ΣYΛΛOΓH ΠEPIΣTEPIA Πα ξε το αν ποδα

Transcript

1 ΣYΛΛOΓH ΠEPIΣTEPIA Παίξε το ανάποδα

2

3 BAΓΓEΛHΣ HΛIOΠOYΛOΣ Παίξε το ανάποδα BPABEIO Aστυνοµικο µυθιστορήµατος για παιδιά Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς O ΣYΛΛOΓH ΠEPIΣTEPIA

4 Θέση υπογραφής δικαιο χου δικαιωµάτων πνευµατικής ιδιοκτησίας, εφ σον αυτή προβλέπεται απ τη σ µβαση. Ευχαριστώ τα µέλη της επιτροπής της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς που βράβευσαν το Παίξε το ανάποδα ως χειρ γραφο, στην κατηγορία «Αστυνοµικ µυθιστ ρηµα για παιδιά». Tο παρ ν έργο πνευµατικής ιδιοκτησίας προστατε εται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νο- µοθεσίας (N. 2121/1993, πως έχει τροποποιηθεί και ισχ ει σήµερα) και τις διεθνείς συµβάσεις περί πνευµατικής ιδιοκτησίας. Aπαγορε εται απολ τως άνευ γραπτής αδείας του εκδ τη η κατά οποιονδήποτε τρ πο ή µέσο (ηλεκτρονικ, µηχανικ ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατ πωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκµίσθωση ή δανεισµ ς, µετάφραση, διασκευή, αναµετάδοση στο κοιν σε οποιαδήποτε µορφή και η εν γένει εκµετάλλευση του συν λου ή µέρους του έργου. EÎ fiûâè Ù ÎË Á ÚÔÓË ÏÔÁÔÙÂ Ó ÁÈ apple È È Î È ÁÈ Ó Ô ÏÏÔÁ ÂÚÈÛÙ ÚÈ 134 B ÁÁ ÏË HÏÈfiappleÔ ÏÔ, ÍÂ ÙÔ Ó appleô ÈÔÚıÒÛÂÈ ÈÒÚÁÔ K Û apple Ë EÈÎÔÓÔÁÚ ÊËÛË ÂÍˆÊ ÏÏÔ Ù Ê ÓÔ PfiÎÔ DTP Ó ÁÈÒÙË K apple ÓË MÔÓÙ Ó ÁÈÒÙË Ú ÙÛË Copyright ÁÈ ÙËÓ ÂÈÎÔÓÔÁÚ ÊËÛË ÙÔ ÂÍˆÊ ÏÏÔ. Ù ÎË AE (EÎ fiûâè Ù ÎË), 2008 Copyright. Ù ÎË AE (EÎ fiûâè Ù ÎË) Î È B ÁÁ ÏË HÏÈfiappleÔ ÏÔ, 2006 ÚÒÙË Î ÔÛË applefi ÙÈ EÎ fiûâè Ù ÎË, Aı Ó, M ÈÔ 2008 KET 5514 KE 360/08 ISBN ΠANAΓH TΣAΛ APH (ΠPΩHN ΠEIPAIΩΣ) 38, AΘHNA THΛ.: , , ΦAΞ: KENTPIKH IAΘEΣH: EMM. MΠENAKH 16, AΘHNA, THΛ.: YΠOK/MA: N. MONAΣTHPIOY 122, ΘEΣ/NIKH, THΛ.: , , ΦAΞ: Web site: info@ patakis.gr, sales@ patakis.gr

5 ÙË ÌÓ ÌË ÙË K Ú ÓÔ, appleúô ÚÔ ÙË KÚÈÙÈÎ EappleÈÙÚÔapple ÙË Ó ÈÎÂ ÔÁÔÙÂ ÓÈÎ ÓÙÚÔÊÈ 7

