Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Transcript

1 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ : ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΣΧΟΛΗ Ν.Ο.Π.Ε. ΤΜΗΜΑ ΝΟΜΙΚΗΣ ΤΟΜΕΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟ ΕΤΟΣ: ΕΡΓΑΣΙΑ της Ευαγγελίας Δημητρίου Λιαπίκου Α.Μ./Π.Μ.Σ.:612 Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ Διδάσκοντες Καθηγητές Ανδρέας Γ. Δημητρόπουλος Θεοδώρα Αντωνίου Αθήνα, Ιούνιος 2011

2 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Σελ. 1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ 1.1. Θεσμοί άμεσης δημοκρατίας Η λαϊκή πρωτοβουλία ή πρωτοβουλία πολιτών Η (λαϊκή) ανάκληση Το δημοψήφισμα ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ 2.1. Διακρίσεις δημοψηφισμάτων Λειτουργίες δημοψηφίσματος Λειτουργίες σε σχέση με την κίνηση του πολιτεύματος Λειτουργίες σε σχέση με τους αντιπροσώπους Λειτουργίες σε σχέση με την Κυβέρνηση/διακυβέρνηση Λειτουργίες σε σχέση με τον Λαό Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΝΟΜΗ ΤΑΞΗ 3.1. Ο θεσμός πριν τη συνταγματική αναθεώρηση του Ο θεσμός στο ισχύον Σύνταγμα Άρθρο 44 παρ. 2 εδ. α : το δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα ή «εθνικό» δημοψήφισμα Άρθρο 44 παρ. 2 εδ. β : το δημοψήφισμα για σοβαρό κοινωνικό ζήτημα ή «κοινωνικό» δημοψήφισμα Ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας στη δημοψηφισματική διαδικασία Οι δημοψηφισματικοί νόμοι ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ-ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. 23 ****************************** 2

3 1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ 1.1. Θεσμοί άμεσης δημοκρατίας Στα τέλη του 18 ου αιώνα, μετά τη Γαλλική Επανάσταση, επικράτησε το αντιπροσωπευτικό σύστημα, ως απόρροια των έντονων κοινωνικοπολιτικών ανακατατάξεων που είχαν συντελεσθεί. Η επικράτηση αυτή του αντιπροσωπευτικού συστήματος ή άλλως της «έμμεσης Δημοκρατίας», είχε ως αποτέλεσμα η εξουσία να ασκείται από λίγους, τους αντιπροσώπους του εκλογικού σώματος και όχι από τον ίδιο το λαό. Παρά το γεγονός, λοιπόν, ότι ο λαός αναγνωρίστηκε ως πηγή της εξουσίας, επειδή ο ίδιος δεν είχε τις απαιτούμενες ικανότητες για την άσκησή της, αυτή ανατέθηκε σε «ικανές προσωπικότητες», τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα στηρίζεται σε πλάσμα δικαίου, δηλαδή στο ότι η βούληση των αντιπροσώπων ταυτίζεται με τη βούληση του λαού ή του έθνους. Ωστόσο, σήμερα, δεν μπορεί να γίνεται πλέον λόγος για αμιγές αντιπροσωπευτικό σύστημα, αλλά για «μικτή Δημοκρατία» ή για «ημιαντιπροσωπευτικό σύστημα», δεδομένης της, κατά γεωμετρική πρόοδο, αυξανόμενης συνταγματοποίησης θεσμών άμεσης δημοκρατίας, δηλαδή θεσμών άμεσης άσκησης της εξουσίας από τον ίδιο το λαό (συμμετοχική Δημοκρατία, Δημοκρατία μαζών). Κύριο χαρακτηριστικό του ημιαντιπροσωπευτικού συστήματος είναι η συμμετοχή του λαού στην παραγωγή κανόνων δικαίου, παράλληλα προς τους αντιπροσώπους του στο Κοινοβούλιο, η άμεση σύμπραξη, δηλαδή, του λαού στην άσκηση της νομοθετικής λειτουργίας. Ενώ, λοιπόν, αφ ενός στην αμιγή άμεση Δημοκρατία η εξουσία ασκείται μόνο από το λαό και αφ ετέρου στο αντιπροσωπευτικό σύστημα η εξουσία ασκείται μόνο από τους αντιπροσώπους του, στη σύγχρονη μικτή Δημοκρατία, η εξουσία ασκείται ταυτόχρονα και από το λαό και από τα αντιπροσωπευτικά όργανα, με αποτέλεσμα τη συνύπαρξη των αρχών της αντιπροσώπευσης και της ταυτότητας. Οι νομικοί αυτοί μηχανισμοί, με τους οποίους εξασφαλίζεται, πλέον, η άσκηση της κρατικής εξουσίας από τον ίδιο το λαό, χωρίς τη μεσολάβηση άλλων οργάνων, οι θεσμοί, δηλαδή, άμεσης δημοκρατίας, ρυθμίζονται στα Συντάγματα των διαφόρων κρατών με διαφορετικό τρόπο. Οι βασικοί ωστόσο θεσμοί άμεσης δημοκρατίας είναι τρεις 1 : η 1 Κατά τον Αντ. Παντελή, Εγχειρίδιο Συνταγματικού Δικαίου, Βασικές έννοιες, Συνταγματική ιστορία, Οργάνωση του Κράτους, εκδόσεις Λιβάνη, 2007, σελ , «Οι θεσμοί του ημιαντιπροσωπευτικού συστήματος είναι τέσσερις». Στους θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, λοιπόν, τυποποιεί ως επιπλέον τέταρτο θεσμό τη λαϊκή αρνησικυρία ( veto populaire), μέσω της οποίας ορισμένο τμήμα του λαού μπορεί να προκαλέσει δημοψήφισμα για την κατάργηση ορισμένου νόμου. Η λαϊκή αρνησικυρία διακρίνεται σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση, ο απαραίτητος αριθμός πολιτών καταθέτει γραπτή πρόταση με την οποία ζητά τη διενέργεια δημοψηφίσματος με τέτοιο αντικείμενο και στη δεύτερη φάση, όλος ο εν στενή εννοία λαός καλείται και αποφασίζει μέσω του σχετικού δημοψηφίσματος. 3

4 λαϊκή πρωτοβουλία ή πρωτοβουλία πολιτών ( initiative, initiative populaire, Volksinitiative-Volksbegehren, initiativa popolare), η ανάκληση ( recall, Abberufungsrecht) και το δημοψήφισμα (referendum) Η λαϊκή πρωτοβουλία ή πρωτοβουλία πολιτών «Λαϊκή πρωτοβουλία» ή «πρωτοβουλία πολιτών» είναι ο θεσμός κατά τον οποίο, μετά από αίτηση ορισμένου αριθμού πολιτών, κινείται η σχετική διαδικασία και προκαλείται απόφαση του κοινοβουλίου ή του εκλογικού σώματος για συγκεκριμένο ζήτημα. Με την τυπική έννοια η πρωτοβουλία αναφέρεται στην κίνηση της διαδικασίας, ενώ με την ουσιαστική της έννοια, αναφέρεται στο ουσιαστικό περιεχόμενο της πρότασης των πολιτών, στο ζήτημα, δηλαδή, για το οποίο καλείται να αποφασίσει το κοινοβούλιο ή ο λαός. Αντικείμενο της πρωτοβουλίας πολιτών μπορεί να είναι η θέσπιση, τροποποίηση ή κατάργηση κανόνων δικαίου. Η νομοθετική πρωτοβουλία πολιτών συνιστά τη βασικότερη μορφή εμφάνισης του θεσμού της πρωτοβουλίας. Ενώ στο αντιπροσωπευτικό σύστημα η νομοθετική πρωτοβουλία ανήκει στους βουλευτές και στο κοινοβουλευτικό σύστημα ανήκει στους βουλευτές και στα μέλη της κυβέρνησης (έμμεση νομοθετική πρωτοβουλία), με το θεσμό της νομοθετικής πρωτοβουλίας πολιτών (άμεση νομοθετική πρωτοβουλία), ανάλογα με την ειδικότερη συνταγματική τυποποίησή του, επιτρέπεται σε έναν ελάχιστο, οριζόμενο από το νομοθέτη, αριθμό πολιτών να κινήσουν τη νομοθετική διαδικασία και είτε να υποβάλουν στο Κοινοβούλιο μια συγκεκριμένη πρόταση για θέσπιση, μεταβολή ή κατάργηση νόμου, την οποία αυτό είναι υποχρεωμένο να συζητήσει και να αποδεχθεί ή καταψηφίσει (λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία, initiative populaire, Volksbegehren, initiativa popolare), είτε να προκαλέσουν για το ίδιο ζήτημα τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος (δημοψηφισματική πρωτοβουλία πολιτών). 2 Η δημοψηφισματική πρωτοβουλία πολιτών δεν απευθύνεται στο κοινοβούλιο, αλλά απευθείας στον λαό, οπότε αυτός αποφαίνεται με δημοψήφισμα. Στην περίπτωση αυτή πρωτοβουλία και δημοψήφισμα αποτελούν μέρη μιας ενιαίας δημοψηφισματικής διαδικασίας. Πρόκειται για δημοψήφισμα με πρωτοβουλία των πολιτών ή «λαϊκό δημοψήφισμα» (referendum popolare). Συνταγματική κατοχύρωση του θεσμού της λαϊκής αρνησικυρίας υπάρχει στο άρθρο 75 του Ιταλικού Συντάγματος, βάσει του οποίου ο ιταλικός λαός πέτυχε το 1993 με δημοψήφισμα την κατάργηση του άκρατου αναλογικού εκλογικού συστήματος για την ανάδειξη της Γερουσίας. (Στην πραγματικότητα, πρόκειται για καταργητική δημοψηφισματική πρωτοβουλία πολιτών, σύμφωνα με την παρούσα ανάλυση υπό Πρβλ. και Α. Δημητρόπουλο, Γενική Συνταγματική θεωρία, Σύστημα Συνταγματικού Δικαίου, Τόμος Α, εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή, 2004, σελ καθώς και ο ίδιος, Οργάνωση και Λειτουργία του Κράτους, Σύστημα Συνταγματικού Δικαίου, τόμος Β, εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2009, σελ. 228) 2 Βλ. αναλυτικά, Α. Δημητρόπουλος, Γενική Συνταγματική θεωρία, Σύστημα Συνταγματικού Δικαίου, Τόμος Α, εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή, 2004, σελ

