1. ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ*

Transcript

1 ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗΣ ΕΚΒΙΟΜΗΧΑΝΙΣΗΣ 1. ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ* α. Ανισομερή ανάπτυξη Ο μεγάλο βαθμό ανισομέρεια που χαρακτηρίζει την ανάπτυξη των εξαρτημένων χωρών είναι βασικό χαρακτηριστικό, που θα μπορούσε ίσω να αποτελέσει την ειδοποιό διαφορά του σε σχέση με τι μητροπολιτικέ. Θα μπορούσαμε, δηλαδή, να ορίσουμε την ανάπτυξη σε σχέση με το βαθμό ανισομέρεια που χαρακτηρίζει την επέκταση των διαφόρων τομέων / κλάδων παραγωγή και τι συνεπαγόμενε διαφορέ στην κατανομή παραγωγικότητα και εισοδημάτων. Ό σ ο μεγαλύτερο ο ίκιθμό ανισομέρεια τη ανάπτυξη, τόσο μικρότερο είναι το επίπεδο ανάπτυξη και, δυναμικά, ο βαθμό ανάπτυξη. Ο ορισμό αυτό τη ανάπτυξη δεν έχει, βέβαια, σχέση με το κατά κεφαλήν εθνικό εισόδημα, που αποτελεί το σύνηθε κριτήριο μέτρηση του επιπέδου και βαθμού ανάπτυξη. Το κατά κεφαλήν Α Ε Π 1, όμω, αποτελεί ένα ποσοτικό κριτήριο μεγέθυνση τη οικονομία, ενώ το πρόβλημα τη υπανάπτυξη απαιτεί ένα ποιοτικό κριτήριο των μεταβολών στη δομή τη οικονομία. Ακόμα, όπω δείχνουν πρόσφατε μελέτε, ο βαθμό ανισομέρεια και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ δεν κινούνται αναγκαστικά προ την ίδια κατεύθυνση. Ο βαθμό τη ανισομέρεια, σύμφωνα με τι μελέτε αυτέ 2, βρίσκεται σε συστηματική σχέση με τι δομικέ διαφορέ και τον τύπο (ποιόν) τη ανάπτυξη παρά με το ΑΕΠ και του ρυθμού αύξηση του. * Τμήματα του κεφαλαίου αυτού δημοσιεύτηκαν, στην πρώτη του μορφή, στον Οικονομικό Ταχυδρόμο (10, 17 και 24/7/1975) με το γενικό τίτλο «Εξαρτημένη ανάπτυξη και εκβιομηχάνιση». Στην ίδια μορφή αναδημοσιεύτηκαν στο βιβλίο Μελέτε πάνω στη σύγχρονη Ελληνική Οικονομία, Παπαζήση, 1978, σελ

2 Ο βαθμό ανισομέρεια, υποθέτουμε στο βιβλίο αυτό, είναι συνάρτηση του βαθμού εξωστρέφεια (ή αντίστοιχα εσωστρέφεια ) που χαρακτηρίζει την αναπτυξιακή διαδικασία. Η ανισομέρεια τη ανάπτυξη αποτελεί, βέβαια, γενικό χαρακτηριστικό τη καπιταλιστική ανάπτυξη. Εν τούτοι, ο βαθμό ανισομέρεια που χαρακτηρίζει τη μητροπολιτική ανάπτυξη είναι πολύ μικρότερο από αυτόν που χαρακτηρίζει την περιφερειακή. Στι μητροπολιτικέ χώρε, τόσο η παραγωγική όσο και η καταναλωτική δομή διαμορφώνονται μέσα από μια αυτόχθονη και εσωστρεφή διαδικασία που απαιτεί την ισόρροπη ανάπτυξη των διαφόρων τομέων / κλάδων παραγωγή ω προϋπόθεση τη αναπαραγωγή των δομών αυτών 3. Ω αποτέλεσμα τη εσωστρεφού αυτή διαδικασία οι μητροπολιτικέ δομέ αποτελούν μια ολοκληρωμένη ενότητα, τόσο όσον αφορά τι σχέσει των παραγωγικών κλάδων μεταξύ του όσο και όσον αφορά τη σχέση μεταξύ παραγωγή και κατανάλωση. Έτσι, στα πλαίσια τη ισόρροπη και αυτοκεντρική αυτή διαδικασία, η παραγωγικότητα, τα εισοδήματα, οι μισθοί και τα ημερομίσθια τείνουν να συμπίπτουν γύρω από τον εθνικό μέσο όρο, ανεξάρτητα από τομέα, κλάδο ή τόπο παραγωγή. Αντίθετα, στι εξαρτημένε χώρε, τόσο η παραγωγική όσο και η καταναλωτική του δομή διαμορφώνονται εξωστρεφώ, από τον τρόπο με τον οποίο οι χώρε αυτέ ενσωματώνονται ιστορικά στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασία και τι μεταβολέ σ' αυτόν. Το ποιοι, δηλαδή, κάθε φορά αποτελούν του ηγετικού τομεί / κλάδου στην αναπτυξιακή διαδικασία είναι αποτέλεσμα μεταβολών στο διεθνή καταμερισμό εργασία. Οι μεταβολέ αυτέ δεν ξεκινούν ποτέ από την περιφέρεια - γεννιούνται και αναπτύσσονται πρώτα στο κέντρο. Έ τ σ ι, στι μητροπολιτικέ χώρε, οι μεταβολέ αυτέ στο διεθνή καταμερισμό εργασία συνεπάγονται, στα όρια πάντα τη αλληλεξάρτηση μεταξύ κυρίαρχων χωρών, αντίστοιχη προσαρμογή των ήδη ολοκληρωμένων δομών του στα καθήκοντα που επιβάλλει ο καινούριο καταμερισμό εργασία. Στι εξαρτημένε όμω χώρε τη περιφέρεια, που η αναπτυξιακή του διαδικασία δεν είναι αυτοκεντρική (με την έννοια τη αλληλεξάρτηση που είδαμε στο κεφ. Α), μεταβολέ στο διεθνή καταμερισμό εργασία συνεπάγονται την ανάγκη υποκατάσταση ενό κλάδου / προϊόντο με άλλο και τη διαιώνιση του υψηλού βαθμού ανισομέρεια που χαρακτηρίζει τι δομέ του. Επομένω, η εξωστρέφεια των περιφερειακών χωρών, που προσδιορίζεται από την εξάρτηση τη αναπτυξιακή του διαδικασία από την ξένη αγορά, το ξένο κεφάλαιο και την ξένη τεχνολογία, είναι ο βασικό παράγοντα που αναπαράγει το μεγά- 93

3 λο βαθμό ανισομέρεια στην ανάπτυξη του. Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι, όπω αναπτύξαμε στο κεφάλαιο Β, η ανισομέρεια αυτή δεν αποτελεί μεταβατικό στάδιο, ω συνέπεια τη επιβίωση προ-καπιταλιστικών τρόπων παραγωγή. Στο βαθμό που η αναπτυξιακή διαδικασία εξακολουθεί να είναι εξωστρεφή, η ανισομέρεια θα αναπαράγεται, γιατί αυτοτροφοδοτείται από του διάφορου μηχανισμού τη εξάρτηση που εξετάζουμε. Σημαντική θέση ανάμεσα στου μηχανισμού αυτού έχει η τεχνολογία, που παίζει σπουδαίο ρόλο στην αναπαραγωγή τη ανισομέρεια. Ό π ω αναπτύσσεται στο κεφ. Ε, η μεταφορά τεχνολογία από το κέντρο στην περιφέρεια συνεπάγεται τη μεταφορά κατά κεφαλήν επενδύσεων υψηλού επιπέδου σε χώρε όπου, λόγω τη χαμηλή παραγωγικότητα, οι διαθέσιμε κατά κεφαλήν αποταμιεύσει είναι πολύ χαμηλότερε. Το άνοιγμα αυτό ενισχύει και αναπαράγει το δυϊσμό των οικονομικών δομών των χωρών αυτών και οδηγεί στη συνύπαρξη ενό σύγχρονου τομέα, όπου συγκεντρώνονται οι επενδυτικοί πόροι, και ενό παραδοσιακού τομέα, που παίζει ρόλο δορυφορικό προ τον πρώτο. Οι συνέπειε του μεγάλου βαθμού ανισομέρεια εκδηλώνονται σε όλε τι πλευρέ τη αναπτυξιακή διαδικασία : στη δυναμική τη ανάπτυξη των μεγάλων παραγωγικών τομέων, στη δυναμική τη επέκταση των διαφόρων κλάδων μέσα στου τομεί αυτού, στην κατανομή του κατά κεφαλήν εισοδήματο ανά κλάδο παραγωγή, στην παραγωγικότητα των διαφόρων παραγωγικών κλάδων, στην περιφερειακή ανάπτυξη, στην κατανομή του προσωπικού εισοδήματο και στην καταναλωτική δομή. Η σημασία του τριτογενού τομέα Ό σ ο ν αφορά, πρώτα, την ανάπτυξη των μεγάλων παραγωγικών τομέων (πρωτογενή / δευτερογενή / τριτογενή ), κοινό χαρακτηριστικό όλων των περιφερειακών χωρών 4 είναι η ύπαρξη εξογκωμένου και κατά κανόνα παρασιτικού τριτογενού τομέα. Ο τομέα αυτό των υπηρεσιών στι περιφερειακέ χώρε έχει πολύ μικρή ποιοτική σχέση με τον αντίστοιχο τομέα στο κέντρο. Η εξήγηση τη διαφορά αυτή ανάγεται στι ιστορικέ συνθήκε επέκταση του τομέα αυτού στην περιφέρεια σε σχέση με το κέντρο. Έ τ σ ι, στι μητροπολιτικέ χώρε, η επέκταση του τριτογενού τομέα εξηγείται στα πλαίσια μια μετα-βιομηχανική εξέλιξη που συνεπάγεται την απο-βιομηχάνιση των χωρών αυτών και την αντίστοιχη μερική μεταφορά τη βιομηχανία του στην περιφέρεια 5. 94