6

7 ΠΡΟΛΟΓΟΣ Περασµένα µεσάνυχτα µιας χειµωνιάτικης ν χτας. Μια µα ρη λιµουζίνα σταµάτησε έξω απ το σπίτι που το φώτιζαν το ολ γιοµο φεγγάρι κι ένα αχν φως στο παράθυρο του υπογείου, απ που ακουγ ταν κάποιο ιταλικ τραγο δι. Ο οδηγ ς, ένας µεσ κοπος άντρας, βγήκε απ το αυτοκίνητο, προχώρησε κι άνοιξε τη βαριά σιδερένια π ρτα του κήπου, η οποία ήταν ξεκλείδωτη. Περπάτησε προς το σπίτι κι πως πλησίαζε, η π ρτα του υπογείου άνοιξε. Ήταν φανερ πως δεν πήγαινε απροειδοποίητα, κάποιος τον περίµενε. Σε λίγα λεπτά, κι ενώ η µουσική που ακουγ ταν απ το σπίτι δε σταµάτησε, το φως του υπογείου δεν έσβησε, η π ρτα δεν έκλεισε, γ ρισε στο αυτοκίνητο παρέα µ έναν άλλο άντρα, νε τερ του. Ο νέος κοντοστάθηκε κι έριξε µια τελευταία µατιά προς το σπίτι. Μετά, µπήκαν και οι δυο στο αυτοκίνητο και χάθηκαν µέσα στη ν χτα. 9

8 1 «Παρατήστε µε πια λοι σας! Σας βαρέθηκα. λο συµβουλές και τίποτε άλλο. Φτάνει» φώναξα στη µητέρα µου και είχα αληθινά θυµώσει. ίπλα της στεκ ταν βουβή η γιαγιά µου. Άλλες φορές έκανα το θυµωµένο για να τις προλάβω να µη µου φωνάξουν. Αυτή τη φορά µως υπήρχε άλλος λ γος. Αφορµή για τον καβγά µας ήταν η επιθυµία της µητέρας µου να κάνω κι άλλες ώρες ιδιαίτερο αγγλικών. Η αιτία µως ήταν η δική µου διάθεση να µην κάνω τίποτε παραπάνω αυτή τη χρονιά, η οποία αποδεικνυ ταν τ σο κουραστική για µένα. Είχε ήδη µπει η άνοιξη και το µ νο που ήθελα ήταν να φτάσει το καλοκαίρι και να κλείσουν τα σχολεία. χι να φορτωθώ κι άλλες ώρες αγγλικών. Έτσι κι αλλιώς η Β Γυµνασίου µο είχε φανεί δ σκολη, ειδικά µως απ το εκέµβριο που έφυγε ο µπαµπάς, ασχολι µουν µε τα µαθήµατα σο λιγ τερο µπορο σα. Το µυαλ µου ταξίδευε αλλο. Η κατάσταση στο σπίτι µε είχε ωριµάσει απ τοµα κι ήθελα πια να αποφασίζω εγώ. «Μαν λη, εγώ σε τρέφω και σε ντ νω, εγώ πληρώνω για λα κι εγώ αποφασίζω! Είσαι πολ µικρ ς ακ µη. Εγώ έχω την ευθ νη, που είµαι µητέρα και πατέρας µαζί, κι αντί να αναγνωρίσεις τις θυσίες που κάνω για σένα, µου φωνάζεις κι λας». Αυτά θα έλεγε η µητέρα µου µ - 11

9 λις σταµατο σα να φωνάζω, µέχρι να της ζητήσω συγγνώµη και να δεχτώ να κάνω σες ώρες ιδιαίτερο µάθη- µα αγγλικών έκρινε εκείνη. Αυτή τη φορά µως δε θα την άφηνα να αρχίσει το κήρυγµα. Έπρεπε να προλάβω. Γι αυτ, κι ενώ είχα ξεθυµάνει και η οργή µου είχε λίγο καταλαγιάσει, συνέχισα να φωνάζω για να κερδίσω χρ νο και να σκεφτώ τι έπρεπε να κάνω. Αν έφευγα για µια β λτα στη γειτονιά θα γιν ταν έξαλλη. Πο να πήγαινα άλλωστε; Στον Νίκο ή σε κάποιον άλλο φίλο µου; Οι µα- µάδες τους ήταν µια απ τα ίδια µε τη δική µου, άσε που λοι είχαν και µπαµπάδες. ηλαδή, γκρίνια στερεοφωνική. Ένα τηλεφώνηµα να τους έκανε η µαµά µου, θα άρχιζαν. εν είχα άλλη λ ση. Το µ νο δωµάτιο στο σπίτι µας που κλείδωνε ήταν το µπάνιο. Χώθηκα εκεί. Κλείδωσα κι άνοιξα το νερ να τρέχει στην µπανιέρα για να µην ακο ω,τι κι αν έλεγε. Έκλαιγα απ θυµ και σκ πευα να µείνω εκεί λο το βράδυ. 12