5 Ο θεσμός της λαϊκής πρωτοβουλίας δεν προβλέπεται στο ελληνικό Σύνταγμα, αλλά απαντάται σε διάφορες μορφές στην Ιταλία και στην Ελβετία Η (λαϊκή) ανάκληση Σύμφωνα με το θεσμό της (λαϊκής) ανάκλησης, ορισμένος ελάχιστος αριθμός εκλογέων ή και καθένας εκλογέας μπορεί να ζητήσει να αποφανθεί ο λαός για τη λήξη της θητείας των μελών της Κυβέρνησης ή των βουλευτών, μπορεί δηλαδή να προκαλέσει δημοψήφισμα, με αντικείμενο την πρόωρη λήξη της θητείας συγκεκριμένου αντιπροσώπου, μέλους της Κυβέρνησης (κυβερνητική ανάκληση) ή μη, ή και ολόκληρης της Βουλής (κοινοβουλευτική ανάκληση), πράγμα που ισοδυναμεί με διάλυσή της. Στην τελευταία αυτή περίπτωση της κοινοβουλευτικής ανάκλησης, προϋπόθεση είναι να προβλέπεται συνταγματικά η διάλυση της Βουλής, μετά από σχετική απόφαση του εκλογικού σώματος (δημοψήφισμα) 3. Η ανάκληση γενικά, είναι θεσμός σύμφωνα με τον οποίο ανακαλείται κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, συγκεκριμένος φορέας αξιώματος όταν εκδηλώνεται σύγκρουση του ίδιου και των εκλογέων του. Το νομικό αποτέλεσμα της ανάκλησης είναι το ακριβώς αντίθετο των εκλογών. Ενώ οι εκλογές συνεπάγονται την ανάδειξη συγκεκριμένου προσώπου σε συγκεκριμένο αξίωμα, η ανάκληση επιφέρει έκπτωση από το αξίωμα. Ο θεσμός της ανάκλησης δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένος στις πολυαρχικές δημοκρατίες. Υπήρχε θεωρητικά στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά χωρίς να εφαρμόζεται και συναντάται ενίοτε στο ομόσπονδο επίπεδο στην Ελβετία, στη Γερμανία και στις Η.Π.Α Το δημοψήφισμα Το «δημοψήφισμα» είναι σύνθετος όρος, αποτελούμενος από τις λέξεις «Δήμος» (Λαός) και «ψήφισμα» (απόφαση). Με την ουσιαστική του έννοια, σημαίνει ακριβώς απόφαση του λαού, ενώ με την τυπική σημαίνει τη διαδικασία μέσω της οποίας ο Λαός εκφράζει τη βούλησή του. Πρόκειται για τον βασικότερο θεσμό συμμετοχής του λαού στην άσκηση της εξουσίας. Με το δημοψήφισμα οι πολίτες αποφαίνονται επί των τιθέμενων σ αυτούς ερωτημάτων και μ αυτόν τον τρόπο δύνανται να νομοθετούν ή να λαμβάνουν πολιτικές αποφάσεις αντί της Βουλής ή της Κυβέρνησης, εφ όσον το δημοψήφισμα είναι γνήσιο και αποφασιστικό. Το δημοψήφισμα ορίζεται ως «η, για βασικά θέματα και σύμφωνα με τις συνταγματικές 3 Βλ. Α. Δημητρόπουλο, ο.π. σελ Βλ. Αντ. Παντελή, ο.π., σελ

6 αρχές που διέπουν την γραπτή ψήφο και ψηφοφορία, λαμβανόμενη κρατική απόφαση από το Εκλογικό Σώμα, ως ανώτατο όργανο του Κράτους» 5. Στον όρο «δημοψήφισμα» αντιστοιχεί διεθνώς ο λατινικός όρος «referendum». Ωστόσο, διεθνώς χρησιμοποιείται και ο, επίσης λατινογενής, όρος «plebiscitum», ο οποίος όμως, συνήθως έχει έννοια στενότερη και αρνητική φόρτιση ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ 2.1. Διακρίσεις δημοψηφισμάτων Το δημοψήφισμα διακρίνεται σε περισσότερα είδη με βάση συγκεκριμένα κάθε φορά κριτήρια. α) Καταρχάς, το δημοψήφισμα διακρίνεται με βάση την απόδοση στα ελληνικά των λατινικών όρων «referendum» και «plebiscitum» αντίστοιχα, σε «γνήσιο», κατά κυριολεξία δημοψήφισμα και «προσωπικό» δημοψήφισμα. Το γνήσιο δημοψήφισμα προκηρύσσεται με σκοπό την διατύπωση της ελεύθερης έκφρασης του λαού επί ενός συγκεκριμένου τιθέμενου ερωτήματος. 7 Ειδικότερα, κατά τον Α. Δημητρόπουλο 8, η έννοια του referendum ή άλλως του «κλασικού» δημοψηφίσματος, περιορίζεται στις περιπτώσεις κατά τις οποίες «στην κρίση του Λαού τίθεται νόμος ή νομοσχέδιο που έχει ψηφιστεί από τη Βουλή. Ο όρος referendum, επομένως, χρησιμοποιείται για να εκφράσει την απόφαση του λαού που εκδηλώνεται σε συνάρτηση με προηγούμενη απόφαση του νομοθετικού σώματος, στο πλαίσιο σχέσης εξουσιοδοτούντος και εξουσιοδοτουμένου Το αληθινό δημοψήφισμα είναι κατά κυριολεξία το referendum post legem.» Η στενή έννοια του referendum δεν περιλαμβάνει «ερωτήματα που τίθενται στο Λαό και δεν σχετίζονται με το νομοθετικό (ή αναθεωρητικό έργο)», με 5 Βλ. Α. Δημητρόπουλο, Οργάνωση και Λειτουργία του Κράτους, Σύστημα Συνταγματικού Δικαίου, τόμος Β, εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2009, σελ Επίσης, βλ. Ευ. Βενιζέλο, Μαθήματα Συνταγματικού Δικαίου Ι, Θεσσαλονίκη 1991, ο οποίος ορίζει το δημοψήφισμα ως τη «διατύπωση της βούλησης του εκλογικού σώματος για συγκεκριμένο ζήτημα κατά τρόπο άμεσο και ευθύ και με τη μορφή της άμεσης, καθολικής και μυστικής ψηφοφορίας». 6 Βλ. στη παρούσα εργασία, υπό 2.1. περ. α, σελ. 6 7 Βλ. επίσης, Κ. Μαυριά, Συνταγματικό Δίκαιο, εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, 2004, σελ. 391 και τις εκεί παραπομπές, σύμφωνα με τις οποίες «Ως γνήσιο δημοψήφισμα θεωρείται αυτό κατά το οποίο, ο σκοπός που επιδιώκει το όργανο που έχει, κατά το Σύνταγμα, αρμοδιότητα να το προκηρύξει, είναι η λήψη μιας απόφασης από το ίδιο το εκλογικό σώμα με την επιλογή μεταξύ δύο συγκεκριμένων λύσεων, κατά τρόπο ελεύθερο, που εξασφαλίζει τα συνταγματικά ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, χωρίς εξαναγκασμό οποιουδήποτε είδους. Ενώ προσωπικό είναι το δημοψήφισμα, όταν σκοπός που επιδιώκουν εκείνοι που έχουν την πρωτοβουλία να προκαλέσουν την άμεση λαϊκή συμμετοχή, είναι η τυπική επικύρωση από το εκλογικό σώμα μιας απόφασής τους που έχουν ήδη λάβει, συνήθως υπέρ ενός προσώπου ή ενός πολιτικού συστήματος. Το προσωπικό δημοψήφισμα διεξάγεται συνήθως χωρίς τις εγγυήσεις των συνταγματικών δικαιωμάτων και με συνθήκες διαφόρων μορφών νομικού, πραγματικού ή ψυχολογικού εξαναγκασμού» 8 Βλ. Οργάνωση και Λειτουργία του Κράτους, Σύστημα Συνταγματικού Δικαίου, τόμος Β, εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2009, σελ

