ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΡΓΑΤΟΛΟΓΩΝ

Transcript

1 ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΡΓΑΤΟΛΟΓΩΝ ΑΚΑ ΗΜΙΑΣ 60-5 Ος ΟΡΟΦΟΣ (ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΑ) ΤΗΛ.- FAX: ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ Του Σωµατείου, που λειτουργεί σύµφωνα µε τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα µε την επωνυµία «ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΡΓΑΤΟΛΟΓΩΝ», όπως εκπροσωπείται κατά το νόµο. ΥΠΕΡ Των: 1. Κουκουµτζής Παναγιώτης του Κωνσταντίνου 2. Τακορίδης Ανέστης του ηµητρίου 3. Νικητόπουλος ιονύσιος του Βασιλείου 4. Τσουτσουµάνος Αναστάσιος του Ιωάννη 5. Τσίλικας Παναγιώτης του ηµητρίου 6. Τζιντζής Ζαχαρίας του Χαραλάµπου 7. Μαυροµάτης Αθανάσιος του Αριστείδη 8. Παπαδογιάννης Σωτήριος του Παναγιώτη 9. Βασιλείου Λαµπρινή του Κωνσταντίνου 10. Χατζηστεργίου Κωνσταντίνος του Μιχαήλ 11. Γατσέλης Ευάγγελος του Αθανασίου 12. Τασόπουλος Σωκράτης του Κόδρου 13. Κετσάν Σιµόνα-Κλαούντια του Βασίλε 14. Σταµούλης Κωνσταντίνος του ηµητρίου 15. Στούµπος Αθανάσιος του Σπυρίδωνα 16. Τσεβρενίδης Ανέστης του Χρήστου

2 2 17. Γωνιάδης Θεόδωρος του Γεωργίου 18. Μπακογιάννη Στυλιανή του ηµητρίου 19. Παπακωσταντίνου Χρήστος του Γεωργίου 20. Φουρλάνη Γεωργία του Θωµά 21. Πλιάτσικα Μαρία του Χρήστου 22. Ρούσσης Ιωάννης του Σωκράτη 23. Παπαθανασίου Ιωάννης του Αλέξανδρου 24. Παπαζήσης Σωτήριος του Ευθυµίου 25. Τέκος Παναγιώτης του Αθανασίου 26. Βασιλοπούλου ήµητρα-μελίνα του ιονυσίου 27. Σκαπέτη Μαρία του Κωσταντίνου 28. Πάνος Σωτήριος του Κωνσταντίνου 29. Στεργίου Μαίρη του Πέτρου-Τηλέµαχου 30. Μοσχούλης Πέτρος του Γεωργίου 31. ελή Μαρίνα του ηµητρίου 32. Μαγουλά Σοφία του Γεωργίου 33. Σχοινάς Γεώργιος του Χρήστου 34. Τσουµπάνος Χρήστος του Αθανασίου 35. Λέγγας Χρήστος του Νικολάου 36. Αργύρη Ελένη του Σωκράτη 37. Βασιλάκη Αικατέρινη του Ιωάννη 38. ηµολένη Βαΐα του Αλέξανδρου 39. Τουρκοχωρίτη ήµητρα του Παναγιώτη 40. Γκέκα Φωτεινή του Βασιλείου 41. Παπαγιάννης Χρήστος του Παντελή 42. Καλκάνδη Ελισσάβετ του Παύλου 43. Μάντζαρης ηµήτριος του Κανέλλη 44. Πέτκου Ιωάννα του Θεοδώρου 45. Αντωνίου Γεώργιος του Αθανασίου 46. Παπαδοπούλου Αναστασία του ηµητρίου 47. ηµακοπούλου Κωνσταντίνα του Γεωργίου Όλων κατοίκων Αθηνών, οδός Αβέρωφ αρ. 11. ΚΑΙ ΥΠΕΡ Της υπ αριθµ. 6155/2006 αποφάσεως του Μονοµελούς Πρωτοδικείου Αθηνών ( ιαδικασίας Ασφαλιστικών Μέτρων).