4 Δηλαδή, τα τελευταία χρόνια συντελείται μια σημαντική αλλαγή στο μητροπολιτικό τρόπο παραγωγή, που απαιτεί ολοένα και μεγαλύτερη έρευνα, επεξεργασία των πληροφοριών, κ.λπ. Η αλλαγή αυτή οδηγεί αντίστοιχα στη μεγαλύτερη αναλογία εκπαιδευμένη στο σύνολο εργασία καθώ και στην αύξηση τη ένταση κεφαλαίου στον τομέα των υπηρεσιών 6. Στη «μετα-βιομηχανική κοινωνία», όπω αποκαλούν σύγχρονοι στοχαστέ την κοινωνία που έχει προκύψει στι αναπτυγμένε βιομηχανικέ χώρε, το κέντρο τη οικονομία κατέχεται από κοινωνικέ ομάδε που επεξεργάζονται πληροφορίε σε διάφορα στάδια (χειριστέ ηλεκτρονικών υπολογιστών, υπάλληλοι στου διάφορου τομεί υπηρεσιών: τραπεζικό τομέα, επικοινωνίε, εκπαίδευση, υγεία, απασχολούμενοι στη διοίκηση επιχειρήσεων, κ.λπ.). Α σημειωθεί ότι οι κοινωνικέ αυτέ ομάδε αποκτούν όλο και μεγαλύτερη σημασία στη διάρθρωση του ενεργού πληθυσμού των χωρών αυτών, όχι μόνο ποσοτικά αλλά - κατά μερικού σύγχρονου κοινωνιολόγου - και ποιοτικά, σε βαθμό που να μιλούν για μεταφορά του κέντρου κοινωνικού βάρου από την παραδοσιακή εργατική τάξη προ τη νέα «τάξη τη γνώση» 7. Αντίθετα, στι περιφερειακέ χώρε, η επέκταση του τριτογενού τομέα μπορεί να εξηγηθεί στα πλαίσια τη διαδικασία εξαρτημένη εκβιομηχάνιση. Μια διαδικασία, δηλαδή, που δεν οδήγησε στην επέκταση του μεταποιητικού τομέα κατά τρόπο που να απορροφήσει το πλεονάζον εργατικό δυναμικό του πρωτογενού. Εξαιτία τη έλλειψη ολοκληρωμένη βιομηχανική δομή, τη απουσία συνδέσεων και τη μεταφορά των πολλαπλασιαστικών επιταχυντικών αποτελεσμάτων στο εξωτερικό, η επέκταση τη παραγωγή στο σύγχρονο τομέα των περιφερειακών χωρών δεν οδηγεί στη δημιουργία σημαντικού μεταποιητικού τομέα. Έτσι, σύμφωνα με την έκθεση τη Διεθνού Τράπεζα 8, μόνο το 13% του Α Ε Π των χωρών αυτών προέρχεται από το μεταποιητικό τομέα και το ποσοστό αυτό είναι μόλι κατά 2% υψηλότερο από ό,τι ήταν 20 χρόνια πριν! Ακόμα, εξαιτία του μικρού μεγέθου του βιομηχανικού τομέα και του είδου των εφαρμοζόμενων τεχνικών, η απορροφητικότητα εργασία είναι μικρή, με επακόλουθο τη σημαντική υποαπασχόληση (ιδίω στον πρωτογενή και τριτογενή τομέα). Η διέξοδο, κατά συνέπεια, που δινόταν στον υπο-απασχολούμενο αγροτικό πληθυσμό ήταν είτε η εξωτερική μετανάστευση είτε η εσωτερική μετανάστευη και η συγκέντρωση στι πόλει, με την αντίστοιχη διόγκωση του τομέα των υπηρεσιών. Έ τ σ ι εξηγείται η δημιουργία πόλεων-μαμούθ στην περιφέρεια (Κάιρο, Βηρυτό, Μπανγκόκ, κ.λπ.) καθώ και η τροφοδότηση με άφθονο ερ- 95

5 γατικό δυναμικό του τριτογενού τομέα. Το ντόπιο κεφάλαιο, από την άλλη μεριά, βρίσκει προσφορότερη την επένδυση στον τριτογενή, λόγω των χαμηλότερων κεφαλαιουχικών απαιτήσεων, του γρήγορου τζίρου, τη έλλειψη μονοπωλιακών εμποδίων και του σχετικά πιο ασφαλού κέρδου, σε σύγκριση με το πιο αβέβαιο κέρδο στο μεταποιητικό τομέα. Έτσι, η ανάπτυξη του τριτογενού τομέα στην περιφέρεια είναι ανάπτυξη ένταση ανειδίκευτη εργασία, σε αντίθεση με την ανάπτυξη ένταση κεφαλαίου και εξειδικευμένη εργασία που χαρακτηρίζει την επέκταση του τομέα αυτού στι μητροπόλει. Ακόμα, ενώ στι περιφερειακέ χώρε η επέκταση του τριτογενού αποτελεί ανάπτυξη απορρόφηση του πλεονάζοντο εργατικού δυναμικού, στι μητροπολιτικέ αποτελεί ανάπτυξη εξοικονόμηση εργασία, που οφείλεται σε μεταβολέ στον τρόπο οργάνωση τη παραγωγή. Τέλο, άλλη ένδειξη τη διαφορά μεταξύ του μητροπολιτικού και του περιφερειακού τριτογενού τομέα είναι η εξέλιξη στη διάρθρωση του ενεργού πληθυσμού. Ό π ω παρατηρεί ο Bairoch 9, μολονότι η αναλογία τη εργατική δύναμη στο μεταποιητικό τομέα των περιφερειακών χωρών ήταν χαμηλότερη στα μέσα τη εκβιομηχάνιση του (δεκαετία του '60) από την αντίστοιχη μητροπολιτική, στην αρχή τη βιομηχανική επανάσταση (1800) η αναλογία των απασχολουμένων στον τομέα των υπηρεσιών του Τρίτου Κόσμου ήταν η ίδια με την αναλογία στην οποία το κέντρο έφθασε μόλι το Στην Ελλάδα, ο τριτογενή τομέα ήταν σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο ο μεγαλύτερο από του τρει τομεί παραγωγή, τόσο από την άποψη αναλογία προϊόντο όσο, τελευταία, και από την άποψη αναλογία απασχόληση. Ό σ ο ν αφορά τη σύνθεση του εθνικού μα προϊόντο, το μισό σχεδόν παράγεται στον τομέα των υπηρεσιών με τάση, τελευταία, μεγαλύτερη αύξηση (βλ. Πίνακα ΓΙ). Ό σ ο ν αφορά τη σύνθεση του ενεργού πληθυσμού, το ποσοστό απασχολουμένων στον τριτογενή τομέα αυξάνεται συνεχώ σε όλη την περίοδο που εξετάζουμε, έτσι ώστε σε μια τριακονταετία να σημειωθεί σχεδόν διπλασιασμό του ποσοστού απασχολουμένων στι υπηρεσίε (από 22% - 40%). Από την άλλη μεριά, το ποσοστό του τριτογενού τομέα στο ΑΕΠ παρέμεινε σχεδόν το ίδιο (42% και 44% 1 1 στην αρχή και το τέλο τη περιόδου, αντίστοιχα). Έτσι, σύμφωνα με μια μέθοδο μέτρηση τη παραγωγικότητα των απασχολουμένων ανά τομέα 1 2, η πολύ ταχύτερη αύξηση τη αναλογία τριτογενού απασχόληση στον ενεργό πληθυσμό, από την αύξηση τη αναλογία τριτογενού προϊόντο στο Α Ε Π, σημαίνει μείωση τη παραγωγικότητα των 96

6 απασχολουμένων στον τομέα αυτό (στήλη 3). Εν τούτοι, αν μετρήσουμε την παραγωγικότητα ω το ακαθάριστο προϊόν κατά απασχολούμενο, η εικόνα που προκύπτει είναι ότι η παραγωγικότητα στον τριτογενή τομέα αυξήθηκε μεν, μεταξύ 1951 και '81, αλλά με πολύ βραδύτερο ρυθμό από του άλλου δύο τομεί (βλ. Πίνακα Γ2). ΠΙΝΑΚΑΣ Γ1. Ο τριτογενή τομέα στην Ελλάδα: (1) (2) (3) = (1):(2) Έτο Ποσοστό τριτογενού Ποσοστό τριτογενού 2 Παραγωγικότητα προϊόντο στο ΑΕΠ 1 απασχόληση στον απασχολουμένων ενεργό πληθυσμό στον τριτογενή ,2 21,8 1, ,9 23,6 1, ,8 30,7 1, ,5 40,3 1,10 Πηγέ : Στοιχεία υπολογισθέντα βάσει των Εθνικών Λογαριασμών , 1970, , των γενικών απογραφών 1951, 1961, 1971 και ανάλυση απασχόληση κατά κλάδο οικονομική δραστηριότητα , ΤΟ ΒΗΜΑ, 6/5/1984, Yearbook of Labour Statistics, ILO. 1. Σε σταθερέ τιμέ 1970 (χωρί τι υπηρεσίε από ιδιοκατοίκηση κατοικιών). 2. Περιλαμβάνει του απασχολουμένου στι μεταφορέ -επικοινωνίε, εμπόριο, τράπεζε, ασφάλειε, δημ. διοίκηση, ασφάλεια, υγεία, εκπαίδευση. Η ραγδαία αυτή αύξηση τη τριτογενού απασχόληση είναι ενδεικτική τη μεγάλη απορροφητικότητα εργασία του τομέα αυτού. Ό π ω άλλωστε προκύπτει από τον Πίνακα Γ11, η απορροφητικότητα εργασία του τομέα των υπηρεσιών σε σχέση με την αύξηση του πληθυσμού είναι η μεγαλύτερη από όλου του άλλου τομεί τη οικονομία : ο συντελεστή απορροφητικότητα εργασία του τομέα αυτού σε σχέση με την αύξηση του πληθυσμού ήταν 0,24 στην περίοδο , 0,45 στην περίοδο και 0,43 στην περίοδο Η συνέπεια τη υψηλή αυτή απορροφητικότητα ήταν ότι, ενώ το ποσοστό τη τριτογενού απασχόληση στο σύνολο του πληθυσμού ήταν περίπου 9% το 97

