατική προστασία των αγώνων. Ξοδεύτηκαν 55 εκατοµµύρια δολάρια, ενώ επιστρατεύτηκαν αστυνοµικοί και 80 ελικόπτερα που όργωναν επί 24ώρου βάσης τον ουρανό του Λος Άντζελες. Κερασάκι στην τούρτα ένα ροµπότ προγραµµατισµένο να εξουδετερώνει βόµβες. Η Ναουάλ Ελ Μουταουάκελ από το Μαρόκο, νικήτρια στα 400 µέτρα εµπόδια,ήταν η πρώτη Μαροκινή, η πρώτη Αφρικανή, αλλά και η πρώτη γυναίκα του ισλαµικού κόσµου που κατέκτησε χρυσό Ολυµπιακό µετάλλιο.

59 ΣΕΟΥΛ 1988 Πήραν µέρος 159 χώρες. Χαρακτηρίστηκαν ως οι Αγώνες των ρεκόρ και του ντόπινγκ,καθώς καταρρίφθηκαν 117 ολυµπιακά και 30 παγκόσµια ρεκόρ ενώ εντοπίστηκαν 10 ντοπαρισµένοι αθλητές µεταξύ των οποίων και ο πιο γρήγορος άνθρωπος του κόσµου Μπέν Τζόνσον. H Βόρειος Κορέα µε συµπαραστάτες την Κούβα, την Αιθιοπία, την Αλβανία και την Μαγαδασκάρη δεν συµµετείχαν στους Αγώνες υποστηρίζοντας πως δεν επήλθε συµφωνία στην κατανοµή των αθληµάτων που θα φιλοξενούσε κάθε χώρα. Σε φαινόµενο των αγώνων αναδείχθηκε η Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ η οποία κατέκτησε 3 χρυσά µετάλλια. Ο πυγµάχος Έντουαρτ Πάουλουµ ήταν ο πρώτος αθλητής στην ιστορία του Βουνουάτου που έπαιρνε µέρος σε Ολυµπιακούς Αγώνες. Πρέπει να ήταν τέτοιος ο ενθουσιασµός του ή η πείνα του που την ηµέρα του αγώνα και ενώ δεν επιτρεπόταν να φάει, αυτός έπεσε µε τα µούτρα στο φαγητό. Αποτέλεσµα; Όταν ζυγίστηκε βρέθηκε υπέρβαρος και φυσικά αποκλείστηκε.

60 ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ 1992 Πήραν µέρος 169 χώρες. Κατά την διάρκεια της τελετής έναρξης ακούστηκε και ο ολυµπιακός ύµνος του Μίκη Θεοδωράκη, ενώ η Αγνή Μπάλτσα τραγούδησε την ρωµιοσύνη. Ιδιαίτερη η µορφή των Κουβανών πυγµάχων, οι οποίοι κέρδισαν 7 από τα 12 χρυσά µετάλλια ενώ ο Λευκορώσος Βιτάλι Σέρµπο κατέκτησε στην ενόργανη γυµναστική 6 χρυσά. Λαµπρή η ελληνική παρουσία.ο Πύρρος Δήµας κατέκτησε το χρυσό µετάλλιο στα 82,5 κιλά της άρσης βαρών ενώ η Βούλα Πατουλίδου έγινε η πρώτη χρυσή Ελληνίδα ολυµπιονίκης. Όλα έδειχναν πως η Πατουλίδου θα τερµάτιζε δεύτερη αφού η Γκέιλ Ντίβερς προηγούνταν. Τα πράγµατα όµως άλλαξαν όταν η Ντίβερς έπεσε και έτσι η Πατουλίδου κέρδισε το χρυσό,φωνάζοντας το περίφηµο Για την Ελλάδα ρε γαµώτο και κάνοντας όλους τους Έλληνες περήφανους. Η πρώτη µαύρη γυναίκα νικήτρια στα µέτρα Ντεπαρτού Τούλου,αµέσως µόλις πέρασε την γραµµή του τερµατισµού, περίµενε την λευκή αντίπαλο της και πιασµένες χέρι χέρι έκαναν µαζί τον γύρο του θριάµβου, στέλνοντας µήνυµα ειρήνης και ελπίδας σε όλο τον κόσµο.