3 3 Το σωµατείο µας είναι νόµιµα συνεστηµένη οργάνωση που λειτουργεί σύµφωνα µε τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα. Το καταστατικό του σωµατείου έχει εγκριθεί µε την αριθµ. 2459/2001 απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών και εγγραφεί στα βιβλία του ικαστηρίου αυτού µε αύξοντα αριθµό 23308/2001. Σύµφωνα µε το άρθρο 2 του καταστατικού «Σκοπός της ένωσης είναι: α) η επιδίωξη θεσµικών αλλαγών στο πεδίο του εργατικού δηµοσιοϋπαλληλικού δικαίου, β) η εξέλιξη της νοµολογίας, γ) η µελέτη των θεµάτων και η επίλυση των προβληµάτων που αναφέρονται στην οργάνωση, τη λειτουργία και την απονοµή της πολιτικής και διοικητικής δικαιοσύνης για την αξιόπιστη αντιµετώπιση των εργατικών και δηµοσιοϋπαλληλικών υποθέσεων. Επειδή µε την συζητούµενη στις ενώπιον του ικαστηρίου Σας αίτηση αναίρεσης του Εισαγγελέα του ΑΠ για την αναίρεση της υπ αριθ. 6155/2006 αποφάσεως του Μονοµελούς Πρωτοδικείου Αθηνών ( ιαδικασίας Ασφαλιστικών Μέτρων), θίγονται νοµικά θέµατα που είναι µείζονος σηµασίας για τη διαµόρφωση της νοµολογίας του εργατικού δικαίου και γίνεται ερµηνεία διατάξεων που είναι σαφώς αντίθετη µε την υπάρχουσα νοµολογία και τις διατάξεις του Συντάγµατος, της ΕΣ- Α και του Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύµβασης γι αυτό και έχουµε έννοµο συµφέρον να παρέµβουµε στην παρούσα δίκη. 1. Με το άρθρο 4 Ε παρ. 4 Ν. 3388/ ΦΕΚ 225 Α / («θέµατα εξωτερικών φρουρών και άλλες διατάξεις») ορίστηκε ότι (οι υπογραµµίσεις δικές µας) : «Στο άρθρο 699 Κ.Πολ.. προστίθενται τα ακόλουθα εδάφια: Ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δικαιούται να ασκήσει αναίρεση εναντίον κάθε απόφασης, αν κατά την κρίση του δηµιουργούνται ζητήµατα µε γενικότερο ενδιαφέρον, η οποία εκδίδεται σε αιτήσεις λήψης, µεταρρύθµισης ή ανάκλησης των ασφαλιστικών µέτρων και στην οποία διάδικοι είναι το ηµόσιο, οργανισµοί τοπικής αυτοδιοίκησης, νοµικά πρόσωπα δηµοσίου δικαίου και νοµικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που ανήκουν εξ ολοκλήρου στο ηµόσιο. Οι αποφάσεις αυτές επιδίδονται υποχρεωτικά επί ποινή ακυρότητας και στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Ως προς την προθεσµία για άσκηση αναίρεσης και ως προς τη διαδικασία της εκδίκασής της ισχύουν οι διατάξεις των άρθρων 552 επ. Κ.Πολ... Η απόφαση η οποία εκδίδεται για την αναίρεση αυτή παράγει για τους διαδίκους τα αποτελέσµατα τα οποία προβλέπονται από τα άρθρα 579 έως και 582 Κ.Πολ... Η προθεσµία της αναίρεσης, καθώς και η άσκησή της αναστέλλει την εκτέλεση της απόφασης».

