w ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ ÊÁÔÙ ÔÏ ÅÖÔÁÊÏÌÌÁÔÉÊÏ ÊÁÈÅÓÔÙÓ Ôï åöôáêïììáôéêü êáèåóôþò ôçò íáæéóôéêþò âßáò, ôçò õðïôý

Transcript

1 Áðü ôç óôü ôç ôïõ èá îáíáãåííçèåß ôï ÊÊÅ Í. Æá áñéüäçò w ÍÅÁ ÐñïëåôÜñéïé üëùí ôùí ùñþí, êáôáðéåæüìåíá Ýèíç êáé ëáïß åíùèåßôå! ÁÍÁÔÏËÇ ÏÑÃÁÍÏ ÔÇÓ Ê.Å ÔÇÓ ÏÑÃÁÍÙÓÇÓ ÃÉÁ ÔÇÍ ÁÍÁÓÕÃÊÑÏÔÇÓÇ ÔÏÕ ÊÊÅ ÃÑÁÖÅÉÁ: ÁËÊÏÊÏÍÄÕËÇ 35, ÁÈÇÍÁ, ÔÇË-ÖÁÎ , ÉÏÕÍÇÓ 2012 ÁÑ. ÖÕË. 478, 1,50 ÊÁÔÙ ÔÏ ÅÖÔÁÊÏÌÌÁÔÉÊÏ ÊÁÈÅÓÔÙÓ ôçò íáæéóôéêþò âßáò, ôçò õðïôýëåéáò, ôçò ðåßíáò, ôçò êáôáóôñïöþò êáé ôçò áðüôçò Ôï åöôáêïììáôéêü êáèåóôþò ôçò íáæéóôéêþò âßáò, ôçò õðïôý ëåéáò, ôçò ðåßíáò, ôçò êáôáóôñïöþò êáé ôçò áðüôçò êáôáíýìï íôáò êáôüëëçëá ñüëïõò Ý åé ðéüóåé äïõëåéü óå üëá ôá ìýôùðá: ÊáôåâÜæåé ðéá êáèçìåñéíü ôïõò íáæß óôïõò äñüìïõò íá äýñíïõí ìåôáíüóôåò êáé ôïõò êáëýðôåé óôïñãéêü üôáí äýñíïõí äçìüñ ïõò ðïõ ôïëìüíå íá ôïõò áíôéóôýêïíôáé, ðáñáäßíåé ôæüìðá ìå âñþìéêåò Ýêôáêôåò äéáäéêáóßåò ôçí ôñüðåæá êëåéäß ôçò áãñïôéêþò ïéêïíïìßáò óôï ñþóéêï êåöüëáéï ìýóù ôçò Ðåéñáéþò, óõíå ßæåé íá óáìðïôüñåé ìåèïäéêü ðüíù óôçí áíåñãßá ôï ÅÓÐÁ êáé êüèå Üëëç ìåãüëç åðýíäõóç, êüíåé üôé ìðïñåß ãéá íá ìçí ìðïýíå ëåöôü óôá êñáôéêü ôáìåßá ìå ðéï êñáõãáëýï äåßãìá ôéò äéáñêåßò ðáñáôüóåéò õðïâïëþò ôùí öïñïëïãéêþí äçëþóåùí, êáé ðüíù áð üëá óõíå ßæåé íá óõãêåíôñþíåé üëç ôç âáóéêþ ðïëéôéêþ ôïõ åíýñãåéá óôçí åîáðüôçóç êáé ôç äéüóðáóç ôçò Åõñþðçò ãéá ëïãáñéáóìü ôùí áíáôïëéêþí áöåíôéêþí ôïõ. Âáóéêü ðïëéôéêü åñãáëåßï ãéá ôçí åðßôåõîç áõôïý ôïõ ôåëåõôáßïõ êåíôñéêïý óôü ïõ åßíáé ç åîáèëßùóç ôïõ åëëçíéêïý ëáïý. Âåâáßùò ç åîáèëßùóç ôïõ ëáïý äåí ñåéüæåôáé éäéáßôåñåò ðïëéôéêýò ðñïóðü- èåéåò üôáí ðñïêáëåßôáé óå Ýíá ìåãüëï âáèìü áõôüìáôá êáé áõèüñìçôá óáí óõíýðåéá ôïõ ðáñáãùãéêïý óáìðïôüæ. ¼ìùò ç êõâýñíçóç äåí áñêåßôáé óå áõôýò ôéò áõèüñìçôåò óõíýðåéåò. Ðñïêáëåß êáé ç ßäéá ðåßíá, áðïöáóßæåé íïìïèåôéêþ ðåßíá ìå ìåßùóç ìéóèþí êáé å- öüðáî ãéá íá ôçí åðéäåßîåé óôçí ÅÅ óáí áðüäåéîç üôé äåí öïâüôáé ôï ðïëéôéêü êüóôïò, üôé èýëåé êáé ìðïñåß íá ñßîåé êé Üëëï ôá åéóïäþìáôá ôçò öôù ïëïãéüò êáé ôþñá ôåëåõôáßá üôé ìðïñåß íá êüíåé öôù ïýò üëïõò ôïõò ìéêñïìåóáßïõò ìéóèùôïýò êáé óõíôáîéïý ïõò. ñåéüæåôáé áõôþí ôçí áðüäåéîç ôï íôüðéï êáèåóôþò ãéá íá ðåßóåé ôçí ÅÅ óáí äáíåéóôþ íá äå ôåß óáí áíôüëëáãìá ôçí ðáñáâßáóç üëùí ôùí ìíçìïíéáêþí óõìöùíéþí ðïõ ôï åëëçíéêü êñüôïò Ý- åé õðïãñüøåé óå üëá ôá èåôéêü, äçëáäþ ôá áíáðôõîéáêü óçìåßá ôïõò êáé á- öïý ôï äå ôåß íá äþóåé íýá åêáôïíôüäåò äéò óå äáíåéêü êáé áãýñéóôá åßôå êáèáñü åßôå Ýììåóá ìå ðáñüôáóç ôïõ ñüíïõ ìåßùóçò ôïõ åëëåßìáôïò. Ôá íýá äáíåéêü êáé áãýñéóôá óçìáßíïõí ü é ìüíï ðáñáðýñá ðïëéôéêþ äéüóðáóç ÂïññÜ-Íüôïõ ôçò ÅÆ êáèþò êõñßùò ï ÂïññÜò êáé âáóéêü ç Ãåñìáíßá äßíïõí ôá ðåñéóóüôåñá ëåöôü, áëëü êõñßùò óçìáßíåé íýá áññùóôçìýíç ðáñáìïíþ ôçò ÅëëÜäáò óôï Åõñþ, äçëáäþ ìéá íýá äéáñêþò áíáíåïýìåíç áðåéëþ åëëçíéêþò ñåùêïðßáò ðïõ óçìáßíåé äéáñêþ óõíý åéá óôç óåë. 4 Ïé ôáãìáôáëþôåò ôçò Á áðïèñáóýíïíôáé Üñç óôçí êüëõøç ôïõ ðïëéôéêïý óõóôþìáôïò Ï ÎÕËÏÄÁÑÌÏÓ ÔÏÕ ÄÇÌÁÑ ÏÕ ÊÏÑÉÍÈÏÕ ÁÐÏ ÔÏÕÓ ÍÁÆÉÓÔÅÓ ÌÅ ÁÓÔÕÍÏÌÉÊÇ ÊÁËÕØÇ ÄÅÍ ÐÑÅÐÅÉ ÍÁ ÐÅÑÁÓÅÉ Ïé êüèå ëïãþò ðáëéüíèñùðïé (êõñßùò ïé çãåóßåò ôçò øåõôïáñéóôå ñüò) ðïõ êáëïýóáí ôï ëáü íá ìçí «áðïðñïóáíáôïëßæåôáé áðü ôï ìíçìüíéï êáé ôïõò öéëåëåýèåñïõò», áó ïëïýìåíïò ìå ôç ñõóþ ÁõãÞ, êüíïõí óþìåñá ôá óôñáâü ìüôéá óôçí üëï êáé ðéï áðï áëéíùìýíç âßá ôùí íáæéóôþí. Óôéò 26 ôïõ Éïýëç, êáé óå êáèéåñùìýíç åêäþëùóç ãéá ôç ìü ç óôá ÄåñâåíÜêéá, ïé óôñáôéùôéêü ðáñáôáãìýíïé íáæéóôýò ôçò Á (ìå ôñåéò âïõëåõôýò ôïõò ãéá åðéêåöáëþò) áðïäïêßìáóáí Ýíôïíá ôï âïõëåõôþ Êïñéíèßáò ôçò ÍÄ Íßêï ÔáãáñÜ, ôçí þñá ðïõ êáôýèåôå óôåöüíé óôï ìíçìåßï. Ôï óýíèçìü ôïõò Þôáí ôï ãíùóôü öáóéóôéêü «áëþôåò ðñïäüôåò ðïëéôéêïß». Ôï âïõëåõôþ ôçò ÍÄ õðåñáóðßóôçêå Üìåóá ï äþìáñ ïò Êïñßíèïõ ÁëÝîáíäñïò Ðíåõìáôéêüò, åêëåãìýíïò ìå ôï ÐÁÓÏÊ. ÁðïêÜëåóå á- ðü ìéêñïöþíïõ ôçò åêäþëùóçò ôïõò íáæþäåò «öïâéóìýíá áíèñùðüêéá» ìå åðéêåöáëþò ôïõò Ýíá «äåéëü âïõëåõôþ», åíþ ôüíéóå üôé «ï öáóéóìüò äå èá ðåñüóåé». Ï Ðíåõìáôéêüò åßíáé åäþ êáé ðïëý êáéñü óôï óôü áóôñï ôïõ ôïðéêïý áñ- çãïý ôçò óõììïñßáò êáé íõí «áîéüôéìïõ âïõëåõôþ» ôçò Á ÓôÜèç Ìðïýêïõñá. Ï íáæéóôþò ôïí Ý åé áðåéëþóåé åðáíåéëçììýíá êáé ìüëéóôá, ü- óõíý åéá sôç óåë. 11 ÁÐÏ ÔÁ ÐÅÑÉÅ ÏÌÅÍÁ áëõâïõñãßá: ¼ é ìå ôïõò óïóéáëíáæß. ¼ é ìå ôá ÌÁÔ êáé ôçí åñãïäïóßá, ó. 2 Ç óêïôåéíþ åîáãïñü ôçò ÁãñïôéêÞò áðü ôçí Ðåéñáéþò: ¼ëá äåß íïõí ëçóôåßá õðýñ ôïõ ñþóéêïõ êåöüëáéïõ, ó. 3 Ï áðïêëåéóìüò ôçò ñáôóßóôñéáò áèëþôñéáò äåí öôüíåé ãéá íá êáëýøåé ôïí êáèåóôùôéêü ñáôóéóìü, ó. 5 Ç áëþèåéá êáé ôá êáèåóôùôéêü øýììáôá ãéá ôéò ãåñìáíéêýò áðïæçìéþóåéò, ó.7 Ï áíôéãåñìáíéóìüò êáé ïé ìýèïé ðïõ ôïí ôñïöïäïôïýí, ó.6 Ôï äéáêïììáôéêü êáèåóôþò êáôáñãåß ôç ãéïñôþ ôçò äçìïêñáôßáò ãéá íá åôïéìüóåé ôç íýá äéêôáôïñßá, ó.13 Ï õðçñýôçò ôçò ñùóïêñáôßáò Éåñþíõìïò êáôçãïñåß ôç âáõáñïêñáôßá ãéá ôç äéêéü ôïõ áíôéðáôñéáñ éêþ ðïëéôéêþ, ó.14 ÖéëïíáæéóôéêÞ äþëùóç ÊïõâÝëç, ó. 14 Ï íýïò éóëáìïöáóßóôáò ðñüåäñïò ôçò Áéãýðôïõ áíïé ôü ìå ôç áìüò, ó. 16

2 Óåëßäá 2 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ ÉÏÕÍÇÓ 2012 ÁËÕÂÏÕÑÃÉÁ Óôçí ðñáãìáôéêüôçôá äåí õðüñ åé êáíýíá äßëçììá. ¼óï íïéüæåôáé ç êõâýñíçóç ôùí ôñéþí êõâåñíçôéêþí óáìðïôáñéóôþí ãéá ôçí åðéâßùóç ôïõ åñãïóôáóßïõ êáé ôï «äéêáßùìá óôç äïõëåéü», Üëëï ôüóï íïéüæïíôáé ïé óïóéáëíáæþäåò óáìðïôáñéóôýò ãéá ôï äéêáßùìá ôçò áðåñãßáò. ¼óï ãéá ôïõò åñãüôåò, áõôïß äéáóðüóôçêáí êáé Ý ïõí õðï ñåùèåß ùò ôþñá íá áêïëïõèïýí ôïõò å èñïýò ôïõò êáé íá äéáëýãïõí Ý- íáí áðü ôïõò äýï äéáöïñåôéêïýò ôñüðïõò ôáîéêþò êáé ßóùò êáé ðñïóùðéêþò áõôïêôïíßáò ðïõ ôïõò ðñïôåßíåé ôï êáèåóôþò. Ðùò ï óïóéáëöáóéóìüò êáé ç åñãïäïóßá äéáóðüíå ôïõò åñãüôåò Ï Ýíáò ôñüðïò Þôáí íá ìðáßíïõí ðßóù áðü ôá ÌÁÔ êáé ðßóù áðü ôçí åñãïäïóßá óôï åñãïóôüóéï óôï üíïìá ôïõ «éåñïý äéêáéþìáôïò ôïõò óôçí åñãáóßá», äçëáäþ íá áðáñíïýíôáé åðßóçìá êáé êëáóóéêü óáí ôüîç ôï äéêáßùìá ôïõò óôçí áðåñãßá, äçëáäþ ôï äéêáßùìü ôïõò íá áðïöáóßæïõí ðëåéïøçöéêü íá êüíïõí áðåñãßá êáé ç ìåéïøçößá íá õðïôüóóåôáé óôç èýëçóç ôçò ðëåéïøçößáò. «Éåñü äéêáßùìá óôçí åñãáóßá» ùñßò õðïôáãþ ôçò ìåéïøçößáò óôçí ðëåéïøçößá ôùí áðåñãþí åßíáé «éåñü äéêáßùìá óôçí áðåñãïóðáóßá», äçëáäþ êáôüñãçóç ôçò áðåñãßáò. Ìüíï ïé ðéï áíôåñãüôåò áóôïß ëýíå üôé üóïé åñãüôåò èýëïõí ìðïñïýí íá äïõëåýïõí êáé üóïé äåí èýëïõí ìðïñïýí íá áðåñãïýí. Áõôü äåí åßíáé áðåñãßá, åßíáé áðï Þ ìåñéêþí áðåñãþí ðïõ óýíôïìá èá óðüóïõí ôçí áðåñãßá êáé ôåëéêü èá áðïëõèïýí üôáí êüðïéïé Üëëïé óõíüäåëöïß ôïõò ìðïñïýí áíåìðüäéóôá íá ðüíå ìå ôïí éäéïêôþôç. Åßíáé áñáêôçñéóôéêü üôé ç ÊõâÝñíçóç êáé ôá ÌÌÅ ôçò äåí åðéêáëýóôçêáí êáìéü ðëåéïøçößá ôùí åñãáôþí êáôü ôçò áðåñãßáò, Ýóôù êáé Üôõðç, ãéá íá ôç óðüóïõí êüíïíôáò åéóâïëþ óôï åñãïóôüóéï. Å- ðßóçò ìüíï äåõôåñåõüíôùò åðéêáëýóôçêáí ôç äéêáóôéêþ áðüöáóç ðïõ ôçí êþñõîå ðáñüíïìç. Êé áõôü åðåéäþ áõôþ åß- å ìéá äüóç äçìïêñáôéêþò åðßöáóçò, Ý- ëåãå äçëáäþ üôé ïé øçöïöïñßåò ãéá ôçí áðåñãßá ðáßñíïíôáí ìå áíïé ôþ øçöïöïñßá êáé ü é ìå ìõóôéêþ üðùò ðñáãìáôéêü Ýðñåðå. ¼ìùò ðïõèåíü ôåëåõôáßá äåí åêäçëþèçêå ìéá ðëåéïøçöéêþ èýëçóç ôùí åñãáôþí ãéá íá óðüóïõí ôçí áðåñãßá. Ï Üëëïò ôñüðïò áõôïêôïíßáò ôùí åñ- Ï É ÌÅ ÔÏÕÓ ÓÏÓÉÁËÍÁÆÉ Ï É ÌÅ ÔÁ ÌÁÔ ÊÁÉ ÔÇÍ ÅÑÃÏÄÏÓÉÁ ÔáîéêÞ äçìïêñáôéêþ åíüôçôá ôùí åñãáôþí ÐÜëç ãéá ôçí åðéâßùóç ôïõ åñãïóôáóßïõ Ìå ôçí êõâýñíçóç êáé ôá ÌÁÔ ãéá ôçí åðéâßùóç ôïõ åñãïóôáóßïõ êáé ôçí õðåñüóðéóç ôïõ äéêáéþìáôïò óôç äïõëåéü Þ ìå ôïõò åñãüôåò êáé ôï ÐÁÌÅ-ÓÕÍ-ÍÁÆÉ ãéá ôçí õðåñüóðéóç ôùí áðåñãéþí; ôóé âüæïõí ôï äßëçììá óôïõò åñãüôåò ïé äýï áëëçëïóõìðëçñïýìåíåò ðôýñõãåò ôïõ êáèåóôþôïò ðïõ õðïôßèåôáé üôé áíôéðáñáôßèåíôáé ìå üëç ôïõò ôç äýíáìç ìðñïóôü óôçí áëõâïõñãßá ôïõ Áóðñüðõñãïõ. ãáôþí Þôáí êáé åßíáé íá áêïëïõèïýí ôïõò óïóéáë-íáæß ðïõ êáôüñãçóáí ðñþôïé áëëü áíåðßóçìá åäþ êáé ðïëëïýò ìþíåò ôï äéêáßùìá óôçí áðåñãßá ìå ôç ìïíôýñíá ìýèïäï ôçò êáôüñãçóçò ôùí áðåñãéáêþí óõíåëåýóåùí óáí ôýôïéùí. Áõôü ôï Ýêáíå êõñßùò ôï ÐÁÌÅ ìå ôçí õðïóôþñéîç êáé Üëëùí øåõôïáñéóôåñþí êáé ôùí íáæéóôþí üôáí Ýâáëå ôïõò «óõìðáñáóôüôåò» êáé ôïõò åðáããåëìáôßåò óõíäéêáëéóôýò ôïõò íá öôéü íïõí áðü ôçí áñ- Þ ôçò áðåñãßáò êëßìá øõ ïëïãéêþò á- êüìá êáé öõóéêþò âßáò óôéò óõíåëåýóåéò õðýñ ôçò áðåñãßáò, íá ðáßñíïõí ìå áõôþí ôçí áðåéëþ ðëåéïøçößåò óôéò óõíåëåýóåéò êáé Ýôóé íá ìåôáôñýðïõí ôçí áðåñãßá óå äéêéü ôïõò êáôï Þ ôïõ åñãïóôáóßïõ. Åßíáé áõôþ ç âßá, ç ïðïßá åêäçëþèçêå ðñéí áðü ôçí ôåëåõôáßá á- íïé ôü áðåñãïóðáóôéêþ âßá, åêåßíç ðïõ åîüñãéóå ôïõò åñãüôåò ðïõ êáôüëáâáí üôé ôï ÐÁÌÅ Þèåëå íá êëåßóåé ôï åñãïóôüóéï êáé ü é íá éêáíïðïéþóåé ôá áéôþìáôü ôïõò. ÁõôÞ ç âßá åßíáé ôåëéêü åêåßíç ðïõ Ýñéîå ôçí ðñïçãïýìåíç ìåñßäá ôùí åñãáôþí óôá Ýñéá ôùí ÌÁÔ êáé ôçò åñãïäïóßáò, ãéáôß áõôïß ïé åñãüôåò ðñéí ìðïõí óôï åñãïóôüóéï ìå ôç âßá ôùí ÌÁÔ äïêßìáóáí ãéá ìþíåò íá êåñäßóïõí äçìïêñáôéêü ôéò óõíåëåýóåéò. Ãé áõôü åßíáé ôï ìýôùðï óïóéáëöáóéóôþí ôùí øåõôïêêå êáé ÓÕÍ êáé ôùí íáæéóôþí ôçò ñ. ÁõãÞò åêåßíï ðïõ åõèýíåôáé êýñéá ãéá ôïí êñáôéêü áðåñãïóðáóôéóìü. Ç åðéâïëþ ìéáò á- ðåñãßáò ìå ôï æüñé åßíáé Þ Üñíçóç ôçò áðåñãßáò óáí åëåýèåñçò ðñüîçò ôùí ß- äéùí ôùí åñãáôþí ïðüôå åßíáé óôñáôçãéêüò áðåñãïóðáóôéóìüò ãéáôß êïõñåëéüæåé ôï êýñïò êáé áõôþò êáé êüèå áðåñãßáò êáé Ýôóé äßíåé ôï ðüôçìá óå ïðïéïíäþðïôå íá êüíåé áíïé ôü êñáôéêü êáé åñãïäïôéêü áðåñãïóðáóôéóìü. Åäþ ìðïñåß íá ôåèåß áðü êüðïéïõò á- íáãíþóôåò ðïõ Ý ïõí ðáñáêïëïõèþóåé ðéï óôåíü ôçí áðü ôçí áñ Þ ðñïâïêáñéóìýíç áõôþ áðåñãßá ôï åîþò åñþôçìá Þ ßóùò êáé Ýíóôáóç: Ìá ìþðùò ôï óôáìüôçìá ôçò áðåñãßáò Þôáí áõôþ ôç óôéãìþ ç ðñáãìáôéêþ èýëçóç ôçò ðëåéïøçößáò ôùí åñãáôþí ôçò áëõâïõñãßáò êáé ìþðùò åöüóïí ïé ßäéïé äåí åß áí óôá Ýñéá ôïõò Ýíáí äéêü ôïõò ôáîéêü ìç áíéóìü âßáò íá áíôéðáñáôåèåß óôïí óáöþò ðéï ðïëõüñéèìï ìç áíéóìü âßáò ôïõ óïóéáëöáóéóôéêïý êáé íáæéóôéêïý ðáñáêñüôïõò åíôüò êáé êõñßùò å- êôüò åñãïóôáóßïõ, áíáãêüóôçêáí íá óõììá Þóïõí ìå ôï ìç áíéóìü âßáò ôïõ åðßóçìïõ êñüôïõò êüíïíôáò áðëü ñþóç ôçò äçìïêñáôéêþò íïìéìüôçôáò; Ãéá ðïëëïýò áðü ôïõò åñãüôåò ðïõ ìðþêáí óôï åñãïóôüóéï ìå ôá ÌÁÔ ìðïñåß áõôü íá éó ýåé, üìùò ãéá íá ìçí åßíáé áíôéêåéìåíéêü áðåñãïóðáóôéóìüò áõôü ðïõ Ýêáíáí èá Ýðñåðå íá Ý ïõí áðïäåßîåé ðñïçãïýìåíá óôçí ðñüîç ü- ôé åêðñïóùðïýóáí êáé ìüëéóôá ìå ìåãüëç óáöþíåéá ôçí ðëåéïøçößá ôùí åñãáôþí. ÁëëÜ äåí ôï áðýäåéîáí. Äåí ôï áðýäåéîáí ü é ôüóï óôéò åêëïãýò ãéá íýï ÄÓ ðïõ ôéò êþñõîå ðñüóöáôá ôï ÐÁÌÅ, ãéáôß óå åêëïãýò üðïõ ôï ÐÁ- ÌÅ Ý åé ôï ðüíù Ýñé îýñïõìå ðüóï ç Ýìðåéñç ïñãáíùìýíç âßá ôïõ åßíáé óõíèëéðôéêþ ãéá ôïõò äéáöùíïýíôåò, äåí ôï áðýäåéîáí ïýôå ìå ôéò ðñüóöáôåò óõãêåíôñþóåéò ôïõò Ýîù áðü ôçí ðýëç üðïõ åß áí áñêåôþ Üíåóç íá äåßîïõí ôç äýíáìþ ôïõò êáé óôïõò óïóéáëöáóßóôåò êáé óôïõò óõíáäýëöïõò ôïõò êáé åõñýôåñá óôï ëáü. Êáé äåí ôï áðýäåéîáí ü é ãéáôß äåí åß áí ôç èýëçóç íá ôï êüíïõí áëëü ãéáôß õðþñ å êüôé ðïëý ëáèåìýíï, áñ åéáêü ëáèåìýíï óôç ãñáììþ ôïõò. Êáé áõôü Þôáí üôé åß- áí ðüñåé ïëüðëåõñá ôç èýóç ôçò åñãïäïóßáò êáèþò åß áí ðáñáéôçèåß áðü ôç óõíáäåëöéêþ õðï ñýùóþ ôïõò íá õðïóôçñßîïõí ôïõò á- ðïëõìýíïõò óõíáäýëöïõò ôïõò ðïõ åß áí öôüóåé ôïõò 120, äçëáäþ ôï 1/3 ôïõ óõíïëéêïý áñéèìïý ðïõ åß- å îåêéíþóåé ôçí áðåñãßá. Áõôïýò ôïõò åß å áðïëýóåé ç åñãïäïóßá óôáäéáêü óôï äéüóôçìá ôùí 9 ìçíþí ôçò áðåñãßáò-êáôï Þò êáé åðýìåíå óå áõôýò ôéò áðïëýóåéò áêüìá êáé üôáí ôï ÐÁÌÅ Üñ éóå ðñáãìáôéêü óôéò áñ Ýò ôïõ ñüíïõ íá áðïìïíþíåôáé ìå ôçí ðïëéôéêþ ôïõ ðïõ ïé åñãüôåò êáôüëáâáí üôé ïäçãïýóå åóêåììýíá óôï êëåßóéìï. Áõôïß ïé áðïëõìýíïé Þôáí ðïõ á- ðü Ýíá óçìåßï êáé ðýñá ôñïöïäüôçóáí êáé èá ôñïöïäïôïýí ôï ÐÁ- ÌÅ êáé áñéèìçôéêü êáé êõñßùò ç- èéêü ìå ôïõò êáßñéïõò ìáæéêïýò øþöïõò ðïõ ñåéáæüôáí ãéá íá êñáôüåé ùñßò ìåãüëç ôñïìïêñáôßá ôçí ðëåéïøçößá. Ãé áõôü ôï ÐÁÌÅ áðïôüëìçóå ôéò ôåëåõôáßåò åêëïãýò ãéá íýï ÄÓ êáé ãéá áõôü ìðüñåóå íá åðéäåßîåé ìéá ðëåéïøçößá óôç ìåôü ôá ÌÁÔ ôåëåõôáßá ôïõ ÃÓ óå ó Ýóç ìå üóïõò åß áí ìðåé óôï åñãïóôüóéï. Áõôüò åßíáé ï ëüãïò ðïõ áõôïß ðïõ ìðþêáí óôï åñãïóôüóéï ìå ôçí åêðñüóùðü ôïõò äåí ìéëüíå ðéá ãéá êüðïéá ðëåéïøçößá ðïõ åêðñïóùðïýí áëëü ãéá ôçí éó ý ôçò äéêáóôéêþò áðüöáóçò êáé Ýììåóá ôçò áóôõíïìéêþò åðéâïëþò ôçò, äçëáäþ ðáßñíïõí ïõóéáóôéêü á- íïé ôü ìéá áðåñãïóðáóôéêþ êáé öéëïåñãïäïôéêþ èýóç. Áðü ôçí Üëëç ïé óïóéáë-íáæß ñçóéìïðïéþíôáò ôïõò 120 áðïëõìýíïõò óáí ïìþñïõò óõíå ßæïõí íá óýñíïõí ôïõò Üëëïõò åñãüôåò óôá áéôþìáôá ôïõ áäéåîüäïõ êáé ôïõ êëåéóßìáôïò. Áðëþò ôþñá åìöáíßæïíôáé óáí ðéï åõýëéêôïé, áðïäå üìåíïé êüðïéåò áðïëýóåéò ãéá óõíôáîéïäüôçóç êëð, üóï ç åñãïäïóßá ðïõ ìüëéóôá ðéóôåýåé üôé íßêçóå åßíáé áäéüëëáêôç óôéò áðïëýóåéò. Ç ãñáììþ äéåîüäïõ åíüíôéá óôïí êáëõììýíï êáé áíïé ôü áðåñãïóðáóôéóìü êáé ãéá ôçí åðéâßùóç ôïõ åñãïóôáóßïõ ÁõôÞ åßíáé óþìåñá ç äýóêïëç èýóç óôçí ïðïßá Ý åé âñåèåß ãåíéêü êáé ü é ìüíï óôç áëõâïõñãßá ç êáôáóõññéêíùìýíç áñéèìçôéêü êáé êõíçãçìýíç óõíäéêáëéóôéêü áðü ôçí åñãïäïóßá êáé ðéï ðïëý áðü ôï óáìðïôáñéóôéêü óïóéáëöáóéóìü åñãáôéêþ ôüîç. Åìåßò óáí ÏÁÊÊÅ åðé åéñþóáìå ìå ôá êåßìåíü ìáò êáé ìå üóåò ðñïóâüóåéò åß áìå óôïõò åñãüôåò ôçò áëõâïõñãßáò íá å- ìðïäßóïõìå ôç äéüóðáóþ ôïõò áíüìåóá óôçí åñãïäïóßá êáé óôï óïóéáëöáóéóìü ñß íïíôáò ìéá ôáîéêü áíåîüñôçôç ãñáììþ äéåîüäïõ, äçëáäþ åðéâßùóçò ôïõ åñãïóôáóßïõ ìå êýñéï å èñü ôï óïóéáëöáóéóìü áëëü ùñßò õðïôáãþ ôùí åñãáôþí óôçí åñãïäïóßá. ÌåôÜ ôç ìåãüëç Þôôá ìüëéóôá ôïõ ÐÁÌÅ óôï Âüëï, üðïõ Üñç óôçí áíôßóôáóç ôïõ óõíäéêüôïõ ôï ôåëåõôáßï áðýôõ å íá êáôáëüâåé ôï åêåß åñãïóôüóéï, åß áìå äéáðéóôþóåé üôé ï ìüíïò ðáñüãïíôáò ðïõ ìðïñïýóå íá åìðïäßóåé ôï êëåßóé- óõíý åéá óôç óåë. 15 Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να στέλνουν τα γράμματά τους στη δ/νση Χαλκοκονδύλη 35, Αθήνα, Τ.Κ Για τις οικονομικές σας ενισχύσεις χρησιμοποιήστε το λογαριασμό μας στην Εθνική Τράπεζα: 160/ ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ Ìçíéáßá åöçìåñßäá ÉäéïêôÞôçò: ÊåíôñéêÞ ÅðéôñïðÞ ôçò ÏÁÊÊÅ Åêäüôçò óýìöùíá ìå ôï íüìï ÅëÝíç Êùíóôáíôéíïðïýëïõ (Êùäéêüò 2988) ISSN áëêïêïíäýëç 35, 5ïò üñïöïò Ô.Ê ÁèÞíá Ôçë.- Öáî: ÅôÞóéá óõíäñïìþ: 20 Åõñþ Åîáìçíéáßá: 10 Åõñþ