7 αποτέλεσμα να μην υπάγονται στην έννοια αυτή «ερωτήσεις που τίθενται στο εκλογικό σώμα ανεξάρτητα από προηγούμενη και μάλιστα πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση και αφορούν λ.χ. ζητήματα καθορισμού γενικής πολιτικής. Για τις διαδικασίες αυτής της μορφής χρησιμοποιείται πολλές φορές ο όρος Volksbefragung ή και ο όρος Plebiszit.» Αντίθετα, όσον αφορά το προσωπικό δημοψήφισμα (plebiscitum), αυτό διεξάγεται με σκοπό την επικύρωση εκ μέρους του Λαού μιας προειλημμένης απόφασης του οργάνου που το προκηρύσσει, συνήθως υπέρ ενός προσώπου ή ενός πολιτικού συστήματος. Συνδέεται ιστορικά με αμφισβητήσεις ως προς τη μορφή του πολιτεύματος, την τύχη δυναστειών και την επιλογή ή την επιβεβαίωση του προσώπου του κληρονομικού ανώτατου άρχοντα. 9 Πιο συγκεκριμένα, το προσωπικό δημοψήφισμα χρησιμοποιείται στην πράξη, προκειμένου να λάβει κάποιος λαϊκό χρίσμα, για να γίνει «αντιπρόσωπος» του λαού. Στο προσωπικό δημοψήφισμα ο λαός καλείται να αποφανθεί σε τέτοια χρονική στιγμή και υπό τέτοιες συνθήκες, ώστε η απάντησή του να καθίσταται δεδομένη. Συγχρόνως, η απάντηση του λαού έχει πολιτική εμβέλεια που ξεπερνά το συγκεκριμένο ερώτημα. 10 Στην πραγματικότητα, το προσωπικό δημοψήφισμα δεν είναι δημοψήφισμα, διότι αναφέρεται σε πρόσωπα και όχι σε θέματα. 11 Συνιστά παραποίηση και νόθευση του θεσμού του δημοψηφίσματος και ιστορικά η διεξαγωγή του συνδέεται με όχι ομαλές συνταγματικοπολιτικές συνθήκες. Δεν είναι συνταγματικός θεσμός, αλλά πολιτική πράξη της Κυβέρνησης, με την οποία υποβάλλονται σε «λαϊκή έγκριση» γεγονότα τετελεσμένα ή μελλοντικά, τα οποία συνδέονται με ορισμένο πρόσωπο. Παρ ότι μοιάζει πολύ περισσότερο με εκλογές, στην περίπτωση που διενεργείται στο πλαίσιο της ανάδειξης αρχηγού του Κράτους, διαφέρει απ αυτές, γιατί υπάρχει μόνο ένας υποψήφιος και δεν επιτρέπεται η υποβολή άλλων υποψηφιοτήτων. 12 Στη νεώτερη ελληνική ιστορία κυριαρχεί το προσωπικό δημοψήφισμα, αν και δεν απουσιάζει και το γνήσιο. 13 β) Το δημοψήφισμα διακρίνεται περαιτέρω, με κριτήριο τη νομική του ισχύ, σε αποφασιστικό και σε συμβουλευτικό. Στο αποφασιστικό δημοψήφισμα η ετυμηγορία του λαού είναι δεσμευτική, ενώ αντίθετα στην περίπτωση του συμβουλευτικού δημοψηφίσματος, διά του δημοψηφίσματος εκφέρεται απλώς γνώμη. Ωστόσο, είναι γεγονός ότι ακόμη κι αν πρόκειται περί συμβουλευτικού 9 Βλ. Ευ. Βενιζέλος, ο.π. σελ Βλ. Αντ. Παντελής, ο.π., σελ Βλ. Α. Δημητρόπουλο, Οργάνωση και Λειτουργία του Κράτους, Σύστημα Συνταγματικού Δικαίου, τόμος Β, εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2009, σελ Βλ. Α. Δημητρόπουλο, ο.π., σελ Βλ. Κ. Μαυριά, ο.π., σελ. 391 και τις εκεί παραπομπές 7

8 δημοψηφίσματος, η βούληση του Λαού, που εκφράζεται μέσω αυτού, δεν μπορεί να αγνοηθεί και αναπτύσσει έντονη δεσμευτική ισχύ. γ) Το δημοψήφισμα, βάσει του αντικειμένου του, διακρίνεται σε συνταγματικό και σε νομοθετικό. Το συνταγματικό δημοψήφισμα αναφέρεται στη θέσπιση ή τροποποίηση των συνταγματικών διατάξεων, ενώ το νομοθετικό στη θέσπιση ή τροποποίηση νόμων. Το συνταγματικό δημοψήφισμα διακρίνεται περαιτέρω σε καταστατικό, αν αφορά τη θέσπιση Συντάγματος στο σύνολό του και σε αναθεωρητικό, αν αφορά την αναθεώρηση ορισμένων μόνο συνταγματικών διατάξεων. Ιδιαίτερο είδος συνταγματικού δημοψηφίσματος αποτελεί το πολιτειακό δημοψήφισμα, το οποίο διεξάγεται πριν την σύνταξη Συντάγματος, για τον καθορισμό της μορφής του πολιτεύματος. Όσον αφορά το νομοθετικό δημοψήφισμα, ειδικότερη μορφή του αποτελεί το καταργητικό δημοψήφισμα, το οποίο αποβλέπει στην κατάργηση κανόνων δικαίου, και το οποίο σε συνδυασμό με το θεσμό της δημοψηφισματικής πρωτοβουλίας πολιτών συνιστά το θεσμό της λαϊκής αρνησικυρίας ή veto πολιτών (veto populaire). δ) Το δημοψήφισμα διακρίνεται σε υποχρεωτικό, αν η εφαρμογή του είναι υποχρεωτική και σε προαιρετικό ή δυνητικό στην αντίθετη περίπτωση, κατά την οποία η εφαρμογή του είναι προαιρετική. ε) Με κριτήριο τη σύνθεση των ψηφοφόρων που συμμετέχουν στην δημοψηφισματική διαδικασία, το δημοψήφισμα διακρίνεται σε εθνικό, περιφερειακό, τοπικό και επαγγελματικό. στ) Βάσει του οργάνου που έχει την αρμοδιότητα για την κίνηση της δημοψηφισματικής διαδικασίας (δημοψηφισματική πρωτοβουλία), το δημοψήφισ μα διακρίνεται σε προεδρικό (εφ όσον η σχετική αρμοδιότητα ανήκει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας), κυβερνητικό (εφ όσον η δημοψηφισματική πρωτοβουλία ανήκει στην Κυβέρνηση ή τη συμπολίτευση, την κοινοβουλευτική, δηλαδή πλειοψηφία που τη στηρίζει), αντιπολιτευτικό (στην αντίθετη περίπτωση που μικρότερος αριθμός βουλευτών δύναται να κινήσει τη διαδικασία διεξαγωγής του, δηλαδή η αντιπολίτευση) και σε δημοψήφισμα με πρωτοβουλία των πολιτών (στην περίπτωση κατά την οποία δημοψήφισμα μπορεί να διενεργηθεί αν το ζητήσει συγκεκριμένος αριθμός πολιτών). 8

9 2.2. Λειτουργίες δημοψηφίσματος Λειτουργίες σε σχέση με την κίνηση του πολιτεύματος α) Πολιτική σταθερότητα-οικονομική σταθερότητα-οικονομική ανάπτυξη: Ο θεσμός του δημοψηφίσματος συνιστά θεσμό, ο οποίος κατεξοχήν συμβάλλει στη διασφάλιση πολιτικής σταθερότητας, ως συνέπεια του γεγονότος ότι οι αποφάσεις που λαμβάνει ο λαός μέσω δημοψηφίσματος περιβάλλονται με αυξημένο κύρος και δεν είθισται να αμφισβητούνται και να μεταβάλλονται εύκολα, παρά το ότι τυπικά είναι ισοδύναμες με τις αποφάσεις που λαμβάνονται από τους αντιπροσώπους του Λαού στο Κοινοβούλιο. Αυτή η πολιτική σταθερότητα γεννά οικονομική σταθερότητα, της οποίας έπεται κατ αναγκαιότητα οικονομική ανάπτυξη, όπως έχει αποδείξει η ιστορία. β) Ειρηνευτική λειτουργία: Η ειρηνευτική λειτουργία του δημοψηφίσματος εκδηλώνεται κυρίως σε περιπτώσεις οξείας αντιπαράθεσης μεταξύ Κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, ιδίως για φλέγοντα ζητήματα, που διχάζουν την κοινή γνώμη, όπως κρίσιμα εθνικά θέματα, οπότε η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία συντελεί στην εκτόνωση των εντάσεων και συμβάλλει στην οριστική επίλυση των κρίσεων. γ) Ενωτική λειτουργία: Το δημοψήφισμα αποτελεί σημαντικό παράγοντα πολιτικής ενοποίησης, καθώς οι αποφάσεις που λαμβάνονται μέσω της δημοψηφισματικής διαδικασίας περιβάλλονται με αυξημένο κύρος και είναι καθολικά αποδεκτές, συνενώνοντας, έτσι, τα πολιτικά συγκρουόμενα μέρη. δ) Σταθεροποιητική λειτουργία: Η σταθεροποιητική λειτουργία του θεσμού του δημοψηφίσματος έγκειται στο ότι διασφαλίζει πολιτική σταθερότητα, καθώς οι αποφάσεις που λαμβάνονται μέσω δημοψηφίσματος έχουν κατά κανόνα μεγαλύτερη διάρκεια σε σχέση με αυτές που λαμβάνονται στο Κοινοβούλιο, λόγω το αυξημένου κύρους τους και επιλύουν οριστικά τα αναφυόμενα ζητήματα. Παρά το γεγονός ότι είναι δυνατή η κατάργηση των αποφάσεων του Λαού με νόμο, το Κοινοβούλιο, δεν αντιτίθεται στις αποφάσεις του εκλογικού σώματος, αν δεν υπάρχει σοβαρότατος λόγος Λειτουργίες σε σχέση με τους αντιπροσώπους α) Συναινετική λειτουργία: Ο θεσμός του δημοψηφίσματος δρα καταλυτικά στην άρση των αντιπαραθέσεων μεταξύ του λαού και των αντιπροσώπων του στο Κοινοβούλιο, καθώς μέσω του δημοψηφίσματος εξασφαλίζεται η, απαραίτητη για την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, συναίνεση του λαού για τη λήψη αποφάσεων, με 14 Αναλυτικά βλ. Α. Δημητρόπουλο, Οργάνωση και Λειτουργία του Κράτους, Σύστημα Συνταγματικού Δικαίου, τόμος Β, εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2009, σελ