61 ΑΤΛΑΝΤΑ 1996 Πήραν µέρος 197 χώρες. Αν και οι Ολυµπιακοί Αγώνες δεν γιορτάστηκαν στην Αθήνα η όποια µε αφορµή την συµπλήρωση 100 χρόνων από την αναβίωση τους είχε διεκδικήσει την τέλεση τους,ωστόσο η ελληνική παρουσία ήταν κάτι παραπάνω από λαµπρή. Το ελληνικό θαύµα συνέθεσε η κατάκτηση τεσσάρων χρυσών,τεσσάρων αργυρών καθώς και η κατάταξη δεκατριών ακόµα αθλητών στην πρώτη οκτάδα. Στις 26 Ιουλίου όµως,καταρρίφθηκε µε τον πιο τραγικό τρόπο ο µύθος που είχαν δηµιουργήσει οι Αµερικάνοι για την αστυνόµευση και την ασφάλεια στην χώρα τους.σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους και καλά φυλασσόµενους χώρους στο Ολυµπιακό Πάρκο εξερράγη βόµβα που είχε τοποθετηθεί σε κάδο λίγα µέτρα µακριά από θεατές συναυλίας, ανάµεσα τους και ο πρόεδρος Κλίντον.Απολογισµός 2 νεκροί και 111 τραυµατίες. Στους Ολυµπιακούς αγώνες στην Ατλάντα, η Ελληνική αποστολή θριάµβευσε. Οι επιτυχίες στην άρση βαρών έρχονταν η µία µετά την άλλη. Ο Πύρρος Δήµας, ο Κάχι Κακιασβίλη στέφθηκαν χρυσοί Ολυµπιονίκες. Ο Βαλέριος Λεωνίδης και ο Σαµπάνης αργυροί. Στην ιστιοσανίδα χρυσό µετάλλιο µε τον Κακλαµανάκη. Στην ενόργανη γυµναστική (στις ασκήσεις εδάφους) πήρε χρυσό µετάλλιο ο Μελισσανίδης. Στο στίβο η Μπακογιάννη στέφθηκε µε αργυρό µετάλλιο και στο µήκος η Ξάνθου στην τέταρτη θέση

62 ΣΙΔΝΕΥ 2000 Πήραν µέρος 199 χώρες. Η τυφλή Αµερικανίδα δροµέας Μάρλα Ρουνγιάν τερµάτισε όγδοη στον τελικό των 1500 µέτρων και έγινε η πρώτη αθλήτρια στην ιστορία των αγώνων που συµµετείχε τόσο στους Ολυµπιακούς όσο και στους Παραολυµπιακούς Αγώνες. Το Βιετνάµ κέρδισε το πρώτο του µετάλλιο στους Αγώνες αν και συµµετείχε από το Οι γυναίκες συµµετείχαν για πρώτη φορά στο αγώνισµα της άρσης βαρών και του µοντέρνου πένταθλου. Η οµάδα µπάσκετ της Ισπανίας κέρδισε στους παραολυµπιακούς του Σίδνευ προσποιούµενοι πως έχουν ειδικές ανάγκες.έκτοτε η κατηγορία της διανοητικής αναπηρίας έχει εξαλειφθεί.

63 ΑΘΗΝΑ 2004 Πήραν µέρος 202 χώρες. Για πρώτη φορά η Ολυµπιακή Φλόγα ταξίδεψε σε όλο τον κόσµο Οι γυναίκες αγωνίστηκαν στην Ολυµπία στο αγώνισµα της σφυροβολίας. Ο Βραζιλιάνος µαραθωνοδρόµος Βαντερλέι ντε Λίµα προηγείτο στο 32ο χιλιόµετρο της κλασικής διαδροµής και έτρεχε προς τη δόξα, όταν ένας Ιρλανδός θεατής µε ψυχολογικά προβλήµατα βγήκε από το πλήθος και του την έπεσε προσπαθώντας να τον ρίξει κάτω.αν και τελικά κατάφεραν να τον ακινητοποιήσουν,ο Λίµα τερµάτισε τρίτος αφού είχε χάσει τον ρυθµό του. Ωστόσο λίγο πριν είχε δεχθεί επίθεση και από αδέσποτα σκυλιά.

