H Ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης και η διεθνής συγκυρία

Transcript

1 H Ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης και η διεθνής συγκυρία Γράφει ο «Πεφωτισμένος» Αθήνα 27 Σεπτέμβρη 2012 Οι «παγκοσμιοποιητές» έχουν ήδη δημιουργήσει ένα δρόμο, χωρίς επιστροφή κι έχουν δώσει όλο τους το βάρος, στο να ελέγξουν και να πλήξουν ανεπανόρθωτα το Ευρωπαϊκό Τραπεζικό Σύστημα Αλλ` ας τα πάρουμε απ` την αρχή Γι` αρχή, η κρίση στην Ευρωζώνη επιδεινώνεται, καθώς το ευρώ παραμένει πολύ ισχυρό, η δημοσιονομική λιτότητα βαθαίνει την ύφεση, σε πολλές χώρες, και μια «πιστωτική ασφυξία» στην περιφέρεια, σε συνδυασμό με τις υψηλές τιμές του πετρελαίου, υπονομεύουν τις προοπτικές ανάκαμψης. Το Τραπεζικό Σύστημα της Ευρωζώνης «παραμορφώνεται», καθώς διασυνοριακές και διατραπεζικές γραμμές πίστωσης αποκόπτονται κι η φυγή κεφαλαίων, θα μπορούσε να μετατραπεί σε πλήρη τραπεζικό πανικό στην περιφέρεια, αν, όπως είναι πιθανό, η Ελλάδα προβεί σε μια «άτακτη έξοδο» απ` το ευρώ, κατά τους προσεχείς μήνες. Επιπλέον, η δημοσιονομική κατάσταση χειροτερεύει, καθώς τα επιτόκια δανεισμού για Ισπανία κι Ιταλία έχουν «σκαρφαλώσει» ξανά, σε μη βιώσιμα επίπεδα. Πράγματι, η Ευρωζώνη μπορεί να χρειαστεί, όχι μόνο ένα «διεθνές σχέδιο διάσωσης» των τραπεζών της (όπως πρόσφατα η Ισπανία), αλλ` επίσης και μια «συνολική διάσωση των κρατών μελών» της, καθώς οι «μηχανισμοί προστασίας», εντός κι εκτός Ευρωζώνης φαίνονται ανεπαρκείς, όσον αφορά την Ισπανία και την Ιταλία. Ως αποτέλεσμα, η «άτακτη διάλυση της Ευρωζώνης», παραμένει πιθανή. ~ 1 ~

2 Στη δύση, οι «οικονομικές επιδόσεις» των ΗΠΑ φαίνεται να εξασθενούν: το πρώτο τρίμηνο η ανάπτυξη έφτασε στο 1,9%, αρκετά κάτω απ` το προβλεπόμενο. Η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, εμφανίζεται «υποτονική» τους τελευταίους μήνες, οπότε η οικονομία των ΗΠΑ μπορεί να μείνει «στάσιμη», πριν απ` το τέλος του έτους. Στα ανατολικά, η Κίνα με «το μοντέλο ανάπτυξής της μη βιώσιμο», θα μπορούσε να βρεθεί «σε βαθιά νερά» το 2013, αφού οι επενδύσεις συρρικνώνονται κι οι μεταρρυθμίσεις, που προορίζονται προκειμένου ν` αυξηθεί η κατανάλωση, αποδεικνύονται ανεπαρκείς. Η «οικονομική επιβράδυνση» στις ΗΠΑ, την Ευρωζώνη και την Κίνα, ήδη μεταφράζεται σε σημαντικό «ανασταλτικό παράγοντα» για την ανάπτυξη σ` άλλες αναδυόμενες αγορές, λόγω «των εμπορικών και χρηματοοικονομικών δεσμών» τους με τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση (που σημαίνει, ότι δεν έχει συμβεί καμία «αποσύνδεση»). Τέλος, οι από καιρό «υποβόσκουσες εντάσεις» στη Μέση Ανατολή, μεταξύ Ισραήλ και ΗΠΑ από τη μια και του Ιράν απ` την άλλη, για το «θέμα της εξάπλωσης των πυρηνικών όπλων», θα μπορούσαν να φθάσουν σε «σημείο βρασμού» το Οι τρέχουσες διαπραγματεύσεις είναι πολύ πιθανό να αποτύχουν κι ακόμα αυστηρότερες κυρώσεις δεν είναι σε θέση να σταματήσουν τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν. Με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ απρόθυμους να δεχτούν τον περιορισμό των πυρηνικών του Ιράν, προβάλλοντας νέα εμπόδια, μια στρατιωτική αντιπαράθεση το 2013, θα οδηγήσει σε μια τεράστια αύξηση της τιμής του πετρελαίου και δραματική αύξηση της παγκόσμιας ύφεσης. Οι κίνδυνοι αυτοί «επιδεινώνουν την επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας»: Οι αγορές μετοχών «πέφτουν» παντού, οδηγώντας σ` αρνητικές επιπτώσεις στον πλούτο, στην κατανάλωση και στις κεφαλαιακές δαπάνες. Το «κόστος δανεισμού» αυξάνεται για τις υπερχρεωμένες χώρες, ο περιορισμένος δανεισμός «υπονομεύει» τις ~ 2 ~