10 αποτέλεσμα να καλύπτεται τυχόν διάσταση μεταξύ της αληθινής βούλησής του και της βούλησης που εκφράζουν οι αντιπρόσωποί του. β) Ελεγκτική λειτουργία: Μέσω του δημοψηφίσματος καθίσταται δυνατός ο έλεγχος των αντιπροσώπων και ιδίως στις περιπτώσεις που το δημοψήφισμα έχει ως αντικείμενο προηγούμενη πράξη του νομοθετικού σώματος. γ) Διορθωτική λειτουργία: Μέσω του θεσμού του δημοψηφίσματος καθίσταται εφικτός ο μετριασμός ή η αποφυγή των υπερβολών ή και ακροτήτων στις οποίες μπορεί να διολισθήσει η εφαρμογή του ακραιφνούς αντιπροσωπευτικού συστήματος. Έτσι, μέσω του δημοψηφίσματος είναι δυνατή η «διόρθωση» τυχόν αποκλίσεων της θέλησης της λαϊκής αντιπροσωπείας από την πραγματική θέληση του Λαού. δ) Νομιμοποιητική λειτουργία: Η νομιμοποιητική λειτουργία του δημοψηφίσματος εκκινεί από την άποψη ότι οι αντιπρόσωποι του Λαού διαθέτουν περιορισμένη εντολή (mandat limite) και ότι επομένως εκλέγονται για να λαμβάνουν αποφάσεις που ανάγονται στην τρέχουσα πολιτική και δεν μπορούν να αποφασίζουν σε τελευταίο βαθμό για ζητήματα που αφορούν τη θεμελίωση της εξουσίας τους ή το γενικότερο πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα την ασκήσουν. Κατά την άποψη αυτή, οι αποφάσεις αυτές πρέπει να παραμένουν στην αρμοδιότητα του λαού και να λαμβάνονται μέσω δημοψηφίσματος, το οποίο επιτελεί έτσι, νομιμοποιητική λειτουργία. ε) Επικυρωτική λειτουργία: Επικυρωτική ή αντίστοιχα απορριπτική είναι η λειτουργία του δημοψηφίσματος σε κάθε περίπτωση, στην οποία έχει ως αντικείμενο απόφαση άλλου κρατικού οργάνου. Με το δημοψήφισμα, δηλαδή, ο Λαός καλείται να κρίνει απόφαση που έχει ήδη ληφθεί από τη νομοθετική ή την εκτελεστική εξουσία και να την επικυρώσει ή να την απορρίψει. στ) Διαιτητική λειτουργία: Το δημοψήφισμα επιτελεί τη διαιτητική του λειτουργία κάθε φορά που ο Λαός καλείται να αποφανθεί για συγκεκριμένο ζήτημα, επί του οποίου υπάρχει διαφωνία άλλων ανώτερων κρατικών οργάνων. Η συνηθέστερη περίπτωση διαιτητικού δημοψηφίσματος είναι εκείνη της «διαφωνίας κορυφής» μεταξύ του Αρχηγού του Κράτους και της Κυβέρνησης Λειτουργίες σε σχέση με την Κυβέρνηση/διακυβέρνηση α) Κυβερνητική λειτουργία: Το δημοψήφισμα αποτελεί μέσο καθορισμού της κυβερνητικής πολιτικής, γενικής ή ειδικής, ανεξάρτητα από το αν αυτό προκλήθηκε με πρωτοβουλία της Κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης. Η σημασία της λειτουργίας αυτής, που επιτελεί ο θεσμός του δημοψηφίσματος, καταδεικνύεται ιδίως στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η Κυβέρνηση εξελέγη μ ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα, το οποίο αδυνατεί στη συνέχεια να εφαρμόσει, οπότε καλείται ο Λαός να τη νομιμοποιήσει εκ νέου, μέσω δημοψηφίσματος, για τη μεταβολή της πολιτικής της, 10

11 όπως επίσης και στις περιπτώσεις που προκύπτουν έκτακτα και επείγοντα θέματα, για τα οποία χρειάζεται να εκφραστεί το εκλογικό σώμα. β) Συμπολιτευτική αντιπολιτευτική λειτουργία: Η συμπολιτευτική/ αντιπολιτευτική λειτουργία του δημοψηφίσματος εκδηλώνεται στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η Κυβέρνηση και η αντιπολίτευση έχουν λάβει αντίθετες θέσεις για το τιθέμενο σε δημοψήφισμα ζήτημα, με συνέπεια το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος να μπορεί να ερμηνευθεί υπέρ ή κατά της μιας ή της άλλης πλευράς. Αξιοσημείωτο είναι ότι το δημοψήφισμα μπορεί να λειτουργήσει αντιπολιτευτικά έναντι της Κυβέρνησης, ακόμη και στην περίπτωση που διεξήχθη με δική της πρωτοβουλία και αντιστρόφως, μπορεί να λειτουργήσει συμπολιτευτικά και στην περίπτωση ακόμη που διεξήχθη με πρωτοβουλία της αντιπολίτευσης. γ) Μέσο έκφρασης εμπιστοσύνης/δυσπιστίας: Η δημοψηφισματική διαδικασία μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο έκφρασης εμπιστοσύνης ή δυσπιστίας του Λαού προς την Κυβέρνηση Λειτουργίες σε σχέση με τον Λαό α) Εκπαιδευτική λειτουργία: Η εκπαιδευτική-επιμορφωτική λειτουργία που επιτελεί το δημοψήφισμα διακρίνεται σε στενή και ευρεία. Υπό τη στενή διάσταση της εκπαιδευτικής λειτουργίας, ο θεσμός του δημοψηφίσματος επιτρέπει στο λαό κατά τη διάρκεια της δημοψηφισματικής περιόδου να πληροφορείται και να επιμορφώνεται γύρω από τα ζητήματα που αποτελούν αντικείμενο του δημοψηφίσματος, μέσω των σχετικών δημόσιων συζητήσεων που διεξάγονται, κυρίως από πολιτικά κόμματα αλλά και από άλλους φορείς. β) Δημοκρατική Λειτουργία: Το δημοψήφισμα αποτελεί μέσο υλοποίησης του δημοκρατικού πολιτεύματος, καθώς επιτρέπει στον Λαό να εκφράζει τη βούλησή του άμεσα. Πρόκειται για θεσμό θεμελιώδους σημασίας στο δημοκρατικό πολίτευμα. Η διαφορά του δημοψηφίσματος από τη Δημοκρατία είναι ποσοτική. 3. Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΝΟΜΗ ΤΑΞΗ 3.1. Ο θεσμός πριν τη συνταγματική αναθεώρηση του 1986 Καινοτομία του Συντάγματος του 1975 σε σχέση με το Σύνταγμα 1864/1911/1952, αποτέλεσε μεταξύ άλλων και η πρόβλεψη στο άρθρο 44 παρ. 2 του θεσμού του 11

12 δημοψηφίσματος. 15 Στα ελληνικά Συντάγματα μέχρι το 1975 δεν υπήρχε αναφορά σε δημοψήφισμα, με εξαίρεση το Σύνταγμα του 1927, το οποίο προέβλεπε στο άρθρο 125 παρ. 5 προαιρετικό αναθεωρητικό δημοψήφισμα. Υπό την ισχύ του Συντάγματος του 1975 και σύμφωνα με το άρθρο 44 παρ. 2, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε την αποκλειστική αρμοδιότητα της πρωτοβουλίας και απόφασης για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος επί κρίσιμων εθνικών θεμάτων. 16 Η προκήρυξη δημοψηφίσματος ανήκε μάλιστα στις «αυτόνομες» αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας, καθώς, σύμφωνα με το άρθρο 35 παρ. 2 του ισχύοντος τότε Συντάγματος, για το προεδρικό διάταγμα προκήρυξης δημοψηφίσματος δεν απαιτούταν προσυπογραφή του αρμόδιου Υπουργού. Η ρύθμιση του άρθρου 44 παρ. 2 του Συντάγματος του 1975 παρείχε μεν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη δυνατότητα να ασκεί πολιτικό έλεγχο στο Κοινοβούλιο, όταν δεν συμφωνούσε με τις επιλογές των βουλευτών, περιέκλειε, όμως, δε τον κίνδυνο δημιουργίας πολιτικής κρίσης 17 σε περίπτωση διαφωνίας μεταξύ του Προέδρου της Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης, καθώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορούσε να προκηρύξει δημοψήφισμα αυτοτελώς και παρά την αντίθετη θέληση της Κυβέρνησης. Εν ολίγοις, επρόκειτο για μία ρύθμιση, η οποία τελούσε σε αρμονία με τη γενικότερα ενισχυμένη θέση και αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας στο ισχύον τότε Σύνταγμα και η οποία συνιστούσε το μέσο προσφυγής του Προέδρου της Δημοκρατίας στο Λαό, σε περιπτώσεις διαφωνίας με την Κυβέρνηση Ο θεσμός στο ισχύον Σύνταγμα Η αναθεώρηση του Συντάγματος του 1975 από την ΣΤ Αναθεωρητική Βουλή το επέφερε σημαντικότατες αλλαγές στο θεσμό του δημοψηφίσματος και συγκεκριμένα σε δύο σημεία: α) στα πολιτειακά όργανα που έχουν την πρωτοβουλία και λαμβάνουν την απόφαση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος και β) στο αντικείμενο του δημοψηφίσματος. Η επιλογή του αναθεωρητικού νομοθέτη αποσκοπούσε αφ ενός στο να αφαιρεθεί η προκήρυξη δημοψηφίσματος από τις αποφασιστικές αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας και αφ ετέρου στο να 15 Βλ. αναλυτικά για το ζήτημα κατά τις προπαρασκευαστικές εργασίες του Συντάγματος του 1975, Α. Δημητρόπουλος, Οργάνωση και Λειτουργία του Κράτους, Σύστημα Συνταγματικού Δικαίου, τόμος Β, εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2009, σελ Κατά το άρθρο 44 παρ. 2 του Σ 1975, «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δύναται διά διατάγματος να προκηρύσση την διεξαγωγήν δημοψηφίσματος επί κρισίμων εθνικών θεμάτων» 17 Δ. Τσάτσος, Συνταγματικό Δίκαιο, Τόμος Β, εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή, 1993, σελ Για την πρόταση αναθεώρησης του άρθρου 44 παρ. 2 από 161 βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. την , βλ. αναλυτικά Αθ. Ράικο, Συνταγματικό Δίκαιο, τόμος Ι, Εισαγωγή-Οργανωτικό μέρος, εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή, 2002, σελ