3 ÉÏÕÍÇÓ 2012 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ Óåëßäá 3 Ç ÓÊÏÔÅÉÍÇ ÅÎÁÃÏÑÁ ÔÇÓ ÁÃÑÏÔÉÊÇÓ ÁÐÏ ÔÇÍ ÐÅÉÑÁÉÙÓ ÏËÁ ÄÅÉ ÍÏÕÍ ËÇÓÔÅÉÁ ÕÐÅÑ ÔÏÕ ¼ëá äåß íïõí üôé áõôþ ç óðïõäþ ïöåßëåôáé óôï üôé ôï óôñáôçãéêü ðïóïóôü ôïõ 10,5% ôùí êáôü ôá Üëëá äéüóðáñôùí ìåôï þí ôçò Ðåéñáéþò, ôï Ý åé áðü ôïí ðåñáóìýíï ñüíï ôï ñþóéêï êåöüëáéï ICT Group ôïõ êñáôéêïïëéãüñ ç A. Nesis óå óõíåñãáóßá ìå Ýíá ôóý éêï óõíåôáéñéêü, õðïôáêôéêü ôïõ óôçí ðñáãìáôéêüôçôá, êåöüëáéï, ôï PPF Group. ÄçëáäÞ öáßíåôáé üôé ç õðüèåóç êéíþèçêå áðü ôï ñùóüäïõëï êáèåóôþò ãéá íá ðáñáäþóåé êáé ôéò äýï ôñüðåæåò óå ñþóéêá óõìöýñïíôá. Ìüíï Ýôóé åîçãåßôáé ï ðñùôïöáíþò æþëïò ôïõ êñáôéêïý ìç áíéóìïý êáé ôï ðüóï áðïôåëåóìáôéêü êáé ðüóï áèüñõâá êéíþèçêå óýóóùìï ôï ðïëéôéêü êáèåóôþò. Óôéò 24 Éïýëç áðïöáóßóôçêå ï äéá ùñéóìüò ôçò ôñüðåæáò óå «êáëþ» êáé «êáêþ» êáé óôéò 27 Éïýëç Ýãéíå ãíùóôþ ç ìåôáâßâáóç ôçò «êáëþò» ÁãñïôéêÞò áðü ôéò ó åôéêýò áíáêïéíþóåéò ôçò ÔñÜðåæáò ôçò ÅëëÜäáò êáé ôçò ÔñÜðåæáò Ðåéñáéþò. ÁìÝóùò ìåôü áíáêïéíþèçêå üôé áðü 30 Éïýëç ôá êáôáóôþìáôá ôçò ÁãñïôéêÞò èá ëåéôïõñãïýí õðü ôïí Ýëåã ï ôçò Ðåéñáéþò!!! Ôï ðýñáóìá ôçò ÁãñïôéêÞò ÔñÜðåæáò Ý åé ôåñüóôéá óçìáóßá ãéáôß ç óõãêåêñéìýíç ôñüðåæá ñçìáôïäïôåß ôçí áãñïôéêþ ïéêïíïìßá ôçò þñáò óå óõíôñéðôéêü ìåãüëï ðïóïóôü, êáé äéá åéñßæåôáé ôá êïéíïôéêü ðñïãñüììáôá ãéá ôéò áãñïôéêýò åðåíäýóåéò, åíþ óôçí ôñüðåæá áõôþ åßíáé õðïèçêåõìýíï ìåãüëï ðïóïóôü ôçò áãñïôïêôçíïôñïöéêþò é- äéïêôçóßáò ôçò þñáò (ó åäüí ôï 40% ôïõ Ýããåéïõ áãñïôéêïý êåöáëáßïõ). Ç ó åôéêþ áíáêïßíùóç ôçò ÔñÜðåæáò ôçò ÅëëÜäáò ãéá ôçí åîáãïñü áíáöýñåé üôé: «äéåñåõíþèçêå ôï åíäéáöýñïí åã þñéùí êáé îýíùí ôñáðåæþí ãéá ôçí áðüêôçóç ôïõ õãéïýò ôìþìáôïò ôçò Á- ãñïôéêþò ÔñÜðåæáò» ùñßò íá áíáöýñåé ðïéåò Þôáí áõôýò, ðïéåò Þôáí ïé ðñïóöïñýò ôïõò êáé ãéáôß áðïññßöèçêáí. Óå ñåðïñôüæ ðñïçãïýìåíùí çìåñþí ôïõ ïéêïíïìéêïý ôýðïõ óáí ðéèáíïß õ- ðïøþöéïé ìíçóôþñåò ãéá ôçí ÁãñïôéêÞ åìöáíßæïíôáí ç ÅèíéêÞ êáé ç Eurobank, áëëü ôßðïôá ðåñéóóüôåñï äåí Ýãéíå ãíùóôü. Äåí õðüñ åé üìùò êáìßá áíáêïßíùóç êáé êáíýíá ïéêïíïìéêü óôïé åßï ãéá ôï áí ç ñýèìéóç áõôþ åîáóöüëéæå ôï ìåãáëýôåñï äõíáôü üöåëïò ãéá ôï åë- ÑÙÓÉÊÏÕ ÊÅÖÁËÁÉÏÕ Ç ðñþôç ìåãüëç áðïêñáôéêïðïßçóç ðïõ Ýêáíå ç êõâýñíçóç Þôáí áõôþ ôçò ÁãñïôéêÞò ÔñÜðåæáò. Ç ÁãñïôéêÞ ùñßóôçêå óå «êáëþ» êáé «êáêþ», êáé ç «êáëþ» ìåôáâéâüóôçêå óôçí Ðåéñáéþò. Ïé äéáäéêáóßåò ïëïêëçñþèçêáí óôï ñüíï ñåêüñ ôçò ìßáò åâäïìüäáò, ïé üñïé ôçò åîáãïñüò ðýñá áðü ôç äéáôþñçóç ôïõ ðñïóùðéêïý åßíáé Üãíùóôïé, êáé äåí õðüñ åé åðßóçò êáìßá áíáêïßíùóç ãéá Üëëåò ðñïóöïñýò êáé ãéá ôá êñéôþñéá åðéëïãþò ôçò Ðåéñáéþò. ëçíéêü äçìüóéï. Ôï ìüíï ðïõ åîáóöüëéæå Þôáí ôï ðñïóùðéêü ôçò «êáêþò» ÁãñïôéêÞò ü é üìùò óôç âüóç ôçò ü- ðïéáò áðïäïôéêüôçôáò áëëü óáí ìéá äùñïäïêßá üðùò åß å ãßíåé ìå ôç öôçíþ ðáñüäïóç ôïõ ëéìáíéïý ôïõ ÐåéñáéÜ óôçí ÊÏÓÊÏ ìå «ñõóþ áðüëõóç-åîáóöüëéóç» ôùí ëéìåíåñãáôþí. Äåí Ý- åé åîçãçèåß åðßóçò ãéáôß ç åëëçíéêþ êõâýñíçóç áðýöõãå íá áðåõèõíèåß óå éó õñïýò åõñùðáúêïýò ôñáðåæéêïýò ï- ìßëïõò ãéá ôç ìåôáâßâáóç-äéüóùóç ôçò ÁãñïôéêÞò êáé åðýëåîå ôçí Ðåéñáéþò, ìßá ôñüðåæá ðïõ ñåéüæåôáé ôç ñçìáôïäüôçóç ôïõ ôáìåßïõ ñçìáôïðéóôùôéêþò óôáèåñüôçôáò ãéá íá äéáóùèåß ç ßäéá áðü ôç ñåùêïðßá. Ôçí ßäéá óôéãìþ äåí õðüñ åé êáíýíáò äçìïóéåõìýíïò õðïëïãéóìüò ãéá ôç æçìßá ðïõ èá õðïóôåß ôï åëëçíéêü äçìüóéï áðü ôï ðáèçôéêü ôçò «êáêþò» Á- ãñïôéêþò ÔñÜðåæáò. Ç «êáêþ» ÁãñïôéêÞ ðåñéëáìâüíåé üëá ôá ìç åîõðçñåôïýìåíá ñýç, ôá áíåîüöëçôá äüíåéá óôá äýï ìåãüëá êüììáôá åêáô åõñþ (!!!), êáèþò êáé ôéò èõãáôñéêýò ôçò ÁãñïôéêÞò ïé ïðïßåò èá ðïõëçèïýí ìýóù ôïõ êñáôéêïý Ôáìåßïõ ÁðïêñáôéêïðïéÞóåùí (ðñüêåéôáé ãéá ôéò «ÄÙ- ÄÙÍÇ», «ÓÅÊÁл, «ÅëëçíéêÞ Âéïìç áíßá ÆÜ áñçò» (ÅÂÆ), «ÅëëçíéêÞ Âéïìç áíßá Æùïôñïöþí» (ÅËÂÉÆ), «Åôáéñåßá ÁíÜðôõîçò Áëéåßáò» (ÅÔÁ- ÍÁË). Ç ðáëéü ôñüðåæá ïõóéáóôéêü êëåßíåé êáé ðåñíüåé óå êáèåóôþò åéäéêþò åêêáèüñéóçò ùñßò üìùò íá õðüñ åé êüðïéï ó Ýäéï ãéá áõôþ ôçí åêêáèüñéóç. Ç áíáêïßíùóç ôçò ÔñÜðåæáò ôçò ÅëëÜäáò áíáöýñåé üôé «Ãéá ôá ìç åíþìåñá äüíåéá ìå åíý õñï áãñïôéêþ ãç, ðïõ äåí èá ìåôáâéâáóôïýí óôçí ÔñÜðåæá Ðåéñáéþò, èá õðüñîåé óýíôïìá åéäéêþ íïìïèåôéêþ ìýñéìíá», äçëáäþ äåí õðüñ åé êáí åéóþãçóç ãéá ôï ðþò èá áíôéìåôùðéóôïýí áõôü ôá äüíåéá êáé ôï èýìá ðáñáðýìðåôáé óå íüìï ðïõ ôï ðåñéå üìåíï ôïõ èá áðïöáóéóôåß óôç óõíý åéá. Ãéá üëï áõôü ôï åéñéóìü ç êõâýñíçóç öñüíôéóå åðßóçò ôá ýôáôá íá ðüñåé ôçí Üäåéá ôïõ åõñùðáúêïý Ôáìåßïõ ñçìáôïðéóôùôéêþò Óôáèåñüôçôáò ôï ïðïßï Ý åé áíáëüâåé ôçí áíáêåöáëáéïðïßçóç ôùí ôñáðåæþí. ÁõôÞ ç Ýãêñéóç Þôáí áíáãêáßá áöïý ç åðéâßùóç ôïõ íýïõ ïìßëïõ åîáñôüôáé áðü ôç äéáäéêáóßá ôçò äåýôåñçò êáé ðéï óçìáíôéêþò öüóçò ôçò áíáêåöáëáéïðïßçóçò ôùí åëëçíéêþí ôñáðåæþí êáé óõãêåêñéìýíá ôçò ÅèíéêÞò, ôçò Eurobank, ôçò ëöá êáé ôçò Ðåéñáéþò ðïõ Ý åé äñïìïëïãçèåß ãéá ôï öèéíüðùñï. Áðü ôç äéáäéêáóßá áõôþ åß å åîáéñåèåß ç Á- ãñïôéêþ ÔñÜðåæá êáé ôï Ôá õäñïìéêü ÔáìéåõôÞñéï ãéáôß ç êåöáëáéáêþ ôïõò åðüñêåéá Þôáí ðïëý áìçëþ. Óýìöùíá ìå ôï ÊÝñäïò (28/7) ç êåöáëáéáêþ åðüñêåéá ôçò ÁãñïôéêÞò ÔñÜðåæáò åß- å öôüóåé óôï -22%. Ç äéáäéêáóßá ôçò åéóñïþò ôùí êïéíïôéêþí êåöáëáßùí óôéò ôýóóåñéò åëëçíéêýò ôñüðåæåò ðïõ èá êõìáßíåôáé áðü 30 Ýùò 50 äéò åõñþ ðñïûðïèýôåé íá á- ðïöáóßóïõí ïé ôñüðåæåò ìýóá áðü ãåíéêýò óõíåëåýóåéò ôéò áíôßóôïé åò áõîþóåéò êåöáëáßïõ. Ç ðñïèåóìßá ðïõ Ý- åé äïèåß ãéá íá äçìïóéåõôïýí ðñïóêëþóåéò ãéá áõôýò ôéò óõíåëåýóåéò ëþãåé ìýóá óôïí Áýãïõóôï. Ïé êõâåñíþóåéò ôçò «åèíéêþò óõíåííüçóçò» ÓáìáñÜ ÂåíéæÝëïõ êáé ÓáìáñÜ-ÂåíéæÝëïõ-ÊïõâÝëç Ý ïõí áäéêáéïëüãçôá êáèõóôåñþóåé åäþ êáé ìéóü ñüíï ôþñá íá áðïöáóßóïõí ôï ðëáßóéï ôçò áíáêåöáëáéïðïßçóçò ìå áðïôýëåóìá ç äéáäéêáóßá íá âñßóêåôáé óôïí áýñá. ÓõãêåêñéìÝíá, ðñýðåé íá ñõèìéóôïýí äýï æçôþìáôá: ¼ôáí èá ãßíåé ç ñçìáôïäüôçóç ôùí ôñáðåæþí ôï Ôáìåßï ñçìáôïðéóôùôéêþò Óôáèåñüôçôáò èá ðüñåé ìåôï Ýò óôéò ôñüðåæåò. Ôáõôü ñïíá, üìùò èá Ý- ïõí äéêáßùìá íá óõììåôý ïõí óôçí áýîçóç êáé ïé éäéþôåò. Ôá ðïóü ðïõ èá êáëõöèïýí áðü ôïõò éäéþôåò, äåí èá ñåéáóôåß íá êáëõöèïýí áðü ôï ôáìåßï. Áðü ôï ðïóïóôü ôçò áýîçóçò êåöáëáßïõ ðïõ èá êáëýøïõí ïé éäéþôåò å- îáñôüôáé áí èá áëëüîåé ï áñáêôþñáò ôùí ôñáðåæþí áðü éäéùôéêü óå êñáôéêü. Ìå âüóç ôï ðëáöüí ôïõ ðïóïóôïý ôçò óõììåôï Þò ôùí éäéùôþí ðïõ ðñýðåé íá áðïöáóßóåé ç êõâýñíçóç êáé äåí Ý åé áðïöáóßóåé áêüìá, èá êñéèåß åüí ïé ìåôï Ýò ðïõ èá ðüñåé ôï ôáìåßï èá äßíïõí óôï ôáìåßï ðëþñç äéêáéþìáôá ìåôü ïõ Þ ü é. Áí ôï ðïóïóôü áõôü åßíáé ìåãáëýôåñï áðü ôï Üãíùóôï ìý ñé óþìåñá ðëáöüí ôï ôáìåßï äåí èá Ý åé äéêáßùìá øþöïõ óôéò ãåíéêýò óõíåëåýóåéò ðáñü ìüíï óå óôñáôçãéêþò óçìáóßáò æçôþìáôá (óõã ùíåýóåéò), ïðüôå ç ôñüðåæá èá êñáôþóåé ôïí éäéùôéêü ôçò áñáêôþñá. Áñ éêü ç êõâýñíçóç åß å äçëþóåé üôé ôï ðïóïóôü áõôü èá ïñéóôåß áðü 10% êáé ðüíù. Ôï ôáìåßï èá Ý åé ôéò ìåôï Ýò áõôýò ãéá Ýíá ðåñéïñéóìýíï ñïíéêü äéüóôçìá êáé óôç óõíý åéá èá ìðïñïýí íá ôéò åðáíáãïñüóïõí ïé ìýôï ïé. Ïé ðñïûðïèýóåéò ãéá ôçí áðüêôçóç äéêáéþìáôïò åðáíáãïñüò áõôþí ôùí ìåôï þí åðßóçò äåí Ý ïõí ñõèìéóôåß ( èíïò, 28/2, ÊÝñäïò, 19/7, ÊáèçìåñéíÞ, 15/7). Ç êáèõóôýñçóç ãéá ôç ëþøç áõôþí ôùí áðïöüóåùí ðñïäéêüæåé áéöíéäéáóôéêýò êáé óêïôåéíýò äéáäéêáóßåò óôçí áíáêåöáëáéïðïßçóç ôùí ôñáðåæþí. ¼óï ï ñüíïò ôåëåéþíåé, ôüóï ãßíåôáé ðéï åýêïëï ãéá ôï êáèåóôþò íá äéáìïñöþóåé ôïõò üñïõò ôçò óõììåôï Þò ôùí éäéùôþí Ýôóé þóôå íá âñåèïýí óå ðñïíïìéáêþ èýóç êáé íá äéðëáóéüóïõí ôá ðïóïóôü ôïõò ìüíï ôá åõíïïýìåíá áíáôïëéêü êåöüëáéá, äçëáäþ óôçí ðåñßðôùóç ôçò Ðåéñáéþò, ôï ñùóï-ôóý éêï êåöüëáéï êáé óôçí ðåñßðôùóç ôçò ëöá ôï êåöüëáéï ôïõ öéëéêïý óôç Ñùóßá ÊáôÜñ ðïõ Ý åé áðïêôþóåé ðïóïóôü 5% óôçí ëöá. Ôï üôé ï ðüëåìïò ìå ôïí ÌÜíåóç óôç áëõâïõñãßá Ýëçîå ðñïóùñéíü ìåôü ôçí ðáñáßôçóç ôïõ áðü ôï äéïéêçôéêü óõìâïýëéï ôçò ëöá óôçí ïðïßá åßíáé ìýôï ïò äåí ìðïñåß íá åßíáé ôõ áßï (äåò Üëëï Üñèñï ìáò óå áõôü ôï öýëëï ôçò Í.Á.). Èõìßæïõìå üôé ç Ðåéñáéþò åðýìåíå ôï 2010, üôáí ïé äýï ôñüðåæåò Þôáí óå ðïëý êáëýôåñç êáôüóôáóç íá åîáãïñüóåé ôçí ÁãñïôéêÞ, êáé ôüôå ç êõâýñíçóç áñíéüôáí åîßóïõ åðßìïíá. Ôï 2011 áêïëïýèçóå ç åîáãïñü ôïõ 10% ôçò Ðåéñáéþò áðü ôá ñùóï-ôóý éêá êåöüëáéá, êáé óþìåñá ç ßäéá åîáãïñü Ýãéíå ãéá ôçí ôñéêïììáôéêþ êõâýñíçóç åðéôáêôéêþ êáé áíáðüöåõêôç åîýëéîç. Åðßóçò, óçìåéþíïõìå üôé åíþ ôï êáèåóôþò Ý åé îåóçêþóåé èüñõâï, êáé áðáíùôýò «êéíçôïðïéþóåéò êáôïßêùí» ãéá ïðïéïíäþðïôå åðåíäõôþ åìöáíßæåôáé óôá ìåôáëëåßá áëêéäéêþò êáé Êéëêßò üôáí ðñüêåéôáé ãéá êáíáäéêü êåöüëáéï, êáíýíáò äåí «ðñüóåîå» üôé ï ñþóïò åðé åéñçìáôßáò A. Nesis ðïõ áãüñáóå ôï 10% ôçò Ðåéñáéþò êáé þèçêå óþìåñá óôçí ÁãñïôéêÞ åßíáé êáé éäéïêôþôçò ôçò åîïñõêôéêþò å- ôáéñåßáò Polymetal (åëýã åé ìåôáëëåßá ñõóïý êáé áóçìéïý óôç Ñùóßá êáé ôï 2010 áýîçóå ôçí ðáñáãùãþ êáôü 43%, óôéò 444 éëéüäåò ïõãêéýò, óå åôþóéá âüóç). Ç åôáéñåßá áõôþ åìöáíßóôçêå óáí åíäéáöåñüìåíïò åðåíäõôþò ãéá ôá ï- ñõ åßá ôïõ Êéëêßò óôéò áñ Ýò ôïõ 2012 ( News.asp?id= , en.wikipedia.org/wiki/ ICT_Group_ (Russia). Ç ïëïêëþñùóç ôçò ìåôáâßâáóçò ôçò ÁÔÅ ùñßò íá êçñõ èåß «áíýíäïôïò» ãéá ôï îåðïýëçìá ôçò äçìüóéáò ðåñéïõóßáò, ùñßò áðåñãßåò, óõëëáëçôþñéá, äéáìáñôõñßåò êëð Ýãéíå ãéáôß óýóóùìï óõíý åéá óôç óåë. 4

4 Óåëßäá 4 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ ÉÏÕÍÇÓ 2012 ÊÁÔÙ ÔÏ ÅÖÔÁÊÏÌÌÁÔÉÊÏ ÊÁÈÅÓÔÙÓ ôçò íáæéóôéêþò âßáò, ôçò õðïôýëåéáò, ôçò ðåßíáò, ôçò êáôáóôñïöþò êáé ôçò áðüôçò óõíý åéá áðü ôç óåë. 1 óõíôþñçóç ôçò áðåéëþò ñåùêïðßáò êáé ôïõ õðüëïéðïõ ìç «èåóìéêü Üññùóôïõ» åõñùðáúêïý Íüôïõ, óçìáßíåé áýîçóç ôïõ êüóôïõò äáíåéóìïý (ôùí óðñåíô) áõôïý ôïõ Íüôïõ, óçìáßíåé íýá äçìïóéïíïìéêü åëëåßììáôá êáé ôñáðåæéêïß ðáíéêïß óå Éóðáíßá êáé Éôáëßá, óçìáßíåé íýá ìýôñá åîáèëßùóçò ôùí ìéóèùôþí áðü ôéò ôñüéêåò ôïõ ÂïññÜ, ðïõ óçìáßíåé íýá üîõíóç ôçò áíôßèåóçò ôùí íüôéùí ëáþí åíüíôéá óôïõò âüñåéïõò, óçìáßíåé áôýëåéùôï ðïëéôéêü ðüñôõ ãéá ôïõò öáéï-«êüêêéíïõò» ðñüêôïñåò êáé ößëïõò ôçò öáóéóôéêþò Ñùóßáò. þñéá áðü üëåò áõôýò ôéò «êáôá ôþóåéò» ìéá ìáæéêþ äáíåéïäüôçóç ôïõ Íüôïõ áðü ôï ÂïññÜ èá õðï ñåþóåé ôçí ÅÆ íá äáíåéóôåß ìáæéêü áðü ôçí Êßíá, êáé áðü ôïõò Üëëïõò ìåãüëïõò êñáôéêü äáíåéóôýò ðïõ åßíáé äåìýíïé äéðëùìáôéêü ðßóù áðü ôï ñþóéêï Üñìá. Íá ãéáôß øü íåé ç ôñéìåëþò êõâåñíçôéêþ óõììïñßá íá âñåß ôá 11,5 åêáôïììýñéá Åõñþ, äçëáäþ ü é áêñéâþò íá ôá âñåé áëëü íá ðåßóåé ôçí ÅÆ üôé èá ôá âñåé. ÁëëÜ ãéá íá ôçí ðåßóåé ðñýðåé ôá ðéï ðïëëü íá ôá åðéâüëëåé íïìïèåôéêü ìýóá óôïí Áýãïõóôï êáé íá åßíáé ìýôñá åîáèëßùóçò ôùí ìéêñïìåóáßùí ìéóèùôþí êáé óõíôáîéïý ùí ìå ðåñéêïðþ ìéóèþí êáé ìå íýá õðåñöïñïëüãçóç. ÁëëÜ áõôþ ôç öïñü ç ÅÆ æçôüåé áðü ôçí åëëçíéêþ êõâýñíçóç íá êüíåé êáé êüðïéåò áðü ôéò áëëáãýò ðïõ ç ÅÆ èåùñåß äéáñèñùôéêýò áíáðôõîéáêýò. ÔÝôïéåò èåùñåß ôéò áðïêñáôéêïðéþóåéò êáèþò åßíáé ðåéóìýíç êáé áðü ôéò äéêýò ôçò éäåïëçøßåò êáé áðü ôïõò äéêïýò ìáò öéëåëåýèåñïõò üôé ç êñáôéêþ éäéïêôçóßá öôáßåé ðüíù áð üëá ãéá ôçí ðáñáãùãéêþ õðïâüèìéóç ôçò þñáò. Ç êõâýñíçóç èá êüíåé ëïéðüí ìåñéêýò ôýôïéåò áðïêñáôéêïðïéþóåéò ðïõ üìùò èá åßíáé êõñßùò ðýñáóìá ôçò åëëçíéêþò êñáôéêþò ðåñéïõóßáò óôç ñþóéêç Þ óôçí êéíýæéêç Þ óôçí êáôáñéáíþ êñáôéêþ éäéïêôçóßá ðïõ óõ íü åßíáé éìüíôáò ôùí äýï ðñþôùí. ¹äç åíôåëþò ðñáîéêïðçìáôéêü Ýãéíå ç «éäéùôéêïðïßçóç» ôçò ÁÔÅ, äçëáäþ ôï ðýñáóìü ôçò óôçí Ðåéñáéþò ðïõ óýíôïìá èá åßíáé ïõóéáóôéêü- ìýóù ôçò êáôüëëçëçò á- íáêåöáëáéïðïßçóçò- óôá Ýñéá ôïõ óçìåñéíïý ìåãáëýôåñïõ ìåôü ïõ ôçò Ðåéñáéþò, ðïõ åßíáé Ýíáò ñþóïò êñáôéêïëéãüñ çò. Åêôüò áðñïüðôïõ ç ÅÆ èá á- ðïäå ôåß, ßóùò êáé èá åéñïêñïôþóåé ôï ðñáîéêüðçìá áõôü êáé üðïéï Üëëï ãßíåé ìýóá óôïí Áõãïõóôï. Áí üëï ôï ó Ýäéï êáèçóõ áóìïý ðüåé êáëü ãéá ôï êõâåñíçôéêü êëéìüêéï ôùí ðñïâïêáôüñùí ôüôå áõôïß èá ìðïñïýí íá ðåñüóïõí óôï ìåãáëýôåñï ùò ôþñá ðïëéôéêü åêâéáóìü ôçò ÅÆ óôç óýíïäï êïñõöþò ôïõ ÓåðôÝìâñç, äçëáäþ óôçí áðáßôçóþ ôïõò íá ðüñïõí äéåôþ ðáñüôáóç, ðïõ óçìáßíåé íýï äüíåéï ðüíù áðü 30 äéò Åõñþ, Þ íá ðåôý ïõí íýá áíáäéüñèñùóç (êïýñåìá) ôïõ åëëçíéêïý ñýïõò ãéá ôï ïðïßï èá ðëçñþóïõí ü é ðéá ïé éäéþôåò äáíåéóôýò áëëü ïé åõñùðáßïé öïñïëïãïýìåíïé áöïý èá ðñüêåéôáé ãéá äáíåéêü áðü ôéò êåíôñéêýò ôñüðåæåò ôçò ÅÆ êáé áðü ôçí ÅÊÔ. Ôüôå èá ðïõí óôçí ÅÆ. Êýñéïé êüíáìå ôá ðüíôá ãéá íá ìåßíïõìå óôï Åõñþ. ÊÜíôå êáé óåéò êüôé ãéá ìáò áëëéþò ðýöôïõìå êáé óáò ðáßñíïõìå ìáæß ìáò. ÌéëÜìå ãéá åêâéáóìü ãéáôß ç á- ðåéëþ èá åßíáé ç Üìåóç êþñõîç óôüóçò ðëçñùìþí áðü ôçí ÅëëÜäá áí äåí ðüñåé Ýãêñéóç íýïõ äáíåéóìïý. Ãé áõôü ôï 7êïììáôéêü óõíôïíéóôéêü Ý åé öñïíôßóåé íá åßíáé Üäåéá ôá êñáôéêü ôáìåßá êáé ãé áõôü äåí Ý åé êüíåé ùò ôþñá ôßðïôá íá ðüñåé êüôé áðü ôç öýôá ôùí 31 äéò ôïõ õðüñ ïíôïò åõñùðáúêïý äáíåßïõ ðïõ Þôáí íá ðëçñùèåß ôïí Éïýíéï êáé ðïõ ôï öüãáíå ïé äõï á ñåßáóôåò áðáíùôýò åêëïãýò ìáæß ìå Üëëï 1 äéò ðïõ äåí äüèçêå áðü ôá 6 äéò ôçò ðñïçãïýìåíçò äüóçò. Ôï ÓåðôÝìâñç ëïéðüí èá äïèåß ìéá é- óôïñéêþ ìü ç ãéá ôçí ÅÅ ü é ôüóï áðü ôïõò íôüðéïõò áõôïýò ëáêýäåò ôçò Ñùóßáò áëëü ìéá äéåèíþò ìü ç óôçí ï- ðïßá ïé ëáêýäåò èýëïõí íá Ý ïõí ìáæß ôïõò ôïí åõñùðáúêü Íüôï åêôüò áðü üëï ôï ìýôùðï êïñõöþò ôùí åõñùðáßùí êáé áìåñéêáíþí ðñáêôüñùí ôçò Ìüó áò êáé ôùí çëéèßùí ðïõ ôïõò áêïëïõèïýí. Ãé áõôü èýëïõí êáé ðïëéôéêþ öáíôáóìáãïñßá ôçò öñßêçò ñçóéìïðïéþíôáò áêüìá ðåñéóóüôåñï ðüíï áêüìá êáé áßìá ôïõ åëëçíéêïý ëáïý áêüìá êáé öùôéü ãéá íá ôá ðåñéöýñïõí óáí éíäïß æçôéüíïé ðïõ ðáñáìïñöþíïõí ôá ìýëç Üôõ ùí ìùñþí ãéá íá ðñïêáëïýí ôç ëýðçóç ôùí äéáâáôþí. Áí ôïõò ñåéáóôåß åßíáé ðñáãìáôéêü éêáíïß íá ðñïêáëýóïõí áêüìá êáé áíèñùðéóôéêþ êñßóç ìýóá óôï ÓåðôÝìâñç, áêüìáêáé ôñüìï ìå ôç ìç êáôáâïëþ ìéóèþí, á- êüìá êáé åêáôïíôüäåò éëéüäåò ëïõêýôá åðé åéñþóåùí ðïõ äåí èü ïõí ñåõóôü ãéáôß ïé ðñïâïêüôïñåò äåí êüíáí ôßðïôá ãéá ôçí áíáêåöáëáéïðïßçóç ôùí ôñáðåæþí. Ìðïñïýí áêüìá êáé íá ðñïêáëýóïõí íýï êýìá öõãþò êåöáëáßùí. Åðßóçò ìðïñïýí íá åîáðïëýóïõí ôá öáéïêüêêéíá ôüãìáôá åöüäïõ åðéêåöáëþò ôùí ðñáãìáôéêü åîïñãéóìýíùí ìáæþí ãéá íá ðïõí óôçí Åõñþðç. ÄÝóôå ðïéïé Ýñ ïíôáé áí äåí ìáò äþóåôå íýá äüóç áðü ôï åèíéêü íáñêùôéêü, ðïõ åßíáé ôá íýá äáíåéêü ôçí þñá ðïõ ìáæß ìå ôá åõñùðáéêü ìýôñá ìåßùóçò ôçò æþôçóçò êüíïõí ïé ßäéïé óáìðïôüæ óôçí ðáñáãùãþ. Ï ëüãïò ãéá ôïí ïðïßï ïé êíéôïóõíáóðéóìáßïé êáé ïé êëáóóéêïß öáóßóôåò äåí êáôåâüæïõí ôþñá ðïõ áðïöáóßæïíôáé ôá ìýôñá ôïí êüóìï óôï äñüìï åßíáé ãéá íá ìðïñåß íá ëýåé ï «åõñùðáßïò» ÓáìáñÜò óôç Ãåñìáíßá: ÊïéôÜîôå ôïõò óõãêñáôþ ðáñü ôá óêëçñü ìýôñá ðïõ ðñïôßèåìáé íá ðüñù. Ôïõò óõãêñáôþ ãéáôß Ý ù ìáæß ìïõ ôçí «ëïãéêþ êåíôñï-áñéóôåñü» ÊïõâÝëç- ÐÁÓÏÊ ðïõ Þäç äõóáíáó åôåß ìå áõôü ðïõ ôçí âüæù íá êüíåé. Ìçí åêèýôåôå áõôþí ôçí áñéóôåñü óôïí ÓÕÑÉÆÁ, ìçí ìå áöþíåôå ìüíï. Äþóôå êüôé. Ôé åßíáé ìåñéêýò äåêüäåò äéò ìðñïóôü óôçí ðáíåõñùðáúêþ êáôáóôñïöþ ðïõ ðñïìçíýïõí ïé åðåñ üìåíïé âüñâáñïé ôçò ÁèÞíáò; ôóé ðáßæïõí áõôü ôá óé áìåñü êáèüñìáôá ìå ôïí åëëçíéêü ëáü êáé ôïõò ëáïýò ôçò Åõñþðçò. ¼ðïõ êáé íá ôïõò ðéüóåé êáíåßò âñùìüíå. Åéíáé üëïé ôïõò Ýíá êüììá ìå åöôü êåöüëéá. ÐñÝðåé êáé ôá åöôü íá êïðïýí. ÐñÝðåé ï ëáüò ìáò íá äåé óôçí åíüôçôü ôïõò óôï öáóéóìü, óôçí õðïôýëåéá, óôçí êáôáóôñïöþ, óôçí ðåßíá, óôç äéåèíþ áðüôç êáé íá ôïõò óõíôñßøåé. Áõôü èýëåé ðïëéôéêþ å- íéáßïõ ìåôþðïõ êáé êõñßùò èýëåé ñüíï êáé óêëçñþ äïõëåéü, éäéáßôåñá áðü ôç äçìïêñáôéêþ êáé ôçí ðñáãìáôéêü åðáíáóôáôéêþ êïììïõíéóôéêþ ðñùôïðïñßá. Ç ÓÊÏÔÅÉÍÇ ÅÎÁÃÏÑÁ ÔÇÓ ÁÃÑÏÔÉÊÇÓ ÁÐÏ ÔÇÍ ÐÅÉÑÁÉÙÓ óõíý åéá áðü ôç óåë. 3 ôï êáèåóôþò åðé åßñçóå íá êáëýøåé ùñßò ðïëý èüñõâï áõôþ ôçí õðüèåóç. ÊÜðùò ëéãüôåñï õðïôïíéêü åìöáíßóôçêå íá áíôéäñü ï ÓÕÑÉÆÁ, áëëü ìüíï óå åðßðåäï åñùôþóåùí óôç ÂïõëÞ. Ôï üôé üëïé åßíáé óõíýíï ïé óå áõôþ ôç âñþìéêç õðüèåóç áðïäåéêíýåôáé áðü ôï üôé êáíýíáò äåí Ýâáëå óáí êåíôñéêü ôï æþôçìá ôçò äéáöüíåéáò êáé ôçò åíçìýñùóçò ãéá ôïõò üñïõò áõôþò ôçò ìåôáâßâáóçò. Ìüíï ç ÊáôóÝëç Ýâáëå èýìá êñéôçñßùí åðéëïãþò ôïõ áãïñáóôþ êáé äçìïóéïðïßçóçò ôùí ìåëåôþí êáé ôùí ðïñéóìüôùí ðïõ áöïñïýí ôçí êáôüóôáóç ôùí äýï ôñáðåæþí êáé ôïõò ü- ñïõò ôçò åîáãïñüò. Ï ÓÕÑÉÆÁ ôïðïèåôþèçêå «êáôü ôçò éäéùôéêïðïßçóçò ìßáò ôñüðåæáò ðïõ ñçìáôïäïôåß ôçí áãñïôéêþ ïéêïíïìßá», áëëü äåí êáôüããåéëå ôç óõãêåêñéìýíç äéáäéêáóßá ôçò éäéùôéêïðïßçóçò, ïýôå åðýìåéíå óôï æþôçìá ôçò äéáöüíåéáò. Ìå ôï óêåðôéêü üôé ç ôñüðåæá Ýðñåðå íá ìåßíåé êñáôéêþ, ï Ôóßðñáò ìåôýôñåøå óå êåíôñéêü æþôçìá ôï üôé ç áíáêåöáëáéïðïßçóç Ý- ðñåðå íá ãßíåé êáé ãéá ôçí ÁãñïôéêÞ ãéá íá ìç ñåéáóôåß íá ìåôáâéâáóôåß. Ìå ôï ßäéï óêåðôéêü êáé ôï ßäéï áßôçìá ç ÏÔÏÅ êþñõîå ìßá 24ùñç áðåñãßá, æçôþíôáò éóüôéìç ìåôá åßñéóç óå ü- ëåò ôéò ôñüðåæåò óõìðåñéëáìâáíïìýíçò ôçò ÁãñïôéêÞò ÔñÜðåæáò ãéá ôçí áíáêåöáëáéïðïßçóç. ÁëëÜ ç äéáäéêáóßá ôçò åðéëïãþò ôùí ôñáðåæþí ãéá áíáêåöáëáéïðïßçóç åß- å êëåßóåé åäþ êáé ìþíåò ìå êñéôþñéï ôçò äõíáôüôçôåò âéùóéìüôçôáò ôïõò, êáé áñêåôýò ôñüðåæåò Ýìåéíáí Ýîù áðü áõôþí åêôüò áðü ôéò ôýóóåñéò ðïõ ìðþêáí óôï ðñüãñáììá. Ðïëý êáéñü ðñéí, Þôáí åðßóçò ãíùóôü êáé äåäïìýíï üôé ÁãñïôéêÞ âñéóêüôáí óôá ðñüèõñá ôïõ êëåéóßìáôïò áí äåí åöáñìïæüôáí êüðïéï ó Ýäéï äéüóùóçò ôçò. ÐÝñá áðü áõôü, ï ÓÕÑÉÆÁ åß å ðüíôá ôç ãñáììþ üôé äåí Ýðñåðå íá äßíïíôáé ñþìáôá óôéò ôñüðåæåò áëëü óôï ëáü. Ðùò ëïéðüí Ýãéíå ôþñá üëï ôï èýìá íá åßíáé áí Ýðñåðå Þ äåí Ýðñåðå íá á- íáêåöáëáéïðïéçèåß ç ÁãñïôéêÞ, Þ ç ÅèíéêÞ, Þ ç Eurobank, Þ ç ëöá Þ ç Ðåéñáéþò; ãéíå ãéáôß ìå êüðïéï ôñüðï Ýðñåðå íá êïõêïõëùèåß ç ðñáãìáôéêü óêáíäáëþäçò ðëåõñü ôçò äéáäéêáóßáò åîðñýò ôçò åîáãïñüò. Åßíáé åðßóçò áñáêôçñéóôéêü üôé ï ðñüåäñïò ôçò ÁãñïôéêÞò ÔñÜðåæáò ÐáíôáëÜêçò ðïõ åìöáíßóôçêå óå çìåñßäá ôïõ ÓÕÑÉÆÁ ìßá åâäïìüäá ðñéí ôçí áíáêïßíùóç ôçò åîáãïñüò ãéá íá êáôáöåñèåß êáôü ôçò êõâåñíçôéêþò ðïëéôéêþò óôçí ÁãñïôéêÞ ÔñÜðåæá (ÁõãÞ, 20/7), êñüôçóå åîáéñåôéêü áìçëïýò ôüíïõò ãéá ôçí åîáãïñü êáé äéåõêüëõíå ìå êüèå ôñüðï ôç äéáäéêáóßá. Áðü ôçí Üëëç ôï øåõôïêêå êáôüããåéëå üôé äåí äéáóöáëßæïíôáé ïé åñãáóéáêïß üñïé, êáé Ýäùóå üëç ôçí Ýìöáóç ôïõ óôçí áíôßèåóþ ôïõ óôçí éäéùôéêïðïßçóç ôùí èõãáôñéêþí ôçò Áãñï- óõíý åéá óôç óåë. 11