3 μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις κι η πτώση των τιμών των βασικών αγαθών, σημαίνει μείωση του εισοδήματος των εξαγωγικών χωρών. Η «αύξηση της αποστροφής κινδύνου», οδηγεί τους επενδυτές να υιοθετήσουν μια «στάση αναμονής και στασιμότητας», δημιουργώντας έτσι έναν «φαύλο κύκλο». Σε σύγκριση με τη διετία , όταν οι πολιτικοί είχαν άφθονο πεδίο δράσης, οι νομισματικές και δημοσιονομικές αρχές φαίνεται πλέον «να εξαντλούν το πολιτικό τους οπλοστάσιο». Η νομισματική πολιτική, περιορίζεται από τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια και τους επαναλαμβανόμενους γύρους «ποσοτικής χαλάρωσης». Πράγματι, οι οικονομίες κι οι αγορές δεν αντιμετωπίζουν μόνον προβλήματα ρευστότητας, αλλά και «πιστωτικών κρίσεων αφερεγγυότητας». Εν τω μεταξύ, «μη βιώσιμα» ελλείμματα και δημόσιο χρέος, στις περισσότερες προηγμένες οικονομίες, έχουν περιορίσει σημαντικά τις δυνατότητες για περαιτέρω «δημοσιονομικά κίνητρα». Για να αποφευχθούν απρόβλεπτα φαινόμενα στην Ευρωζώνη, η δημοσιονομική λιτότητα σήμερα θα πρέπει να `ναι πολύ πιο σταδιακή, ένα σύμφωνο ανάπτυξης θα πρέπει να συμπληρώσει το νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο της ΕΕ και θα πρέπει να εφαρμοστεί μια Δημοσιονομική Ένωση, «μ` αμοιβαιοποίηση του χρέους» (τουτέστιν την έκδοση Ευρωομόλογων). Επιπλέον θα πρέπει να ξεκινήσει μια πλήρης, κεντρική κι ενιαία Τραπεζική Ένωση, αρχής γενομένης με την «εγγύηση των καταθέσεων σ` επίπεδο Ευρωζώνης», μαζί με κινήσεις προς μεγαλύτερη, πλήρη, ενιαία και κεντρική πολιτική ολοκλήρωση, ακόμη κι αν η Ελλάδα εγκαταλείψει τελικά την Ευρωζώνη. Δυστυχώς, η Γερμανία (για λόγους καθαρά δημοσκοπικούς) «αντιστέκεται» σ` όλα αυτά τα βασικά μέτρα πολιτικής, καθώς εμμένει στον «πιστωτικό κίνδυνο», στον οποίο οι φορολογούμενοί της θα εκτεθούν, σε περίπτωση μεγαλύτερης οικονομικής, δημοσιονομικής και τραπεζικής ολοκλήρωσης. ~ 3 ~