13 «αναβαπτισθεί» μια αδρανής διάταξη και να δοθεί «διπλή διέξοδος στην πολιτική αντιπαράθεση» 19 Το δημοψήφισμα που προβλέπεται στο ισχύον σήμερα Σύνταγμα είναι γνήσιο, αποφασιστικό 20 και προαιρετικό Άρθρο 44 παρ. 2 εδ. α : το δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα ή «εθνικό» δημοψήφισμα Το άρθρο 44 παρ. 2 εδ. α του ισχύοντος Συντάγματος προβλέπει και πάλι, μετά την αναθεώρηση του 1986, δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, με τη διαφορά ότι υπό το ισχύον συνταγματικό καθεστώς την πρωτοβουλία για την διενέργεια δημοψηφίσματος έχει πλέον η Κυβέρνηση 21 και την απόφαση λαμβάνει η Βουλή, με απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των μελών της. Η αποφασιστική αρμοδιότητα, λοιπόν, για την προκήρυξη του δημοψηφίσματος για κρίσιμα εθνικά θέματα ανήκει στη Βουλή και όχι πλέον στον Πρόεδρο της Δημοκαρατίας. Αντικείμενο του δημοψηφίσματος που προβλέπεται στο άρθρο 44 παρ. 2 εδ. α είναι κρίσιμα εθνικά θέματα. Η έννοια «κρίσιμα εθνικά θέματα» είναι αόριστη νομική έννοια, η οποία εξειδικεύεται από τον έχοντα κάθε φορά τη δημοψηφισματική πρωτοβουλία 22.Στην έννοια αυτή δεν περιλαμβάνονται μόνο θέματα εξωτερικής πολιτικής, διεθνών σχέσεων ή εθνικής άμυνας, αλλά και εσωτερικής πολιτικής 23, στα 19 Ευ. Βενιζέλος, ο.π., σελ Κατά τον Δ. Τσάτσο, ο.π., σελ.179, το δημοψήφισμα του άρθρου 44 παρ. 2, εδ. α του Συντάγματος ήταν και παραμένει και μετά την αναθεώρηση του 1986 συμβουλευτικό Κατά τον Ευ. Βενιζέλο, ο.π. σελ. 269, το δημοψήφισμα του άρθρου 44 παρ. 2, εδ. α του Συντάγματος, ακριβέστερο είναι να θεωρηθεί ως «αποφασιστικό επί της αρχής, δηλαδή αποφασιστικό ως προς τις γενικές γραμμές αντιμετώπισης του κρίσιμου εθνικού θέματος» 21 «Είναι αυτονόητο ότι μια παρόμοια πρόταση από μέρους της Κυβέρνησης συνιστά δοκιμασία καταρχήν της κοινοβουλευτικής της αντοχής (γιατί απαιτείται για την αποδοχή της η απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, δηλαδή πλειοψηφία μεγαλύτερη από αυτήν που αρκεί τυπικά για την αποδοχή μιας πρότασης εμπιστοσύνης της Βουλής προς την Κυβέρνηση, κατά το άρθρο 84 παρ. 6 Σ) και στη συνέχεια δοκιμασία της σχέσης της με την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, που καλείται να εκφράσει τη βούλησή του για ένα μείζον ζήτημα. Υπό την έννοια αυτή η διαδικασία προκήρυξης του δημοψηφίσματος και το πιθανό αποτέλεσμα του μπορούν-ως πολιτική εξέλιξη-να οδηγήσουν σε διάλυση της Βουλής μέσα από την ενεργοποίηση είτε του άρθρου 41 παρ. 2 είτε του άρθρου 38 παρ. 1 Σ», Ευ. Βενιζέλος, ο.π., σελ «Το κατά πόσο υφίσταται κρίσιμο εθνικό θέμα ή ένα ψηφισμένο νομοσχέδιο ρυθμίζει κοινωνικό ζήτημα αρκετά σοβαρό, για να δικαιολογείται η προκήρυξη δημοψηφίσματος, δεν ελέγχεται ούτε και από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, με βάση το άρθρο 100 παρ. 1 περ. β Συντ. και τα άρθρα 35 επ. ν. 345/1976. Αμφότερες οι έννοιες είναι από τη φύση τους απρόσφορες για να χρησιμεύσουν ως κριτήρια δικαστικού ελέγχου, ενώ και το ίδιο το άρθρο 44 παρ. 2 Συντ. φαίνεται να θέλει να αναθέσει τη λήψη της απόφασης, για το αν συντρέχουν ή όχι αυτές οι προϋποθέσεις, κυριαρχικά στη Βουλή, με ειδικές άλλωστε πλειοψηφίες», Κ. Χρυσόγονος, Συνταγματικό Δίκαιο, εκδόσεις Σάκκουλα Αθήνα- Θεσσαλονίκη, 2003, σελ Βλ. αντίθετα Ευ. Βενιζέλος, ο.π. σελ. 268 «Η διαπίστωση ότι ο πυρήνας της έννοιας κρίσιμο εθνικό θέμα περιλαμβάνει ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής άμυνας βασίζεται καταρχήν στην ίδια την ιστορική ερμηνεία της διάταξης του άρθρ. 44 παρ. 2, τόσο υπό την αρχική όσο και υπό την αναθεωρημένη της διατύπωση. Προκύπτει όμως εξ αντιδιαστολής και από την τριπλή τυπολογία θεμάτων που υπονοείται στο άρθρο 44 παρ. 2 (εθνικά -πολιτικά-κοινωνικά). Από την οπτική αυτή 13

