όσο πια σινεμά να δει κανείς; Νομίζω ότι έχω δει πιο πολλές ταινίες και από ειδικούς, έγχρωμες και ασπρόμαυρες. Κάθε βράδυ και το καλύτερο, όταν

Transcript

1

2

3 όσο πια σινεμά να δει κανείς; Νομίζω ότι έχω δει πιο πολλές ταινίες και από ειδικούς, έγχρωμες και ασπρόμαυρες. Κάθε βράδυ και το καλύτερο, όταν επαναλαμβάνεται, γίνεται βαρετό. Κι εγώ δεν το κρύβω, νύχτες όπως η αποψινή, με πανσέληνο... αχ! Δε λέω, οι συνθήκες είναι ιδανικές. Σκοτάδι απαλό, ο χώρος καθαρός, φαΐ, νερό σε απόσταση καλή, γιατί έχω και μια ηλικία και δεν μπορώ να τρέχω πάνω κάτω. Φυσικά, αυτό είναι ένα θέμα που δε χρειάζεται να το συζητώ. Από τη μια βρίσκω ότι είναι άκομψο κι από την άλλη, αν κρίνω από τις φιλοφρονήσεις, λάμπω

4 όσο πια σινεμά να δει κανείς; Νομίζω ότι έχω δει πιο πολλές ταινίες και από ειδικούς, έγχρωμες και ασπρόμαυρες. Κάθε βράδυ και το καλύτερο, όταν επαναλαμβάνεται, γίνεται βαρετό. Κι εγώ δεν το κρύβω, νύχτες όπως η αποψινή, με πανσέληνο... αχ! Δε λέω, οι συνθήκες είναι ιδανικές. Σκοτάδι απαλό, ο χώρος καθαρός, φαΐ, νερό σε απόσταση καλή, γιατί έχω καιμιαηλικίακαιδενμπορώνατρέχωπάνωκάτω. Φυσικά, αυτό είναι ένα θέμα που δε χρειάζεται να το συζητώ. Από τη μια βρίσκω ότι είναι άκομψο κι από την άλλη, αν κρίνω από τις φιλοφρονήσεις, λάμπω

5 ΚΑΤ-ΓΑΤ-ΚΑΡΑΓΑΤ και εντυπωσιάζω διαχρονικώς. Τα επιρρήματα μου αρέσει μερικές φορές να τα χρησιμοποιώ με την κατάληξη -ως και όχι -α, γιατί, όσο να ναι, το -ως «προσδίδει». Είχα, που λέτε, στην αρχή μεγάλη δυσκολία. Είναι σπουδαίο, ξέρετε, να νιώθεις ελεύθερη. Να μπαινοβγαίνεις στο σπίτι όποτε θες, και, αν θες, να ξεκεραμιδιάζεις ώσπου να χαράξει. Το στρώμα είναι καλοπέραση, αλλά το «κεραμίδι» και ο δρόμος είναι «αλλιώς ωραίος», όπως λέει ο ποιητής. Αρκεί να κρατάς χαρακτήρα. Και μια κυρία όπως εγώ είναι πάντα κυρία. Παρά λίγο να μελαγχολήσω επικίνδυνα, δηλαδή έως και να με τρέχουν στους γιατρούς. Αλλά τα χάδια και τα γλυκόλογα είναι φάρμακο σπουδαίο. Έτσι το δέχτηκα το σπίτι της και έγινε σπίτι μου. Και τώρα πια εγώείμαιτοαφεντικό. Αλλάηπηγαίαευγένειακαιη αρχοντική μου ανατροφή υπαγορεύουν να φέρομαι διακριτικά ως προς το ποιος έχει τον τελευταίο λόγο. Τα πρώτα βράδια του εγκλεισμού, όσο σκεφτόμουν

6 ΚΑΤ-ΓΑΤ-ΚΑΡΑΓΑΤ τις μυρωδιές της νύχτας, το απρόσμενο των περιστατικών, αλλά, πάνω απ όλα, ότι κάποιες άλλες του είδους μου σουλατσάρουν ελεύθερες, ενώ εγώ υποχρεωτικό χουζούρι στα πόδια της... δεν το συζητώ, μαρτύριο! Να το θυμάμαι δε θέλω. Ή θέλω; Μπορεί και να θέλω, γιατί, τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά, τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα. Λογοτεχνικά! Λογοτεχνικότατα! Αυτό, αυτό: η αγάπη μου για την τέχνη με κράτησε σ αυτή τη σχέση. Ο προφορικός μου λόγος έχει συχνά καταπλήξει. Πολλές φορές μού πρότειναν να γράψω. Ε, ωριμάσαμε και εγώ και η σκέψη αυτή. Ήθελα να το αποφύγω από μετριοφροσύνη. Mπορεί όμως και να δίσταζα, το παθαίνω αυτό μερικές φορές. Αλλά μετά σκέφτηκα: αν έχεις το χάρισμα, τολμάς. Και εκεί στηρίζομαι. Γι αυτό, λοιπόν, θα γράψω. Ναι, είμαι αποφασισμένη. Και τώρα αρχίζω, να το ξέρετε. Αρχίζω αυτή τη στιγμή.