4 Ως εκ τούτου, η πιθανότητα μιας καταστροφής της Ευρωζώνης επιτείνεται δραματικά... Και, ενώ τα σύννεφα, πάνω απ` την Ευρωζώνη, όλο «πυκνώνουν και σκουραίνουν», δεν είναι το μόνο γεγονός που απειλεί την παγκόσμια οικονομία. Ετοιμαστείτε όλοι να τρέξετε στα «καταφύγια»... Παράλληλα, η ανάγκη - αρχικά - μιας κεντρικής κι ενιαίας Τραπεζικής Ένωσης, που σύντομα θ` ακολουθηθεί από μια ενιαία και κεντρική Κυβέρνηση, με σκοπό τη δημιουργία μιας Ομοσπονδιακής Ευρώπης, ολοένα και «λαβαίνει σάρκα κι οστά» Μπορούμε έτσι να πούμε, ότι η Ευρώπη οδεύει προς μια «κοινή δημοσιονομική διαχείριση» και όσοι δεν προετοιμασθούν γι' αυτήν, απλώς θα μείνουν έξω. Αυτή η εκδοχή, έχει όλο και περισσότερους θιασώτες στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων, διότι, «δημοσιονομική ένωση» σημαίνει «πειθαρχία και χρηστή διαχείριση πόρων», πέρ` από μικροκομματικά και λοιπά πελατειακά πολιτικά συμφέροντα. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος του «σκανδάλου χειραγώγησης των επιτοκίων», που συν τω χρόνω κι ύπουλα «καταβροχθίζει το Σίτυ του Λονδίνου», είναι να γίνει ο χειρισμός του και να εκτονωθεί με τους συνήθεις τρόπους, ώστε να μην αλλάξει τίποτε, ει δυνατόν. Αυτό ήταν το πρότυπο των περασμένων χρόνων, όταν «το βρετανικό κατεστημένο» άρχισε να παραπαίει, λόγω διαφόρων γεγονότων, από την καταστροφή του πολέμου στο Ιράκ, μέχρι το όνειδος των ευτελών δαπανών των βουλευτών, σε βάρος του κράτους και τις υποκλοπές τηλεφωνημάτων, που οργάνωσαν εφημερίδες (αν και στην περίπτωση του πολέμου στο Ιράκ, τα μόνα κεφάλια που έπεσαν, ήταν οι διευθυντές του BBC κι ένας δεκανέας του στρατού). Το σκάνδαλο με το μαγείρεμα των επιτοκίων, δίνει τώρα μια δεύτερη ευκαιρία, ώστε ν` αυξηθεί η πίεση για μια εκ θεμελίων αλλαγή. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς, ότι αυτό μπορεί να γίνει από μια ~ 4 ~

5 πολιτική συμμαχία, που κυριαρχείται απ` τους Τόρις (Συντηρητικούς), οι οποίοι χρηματοδοτούνται απ` το Σίτυ, αλλά απ` την άλλη πλευρά και το Εργατικό Κόμμα πρέπει να ξεκόψει εντελώς, απ` το προ της κρίσης οικονομικό του μοντέλο. «Falsus in uno, falsus in toto» (λάθος σ` ένα, λάθος σ` όλα), έλεγαν οι Ρωμαίοι Διαχρονικά, όμως, δεν έγινε μάθημα κανενός Γι` αυτό Ετοιμαστείτε, λοιπόν, όλοι να τρέξετε στα «καταφύγια»... Ο αφανισμός όλων των «κοινωνικών κι εργασιακών κεκτημένων», προσφέρεται στο βωμό της επιθυμίας των Τραπεζών για μεγαλύτερο κέρδος, σε βάρος των φορολογούμενων κι εξαθλιωμένων λαών της Ευρωζώνης αρχικά και της Ευρώπης γενικότερα στο άμεσο μέλλον Κοιτάξτε, το ευρώ μοιάζει με «το μποζόνιο του Χιγκς»: Λειτουργεί στην αγορά, σαν «σωματίδιο», που αντιστοιχεί στο «πεδίο του Χιγκς», το οποίο προσδίδει «αξία στην ύλη» (οποιασδήποτε μορφής), κατά την συναλλαγή. Είναι κι αυτό «στοιχειώδες σωματίδιο», δηλαδή δεν έχει «σοβαρή εσωτερική δομή» και δεν αποτελείται (μέχρι σήμερα) από άλλα, συστατικά σωματίδια. Η «πολιτική φύση του ευρώ» το καθιστά εξαιρετικά «ασταθές», αν και μέχρι σήμερα εμφανίζεται «εξαιρετικά σταθερό», εξ αιτίας της σχετικής ισχύος του, που οφείλεται στον αντιπληθωριστικό χαρακτήρα της Ευρωζώνης, μα και σ` άλλους παράγοντες, που ορίζουν τον διεθνή ανταγωνισμό. Στο βαθμό που «χάσει πολιτική ισχύ», θα απωλέσει ταυτόχρονα και μέρος της σταθερότητάς του και τότε θα δώσει ζωή σ` άλλα «υποατομικά σωματίδια» («εθνικά ευρώ»). Αν και διαδίδεται ευρέως, ότι το θεσμικό σύστημα, που προσδιορίζει την συμπεριφορά του ευρώ, «δίνει αξία στα λεφτά σου», αυτό δεν είναι σωστό. Την αξία την δίνει, όπως πάντα, η «σχέση ζήτησης και προσφοράς στην αγορά» και μάλιστα «στιγμιαία» (κατά «τη συναλλαγή και το παζάρι», δηλ. κατά τη διαπραγμάτευση «μ` όρους ισχύος, ανισότητας»), όπως ~ 5 ~