14 οποία υπάγονται και σοβαρά κοινωνικά ζητήματα 24. Ωστόσο, αν τα σοβαρά κοινωνικά ζητήματα δεν συνιστούν κρίσιμα εθνικά θέματα, δημοψήφισμα σε σχέση μ αυτά επιτρέπεται, κατά τα προβλεπόμενα στο άρθρο 44 παρ. 2 εδ. β του Συντάγματος, μόνο σε συνάρτηση με ψηφισθέν νομοσχέδιο που περιέχει σχετικές ρυθμίσεις και προφανώς προκαλεί κοινωνική αναταραχή. Το κρίσιμο εθνικό θέμα μπορεί να έχει ήδη ρυθμιστεί με νόμο ή με ψηφισμένο νομοσχέδιο ή να πρόκειται να ρυθμιστεί νομοθετικά. Όσον αφορά το ζήτημα κατά πόσον η αναθεώρηση του Συντάγματος μπορεί να χαρακτηριστεί ως κρίσιμο εθνικό θέμα, για το οποίο να έχει τη δυνατότητα να αποφανθεί ο Λαός με δημοψήφισμα, έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις. Καταρχάς, έχει υποστηριχθεί έντονα ότι η αναθεώρηση του Συντάγματος πρέπει να γίνεται αποκλειστικά και μόνο σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 110 του Συντάγματος και ότι στην αναθεωρητική διαδικασία ο Λαός συμμετέχει ούτως ή άλλως παίρνοντας θέση έμμεσα κατά την εκλογή της Αναθεωρητικής Βουλής. 25. Η αντίθετη ακριβώς άποψη, αυτή της υποκατάστασης της αναθεωρητικής διαδικασίας από τη δημοψηφισματική διαδικασία, έτυχε πρακτικής εφαρμογής στη Γαλλία τη δεκαετία του 1960, αλλά δέχτηκε έντονη κριτική. Σύμφωνα με την άποψη αυτή η αναθεώρηση του Συντάγματος μπορεί να πραγματοποιείται και αποκλειστικά μέσω δημοψηφίσματος. Το βασικό μειονέκτημα αυτής της θεωρίας έγκειται στο ότι εξομοιώνει την αναθεωρητική διαδικασία με την διαδικασία παραγωγής των κοινών νόμων, αφού και στις δύο περιπτώσεις καταλήγει να ακολουθείται η ίδια δημοψηφισματική διαδικασία, γωνία κρίσιμο εθνικό θέμα δεν μπορεί να είναι οποιοδήποτε πολιτικό ζήτημα αποκτά ιδιαίτερη σοβαρότητα και απαιτεί μια αντιμετώπιση που να υπερβαίνει την κομματική αντιπαράθεση» 24 «Οι έννοιες (σ.σ. κρίσιμο εθνικό θέμα και σοβαρό κοινωνικό ζήτημα) πρ έπει να θεωρηθούν ότι τέμνονται: π.χ. η κατασκευή και λειτουργία πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας μπορεί να αποτελεί κρίσιμο εθνικό θέμα (αφού οι συνέπειες για το περιβάλλον επηρεάζουν και τις μελλοντικές γενιές του έθνους) και ταυτόχρονα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα (αφού και οι σημερινές επιπτώσεις στην υγεία, την οικονομία κ.ο.κ θα ήταν σοβαρότατες)» Κ. Χρυσόγονος, ο.π., σελ Βλ. Αθ. Ράικο, Συνταγματικό Δίκαιο, Τόμος Ι, Εισαγωγή-Οργανωτικό Μέρος, εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή, 20022, σελ.261. Αντίστοιχα βλ., Κ. Χρυσόγονο, ο.π., σελ. 415, «σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να βρει έρεισμα στο άρθρο 44 παρ. 2 Συντ. η διεξαγωγή συνταγματικού δημοψηφίσματος, δηλ. σχετικού με θέσπιση, τροποποίηση ή κατάργηση συνταγματικών διατάξεων. Η αναθεωρητική διαδικασία και τα όριά της προδιαγράφονται κατά τρόπο αποκλειστικό στο άρθρο 110 Συντ. και οποιαδήποτε προσπάθεια παράκαμψής της με απευθείας επίκληση του λαού θα ισοδυναμούσε με απόπειρα κατάλυσης του Συντάγματος.» Βλ. επίσης, Ευ. Βενιζέλος, ο.π.σελ. 273 «Η διαδικασία της αναθεώρησης, που ασκείται από ειδικό όργανο, με ειδικούς χρονικούς φραγμούς και διακρίνεται σε περισσότερες φάσεις, συνδέεται με τον ίδιο τον αυστηρό χαρακτήρα του Συντάγματος και, άρα, δεν μπορεί ούτε να αντικατασταθεί ούτε να υποκατασταθεί από άλλες διαδικασίες έκφρασης της λαϊκής βούλησης, είτε κατά τρόπο άμεσο (δημοψήφισμα) είτε κατά τρόπο έμμεσο (γενικές βουλευτικές εκλογές).είναι άλλωστε προφανές ότι η άσκηση της αναθεωρητικής λειτουργίας δεν αποτελεί ούτε κρίσιμο εθνικό θέμα ούτε σοβαρό κοινωνικό ζήτημα κατά την ορολογία του άρθρου 44 παρ. 2Σ.Άλλωστε, ο λαός εκφράζει εμμέσως πλην σαφώς τη γνώμη του για μια επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος μέσα από τις γενικές βουλευτικές εκλογές που μεσολαβούν μεταξύ των δύο Βουλών, οι οποίες επιλαμβάνονται της αναθεώρησης του Συντάγματος.» 14

15 πράγμα που δεν συμβιβάζεται με τον αυστηρό χαρακτήρα του Συντάγματος, ο οποίος επιβάλλει οι συνταγματικές διατάξεις να τροποποιούνται με διαδικασία δυσχερέστερη αυτής που προβλέπεται για τους κοινούς νόμους. Έχει διατυπωθεί, ωστόσο, και η άποψη του συγκερασμού αναθεωρητικής και δημοψηφισματικής διαδικασίας, έτσι ώστε να αποφεύγονται τα μειονεκτήματα και να εξασφαλίζονται τα πλεονεκτήματα και των δύο θεωριών 26. Κατά την άποψη αυτή, το δημοψήφισμα μπορεί να παρεμβληθεί είτε στην πρώτη, είτε και στη δεύτερη φάση της αναθεωρητικής διαδικασίας, σύμφωνα με όσα ορίζονται στα άρθρα 44 παρ. 2 και 110 του Συντάγματος. Πιο συγκεκριμένα, όπως προκύπτει από τη συνδυασμένη ερμηνεία των δύο άρθρων, μετά την ψήφιση από τη Βουλή της ανάγκης αναθεώρησης του Συντάγματος και σε δύο ψηφοφορίες που απέχουν μεταξύ τους ένα μήνα, κατά το άρθρο 110 παρ. 2 Σ, είναι δυνατή μετά από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, η παραπομπή σε δημοψήφισμα της ανάγκης αναθεώρησης του Συντάγματος ως κρίσιμου εθνικού θέματος, κατά το άρθρο 44 παρ. 2 εδ. α. Για την παραπομπή σε δημοψήφισμα απαιτείται απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών κατά το άρθρο 44 παρ. 2. Η παραπομπή της ανάγκης αναθεώρησης σε δημοψήφισμα είναι δυνατή ανεξάρτητα από το θετικό ή αρνητικό περιεχόμενο της απόφασης της Βουλής. Είναι δηλαδή, δυνατό η Βουλή να αποφασίσει εναντίον της ανάγκης αναθεώρησης συγκεκριμένων άρθρων, αλλά να ψηφίσει υπέρ της παραπομπής του θέματος σε δημοψήφισμα. Αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι υπέρ της αναθεώρησης, θα προχωρήσει και η παραπέρα διαδικασία, ενώ θα πρέπει να σταματήσει στην αντίθετη περίπτωση. Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, του αναφερόμενου στην ανάγκη αναθεώρησης, είναι τα ίδια με την αντίστοιχη απόφαση της Βουλής κατά το άρθρο 110 παρ. 2. Η αναθεωρητική Βουλή δεσμεύεται νομικά κατά το μέτρο που προσδιορίζει η συνταγματική αυτή διάταξη. Δεν οφείλει να προχωρήσει οπωσδήποτε στην αναθεώρηση των συγκεκριμένων άρθρων. Δεν γεννάται όμως αμφιβολία ότι η πολιτική της δέσμευση είναι πολύ μεγάλη. Στη δεύτερη φάση, της ψήφισης της αναθεώρησης, η αναθεωρητική Βουλή αποφασίζει με τις προβλεπόμενες προθεσμίες σχετικά με τις διατάξεις που αναθεωρούνται. Μετά την απόφαση αυτή, η αποφασισθείσα (ή και μη αποφασισθείσα) αναθεώρηση μπορεί να τεθεί σε δημοψήφισμα με απόφαση πάντοτε της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών ύστερα από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου. Αποτέλεσμα του συνταγματικού αυτού δημοψηφισματος είναι η παράγωγη συνταγματικών κανόνων τυπικά ανώτερων του κοινού δικαίου. Τροποποίηση ή κατάργηση των κανόνων αυτών είναι δυνατή, μόνο εφ όσον κινηθεί και πάλι η 26 Α. Δημητρόπουλος, Πρακτικά Θέματα Συνταγματικού Δικαίου, γενική θεωρία-οργανωτικό μέρος, εκδόσεις Σάκκουλα Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2004, σελ

16 αναθεωρητική διαδικασία. Οι παραγόμενοι με συνταγματικό δημοψήφισμα συνταγματικοί κανόνες είναι- κατά την ορθότερη γνώμη-τυπικά, όχι ανώτεροι, αλλά ισοδύναμοι προς τους παραγόμενους με απόφαση της αναθεωρητικής Βουλής. Το εντασσόμενο στην αναθεωρητική διαδικασία συνταγματικό δημοψήφισμα είναι δημοψήφισμα υποχρεωτικού χαρακτήρα και αναπτύσσει όλες τις σχετικές έννομες συνέπειες. Ωστόσο, η διεξαγωγή συμβουλευτικού δημοψηφίσματος είναι δυνατή, υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει σχετική νομοθετική πρόβλεψη. Κατά το άρθρο 115 του Κανονισμού της Βουλής, η πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου κατατίθεται στη Βουλή, τυπώνεται και διανέμεται στους βουλευτές και εγγράφεται κατά προτεραιότητα στην ημερήσια διάταξη. Η πρόταση προς διεξαγωγή δημοψηφίσματος πρέπει να αναφέρει το εθνικό θέμα, το οποίο θα αποτελέσει αντικείμενό του, την προθεσμία διενέργειάς του, καθώς επίσης και να προσδιορίζει με σαφήνεια το ερώτημα ή τα ερωτήματα στα οποία θα απαντήσει ο λαός. Η συζήτηση επί της προτάσεως αυτής διεξάγεται σύμφωνα με τα άρθρα του Κανονισμού της Βουλής και η ψηφοφορία για την αποδοχή με απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών ή την απόρριψη της πρότασης είναι ονομαστική και αφορά το κείμενο της πρότασης, όπως κατατέθηκε στη Βουλή ή όπως διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια της διαδικασίας συζήτησης. Η απόφαση της Βουλής που δέχεται την πρόταση της πρότασης της Κυβέρνησης για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος δημοσιεύεται με παραγγελία του Προέδρου της Βουλής στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το αργότερο εντός 10 ημερών Άρθρο 44 παρ. 2 εδ. β : το δημοψήφισμα για σοβαρό κοινωνικό ζήτημα ή «κοινωνικό» δημοψήφισμα Το «κοινωνικό» δημοψήφισμα αποτελεί τη δεύτερη μορφή δημοψηφίσματος που προβλέπει το ισχύον Σύνταγμα και συνιστά τη βασικότερη καινοτομία της αναθεώρησης του άρθρου 44 παρ. 2, το Το άρθρο 44 παρ. 2 εδ β πλέον διευρύνει το αντικείμενο του δημοψηφίσματος, κατοχυρώνοντας συνταγματικά το νομοθετικό δημοψήφισμα για νομοσχέδια 27 που έχουν ήδη ψηφισθεί από τη Βουλή, 27 Ως προς το ζήτημα, αν με τον όρο ψηφισμένα «νομοσχέδια» πρέπει να νοούνται και ψηφισμένες «προτάσεις νόμων», έχουν διατυπωθεί αντίθετες απόψεις. Κατά τη μία πλευρλα, το άρθρο 44 παρ. 2 εδ. β αναφέρεται και σε ψηφισμένες προτάσεις νόμων. Συγκεκριμένα, κατά τον Ευ. Βενιζέλο, ο.π., σελ. 270 «Όπως προκύπτει από τη συστηματική ερμηνεία των άρθρων 44 παρ. 2 εδ. β και 42 Σ υπό τον όρο ψηφισμένα νομοσχέδια πρέπει να εννοεί κανείς και τις ψηφισμένες προτάσεις νόμων, όχι μόνο επειδή οι δύο αυτές μορφές νομοθετικής πρωτοβουλίας είναι-τυπικά τουλάχιστον- ισοδύναμες και οδηγούν στην παραγωγή τυπικών νόμων, αλλά επειδή αυτό προκύπτει και από τη διατύπωση του άρθρου 42 παρ. 2 Σ, όπου το ζήτημα διευκρινίζεται πλήρως, εφόσον γίνεται ρητά λόγος και για προτάσεις νόμου και για νομοσχέδια. Η συστηματική σχέση του άρθρου 44 παρ. 2 εδ. β με το άρθρο 42 είναι προφανής, εφ όσον το δημοψήφισμα αυτού του τύπου συνδέεται με τη διαδικασία έκδοσης 16