4 4 2. Σύµφωνα δε µε το άρθρο 20 παρ. 1 Συντ. «1. Καθένας έχει δικαίωµα στην παροχή έννοµης προστασίας από τα δικαστήρια και µπορεί να αναπτύξει σ' αυτά τις απόψεις του για τα δικαιώµατα ή συµφέροντά του, όπως νόµος ορίζει». Σύµφωνα, περαιτέρω, µε το άρθρο 25 παρ. 1 Συντ. «Τα δικαιώµατα του ανθρώπου ως α- τόµου και ως µέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεµπόδιστη και αποτελεσµατική άσκησή τους». 3. Σύµφωνα, περαιτέρω, µε το άρθρο 94 παρ. 4 Συντ. «Οι δικαστικές αποφάσεις εκτελούνται αναγκαστικά και κατά του ηµοσίου, των οργανισµών τοπικής αυτοδιοίκησης και των νοµικών προσώπων δηµοσίου δικαίου, όπως νόµος ορίζει». Σύµφωνα µε το άρθρο 95 παρ. 5 Συντ. «Η ιοίκηση έχει υποχρέωση να συµµορφώνεται προς τι δικαστικές αποφάσεις. Η παράβαση της υποχρέωσης αυτής γεννά ευθύνη για κάθε αρµόδιο όργανο, όπως νόµος ορίζει. Νόµος ορίζει τα αναγκαία µέτρα για την διασφάλιση της συµµόρφωσης της διοίκησης». 4. Η συνταγµατική αυτή διάταξη ετέθη για πρώτη φορά σε συµµόρφωση προς το ιεθνές Σύµφωνο για τα ατοµικά και πολιτικά δικαιώµατα, όπως αυτό κυρώθηκε µε το Ν. 2462/1997, µε τον οποίο επετράπη η εκτέλεση εις βάρος του ηµοσίου και των νοµικών του προσώπων. Είναι δε προφανές ότι οι διατάξεις αυτές, κάνοντας λόγο για δικαστικές αποφάσεις αναφέρονται εν γένει σε κάθε µορφής έννοµη προστασία από τα δικαστήρια, κατά την έννοια του άρθρου 20 παρ. 1 και 25 παρ. 1 Συντ. Τούτο, εξάλλου, προκύπτει και από το ιεθνές Σύµφωνο για τα ατοµικά και πολιτικά δικαιώµατα (που κυρώθηκε µε το Ν. 2462/1997). Είναι προφανές ότι µε τη διάταξη του άρθρου 4 Ε παρ. 4 Ν. 3388/ ΦΕΚ 225 Α / («θέµατα εξωτερικών φρουρών και άλλες διατάξεις»), µε την οποία προστέθηκαν εδάφια στο άρθρο 699 Κ.Πολ.., δυνάµει των οποίων δόθηκε δυνατότητα στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να ασκεί αναίρεση κατά αποφάσεων ασφαλιστικών µέτρων, εφόσον διάδικοι είναι το ηµόσιο, οργανισµοί τοπικής αυτοδιοίκησης, νοµικά πρόσωπα δηµοσίου δικαίου και νοµικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που ανήκουν εξ ολοκλήρου στο ηµόσιο, αναστέλλοντας την εκτέλεση της απόφασης, δηλαδή µαταιώνοντας τη σχετικά δικαστικώς παρασχεθείσα προστασία, η οποία χορηγήθηκε κατόπιν πιθανολογήσεως από το ικαστή του κατεπείγοντος και του επικείµενου κινδύνου, είναι αντισυνταγµατική και αντίθετη προς το