7 1951, στο τέλο τη περιόδου (1981) το αντίστοιχο ποσοστό έφθανε το 15%. Είναι, τέλο, χαρακτηριστική η παρατήρηση του Ο Ο- ΣΑ, σε πολύ πρόσφατη έκθεση του για την Ελλάδα 1 3, ότι σημειώνεται σημαντική μεταβολή στη μετά το 1975 ελληνική ανάπτυξη. Ενώ, δηλαδή, πριν από το έτο αυτό ο τριτογενή τομέα συνεισέφερε περίπου το μισό στην αύξηση του ΑΕΠ, μετά το 1975 η συνεισφορά του τομέα αυτού ανέβηκε στα 3/4 τη συνολική αύξηση. ΠΙΝΑΚΑΣ Γ2. Ακαθάριστο προϊόν κατά απασχολούμενο (σε σταθερέ τιμέ 1970) Τομέα (1951 = 100) Πρωτογενή Δευτερογενή Τριτογενή Πηγέ : Στοιχεία υπολογισθέντα βάσει των Εθν. Λογ/σμών , 1970, , των γενικών απογραφών , Yearbook of Labour Statistics, ILO. Σημ.: Οι υπηρεσίε από την ιδιοκατοίκηση κατοικιών δεν περιλαμβάνονται ούτε στο προϊόν του τριτογενού ούτε στο ΑΕΠ. Η επέκταση αυτή του τριτογενού τομέα στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια τη μεταπολεμική περιόδου αποτελεί βασικό σύμπτωμα τη διαδικασία εξαρτημένη ανάπτυξη στη χώρα μα. Το γεγονό, δηλαδή, ότι η εκβιομηχάνισή μα δε δημιούργησε τι προϋποθέσει για την απορρόφηση του πλεονάζοντο εργατικού δυναμικού, αλλά ούτε και οδήγησε στον περιορισμό του ανοίγματο μεταξύ παραγωγή και κατανάλωση, είχε συνέπεια ότι η αναπτυξιακή πολιτική στην περίοδο αυτή βασίστηκε στη μαζική μετανάστευση και την επέκταση του τουρισμού. Έ τ σ ι, τα μεταναστευτικά εμβάσματα και οι τουριστικέ δαπάνε χρησιμοποιήθηκαν για τη μερική κάλυψη του ελλείμματο στο ισοζύγιο πληρωμών (που δημιουργούσε το σημαντικό άνοιγμα μεταξύ παραγωγικού δυναμικού και εθνική δαπάνη (βλ. κεφ. Δ)), ενώ η ίδια η 98

8 μετανάστευση, καθώ και η αύξηση των θέσεων στο δημόσιο τομέα 1 4 χρησιμοποιήθηκαν για την απορρόφηση του πλεονάζοντο εργατικού δυναμικού. Έ τ σ ι, το μη μεταναστεύον εργατικό δυναμικό, που δεν μπορούσε να βρει απασχόληση στο δευτερογενή ή στο δημόσιο τομέα, δεν είχε άλλη διέξοδο παρά να προστεθεί στον, συνήθω παρασιτικό, κύκλο των «αυτοαπασχολουμένων», που ασχολούνται με την παροχή υπηρεσιών παντό είδου (δουλειέ του ποδαριού, μικρέμποροι, μεσάζοντε, «αεριτζήδε», κ.λπ.). Η συνέπεια είναι ότι το ποσοστό αυτοαπασχολουμένων στον ενεργό πληθυσμό αυξάνει συνεχώ στη μεταπολεμική περίοδο: από 14%, κατά μία εκτίμηση, το 1960 σε 27% το 1981, ποσοστό πολύ υψηλότερο από το αντίστοιχο στι χώρε τη Ε Ο Κ 1 5. Η αυτοαπασχόληση, βέβαια, αυτή δεν αφορά μόνο τον τριτογενή τομέα. Αν πάρουμε, όμω, υπόψη ότι από τη μια μεριά, το ποσοστό μισθωτών στο δευτερογενή τομέα είναι υψηλότερο από αυτό στον τριτογενή (και πολύ χαμηλότερο από τι άλλε χώρε τη Ε Ο Κ ) 1 6, ενώ από την άλλη, το ποσοστό απασχολουμένων (αυτοαπασχολουμένων κυρίω ) στο γεωργικό τομέα μειώνεται συνεχώ στην εξεταζόμενη περίοδο, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η σημαντική αυτή αύξηση των αυτοαπασχολουμένων οφείλεται βασικά στην επέκταση του τριτογενού τομέα. Η παραγωγικότητα τη γεωργία Μια άλλη σημαντική εκδήλωση τη ανισομέρεια στην ανάπτυξη των μεγάλων παραγωγικών τομέων αναφέρεται στη χαμηλή παραγωγικότητα του πρωτογενού τομέα, που δεν επιτρέπει την εξασφάλιση πλήρου απασχόληση σέ όλου του απασχολουμένου σ' αυτόν και οδηγεί σε χαμηλά βιοτικά επίπεδα. Το αποτέλεσμα είναι η μαζική έξοδο των αγροτών προ τον παρασιτισμό των υπηρεσιών των ντόπιων αστικών κέντρων ή - όπου είναι δυνατό - προ τη βιομηχανία των μητροπόλεων, μια και η εγχώρια βιομηχανία αδυνατεί να δημιουργήσει απασχόληση που να μπορεί να του απορροφήσει. Δεν είναι, δηλαδή, η αύξηση τη παραγωγικότητα στη γεωργία που οδηγεί στην έξοδο των αγροτών αλλά, αντίθετα, η - π α ρ ά τι ανισομερεί βελτιώσει - πολύ χαμηλή παραγωγικότητα που χαρακτηρίζει τον αγροτικό τομέα. Έ ν α αποδοτικό αγροτικό τομέα, άλλωστε, θα μπορούσε να εξασφαλίσει υψηλά βιοτικά επίπεδα, όπω συμβαίνει με τον αγροτικό τομέα των μητροπολιτικών χωρών. Στην Αγγλία, για παράδειγμα, το κατά κεφαλήν εισόδημα των αγροτών είναι υψη- 99

9 λότερο από το εισόδημα πολλών άλλων κλάδων, ακριβώ λόγω τη υψηλή παραγωγικότητα τη αγγλική γεωργία (βλ. Πίνακε Γ4 και Γ7). Από αυτή την άποψη, είναι ενδεικτικό το γεγονό ότι η μείωση του αγροτικού πληθυσμού μα, που πήρε μαζικέ διαστάσει στην περίοδο , δε συνοδεύτηκε από αντίστοιχη αύξηση του κατά κεφαλήν αγροτικού εισοδήματο σε σχέση με το κατά κεφαλή εθνικό. Κι αυτό σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στι μητροπόλει κατά τη διαδικασία εκβιομηχάνιση του, όπου η μείωση του αγροτικού πληθυσμού συνοδευόταν πάντα α π ό σημαντική αύξηση τη γεωργική παραγωγή και εισοδήματο, ω αποτέλεσμα τη αντίστοιχη αύξηση τη παραγωγικότητα στη γεωργία. Έτσι, ενώ το ποσοστό του αγροτικού πληθυσμού μειώθηκε από 56,8% του ενεργού (23,4% του συνολικού) το 1951 σε 30,7% του ενεργού (11,1% του συνολικού) το 1981, το γεωργικό εισόδημα, σε σταθερέ τιμέ, αυξήθηκε στην περίοδο με μέσο ετήσιο ρυθμό 4, 1 % 1 7. Αντίστοιχα, στην ίδια περίοδο το ακαθάριστο εισόδημα του δευτερογενού τομέα αυξήθηκε με διπλάσιο μέσο ετήσιο ρυθμό (8,2%) και το εισόδημα του τριτογενού με μέσο ετήσιο ρυθμό περίπου 6%. Η συνέπεια αυτού του ρυθμού αύξηση του αγροτικού εισοδήματο, σε σχέση με το ρυθμό αύξηση του εισοδήματο των άλλων τομέων, είναι η συνεχή μείωση, σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο, του κατά κεφαλήν αγροτικού εισοδήματο σε σχέση με το κατά κεφαλήν εθνικό. Έτσι, το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα, που αποτελούσε τα 3/5 του κατά κεφαλήν εθνικού στην περίοδο , έπεσε στο λιγότερο από το μισό στην περίοδο (49,7% το 1971 και 46,8% το (βλ. Πίν. Γ3). Η πολύ χαμηλή παραγωγικότητα εργασία, κεφαλαίου και εδάφου που επικρατεί στον αγροτικό τομέα μα (που θα πρέπει να σημειωθεί εδώ απασχολεί ακόμα σημαντικό τμήμα του ενεργού πληθυσμού - υπολογίζεται ότι το 1981 το ποσοστό αυτό ήταν περίπου 31% έναντι μέσου ποσοστού 6% στι μητροπολιτικέ χώρε τη ΕΟΚ) δεν είναι βέβαια άσχετη με το χαμηλό εισόδημα που τον χαρακτηρίζει. Έ τσι, η παραγωγικότητα των απασχολουμένων στη γεωργία όχι μόνο είναι η χαμηλότερη σε σύγκριση με του άλλου τομεί τη οικονομία αλλά, σύμφωνα με μια μέθοδο μέτρηση τη παραγωγικότητα, είναι και φθίνουσα 1 9. Σύμφωνα με τον Πίνακα Γ2, εν τούτοι, η αγροτική παραγωγικότητα δεν είναι μεν φθίνουσα αλλά και δεν παύει να είναι, σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο, εξαιρετικά χαμηλή σε σχέση με την παραγωγικότητα των άλλων τομέων. Ά λ λ ε μελέτε επιβεβαιώνουν το συμπέρασμα αυτό. Έτσι, σύμφωνα με μια μελέτη, η παραγωγικότη- 100