5 ÉÏÕÍÇÓ 2012 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ Óåëßäá 5 Ôï êáèåóôþò ðáñáäßíåé ôï ëáü óôïí êáíéâáëéêü åèíïñáôóéóìü êáé óôïõò íáæéóôýò Ï áðïêëåéóìüò ôçò ñáôóßóôñéáò áèëþôñéáò äåí öôüíåé ãéá íá êáëýøåé ôïí êáèåóôùôéêü ñáôóéóìü íá ñáôóéóôéêü «áíýêäïôï» ðïõ áíáðáñþãáãå óôï ìýóï êïé íùíéêþò äéêôýùóçò Twitter áðïêüëõøå ôçí 23 ñïíç åëëçíß äá ðñùôáèëþôñéá ôïõ ôñéðëïýí Âïýëá Ðáðá ñþóôïõ óáí ñáôóßóôñéá. Ç áðïêüëõøç áõôþ ôçí ïäþãçóå ôåëéêü åêôüò ôçò åëëçíéêþò áðïóôïëþò ãéá ôïõò Ïëõìðéáêïýò Áãþíåò ôïõ Ëïíäßíïõ. Ç Ðáðá ñþóôïõ ìüëéóôá äåí áðïäåß èçêå ìïíü á ñáôóßóôñéá, áëëü êáé öéëï ñõóáõãßôéóóá ößëç ôïõ ÊáóéäéÜñç, óôïí ïðïßï åõ üôáí äéáäéêôõáêü óôéò ãéïñôýò ôïõ êëð. Ôï «áíýêäïôï» åßíáé ôï åîþò: «Ïé ìáýñïé óôç þñá ìáò åßíáé ôüóïé ðïëëïß þóôå ôá êïõíïýðéá ôïõ Íåßëïõ ôñþíå óðéôéêü öáú». Ôé óçìáßíåé ðñáêôéêü ôï «áíýêäïôï» Áõôü áðü ìüíï ôïõ åßíáé Ýíá áñêåôü óïâáñü æþôçìá. Ôï üôé äçëáäþ óôç þñá ìáò õðüñ ïõí íýïé Üíèñùðïé, áèëçôýò ïé ïðïßïé èåùñïýí ôïõò óõíáíèñþðïõò ôïõò ìå ìáýñï äýñìá áðëþ «ôñïöþ ãéá ôá êïõíïýðéá ôïõ Íåßëïõ». Ôï çëßèéï áõôü áíýêäïôï âñùìüåé öõëåôéóìü áðü ôñåéò ðëåõñýò. Õðïíïåß ðùò ïé ìáýñïé óôçí ÅëëÜäá åßíáé ôüóïé ðïëëïß ðïõ «áëëïéþíïõí ôç öõóéïãíùìßá ôïõ Ýèíïõò ìáò», êáé Üñá ñþæïõí åéäéêþò êáé Üìåóçò áíôéìåôþðéóçò ãéá íá ìçí óõíå ßóïõí ôçí «áëëïßùóç». Áðü ôçí Üëëç, ôïõò åìöáíßæåé óáí áíôéêåßìåíá, óáí ìéá ìüæá êáôüëëçëç ìüíï ãéá ãåýìá åíôüìùí êáé ü é óáí äñþíôá êïéíùíéêü õðïêåßìåíá. Êáé ôñßôï, óå ìéá ðåñßïäï ðïõ ç êïõâýíôá ãéá ôïí éü ôïõ Íåßëïõ åßíáé óõ- íþ óôá ÌÌÅ (ðñüóöáôá ï éüò êüóôéóå ôç æùþ óå Ýíáí Üíèñùðï óôç þñá ìáò), ôá ìïëõóìýíá êïõíïýðéá ðáñïõóéüæïíôáé Ýììåóá ùò «ëýóç» óôï ðñüâëçìá ôïõ «ìáýñïõ õðåñðëçèõóìïý» óôçí ÅëëÜäá. Ôüóç áíüëõóç ãéá Ýíá áíýêäïôï; Íáé, ãéáôß ç êáôüôìçóç ôçò åóùôåñéêþò ëïãéêþò ôïõ áíôáíáêëüåé óå ðïéï âüèïò Ý åé öôüóåé ç ðïëéôéêþ éäåïëïãéêþ á- ðïêôþíùóç ôìçìüôùí áõôïý ôïõ ëáïý, ìå åõèýíç ôïõ äéáêïììáôéêïý áíáôïëéêüöéëïõ êáèåóôþôïò. Êé åäþ âñßóêåôáé ôï áëçèéíü óçìáíôéêü óå áõôþ ôçí éóôïñßá. Ï áðïêëåéóìüò êáé ôá äýï «óôñáôüðåäá» ôïõ öáóéóìïý Ç ÅëëçíéêÞ ÏëõìðéáêÞ ÅðéôñïðÞ (ÅÏÅ), ìå åðéêåöáëþò ôïí Éóßäùñï Êïýâåëï, Üíôñá ôçò Íô. ÌðáêïãéÜííç, á- ðïöüóéóå ó åôéêü Üìåóá, ìåôü ôï óüëï ðïõ ðñïêüëåóå ôï ó üëéï ôçò ñáôóßóôñéáò, ôïí áðïêëåéóìü ôçò áðü ôçí åëëçíéêþ áðïóôïëþ ãéá ôï Ëïíäßíï. Ðßóù áðü ôçí áðüöáóç áõôþ óôïé- ßóôçêå, äþèåí ìå «ìåãüëï ðüèïò» ç ÄÇÌÁÑ, êáé ìå ìéêñüôåñï ôï ÐÁÓÏÊ êáé ï ÓÕÑÉÆÁ. Äå èá Þôáí õðåñâïëþ íá ðåé êáíåßò ðùò ôï âüñïò ôçò äþèåí «õðåñüóðéóçò» ôïõ áðïêëåéóìïý ôï êáèåóôþò ôï åðéìýñé- óå êõñßùò óôïí ÊïõâÝëç-ÄÇÌÁÑ. Áðü ôçí Üëëç, äçìéïõñãþèçêå ôï ìýôùðï ôïõ «Ýèíïõò», äçëáäþ ôùí á- íïé ôþí êáé êñõöþí æçëùôþí ôïõ öáéïý öáóéóìïý ðïõ óôñïõããßóôçêáí ï Ýíáò ðßóù áðü ôïí Üëëï óôçí õðåñüóðéóç ôçò Ðáðá ñþóôïõ: ðñþôá ïé íáæþäåò ôçò ñõóþò ÁõãÞò, áêïëïõèïýìåíïé áðü ôïõò öáóßóôåò ôïõ ËÁÏÓ ðïõ ôçí Ý ñéóáí ìüëéóôá «ïëõìðéïíßêç óôéò êáñäéýò ìáò». ÊáðÜêé ïé ÁÍÅË ôïõ ÊáììÝíïõ, óå ìýôùðï óõììá ßáò ìå ôï óõñöåôü ðïõ åíýôáîå óôéò ãñáììýò ôçò ÍÄ ï ÓáìáñÜò ôïí ôåëåõôáßï ñüíï. Ç öáóéóôéêïðïßçóç ôçò ÍÄ êáé ç Üèëéá óôüóç ôùí öéëåëåýèåñùí Ïé óåóçìáóìýíïé öéëïíáæéóôýò äùíéò ÃåùñãéÜäçò êáé ÈÜíïò Ðëåýñçò á- ðïôýëåóáí ñõìïõëêü ðïõ Ýóõñå, ìå ôç óõíåíï Þ ÓáìáñÜ, ïëüêëçñç ôç ÍÄ óôï öáóéóôéêü óôñáôüðåäï óôï óõãêåêñéìýíï æþôçìá. Áðïäåéêíýåôáé Ýôóé ðüóï óôñáôçãéêþ Þôáí ç åêëïãþ ôïõ ÓáìáñÜ, áõôïý ôïõ ðïëéôéêïý ìðáôßñç, ñùóüäïõëïõ êñõöïöáóßóôá êáé äéáóðáóôþ ôçò ÍÄ óôçí çãåóßá ôïõ êëáóóéêïý êüììáôïò ôçò äõôéêüöéëçò áóôéêþò ôüîçò. ÖõóéêÜ, áõôü äåí áèùþíåé êáíýíá öéëåëåýèåñï âïõëåõôþ Þ óôýëå ïò ôçò ÍÄ, ãéáôß üëïé ôïõò óôñïõããßóôçêáí ðßóù áðü ôïõò öáóßóôåò êáé ôþñçóáí óéãþ é èýïò, åãêëçìáôþíôáò êáôü ôçò øõ Þò êáé ôçò óõíåßäçóçò áõôïý ôïõ ëáïý. Ãéáôß üëïé ôïõò Ý ïõí áðïäå ôåß ôïí ìïíüìðáíôá áíôé-«êüêêéíï» áãþíá ôïõ ÓáìáñÜ, ðïõ åßíáé öõóéêü øåõäåðßãñáöïò, áëëü áèùþíåé ìéá áñü ôç âßá ôùí êëáóóéêþí öáéþí íáæþäùí. ÄçëáäÞ, ï ÓáìáñÜò äßíåé üëç ôïõ ôçí Ýìöáóç -óôá ëüãéá- óôïí äþèåí «ðüëåìï» ôïõ ìå ôïõò êáøéìáôßåò ôïõ á- íáñ éóìïý êáé ôïõ áíáñ ïöáóéóìïý êáé ìå ôï ÓÕÑÉÆÁ Þ ìå ôï øåõôïêêå êáé ôï óõíäéêáëéóôéêü óôñáôü ôïõ. Ôáõôü- ñïíá, êüíåé åíôåëþò ìüêï ãéá ôçí á- êüìç åéñüôåñç öõëåôéêþ êáíéâáëéêþ âßá ôùí ñõóáõãéôþí íáæéóôþí. ÐáñÜëëçëá, ìå ôá ðåñß «áíáêáôüëçøçò ôùí ãåéôïíéþí» êáé ôéò ãåíéêü á- íôéìåôáíáóôåõôéêýò äéáêçñýîåéò ôùí Áäþíéäùí êáé ôùí Ðëåýñçäùí, öáóéóôéêïðïéåß ãïñãü Ýíáí áðëü óõíôçñçôéêü êüóìï ðïõ áêïëïõèåß ðáñáäïóéáêü ôç ÍÄ. Áðü ôçí Üëëç, âýâáéá, ï ÓáìáñÜò äå ôõðüåé óô áëþèåéá ïýôå ôçí «êüêêéíç» ðáñáêñáôéêþ óïóéáëöáóéóôéêþ âßá, áíôßèåôá åßíáé êñõöïóýììá üò ôçò (âë. óõììá- ßá ôïõ ìå ôç öáóéóôéêþ ãñáöåéïêñáôßá ôïõ ÓÕÍ óôá ðáíåðéóôþìéá êáé áëëáãþ ôùí íüìùí Êïõôóßêïõ êáé Äéáìáíôïðïýëïõ óå öéëï-óïóéáëöáóéóôéêþ êáôåýèõíóç, ðïõ åôïéìüæåôáé óå ëßãåò ìýñåò áðü ôï óáìáñéêü õðïõñãü Ðáéäåßáò Áñâáíéôüðïõëï). Ïé äå öéëåëåýèåñïé, ðïôéóìýíïé áðü ôï âáèý êáé óôñáôçãéêü áíôéêïììïõíéóìü ôïõò, óå ëßãá øåëëßóìáôá ôïõò êáôýêñéíáí ôç ñáôóßóôñéá êáé äý ôçêáí óáí ïñèü ôïí áðïêëåéóìü ôçò. Ù- óôüóï, ãåíéêü, áñíïýíôáé êé áõôïß íá âüëïõí óå êýñéï ðëüíï ôç íáæéóôéêþ âßá óáí êüôé ðïéïôéêü áíþôåñï êáé äéáöïñåôéêü áðü åêåßíç ôçí øåõôïôáîéêþ ôùí ôñáìðïýêùí ôïõ øåõôïêêå Þ ôïõ ÓÕÑÉÆÁ. ôóé, ìýíïõí óå Ýíá õðïêñéôéêü ìïôßâï «ïýôå ñõóáõãßôåò ïýôå áñéóôåñü» (ôçí ïðïßá, óçìåéùôýï, ôç èåùñïýíå ðñáãìáôéêþ áñéóôåñü), ðïõ ôåëéêü á- ðïôåëåß íïìéìïðïéçôéêþ âüóç ãéá ôï óôñïããõëïêüèéóìá ôùí ñáôóéóôþí ìá- áéñïâãáëôþí ôçò ñõóþò ÁõãÞò óôç ÂïõëÞ êáé óôá ôçëåïðôéêü ôñáðýæéá. Ãéá íá ìç ìéëþóïõìå ãéá ôïõò äþèåí «äçìïêñüôåò» ôçò ÌðáêïãéÜííç-ÄÇ- ÓÕ, ðïõ ôü á åíóùìáôþèçêáí «ðñïóùñéíü êáé ìüíï ãéá ôéò åêëïãýò» óôç ÍÄ ãéá íá áíôéìåôùðéóôåß ï «êßíäõíïò Ôóßðñá êáé äñá ìþò», áëëü áðü ôéò åêëïãýò êáé äþèå áðïäåéêíýïõí üôé ç ðñïó þñçóþ ôïõò óôïí áêñïäåîéü ÓáìáñÜ êáé óôï Ýêôñùìá ðïõ öôéü íåé ìýñá ìå ôç ìýñá åßíáé áñêåôü ðéï ìáêñïðñüèåóìç. ÁðáñÜäåêôç Þôáí êáé ç áíáêïßíùóç ôçò «Öéëåëåýèåñçò Óõììá ßáò» ôïõ ÂáëéáíÜôïõ, ðïõ èýôåé æþôçìá åëåõèåñßáò ôçò Ýêöñáóçò, ðáñü ôçí êáôáäßêç ôïõ ñáôóéóôéêïý áñáêôþñá ôïõ ó ïëßïõ ôçò Ðáðá ñþóôïõ. Ï äå ñùóüöéëïò öáóßóôáò êáé åéóïäéóôþò óôïõò öéëåëåýèåñïõò ÔæÞìåñïò «Äçìéïõñãßá ÎáíÜ» âñýèçêå îáíü óå ìýôùðï óõììá ßáò ìå ôïõò ößëïõò ôïõ ôïõò íáæéóôýò, æçôþíôáò áíüêëçóç ôçò ôéìùñßáò ôçò Ðáðá ñþóôïõ, ãéáôß «ïé áèëçôýò äåí êñßíïíôáé ìå ðïëéôéêü êñéôþñéá». ëëùóôå, ìüíï áõôüò Ý åé ôïëìþóåé, ðýñá áðü ôïõò ñõóáõãßôåò, íá æçôþóåé ïõóéáóôéêü êüôåñãá åñãáóßáò ãéá ôïõò ìåôáíüóôåò, þóôå íá óõìâüëïõí Ýôóé óôçí «åèíéêþ áíüðôõîç». ÊïõâÝëçò ÂåíéæÝëïò Ôóßðñáò êáèçóõ Üæïõí ôçí Åõñþðç - ÁöÞíïõí óôï áðõñüâëçôï ôïõò íáæéóôýò ôçò Á êáé ôï ÓáìáñÜ Áí üìùò ç óôüóç ôùí öéëïåõñùðáßùí ìýóá êé Ýîù áð ôç ÍÄ åßíáé ìßá öïñü á áñáêôþñéóôç, ôé íá ðåé êáíåßò ãéá ôï óôñáôüðåäï ôùí øåõôïäçìïêñáôþí, ðïõ áðïôåëïýí ôïí «áíôßðáëï» ôü á óôïõò öáóßóôåò ðüëï ôçò «ðñïüäïõ»; ÐÁÓÏÊ êáé ÓÕÑÉÆÁ Þôáí ôüóï ôõðéêïß êáé øõ ñïß óôçí êáôáäßêç ôçò ñáôóßóôñéáò, ôüóï áíþóõ ïé ìçí êáé á- íïßîåé åõñýôåñï èýìá ðïõ íá óõíäýåé ôçí Ðáðá ñþóôïõ êáé ôéò âñùìéýò ôçò ìå ôç ñõóþ ÁõãÞ êáé ôç íïìéìüôçôü ôçò, ðïõ ôï Ýðíéîáí Üñïí Üñïí. ÌïíÜ- á ç ðñþôç áíáêïßíùóç ôçò ÄÇ- ÌÁÑ Þôáí óå äþèåí ïñãßëï ýöïò, ãéá íá ðüñåé ï ÊïõâÝëçò ôçí çãåìïíßá áðü ôï ÐÁÓÏÊ óôï åíäïêõâåñíçôéêü ìýôùðï ôùí «áíôéñáôóéóôþí», áëëü êáé ãéá íá ìçí õ- ðï ñþóåé ôïí ßäéï ôï ÓáìáñÜ íá ðüñåé èýóç. Êé åêåß üìùò äåí õðþñ å êáìßá êñéôéêþ áñ þí êáé äçìïêñáôéêþ áíüäåéîç ôïõ ôé óçìáôïäïôåß ãéá ôçí åëëçíéêþ êïéíùíßá ôï ðåñéóôáôéêü áõôü. ÏõóéáóôéêÜ ïé øåõôïäçìïêñüôåò áõôïß ðáñá þñçóáí ôçí ðëáôéü ìüæá óôçí ðïëý ðéï äñáóôþñéá ðïëéôéêü, ü- ðùò áðïäåß ôçêå, åèíïñáôóéóôéêþ ãñáììþ ôùí È. Ðëåýñç - ÊáììÝíïõ - ÊáñáôæáöÝñç - íáæéóôþí. ÐáñÜëëçëá, ôüóï ôï ÐÁÓÏÊ üóï êáé ôï åíáëëáêôéêü áðüóðáóìá ôùí ÓÕÑÉ- ÆÁ ÄÇÌÁÑ, ïé Ïéêïëüãïé ÐñÜóéíïé, Ýêáíáí äåêôþ ôçí øåýôéêç «óõããíþìç» ôçò Ðáðá ñþóôïõ. Êé ü é ìüíï áõôü. Ç ÄÇÌÁÑ êáé ôï ÐÁÓÏÊ äåí ôýðçóáí ðïôý êáé ðïõèåíü ôç âñþìéêç óôüóç ôïõ ðñùèõðïõñãïý ðïõ óôçñßæïõí, ðéï óùóôü ôçí Ý- íï ç óéùðþ ôïõ ãéá ôï èýìá. óõíý åéá óôç óåë. 12

6 Óåëßäá 6 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ ÉÏÕÍÇÓ 2012 Δεν υπήρξε ποτέ ως τώρα μια τέτοια εθνική ομοψυχία στην υποστήριξη του άδικου και γενικά του αρνητικού όσο στην τωρινή αντιγερμανική εθνική ομοψυχία. Υπήρχε η αντιμακεδονική υστερία αλλά κάποιες πολιτικές τάσεις εκτός από την ΟΑΚΚΕ από πεποίθηση ή από τακτική βγήκαν και είπαν ότι η γειτονική μας χώρα είχε δικαίωμα να έχει το κρατικό όνομα που ήθελε ο λαός της. Μετά ήρθε η αντιβοσνιακή φιλοσέρβικη υστερία όπου πάλι υπήρξαν κάποιες μειοψηφικές τάσεις εκτός από την ΟΑΚΚΕ που της αντιστάθηκαν λέγοντας ότι ο φασισμός και η γενοκτονία ήταν στη μεριά των αδελφών Σέρβων και όχι των θυμάτων Βοσνίων. Τώρα υπάρχει η αντιγερμανική πανεθνική υστερία που έχει το μεγαλύτερο φανατισμό και τη μεγαλύτερη ευρύτητα από κάθε προηγούμενη. Σε αυτήν την υστερία εκτός από εκείνη της ΟΑΚΚΕ διακρίνουμε ελάχιστες και πάντα μεμονωμένες αντιστάσεις. Η ουσία αυτής της υστερίας δεν βρίσκεται στην εναντίωση στην πολιτική της Γερμανίας σαν πιστωτή, που στο κάτω κάτω δεν της λείπει η κλασική αστική σκληρότητα και κοντομυαλιά αλλά στην εναπόθεση στη Γερμανία της κύριας ευθύνης της χρεωκοπίας της Ελλάδας την ώρα που και πριν και μετά το μνημόνιο η Ελλάδα χρεωκοπεί και πεθαίνει κύρια από τα εσωτερικά σαμποταριστικά χτυπήματα που δέχεται η παραγωγή της από το ίδιο το ηγετικό πολιτικό της προσωπικό. Ιδιαίτερα είναι άδικη αυτή η εκστρατεία επειδή δεν νοιάζεται καθόλου για τις ζημιές που προκαλεί με τη χρεωκοπία της η Ελλάδα των σαμποταριστών στους άλλους λαούς της Ευρώπης αλλά και σε όσους πιστωτές έκαναν το λάθος να τη θεωρήσουν αξιόπιστη και να τη δανείσουν. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση θεωρούμε πολύ σημαντικές τις λίγες φωνές που αντιστέκονται σε αυτή τη νεομεσαιωνική εκστρατεία η οποία αντί να επικεντρώνεται στις γεωπολιτικές μπαρούφες των προηγούμενων εκστρατειών επικεντρώνεται στις οικονομολογικές μπαρούφες. Έχουμε γράψει πολλά άρθρα για να απαντήσουμε σε όσες από τις τελευταίες θεωρήσαμε τις πιο βασικές. Όμως υπάρχουν και άλλα κείμενα εκτός από τα δικά μας και που είναι πολύ εύστοχα, πυκνά και που απαντάνε πειστικά σε μια σειρά αγαπημένων κλισέ των καθεστωτικών γκεμπελίσκων. Ένα τέτοιο κείμενο που ήρθε πρόσφατα σε γνώση μας είναι το παρακάτω του δημοκράτη συγγραφέα Σπύρου Βλέτσα που δημοσιεύτηκε το Μάρτη του 2012 στο TVXS. Δεν έχουμε να διαχωριστούμε από αυτό το κείμενο σε κάποια σημεία ουσιαστικής επιχειρηματολογίας εκτός από το ότι θα βάζαμε σε εισαγωγικά τους όρους κομμουνιστής και αριστερά εκεί όπου αναφέρονται. Ο αντιγερμανισμός και οι μύθοι που τον τροφοδοτούν Tου Σπύρου Βλέτσα Μάρτης 2012 Όπως είναι γνωστό, το ελληνικό κράτος ξοδεύει κάθε χρόνο δεκάδες δισεκατομμύρια περισσότερα από όσα διαθέτει. Όταν έκλεισαν οι πόρτες των αγορών, η Ελλάδα συνέχιζε να χρειάζεται δανεικά για να επιβιώνει, καθώς ήταν αδύνατο να εκμηδενίσει τα 36 δισεκατομμύρια που της έλειψαν το Έτσι το 2010, παρά τα μέτρα λιτότητας, η Ελλάδα χρειάστηκε να δανειστεί 23.5 δις ευρώ. Αφαιρώντας τις πληρωμές των τόκων, έλειπαν από τον προϋπολογισμό περίπου 10 δις για εσωτερικές ανάγκες. Την άνοιξη του 2010 ουσιαστικά κανείς δεν δάνειζε χρήματα στην Ελλάδα. Οι μόνοι που δέχτηκαν να το κάνουν ήταν το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ), η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). και η «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ). Φυσικά δεν το έκαναν επειδή αγαπούσαν τους Έλληνες αλλά γιατί έκριναν ότι η μη διάσωση της Ελλάδας θα προκαλούσε πολύ μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα από τη διάσωσή της. Η Ελλάδα για να πάρει το δάνειο έπρεπε να δεχτεί τους όρους των δανειστών. Ανεξάρτητα από το αν οι όροι αυτοί ήταν σωστοί και ανεξάρτητα από το αν η ελληνική κυβέρνηση τους διαπραγματεύθηκε ικανοποιητικά, κανείς δεν διατύπωσε μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση για το πού θα μπορούσαν να βρεθούν τα χρήματα που έλειπαν. Ούτε κανείς υποστήριξε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να εκμηδενίσει το πρωτογενές, έστω, έλλειμμά της μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, ώστε να μη χρειάζεται δανεικά. Πολλοί είχαν ισχυριστεί τότε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να βρει χρήματα από την Κίνα και τη Ρωσία, και έτσι να αποφύγει τους όρους των ευρωπαίων και του ΔΝΤ. Ανάμεσά τους ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Γιώργος Κασιμάτης, οι οποίοι διακήρυτταν τα ακόλουθα: «Πληροφορίες που έχουν δημοσιευθεί και κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αναφέρουν ότι η Ελλάδα ευρισκόμενη σε κακή οικονομική κατάσταση και στα πρόθυρα πτωχεύσεως, δέχθηκε προ καιρού προτάσεις 1. Από την Κίνα η οποία λέγοντας ότι θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα, μας προτείνει: να μας ξεπληρώσει η Κίνα όλο το δημόσιο χρέος, χωρίς ανταλλάγματα (τι είναι το χρέος της Ελλάδας για τις οικονομικές δυνατότητες της Κίνας;) Να μας δανείσει ό- ποιο ποσό είναι αναγκαίο για την λειτουργία της χώρας, με 1% (έναντι 6.7% των Γερμανών) Να μας στείλει όσους τουρίστες θέλουμε ή έστω όσους έχουμε την υποδομή να φιλοξενήσουμε. Η απάντηση της κυβέρνησης: Όχι, δεν χρειαζόμαστε βοήθεια! 2. Από την Ρωσία για οιαδήποτε βοήθεια, οικονομική και με προϋπόθεση να ενεργοποιηθεί η συμφωνία του περίφημου αγωγού και να της δοθεί η δυνατότητα επισκευής πολεμικών της πλοίων στην Σύρο (όπως ήταν και παλαιότερα με τα «εμπορικά» της πλοία). Η απάντηση της κυβέρνησης; Όχι, δεν συμφωνούμε!» Οι παραπάνω ισχυρισμοί, που έγιναν πιστευτοί από πάρα πολλούς, όχι απλώς δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ, αλλά διαψεύστηκαν πολλές φορές από την πραγματικότητα. Κανείς δεν εμπόδισε την Κίνα και τη Ρωσία να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα, όσο αυτά βρίσκονταν στις α- γορές και να απολαύσουν τις μεγάλες αποδόσεις που προσέφεραν. Η Κίνα μπορούσε κάλλιστα να δανείσει την Ελλάδα με επιτόκια γύρω στο 10% και να πετύχει δεκαπλάσια απόδοση από 1%, που δήθεν μας πρόσφερε. Βεβαίως και δεν το έκανε, επειδή έκρινε ότι δεν τη συνέφερε. Το κινεζικό κράτος έχει, πράγματι, αρκετά διαθέσιμα κεφάλαια και δανείζει τις δυτικές χώρες. Τα κεφάλαια αυτά περισσεύουν λόγω της μειωμένης ιδιωτικής κατανάλωσης, που ανέρχεται μόλις στο 30% του ΑΕΠ (έναντι 72% της Ελλάδας), καθώς ο κινεζικός λαός ζει σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας. Οι μόνοι που καταναλώνουν είναι οι Κινέζοι νεόπλουτοι, οι οποίοι έχουν σώσει την βιομηχανία ειδών πολυτελείας της δύσης. Η Κίνα προσέχει πολύ την τοποθέτηση των χρημάτων της, έχει μάλιστα δικό της οίκο αξιολόγησης, ο οποίος είχε και αυτός υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας, όπως και της Γαλλίας αργότερα. Οι Κινέζοι όχι απλώς δεν δάνειζαν τους Έλληνες, αλλά συμβούλευαν και όλους τους άλλους να μη το κάνουν. Θα πρέπει να είναι κανένας αφελής για να πιστέψει ότι η κινεζική ηγεσία, που καταδικάζει το λαό της σε εξαθλίωση για να επενδύει στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων, θα χάριζε τα χρήματά της στους Έλληνες. Θα επιδοτούσε, δηλαδή, την κατανάλωση των Ελλήνων τη στιγμή που στερεί από την πλειοψηφία του λαού της βασικά αγαθά. Και γιατί να ξεπληρώσει χωρίς ανταλλάγματα η Κίνα ό- λο το δημόσιο χρέος μόνον της Ελλάδας και όχι της φτωχότερης Πορτογαλίας -που είναι πολύ μικρότερο από το ελληνικό- ή της Ισπανίας; Όσο για τη Ρωσία, όχι μόνον δεν προσφέρθηκε να δανείσει την Ελλάδα, αλλά ως μέλος του ΔΝΤ ήταν αντίθετη με την παροχή μεγαλύτερης βοήθειας στην Ελλάδα, με τη νέα συμφωνία τον Ιανουάριο του Επίσης τη βλέπουμε να αρνείται να πουλήσει πετρέλαιο επί πιστώσει στα ελληνικά διυλιστήρια, τα οποία είναι κερδοφόρες και φερέγγυες επιχειρήσεις, εξαιτίας των κινδύνων που διαβλέπει για το ελληνικό κράτος. Η στάση της είναι ενδεικτική για το πώς αντιλαμβάνεται το ελληνικό πρόβλημα. Αν δούμε και την απροκάλυπτη επέμβασή της στα εσωτερικά της χώρας στην υπόθεση της σύλληψης του η- γούμενου Εφραίμ, καταλαβαίνουμε πολλά για το πώς αντιμετωπίζει η Ρωσία την Ελλάδα. Οι δανειστές της Ελλάδας κατηγορούνται για πολλά και πρώτα απ όλα για τοκογλυφία. Τοκογλύφος είναι αυτός που επιβαρύνει με υπέρογκα επιτόκια εκείνους που δεν μπορούν να βρουν πιστώσεις στο επίσημο τραπεζικό σύστημα. Η Ελλάδα αν ήθελε να δανειστεί από τις αγορές το 2010 θα έπρεπε να πληρώνει επιτόκια πάνω από 10%, ενώ αργότερα γύρω στο 30%. Υπό την προϋπόθεση ότι θα έβρισκε κάποιους πρόθυμους να την δανείσουν. Τα επιτόκια του μηχανισμού διάσωσης ήταν γύρω στο 4-5%, πολύ μικρότερα από τα επιτόκια των αγορών και σε καμιά περίπτωση τοκογλυφικά. Μάλιστα δύο χώρες με μεγάλο ποσοστό συμμετοχής στο μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας το 2011, η Ιταλία και η Ισπανία, δανείζονταν με 7% και δάνειζαν την Ελλάδα με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο καταγράφοντας άμεσες ζημιές σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την οικονομία τους. Βέβαια όσο μικρότερο είναι το επιτόκιο τόσο πιο εύκολο είναι για την Ελλάδα να αντιμετωπίσει την κρίση. Και είναι αλήθεια ότι χώρες που δανείζονται φθηνά, όπως η Γερμανία, έχουν κέρδος από το δανεισμό της Ελλάδας, αναλαμβάνουν όμως ένα ρίσκο γιατί υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο χρεοκοπίας ή αδυναμίας της Ελλάδας να εκπληρώσει τους όρους του δανείου. Όσοι κατηγορούν τη Γερμανία για τοκογλυφία, παραβλέπουν το γεγονός ότι η γερμανική κυβέρνηση θα μπορούσε να επενδύσει τα χρήματα που δίνει στην Ελλάδα στο εσωτερικό της χώρας της και ιδιαίτερα σε περιοχές της πρώην ανατολικής Γερμανίας που παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά ανεργίας. Με δεδομένη την υψηλή α- νταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας και τα πολλά συγκριτικά της πλεονεκτήματα, η απόδοση των δεκάδων δισεκατομμυρίων που λαμβάνει η Ελλάδα θα ή- ταν πολλαπλάσια για τη Γερμανία αν η επένδυση γινόταν στο γερμανικό έδαφος. Η Γερμανία επίσης κατηγορείται ότι συνέβαλε στην ελληνική χρεοκοπία μέσα από τις εξαγωγές της προς στην Ελλάδα, οι οποίες είναι μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες εισαγωγές της από τη χώρα μας. Η Ελλάδα παρουσιάζει τεράστιο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, που το 2008 άγγιξε το 15% του ΑΕΠ. Η σχέση εισαγωγών/εξαγωγών είναι αρνητική, όχι μόνο απέναντι στη Γερμανία αλλά και απέναντι σε μια σειρά από άλλες χώρες. Είναι φανερό ότι για την ελληνική υστέρηση δεν ευθύνονται οι χώρες αυτές, αλλά η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, μια από τις κύριες αιτίες της κρίσης. Η Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία του 2007, προερχόμενα από την «ντόιτσε μπούντεσμπανκ», απορροφά μόλις το 0.8% των εξαγωγών της Γερμανίας, που μεταφράζεται σε 8 δις ευρώ. Μετά την αφαίρεση των ελληνικών εξαγωγών προς την Γερμανία η διαφορά στις συναλλαγές των δύο χωρών ήταν 5.9 δις σε βάρος της Ελλάδας και αποτελεί μόνο ένα μικρό μέρος του ελληνικού ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών, που τη χρονιά ε- κείνη έφτασε στα 32.4 δις ευρώ. Οι εξαγωγές της Γερμανίας κατηγορήθηκαν επίσης και για τα προβλήματα των άλλων δύο χωρών της ευρωζώνης που μπήκαν στο μηχανισμό στήριξης. Η Πορτογαλία απορροφά το 0.84% των γερμανικών εξαγωγών (8.3 δις ευρώ), ενώ η Ιρλανδία έχει θετικό ισοζύγιο στις συναλλαγές της με τη Γερμανία. Οι εξαγωγές της Ιρλανδίας υπερβαίνουν τις εισαγωγές από τη Γερμανία κατά 11.1 δις ευρώ. óõíý åéá óôç óåë. 10