17 αλλά δεν έχουν εκδοθεί και δημοσιευθεί, και τα οποία ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά. Το νομοσχέδιο είναι ψηφισμένο υπό την έννοια της διάταξης, μόνο όταν έχει περατωθεί η διαδικασία της ψήφισής του από τη Βουλή, δηλαδή όταν αυτό έχει ψηφιστεί και στο σύνολό του, αλλά δεν έχει μεσολαβήσει η έκδοση και δημοσίευση, κατά το άρθρο 42 παρ. 1 Σ. Το νομοσχέδιο μπορεί να έχει ψηφιστεί τόσο από την Ολομέλεια όσο και από το Τμήμα Διακοπής των Εργασιών της Βουλής. Αντικείμενο αυτής της μορφής δημοψηφίσματος είναι τα σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, εκτός από τα δημοσιονομικά, όπως π.χ. τα φορολογικά νομοσχέδια (άρθρο 78 παρ. 1,2 Σ), τα νομοσχέδια περί συντάξεων (άρθρο 80 παρ. 1 Σ), το νομοσχέδιο περί του προϋπολογισμού και το ειδικό νομοσχέδιο περί της διοικήσεως των εσόδων και των εξόδων (άρθρο 79 Σ). Η καθιέρωση της εξαίρεσης αυτής δικαιολογήθηκε με τον κίνδυνο της καταψήφισης των νομοσχεδίων αυτών εν όψει της αντιδημοτικότητας τους. 28 Επομένως, ως δημοσιονομικά νοούνται μόνο τα εν στενή εννοία δημοσιονομικά νομοσχέδια των άρθρων Σ, που αποτελούν το έκτο κεφάλαιο του Γ Τμήματος του Συντάγματος, με τίτλο «Φορολογία και δημοσιονομική διαχείριση», και όχι κάθε νομοσχέδιο που συνεπάγεται δημοσιονομική επιβάρυνση. Κατά τις προπαρασκευαστικές εργασίες για τη θέσπιση της διάταξης του άρθρου 44 παρ. 2 εδ. β αναφέρθηκαν ενδεικτικά ως σοβαρά και δημοσίευσης καθώς και με την αρμοδιότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας να αναπέμπει στη Βουλή ψηφισμένα νομοσχέδια ή προτάσεις νόμων» Αντίθετα, κατά τον Δ. Τσάτσο, ο.π., σελ. 179 «ενισχύεται με τη διάταξη αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης, εφόσον αντικείμενο του δημοψηφίσματος είναι αποκλειστικά νομοσχέδιο, δηλαδή νομοθετική πρόταση της Κυβέρνησης και όχι πρόταση νόμου, δηλαδή νομοθετική πρόταση βουλευτών». Ομοίως, κατά τον Κ. Χρυσόγονο, ο.π., σελ. 417 «.αν πρόκειται για ψηφισμένο νομοσχέδιο (άρα αποκλείεται δημοψήφισμα για ψηφισμένη πρόταση νόμου),.). Ομοίως, κατά τον Αθ. Ραίκο, ο.π., σελ. 261 «Η διάταξη επιτρέπει το δημοψήφισμα μόνο για νομοσχέδια, δηλαδή για τις νομοθετικές προτάσεις της Κυβέρνησης. Αντίθετα, δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο δημοψηφίσματος οι προτάσεις νόμων, δηλαδή οι νομοθετικές προτάσεις των βουλευτών.» Ομοίως, Α. Δημητρόπουλος, Οργάνωση και Λειτουργία του Κράτους, Σύστημα Συνταγματικού Δικαίου, τόμος Β, εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2009, σελ.271, «Στο πλαίσιο συστηματικής ερμηνείας και για την ταυτότητα του λόγου είναι ορθότερο να γίνει δεκτό ότι ο συντακτικός νομοθέτης χρησιμοποιεί τον όρο νομοσχέδια με ευρύτερο περιεχόμενο και όχι ως terminus technicus. Με τη λέξη (ψηφισμένο) νομοσχέδιο ο συντακτικός νομοθέτης επιδιώκει να αποδώσει συνοπτικά τις περιπτώσεις, που το νομοθέτημα έχει μεν ψηφιστεί από τη Βουλή, δεν έχει όμως περατωθεί η διαδικασία ολοκλήρωσής του σε νόμο. Επομένως, σε δημοψήφισμα υπόκεινται γενικά τα νομοθετήματα, ανεξάρτητα από το αν προέρχονται από την Κυβέρνηση ή την Βουλή, συμπολίτευση ή αντιπολίτευση. Αντικείμενο επομένως του κοινωνικού δημοψηφίσματος είναι και τα νομοσχέδια και οι προτάσεις νόμων.» 28 Αν. Πεπονής, εισηγητής της πλειοψηφίας κατά τη συνεδρίαση της Συνταγματικής Επιτροπής της ΣΤ Αναθεωρητικής Βουλής της : «Βέβαια εξαιρούμε τις περιπτώσεις νομοσχεδίων δημοσιονομικού χαρακτήρα, στα οποία θεωρούνται βέβαια υπαγόμενα και τα φορολογικά, διότι εκεί υπάρχει, ο κίνδυνος να έχομε αίτημα για δημοψήφισμα σε μέτρα, τα οποία είναι αναγκαία, αλλ εξορισμού αντιδημοτικά και θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο λαός καλούμενος δεν θα ψηφίσει ποτέ υπέρ της καταβολής φόρων».βλ. Πρακτικά των Ειδικών Κοινοβουλευτικών Επιτροπών και της Ολομέλειας της ΣΤ Αναθεωρητικής Βουλής, σελ Πρβλ. Αθ. Ράικος, ο.π., σελ

18 κοινωνικά ζητήματα υπό την έννοια της διάταξης ο πολιτικός γάμος, η άμβλωση, η αποποινικοποίηση της μοιχείας και οι συνεταιρισμοί. 29 Στην περίπτωση του «κοινωνικού» δημοψηφίσματος, ο συντακτικός νομοθέτης έθεσε και έναν αριθμητικό περιορισμό στη διεξαγωγή του. Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 44 παρ. 2 εδ. γ Σ, δεν επιτρέπεται να εισαχθούν κατά την ίδια περίοδο της Βουλής περισσότερες από δύο προτάσεις δημοψηφίσματος για ψηφισμένο νομοσχέδιο, 30 περιορισμός, ο οποίος δεν προβλέπεται στην περίπτωση του δημοψηφίσματος για κρίσιμο εθνικό θέμα. Η απόφαση για την προκήρυξη του δημοψηφίσματος λαμβάνεται με πλειοψηφία των 3/5 του συνόλου των μελών της Βουλής, μετά από πρόταση των 2/5 του συνόλου των μελών της, δηλαδή μετά από πρόταση της μειοψηφίας. Η συνταγματική διάταξη αυτή, ωστόσο, σύμφωνα με κριτική που της ασκείται, είναι τελικά προστατευτική της πλειοψηφίας που ψήφισε το νομοσχέδιο, λόγω της αυξημένης πλειοψηφίας που απαιτεί για τη λήψη της απόφασης για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. 31 Κατά το άρθρο 116 του Κανονισμού της Βουλής, η πρόταση των 2/5 τουλάχιστον των βουλευτών, με την οποία προτείνεται η διεξαγωγή «κοινωνικού» δημοψηφίσματος, κατατίθεται στη Βουλή, τυπώνεται, διανέμεται στους βουλευτές και εγγράφεται κατά προτεραιότητα στην ημερήσια διάταξη, πρέπει δε να αναφέρει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, για το οποίο ζητείται διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Η συζήτηση διεξάγεται κατά τα άρθρα του Κανονισμού της Βουλής και η ψηφοφορία για την αποδοχή ή απόρριψη της προτάσεως είναι ονομαστική. Η απόφαση της Βουλής που δέχεται την πρόταση βουλευτών για διεξαγωγή δημοψηφίσματος πρέπει να περιέχει με σαφήνεια το ερώτημα ή τα ερωτήματα που θα τεθούν στο λαό, να αναφέρει την προθεσμία μέσα στην οποία θα γίνει η προκήρυξη του δημοψηφίσματος και να δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως με παραγγελία του Προέδρου της Βουλής το αργότερο μέσα σε 10 μέρες. Η διάταξη του άρθρου 44 παρ. 2 εδ. β περιέχει επιφύλαξη υπέρ του Κανονισμού της Βουλής και του νόμου για την εφαρμογή του περιεχομένου της. Η διαδικασία υποβολής και συζήτησης της πρότασης διεξαγωγής δημοψηφίσματος, ρυθμίζεται, όπως αναλύθηκε, από τα άρθρα 115 (για το εθνικό δημοψήφισμα) και 116 (για το κοινωνικό δημοψήφισμα) του Κανονισμού της Βουλής. Ωστόσο, η έκδοση 29 Βλ. Αθ. Ράικο, ο.π., σελ. 262 και τις εκεί παραπομπές 30 Κατά τον Φ. Σπυρόπουλο, η απαγόρευση εισαγωγής περισσότερων των δύο προτάσεων για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ψηφισμένο νομοσχέδιο, που ρυθμίζει σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, σε μία βουλευτική περίοδο, συνιστά μια ακόμη εκδήλωση της προστασίας που παρέχει το Σύνταγμα στην Κυβέρνηση. (Εισαγωγή στο Συνταγματικό Δίκαιο, εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, 2006, σελ.197) 31 Φ. Σπυρόπουλος, ο.π., σελ