10 2 Είχε περάσει αρκετή ώρα, ο τε ξέρω π ση, είχα κλάψει πολ, τα µάτια µου είχαν πρηστεί κι είχαν κοκκινίσει. Ήµουν εξαντληµένος. Κάθισα στο χαλάκι και κράτησα το κεφάλι µου. Απ έξω δεν ακουγ ταν τίποτα. Προφανώς, η µητέρα µου είπε σα είχε να πει, κατάλαβε τι δεν την άκουγα και πήγε σε κάποια φίλη της. Και η γιαγιά; Εκτ ς κι αν είχαν πάθει και οι δυο κάτι. Ανησυχο σα, µα δε θα ήταν σωστή κίνηση να ανοίξω την π ρτα. Θα µενα κλεισµένος µέχρι να µου ζητο σαν να ανοίξω, ώσπου να µε παρακαλο σαν. Τ τε, κάποιος µου πέταξε ένα χαρτί απ τη χαραµάδα κάτω απ την π ρτα. Πάνω του είδα τα γράµµατα της γιαγιάς µου. «Μαν λη, βγες γιατί δεν αντέχω άλλο. Πρέπει να πάω στην τουαλέτα. Mήπως νοµίζεις τι είµαι τ σο γριά, που φοράω πάνες; Σου θυµίζω τι δεν είµαι και σαν την Ακρ πολη! Η µαµά σου κοιµάται και είναι ευκαιρία να πας κι εσ στο δωµάτι σου. Σου έχω φτιάξει ένα τοστ. Βάλε το ξυπνητήρι στις 5 το πρωί κι έλα να µε συναντήσεις στην π ρτα της αποθήκης. Έχω κάτι σηµαντικ να σου δείξω». Η γιαγιά µου ήταν σπουδαία γυναίκα. Υπέµενε τ σους µήνες βουβά τον π νο απ την εξαφάνιση του γιου 13

11 της. Mέναµε µαζί, αφο το σπίτι ήταν δικ της: µια παλιά µονοκατοικία στα Μελίσσια της Αττικής, την οποία είχε χτίσει ο προπάππους µου το Στο υπ γειο είχε µια γκαρσονιέρα. Εκεί έµενε ο µπαµπάς µου πριν παντρευτεί.τώρα την αποκαλο µε «αποθήκη». εν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον για µένα, αφο µ νο σκο πες, απορρυπαντικά κι άλλα είδη καθαρισµο βλέπεις ταν ανοίγεις την π ρτα. Η γιαγιά ήταν πολ διακριτική και δεν έλεγε ποτέ την άποψή της, ακ µη και σε θέµατα που της έπεφτε λ γος. Ειδικά απ τ τε που η µαµά τής είπε: «Ας ήταν εδώ ο γιος σου, να µην αναγκάζοµαι να είµαι και µάνα και πατέρας», δεν ξαναµίλησε ο τε για ζητήµατα που αφορο σαν εµένα. Βέβαια, πάντα µε το βλέµµα της µου έδειχνε την αγάπη της και τη συµπαράστασή της σε ποιο πρ βληµα κι αν είχα. Πρώτη φορά µως έπαιρνε τέτοια πρωτοβουλία. Μυστική συνάντηση στο υπ γειο; Αυτ ήταν πραξικ πηµα. Τι να ήθελε άραγε; Άνοιξα την π ρτα και προτο βγω καλά καλά, µπήκε σαν σίφουνας στην τουαλέτα, χωρίς να µου ρίξει ο τε µια µατιά. Προχώρησα προς το δωµάτι µου. Ενώ πριν ένιωθα τ σο άδειος και εξαντληµένος, το γράµµα της γιαγιάς µο είχε δώσει δ ναµη. Έφαγα το τοστ που µου είχε αφήσει στο κοµοδίνο κι έβαλα το ρολ ι µου να χτυπήσει στις 5 το πρωί. Αυτ το ραντεβο δεν έπρεπε να το χάσω. 14