10 τα εργασία με βάση το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν υπολογίζεται ότι είναι 4 φορέ μικρότερη στη γεωργία σε σχέση με του άλλου τομεί 20. Τέλο, πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι η παραγωγικότητα εργασία στη γεωργία μα, μετρούμενη ω προστιθέμενη αξία ανά απασχολούμενο, είναι 10% χαμηλότερη από την ιταλική και 30% χαμηλότερη από την ιρλανδέζικη 2 1. ΠΙΝΑΚΑΣ Γ3. Κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα σε σχέση με το κατά κεφαλήν εθνικό εισόδημα , , , ,468 Πηγέ : Στοιχεία υπολογισθέντα βάσει των Εθν. Λογ/σμών , 1970, , των γενικών απογραφών 1951, 1961, 1971 και των προσωρινών αποτελεσμάτων γενική απογραφή Σε σταθερέ τιμέ 1970 (εκατ. δρχ.). 2. Πληθυσμό σε κωμοπόλει /χωριά κάτω κατοίκων (εκατ.). Ό σ ο ν αφορά την παραγωγικότητα κεφαλαίου στη γεωργία, είναι επίση χαμηλή και φθίνουσα, όπω δείχνουν οι οριακοί συντελεστέ κεφαλαίου που αυξάνουν αντίστροφα στην εξεταζόμενη περίοδο: :1,62, : 5,61 και : 5, Τέλο, η παραγωγικότητα εδάφου είναι και χαμηλή αλλά και σχεδόν στάσιμη. Έτσι, η μέση στρεμματική απόδοση των χωρών τη ΕΟΚ είναι 5 φορέ περίπου μεγαλύτερη 2 3, ενώ η φυσική παραγωγικότητα εδάφου στην ελληνική γεωργία υπολογίστηκε ότι αυξάνει με τον πολύ αργό ρυθμό του 1,1% το χρόνο 2 4. Η αιτία τη σχετικά χαμηλή αυτή παραγωγικότητα στη γεωργία ανάγεται πάλι στον ανισομερή χαρακτήρα ανάπτυξη 101

11 τη χώρα μα, που δεν οδήγησε, όπω στι μητροπολιτικέ χώρε, στην ανάπτυξη ενό δυναμικού και παραγωγικού αγροτικού τομέα, ω προϋπόθεση για την ανάπτυξη του δευτερογενού. Η ανάπτυξη του δευτερογενού τομέα μα, στο βαθμό που στηριζόταν στο ξένο κεφάλαιο και τεχνολογία (βασικά ένταση κεφαλαίου) δεν εξαρτιόταν ούτε από το οικονομικό πλεόνασμα του αγροτικού τομέα ούτε από το πλεόνασμα εργατικού δυναμικού σ' αυτόν. Ακόμα, παράγοντε που έχουν βασικά σχέση με την κοινωνικο-οικονομική οργάνωση τη αγροτική μα παραγωγή, όπω το μέγεθο και η διάρθρωση των γεωργικών εκμεταλλεύσεων 2 5, ο ανεπαρκή αριθμό αρδευτικών έργων, η διάρθρωση των καλλιεργειών, κ.λπ., συμβάλλουν σημαντικά στη χαμηλή παραγωγικότητα του πρωτογενού τομέα μα. Οι παράγοντε αυτοί, σε συνδυασμό με τον εξαρτημένο χαρακτήρα τη εκβιομηχάνιση που εμποδίζει την παραγωγή φτηνών γεωργικών μηχανών και χημικών για την κάλυψη των αναγκών του ντόπιου γεωργικού τομέα, οδηγούν σε χαμηλό βαθμό μηχανοποίηση και χρήση λιπασμάτων, με αντίστοιχε επιπτώσει στην παραγωγικότητα 2 6. Τέλο, από τη μεριά του τελικού προϊόντο, η ανισομέρεια που χαρακτηρίζει την εξαρτημένη εκβιομηχάνιση αποτελεί σημαντικό εμπόδιο στη δημιουργία ενό πλέγματο γεωργικών βιομηχανιών που θα μπορούσε να καλύπτει τι ανάγκε τη αγροτική μα οικονομία και να συμβάλλει στη λύση του προβλήματο ανεργία - υποαπασχόληση - μετανάστευση. Έ τ σ ι, στο βαθμό που η ανισομέρεια τη ανάπτυξή μα, από τη μια μεριά, επέτρεπε μια σημαντική βελτίωση τη παραγωγικότητα 27 και αντίστοιχη απελευθέρωση εργατικών χεριών και από την άλλη, απέτρεπε τη δημιουργία ενό σύγχρονου αγροτικού τομέα με ρυθμού ανάπτυξη και παραγωγικότητα αντίστοιχου εκείνων τη μεταποίηση, η συνέπεια ήταν η δημιουργία ενό σημαντικού πλεονάσματο εργατικού δυναμικού που εγκατέλειπε μαζικά του αγρού στη διάρκεια των δεκαετιών του '50 και του '60. Δεν είναι, λοιπόν, απορία άξιον ότι σήμερα το 48% των αγροτών μα είναι πάνω από 55 χρόνων! 2 8 Η χαμηλή παραγωγικότητα όμω τη γεωργία καθώ και τα αντίστοιχα χαμηλά αγροτικά εισοδήματα δεν αποτελούν μόνο αποτέλεσμα τη συγκεκριμένη αναπτυξιακή διαδικασία, αλλά και αιτία. Το γεγονό, ιδιαίτερα, ότι τα χαμηλά αγροτικά εισοδήματα συμβάλλουν στη διαμόρφωση μια μικρού μεγέθου αγορά έχει αποφασιστική σημασία για το μέγεθο και τη διάρθρωση του μεταποιητικού τομέα και, επομένω, για τον όλο χαρακτήρα τη ανάπτυξη τη χώρα μα. 102

12 Ο δυϊσμό τη οικονομία Δεν είναι, όμω, μόνο μεταξύ τομέων που ο βαθμό ανισομέρεια στι εξαρτημένε χώρε είναι μεγάλο, λόγω τη υπερτροφική ανάπτυξη του τριτογενού τομέα, τη μεγάλη αναλογία του ενεργού πληθυσμού που απασχολείται στον αγροτικό τομέα (αιτία και αποτέλεσμα τη χαμηλή παραγωγικότητα σ' αυτόν) καθώ και τη μερική και αποσπασματική ανάπτυξη του δευτερογενού. Ο βαθμό ανισομέρεια μέσα στου τομεί είναι εξίσου σημαντικό, λόγω του δυϊσμού που δημιουργείται στην οικονομική δομή των περιφερειακών χωρών. Δηλαδή, η εξαρτημένη ανάπτυξη οδηγεί στη συνύπαρξη δύο, βασικά, τομέων: ενό σύγχρονου τομέα, που περιλαμβάνει συνήθω στοιχεία του βιομηχανικού, χωρί να αποκλείονται όμω, ανάλογα με τα συγκριτικά οικονομικά πλεονεκτήματα κάθε περιοχή, και στοιχεία από του άλλου τομεί, και ενό παραδοσιακού τομέα, στον οποίο ανήκει η υπόλοιπη οικονομία. Ο σύγχρονο τομέα είναι προσανατολισμένο προ την εξωτερική αγορά ή / και είναι ελεγχόμενο άμεσα ή έμμεσα από το ξένο κεφάλαιο. Υπάρχουν, λοιπόν, δύο τύποι βιομηχανία, δύο τύποι γεωργία, κ.λπ., που χαρακτηρίζονται από σημαντικέ διαφορέ στην παραγωγικότητα, στου μισθού / ημερομίσθια. Ο ανολοκλήρωτο αυτό χαρακτήρα τη οικονομική δομή μαζί με την ανισόρροπη μερική εκβιομηχάνιση συνεπάγονται την έλλειψη ισχυρών συνδέσεων μεταξύ τομέων και τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την αναπαραγωγή τη σχέση εξάρτηση. Ο δευτερογενή τομέα, ειδικότερα, χαρακτηρίζεται από πολλαπλή ανισομέρεια ω προ την ανάπτυξή του: ανισομέρεια μεταξύ κλάδων παραγωγή και ενδοκλαδική ανισομέρεια μεταξύ μονάδων παραγωγή. Έ τ σ ι, η υπερτροφική ανάπτυξη μερικών κλάδων και η ατροφική ανάπτυξη άλλων, η συγκέντρωση τη παραγωγή σε μερικέ μεγάλε μονάδε, ενώ συγχρόνω η συντριπτική πλειοψηφία των βιομηχανικών μονάδων συνίσταται από μικρομονάδε, έχει αναπόφευκτα σημαντικέ συνέπειε στην παραγωγικότητα, την απασχόληση, τα εισοδήματα και το ισοζύγιο πληρωμών (βλ. περισσότερα για το δυϊσμό τη βιομηχανία στο τρίτο μέρο του κεφαλαίου αυτού). Ενδεικτικό τη ανισομέρεια αυτή στο δευτερογενή τομέα είναι το γεγονό ότι το % των βιομηχανικών μονάδων απασχολούσαν κατά μέσο όρο λιγότερο από 10 άτομα (και το 97% λιγότερα από 20 άτομα). Εν τούτοι, το υπόλοιπο 7% των μονάδων ήταν υπεύθυνο για το 81% τη ακαθάριστη αξία τη μεταποιητική παραγωγή και το 79% τη προστιθέμενη αξία στη μετα- 103