7 ÉÏÕÍÇÓ 2012 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ Óåëßäá 7 Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ Ας δούμε λοιπόν πώς έχει το ζήτημα. Γιατί η Γερμανία δεν υποχρεώθηκε να πληρώσει αμέσως πολεμικές αποζημιώσεις Μετά από μια πολεμική αναμέτρηση συνήθως ο ηττημένος υποχρεωνόταν να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις στους νικητές. Μετά τη λήξη όμως του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου συνέβη κάτι ασυνήθιστο: η Γερμανία όχι μόνο δεν εξαναγκάστηκε να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις στους νικητές, αλλά έγινε το αντίθετο ορισμένοι από τους νικητές (συγκεκριμένα οι ΗΠΑ) παραχώρησαν δωρεάν οικονομική βοήθεια δισεκατομμυρίων δολαρίων στην κατεστραμμένη από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς Γερμανία, προκειμένου να α- νοικοδομήσει τις πόλεις και γενικότερα την οικονομία της (πρόκειται για το γνωστό σχέδιο Μάρσαλ, από το όνομα του αμερικάνου τότε υπουργού Εξωτερικών). Γιατί έγινε αυτό; Βασικά για δύο λόγους. Ο ένας και πιο βασικός έχει να κάνει με το φόβο των Δυτικών ιμπεριαλιστών μπροστά στο δυνάμωμα του σοσιαλιστικού στρατοπέδο μετά τον β παγκόσμιο αντιφασιστικό πόλεμο. Ήταν η εποχή που η τότε σοσιαλιστική ΕΣΣΔ, παρά τις βαρύτατες απώλειές της σε έμψυχο και άψυχο υλικό, έβγαινε από τον πόλεμο με ένα τεράστιο κύρος στις λαϊκές δημοκρατίες της ανατολικής ευρώπης και με έντονη ακτινοβολία στα μάτια των εργαζομένων όλου του κόσμου. Τώρα πια υπήρχε ένα ολόκληρο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Έτσι η καπιταλιστική Δύση, με ηγεμόνα της τότε τη μοναδική υπερδύναμη, τις ΗΠΑ, είχε να αντιμετωπίσει μια μεταπολεμική κατάσταση πολύ διαφορετική απ αυτή που φανταζόταν προπολεμικά. Για να ορθώσει ένα ανάχωμα στην αυξανόμενη σοβιετική επιρροή και τα ισχυρά μεταπολεμικά εργατικά και πανδημοκρατικά κινήματα στην Ευρώπη οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν βάρυναν τη δυτική Γερμανία αλλά τις έδωσε πελώρια κεφάλαια όπως έδωσε και στις άλλες δυτικές κυβερνήσεις ώστε να μην ξεσηκωθούν οι βασανισμένοι λαοί αυτών των χωρών. Αυτό ήταν το σχέδιο Μάρσαλ. Αλλά πέρα από το φόβο της για τον επαναστατικό κομμουνισμό η Δύση δεν ήθελε μια Γερμανία τσακισμένη από το βάρος υπέρογκων πολεμικών επανορθώσεων, η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει αργότερα έναν νέο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές είχαν συνετιστεί κατά κάποιο τρόπο (όσο μπορεί να συνετιστεί ένας ιμπεριαλιστής) απ αυτά που είχαν κάνει στη νικημένη του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου μεσοπολεμική Γερμανία. Ιδιαίτερα με τις πελώριες πολεμικές α- ποζημιώσεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών είχαν συμβάλει αποφασιστικά στην εμφάνιση του φαινομένου Χίτλερ. Βέβαια στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία συνετέλεσε τα μέγιστα και η οικονομική κρίση του 1929 με τις βαρύτατες συνέπειές της για το σύνολο του πληθυσμού, ιδίως για τα φτωχότερα στρώματα. Η αλλαγή της συμπεριφοράς των δυτικών σε σχέση με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν μια έμπρακτη αναγνώριση του λάθους τους να ταπεινώσουν και να γονατίσουν οικονομικά τη Γερμανία, κάτι που εκμεταλλεύτηκε προπαγανδιστικά το γερμανικό μονοπώλιο για να στρέψει τους Γερμανούς αρχικά κατά της Δύσης αλλά στη συνέχεια και πολύ βαθύτερα κατά του σοβιετικού επαναστατικού προλεταριακού. Η πολιτική αυτή ε- πέστρεψε στη νικημένη Γερμανία να ορθοποδήσει και να ακολουθήσει έναν κύρια ειρηνικό και δημοκρατικό δρόμο όχι μόνο για τον εαυτό της αλλά και για όλη την Ευρώπη. Βέβαια ενώ ήταν λάθος να επιβληθούν ξανά πελώριες αβάσταχτες επανορθώσεις που θα τσάκιζαν την κατεστραμμένη Γερμανία και το λαό της ήταν δίκαιο να επιβληθούν κάποιες ουσιαστικές αποζημιώσεις σε βάθος χρόνου στη Γερμανία και για να ανακουφι- Από τότε που η χώρα μας μπήκε για τα καλά στην κρίση, την οποία προκάλεσε το επί δεκαετίες παραγωγικό σαμποτάζ των ρωσόδουλων, ακούγονται από την πλευρά τους συχνά-πυκνά, ανάλογα με το βαθμό έντασης που οι ίδιοι προκαλούν στις σχέσεις της χώρας μας με τη Γερμανία, υστερικές κραυγές για την καταβολή από μέρους της σημερινής Γερμανίας γιγαντιαίων πολεμικών αποζημιώσεων και επανορθώσεων για τα δεινά που υπέστη η χώρα στο διάστημα της ναζιστικής Κατοχής και οι οποίες ξεπερνάνε κατά πολύ το σημερινό χρέος της χώρας. Eπικεφαλής εκείνων που ζητάνε αυτές τις αποζημιώσεις βρίσκεται το λεγόμενο Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης Γερμανικών Επανορθώσεων με πρόεδρό του το στέλεχος του ρωσόδουλου ΣΥΡΙΖΑ και πρώην ήρωα Μανώλη Γλέζο. Οι υστερικές αυτές κραυγές, συνοδεύονται από έναν αυθαίρετο υπολογισμό του ύψους των καταβλητέων ποσών, που τα ανεβάζουν όπου θέλει ο καθένας, με πλειοδοτούσα, βέβαια, την ανωτέρω Επιτροπή, που θέλει να πληρώσει η σημερινή Γερμανία ολόκληρο 1,5 τρισεκατομμύριο ευρώ! Οπότε λογικά βγαίνει και το σύνθημά τους «Η Γερμανία μας χρωστάει, εμείς δεν της χρωστάμε τίποτε» στούν οι λαοί που πιο πολύ είχαν υποφέρει από τον αποικιακό αυτό πόλεμο αλλά και για να είναι πολιτικά σαφές ποια χώρα ήταν ο φταίχτης του πολέμου και να το έχει αυτό συνείδηση και ο γερμανικό ς λαός. Μάλιστα αυτό ήταν απαραίτητο ειδικά στον β πόλεμο καθώς στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο δεν υ- πήρχε μόνο μια πλευρά φταίχτης του πολέμου. Φταίχτες ήταν και οι νικητές γιατί επρόκειτο για ιμπεριαλιστικό πόλεμο, πόλεμο για το μοίρασμα των αποικιών και των σφαιρών επιρροής. Αντίθετα ο β παγκόσμιος πόλεμος ήταν αποικιακός πόλεμος που τον προκάλεσε ο γερμανικός ιμπεριαλισμός για να υποδουλώσει όλα τα άλλα κράτη της ευρωπαϊκής ηπείρου ακόμα και τα ιμπεριαλιστικά. Βέβαια ισχυριστηκε ότι έκανε τον πόλεμο για να νικήσει τον ιμπεριαλισμό αυτών των τελευταίων ενώ ήθελε να τα συντρίψει και να τα υποδουλώσει εθνικά. Η Συνθήκη της Λωζάννης Το ότι δεν ζητήθηκαν πελώριες αποζημιώσεις από τη μεταπολεμική Γερμανία ήταν σε τελική ανάλυση επειδή οι νικητές κάνανε δίκαιο πόλεμο. Και τέτοια είναι συχνά η στάση κρατών όταν διεξάγουν δίκαιους πολέμους. Μια τέτοια περίπτωση πιο άγνωστη γενικά αλλά και πιο κοντινή σε μας συναντάμε στην ε- ποχή μετά το τέλος του Μικρασιατικού πολέμου και τη Μικρασιατική Καταστροφή, όπως έχει ιστορικά καταγραφεί να αποκαλείται. Στη Συνθήκη της Λωζάννης (24 Ιούλη 1923), και συγκεκριμένα στο άρθρο 59, αναφέρονται τα εξής: «Η Ελλάς αναγνωρίζει τήν υποχρέωσιν αυτής όπως επανορθώση τάς προξενηθείσας εν Ανατολία ζημίας εκ πράξεων του ελληνικού στρατού ή της ελληνικής διοικήσεως αντιθέτων πρός τούς νόμους του πολέμου. Εξ άλλου η Τουρκία, λαμβάνουσα υπ οψιν τήν οικονομικήν κατάστασιν της Ελλάδος, ως αυτη προκύπτει εκ της παρατάσεως του πολέμου καί των συνεπειων αυτου, παραιτείται οριστικως πάσης απαιτήσεως κατά της Ελληνικής Κυβερνήσεως περί επανορθώσεων.» Τη στιγμή δηλαδή που η Ελλάδα είχε υποστεί μια ταπεινωτική ήττα και η Τουρκία ήταν σε πολύ πλεονεκτική θέση, ώστε να μπορεί ουσιαστικά να υπαγορεύσει τους όρους της Συνθήκης και να πάρει ό,τι θέλει, η τελευταία δεν εκμεταλλεύτηκε αυτό της το πλεονέκτημα και παραιτήθηκε οικειοθελώς από την όποια απαίτηση περί επανορθώσεων λαμβάνοντας υπόψη την τότε οικτρή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και επειδή η κεμαλική ήταν μια ειρηνόφιλη γραμμή και σαν τέτοια ταυτισμένη μάλιστα με τη λενινιστική γραμμή για την περιοχή. Η περίπτωση της Ιαπωνίας Στις 8 Σεπτέμβρη 1951 υπογράφτηκε στο Σαν Φρανσίσκο η Συνθήκη Ειρήνης με την Ιαπωνία, στην οποία συμμετείχε και η Ελλάδα. Αν και σ αυτήν προβλεπόταν η καταβολή πολεμικών επανορθώσεων, οι Συμμαχικές Δυνάμεις των οποίων η επικράτεια δεν είχε καταληφθεί από την Ιαπωνία συμφώνησαν να παραιτηθούν του δικαιώματός τους στις ε- πανορθώσεις προκειμένου να μη «γονατίσει» η ιαπωνική οικονομία. Η Συμφωνία του Παρισιού Το θέμα των πολεμικών επανορθώσεων που έπρεπε να καταβάλει η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας στις νικήτριες δυνάμεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αποτέλεσε το αντικείμενο της Διάσκεψης του Παρισιού για τις Επανορθώσεις, που πραγματοποιήθηκε το διάστημα 9 Νοέμβρη - 21 Δεκέμβρη 1945 (αυτό το στοιχείο, όπως και πολλά άλλα πιο κάτω, το αντλήσαμε από τη μελέτη του Κωνσταντίνου Μαγκλιβέρα Το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων για τις λεηλασίες κατά τη ναζιστική κατοχή της Ελλάδος: Η περίπτωση του νομισματικού χρυσού των Ε- βραίων, Αθήνα, 2009). Αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων ήταν η Συμφωνία που υπογράφηκε στο Παρίσι στις 14 Γενάρη Σκοπός της Συμφωνίας αυτής ήταν να υιοθετηθεί μια ενιαία πολιτική για τη δίκαιη κατανομή των γερμανικών επανορθώσεων μεταξύ όλων των Συμμαχικών Δυνάμεων. Τη Συμφωνία αυτή την είχε υπογράψει και η αμερικανόφιλη τότε και αντικομμουνιστική Ελλάδα, ενώ δεν την είχε υπογράψει η ΕΣΣΔ, γιατί είχε ήδη αρχίσει ο Ψυχρός Πόλεμος. Ωστόσο στο Συνέδριο του Πότσνταμ (17 Ιούλη - 2 Αυγούστου 1945), στο οποίο είχε συμμετάσχει και η ΕΣΣΔ, είχε αποφασιστεί καταρχάς η καταβολή επανορθώσεων από την ηττημένη Γερμανία: «Η Γερμανία θα πρέπει να υποχρεωθεί να αποζημιώσει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό για τις απώλειες και για τον πόνο που προξένησε στα Ηνωμένα Έθνη και για τα ο- ποία ο πληθυσμός της Γερμανίας δεν μπορεί να αποφύγει την ευθύνη». Η Συμφωνία του Παρισιού δεν όριζε το συνολικό ποσόν των επανορθώσεων που θα καταβάλλονταν σε κάθε κράτος ούτε έθετε συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα για την καταβολή αυτών που θα του αναλογούσαν. Η Διάσκεψη όμως για τις Επανορθώσεις υπολόγισε το ύψος των ζημιών στη βάση των απαιτήσεων των κρατών που συμμετείχαν. Στην περίπτωση της Ελλάδας αυτή αποδέχθηκε ότι το συνολικό ύψος των υλικών ζημιών, των εξόδων κατοχής και των κυβερνητικών δαπανών κατά το διάστημα του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και της Κατοχής ανερχόταν σε δολάρια ΗΠΑ σε τιμές του έτους Το έργο της διανομής των γερμανικών περιουσιακών στοιχείων μεταξύ των κρατών-δικαιούχων ανατέθηκε στη Διασυμμαχική Υπηρεσία Επανορθώσεων. Το Άρθρο 1 της Συμφωνίας καθόριζε τα μερίδια των επανορθώσεων που θα δικαιούνταν κάθε ένα από τα συμμετέχοντα κράτη. Τα ποσοστά υπολογίστηκαν με βάση τα όσα είχαν συμφωνηθεί στο Συνέδριο της Γιάλτας, δηλαδή σύμφωνα με τρία κριτήρια: 1) τις υλικές ζημιές που υπέστη το κάθε κράτος, 2) τις απώλειες του πληθυσμού και 3) τη συμμετοχή της κάθε κυβέρνησης στην πολεμική προσπάθεια κατά του Άξονα. Τελικά, η Διασυμμαχική Υπηρεσία Επανορθώσεων διαλύθηκε το 1959, αφού είχε διανείμει στα συμμετέχοντα κράτη περιουσιακά στοιχεία αξίας 530 εκατομμύρια δολλάρια ΗΠΑ (υπολογισμένα σε τιμές του 1938). Υπόψη ότι όλ αυτά πληρώθηκαν από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, καθώς η ΕΣΣΔ δεν επέτρεπε να μεταβιβαστούν περιουσιακά στοιχεία που βρίσκονταν στο έδαφος της Ανατολικής Γερμανίας όσο δεν είχαν διευθετηθεί μια σειρά εκκρεμή ζητήματα ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τις δυτικές κατοχικές δυνάμεις της Γερμανίας. Αναβολή των αποζημιώσεων για ευθετότερο χρόνο Η Συμφωνία του Παρισιού του 1946 ασχολήθηκε μόνο εν μέρει με το θέμα των επανορθώσεων που όφειλε η Δυτ. Γερμανία στις νικήτριες δυνάμεις. Στις 26 του Μάη 1952 υ- πογράφηκε στην Βόννη από τη Δυτ. Γερμανία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Η- ΠΑ η Συνθήκη για τη Διευθέτηση των Ζητημάτων που Προέκυψαν από τον Πόλεμο και την Κατοχή, με την οποία η καταβολή των επανορθώσεων αναβαλλόταν μέχρι την υπογραφή της οριστικής συνθήκης ειρήνης από την (ενοποιημένη) Γερμανία. Μέχρι να ενοποιηθεί η Γερμανία (1990), η Ομοσπονδιακή Δημ. της Γερμανίας δεν υπέγραφε καμία χωριστή συνθήκη ειρήνης, αφού δεν είχε τέτοια υποχρέωση, άρα τα κράτηνικητές έπρεπε να προχωρήσουν σε μεμονωμένες διαπραγματεύσεις με τη Δυτ. Γερμανία, αν ήθελαν να πάρουν τα οφειλόμενα. Στην πράξη όμως το τυπικά (αφού δεν είχε υπογραφεί επίσημη Συνθήκη Ειρήνης) εμπόλεμο καθεστώς ανάμεσα στην Ομοσπ. Γερμανία και τις χώρες του δυτικού συνασπισμού είχε αρθεί, καθώς στη χώρα αυτή είχε επιτραπεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 να συμμετάσχει σε ευρωπαϊκούς πολυμερείς θεσμούς ως ισότιμο κράτος-μέλος με τις χώρες που είχε εχθρούς της κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ειδικότερα, το 1950 εντάχθηκε στον Οργανισμό Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας (τον πρόγονο του σημερινού Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης OOΣA), ενώ τον Ιούλη του ίδιου χρόνου έγινε κράτος-μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης. Τον Απρίλη του 1951 υπέγραψε τη συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ ο πρόγονος της ΕΟΚ), στην οποία τα πρώην εχθρικά κράτη της Γερμανίας και της Ιταλίας συμφωνούσαν μαζί με κράτη που βρέθηκαν υπό ναζιστική κατοχή (Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο) να θέσουν σε εφαρμογή διακυβερνητικούς προοδευτικούς θεσμούς και μηχανισμούς. Είναι γεγονός ότι η συμμετοχή της Δυτ. Γερμανίας σε υπερεθνικούς θεσμούς αποσκοπούσε εκείνη την εποχή κύρια στην ένταξή της στο δυτικό στρατόπεδο την εποχή ακριβώς που πρόβαλλε η ψυχροπολεμική αντιπαράθεση Ανατολής-Δύσης. Στη διαμάχη αυτή η Δυτ. Γερμανία έμελλε να αποτελέσει την εμπροσθοφυλακή της αντικομμουνιστικής Δύσης ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Μέσα σ ένα τέτοιο κλίμα ζητήματα όπως οι πολεμικές επανορθώσεις και οι κάθε άλλου είδους αποζημιώσεις που όφειλε η Γερμανία δεν μπορούσαν παρά να τεθούν σε δεύτερη μοίρα. Από την άλλη, όμως, είναι επίσης γεγονός ότι, óõíý åéá óôç óåë. 8

8 Óåëßäá 8 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ ÉÏÕÍÇÓ 2012 Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ óõíý åéá áðü ôç óåë. 7 όταν μια χώρα όπως η Ελλάδα συμμετέχει σε τέτοιους διεθνείς οργανισμούς μαζί με τη Γερμανία ή, ακόμα χειρότερα, ως στρατιωτικός σύμμαχος της Γερμανίας, δεν μπορεί παράλληλα να θεωρεί ότι βρίσκεται μ αυτή τη χώρα ακόμη σε εμπόλεμη κατάσταση! Ζήτημα ηθικής τάξης και απλής λογικής Αν η Ελλάδα ως κράτος επέμενε ότι η Γερμανία της οφείλει ακόμη πολεμικές αποζημιώσεις και επανορθώσεις, τότε αυτό το ζήτημα έπρεπε να το θέσει όταν προσπαθούσε να γίνει πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (το 1980 δηλαδή) ή/και - ακόμη περισσότερο- το 2000, όταν ικέτευε και κατάφερε, τελικά με πλαστογραφίες, (γιατί δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις) να γίνει μέλος της Ευρωζώνης (για να τη σαμποτάρει, όπως αποδείχθηκε για λογαριασμό της Ρωσίας). Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Πώς μπορείς να γίνεις συνέταιρος με κάποιον απέναντι στον οποίο κρύβεις ότι έχεις οικονομικές απαιτήσεις και την ώρα που αυτός σταθερά υποστηρίζει πως δε σου χρωστάει τίποτε; Αυτά τα ζητήματα κάθε στοιχειωδώς έντιμος εταίρος θα τα πρόβαλε και θα τα έλυνε πριν από οποιονδήποτε «συνεταιρισμό». Πως μπορείς να κάνεις συνέταιρό σου κάποιον που θεωρείς μπαταχτσή απέναντί σου; Είναι δυνατόν να θέλεις να προοδέψει μια τέτοια επιχείρηση; Γιατί δεν τα έκαναν αυτά οι ελληνικές κυβερνήσεις όταν έπρεπε; Δεν το έκαναν ακριβώς γιατί εκλιπαρούσαν για τη συμμετοχή τους όλες τις άλλες χώρες της ΕΕ και πιο πολύ την ατμομηχανή της, τη Γερμανία, επειδή δεν είχαν καταχτήσει τις οικονομικές και πιο πολύ τις πολιτικές προϋποθέσεις για τη συμμετοχή τους στην ΕΕ, κυρίως εξ αιτίας του ελληνοτουρκικού ρήγματος. Ειδικά με τη Γερμανία η κυβέρνηση Καραμανλή δεν θα μπορούσε να το κάνει καθώς είχε ήδη υπογράψει τη συμφωνία του 1960 (θα κάνουμε λόγο παρακάτω γι αυτήν. Την ίδια προτεραιότητα είχε και ο Παπανδρέου στη συνέχεια. Αυτός όντας στην ΕΕ άρχισε να βάζει ζήτημα αποζημιώσεων, αλλά μόνο πλάγια, γιατί είχε πια αποδειχτεί ότι ήταν καλύτερο για τη Ρωσία να μείνει η Ελλάδα στην ΕΕ παρά να μείνει απ έξω. Λέμε ότι αυτό είχε αποδειχτεί γιατί η ΕΕ άφηνε διαρκώς πίσω της τις προσπάθειες για πολιτική ενότητα και καταναλωνόταν σε οικονομικά παζάρια και κάλπικες οικονομίστικές ενότητες που όξυναν τις ενδοεε πολιτικές σχέσεις, δηλαδή έφτιαχναν ένα περιβάλλον ιδανικό για τα στρατηγικά σχέδια του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού. Έτσι ο διάδοχός του Α. Π και εφάμιλός του σε ρωσοδουλεία Σημίτης ανέλαβε την πιο δύσκολη δουλειά να βάλει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη για να μπορεί η Ρωσία μέσω αυτής να ελέγξει την καρδιά της ΕΕ ή και να την ανατινάξει. Όμως και ο Σημίτης, αφού έβαλε με απάτη τη χώρα στην ΕΖ, άφησε το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων να σέρνεται από τις διάφορες πασοκικές «πρωτοβουλίες κατοίκων» για να μπορεί ανά πάσα στιγμή το μπλοκ των ρωσόδουλων δυνάμεων στην Ελλάδα να οξύνει τις ελληνογερμανικές σχέσεις όπως με τα μάρμαρα του Παρθενώνα έτσι όπως το βάζει από την αρχή οξύνει τις αγγλοελληνικές. Και με τα δύο αυτά θέματα οι πράκτορες της Ρωσίας μπορούν να δυναμιτίζουν κατά βούληση τις ελληνοευρωπαϊκές σχέσεις. Σήμερα οι ρωσόδουλοι χρησιμοποιούν τις γερμανικές αποζημιώσεις για να ενοχοποιούν τη σημερινή Γερμανία ώστε να δίνει κι άλλα ατέλειωτα λεφτά στην μόνιμα σαμποταρισμένη από τους ίδιους Ελλάδα πράγμα που θα οξύνει ασταμάτητα την κρίση του ευρωπαϊκού νότου και θα οδηγεί την ευρωζώνη και γενικότερα την ΕΕ σε κατάρρευση. Η συμφωνία του 1960 Γράψαμε πριν ότι η Δυτ. Γερμανία τυπικά δεν είχε την υποχρέωση να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις πριν από την ενοποίησή της. Βέβαια η γερμανική αστική τάξη για αρκετά μεταπολεμικά χρόνια, χρόνια αντικομμουνισμού με αμερικανική ενθάρρυνση, έδειξε πολύ ανεκτική στάση στο χιτλερικό παρελθόν της και έλεγε ότι το νέο κράτος όντας πολιτικο-ιδεολογικά αντίθετο με το Τρίτο Ράιχ δεν όφειλε να αναλάβει την ευθύνη για τα ε- γκλήματα πολέμου που είχαν διαπραχθεί α- πό εκείνο. Η αλήθεια ήταν ότι το νέο κράτος δεν μπορούσε να αναλάβει όλη την ευθύνη αλλά έπρεπε να αναλάβει ένα μέρος της ευθύνης γιατί ναι μεν η κυβέρνηση άλλαξε και ο πληθυσμός άλλαξε ιδεολογικά, αλλά ένα μείζον κομμάτι αυτού του κράτους και αυτού του πληθυσμού διέπραξε τα εγκλήματα και ένα μέρος της ευθύνης το είχε. Γι αυτό το λόγο και πέρα από τα λόγια και τις θεωρίες του το δυτικογερμανικό κράτος ανέλαβε στην πράξη ένα μέρος της ευθύνης του και προχώρησε στη σύναψη διμερών συμφωνιών με τα ενδιαφερόμενα κράτη, επομένως και με την Ελλάδα. (Αυτό πάντως σε αντίθεση με την αργότερα υπό ρώσικη σοσιαλφασιστική κατοχή Ανατολική Γερμανία, που ουδέποτε θεώρησε ότι σε οτιδήποτε την αφορούσαν τα εγκλήματα που τέλεσαν τα όργανα του Τρίτου Ράιχ, ενώ και αυτηνής ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού τα διέπραξε). Στη βάση αυτής της λογικής και αυτής της πολιτικής θεσπίστηκε τον Ιούνη του 1956 ο Ομοσπονδιακός Νόμος για την Αποζημίωση των Θυμάτων των Εθνικοσοσιαλιστικών Διώξεων (Bundesentschδdigungs-gesetz). Προσέξτε όμως το εξής σημείο. Όπως αναφέρει ο Κ. Μαγκλιβέρας (όπ. π., σελ ): «Είναι σημαντικό να παρατηρηθεί ότι οι εν λόγω συμφωνίες ανέφεραν μόνο τον λόγο για τον οποίο θα καταβαλλόταν το συμφωνηθέν ποσόν (δηλαδή οι πληρωμές προς όφελος εκείνων που είχαν υποφέρει από την ναζιστική ιδεολογία), ενώ δεν προέκυπτε εάν η νομική μορφή των καταβολών θα ήταν αυτή των επανορθώσεων, των αποζημιώσεων ή άλλη μορφή αποκαταστάσεως.»η διατύπωση αυτή προφανώς σήμαινε ό- τι η Δυτική Γερμανία αναλαμβάνει την ευθύνη για την αποζημίωση (υπό την ευρεία έννοια του όρου) των εγκλημάτων που έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και τα οποία διαπράχθηκαν κατά φυσικών προσώπων από το νομικό πρόσωπο του Τρίτου Ράιχ από κοινού με τα όργανα και τα μέλη του. Η ανάληψη όμως αυτής της συγκεκριμένης ευθύνης δεν θα έ- πρεπε να εκληφθεί ότι συνεπάγεται πως το ίδιο το κράτος της Δυτικής Γερμανίας φέρει ευθύνη για την τέλεσή τους. Με άλλα λόγια, άλλος διέπραξε τα φρικαλέα εγκλήματα (ο ο- ποίος πλέον δεν υφίσταται διότι καταστράφηκε από τους νικητές) και τώρα κάποιος άλλος, διαφορετικός από τον προηγούμενο, έρχεται και δέχεται να πληρώσει τις αποζημιώσεις χωρίς όμως να υπεισέρχεται με οποιονδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε λόγο στην θέση του προηγούμενου.»περαιτέρω, θα πρέπει να επισημανθεί ότι το ποσόν καταβαλλόταν υπέρ των υπηκόων των αντισυμβαλλομένων κρατών, οι οποίοι κατά τον τρόπο αυτό καθίσταντο οι μοναδικοί δικαιούχοι της συνολικής αποζημιώσεως. Συνεπώς η καταβολή των εν λόγω ποσών δεν θα μπορούσε να εκληφθεί ως πολεμικές επανορθώσεις υπέρ των αντισυμβαλλομένων κρατών. Προέκυπτε, λοιπόν, ότι η Δυτική Γερμανία δεν αναλάμβανε κατά τρόπο ρητό και απερίφραστο την ευθύνη για τις κάθε είδους εγκληματικές πράξεις οι οποίες τελέστηκαν από το Τρίτο Ράιχ και στρεφόντουσαν κατά του νομικού προσώπου του αντιπάλου κράτους και όχι κατά των πολιτών του (ανεξαρτήτως εάν οι συνέπειες των πράξεων αυτών ε- πηρέασαν άμεσα τον πληθυσμό του αντίπαλου κράτους)». Να το πούμε με απλά λόγια. Έλεγε τότε η Δυτ. Γερμανία: Εμείς ως χώρα δε δεχόμαστε ότι είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι έκαναν οι ναζιστές, παρ όλ αυτά πάρτε αποζημιώσεις για ό,τι πάθατε στον πόλεμο. Το πώς εσείς θα τις χρησιμοποιήσετε είναι δικό σας θέμα. Η «Σύμβασις μεταξύ του Βασιλείου της Ελλάδος και της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας περί παροχών υπέρ ελλήνων υπηκόων θιγέντων υπό εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως» υπογράφτηκε στη Βόννη στις 18 Μάρτη 1960 (επί κυβέρνησης Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου). Όπως αναφέρει ο Μαγκλιβέρας (όπ. π., σελ ): «Από τον ίδιο τον τίτλο της Συμφωνίας επιτυγχάνεται η αποσύνδεση από το κράτος της Γερμανίας και αντιθέτως η σύνδεση γίνεται μόνο με την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία που πρέσβευε το Τρίτο Ράιχ. Σύμφωνα με το Άρθρο 1 της Συμφωνίας, οι καταβολές προς όφελος των Ελλήνων πολιτών αφορούσαν εκείνους οι ο- ποίοι διώχθηκαν από τους Εθνικοσοσιαλιστές λόγω της φυλής ή της θρησκείας ή των πεποιθήσεών τους και των οποίων η ελευθερία ή η υγεία υπέστησαν βλάβη εξαιτίας αυτού του λόγου. Η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας ανέλαβε να καταβάλει στην κυβέρνηση της Ελλάδος το ποσόν των 115 εκατομμυρίων μάρκων υπέρ των πολιτών που ενέπιπταν στο πλαίσιο εφαρμογής του άρθρου 1. Το ποσόν αυτό θα καταβαλλόταν σε τρεις δόσεις ως εξής: 65 εκατομμύρια ένα μήνα μετά τη θέση της Συμφωνίας σε ισχύ, 30 εκατομμύρια μέχρι την 1η Μαρτίου 1962 και τα τελευταία 20 εκατομμύρια έως την 1η Μαρτίου 1963». Η Ελλάδα επικύρωσε τη Συμφωνία με το ΝΔ 4178/1961 (21 Αυγ. 1961) και η Ομοσπ. Γερμανία στις 21 Σεπτ Το περιεχόμενο και η ερμηνεία της Συμφωνίας του 1960 Το περιεχόμενο της Συμφωνίας του 1960 έχει σχολιάσει το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Γερμανίας στην απόφασή του (26 Ιούνη 2003) που αφορούσε τη γνωστή υπόθεση της σφαγής του Διστόμου τον Ιούνη του Μετά την απόρριψη της αγωγής των συγγενών των θυμάτων κατά του γερμανικού Δημοσίου, υποβλήθηκε αίτημα για επανεξέταση στο Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο το απέρριψε (15 Φλεβάρη 2006). Στο τρίτο και σημαντικότερο άρθρο της Σύμβασης του 1960 γράφονται τα εξής: «Διά της εν αρθρω 1ω προβλεπομένης πληρωμης ρυθμίζονται οριστικως άπαντα τά ζητήματα άτινα αποτελούν τό αντικείμενο της Συμβάσεως ταύτης καί τά αναφερόμενα εις τάς σχέσεις της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας πρός τό Βασίλειον της Ελλάδος, μή θιγομένων ενδεχομένων νομίμων απαιτήσεων Ελλήνων υπηκόων». Σύμφωνα με το Μαγκλιβέρα (όπ. π., σελ. 61): «Το λεκτικό της Συμφωνίας του 1960 οδηγεί στο συμπέρασμα (άποψη που αναφέρθηκε και πιο πάνω) ότι η Δυτική Γερμανία δεχόταν να καταβάλλει το εν λόγω ποσόν ως πλήρη και οριστική αποζημίωση για όλα τα τελεσθέντα από τους Ναζί ε- γκλήματα οπουδήποτε και εάν αυτά τελέστηκαν και ότι το Ελληνικό Δημόσιο παραιτείτο από το δικαίωμά του να εγείρει νέες αξιώσεις σε μεταγενέστερο χρόνο. Η συναφής διάταξη της Συμφωνίας είναι το άρθρο 3, το οποίο ανέφερε ότι η καταβολή του ποσού που προβλεπόταν στο άρθρο 1 αποτελούσε οριστική διευθέτηση μεταξύ της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και του Βασιλείου της Ελλάδος όλων των ζητημάτων τα οποία αποτελούν αντικείμενο της Συμφωνίας». Μετά τη σύναψη της Σύμβασης το περιεχόμενο του άρθρου 3 αποσαφηνίστηκε με την ανταλλαγή ρηματικών διακοινώσεων μεταξύ των δύο πλευρών, δηλαδή επιστολών που ερμηνεύουν το περιεχόμενο μιας συμφωνίας (ανταλλαγή τέτοιου είδους επιστολών έγινε και στις περισσότερες διμερείς συμφωνίες παρόμοιου περιεχομένου που υπογράφτηκαν με άλλα κράτη θα αναφερθούν πιο κάτω). Συγκεκριμένα, ο γερμανός υφυπουργός Ε- ξωτερικών Άλμπερτ Χίλγκερ φον Σέρπενμπεργκ στην επιστολή του προς τον έλληνα πρέσβη στη Βόννη Θωμά Υψηλάντη αναφέρει ότι η κυβέρνησή του θεωρεί πως στο μέλλον η ελληνική κυβέρνηση δε θα εφαρμόσει τη διάταξη του άρθρου 3 για την επίλυση περαιτέρω ζητημάτων τα οποία αφορούσαν τις εθνικοσοσιαλιστικές διώξεις κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και της γερμανικής Κατοχής. Από την πλευρά του ο έλληνας πρέσβης στη δική του επιστολή, που έχει ημερομηνία ίδια με αυτή της Σύμβασης, γράφει τα εξής: «Η κυβέρνησις της?μοσπονδιακής Γερμανικής Δημοκρατίας θεωρεί ως δεδομένον ότι η βασιλική ελληνική κυβέρνηση δέν θά επανέλθει μελλοντικώς μέ τήν απαίτησιν ρυθμίσεως περαιτέρω ζητημάτων προερχομένων εκ των εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως κατά τήν διάρκεια του πολέμου καί της κατοχής. Η κυβέρνησις του Βασιλείου της Ελλάδος συμφωνεί πρός τήν άποψιν ταύτην (η υπογράμμιση δική μας) της κυβερνήσεως της Ομοσπονδιακής Γερμανικής Δημοκρατίας. Επιφυλάσσεται εν τούτοις όπως προβάλη νέας απαιτήσεις, αίτινες προέρχονται εξ εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεων κατά τήν διάρκειαν του πολέμου καί της κατοχής κατά τήν γενικήν εξέτασιν, συμφώνως τω άρθρω 5, παράγραφος 2 της Συμφωνίας περί γερμανικών εξωτερικών χρεών της 27ης Φεβρουαρίου 1953». Πιάσ το αβγό και κούρευ το. Αυτό το σοφό ρητό μας θυμίζει αυτή η αντιφατική θέση: α- πό τη μια λέει δεχόμαστε τη θέση σας και συμφωνεί με την ερμηνεία του γερμανού αξιωματούχου, αλλά από την άλλη επιφυλασσόμαστε στο μέλλον να ξαναθέσουμε το ζήτημα Τελικά τι απέγιναν αυτά τα 115 εκατ. μάρκα; Από τα στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί μέχρι σήμερα προκύπτει ότι «η πλειονότητα των θυμάτων του ναζισμού και οι συγγενείς των νεκρών δεν είδαν ούτε δεκάρα» (βλ. σχετικό άρθρο του Παντελή Βαλασόπουλου στην Ε- λευθεροτυπία (18 Νοέμβρη 1997). Η συμφωνία οριστική και τελειωτική Το ότι η Δυτ. Γερμανία θεωρούσε αυτή τη συμφωνία οριστική και τελειωτική για το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων προκύπτει και από άλλα γεγονότα. Στο ίδιο άρθρο του ο Βαλασόπουλος αναφέρει τα εξής: «Ήταν το 1995 όταν η «E» απέστειλε μια επιστολή προς την ομοσπονδιακή κυβέρνηση ζητώντας θέση για το θέμα αυτό, και τότε η κυβέρνηση της Γερμανίας απάντησε για πρώτη φορά γραπτώς, υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων ότι:?tο θέμα λύθηκε οριστικά με τη συμφωνία Eλλάδος και Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, με την οποία δόθηκαν το εκατ. μάρκα ως αποζημίωση για τα θύματα του ναζισμού. Tο ίδιο επανέλαβε και επίσημα η Bόνη στη ρηματική διακοίνωση της χώρας μας για το ίδιο θέμα που επιδόθηκε την ίδια χρονιά, το ίδιο υποστήριξε και ο καγκελάριος Xέλμουτ Kολ, όταν ρωτήθηκε σχετικά ένα χρόνο μετά, από την «E» και πάλι». Επίσης, στις 25 Φλεβάρη 2010 ο Αντρέας Πέσκε, εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών, δήλωσε στις ελληνικές αιτιάσεις για πολεμικές αποζημιώσεις, επικαλούμενος και τις συμφωνίες του 1960: «Οφείλω