5 5 ιεθνές Σύµφωνο για τα ατοµικά και πολιτικά δικαιώµατα και το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύµβασης ικαιωµάτων του Ανθρώπου (ΕΣ Α), η οποία κυρώθηκε µε το Ν.. 53/ Περαιτέρω, µε τη διάταξη του άρθρου 4 Ε παρ. 4 Ν. 3388/ ΦΕΚ 225 Α / («θέµατα εξωτερικών φρουρών και άλλες διατάξεις»), µε την οποία προστέθηκαν εδάφια στο άρθρο 699 Κ.Πολ.., δυνάµει των οποίων δόθηκε δυνατότητα στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να ασκεί αναίρεση κατά αποφάσεων ασφαλιστικών µέτρων, εφόσον διάδικοι είναι το ηµόσιο, οργανισµοί τοπικής αυτοδιοίκησης, νοµικά πρόσωπα δηµοσίου δικαίου και νοµικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που ανήκουν εξ ολοκλήρου στο ηµόσιο, αναστέλλοντας την εκτέλεση της απόφασης, είναι αντισυνταγµατική και για τον πρόσθετο λόγο ότι µε αυτήν παρέχεται δυνατότητα συνταγµατικά ανεπίτρεπτης παρέµβασης στη (συνταγµατικά κατοχυρωµένη) ανεξαρτησία των δικαστών, µε την άσκηση της αναιρέσεως µαταιώνεται η σχετικά δικαστικώς παρασχεθείσα προστασία, η οποία χορηγήθηκε κατόπιν πιθανολογήσεως από το ικαστή του κατεπείγοντος και του επικείµενου κινδύνου. 6. Συνεπώς η αίτηση αναιρέσεως πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη, δεδο- µένου ότι ερείδεται σε αντικείµενη σε υπερνοµοθετικής ισχύος κανόνες και ως εκ τούτου ανίσχυρη νοµοθετική διατάξη. 7. Όσον αφορά το νοµικό καθεστώς που διέπει τη σχέση των αναιρεσίβλητων µε τον εργοδότη τους (καθ ου η αίτηση ασφαλιστικών µέτρων) καθοριστική σηµασία αποκτά η υπ αριθµ. 18/2006 απόφαση της Πλήρους Ολοµελείας του Αρείου Πάγου που αντιµετωπίζει το ζήτηµα της καταχρηστικής απασχόλησης µε συµβάσεις ή σχέσεις εργασίας ορισµένου χρόνου και, ειδικότερα, της υποχρέωσης των εθνικών αρχών για σύµφωνη µε το κοινοτικό δίκαιο (εν προκειµένω µε την Οδηγία 1999/70/ΕΚ για την εργασία ορισµένου χρόνου) ερµηνεία όλων των διατάξεων της εθνικής µας νοµοθεσίας και της επιβαλλόµενης ερµηνείας του άρθρου 103 παρ. 8 Σ. 8. Περαιτέρω, ιδιαίτερη σηµασία, σχετικά µε το ότι οι σχέσεις των αναιρεσίβλητων µε τον εργοδότη τους (ΕΛ.Γ.Α.) πρέπει να θεωρηθούν συµβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου, έχει η δηµοσιευθείσα την 4/7/2006 επί της υποθέσεως C-212/04 (Αδενέλερ κ.λπ. κατά Ελληνικού Οργανισµού Γάλακτος-ΕΛ.Ο.Γ.) απόφαση του ικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ( ΕΚ), η οποία, µε αφορµή προδικαστικά ερωτήµατα που τέθηκαν από ελληνικό ικαστήριο, ερµηνεύει (κατά τρόπο δεσµευ-

6 6 τικό για κάθε ικαστήριο και Αρχή σε όλα τα κράτη µέλη της Ε.Ε.) την Οδηγία 1999/70/ΕΚ για την εργασία ορισµένου χρόνου. Με την απόφαση αυτή επιβεβαιώνεται πλήρως σε επίπεδο ΕΚ η ορθότητα του σκεπτικού της ως άνω υπ αριθµ. 