7

8 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει ημέρακαιγελά Ή ΠΩΣ ΕΓΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ, η Μπουμπουλίνα των γατών, βρέθηκα σκλάβα της αγάπης. Πώς έγινε αυτό; Μυστήριο! Για καιρό πολύ θυμώνεις, δυσκολεύεσαι στα καινούρια, σαν να φοράς στενό λουράκι στον λαιμό. Και μετά όχι μόνο μια χαρά, αλλά το λουράκι έγινε ένα με τη γούνα σου. Τα πρώτα βράδια, όταν εκείνη έπεφτε για ύπνο, άρχιζε η περιπλάνησή μου. Πατούσα πατούσα, όλα τα περπατούσα. Τότε, πριν από χρόνια, που ήμουν «πουλί» και πέταγα. Μ ένα σάλτο, αστραπιαίως, ανέβαινα στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης. Πάνω

9 ΚΑΤ-ΓΑΤ-ΚΑΡΑΓΑΤ και εντυπωσιάζω διαχρονικώς. Τα επιρρήματα μου αρέσει μερικές φορές να τα χρησιμοποιώ με την κατάληξη -ως και όχι -α, γιατί, όσο να ναι, το -ως «προσδίδει». Είχα, που λέτε, στην αρχή μεγάλη δυσκολία. Είναι σπουδαίο, ξέρετε, να νιώθεις ελεύθερη. Να μπαινοβγαίνεις στο σπίτι όποτε θες, και, αν θες, να ξεκεραμιδιάζεις ώσπου να χαράξει. Το στρώμα είναι καλοπέραση, αλλά το «κεραμίδι» και ο δρόμος είναι «αλλιώς ωραίος», όπως λέει ο ποιητής. Αρκεί να κρατάς χαρακτήρα. Και μια κυρία όπως εγώ είναι πάντα κυρία. Παρά λίγο να μελαγχολήσω επικίνδυνα, δηλαδή έως και να με τρέχουν στους γιατρούς. Αλλά τα χάδια και τα γλυκόλογα είναι φάρμακο σπουδαίο. Έτσι το δέχτηκα το σπίτι της και έγινε σπίτι μου. Και τώρα πια εγώείμαιτοαφεντικό. Αλλάηπηγαίαευγένειακαιη αρχοντική μου ανατροφή υπαγορεύουν να φέρομαι διακριτικά ως προς το ποιος έχει τον τελευταίο λόγο. Τα πρώτα βράδια του εγκλεισμού, όσο σκεφτόμουν

10 ΚΑΤ-ΓΑΤ-ΚΑΡΑΓΑΤ τις μυρωδιές της νύχτας, το απρόσμενο των περιστατικών, αλλά, πάνω απ όλα, ότι κάποιες άλλες του είδους μου σουλατσάρουν ελεύθερες, ενώ εγώ υποχρεωτικό χουζούρι στα πόδια της... δεν το συζητώ, μαρτύριο! Να το θυμάμαι δε θέλω. Ή θέλω; Μπορεί και να θέλω, γιατί, τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά, τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα. Λογοτεχνικά! Λογοτεχνικότατα! Αυτό, αυτό: η αγάπη μου για την τέχνη με κράτησε σ αυτή τη σχέση. Ο προφορικός μου λόγος έχει συχνά καταπλήξει. Πολλές φορές μού πρότειναν να γράψω. Ε, ωριμάσαμε και εγώ και η σκέψη αυτή. Ήθελα να το αποφύγω από μετριοφροσύνη. Mπορεί όμως και να δίσταζα, το παθαίνω αυτό μερικές φορές. Αλλά μετά σκέφτηκα: αν έχεις το χάρισμα, τολμάς. Και εκεί στηρίζομαι. Γι αυτό, λοιπόν, θα γράψω. Ναι, είμαι αποφασισμένη. Και τώρα αρχίζω, να το ξέρετε. Αρχίζω αυτή τη στιγμή.

11 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά Ή ΠΩΣ ΕΓΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ, η Μπουμπουλίνα των γατών, βρέθηκα σκλάβα της αγάπης. Πώς έγινε αυτό; Μυστήριο! Για καιρό πολύ θυμώνεις, δυσκολεύεσαι στα καινούρια, σαν να φοράς στενό λουράκι στον λαιμό. Και μετά όχι μόνο μια χαρά, αλλά το λουράκι έγινε ένα με τη γούνα σου. Τα πρώτα βράδια, όταν εκείνη έπεφτε για ύπνο, άρχιζε η περιπλάνησή μου. Πατούσα πατούσα, όλα τα περπατούσα. Τότε, πριν από χρόνια, που ήμουν «πουλί» και πέταγα. Μ ένα σάλτο, αστραπιαίως, ανέβαινα στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης. Πάνω