13 ποίηση 2 9. Είναι ακόμα χαρακτηριστικό ότι οι μικρέ αυτέ επιχειρήσει ανήκουν βασικά στου παραδοσιακού κλάδου (είδη ένδυση, υποδήματα, υφαντικά, δέρμα, έπιπλα) που απευθύνονται κυρίω στην εσωτερική αγορά, ενώ περίπου το 60% των συνολικών εξαγωγών το 1974 προέρχεται από τι 100 μεγαλύτερε επιχειρήσει 30. Ο αντίστοιχο βαθμό ανισομέρεια στι μητροπολιτικέ χώρε είναι σημαντικά μικρότερο. Έ τ σ ι, ενώ στην Ελλάδα, όπω είδαμε, 93% των βιομηχανικών μονάδων απασχολούσαν κάτω από 10 άτομα και στι άλλε περιφερειακέ χώρε τη Νότια Ευρώπη τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 79% για την Πορτογαλία και 77% για την Ισπανία, στην Αγγλία το ποσοστό αυτό ήταν μόνο 39%. Ακόμα, ενώ στην Ελλάδα μόνο 0,6% των μονάδων απασχολούσαν πάνω από 100 άτομα, έναντι 2,7% στην Πορτογαλία και 2,4% στην Ισπανία, το αντίστοιχο ποσοστό στην Αγγλία ήταν στην ίδια περίοδο %. Η παραγωγικότητα αυτών των μικρών μονάδων, που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία στι περιφερειακέ χώρε, είναι πολύ χαμηλότερη σε σύγκριση με την αντίστοιχη των μεγάλων μονάδων. Έ τ σ ι, στην Ελλάδα η παραγωγικότητα εργασία, μετρούμενη ω προστιθέμενη αξία ανά απασχολούμενο, ήταν το 1975 σχεδόν τριπλάσια στι μεγάλε μονάδε σε σχέση με τι μικρέ 32. Δεν είναι, επομένω, τυχαίο, δεδομένη τη χαμηλή παραγωγικότητα των μικρών αυτών μονάδων στου παραδοσιακού κλάδου τη βιομηχανία μα, ότι είναι ακριβώ αυτοί οι κλάδοι που υπέστησαν τι μεγαλύτερε ζημιέ από το άνοιγμα στον ανταγωνισμό των μητροπολιτικών προϊόντων, που επέφερε η ένταξη στην Ε Ο Κ 3 3. Το συμπέρασμα, επομένω, που μπορούμε να συναγάγουμε είναι ότι, λόγω του ανισομερού χαρακτήρα που παίρνει η εξωστρεφή ανάπτυξη και εκβιομηχάνιση, ο δυϊσμό τη οικονομία είναι αναπόφευκτο : συνύπαρξη, δηλαδή, από τη μια μεριά, μεγάλων, συνήθω εξαγωγικών, μονάδων που ελέγχονται από το ξένο κεφάλαιο και χαρακτηρίζονται από υψηλή συγκέντρωση κεφαλαίου και εργασία και αντίστοιχα υψηλή παραγωγικότητα και α π ό την άλλη μεριά, ντόπιων μικρών μονάδων που απευθύνονται, βασικά, στην εσωτερική αγορά και χαρακτηρίζονται από χαμηλή συγκέντρωση κεφαλαίου και εργασία και αντίστοιχα χαμηλή παραγωγικότητα. 104

14 Η κατανομή του κατά κεφαλήν εισοδήματο ανά παραγωγικό κλάδο Ο μεγάλο βαθμό ανισότητα στην κατανομή του εισοδήματο ανά κλάδο παραγωγή είναι άλλη μια χαρακτηριστική ένδειξη ανισομέρεια. Βέβαια, η ανισομέρεια αυτή παρουσιάζεται και στι μητροπολιτικέ χώρε. Εν τούτοι, ο βαθμό ανισομέρεια που εμφανίζουν οι εξαρτημένε χώρε είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτόν των μητροπολιτικών. Ενώ, δηλαδή, στι χώρε του κέντρου το κατά κεφαλήν εισόδημα σε κάθε τομέα κυμαίνεται γύρω στο μέσο εθνικό ποσοστό, στι εξαρτημένε χώρε η διασπορά είναι τεράστια. Από τη σύγκριση τη κατανομή του κατά κεφαλήν προϊόντο στην Ελλάδα και την Αγγλία (βλ. Πίνακα Γ4) προκύπτει η ακόλουθη εικόνα. Με μέσο εθνικό ποσοστό 100, το κατά κεφαλήν εισόδημα του έλληνα αγρότη το 1981 ήταν 46, ενώ το αντίστοιχο του απασχολουμένου στι εξορυκτικέ βιομηχανίε ήταν υπερπεν- ΠΙΝΑΚΑΣ Γ4. Ακαθάριστο προϊόν κατά απασχολούμενο και ανά κλάδο παραγωγή στην Ελλάδα και την Αγγλία Γεωργία Ορυχεία Μεταποίηση Ηλεκτρισμό -ύδρευση-αποχ Κατασκευέ Μεταφορέ -επικοινωνίε Εμπόριο Λοιπέ υπηρεσίε Ελλάδα: Μέσο όρο = δρχ. Αγγλία: Μέσο όρο = δρχ. Πηγέ : Στοιχεία υπολογισθέντα βάσει: α) Εθν. Λογ/σμών 1970, , β) ανάλυση απασχόληση κατά κλάδο οικον. δραστηριότητα , ΤΟ ΒΗΜΑ, 6/5/1984, γ) Economic Trends (CSO), Οκτώβριο 1982, δ) Employment Gazette, Αύγουστο

15 ταπλάσιο και του απασχολουμένου στον τριτογενή τομέα ήταν σχεδόν τριπλάσιο. Αντίθετα, στην αγγλική περίπτωση, όχι μόνο το κατά κεφαλήν εισόδημα του αγρότη είναι μεγαλύτερο από εκείνο πολλών άλλων κλάδων (μεταποίηση, κατασκευέ, υπηρεσίε ) - λόγω τη μεγάλη παραγωγικότητα τη αγγλική γεωργία - αλλά, το κυριότερο, η διανομή του εισοδήματο είναι πολύ λιγότερο άνιση. Οι ακραίε τιμέ, για παράδειγμα, κυμαίνονται από 1 έω 2,5 στην αγγλική περίπτωση, ενώ στην ελληνική κυμαίνονται από 1 έω 8,6. Για πρόσθετη επιβεβαίωση του σημαντικότερου βαθμού ανισοκατανομή στην Ελλάδα σε σχέση με την Αγγλία χρησιμοποιήσαμε επίση τη στατιστική μέθοδο τη ανάλυση διακύμανση (analysis of variance)*. Η μέθοδο αυτή μπορεί να μα πληροφορήσει αν οι διαφορέ στην κατανομή του εισοδήματο μεταξύ των δύο χωρών είναι στατιστικά σημαντικέ ή όχι. Το αποτέλεσμα και από τον έλεγχο αυτό είναι ότι οι διαφορέ στην κατανομή του ακαθάριστου προϊόντο κατά απασχολούμενο που παρατηρούνται μεταξύ των δύο χωρών είναι στατιστικά σημαντικέ. Ο μεγαλύτερο αυτό βαθμό ανισομέρεια μπορεί να εξηγηθεί αν πάρουμε υπόψη μια σειρά παράγοντε που χαρακτηρίζουν τον εξαρτημένο τύπο ανάπτυξη. Τέτοιοι παράγοντε είναι πρώτον, το ποσοστό υποαπασχόληση που χαρακτηρίζει τον πρωτογενή και κυρίω τον εξογκωμένο τριτογενή τομέα των εξαρτημένων * Η διαδικασία που ακολουθείται στη μέθοδο αυτή συνίσταται στον έλεγχο τη μηδενική υπόθεση, ότι δηλαδή δεν υπάρχει στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ τη αγγλική και τη ελληνική κατανομή του ακαθάριστου προϊόντο κατά απασχολούμενο. Στη συνέχεια υπολογίζεται η τιμή του λόγου: Ο αριθμητή του λόγου αυτού δίνει τη διαφορά στο μέσο κατά κεφαλήν προϊόν μεταξύ των δύο χωρών, ενώ ο παρονομαστή δίνει τη μέση διακύμανση μέσα στι δύο χώρε. Στην περίπτωση που εξετάζουμε F = 20,99 ενώ η κριτική τιμή του F για την απόρριψη ή όχι τη μηδενική υπόθεση στο επίπεδο 5% και με βαθμού ελευθερία 1 και 14 είναι F. O 5 (l,14)=4,60 Δεδομένου ότι η υπολογισθείσα τιμή του λόγου αυτού είναι μεγαλύτερη από την κριτική τιμή, απορρίπτεται η μηδενική υπόθεση, ότι δηλαδή οι διαφορέ δεν είναι στατιστικά σημαντικέ. 106

16 χωρών. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, υπολογίστηκε ότι στη δεκαετία το ποσοστό υποαπασχόληση ήταν 9,6% του ενεργού πληθυσμού 3 4. Στη δεκαετία του '70 το ποσοστό αυτό μειώθηκε στο 4,4%. Η μείωση, όμω, αυτή οφειλόταν στη μαζική μετανάστευση τη προηγούμενη δεκαετία και όχι στην απορρόφηση των υποαπασχολουμένων από το μεταποιητικό τομέα (βλ. Γβ, εκβιομηχάνιση χωρί απορρόφηση του εργατικού δυναμικού). Δεύτερον, οι μισθωτοί στι μητροπολιτικέ χώρε αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού και το ποσοστό αύξηση του μισθού έχει την τάση να καθορίζεται ομοιόμορφα για του εργαζομένου όλων των κλάδων γύρω από το μέσο ποσοστό αύξηση τη παραγωγικότητα, που, λόγω τη ομοιογένεια στην κατανομή τη, συμβαίνει να είναι περίπου το ίδιο στον κάθε τομέα χωριστά. Αντίθετα, στι εξαρτημένε χώρε οι μισθοί / εισοδήματα των διαφόρων τομέων δεν έχουν την τάση να ακολουθούν την αντίστοιχη τάση του εθνικού εισοδήματο, μια και η διασπορά εισοδημάτων από το μέσο είναι πολύ πιο μεγάλη στου διάφορου παραγωγικού τομεί. Ακόμα, στι εξαρτημένε χώρε οι αυτο-απασχολούμενοι στο σύνολο του ενεργού πληθυσμού αποτελούν ένα σημαντικά υψηλότερο ποσοστό, το οποίο μάλιστα, όπω στην ελληνική περίπτωση, μπορεί να είναι και αυξανόμενο σε σχέση με το βαθμό ανάπτυξη τη χώρα, όπω είδαμε. Είναι ακόμα χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα όχι μόνο το ποσοστό των μισθωτών στο συνολικό ενεργό πληθυσμό είναι πολύ μικρό, σε σχέση με αυτό των μητροπολιτικών χωρών (βλ. σημ. 16), αλλά ακόμα αυξάνει με πολύ αργό ρυθμό: το 1960 οι μισθωτοί στην Ελλάδα ήταν το 33,5% του ενεργού πληθυσμού έναντι ενό μέσου όρου 75,9% στην ΕΟΚ. Το 1970 τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 42,3% για την Ελλάδα και 81,4% για την Ε Ο Κ και το 1980 τα ποσοστά ήταν 40% και 93% αντίστοιχ α 3 5. Η διασπορά τη παραγωγικότητα Ο κυριότερο, όμω, λόγο που μπορεί να εξηγήσει σε μεγάλο βαθμό τι διαφορέ στην κατανομή εισοδήματο κατά κλάδο παραγωγή είναι αναμφίβολα η τελείω ανομοιογενή κατανομή τη παραγωγικότητα στι εξαρτημένε χώρε, σε αντίθεση με τη σχετικά ομοιογενή κατανομή στι μητροπολιτικέ. Η ανομοιογένεια αυτή στην παραγωγικότητα διαφόρων τομέων οφείλεται με τη σειρά τη στο γεγονό ότι η οικονομία των εξαρτημένων χωρών 107