64 ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΕΛΙΣΜΟΣ Αθήνα 1896 Βερολίνο 1916 Αθήνα 2004 Μεξικό 1968 Αρµενία 2008 Αρµενία 2008 Αρµενία 2008 Αθήνα 1896 Αγγλία 2010 Μονακό 2010 Αγγλία 2010

65 ΕΡΓΑΣΙΑ Μάθηµα: project Θέµα εργασίας: Ολυµπιακοί αγώνες Τάξη:Α2 Ονόµατα: Πασχάλης Σάµος Δήµητρα Σκορδά Σαλαχώρα Βαϊα Πασχαλία Τυφλίδου Μελήσα Πάπα Θέµα οµάδας: Η παρουσία της Ελλάδας στους σύγχρονους Oλυµπιακούς Aγώνες.

66 Αθήνα, 1896 Οι πρώτοι Ολυµπιακοί Αγώνες άρχισαν στις 25 Μαρτίου του 1896 και έληξαν στις 3 Απριλίου µε τη συµµετοχή 311 αθλητών οι 230 ήταν Έλληνες από 13 χώρες σε 44 αγωνίσµατα. Οι αγώνες έληξαν µε την Ελλάδα να έχει κερδίσει 8 χρυσά, 13 αργυρά και 7 χάλκινα και 4 που δεν αναγνωριστήκαν γιατί συµµετείχαν µόνο Έλληνες έχοντας όµως την αριθµητική υπεροχή. Τα χρυσά ήταν :Γεωργιάδης σπάθη, Μητρόπουλος κρίκοι, Ανδρικόπουλος αναρρίχηση επί κάλλω, Πύργος- Ξίφος. Θρυλικός παραµένει ο Σπύρος Λούης, νικητής στο µαραθώνιο, που αποθεώθηκε από 140,000 θεατές που είχαν συρρεύσει στο Καλλιµάρµαρο.

67 Παρίσι, 1900 Η δεύτερη Ολυµπιάδα έγινε στο Παρίσι το Διήρκησαν περίπου 5.5 µήνες(20/5-28/10). Συνολικά έλαβαν µέρος 21 χώρες µε χίλιους και πλέον αθλητές, αλλά µόνο τέσσερις Έλληνες ταξίδεψαν στο Παρίσι. Ο µόνος που διακρίθηκε ήταν ο ρίπτης Παναγιώτης Παρασκευόπουλος (4 ος στη δισκοβολία, 5 ος στη σφαιροβολία). Ο Αλέξανδρος Μερκάτης, εκπρόσωπος της Ελλάδας στους αγώνες και διάδοχος του Δηµητρίου Βικέλα στη διεθνή Ολυµπιακή Επιτροπή έλαβε µέρος ως αθλητής γαλλικού Συλλόγου στο γκολφ. Σεν Λούης, 1904 Το 1904 ήρθε η σειρά των πρώτων αγώνων σε αµερικανική πόλη, όχι στο Σικάγο όπως αρχικά σχετιζόταν, αλλά στο Σεν Λούης της πολιτείας του Μισούρι. Και πάλι υπήρξε άµεση και κερδοσκοπική σχέση µε την τοπική διεθνή έκθεση ενώ οι αγώνες, προσβεβληµένοι από το αµερικάνικο γιγαντισµό και µε έντονο

68 πανηγυρικό χαρακτήρα, διήρκησαν έξι µήνες (14 Μαΐου 18 Νοεµβρίου). Συµµετείχαν ερυθρόδερµοι, Πυγµαίοι και Αβορίγινες που υποχρεώθηκαν να πάρουν µέρος σε εξευτελιστικά αγωνίσµατα µοντέρνας επινόησης. Η ένδεια των Ολυµπιακών συλλόγων και η αδιαφορία του κράτους επέτρεψαν µόνο σε δύο Έλληνες να µεταβούν στο Σεν Λούης και αυτοί µετά από έρανο. Ο αρσιβαρίστας Περικλής Κακούσης ήταν ο µόνος Ευρωπαίος αθλητής που κέρδισε χρυσίο µετάλλιο σε αυτούς τους Ολυµπιακούς (σήκωσε 116,67 κ. κάνοντας παγκόσµιο ρεκόρ) και ο Νικόλαος Γεωργαντάς κατετάγη τρίτος στη δισκοβολία (37,68µ) Λονδίνο, 1908 Το 1908 ήταν να γίνουν στην Ρώµη, αλλά η έκρηξη του Βεζούβιου µαταίωσε τα σχέδια και οι αγώνες µεταφέρθηκαν στο Λονδίνο, όπου γίνονταν και διεθνής εµπορική έκθεση. Προσεκτικοί και µετρηµένοι κάθε σύνδεση.