9 ÉÏÕÍÇÓ 2012 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ Óåëßäá 9 να απορρίψω τις κατηγορίες αυτές. Με βάση τη συμφωνία αποζημιώσεων του 1960, η Ο- μοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας κατέβαλε αποζημίωση στην Ελλάδα ύψους 115 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων για τη ζημία που προκλήθηκε από το ναζισμό. Μια συζήτηση για το παρελθόν δεν βοηθά καθόλου στην επίλυση των προβλημάτων της Ελλάδας και δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή κρίση». Ας σημειωθεί εδώ ότι τον Αύγουστο του 2000 η Γερμανία ψήφισε το Νόμο για την Θέσπιση του Ιδρύματος «Μνήμη, Ευθύνη και Μέλλον» (Gesetz zur Errichtung einer Stiftung «Erinnerung, Verantwortung und Zukunft»). Σύμφωνα με τον Αντρέας Πέσκε, οι Έλληνες που υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστική εργασία υπό το ναζιστικό καθεστώς αποζημιώθηκαν επίσης στο πλαίσιο του ιδρύματος αυτού, το οποίο κατέβαλε περί τα 4,4 δισ. ευρώ σε 1,7 εκατομμύριο πρώην εργαζόμενους σε καταναγκαστικά έργα σε περισσότερες από εκατό χώρες. Τέλος, υποστήριξε ότι η Γερμανία μετά το 1960 χορήγησε στην Ελλάδα σε διμερές και ευρωπαϊκό επίπεδο βοήθεια ύ- ψους περίπου 32 δισ. γερμανικών μάρκων, για να υποστηρίξει την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (σε σημερινές τιμές τα ποσά αυτά είναι, φυσικά, πολύ μεγαλύτερα). Τα 115 εκατ. Μάρκα του 1960 είναι πολλά ή λίγα λεφτά; Το ότι η συμφωνία του 1960 ήταν οριστική μπορεί να αποδειχθεί και από το γεγονός ότι στο διάστημα μεταξύ 1959 και 1964 η Γερμανία υπέγραψε 13 συνολικά διμερείς συμφωνίες επανορθώσεων με κράτη της Ευρώπης, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν και τα κράτη που συμμετείχαν στον Άξονα. Και φυσικά καμία από τις χώρες αυτές δεν επανήλθε απαιτώντας και άλλες πολεμικές αποζημιώσεις (πλην Λακεδαιμονίων ). Θα μπορούσε εδώ να υποστηρίξει κανείς ό- τι, εντάξει, μας έδωσε λεφτά το 1960 η Γερμανία, αλλά σιγά τ αβγά! Τι είναι τα 115 μάρκα μπροστά στα βασανιστήρια που τράβηξε ο ελληνικός λαός στη διάρκεια της Κατοχής; Πράγματι μπροστά σε αυτά που προκάλεσαν οι χιτλερικοί είναι ένα πολύ μικρό. Ωστόσο αν και δεν μας είναι εύκολο να κάνουμε την α- ναγωγή του ποσού αυτού σε σημερινές τιμές, δεν πρέπει να ήταν ασήμαντο για την εποχή εκείνη. Όμως κάθε πράγμα μετριέται αναλογικά με την εποχή του και τις γενικές συνθήκες της κάθε εποχής. Ας δούμε λοιπόν τι συμφωνήθηκε με άλλα και μάλιστα τότε δημοκρατικά και όχι πολιτικά εξαρτημένα κράτη για να μπορέσουμε να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης και για τη δική μας περίπτωση. Συγκεκριμένα, υπογράφτηκαν οι εξής συμφωνίες ανάμεσα στην Ομοσπονδιακή Γερμανία και τα ζημιωθέντα κράτη της Ευρώπης: 1. Νορβηγία (1959) 60 εκατ. μάρκα. 2. Αυστρία (1961) 101 εκατομμύρια. 3. Βέλγιο (1960) 80 εκατ. 4. Δανία (1959) 16 εκατ. 5. Γαλλία (1960) 400 εκατ. 6. Ιταλία (1961) 40 εκατ. 7. Ολλανδία (1960) 125 εκατ. (η Ολλανδία διέθεσε ένα τμήμα του ποσού των επανορθώσεων αποκλειστικά για αποζημίωση στους Εβραίους, για τις υλικές ζημίες που υπέστησαν στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής της χώρας, κυρίως μέσω της αρπαγής προσωπικών και οικιακών αντικειμένων). 8. Μεγάλη Βρετανία (1964) 11 εκατ. 9. Λουξεμβούργο (1959) 18 εκατ. 10. Ελβετία (1959) 10 εκατ. 11. Σουηδία (1964) 1 εκατ. Ας δούμε άλλα δύο ενδιαφέροντα στοιχεία. Μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990 υπογράφεται Συνθήκη ανάμεσα στις 4 κατέχουσες Δυνάμεις (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Σοβιετική Ένωση) και τις 2 Γερμανίες (συνθήκη γνωστή ως «2+4»), σχετικά με τον οριστικό διακανονισμό που αφορά τη Γερμανία, όπου δε γίνεται καμιά μνεία του θέματος των επανορθώσεων. Μετά από τη συνθήκη αυτή υπογράφεται διμερής συνθήκη μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, με την οποία η ενοποιημένη πια Γερμανία συμφωνεί να καταβάλει επανορθώσεις 16 δισεκατομμυρίων μάρκων στο μακράν μεγαλύτερο θύμα των ναζιστικών καταστροφών (δηλαδή κάτι παραπάνω από 8 δις ευρώ βλ. άρθρο του Βίκτωρα Νέτα στην Ελευθεροτυπία, 2 Μαρτίου 2010)! Τέλος, τον Αύγουστο του 2008 η Ιταλία συμφωνεί με τη Λιβύη (του Καντάφι!) να της πληρώσει σε διάστημα 20 ετών (!) χρηματική ε- πανόρθωση 5 δις δολαρίων ΗΠΑ για τον α- ποικιοκρατικό ζυγό που είχε επιβάλει στη Λιβύη τα έτη ). Σκεφτείτε, φίλοι αναγνώστες: Δεν ξέρουμε πως έγινε και η Μεγάλη Βρετανία, που πολλές πόλεις και κυρίως η πρωτεύουσά της ισοπεδώθηκαν από τους χιτλερικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς, για να μη μιλήσουμε για τις ανθρώπινες απώλειες, πήρε το 1964 μόλις 11 εκατ. μάρκα, αλλά η Ολλανδία που υπέφερε τρομερές υλικές απώλειες από τον βομβαρδισμό-ισοπέδωση του Ρότερνταμ δέχτηκε να κλείσει το ζήτημα με 125 εκατ. μάρκα ενώ η Σοβιετική Ένωση, με τα 20 εκατομμύρια νεκρούς και τις άπειρες υλικές ζημιές, πήρε μόλις 8 δις ευρώ! Απ όλα τα παραπάνω νομίζουμε πως γίνεται φανερό γιατί οι ρωσόδουλοι και τα τσιράκια τους, οι υστερικοί αντιδυτικοί, οι ψευτοαριστεροί και όλα τα ντόπια πολιτικά κατακάθια τοποθετούν πολύ ψηλά τον πήχυ του κατ αυτούς οφειλόμενου από τη Γερμανία ποσού πολεμικών αποζημιώσεων. Αν δεν είχαν βρώμικη και μακροπρόθεσμη πολιτική στόχευση και ήθελαν πραγματικά να κλείσει το ζήτημα σε όφελος και των δύο (σύμμαχων και εταίρων, υποτίθεται) χωρών, θα έκλειναν συμφωνία με τη Γερμανία σε ένα ποσό που θα καθοριζόταν μετά από έντιμες διαπραγματεύσεις σε πνεύμα συνεργασίας αφού πρόκειται για εταίρους και αφού το ζήτημα από την ελληνική πλευρά δεν τέθηκε όποτε έπρεπε να τεθεί και θα ανερχόταν σε λογικό ύψος. Όταν ζητούν 1500 δισεκατομμύριο ευρώ, τι να πει κανείς; Είναι φανερό ότι το κάνουν για να αρνηθεί η Γερμανία (ποια χώρα στη θέση της δε θα αρνιόταν;), να διαιωνίζεται το ζήτημα και να το ανασύρουν όποτε αυτό απαιτούν τα συμφέροντα των πατρώνων τους. Η υπόθεση Μέρτεν Η υπόθεση Μέρτεν αποτελεί μια ιδιαίτερα μελανή σελίδα στη μεταπολεμική νομική και πολιτική ιστορία μας. Στην Κατοχή ο Μαξιμίλιαν Μέρτεν είχε υπηρετήσει στη Γερμανική Στρατιωτική Διοίκηση Μακεδονίας-Αιγαίου με την ιδιότητα του πολιτικού συμβούλου του γερμανικού Στρατηγείου. Στις 26 Απρίλη 1957 ταξίδεψε στην Ελλάδα για να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη κατά του πρώην διερμηνέα του Άρθουρ Μάισνερ, αλλά συνελήφθη στην Αθήνα κατόπιν ενεργειών του τότε αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου και προϊσταμένου του Ελληνικού Εθνικού Γραφείου Ε- γκλημάτων Πολέμου Ανδρέα Τούση. Εναντίον του εκκρεμούσε ένταλμα σύλληψης από το 1947, σύμφωνα με το οποίο ήταν υπεύθυνος για την τέλεση ποινικών αδικημάτων κατά τη διάρκεια της Κατοχής τόσο από τον ίδιο όσο και από τη Γερμανική Στρατιωτική Διοίκηση Μακεδονίας-Αιγαίου, στην οποία έπαιζε ηγετικό ρόλο. Οι ποινές που προβλέπονταν για την τέλεση αυτών των ενεργειών ήταν ιδιαίτερα σκληρές. Για παράδειγμα, ο εξαναγκασμός πολιτών σε εργασία που σχετιζόταν με στρατιωτικές επιχειρήσεις τιμωρούνταν με θάνατο ή ισόβια κάθειρξη, ενώ η εκτόπιση και η μεταγωγή εκτός ελληνικού εδάφους με ισόβια το ίδιο ίσχυε στην περίπτωση των λεηλασιών, της επιβολής υπέρογκων εισφορών ή των επιτάξεων. Ύστερα από δικαστική έρευνα 20 μηνών και καταθέσεις περίπου 200 μαρτύρων η δίκη του Μέρτεν ξεκίνησε στις 11 Φλεβάρη 1959 στο Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου της Αθήνας. Το ζήτημα παρουσίαζε τεράστιο ενδιαφέρον, καθώς για πρώτη φορά δικαζόταν υψηλόβαθμος γερμανός εγκληματίας του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου στην Ελλάδα για εγκλήματα πολέμου που κατηγορούνταν ότι είχε διαπράξει στη χώρα. Δυστυχώς όμως έμελλε να είναι και η τελευταία, γιατί η ψήφιση του νόμου 3933/1959 της 13ης Φλεβάρη 1959 «περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου» (δηλαδή δύο μόλις μέρες μετά την έναρξη της δίκης) οδήγησε στην άμεση αναστολή όλων των διώξεων γερμανών υπηκόων που κατηγορούνταν για εγκλήματα πολέμου και μεταβίβαζε την αρμοδιότητα αυτή στις δικαστικές αρχές της Γερμανίας. Στις 5 Μαρτίου 1959 ο Μέρτεν βρέθηκε ένοχος για 13 κατηγορίες, δέκα από τις οποίες αφορούσαν σε εγκλήματα κατά Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Καταδικάστηκε σε κάθειρξη 162 ετών, που τελικά όμως συγχωνεύτηκαν σε 25. Η μεθόδευση της τότε ελληνικής κυβέρνησης Με τη θέσπιση του Νομοθετικού Διατάγματος 4016/1959 «Περί εκκαθαρίσεως του θέματος των εγκληματιών πολέμου» (3 Νοέμβρη 1959) ανακλήθηκε η επιμέτρηση των ποινών που είχαν επιβληθεί σε γερμανούς υπηκόους που είχαν καταδικαστεί για τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου στην Ελλάδα. Γι αυτά τα δύο κατάπτυστα νομοθετήματα η τότε κυβέρνηση Καραμανλή έδωσε την εξήγηση ό- τι επιβλήθηκαν από πολύ σημαντικά κρατικά συμφέροντα. Το Διάταγμα ωστόσο ήταν φωτογραφικό, αφού μόνο ένας γερμανός υπήκοος εντασσόταν στο πεδίο εφαρμογής του, που δεν ήταν άλλος από τον Μέρτεν. Στις 5 Νοέμβρη 1959 αποφυλακίστηκε και απελάθηκε αμέσως στη Γερμανία. Φτάνοντας στο Μόναχο ο Μέρτεν συνελήφθη από τις τοπικές αρχές, αλλά αφέθηκε ελεύθερος στις 16 Δεκέμβρη 1959, καθώς θεωρήθηκε ότι δεν υπήρχαν τα επιβαρυντικά εκείνα αποδεικτικά στοιχεία που θα δικαιολογούσαν την καταρχήν προσαγωγή του σε δίκη. Άλλωστε το Διάταγμα 4016/1959 και ο νόμος 3933/1959 δεν πρόβλεπαν ρητά ότι η απέλαση των γερμανών υπηκόων θα γινόταν με την ταυτόχρονη ανάληψη της υποχρέωσης απομέρους της Δυτ. Γερμανίας να συνεχιστεί η έκτιση της ποινής στις φυλακές της χώρας. Αν και η απελευθέρωση του Μέρτεν φαίνεται ότι εξόργισε την Εισαγγελία του Βερολίνου, η οποία είχε προετοιμάσει εναντίον του κατηγορητήριο που απαρτιζόταν από 17 τόμους, ό- ταν ανέλαβε τη διαδικασία εναντίον του το 1960 δεν κατέστη ποτέ δυνατή η προσαγωγή του σε δίκη. Προφανώς επενέβη υπέρ του ε- γκληματία το γερμανικό κράτος και η κυβέρνησή του. Τελικά, τον Ιούνιο του 1968 η διαδικασία διακόπηκε λόγω έλλειψης επαρκών α- ποδείξεων και λόγω παραγραφής. Αυτή είναι μια απόδειξη για το πόσο ο μεταπολεμικός γερμανικός και γενικότερα δυτικός αντικομμουνισμός βοήθησε την κάλυψη των χιτλερικών εγκλημάτων και πόσο καθυστέρησε έτσι τη δημοκρατική αφύπνιση του γερμανικού έ- θνους ώστε να πραγματοποιήσει έστω και καθυστερημένα την ιστορική του αυτοκριτική. Σημαντική λεπτομέρεια: Σήμερα ο νόμος 3933/1959 και το Νομοθετικό Διάταγμα 4016/1959 εξακολουθούν και ισχύουν στην Ελλάδα! Να ναι τυχαίο, άραγε, από τόσες κυβερνήσεις που πέρασαν (δεξιές, κεντρώες, «σοσιαλιστικές», οικουμενικές) μια να μη βρεθεί να τα καταργήσει έστω για τα μάτια του κόσμου! Τέτοια α- γάπη πια στους γερμανούς ναζιστές εγκληματίες. Αλλά γιατί να μην τον αφήσουν ελεύθερο, α- φού το ίδιο είχαν κάνει και αμέσως μετά το τέλος του πολέμου; Αναφέρει στην κατάθεσή του στο πλαίσιο της Δίκης κατά του Άντολφ Άιχμαν: «Την 20ή Νοεμβρίου 1945 με συνέλαβαν οι Αμερικανοί και αφέθηκα ελεύθερος την 5η Νοεμβρίου 1946 με τη σύμφωνη γνώμη της τότε ελληνικής κυβέρνησης. Σε δύο περιπτώσεις οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις ρώτησαν την τότε ελληνική κυβέρνηση εάν επρόκειτο να ζητήσει την έκδοσή μου. Η ελληνική κυβέρνηση δήλωσε ότι δε θα προχωρήσει στην έκδοσή μου και ότι όχι μόνο δεν είχε τίποτε να μου προσάψει, αλλά αντιθέτως μου ήταν ευγνώμων για τις δραστηριότητές μου στη Διοίκηση Θεσσαλονίκης Αιγαίου. Αυτό επιβεβαιώθηκε σε επιστολή με ημερομηνία 11 Νοεμβρίου 1947 στο Δικαστήριο του Bad Aibling από τον κ. Υψηλάντη, ο οποίος σήμερα είναι ο έλληνας πρέσβης στην Βόννη» (σσ: Είναι αυτός που υπέγραψε την ελληνογερμανική Σύμβαση για τις αποζημιώσεις). Πού είναι το κρίσιμο ζήτημα Αν αναφερθήκαμε αναλυτικά στην υπόθεση Μέρτεν είναι για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι για να κατανοήσουμε ότι οι διακρατικές συμφωνίες των κυβερνήσεων δεσμεύουν την ίδια τους τη χώρα και στο μέλλον. Αν, για παράδειγμα, πει σήμερα κάποιος «διαφωνώ με την ενέργεια της τότε κυβέρνησης Καραμανλή να υπογράψει την ελληνογερμανική συμφωνία το 1960» ή «διαφωνώ με το ύ- ψος της αποζημίωσης», αυτή η διαφωνία του δεν μπορεί να έχει καμία απολύτως πρακτική νομική συνέπεια μπορεί να είναι μόνο μια διαφωνία σε ιστορικό επίπεδο. Ο κυριότερος λόγος όμως είναι άλλος. Σκεφτείτε το εξής: Σήμερα ζητούν από τη Γερμανία πολεμικές αποζημιώσεις για λεηλασίες, θηριωδίες κτλ. εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι ναζιστές στη διάρκεια της Κατοχής. Με ποιο ηθικό (πέρα από το καθαρά νομικό) δικαίωμα ζητάει η Ελλάδα αποζημιώσεις, τη στιγμή που η ίδια έχει απεμπολήσει το δικαίωμά της να δικάσει τους ναζιστές αυτούς; Πώς, δηλαδή, ζητάς από το ξένο κράτος να κάνει κάτι τη στιγμή που εσύ ο ίδιος έχεις α- μνηστεύσει τους φυσικούς αυτουργούς των πράξεων για τις οποίες ζητάς αποζημίωση; Δεν είναι αντίφαση αυτό; Στην πραγματικότητα όλα εξυπηρετούν τον ρατσιστικού τύπου και γι αυτό επιλεκτικό νεο- αντιγερμανισμό σύσσωμου του καθεστώτος. Όταν είναι το ελληνικό άρρωστο διακομματικό καθεστώς να τα βάλει με την δημοκρατική Γερμανία την κατηγορεί για ναζιστική ενώ όταν είναι να τα βάλει κάπως με τον γερμανικό ναζισμό το βουλώνει. Είναι φυσικό να είναι τόσο υποκριτές. Έχουν στη Βουλή και καθημερινά σε όλα τα κανάλια τους εν ενεργεία ναζιστές της ΧΑ και τους παρουσιάζουν στο λαό μας σαν καθωσπρέπει κυρίους και την ίδια ώρα πάνε να τσεπώσουν τρισεκατομμύρια σαν θύματα του ναζισμού στο όνομα των νεκρών παππούδων τους που τόσο αισχρά τους ντροπιάζουν. Στο Δίστομο αρκετοί ψηφίζουν ναζιστές και την ίδια ώρα οι επιτροπές εκεί ζητάνε αποζημιώσεις προς τιμή των θυμάτων. Το κατοχικό δάνειο Εντελώς ιδιάζουσα και διαφορετική από τις πολεμικές αποζημιώσεις είναι η περίπτωση του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Είναι ιδιάζουσα γιατί τέτοιο «δάνειο» δε συνήψαν οι κατοχικές δυνάμεις της φασιστικής Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας με καμία άλλη από τις κατεχόμενες χώρες. Με βάση το Διεθνές Δίκαιο του Πολέμου, αν μια χώρα κατακτηθεί με πόλεμο, είναι υποχρεωμένη να πληρώνει τα έξοδα του στρατού κατοχής (Δίκαιο να σου πετύχει!). Έτσι έγινε και με την Ελλάδα στην Κατοχή. Μόνο που εδώ τα έξοδα του στρατού Κατοχής φαίνεται πως υπερέβαιναν κάθε μέτρο. Σύμφωνα με óõíý åéá óôç óåë. 10

10 Óåëßäá 10 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ ÉÏÕÍÇÓ 2012 Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ óõíý åéá áðü ôç óåë. 9 όσα γράφει ο Αντώνης Μπρεδήμας (καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ένας από τους εκπροσώπους της ελληνικής κυβέρνησης κατά τη συζήτηση στο Δικαστήριο της Χάγης της προσφυγής της Γερμανίας κατά της Ιταλίας για την περίπτωση του Διστόμου) στην εφημερίδα Αυγή (7 Μάρτη 2010), «η ίδια η Γερμανία συνειδητοποίησε ότι η διατήρηση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας στην Ελλάδα ή- ταν η προϋπόθεση για την ισχυροποίησή της στη χώρα, ιδιαίτερα μετά τις εξελίξεις στο μέτωπο της Β. Αφρικής. Και αυτό δεν θα ήταν κατορθωτό με τη συνέχιση της αφαίμαξης α- πό την Ελλάδα αυτών των τεράστιων ποσών (το κόστος κατοχής για την Ελλάδα αντιστοιχούσε στο 114% του ΑΕΠ της, ενώ σε άλλες κατεχόμενες χώρες το ποσοστό αυτό ήταν: 18% για την Ολλανδία, 24% για το Βέλγιο και 69% για τη Νορβηγία). Έτσι, προκειμένου να συνεχιστεί η χρηματοδότηση των στρατιωτικών δυνάμεων της Γερμανίας στην Ελλάδα (αλλά στην πράξη και σε άλλες περιοχές, όπως λ.χ. στη Βόρεια Αφρική), χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος του δανείου, ώστε να «ελαφρυνθεί» η κοινωνική πίεση σε βάρος των Ελλήνων, α- φού τα δανεικά θα επιστρέφονταν κάποια στιγμή». Στην ουσία, δηλαδή, το κατοχικό δάνειο ή- ταν έμπρακτη αναγνώριση από Ιταλία-Γερμανία ότι ως κατοχικές δυνάμεις ξόδευαν περισσότερα απ όσα μπορούσε να αντέξει η τότε ασθενική ελληνική οικονομία, και επομένως δέχονταν ότι το επιπλέον ποσό το «δανείζονται» και υποχρεούνται να το επιστρέψουν. Άλλωστε, «οι ίδιες οι κατοχικές δυνάμεις είχαν αναγνωρίσει τον νομικό χαρακτήρα του δανείου: αφενός, η ίδια τη Συμφωνία της προέβλεπε ότι?η οριστική ρύθμιση των καταβολών της Ελληνικής Κυβέρνησης δύναται να λάβει χώραν αργότερον, α- φετέρου ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει το νομικό χαρακτήρα του Κατοχικού Δανείου και είχε δώσει εντολή να αρχίσει η διαδικασία ε- ξόφλησης του (ήδη μέχρι το τέλος της Κατοχής είχαν εξοφληθεί δύο δόσεις του δανείου)» (στο ίδιο). Το ύψος του κατοχικού δανείου Ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ σε συνέντευξή του στο Έψιλον (26/06/2011) αναφέρει τα ε- ξής: «Ανακάλυψα στα μέσα της δεκαετίας του 70, στα υπόγεια των γερμανικών αρχείων, έ- να εκτενέστατο υπόμνημα της τράπεζας του Ράιχ. Υπολογίζει ότι τα ποσά του Κ.Δ. ανέρχονται στα 568 εκατομμμύρια μάρκα, από τα οποία οι Γερμανοί είχαν επιστρέψει 92 εκατομμύρια μάρκα - την τελευταία δόση, μάλιστα, στις 6/10/1944, έξι μέρες προτού να αποχωρήσουν από την Αθήνα ( ) Με τη σημερινή αγοραστική αξία, το χρέος του Κ.Δ. -άτοκα, όπως το επέβαλαν οι κατακτητές το 1942!- α- νέρχεται περίπου στα 6 δισεκατομμύρια ευρώ». Ο Μπρεδήμας (στο ίδιο) αναφέρει: «Όσον αφορά το ύψος των ελληνικών αξιώσεων εκ του Κατοχικού Δανείου, παρότι προβάλλονται διαφορετικά ποσά, ανάλογα με την πηγή προέλευσης, το ποσό αυτό φαίνεται, σύμφωνα με λογικούς υπολογισμούς, να κυμαίνεται γύρω στα εκ. σταθερά μεταπολεμικά μάρκα. Το βασικότερο όμως ζήτημα είναι αυτό των τόκων, από το 1944 μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα, μέθοδος υπολογισμού τους σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο δεν υπάρχει. Ο υ- πολογισμός που έχει γίνει λαμβάνει υπόψη ένα μικρό επιτόκιο της τάξεως του 3%. Με βάση αυτή τη μέθοδο, υπολογίζεται ότι οι τόκοι για τη Γερμανία από το 1944 μέχρι το 1994 ανέρχονται στο ποσό των 3,5 δισ. δολαρίων. Σ αυτό το ποσό θα πρέπει να προστεθούν οι τόκοι των ετών , οπότε το ύψος τους ανεβαίνει σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα». Αν συνυπολογίσουμε τα ποσά που αναφέρονται πιο πάνω (υπολειπόμενο ποσό + τόκοι), βγαίνει ένα συνολικό άθροισμα γύρω στα 10 δις ευρώ, με τους πιο αισιόδοξους υπολογισμούς. Αυτό το ποσόν πιστεύουμε πως θα μπορούσε να διεκδικηθεί, χωρίς κραυγές και υστερίες, από τη Γερμανία, αν υπήρχε μια σοβαρή έστω αστική ελληνική κυβέρνηση που θα καλούσε σε ειλικρινή και έντιμη διαπραγμάτευση την άλλη πλευρά, με σκοπό να κλείσει οριστικά και αμετάκλητα το ζήτημα, ώστε να μην έχει τη δυνατότητα ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός και οι ντόπιοι λακέδες του να ανασύρουν κάθε τόσο το ζήτημα δηλητηριάζοντας τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Αλλά πού να βρεις σήμερα τέτοια κυβέρνηση; Ο αντιγερμανισμός και οι μύθοι που τον τροφοδοτούν Μεγάλη αναφορά γίνεται στην προμήθεια αμυντικού ε- ξοπλισμού της Ελλάδας από τη Γερμανία, σε σχέση με τα ελληνικά χρέη. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι τα χρήματα που μας δίνουν οι Γερμανοί μας τα παίρνουν πίσω μέσα από τα όπλα που αγοράζουμε από αυτούς. Σύμφωνα με το ελληνικό υπουργείο εθνικής άμυνας η Ελλάδα προμηθεύεται από τη Γερμανία το 20% των εξοπλισμών της, οι οποίοι το 2009 ήταν συνολικά 2.2 δις. Μιλάμε δηλαδή για ένα ποσό γύρω στα 440 εκατομμύρια ευρώ. Για το 2011 το ύψος των εξοπλιστικών υπολογίζεται στα 1.6 δις, οπότε μπορούμε να πούμε ότι στη γερμανική πολεμική βιομηχανία θα γυρίσουν περίπου 320 εκατομμύρια από τα δεκάδες δισεκατομμύρια που μας δανείζει η Γερμανία. Επίσης δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στην Ελλάδα, στα τελευταία τριάντα χρόνια που είναι μέλος της ΕΕ εισέρευσαν μέσα από τις επιδοτήσεις της ΕΕ δις ευρώ (σε σταθερές τιμές 2010) σύμφωνα με μελέτη της «γιούρομπανκ». Tα χρήματα αυτά προήλθαν από τη φορολογία των κατοίκων των πλουσιότερων ευρωπαϊκών χωρών και κυρίως της Γερμανίας. Οι επιδοτήσεις δεν δόθηκαν στην Ελλάδα από συμπάθεια αλλά από μια διευρυμένη αντίληψη του συμφέροντος των χωρών αυτών στο πλαίσιο της ΕΕ. Το πώς αξιοποιήθηκαν οι πόροι αυτοί από την Ελλάδα είναι ζήτημα μιας άλλης συζήτησης. Συχνά ακούγεται και η άποψη ότι οι Γερμανοί θέλουν να φτωχύνουμε για να αγοράσουν την Ελλάδα «για ένα κομμάτι ψωμί». Στην ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο υπάρχουν χώρες πολύ πιο φθηνές α- πό την Ελλάδα, με πάρα πολύ μικρό κόστος εργασίας και χαμηλή φορολογία. Οι Γερμανοί θα μπορούσαν να κάνουν επενδύσεις εκεί χωρίς να χρειάζεται να εκταμιεύσουν προκαταβολικά τόσες δεκάδες δισεκατομμύρια και να περιμένουν την Ελλάδα να φθηνύνει. Εξάλλου, αν ο σκοπός των Γερμανών είναι η πλήρης απαξίωση της Ελλάδας, ο σκοπός αυτός θα είχε επιτευχθεί άμεσα και ανέξοδα με την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Η πραγματικότητα που δείχνουν τα παραπάνω στοιχεία δεν απαλλάσσει τη γερμανική κυβέρνηση από ενδεχόμενες ευθύνες στο ζήτημα της ελληνικής κρίσης. Η συζήτηση για τις ευθύνες αυτές θα πρέπει να γίνεται στη βάση λογικών επιχειρημάτων και όχι σαν ένας καταιγισμός κατηγοριών για να εξαχθούν βολικά συμπεράσματα. Ορισμένοι δεν αρκούνται στις οικονομικές κατηγορίες Tου Σπύρου Βλέτσα óõíý åéá áðü ôç óåë. 6 εναντίον της Γερμανίας και μιλούν για αποικιοκρατία, α- κόμη και για... γερμανική «κατοχή» στην σημερινή Ελλάδα. Οι απόψεις αυτές είναι, τουλάχιστον, ανιστόρητες. Αγνοούν την ιστορία και ως επιστήμη και ως βίωμα. Εκτός όλων των άλλων, αποικιοκρατία και κατοχή στο οικονομικό πεδίο σημαίνει καταλήστευση του πλούτου της κατεχόμενης χώρας και τη μεταφορά του στη χώρα του κατακτητή. Έτσι γινόταν σε όλες τις αποικίες, έτσι έγινε και στην πραγματική γερμανική κατοχή της περιόδου Τότε, όπως γνωρίζουμε, η Γερμανία, όχι α- πλώς διαχειρίστηκε προς το συμφέρον της τον πλούτο της Ελλάδας, αλλά και υποχρέωσε την Ελλάδα να της παραχωρήσει το λεγόμενο κατοχικό δάνειο. Δάνειο το ο- ποίο ποτέ δεν έχει επιστραφεί και αποτελεί μέρος των πολεμικών αποζημιώσεων που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα. Στην περίπτωση του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας έχουμε ακριβώς το αντίστροφο δρομολόγιο από το κατοχικό δάνειο. Δεν φεύγουν χρήματα από την Ελλάδα, αλλά αντίθετα εισρέουν ξένα κεφάλαια στη χώρα και χρησιμεύουν στις πληρωμές που κάνει το δημόσιο, οι οποίες διαχέονται στην οικονομία, απομακρύνοντας το ενδεχόμενο κατάρρευσης. Οι δανείστριες χώρες δεν έχουν περίσσευμα χρημάτων στα θησαυροφυλάκιά τους. Φορολογούν τους πολίτες τους ή δανείζονται από τις αγορές και στη συνέχεια χρηματοδοτούν το ελληνικό κράτος. Την Ελλάδα δεν στηρίζουν με τα κεφάλαιά τους μόνο οι Γερμανοί. Τη στηρίζουν όλες οι χώρες της ευρωζώνης ανάμεσά τους και η Κύπρος με τον κομμουνιστή πρόεδρό της Δημήτρη Χριστόφια. Αν ο μηχανισμός στήριξης είναι έγκλημα κατά της Ελλάδας και του ελληνικού λαού, τότε και η Κύπρος εγκληματεί. Κανένας όμως δεν κατηγόρησε, μέχρι στιγμής, την Κύπρο -που ποτέ δεν διαφώνησε στα όργανα της ΕΕ- για τοκογλυφία, αποικιοκρατία και κατοχή. Èõìßæïõìå óôïõò áíáãíþóôåò ìáò üôé ç ÍÝá ÁíáôïëÞ êõêëïöïñåß ðáíåëëáäéêü êáé ìðïñïýí íá ôçí áíáæçôþóïõí óôá êåíôñéêü ðñáêôïñåßá óå üëç ôç þñá Μια πρόσθετη απόδειξη ότι τα περί κατοχής και αποικιοκρατίας είναι ανυπόστατα είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε τα περιθώρια να μην εφαρμόσει όσα είχε συμφωνήσει και οι υπουργοί της να παίζουν κρυφτούλι με την τρόικα. Το τραγικό είναι ότι η «αντίσταση» έγινε για να μη προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις στα σημεία εκείνα που έθιγαν τους ευνοούμενους των πελατειακών σχέσεων, όπως ήταν το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και ο περιορισμός των προνομίων στον δημόσιο τομέα. Ο δημόσιος λόγος στην Ελλάδα χαρακτηριζόταν διαχρονικά από ένα διάχυτο τυφλό αντιαμερικανισμό. Αποκορύφωμα αυτής της στάσης ήταν η φανερή χαρά και ικανοποίηση με την οποία υποδέχθηκαν την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 Έλληνες πολιτικοί, διανοούμενοι, καλλιτέχνες και ιερωμένοι. Πολλοί από εκείνους που πανηγύριζαν τότε βρίσκονται ανάμεσα σε αυτούς που μιλούν σήμερα για «κατοχή» και για «4ο ράιχ». Από τη δεκαετία του 1990 ο εθνικισμός, γνώρισμα παλιότερα της ακροδεξιάς, είχε κατακτήσει μεγάλα κομμάτια της αριστεράς. Σε αντάλλαγμα η ακροδεξιά ασπάστηκε τον αντιαμερικανισμό, τη σημαία της αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο ότι η ανταλλαγή αυτή εξελίχθηκε την περίοδο που η Ελλάδα επιχειρούσε να βρεθεί στο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να ενταχθεί στο ευρώ. Μετά το 2010, ο αντιαμερικανισμός αντικαταστάθηκε από τον αντιγερμανισμό. Θεωρούμενες σοβαρές εφημερίδες δημοσιεύουν στην πρώτη τους σελίδα φωτογραφίες της καγκελάριου Μέρκελ (Merkel) σε γκριμάτσες που θυμίζουν δράκουλα, για να υπονοήσουν ότι ετοιμάζεται να κατασπαράξει τους Έλληνες. Ο συναγωνισμός για το ποιος θα κάνει την πιο εντυπωσιακή δήλωση εναντίον των Γερμανών δεν έχει ό- ρια και συχνά διολισθαίνει σε ρατσιστικά κηρύγματα, τα οποία βασίζονται στον πυρήνα της ναζιστικής ιδεολογίας, τη γονιδιακή κατάταξη των φυλών. Χαρακτηριστική είναι η θέση του Γιάννη Δημαρά : «αν είχατε μελετήσει Γκαίτε, για παράδειγμα, θα το ξέρατε. Στη χώρα μου οφείλετε το γεγονός ότι από άγριοι και απολίτιστοι Γότθοι μετατραπήκατε σε συντεταγμένο έθνος, μόνο που όπως φαίνεται η πρώτη σας ιδιότητα είναι γονιδιακή και δεν σας εγκαταλείπει». Η ταύτιση της σημερινής δημοκρατικής Γερμανίας με το καθεστώς του Χίτλερ (Hitler) αποτελεί ένα εύκολο τρόπο για να εκφράσουν τα πρόσωπα της τηλεόρασης, διασκεδαστές και δημοσιογράφοι, το μίσος της κοινής γνώμης προς τη Γερμανία, που οι ίδιοι καλλιέργησαν. Η Όλγα Τρέμη «αστειεύτηκε» στο δελτίο ειδήσεων του «μέγκα» (3/2/2011) λέγοντας ότι οι Γερμανοί απαιτούν την εκτέλεση 150,000 δημοσίων υπαλλήλων στο Δίστομο, χρησιμοποιώντας ακόμη και τη μνήμη των θυμάτων για χάρη ενός θλιβερού αντιγερμανικού χιούμορ. Οι Έλληνες, έχοντας διδαχθεί ότι βρίσκονται στο επίκεντρο του κόσμου, πιστεύουν ότι όλοι οι άλλοι τους χρωστούν τα πάντα. Η υπερηφάνεια αυτή χρησιμοποιείται ως άμυνα απέναντι στην πραγματικότητα. Οι Έλληνες έ- χοντας συλλογικά καλλιεργήσει σύνδρομα ανασφάλειας βλέπουν πίσω από κάθε αποτυχία τους συνωμοσίες των ξένων. Ακόμη και τη στιγμή που οι τεράστιες εσωτερικές ευθύνες είναι προφανείς, πολλοί εξακολουθούν να βλέπουν εχθρούς που θέλουν να εξαφανίσουν την Ελλάδα και να ταπεινώσουν τον «αδούλωτο» λαό της.