17 δεν είναι οργανωμένη αυτοκεντρικά, ω ενιαίο σύνολο, με ολοκληρωμένη βιομηχανική δομή, αλλά αποτελεί ένα συνονθύλευμα σύγχρονων παραγωγικών μονάδων με υψηλή παραγωγικότητα από τη μια μεριά και τεχνολογικά καθυστερημένων μικρο-μονάδων με χαμηλή παραγωγικότητα από την άλλη. Από τη σύγκριση τη παραγωγικότητα στου τρει μεγάλου παραγωγικού τομεί που κάναμε για 10 μητροπολιτικέ και 10 περιφερειακέ χώρε (βλ. Πίνακα Γ5) γίνεται φανερό ο μεγαλύτερο βαθμό ανισομέρεια στην κατανομή παραγωγικότητα τη περιφέρεια σε σχέση με αυτόν του κέντρου. Μετρήσαμε την παραγωγικότητα των απασχολουμένων σε κάθε κλάδο με τη μέθοδο Kuznets (βλ. σημ. 12) ω το λόγο του προϊόντο του κάθε τομέα στο ΑΕΠ (F i ) προ την απασχόληση του κάθε τομέα στη συνολική απασχόληση (G i ). Για να μετρήσουμε τη διασπορά τη παραγωγικότητα ανά τομέα χρησιμοποιήσαμε το απλό στατιστικό μέτρο του εύρου μεταβολή (διαφορά μέγιστη και ελάχιστη τιμή ). Ό π ω προκύπτει από τον Πίνακα, ο μέσο όρο τη διασπορά (με βάση το μέτρο αυτό) είναι 0,46 στο κέντρο, έναντι 1,36 στην περιφέρεια. Η διασπορά, δηλαδή, στι εξαρτημένε χώρε είναι τριπλάσια σε σχέση με τι μητροπολιτικέ. Το ίδιο συμπέρασμα προκύπτει από τη στατιστική μέθοδο τη ανάλυση τη διακύμανση του εύρου μεταβολή : οι διαφορέ μεταξύ κέντρου και περιφέρεια είναι στατιστικά σημαντικέ *. Ό σ ο ν αφορά την Ελλάδα, είναι φανερό από τα στοιχεία αυτά ότι ανήκει καθαρά στην ημιπεριφέρεια τη Νότια Ευρώπη, που χαρακτηρίζεται από διασπορά διπλάσια αυτή στο κέντρο. Στην πραγματικότητα, όμω, η διασπορά στην κατανομή τη παραγωγικότητα είναι ακόμα μεγαλύτερη από αυτή που προκύπτει από τον Πίνακα Γ5. Αν, δηλαδή, αναλύσουμε τα στοιχεία που δίνονται συγκεντρωτικά για του τρει μεγάλου τομεί παραγωγή σε περισσότερου κλάδου, η εικόνα που προκύπτει είναι μια εικόνα ακόμα μεγαλύτερη ανισότητα στην κατανομή τη παραγωγικότητα. Στου Πίνακε Γ6 και Γ7 συγκρίναμε την παραγωγικότητα 8 τομέων παραγωγή στην Ελλάδα και την Αγγλία, για τα ίδια έτη για τα οποία συγκρίναμε παραπάνω την κατανομή εισοδήματο κατά κλάδο παραγωγή. * Ακολουθώντα την ίδια διαδικασία, η υπολογισθείσα τιμή του F είναι: F = 5,66 ενώ η κριτική τιμή είναι: F. 0 5 (l,18) = 4,41 Η μηδενική, επομένω, υπόθεση τη μη ύπαρξη στατιστικά σημαντική διαφoρά, όσον αφορά το εύρο μεταβολή τη παραγωγικότητα στο κέντρο και την περιφέρεια, απορρίπτεται. 108

18 Δύο είναι τα βασικά συμπεράσματα που μπορούμε να συναγάγουμε από αυτή την ανάλυση. Το πρώτο είναι ότι ο βαθμό ανισότητα στην κατανομή του κατά κεφαλήν εισοδήματο έχει άμε- ΠΙΝΑΚΑΣ Γ5: Παραγωγικότητα των εργαζομένων κατά τομεί παραγωγή σε διάφορε χώρε το 1979 Ιταλία ,64 0,95 1,14 0,50 Αγγλία ,00 0,86 1,11 0,25 Γαλλία ,56 0,87 1,17 0,61 Βέλγιο ,67 0,90 1,09 0,42 Δ. Γερμανία ,50 1,04 1,00 0,54 Σουηδία ,60 0,91 1,08 0,48 Καναδά ,80 1,14 0,95 0,34 Φινλανδία ,67 1,00 1,07 0,40 Ολλανδία ,66 0,82 1,20 0,54 ΗΠΑ ,50 1,06 0,95 0,55 Μεξικό ,27 1,46 1,41 1,19 Χιλή ,40 1,85 0,92 1,45 Βενεζουέλα ,32 1,74 0,87 1,42 Βραζιλία ,27 1,72 1,34 1,45 Βολιβία ,34 1,21 2,07 1,73 Φιλιππίνε ,51 2,05 1,14 1,54 Αίγυπτο '1 0,46 1,21 2,00 1,54 Τουρκία ,43 2,23 1,45 1,80 Ισπανία ,60 0,77 1,33 0,73 Πορτογαλία ,52 1,30 1,02 0,78 Ελλάδα ,42 1,14 1,53 1,11 F i =λόγο του προϊόντο κάθε κλάδου προ το ΑΕΠ. G i =λόγο τη απασχόληση κάθε κλάδου προ τη συνολική απασχόληση. F i /G i =παραγωγικότητα των απασχολουμένων ανά κλάδο παραγωγή. Πηγή: Στοιχεία υπολογισθέντα βάσει των πινάκων αρ. 11 και 19 τη World Development Report

19 ση σχέση με το βαθμό ανισότητα στην κατανομή τη παραγωγικότητα. Από τη στατιστική ανάλυση των στοιχείων προέκυψε ότι υπάρχει πολύ ισχυρή θετική συσχέτιση μεταξύ των διαφορών στο κατά κεφαλήν εισόδημα και των διαφορών στην παραγωγικότητα ανά τομέα παραγωγή 36. Το δεύτερο συμπέρασμα από την ανάλυση αυτή είναι ότι ο βαθμό ανισομέρεια στην κατανομή τη παραγωγικότητα κατά τομέα είναι πολύ μεγαλύτερο στην Ελλάδα από ό,τι στην Αγγλία. Αυτό δείχνουν τα στατιστικά μέτρα τη διασπορά που χρησιμοποιήσαμε (μέση απόκλιση τετραγώνου και συντελεστή μεταβλητικότητα ). Και τα δυο αυτά μέτρα δείχνουν ότι η διασπορά στην Ελλάδα είναι υπερδιπλάσια τη διασπορά στην Αγγλία. Ο μεγαλύτερο αυτό βαθμό ανισομέρεια στην Ελλάδα είναι, βέβαια, αποτέλεσμα τη εξωστρεφού ανάπτυξη στη μεταπολεμική περίοδο. Έ τ σ ι, οι παραγωγικοί κλάδοι για του οποίου ενδιαφέρθηκε μεταπολεμικά το ξένο κεφάλαιο (είτε απευθυνόταν ΠΙΝΑΚΑΣ Γ6. Παραγωγικότητα των εργαζομένων ανά τομέα παραγωγή στην Ελλάδα (1981) Γεωργία 14,22 30,70 0,46 Ορυχεία 1,38 0,54 2,55 Μεταποίηση 21,16 19,29 1,10 Ηλεκτρισμό 3,40 0,86 3,95 υδρ.-αποχ. Κατασκευέ 5,80 8,29 0,70 Μεταφορέ / επικοινωνίε 9,93 7,76 1,28 Εμπόριο 12,00 14,28 0,84 Λοιπέ υπηρεσίε 22,56 18,28 1,23 Μέση απόκλιση τετραγώνου = 1,167. Συντελεστή μεταβλητικότητα =0,72. Πηγέ : Βλ. Πίν. Γ4. 110