69 Στοκχόλµη, 1912 Η Στοκχόλµη έδωσε µία Ολυµπιάδα µε µέτρο και φίλαθλο πνεύµα. Οι ατοµικές συµµετοχές αποκλείσθηκαν, τα οµαδικά αθλήµατα περιορίστηκαν και έγιναν σηµαντικές τεχνικές ρυθµίσεις. Συµµετοχή 29 χώρες και Ο κορυφαίος της ελληνικής αποστολής Κωστής Τσικλητήρας ήρθε 1 ος στο µήκος άνευ φόρας (µε 3,37.) και 3 ος στο ύψος άνευ φόρας ( µε 1,55µ.). Αµβέρσα, 1920 Πρωταγωνιστές της ελληνικής αποστολής ήταν οι αθλητές της σκοποβολής Ιωάννης και Αντώνης Θεοφυλάκης, Ιωάννης Σάππας, Α. Βρασινόπουλος και Γιώργος Μωραϊτίνης, οι οποίοι επέστρεψαν µε το ασηµένιο µετάλλιο στην κατηγορία οµαδικής αναµέτρησης. Οι διακρίσεις όµως δεν σταµατούν εδώ. Στα υπόλοιπα αθλήµατα οι αθλητές µπορεί να µην κέρδισαν µετάλλια, τίµησαν όµως την πατρίδα µας µε την παρουσία τους. Αναλυτικότερα ο Κράνης, αθλητής του στίβου τερµάτισε 38ος στον ανώµαλο δρόµο των µέτρων, ενώ ο Ρέτελας ήλθε 39ος, ανάµεσα σε 42 συνολικά αθλητές. Την παρθενική της παρουσία έκανε επίσης και η εθνική µας οµάδα ποδοσφαίρου, χωρίς ωστόσο να αποσπάσει κάποια διάκριση.

70 Παρίσι, 1924 Το 1924 στο Παρίσι η µια και µοναδική διάκριση για την Ελλάδα ήρθε σε έναν διαφορετικό τοµέα, αυτόν της Ολυµπιακής Τέχνης. Από το 1912 και µέχρι το 1948 στο πρόγραµµα των Ολυµπιακών Αγώνων περιλαµβάνονται και αγώνες πνευµατικοί και λογοτεχνικοί. Έτσι στο Παρίσι τιµήθηκε µε χρυσό µετάλλιο ο γλύπτης Κωνσταντίνος Δηµητριάδης για το γνωστό Δισκοβόλο του. Άµστερνταµ, 1928 Η ελληνική αντιπροσωπεία από το Μοιρόπουλο στο δρόµο µετ εµποδίων και τους αδελφούς Καρυοφίλη, στο ύψος. Δυστυχώς όµως, σε όλες τις συµµετοχές η Ελλάδα παραµένει και σε αυτούς τους αγώνες εκτός βάθρου, καθώς ο Μοιρόπουλος αποκλείεται από τα προκριµατικά αν και σηµείωσε πανελλήνιο ρεκόρ µε επίδοση 15,8 στα 110 µέτρα µετ εµποδίων,ενώ οι αφοί Καρυοφίλη αδυνατούν τελικά να περάσουν το όριο για το τελικό του άλµατος σε ύψος, που ήταν 1,83 µέτρα αφού τα άλµατα τους δεν ξεπερνούν το 1,77 µέτρα.

71 Λος Άντζελες, 1932 Το 1932 οι ολυµπιακοί αγώνες διασχίζουν άλλη µια φορά τον Ατλαντικό, αυτή τη φορά µε προορισµό το Κολοσσαίο στάδιο του Λος Άντζελες. Από τη δεκαµελή ελληνική αποστολή αναδείχθηκαν µόνο 2 παλαιστές: Ο Γεώργιος Ζερβίνης, πέµπτος στην ελληνορωµαϊκή και ο Ελληνοαµερικάνος Ι. Φαρµακίδης, επίσης πέµπτος στην ελεύθερη πάλη. Η ελληνική αποστολή έφτασε µε έρανο των οµογενών.