12 3 Ξ πνησα δέκα λεπτά πριν απ τις 5. Αυτ συνέβαινε µ νο ποτε είχα να πάω εκδροµή ή στο φίλο µου τον Νίκο για να παίξουµε στο Ίντερνετ. Για το σχολείο έπρεπε πάντα να µε παρακαλο ν να ξυπνήσω, να χτυπο ν ξυπνητήρια, να ανοίγουν τα παράθυρα και να µου τραβο ν τα σεντ νια για να σηκωθώ. Τώρα µως ήταν αλλιώς. Έκλεισα το ρολ ι για να µη χτυπήσει, ντ θηκα και σαν τον κλέφτη, στις µ τες των ποδιών, βγήκα στον κήπο. Βαθ σκοτάδι. Μ νο ένα φωτάκι στο υπ γειο µου έδειχνε το δρ µο. Η γιαγιά θα έχει κατέβει να βρει αυτ που θέλει να µου δείξει, σκέφτηκα.τ τε είδα µια φιγο ρα να στέκεται µπροστά στην π ρτα της αποθήκης: γκρι καµπαρτίνα, µα ρο καπέλο και σκο ρα γυαλιά. Τρ µαξα! «Ν µιζα τι έγινες άντρας, µα εσ παραµένεις µικρ παιδάκι. Έτσι ήρθες, χωρίς καµουφλάζ;» είπε και κατέβασε τα γυαλιά. «Γιαγιά; Πώς ντ θηκες έτσι; Νέα µ δα είναι αυτή;» ρώτησα κι έσκασα στα γέλια. «Ήταν του παππο σου και τα έχω φυλάξει για τέτοιες περιπτώσεις. Θες να µας δει κανείς απ το δρ µο και να το πει στη µαµά σου;» εν της απάντησα. Λες κι αν κάποιος γνωστ ς έβλε- 15

13 πε δυο τ πους µε καµπαρτίνες, σκο ρα γυαλιά και καπέλο µέσα στον κήπο µας ξηµερώµατα, δε θα το έλεγε στη µαµά! Φανταζ µουν τι αυτ που ήθελε να µου δείξει είχε κάποια σχέση µε τον πατέρα µου. εν είχα µως χρ νο για εικασίες. Έπρεπε να µάθω. Χωρίς περιστροφές, τη ρώτησα αµέσως σα ρωτο σα εδώ και µήνες, αλλά, µ λις ξεκινο σα, µε σταµατο σαν: «Γιαγιά, τι απέγινε ο µπαµπάς µου; Ζει; Πο είναι; Γιατί δεν επικοινωνεί µαζί µας; Μήπως του έχει συµβεί κάτι κακ ; Πώς και αποφάσισε να φ γει; Γιατί δε µιλάµε γι αυτ ν;». «Είδες που σου λέω τι είσαι µωρ ; ε συζητο ν ποτέ για τις απορίες που έχουν, ταν η µυστική αποστολή έχει ήδη ξεκινήσει. Σταµάτα να ρωτάς. Θα µάθεις λα σα ξέρω, αλλά και πολλά ερωτήµατά σου θα µείνουν αναπάντητα. Πάµε µέσα». 16

14 4 Μπήκαµε στην αποθήκη, παραµερίσαµε σκο πες και κουβάδες και η γιαγιά άνοιξε µια π ρτα που ποτέ δεν είχα προσέξει τι υπήρχε! Ή, ακ µη κι αν την είχα προσέξει, δε θα της είχα δώσει σηµασία, πιστε οντας πως οδηγο σε σ ένα άλλο δωµάτιο, που θα ήταν κι αυτ γεµάτο σκο πες! Αν είναι δυνατ ν να µην έχω εξερευνήσει την αποθήκη του ίδιου µου του σπιτιο! Η µουσική φταίει. λο µ αυτήν ασχολο µαι. Περάσαµε σ ένα δωµάτιο που στη µέση είχε ένα σαλονάκι και γ ρω γ ρω στους τοίχους ράφια µε δίσκους βινιλίου. Χιλιάδες δίσκους. «Κάθισε» µου είπε η γιαγιά, γιατί κατάλαβε τι είχα µείνει άναυδος. Σωριάστηκα σε µια πολυθρ να, κι εκείνη άρχισε να µιλά. «Εδώ έµενε ο πατέρας σου πολλά χρ νια. Απ τ τε που τέλειωσε το σχολείο µέχρι που παντρε τηκε. Τ τε σχεδίαζα να κατέβω και να µείνω εγώ εδώ. Ήρθες µως εσ πολ νωρίς και ο γιος µου µε τη µητέρα σου µου ζήτησαν να µείνω µαζί τους για να τους βοηθήσω µ εσένα. Η συλλογή µε τους δίσκους του παρέµεινε εδώ. Αυτ ς ήταν ο προσωπικ ς του χώρος, άβατο για λους µας. ταν έφυγε και δεν τον ξαναείδαµε, είχε πει τι θα ερχ ταν εδώ. Πράγµατι, η π ρτα ήταν ανοιχτή, το φως 17