11 ÉÏÕÍÇÓ 2012 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ Óåëßäá 11 Ïé ôáãìáôáëþôåò ôçò Á áðïèñáóýíïíôáé Üñç óôçí êüëõøç ôïõ ðïëéôéêïý óõóôþìáôïò Ï ÎÕËÏÄÁÑÌÏÓ ÔÏÕ ÄÇÌÁÑ ÏÕ ÊÏÑÉÍÈÏÕ ÁÐÏ ÔÏÕÓ ÍÁÆÉÓÔÅÓ ÌÅ ÁÓÔÕÍÏÌÉÊÇ ÊÁËÕØÇ ÄÅÍ ÐÑÅÐÅÉ ÍÁ ÐÅÑÁÓÅÉ óõíý åéá áðü ôç óåë. 1 ôáí ç óõììïñßá åéóþëèå ìå äéáêïììáôéêþ êüëõøç óôç ÂïõëÞ, ôïõ åß å ìçíýóåé üôé «áðü äù êáé ðýñá èá óôýêåôáé ðñïóï Þ üôáí ôïí ðáßñíåé ôçëýöùíï». Ïé ñõóáõãßôåò êéíþèçêáí êáôü ôïõ Ðíåõìáôéêïý, áëëü ôåëéêü åðýëåîáí íá ìçí ôïí ôõðþóïõí ìðñïóôü óôéò êüìåñåò, áí êáé ôïõ öþíáæáí ðùò «èá ôïõ êëåßóïõí ôï óôüìá» êáé ôïí á- ðïêáëïýóáí «óêïõëßêé» êáé «óêáèüñé». Ï äå Ìðïýêïõñáò ôïõ ðñüôåéíå íá ðüíå ðáñáðýñá ãéá ôá «ðåñáéôýñù» Ç ðïëéôéêþ öýóç ôùí éôëåñéêþí åßíáé óõíõöáóìýíç ìå ôç ãéïý á, ôéò ý- âñåéò, ôç âßá, ôçí áëçôåßá, ôç èñáóõäåéëßá, üðùò áêñéâþò Þôáí êáé åêåßíç ôùí ðïëéôéêþí ðáððïýäùí ôïõò -êáé óõíåñãáôþí ôùí Ãåñìáíþí êáôáêôçôþí- ôáãìáôáëçôþí. Ôç ìåèåðüìåíç ìýñá, ÓÜââáôï 28 ôïõ Éïýëç, êáé åíþ ï äþìáñ ïò óõììåôåß å óå ðñïóðüèåéá êáôüóâåóçò ðõñêáãéüò óôá Åîáìßëéá, ïìüäá 20 íáæéóôþí ôñáìðïýêùí, ìå åðéêåöáëþò ôïí Ìðïýêïõñá, ðåñéêýêëùóáí ôïí äþìáñ ï, Üñ éóáí íá ôïí ôõðüíå êáé ôïí ðýôáîáí êáôáãþò. Ïé ùñïöýëáêåò «áóôõíïìéêïß» ðïõ ôï êñüôïò Ý åé áðïäþóåé óôïõò éôëåñéêïýò ãéá ôç «âïõëåõôéêþ ôïõò á- óöüëåéá» áðëþò êïéôïýóáí ôïí îõëïäáñìü, ùñßò íá åðýìâïõí Íùñßôåñá ôçí ÐáñáóêåõÞ 27 ôïõ Éïýëç, ï äçìïêñüôçò äþìáñ ïò åß å êçñýîåé ôï íáæéóôþ Ìðïýêïõñá «áíåðéèýìçôï ðñüóùðï» óôï äþìï Êïñéíèßùí êáé åß å ðáñá ùñþóåé óõíýíôåõîç ôýðïõ, óôçí ïðïßá åß- å êáôáããåßëåé áíáëõôéêü êáé å- êôåôáìýíá óôïí ôïðéêü Ôýðï ôïí «ôñáìðïýêéêï êáé öáóéóôéêü» áñáêôþñá ôçò ñõóþò ÁõãÞò. Ç áíáêïßíùóç ôïõ ÓÕÑÉÆÁ, ðïõ á- íýëáâå, óôá ðëáßóéá ôïõ êáôáìåñéóìïý ôùí êáèåóôùôéêþí çãåóéþí, íá êüíåé üôé «óôçñßæåé» äþèåí ôï äçìïêñüôç äþìáñ ï, áöþíåé üðùò ðüíôá óôçí Üêñç êüèå áíáöïñü óôï íáæéóìü êáé ôï öõëåôéóìü ôùí ìá áéñïâãáëôþí. ÊÜíïíôáò åíôåëþò ìüêï ãéá ôç -êáé ìå óõíåíï Þ ôïõ ÓÕÑÉÆÁ- ðëþñç íïìéìüôçôá ôçò éôëåñéêþò áõôþò ìáößáò, ïé óïóéáëöáóßóôåò ôïõ Ôóßðñá êáëïýí á- öçñçìýíá ôçí «áóôõíïìßá» íá ìçí á- öþíåé áóýäïôï ôï «öáóéóìü ôçò ñõóþò ÁõãÞò». ÌÜëéóôá, ï ÓÕÑÉÆÁ êüíåé ëüãï ãéá áíüãêç äßùîçò ôùí ôñáìðïýêùí ôçò ìïíü á üôáí «ç ëåêôéêþ âßá ôçò Á ìåôáôñýðåôáé óå öõóéêþ». Ëåò êáé ç âßá, êáé ìüëéóôá ç êáíéâáëéêþ, äåí åßíáé íý é-êñýáò êáé óõóôáôéêü óôïé åßï ôçò éäåïëïãéêþò óõãêñüôçóçò êáé ôçò äñüóçò êüèå íáæéóôþ. Óôç âüóç ôïõò âýâáéá, ïé êíßôåò ôïõ ÓÕÍ äïõëåýïõí ðáñýá ìå ôïí Ðåñéóóü êáé ôïõò áíáñ ïöáóßóôåò ëáêýäåò ôïõò ôç ãñáììþ «êáìßá êñáôéêþ âßá êáôü ôçò Á, ãéáôß áýñéï èá âãüëïõí ðáñüíïìïõò êé åìüò ôïõò ëáúêïýò áãùíéóôýò, óáí ôï Üëëï Üêñï». Ðñüêåéôáé ãéá ìéá áðü ôéò ðïëëýò ðáñáðëþóéåò èåùñßåò ðïëéôéêþò íïìéìïðïßçóçò ôçò ñõóþò ÁõãÞò áðü ôïõò ñùóüäïõëïõò óïóéáëöáóßóôåò êáé øåõôïäçìïêñüôåò. Äåí îýñïõìå ðåñéóóüôåñá ðñüãìáôá ãéá ôï äþìáñ ï Êïñßíèïõ, áëëü ìåñéêýò óõìðåñéöïñýò ëýíå áðü ìüíåò ôïõò ðïëëü, éäéáßôåñá óå ìéá þñá ðïõ ïé ç- ãýôåò ôçò ôç óðñþ íïõí óå êüèå åßäïõò áðïêôþíùóç. áéñåôßæïõìå ëïéðüí ôçí áíôéöáóéóôéêþ, óèåíáñþ êáé ãåííáßá óôüóç ôïõ äçìüñ ïõ áðýíáíôé óôïõò íáæéóôýò, óôüóç ðïõ äåí Ý- ïõìå ùò ôþñá äåé áðü êáíýíá å- êëåãìýíï ðïëéôéêü ðñüóùðï. ÐñÝðåé Üìåóá íá óõëëçöèïýí ïé çèéêïß êáé öõóéêïß áõôïõñãïß ôçò âüíáõóçò êáé ðñïêëçôéêþò åðßèåóçò åíáíôßïí ôïõ êáé íá ðáñáðåìöèïýí óå äßêç. Êõñßùò ðåñéìýíïõìå íá äïýìå ðþò èá áíôéäñüóåé ç êõâýñíçóç, Ýíá- Ýíá ôá êüììáôü ôçò, êáèþò êáé ôá Üëëá êüììáôá. Áí áõôþ ç åðßèåóç äåí áðáíôçèåß, ôïõëü éóôïí ðïëéôéêü, óôï óáöýò êáé áðïöáóéóôéêü åðßðåäï ðïõ ðñýðåé äçëáäþ ìå ìáæéêþ ðïëéôéêþ åêóôñáôåßá, áëëü ìå ãåíéêïëïãßåò ôýðïõ áíáêïßíùóçò ÓÕÑÉÆÁ ãéá «áíüãêç äßùîçò», ôüôå äåí èá õðüñ åé áìöéâïëßá üôé ïé ôñáìðïýêïé Ýäñáóáí Ý ïíôáò å- îáóöáëßóåé ðñïçãïýìåíá êåíôñéêþ ðïëéôéêþ êüëõøç. Ôüôå èá áðïäåé ôåß üôé êáíåßò äåí Ý åé ôï äéêáßùìá íá áðáíôüåé ìå áîéïðñýðåéá óôéò óé áìåñýò ðñïêëþóåéò ôùí íáæéóôþí, êáé ìüëéóôá äåí Ý åé äéêáßùìá íá ôï êüíåé áõôü ìðñïóôü óôéò êüìåñåò êáé ðñýðåé Üìåóá íá ôéìùñåßôáé, áí ôï ôïëìþóåé. Ôï üôé äçëáäþ ç ôñáìðïýêéêç åðßèåóç óôï äþìáñ ï Ýãéíå ìðñïóôü óôçí áóôõíïìßá, ç ïðïßá äåí õðïóôþñéîå ôï èýìá ôçò åðßèåóçò, üôé Ýãéíå ìáæéêü êáé åíþ Þôáí áêüìá íùðþ óôï ðáíåëëáäéêü êïéíü ç åéêüíá ôçò áíôßóôáóçò ôïõ óôïõò íáæéóôýò, áõôü üëá, áí ìåßíïõí ïõóéáóôéêü ùñßò âáñéýò ðïëéôéêýò áëëü êáé ðïéíéêýò êõñþóåéò ãéá ôïõò íáæéóôýò, èá äåß íïõí üôé ç ôéìùñßá ôïõ áíôéíáæéóôþ äçìüñ ïõ Êïñßíèïõ èýëïõí íá åßíáé ðáñáäåéãìáôéêþ. Áí ôá êüììáôá áðëü øåëëßóïõí êüôé ãéá ôá ìüôéá Þ äåí øåëëßóïõí ôßðïôá óçìáßíåé üôé ôï åîáêïììáôéêü êáèåóôþò Ý åé áðïöáóßóåé ãéá ôá êáëü íá êüíåé ôïõò íáæß ðïëéôéêþ åîïõóßá óôçí ÅëëÜäá. Ëßãï äçìïêñáôéêü íá Þôáí áõôü ôá êüììáôá, èá åß áí âüëåé, ôïõëü éóôïí ôþñá äá, æþôçìá íïìéìüôçôáò ôçò ñõóþò ÁõãÞò. Ðþò ãßíåôáé íá õðüñ ïõí êüììáôá óôç ÂïõëÞ ðïõ äýñíïõí äçìüñ ïõò, åðåéäþ áõôïß êáé óùóôü ôïõò êáôþããåéëáí; Ï ëáüò ìáò äåí ðñýðåé íá ôï äå ôåß áõôü ìå ôßðïôá. Ç åðßèåóç áõôþ äåß- íåé óå üðïéïí äåí êáôüëáâå üôé ôá êáèåóôùôéêü áõôü êôþíç áñ ßóáíå áðü ôïõò åõüëùôïõò ìåôáíüóôåò, ãéá íá å- îïíôþóïõí ôåëéêü êüèå ðïëßôç ðïõ ôïõò áíôéóôýêåôáé, êáé ìüëéóôá ðñï- ùñþíôáò ìå ôá ýôáôá âþìáôá êáé ôõðþíôáò ïóïäþðïôå øçëü, ïóïäþðïôå äõíáôü, áí ñåéáóôåß êáé ìðñïóôü óôçí áóôõíïìßá. Ìåñéêïß, ü é õðï- ñåùôéêü öáóßóôåò, ðïõ Üñçêáí ìå ôïí îõëïäáñìü ôçò ÊáíÝëëç, ãéáôß «Þôáí áíôéðáèçôéêéü», ßóùò ôþñá ðñýðåé íá óêåöôïýí êáëýôåñá óå ðüóï áíçóõ çôéêü óêïôåéíü óïêüêé Ý åé ìðåé ç þñá. ÅðåéäÞ ôï ÐÁÓÏÊ, ç ÍÄ, ï ÓÕÑÉ- ÆÁ êáé ç ÄÇÌÁÑ, ç ÁÍÔÁÑÓÕÁ êáé åí ìýñåé ôï øåõôïêêå, äåóìåýïõí êáé áöïðëßæïõí ôï äçìïêñáôéêü êüóìï, åßíáé ìåãüëç ç åõèýíç ðïõ ðýöôåé óôçí ÏÁÊÊÅ íá óõãêñïôþóåé, ìáæß ìå üðïéá ãíþóéá áíôéíáæéóôéêþ óõóðåßñùóç âãåé ìýóá áðü ôï ëáü, Ýíáí ðñþôï áíôéíáæéóôéêü, ëáúêü äçìïêñáôéêü ðüëï. Áõôüò äåí èá áñãþóåé íá äõíáìùóåé, ãéáôß ïé íáæéóôýò âéüæïíôáé íá îåäéðëþóïõí ôç öõóéïãíùìßá ôïõò êáé Ýôóé íá äçìéïõñãþóïõí ôïõò áíåéñþíåõôïõò å- èñïýò ôïõò. Åßíáé áîßùìá. ÊÜèå ðüëïò äçìéïõñãåß ôïí áíôßèåôü ôïõ. Äåí èá ìðïñïýí ãéá ðüíôá ïé ÁÍÔÁÑ- ÓÕÅÓ êáé ïé ÓÕÑÉÆÅÓ íá äåóìåýïõí äõíüìåéò, ðáñéóôüíïíôáò ôïí áíôßèåôï ðüëï óôïõò êëáóóéêïýò öáéïýò íáæéöáóßóôåò. Ç ÓÊÏÔÅÉÍÇ ÅÎÁÃÏÑÁ ÔÇÓ ÁÃÑÏÔÉÊÇÓ ÁÐÏ ÔÇÍ ÐÅÉÑÁÉÙÓ óõíý åéá áðü ôç óåë. 4 ôéêþò ðïõ åßíáé èýìá Üó åôï ìå ôçí å- îáãïñü áöïý áöïñü ôç äéá åßñéóç ôçò «êáêþò» ÁãñïôéêÞò áðü ôï êñüôïò. Ïé «ÁíåîÜñôçôïé ëëçíåò» ìå ôç óåéñü ôïõò áó ïëþèçêáí ìå ôï üôé «äåí äüèçêå ëýóç óôçí ðåñéïõóßá ñåùìýíùí óõíåôáéñéóìþí, ñåùìýíùí ïéñïôñïöéêþí, ðôçíïôñïöéêþí êáé êôçíïôñïöéêþí åðé åéñþóåùí». Ìå ëßãá ëüãéá äåí õðþñîå êáèüëïõ óôç óõãêåêñéìýíç ðåñßðôùóç ôï óõíçèéóìýíï ïìáäéêü ðõñ êáôü ôïõ áãïñáóôþ. ôóé, Þóõ á êáé áèüñõâá ðýñáóå ìßá êñáôéêþ ôñüðåæá ðïõ Ý åé óçìáíôéêþ äñáóôçñéüôçôá óôç ñçìáôïäüôçóç ôçò áãñïôéêþò ïéêïíïìßáò óôá Ýñéá ìßáò éäéùôéêþò ôñüðåæáò óôçí ïðïßá óôñáôçãéêü ñüëï Ý åé Ýíá ñþóéêï êåöüëáéï. Áðïäåéêíýåôáé ãéá Üëëç ìéá öïñü üôé ïé áðïêñáôéêïðïéþóåéò óôçí ÅëëÜäá èá ëåéôïõñãþóïõí óáí ü çìá ôùí ñùóïêéíýæéêùí êåöáëáßùí ãéá ôçí áðïéêéïðïßçóç ôçò þñáò, üðùò áðü êáéñü Ý- ïõìå ðñïâëýøåé. Êáé âýâáéá ç ÅÆ èá åéñïêñïôþóåé áõôýò ôéò óêïôåéíýò äþèåí éäéùôéêïðïéþóåéò (ôéò ëýìå äþèåí ãéáôß óôçí ïõóßá åßíáé Üôõðåò ñþóéêåò êñáôéêïðïéþóåéò) åðåéäþ èá áðïäåß íïõí üôé ç ÅëëÜäá íßêçóå ôéò êñáôéêýò óõíôå íßåò ðïõ ãéá ôïõò áðïôõöëùìýíïõò äõôéêïýò áóôïýò åßíáé ï êýñéïò å èñüò ôïõ êåöüëáéïõ ôïõò êáé ôçò ÅëëÜäáò âýâáéá. Åðßóçò óôçí ÅÆ èá áñïýí ðïõ ç êõâýñíçóç êüíåé áõôýò ôéò éäéùôéêïðïéþóåéò Üñïí Üñïí íïìßæïíôáò üôé ôéò êüíåé êüôù áðü ôçí ðßåóç ôïõò, åíþ ôéò êüíåé Üñïí Üñïí ãéá íá íá ìçí ôçñçèåß êáìéü íïìéìüôçôá, êáìéü äéáöüíåéá, êáìéü åõêáéñßá óôçí ÅÆ íá áíôéäñüóåé óôïõò üñïõò áõôþí ôùí éäéùôéêïðïéþóåùí. Ç êáôüóôáóç áíüãêçò, êñßóçò êáé áäéåîüäïõ ðïõ ïé 7 ðñáêôüñéêåò ç- ãåóßåò äçìéïõñãïýí åßíáé ï ðáñüäåéóïò ôùí ðñáîéêïðçìüôùí ôùí áíáôïëéêþí áöåíôéêþí ôïõò êáé óôï åóùôåñéêü êáé óôï åîùôåñéêü. ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ info@antinazi.gr

12 Óåëßäá 12 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ ÉÏÕÍÇÓ 2012 Ï áðïêëåéóìüò ôçò ñáôóßóôñéáò áèëþôñéáò äåí öôüíåé ãéá íá êáëýøåé ôïí êáèåóôùôéêü ñáôóéóìü óõíý åéá áðü ôç óåë. 5 ÏõóéáóôéêÜ, ï öéëï ñõóáõãßôçò ÓáìáñÜò, ðïõ ôïí ëýìå ôýôïéï ãéáôß èåùñåß ôïõò íáæþäåò ôìþìá ôçò «åèíéêþò åíüôçôáò» (üðùò åß å ðåé ìåôü ôï îýëï ôïõ ÊáóéäéÜñç óôçí ÊáíÝëëç, üôáí æçôïýóå «íá ìç äéáóáëåõèåß ç åèíéêþ åíüôçôá»), Ýöôéáóå ìå ôç óéùðþ ôïõ êáé ìå ôïõò óùâéíéóôýò ÖáÞëïõò ôïõ ôï ìýôùðï áðïêôþíùóçò ôïõ ëáïý ìå ôïõò ÊáììÝíï- ÊáñáôæáöÝñçäåò êáé ôïõò íáæþäåò. Ïé ìüæåò ïõóéáóôéêü Ýìáèáí üôé ç Ðáðá ñþóôïõ îùðåôü ôçêå áðü ôïõò Ï- ëõìðéáêïýò áðü ôïí Üíôñá ôçò «áìåñéêüíáò» Íôüñáò êáðéôáëéóôþ Êïýâåëï êáé áðü ôïõò «èïëïêïõëôïõñéüñçäåò á- ðüôñéäåò ìíçìïíéáêïýò ðïõ ìáò ðåéíüíå». Êïéíþò, Ýìáèáí üôé áíôéñáôóéóôýò åßíáé «ïé å èñïß ôïõ Ýèíïõò êáé ïé ðëïýóéïé», åíþ ç èýóç ôçò öôù ïëïãéüò ðñýðåé íá åßíáé ìå ôï «ëáúêü êïñßôóé», äçëáäþ ìå ôç öéëïíáæßóôñéá 23 ñïíç èáõìüóôñéá ôïõ ÊáóéäéÜñç ôñéðëïõíßóôñéá. Åêåß Ýãêåéôáé ç âñùìéü ôùí çãåóéþí ÐÁÓÏÊ ÄÇÌÁÑ ÓÕÑÉ- ÆÁ. ÅðåéäÞ åßíáé üëïé ôïõò óôñáôçãéêïß óýììá ïé ìå ôï ÓáìáñÜ êáé ìå ôéò çãåóßåò ôùí êëáóóéêþí öáéþí å- êôñùìüôùí, äåí Ýêèåóáí ôïí óáëôéìðüãêï áõôü êáé äåí ôïí áíüãêáóáí, áõôüí êáé ôç ÍÄ óáí êüììá íá ðüñïõí êáèáñþ èýóç. ÁëëÜ êáé äåí Ýäùóáí êáìßá ìü ç ãéá ôï æþôçìá ôçò -ìýñá ìå ôç ìýñá- üëï êáé åíôåéíüìåíçò ñáôóéóôéêïðïßçóçò êáé êáíéâáëïðïßçóçò ôçò åëëçíéêþò êïéíùíßáò, åéäéêü ôùí ôõðçìýíùí ìéêñïìåóáßùí áóôþí êáé ôùí ôóáêéóìýíùí êáèþò êáé ôùí ðéï åîáèëéùìýíùí êáé ðåôáãìýíùí áðü ôçí ðáñáãùãéêþ äéáäéêáóßá ôìçìüôùí ôçò åñãáôéêþò ôüîçò. Ãéáôß üìùò ç ôñéðëýôá ÂåíéæÝëïõ ÊïõâÝëç Ôóßðñá öïñôþèçêå áðüíù ôçò ôçí Ýóôù êáé øåýôéêç õðåñüóðéóç ìéáò óþìåñá ü é äçìïöéëïýò ìýóá óôéò ìüæåò èýóçò;; ÌÞðùò áðü óõíýðåéá óå äçìïêñáôéêýò áñ Ýò;; Áõôü èá Þôáí á- óôåßï êáé íá ôï óêåöôåß áêüìá êáíåßò. Ðñüêåéôáé ãéá ôñåéò ðáôåíôáñéóìýíïõò ëáêýäåò ôïõ óïóéáëéìðåñéáëéóìïý åäþ êáé ñüíéá. ïõí áðïäåßîåé üôé äåí ïññùäïýí ìðñïóôü óå êáìßá ýðïõëç ðïëéôéêþ âßá ãéá íá áäñüîïõí ôï êñüôïò êáé ôçí åîïõóßá êáé íá ùèïýí óå êüèå ðüñï ôïõò. Åäþ ï ÊïõâÝëçò ðñéí ëßãåò ìýñåò, äþëùóå üôé ñõóáõãßôåò êáé óõñéæï-áíôáñóõáêïß «áíôéñáôóéóôýò» åßíáé ðåñßðïõ Ýíá êáé ôï áõôü, å- ðåéäþ äþèåí ïé ìåí áóêïýí âßá êáôü êáé ïé äå «õðýñ» ôùí ìåôáíáóôþí. ¹ôáí ìéá åîßóùóç óôçí ïðïßá ï Ôóßðñáò äåí áðüíôçóå, áöïý åßíáé êñõöïóýíôñïöïò ìå ôïí ÊïõâÝëç. Ç åîßóùóç üìùò Þôáí ü,ôé ñåéáæüôáí ãéá íá âãåé ëüäé ç íáæéóôéêþ ñõóþ ÁõãÞ, êáèþò ó åôéêïðïéþèçêå ç âáñâáñüôçôü ôçò. Ï ßäéïò áõôüò ÊïõâÝëçò áðü ôï 1990 ìý ñé ôï 2010 óá óôýëå ïò ôïõ ÓÕÍ îõöïõëêïýóå õðýñ ôùí «áíïé ôþí óõíüñùí ãéá üëïõò» êáé ôïõ ðñïâïêáôüñéêïõ «áíôéñáôóéóìïý», ðïõ Þôáí ïõóéáóôéêü õðåñüóðéóç ôïõ äïõëåìðüñéïõ. Ùóôüóï, åðåéäþ ôï ðáé íßäé ôçò ÅëëÜäáò «ìýóá óôçí Åõñþðç åíüíôéá óôçí Åõñþðç», ðïõ ôï Ý åé åíïñ çóôñþóåé ìå ìáåóôñßá ç ñþóéêç õðåñäýíáìç åäþ êáé 30 ñüíéá ñåéüæåôáé åóùôåñéêü öáóéóôéêü êáíéâáëéóìü êáé Ýîùèåí «êáëþ åõñùðáúêþ ìáñôõñßá», äå ìðïñïýóå ç ÅëëÜäá íá ìç äåßîåé êáé ôï «åõñùðáúêü äçìïêñáôéêü» ôçò ðñüóùðï. Áðü áõôþ ôçí Üðïøç, ôï óùóôü á- ðïêëåéóìü ôçò ñáôóßóôñéáò Ðáðá ñþóôïõ áðü ôï åõñù-öéëåëåýèåñï Êïýâåëï, ïé áíôéåõñùðáßïé ðáóüêïé êáé óõñéæïäçìáñßôåò çãýôåò ôïí ñçóéìïðïßçóáí ãéá íá êüíïõí åðßäåéîç äþèåí «äçìïêñáôéêïý» êáé «áíôéñáôóéóôéêïý» ðíåýìáôïò êáé íá êáèçóõ Üóïõí ôçí Åõñþðç. Íá äåßîïõí äçëáäþ üôé óôçí ÅëëÜäá õðüñ- ïõí äçìïêñáôéêü êáé áíôéñáôóéóôéêü áíôáíáêëáóôéêü. Åðßóçò, ìå áõôþ ôïõ ôçí êßíçóç ôï êáèåóôþò êáèçóý áóå êáé ôïõò ëáïýò üëïõ ôïõ Íüôïõ, éäéáßôåñá ôïõò ëáïýò ôçò ÁöñéêÞò, ðïõ èá èýìùíáí áí ç Ðáðá ñþóôïõ ðþãáéíå óôçí ÏëõìðéÜäá. Ç åëëçíéêþ ñùóüäïõëç äéðëùìáôßá äåí èá Þèåëå íá õ- ðïóôåß ôýôïéï ðëþãìá óå Ýíá ôýôïéï þñï. Ôï üôé êüíáíå ôçí «áíôéñáôóéóôéêþ» êßíçóþ ôïõò ãéá äéðëùìáôéêïýò ëüãïõò áðïäåéêíýåôáé áðü ôï üôé ôçí ßäéá þ- ñá ÏËÏÉ ÔÏÕÓ êüíïõí ðëüôåò óôá ìá áßñéá ôùí ñõóáõãéôþí, óôç öáóéóôéêþ áíôéäõôéêþ óõíùìïóéïëïãßá ôïõ ÊáììÝíïõ, óôç óé- áìåñþ ñùóüäïõëç ðñïðáãüíäá ôïõ Êáñáôæáöýñåñ ðïõ æçôüåé ðáñüäïóç ôïõ Áéãáßïõ óôï ñþóéêï íáõôéêü êëð. ôóé, ç äïõëåéü óõíå ßæåôáé ðåñßöçìá: ïé êïíôüöèáëìïé Åõñùðáßïé ìïíïðùëéóôýò êñáôüíå ôïõò åõñùðáúêïýò ëáïýò- êáé óå Ýíá âáèìü åßíáé êé ïé ß- äéïé óôï óêïôüäé- ãéá ôï ãéãüíôùìá ôïõ öáóéóìïý êáé ìüëéóôá ôïõ êáíéâáëéêïý íáæéóìïý óôç þñá ìáò. Ôçí ßäéá þñá, ïé ëëçíåò ñùóüäïõëïé ëáêýäåò çãýôåò üëùí ôùí êïììüôùí ÂïõëÞò êáé ÅõñùâïõëÞò óõíå ßæïõí áíåíü ëçôïé ôïí éäåïëïãéêü åêâáñâáñéóìü ôïõ ëáïý êáé ôï ïéêïíïìéêü îåðüôùìá êáé ôóüêéóìá ôçò þñáò êáé ôùí ðáñáãùãéêþí ôçò äõíüìåùí. Óôü ïò -êýñéá- ç åóùôåñéêþ áðïóüèñùóç ôïõ ïéêïäïìþìáôïò ôçò ÅõñùðáúêÞò íùóçò êáé äåõôåñåõüíôùò ç ìåôáôñïðþ ôçò ÅëëÜäáò óå ôóáêéóìýíï äïýñåéï ßððï áðïéêßá ôçò Ñùóßáò êáé ôçò Êßíáò ãéá ôçí ïéêïíïìéêþ Üëùóç ôïõ åõñùðáúêïý äåõôåñïêïóìéêïý ïéêïíïìéêïý ãßãáíôá. Ôï «áíýêäïôï» ðüåé ðáêýôï ìå ôç âßá óôïõò ìåôáíüóôåò Ôï «áíýêäïôï» ôçò êáóéäéáñéêéüò á- èëþôñéáò Ýñ åôáé óå ìéá óôéãìþ ðïõ ïé ìåôáíüóôåò áíôéìåôùðßæïõí êáèçìåñéíü ôç âßá ôùí ôáãìüôùí åöüäïõ ôçò íáæéóôéêþò ñõóþò ÁõãÞò, óôïí ÐåéñáéÜ, óôï êýíôñï ôçò ÁèÞíáò, óôçí ÁíáôïëéêÞ ÁôôéêÞ êáé -üëï êáé ðåñéóóüôåñï- óôçí åðáñ ßá. Ôï áíýêäïôï Ýñ åôáé óå ìéá åðï Þ ðïõ ç ãñïèéü, ôï ñüðáëï êáé ôï ìá áßñé ôùí êáíßâáëùí äïõëåýåé óå êáèçìåñéíþ âüóç êáé ðïõ ï øõ ïëïãéêüò êáé óùìáôéêüò âéáóìüò ôùí ìåôáíáóôþí ðáßñíåé ôá ðñþôá áñá ôçñéóôéêü ïñãáíùìýíùí ðïãêñüì. Ïé íáæþäåò Ý ïõí áñ ßóåé êáé êüíïõí «êáôáäñïìéêýò» åðéóêýøåéò óå åñãïóôüóéá, üðïõ áðåéëïýíå ôçí åñãïäïóßá, þóôå áõôþ íá äéþ íåé ìåôáíüóôåò åñãüôåò êáé íá ðñïóëáìâüíåé ëëçíåò. Åðßóçò åðéôßèåíôáé êáé óå ìåôáíüóôåò ðïõ ðåñéìýíïõí óå ðéüôóåò, ìðáò êáé êüíïõí êáíýíá ìåñïêüìáôï óå ìéêñïåñãïëüâïõò. Ìå üëá áõôü èýëïõí íá êåñäßóïõí ôéò ðéï ðïëéôéêü êáèõóôåñçìýíåò ìüæåò êáé íá ôéò ðüíå óôï óöáãåßï ôïõ öáóéóìïý êáé ôïõ ðïëýìïõ. ¼ é ìüíï ëïéðüí ïé óïóéáëöáóßóôåò ðïõ çãïýíôáé óôá ôñßá áõôü «äçìïêñáôéêü» êáé «áñéóôåñü» êüììáôá, ôá äýï åíôüò êõâýñíçóçò (ÐÁÓÏÊ-ÄÇÌÁÑ) êáé ôï Üëëï óôçí áîéùìáôéêþ áíôéðïëßôåõóç (ÓÕÑÉÆÁ) Ý ïõí áðïäå ôåß ðëþñùò ôï íüìéìï êáé ìüëéóôá «éóüôéìï» êïéíïâïõëåõôéêü ñüëï ôçò éôëåñéêþò óõììïñßáò. ïõí êéüëáò ðáñáäþóåé ôéò ìüæåò óôçí ðïëéôéêï-éäåïëïãéêþ åðéññïþ ôùí êëáóóéêþí íáæþäùí (Üëëùóôå, óôá ðåñéóóüôåñá óôñáôçãéêü æçôþìáôá äå ëýíå êáé êüôé äéáöïñåôéêü áðü ôç Á, áðëü ôá ëýíå ìå Üëëç öñáóåïëïãßá). Ç óôüóç ôùí óïóéáëöáóéóôþí ôïõ øåõôïêêå Ïé óêëçñïß óïóéáëöáóßóôåò ôïõ øåõôïêêå, óáí Ýìðåéñïé áíôéäñáóôéêïß, ðáßæïõí ôï ñüëï ôïõ êýíôñïõ áíüìåóá óôïõò öáéïýò íáæéöáóßóôåò êáé óôïõò «áñéóôåñïýò äçìïêñüôåò». ÐÝñáóáí, ãéá ìéá áêüìç öïñü üôáí ðñüêåéôáé ãéá èýìáôá äçìïêñáôéóìïý, ôï æþôçìá Ðáðá ñçóôïõ óôá øéëü, áðïäßäïíôüò ôï (Üêïõóïí Üêïõóïí) óôïí ãåíéêü «åèíéêéóìü» ðïõ êáëëéåñãåßôáé óôïí áèëçôéóìü êáé óôéò «ïëõìðéüäåò ôïõ êýñäïõò êáé ôçò åìðïñåõìáôïðïßçóçò». Ãéá ôïõò õðåñáíôéäñáóôéêïýò áõôïýò å èñïýò êüèå ðñïüäïõ êáé êüèå äçìïêñáôßáò, ðïõ Ý ïõí ôï èñüóïò íá óçêþíïõí ôï óöõñß êáé ôï äñåðüíé, ï êáíéâáëéêüò ñáôóéóìüò êáé ôï 7% ôùí íáæéóôþí äåí åßíáé ëüãïò ãéá ðáëëáúêü óõíáãåñìü êüèå äçìïêñüôç, ðáôñéþôç êáé ðïëéôéóìýíïõ áíèñþðïõ, ìå ìðñïóôüñçäåò ôïõò åñãüôåò êáé ôç öôù ïëïãéü, áëëü ôï ðñüâëçìá åßíáé ãåíéêü ìå ôïí êáðéôáëéóìü. ôóé, äåí õðüñ åé áíüãêç ãéá äçìïêñáôéêü ìýôùðá êáé áíôéöáóéóôéêïýò áãþíåò ðïõ ìðïñïýí íá ôá ðáëýøïõí ïé ìüæåò, áëëü ðñýðåé íá åðéäéþêïõìå ôéò óïóéáëéóôéêýò å- ðáíáóôüóåéò ðïõ ïé ìüæåò áêüìá äåí åðéäéþêïõí, äçëáäþ ùò ôüôå íá åßìáóôå ìå ôï öáóéóìü. Ãéá íá êüíïõí ôïõò áíôéöáóßóôåò, ïé êíßôåò ôï ãõñíüíå óôçí ðáðáäßóôéêç íåïöåïõäáñ éêþ, áðáôåùíßóôéêç èýóç üôé ï «åìðïñåõìáôéêüò áñáêôþñáò ðïõ ðáßñíåé êüèå ðñüãìá óôïí êáðéôáëéóìü» åßíáé óþìåñá ï êýñéïò ðáñüãïíôáò ðïõ ãåííïâïëüåé ôï óùâéíéóìü êáé ôï ñáôóéóìü. Äå ìðïñïýíå âýâáéá óáí á- íôéìáñîéóôýò óïóéáëöáóßóôåò íá ðáñáäå ôïýíå üôé åßíáé ç þñá ôùí áöåíôéêþí ôïõò, ç Ñùóßá, êáé ï õðåñóõãêåíôñùìýíïò êñáôéêïöáóéóôéêüò éìðåñéáëéóìüò ôçò ðïõ åßíáé ç ìþôñá ôïõ åéñüôåñïõ éäåïëïãéêïý êáíéâáëéóìïý êáé ñáôóéóìïý óôï óýã ñïíï êüóìï. ÂÝâáéá, êáé ï äõôéêüò ñçìáôéóôéêïý ôýðïõ éìðåñéáëéóìüò Ý åé ìýóá ôïõ ôïí áðïéêéïêñáôéêü ñáôóéóìü óáí ìéá ðëåõñü ôïõ, áëëü áõôþ äåí åßíáé ç êýñéá, óôï âáèìü ðïõ äåí åßíáé ç êôçíþäçò âßá ðïõ áðïôåëåß ôçí ðñïûðüèåóç ôçò ýðáñîçò êáé ôçò êõñéáñ ßáò ôïõ. Ï óïóéáëöáóéóôéêüò éìðåñéáëéóìüò ñùóïêéíýæéêïõ ôýðïõ êáôáñãåß ôçí å- ìðïñåõìáôéêþ ðáñáãùãþ áðü ôá äåîéü, áðü ôçí ðëåõñü ôùí ðáñáãùãéêþí ó Ýóåùí êñáôéêïìïðùëéáêïý öáóéóôéêïý ôýðïõ, ðïõ áðü ðïëëýò ðëåõñýò åßíáé å- ðéóôñïöþ óå ðéï êáèõóôåñçìýíåò ìïñöýò ó Ýóåùí êé áðü åêåßíåò ôïõ ðñïìïíïðùëéáêïý êáðéôáëéóìïý. ÖôÜíåé äçëáäþ áõôüò ï êáðéôáëéóìüò íá «äáíåßæåôáé» óôïé åßá áðü ôç öåïõäáñ ßá, ôç äïõëï ôçóßá, áêüìá êáé ôçí áíïé ôþ âáñâáñüôçôá, üðùò Ýêáíå ðáëéüôåñá êáé ôï éôëåñéêü ìïíïðþëéï. ÔÝôïéáò êïðþò åßíáé êáé ç êñéôéêþ ôïõ Ðåñéóóïý óôï «åìðüñåõìá», ùóôüóï åäþ üëç ç äïõëåéü åßíáé íá ìçí áíïßîåé êïõâýíôá ãéá íáæéóìü êáé ñõóþ ÁõãÞ, êïéíþò ïé óïóéáëöáóßóôåò íá êüíïõí ðëüôåò óôïõò åîßóïõ åñùôåõìýíïõò ìå ôç Ñùóßá íáæéóôýò. Ïé êíßôåò öáóßóôåò âëýðïõí ëïéðüí ôçí áéôßá ôïõ ñáôóéóìïý ôçò Ðáðá ñþóôïõ, ðïõ ïé ßäéïé ôïí áðïêáëïýí «åèíéêéóìü», óôï «äõôéêü åìðïñåõìáôéêü ðñïúüí» ðïõ ëýãåôáé Ïëõìðéáêïß Áãþíåò, êáé ðñïò ôá åêåß óôñýöïõí ôá ìüôéá ôùí ìåëþí êáé ôùí åðéññïþí ôïõò.