20 στην ντόπια είτε στη διεθνή αγορά) καθώ και εκείνοι των οποίων η δυναμική τη ανάπτυξη εξαρτιόταν από την εξωτερική ζήτηση (ελεγχόμενοι είτε α π ό το ντόπιο είτε από το ξένο κεφάλαιο) είναι οι σύγχρονοι μεταποιητικοί κλάδοι που χαρακτηρίζονται βασικά από υψηλή παραγωγικότητα, χαμηλή απορροφητικότητα εργασία (λόγω τη ξένη τεχνολογία, συνήθω ένταση κεφαλαίου, που εφαρμόζουν) και μεγάλο βαθμό συγκέντρωση. Τέτοιοι κλάδοι είναι η βασική μεταλλουργία, τα πετροχημικά, τα ελαστικά-πλαστικά και, τελευταία, τα ηλεκτρικά / ηλεκτρονικά είδη. Αντίθετα, οι κλάδοι στου οποίου στρεφόταν το εγχώριο κεφάλαιο, που στι συνθήκε ενσωμάτωση στην παγκόσμια αγορά μπορούσε να παίζει ρόλο συμπληρωματικό αλλά όχι και ανταγωνιστικό προ το ξένο κεφάλαιο (λόγω τη μεγαλύτερη παραγωγικότητα του τελευταίου), χαρακτηρίζονται από χαμηλή παραγωγικότητα, σχετικά υψηλή απορροφητικότητα εργασία και χαμηλό βαθμό συγκέντρωση. Τέτοιοι κλάδοι είναι, ΠΙΝΑΚΑΣ Γ7. Παραγωγικότητα των εργαζομένων ανά τομέα παραγωγή στην Αγγλία (1978) Γεωργία Ορυχεία Μεταποίηση Ηλεκτρισμό Κατασκευέ Μεταφορέ / επικοιν. Εμπόριο Λοιπέ υπηρεσίε 2,4 3,1 27,7 2,8 6,3 7,7 10,1 34,2 1,67 1,53 32,00 1,52 5,51 6,55 12,38 38,84 1,44 2,03 0,87 1,84 1,14 1,18 0, Μέση απόκλιση τετραγώνου=0,458. Συντελεστή μεταβλητικότητα =0,34. Πηγέ : Βλ. Πίν. Γ4. 111

21 όσον αφορά τη μεταποίηση, οι κλάδοι των ελαφρών καταναλωτικών αγαθών, που μόλι τα τελευταία χρόνια άρχισαν να προσελκύουν το ενδιαφέρον του ξένου κεφαλαίου. Οι κλάδοι αυτοί, μαζί με του ηγετικού κλάδου των κατασκευών και των υπηρεσιών 3 7, συγκεντρώνουν τι προτιμήσει του εγχώριου κεφαλαίου στη μεταπολεμική περίοδο. Αν τώρα στην ανισοκατανομή παραγωγικότητα που δημιουργεί η συνύπαρξη σύγχρονων και παραδοσιακών μονάδων στο δευτερογενή τομέα προσθέσουμε τη σχετικά χαμηλή παραγωγικότητα κλάδων όπω οι κατασκευέ και το εμπόριο (που απασχολούν σχεδόν το 1/4 του ενεργού πληθυσμού) καθώ και την αντίστοιχη, ακόμα χαμηλότερη, παραγωγικότητα τη γεωργία (που ακόμα απασχολεί πάνω από το 30% του ενεργού πληθυσμού), μπορούμε να εξηγήσουμε τόσο τη γενικά χαμηλή ελληνική παραγωγικότητα όσο και την ανισομέρεια στην κατανομή τη. Ακόμα, η ανομοιογένεια αυτή στην κατανομή τη παραγωγικότητα έχει, φυσικά, τι συνέπειε τη στη διαμόρφωση των σχετικών τιμών μεταξύ των διαφόρων κλάδων τη οικονομία και μπορεί με τη σειρά τη να εξηγήσει τι διαφορέ στο διακλαδικό κατά κεφαλήν εισόδημα. Η περιφερειακή ανισότητα Ό σ ο ν αφορά τι τεράστιε περιφερειακέ ανισότητε που χαρακτηρίζουν τι εξαρτημένε χώρε, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε την υπόθεση ότι σε μεγάλο βαθμό αποτελούν άλλη μία εκδήλωση τη σχέση εξάρτηση που «καθορίζει» την αναπτυξιακή διαδικασία των χωρών αυτών. Οι περιφερειακέ ανισότητε δεν αποτελούν, βέβαια, «προνόμιο» των εξαρτημένων χωρών, αφού εμφανίζονται και στι καπιταλιστικέ μητροπόλει. Δηλαδή, οι ανισότητε αυτέ δεν είναι παρά το αποτέλεσμα του ανισομερού χαρακτήρα τη καπιταλιστική ανάπτυξη, που με τη σειρά του είναι λογική συνέπεια ενό συστήματο στο οποίο η δυναμική τη αναπτυξιακή διαδικασία προσδιορίζεται πρωταρχικά από μικρο-οικονομικά κριτήρια, που αφορούν την αποδοτικότητα τη ατομική επιχείρηση και όχι βέβαια τι κοινωνικέ, οικονομικέ, πολιτιστικέ, οικολογικέ ανάγκε των διαφόρων περιφερειών. Επομένω, το περιφερειακό πρόβλημα είναι μια ακόμα μορφή του γενικότερου προβλήματο, τη έλλειψη αυτονομία τη σημερινή κοινωνία. Ο βαθμό, όμω, περιφερειακή ανισότητα που χαρακτηρίζει τι εξαρτημένε χώρε είναι σημαντικά υψηλότερο από τον αντί- 112

22 στοίχο των μητροπολιτικών χωρών, λόγω του ότι η μικρή και μη ολοκληρωμένη βιομηχανική δομή σ' αυτέ έχει την τάση να συγκεντρώνεται γύρω από ένα πολύ μικρό αριθμό αστικών κέντρων, που παρέχουν το άφθονο εργατικό δυναμικό και τη συγκεντρωμένη υποδομή (κρατικέ υπηρεσίε, τράπεζε, συγκοινωνίε, κ.λπ.), που εξασφαλίζουν τη μέγιστη αποδοτικότητα στι επενδύσει του. Οι «σύγχρονοι» δηλαδή τομεί, με τη μεγάλη παραγωγικότητα, έχουν την τάση να συγκεντρώνονται στα λίγα «σύγχρονα» αστικά κέντρα των εξαρτημένων χωρών, που αναπαράγονται κατ' εικόνα και ομοίωση των μητροπολιτικών αστικών κέντρων, χωρί όμω να αναπαράγουν και το ανάλογο περιβάλλον των τελευταίων: πρωτογενή και τριτογενή τομέα με υψηλή παραγωγικότητα. Έτσι, η υπερσυγκέντρωση των οικονομικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων, που συνήθω χαρακτηρίζει την πρωτεύουσα και ένα δύο ακόμα αστικά κέντρα των εξαρτημένων χωρών συνοδεύεται από μια αντίρροπη τάση στι περιφέρειε του. Ακόμα, σύμφωνα με σχετική έρευνα 3 8, οι περιφερειακέ ανισότητε στο εσωτερικό των μητροπολιτικών χωρών αποτελούν αντίστροφη συνάρτηση τη διεθνοποίηση του κεφαλαίου. Αντίθετα, δηλαδή, με τη γνωστή θέση του Amin ότι «κάθε αναπτυγμένη χώρα έχει τη δική τη υπανάπτυκτη χώρα μέσα στα σύνορα τη» 3 9, η έρευνα αυτή για τι Η Π Α δείχνει ότι η διεθνοποίηση του κεφαλαίου οδήγησε στη μετατόπιση των περιφερειακών ανισοτήτων από το εσωτερικό στο διεθνέ επίπεδο, μεταξύ δηλαδή μητροπολιτικών και εξαρτημένων χωρών. Ό σ ο ν αφορά τη συγκέντρωση τη βιομηχανία ειδικότερα, έχει παρατηρηθεί 4 0 ότι οι βιομηχανικέ μονάδε που παράγουν προϊόντα για την υποκατάσταση των εισαγωγών τείνουν να συγκεντρώνονται στα ήδη υπάρχοντα κέντρα οικονομική δραστηριότητα και συγκεντρώσει πληθυσμών, ώστε να μπορούν να εκμεταλλεύονται τα πλεονεκτήματα τη κοντινή αγορά, καθώ και τι «εξωτερικέ οικονομίε» υποδομή που προσφέρουν τα κέντρα αυτά. Από την άλλη μεριά, οι βιομηχανίε που παράγουν βασικά για την εξωτερική αγορά δεσμεύονται κατ' αρχήν, ω προ την επιλογή του τόπου παραγωγή, από την τοποθεσία όπου βρίσκονται οι πρώτε ύλε τι οποίε συνήθω επεξεργάζονται. Εν τούτοι, και αυτέ οι βιομηχανίε έχουν την τάση να συγκεντρώνονται σε λιμάνια και συγκοινωνιακού κόμβου γενικότερα (που συνήθω αποτελούν ήδη αστικά και βιομηχανικά κέντρα), ώστε να εξασφαλίζουν τόσο τη σχετικά φθηνή μεταφορά των προϊόντων του όσο και τι οικονομίε υποδομή που αναφέραμε. Το αστικό συγκρότημα Αθήνα - Πειραιά, επομένω, εξασφα- 113