15 αναµµένο κι ένας δίσκος έπαιζε στο πικάπ. Εκείνος µως είχε εξαφανιστεί και µήνες τώρα δεν έχουµε νέα του». Ένιωθα πολ περίεργα. λα αυτά έπρεπε ήδη να τα ξέρω και τώρα που τα µάθαινα, µε πονο σαν πολ. Εκείνη µε φωνή σταθερή και φος συνωµοτικ συνέχισε να µιλά: «Σκέφτηκα να φ γω απ το σπίτι, που έτσι κι αλλιώς έχω φροντίσει να γίνει κάποτε δικ σου, αλλά η µητέρα σου µου ζήτησε να µείνω µαζί σας, µε χρειαζ ταν περισσ τερο απ ποτέ. Είναι αξι λογος άνθρωπος. Βράχος σωστ ς! Υποµένει µε αξιοπρέπεια τον π νο απ την εξαφάνιση του πατέρα σου και ποτέ δεν τον κατηγ ρησε για τίποτα. Έλα στη θέση της και θα καταλάβεις γιατί είναι αυστηρή σαν στρατηγ ς, πως της λες κοροϊδευτικά, και γιατί έχει τ σες απαιτήσεις απ σένα. λα τα νειρά της τα έχει στηρίξει πάνω σου. Νοµίζω µως τι πίσω απ αυτ ν το βράχο υπάρχει ένας ε θραυστος άνθρωπος. ε σ το δείχνει, αλλά κάποιες φορές πραγµατικά καταρρέει». «Η µαµά ;» «Ναι, χθες το βράδυ έκλαιγε µε αναφιλητά µέχρι που την πήρε ο πνος. µως το ξυπνητήρι της χτυπά πάντα στις επτά. Λοιπ ν, δεν έχουµε πολλή ώρα». «Να κάνουµε τι;» «Να σου δώσω αυτ που πρέπει να αποκτήσεις ως γιος του πατέρα σου». «ηλαδή;» «Ο πατέρα σου σπο δασε ηλεκτρολ γος µηχανολ γος, µα η µεγάλη αγάπη του ήταν η µουσική. Απ µικρ ς 18

16 είχε φτιάξει δικ του ερασιτεχνικ ραδιοφωνικ σταθ- µ, τον Q.G.P., απ τη φράση Qualche giorno partirò, δηλαδή Κάποτε θα φ γω. Αυτά τα ξέρεις. Τον είχε εντοπίσει µως τ τε το µηχάνηµα της αστυνοµίας που έλεγχε τις ραδιοσυχν τητες και του πήραν λα τα µηχανήµατα. Είδαµε και πάθαµε να αποφ γουµε τη δίκη που σίγουρα θα µας οδηγο σε λους σε µεγάλους µπελάδες. Ήταν άλλες εποχές εκείνες, δ σκολες. λοι οι µη κρατικοί ραδιοφωνικοί σταθµοί ήταν παράνοµοι. Ευτυχώς που δεν πήραν τους δίσκους του. Ήταν η αγαπηµένη του συλλογή. Συνεχώς αγ ραζε καινο ριους και εξακολο θησε να ασχολείται µε τη µουσική. Ακ µη κι αφ του γεννήθηκες εσ, ταν δο λευε πια ως ηλεκτρολ γος µηχανολ γος, τη µουσική δεν την παράτησε. Η συλλογή του τον ενδιέφερε πάντα. Ήταν πολ τακτικ ς. λοι οι δίσκοι είναι καταγραµµένοι αλφαβητικά σ αυτ το τετράδιο. ίπλα στον καθένα έχει κάτι σηµειώσεις που ποτέ δεν κατάλαβα.τώρα αυτ το τετράδιο είναι δικ σου, πως και λη η συλλογή του πατέρα σου. Κάποτε θα σ τη χάριζε εκείνος. Ε, εγώ σου τη δίνω απ τώρα!» Kαι τ τε µου έδωσε ένα εκατ φυλλο τετράδιο µε σκληρ καρ εξώφυλλο, αλλά φαγωµένο στις άκρες απ το χρ νο. «Γιατί τώρα;» «Η µαµά σου το µ νο που µου έχει ζητήσει είναι πως είχε πει ο µπαµπάς σου να µη σε κατεβάσω ακ - µη εδώ κάτω. µως, παρακολουθώντας σε χθες να φωνάζεις, είδα στα µάτια σου τις σπίθες που πετο σαν τα µάτια του πατέρα σου ταν θ µωνε και αποφάσισα να 19