72 Βερολίνο, 1936 Στο Βερολίνο το 1936 οι ολυµπιακοί αγώνες χρησιµοποιήθηκαν για πρώτη φορά µε καθαρή πολιτική σκοπιµότητα. Με πρώτο λαµπαδηδρόµο τον µαραθωνοδρόµο Κώστα Κονδύλη. Από ελληνικής πλευράς ήταν η πρώτη φορά που έλαβε µέρος Ελληνίδα αθλήτρια στίβου, η δροµέας Δοµνίτσα Λανίτου. Βρετανία, 1948 Στον απόηχο του Δευτέρου Παγκόσµιου Πολέµου, η Ελλάδα βιώνει µια περίοδο έντονων αναπροσαρµογών καθώς καλείται να βρει τις δυνάµεις της και να ανασυγκροτηθεί ύστερα από τις σοβαρές ανθρώπινες στρατιωτικές οικονοµικές απώλειες που υπέστη. Σαν αποτέλεσµα επαναλαµβάνεται και πάλι η υποτονική τους παρουσία σε αυτή την ολυµπιάδα του Λονδίνου όπου εκπροσωπείτε από αθλητές στα αγωνίσµατα της ξιφασκίας, της σκοποβολής, της πάλης και της κωπηλασίας. Μοναδική φωτεινή εξαίρεση, ήταν ο παλαιστής Πετµεζάς, που κατέλαβε την 6 η θέση στην κατηγορία των 67 κιλών, της ελληνορωµαϊκής πάλης.

73 Ελσίνκι, 1952 Ολυµπιακοί αγώνες του Ελσίνκι. Συµµετοχή 4952 αθλητών. Το σωσίβιο της Ελλάδας στο Ελσίνκι ήταν η ποδοσφαιρική µας οµάδας µε ωραία εµφάνιση απέναντι στη Δανία από την οποία έχασε 2-1. Η οµάδα µπάσκετ έκανε την παρθενική της Ολυµπιακή εµφάνιση µε µία νίκη και δύο ήττες. Χρειάστηκε να περάσουν 44 χρόνια για να σπάσει ξανά τον κλοιό της πρόκρισης. Μελβούρνη, 1956 Ολυµπιακοί της Μελβούρνης.Συµµετοχή σε 67 χώρες µε 3500 αθλητές. Παρά το γεγονός ότι ελληνική εκπροσώπηση ήταν αναγκαστικά µικρή σε αριθµό κατακτήθηκε ένα µετάλλιο, έστω και χάλκινο από τον Γιώργο Ρουµπάνη στο άλµα επί κοντώ ( µε 4,500 µ.) Ρώµη, 1960 Ολυµπιακοί αγώνες στην Ρώµη. 84 χώρες µε 5348 αθλητές. Χρυσό µετάλλιο στην ιστιοπλοΐα στην κατηγορία ντράγκον µε τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο Γλίξµπουργκ και πλήρωµα τους Οδυσσέα Εσκιτζόγλου και Γιώργο Ζαΐµη.

74 Τόκιο, 1964 Το µακρύ ταξίδι της ελληνικής αποστολής, για την χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, Ξεκινά µε µια 19µελή αποστολή, της οποίας σηµαιοφόρος είναι ο µετέπειτα πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ, Γιώργος Μαρσέλλος. Παρ όλα αυτά όµως, τα πολυπόθητα µετάλλια δεν έρχονται. Ωστόσο, Χρήστος Πιερράκος κατακτά τη 10 η θέση στον ακοντισµό, ενώ ο νεαρός πρωτοεµφανιζόµενος τότε, αλλά πολλά υποσχόµενος Χρήστος Παπανικολάου περνά στον τελικό του άλµατος εις ύψος επί κοντώ επίσης και ο Γιώργος Τσακανίκας στην σφαιροβολία, αν και στην τελική κατάταξη έµεινε εκτός δεκάδας. Μεξικό, 1968 Ολυµπιακοί αγώνες στην πόλη του Μεξικού. Σχετική ικανοποίηση για τον ελληνικό αθλητισµό αποτέλεσε το χάλκινο µετάλλιο από τον παλαιστή Πέτρο Γαλακτόπουλο στα 70 κιλά και διάκριση του Παπανικολάου στο επί κοντώ. Μόναχο, 1972 Μόναχο 5 Σεπτεµβρίου Η ελληνική εµφάνιση υπήρξε αναµφισβήτητα πετυχηµένη. Δύο αργυρά µετάλλια από τον παλαιστή Πέτρο Γαλακτόπουλο και τον ιστιοπλόο Ηλία Χατζηπαυλή, Πέµπτη θέση από τον σηµερινό προπονητή της εθνικής οµάδας άρσης βαρών Χρήστο Ιακώβου καθώς και µια θέση στην εξάδα για τον εµποδιστή των 400 µέτρων Σταύρο Τζιωρτζή.