18/2006 αποφάσεως της πλήρους Ολοµέλειας του Αρείου Πάγου, µε την οποία κρίθηκε ότι το άρθρο 8 παρ. 3 Ν. 2112/1920 συνιστά «ισοδύναµο [προς τη ρήτρα 5 Οδηγίας 1999/70/ΕΚ] νοµοθετικό µέτρο» παρέχον πληρέστερη αυτής προστασία και προϋπάρχον αυτής και των Π.. που εκδόθηκαν σε συµµόρφωση προς την Οδηγία, το οποίο πρέπει, µετά τη θέση σε ισχύ της Οδηγίας, να εφαρµόζεται τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δηµόσιο τοµέα (και του οποίου βεβαίως η προστασία δεν επιτρέπεται να υποβαθµιστεί επ αφορµής µεταφοράς της Οδηγίας, κατά τα ρητά οριζόµενα στη ρήτρα 8 παρ. 3 αυτής) και ότι το άρθρο 103 του Συντάγµατος δεν αποκλείει την εφαρµογή του άρθρου 8 παρ. 1, 3 Ν. 2112/1920, κατά τα ανωτέρω, και τον ορθό νοµικό χαρακτηρισµό από το ικαστή των συµβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισµένου χρόνου ως συµβάσεων εργασίας αορίστου χρόνου, εφόσον καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του εργοδότη, καθώς το άρθρο 103 παρ. 8 Σ απαγορεύει µόνο την εκ του νόµου µετατροπή των «γνήσιων» συµβάσεων ορισµένου χρόνου ή έργου (δηλαδή αυτών που πράγµατι καλύπτουν πρόσκαιρες, απρόβλεπτες ή επείγουσες ανάγκες του εργοδότη, κατά το άρθρο 103 παρ. 2 Σ) σε συµβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου και όχι την αναγνώριση από το ικαστή ότι οι συµβάσεις που ψευδεπίγραφα χαρακτηρίζονται ως ορισµένου χρόνου, ενώ καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του εργοδότη, συνιστούν συµβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου. Στην ως άνω απόφαση του ΕΚ αντιµετωπίζεται οριστικά το ζήτηµα της εφαρµογής της Οδηγίας 1999/70/ΕΚ και στο δηµόσιο τοµέα. ιευκρινίζεται δε ότι το εκ του νόµου επιβεβληµένο ή προβλεπόµενο της σύναψης συµβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισµένου χρόνου (π.χ. άρθρο 21 Ν. 2190/1994) δεν συνιστά per se αντικει- µενικό λόγο σύναψης τέτοιων συµβάσεων (σκ. 58 επ.), όπως στο παρελθόν γινόταν δεκτό κατά την κρατούσα στην ελληνική νοµολογία άποψη. ιαπιστώνεται µάλιστα ότι «[ ] στην πράξη υπάρχει κίνδυνος να καταστρατηγηθεί ο σκοπός του άρθρου 21 του νόµου 2190/1994 καθόσον, αντί να χρησιµοποιηθεί το άρθρο αυτό απλώς ως βάση για τη σύναψη συµβάσεων ορισµένου χρόνου προοριζοµένων να καλύψουν προσωρινές µόνον ανάγκες, φαίνεται ότι χρησιµοποιείται για τη σύναψη τέτοιων συµβάσεων που αποσκοπούν στην πραγµατικότητα να καλύψουν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» καθώς και ο «[ ] καταχρηστικό[ς]

7 7 χαρακτήρα[ς], κατά την έννοια της συµφωνίας πλαισίου, της χρησιµοποιήσεως [ ] του εν λόγω άρθρου 21 ως βάσεως για τη σύναψη συµβάσεων εργασίας ορισµένου χρόνου που αποσκοπούν, στην πραγµατικότητα, να καλύψουν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» (σκ. 99). Συνεπώς, το γεγονός ότι οι σχέσεις των αναιρεσίβλητων συνήφθησαν κατ επίκληση των διατάξεων του άρθρου 21 ή του άρθρου 20 Ν. 2190/1994 δεν µπορεί να θεωρηθεί ότι συνιστά per se αντικειµενικό λόγο για τη σύναψη στην περίπτωσή τους τέτοιων συµβάσεων, όπως εσφαλµένα αναφέρεται στην αίτηση αναιρέσεως, δεδοµένου ότι, όπως πιθανολογήθηκε, κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του εργοδότη τους (ΕΛ.