13 ÉÏÕÍÇÓ 2012 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ Óåëßäá 13 Ôï ßäéï, üôáí ïé ïõíôïöáóßóôåò ôçò Ó ïëþò Åõåëðßäùí êüíáíå öáóéóôéêýò öéýóôåò áíþìåñá 17 ôïõ ÍïÝìâñç, ôï øåõôïêêå êáôüããåëëå ôï ÍÁÔÏ êáé ôç Äýóç, åíþ åßíáé ãíùóôü üôé ü- ëïé ïé öáóßóôåò, áêüìá êáé ïé ðáëéïß á- ìåñéêáíüöéëïé Þ áìåñéêáíüäïõëïé, Ý ïõí ãßíåé ðéá öáíáôéêïß ðïõôéíéêïß êáé á- íôéäõôéêïß áðü ôá äåîéü. Ç áíôéãåñìáíéêþ ðñïâïêüôóéá ôïõ êáèåóôþôïò Ïé äýï áëëçëïóõìðëçñïýìåíïé ñáôóéóìïß êáé ç «äéêáßùóþ» ôïõò Ôï äéáêïììáôéêü êáèåóôþò, ðïõ æý- íåé õðïêñéóßá áð üëïõò ôïõò ðüñïõò ôïõ, ðñï þñçóå åðéðëýïí êáé óå ìéá íýá áðåñßãñáðôç ðñïâïêüôóéá, ãéá íá öïõóêþóåé ôá ðáíéü ôïõ åèíïñáôóéóìïý êáé ôïõ öáóéóôéêïý áíôéäõôéêéóìïý. öôáóå óôï óçìåßï íá óêçíïèåôþóåé Ýíá áíýðáñêôï ðåñéóôáôéêü ìå äþèåí «ôéôßâéóìá» óôï Twitter ôçò óçìáéïöüñïõ ôçò áðïóôïëþò ôçò Ãåñìáíßáò óôïõò Ïëõìðéáêïýò Áãþíåò, ÍáôÜóá ÊÝëåñ. Áõôü åìöüíéæå äþèåí ôïõò ëëçíåò áèëçôýò ùò îõðüëçôïõò æçôéüíïõò, ðïõ øü íïõíå äáíåéêü êëð. ÄçëáäÞ, ôá ßäéá êáèüñìáôá ðïõ ìå ôç áöéýäéêç ðïëéôéêþ ôïõ ðáñáãùãéêïý óáìðïôüæ, ôçò ñåïêïðßáò ôçò þñáò êáé ìå ôç ìðáôá ôóßäéêç ãñáììþ ôïõò êáôüíôçóáí ôçí ðáôñßäá ìáò äá- ôõëïäåé ôïýìåíç óå üëï ôïí ðëáíþôç, Ý ïõí ôï èñüóïò íá öôéüíïõí ðáñáìýèéá ãéá íá åîåñåèßæïõí ôï áßóèçìá áîéïðñýðåéáò ôïõ ëáïý ìáò. ôóé, ôïí êáíáëéæüñïõí óïýìðéôï óôïí áíôéäñáóôéêü áíôéåõñùðáúóìü êáé óôïí ó åäüí ñáôóéóôéêü áíôéãåñìáíéóìü êáé ôïõ äåß- íïõí ãéá ëýóç ôï óôñïýããéóìá ðßóù áðü ôç ñþóéêç õðåñäýíáìç ôùí «ïñèüäïîùí áäåñöþí ìáò». Ì Ýíá óìðüñï, äõï ôñõãüíéá. Áðü ôç ìéá, êëáóóéêüò éìðåñéáëéóôéêïý ôýðïõ ñáôóéóìüò ôïõ ëåõêïý ëëçíá êáé ôýðçìá ôùí îùìü ùí ôçò ìåôáíáóôåõôéêþò öôù ïëïãéüò óôï åóùôåñéêü, ðïõ ôïõò Ýöåñáí ïé ðñïâïêüôïñåò «áíôéñáôóéóôýò» ìå ôá «áíïé ôü óýíïñá ãéá üëïõò» ãéá íá å- êôéíüîïõí ôï ñáôóéìü. ÐñùôáãùíéóôÝò ó áõôïý ôïõ ôýðïõ ôï ñáôóéóìü ïé ìá- áéñïâãüëôåò äïëïöüíïé ôçò ñõóþò ÁõãÞò. Áðü ôçí Üëëç, ñáôóéóìüò ôïõ «êáôáðéåóìýíïõ åõñùðáúêïý Íüôïõ» êáôü ôïõ «áíáðôõãìýíïõ é- ìðåñéáëéóôéêïý ÂïññÜ» ôùí ðëïýóéùí ëáþí êáé êõâåñíþóåùí åéäéêü ôçò Ãåñìáíßáò, ðïõ äþèåí ìå äéêþ ôçò åõèýíç êáé åðßôçäåò ðåéíüåé ôï ëáü ìáò ãéá íá ôïí áãïñüóåé öôçíü óáí äïýëï (ôçí þñá ðïõ ìüíï ôá ñùóïêéíýæéêá áöåíôéêü áãïñüæïõí ôæüìðá êáé ôç þñá êáé ôï ëáü). ÅðéêåöáëÞò åäþ åßíáé ï ÓÕÑÉÆÁ êáé ï ÊáììÝíïò-ÁÍÅË, ðáñáðßóù ïé ñõóáõãßôåò ìå ôïõò êíßôåò, êáé ôýëïò ïé ôñåéò êõâåñíçôéêïß óáìðïôáñéóôýò, óôçí ïõóßá åîßóïõ áíôéåõñùðáßïé ìå ôïõò ðñïçãïýìåíïõò, ÓáìáñÜò ÂåíéæÝëïò ÊïõâÝëçò. Óôçí ðñáãìáôéêüôçôá ï óçìåñéíüò «íüôéïò» áíôéãåñìáíéêüò ñáôóéóìüò åßíáé ç êëéìüêùóç ôïõ «âüñåéïõ-ëåõêïý» áíôé-óëáâïìáêåäïíéêïý ñáôóéóìïý ôïõ 1992, ôïõ áíôéìïõóïõëìáíéêïý áíôé-âïóíéáêïý ñáôóéóìïý ôïõ 1995, êáé ôïõ á- íôéôïõñêéêïý õðåñáéùíüâéïõ ñáôóéóìïý. Ï ôåëåõôáßïò, ðïõ óþìåñá óêåðüæåôáé áðü ôçí êñáôéêþ öéëßá ìå ôïí ñùóüäïõëï ÅñíôïãÜí, åßíáé ï éäñõôéêüò êüèå Üëëïõ, ãéáôß åßíáé ï ìüíïò ðïõ ìåôáöñüóôçêå óå áðüëõôç ãåíïêôïíéêþ åîüíôùóç ôïõ Üìá ïõ ôïýñêéêïõ ðëçèõóìïý ôçò þñáò ìáò óôá 1821 êáé Ý- ãéíå ï ïäçãüò ãéá ôçí åèíéêþ êáôáðßåóç ôùí Ôïýñêùí ôçò ÈñÜêçò êáé ôçí Ýììåóç åèíïêüèáñóç ôçò åèíéêþò ìáêåäïíéêþò ìåéïíüôçôáò. ¼ëá áõôü ôá êñõìýíá åãêëþìáôá åîýèñåøáí é- äåïëïãéêü êáé Üíôñùóáí ôï óçìåñéíü êáèåóôùôéêü íáæéóôéêü ôýñáò óôç þñá ìáò. Ç ñõóþ ÁõãÞ åßíáé ôï áëçèéíü ðñüóùðï ôùí ÓáìáñÜ, ÂåíéæÝëïõ, ÊïõâÝëç, Ôóßðñá, ÐáðáñÞãá, ÊáììÝíïõ, ÊáñáôæáöÝñç. Áõôïß ïé ñáôóéóìïß êáôü ÂïññÜ êáé Íüôïõ åßíáé ç äéðëþ «äéêáßùóç» ôçò 23 ñïíçò ñáôóßóôñéáò Ðáðá ñþóôïõ. ¼ é ìüíï áíáãíùñßæåôáé ùò «èýìá» ôïõ «êáèåóôùôéêïý áíôéñáôóéóìïý» êáé ôïõ äõôéêüöéëïõ ïðüôå êáé «åâñáéïöéëåëåýèåñïõ» Êïýâåëïõ. «Äéêáéþíåôáé» êáé óáí äþèåí ëáúêü áíôßâáñï óôïí «åîåõôåëéóìü ôïõ Ýèíïõò ìáò áðü ôïõò Åõñùðáßïõò êáé ôïõò Ýëëçíåò ìíçìïíéáêïýò ôïõò õðçñýôåò». ¼ëç ç äçìïêñáôßá êñßíåôáé óôç íïìéìüôçôá ôùí íáæéóôþí Åìåßò ôï îáíáëýìå êáèáñü: Þôáí óôïé åéþäçò äçìïêñáôéêþ êáé äßêáéç ðñüîç ôï ðýôáãìü ôçò Ðáðá- ñþóôïõ áðü ôçí åëëçíéêþ áðïóôïëþ ãéá ôïõò áãþíåò ôïõ Ëïíäßíïõ. ÌÜëéóôá, óôï âáèìü ðïõ üëï êáé ðåñéóóüôåñï áðïäåéêíýåôáé üôé åßíáé óõíåéäçôþ öéëïíáæßóôñéá, ðñýðåé ç «áèþá» áõôþ 23 ñïíç áèëþôñéá íá ðåôá ôåß üîù ìå ôéò êëïôóéýò áðü óõëëüãïõò, á- èëçôéêýò óõíáíôþóåéò, ãåíéêü áðü êüèå óõëëïãéêþ áèëçôéêþ äñáóôçñéüôçôá. Ïé õðåñáóðéóôýò ôçò öõëåôéêþò áíùôåñüôçôáò êáé èáõìáóôýò ìá- áéñïâãáëôþí äåí Ý ïõíå êáìéü äïõëåéü óå ïðïéáäþðïôå óõëëïãéêþ äñáóôçñéüôçôá ôïõ ëáïý êáé ôçò íåïëáßáò. Áõôü ðñýðåé íá ãßíåé êôþìá êüèå ðáôñéþôç êáé äçìïêñüôç, êáé íá áðïôåëåß Üîïíá ãéá åíéáßï äçìïêñáôéêü ìýôùðï âüóçò ìýóá óôïõò ìáæéêïýò þñïõò. Ùóôüóï, ôï åðßêåíôñï ôçò äçìïêñáôéêþò ðüëçò ó áõôü ôïí ôüðï óõìðõ- Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΟΑΚΚΕ êíþíåôáé óþìåñá óôçí áíôéìåôþðéóç ôçò íáæéóôéêþò âßáò êáé ãåíéêü óôçí ðüëç ãéá íá ðåôá ôåß ï êáñêßíïò ôïõ íáæéóôéêïý óõììïñéôéóìïý Ýîù áðü ôï êïéíùíéêü óþìá. ¼ðïéïò áñíåßôáé óþìåñá ôïí ðñùôåýïíôá áñá ôþñá ôçò ðüëçò ãéá ôï ëáúêü äçìïêñáôéêü ôóüêéóìá ôçò ñõóþò ÁõãÞò êáé ãéá íá ãßíåé ëáúêü áßôçìá ôï «Åêôüò íüìïõ å- äþ êáé ôþñá ïé íáæéóôýò êáíßâáëïé» äïõëåýåé, óõíåéäçôü Þ áóýíåéäá, ãéá ôá áíáôïëéêü áöåíôéêü ôçò ΤΟ ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΕΙ ΤΗ ΝΕΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ Αφού ομόθυμα φέρανε τους ναζιστές στη Βουλή, αποδέχτηκαν τα καθημερινά ρατσιστικά τους πογκρόμ και τους παραδώσανε την α- στυνομία ψυχή τε και σώματι, αφού επί 30 χρόνια στηρίξανε την πολιτική ζωή της χώρας αποκλειστικά στις φασιστικές τους καθάρσεις μέσω σκανδάλων (συχνά μάλιστα ανύπαρκτων ενώ συγκάλυπταν και συγκαλύπτουν τα πιο μεγάλα), αφού κλείσανε λιμάνια και δρόμους με το έτσι θέλω παίρνοντας για δεκαετίες όμηρο τον πληθυσμό, αφού χρεωκοπήσανε τη χώρα καταστρέφοντας συστηματικά τις παραγωγικές της δυνάμεις, αφού δείρανε βουλευτές, αφού ματαιώσαν πολιτικές συγκεντρώσεις και τρομοκρατήσανε το κοινοβούλιο που ήδη το είχανε προβοκάρει και κουρελιάσει περνώντας από αυτό μια πολιτική που οι ίδιοι υπονόμευαν, αφού βάλανε ένα νεοναζιστικό στρατό, το ρώσικο στρατό να παρελάσει σε μια α- ντιφασιστική εθνική επέτειο, (στην Κομοτηνή στις 28 Οκτώβρη του 2011), την ώρα που εμπόδιζαν με ναζιστές και σοσιαλφασίστες τις παρελάσεις του ελληνικού στρατού, αφού τα κάνανε όλα αυτά ΤΩΡΑ οι ίδιες αυτές ηγεσίες αποφάσισαν να καταργήσουν και την τελευταία συμβολική φόρμα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας που τους ενοχλούσε. Κατάργησαν λοιπόν τη γιορτή της αποκατάστασης της δημοκρατίας στο Προεδρικό μέγαρο με πρωτοβουλία του ίδιου του ρωσόδουλου προέδρου και με πρόσχημα ως συνήθως τη φτώχεια του λαού. Αυτή η καταργηση έρχεται πολλά χρόνια μετά το κάψιμο των φακέλλων από την οικουμενική Φλωράκη-Μητσοτάκη, μετά το συνεχές ψευτοαναρχικό προβοκάρισμα, τη σοσιαλφασιστική χειραγώγηση, την απομαζικοποίηση και την ιδεολογική αφυδάτωση της επετείου του Πολυτεχνείου και σημαίνει στο ñõóþò ÁõãÞò êáé üëïõ ôïõ äéáêïììáôéêïý êáèåóôþôïò. Äïõëåýåé ôåëéêü ãéá ôïí åêöáóéóìü áõôþò ôçò þñáò, ìå ïñßæïíôá ôçí ðéï ìáôïâáììýíç äé ôáôïñßá ðïõ èá Ý åé ãíùñßóåé áõôüò ï ôüðïò. Ç åðéôõ ßá ôçò üóï ãßíåôáé ðéï ðëáôéüò äçìïêñáôéêþò óõóðåßñùóçò ãéá íá êõíçãþóïõìå ôïõò íáæéóôýò áðü êüèå êïéíùíéêþ åêäþëùóç êáé Ýêöáíóç èá áðïôåëýóåé Ýíá áðü ôá âáóéêü êëåéäéü óôï äñüìï ãéá ôç óõãêñüôçóç ôïõ áíôéöáóéóôéêïý, ôïõ Áíôéñþóéêïõ Äçìïêñáôéêïý êáé Ðáôñéùôéêïý Ìåôþðïõ. βάθος της την οριστική αποκατάσταση των δεσμών σύσσωμου του επίσημου σημερινού πολιτικού συστήματος με την στρατιωτική δικτατορία και το ξέπλυμα του στρατού σαν κατ εξοχήν θεσμό επιβολής των δικατοριών. Η α- ντιχουντική μεταπολίτευση ήταν ως τώρα το μεγαλύτερο πολιτικό και ι- δεολογικό εμπόδιο για την άνδρωση του φαιοκόκκινου μετώπου της σοσιαλφασιστικής ψευτοαριστεράς, της ναζιφασιστικής ακροδεξιάς με παντρολογητές τους κάθε λογής φιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες. Ό- λοι αυτοί ενωμένοι γκρεμίζουν τώρα επίσημα τη δημοκρατία που υπονόμευσαν επί 40 χρόνια οι μεν στο ό- νομα της εθνικής ενότητας, οι δε της δήθεν ταξικής επανάστασης και οι παντρολογητές τους στο όνομα της ελευθερίας του κεφάλαιου ανατολικού ή δυτικού.δεν είναι τυχαίο ότι η κατάργηση της γιορτής της δημοκρατίας στο προεδρικό έρχεται μισό χρόνο περίπου μετά την πολιτική και πειθαρχική αθώωση των χουντοφασιστών της Σχολής Ευελπίδων που υ- μνούσαν σε εκδήλωσή τους τη χούντα. Καμιά αμφιβολία. Οι 7 ρωσόφιλες κομματικές ηγεσίες ετοιμάζουν φασιστοναζιστική και ξενική δικτατορία που άλλη σε κτηνωδία και βαρβαρότητα δεν θα έχει ξαναδεί η Ελλάδα. Πρέπει να ενωθούμε και να την α- ποτρέψουμε. Η αστική τάξη είναι ά- θλια, οι φασίστες δημαγωγοί έχουν προς το παρόν πολιτικά το πάνω χέρι, ο λαός εκτός από οργανωτική έ- χει και σοβαρή πολιτική αδυναμία σε αυτή τη φάση, όμως η φασιστική δικακτορία δεν είχε ποτέ μαζική πελατεία σε αυτή τη χώρα. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ενδιάμεση αυτή περίοδο και να διαφωτίσουμε και να οργανώσουμε το λαό στην αντιφασιστική αντίσταση αρχίζοντας από την α- ριστερά και τους βαθείς δημοκράτες.

14 Óåëßäá 14 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ ÉÏÕÍÇÓ 2012 Ο υπηρέτης της ρωσοκρατίας Ιερώνυμος κατηγορεί τη βαυαροκρατία για τη δικιά του αντιπατριαρχική πολιτική Tα «κατάλοιπα» της βαυαροκρατίας που «ακόμη επιζούν στην Ελλάδα» φταίνε στον αρχικαγκεμπίτη υπηρέτη του Πούτιν και της Ρώσικης εκκλησίας Ιερώνυμο για την «αποκοπή της Εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο», όπως καταγράφεται σε πρόσφατο άρθρο (28/7/2012) του Πρακτορείου Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Ρομφαία: «Ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε και στα κατάλοιπα της βαυαροκρατίας που ακόμη επιζούν στην Ελλάδα: Από την απελευθέρωση έχουμε τη συνεχή παρέμβαση των ξένων. Έτσι, δημιουργήθηκε η αποκοπή της Εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο για να μη μπορεί να γίνει πραγματικότητα το όραμα του Ρήγα, να μην μπορούν ν απελευθερωθούν οι σκλαβωμένοι α- δελφοί μας. Από την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού μέχρι και το 1922 δεν επιτράπηκε στην Ιεραρχία να συγκληθεί, ν αποφασίσει και να εκφραστεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Όθωνας, που ζήτησε τη συμβουλή του πατέρα του Λούντβιχ, βασιλιά της Βαυαρίας, προκειμένου να περιορίσει τον κλήρο. Εκείνος τον συμβούλευσε ως εξής: θα διορίζεις στη δημόσια διοίκηση ανθρώπους, όχι με κριτήρια αξιοκρατίας, αλλά πιστούς ακολούθους. Έκτοτε, έχουμε εκτροπές, που τις βλέπουμε δυστυχώς και σήμερα. Επιθυμία μας όμως είναι να συναντηθούμε με όλους. Πρέπει να παλέψουμε όλοι, ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Όλοι μαζί μπορούμε, γιατί έχουμε πρότυπα πατρογονικά και δύναμη εσωτερική. Ο Χριστιανισμός είναι του Α- ποστόλου Παύλου και όχι της Μέρκελ». ( xristianismos-merkel-arxiepiskoposflorina) Η απόλυτη γκεμπελική διαστρέβλωση της πραγματικότητας από τον ποιο ανοικτό υπονομευτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ελλαδικής εκκλησίας και ύ- πουλου αλλά σταθερού υποστηρικτή της απόλυτης υποταγής τους στο ελεγχόμενο από τον Πούτιν Πατριαρχείο της Μόσχας. Ο Ιερώνυμος, συντονιζόμενος με την Ρώσικη εκκλησία ήταν αυτός που έσπευσε να επισκεφθεί στην φυλακή και να στηρίξει τον -μέχρι τότε εμφανιζόμενο ως ένοχο του δήθεν σκανδάλου του Βατοπεδίου- η- γούμενο Εφραίμ. Αλλά αυτό το έκανε μόνο όταν ο Εφραίμ εγκατέλειψε το Οικουμενικό Πατριαρχείο και έδωσε ανταλλάγματα στο Άγιο Όρος υπέρ της Ρώσικης εκκλησίας και αφού μετέφερε ως επικεφαλής αντιπροσωπείας της μονής την «Αγία Ζώνη» στη Ρωσία το Νοέμβρη του 2011 σαν δώρο στη Ρωσία γενικά και στην προεκλογική εκστρατεία του Πούτιν ειδικότερα. (βλ. σχετικό άρθρο «Η ΡΩΣΙΑ ΧΡΗ- ΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΔΗΘΕΝ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΠΟΥ Η ΙΔΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑ- ΤΑΛΑΒΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ» στο φ. 474 της Ν.Α.). Ο Ιερώνυμος ήταν αυτός που πρόσφατα επίσης έσπευσε να συναντήσει τα αφεντικά του της ανώτατης εκκλησιαστικής αλλά και πολιτικής ηγεσίας του ρωσικού κράτους ζητώντας μάλιστα από τη ρωσική εκκλησία να αναλάβει τη διαχείριση της τεράστιας περιουσίας που διαθέτει η ελλαδική εκκλησία! Ακόμα, ο Ιερώνυμος συνεχάρη τον γενοκτόνο σφαγέα του τσετσενικού λαού Πούτιν για την εκλογή του λέγοντας του γλοιωδώς πως είναι χαρά για τον ίδιο και τη συνοδεία του «που ήρθε στην εξουσία μια τόσο μεγάλη προσωπικότητα για τη Ρωσία, όπως εσείς», ενώ σε ρώσους δημοσιογράφους παραδέχτηκε πως «Αγαπάμε πιο πολύ τους Ρώσους πώς να το κάνουμε» (βλ. σχετικό άρθρο «Ο ΚΑΓΚΕΜΠΙΤΗΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΕΠΙ- ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΟΥ» στο φ. 474 της Ν.Α.). Η κυριαρχία της Ρωσίας στη χριστιανική ανατολική Ορθοδοξία, την οποία τόσο δουλικά υπηρετεί αυτός ο προστάτης του κάθε φιλοναζιστή μητροπολίτη, θα της δώσει επίσης ένα ακόμη ιδεολογικό στοιχείο που της χρειάζεται για να οδηγήσει το ρωσικό λαό στον πόλεμο για την παγκόσμια ηγεμονία. Κάθε ναζισμός χρειάζεται ένα περικάλυμμα για να φανατίσει τις μάζες Ç äþëùóç áõôþ ðïõ Ýãéíå óå åðßóêåøç ôïõ óôï õðïõñãåßï ôçò áóôõíïìßáò ç ïðïßá åßíáé ãåìüôç ñõóáõãßôåò êáé óõíåñãüæåôáé ìáæß ôïõò (ó åäüí ïé ìéóïß åðßóçìá ðéá ôçí øçößæïõí), åíéó ýåé áðñïêüëõðôá ôç íáæéóôéêþ óõììïñßá.. Ìå áõôþ ôïõ ôç äþëùóç áõôüò ï «áñéóôåñüò äçìïêñüôçò» áíáãïñåýåé ôïõò íáæéóôýò óå «ðñïóôüôåò ôçò æùþò ôùí åëëþíùí ðïëéôþí» ìüíï ðïõ ôïõò êáôçãïñåß åðåéäþ åßíáé «áõôüêëçôïé ðñïóôüôåò». Ôï üôé áõôü ôï åííïåß, äçëáäþ üôé äåí ðñüêåéôáé ãéá ìéá áôõ Þ äéáôýðùóç áðïäåéêíýåôáé á- ðü ôï üôé âüæåé ôïõò íáæéóôýò ìá áéñïâãüëôåò óôï ßäéï ôóïõâüëé ìå å- êåßíïõò ðïõ óôçí ßäéá äþëùóç êáôçãïñåß «ãéá áõôüêëçôïõò õðåñáóðéóôýò ôùí ìåôáíáóôþí». Ðïéïõò åííïåß ìå áõôü; Ðñïöáíþò åííïåß ôï ìýôùðï ÓÕÑÉÆÁ, ÁÍÔÁÑÓÕÁ, øåõôïáíáñ éêþí. Áõôïß áí êáé ðáñéóôüíïõí ôïõò õðåñáóðéóôýò ôùí ìåôáíáóôþí ìå ôçí ðñïâïêáôüñéêç ðïëéôéêþ ôïõò ôùí «áíïé ôþí óõíüñùí» Þ ôçò ôõöëþò áíôéáóôõíïìéêþò âßáò Þ ôçò ôü á áíôéêñáôéêþò êáé ôü á áíôéêáðéôáëéóôéêþò ôïõò âßáò, êüíïõí ìåãüëç æçìéü óôïõò ìåôáíüóôåò êáé äéåõêïëýíïõí ðïëéôéêü ôïõò íáæéóôýò êáèþò ôïõò åìöáíßæïõí óáí õðåñáóðéóôýò ôçò Ýííïìçò ôüîçò êáé áðïêïýìðé ôùí áíýñ- Ï Éåñþíõìïò ìå ôïí Ðïýôéí και να τις ελέγχει ιδεολογικά έτσι ώστε να μπορεί να τις χρησιμοποιήσει για τα σχέδιά του. Στην ιμπεριαλιστική Ρωσία οι α- ραχνιασμένες μεσαιωνικές θρησκευτικές α- ντιλήψεις, που είχαν αρχίσει να ξεχνιούνται από το λαό στη σοσιαλιστική ΕΣΣΔ, έκαναν πάλι την τερατώδη εμφάνισή τους μετά την ήττα του σοσιαλισμού με ιδιαίτερα έντονο τρόπο, αφού τώρα πια η Ορθοδοξία έχει γίνει ένα ουσιαστικό και αναπόσπαστο εργαλείο της μεγαλορώσικης πολιτικής για τον έλεγχο των χριστιανικών ορθόδοξων χωρών, ιδιαίτερα των βαλκανικών καθώς και για την διείσδυση και ανάμειξη του ρώσικου ιμπεριαλισμού σε όλες τις χώρες του κόσμου στις οποίες υπάρχουν χριστιανοί ορθόδοξοι πολίτες. Αυτός είναι ο λόγος που η KGB ήθελε πάντα να ελέγχει την ηγεσία του ρώσικου πατριαρχείου. ÖÉËÏÍÁÆÉÓÔÉÊÇ ÄÇËÙÓÇ ÊÏÕÂÅËÇ ÃÉÁ ÔÇ ÍÁÆÉÓÔÉÊÇ ÓÕÌÌÏÑÉÁ Áíôß íá êáôáããåßëåé ôïõò íáæéóôýò ôçò «ñõóþò ÁõãÞò» êáé íá æçôþóåé íá âãïõí åêôüò íüìïõ ãéá ôçí åãêëçìáôéêþ ôïõò ñáôóéóôéêþâßá, ï ðñüåäñïò ôçò ÄÇÌÁÑ Ö. ÊïõâÝëçò, ôïõò áñáêôþñéóå «åîùèåóìéêïýò áõôüêëçôïõò ðñïóôüôåò ôçò æùþò ôùí åëëþíùí ðïëéôþí»! ãùí. ¼ìùò üôé êáêü êáé íá Ý ïõí êüíåé áõôïß äåí óõãêñßíåôáé ìå ôç âßá ôùí íáæéóôþí. Ãéáôß íáé ìåí áóêïýí ðïëéôéêþ âßá áíôéëáéêþò óïóéáëöáóéóôéêþò öýóçò êáé óôçí ïõóßá ôçò êáé óôçí ðñáîéêïðçìáôéêþ ìïñöþ ôçò- áëëü äåí Ý- ïõí áóêþóåé ñáôóéóôéêþ âßá. Ìüíï ïé íáæéóôýò áóêïýí ñáôóéóôéêþ âßá êáé ôçí áóêïýí êáôü ôùí ìåôáíáóôþí. Èá ìðïñïýóå êáíåßò íá èåùñþóåé ôïõò íáæéóôýò, êáé ðüëé ëáèåìýíá, óáí «áõôüêëçôïõò õðåñáóðéóôýò ôçò æùþò ôùí åëëþíùí» áí áóêïýóáí âßá êáôü ôùí å- ãêëçìáôéêþí óôïé åßùí ôùí ìåôáíáóôåõôéêþí ãêýôï. Êáé áõôü ñáôóéóìüò èá Þôáí ãéáôß åðéêåöáëþò êüèå óïâáñþò åãêëçìáôéêüôçôáò åßíáé Ýëëçíåò, áëëü èá Þôáí ôïõëü éóôïí Ýíáò êüðùò êáëõìýíïò ñáôóéóìüò. ÁëëÜ ïé íáæéóôýò ôçò ñ. ÁõãÞò áóêïýí ùìþ ñáôóéóôéêþ êáé êôçíþäç âßá êáôü ôùí ðéï åéñçíéêþí êáé óõ íüôåñá ìüëéóôá ôùí ðéï ðáëéþí åãêáôáóôçìýíùí ìåôáíáóôþí ìå âáóéêü óýíèçìá íá öýãïõí á- ðü ôç þñá. Äåí åßíáé äçëáäþ êáôü êáíýíá ôñüðï «áõôüêëçôïé ðñïóôüôåò ôçò æùþò ôùí åëëþíùí» üðùò éó õñßæåôáé ï ÊïõâÝëçò, åßíáé ìüíï áõôüêëçôïé âáóáíéóôýò êáé øõ ïëïãéêïß âéáóôýò ôùí ìåôáíáóôþí. Áõôü äçëáäþ ðïõ Ýêáíå ç äþëùóç ÊïõâÝëç Þôáí íá åîùñáàóåé ôç ñ. ÁõãÞ þóôå íá óôçñßîåé ôçí ðáñïõóßá ôçò íáæéóôéêþò áõôþò óõììïñßáò óôç ÂïõëÞ. Áõôü ôï Ý åé êüíåé ùò ôþñá ìüíï ï öéëï ñõóáõãßôçò ÓáìáñÜò. Áõôüò ðïôý ôïõ äåí Ý åé êáôáããåßëåé óå ìåãüëåò ïìéëßåò ôïõ ôç ñõóáõãßôéêç âßá êáé ìéëüåé åðßóçò êáôü ôùí «áõôüêëçôùí ðñïóôáôþí» ùñßò íá êáôáããåßëåé ï- íïìáóôéêü ôçí.á. Áêüìá ôüëìçóå íá ðåé, üôáí ï ÊáóéäéÜñçò Ýäåéñå ôçí ÊáíÝëëç, üôé äåí ðñýðåé ìåôü áðü áõôü íá áëüóåé ç åèíéêþ åíüôçôá ðïõ ðåñéëáìâüíåé êáé ôç ñ. ÁõãÞ, äçëáäþ äåí ðñýðåé íá áíôéäñüóåé ïõóéáóôéêü ðïëéôéêü ôï øåõôïêêå, ï ÓÕÑÉÆÁ êëð óå áõôþí ôçí ðñüêëçóç. Ìéá óôüóç áíôßóôïé ç ìå ôïõ ÊïõâÝëç, áí êáé ü é ìå ôüóç ùìüôçôá, êñáôüíå êáé ïé ðåñéóóüôåñïé öéëåëåýèåñïé ðïõ ùñáéïðïéïýí ôç íáæéóôéêþ âßá ìå ôï íá âüæïõí äßðëá ôçò ôçí «áñéóôåñþ» âßá. ÁõôÞ åßíáé ç öéëïíáæéóôéêþ óôüóç ôùí öéëåëåýèåñùí. Ìå áõôü ôï âáóéêü åðé åßñçìá: «ÏÕÔÅ íáæéóôéêþ, ÏÕÔÅ «áñéóôåñþ» âßá» Ý ïõí óôñïããõëïêáèþóåé ïé íáæéóôýò óôçí åëëçíéêþ âïõëþ äçëáäþ Ý ïõí ôç íïìéìüôçôá ðïõ êáíýíá Üëëï åõñùðáúêü êñüôïò äåí ôïõò äßíåé, æþôçìá ðïõ Þäç Ýèåóå ï åðßôñïðïò ôçò Êïìéóéüí ãéá ôá áíèñþðéíá äéêáéþìáôá (äåò oakke.blogspot.com). Óýìöùíá ìå áõôþ ôçí éóïðýäùóç ãéá íá âãåé å- êôüò íüìïõ ç ñ. ÁõãÞ ðñýðåé íá âãåé ôáõôü ñïíá ï ÓÕÑÉÆÁ, ôï øåõôïêêå, ï ÁÍÔÁÑÓÕÁ êëð. ÁõôÞ ç ó åôéêïðïßçóç ôïõ íáæéóìïý åßíáé ç áóðßäá ôïõ. ÐÜíôá ï íáæéóìüò ìåôü ôïí â ðáãêüóìéï ðüëåìï êñõâüôáí ðßóù áðü êüèå áõôáñ éóìü, êüèå ðïëéôéêþ Üäéêç âßá, êüèå êáëõìýíï öáóéóìü. ÌÜëéóôá óõíý åéá óôç óåë. 16