75 Καναδάς, 1976 Είναι η ολυµπιάδα που έφερε για πρώτη φορά στο προσκήνιο το άθληµα της ενόργανης γυµναστικής, µε την εκπληκτική για τα Ολυµπιακά χρονικά, εµφάνιση της Νάντιας Κοµανέτσι από την Ρουµανία. Η Ελλάδα καταφέρνει να αποκοµίσει σηµαντικές διακρίσεις, πέραν από της 4 ης θέσης του Νίκου Ηλιάδη στο αγώνισµα της άρσης βαρών, ο οποίος αγωνίστηκε στην κατηγορία των 82,5 κιλών, µε επιδόσεις 150 κιλά στο αρασέ και 190 κιλά στο ζετέ. Στην ιστιοπλοΐα ο Τάσος Μπουντούρης κατέλαβε την 6 η θέση στην κατηγορία των σκαφών Finn. Ενώ στην πάλη Ο Χατζηιωαννίδης στα 57 κιλά ελευθέρας και ο Μηγιάκης στα 62 κιλά ελληνορωµαϊκής µοιράστηκαν την 7 η θέση Και ο Πέτρος Γαλακτόπουλος αγωνίστηκε επάξια στην ελληνορωµαϊκή, στην κατηγορία των 74 κιλών κατακτώντας την 8 η θέση. Μόσχα, 1980 Ολυµπιάδα του 1980 στην Μόσχα. Για τον Ελληνικό αθλητισµό ήταν µια πολυπόθητη ευτυχής συγκυρία. Ο Στέλιος Μηγιάκης στέφθηκε χρυσός ολυµπιονίκης στην ελληνορωµαϊκή πάλη στα 62 κιλά. Ο παλαιστής της ελευθέρας Γιώργος Χατζηιωάννης πήρε χάλκινο µετάλλιο στα 62 κιλά, το ίδιο και οι ιστιοπλόοι τους σκάφους σόλινγκ Α. Γαβρίλης, Α. Μπουντούρης και Αρ. Ραπανάκης και Πέµπτη θέση ο Γιώργος Ποικιλίδης στην βαριά κατηγορία της ελληνορωµαϊκής. Η Αθήνα περίµενε µε γιορτές τους αθλητές που είχαν ανέβει επιτέλους στο βάθρο των νικητών.

76 Λος Άντζελες, 1984 Ολυµπιάδα του1984 στο Λος Άντζελες. Τα δύο µετάλλια που απέσπασε η Ελλάδα µε την θαυµάσια εµφάνιση του Δηµήτρη Θανόπουλου ασηµένιο στα 82κ. και του Χαράλαµπου Χολίδη χάλκινο στα 57κ. ήταν στο αγώνισµα της ελληνορωµαϊκής πάλης. Σεούλ, 1988 Ολυµπιάδα της Σεούλ του Ο παλαιστής Χαράλαµπος Χολίδης έσωσε το ελληνικό γόητρο µε ένα χάλκινο µετάλλιο ενώ ο αρσιβαρίστας Γιάννης Σιδηρόπουλος κατετάγη εκτός. Βαρκελώνη, 1992 Στη Βαρκελώνη το 1992 η Ελλάδα άρθρωσε καθαρά το δικό της λόγο. Και θριάµβευσε η Βούλα Πατουλίδου στα 100 µέτρα µε εµπόδια και ο Πύρρος Δήµας µε τα 370 µέτρα στην άρση βαρών. Ατλάντα, 1996 Στους Ολυµπιακούς αγώνες στην Ατλάντα, η Ελληνική αποστολή θριάµβευσε. Οι επιτυχίες στην άρση βαρών έρχονταν η µία µετά την άλλη. Ο Πύρρος Δήµας, ο Κάχι Κακιασβίλη στέφθηκαν χρυσοί Ολυµπιονίκες. Ο Βαλέριος Λεωνίδης και ο Σαµπάνης αργυροί. Στην ιστιοσανίδα χρυσό µετάλλιο µε τον Κακλαµανάκη.Στην ενόργανη γυµναστική πήρε χρυσό µετάλλιο ο Μελισσανίδης. Στο στίβο η Μπακογιάννη στέφθηκε µε αργυρό µετάλλιο και στο µήκος η Ξάνθου στην τέταρτη θέση.