Γ.Α.) και, συνακόλουθα, κατ ορθό νοµικό χαρακτηρισµό, η σύµβασή τους µε αυτόν συνιστά σύµβαση εργασίας αορίστου χρόνου. Το ΕΚ εξαίρει την υποχρέωση των εθνικών δικαστηρίων (όταν ορισµένη Οδηγία δεν παράγει άµεσο αποτέλεσµα) να ερµηνεύουν το εθνικό δίκαιο κατά το µέτρο του δυνατού υπό το φως του κειµένου και του σκοπού της επίµαχης Οδηγίας και τονίζει ότι η υποχρέωση αυτή αφορά στο σύνολο των διατάξεων του εθνικού δικαίου, τόσο των προγενέστερων όσο και των µεταγενέστερων της Οδηγίας περί της ο- ποίας πρόκειται. ιευκρινίζεται δε ότι πρέπει συναφώς να προκρίνεται η ερµηνεία των εθνικών κανόνων που είναι πλέον σύµφωνη προς το σκοπό της Οδηγίας (σκ. 106 επ.), δηλαδή αυτή που διασφαλίζει την κατά το δυνατόν αποτελεσµατικότερη προστασία των εργαζοµένων. Από την υποχρέωση υιοθέτησης της πλέον σύµφωνης προς το σκοπό της Οδηγίας 1999/70/ΕΚ (δηλαδή αυτής που διασφαλίζει την κατά το δυνατόν αποτελεσµατικότερη προστασία των εργαζοµένων) ερµηνείας του συνόλου του εθνικού δικαίου (τόσο προγενέστερων όσο και µεταγενέστερων διατάξεων), προκύπτει ότι η ως άνω ερµηνεία των διατάξεων του ελληνικού δικαίου (τόσο του άρθρου 8 παρ. 3 Ν. 2112/1920, όσο και του άρθρου 103 παρ. 8 Σ και των διατάξεων του άρθρου 21 Ν. 2190/1994) είναι επιβεβληµένη, κατά το κοινοτικό δίκαιο, αφού είναι η πλέον σύµφωνη προς το σκοπό της Οδηγίας και διασφαλίζει την κατά το δυνατόν αποτελεσµατικότερη προστασία των εργαζοµένων. Συνεπώς, εσφαλµένα στην αίτηση αναιρέσεως προτείνεται διαφορετική ερµηνεία και εφαρµογή των προπαρατεθεισών διατάξεων, δεδοµένου ότι, όπως πιθανολογήθηκε, οι αναιρεσίβλητοι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του εργοδότη τους. 9. Σε συµφωνία δε µε τα προαναφερθέντα, που προκύπτουν µάλιστα από την ως άνω απόφαση του ΕΚ (που είναι δεσµευτική για κάθε ικαστήριο και Αρχή σε

8 8 όλα τα κράτη µέλη της Ε.Ε.) και την υπ αριθµ. 18/2006 απόφαση της πλήρους Ολοµέλειας του Αρείου Πάγου, η αναιρεσιβαλλόµενη, ορθά εφαρµόζει και ερµηνεύει το άρθρο 103 παρ. 8 του Συντάγµατος, το άρθρο 21 Ν. 2190/1994 και την Οδηγία 1999/70/ΕΚ. Συνεπώς τα περί του αντιθέτου υποστηριζόµενα στην αίτηση αναιρέσεως πρέπει να απορριφθούν. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΖΗΤΟΥΜΕ Να γίνει δεκτή η παρούσα πρόσθετη παρέµβασή µας µε σκοπό να απορριφθεί στο σύνολό της η από 5/10/2006 αίτηση αναιρέσεως του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου που στρέφεται εναντίον των αναιρεσίβλητων και της υπ αριθ. 6155/2006 αποφάσεως του Μονοµελούς Πρωτοδικείου Αθηνών ( ιαδικασίας Ασφαλιστικών Μέτρων). Να συντµηθεί η προθεσµία κοινοποιήσεως της παρούσας στους διαδίκους. Αθήνα Ο πληρεξούσιος ικηγόρος