19 του εκτελεστικού νόμου που προβλέπεται μετά την αναθεώρηση του 1986 μόνο στο εδ. β της παραγράφου 2 του άρθρου 44, για την περίπτωση του δημοψηφίσματος για νομοσχέδιο που ρυθμίζει σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, δεν έχει λάβει ακόμη χώρα, παρά την πάροδο 25 ετών από την έναρξη της ισχύος των αναθεωρημένων διατάξεων, με αποτέλεσμα ο ν. 350/1976, που εκδόθηκε για την εκτέλεση της διάταξης του άρθρου 44 παρ. 2 του Συντάγματος του 1975, να εφαρμόζεται αναλογικά και για τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για ψηφισμένα νομοσχέδια μέχρι την επικείμενη νομοθετική πλήρωση του κενού που υπάρχει ως προς τα δημοψηφίσματα αυτά. Είναι αξιοσημείωτο, ότι ο ν. 350/1976 «περί του τρόπου διεξαγωγής των κατά το Σύνταγμα προκηρυσσομένων δημοψηφισμάτων» 32, ρύθμισε τη διαδικασία διεξαγωγής δημοψηφίσματος για κρίσιμα εθνικά θέματα, παρά το γεγονός ότι η αρχική διατύπωση του άρθρου δεν περιείχε επιφύλαξη νόμου, ενώ και μετά την αναθεώρηση του 1986, δεν υπάρχει σχετική μνεία στο εδ. α της παραγράφου 2 του άρθρου 44 του Συντάγματος. Ο έλεγχος του κύρους όλων των δημοψηφισμάτων καλύπτεται από τις διατάξεις των άρθρων του Κώδικα περί του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου, στις οποίες παραπέμπει και το άρθρο 20 του ν. 350/1976, κατ εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 100 παρ. 2 περ. β του Συντάγματος Ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας στη δημοψηφισματική διαδικασία Kαι στις δύο συνταγματικά προβλεπόμενες περιπτώσεις εφαρμογής του θεσμού του δημοψηφίσματος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχει την τυπική αρμοδιότητα προκήρυξης του δημοψηφίσματος, και όχι την αρμοδιότητα ελέγχου της σκοπιμότητας ή της συνδρομής των ουσιαστικών προϋποθέσεων για την προκήρυξή του. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι αρμόδιος και οφείλει να προβεί μόνο σε έλεγχο νομιμότητας, ο οποίος ανάγεται κυρίως σε προφανείς παραλείψεις ή παραβιάσεις. Εφ όσον, λοιπόν, συντρέχουν οι διαδικαστικές προϋποθέσεις του άρθρου 44 παρ. 2 εδ. α και β και του ν. 350/1976 για τη νόμιμη προκήρυξη δημοψηφίσματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει διακριτική ευχέρεια, αλλά δέσμια αρμοδιότητα να υπογράψει το οικείο προεδρικό διάταγμα. Στην περίπτωση του δημοψηφίσματος για κρίσιμα εθνικά θέματα το προεδρικό διάταγμα, με το οποίο προκηρύσσεται προσυπογράφεται από τον αρμόδιο Υπουργό 33 (άρθρα 44 παρ. 2 εδ. 32 Σύμφωνα με το άρθρο 2 του ν. 350/1976 η ψηφοφορία είναι άμεση, καθολική, μυστική και υποχρεωτική για όλους τους Έλληνες πολίτες που έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και διενεργείται, σύμφωνα με το άρθρο 1 παρ.2, ταυτόχρονα σε όλη την Επικράτεια. 33 Αντιθ. Α. Δημητρόπουλος, Οργάνωση και Λειτουργία του Κράτους, Σύστημα Συνταγματικού Δικαίου, τόμος Β, εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2009, σελ. 265, «Η σχετική νομοθεσία 19

20 α και 35 παρ.1 εδ. α Σ), ενώ στην περίπτωση του δημοψηφίσματος για ψηφισθέν νομοσχέδιο, που ρυθμίζει σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, το οικείο προεδρικό διάταγμα κατ εξαίρεση προσυπογράφεται από τον Πρόεδρο της Βουλής (άρθρα 44 παρ. 2 εδ. β και 35 παρ. 3 Σ) Στην περίπτωση του κοινωνικού δημοψηφίσματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναμένει την έκβασή του προκειμένου να προβεί στην έκδοση και δημοσίευση, κατά το άρθρο 42 παρ. 1 Σ, του επίμαχου νομοσχεδίου, που έχει ψηφιστεί από τη Βουλή και το οποίο αποτελεί αντικείμενο του δημοψηφίσματος, με αποτέλεσμα η προβλεπόμενη προθεσμία του ενός μηνός, για την έκδοση και δημοσίευσή του, να μην εκκινεί παρά μόνο αν υπερψηφισθεί το νομοσχέδιο από το Λαό, οπότε η σχετική προθεσμία θα αρχίζει από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος (άρθρο 44 παρ. 2 εδ. δ Σ) Στην περίπτωση του κοινωνικού δημοψηφίσματος, η προθεσμία κατάθεσης πρότασης για διεξαγωγή δημοψηφίσματος και η προθεσμία αναπομπής του ψηφισμένου νομοσχεδίου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κατά το άρθρο 42 παρ. 1 εδ. β, συμπίπτουν. Στην περίπτωση συρροής αναπομπής και πρότασης παραπομπής σε δημοψήφισμα, η Βουλή είναι αρμόδια να κρίνει αν το νομοσχέδιο θα παραπεμφθεί σε δημοψήφισμα ή όχι. Μπορεί, επομένως, η Βουλή είτε να απορρίψει την πρόταση διεξαγωγής δημοψηφίσματος και να επανεξετάσει το νομοσχέδιο κατά την προβλεπόμενη διαδικασία αναπομπής, είτε να δεχτεί την πρόταση διεξαγωγής δημοψηφίσματος, οπότε στην περίπτωση αυτή αδρανεί η αναπεμπτική διαδικασία. 34 Αν αντικείμενο του δημοψηφίσματος είναι ψηφισμένο νομοσχέδιο, που ρυθμίζει ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα μη δημοσιονομικού χαρακτήρα, σε περίπτωση υπερψήφισής του από το εκλογικό σώμα, το νομοσχέδιο γίνεται νόμος. Κατά τον Ευ. Βενιζέλο, εφ όσον το αποτέλεσμα που δημοψηφίσματος είναι θετικό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει τη δυνατότητα αναπομπής αλλά υποχρεούται να προβεί στην έκδοση και δημοσίευση του νόμου, «παρ ότι η διατύπωση του εδαφίου δ της παρ. 2 του άρθρ. 44 Σ, δημιουργεί καταρχήν την εντύπωση ότι μετά από ένα θετικό αποτέλεσμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να ασκήσει το σύνολο των (ν.350/1976) δεν έχει ακόμη εναρμονισθεί με τη συνταγματική αναθεώρηση και έτσι το ζήτημα της προσυπογραφής του, αναφερόμενου στο εθνικό δημοψήφισμα, διατάγματος δεν ρυθμίζεται με ειδική διάταξη. Εφόσον όμως η πρόταση διεξαγωγής του δημοψηφίσματος ανήκει κατά το Σύνταγμα στο Υπουργικό Συμβούλιο, στο ίδιο όργανο πρέπει να ανήκει και η προσυπογραφή. Τα παραπάνω εξακολουθούν να ισχύουν και μετά την αναθεώρηση του 2001.» Ομοίως, βλ. Κ. Χρυσόγονο, ο.π., σελ. 416, «Το σχετικό προεδρικό διάταγμα χρειάζεται άλλωστε προσυπογραφή, του Υπουργικού Συμβουλίου, το οποίο υποβάλλει και τη σχετική πρόταση στην περίπτωση του εδ. α» Ομοίως, βλ. Ευ. Βενιζέλο, ο.π., σελ Α. Δημητρόπουλος, Οργάνωση και Λειτουργία του Κράτους, Σύστημα Συνταγματικού Δικαίου, τόμος Β, εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2009, σελ