23 λίζει πολύ σημαντικά πλεονεκτήματα για τη συγκέντρωση τη δευτερογενού παραγωγή. Α π ό την άλλη μεριά, ο υπερσυγκεντρωμένο κρατικό τομέα και οι λόγοι που ήδη αναφέραμε για την επέκταση του τριτογενού μπορούν να εξηγήσουν τη συγκέντρωση του τριτογενού τομέα στο ίδιο συγκρότημα (βλ. για το θέμα τη συγκέντρωση στο λεκανοπέδιο Αττική και των περιβαλλοντικών τη επιπτώσεων κεφ. ΣΤ). Δε θα πρέπει, επομένω, να προκαλεί.απορίε η πρόσφατη παρατήρηση του Ο Ο Σ Α 4 1 ότι ουσιαστικά στι περασμένε τρει δεκαετίε όλη η ανάπτυξη τη ελληνική οικονομία πραγματοποιήθηκε σε δύο αστικά κέντρα (Αθήνα; Θεσσαλονίκη) και το μεγαλύτερο μέρο στην Αθήνα, με συνέπεια η Ελλάδα να εμφανίζει ένα βαθμό συγκέντρωση «που δεν έχει τον ό μ ο ι ο του σε καμιά άλλη χώρα του ΟΟΣΑ». Η προσωπική κατανομή τον εισοδήματο Η ανισομέρεια τη εξωστρεφού ανάπτυξη, που, όπω είδαμε, έχει σημαντικέ επιπτώσει στην κατανομή του κατά κεφαλήν εισοδήματο ανά κλάδο παραγωγή καθώ και στη γεωγραφική κατανομή του εισοδήματο, είναι εύλογο να περιμένει κανεί ότι θα έχει αντίστοιχε συνέπειε στην προσωπική κατανομή του εισοδήματο. Το πρόβλημα τη ανισότητα στην προσωπική κατανομή είναι κοινό σε κάθε ιεραρχικά οργανωμένη κοινωνία, που στηρίζεται στι χρηματικέ σχέσει ανταλλαγή και την αγορά εργασία (όπου, δηλαδή, οι άνθρωποι αναγκάζονται να πουλούν την εργασία του για να επιζήσουν), είτε η κοινωνία αυτή χαρακτηρίζεται καπιταλιστική είτε - σε μικρότερο ίσω βαθμό - μετακαπιταλιστική. Η ιεραρχία, όμω, των μισθών / εισοδημάτων είναι πολύ πιο χτυπητή στι εξαρτημένε παρά στι μητροπολιτικέ χώρε ω συνέπεια, κυρίω, των διαφορών στην παραγωγική δομή (διαφορέ στι παραγωγικότητε, στη διάρθρωση απασχόληση, κ.λπ.) αλλά και στη δομή τη κατανάλωση. Από την άλλη μεριά, η ίδια η διάρθρωση των εξαρτημένων παραγωγικών δομών έχει αιτία - μεταξύ άλλων - και το φαινόμενο τη ανισοκατανομή εισοδήματο : στο βαθμό που η μεγάλη ανισότητα εμποδίζει τη δημιουργία ισχυρή εσωτερική αγορά και επομένω περιορίζει τι δυνατότητε τη ντόπια αστική τάξη να αναπτύξει μια ολοκληρωμένη βιομηχανική βάση που θα απευθύνεται στην εσωτερική αγορά και θα είναι ικανή να οδηγήσει σε μια αυτοδύναμη διαδικασία ανάπτυξη. Δε θα πρέπει ακόμα να ξεχνούμε ότι η άνιση κατανομή του εισοδήματο δεν περιορίζει μόνο το μέγεθο τη αγορά αλλά 114

24 προσδιορίζει και το είδο τη εφαρμοζόμενη τεχνολογία (βλ. κεφ. Ε) και, επομένω, το ύψο απασχόληση του εργατικού δυναμικού. Έτσι, είναι πια γενικά αναγνωρισμένο, ακόμα και από του ορθόδοξου οικονομολόγου, ότι υπάρχει ένα «άνοιγμα κατανομή», που σημαίνει ότι υπάρχει μεγαλύτερη ισότητα στην κατανομή του εισοδήματο των μητροπολιτικών χωρών σε σχέση με τι περιφερειακέ. Η εξήγηση, εν τούτοι, που δίνεται από την ορθόδοξη πλευρά στο φαινόμενο αυτό είναι ότι ο μεγαλύτερο βαθμό ανισοκατανομή που χαρακτηρίζει την περιφέρεια είναι προσωρινό, ότι δηλαδή υπάρχει μια καμπύλη σχήματο ανεστραμμένου U, που συνεπάγεται ότι η ανισότητα πρώτα αυξάνεται και μετά, όσο αυξάνει το επίπεδο ανάπτυξη, μειώνεται 4 2. Η αιτιολογία αυτή τη προσωρινή μεγαλύτερη ανισότητα ανάγεται στο μεγάλο βαθμό διαφοροποίηση που συνεπάγεται η εκβιομηχάνιση αγροτικών χωρών και στο γεγονό ότι η ανάπτυξη, στα πρώτα στάδια, τείνει να συγκεντρώνεται στα σύγχρονα τμήματα τη οικονομία, τα οποία αρχικά απασχολούν μικρό τμήμα του πληθυσμού. Τα τελευταία 10 χρόνια, πολλέ εμπειρικέ μελέτε στο ορθόδοξο στρατόπεδο προσπάθησαν να επιβεβαιώσουν στατιστικά την υπόθεση αυτή. Εν τούτοι, δεδομένου ότι οι στατιστικέ αναλύσει βασίζονται στην εξέταση των διαφορών στην κατανομή εισοδήματο σε χώρε με διαφορετικά κατά κεφαλήν εισοδήματα, στην ίδια χρονική περίοδο, τα αποτελέσματα των μελετών, που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη τη καμπύλη αυτή, έχουν πολύ μικρή αξία, όπω παρατηρείται, άλλωστε, από μερικού ερευνητέ 43. Και αυτό γιατί η μέθοδο αυτή στατιστική ανάλυση στηρίζεται στην ίδια υπόθεση στην οποία βασίζεται η όλη ορθόδοξη οικονομική θεωρία για την υπανάπτυξη. Δηλαδή, ότι οι σημερινέ υπανάπτυκτε χώρε ακολουθούν την ίδια διαδικασία ανάπτυξη (που προφανώ στο μέλλον θα έχει τα ίδια αποτελέσματα) με τη διαδικασία που ακολούθησαν οι σημερινέ αναπτυγμένε χώρε στο παρελθόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι και αυτού του είδου οι μελέτε, που υποτίθεται ότι επιβεβαιώνουν την υπόθεση αυτή, μόνο σε πολύ μικρό βαθμό είναι σε θέση να «εξηγήσουν στατιστικά» τη μεγαλύτερη ανισότητα των περιφερειακών χωρών σε σχέση με το επίπεδο ανάπτυξη του (μετρούμενο βάσει του κατά κεφαλήν ΑΕΠ). Μόνο το 1/4 περίπου τη διαφορά στην κατανομή εισοδήματο μεταξύ χωρών μπορεί να εξηγηθεί στατιστικά βάσει του επιπέδου εισοδήματο 44, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε άλλο παρά βέβαιο είναι το πρότυπο ανάπτυξη που συνεπάγεται η ανεστραμμένη 115

25 καμπύλη σχήματο U. Επομένω, δεν είναι απορία άξιον ότι μια σειρά πρόσφατε μελέτε καταλήγουν στο ότι ο τύπο ανάπτυξη είναι εξίσου (αν όχι περισσότερο) σημαντικό παράγοντα με το επίπεδο ανάπτυξη στην εξήγηση του ανοίγματο κατανομή 45. Από την άλλη μεριά, όσον αφορά τι μητροπολιτικέ χώρε, δεν υπάρχει αμφισβήτηση στο γεγονό ότι, ιστορικά, παρουσιάζουν σημαντική μείωση στην ανισότητα τη κατανομή εισοδήματο 46, πράγμα που εξηγεί και το σημερινό άνοιγμα κατανομή. Αφήνοντα λοιπόν κατά μέρο τι μελλοντολογικέ υποθέσει των ορθόδοξων οικονομολόγων, που, όπω είδαμε, βασίζονται σε ευσεβεί πόθου για την εξέλιξη τη ανισότητα στην περιφέρεια, μπορούμε να υποθέσουμε ότι είναι ο τύπο τη εξωστρεφού ανάπτυξη των εξαρτημένων χωρών που συνεπάγεται το σημαντικά μεγαλύτερο βαθμό ανισοκατανομή και όχι το επίπεδο (κατά κεφαλήν ΑΕΠ) ανάπτυξη του 47. Με βάση την υπόθεση αυτή, μπορούμε να εξηγήσουμε το άνοιγμα κατανομή που μα ενδιαφέρει. Τυχόν αυξομειώσει τη ανισοκατανομή σε χώρε του κέντρου 4 8 ή τη περιφέρεια δεν έρχονται σε αντίθεση με την υπόθεση αυτή, εφόσον το σημαντικό άνοιγμα παραμένει. Σύμφωνα με την ερμηνεία του παρόντο βιβλίου, το άνοιγμα αυτό, που είναι συνέπεια τη εξωστρεφού ανάπτυξη, θα παραμένει σημαντικό όσο η διαδικασία εξαρτημένη ανάπτυξη συνεχίζεται, ανεξάρτητα από την «πρόοδο» στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων 4 9. Ό σ ο ν αφορά το άνοιγμα κατανομή που υπάρχει σήμερα μεταξύ κέντρου και περιφέρεια, με βάση τα στοιχεία τη Διεθνού Τράπεζα 50, σε ένα δείγμα 11 μητροπολιτικών και 14 περιφερειακών χωρών, βρήκαμε ότι στο φτωχότερο 20% του πληθυσμού αντιστοιχεί, κατά μέσο όρο, το 6,2% του εισοδήματο στο κέντρο, έναντι 3,7% στην περιφέρεια. Α π ό την άλλη μεριά, στο πλουσιότερο 20% του πληθυσμού αναλογεί το 41,3% του εισοδήματο στο κέντρο, έναντι 54,9% στην περιφέρεια, ενώ στο 10% στην κορυφή τη πυραμίδα, τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 25,8% για το κέντρο και 38,1% για την περιφέρεια. Ακόμα, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη 5 1, ο συντελεστή του GIN1 στην ίδια περίοδο ήταν, κατά μέσο όρο, 0,39 σε 13 χώρε του κέντρου, έναντι 0,51 σε 41 χώρε τη περιφέρεια 52. Κατά την ίδια μελέτη, στο 20% του πληθυσμού στην κορυφή αναλογούσε περίπου το 45% του εισοδήματο στι χώρε του κέντρου, έναντι 56% στην περιφέρεια. Για την Ελλάδα, από όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε, πολύ λίγε στατιστικέ μελέτε υπάρχουν σχετικά με την ανισοκατανομή του εισοδήματο. Ενδεικτικά, θα αναφέρουμε δύο σημαντικέ μελέτε, οι οποίε καταλήγουν σε αντικρουόμενα συμπεράσματα. Κα- 116