77 Σίνδεϋ, 2000 Στην 27 Ολυµπιάδα για πρώτη φορά η Ελλάδα πήρε τόσα πολλά µετάλλια. Ο Πύρρος Δήµας κατέκτησε το 3 ο του χρυσό µετάλλιο. Μέσα σε µια ηλεκτρισµένη ατµόσφαιρα και µε τον κίνδυνο της ακύρωσης ο Πύρρος σηκώνει τελικά 175 Kg στο αρασέ. Στη συνέχεια στο ζετέ κάνει µία εκπληκτική εµφάνιση και σηκώνει 215 kg. Ένας άλλος χρυσός ολυµπιονίκης ο Κάχι κακιασβίλι κατέκτησε 3 χρυσά µετάλλια. Ο Βίκτορας Μήτρου κερδίζει ασηµένιο µετάλλιο στην άρση βαρών. Χάλκινο µετάλλιο επίσης στο αγώνισµα της άρσης βαρών κατέκτησε και η Ιωάννα Χατζηιωάννου. Ο Λεωνίδας Σαµπάνης χάρισε στην χώρα µας άλλο ένα αργυρό µετάλλιο. Χρυσό µετάλλιο είχαµε και από τον Μιχάλη Μουρούτσο στο ταε κβο ντο. Ο πρωταθλητής των 200 µέτρων Κώστας Κεντέρης κατάφερε να πάρει το χρυσό µετάλλιο στα 200 µέτρα. Η Κατερίνα Θάνου κατέκτησε το ασηµένιο µετάλλιο στα 100 µέτρα και αναδείχθηκε η ταχύτερη λευκή αθλήτρια. Ο Δηµοσθένης Ταµπάκος χάρισε στην χώρα µας ένα ασηµένιο µετάλλιο στους κρίκους στην γυµναστική. Η Τασούλα Κελεσίδου κέρδισε αργυρό µετάλλιο στην δισκοβολία επιδεικνύοντας σταθερότητα στις βολές της. Η Μιρέλλα Τζελίλη µας χάρισε ένα ακόµα αργυρό µετάλλιο στον ακοντισµό. Τέλος ο Γκατσιούδης κατέκτησε την 6 η θέση στον ακοντισµό.

78 Αθήνα, 2004 Οι ολυµπιονίκες µας κρέµασαν στην γαλανόλευκη τουλάχιστον 14 χρυσά, αργυρά, και χάλκινα µετάλλια, ενώ ο απόηχος από τις ιαχές <<Ελλάς-Ελλάς>> κράτα ακόµη. Τι να πρωτοθυµηθεί κανείς από τους ολυµπιακούς µας... την απίστευτη κούρσα της Φανής Χαλκιά που καθήλωσε την υφήλιο, τα 20,000 χρυσά βήµατα της Αθανασίας Τσουµελέκα, την υπερπροσπάθεια του Πύρρου Δήµου και τα δάκρυα του στο βάθρο της απονοµής, που καθυστέρησε µισή ώρα αφού το πλήθος χειροκροτούσε ασταµάτητα τον µεγάλο αθλητή. Τα µατωµένα χέρια και το πείσµα του Νίκου Κακλαµανάκη, τις χρυσές βουτιές των Μπίµη και Συρανίδη, το απόλυτο ισορροπηµένο πρόγραµµα του Δηµοσθένη Ταµπάκου στους κρίκους, τους τρελούς πανηγυρισµούς της Χρυσοπηγής Δεβέτζη µπροστά σε θεατές στο ολυµπιακό στάδιο. Μεγάλους αγώνες έδωσαν η Σοφία Μπεκατώρου µε την Αιµιλία Τσουλφά, ο Ηλίας Ηλιάδης, η Τασούλα Κελεσίδου, ο Βασίλης Πολύµερος µε τον Νίκο Σκιαθίτη, ο Αρτιόµ Κιουρεγκιάν, η Μιρέλα Μανιάνι και τα απίθανα κορίτσια του Κούλη Ιωσηφίδη της εθνικής οµάδας πόλο γυναικών.