15 ÉÏÕÍÇÓ 2012 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ Óåëßäá 15 ÁËÕÂÏÕÑÃÉÁ Ï É ÌÅ ÔÏÕÓ ÓÏÓÉÁËÍÁÆÉ Ï É ÌÅ ÔÁ ÌÁÔ ÊÁÉ ÔÇÍ ÅÑÃÏÄÏÓÉÁ óõíý åéá áðü ôç óåë. 2 ìï ôïõ åñãïóôáóßïõ ôïõ Áóðñïðýñãïõ êáé ôçí ôáîéêþ äéüóðáóç åêåß, Þôáí ç óõíåñãáóßá ôïõ óõíäéêüôïõ ôïõ Âüëïõ ìå ôïõò åñãüôåò ôïõ Áóðñïðýñãïõ óå ìéá äßêáéç êáé óùóôþ ãñáììþ. Ïé åñãüôåò ôïõ Âüëïõ Þôáí êáôáäéêáóìýíïé åßôå íá åíùèïýí ìå ôïí Áóðñüðõñãï êáé íá óþóïõí êáé ôá äýï åñãïóôüóéá êáé ôá êïéíü åñãáôéêü äéêáéþìáôá óå áõôü, åßôå íá äïõëåýïõí óå âüñïò ôçò üðïéáò äßêáéáò áðåñãßáò ôïõ Á- óðñïðýñãïõ õðïíïìåýïíôáò ôç ìåëëïíôéêþ åñãáóéáêþ ôïõò êáôüóôáóç áëëü êáé ôçí åðéâßùóç ôïõ åñãïóôáóßïõ ôïõò óå óõíèþêåò óïóéáëöáóéóôéêþò ðïëéôéêþò êõñéáñ ßáò. Ç ÏÁÊÊÅ åß å ðñïâüëåé áðü ôéò áñ Ýò ôïõ ñüíïõ ìéá óõíäéêáëéóôéêþ ðñüôáóç åíüôçôáò Âüëïõ Áóðñïðýñãïõ ãéá áíüêëçóç ôùí áðïëýóåùí ìå ôçí ôáõôü ñïíç õ- ðï þñçóç óå æçôþìáôá ìåßùóçò ôïõ ñüíïõ åñãáóßáò áìïéâþò -üóï èá Ýìåíáí ðåóìýíåò ïé äïõëåéýòãéá íá óùèåß ôï åñãïóôüóéï. ÁõôÞ ç ãñáììþ èá áðïìüíùíå ôï ÐÁÌÅ êáé èá åìðüäéæå ôçí õðïôáãþ ôùí åñãáôþí óôçí åñãïäïóßá. ÅíùìÝíïé ïé åñãüôåò óôá äýï åñãïóôüóéá èá ìðïñïýóáí ìå ôáõôü ñïíç áðåýèõíóç óôï ëáü íá åðéâüëëïõí óõíäéêáëéóôéêþ äçìïêñáôßá ìå êïéíýò óõãêåíôñþóåéò êáé óôáäéáêü ìå êïéíýò óõíåëåýóåéò. Áðïäåß ôçêå üìùò üôé áõôþ ç ôñßôç, ç ôáîéêþ ãñáììþ äåí åß å áêüìá ùñéìüóåé óôïõò åñãáæüìåíïõò ôïõ Âüëïõ ðïõ ðåñé áñáêþèçêáí óôï þñï ôïõò ãéá íá óþóïõí ôéò äïõëåéýò ôïõò. ôóé ïé åñãáæüìåíïé ôïõ Áóðñïðýñãïõ Ýìåéíáí á- íï ýñùôïé áíüìåóá óôï ÐÁÌÅ êáé ôçí åñãïäïóßá. ôóé Üëëïé óýñèçêáí ðßóù áðü ôç äåýôåñç ôñý ïíôáò óôá äéêáóôþñéá êáé ðåñéìýíïíôáò ôá ÌÁÔ ãéá íá ëýóïõí ôï ðñüâëçìá ôïõò, Üëëïé ðþãáí óðßôé ôïõò áðïãïçôåõìýíïé êáé Üëëïé áêïëïýèçóáí ôï ÐÁÌÅ åßôå ãéáôß íôñýðïíôáí íá åãêáôáëåßøïõí ôïõò áðïëõìýíïõò óõíáäýëöïõò ôïõò åßôå ãéáôß åß áí åîáóöáëßóåé áðü áõôü ìéá ü é áóþìáíôç óå ýøïò óôáèåñþ á- ðåñãéáêþ åíßó õóç. Êáé åñ üìáóôå óôï åðüìåíï æþôçìá ãéá ôï ïðïßï Þäç Ý ïõí åêäçëþóåé ôïí åíèïõóéáóìü ôïõò åêåßíïé ðïõ âëýðïõí üøéìá üôé ôï ìåãüëï ðñüâëçìá óþìåñá óôçí ÅëëÜäá åßíáé ç áðïâéïìç Üíéóç êáé ðïõ äåí íïéüæïíôáé ãéá ôçí åñãáôéêþ äéüóðáóç óôïí Áóðñüðõñãï êáé êõñßùò ãéá ôçí åðßóçìç áíáãíþñéóç ôïõ áðåñãïóðáóôéóìïý óáí «éåñïý äéêáéþìáôïò», äçëáäþ ôçí åðéóôñïöþ ôçò éóôïñßáò 100 ñüíéá ðßóù. Áõôïß óôçí êáëýôåñç ðåñßðôùóç ëýíå ü- ôé áõôü Þôáí ôï ôßìçìá ðïõ Ýðñåðå íá ðëçñùèåß ãéá íá óùèåß ôï åñãïóôüóéï êáé íá ðüøåé ôï ÐÁÌÅ íá êëåßíåé êáé Üëëá åñãïóôüóéá. Ðñïöáíþò Ýôóé óêýöôçêå êáé ç åñãïäïóßá ÌÜíåóç ðïõ íüìéóå üôé äéáóðþíôáò ôïõò åñãüôåò êáé äßíïíôáò óôï ÐÁÌÅ êáé ôïí ÓÕÍ ôïí ôßôëï ôïõ áðïíåíïçìýíïõ áëëü Ýíôéìïõ öéëåñãüôç èá óþóåé ôçí ðåñéïõóßá ôçò. Ãéá Ýíáí ðñïïäåõôéêü Üíèñùðï ôï ôßìçìá, äçëáäþ ç åðßóçìç êáé ïõóéáóôéêþ êáôüñãçóç ôïõ äéêáéþìáôïò ôçò á- ðåñãßáò, ïýôå êáôü äéüíïéá èá Üîéæå ãéá ôï óêïðü ôçò äéüóùóçò åíüò Þ ðåñéóóüôåñùí åñãïóôáóßùí. Ôï íá êáôáñãçèåß ôï äéêáßùìá ôçò áðåñãßáò óçìáßíåé íá åðéâëçèåß ùìþ ôáîéêþ êáé ôåëéêü ðïëéôéêþ äéêôáôïñßá êáé áõôü óçìáßíåé õðïäïýëùóç óå íôüðéïõò Þ îýíïõò äõíüóôåò. ÔÝôïéåò õðïäïõëþóåéò ïé ëáïß óþìåñá äåí ôéò áíôý ïõí êáé óõ íü ðñïôéìïýí íá ðåèüíïõí ðïëåìþíôüò ôåò. Êáé êáëü êüíïõí. Óôçí óõãêåêñéìýíç åëëçíéêþ ðåñßðôùóç ùóôüóï áí êáôáñãçèåß êáé üðïõ êáôáñãçèåß óôçí ðñüîç ôï äéêáßùìá ôçò áðåñãßáò äåí èá ìðïñåß íá õðüñîåé áíüðôõîç ðáñü ìüíï åíüò êáé ôïõ åéñüôåñïõ êåöüëáéïõ, ôïõ êáèåóôùôéêïý äïõëïêôçôéêïý êåöáëáßïõ êáé êáôáóôñïöþ üëùí ôùí Üëëùí. ÓÞìåñá êáé ìüëéóôá áðü áñêåôü ñüíéá ç áðåñãßá Ý åé ðñáêôéêü êáôáñãçèåß óå üëá ôá áíáôïëéêü êñáôéêïöáóéóôéêü êåöüëáéá ôçò þñáò ìáò. Äåí åßíáé ôõ áßï üôé äåí Ý åé ðïôý óçìåéùèåß áðåñãßá óôá åñãïëáâéêü êáé õðåñãïëáâéêü óõíåñãåßá ôïõ Ìðüìðïëá, Þ óôá åñãïóôüóéá ôïõ Êüêêáëç Þ óôéò ôñüðåæåò ãáëýñåò ôïõ Âãåíüðïõëïõ. Áêüìá ðåñéóóüôåñï ç áðåñãßá åßíáé åíôåëþò áðáãïñåõìýíç óôçí äïõëïêôçôéêþ ÊÏ- ÓÊÏ ìå ìüíéìåò óõíèþêåò äïõëåéüò äåêüäåò öïñýò åéñüôåñåò áðü áõôýò ðïõ Þèåëå ï ÌÜíåóçò ãéá ìéá ðåñßïäï. Ãéá ôïõò ðáñáðüíù ëüãïõò åßìáóôå ôçò Üðïøçò üôé óå üôé áöïñü ôç óõíý- éóç ôçò ëåéôïõñãßáò ôçò áëõâïõñãßáò Áóðñïðýñãïõ ìåôü áðü ôá ÌÁÔ Ý- íá áðü ôá äýï ìðïñåß íá óõìâåß: Åßôå ï ÌÜíåóçò Ý åé Þäç ìå êüðïéïí ôñüðï óõììá Þóåé ç Ý åé åîáñôçèåß áðü ôï á- íáôïëéêü êñáôéêïöáóéóôéêü êåöüëáéï, åßôå ôï êáèåóôþò Üíïéîå ðñïóùñéíü ôçí åðé åßñçóç ãéá êüðïéï ëüãï ð íá ðüñåé êüðïéá ïéêïíïìéêü êáé ðïëéôéêü á- íôáëëüãìáôá Þ íá êáèçóõ Üóåé ôïõò äõôéêüöéëïõò, êáé íá ôçí êëåßóåé óôç óõíý åéá. ¼ðïéïò êáé íá åßíáé ï óôü ïò ôïõ ôï óßãïõñï åßíáé üôé ôï êõâåñíçôéêü óêýëïò ôïõ êáèåóôþôïò óõíå ßæåé íá äéáèýôåé áõôþ ôç óôéãìþ ôï ðéï âáóéêü êáèåóôùôéêü åñãáëåßï ðßåóçò ðïõ ëýãåôáé óïóéáëöáóéóôéêüò óõíäéêáëéóôéêüò óôñáôüò ôùí ÐÁÌÅ-ÓÕÑÉÆÁ, óôïí ïðïßï åßíáé ðéá åíôáãìýíïò êáé ï óôñáôüò ôùí íáæß ôçò. ÁõãÞò. Áõôü éó ýåé áðü ðñï èýò, äçëáäþ áðü ôçí þ- ñá ðïõ øåõôïêêå êáé ÓÕÑÉÆÁ äåí êáôüããåéëáí óáí ðñïâïêáôüñéêç áëëü á- ðïäý ôçêáí ôçí õðïóôþñéîç ðïõ Ýäùóáí ïé íáæþäåò óôïí áãþíá «êáôü ôçò áóôõíïìéêþò êáôáóôïëþò». Ç óýíäåóç ôçò áëõâïõñãßáò ìå ôçí Alpha Bank êáé ôï ÊáôÜñ ÐÜíôùò, üðïéåò êáé áí åßíáé ïé ðñïèýóåéò ôùí åöôü ñùóüäïõëùí êïììáôéêþí çãåóéþí, ïé åîåëßîåéò äåß íïõí ü- ôé ôï üðïéï Üíïéãìá ôçò áëõâïõñãßáò åßíáé äåìýíï ìå éäéïêôçóéáêýò áëëáãýò óôï êåöüëáéï ðïõ åëýã åé ï ÌÜíåóçò Þ ó åôßæåôáé ìå áõôüí. Áíáöåñüìáóôå åäþ êõñßùò óôçí ðåñßðôùóç ôïõ ìåãáëýôåñïõ êáé ðéï êáßñéïõ ïéêïíïìéêïðïëéôéêü éäéùôéêïý ôñáðåæéêïý êåöüëáéïõ, åêåßíïõ ôçò ôñüðåæáò ëöá, óôï ïðïßï ï ÌÜíåóçò åßíáé ìåãáëïìýôï ïò êáé ùò èåò ìýëïò ôçò äéïßêçóçò ôïõ. ÄçëáäÞ äåí áðïêëåßåôáé ç åðßèåóç ôùí öáéï-«êüêêéíùí» óôï åñãïóôüóéï íá ìçí Ý åé óáí óôü ï ìüíï áõôü ôï ßäéï áëëü êáé ôï á- äõíüôéóìá, êáé äåí áðïêëåßåôáé êõñßùò áõôü, ôçò ôñüðåæáò ëöá. Ïé ôñüðåæåò óôçí ÅëëÜäá ðïõ Ý- ïõí ðßóù ôïõò êüðïéï ìåãüëï âéïìç áíéêü êåöüëáéï åßíáé ðïëý ðéï éó õñýò áðü åêåßíåò ðïõ óôýêïíôáé ðüíù óôçí êéíïýìåíç Üììï ôùí ñçìáôéóôéêþí ðáé íéäéþí Þ ðüíù óôéò ìéêñïìåóáßåò åðé åéñþóåéò ôçò ëéáíéêþò ôñáðåæéêþò áãïñüò. Áðü ôï ÖëåâÜñç ïé «óõìðáñáóôüôåò» óôïõò áëõâïõñãïýò îåêßíçóáí êéíçôïðïéþóåéò êáé áðïêëåéóìïýò Ýîù áðü ìåñéêü õðïêáôáóôþìáôá ôçò ëöáìðáíê êáé æçôïýóáí óôçí ïõóßá ìðïúêïôüñéóìá ôçò ôñüðåæáò áðü ôïõò ðåëüôåò ôçò ëüãù ôçò óõììåôï Þò óôï ïëéãïìåëýò ÄÓ ôçò ôñüðåæáò ôïõ ÌÜíåóç. ÁõôÞ ç ìýèïäïò äåí Þôáí ìáæéêþ ïýôå Ýðéáóå óôï êïéíü ðïõ åß å Þäç áñ- ßóåé íá êáôáëáâáßíåé üôé êüôé óüðéï óõíýâáéíå ìå ôçí áðåñãßá ôçò áëõâïõñãßáò éäéáßôåñá áðü ôçí þñá ðïõ Ý- ãéíå ãíùóôü üôé áõôþ Þôáí óôá Ýñéá ôïõ áíõðüëçðôïõ ÐÁÌÅ. ôóé óôéò áñ Ýò Áðñßëç êüðïéá óïóéáëöáóéóôéêü øåõôïáíáñ éêü áðïóðüóìáôá áíáôßíáîáí ìå åêñçêôéêü äýï õðïêáôáóôþìáôá ôçò Alpha Bank áéôéïëïãþíôáò ìå ðñïêþñõîç ôçí ðñüîç ôïõò ìå ôç óôüóç ôïõ ÌÜíåóç óôç áëõâïõñãßá Áóðñïðýñãïõ. Ôï áðïôýëåóìá Þôáí üôé óôéò 25 ôïõ ÌÜç ï ÌÜíåóçò ðáñáéôþèçêå áðü ôï ÄÓ ôçò ôñüðåæáò. (Èõìüìáóôå üôé ìå Ýíáí áíüëïãï ôñüðï, äçëáäþ ìå åðáðåéëïýìåíåò êéíçôïðïéþóåéò ôùí öéëüèëùí ôïõ Ðáíáèçíáúêïý åíüíôéá óôï åñãïóôüóéï ôçò Ìïôïñüéë óôïõò Áã. Èåüäùñïõò ïé ÂáñäéíïãéÜííçäåò ðáñáéôþèçêáí Üñïí Ü- ñïí êüèå åîïõóßáò êáé ôùí êåöáëáßùí ôïõò óôïí Ðáíáèçíáúêü êáé ïõóéáóôéêü ôïí ðáñáäþóáíå óôïí êéíåæüöéëï Áëáöïýæï ôïõ ÓêÜé. ¼óï ïé êéíçôïðïé- Þóåéò ôùí ñùóüäïõëùí äåí Ýèéãáí Ü- ìåóá ôç âéïìç áíéêþ ôïõò íáõáñ ßäá áõôïß áíôéóôýêïíôáí). Åßíáé ëßãï ìåôü áðü áõôþí ôçí ðáñáßôçóç ôïõ ÌÜíåóç, äçëáäþ óôéò áñ Ýò Éïýíç ðïõ ôï äéêáóôþñéï Ýâãáëå ðáñüíïìç ôçí áðåñãßá óôç áëõâïõñãßá! Ôüôå õðïõñãüò åñãáóßáò Þôáí ï Üíèñùðïò ôùí ÓÕÑÉÆÁ- ÄÇÌÁÑ Ñïõðáêéþôçò ðïõ áñíþèçêå óáí «áñéóôåñüò» íá ôç åöáñìüóåé. - ôóé áìýóùò ìåôü ôï ó çìáôéóìü ôçò êõâýñíçóçò, ï ÓáìáñÜò áíýëáâå ðñïóùðéêü íá óôåßëåé ôçí áóôõíïìßá êáé íá áíïßîåé ôçí ðýëç ôïõ åñãïóôáóßïõ. Äåí îýñïõìå áõôþ ôç óôéãìþ ôé áêñéâþò óçìáßíåé ç ðáñáßôçóç ÌÜíåóç á- ðü ôï ÄÓ ïýôå ðïéá åßíáé ç êåöáëáééêþ ôïõ èýóç óå áõôþí. Ôï óßãïõñï åßíáé üôé ï ÌÜíåóçò åß å ìåãüëç äýíáìç óôçí ôñüðåæá áëëéþò ðùò áõôþ èá ôïí ñçìáôïäïôïýóå ìå ðüíù áðü 250 åê åõñþ ãéá íá óþóåé ìýóá óå ôýôïéá ðéóôùôéêþ áóöõîßá ôç áëõâïõñãßá ôïõ ìå ãéãáíôïýìåíá êáé ëüãù ôçò ðáñáôåôáìýíçò áðåñãßáò ñýç óõíïëéêü Ü- íù áðü ôñéáêüóéá åêáôïììõñßùí Åõñþ. Ôï áîéïóçìåßùôï ùóôüóï óå üëá áõôü åßíáé üôé ðñéí áðü ôçí áðåñãßá ôï ÊáôÜñ ìå ôéò åõëïãßåò ôïõ êáèåóôþôïò åß å áðïêôþóåé ôï 5% óôçí ëöáìðáíê êáé ôþñá ìðïñåß íá äéåêäéêþóåé ðïóïóôü ìý ñé êáé 25% ìýóù ôçò äéáäéêáóßáò ôçò áíáêåöáëáéïðïßçóçò üðïõ ôïí êýñéï ëüãï èá Ý ïõí ïé ôùñéíïß ìåãáëïìýôï ïé. ÏðùóäÞðïôå ôï áäõíüôéóìá ôïõ âéïìç áíéêïý íôüðéïõ êåöüëáéïõ ìýóá óôçí ëöá ìðáíê åõíïåß áíôéêåéìåíéêü ôï ÊáôÜñ êáé ôï üðïéï ÊáôÜñ. Ôá ðéï ðüíù óôïé åßá äßíïõí ôïõëü- éóôïí óïâáñýò åíäåßîåéò ãéá ôç óýíäåóç ôïõ áíïßãìáôïò ôçò ðýëçò ôçò áëõâïõñãßáò Áóðñïðýñãïõ ìå ôçí áðï- þñçóç ôïõ ÌÜíåóç áðü ôçí Alpha ëüãù ÊáôÜñ. Óå êüèå ðåñßðôùóç ðüíôùò ç õðüèåóç ôçò áëõâïõñãßáò äåí Ý åé êëåßóåé. ¼ðïéïé áóôïß íïìßæïõí üôé ìðïñïýí íá íéêþóïõí ôï óïóéáëöáóéóìü êáé íá óþóïõí ôá ìýóá ðáñáãùãþò ðïõ Ý ïõí óôá Ýñéá ôïõò ôõðþíôáò ôáõôü ñïíá ôïõò åñãüôåò èá áðïãïçôåõôïýí. ¹äç öáßíåôáé üôé ç êõâýñíçóç èá êüíåé ôïí åðéäéáéôçôþ ìåôáîý åñãïäïóßáò êáé ÐÁÌÅ. Ôç äéáäéêáóßá áõôþ ôçò åêôñùìáôéêþò äéáâïýëåõóçò ìå äéáóðáóìýíïõò ôïõò åñãüôåò, êáé ìå êõâåñíçôéêþ ìåóïëüâçóç ôçí õðýäåéîå ï ÊïõâÝëçò ðïõ áðïäý ôçêå ôçí êñáôéêþ åðýìâáóç ãéá ôï Üíïéãìá ôçò ðýëçò áí êáé Ýêáíå ðùò äéáöþíçóå ìå ôçí ðáñïõóßá ôùí ÌÁÔ. ÌÝóù ôçò ôñéìåñïýò äéáâïýëåõóçò õðïõñãåßïõ åñãáóßáò, áðåñãþí, åñãïäïóßáò, èá áóêåßôáé ðáñáðýñá ðßåóç óôïí ÌÜíåóç êáé óôï åðßðåäï ôçò áëõâïõñãßáò êáé óôï åðßðåäï ôçò ëöáìðáíê åíþ ôï ìßóïò áíüìåóá óôïõò åñãüôåò èá ðáñïîýíåôáé. ¼- ëï ôï æþôçìá åßíáé ôþñá íá æõìùèåß ìýóá óôïõò åñãüôåò ðïõ åßíáé Ýîù áðü ôçí ðýëç êáé óå áõôïýò ðïõ åßíáé ìýóá êáé íá äþóåé Ýíáí ðñþôï ïñãáíùìýíï ðõñþíá ç ãñáììþ «áíôßóôáóç óôïí êñáôéêü êáé ðáñáêñáôéêü óïóéáëöáóéóìü, ü é õðïôáãþ óôçí åñãïäïóßá, ôáîéêþ äçìïêñáôéêþ åíüôçôá ôùí åñãáæïìýíùí, åðéâßùóç ôïõ åñãïóôáóßïõ».

16 Óåëßäá 16 ÍÅÁ ÁÍÁÔÏËÇ ÉÏÕÍÇÓ 2012 Ï íýïò éóëáìïöáóßóôáò ðñüåäñïò ôçò Áéãýðôïõ áíïé ôü ìå ôç áìüò! ÌÝóá óôïí ïñõìáãäü ôùí ðñáîéêïðçìüôùí ôïõ «Áñáâéêïý åé ìþíá», ç ÏÁÊÊÅ ôüíéæå ìå óáöþíåéá ðùò åß áìå íá êüíïõìå ìå ôýðçìá åíüíôéá óôïí ôñéôïêïóìéêü, ãåíéêü äõôéêüöéëï åèíéêéóìü ôùí äéüöïñùí ÌðïõìðÜñáê, Ìðåí Áëß áðü ôá äåîéü. Áðü ôç ãñáììþ äçëáäþ ôïõ «äéåèíéóôéêïý» éóëáìïöáóéóìïý, ðïõ äåí åßíáé åèíéêïáíåîáñôçóéáêüò êáé ðáôñéùôéêüò - áíôééìðåñéáëéóôéêüò, áëëü åôïéìüæåé ôï «åíéáßï éóëáìéêü áëéöüôï», ðïõ èá ìðåé êüôù áðü ôéò öôåñïýãåò Ñùóßáò Êßíáò ÉñÜí óôï ìåãüëï áíôéäõôéêü ðüëåìï. Ï íýïò, «äçìïêñáôéêü åêëåãìýíïò» ðñüåäñïò ôçò Áéãýðôïõ Ìïñóß, çãåôéêü óôýëå ïò ôùí Áäåëöþí ÌïõóïõëìÜíùí, ðáéäß ôïõ éóëáìïíáæéóôþ Êáñáíôáâß êáé èéáóþôçò ôçò éóëáìïöáóéóôéêþò ôñïìïêñáôßáò, óå ìßá áðü ôéò ðñþôåò ôïõ êéíþóåéò ìå ðïëéôéêü óõìâïëéóìü, êüëåóå óôï ÊÜéñï ôïí «ðñùèõðïõñãü» ôçò áìüò óôç ÃÜæá, ÉóìáÞë áíßãéå. ÌÜëéóôá, ôïí öþíáîå ëýåé ãéá íá âñïýíå ðáñýá ôñüðïõò íá ëþîåé ï «áðïêëåéóìüò ôçò ÃÜæáò», áëëü êáé ãéá íá áðïêáôáóôáèåß ç «åíüôçôá ôïõ ðáëáéóôéíéáêïý Ýèíïõò», äçëáäþ ç åíüôçôá ÖáôÜ áìüò. ÐáñÜëëçëá, ôïíßóôçêå üôé ç óõíüíôçóç áðïôýëåóå «êá- ìðþ ãéá ôéò ó Ýóåéò Áéãýðôïõ áìüò» êáé ðñïìçíýåé «óõíåñãáóßá óôï ìýëëïí». Ôçí ðñïçãïýìåíç åâäïìüäá, ï Ìïñóß åß å äåé ôïí åîüñéóôï çãýôç ôçò áìüò ÌåóÜáë, áëëü êáé ôïí ñùóüäïõëï ðñïâïêüôïñá ÁìðÜò, ôïí ðïõëçìýíï óôï óïóéáëéìðåñéáëéóìü êáé óôïõò éóëáìïöáóßóôåò äéüäï ï ôïõ ðáôñéþôç ÁñáöÜô óôçí çãåóßá ôçò ÖáôÜ êáé ôçò ÐáëáéóôéíéáêÞò Áñ Þò. Åßíáé ãíùóôü üôé ï ÁìðÜò Ýêáíå ôï äéäáêôïñéêü ôïõ óôç Ìüó á ìå åðéâëýðïíôá ôïí Ðñéìáêüö êáé ìå õäáßï, éôëåñéêü áíôéóçìéôéêü ðåñéå üìåíï ãéá ôç äþèåí «ìõóôéêþ ó Ýóç íáæéóìïý êáé óéùíéóìïý». Ìå Ýíáí ôýôïéï áöéý ôçò Ìüó áò óôçí çãåóßá ôçò ÖáôÜ, êáé ìå ôïí é- óëáìïöáóéóìü íá åðåëáýíåé áðü ôçí Ôïõñêßá êáé ôç Óõñßá, ìý ñé ôç Ëéâýç êáé ôçí Áßãõðôï, ðþò íá ìç ãßíåôáé ç åíôåëþò áöéýäéêç, éóëáìïöáóéóôéêþ êáé ãåíïêôïíéêþ áìüò «éóüôéìïò óõíïìéëçôþò» ãéá ôçí «åíüôçôá ôïõ ðáëáéóôéíéáêïý Ýèíïõò»;; Ðïëëïß èá èõìïýíôáé üôé ç ïñãüíùóç áõôþ åßíáé ç ìüíç ðïëéôéêþ äýíáìç äéåèíþò, ðýñá áðü ôïõò óé áìåñïýò ÔóÜâåò êáé ÏñôÝãêá (ÂåíåæïõÝëá êáé ÍéêáñÜãïõá) êáé ôñßá íçóéùôéêü êñáôßäéá ôïõ Åéñçíéêïý, ðïõ Ý åé áíáãíùñßóåé ùò «áíåîüñôçôá êñüôç» ôá ðñïôåêôïñüôá ôçò Ñùóßáò óôïí Êáýêáóï Íüôéá Ïóóåôßá êáé Áìð áæßá, ðïõ ç Ìüó á Ýêïøå áðü ôï óþìá ôçò Ãåùñãßáò. Ôï ìüíï ìýëëïí ðïõ Ý ïõí ïé ðáôñéþôåò êáé äçìïêñüôåò ôçò Ðáëáéóôßíçò, áí èýëïõí ìéá ìýñá íá æïõí óå ìéá å- ëåýèåñç ðáôñßäá êáé ìå åéñþíç äßðëá óôï ÉóñáÞë, åßíáé íá êçñýîïõí ôïí ðüëåìï ó áõôïýò ôïõò ãåíïêôüíïõò áöéýäåò, áëëü êáé óôïí ðñïâïêüôïñá Á- ìðüò, ðïõ óðñþ íåé ôç ÖáôÜ óôçí õ- ðïôáãþ êáé ôç óõíäéáëëáãþ ìå ôïõò é- óëáìïöáóßóôåò. Ìüíï Ýôóé èá ìðïñýóåé íá åíùèåß ï ðáëáéóôéíéáêüò ëáüò êáé åíüíôéá óôïõò Éóñáçëéíïýò óùâéíéóôýò, êáé óôéò ðéï áíôéäñáóôéêýò öñüîéåò ôïõ äõôéêïý éìðåñéáëéóìïý, ðïõ óôçñßæïõí ôçí áíôéðáëáéóôéíéáêþ âßá. ¼óï ãéá ôï ìáýñï öáóéóìü ðïõ âïýôçîå, ìå ôç âïþèåéá ôùí äýï õðåñäõíüìåùí, ôçí åîïõóßá óôçí Áßãõðôï, áõôüò óýíôïìá è áñ ßóåé í áðïêáëýðôåé óôïõò ëáïýò ôé ìðü á êñýâïõí ïé îáöíéêýò «Ôá ñßñ», êüôù áðü Ýíá ðáñáðëáíçôéêü êáé ðáñáðëáíçìýíï óôñþìá ðñáãìáôéêü âáóáíéóìýíùí áðü ôá ðñïçãïýìåíá êáèåóôþôá äçìïêñáôþí ÓÔÇ ÓÊÉÁ ÔÏÕ ÓÕÑÉÁÊÏÕ ÄÑÁÌÁÔÏÓ Ï ÉÓËÁÌÏÖÁÓÉÓÌÏÓ ÅÉÓÂÁËËÅÉ ÊÁÉ ÊÁÔÁËÁÌÂÁÍÅÉ ÔÏ ÌÉÓÏ ÌÁËÉ Ôçí þñá ðïõ ïé äõôéêïß éìðåñéáëéóôýò Ý ïõí óôñýøåé ôá ìüôéá ôçò ðáãêüóìéáò êïéíþò ãíþìçò óôá åãêëþìáôá ôïõ óáíô ðñïêåéìýíïõ íá öýñïõí óôçí åîïõóßá ôïõò áêüìá ðéï åãêëçìáôßåò éóëáìïöáóßóôåò ìéá âáñâáñüôçôá ôùí ôåëåõôáéþí Ý åé ðåñüóåé óå äåýôåñï ðëüíï. Ðñüêåéôáé ãéá ìéá óôõãíþ éóëáìïöáóéóôéêþ äéêôáôïñßá ðïõ Ý åé åðéâëçèåß óôï âïññü ôïõ Ìáëß. Óôçí ðüìöôù ç áõôþ ùò ðñïò ôïõò êáôïßêïõò ôçò áëëü ðëïýóéá óå ñõóü, ïõñüíéï, öùóöüôåò, êáé êáïëéíßôç þñá ï éóëáìïöáóéóìüò ñçóéìïðïßçóå ôçí åîýãåñóç ôçò öõëþò ôùí ÔïõáñÝãê ðñïêåéìýíïõ íá áíáññé çèåß óôçí åîïõóßá. Ç åîýãåñóç ïäþãçóå óôçí áðüó éóç ôïõ âüñåéïõ êïììáôéïý ôçò þñáò ìå ôçí áíáêþñõîç ôçò «áíåîáñôçóßáò» ôïõ ÁæáâÜíô åíþ óôï íüôï ïäþãçóå óôçí êáôüëçøç ôçò åîïõóßáò áðü ôï óôñáôü. Ç ðïëéôéêþ Ýêöñáóç ôùí áðïó éóôþí ÔïõáñÝãê åßíáé ôï Åèíéêü ÌÝôùðï ãéá ôçí ÁðåëåõèÝñùóç ôïõ ÁæáâÜíô (ÅÌÁÁ) ðïõ êáèïäþãçóå ôçí å- îýãåñóç óå óõíåñãáóßá ìå ôïõò éóëáìéóôýò ÔïõáñÝãê ôçò ïñãüíùóçò ÁíóÜñ Íôéí. Ìüëéò üìùò ðýôõ å ôï óôü ï ôçò áðüó éóçò, óôá ôýëç ÌÜñôç, ïé ðñþçí óýììá ïé ìåôáôñüðçêáí óå å èñïýò êáé ãñþãïñá ïé éóëáìïöáóßóôåò (óôïõò êüëðïõò ôùí ïðïßùí ðåñéëáìâüíïíôáé ç Áë ÊÜéíôá óôï Éóëáìéêü ÌáãêñÝìð êáé ôï Êßíçìá ãéá ôç Ìïíáäéêüôçôá ôçò Ôæé Üíô óôç ÄõôéêÞ ÁöñéêÞ, ïé ï- ðïßåò åßíáé áêüìá ðéï öáóéóôéêýò áöïý õðïóôçñßæïõí ôéò áðáãùãýò îýíùí ðïëéôþí) êáôüöåñáí íá åêäéþîïõí ôï Å- ÌÁÁ áðü ôçí åîïõóßá óôï âïññü ôïõ ÌÜëé. êôïôå ç æùþ óôçí ðåñéï Þ Ý åé ìåôáôñáðåß óå êüëáóç. Ïé éóëáìïöáóßóôåò Ý ïõí åðéâüëåé ôç ìðïýñêá ãéá ôéò ãõíáßêåò, åðéôñýðïõí ôçí Ýîïäü ôïõò á- ðü ôï óðßôé ìüíï åüí óõíïäåýåôáé áðü ôï óýæõãï, Ý ïõí ùñßóåé ôá ó ïëåßáðïõ ðëýïí áðïôåëïýí éóëáìéêýò ó ïëýòóå ó ïëåßá áññýíùí êáé èçëýùí, áðáãüñåõóáí ôï áëêïüë, ôïí êáðíü, ôçí ôçëåüñáóç, ôç ìïõóéêþ êáé ôï ðïäüóöáéñï. Ïé ðïéíýò ãéá üðïéïí ðáñáâéüóåé ôïõò íüìïõò ôçò óáñßá ðåñéëáìâüíïõí ìáóôßãùìá, ëéèïâïëéóìü Þ áêüìá êáé á- êñùôçñéáóìü ôùí ìåëþí ôïõ. Óôçí ðüëç Ôéìðïõêôïý Ýíá ìåãüëï éóôïñéêü ôïõñéóôéêü êáé ðïëéôéóôéêü êýíôñï ôçò þñáò ïé éóëáìïöáóßóôåò êáôýóôñåøáí ôï ìáõóùëåßï ôïõ Óßíôé Ìá ìïýíô Ìðåí ÁìÜñ, Ýíá ìåãüëçò éóôïñéêþò óçìáóßáò ìíçìåßï. Ç áöüñçôç áõôþ êáôüóôáóç Ý åé ðñïêáëýóåé Ýíá ôåñüóôéï êýìá ðñïóöýãùí ðñïò ôï íüôï. Ç éóëáìïöáóéóôéêþ êõñéáñ ßá óôï âüñåéï ÌÜëé äåí åßíáé ìßá åóùôåñéêþ åîýëéîç ôçò ðïëéôéêþò æùþò ôçò þñáò áëëü ìßá åéóâïëþ áöïý ç ðåñéï Þ Ý åé ìåôáôñáðåß óå êýíôñï äéýëåõóçò ôïõ äéåèíïýò éóëáìïöáóéóìïý. Óôïõò äñüìïõò ôùí ðüëåþí ôçò äåí ðåñðáôïýí ðëýïí ôïõñßóôåò áëëü Ýíïðëïé éóëáìéóôýò á- ðü ôï ÐáêéóôÜí, ôï ÁöãáíéóôÜí ê.á. Ðïëëïß áíáëõôýò öïâïýíôáé üôé ç åéóâïëþ ôçò Áë ÊÜéíôá óôï ÌÜëé ìðïñåß íá åðåêôáèåß óôï ãåéôïíéêü Íßãçñá ïé öéëåëåýèåñïé áíôéêïììïõíéóôýò ôñåëáßíïíôáé íá ôáõôßæïõí ôçí áñéóôåñü êáé ðéï ðïëý ôçí áëçèéíþ áñéóôåñü ìå ôïõò íáæß. Ôï ðñüâëçìá üìùò ãé áõôïýò åßíáé üôé ìüíï ï íáæéóìüò åêðñïóùðåß áðïäåéãìýíá é- óôïñéêü, äçëáäþ ìýóá áðü ôç óõíåßäçóç üëçò ôçò áíèñùðüôçôáò ôïí êáíéâáëéêü ñáôóéóìü, äçëáäþ ôçí åîüíôùóç åíüò áíèñþðïõ ü é ãéá ôçí üðïéá ðïëéôéêþ Þ ôáîéêþ èýóç ôïõ, éäéáßôå- ðïõ, åêôüò ôùí Üëëùí, äéáèýôåé ôåñüóôéá êïéôüóìáôá ïõñáíßïõ. ¼ìùò ôüóï ïé äõôéêïß éìðåñéáëéóôýò üóï êáé ïé óïóéáëéìðåñéáëéóôýò Ý ïõí áðïìáêñýíåé ôçí ðñïóï Þ ôïõ ðëáíþôç áðü ôá ôåêôáéíüìåíá óôï ÌÜëé êáé åðé åéñïýí íá åðýìâïõí óôá åóùôåñéêü ùñþí üðùò ç Áßãõðôïò, êáé ôþñá ç Óõñßá. ÖÉËÏÍÁÆÉÓÔÉÊÇ ÄÇËÙÓÇ ÊÏÕÂÅËÇ óõíý åéá áðü ôç óåë. 14 ñá ìýóá óå ìåãüëåò êïéíùíéêýò áéìáôçñýò óõãêñïýóåéò áëëü ãéá ôç ñüôóá ôïõ, äçëáäþ ãéá ôï üôé õðþñîå áðëþò ðüíù óôç ãç. Ãé áõôü ï íáæéóìüò åßíáé ðáñüíïìïò ôïõëü éóôïí å- êåß üðïõ ðýñáóå, äçëáäþ óôéò ðåñéóóüôåñåò åõñùðáúêýò þñåò åíþ äåí åßíáé ðáñüíïìç êáìéü øåõôïáñéóôåñü ïýôå á- êüìá êáìéü áëçèéíþ áñéóôåñü. Ãéá üëïõò áõôïýò ôïõò ëüãïõò ôï ÄÇ- ÌÁÑ êáé ï ÊïõâÝëçò äåí ðñýðåé íá ìåßíïõí óå ëùñü êëáñß ãé áõôþí ôçí ôåñáôþäç ôïõò äþëùóç êáé ôç ãåíéêþ ôïõò óôüóç.