6 «τη μάζα τη δίνει το πεδίο του Χιγκς», το οποίο «δεν την δημιουργεί εκ του μηδενός, αλλά την εμπεριέχει από πριν ως ενέργεια». Εδώ είναι το colpo grosso, δηλ. «η ενέργεια που εμπεριέχει το ευρώ». Αυτή σχετίζεται με την ικανότητά του να «προκαλεί ζήτηση», όχι στην αγορά εμπορευμάτων ή υπηρεσιών, αλλά για «τον εαυτό του» στη χρηματαγορά. Αναζητάς το ευρώ περισσότερο απ` ότι άλλα, σχετικά ασθενέστερα νομίσματα. Όσο το αναζητάς απεγνωσμένα, τόσα περισσότερα είσαι διατεθειμένος «να θυσιάσεις» για την απόκτησή του. Όχι οπωσδήποτε εσύ, αλλά σίγουρα η κοινωνία στο σύνολό της! Επειδή λειτουργείς εγωιστικά, με «συλλογική συνείδηση», όσο περισσότερο το θες εσύ προσωπικά, τόσες περισσότερες «θυσίες» επιθυμείς να κάνουν οι άλλοι, για να μην σου λείψει, σαν ενέργεια και ψευδοπαράγοντας «διαμόρφωσης της αξίας» («μάζα»). Για σένα, λοιπόν, που δεν καταλαβαίνεις πως διαμορφώνεται - με πολιτικά μέσα - η οικονομική σχέση που προσδιορίζει κάθε φορά την αξία, κατά τη συναλλαγή του ευρώ, κατ αναλογία με το «Χιγκς», θα μπορούσε να θεωρηθεί ως «νόμισμα/ σωματίδιο του Θεού». Όσο για `κείνους, που αντιλαμβάνονται ότι η ταπείνωσή τους κι η φτώχια τους προκαλούνται εξαιτίας της λειτουργίας αυτού του νομίσματος στην χρηματαγορά κι ανάλογα στην ελληνική αγορά, η εικόνα αντιστρέφεται: γι αυτούς πρόκειται για το «καταραμένο (goddamn) νόμισμα»... ΥΓ. «Όσα συμβαίνουν στην οικονομική βάση, την υλική υπόσταση της κοινωνίας, αργούν να εκφραστούν και στο εποικοδόμημα, την ιδεολογική και πολιτική ζωή. Η κοινωνική συνείδηση, αργεί να ανταποκριθεί στις αλλαγές της αντικειμενικής πραγματικότητας» (Κάρλ Μάρξ) ~ 6 ~

7 «Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν, χωρίς να κάνουν τίποτα» (Albert Einstein) Ή ΥΓ.2. «και τ` άδικο χέρι του ανθρώπου, την Ιφιγένεια κάθε μέρα θυσιάζει, να `χει ούριο άνεμο στο ταξίδι για τη χώρα της Κόλασης» (απ` το ποίημά μου «Είδα τη σκιά του άλλου σου μισού» ~ 7 ~