79 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΒΙΒΛΙΑ: Τα Ολυµπιακά αθλήµατα: ( α έκδοση: Εκδόσεις «Ελληνικά Γράµµατα», Μάρτιος 2001) (β έκδοση: ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΒΑΝΗ, Νοέµβριος 2001) Ολυµπιακοί αγώνες: ( α έκδοση: Εκδόσεις «Ελληνικά Γράµµατα», Μάρτιος 2001) (β έκδοση: ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΒΑΝΗ, Νοέµβριος 2001)

80 Σύγχρονοι ολυµπιακοί αγώνες και ηµεροµηνίες Χρήστος Σαρακίνος ηµήτρης Χατζηπαπαδόπουλος Γιώργος Χαραλαµπίδης Παναγιώτης Τουρλούµης Οι Ολυµπιακοί Αγώνες είναι αθλητική διοργάνωση πολλών αγωνισµάτων που γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια. Η καταγωγή των αγώνων είναι η Αρχαία Ελλάδα, και έχουν αναβιωθεί από τον Γάλλο βαρώνο Πιέρ ντε Κουµπερτέν στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι Αγώνες της Ολυµπιάδας, γνωστοί και ως Θερινοί Ολυµπιακοί, τελούνται κάθε τέσσερα χρόνια από το 1896 και µετά, µε εξαίρεση τις χρονιές κατά τη διάρκεια των Παγκόσµιων πολέµων. Το 1924 άρχισαν ειδικοί Ολυµπιακοί Αγώνες, οι Χειµερινοί Ολυµπιακοί, για χειµερινά αθλήµατα. Από το 1994 οι χειµερινοί αγώνες δεν γίνονται πια την ίδια χρονιά µε τους Θερινούς Ολυµπιακούς. Τοποθεσίες και Χρονολογίες Αθήνα (Ελλάδα) 1896 Παρίσι (Γαλλία) 1900 Σεντ Λούις (ΗΠΑ) 1904 Λονδίνο (Ηνωµένο Βασίλειο) 1908 Στοκχόλµη (Σουηδία)1912 Αµβέρσα Βέλγιο 1916 Παρίσι (Γαλλία)1924 Άµστερνταµ (Ολλανδία) 1928 Λος Άντζελες (ΗΠΑ) 1932 Βερολίνο (Γερµανία) 1936 Λονδίνο (Ηνωµένο Βασίλειο) 1948

81 Ελσίνκι (Φινλανδία)1952 Μελβούρνη(Αυστραλία)[Στοκχόλµη(Σουηδία)]1956 Ρώµη (Ιταλία) 1960 Τόκιο (Ιαπωνία) 1964 Πόλη του Μεξικού (Μεξικό) 1968 Μόναχο (Γερµανία) 1972 Μοντρεάλ (Καναδάς) 1976 Μόσχα (Ρωσία) 1980 Λος Άντζελες (ΗΠΑ) 1984 Σεούλ (Νότια Κορέα) 1988 Βαρκελώνη (Ισπανία) 1992 Ατλάντα (ΗΠΑ) 1996 Σίδνεϊ (Αυστραλία) 2000 Αθήνα (Ελλάδα) 2004 Πεκίνο (Κίνα) 2008 Λονδίνο (Ηνωµένο Βασίλειο) 2012 Ρίο ντε Τζανέιρο (Βραζιλία) 2016 Πίνακες µεταλλίων και χρονολογίες. Πίνακας µεταλλίων Θερινών Ολυµπιακών Αγώνων 1896 Κατάτ Ονοµασία ΕΟΕ Χρυσά Αργυρά Χάλκινα Σύνολο 1 Ελλάδα Ηνωµένες Πολιτείες Γερµανία Γαλλία Μεγάλη Βρετανία Ουγγαρία Αυστρία Αυστραλία Δανία Ελβετία Μικτή οµάδα

82 Πίνακας µεταλλίων Θερινών Ολυµπιακών Αγώνων 1900 Κατάτ Ονοµασία ΕΟΕ Χρυσά Αργυρά Χάλκινα Σύνολο 1 Γαλλία ΗΠΑ Ηνωµένο Βασίλειο Μικτή οµάδα Ελβετία Βέλγιο Γερµανία Ιταλία Αυστραλία Δανία

83

84

85

86

87

88

89

90

91

92

93